Μένουμε σπίτι και αποτυπώνουμε στιγμές / Συζωή

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές Λεύκωμα Φίλων της “Συζωής”

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Τ1 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΙΟΥΝΙΟΣ 2020

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές Λεύκωμα Φίλων της “Συζωής”

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ - ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ:

Fgraphs/ Θωμάς Γκινούδης Φωτογραφία εξωφύλλου:

Πέταξε τα όνειρά σου στο άπειρο, σαν χαρταετό και δεν ξέρεις τι θα φέρουν πίσω! Φ.Κ. Φωτογραφία εισαγωγής:

Όσο κι αν την πλακώσουμε, η ζωή ξεπροβάλλει, ακόμη και μέσα από τα τσιμέντα! Δ.Κ.

Το παρόν λεύκωμα δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους της “Συζωής” τον Ιούνιο του 2020, με πολλή αγάπη και φροντίδα, χωρίς οποιοδήποτε εμπορική ή κερδοσκοπική πρόθεση.

Όταν ξεκίνησε η περίοδος της καραντίνας για περιορισμό μετάδοσης του κορωνοϊού Covid 19, Μάρτιος 2020, νοιώσαμε ένα μούδιασμα, έναν φόβο για το άγνωστο. Τι θα κάνουν τα παιδιά μας στο σπίτι, τι θα κάνουμε εμείς στο σπίτι, πώς θα τα προστατεύσουμε και θα προστατευτούμε, και πολλά άλλα ερωτήματα τριγύριζαν στο μυαλό μας. Στην προσπάθειά μας να βρούμε ποιοτικές και ενδιαφέρουσες ασχολίες, διαβάσαμε κάπου μια ιδέα που μας άρεσε. Άμεση τροποποίησή της οδήγησε στη ιδέα αυτού του λευκώματος για το οποίο προσκλήθηκαν φίλοι του Συλλόγου αλλά και άγνωστοι, να αποτυπώσουν δικές τους στιγμές, με κείμενο ή και με φωτογραφία, από αυτή την ιδιαίτερη περίοδο του «Μένουμε Σπίτι». Η άμεση και μεγάλη ανταπόκρισή σας, έφερε το αποτέλεσμα που έχετε τώρα μπροστά σας. Ελπίζουμε να το βρήκατε ενδιαφέρον και λυτρωτικό όταν γράφατε το δικό σας αποτύπωμα, όπως ελπίζουμε να βρείτε ενδιαφέρον και το διάβασμα του λευκώματος. Η πρόσβαση σ’ αυτό είναι ελεύθερη ώστε να μπορούν να το διαβάσουν όσο το δυνατό περισσότεροι. Μπορείτε επίσης να το προτείνετε και σε φίλους ή γνωστούς. Σας ευχαριστούμε που μας εμπιστευτήκατε τις δικές σας μαρτυρίες και χτίσατε μαζί μας αυτό το δημιούργημα ψυχής! Ιδιαίτερες ευχαριστίες θέλουμε να στείλουμε στους φίλους μας από το οικοτροφείο «Άγιος Στέφανος» στην Κύπρο, καθώς και στη μικρή μας φίλη για το βιβλιαράκι με την όμορφη ιστορία που μας χάρισε. Κάτω από κάθε δημιούργημα υπάρχουν τα αρχικά από το ονοματεπώνυμο του κάθε δημιουργού. Ξεφυλλίστε το λοιπόν και δείτε πώς αποτύπωσαν οι φίλοι της «Συζωής» στιγμές της καραντίνας, μέχρι και τις πρώτες μέρες αναστολής των μέτρων περιορισμού. Καλή περιήγηση και καλό διάβασμα! Τα παιδιά και οι οικογένειες της «Συζωής»

5 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

6

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Α.Α.

Αγαπητή Συζωή, Όλους μας βρήκε απροετοίμαστους η νέα κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε μετά την επίθεση του κορωνοϊού. Ξαφνικά κλείνουν πρώτα τα σχολεία, οι παιδικοί σταθμοί κλπ και μένουμε στο σπίτι με τα παιδιά μας, σταματάμε να πηγαίνουμε στις δουλειές μας, κινδυνεύει η υγεία μας, άθελά μας μπορεί να γίνουμε εμείς φορείς και να προκαλέσουμε κακό στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Τα πάνω κάτω στις συνήθειες, την οικονομία, στην οργάνωση της ζωής μας σε νέα βάση. Ο ιός δεν πλήττει μόνο τους πνεύμονές μας και μας στερεί την αναπνοή, αλλά και πληγώνει την καρδιά μας, επιβάλλοντας το social distancing. Ολόκληρο τον αγώνα που δίνουμε για την ένταξη και κοινωνικοποίηση των παιδιών θέλει να τον ανατρέψει. Επεμβαίνει στις αισθήσεις μας, στερώντας όχι μόνο την όσφρηση και τη γεύση, αλλά και το δικαίωμα κάποιου να βλέπει με την αφή, ή να ακούει διαβάζοντας τα χείλη πίσω από μία μάσκα. Οι μετακινήσεις απαγορεύονται. Δύσκολες εποχές που θα θέλουμε να τις ξεχάσουμε μελλοντικά. Υπομονή και επιμονή. Στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού σίγουρα βοηθάει το χιούμορ και το χαμόγελο. Β.Γ.

7 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Πρώτες μέρες. Μας μίλησαν για δυο βδομάδες μέσα σαν αρχή, σαν πρώτο πιάτο ας πούμε. Μετά θα έχει και κύριο πιάτο. Σίγουρα. Έτσι μας είπαν. Η λογική μας το δέχτηκε, τα στοιχεία ήταν ξεκάθαρα. Ως επιστήμονες (τρομάρα μας!) και θετικοί άνθρωποι, αντιληφθήκαμε τα επιστημονικά δεδομένα. Ακόμη όμως δεν έχουμε αντιληφθεί τι αλλαγές θα φέρει στη ζωή μας. Δεν μπορώ να πω ότι ζοριζόμαστε, δυο μέρες πέρασαν μόνο. Έχω ξυπνήσει νωρίς και μέσα στην πολυτέλεια του «κοιμούνται οι άλλοι στο σπίτι» και του «πίνω αργά το καφεδάκι μου» και «ταξιδεύω στις σκέψεις μου» καλωσορίζω την τρίτη μέρα «μέσα». Ευκαιρία, λέω, να μείνουμε για περισσότερο χρόνο με την οικογένεια, να απολαύσουμε μαζί απλά καθημερινά πράγματα, να κάνουμε άλλα που μέσα στους συνηθισμένους ρυθμούς δεν προφταίνουμε και συνεχώς αναβάλλουμε. Επιτραπέζια, βιβλία, ταινίες, μαξιλαροπόλεμο, πιτζάμες-κάλτσες και όλοι απάνω στη σχεδία του διπλού κρεβατιού για ταξίδια μέσα στο πέλαγος, από νησάκι σε νησάκι. Η τελευταία γουλιά και ο ήχος του φλιτζανιού καθώς προσγειώνεται στο τραπέζι, άδειο και χωρίς ενδιαφέρον πια, με έφεραν στην πραγματικότητα. Σε λίγο θα ξυπνήσουν, ακούω κάποιες κουβέρτες να κουνιούνται μέσα. Άραγε ποιες είναι οι δικές τους σκέψεις για αυτές τις μέρες; Θα θελήσουν να ανέβουμε όλοι στην ίδια σχεδία;

Πρωινός καφές με διάβασμα

Ν.Κ.

Α.Α.

8

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Ξαφνικά άλλαξαν όλα. Ήρθε ένας ιός και μας αποδιοργάνωσε. Απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις, σταμάτησαν τα μαθήματα, έκλεισαν τα καταστήματα. Επιβλήθηκε lockdown. Κάπως έπρεπε να προστατευθούμε όλοι μας από τον κορωνοϊό. Νιώσαμε περίεργα, σταμάτησαν απότομα οι διά ζώσης εκπαιδεύσεις μας και οι καλύψεις. Σταμάτησαν και οι συναντήσεις μας που πέρα από την εκπαίδευση γίνονταν και για να ειδωθούμε και για να περάσουμε ευχάριστες ώρες σαν οικογένεια. Γιατί στους Έλληνες Διασώστες είμαστε οικογένεια και έχουμε όλοι τον ίδιο σκοπό που μας δένει ακόμη περισσότερο, την προσφορά και τη βοήθεια στον συνάνθρωπο. Νιώσαμε ότι το στερηθήκαμε αυτό… Τι κάναμε; Κρατήσαμε φυσικά την επαφή μας διαδικτυακά και τηλεφωνικά. Προγραμματίσαμε, σχεδιάσαμε και με κάθε ευκαιρία συνεχίσαμε να προσφέρουμε. Μετά από έκκληση της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και της Αυτοτελούς Διεύθυνσης Πολιτικής Προστασίας μοιράσαμε σε συνεργασία και με άλλες ομάδες ενημερωτικά φυλλάδια στους πολίτες και συμμετείχαμε στη διαδικασία συσκευασίας ατομικών μέσων προστασίας, τα οποία παραδόθηκαν στα μέλη του Ιατρικού Συλλόγου, συμβάλλοντας στην πρόληψη και αντιμετώπιση της πανδημίας. Έστω και αυτό μας έδωσε ανείπωτη χαρά και όλοι μας συνεχίζουμε να έχουμε την ίδια φλόγα μέσα μας, της προσφοράς και του εθελοντισμού, και περιμένουμε τη στιγμή που θα μπορούμε να συνδράμουμε όπως και πριν… Α.Γ.

9 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Α.Ο.

Αγαπητή Συζωή, Ονομάζομαι Έλενα και θα καταθέσω παρακάτω τις σκέψεις μου για την καθημερινότητα που βιώνω τον τελευταίο καιρό. Το κακό κορωνοϊοζουζούνι μου έδωσε την ευκαιρία να στοχαστώ σε βάθος και να αλλάξω πολλά πράγματα στον εαυτό μου και στις σχέσεις με τους συνανθρώπους μου. Πέρασα και περνάω πάρα πολύ χρόνο κάνοντας δημιουργικές δραστηριότητες με τον σύντροφό μου και ανακαλύψαμε νέους τρόπους να περνάμε καλά. Οι στιγμές στεναχώριας, πόνου, θλίψης δεν ήταν πάρα πολλές γιατί μέσω της τεχνολογίας καταφέραμε να βλέπουμε τους φίλους μας και τις οικογένειές μας και να αντικρίζουμε τα χαμόγελά τους έστω και μέσω κάμερας. Όμως όλα αυτά μας έδιναν και μας δίνουν δύναμη. Μου λείπει όμως η δουλειά μου. Μου λείπουν τα καθημερινά χαμόγελα των μαθητών μου, το κουδούνι του σχολείου, ο φρεσκοκομμένος καφές που με συντρόφευε κάθε μέρα πηγαίνοντας στο σχολείο, οι συνάδελφοί μου, οι φωνές των παιδιών και οι περίεργες απορίες τους... Μα... Μερικά από αυτά κατάφερα να τα ξανακούσω μέσω της eεκπαίδευσης, οπότε όλες οι αναμνήσεις έγιναν πάλι πραγματικότητα... Όλη αυτή την κατάσταση την ατένισα με αισιοδοξία και κατάφερα να μην χάσω τη δύναμή μου. Σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο ώστε να βγούμε νικητές από τη δύσκολη πραγματικότητα. Αφιερώνω το παραπάνω στο Ημερολόγιο της Συζωής. Με εκτίμηση Α.Ο.

10

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Αυτές οι μέρες της καραντίνας μας θύμισαν πως πρέπει «να συλλέγουμε τις όμορφες στιγμές με τον ίδιο ζήλο που οι μέλισσες συλλέγουν τη γύρη τους». Ελ.Κ.

11 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Η ζωή μας άλλαξε απότομα και ξαφνικά αποκτήσαμε άφθονο χρόνο για σκέψη. Κυρίως όταν απαγορεύτηκε η καθημερινή βόλτα με το σκυλί μου στην παραλία, τελετουργικό πολλών μηνών, άρχισα να σκέφτομαι πόσο λίγους πραγματικά μεγαλοπρεπείς χώρους αναψυχής έχει η πόλη μας. Καθαρούς χώρους πρασίνου και ομορφιάς. Για μένα οι έννοιες «πράσινο» και «ομορφιά» είναι αλληλένδετες – από μικρός είχα ένα αγαπημένο χρώμα. Δύο ευχές έχω για τη νέα μας ζωή. Περισσότερο πράσινο στην πόλη μας, περισσότερους ανθρώπους σαν κι εσάς. Ο κύριος λόγος που αποτελείτε πηγή έμπνευσης είναι το αστείρευτο χαμόγελό σας. Και ξέρω ότι θα είναι πάντα εκεί. Α.Γ.

12

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, «Μένουμε Σπίτι» αλλά ταυτόχρονα ονειρευόμαστε την όμορφη Άνοιξη και τη μέρα που θα ξεχυθούμε ξανά στους δρόμους. Παρέα με τη μεγάλη μας αγάπη: το ποδήλατο! Ε.Π.

13 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Για να δεις το ουράνιο τόξο πρέπει να αντέξεις την καταιγίδα. ΧΣ

Αγαπητή Συζωή, να εκφράσω πρώτα από όλα την πολύ όμορφη κίνηση και σκέψη σας για αυτήν την πρωτοποριακή κίνηση!!! Πραγματικά είναι κάτι πρωτόγνωρο όλο αυτό που ζούμε, οπότε θα πρέπει να βρούμε τρόπους και λύσεις για να ξεχνάμε την τωρινή κατάσταση. Ενδεχομένως ένα ημερολόγιο στο οποίο θα καταγράφουμε τις σκέψεις μας αυτές τις ημέρες, μελλοντικά - όταν με το καλό σταματήσει όλο αυτό - θα αποτελέσει ένα εργαλείο για θύμησες και πολύ πιθανό χαμόγελα για μια κατάσταση από την οποία απεγκλωβιστήκαμε και μας έκανε, θέλω να πιστεύω, καλύτερους ανθρώπους. Εύχομαι σύντομα , να είμαστε όλοι καλά και να μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε, να βγούμε παρέα και να επανέλθει η κανονικότητα όπως την ξέραμε!! Χ.Μ.

14

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Ο ήλιος σημαιίνει ζεστασιά, η θάλασσα ταξίδια, τα δέντρα σημαίνουνε ζωή και τα παιδιά ΕΛΠΙΔΑ. ΜΚ

Αγαπητή Συζωή, καλημέρα, αυτές τις μέρες που αναγκαστήκαμε να μένουμε στο σπίτι, μας κούρασαν πάρα πολύ, διότι δεν αλλάζαμε παραστάσεις, γίναμε νευρικοί, η αγωνία μας το τι θα γίνει τι πρέπει να κάνουμε περισσότερο για να έχουμε σωστά αποτελέσματα, η σκέψη μας ήταν στα ΑμεΑ, στον τομέα υγείας ασθενείς και προσωπικό και στους οικείους αυτών ευχόμασταν και ευχόμαστε όλα να πάνε καλά και να γυρίσουμε ξανά στον ίδιο ρυθμό ζωής. Τ.Κ.

15 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, όταν ζορίζομαι ψυχολογικά ή όταν μου λείπουν δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι, που αναγκαστικά λόγω κορωνοϊού βρίσκονται μακριά μου και έχω καιρό να τους δω, ανατρέχω σε στιγμές πανέμορφες που έχω ζήσει και αντλώ χαρά και αγάπη, οπότε διώχνω καθετί άσχημο, αρνητικό τόσο μακριά… που να μην ξανάρθει!!! Μ.Μ.

16

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Άλλη μια μέρα με βρήκε να είμαι σπίτι όπου προσπαθούμε να περάσουμε δημιουργικά! Φαντασία, μεράκι και παιχνίδια ρόλων, το βασικό συστατικό για μια μέρα ανέμελη χωρίς προβλήματα, με δύο μικρά παιδιά! Ξεκινάμε με χαμόγελο και καλή καρδιά! Μπόρα είναι και θα περάσει! Όλο αυτό θα μας αλλάξει και ελπίζω θετικά! Κράτα λίγο ακόμα! Σκέψου τι αρέσει στα παιδιά και καν’ το πράξη! Όμορφη μέρα να έχουμε! Ε.Κ.

17 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή , τώρα που η καθημερινότητα μας έχει αλλάξει, εύχομαι προσωρινά, εμείς σκεφτόμαστε, ενεργούμε, πράττουμε με αισιοδοξία και χαμόγελα πράγματα, όπως η άσκηση, το διάβασμα και το περπάτημα στη φύση, με όνειρα κ.α., χαμόγελα πιο μεγάλα από ποτέ άλλοτε!!! ΜΜ

18

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Η άνοιξη έφτασε, φέρνοντας μαζί της την ελπίδα ότι όλοι μαζί θα ξεπεράσουμε και αυτές τις «δυσκολίες». Τ.Π.

19 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Όσο ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό ο ήλιος, θερμαίνονται και οι ελπίδες μας μαζί. ΚΦ

Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα… Εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε… Αγαπητή Συζωή, Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να ακολουθήσουμε οδηγίες;;; Γιατί αμφισβητούμε τόσο εύκολα τους ειδικούς;;; Όπως ξέρεις ήδη, έχω σπουδάσει κινηματογράφο. Αυτό σημαίνει ότι μπορώ να κάνω κριτική σε ταινία ή να αναλάβω την καλλιτεχνική επιμέλεια ενός θεάματος. Μπορείς να το κάνεις και εσύ, αλλά δεν θα το κάνεις καλύτερα από μένα… Ο Ν. είναι χασάπης. Έχει εκπαιδευτεί πολύ καλά, πριν γίνει επαγγελματίας. Δεν μπορούμε να κάνουμε την δουλειά του. Φυσικά και μπορούμε να σταθούμε πίσω από έναν πάγκο και να πουλήσουμε κρέας… Αλλά μέχρι εκεί. Εάν δεν έχουμε της απαραίτητες γνώσεις, δεν μπορούμε να τεμαχίσουμε ένα μοσχάρι βγάζοντας το φιλέτο. Ο Τ. είναι μηχανικός αυτοκινήτων. Έχει εκπαιδευτεί σε μια τεχνική σχολή. Έχει δικό του συνεργείο εδώ και χρόνια. Έχει φτιάξει πολλά αυτοκίνητα και έχει προλάβει πολλά τυχόν τροχαία ατυχήματα. Δεν μπορούμε να κάνουμε την δουλειά του. Μπορούμε ενδεχομένως να αλλάξουμε λάστιχο σε περίπτωση ανάγκης. Μπορούμε αν θέλεις να αλλάξουμε καί λάδια… Αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορούμε να φτιάξουμε ένα χαλασμένο αυτοκίνητο. Η Μ. Είναι γιατρός. Έχει σπουδάσει πολλά χρόνια προκείμενου να αποκτήσει τις γνώσεις που έχει για να ασκεί το επάγγελμα της. Πολλές φορές έρχεται αντιμέτωπη με περιπτώσεις που χρειάζεται να ξαναδιαβάσει προκειμένου να είναι σίγουρη για την διάγνωση ή την θεραπεία του ασθενή. Δεν μπορούμε να κάνουμε την δουλειά της. Μπορούμε να φροντίσουμε το παιδί μας όταν έχει κρυώσει… Αλλά μέχρι εκεί… Δεν μπορούμε να κάνουμε διάγνωση, δεν μπορούμε να δώσουμε θεραπεία, δεν μπορούμε καν, να πάρουμε πλήρες και ασφαλή ιστορικό από ασθενή. Δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι τα πάντα… Γιατί δεν έχουμε τις γνώσεις, γιατί δεν έχουμε την εμπειρία… Γιατί δεν είναι δική μας δουλειά… Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε ότι δεν ξέρουμε να κάνουμε κάτι. Κακό είναι να κάνουμε αυθαίρετα και ανεύθυνα τους παντογνώστες… Πολλά φιλιά. Ν.Χ.

20

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Μια νέα λέξη μπήκε στο λεξιλόγιό μας. Κορωνοϊός. Ένας καινούργιος ιός που ήρθε στη ζωή μας, έφερε τα πάνωκάτω και άλλαξε την καθημερινότητά μας. Ένας «αόρατος εχθρός» όπως είπαν και οι γιατροί, σκληρός και ανελέητος, που στόχευσε στις μεγαλύτερες ηλικίες αλλά και σε όσους ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Στην αρχή ...μια σύγχυση. Νοσούν τα παιδιά; Νοσούν μόνο όσοι έχουν ήδη κάποια προβλήματα υγείας; Να φοράμε γάντια; Να φοράμε μάσκες; Ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν με βεβαιότητα, ούτε από τους ειδικούς. Αποτέλεσμα; Κλειστήκαμε στο σπίτι. Φορέσαμε γάντια και μάσκες, αποχωριστήκαμε τους φίλους και τους συγγενείς μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Πιο τυχεροί όσοι τα σπίτια τους έχουν έναν μικρό κήπο ή ένα μπαλκονάκι. Λιγότερο τυχεροί όσοι δεν έχουν τίποτε από τα δύο. Είμαι στους τυχερούς. Έχω, μέχρι στιγμής, τόσο εγώ όσο και οι δικοί μου την υγεία μας. Έχω και ένα μικρό μπαλκονάκι. Χωράει με το ζόρι δύο καρέκλες, μια απλώστρα και μερικές γλαστρούλες. Έτσι, όταν δε μαγειρεύω, δε σφουγγαρίζω, δεν πλένω και δε βλέπω τηλεόραση, βγαίνω στο μικρό μπαλκονάκι για μια ανάσα. Πίνω το καφεδάκι μου το πρωί και προσπαθώ να το απολαύσω. Λίγο δύσκολο, βέβαια, γιατί με πνίγουν οι σκέψεις. Κ.Α.

21 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ε.Κ.

Αγαπητή Συζωή, Σκέφτομαι τι μας έφερε ο κορωνοϊός - «Χάρος»! Φόβο, αγωνία, πόνο, στενοχώρια, ανησυχία για το μέλλον. Τώρα που στην Ελλάδα αρχίσαμε να βγαίνουμε από την οικονομική κρίση, ήρθε μια άλλη κρίση, πιο ύπουλη, να μας τρομοκρατήσει. Φόβος για τη ζωή. Φόβος για το μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας. Ποιο θα είναι το μέλλον των παιδιών μας που δεν έχουν την ελευθερία να παίξουν, να τρέξουν, να αγγίξουν τους φίλους και τους συμμαθητές τους, να αγκαλιάσουν τους γονείς και τους παππούδες τους; Ποιο θα είναι το μέλλον του έφηβου ή του 25άρη που θα νιώσει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα βλέποντας μόνο δύο μάτια από την «καλή» του, γιατί το υπόλοιπο πρόσωπό της κρύβεται κάτω από τη μάσκα; Ποιο θα είναι το μέλλον των ηλικιωμένων που θα σκέφτονται αν πρέπει να κατέβουν με το ασανσέρ, να πάρουν το λεωφορείο, να πάνε μια εκδρομούλα, να ευχαριστηθούν ένα έργο στον κινηματογράφο; Και η ανεργία; Ποιο θα είναι το μέλλον του οικογενειάρχη που εργάζεται σε επιχείρηση που έχει πληγεί από τον κορωνοϊό; Κ.Α.

22

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Α.Σ.

Αγαπητή Συζωή, Δεν θέλω να γκρινιάζω συνέχεια. Για αυτό και ψάχνω μήπως σε όλο αυτό το πρωτόγνωρο που ζούμε, υπάρχει και κάτι καλό. Εεε, ναι! Υπάρχει. Αρχίσαμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον περισσότερο. Αντιληφθήκαμε ότι η ΥΓΕΙΑ είναι πραγματικά το πολυτιμότερο αγαθό. Μάθαμε να υπακούμε (όχι όλοι βέβαια) σε κανόνες. Οι Έλληνες είμαστε απείθαρχος λαός. Οι οικογένειες βρέθηκαν περισσότερες ώρες μαζί. Κάποιοι ξεκουράστηκαν, αφού η δουλειά έμεινε ... πίσω. Άλλαξε η καθημερινότητά μας με τον κορωνοϊό. Άλλαξε η ζωή μας. Ένα μόνο μας μένει, αν θέλουμε κάποια στιγμή όλα αυτά να είναι ένα άσχημο όνειρο. Να αισιοδοξούμε και να προσέχουμε. Να ακολουθούμε τους κανόνες που μας λένε οι ειδικοί και να προσευχόμαστε γρήγορα να βρεθεί η λύση που θα μας δώσει πίσω τη ζωή μας. Πλένετε χεράκια, φοράτε μάσκα, προσέχετε τον εαυτό σας και τους άλλους. Και νιώστε τυχεροί που είστε ακόμη υγιείς. Με εκτίμηση Κ.Α.

