3ΟΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΛΛΗΝΗΣ ΣΤ1
Τ Ε Υ Χ Ο Σ
1
Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Σ
2 0 2 0
Ηρωίδες...Ελληνίδες Οι ηρωίδες πολεμούν σαν Ελληνίδες
Σύζυγοι, μάνες, κόρες, αδελφές… ηρωίδες. Ελληνίδες, από την Ελλάδα και την Κύπρο έχουν υποφέρει από τα δεινά του πολέμου που πολλές φορές έπληξαν τον ελληνισμό. Πόσες από αυτές δεν έμειναν μόνες να αναθρέψουν ορφανά από πατέρα παιδιά, αδελφές χωρίς αδελφούς, κόρες χωρίς πατέρες, γυναίκες χωρίς τους άντρες τους;
γλυκοφίλησαν τη φωτογραφία του αγνοούμενου ή αδικοχαμένου αδελφού, συζύγου, πατέρα;
Πόσες άλλες δεν θυσιάστηκαν οι ίδιες για την ελευθερία της πατρίδας; Πόσες μανάδες δεν ένιωσαν περηφάνια από τη θυσία του ίδιου τους του σπλάχνου για χάρη της πατρίδας και της ελευθερίας;
Οι περισσότερες από αυτές, αφανείς ηρωίδες Τιμή και δόξα σε κάθε επώνυμη και ανώνυμη συμμετείχαν με πολλούς τρόπους σε πολέμους γυναίκα που έδωσε την ψυχή της και θυσίασε και επαναστάσεις κατά της σκλαβιάς και της κα- τους αγαπημένους της για τη λευτεριά... τοχής. Πόσες απ’ αυτές δεν κράτησαν και δεν
Δ εν θα τους ξεχνούσαν ποτέ... Κατά τις περιόδους των πολέμων στην Ελλάδα, οι άντρες έφευγαν από τις οικογένειές τους για να υπερασπιστούν την πατρίδα. Άφηναν πίσω τους γυναίκες και παιδιά που περίμεναν πάντα με την ελπίδα ότι θα γυρίσουν. Πολλοί όμως δεν γυρνούσαν ποτέ.
«Επεθύμισα από καρδίας να ήθελεν ημπορώ να ζωστώ άρματα»…. Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτνέγκο
Οι γυναίκες τους όμως δεν λύγιζαν. Τους είχαν πάντα στην καρδιά τους. Μπορεί να είχαν χάσει τους άντρες τους μα συγχρόνως ήταν περήφανες για αυτούς γιατί πολέμησαν για την πατρίδα. Ήταν οι ήρωες τους.
Μεγάλωναν τα παιδιά τους έχοντας πια δύο ρόλους – της μητέρας και του πατέρα. Ήταν στοργικές και συνάμα αυστηρές. Φαίνονταν σκληρές, μα αυτή ήταν μόνο μία κάλυψη για τους άλλους. Εκείνες ήξεραν πόσο πονούσαν στην πραγματικότητα. Πονούσαν με την απουσία των αγαπημένων τους. Και περνούσαν χρόνια έτσι. Μα εκείνες ήξεραν καλά κάτι….Δεν θα τους ξεχνούσαν ποτέ.
Από την αρχισυντάκτρια : Νικολέτα Γρίβα
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
ΣΕΛ 2
Ο ρόλος των γυναικών στον πόλεμο στην ιστορία ως γυναίκες της Πίνδου και πολλά τραγούδια μιλάνε για αυτές. Γυναίκες της Πίνδου
Στην ελληνική επανάσταση του 1821, από την άλλη, οι γυναίκες δεν βοήθησαν απλά, αλλά πολέμησαν για την ελευθερία της Ελλάδας. Ανάμεσα σε αυτές ξεχώρισαν η Λασκαρίνα
Οι γυναίκες βοήθησαν πολύ στους πολέμους και αγωνίστηκαν για την ελευθερία της Ελλάδας. Πολλές από αυτές έχουν μείνει στην ιστορία και άλλες όχι. Μερικές γυναίκες έδωσαν όλη την περιουσία τους και άλλες έδωσαν και τη ζωή τους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του σημαντικού ρόλου των γυναικών στους ελληνικούς πολέμους ήταν ο πόλεμος του
1940. Εκείνη την περίοδο, οι γυναίκες αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν στις δύ-
Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, η Ελισάβετ Υψηλάντη και η Δόμνα Βιζβίζη,οι οποίες είναι γνωστές ηρωίδες του 1821. Οι τρεις τελευταίες, αφού πρόσφεραν όλη την περιουσία τους στον αγώνα, πέθαναν μέσα στη φτώχεια. Ωστόσο, οι μεγαλύτερες ηρωίδες της ελληνικής επανάστασης θεωρούνταν οι Σουλιώτισσες, οι οποίες δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται για την ελευθερία ούτε όταν σκοτώθηκαν όλοι οι Σουλιώτες. Αυτές οι γυναίκες ήταν γνωστές και για
τον χορό του Ζαλόγγου.
