Luchtvaartpolitie Brussel Nationaal (LPA Bru Nat), politiezorg
“Ik was niet aan het werk op het moment van de eerste twee ontploffingen, maar ik ben wel als een halve gek naar Zaventem gereden toen ik hoorde wat er gaande was. In de vertrekhal was men volop bezig met de evacuatie van de slachtoffers; ik ben onmiddellijk naar boven gelopen, naar mijn bureau. Een hallucinant beeld! Overal hing bloed: in de gangen, in de toiletten, aan de muren, op de bureaus, in de zetels … Mijn collega’s hadden er slachtoffers verzorgd en sommigen waren zelf ook gewond. Iedereen gaf een verslagen indruk en was opgedraaid. Toen er sprake was van een derde bom, hebben we samen met de militairen een perimeter afgezet zodat DOVO zijn werk kon doen. De knal was enorm. We zagen het dak van de luchthaven naar boven komen, ondanks het feit dat we op meer dan 200 m afstand stonden. Toen kwam het besef dat we door het oog van de naald waren gekropen. Ik heb dan een knop omgedraaid en ben beginnen doorwerken. Het nieuws over
“Ketens worden gevormd om te helpen" Interventiekorps (CSD/CIK) van Brussel
“We hoorden praten over twee ontploffingen zonder er de oorzaak van te kennen. Al snel werd communiceren moeilijk door de problemen met het ASTRIDnetwerk. We verlieten het RAC en om 8.15 uur waren we in Zaventem. Het was iets wat we nooit wensten te zien. Het was één grote chaos. Mijn sectie en ik stelden ons ter beschikking van de brandweer. Onze eerste opdracht bestond erin de slachtoffers te evacueren naargelang de ernst van hun verwondingen. Wanneer we vernamen dat er een derde bom aanwezig was, moesten we bepaalde plaatsen van de site beveiligen. Daarna moesten we de mensen die naar de bussen moesten gaan en diegenen die naar bepaalde georganiseerde verblijfsmogelijkheden moesten gaan, van elkaar scheiden. We noteerden de identiteit van de mensen die in Zaventem aankwamen en uit Zaventem vertrokken. Het was de bedoeling om een zo volledig mogelijke lijst op te stellen van de mensen die in de luchthaven aanwezig waren. Onze dag eindigde om 23.00 uur. Naast de gruwel van de situatie, herinner ik me de grote spontaniteit in het werk en de samenwerking. Het had geen belang wie de leiding nam: de intelligentie, de kennis van het terrein en de motivatie zorgen ervoor dat er ketens worden gevormd om te helpen.”
Marlies Van Vooren
Niels De Prijck Michaël Wafllard
inforevue 022016
“Samenhorigheid tussen collega’s blijft bij” Ben (Bergen) kwam slechts met mondjesmaat binnen, maar ik zat ook in met Ine, die ik als mentor begeleidde tijdens haar probatiestage. Ik wist namelijk dat ze aan het patrouilleren was met Ben. Gelukkig was zij slechts lichtgewond. Het is een sterke ‘madam’, maar patrouilleren in de vertrekhal is nog niet evident voor haar. Terwijl het DVI, het labo enz. zijn werk deed, bleef ik met de militairen de perimeter beveiligen. Ik heb nog nooit zo’n gespannen sfeer gezien; iedereen liep op de tippen van zijn tenen en bij elke vreemde beweging sloeg iedereen in paniek. Wat mij opviel, was de manier waarop iedereen aan mekaar hing, hoe iedereen elkaar opving, de samenhorigheid die er was. Sinds die dag zijn we een sterker blok geworden. Dit is zeker een hulp bij het verwerkingsproces. Het stressteam van de federale politie was dezelfde dag nog ter plaatse en dat apprecieer ik zeker.”
“Een dag vol emoties” Wijkwerking politiezone Zaventem, stond mee in voor de eerste opvang van reizigers die het luchthavengebouw ontvlucht hadden. Ook moest ze verhinderen dat mensen in de beveiligde perimeter van de luchthavenzone geraakten
“Er borrelen heel wat emoties op aan zo’n perimeter: de paniek bij mensen die hun dierbaren in de chaos zijn kwijtgespeeld, mensen die door de overbelasting van het netwerk hun collega’s niet meer kunnen bereiken, onbegrip bij reizigers die toch nog hun vlucht willen halen, vreugde bij ongedeerden die elkaar in de armen vallen … Op zo’n ogenblik heb je weinig tijd om stil te staan bij de ernst van de situatie. Je bent voortdurend met vanalles in de weer: toekomende hulpdiensten doorsturen, gestrande reizigers informeren, mensen naar het opvangcentrum laten begeleiden, … ‘s Avonds in het commissariaat, onder collega’s en bij het zien van de nieuwsbeelden, drong alles pas echt door. Een van de momenten die bijblijven, is die verpleger die spontaan zijn auto in de berm van de snelweg parkeerde om te komen meehelpen. Dat verdient respect.”
7