روﺑﻪ روﯾﺶ ﺑﺮ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻦ ﻧﯿﺰ در ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اش ﮔﻢ ﺷﺪم. _از اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺮوز اﯾﻨﺠﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ.ﻣﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻋﻮﺗﺖ ﻣﻮﻧﯿﮑﺎ! _اﻣﻢ...اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻮ ﻧﺰن ،ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﺳﻮال ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ؟ ﮐﻤﯽ در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ.ﺻﺎف ﺑﺮ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و اﯾﻨﺒﺎر ﮐﻤﯽ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺮ روي ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: _آره ﺑﭙﺮس. _ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب...ااا...ﺗﻮ ﭼﺮا درﺳﺘﻮ ول ﮐﺮدي؟!ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ زرﻧﮓ ﺑﻮدي.ﻣﻦ ﺗﻮ درﺳﺎ ﻣﺸﮑﻞ داﺷﺘﻢ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﭼﺮا؟ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺗﻨﮓ ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد.از دﯾﺪن ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زودي ﻗﺮار ﺑﻮد از او ﺳﺮ ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻤﯽ واﻫﻤﻪ داﺷﺘﻢ. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا...وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ او ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻢ .روﺣﯿﺎت ﺧﺎص ﺧﻮدش را داﺷﺖ... _داﺳﺘﺎﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯿﻪ.ﻓﻘﻂ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﺶ درس ﺧﻮﻧﺪن ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻮﻧﯿﮑﺎ ،ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ درﺳﻬﺎ ﺿﻌﯿﻒ ﻧﺒﻮدم و ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ..وﻟﯽ ﺗﺮك ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮدن و اداﻣﻪ ﻧﺪادن ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﯿﺴﺖ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي دﻟﭙﺬﯾﺮ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: _ﺗﻮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ _ﻣﻦ!؟در ﻣﻮرد ﭼﯽ! _در ﻣﻮرد درس ﻧﺨﻮﻧﺪن ﻣﻦ!؟
_آﻫﺎن...ااام...