23 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Σε αυτές τα δύσκολες μέρες που ζούμε ας μην ξεχνάμε να ενδιαφερόμαστε για τον διπλανό, τα άτομα που μπορεί να έχουν ανάγκη, αλλά και για τις αδύναμες, απροστάτευτες και αδέσποτες ψυχές που ζουν γύρω και τώρα έχουν όσο ποτέ άλλοτε την ανάγκη για λίγο φαγητό, νερό και ένα χάδι, είναι αρκετά. Τ.Π.

24

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, επειδή τα γυμναστήρια έκλεισαν, οι άνθρωποι κλειδώθηκαν μέσα στα σπίτια, σκεφτήκαμε με τους συναδέλφους μου και προτείναμε να έρθουμε κοντά τους μέσω της τηλεόρασης!!! Γυρίσαμε λοιπόν σε συνεργασία με την TV 100 προγράμματα άσκησης για όλες τις ηλικίες!!! Η άσκηση είναι ζωή, είναι υγεία, είναι χαρά, είναι δύναμη, είναι αυτοπεποίθηση, είναι αυτή που σε βοηθάει να λύνεις και να ξεπερνάς όλα σου τα προβλήματα!!! Μ.Μ.

25 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή,

Α.Ι.

Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε Σάββατο. Βλέπω την καθημερινή μας διαδρομή μέσα στο σπίτι σαν να έβλεπα ταινία και σκέφτομαι πως αν δεν υπήρχε η πληροφορία ότι διανύουμε την περίοδο αυτή, δεν θα καταλάβαινα καμία διαφορά από οποιοδήποτε άλλο Σάββατο. Για μια ή έστω για μιάμιση ώρα. Μετά κάτι θα φαινόταν. Αφού το Σάββατο είναι, ή μάλλον ήταν, η πιο φορτωμένη μέρα της βδομάδας. Ψώνια, φούρνος, ψαράς, super, λαϊκή, ζαχαροπλαστείο, πάλι super, καθαριότητα (λίγο πιο επίμονη από της καθημερινές), πλυντήρια, τινάγματα, απλώματα, μπαλκόνια και, στα ενδιάμεσα, κανένα τηλέφωνο σε φίλους ή υποχρεώσεις που δεν προλαβαίνουμε μέσα στη βδομάδα.

Τι άλλαξε λοιπόν σήμερα; το πρώτο Σάββατο του «μένουμε σπίτι»; Όχι πολλά. Όλα τα ψώνια συμπιέστηκαν και χώρεσαν σε μισή ώρα και όχι 3 ώρες όπως συνήθως. Χωρίς την άνεση να χαζεύεις μπροστά στα ράφια ή στους πάγκους με τα τόσα ολόφρεσκα καλούδια, να συζητάς με τους παραγωγούς, τους πωλητές, τους υπαλλήλους, τους πελάτες, συνταξιδιώτες όλοι σ’ αυτή την ανθρώπινη γιορτή του Σαββάτου. Ξεκινώντας από το σπίτι το πρωί, χάραζα στο μυαλό μου την πορεία αυτής της σαββατιάτικης εκστρατείας. Η συνηθισμένη διαδρομή που ίσως να την έκανα μηχανικά, μερικές φορές άλλαζε, ανάλογα με τις έκτακτες ανάγκες ή τη θέση των προϊόντων στον χάρτη της πόλης. Στο super θα πάω νωρίς γιατί δεν έχει πολύ κόσμο και θα μπορέσω να πω δυο λόγια με τις υπαλλήλους που δεν ξέρω καν τα ονόματά τους, αλλά δεν θα περιμένω πολύ στο ταμείο. Άσε που θα μελετήσω με την ησυχία μου προσφορές. Θα ξεφύγει και λίγο το μάτι μου στα περιττά. Στον ψαρά που νωρίς νωρίς φέρνει την πραμάτια του, όλα φρέσκα και θα μπορέσω να διαλέξω. Ε, να πούμε και καμιά κουβέντα, έχει το δικό του χιούμορ αυτός. Στο φούρνο τις κοπέλες τις βλέπω κάθε Σάββατο, καλοσυνάτες, ευγενικές, δε λέμε πάρα πολλά όμως οι καλημέρες και τα καλοσαββατοκύριακα βγαίνουν από καρδιάς και παίρνουν τη θέση τους μέσα στο μυαλό, ανακατεμένα με τον αχνό και το άρωμα του φρεσκοψημένου ψωμιού. Στο καφέ της γωνίας, αναμονή στο όρθιο, γνωστή διαδικασία, κερδίζω όμως το πιο αρωματικό εσπρεσάκι που έχω δοκιμάσει. Κάθομαι το πίνω μόνος στην ψηλή μεταλλική καρέκλα εκεί έξω και αναδιοργανώνεται η πορεία και το μυαλό μου. Άλλωστε υπάρχει ευελιξία. Σάββατο είναι αυτό. Δικό μου είναι. Εγώ κάνω κουμάντο. Βρε λες; Ν.Κ.

26

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Χάρης εδώ. Σου γράφω από την Πράγα. Σου γράφω για να μοιραστώ μαζί σου κάποιες ιδιαίτερες και προσωπικές στιγμές. Εδώ και δύο περίπου μήνες η Τσεχία όπως και οι περισσότερες χώρες του κόσμου βρίσκονται σε καραντίνα λόγω του «φονικού» ιού. Δεν θα μιλήσω για τον ιό. Θα μιλήσω γα τις αλλαγές που έφερε στη ζωή μου. Αρχικά θα ήθελα να σε ενημερώσω για τα μέτρα που έλαβε η Τσεχία. Τα σχολεία, τα καταστήματα, οι δημόσιες υπηρεσίες και τα σύνορα είναι κλειστά, ενώ οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν με μάσκα. Η κυκλοφορία είναι ελεύθερη, αντίθετα με την Ελλάδα. Είμαι δάσκαλος σε ένα διαπολιτισμικό σχολείο. Η ζωή μου άλλαξε άρδην. Διδάσκω μέσω υπολογιστή και βλέπω τα παιδιά μου μόνο μέσω της οθόνης. Ένα από τα πράγματα που με ώθησαν να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα είναι η επαφή με τα παιδιά. Η επαφή με τη ζωή, την ενέργεια, το μέλλον, την αγνότητα και την αγάπη. Διδάσκω για ένα καλύτερο αύριο, για έναν καλύτερο κόσμο. Συνεχίζω να κάνω το ίδιο εξ αποστάσεως. Πάντα προτιμώ να επικεντρώνομαι στα θετικά, στο χαμόγελο. Δεν μπορείς να δεις το χαμόγελο κάτω από τη μάσκα και αυτός είναι ίσως ο λόγος που οι άνθρωποι κατσούφιασαν ξαφνικά. Με στραβοκοιτάει η υπάλληλος του σουπερμάρκετ γιατί κατέβασα την μάσκα να πάρω μια ανάσα.....2 μέτρα απόσταση, μου φωνάζει ο υπάλληλος στο ταχυδρομείο...δίκιο έχουν. Κατέβασα την μάσκα για να χαμογελάσω στην κυρία που με βοήθησε στο ταμείο....σκέφτηκα....μα δεν το είπα. Σκέψου θετικά λοιπόν και ξεκίνα ένα καινούργιο χόμπι, είπα στον εαυτό μου. Κάτι που μπορείς να κάνεις στο σπίτι, χωρίς οθόνες. Με κούρασαν οι οθόνες. Ξεκίνησα λοιπόν ξυλογλυπτική. Πάντα μου άρεσε το ξύλο και θαύμαζα τα ξύλινα κατασκευάσματα που έβλεπα στις αγορές, στα παζάρια και στους διάφορους πάγκους. Και ιδού τα πρώτα μου κουτάλια 😊. Αυτά για σήμερα, τα λέμε σύντομα! Χ.Σ.

27 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, «εμείς γι αλλού κινήσαμε, γι αλλού, κι αλλού η ζωή μας πάει». Ποιος το περίμενε, ποιος το φαντάστηκε ότι το Παγκόσμιο Χωριό μας θα υποκλινόταν σε έναν κορωνοϊό, η παγκόσμια οικονομία θα θρυμματιζόταν στα πόδια του, κι εμείς θα κλεινόμασταν στα σπίτια μας. Συντριπτική νίκη των μικροβίων! Εχθρών αόρατων κι ως εκ τούτου πιο επίφοβων. Και να ‘μαι πιο μόνη από πριν, κλεισμένη στον 7ο όροφο, σε οπτική επαφή με πουλιά και φυτά που υποκαθιστούν εν πολλοίς τους συνομιλητές μου και μόνο ψηφιακές επαφές με αγαπημένα πρόσωπα. Τον περισσότερο χρόνο μπροστά από οθόνες και βιβλία. Κοινωνικά δίκτυα εν δράσει αλλά αγγίγματα, αγκαλιές, χάδια, αγαπημένες μυρωδιές μετατίθενται στο μέλλον. Ένα μέλλον ασαφές, όπου «θα συναντηθούμε ξανά» με αγαπημένους αλλά πάντα με τον φόβο των αόρατων μικροοργανισμών που πλέον δεν δαμάζονται. Και να μια ευκαιρία περισυλλογής. Η μελέτη της καταλυτικής δράσης των πανδημιών στη ιστορία της ανθρωπότητας βγάζει στην επιφάνεια τις ερωτήσεις: Τι ξεχάσαμε; Τι έφταιξε; τι δεν υπολογίσαμε; Μέχρι πού τεντώσαμε το σκοινί; ποιες κόκκινες γραμμές ξεπεράσαμε; Οι απαντήσεις διαγράφονται σιγά σιγά ξεκάθαρες .Η ζωή συνεχίζεται μέσα από δυναμικές ισορροπίες, δεν ανέχεται αυταρχικούς κυρίαρχους. Η σχέση μας με τα άλλα έμβια όντα βάναυση. Τύραννοι των ζώων, δεχόμαστε εκδίκηση μέσω των ιών τους. Τι είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε; Οι λύσεις άτολμες! Στοχεύουμε να χτυπήσουμε τον εχθρό αλλά δε λέμε τίποτε για τις αιτίες που τον ενδυναμώνουν. Τίποτε για την βάναυση εκτροφή των ζώων. Τίποτε για την καταστροφή των βιοτόπων. Και μέχρι να νικήσουμε τον ιό πώς επιβιώνουμε τώρα που η απομόνωση που μας επιβάλλει εμποδίζει την περίφημη ανάπτυξή μας; Δύσκολες οι απαντήσεις. Σαν πανάκεια ακούγεται η πολυσυζητημένη αλληλεγγύη αλλά ασαφώς νοούμενη. Αλληλέγγυοι με ποιους; Σε εθνικό, σε παγκόσμιο επίπεδο, με όλα τα ανθρώπινα όντα, με όλα τα έμβια όντα; Μήπως εμείς, οι κυρίαρχοι όλων των έμβιων όντων, πήραμε τη ζωή μας λάθος και πρέπει ν αλλάξουμε ζωή; Τ.Α.

28

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Γ.Τ.

Αγαπητή Συζωή καλησπέρα, Βλέπω τον «μάρτη» στο χεράκι της κόρης μου. Άσπρη και κόκκινη κλωστή, τις στρίβουμε και τις τυλίγουμε γύρω από τον καρπό μόλις μπαίνει ο Μάρτης, για να μας προστατέψει από τον ήλιο. Να μη μας κάψει ο ήλιος που αρχίζει να γίνεται δυνατός χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αφού η θερμοκρασία είναι ακόμη χαμηλή. Οι γιαγιάδες μας έλεγαν για το «μάρτη», να τον κόψουμε απ’ το χέρι και να τον πετάξουμε στον αέρα μόλις δούμε χελιδόνια ή πελαργούς. Διώχνοντας μακριά τις κλωστίτσες πάντα μουρμούριζαν κάτι που έμοιαζε «πάρτε μακριά τις στενοχώριες, τις λύπες και να μην ξανάρθουν» ή «ρίχτες στο Βαρδάρη» (εννοώντας είτε το δυνατό βορειοδυτικό άνεμο, είτε τον ποταμό Αξιό – ή αλλιώς Βαρδάρη – το ίδιο κάνει. Και οι δυο έχουν τις ικανότητες να τα πάρουν μακριά από μας). Τάμαθε όλα αυτά η μικρή, φροντίσαμε να της τα λέμε συχνά και μάλιστα πολύ παραστατικά. Έτσι φυλάει το «μάρτη» στο χεράκι της ευλαβικά μέχρι να δει χελιδόνια, γιατί πελαργούς στην πόλη δεν περιμένουμε να δούμε. Κάποτε θυμάμαι κι εμείς βαλθήκαμε να το τηρήσουμε (35 χρονών παιδιά ήμασταν) και περιμέναμε να έρθουν τα χελιδόνια. Περιμέναμε πολύ. Αυτά μπορεί να είχαν έρθει, εμείς πάντως τα πρωτοείδαμε τον Ιούνιο να πετάνε μπροστά στο μπαλκόνι μας. Με τι χαρά και τελετουργικές κινήσεις τραβήξαμε τις κλωστίτσες απ’ το χέρι και τις πετάξαμε στον αέρα γυρνώντας το βλέμμα αλλού και μουρμουρίζοντας τα λόγια των γιαγιάδων γεμάτοι φωτεινά χαμόγελα! Τώρα μέσα απ’ το σπίτι σκέφτομαι «μακάρι να μπορούσαμε έτσι απλά και παιχνιδιάρικα να διώχναμε μακριά τις θλίψεις, τις στενοχώριες, τα προβλήματα, τα άγχη!» Ίσως βέβαια αυτός ο συμβολισμός να μαρτυράει πως οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από τέτοια μικρά χαρακτηριστικά αντικείμενα, να τα φορτώνουμε με τα δικά μας βαρίδια, για να τα ξεφορτωνόμαστε όταν το βάρος τους πάει να γίνει αβάσταχτο. Ίσως αυτά που έκαναν οι γιαγιάδες μας την εποχή των «παλιών τεχνολογιών» να ήταν πιο απλά, αλλά μπορεί και να βοηθούσαν, τουλάχιστον ψυχολογικά. Σήμερα μπορεί να φαίνονται χαζούλια και γραφικά. Όμως η εμπορική τους εκμετάλλευση («μάρτηδες» καλλιτεχνικά στολισμένοι, φορτωμένοι με διάφορα στολίδια, μέχρι και ημιπολύτιμα πετραδάκια, σε προσεγμένες μαρκετίστικες συσκευασίες) δείχνει ότι κάπου μέσα μας υπάρχουν ακόμη απομεινάρια μιας παιδικής απλότητας που μας στέλνει μηνύματα και ενοχλεί την πολύβουη και πολυμπερδεμένη μας πραγματικότητα στην εποχή των «νέων τεχνολογιών». Ν.Κ.

29 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Το λαμπερό ψάρι! Α.Π.

Αγαπητή Συζωή καλησπέρα, Σας ευχαριστώ που δίνετε στους ανθρώπους να εκφράσουν μια θετική και αισιόδοξη πτυχή αυτής της δύσκολης για πολλούς καραντίνας! Οπότε κι εγώ σκοπεύω να αναφερθώ σε όμορφες στιγμές μέσα σε αυτή την περίοδο από την οπτική μιας μαθήτριας Λυκείου. Σίγουρα η καραντίνα αυτή κατάφερε να μου δώσει κάποιες ακόμη όμορφες στιγμές με τον μπαμπά και τη θεία μου, η οποία δεν μένει στην ίδια πόλη. Γι’ αυτό σε τέτοιου είδους περιπτώσεις το μέσεντζερ φάνηκε ιδιαίτερα, χρήσιμο! Αλλά πέρα από τη σύσφιξη σχέσεων (και με άλλα άτομα πέρα από τους 2 προαναφερθέντες), μπορώ να πω ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω κάποιες αλλαγές στο δωμάτιό μου, για τις οποίες δεν έβρισκα πάντα χρόνο και όρεξη. Και απλά είμαι χαρούμενη που συνέβη και αυτό και είμαι τώρα σε ένα πιο «άδειο» αλλά συμμαζεμένο δωμάτιο. Και (προσωπική άποψη) χαίρομαι που έχει μειωθεί η ύλη των πανελλαδικών, προστέθηκε παραπάνω χρόνος μελέτης, ξεκούρασης και δόθηκε ευκαιρία μιας ιδιαίτερης αξιοποίησης των τεχνολογικών μέσων στην Ελλάδα για την εκπαιδευτική διαδικασία (τηλεκπαίδευση)! Επίσης, είμαι ευγνώμων που σε αυτόν τον δύσκολο καιρό όλη η οικογένειά μου παραμένει υγιής όπως ήταν και πριν την καραντίνα. Και εδώ οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ και μπράβο και στους συμπολίτες μου, που τήρησαν τα μέτρα προστασίας, αλλά και σε όλους τους μεγάλους αυτούς ήρωες που αγωνίζονταν ασταμάτητα έξω από το σπίτι, συνεισφέροντας στην κοινωνία και αποτελώντας ένα σπουδαίο πρότυπο. Νομίζω πως σε όλους δόθηκε μια ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε πως όλα τα αγαθά που θεωρούμε αυτονόητα, τελικά δεν είναι και τόσο... Και πως σημασία έχει η σωματική και ψυχική υγεία των ανθρώπων και όχι τα «φθηνά» και αναλώσιμα υλικά αγαθά. Οπότε δείξτε όσοι το διαβάζετε αυτό λίγη παραπάνω αγάπη στους αγαπημένους σας, γιατί τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, πριν μια καινούρια «καραντίνα» σας χωρίσει. Εύχομαι καλή συνέχεια και επιτυχία σε ό,τι ποθείτε, ευελπιστώ να μην σας κούρασα και στέλνω θετική ενέργεια σε όλους (γιατί ακόμη και οι πιο ανθεκτικοί τη χρειάζονται). Κ.Σ.

30

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, η προσφορά στο συνάνθρωπο, ειδικά σε δύσκολες συγκυρίες, είναι η μεγαλύτερη πράξη αλληλεγγύης !!! Έτσι λοιπόν με τη μεγάλη μου κόρη Ντόρα, επίσης γυμνάστρια, δημιουργήσαμε μια κλειστή ομάδα ανθρώπων που τους γυμνάζουμε από το σπίτι μας μέσω fb και live 3 φορές την εβδομάδα. Η Αγάπη που δίνεις και παίρνεις είναι αξία ανεκτίμητη!!!! Μ.Μ.

31 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Σας χαρίζω με πολλή αγάπη τις δημιουργίες μου και μέσα από το Λεύκωμά σας να χαρίσουμε πολλά χαμόγελα στα παιδιά της Συζωής! Και όταν αναλάβετε δράσεις για καλό σκοπό, θα σας χαρίσω μερικά από αυτά με πολλή αγάπη!!! Σας ευχαριστώ πολύ και σας εκτιμώ ιδιαίτερα!!! Α.Α.

32

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Όταν τα παιδιά βαριούνται, κάνουν πλακίτσα στη μαμά που ανοίγει το ψυγείο και βλέπει τόσα ματιά να την κοιτούν! Ξανατρώει; Όχιιιιιιιι! Κ.Π.

33 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ν.Κ.

Αγαπητή Συζωή, Κάπου μεταξύ θέλω και μπορώ... Μια πρόσφατη συζήτηση με έναν άνθρωπο που εκτιμώ και αγαπώ ιδιαίτερα, με έβαλε σε σκέψεις. Η ζωή μας εν καιρώ πανδημίας άλλαξε πολύ και μάλιστα ξαφνικά. Μαζί μας άλλαξε και αυτό που λέμε… Κρατικός μηχανισμός… Σαν να πήρε μπροστά ξαφνικά, μετά από χρόνια αδράνειας και… Ουπς καλέ αυτό δουλεύει… Με ένα και μόνο μήνυμα επικοινωνούμε με το υπουργείο πολιτικής προστασίας τη στιγμή που λίγο καιρό πριν ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσεις με οποιοδήποτε υπουργείο, ήταν να είσαι υφυπουργός. Σε χρόνο ρεκόρ για τα δεδομένα μας, αποκτήσαμε γραμμές τηλεφωνικής υποστήριξης. Για ιατρικά θέματα, νομικές συμβουλές και ψυχολογική υποστήριξη. Ο υφυπουργός πολιτικής προστασίας δήλωσε την αμέριστη συμπαράστασή του για τα άτομα με αναπηρία και την άμεση υλοποίηση μέτρων για την διευκόλυνση μας, όσο αφορά τα μέτρα απαγόρευσης κυκλοφορίας… Και δεν είναι μόνο αυτά… Μπορούμε να κάνουμε άυλη συνταγογράφηση… Εκεί που θέλαμε μια ώρα στο τηλέφωνο, για να κλείσουμε ραντεβού με γιατρό σε δημόσιο νοσοκομείο, που θα τον βλέπαμε μετά από τρεις, τέσσερις μήνες… Τώρα με δύο τρία κλικ , έχουμε την συνταγή στα χέρια μας. Άσε τα μέτρα τάξης… Ήξερες εσύ ότι η χώρα μας έχει τόσο καλή αστυνόμευση;;;. Και εμείς οι ίδιοι δηλαδή… Με εξαίρεση μικρή ομάδα πολιτών , προσαρμοστήκαμε εντυπωσιακά… Και τελικά τι;;; Τόσα χρόνια μπορούσαμε, αλλά δεν θέλαμε;;;; Πολλά φιλιά!!! Ν.Χ.

34

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Το μήνυμά μου είναι αισιόδοξο. Ακόμη και στις μέρες της καραντίνας η δύναμη της ζωής κερδίζει και αυτό είναι απόλυτα αναπόφευκτο! Α.Μ.

35 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Υπέροχο, αρωματικό λικέρ αρμπαρόριζα. Ετοιμάστηκε στις μέρες της καραντίνας, αλλά θα περιμένει τη λήξη της για να το χαρούμε και να το μοιραστούμε με τους φίλους μας. Μένουμε σπίτι, δεν νιώθουμε μόνοι! Μ.Μ.

36

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Α.Α.

Αγαπητή Συζωή, Πάντα μου άρεσε να κοιτάω έξω. Άλλωστε το χώρο έξω από το σπίτι τον αισθανόμουν ως συνέχεια του χώρου μέσα. Βέβαια από τότε που θυμάμαι, υπήρχαν παράθυρα, πόρτες, διπλές κλειδαριές, συναγερμοί, όμως για άλλους λόγους, ανθρώπινους παράγοντες ας πούμε. Ο χώρος όμως όπου άπλωνα τη ζωή μου, το είναι μου, τα θέλω μου, τις δράσεις και τα ενδιαφέροντά μου, στο μυαλό μου είχε μια ενότητα. Σήμερα κοιτάω έξω από το παράθυρο ή το μπαλκόνι και αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα ισχυρό αόρατο σύνορο, που ξεχωρίζει το «μέσα» από το «έξω». Τώρα έγιναν δυο χώροι. Δυο κόσμοι. Κάτι με τραβάει από τον «έξω», όμως ο φόβος, η ανασφάλεια και η γνώση βέβαια, με κρατούν «μέσα». Τις λίγες στιγμές που μεταβαίνω στον «έξω» για πρακτικές ανάγκες, δεν ξέρω αν μπορώ να τις απολαύσω όπως παλιά. Μόλις πάω να χαρώ για κάτι που βλέπω «έξω», νάσου έρχονται οι σκέψεις-τύψεις και … Σσαααατ! «το νου σου!», « να φυλάγεσαι! αυτά είναι ύπουλα πράγματα», «σου ξυπνούν ευχάριστα συναισθήματα για να σε κάνουν να χαλαρώσεις, να μην προσέξεις, και … τσουπ! σου ρίχνουν το κεντρί». Άντε μετά να βρεις άκρη, ποιος έφταιγε, τι ακούμπησα, τι εισέπνευσα και άλλα παρόμοια. Βουτιά στις σκέψεις, στροβίλισμα μέσα στις γνώριμες αναμνήσεις, στις άγνωστες στιγμές του μέλλοντος και στις ελπίδες που πάντα υπάρχουν. Εγώ επιλέγω. Ν.Κ.

37 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Τα σχολεία έχουν κλείσει. Δάσκαλοι και μαθητές «Μένουμε Σπίτι» με τη γλυκιά προσμονή να ξανανταμώσουμε σύντομα και ν’ ανταλλάξουμε ζεστές αγκαλιές! Μέχρι τότε… ταξιδεύουμε με τη φαντασία μας… σε δυο ρόδες! Ε.Π.

