weekblad voor Fijnaart & Heijningen D i n s d a g 8 s e p t e m b e r 2 0 15 | w e e k 3 7 | j a a r g a n g 2 | U i t g e v e r i j L o k a a l | S p e c h t 17 | 47 9 3 H N F i j n a a r t | w w w. f e n d e r t l o k a a l . n l
Bussen naar het theater
Kunst en cultuur
Lijnen door eten
Werklustige voetballers
Dorpsdokter Van de Graaf neemt na 31 jaar afscheid van praktijk
“Ik was een strenge dokter, maar altijd goudeerlijk” Hij regelde dat ik een week later op de huisartsenopleiding zat. Daar was ik echt op mijn plaats. Kleine chirurgische ingrepen heb ik altijd in mijn praktijk gedaan.” Dorpsdokter Tijdens zijn stage kwam Van de Graaf in Fijnaart terecht. “Ik wilde per se op het platteland werken en dorpsdokter worden. Het allround zijn, dat trok me. Ik wilde verloskunde doen, kunnen opereren, traumazorg. In de stad kon dat niet. Daar gingen de mensen rechtstreeks naar de EHBO. Dokter Vermeulen was aangesloten bij de huisartsenopleiding in Rotterdam. Zo begon ik hier in 1983 met mijn stage. We lagen elkaar prima. In 1984 hebben mijn vrouw en ik de praktijk overgenomen en samen tot de dag van vandaag zonder spijt gerund.
Dokter Van de Graaf voor de wand met tekeningen die hij ontving van zijn jonge patiënten.
De boekenkast puilt nog altijd uit en zijn bureau ligt nog steeds bezaaid met papieren. Niets duidt erop dat Paul van de Graaf bezig is met zijn laatste dagen als huisarts. Of het moeten de tekeningen van zijn jonge patiënten aan de wand en de afscheidscadeaus van zijn volwassen cliënten op de tafel zijn. “Ik ben nog niet aan het afbouwen”, biecht de dokter op. “Ik moet er eigenlijk nog niets van weten.” Op 1 oktober draagt Van de Graaf zijn praktijk over aan het doktersechtpaar Pourfar-Khalili. Zelf nam hij in 1984 de praktijk over van dokter Vermeulen. Daarvoor liet hij Rotterdam achter zich, de stad waar hij was opgegroeid. “Ik was een soort havenbinkie”, vertelt hij. “We woonden in Noord en ik zat in Zuid op school. Door weer en wind fietste ik naar school, wel dertig à veertig kilometer per dag. Goed voor je conditie.” Die conditie kwam goed van pas tijdens zijn middelbare schooltijd.
“Negentig procent van mijn vrije tijd heb ik in die tijd aan sport besteed. Dat waren nogal stevige sporten, zoals karate, parachutespringen, waterpolo, veld- en zaalvoetbal en rugby. Ik zat ook in het bestuur van de studentensportraad. Ik had toen geen oog voor vrouwen, alleen voor sport.” Van de Graaf overwoog de academie voor lichamelijke opvoeding te volgen, maar een toekomst als gymleraar zag hij niet zitten.
Opereren De militaire dienst bracht hem op het pad van de geneeskunde. “Door het contact met mensen”, verklaart hij. “Maar ik was best handig, ik had al van twee auto’s één gemaakt. Ik dacht: ‘Ik moet gaan opereren’.” Tijdens zijn opleiding assisteerde hij in het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam. “Het snijden en opereren vond ik heerlijk.” In de operatiekamer draaide ik lange dagen. Er bleef geen tijd meer over voor het patiëntencontact. Dat miste ik. Mijn opleider begreep me heel goed.
Eerste patiënt Van de Graaf was zelf zijn eerste patiënt. “Tijdens de verhuizing kwam ik met mijn vinger tussen de nieuwe voordeur en te verhuizen koelkast klem te zitten. Een enorme bloeduitstorting onder mijn nagel als gevolg”, zegt hij nu met een glimlach. “Met 31 jaar ben ik de huisarts die hier het langst heeft gezeten. Ik heb altijd geprobeerd tussen de mensen te staan en zeker niet erboven. Ik was een strenge dokter, maar altijd goudeerlijk. De diversiteit is het leuke aan dit vak. Mijn zoon is in opleiding tot orthopeed. Ik zeg altijd: ‘Jij weet veel van heel weinig en ik weet weinig van heel veel’. Als familiedokter maak je lief en leed mee, van de wieg tot aan het graf.”
Lees verder op pagina 3