Lead@Pol 04/2014
Verkeersveiligheid
Een wonde die nooit heelt
f Stefan.Debroux@police.belgium.eu 7 Lavinia Wouters
“
Recent vroeg iemand me nog of ik zijn dood verwerkt had en het rouwproces had kunnen afsluiten … Ik begrijp die vraag niet. Dat kàn niet. Als ouder kan je je niet over de dood van je kind heen zetten. Het verlies is er; de leegte blijft. Die wonde heelt nooit.” Een getuigenis van Raphael Didion, vader van Jeremy die vandaag 26 jaar zou zijn.
KAMPENHOUT – “Ik was die bewuste avond van 31 oktober 2009 op een feestje van een bevriende arts in het Luikse toen mijn gsm ging. Het was een vriend van mijn zoon; hij klonk opgewonden: Mimi heeft een ongeluk gehad met de moto! Meer wist ik niet. Op zo’n moment word je overmand door gedachten en emoties. Mijn vrienden probeerden mij gerust te stellen, dat het wel in orde zou komen. Ik ben in de wagen gesprongen. Mijn vrouw reed, want ik was te nerveus, niet in staat om te rijden. Onderweg belde die vriend opnieuw, totaal overstuur: Raph! Kom snel! Mimi is dood! Je wereld stort in. Je voelt pijn, fysieke pijn. Op de plaats van het ongeval, in Perk, was een tentje opgesteld. Een politieman heeft ons opgevangen. Hij heeft dat op een uitzonderlijke manier gedaan. Dat heb ik pas later beseft, want op dat moment zelf ben je te overdonderd. Hij vroeg ons – de twee broers en de zus van Mimi waren ook ter plekke gekomen – of we ‘Jeremy’ wilden zien. Hij verwees naar hem met zijn naam. Ik heb verhalen gehoord van ouders aan wie men vroeg of ze ‘het lijk’ wilden zien, of ‘het stoffelijk overschot’. Rampzalig. Of ze raadden af om te gaan kijken... Als ouder wil je je kind zien, ook al is het een verschrikkelijk beeld. Maar je wil het weten. Raphael Didion getuigt voor de vereniging Ouders van Verongelukte Kinderen over zijn ervaring na de dood van Jeremy. Niet alleen in scholen, www.ovk.be ook bij de politie. 8
Daags nadien is die politieman thuis gekomen. Ook toen heeft hij de juiste, delicate woorden gebruikt.
En hij heeft mij in de ogen gekeken, wat belangrijk is. Want op die moment heb je geen behoefte aan iemand die naar zijn voeten staart of met een aansteker staat te prutsen. Neen, châpeau voor het professionalisme van die politieman. Hij heeft ons doorheen het papierwerk geloodst. Zelf helder nadenken is op zo’n moment niet mogelijk, terwijl je alles wat je verklaart in een proces-verbaal toch moet wikken en wegen. Achteraf heb ik nooit de behoefte gevoeld om het dossier te lezen. Waarom eigenlijk? Om te weten of hij 189 km/u reed, of 203 of 179? Of hoe lang het remspoor precies was? Wat maakt het uit? Hij is zijn vrienden voorbijgestoken en tegen een paal geknald... Eens heb ik bij de lokale politie inzage in het dossier gevraagd, maar dat is mij toen geweigerd. Waarom weet ik niet. Soit, ik zou het nu wel kunnen krijgen maar het hoeft niet. Het enige wat ik wilde weten, is of Mimi gedronken of gerookt had. Gelukkig niet. Ik weet dat hij te snel reed met de moto. Tja, je bent jong en je wilt wat. Vrienden onder elkaar die zich willen bewijzen... De boodschap die ik nu meegeef aan jongeren, is dat je ‘neen’ kan zeggen. Neen tegen alcohol. Neen tegen die joint of eender welke drug. Neen tegen snelheid. Dat weegt niet op tegen de waarde van een leven. Eerlijk gezegd, toen ik jonger was, schuwde ik het risico evenmin. Maar ik leef nog. Mimi is dood. Onlangs werd ik in het dorp voorbijgestoken door een zware wagen met een rotvaart. Even verderop, aan een rood licht, moest hij stoppen. Ik ben uitgestapt en ik heb die man aangesproken: het is door zulk gedrag dat mijn zoon nu dood is. Geen antwoord... Mijn attitude tegenover verkeersveiligheid is veranderd. Als ik in Brussel aan 50km/u door de tunnel rij, flikkeren ze achter mij met de lichten of ze steken hun middenvinger op. Dan is het maar zo. Ik pleit voor zero tolerance. Voor meer politiecontroles. En justitie mag hard optreden tegen alcohol en snelheid. Harder.” ❙ 9