38

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, δεν μου ήταν πάντα εύκολο να διαχειριστώ τον χρόνο μου, ούτε τα συναισθήματά μου αυτό το διάστημα. Ωστόσο, σχεδόν κάθε μέρα σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που το περνάω με αγαπημένους μου και την όμορφη συντροφιά αυτού του γλυκύτατου σκύλου. Λ.Δ.

39 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Μ.Μ.

Αγαπητή Συζωή, Στην πρωτοφανή για όλη την υφήλιο περίοδο καραντίνας, δεν άλλαξαν πολλά πράγματα στην καθημερινότητά μου. Διάλεξα ένα επάγγελμα που βοηθάει τους ανθρώπους συλλογικά και ατομικά σε κάθε στιγμή και περίοδο της ζωής τους. Είμαι υπεύθυνη Κ.Λ. και δουλεύω σε ένα κέντρο αστέγων στην καρδιά του Πειραιά και τώρα περισσότερο από ποτέ αισθάνθηκα πως συμπαραστάθηκα σε αυτούς τους ανθρώπους. Από την άλλη μεριά βέβαια έχασα την επαφή με τους φίλους και τους συγγενείς μου... αλλά ξέρεις κάτι; Συνειδητοποίησα πως η επαφή ανήκει στην καρδιά και όχι στο δέρμα ή στο βλέμμα, οπότε καθόλου δεν με θλίβει το γεγονός! Τις ημέρες της καραντίνας λίγο άλλαξε η καθημερινότητά μου, λόγω του μειωμένου ωραρίου, αλλά τις 2-3 περισσότερες ώρες που περνώ στο σπίτι με τον Ιωάννη, αισθάνομαι πως τον αναθρέφω σωστότερα και η αλήθεια είναι πως έχει μεγάλη αλλαγή στη συμπεριφορά του. Γκρινιάζει λιγότερο, έχει ψηλώσει περισσότερο, χαχανίζει, χορεύει, τραγουδάει και στέλνει φιλιά, έμαθε να λέει τα χρώματα και να τρώει μόνος του, όπως και πολλά άλλα πράγματα. Έχω μεγαλύτερη ψυχική αντοχή και μεγαλύτερη υπομονή σε σκανταλιές και γελάω μαζί του. Ο άνδρας μου, δε, έχει δείξει μεγάλη κατανόηση και υποστήριξη σε μένα και στη δουλειά μου και τον ευχαριστώ καθημερινά. Ευλογία η οικογένεια που ΕΠΕΛΕΞΕ κανείς να κάνει. Για το μόνο που λυπάμαι την περίοδο της καραντίνας είναι τους ανθρώπους που συμβιβάζονται στα σπίτια τους με λανθασμένους συντρόφους και αναγκαστικές «οικογένειες». Σε ευχαριστώ, Συζωή Β.Π.

40

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι τη δυσκολία είναι καλό να τη μετατρέπουμε σε δημιουργία!!!!! Να βάζετε φτερά στη φαντασία σας και πόδια στα όνειρα σας και να κάνετε πράξη τις επιθυμίες σας !!! Σας στέλνω τα φιλιά μου και την αγάπη μου !!!!! Μ.Μ.

41 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ε.Α.

Αγαπητή Συζωή, Την περίοδο αυτή έχω την πολυτέλεια να εστιάζω σε κάθε μικροασχολία μέσα στο σπίτι, την αναλύω, τη μεγεθύνω, της δίνω άλλες διαστάσεις και άλλα νοήματα. Θα μου πείτε, τι ενδιαφέρον για ανάλυση μπορεί να έχει το άλειμμα μιας ρευστής βρώσιμης ουσίας επάνω σε μια φρυγανιά; Μμμμμ! Πολλά ενδιαφέροντα πριν την κατάληξη του τελικού δημιουργήματος στο στόμα μου. Σκεφτείτε πόσους διαφορετικούς τρόπους, διαφορετικά σκεύη, ουσίες με διαφορετικές ρευστότητες, χρώματα, μυρουδιές, διαφορετικά σχέδια πάνω στη φρυγανιά, διαφορετικές φρυγανιές. Όλα αυτά πριν βάλουμε στο παιχνίδι το «τι μας φέρνει στο μυαλό» κάθε μια από τις παραπάνω συνθέσεις. Στιγμές του παρελθόντος με αγαπημένα πρόσωπα, άλλα συναισθήματα, άλλες σχέσεις με ανθρώπους, με τον εαυτό μας, με τη ζωή μας, με τους ρυθμούς μας. Τι παράξενα ταξίδια μπορεί να κάνει το μυαλό μας αλείφοντας αργά αργά μια φρυγανιά με μέλι! Ν.Κ.

42

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Σήμερα ολοκληρώθηκε άλλη μια αποστολή. Καθαρίσαμε όλα τα ντουλάπια της κουζίνας. Μέσα έξω, πάνω κάτω. Είναι απ’ αυτά που κάνεις μια φορά το χρόνο και αν. Μισή μέρα μας πήρε, δυο άτομα, μας βγήκε η πίστη, αλλά έγινε τέλεια δουλειά. Τώρα δικαιούμαστε να αράξουμε στο σαλόνι, να το απολαύσουμε. Άλλωστε αυτό το περιλάβαμε χθες, δεν πρέπει να έχει παράπονο. Δες πώς λάμπει το φωτιστικό, καθαρά καλύμματα, αφράτα χαλιά, ξεσκονισμένα ράφια, κάθε εσοχή και γωνιά μέχρι εκεί πάνω. Ωχ! Τι είναι αυτό! Εκεί ψηλά ψηλά, στη γωνία πίσω από το κουρτινόξυλο. Κάτι μικρό αλλά κουνιέται. Και μάλιστα κουνιέται γρήγορα. Πατάω κάπου, ανεβαίνω ψηλά . . . .τι είναι αυτό; Μια αράχνη. Μια τοσοδούλα αράχνη. Τεράστιο πλήγμα στην αυτοπεποίθηση και στον αυτοθαυμασμό μου. Εγώ καθάρισα χθες αυτό το σημείο με τα χεράκια μου και ήταν πεντακάθαρο. Πότε πρόλαβε αυτή η άτιμη! Τώρα θα της δείξω εγώ! Κατεβαίνω από την καρέκλα, αρπάζω την παντόφλα και ξεκινάω την εκστρατεία εξόντωσης αυτού του τιποτένιου πλάσματος που τόλμησε να με κάνει ρεζίλι στο ίδιο μου το σπίτι. Πάτημα με το ένα πόδι πάνω στην καρέκλα. Το άλλο, το αριστερό, κάτω, ετοιμάζεται να δώσει την καθοριστική ώθηση. Τι αράχνη είναι αυτή; Σίγουρα όχι δηλητηριώδης. Ούτε αυτή που θα με τσιμπήσει και θα γίνω spiderman. Τι ήθελα και την είδα αυτή την ταινία χθες!

43 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Για να κάνω το χατίρι στον μικρό. Τώρα βγάζει τα άπλυτά της επάνω μου όμως. Κοιτάζω καλύτερα. Είναι αυτή η «οικιακή» με τα πολύ λεπτά μακριά ποδαράκια που τρέχει κατά ριπές γρήγορων κινήσεων, σαν μπαλαρίνα. Βρε λες να τη συμπαθήσω κιόλας; Συγκεντρώσου. Μην ξεχνάς το σκοπό της εκστρατείας σου. Θα την εξολοθρεύσω. «Ο εξολοθρευτής Νο 5» Σύνελθε! Πού είναι ο στόχος σου; Νάτη εκεί στη γωνία, έστησε το τσαντίρι της. Ένας ιστός, περιορισμένης έκτασης δε λέω, αλλά τι δουλειά έχει ο ιστός αράχνης εκεί που πεντακαθάρισα εγώ χθες; Τώρα θα δώσω την ώθηση στο αριστερό και . . . . Μισό λεπτό! Τι κάνει εκεί στο ίδιο σημείο και τα ποδαράκια της, αυτά τα πολύ λεπτά μακριά, κινούνται με αριστοτεχνικές κοφτές επαναλαμβανόμενες φιγούρες γύρω από μια κουκίδα που… Τι στο καλό είναι αυτό; Και γιατί παρά τις τόσες κινήσεις των ποδιών η αραχνούλα μου δεν μετακινείται αλλά μένει εκεί στο ίδιο σημείο; Αμάν! Τι είπα; «μου»; Η αραχνούλα ΜΟΥ; Δε θέλω συναισθηματισμούς και τέτοια. Ανέβα γρήγορα και ολοκλήρωσε την αποστολή σου. Ναι, αμέσως! Να και η ώθηση στο αριστερό, ανεβαίνω στην καρέκλα. Τώρα το πρόσωπό μου βρίσκεται πιο κοντά, μισό μέτρο πιο κάτω από τον εχθρό. Ποιον εχθρό βρε παιδί μου; Αυτό δεν είναι εχθρός. Δες το καλύτερα. Τι κάνει; Συνεχίζει το χορό της χωρίς να μου δίνει σημασία. Και χωρίς να μ’ ενοχλεί. Εεεεε, αυτό με ξεπερνάει. Να με αγνοεί κιόλας! Ε λοιπόν ήρθε η στιγμή να αποχαιρετίσει το μάταιο τούτο κόσμο. Σηκώνω το δεξί μου χέρι με μανία, το φέρνω πίσω για να πάρει φόρα και… Στοπ! Πού είναι η παντόφλα που κρατούσα; Την άφησα κάτω χωρίς να το καταλάβω. Πριν ανέβω. Με υπνώτισε φαίνεται αυτή η πλανεύτρα με τις χορευτικές φιγούρες της. Τέτοια είναι. Πλανεύτρα. Μάγισσα. Πρέπει να την εξαφανίσω πριν με εξαφανίσει αυτή με βασανιστικό τρόπο. Έλα μωρέ, κάτσε λίγο, δες τι ωραίες κινήσεις κάνει, τι λεπτεπίλεπτες, γεμάτες ευγένεια και χάρη. Απόλαυσέ το λίγο, πότε ξαναείδες κάτι τέτοιο από τόσο κοντά; Η μικρούλα δίνει μια παράσταση μόνο για σένα. Δωρεάν. Ζωντανά, όχι στο internet. Για να δω καλύτερα, τι είναι αυτή η κουκίδα που γύρω της χορεύει; Μα αυτή η κουκίδα κινείται, ταλαντώνεται, χτυπιέται, είναι κάτι ζωντανό. Ναι, είναι ένα μικρό μυγαράκι, που κόλλησε πάνω στον ιστό της. Το καημένο! Μα λες να είναι εκείνο το μυγαράκι που έκανε εναέριες βόλτες πάνω από τα μήλα που έχω στην φρουτιέρα της κουζίνας; Εκείνο που δεν μπορούσα να διώξω χθες; σαν να με κορόιδευε λέγοντας «πιάσε με αν μπορείς»; και που προσπάθησα να λιώσω ανάμεσα στις παλάμες μου 5-6 φορές χωρίς να το καταφέρω; Ήρθε κι ο μικρός μου και με δούλευε «μπαμπά χτυπάς παλαμάκια χωρίς μουσική;» Αυτό θα είναι. Σίγουρα. Η αραχνούλα μου εκδικείται για λογαριασμό μου. «Η αδίστακτη τιμωρός Νο3». Καλά του κάνει. Κι εγώ που την παρεξήγησα. Κοίτα κοίτα τι ωραίες κινήσεις, αρμονικές αιθέριες! Τι ομορφούλα που είναι! Ας τη θαυμάσω λίγο ακόμη σ’ αυτή την πριβέ παράσταση που δίνει για μένα!

- Καλέ τι κάνεις εκεί πάνω στην καρέκλα; και τι μουρμουρίζεις; - Ε; … εεε … τίποτα, τίποτα, κάτι είχα ξεχάσει από χθες. Ν.Κ.

44

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, όπως πολλοί από αυτούς που έμειναν σπίτι, το έριξα στο ψήσιμο. Ξεκίνησα με κέικ, όπως η στρατιά από μάφιν στη φωτογραφία. Αλλά η πιο ωραία διαδικασία είναι που «έπιασα» το δικό μου προζύμι και έφτιαξα τα πρώτα μου ψωμιά! Έκαναν το σπίτι να μοσχοβολάει κι εμένα περήφανη μαγείρισσα :) Το ψήσιμο συνεχίζεται! Ν.Χ.

45 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Μπορεί να μένουμε μέσα αλλά η έμπνευση και η δημιουργικότητα δεν σταματούν ποτέ! Α.Π.

46

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Α.Α.

Αγαπητή Συζωή, Νωρίς το πρωί. Οι άλλοι κοιμούνται. Άνοιξα τα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας, μαζί του μπήκε και ο πρωινός ήλιος, απολαυστικός, χλιαρός, αναζωογονητικός. Με τον καφέ μου στο χέρι προσπαθώ να τα ρουφήξω όλα αυτά. Φως, αέρας, δροσιά, καφές. Ξεκούραστο το σώμα μου και η σκέψη καθαρή, περιπλανιέμαι ανάμεσα σε διάφορες στάσεις, καθιστός, όρθιος, ξαπλωμένος, ημιξαπλωμένος, πλάτη στον ήλιο, πρόσωπο στον ήλιο με μάτια κλειστά. Όλα τα χαίρομαι μέσα στην ησυχία του πρωινού. Χρειαζόταν αυτή η ησυχία για να μπορέσω να ακούσω αυτό το ισχνό τσιτσίρισμα κάποιου πουλιού απ’ έξω. Δεν το βλέπω, μικρό πρέπει να είναι. Ένα μόνο του. Μου χαρίζει τις φωνούλες του. Τραγούδι δεν μπορώ να το πω. Το ίδιο διπλό «τουρ», καμιά φορά σε διαφορετικό τόνο, θαρρείς για να ξεπιάνεται ο λαιμός του από το μονότονο «τουουουρ-τουρ». Τι όμορφα και γλυκά που ηχεί στ’ αυτιά μου αυτή η ανοιξιάτική του δήλωση! Και τι όμορφα που δένει με όλα τα υπόλοιπα που μου χαρίζει η φύση! Παρατάω τον καφέ, μου είναι αδιάφορος τώρα, και αφήνομαι στην απόλαυση των στοιχείων της Άνοιξης. Όσο διαρκεί η ησυχία, «μέσα» και «έξω». Ν.Κ.

47 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Α.Α.

Αγαπητή Συζωή, Δεν έχω ζήσει σε χωριό αν και θα το ήθελα πολύ, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα της ζωής μου. Μόνο κάτι μικρές, πολύ σύντομες περιόδους της παιδικής μου ηλικίας, σκόρπιες μέσα σε καλοκαιρινές διακοπές και μέσα στο μυαλό μου. Ήταν τόσο όμορφες όσο τις θυμάμαι τώρα ή τις έχω παραστολίσει με τα λαμπερά στολίδια που με τροφοδοτεί η νοσταλγία; Πολύ μικρός. Βουνό. Πολύ κοντά στην πόλη, ο πατέρας μου πηγαινοερχόταν κάθε μέρα για τη δουλειά του. Ηλεκτρικό δεν είχαμε. Μαγείρεμα με πετρογκάζ, το βράδυ φωτισμός με λάμπες γκαζιού και πετρελαίου. «Λουξ» τις έλεγαν και είχαν έναν εντυπωσιακά τελετουργικό τρόπο ανάμματος που ήθελε να έχεις ικανότητες για να το κάνεις, δεν έπιανε πάντα. Στα παιδικά μου μάτια ο κυρ Βαγγέλης, ο γείτονας που το πετύχαινε πάντα με την πρώτη προσπάθεια,

48

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

φάνταζε σαν τον Προμηθέα που έφερνε το φως κάθε βράδυ στις ζωές μας. Το πρωί που τον βλέπαμε στο φως της μέρας καταλαβαίναμε ότι δεν ήταν παρά ένας συνηθισμένος ηλικιωμένος άνθρωπος, αδύνατος, καταπονημένος, όψιμης ηλικίας, αλλά αρκετά ικανός και σβέλτος. Νερό βγάζαμε από ένα πηγάδι και μαλώναμε κάθε μέρα εμείς τα πιτσιρίκια για το ποιος θα ρίξει τον κουβά μέσα στο πηγάδι για να ακουστεί εκείνο το επιβλητικό και τρομακτικό ηχητικό σινιάλο, μαρτύριο του ότι έσμιξε ο κουβάς με το νερό στο βάθος. Είχαν μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους. Το νερό διαρκώς ατάραχο εκτός από τις στιγμές που έσμιγε με τον κουβά. Ο κουβάς περίμενε υπομονετικά πάνω στο χείλος του πετρόχτιστου πηγαδιού πότε κάποιο χέρι θα τον σπρώξει. Αφημένος τότε στη μαγευτική δύναμη της βαρύτητας, αγνοώντας τη διαδρομή ανάμεσα στις χορταριασμένες πέτρες των τοιχωμάτων, θα νιώσει την έντονη επαφή με την επιφάνεια του νερού. Εκείνος ο ήχος μεγεθυνόταν και παραποιούνταν καθώς ταξίδευε προς τα πάνω και έφτανε στ’ αυτιά μας, μεταδίδοντάς μας μια αναστάτωση γεμάτη ικανοποίηση και χαρά για κάτι άγνωστο που συμβαίνει στα έγκατα της γης. Η κατάληξη της επαφής τους ήταν γνωστή. Το νερό ανοίγει την αγκαλιά του και καταπίνει τον κουβά ο οποίος, αν δεν ήταν δεμένος με το γερό σκοινί, θα κατέληγε στον πάτο του πηγαδιού, ναυάγιο ενός θυελλώδους σμιξίματος. Στο ανέβασμα του κουβά κανένας μας δεν ήθελε να συμμετέχει γιατί ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε. Ήταν πολύ βαρύς για μας, άρα μόνο για μεγάλους. Μου έμεινε απωθημένο όμως. Όταν μεγαλώσω και δυναμώσω, σκεφτόμουν, δεν θα αφήνω κανέναν άλλο να γυρίζει τη μανιβέλα του βαρούλκου. Τι καταπληκτικός μηχανισμός! Πόσες φορές το ζωγράφισα, το σχεδίασα με παραλλαγές, έφτιαξα μινιατούρες του, αργότερα στο σχολείο μελέτησα τον τρόπο λειτουργίας του, τη φυσική που κρύβεται στις κινήσεις του! Ποτέ όμως δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να το χρησιμοποιήσω αφού όταν μεγάλωσα και δυνάμωσα, δεν βρήκα ξανά τέτοιο πηγάδι. Η εξέλιξη προχώρησε ραγδαία, κύμα τεράστιο που σάρωσε όλους τους «πρωτόγονους» μηχανισμούς και άφησε στο διάβα του δίκτυα ύδρευσης και ηλεκτρικού ρεύματος. Αργότερα και δίκτυα τηλεφώνου, τηλεόραση, internet και όλα τα γνωστά μέχρι σήμερα, αυτά όμως θα τα πούμε μια άλλη φορά. Τι ήταν όμως αυτό που με γύρισε τόσα χρόνια πίσω, σ’ εκείνη την ορεινή τοποθεσία στο Φίλυρο, λίγο πιο έξω απ’ τη Θεσσαλονίκη; Σήμερα που ζω την περίοδο της καραντίνας λόγω κορωνοϊού; Τώρα που κάνω τη βραδινή βόλτα με την κόρη μου; Ήταν αυτό το μελωδικό κελάηδισμα που ακούγεται ακόμη στ’ αυτιά μου. Κυριαρχεί μέσα στην ησυχία και το σκοτάδι της μουδιασμένης πόλης. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας για να προστατευτούμε από τον αόρατο εχθρό, ελαχιστοποιήσαμε τις μετακινήσεις με αυτοκίνητα, περιορίσαμε αναγκαστικά τη φασαρία που προκαλούμε και βρήκε ευκαιρία αυτό το πουλί να σταθεί καμαρωτό, κρυμμένο ανάμεσα στην πυκνή φυλλωσιά κάποιων δέντρων και να ομορφύνει τον κόσμο μας. Αυτό το «τραγούδι» μου θύμισε τα ατέλειωτα κελαηδίσματα τότε στο βουνό. Με ταξίδεψε πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια, στη φύση, στον κόσμο τους, στον κόσμο μου. Ν.Κ.

49 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Εδώ που είμαι στη Δροσιά (Αττική), πολύ μακριά από σένα, η ηλιοφάνεια δεν είναι τόσο συχνή, όπως νομίζω συμβαίνει στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη. Επίσης τα περισσότερα πρωινομεσημεριανά λείπω από το σπίτι. Έτσι, είναι σπάνιο να κάνω αυτό που έκανε η μάνα μου πολύ συχνά! Να βγάζω τα παπλωματοσέντονα στον ήλιο! Ε λοιπόν, τώρα το κάνω!! Και βουτάω το πρόσωπό μου μέσα στα μαξιλάρια και μυρίζω τον Ήλιο!! Κάντε το και πείτε και στα παιδιά σας να μυρίσουν τον Ήλιο!!! Σας γλυκοφιλώ! Α.Θ.

50

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Α.Α.

Αγαπητή Συζωή Την ώρα που θα διαβάζεις αυτό το άρθρο εγώ θα είμαι σε ένα πανέμορφο γηροκομείο και θα παίζω μπιρίμπα. Ο λόγος που απευθύνομαι σε σένα, άνθρωπε του 2070, είναι γιατί ήθελα να ξέρεις από πρώτο χέρι τι έγινε στην πανδημία του 2020. Ελλάδα. Μάρτιος 2020... Δεν είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με μία πανδημία. Είναι του η πρώτη φορά που εγώ ζω κάτι τέτοιο. Και ελπίζω να είναι η τελευταία. Η αλήθεια είναι, ότι μέχρι στιγμής δεν έχει επηρεάσει δραματικά την ζωή μου. Το μόνο που έχω κληθεί να κάνω, είναι να μείνω στο σπίτι, να τηρώ αυστηρά του κανόνες υγιεινής και να κρατήσω το παιδί μου στο σπίτι. Από τα παραπάνω το μόνο που με ζορίζει λίγο είναι το τελευταίο. Όπως όλα τα παιδιά, έτσι και η Χαρά, βαριέται μέσα στο σπίτι. Βαριέται να παίξει πάλι μαζί μου και μοιραία γκρινιάζει. Δεν νομίζω ότι ο αυτισμός επηρεάζει ιδιαίτερα την κατάσταση αν και είναι δύσκολο να το εξηγήσω γιατί άλλαξε τόσο πολύ το πρόγραμμά της. Γκρινιάζει όπως όλα τα παιδιά και βαριέται όπως όλα τα παιδιά. Ευτυχώς που... Μπορώ να είμαι στο σπίτι μου και δεν ψάχνω απελπισμένα που θα αφήσω το παιδί μου. Στο σπίτι έχουμε πολλά παιχνίδια, τραμπολίνο και κούνια. Έχουμε τηλεόραση και ίντερνετ. Έχουμε φαγητό και υλικά για να φτιάξουμε λιχουδιές. Έχουμε κοντά το βουνό και κάνουμε περιπάτους. Είναι ανοιχτά τα σούπερ μάρκετ και μπορούμε να ανανεώνουμε τις προμήθειες του. Ευτυχώς δεν είμαι γιατρός. Δεν είμαι νοσοκόμα. Δεν είμαι φαρμακοποιός. Δεν ανήκω δηλαδή στις ομάδες του πληθυσμού που είναι υποχρεωμένοι να έρχονται καθημερινά σε επαφή με τον ιό. Δεν έχω ασθενείς στο περιβάλλον μου. Κανένας γνωστός μου δεν νοσηλεύεται. Ευτυχώς όταν έφτασε ο ιός στην χώρα μου είχαμε ήδη αρκετά στοιχεία για να ξέρουμε πως πρέπει να συμπεριφερθούμε. Μέχρι στιγμής, οι θάνατοι από τον ιό στην Ελλάδα είναι λίγοι και ελπίζω ότι θα παραμείνουν λίγοι. Εύχομαι ότι σύντομα όλο αυτό θα τελειώσει και θα ξαναγυρίσουμε στην καθημερινότητα του σώοι και αβλαβείς... Όταν διαβάσεις το άρθρο στείλε μου ένα μήνυμα. Θα χαρώ πολύ να μάθω ότι το μπλογκ μου διατηρεί ακόμα την επισκεψιμότητα του. Μπορείς αν θέλεις να έρθεις στο γηροκομείο να με δεις. Επισκέψεις δέχομαι κάθε Πέμπτη απόγευμα, 17:00 με 20:00. Να είσαι καλά ❤ Πολλά φιλιά. Ν.Χ.

51 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Δεν ήξερα πόσες φορές μέσα στη μέρα ο κάθε άνθρωπος ακουμπάει με τα χέρια του οποιοδήποτε σημείο του προσώπου ή του κεφαλιού του. Μάτια, μύτη, αυτιά, μάγουλα, πηγούνι, φρύδια, ζυγωματικά, χείλη, στόμα, μέτωπο, βλέφαρα, ας μη μιλήσουμε και για τα μαλλιά. Οι έρευνες είναι σαφείς: εκατοντάδες φορές. Δεν το πίστεψα φυσικά. Μέχρι που αποφάσισα να παρατηρήσω τα μέλη της οικογένειάς μου (με την κατάσταση αυτή, είναι οι μόνοι άνθρωποι που βρισκόμαστε τόσες ώρες μαζί). Δεν τους το είχα πει. Όταν με πήραν χαμπάρι, «τι κοιτάς έτσι επίμονα; Τι σκαρώνεις πάλι;», αναγκάστηκα να το μαρτυρήσω. Και τότε αρχίσαμε ένα παιχνίδι. Όποιος έβλεπε τον άλλο να φέρνει το χέρι στο πρόσωπο, του εκστόμιζε «σε είδα», «πάλι», «χέρι», «πρόσωπο» και άλλα σχετικά. Μάθαμε λοιπόν να προσέχουμε τις κινήσεις μας για να «μη μας τη βγουν οι άλλοι». Αυτό μας βγήκε σε καλό γιατί μετά την πρώτη μέρα παιχνιδιού καταφέραμε να περιορίσουμε αυτή τη συνήθεια χωρίς άγχος. Ακόμη και όταν ήμασταν απορροφημένοι σε πολύ ενδιαφέρουσες ασχολίες καταλαβαίναμε για τον εαυτό μας πότε ξεκινούσε μια τέτοια κίνηση και την αποτρέπαμε. Όταν πάλι δεν προλαβαίναμε να τη σταματήσουμε, το αντιλαμβανόμασταν αμέσως μόλις την κάναμε. Τώρα αισθάνομαι έτοιμος να συμμετάσχω σε έρευνα «πόσες φορές βάζει ο άνθρωπος το χέρι στο πρόσωπό του;» Νομίζω πως θα κάνω ρεκόρ. Το μικρότερο φυσικά. Περιμένω πρόσκληση. Ν.Κ.

52

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, «Μένουμε σπίτι» συντροφιά με αγαπημένα βιβλία: «Τι είναι πιο δύσκολο; Αυτό θέλω! Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλο ανήφορο. Πού πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!» Ε.Π.

53 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Η.Γ.

Αγαπητή Συζωή, Έβαλα στο πρόγραμμά μου 1-1,5 ώρα διάβασμα λογοτεχνίας κάθε μέρα. Το πρωί που σηκώνομαι νωρίς, πλύσιμο, ελαφρύ ντύσιμο, ελληνικός καφές διπλός μέτριος, πολυθρόνα και βιβλίο. Μόλις το ανοίγω θαρρείς ότι ανεβαίνω πάνω σ’ ένα μαγικό χαλί και με ταξιδεύει. Ανάλαφρα γλιστράω πάνω στις σελίδες του, από τον ένα χαρακτήρα πηγαίνω στον άλλο, γνωρίζω τις σκέψεις τους, τα λόγια τους, τα συναισθήματά τους. Ταξιδεύω σε άλλους κόσμους έξω από το «μέσα», όμως μέσα στα βιβλία των «έξω». Ταξίδια που δεν με κουράζουν, αλλά γεμίζουν το πρωινό μου με στιγμές δικές μου μέσα στις ζωές άλλων. Μερικές φορές συναντώ πολλά κοινά με τη δική μου ζωή και αυτό μ’ αρέσει γιατί ανακαλύπτω άλλες πτυχές και γωνίτσες του εαυτού μου. Στιγμές δικές μου από άλλη οπτική γωνία και στιγμές άλλων που τις μοιράζονται μαζί μου. Νομίζω πως ο κάθε συγγραφέας υπολόγιζε κι εμένα όταν έγραφε το βιβλίο του και περίμενε να το διαβάσω για να μπω μέσα του, να αναλάβω το ρόλο που μου ετοίμασε και να ολοκληρωθεί έτσι το έργο του. Ν.Κ.

54

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Τις πρώτες μέρες δε βγήκαμε ούτε για ψώνια. Ευτυχώς είχαμε πολλά πράγματα στα ντουλάπια, στην κατάψυξη και μας έφτασαν για δυο βδομάδες. Λαχανικά, φρούτα, γάλα, ψωμί, είχαμε κάνει γενναίες αγορές την τελευταία μέρα, μας έφτασαν μέχρι 10 μέρες. Θυμηθήκαμε ό,τι κονσέρβες είχαμε, όσπρια, ρύζια, ζυμαρικά, κατεψυγμένα. Φτάσαμε αισίως στην 20η μέρα. Τι γίνεται βρε παιδιά! Τα εφόδια τελειώνουν. Έχουν αδειάσει τα περισσότερα. Πόσο θα πάει ακόμη! Και πήγε άλλες 5 μέρες. Το τραβήξαμε από δω, από κει, φάγαμε και κάτι φρεσκοληγμένα, άντε άλλες 2 μέρες. Τώρα τι γίνεται; Ξημέρωσε μια νέα μέρα. Ντουλάπια, ψυγείο, κατάψυξη, όλα άδεια και καθαρισμένα σαν να μην έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ. Μόνο νερό έχουμε. Πόσες μέρες αντέχει ο άνθρωπος μόνο με νερό; θα το παλέψουμε. Θα αντέξουμε μέχρι να τελειώσει αυτή η τρελοκατάσταση. Δεν θα μας κάνουν να βγούμε απ’ το σπίτι. Θα τους δείξουμε εμείς. Μεσημέρι. Ετοιμάσαμε τη λίστα με τα ψώνια. Ποιος απ’ τους δυο μας θα βγει; Διάλεξε: κορώνα ή γράμματα; Ν.Κ.

55 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ακόμη δεν είδαμε χελιδόνια για να πετάξουμε τον Μάρτη. Ν.Κ.

Άνοιξη στα χρόνια του ιού! Αγαπητή Συζωή, 20 Μάρτη του 2020, εαρινή ισημερία! Πολλά «20» για μια χρονιά, που μόνο με 20 δεν μπορούμε να τη βαθμολογήσουμε! Covid 19! Δεν του έφτανε το ’19 να τελειώνει; Έπρεπε να μπει και να αριστεύσει και στο ’20; Άνοιξη λοιπόν, αλλά πού να τολμήσεις να ανοίξεις την πόρτα και να βγεις! Μόνο όσοι είναι τυχεροί και έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, δεν θα ασθενήσουν! Ωχ, τόσες μέρες μέσα και κάποιας ηλικίας γυναίκα, το μυαλό μου άρχισε να μη λειτουργεί καλά! Οι νυχτερίδες λένε ότι φταίνε για τη νόσο. Και για τα κοκαλάκια ας μην σκεφτόμαστε τι θα συμβεί, από τον κατ' οίκον περιορισμό! Μια φίλη μου χρυσοχέρα, μου έκανε δώρο βραχιολάκια για το Μάρτη. Ήταν η πρώτη φορά που φόρεσα Μάρτη για να μην με κάψει ο ήλιος, επειδή μου αρέσει να βγαίνω έξω και να περπατάω. Συνήθεια που την απέκτησα τώρα τελευταία, γιατί δεν άντεχα τη σύσφιξη σχέσεων στον ΟΑΣΘ και γιατί είχα βαρεθεί το σπιτικό εγκλεισμό μετά το πρόσφατο ατύχημά μου. Χρειαζόμαστε και τη βιταμίνη D. Έλα μου ντε! Άσπρο κόκκινο τα χρώματα που έχουν οι κλωστές, σημαίνει ότι απαγορεύεται η είσοδος, για απαγόρευση στην έξοδο πρώτη φορά ισχύει. Υπομονή σε όλους. Παίρνω θάρρος από την ηρεμία του εξαίρετου επιστήμονα που μας ενημερώνει. Μπράβο του με τόσο μεγάλο φόρτο εργασίας και με τόσα παιδιά στο σπίτι, ο Θεός να τον φυλάει από τις «ψαλμωδίες» που θα ακούει. Β.Γ.

56

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, "Πόδια, τι τα χρειάζομαι, εφόσον έχω φτερά για να πετάξω;" Ύστερα από έναν μήνα καραντίνας, αρκετή περισυλλογή κι ενδοσκόπηση, τη δική μου έμπνευση για αισιοδοξία και δύναμη αποτέλεσε η γνωριμία με τη ζωή και το έργο της Frida Kahlo. Μεξικάνα ζωγράφος, γνωστή κυρίως για τις αυτοπροσωπογραφίες της, σε ηλικία 6 ετών αρρώστησε από πολιομυελίτιδα, με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι ημιπαράλυτο, ενώ ύστερα από αυτοκινητιστικό ατύχημα στα 17 της χρόνια και πολύ σοβαρό τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη και στη λεκάνη περιήλθε σε κατάσταση ακινησίας για μεγάλο χρονικό διάστημα στο περίφημο Μπλε Σπίτι. Κάτω από αυτές τις συνθήκες κατάφερε να μετουσιώσει τον πόνο της σε ομορφιά, δημιουργία, ζωή!! Το μήνυμά της με συντροφεύει: «Στο τέλος της ημέρας μπορούμε να αντέξουμε πολλά περισσότερα απ’ ό, τι νομίζουμε ότι μπορούμε»! Ε.Χ.

57 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Το άπλωμα των ρούχων. Μέχρι χθες μια ρουτινιάρικη υποχρέωση που έπρεπε να τελειώνει γρήγορα για να κάνω άλλα πράγματα, επείγοντα, βασικά, ουσιαστικά. Πόσο ενδιαφέρουσα ενασχόληση για μένα έχει γίνει τώρα το άπλωμα! Πόσο παιχνιδιάρικα κεντρίζει τη φαντασία μου, βγάζει προς τα έξω τη δημιουργικότητά μου. Το είχα αδικήσει τόσα χρόνια. Αυτό που με κεντρίζει είναι η διάταξη, η όψη του συνόλου, πόσους διαφορετικούς συνδυασμούς μπορώ να δημιουργήσω. Τη μια μέρα οργανώθηκαν πάνω στα σκοινιά ομαδοποιημένα κατά είδος ρούχου. Την άλλη κατά χρώμα με κλιμακωτές μεταβάσεις από το ένα στο άλλο. Ή με έντονες χρωματικές αλλαγές στη σειρά. Την άλλη πάλι ήταν χωρισμένα σύμφωνα με τον κάτοχό τους. Μετά άρχισα να παίζω με τα χρώματα που έχουν τα μανταλάκια. Ομαδοποίηση κατά χρώμα, κατά είδος, πυκνώματα και αραιώματα, συνολικό σχέδιο που εμφάνιζαν βλέποντάς τα από πάνω ή από κάτω. Μερικές φορές προσπαθούσα να ενώσω τα σημεία τους με νοερές γραμμές για να φτιάξω στο μυαλό μου ένα σχηματισμό. Σαν αστερισμός από μανταλάκια («μανταλισμός» θα λέγεται) ένας ιδιότυπος ζωδιακός κύκλος πάνω στα σκοινιά απλώματος του μπαλκονιού μου. Όταν βγαίνω να απλώσω γίνεται ένα τμήμα του ουρανού μου. Κάθε φορά εμφανίζεται ένα άλλο τμήμα, με άλλους σχηματισμούς μανταλακιών, άλλο μέρος του ζωδιακού μου κύκλου. Ν.Κ.

58

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

πέρα από την αγάπη που με αυτή πορεύομαι και ζω;

Χθες επίσημα ήρθε και η Άνοιξη… Μα εδώ βρέχει. Τόσο μακριά αυτή η Άνοιξη απέχει…

Παραθέτω το παρακάτω που ίσως αγγίζει την Αλήθεια των λίγων που μείναμε «με ακονισμένα τα σπαθιά προστάτες σαν γίναμε…»

Έχω χρόνια να σου γράψω, τις σκέψεις μου πλέον τις τυπώνω σε βιβλία που ανήκουν στην κατηγορία: Ποιητικά με μια εξαίρεση βαθιά, ένα παιδικό, με ζωγραφιές αφιερωμένο στα Δυνατά Παιδιά που αυτές τις ημέρες τα σκέφτομαι πιο συχνά… Καθώς η Ανθρωπότητα νοσεί από έναν ιό επιθετικό όλοι μας νιώθουμε ξαφνικά το ίδιο… Αναρωτιέμαι, όμως, αυτό το ίδιο συναίσθημα πώς μπορεί ο καθένας από εμάς να το μετατρέψει για να μπορέσει να εμπνεύσει… την Εποχή της ακούσιας θλίψης. Αν κλείσω τα μάτια θα μεταφερθώ, εύκολα εκεί που αγαπώ αν τα αφήσω ανοιχτά θα δω ό,τι πονάει την καρδιά τι να ’ναι άραγε αληθινό

Μέσα στο Χάος που επικρατεί οι δίκαιοι θα πορευτούν να ζήσουν, μαζί με τους ‘Αγγέλους, στην Αιώνια Ζωή. Στην υλική, απολαυστική, προσωρινή ζωή• λαχταρώ την αιώνια στιγμή. Στα μνήματα κοιμούνται τα κορμιά οι ψυχές αναπαύονται. Ψηλά. Οι ημέρες του Θείου Δράματος υπενθυμίζουν τον σκοπό. Βιώνοντας, τον απόλυτο, μοναχικό, αβάσταχτο πόνο. Για όσους χάσαμε, από την επίγεια θνητή ζωή, πρόσωπα που αγαπήσαμε πολύ. Μέχρι οι σωματικές μας αναμνήσεις να γίνουν πνευματικές και -σαλπήσει γαρ και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοικρατώ στην καρδιά –την πιο όμορφη- ανάμνηση… Ε.Β.Α.

59 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Πώς μπορεί να μην σκοντάφτει η ζωή, να μην τσακίζεται, περπατώντας ανάμεσα σε βαθιές πληγές, που αφήνουν πίσω μόνο σπαραγμό. Μπορεί όμως να τρέξει πάλι, να καλπάσει σαν άλογο και να μοιράσει πάλι ασύστολα ελπίδες και υποσχέσεις. Ε.Μ.

60

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Μια που οι καταστάσεις μας αναγκάζουν να μένουμε σπίτι, ευκαιρία ν’ ανοίξουμε τα μικρά μπαουλάκια αναμνήσεων και να κάνουμε ένα όμορφο ταξίδι στο χθες! Ε.Π.

61 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα βγήκαν με συννεφιά… Χ.Κ.

Αγαπητή Συζωή, 23 Μάρτη, διεθνής μέρα της Μετεωρολογίας σήμερα και όλοι μένουμε σπίτι. Βρε πως αλλάζουν οι καιροί. Μόλις είδα την ανάρτηση του δασκάλου μου στη Δημιουργική γραφή που άστραφτε και βρόνταγε γιατί αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμο. Πήγε στο σούπερ μάρκετ δίπλα στο σπίτι του και πήρε το χαρτί με τα ψώνια, αλλά ξέχασε να συμπληρώσει σωστά το έντυπο μετακίνησης. Ορθώς έπραξαν, οι υπεύθυνοι, του απάντησα. 1. Είχες δήλωση όταν μπήκες; 2. Δήλωσες πόσα αντισηπτικά ή χαρτιά υγείας πήρες; 3. Τα ψώνια ήταν για σένα, για τη μαμά η προοριζόταν για κάπου που δεν αναφερόταν στη δήλωση. 4. Τα πήγες μεγάλη βόλτα; Γιατί τότε έπρεπε να συμπληρώσεις τον κωδικό για σωματική άσκηση, ή βόλτα με το κατοικίδιο. Αχ δάσκαλε που δίδασκες. Μήπως μια που καθόμαστε να γράψουμε ένα ημερολόγιο με τα ευτράπελα του εγκλεισμού; Β.Γ.

62

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Δημιουργικές μουσικές ημέρες. Ν.Κ.

Αγαπητή Συζωή, 25 Μαρτίου 2020: Διπλή γιορτή σήμερα, εθνική και θρησκευτική. Έναν Ευαγγελισμό, μια καλή είδηση, περιμένουμε όλοι με αγωνία. Παρακολουθώντας την καθιερωμένη συνέντευξη τύπου στις 6μμ, ότι ο αριθμός των κρουσμάτων σήμερα είναι 821. Παίζουν μαζί μας και οι αριθμοί; Πώς να γιορτάσεις το 1821, που ενώ ο Έλληνας στον τράχηλο ζυγό δεν υπέμεινε και πήρε τα βουνά, πρέπει να σκύψει το κεφάλι και να μείνει στο σπίτι. Ό, τι δεν έκανε ο ζυγός, το έκανε η καμπύλη που για να μην γίνει ΕΚΘετική, δεν πρέπει να ΕΚΘέτουμε τον εαυτό μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα σε κίνδυνο. Β.Γ.

63 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ε.Κ.

Αγαπητή Συζωή, Άλλη μια μέρα καραντίνας... και μια υπερπολύτεκνη οικογένεια κάνει καθημερινό προγραμματισμό για το ποιος θα έχει την επόμενη μέρα τους 2 μοναδικούς υπολογιστές, έτσι ώστε να συμμετάσχουν στις τηλεδιασκέψεις με τους καθηγητές και τους δασκάλους, αλλά και να ετοιμάσουν τις εργασίες τους για να τις στείλουν... Είναι κακό που θέλω να πάνε «εχθές» στο σχολείο;! Καλημερούδια... Δεν είναι και πολύ χαρούμενο αλλά μια καθημερινότητα... Γ.Γ.

64

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Σ.Σ.

Αγαπητή Συζωή, Λίγες μέρες πριν διάβαζα για το έθιμο της κυρα Σαρακοστής με τα 7 πόδια. Σύμφωνα με την παράδοση, κάθε βδομάδα κόβουν και από ένα ποδαράκι, μέχρι να έρθει το Πάσχα. Προτείνω να φτιάξουμε την Κορωνοϊούλα, λίγο ομορφούλα κατ' ευφημισμό, και με ένα καπέλο, με το γνωστό σχήμα στο κεφάλι. Για κάθε μέρα εγκλεισμού να κόβουμε ένα κομματάκι από το καπέλο, μέχρι να σταματήσει η πανδημία. Σίγουρα και η οικονομία μας έχει καπελωθεί ανεπανόρθωτα. Ποιος θα μας πει υπεύθυνα, πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το καπέλο; Οι φυλακισμένοι ξέρουν πότε θα αποφυλακιστούν. Οι στρατιώτες μας μετράνε 200+1 μέρες π.χ.. Τα προβλήματα μας έχουν κυκλώσει μέσα στα τετραγωνισμένα δωμάτιά μας. Τα παιδιά που διάλεξαν τη θετική κατεύθυνση, πιθανόν να νομίζουν ότι το μεγαλύτερο μαθηματικό πρόβλημα είναι ο τετραγωνισμός του κύκλου. ΟΧΙ. Γνωρίζοντας τον αφαιρετέο πώς μπορείς να υπολογίσεις το υπόλοιπο αν δεν γνωρίζεις τον μειωτέο. Ιδιαιτέρως αν η μείωση έχει να κάνει με την υγεία και τις ανθρώπινες ζωές. Β.Γ.

65 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ε.Γ.

Το συρματόπλεγμα... Αγαπητή Συζωή, Δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ φοβάμαι... Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά, τόσο γρήγορα. Είμαστε σε πόλεμο... Νοσοκομεία σε ετοιμότητα. Στρατός και αστυνομία στην πρώτη γραμμή. Γυναίκες στα σύνορα ετοιμάζουν προμήθειες. Μια πανδημία σε εξέλιξη. Είναι ανέντιμος τούτος ο πόλεμος που μαίνεται στα σύνορα. Με πρόσχημα το προσφυγικό, χρησιμοποιούν ανθρώπους, οδηγώντας τους σε αδιέξοδο με μοναδικό στόχο το συμφέρον. Δεν φτάνουν οι γνώσεις μου για να καταλάβω τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Οικονομικά συμφέροντα είναι η προφανής απάντηση. Το πετρέλαιο. Το κέρδος. Παντού και πάντα. Κυρίαρχος όλων. Είναι τόσο δύσκολο να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη... Όλο αυτό με ξεπερνάει. Έχω αρχίσει να μπερδεύω το καλό με το κακό. Βλέπω εικόνες που δεν μπορώ να της αποκωδικοποιήσω. Δεν ξέρω αν είμαι θυμωμένη ή λυπημένη. Ένας άντρας κρατάει αγκαλιά ένα μωρό τυλιγμένο σε μία κουβέρτα. Είναι πίσω από ένα συρματόπλεγμα. Λέει ότι το μωρό είναι άρρωστο. Μπροστά από το συρματόπλεγμα μερικά χιλιόμετρα μακριά είμαι εγώ. Στα καλά καθούμενα έχω βρεθεί αντίπαλη με ένα άγνωστο μωρό. Το μωρό και εγώ ανήκουμε σε εχθρικά στρατόπεδα, μιας παράλογης μάχης που άλλοι αποφάσισαν για μας. Από τη μια ένα μωρό που ευτυχώς δεν είναι ακόμα σε θέση να καταλάβει πόσο άνανδρα το χρησιμοποιούν. Από την άλλη εγώ, μάταια ψάχνω λογική στο κενό που υπάρχει πίσω από τον όρο «Πρώτη χώρα υποδοχής». Προς το παρόν δεν έχω βρει καμία. Και μάλλον δεν θα βρω, γιατί δεν υπάρχει... Πολλά φιλιά. Ν.Χ.

66

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Δε θέλω να το συνηθίσω, όμως μένοντας στο σπίτι βλέπω να ανοίγονται πολλοί μικροί κόσμοι σε όλα τα σημεία του. Μικροί θησαυροί και μικρά τραύματα. Ένα σύμπαν από μικροσυστήματα έχει γίνει ο μικρόκοσμος του σπιτιού. Μήπως όμως δεν είναι «μικρόκοσμος», αλλά είναι «κόσμος»; Ο δικός μου κόσμος. Ν.Κ.

67 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ένας μικρός μας ανθόκηπος - η ομορφιά - η ελπίδα… Α.Α.

Αγαπητή Συζωή Όλον αυτόν τον καιρό, κλεισμένος στο σπίτι με την Κορίνα και τον Ανδρέα, σκέφτομαι πόσο ευάλωτη είναι η ζωή όλων μας και πόσο εύκολο είναι να ανατραπεί από συνθήκες απρόβλεπτες (;), ιδίως όταν έχει θεμελιωθεί σε πλαστές "βεβαιότητες". Μονάχα η αγάπη - για τον διπλανό πάσχοντα, τον ανήμπορο, το παιδί, τον ασθενή, τον οδοιπόρο της ανάγκης, τον συνάνθρωπο με ειδικές ανάγκες...Εξίσου ο σεβασμός - στο περιβάλλον, στην διαφορετικότητα, στην ανεκτικότητα, στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να επιδιώκει με θεμιτό για όλους τρόπο την καλυτέρευση της ζωής του και της ζωής των αγαπημένων του...Ο αναγκαστικός εγκλεισμός για υγειονομικούς λόγους προοικονομεί ένα εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον του πολιτισμού (και κυρίως του Δυτικού), εφόσον συνεχίσει την πορεία στον ελλιπή αυτόματο πιλότο που έχει προκρίνει με ελαφρότητα και αναίδεια εδώ και πολύ καιρό. Αυτές οι σκέψεις είναι μια σύνοψη της καθημερινότητας μας όλη αυτή την περίοδο του lock down. Κι ενώ η συνέχεια διαγράφεται πολύ δύσκολη οικονομικά και ψυχικά. Η ζωή μας όμως αξίζει... ζωή καλύτερη, πληρέστερη, ουσιαστική. Γ.Α., Κ.Λ., Α.Α.

68

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Τρέξιμο σε ιδιαίτερες συνθήκες… Ε.Γ.

Αγαπητή Συζωή, Μη φαντάζεστε ότι έκανα σπουδαία πράγματα κατά την περίοδο της καραντίνας!!! Υποχρεωτική παραμονή στο σπίτι ή εγκλεισμός (με δικαιολογημένες μετακινήσεις και μόνο ενημερώνοντας τον κ. Χαρδαλιά), με ό,τι αυτό συνεπάγεται για εμένα προσωπικά. Ας τα πάρουμε με τη σειρά: 1. Στα οικιακά: δουλειές και μαγείρεμα με άνεση χρόνου και διάθεση για πειραματισμό με καινούριες συνταγές σε γλυκές και αλμυρές γεύσεις (μην ανησυχείτε, είναι όλοι καλά, ίσως με λίγα κιλά παραπάνω).

2. Στα συζυγικά: τα ίδια… Σύζυγος: ο ίδιος.

3. Ως μητέρα: κλασικά τα ίδια: «φάε φρούτα, πάρε ζακέτα, πρόσεχε, να πλένεις τα χέρια σου, έπλυνες τα χέρια σου; πλύνε τα χέρια σου» κ.ο.κ.

4. Ως καθηγήτρια, με κλειστά σχολεία, ρόλος δεν υφίσταται. Η σκέψη μου όμως συχνά μεταβαίνει στο σχολείο και στους μαθητές μου. Ξέρω καλά ότι η υποχρεωτική παραμονή στο σπίτι για πολλούς δεν είναι ούτε εύκολη ούτε και ευχάριστη… Ξέρω επίσης πολύ καλά ότι από το σχολείο δεν τους λείπουν οι «ουάου» γνώσεις, ούτε η διαδικασία της

69 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

αναγκαστικής μάθησης αλλά η παρέα, η επικοινωνία, τα αστεία, τα πειράγματα, η αλληλοεπιβεβαίωση, το φλερτ, σε προσωπικό επίπεδο όλα αυτά. Από την άλλη, μη μπορώντας να αλλάξω κάτι, άρχισα να «παίρνω» κι εγώ τον χρόνο μου και να νιώθω πως «τον κερδίζω», κάνοντας ό,τι με ευχαριστεί ή ό,τι ήθελα να κάνω και δεν προλάβαινα. Α, να μην ξεχάσω και την καθημερινή τηλεοπτική ενημέρωση, μακάβρια ενίοτε, για την πορεία της πανδημίας. Και καθώς η ανταλλαγή εικονομηνυμάτων, που σχολίαζαν ή διακωμωδούσαν την επικαιρότητα, χτυπούσε κόκκινο, σκέφτηκα να μπω κι εγώ στη μεγάλη οικογένεια του fb για να συμμετέχω, βρε αδελφέ, κι εγώ στα διαδικτυακά δρώμενα! Έτσι απέκτησα και διαδικτυακούς φίλους με τους οποίους έπρεπε να επικοινωνώ! Οφείλω να ομολογήσω πως οι φίλοι που επέλεξα είναι καλοί άνθρωποι, από καλές οικογένειες με πολλά και ποικίλα ενδιαφέροντα!!! Γι’ αυτό κι εγώ με τον ζήλο και τον ενθουσιασμό της νεοφώτιστης αφιέρωνα αρκετέεες ωρίτσες την ημέρα. Άλλωστε χρόνο είχαμε. Ώσπου μια ωραία ημέρα άκουσα την κ. Νίκη Κεραμέως, την υπουργό μας, να λέει πως οι εκπαιδευτικοί μας θα παράσχουν εκπαιδευτικό έργο στους μαθητές τους εξ αποστάσεως και πως υπάρχουν στη διάθεσή τους όλα τα απαραίτητα εργαλεία, eclass, eme, cisco, webex για σύγχρονη και ασύγχρονη εκπ/ση. Τίνι τρόπω; Αυτό δεν μας το είπε. Καταλαβαίνετε την έκπληξή μου! Με ζώσανε τα φίδια, έχασα τον ύπνο μου, αγχώθηκα. Χρειαζόμουν αμέσως επιμόρφωση στο τεχνικό κομμάτι, προσθέστε και το γεγονός ότι είμαι τεχνοφοβική, δικαιολογούνται νομίζω όλα τα παραπάνω! Ας είναι καλά οι αγαπητοί μου συνάδελφοι που με πολλή υπομονή και καλή διάθεση με ξεστράβωσαν και με βοήθησαν στα πρώτα ηλεκτρονικά εκπαιδευτικά και εξ αποστάσεώς μου βήματα. Παρά τις επιφυλάξεις μου για τα αποτελέσματα του εγχειρήματος αυτού, ανταποκρίθηκα στην πρόκληση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, μη έχοντας και άλλη επιλογή. Έτσι πέρασα και από το στάδιο της μαθήτριας λίγα χρόνια πριν από τη συνταξιοδότησή μου. Αυτή δεν είναι άλλωστε η «διά βίου μάθηση»; (Ελπίζω να είναι και η τελευταία.) Και κάπως έτσι φτάσαμε λίγες μέρες πριν από την επάνοδο στη νέα κανονικότητα! Εύχομαι σε όλους ομαλή προσγείωση, ασφαλή πλοήγηση, εικονική και πραγματική, στη νέα εποχή του covid-19 και επιτυχή έξοδο! Η πρόκληση θα είναι να βγούμε σοφότεροι και καλύτεροι άνθρωποι από αυτή την περιπέτεια. Καλή δύναμη στον ωραίο και δύσκολο αγώνα σας! Με εκτίμηση Α.Σ.

70

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Να ξυστώ… να μην ξυστώ… Κ.Λ.

Αγαπητή Συζωή, Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί μου συμβαίνει αυτό: Σκηνικό: Προσπάθεια περιορισμού μετάδοσης του κορωνοϊού. Μένουμε σπίτι. Βεβαίωση εξόδου για ψώνια. Νο 2. Πηγαίνω στο super. Αυστηρά μέτρα, 1 άτομο για 15 τ.μ., απόσταση 2 μ. μεταξύ μας, απολύμανση πραγμάτων μόλις γυρνάμε σπίτι, «μην ακουμπάτε με τα χέρια σας το πρόσωπο». Έχω περιορίσει δραστικά να φέρνω τα χέρια μου στο πρόσωπο. Ναι, το έχω καταφέρει και το ελέγχω. Πρόβλημα: Μόλις μπαίνω λοιπόν στο super αρχίζει το πανηγύρι. Αρχίζουν να με φαγουρίζουν όλα τα σημεία του προσώπου μου. Όχι όλα μαζί, αλλά με τη σειρά. Με τυχαία αλλά επαναλαμβανόμενη σειρά. Μάτια, από πάνω, από κάτω, μέσα, νομίζω πως μπήκε κάποιο σκουπιδάκι μέσα, θέλω να τα τρίψω με μανία.

71 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αυτιά, μέσα, γύρω, από πίσω, η κάτω άκρη, νομίζω πως βούλωσαν όπως μετά από μακροβούτι στη θάλασσα, θέλω να χώσω μέσα το μικρό μου δαχτυλάκι και να το ταλαντώσω με πίεση για πολλή ώρα. Μάγουλο, μέτωπο, φρύδια, τα πάντα. Πηγαίνει και πιο κάτω, λαιμός, σβέρκο, πλάτη. Βασανίζομαι. Κρατιέμαι. Κρατιέμαι γερά. Θα πάω σπίτι χωρίς να έχω αγγίξει πουθενά στο πρόσωπο. Θα τα καταφέρω. Και μόλις φτάσω, πλυθώ, απολυμανθώ, θα επιδοθώ σε ένα ξέφρενο ξύσιμο παντού, δεν θα αφήσω ούτε ένα σημείο παραπονεμένο. Θα ικανοποιήσω κάθε μέρος του προσώπου μου και θα γευτώ κι εγώ την ικανοποίηση τόσο από το ξύσιμο όσο και από τη νίκη μου που δεν ενέδωσα πριν, μέσα στο επικίνδυνο αυτό περιβάλλον. Από την ένταση που νοιώθω, επιταχύνω τα βήματα μέσα στο κατάστημα, κάτι ξεχνάω ακόμη αλλά δεν πειράζει, θα το πάρω την άλλη φορά. Άντε γρήγορα να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Δεν πολυμιλάω με την ταμία όπως άλλες φορές. Βουτηγμένος στις σκέψεις αυτοσυγκράτησης θέλω να τελειώσω, να φύγω, να καθαριστώ και να σκυλοξυστώ. Επιτέλους, φεύγω, επιστρέφω. Η απόσταση 100 μέτρα μέχρι το σπίτι. Το μαρτύριο συνεχίζεται. Μου φαίνονται 10.000 μέτρα. Όσο προχωράω τόσο μακραίνει ο δρόμος μπροστά μου, τόσο πιο έντονη γίνεται η φαγούρα. Τα κατάφερα! Δεν ξέρω πόσος χρόνος πέρασε, 5 ή 13 μέρες, έφτασα όμως στο σπίτι. Αφήνω τα πράγματα, βγάζω παπούτσια και ρούχα σύμφωνα με το πρωτόκολλο ασφαλείας που έχουμε καθορίσει, πλένω τα χέρια μου σχολαστικά, επίμονα, πάνω από 20 δευτερόλεπτα, μέχρι και τα νύχια, ιδίως αυτά που θα μου χρειαστούν περισσότερο για την εκπλήρωση του μεγάλου μου στόχου που έρχεται, πλησιάζει. Σκουπίζω τα χέρια μου και ορμάω, δεν πρόκειται να με σταματήσει κανείς και τίποτα. Μα τι πάω να κάνω; Μισό λεπτό! Δεν αισθάνομαι την παραμικρή φαγούρα πουθενά. Πουθενά όμως. Πού πήγε; Πότε σταμάτησε; Ούτε λίγο βρε παιδί μου, να ρίξω κανένα ξυσιματάκι; Όχι. Αυτό ήταν. Σαν να μην το έζησα ποτέ αυτό το μαρτύριο. Το οποίο θα ξαναρχίσει την επόμενη φορά που θα περάσω το κατώφλι του super. Αυτό, μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί μου συμβαίνει; Ν.Κ.

72

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Μένουμε σπίτι! Α.Σ..

Αγαπητή Συζωή, 28 Μάρτη σήμερα, παγκόσμια ημέρα της γιαγιάς. Πριν από λίγο το είδα σε ανάρτηση φίλης με πολλά εγγόνια και το διασταύρωσα μήπως και είναι fake news. Αχ αυτές οι γιαγιάδες, οι τόσο απαραίτητες στην Ελληνική κοινωνία. Κλεισμένοι στο σπίτι σωματικά, αλλά το μυαλό μπορεί να ταξιδεύει σε ωραίες παιδικές αναμνήσεις! Από μικρή μου άρεσε να ακούω και να μαθαίνω. Είχα την τύχη να έχω δύο εξαιρετικές γιαγιάδες και να ζήσω μαζί τους για πολλά χρόνια. Πάντα με το χαμόγελο, παρόλο που έζησαν δύο πολέμους, διώχτηκαν από την Κωνσταντινούπολη και έζησαν την προσφυγιά. Εμείς θεωρούσαμε τον εαυτό μας τυχερό μέχρι που έσκασε μύτη ο κορωνοϊός. Όταν γεννήθηκα, νομίζω ότι δεν προβληματίστηκαν για το όνομά μου, γιατί και οι δύο είχαν το ίδιο όνομα, Βασιλική. Ποτέ δεν θυμάμαι να με μάλωσαν. Η μητέρα της μητέρας μου, ήταν πολύ μορφωμένη. Σε μια εποχή που οι περισσότεροι ήταν αγράμματοι, οι σπουδές που είχε κάνει ήταν πανεπιστημιακού επιπέδου. Διάβαζε πολύ, μιλούσε λίγο, με τις πράξεις της ήταν το καλύτερο παράδειγμα για όλους, ενέπνεε έναν αυθόρμητο σεβασμό και ήταν εξαιρετική νοικοκυρά. Συνήθιζε να λέει ότι ο ρόλος της μητέρας και της γιαγιάς είναι να είναι “πάπλωμα”: τους αγκαλιάζει όλους ζεστά και κουκουλώνει τα μικροπροβλήματα που υπάρχουν. Η μητέρα του πατέρα μου δεν είχε την ευκαιρία να σπουδάσει, αλλά ήταν πανέξυπνη, μέσα σε όλα και με εξαιρετικό χιούμορ. Κατέγραφε και σχολίαζε τα πάντα και είχε απίστευτη μνήμη, μια πραγματική αγράμματη δικηγόρος, όπως συνήθιζε να λέει. Όταν ήταν μικρή δεν τους φώναζαν στο σχολείο με το επίθετο, αλλά με το πατρώνυμο. Η γιαγιά μου όμως, μελετώντας το look και τις συνήθειες των γνωστών της, τους αποκαλούσε με το κατάλληλο παρατσούκλι (profile). Κανένας δεν παρεξηγιόταν, γιατί ήταν πολύ καλή στο networking. Μήπως εμείς τα εγγόνια της, πρέπει να μιλήσουμε στο Mark για πνευματικά δικαιώματα στο facebook; Τελειώνω με ένα τραγουδάκι, που λέγαμε και οι τρεις μαζί και ήταν κάπως έτσι: Μ’ αγαπάς μαμά; μα, παιδί μου, μα (η μαμά πρέπει να βάζει όρια στο παιδί) Μ’ αγαπάς μπαμπά; μπα, παιδί μου, μπα (ο μπαμπάς έχει συνήθως πολλά τρεξίματα και είναι εκτός σπιτιού) Μ’ αγαπάς γιαγιά; για, παιδί μου, για (για, ναι, γιες, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου) Β.Γ.

73 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή καλημέρα Όλοι μαζί ενωμένοι και δυνατοί Η δράση μας 28/3/2020 Έχει τίτλο: «Μένουμε Μέσα για σας, σας παρακαλούμε μείνετε σπίτι για μας!» Η υγεία του ενός εξαρτάται από την υγεία του άλλου. Όλοι είμαστε ένα! Με εκτίμηση Α.Σ.

74

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Μη με πλησιάζεις, θα σε τσιμπήσω! Δ.Ν.

Αγαπητή Συζωή, Καραντίνα Χάθηκαν τα χαμόγελα κάτω από μια μάσκα… Μην πλησιάζεις κανέναν… Υπάρχει περίπτωση να του κάνεις κακό ή να σου κάνει… Άθελα. Αυτό που φοβάσαι δεν είναι ορατό και νιώθεις ανασφάλεια. Γ.Λ.

75 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Τ.Β.

Αγαπητή Συζωή Ελπίζω να είστε καλά με όλο αυτό! Εγώ πιέζομαι λίγο μάλλον πολύ γιατί έχω να παραδώσω εργασία στις ποσοτικές μεθόδους αύριο δηλαδή κατανομές πιθανότητας. Διαστήματα εμπιστοσύνης...τι εμπιστοσύνη... χάθηκε κι αυτή.. έλεγχοι υποθέσεων...ποιοι έλεγχοι ...χάσαμε τα αυγά και τα χαρδάλια... Μια ζαλάδα.. Ε.Κ.

76

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Με όμορφη θέα ξεχνιέμαι! Ε.Γ.

Αγαπητή Συζωή Έπαψα να μετράω ημέρες καραντίνας ή περιορισμού ή όπως αλλιώς τις αναφέρουν. Για εμένα είναι μέρες μιας καθημερινότητας η οποία δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Βέβαια και πειθάρχησα και πειθαρχώ στα μέτρα. Η επιστήμη και οι οδηγίες της είναι πια στην καθημερινή μας ενημέρωση. Προσπαθώ κάθε μέρα, όπως και σήμερα, να ενημερώνομαι μόνο από επίσημες πηγές και να μην διαβάζω τις διάφορες ερμηνείες που δίνουν διάφοροι που δεν είναι ειδικοί. Έχω την τύχη να μένω κοντά στη φύση. Κάθε πρωί η πρώτη μου δουλειά είναι να δω τον καιρό και να αφήσω το βλέμμα μου να ταξιδέψει στον ορίζοντα. Στην αρχή δεν με ένοιαζε τι καιρό κάνει. Τώρα θέλω να είναι λιακάδα. Είτε βγω είτε δε βγω απ’ το σπίτι. Τα σύννεφα μου περιόριζαν όσα μπορούσα να δω, έκρυβαν τα χρώματα. Η λιακάδα είναι ό οδοδείκτης προς το καλοκαίρι που τόσο λατρεύω, προς το καλοκαίρι που είμαι σίγουρος ότι έχει την μυρωδιά του ροδάκινου. Σήμερα ασχολούμαι με το να κατασκευάσω, να πλέξω καλύτερα, κάποια νέα σχέδια μακραμέ. Σχεδόν απ’ την πρώτη μέρα που έμεινα σπίτι το κάνω αυτό. Είναι μέρος της δουλειάς μου, στην οποία δεν ξέρω αν ξαναγυρίσω σύντομα. Οι γάμοι και οι βαπτίσεις είτε ακυρώνονται είτε αναβάλλονται άρα άνθρωποι, όπως εγώ, που ασχολούμαστε με την οργάνωση και την διακόσμησή της είμαστε άνεργοι. Μέσα από το μακραμέ όμως, καθώς ο χρόνος στο σπίτι ήταν άπλετος, μπόρεσα όχι μόνο να νιώσω δημιουργικός αλλά και να εμπνευστώ και να εφαρμόσω νέες τεχνικές ή να συνταιριάξω διάφορα υλικά μεταξύ τους….όπως για παράδειγμα πηλό με βαμβακερά νήματα, ή να παίξω με χρώματα και κόμπους . Και σήμερα όπως και κάθε μέρα, συνταίριαξα τα χρώματα, τις ελπίδες, την αγωνία αλλά και την αποφασιστικότητά μου και βρήκα τη δύναμη να χαμογελάσω στη μέρα αλλά και στη ζωή που μας κλείνει το μάτι παιχνιδιάρικα, πίσω από ένα τριαντάφυλλο ή τη φωνή ενός παιδιού που θέλει να παίξει στο δρόμο. Σήμερα είναι μια μέρα που όσοι αγαπώ είναι γεροί και μετράνε κι αυτοί αντίστροφα για να ξανασμίξουμε. Π.Μ.

77 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Γλυκιές ζουμερές φράουλες, σαν τα παιδικά χαμόγελα! Μ.Κ.

Αγαπητή Συζωή, Οι άνθρωποι γίνονται σημαντικοί για τα έργα τους, για τα λόγια τους αλλά και γιατί με την ζωή τους παρακινούν άλλους ανθρώπους να κάνουν το καλό, να σκέφτονται ανθρώπινα και να αγωνίζονται καθημερινά. Τα παιδιά της Συζωής εμπνέουν καθημερινά καλοσύνη, ανθρωπιά και αγωνιστικότητα. Ας συνεχίσουμε να τους χαρίζουμε χαμόγελα για τα καλά που μας προσφέρουν. Με εκτίμηση Π.Π.

78

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή καλησπέρα Σήμερα 7 Απριλίου 2020 βρισκόμαστε στην 3η εβδομάδα της καραντίνας λόγω των μέτρων που έλαβε η πολιτεία για την προστασία μας έναντι του νέου ιού που ήδη έχει αλλάξει τις συνήθειες και γενικά τον τρόπο ζωής μας σε πολύ μεγάλο βαθμό. Πέρασαν σχεδόν δυο ολόκληρες εβδομάδες ώστε να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί, να επεξεργαστώ τα νέα δεδομένα τόσο σε εργασιακό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Μέρα με τη μέρα και συζητώντας μέσω ίντερνετ ή τηλεφώνου με συναδέλφους, φίλους και ανθρώπους απ’ το οικογενειακό περιβάλλον προσπάθησα να αναθεωρήσω τις ενέργειές μου όσον αφορά τον τρόπο εργασίας μου από το σπίτι αλλά και με ποιον τρόπο θα αξιοποιήσω δημιουργικά τον ελεύθερο και περισσότερο χρόνο που θα έχω στη διάθεσή μου στο σπίτι. Όπως λένε και αρκετοί «ειδικοί», είναι ευχής έργον να καταφέρουμε να διατηρήσουμε ένα πρόγραμμα στην καθημερινότητά μας όσο διαφορετικό και να είναι σε σχέση μ’ αυτό που έχουμε συνηθίσει. Καθώς είμαστε λοιπόν στα μέσα της 3ης εβδομάδας και μετά από αρκετές σκέψεις και πειραματισμούς, θα σας αναφέρω τις κυριότερες ασχολίες μου κατά τη διάρκεια αυτού του εγκλεισμού συνοδεύοντάς τες με μία αντιπροσωπευτική φωτογραφία. Φροντίζω να διεκπεραιώνω τα εργασιακά μου καθήκοντα τις πρωινές ώρες. Το υπόλοιπο της ημέρας το έχω αφιερώσει στα εξής: Μελέτη διάφορων βιβλίων, σημειώσεων και εργασιών που σχετίζονται με τις σπουδές που πραγματοποιώ αυτόν τον καιρό, παράλληλα όμως έχω ξεκινήσει να διαβάζω (ομιλούν βιβλίο) ένα μυθιστόρημα που εδώ και καιρό δεν έβρισκα την ευκαιρία. Έχω φτιάξει μια λίστα με αρκετούς δίσκους βινυλίου που μου έχει χαρίσει ο πατέρας μου εδώ και χρόνια που φυσικά λόγω περιορισμένου χρόνου δεν έβρισκα την ευκαιρία να τους εξερευνήσω. Φροντίζω σχεδόν σε καθημερινή βάση σ’ όποια κατάσταση και να βρίσκομαι να αφιερώνω λίγο χρόνο στη γυμναστική με έξυπνες και ευχάριστες ασκήσεις που με υπέδειξε ένας φίλος γυμναστής. Επίσης αφιερώνω περίπου μία ώρα καθημερινά στην ενημέρωσή μου σχετικά με τα τρέχοντα θέματα της επικαιρότητας αλλά και στην επικοινωνία με φίλους και γνωστούς. Τέλος, τον χρόνο που απομένει τον αξιοποιώ τακτοποιώντας, συμμαζεύοντας, καθαρίζοντας και οργανώνοντας το σπίτι γιατί πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει αλλά οι δουλειές ποτέ δεν τελειώνουν! Εύχομαι από καρδιάς σε όλους όσοι διαβάσετε το σημείωμά μου, στους συντελεστές της Συζωής για την όμορφη σκέψη τους σχετικά με το Ψηφιακό Λεύκωμα καλή δύναμη και καλή υπομονή! Με προσοχή, πίστη και δίχως φόβο όλα θα πάνε καλά! …και θα χαμογελάμε διαβάζοντας το Ψηφιακό Λεύκωμα μετά από χρόνια! Γ.Κ.

79 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Χρυσοί σκούφοι!

Αγαπημένη φίλη της καρδιάς μας Συζωή , Συνεχίζουμε με θετική ενέργεια και διάθεση χορεύει το στομάχι μας σε ρυθμούς πείνας και λιχουδιάς και μας καλεί η κουζίνα Η δράση μας με τίτλο «Χρυσοί Σκούφοι» 31/3/2020 Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ είναι μία ΥΛΙΚΑ: Γέλιο Χαρά Εμπιστοσύνη Σεβασμός Αγκαλιές Φιλάκια ΕΚΤΕΛΕΣΗ Παίρνουμε πολύ γέλιο και το ανακατεύουμε με χαρά. Ανοίγουμε με σεβασμό και τυλίγουμε με εμπιστοσύνη. Ζεσταίνουμε τα υλικά μας με μία αγκαλιά, γαρνίρουμε με πολλά φιλάκια και η αγάπη είναι έτοιμη! Α.Σ.

80

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Ακόμη και τα λουλούδια θέλουν να φύγουν έξω από το σπίτι! Α.Α.

Αγαπητή Συζωή, 1 Απρίλη. Τέρμα τα ψέματα, μην παίζετε μαζί μας με ψεύτικες ελπίδες. Ξέρουμε ότι θα μείνουμε κι άλλο μέσα. Β.Γ.

81 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ε.Κ.

Αγαπητή Συζωή, Πάντα μου άρεσε η δροσιά, σήμερα όμως που είναι η μέρα να βγω για ψώνια (βεβαίωση Νο 2) εισπράττω αχόρταγα τη γενναιοδωρία με την οποία αυτό το ελαφρύ αεράκι απλώνει στο πρόσωπό μου τα δροσερά μόρια του αέρα της πόλης με μια δόση υδρατμών και μου φέρνει στο μυαλό το λήμμα «φρεσκάδα». Αυτή τη φρεσκάδα μπορώ τώρα να την εκτιμήσω πολύ καλύτερα από άλλες φορές. Μάλλον όλη αυτή η κατάσταση του «μέσα» με βοηθάει να εκτιμήσω διαφορετικά το «έξω». Κλείνω τα μάτια και περπατώ με αργά βήματα για να παρατείνω τη δροσερή απόλαυση όσο μπορώ περισσότερο. Νομίζω πως μπαίνει μέσα μου, με εξαγνίζει. Φεύγοντας μ’ αφήνει πιο διάφανο, με πιο καθαρές σκέψεις. Ανοίγω τα μάτια και τα εμπιστεύομαι να με απογειώσουν στα γκρίζα σύννεφα που καλύπτουν όλη την περιοχή του ουρανού που οι πολυκατοικίες επιτρέπουν να φαίνεται. Μια μεγάλη ποικιλία από γκρι πινελιές σε διάφορες φωτεινότητες, μου σερβίρεται απλόχερα για να διαλέξω. Κρατάω το πιο φωτεινό που καλύπτει την αριστερή πτέρυγα του δρόμου, πάνω από την παλιά μονοκατοικία με τον αριθμό 3. Κλείνω και πάλι τα μάτια και το αφήνω να με ταξιδέψει στα δροσερά αέρινα μονοπάτια. Ας περιμένουν τα ψώνια για λίγο! Ν.Κ.

82

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Μαγειρεύουμε όλοι μαζί! Α.Σ.

Αγαπητή Συζωή, Μέρες καραντίνας Η μακάβρια πλευρά της υπόθεσης της πανδημίας; Η συνειδητοποίηση της απόλυτης ισότητας όλων των ανθρώπινων υπάρξεων απέναντι στον θάνατο. Κάνοντας μαύρο χιούμορ, ας την πούμε «ο θάνατος είναι ο μόνος τέλεια δημοκράτης». Μάθαμε, επίσης, πόσο αλληλοεξαρτώμενοι είμαστε ως μονάδες μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο. (Μάθαμε;). Όλη αυτή η δοκιμασία συνιστά άσκηση ψυχραιμίας για καθέναν μας. Οι περιστάσεις απαιτούν να μείνουμε ψύχραιμοι, γιατί μάς χρειάζονται οι γύρω μας. Τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι φίλοι μας, οι δικοί μας, οι άγνωστοι που έχουν ανάγκη. Καθώς βγαίνουμε από τα σπίτια μας, βλέπουμε ότι αυτονόητα δεν υφίστανται, οι πολυσυζητημένες κανονικότητες καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι, και ότι το μέλλον παραμένει μονίμως απρόβλεπτο. Μακάρι, καθώς προχωράμε στην επόμενη, εξίσου άγνωστη, φάση, να έχουμε καταλάβει όσοι τυχεροί χαίρουμε υγείας ότι δίπλα μας υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντοτε ασθένειες και ασθενείς. Ασθενείς και αδύναμοι. Σε θέση δυσκολότερη από τη δική μας. Το λίγο που θα προσφέρουμε, είναι, τελικά, πολύ. Γ.Σ.

83 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Η.Γ.

Αγαπητή Συζωή, 2 Απρίλη. Παγκόσμια ημέρα Παιδικού Βιβλίου σήμερα και είναι πιο επίκαιρη από ποτέ, μια που μένουμε όλοι σπίτι. Προτεινόμενο μέσο αντιμετώπισης του εγκλεισμού το διάβασμα παραμυθιών στα μικρά παιδιά, για να μαθαίνουν, αλλά και να αφήνουν το μυαλό τους και τη φαντασία τους να ταξιδεύει. Β.Γ.

84

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Φτιάχνω κρέπες και σας περιμένω! Α.Σ.

Αγαπητή Συζωή, Ένα μεγάλο λάθος που κάνουμε συχνά εμείς οι άνθρωποι είναι να διώχνουμε μακριά, εκούσια ή ακούσια, ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας νοιάζονται. Γι’ αυτό, η περίοδος αυτή είναι ιδανική για να αναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας και να εστιάσουμε περισσότερο στους ανθρώπους μας και στην κοινωνία γύρω μας που συχνά παραμελούμε. Με αγάπη από τη Λιλ της Γαλλίας Δ.Α.

85 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Σκούπα και φαράσι! Α.Σ.

Αγαπημένη μας Συζωή, Ελπίζουμε το μήνυμά μας να σας βρίσκει καλά! Το ημερολόγιο γράφει 4/4/2020 Ηλιόλουστη μέρα και μας κινητοποίησε μια ακόμα ομαδική, οικογενειακή δραστηριότητα. Η δράση μας με τίτλο ''Σκούπα και Φαράσι '' Μας χαροποίησε ιδιαίτερα το αποτέλεσμα της όμορφης και καθαρής μετά την προσπάθειά μας αυλής !!! Α.Σ.

86

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Ν.Κ.

Αγαπητή Συζωή, Παρακάτω δεν θα διαβάσετε σκέψεις που γεννήθηκαν μένοντας σπίτι, αλλά βγαίνοντας από αυτό. Ούτε θα βρείτε αναρτημένη κάποια φωτογραφία, μιας και ζούμε στην εποχή της προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Γι' αυτό και θα σας περιγράψω τι είδα. Μια μητέρα παρέα με τον έφηβο με αναπηρία γιο της στέκονταν μπροστά στα ράφια και ψώνιζαν τρόφιμα. Ένας πατέρας έκανε βόλτα με το χαμογελαστό κοριτσάκι του που καθόταν σε αμαξίδιο. Ένας άλλος πατέρας με τον έφηβο με αναπηρία γιο του, μέσα στο σταθμευμένο αυτοκίνητό τους, απολάμβαναν τα χρώματα της δύσης. Τους είδα στο κοντινό σούπερ-μάρκετ, στο πάρκο της γειτονιάς, στην παραλία της πόλης μας και ένιωσα αισιοδοξία, ελπίδα, ένα μειδίαμα στα χείλη. Ας μην αφήσουμε λοιπόν κανέναν φόβο να «μένει σπίτι» μας. Ας μην επιτρέψουμε κανέναν αποκλεισμό, καμία διάκριση, καμία συνθήκη σύντομης ή μόνιμης —δυστυχώς ακόμη και σήμερα— «καραντίνας» (τηρουμένων πάντα των μέτρων ασφαλείας για τούτο το τελευταίο χρονικό διάστημα) στο δικαίωμα για κοινωνική δραστηριότητα και ζωή των ΑμεΑ. Ευχαριστώ όλους αυτούς που συνάντησα τυχαία! Α.Χ.

87 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ε.Γ.

Αγαπητή Συζωή, Σήμερα βγήκα για βόλτα. Πρώτη φορά ύστερα από 25 μέρες εγκλεισμού. Βράδυ, 10 η ώρα, γύρω από το οικοδομικό μου τετράγωνο, στη μέση του δρόμου, σφιγμένος, φοβισμένος, κεραίες τεντωμένες μήπως κάποιοι ετοιμάζονται για επιθετικές κινήσεις εναντίων μου. Ναι! Νάτη! Στην άλλη γωνιά του τετραγώνου, δήθεν έβγαλε το σκύλο βόλτα. Τις ξέρω εγώ αυτές τις δικαιολογίες. Τι άλλο θα βρουν για να καλυφθούν και να με πλησιάσουν για να μου μεταδώσουν τον ιό! Μα για δες! Μέσα στο σκοτάδι κι άλλη φιγούρα. Με σκυλί κι αυτή. Κρατς! Ωχ! Και πίσω μου άλλος, με σκυλί φυσικά. Κι άλλος απέναντι. Κι εκεί. Και πιο πέρα. Βρε είχαμε τόσα πολλά σκυλιά στη γειτονιά και δεν το ήξερα; Παιδιά δεν είμαστε για τέτοια. Μέσα γρήγορα! Να μου λείπει τέτοια βόλτα. Ν.Κ.

88

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Ε.Κ.

Αγαπητή Συζωή, Βλέπω την πανσέληνο του Απριλίου να ανατέλλει, ακριβώς πίσω από τον ηλιακό θερμοσίφωνα στην ταράτσα της απέναντι πολυκατοικίας. Ίσως από κάποιους να μην θεωρείται ρομαντική εμφάνιση της σελήνης, εμένα όμως τόσα χρόνια που κατοικώ εδώ με έχει συνηθίσει με αυτό τον τρόπο εμφάνισης στη βραδινή σκηνή της πόλης μου. Ν.Κ.

89 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπημένη μας φίλη Συζωή Κάθε μέρα άλλη μέρα Συνεχίζουμε να «Μένουμε Σπίτι» και να περνάμε δημιουργικά Το Ημερολόγιο δείχνει 9/4/2020 Κι εμείς μαθαίνουμε για τον ιό για να τα κάνουμε όλα αλλιώς Τίτλος της δράσης μας «happy birthday» Πλένοντας τα χέρια μας τραγουδώντας Α.Σ.

90

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Σήμερα παίξαμε χαρτιά οι τρεις μας. Σε άλλες συνθήκες, «φυσιολογικές», σιγά μη κάθονταν 20χρονο παλληκάρι στο σπίτι να παίξει χαρτιά με τους γονείς του. Τώρα όμως, το «έξω» φαίνεται μακρινό. Αναγκαστικά μένουμε σπίτι και προσαρμόζουμε τα ενδιαφέροντα, τις ασχολίες και τα θέλω μας. Ανάμεσα στις πολλές ασχολίες εσωτερικού χώρου λοιπόν, νάτη η διπλή τράπουλα. Πέρασε η πρόταση να του μάθουμε μπιρίμπα. Αν και προτείνεται για 2 ή 4 άτομα, παρακάμψαμε τους πατροπαράδοτους κανόνες και παίξαμε 3 άτομα. Πειράζει; Όχι βέβαια. Τι; Ποιος κέρδισε; Τι ερώτηση είναι αυτή; Ο πρωτάρης και ο ατζαμής δεν κερδίζουν πάντα; Αυτός ο κανόνας ταξίδεψε σε όλα τα μέρη, σε όλες τις φυλές, από τον ουρανό ως τη θάλασσα, από τότε που εμφανίστηκε ο άνθρωπος στη γη μέχρι σήμερα. Στην αρχή τον βοηθήσαμε για να μάθει. Στη συνέχεια όμως μας σάρωσε.

20 χρόνια και κάτι είχα να παίξω μπιρίμπα. Τι μου θύμισε! Πόσα πρόσωπα, πόσοι άνθρωποι, πόσες σχέσεις! Αυτά έμειναν στο μυαλό μου, στη ζωή μου. Πόσο επέδρασαν στη συμπεριφορά και στα πιστεύω μου; Ποτέ δε θα μάθω. Να όμως που τώρα, με αφορμή αυτό το παιχνίδι, αποδέχτηκαν την πρόσκλησή μου και εμφανίστηκαν στο τωρινό σπίτι μου. Μορφές από το παρελθόν, το δικό μου παρελθόν, πάνω στο οποίο πατάει το παρόν και το μέλλον μου. Πολλές μορφές, σαν να είναι πολλά μικρά, ή μήπως λίγο μεγαλύτερα, κομμάτια του εαυτού μου. Παίζω με τα χαρτιά φτιάχνοντας ζευγάρια, τριπλούς και τετραπλούς συνδυασμούς και την ίδια στιγμή παίζουν κι αυτές οι μορφές ανάμεσα στα χαρτιά, στα δάχτυλα και το μυαλό μου. Μου γελάνε, με πειράζουν, με ειρωνεύονται, με παροτρύνουν, με συμβουλεύουν. Με αυτή την παράξενη παρέα στο κεφάλι μου, μόνο στη μπιρίμπα δεν ήταν το μυαλό, ούτε το ενδιαφέρον μου βέβαια. Μετά τη λήξη του παιχνιδιού πήγα για ύπνο έχοντας παρέα όλα αυτά τα πρόσωπα, τα οποία δεν είχαν βρεθεί μαζί ποτέ, παρά μόνο στη σκέψη μου. Δεν ξέρω ποια απ’ όλα με συνόδεψαν και στα όνειρά μου. Ν.Κ.

91 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Σου εύχομαι καλή επιτυχία στους στόχους σου! Αφιερώνω σε όλα τα μικρά και μεγάλα χεράκια της Συζωής που βοηθούνται, που βοηθούν, που την αγκαλιάζουν, κάτι τελευταίο: «Το ζυμαράκι μου» Ζυμαράκι του «εγκλεισμού», της εκτόνωσης, του κυριακάτικου πρωινού, της χαράς των παιδιών, των παιδικών αναμνήσεων, της φαντασίας της μητέρας, της οικογένειας, της δημιουργικότητας, της θαλπωρής, της μυρωδιάς, της παράδοσης, της απλότητας του τόπου μου, της έκφρασης της αγάπης μου… Απλό, ταπεινό ζυμαράκι... Α.Θ.

92

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, «Απρίλης ήρθε και θαρρώ η πλάση όλη μυρίζει, μ’ αρώματα και ευωδιές αγάπης πλημμυρίζει!» Ανακαλύπτοντας μικρές πινελιές φύσης στο γκρίζο της πόλης μας… Ε.Π.

93 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ο κύκλος της ζωής. Ήλιος και φεγγάρι σε μια αγκαλιά μεγάλη! Ε.Χ.

Αγαπητή Συζωή, Παράξενο! Πώς γίνεται ένα τόσο εξαιρετικά μικρό πραματάκι να αλλάζει τόσο υπερβολικά τη ζωή μας; Πόση δύναμη κρύβει; Δύναμη του κακού, γιατί σκορπάει θάνατο και φόβο. Χιλιάδες νεκροί σ’ όλο τον κόσμο χωρίς να έχει σταματήσει η διαδικασία εξάπλωσης. Τι στρατιά είναι αυτή, πώς αναπτύσσεται, πώς δρα; Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να βρούμε αποτελεσματικά φάρμακα; Να αμυνθούμε και να περάσουμε στην αντεπίθεση; Μήπως βρισκόμαστε στα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων; Ν.Κ.

94

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Ανάταση, Ανάσταση, στην ψυχή, την καρδιά, την ζωή μας, με κέντρο τον Άνθρωπο, πάντα! Σ.Σ.

Πάσχα αλλιώς… Αγαπητή Συζωή, Φέτος το Πάσχα μας θα είναι πολύ διαφορετικό. Χωρίς να πάμε στην εκκλησία, χωρίς να καλέσουμε κόσμο, χωρίς να πάμε εκδρομή. Παράξενο το φετινό Πάσχα. Μιας και το Πάσχα ήταν πάντα άμεσα συνδεδεμένο με την εκκλησία. Μήπως όμως είναι μια ευκαιρία τώρα που θα είμαστε μακριά από την εκκλησία να έρθουμε πιο κοντά στο Θεό;;; Μήπως είναι μία καλή ευκαιρία να γιορτάσουμε την ανάσταση χωρίς πυροτεχνήματα και το Πάσχα χωρίς γλέντια;;; Πώς ερχόταν άραγε το άγιο φως πριν αποκτήσει η χώρα αεροδρόμια;;;; Δεν έκαναν Ανάσταση τότε;;; Πόσες οικογένειες έκαναν και κάνουν ακόμα, Πάσχα σε νοσοκομειακή καραντίνα;;; Οι γονείς στο παιδοογκολογικό ξέρουν να μας πουν… Πόσοι άνθρωποι δουλεύουν την ημέρα του Πάσχα;;; Γιατροί, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, σερβιτόροι, οδηγοί, security, ζαχαροπλάστες, περιπτεράδες…. Μήπως τελικά αυτό το Πάσχα είναι μια μεγάλη ευκαιρία, να σκεφτούμε περισσότερο και να γιορτάσουμε λιγότερο. Ένας Γολγοθάς είναι τούτη η πανδημία. Που τον περπατάμε όλοι μαζί και ο κάθε ένας μας σηκώνει τον δικό του σταυρό. Ευτυχώς οι περισσότεροι από εμάς, όπως δείχνουν τα πράγματα στην χώρα μας, δεν θα φτάσουμε στην σταύρωση. Λίγη υπομονή λοιπόν χρειάζεται. Μόνο λίγη ακόμα υπομονή για να γευτούμε, ίσως για πρώτη φορά στην ζωή μας, μια πραγματική ανάσταση. Λιγότερο αλληγορική και περισσότερο ουσιαστική . Καλό Πάσχα… Πολλά φιλιά… Ν.Χ.

95 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Σήμερα, Μ. Τετάρτη, ακολουθήσαμε ευλαβικά τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου μας. Μοσχομυριστά πασχαλινά τσουρέκια! Θα τα μοιραστούμε με αγαπημένα μας πρόσωπα... έστω κι από μακριά. Ε.Π.

96

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπημένη μας φίλη Συζωή Το ημερολόγιο δείχνει 18/4/2020 Κι εμείς ψάχνουμε την ευτυχία Μην τη ψάχνεις αλλού Είναι πάντα μέσα σου Στη Συζωή Στον Άγιο Στέφανο Το δέντρο της ζωής Με μπαλόνια και ζωγραφιές των παιδιών Α.Σ.

97 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Στην αρχή ήρθε ο πανικός... φόβος σκοτεινός για όλους… «κι αν αρρωστήσω; αν με πετύχει;» Μετά η αγκαλιά... σφιχτά η οικογένεια, κοντά και «ελεγχόμενα», με την ανασφάλειά μας να παραμονεύει σε κάθε βήμα... Μετά βροχή... πολλές μέρες και νύχτες μας κρατούσε σφιχτά η βροχή κοντά της και ανταγωνιζόταν την άνοιξη για να μην ξεμυτίσουμε. Άνιση η μάχη με νικήτρια την άνοιξη φυσικά. Κι όταν ανοίξαμε τα παράθυρα εμφανίστηκε εκείνο το πρωί ο ήλιος και μας έδωσε μια πνοή αισιοδοξίας, ελπίδας και ανάσας. Μαζί έφερε απορίες και μια δόση αναγέννησης. Και τώρα θυμηθήκαμε τον δεσμό μας με τη φύση και πόσο είχαμε απομακρυνθεί απ’ αυτή και πόσο είμαστε αυτή... και ακούσαμε τη μουσική της ξανά... Σας στέλνω με αγάπη τον δικό μου φυσικό παράδεισο που μου επέστρεψε την αισιοδοξία μου στη διαδρομή αυτού του ταξιδιού, τον κήπο μου... Δ.Γ.

98

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Σ.Σ.

Αγαπητή Συζωή, Βρήκα νέες καθημερινές ρουτίνες και φαίνεται ότι τις συνήθισα και τις απολαμβάνω: - ξύπνημα χωρίς ξυπνητήρι, και χωρίς έλλειψη ύπνου - πρωινό τέντωμα στο μπαλκόνι, αίσθηση φρέσκου αέρα - άπλωμα σκεπασμάτων και καλός αερισμός των δωματίων - ετοιμασία πρωινού, κάθε μέρα ένα «τσικ» διαφορετικό από τις προηγούμενες - καφές αγναντεύοντας από το παράθυρο, συνήθως τον ουρανό. Πόσο διαφορετικά χρώματα και χρωματικοί τόνοι κατά τη διάρκεια της ημέρας! Ζω ήρεμα και το απολαμβάνω. Ν.Κ.

99 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπημένη φίλη της καρδιάς μας Συζωή Εσύ που μας βλέπεις όλους με τα μάτια της καρδιάς σου Μας χωράει όλους κάθε μέρα και πιο πολλούς Η μέρα και η δράση μας 18/4/2020 Στον αυτισμό Η κατάσταση της υπομονής και της άδολης αγάπης Μπράβο που αγωνίζονται στη ζωή μέσα από τη δική τους ιδιαιτερότητα. Ας τους πάρουμε αγκαλιά, ας τους δείξουμε ένα χαμόγελο. Αυτά τα παιδιά δεν θα ζητήσουν ποτέ τίποτα, θέλουν μόνο αγάπη. Να είστε σίγουροι ότι ο κόσμος του αυτισμού είναι καλύτερος από τον δικό μας.... Α.Σ.

100

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Ο τελευταίος ενάμισης χρόνος υπήρξε δύσκολος για μένα. Οι μέρες της καραντίνας δεν ήταν για μένα πρωτόγνωρες, γιατί έπρεπε φέτος να ξαναπεράσω καραντίνα για λόγους υγεία, μήνες πριν. Έτσι λοιπόν η καραντίνα αυτή με έκανε μελαγχολική και γκρινιάρα... Μέχρι που είδα σήμερα στον δρόμο μου το οικόπεδο με τις κόκκινες παπαρούνες κι έλαβα το μήνυμα του Ψηφιακού Ημερολογίου από τον παλιό μου καθηγητή, Ν.Κ. Το ποτήρι έγινε μισογεμάτο από μισοάδειο, η μέρα όμορφη, η ζωή γλυκιά. Φύτεψα λοιπόν τα λουλουδάκια μου, αγκάλιασα τα παιδιά μου και τον άντρα μου και χαμογέλασα στον ήλιο. Ευχαριστώ για την τιμή της πρόσκλησης να γράψω κάτι κι εγώ. Δ.Κ.

101 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Μ.Π.

Αγαπητή Συζωή, Τραβώντας τις κουρτίνες να ανοίξουν, δεν παρατήρησα κάποια ουσιαστική διαφορά στη φωτεινότητα του χώρου. Η συννεφιά έξω δίνει την εντύπωση ότι ο ουρανός έχει «κλείσει» τις νάιλον κουρτίνες του, αυτές που γίνονται πιο σκούρες γκρι όταν δεν έχουν πλυθεί για καιρό. Δεν μας αφήνει να δούμε το δικό του γαλάζιο, το φυλάει για να το δείξει σε άλλες πολιτείες. Τώρα που το χρειαζόμαστε περισσότερο από άλλες φορές. Να ανέβει η διάθεση, να κυριαρχήσει η ελπίδα, να απλωθεί το φως βαθειά μέσα στη σκέψη μας, να εξατμίσει τα μουλιασμένα (και μουχλιασμένα) συναισθήματα. Τέτοιες στιγμές νοιώθω πως η λογική δε μου αρκεί για να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Ποια είναι όμως στ’ αλήθεια η πραγματικότητα; Και ποια είναι πράγματι η αλήθεια; Ν.Κ.

102

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Μ.Μ.

Αγαπητή Συζωή, Αυτές τις ημέρες της καραντίνας αναγκάστηκα να σταματήσω μια πολύ ωραία και δημιουργική καθημερινότητα. Στην αρχή μου ήταν πολύ δύσκολο αλλά μετά τις πρώτες δυο τρεις μέρες άρχισα να οργανώνομαι. Μαζί με την εγγονή μου που είναι στην εφηβεία περάσαμε υπέροχες στιγμές, ακούσαμε αγαπημένα τραγούδια, φτιάξαμε χειροτεχνίες με τη συντροφιά παλιών ελληνικών σίριαλ. Ήρθαμε πολύ κοντά, νιώσαμε αγάπη, πολλή αγάπη. Δ.Π.

103 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπημένη μας Συζωή, Ελπίζουμε το γράμμα μας να σας βρίσκει όλους και όλες καλά Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις τον κόσμο! Είναι πραγματικά εκπληκτικό να προσφέρεις. Να αισθάνεσαι ότι μπορείς και βοηθάς. Πως μία σου ή και παραπάνω λέξεις, έδωσαν έμπνευση και κίνητρο. Πως οι δικές σου πράξεις, έγιναν το βοηθητικό παράδειγμα για να μπορέσουν και άλλοι άνθρωποι να προχωρήσουν μπροστά, αναζητώντας και στηρίζοντας τα όνειρα τους. Δίνε καθημερινά τον καλύτερο σου εαυτό. Γίνε το κίνητρο, γίνε το φωτεινό παράδειγμα. Και αυτό όχι μέσα από τη θεωρία, αλλά μέσα από τις πράξεις σου. Άφησε τις πράξεις σου να μιλήσουν για εσένα. Γιατί αυτό που λες ότι Είσαι, χρειάζεται τις πράξεις για να αποκτήσει υπόσταση και να πάρει μορφή. Δώσε απλόχερα τον εαυτό σου και δείξε το δρόμο στον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα σου αυτή τη στιγμή. Στον «Άγιο Στέφανο» καθημερινά η προσφορά και η κίνηση, όχι μόνο δίνει έμπνευση για να μπορέσουν οι ένοικοί μας να προχωρήσουν αλλά οι άνθρωποι που βοηθούμε να χαμογελάσουν θα γίνουν η έμπνευση για κάποιον άλλον… Και ο κύκλος θα μεγαλώνει και η αλυσίδα το ίδιο Τίτλος Δράσης: «survivor» Α.Σ.

104

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Δ.Ν.

Αγαπητή Συζωή, Ο Σωτήρης είναι πεντέμισι χρονών. Δυο μήνες τώρα δεν πάει στο νηπιαγωγείο. Και ούτε έξω βγαίνουμε πολύ. Κάθε τόσο λέει πότε θα φύγει αυτός ο κορωνοϊός να πάμε καμιά εκδρομή; Σήμερα βρήκε ένα κομμάτι χαρτόνι, πήρε τις νερομπογιές του και ζωγράφιζε.

– Τι ζωγραφίζεις, Σωτήρη; τον ρώτησα.

– Πότε θα πάμε στη θάλασσα, μαμά! Παιδάκια με τους γονείς τους που πάνε όλοι μαζί στη θάλασσα! Ο Σωτήρης ζωγράφισε το όνειρό του! Καλή υπομονή σε όλα τα παιδιά! Ε.Γ.

105 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Όμοιοι αλλά και διαφορετικοί μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι! Α.Α.

Αγαπητή Συζωή, Παρατηρώ μέσα από το τζάμι τη βροχή που πέφτει σήμερα από νωρίς. Σιγανόβροχο με δυνατό αέρα που αναγκάζει όλα τα κλαδιά να χορεύουν καθώς ψεκάζονται. Έχω κολλήσει σχεδόν το πρόσωπό μου στο τζάμι και ταξιδεύω με το βλέμμα μακριά, μέχρι που αισθάνομαι κάποιο αντικείμενο να κατευθύνεται προς το μάτι μου. Δεν προφταίνω να σκεφτώ τι είναι, ούτε ότι έχω το τζάμι μπροστά μου και με προστατεύει. Ενστικτωδώς τραβήχτηκα προς τα πίσω κλείνοντας σφιχτά τα μάτια και φέρνοντας το χέρι μπροστά για να προφυλαχτώ αποκρούοντας τον εχθρό, μην αφήνοντάς τον να μπει στα μάτια μου. Ένα με δυο δευτερόλεπτα χρειάστηκε να περάσουν για να λήξει ο συναγερμός, αφού κατάλαβα ότι κανείς εισβολέας δεν έφτασε να ακουμπήσει το μάτι μου. Τώρα όμως που ξαναπήρα την αρχική μου θέση, σχεδόν κολλημένο πρόσωπο στο τζάμι, κάτι υπήρχε μπροστά στα μάτια μου. Αλλάζω αμέσως εστίαση, μετακινώ το κεφάλι μερικά εκατοστά πιο πίσω και … να ο ένοχος. Μια σταγόνα βροχής ήταν, που είχε έρθει ορμητικά και «προσγειώθηκε» στο τζάμι. Ήταν τόσο μικρή που ούτε ακούστηκε η πρόσκρουση. Στέκομαι τώρα και την παρατηρώ. Διαμαντάκι υγρό πάνω στο παράθυρό μου. Στέκεται ακίνητη, γερά κρατημένη από το τζάμι ώστε να μην πέφτει κάτω, υποκύπτοντας στην αμείλικτη βαρύτητα, ούτε να υπακούει στην αγριεμένη ορμή του ανέμου. Μόνη της καμαρώνει αστραφτερή εκεί περιμένοντας πιθανώς κάποια άλλη «σύντροφό της» για να σμίξουν, να δημιουργήσουν μια μεγαλύτερη σταγόνα η οποία θα κατρακυλήσει στο τζάμι για να φτάσει στο περβάζι. Εκεί, με άλλες πολλές όμοιές τους, θα φτιάξουν το μικροσκοπικό ρυάκι που θα ποτίσει αργά αργά τη γλάστρα με τα κυκλάμινα που βρίσκεται από κάτω. Τίποτα όμως από αυτά δε συμβαίνει. Σ’ όλη τη τζαμαρία του σπιτιού δεν υπάρχει άλλο τέτοιο διαμαντάκι. Μόνη η σταγονίτσα περιμένει καρτερικά ξέροντας πως μόνο εγώ, μέσα σ’ αυτό το μουντό πρωινό, της έχω δώσει κάποια αξία και ένα ελαφρύ χαμόγελο. Μετά από λίγο γυρίζει μου κλείνει το μάτι συνωμοτικά και αφήνεται να κυλίσει. Κοιτάζω το ρολόι. Πέρασε κιόλας μισό λεπτό από τότε που «προσγειώθηκε» στο τζάμι. Ν.Κ.

106

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Ε.Χ.

Και τώρα τι; Αγαπητή Συζωή, Καλώς εχόντων των πραγμάτων, σε λίγο καιρό, μια ολόκληρη πανδημία θα έχει περάσει από πάνω μας. Δεν ξέρω τι θα αφήσει πίσω της και τι θα βρούμε μπροστά μας. Ξέρω όμως ότι θα τελειώσει. Η θύελλα θα περάσει και τη θέση της θα πάρει μια καινούρια αρχή. Αυτό που με τρομάζει μαζί με όλα τα άλλα, είναι μήπως τελικά δεν αλλάξει τίποτα. Μήπως τελειώσουν όλα χωρίς να έχουμε καταλάβει τίποτα ουσιαστικό. Η καθημερινότητά μας άλλαξε δραματικά από τη μία στιγμή στην άλλη και όσα θεωρούσαμε μέχρι τώρα δεδομένα ξαφνικά απέκτησαν αξία ανεκτίμητη. Η ζωή μας η ίδια, που με τόση ευκολία ξοδεύουμε αλόγιστα, απέκτησε την πραγματική της αξία, που πολύ φοβάμαι ότι θα χάσει μέσα σε λίγες μέρες μόλις επανέλθουμε στον πρότερο βίο μας. Σε αυτόν τον βίο, που επόμενος στόχος είναι το τελευταίο μοντέλο κινητού τηλεφώνου και όχι η επικοινωνία. Σε αυτόν, που όταν λέμε έχω αφήσει τον εαυτό μου, μιλάμε μόνο για την εξωτερική μας εμφάνιση. Σε αυτόν, που το περίφημο «να βγούμε έξω» δεν έχει καμία σχέση με βόλτα στον καθαρό αέρα, αλλά με έξοδο μετά δημοσίων θεαμάτων. Σε αυτόν, που το διασκεδάζω, έχει επισκιάσει το ζω... Τώρα που για λίγο χάσαμε την ελευθερία μας είναι ίσως η καλύτερη στιγμή να σκεφτούμε αν μέχρι τώρα τη διαχειριζόμαστε σωστά. Πολύ υποκειμενικά πάντα και με βασικό κριτήριο τα προσωπικά μας θέλω, πρέπει και μπορώ. Με δεδομένη την αυτοδιάθεση, η αυτογνωσία είναι ο μόνος τρόπος για να φτάσουμε στην αυτοβελτίωση. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας. Σημασία έχει να καταλάβουμε ότι μας αξίζει ένα καλύτερο αύριο. Που πρέπει να το ζητήσουμε πρώτα από τον εαυτό μας… Πολλά φιλιά! Ν.Χ.

107 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ν.Κ.

Αγαπητή Συζωή, Με τα γεγονότα να μας ξεπερνάνε... έπρεπε να μείνουμε σπίτι για αρκετό καιρό!!! Ίσως αυτό να ήταν ένα διάλειμμα ώστε να καταλάβουμε τι πραγματικά έχει ουσία στη ζωή. Σε μια καθημερινότητα με προβλήματα και γρήγορους ρυθμούς, λοιπόν, ξεχάσαμε κάτι: να προσέχουμε και να αγαπάμε τον εαυτό μας, να δίνουμε ποιοτικό χρόνο σε αυτούς που αγαπάμε καθώς και στις οικογένειες μας. Τα παιδιά νοστάλγησαν το σχολείο τους… Ναι, ναι, το σχολείο τους!!! Ίσως κάποιες φορές να ήταν απρόθυμα να πάνε, ίσως δεν είχαν όρεξη κ.α. Είναι εδώ όμως γεμάτα όρεξη για να ξεκινήσουν από εκεί που σταμάτησαν. Το σχολείο άλλωστε είναι το δεύτερο σπίτι τους. Μετά από όλο αυτό θυμηθήκαμε και τα παιδιά διδάχτηκαν τις αξίες της ζωής. Β.Σ.

108

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

λίγα λόγια για την περίοδο της καραντίνας… Όλοι μας βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και συναισθήματα, αυτό ίσως μας δημιουργεί μια ανησυχία, ίσως όμως είναι και μια ευκαιρία να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας και σε δραστηριότητες που μας κάνουν να νιώθουμε δημιουργικοί. Εγώ βρήκα χρόνο να φυτέψω μυρωδικά, να φτιάξω παζλ, να μαγειρέψω υγιεινά και να διακοσμήσω το δωμάτιό μου... ή τουλάχιστον, προσπάθησα… Β.Κ.

109 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Μ.Κ.

Αγαπητή Συζωή, Αν ένα πράγμα μου έμαθε ο εγκλεισμός, είναι ότι δεν αξιολογούσα την ελευθερία μου! Όταν ζεις στη φρενίτιδα της ζωής, προσπαθώντας να τα φέρεις βόλτα με την ίδια σου την ύπαρξη, ξεχνάς ότι είσαι ελεύθερος. Η ρουτίνα γίνεται η ζωή σου και ο αγώνας που καταβάλλεις κάτι το ατελείωτο. Όταν λοιπόν από το πουθενά μένεις έγκλειστος στο σπίτι, χωρίς να πηγαίνεις στη δουλειά, χωρίς να παρακολουθείς μαθήματα από κοντά, χωρίς να μπορέσεις ακόμη να πας ένα σούπερ-μάρκετ, βρε αδελφέ, με την άνεσή σου, ξαφνικά εκτιμάς τον αγώνα σου, ακόμη και τη ρουτίνα σου. Όσο οι μέρες περνούσαν, προσπάθησα να βρω κάτι εποικοδομητικό να κάνω, ώστε να νιώσω ότι είμαι ελεύθερη να κάνω αυτό που θέλω, ενώ πολύ ειρωνικά ήμουν δέσμια στους τέσσερεις τοίχους. Βλέποντας, όμως, ότι πολλοί άνθρωποι νοσούσαν και κάποιοι πέθαιναν, σκέφτηκα ότι εγώ είμαι πολύ πιο ελεύθερη από αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί εγώ είμαι υγιής και ασφαλής στο σπίτι μου και δεν είμαι υποχρεωμένη ούτε καν να τους βοηθήσω, όπως με το να στέκομαι στην πρώτη γραμμή ακόμη και ως εθελόντρια... Σιγά-σιγά άρχισα να εκτιμάω. Ελευθερία δεν είναι μόνο ένα δικαίωμα, είναι και μία ανάγκη, είναι και μία θέληση. Όταν ξεχνάς ότι θέλεις να είσαι ελεύθερος άνθρωπος, ξεχνάς και την αξία αυτής της λέξης. Και εντέλει, τότε φυλακίζεσαι σε όλα αυτά τα πράγματα που νομίζεις ότι σ’ τη στερούν. Και έχεις χάσει το νόημα της ζωής. Ο εγκλεισμός ίσως μας έκανε να δούμε με πιο καθαρό μάτι τη ζωή. Όχι μόνο ότι ξεχάσαμε να ζούμε, αλλά γιατί μετά από μία καταστροφή έρχεται κάτι το καινούριο και κάτι το δημιουργικό. Και αυτό χρειάζεται η ανθρωπότητα. Μία καινούρια αρχή και μία καινούρια Ελευθερία. Ευχαριστώ που άκουσες αυτή τη μικρή κατάθεση ψυχής. Με πολλή αγάπη, Ε.Π.

110

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Η αγαπημένη μου γωνία κινδυνεύει να γίνει η πιο βαρετή μετά από 50 μέρες εγκλεισμού! Φτάνει πια! Θέλω να βγω έξω, να αγκαλιάσω τους αγαπημένους μου, να πάω στη δουλειά μου χωρίς να πάρω την άδεια από ένα 5ψήφιο ψυχρό νούμερο!!! Θέλω την ελευθερία μου!!! Ι.Σ.

111 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Σήμερα 30 Απριλίου 2020, 45 ημέρες από την πρώτη μορφή περιορισμού στο σπίτι, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σου τη μέρα μου. Μετά από το σοκ, τον φόβο, την αβεβαιότητα και τον πανικό που προκάλεσε η πρωτόγνωρη εμπειρία της παρουσίας του κορωνοϊού στη ζωή του πλανήτη, ήρθε η προσπάθεια να γεμίσουμε τις μέρες μας με νέες δραστηριότητες. Ο ύπνος, η ξεκούραση, η γυμναστική και η σωστή διατροφή ήταν τα πρώτα πράγματα που σκεφτήκαμε όλοι. Για κάποιους, οι χρόνοι εργασίας δεν επέτρεπαν να κάνουν όλα αυτά που πιθανόν να ήθελαν να κάνουν και ίσως δεν τα γνώριζαν ούτε καν οι ίδιοι. Ο διαθέσιμος χρόνος υπάρχει και ο καθένας, αναγκαστικά πια, πατώντας ένα “pause” στη ροή της κανονικής του ζωής, αποφάσισε πώς θα γεμίσει τις μέρες του. Σήμερα, ήταν η προτελευταία μέρα βαψίματος της περίφραξης του σπιτιού. Μας έχει μείνει ένα μικρό κομμάτι στην πρόσοψη του γκαράζ και οι πόρτες που χρειάζονται λαδομπογιά. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που είχα τη δυνατότητα να καθαρίσω τον κήπο, να μαζέψω τα φύλλα απο την ξεραμένη συκιά και να βάψω τον τενεκέ της λεμονιάς που είναι γεμάτη άνθη φέτος. Η μεγαλύτερη χαρά όμως ήταν όταν είδα όμορφη, λευκή και καθαρή όλη την περίφραξη. Κάτι τόσο απλό, όπως είπε και ο μεγάλος μου αδελφός, και όμως τόσο σημαντικό. «Ανοίγω το παράθυρό μου», λέει, «και μου φτιάχνει η διάθεση!». Φυσικά, όντας ερασιτέχνες, και λερώσαμε λιγάκι στην αρχή και γεμίσαν τα μαλλιά μας με υδρόχρωμα αλλά μετά πήραμε το κολάι και σήμερα κάναμε εξαιρετική και καθαρή δουλίτσα! Χαρτονάκια κάτω, σωστά ρολά, σωστό χρώμα και συμπλήρωμα γιατί όλο και κάτι λίγο ήθελε βάψιμο! Σήμερα μάλιστα πετάχτηκε και ο Λάζαρος από απέναντι, ο Μπομπ ο αρχιμάστορας της γειτονιάς που όλο κάτι μαστορεύει στο σπίτι τους, και μου έδειξε πως να περιστρέφω το ρολό μες στην μπογιά, να το τινάζω από τη μεριά του σίδερου και πώς να το κρεμάω στο πλάι για να μην στάζει και να μην παίρνει πολύ χρώμα. Εννοείται ότι μετά από κάθε φορά που βάφαμε, 3 μέρες στο σύνολο εγώ και η μαμά μου, αισθανόμουν όλους τους μυς του σώματός μου. Στις 9:30 ξεκινήσαμε και στη 1:30 σταματήσαμε. Είχε πια βγει ο ήλιος για τα καλά και επιτέλους πείστηκε η μητέρα ότι με την αντηλιά δεν βλέπουμε (αφού το είχαμε δοκιμάσει την προηγούμενη φορά και είδε τα κενά που αφήσαμε από ψηλά). Δεν κουράστηκα σήμερα σχεδόν καθόλου. Αφιέρωσα πολύ χρόνο στο πινελάκι κάτω σιγά-σιγά. Μάλλον βγήκε η καλλιτεχνική μου φλέβα και με ενοχλούσαν οι ατέλειες. «Σε ποιο νησί ήρθα, ρε κορίτσια;» είπε ο πατέρας μου που κατέβηκε να επιβλέψει τις εργασίες μας. Έκανα μπάνιο και στις 2:30 φάγαμε όλοι μαζί. Ανοίξαμε και μία μπύρα γιατί διψάσαμε! (πρέπει να υπάρχει λόγος που θέλεις μπύρα μετά τις εργασίες κήπου...) Είχαμε πολλά χρόνια να τρώμε όλοι μαζί τα μεσημέρια! «Στην υγειά σου, συνεταιράκι» είπε η μητέρα μου και εγώ θα κλείσω λέγοντας «μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν βαρεθείς ξαναπιάστηνε!». Ε.Τ.

112

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπημένη μας Συζωή, Ήρθε η άνοιξη Και το όνειρο άνοιξε τα φτερά Και η ψυχή αγκάλιασε το φως Και η φύση ζωντάνεψε Και η καρδιά χτύπησε Πάνω στις αόρατες κλωστές περπάτησε Πάρε τα πινέλα και ζωγράφισε τη νέα ζωή … παρέα με τη Συζωή Ημερολόγιο 1/5/2020 Τίτλος Δράσης: «Καλώς ήρθες Πρωτομαγιά!» Α.Σ.

113 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Καλό μήνα και καλή Πρωτομαγιά σε όλους! Είναι πρώτη του Μάη και μένουμε σπίτι! Σας στέλνουμε τα στεφανάκια μας, φτιαγμένα από τα χεράκια της μαμάς Σπυριδούλας! Η καραντίνα σιγά-σιγά φτάνει στο τέλος, αλλά δεν σταματάμε να είμαστε πάντα σε επαγρύπνηση και να τηρούμε όσα πρέπει! Με την ευχή να ανταμώσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται και με πολλή αγάπη για όλους σας! Ε.Κ. & Σ.Σ.

114

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Κατοικώ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Την Πρωτομαγιά έπιασα το Μάη με μετακίνηση 6 και μάζεψα μερικά αγριολούλουδα που βρήκα γύρω απ' το σπίτι. Ο γάτος του σπιτιού -που ονομάζεται Καστράτος- εκείνη τη μέρα ανακάλυψε ενδιαφέρουσες καινούργιες μυρωδιές αλλά και γεύσεις...! Εύχομαι του χρόνου όλοι μαζί υγιείς και ελεύθεροι να γιορτάσουμε και να χαρούμε την Πρωτομαγιά Μέχρι τότε staysafe Με αγάπη, Μ.Α.

115 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Πρωτομαγιά σήμερα! Μια αλλιώτικη Πρωτομαγιά! Μέρα άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μνήμη των αγώνων των εργατών και εργαζομένων! Η κρίση που περνάμε εγείρει και πάλι ζητήματα διεκδίκησης και επαγρύπνησης... Τα εργασιακά δικαιώματα πλήττονται, ενώ για τους νέους μας εκκρεμεί το δικαίωμα στην εργασία! Περπάτησα στη γειτονιά μου. Η φύση με μαγεύει, με αναζωογονεί! Να άλλος ένας αγώνας που επείγει: να σώσουμε την βιοποικιλότητα, να ανατρέψουμε την κλιματική αλλαγή... Πότε θα δράσουμε; Λ.Δ.

116

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Η καραντίνα θέλει σουβλάκια… Κ.Λ.

Αγαπητή Συζωή, Είμαι η Ελένη και έχω να γράψω για τη σημερινή μέρα μόνο ευχάριστα. Δύο μήνες σχεδόν ήμασταν συνεχώς στο σπίτι μαζί με την οικογένειά μου γιατί ήμασταν αρκετά συνεπείς σε αυτό που μας πρότειναν για προφύλαξη. Τα παιδιά μου έβλεπαν άλλα παιδιά να βγαίνουν έξω και υπήρχε αντίδραση. Ευτυχώς μετά από συζήτηση κατάλαβαν τι πρέπει να κάνουμε για να προφυλαχτούμε. Οπότε μείναμε σπίτι. Μας έλειψαν οι παππούδες, αλλά ευτυχώς παραμείναμε γέροι. Χθες η μέρα ήταν υπέροχη, ζεστή και για πρώτη φορά κάναμε μπάρμπεκιου στο μπαλκόνι, στρώσαμε και χαλιά κάτω για να αισθανόμαστε ότι είμαστε εξοχή. Όλα ήταν υπέροχα και ας ήμασταν σπίτι. Και επιτέλους σε δύο μέρες θα αρχίσει ξανά η επιστροφή στην κανονικότητα. Εύχομαι όλοι να είστε γεροί! Ε.Μ.

117 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Σε ευχαριστώ που μου έδωσες ένα κίνητρο να εκφράσω σκέψεις και προβληματισμούς για όσα ζούμε τους τελευταίους 2 μήνες. Είναι λυτρωτικό να αποτυπώνεις με λέξεις τα συναισθήματά σου. Άκου λοιπόν και τη δική μου άποψη για την καραντίνα. Μάιος 2020: Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά και σε κανονικές συνθήκες το μυαλό θα ταξίδευε ήδη στις θάλασσες και τις καλοκαιρινές βουτιές. Έλα όμως που ένας απρόσκλητος επισκέπτης άλλαξε όχι μόνο τις σκέψεις και τα σχέδια για το καλοκαίρι αλλά και όλη μας τη ζωή. Τον λένε κορωνοϊό και μας οδήγησε σε καραντίνα. Μια κατάσταση που μόνο σε ταινίες τη βλέπαμε. Μπήκε στη ζωή μας μαζί με το 2020 και κατάφερε να το κάνει την πιο δύσκολη χρονιά του πλανήτη στη σύγχρονη εποχή. Όταν άκουσα στις ειδήσεις ότι από επιδημία έγινε πανδημία δεν είχα συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σήμαινε αυτό. Όταν άκουσα ότι οι καρναβαλικές εκδηλώσεις σε Ιταλία και κατόπιν στην Ελλάδα ακυρώθηκαν θύμωσα γιατί το κράτος δεν σκέφτεται τα έξοδα που έκανε κόσμος και καταστηματάρχες και χάρηκα όταν είδα τον κόσμο να μην πτοείται. Πού να ήξερα!!! Ξαφνικά ο κλοιός άρχισε να στενεύει και ο τρόμος να μας καταλαμβάνει σιγά-σιγά. Και πραγματικά τρομοκρατήθηκα όταν αποφασίστηκε το κλείσιμο των σχολείων. Ήταν μέσα Μαρτίου κι αν κάποιος στις αρχές του μήνα μου έλεγε ότι για 2 μήνες δεν θα πηγαίνω στη δουλειά, θα

118

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

γελούσα. Εγώ δουλεύω κάθε μέρα και Σαββατοκύριακα και αργίες όλο τον χρόνο. Το μαγαζί που έχουμε με τον άντρα μου δεν γίνεται να κλείσει. Θα καταστρεφόμασταν. Κι όμως ήρθε κι αυτή η στιγμή. Από 18 Μαρτίου καθόμαστε. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις; Παλεύουν μέσα μου η απογοήτευση και ο φόβος. Τι θα κάνουμε τώρα; Πώς θα ζήσουμε; Με κατέλαβε πανικός. Η πρώτη εβδομάδα πραγματικά ήταν πολύ δύσκολη. Και με γονείς σε άκρως ευπαθείς ομάδες έγινε ακόμη πιο δύσκολο. Έλα όμως που αυτός ο ιός έφερε πολλά καλά στην καθημερινότητά μου. Μου έφερε αυτό που είχα χάσει για πολλά χρόνια λόγω δουλειάς. Την οικογένεια. Όλοι μαζί να τρώμε πρωινό, να παίζουμε επιτραπέζια και να παρακολουθούμε ταινίες στην τηλεόραση. Τα πιο απλά πράγματα για τον περισσότερο κόσμο, για μένα ήταν όνειρο θερινής νυκτός. Και τώρα τα ζω. Ξεκουράζομαι, τρώμε όλοι μαζί στο μεσημεριανό τραπέζι και μιλάμε για όλα όσα συμβαίνουν. Περιμένουμε με αγωνία την ενημέρωση στις 6 με την ελπίδα να μην έχουμε πολλά θύματα και τα κρούσματα να ελαχιστοποιούνται κάθε μέρα. Αφουγκραστήκαμε ο ένας τις ανάγκες και τους προβληματισμούς του άλλου και κυρίως ήρθαμε πιο κοντά με το παιδί. Αξία ανεκτίμητη. Βγαίνουμε για περπάτημα και ανακαλύπτουμε τη γειτονιά μας και τους γείτονες. Έχασα τη γυμναστική μου και το γήπεδο που έτρεχα αλλά βρήκα τη λύση. You tube και τρέξιμο στα στενά της περιοχής μου μαζί με μια φίλη. Ανακαλύψαμε υπέροχες διαδρομές και τοπία και αντικρίσαμε μαγικές εικόνες της φύσης καθώς ζούμε και σε προνομιακή περιοχή. Όταν σκέφτομαι το τι θα γίνει μετά την καραντίνα τρομάζω. Πώς θα επιβιώσουμε επαγγελματικά, πώς θα ζούμε με μια μάσκα στο πρόσωπο και κυρίως πώς να είναι να βλέπουμε τον διπλανό μας με καχυποψία μήπως και κουβαλάει τον ιό; Θα σωθεί η εργασία; Ποιος θα μπορεί να ξοδεύει χρήματα πέραν των βασικών αναγκών; Και αυτό θα γίνει ντόμινο και θα παρασύρει τα πάντα. Έχω όμως ως μότο στη ζωή μου το ότι πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά. Η σκέψη να ταξιδεύει σε αυτά που θέλουμε να γίνουν κι όχι σε αυτά που φοβόμαστε. Θα είναι δύσκολα, το ξέρουμε. Αλλά με τη βοήθεια του Θεού όλα θα γίνουν. Θα επιστρέψει η ρουτίνα στη ζωή μας. Σίγουρα όχι όπως παλιά αλλά σε μια νέα πραγματικότητα με την οποία θα μάθουμε να ζούμε. Αρκεί να έχουμε όλοι την υγεία μας. Οι γονείς μας, τα παιδιά μας κι εμείς. Ε.Γ.

119 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Σκέφτομαι τα μήλα που θα φάμε σε μερικούς μήνες… Κ.Λ.

Αγαπητή Συζωή, Λόγω της νέας πανδημίας που έπληξε το παγκόσμιο, πρέπει να μένουμε σπίτι για την ατομική ασφάλεια και κυρίως των ευπαθών ομάδων. Η σταδιακή επιστροφή στη κανονικότητα πρέπει να γίνει με προσοχή, χωρίς αυθορμητισμό και απερισκεψία. Τηρούμε τους κανόνες προσωπικής υγιεινής και ενημερωνόμαστε. Για να βγούμε νικητές και να επιστρέψουμε στις αγαπημένες μας δραστηριότητες. Μ.Γ.

120

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Μαζεύτηκαν πολλά μέσα στο σπίτι, ένα μήνα τώρα… Ν.Κ.

Aγαπητή Συζωή, Οι μέρες της καραντίνας ήταν βασανιστικές και μου φάνηκαν σαν μία αιωνιότητα. Αυτό το διάστημα διάβασα κάποια λογοτεχνικά βιβλία αλλά και κάποια ακαδημαϊκά ψυχολογίας μίας φίλης μου αλλά τελικά ο Φρόιντ δεν βοήθησε... Στην πορεία βαρέθηκα απίστευτα και άρχισα να βλέπω σειρές από το λατρεμένο «La casa de papel» μέχρι ντοκιμαντέρ για τον Τραμπ. Αγαπημένες μου σειρές το «When they see us» και το «Unorthodox», τα οποία όχι μόνο με έβαλαν σε σκέψεις αλλά με οδήγησαν να δω παρεμφερή ντοκιμαντέρ, συνεντεύξεις και να ψάξω πληροφορίες σχετικά με αυτά. Στο διάστημα αυτό δεν σταμάτησε και η επαφή με το θέατρο καθώς με το θεατρικό εργαστήριο χτίζαμε χαρακτήρες, δουλεύαμε κείμενα και σχολιάζαμε παραστάσεις που βλέπαμε στο σάιτ του Εθνικού Θεάτρου. Παρ’ όλα αυτά θα ήθελα να τονίσω πως δεν έλειψε ο εκνευρισμός μου απέναντι στην κυβέρνηση και τις αυθαιρεσίες της, ενώ ταυτόχρονα χάρηκα που τελικά υπάρχει φωνή ακόμα και με τις μάσκες που μας επέβαλαν. Θεωρώ πως η καραντίνα ήταν από τα χειρότερα στάδια της ζωής μου αλλά και από τα πιο εποικοδομητικά. Με βοήθησε να ανακαλύψω στοιχεία του εαυτού μου καθώς και να τα βρω με αυτόν. Εύχομαι όλοι να έχετε υγεία, να είστε χαρούμενοι και να συνεχίσετε τον υπέροχο αγώνα και τις δραστηριότητες με τον Σύλλογο. Με αγάπη Μ.Λ.

121 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, οι μέρες που μας πέρασαν ήταν ασυνήθιστες και πρωτόγνωρες, καθώς δεν έχουμε βιώσει ξανά συνθήκες πανδημίας. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της καραντίνας. Στο διάστημα αυτό, κατάλαβα ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο και αυτό που θεωρούμε «ρουτίνα» μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή. Ας μη θεωρούμε λοιπόν τίποτα δεδομένο στη ζωή μας και ας αρχίσουμε να κυνηγάμε τους στόχους και τα όνειρά μας. Στο διάστημα της καραντίνας ελπίζω οι άνθρωποι να σκέφτηκαν και να συνειδητοποίησαν τι είναι αυτό που πραγματικά τους δίνει χαρά στη ζωή και όχι επιφανειακά. Ελπίζω επίσης, με το πέρας της συνθήκης αυτής, οι άνθρωποι να βγούνε από τα σπίτια τους με περισσότερη αγάπη για τον συνάνθρωπο, χωρίς έχθρες και μίση. Κ.Τ.

122

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Σήμερα είναι η τελευταία ημέρα που …. «μένουμε σπίτι». Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της πιο σημαντικής, ίσως κατά μια περίεργη έννοια, περιόδου της ζωής μας μέχρι στιγμής. Ξεκινώντας από το πρώτο σοκ ενός άγνωστου, μη αναμενόμενου κινδύνου, που μας γέμισε ανασφάλεια και άγχος για το αύριο, περάσαμε, πολύ γρήγορα, σε μια άλλη κατάσταση. Την κατάσταση της αναγνώρισης. Στην κατάσταση της αυτεπίγνωσης σε πολλά επίπεδα. Τη θέση μας στην κοινωνία, τη θέση μας στην οικογένεια, ακόμα και τη θέση που κρατάμε απέναντι στον εαυτό μας. Και μέσα σε όλες αυτές τις βαρύγδουπες ανασκοπήσεις, άρχισε να ανθίζει η αλήθεια. Η δική μας προσωπική αλήθεια. Σαν μια νέα φρέσκια πολύχρωμη και ευωδιαστή άνοιξη. Ανακαλύψαμε πάνω από όλα την οικογένεια!!! Τη συζυγική συντροφικότητα και την υπέροχη αλληλεπίδρασή της με την συντροφικότητα με τα παιδιά μας… Πόσο είχαμε αναλωθεί, κατ’ ανάγκη, από την καθημερινότητα μας? Η δική μας νεαρή ακόμα οικογένεια δεν είχε προλάβει να μάθει και να κακομάθει στο οικογενειακό μεσημεριανό τραπέζι. Ούτε στα χαλαρά πρωινά ξυπνήματα που δεν τα κυνηγάν παιδικοί σταθμοί, λεωφορεία και δουλειές. Τώρα, μέσα σε μια τόσο πληγωμένη εποχή για τόσο κόσμο, είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε όλες αυτές τις αξίες, που δεν είχαμε τον χρόνο τόσο καιρό να βιώσουμε…. Αγκαλιαστήκαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, μαγειρέψαμε, ζωγραφίσαμε, κάναμε ξανά και ξανά πατίνι και μαζέψαμε άπειρα λουλούδια…. Ζήσαμε!!! Θέσαμε νέους στόχους, ορίσαμε έναν καινούριο, πιο ουσιαστικό δρόμο. Σαν άνθρωποι, σαν οικογένεια!!! Φυσικά και μας έλειψαν οι αγαπημένοι μας, οι βόλτες μας … Μπορεί όπως περιμένουν όλοι, να ξεκινάει μια δύσκολη εποχή…. Μπορεί όπως ακούγεται να έρχεται αυτή η «επιστροφή στην κανονικότητα» που με κάνει να αναρωτιέμαι τι είναι το κανονικό…. Αν και δεν ήμουν ποτέ υπέρμαχος του υποτιθέμενου κανονικού ή συμβατικού… Θα θυμάμαι πάντα αυτή την περίεργη εποχή, με συμπόνια για όσους πέρασαν αδιαμφισβήτητα δύσκολα και με πολύ αγάπη για τις αξίες και τις ποιότητες της ζωής που είχα την τύχη να βιώσω.. Με πολύ αγάπη στον Κώστα μου και στην Σοφία μας. Μ.Κ.

123 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Είναι άδικο ο ουρανός να έχει τόσα χρώματα και να μας λένε ότι είναι μπλε… Μ.Π.

Αγαπητή Συζωή, Σήμερα είναι η 53η ημέρα καραντίνας για εμένα και τα συναισθήματά μου παραδόξως δεν είναι και πολύ άσχημα πια!! Όταν ξεκίνησε όλη αυτή η κατάσταση στη χώρα μας η αλήθεια είναι πως γελούσα γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα... να βγαίνουμε από το σπίτι με «εξοδόχαρτο», να μην μπορούμε να δούμε συγγενείς και φίλους κ.λπ., έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου αλλά και στα μέλη της οικογένειάς μου τη φράση «τι ζούμε, Θεέ μου;;». Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήμουν πάρα πολύ θυμωμένη. Σκεφτόμουν ότι περνάω το τελευταίο εξάμηνό μου ως φοιτήτρια έτσι! Τραγικό! Όσο άκουγα όμως τι συμβαίνει και τις επιπτώσεις που έχει ο ιός στις ευπαθείς ομάδες όπως οι παππούδες, οι γιαγιάδες μου αλλά και άλλα κοντινά μου πρόσωπα, ο θυμός μου άρχισε να μεταμορφώνεται σε φόβο. Η παραμονή στο σπίτι στην αρχή είχε τα ωραία του, μετά από πολύυυ καιρό μπορέσαμε επιτέλους να βρεθούμε όλοι μαζί ως οικογένεια, να μοιραστούμε στιγμές που είχαμε χρόνια να ζήσουμε, να παίξουμε επιτραπέζια και ακόμη το πιο απλό να μιλήσουμε!! Όσο ο καιρός περνούσε όμως ακόμη και οι πιο απλές συνήθειες του καθενός μας άρχισαν να φέρνουν καβγάδες, φωνές και πολλά πολλά νεύρα. Πολλές ήταν οι μέρες που ένιωθα ότι θα πάθω κατάθλιψη αν όλα δεν επανέλθουν γρήγορα πίσω στο φυσιολογικό ή ότι θα πάθω κανένα εγκεφαλικό από τη συσσώρευση των νεύρων μου! Ωστόσο η καθημερινή ενασχόλησή μου με την άσκηση, μετά το πέρας των δύο πρώτων εβδομάδων, μπορώ να πω πως με βοήθησε πολύ στη διαχείριση των συναισθημάτων μου και με έκανε να νιώθω πολύ καλά, γι’ αυτό και συνεχίζω ακόμη ακάθεκτη (χαχα!!). Τις τελευταίες εβδομάδες νιώθω καλύτερα, συνήθισα να μένω στο σπίτι, βοηθάνε πολύ και τα διαδικτυακά μαθήματα της σχολής που μας βάζουν σε μια ρουτίνα, κάνω και τη γυμναστική μου, οπότε κάπως περνάει η μέρα. Νομίζω πως θα μας ζητήσουν να επιστρέψουμε στην κανονική μας ζωή και δεν θα μπορούμε να συνηθίσουμε!! Νομίζω ήρθε η ώρα να κλείσω, οπότε να πω λίγα απλά και απέριττα, πως ελπίζω τα πράγματα να πάνε καλά και επιτέλους να μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα χωρίς φόβο!! # μένουμε σπίτι #θετικές σκέψεις #τα λέμε σύντομα από κοντά Τα φιλιά μου. Κ.Κ.

124

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Ε.Κ.

Αγαπητή Συζωή, Κάνοντας έναν γρήγορο απολογισμό των τελευταίων 54 ημερών, τολμώ να πω πως συνειδητοποιώ πως έχω γνωρίσει περισσότερο τον εαυτό μου. Μέσα στο διάστημα αυτό ασχολήθηκα με δραστηριότητες που παλιότερα δεν είχα χρόνο να κάνω. Από vegan μαγειρίτσα και πασχαλινά τσουρέκια, μέχρι γυμναστική σε καθημερινή βάση και διαλογισμό. Είχα επιτέλους καιρό για να διαβάσω όλα εκείνα τα βιβλία που κάθονταν σκονισμένα στα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Να ολοκληρώσω online μαθήματα που ανέβαλα μονίμως την έναρξη αλλά και την ολοκλήρωσή τους. Να κάνω εικονικές περιηγήσεις σε μουσεία και χώρες ανά τον κόσμο. Έμαθα να με προσέχω. Αλλά και να με φροντίζω. Έμαθα πως τελικά είμαι πιο δυνατή από όσο νόμιζα πως ήμουν. Ίσως τελικά να μην είναι και τόσο άσχημα να μένουμε σπίτι και να (μας) προσέχουμε! Ε.Β.Π.

125 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ε.Γ.

Αγαπητή Συζωή, Καθώς μετράμε αντίστροφα πλέον για τη λήξη αυτής της καραντίνας, πιστεύω πως τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν. Μέσα από αυτήν την καραντίνα αισθάνομαι πως όλοι θα βγούμε νικητές. Μας έμαθε με έναν απότομο και σκληρό τρόπο να εκτιμάμε όλα αυτά που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε δεδομένα· τους γονείς μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τη δουλειά μας, το ότι μας δώρισε ο Θεός μια ακόμη μέρα ζωής. Όλα δεδομένα και για πολλούς από εμάς αυτονόητα. Και ξαφνικά ήταν σαν να μηδένισε ο χρόνος και έπρεπε όλα να τα χτίσουμε από την αρχή, να ξαναγνωριστούμε, να επανεκτιμήσουμε όλα αυτά που είχαμε. Και πιστέψτε με ήταν πολλά, αλλά χαμένοι στην καθημερινότητά μας δεν τα βλέπαμε. Ανακαλύψαμε πόσο μεγάλη αξία έχει η αγκαλιά και η επικοινωνία. Εγώ μέσα σε αυτή την καραντίνα έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να μην μείνει κανένας πίσω. Κανένας μόνος. Είτε τον ήξερα είτε όχι. Και ξέρετε κάτι; Έμαθα να διαβάζω τα μάτια. Αυτά λένε πάντα την αλήθεια. Τα χείλη είναι φλύαρα. Από αύριο λοιπόν που το μόνο που θα φαίνεται στο πρόσωπό μας θα είναι τα μάτια, διαβάστε τα. Έχουν τόσο πολλά να πουν. Με εκτίμηση Α.Κ.

126

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Επιτέλους στις 4 Μάη κυκλοφορούμε ελεύθερα, αλλά μάθατε τα καινούρια ΧΑΜπέρια: ΧΕΡΙΑ καλά πλυμένα, ΑΠΟΛΥΜΑΝΣΗ τακτικά και ΜΑΣΚΕΣ. Λέτε να τελειώνουν γρήγορα τα βάσανά μας και να βρεθούμε όλοι μαζί σε ένα τεράστιο τραπέζι γιορτής; Β.Γ.

127 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή, Λίγες ώρες απομένουν μέχρι την άρση των περιοριστικών μέτρων, τα οποία επιβλήθηκαν στην ελληνική επικράτεια απροσδόκητα, με σκοπό να προστατευτεί το υπέρτατο αγαθό της υγείας των πολιτών· λίγες ώρες μέχρι να «ξεχυθούμε» και πάλι στους δρόμους, να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, στους ρυθμούς μας. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μια, χαρά, ανυπομονησία, αισιοδοξία για τη σταδιακή αυτή μετάβαση στις καθημερινές μας συνήθειες. Από την άλλη, φόβος, ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το άγνωστο που θα επακολουθήσει, για τη νέα καθημερινότητα που μας περιμένει, η οποία θα συνοδεύεται από περιορισμούς στην ελευθερία της κίνησής μας. Όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας ήταν για όλους μας δύσκολο, έως και ανυπόφορο ορισμένες στιγμές. Προσωπικά, παρά τη δυσκολία του να καθίσω μέσα στο σπίτι, κάτι το οποίο δεν συνήθιζα να κάνω ούσα φοιτήτρια και αρκετά δραστήριο άτομο, προσπάθησα από την αρχή της όλης κατάστασης να εντοπίσω κάτι το αισιόδοξο και να αξιοποιήσω αυτό το διάστημα κάνοντας όσο το δυνατόν εποικοδομητικά πράγματα. Μια τυπική μέρα καραντίνας μου περιλαμβάνει διαδικτυακά μαθήματα με τη σχολή μου (στην αρχή δυσκολευόμουν πολύ να καθίσω μπροστά από μια ψυχρή οθόνη υπολογιστή ακούγοντας έναν καθηγητή μου να κάνει διάλεξη, ενώ μετά από αρκετές ώρες τα μάτια μου άρχιζαν να πονάνε και να τσούζουν· πλέον το έχω συνηθίσει.), διάβασμα για τη σχολή, καθώς και διάβασμα ποικίλων εξωσχολικών βιβλίων (έχω ανακαλύψει ότι μου αρέσει πολύ να διαβάζω αστυνομικά βιβλία και βιβλία μυστηρίου). Επιπλέον, προσπαθώ να κάνω λίγη γυμναστική στο σπίτι ή να βγαίνω για μοναχικούς περιπάτους (όταν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν) στα σοκάκια της γειτονιάς μου, κάτι που συνεισφέρει πολύ στη διατήρηση της ψυχικής μου υγείας και ισορροπίας. Ακόμη, από μια μέρα καραντίνας δεν μπορεί να λείπει η τηλεφωνική ή διαδικτυακή επικοινωνία με αγαπημένα πρόσωπα και φίλους, που συνήθιζα να συναντώ σε τακτικά χρονικά διαστήματα πριν την επιβολή των περιοριστικών μέτρων, καθώς και η ανταλλαγή με αυτά συναισθημάτων, απόψεων αλλά και προβληματισμών γύρω από τα τρέχοντα ζητήματα. Τέλος, ας αναφέρω ότι ήταν μια αρκετά δημιουργική περίοδος για μένα, καθώς ανακάλυψα μια διαφορετική πτυχή του εαυτού μου. Άρχισα να εξασκώ και μια άλλη δεξιότητά μου, τη μαγειρική, που συνειδητοποιώ ότι με γεμίζει ψυχικά με θετικά συναισθήματα και μου τονώνει τη διάθεση. Την περίοδο αυτή του εγκλεισμού μπορώ να πω ότι έκανα και την ενδοσκόπησή μου μαθαίνοντας να εκτιμάω τα απλά και καθημερινά πράγματα, να βρίσκω νόημα σ’ αυτά και να αντλώ δύναμη για να συνεχίσω να πορεύομαι. Συνειδητοποίησα ότι η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή του ανθρώπου, που οφείλουμε να προστατεύουμε όλοι χωρίς να το θεωρούμε αυτονόητο και να το θέτουμε σε κίνδυνο. Καταβάλλοντας ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά την προσπάθειά του, απέδειξε ότι όχι μόνο μπορεί να σταθεί δυνατός ανάμεσα στις δυσκολίες που τον περικλείουν, αλλά και να προσφέρει τα μέγιστα οφέλη στον συνάνθρωπό του. Συνοψίζοντας, παρά τις δυσχερείς συνθήκες που βιώσαμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε, αξίζει ο καθένας μας να δει την αισιόδοξη και πιο θετική πλευρά του νομίσματος. Οι δοκιμασίες αυτές δεν είναι απλώς εμπόδια για την ανθρώπινη ζωή, αλλά ίσως αποτελούν μια ευκαιρία για να αποδείξει ο καθένας από εμάς τη δύναμη που κρύβει μέσα του, να εξελίξει τη δημιουργικότητά του, αλλά και να βελτιώσει τον εαυτό του. Με σταθερούς ρυθμούς και οπλισμένοι με καλύτερα εφόδια, θα είμαστε πλέον έτοιμοι να επιστρέψουμε στον μαραθώνιο της καθημερινότητας, γεμάτοι ευγνωμοσύνη για το παρελθόν, δύναμη για το παρόν και αισιοδοξία για το μέλλον. Α.Μ.

128

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Mae, um eterno obrigado Αγαπητή Συζωή, Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες που γιορτάζουν σήμερα. Ιδιαίτερα σε εκείνες που λόγω social distancing ή αποκλεισμού των παιδιών τους στο εξωτερικό ή ακόμη και στα νησιά, δεν μπορούν να τα αγκαλιάσουν. Πριν μερικά χρόνια τέτοια μέρα, όπως αποδεικνύει και το σουβενίρ της φωτογραφίας, επισκέφτηκα τη μικρή αλλά πολύ όμορφη πόλη της Πορτογαλίας, τη Βίλα Ρεάλ, το φημισμένο θερινό θέρετρο των βασιλιάδων, όπως το λέει και το όνομά της. Ιδρύθηκε το 1289 από τον βασιλιά Ντένις στη Βόρεια Πορτογαλία. Έξω από την πόλη βρίσκεται το περίφημο Mateus Palace, με τους θαυμάσιους κήπους και τους εξαιρετικούς αμπελώνες, όπου παράγεται το περίφημο ροζέ κρασί. Σύμβολο της πόλης είναι το Coats of Arms, ένα σπαθί μέσα σε κλάδο ελιάς με τη λέξη aleo γραμμένη ψηλά. «Aleu» ή «aleo» στη διάλεκτό τους σημαίνει μπαστούνι του χόκεϊ. Το 1415 ο Pedro de Menezes έπαιζε με τον βασιλιά όταν ένας αγγελιοφόρος τους ειδοποίησε για επίθεση Μαροκινών στον Νότο. Ο γενναίος Pedro σήκωσε αμέσως το μπαστούνι του και βροντοφώναξε ότι, αν είμαστε ενωμένοι για να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό και αγαπάμε τους δικούς μας, και μόνο του αυτό το μπαστούνι αρκεί για να τον νικήσουμε. Στις μέρες μας ο εχθρός είναι αόρατος. Δεν ξέρουμε από πού θα μας έρθει. Δεν χρειαζόμαστε όπλα μάχης, απλά να σκεφτούμε λογικά για το καλό όλων μας. Ποια διπλή σημασία έχει ένα μπαστούνι στη σημερινή κατάσταση; Το σηκώνουμε απειλητικά εναντίον του ιού αλλά και στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, ιδιαίτερα τους ηλικιωμένους! Β.Γ.

129 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Στην υγειά των απανταχού μαμάδων! Α.Χ.

Αγαπητή Συζωή, Οι πρωτόγνωρες συνθήκες περιορισμού που ζήσαμε οι περισσότεροι ίσως να πυροδότησαν αισθήματα υπαρξιακής αναζήτησης ή απομόνωσης και βρεθήκαμε μπροστά σε άμεσα ζητήματα ανάληψης ευθυνών. Η συνειδητοποίηση της μοναδικότητας και μοναχικότητας της ύπαρξής μας μπορεί να λειτουργήσει ως πνευματική αφύπνιση. Είμαστε υπεύθυνοι για τις προσωπικές επιλογές που κάνουμε (και για όσα δεν κάνουμε). Και αυτό ίσως να μας οδηγήσει πιο κοντά στον αυθεντικό μας εαυτό και στην αυθεντική συσχέτιση με μας στο παρόν, στο «εδώ και τώρα». Τ.Π.

130

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Καλημέρα σε όλους τους ανθρώπους της Συζωής! Το όνομά μου είναι Γιάννης και είμαι μαθητής της Β΄ δημοτικού. Αν και τυπικά η καραντίνα μας τέλειωσε, εγώ σας στέλνω τη δική μου ζωγραφιά! Φιλιά σε όλους σας και καλή δύναμη στο υπέροχο έργο σας! Γ.Ζ.

131 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Αγαπητή Συζωή και φίλες και φίλοι αυτής, Σας εύχομαι ολόψυχα υγεία να έχετε, αγάπη και πολλές χαρές από δω και στο εξής! Τα δύσκολα πέρασαν! Β.Γ.

132

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

Αγαπητή Συζωή, Οι ημέρες πέρασαν και νιώσαμε την απομόνωση... Τώρα που βγαίνουμε έξω, μην μείνει κανείς μόνος, πίσω από κλειστά παράθυρα... Γιατί η ενσυναίσθηση είναι... πράξη. Δ.Ν.

133 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Χρωματιστή πόλη. Βιβλίο της Μ.Τ.

134

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

135 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

136

#Μένουμε Σπίτι & Αποτυπώνουμε Στιγμές

137

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΡΑΣΗΣ & ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Ροδοπόλεως 5 (τέρμα Πόντου), 551 32 Καλαμαριά τηλ:. 2310 460777, 2310 905781, fax: 2310 460797 E-mail: syzoiorg@gmail.com

www.syzoi.gr