σκολες συνθήκες που περνούσε η χώρα. Όταν
οι
Μαντώ Μαυρογένους
Έλληνες στρατιώτες πολεμούσαν τους
Ιταλούς
στην
Πίνδο,
πολλές γυναί-
κες για να τους βοηθήσουν, έπλεκαν κουβέρτες, ζεστά ρούχα και ζύμωναν ψωμί. Αυτά τα έβαζαν σε μία τσάντα, μαζί με πολεμοφόδια και ανέβαιναν στην Πίνδο για να τα δώσουνε στους στρατιώτες, με τον κίνδυνο να τις πιάσουνε οι Ιταλοί. Αυτές οι γυναίκες είναι ανώνυμες και έχουν μείνει ΑΛΚΗΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ & ΕΥΑ ΜΑΝΕΤΤΑ
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
ΣΕΛ 3
Οι Σουλιώτισσες
Οι Σουλιώτισσες χορεύουν τον ηρωικό χορό του Ζαλόγγου
Ταις εμάζωξε στο μέρος Του Ζαλόγγου το ακρινό Της Ελευθερίας ο έρως Και ταις έμπνευσε χορό.
Στη κορυφή του όρους Ζάλογγος, εξελίχθηκαν γεγονότα τα οποία οδήγησαν στην αυτοθυσία των Σουλιωτισσών, των Σουλιωτών και των παιδιών τους προκειμένου να μην υποδουλωθούν στους Τούρκους. Ορισμένες πηγές της εποχής, λένε πως οι Σουλιώτισσες έπεσαν χορεύοντας και τραγουδώντας. Η περίπτωση του Ζαλόγγου γρήγορα έγινε γνωστή όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη μετά την Ελληνική Επανάσταση. Το γεγονός αυτό προκάλεσε συγκίνηση και θαυμασμό. Το μνημείο του Ζαλόγγου, κατασκευάστηκε το 1961 από τον γλύπτη Γιώργο Ζογγολόπουλο και τον αρχιτέκτονα Πάτροκλο Καραντινό. Απεικονίζει τις Σουλιώτισσες που έπεσαν στο γκρεμό αντί να ζουν δυστυχισμένες και σκλαβωμένες στους Τούρκους. Τα αγάλματα έχουν μεγάλο ύψος και όσο πλησιάζουν στο γκρεμό μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο για να συμβολίσουν την αιώνια θυσία και αγάπη για την ελευθερία.
Τέτοιο πήδημα δεν
Σωτήρης , Αποστόλης Παμφίλης & Χρήστος Λάγιος
είδαν ούτε γάμοι ούτε χαρές Κι άλλες μέσα τους πηδούσαν Αθωότερες ζωές.
Το έργο φιλοτεχνήθηκε από τους μαθητές Χρήστο Λάγιο & Σωτήρη
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
ΣΕΛ 7
Μεσολογγίτισσες Η πόλη του Μεσολογγίου πολιορκήθηκε για έναν ολόκληρο χρόνο από τους Οθωμανούς. Όταν οι πολιορκητές κατάλαβαν ότι οι κάτοικοι δεν υπήρχε περίπτωση να παραδοθούν, απέ-
Από τους μαθητές : Αλέξανδρο Καραγεώργο, Καρίμ Αμπέντ Ραφαήλ Καρύδη, Λουκά Θεοχαράκη
κλεισαν την πόλη με τέτοιο τρόπο, ώστε να εμποδίσουν τον ανεφοδιασμό των πολιορκημένων με τρόφιμα και πυρομαχικά. οι Μεσολογγίτισσες, σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας της
πόλης, στάθηκαν στο πλευρό των πολεμιστών εμψυχώνοντας τους και βοηθώντας τους στην περίθαλψη των τραυματισμένων και στη μεταφορά των πυρομαχικών.
Χιώτισσες Η Χίος κατά την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν πολύ πλούσιο νησί, χάρη στις εμπορικές δραστηριότητες των κατοίκων της , ιδίως, λόγω του εμπόριο της μαστίχας. Ο σουλτάνος Μαχμούτ ο Β΄, μόλις έμαθε, τον Μάρτιο του 1822, για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί, εξαγριώθηκε και αποφάσισε να αποβιβάσει στο νησί εφτά χιλιάδες στρατιώτες, οι οποίοι αποτελείωσαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Πολλές από τις Χιώτισσες που δεν σφαγιάστηκαν, αιχμαλωτίστηκαν για να
πουληθούν στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης. Σημειώνεται ότι ο κύριος τρόπος ευτελισμού των γυναικών εκείνη την εποχή, ήταν η πώληση ως σκλάβων. Γυναίκες περήφανες, υπέμειναν τα απάνθρωπα μαρτύρια των Οθωμανών και σε πολλές περιπτώσεις προτίμησαν να αρνηθούν την τροφή, ώστε να πεθάνουν από την πείνα, παρά να σκλαβωθούν. Η συμπεριφορά των γυναικών της Χίου μετά τη σφαγή στο νησί καταγράφηκε από τους περιηγητές και ιστορικούς της εποχής και ενέπνευσε τον μεγάλο Γάλλο ζωγράφο Ευγένιο Ντελακρουά, που φιλοτέχνησε τον συγκλονιστικό πίνακά του “Η Σφαγή της Χίου”.
Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα Πινότση ήταν ίσως η σημαντικότερη ηρωίδα της ελληνικής επανάστασης του 1821. Είχε καταγωγή από την Ύδρα. Γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 1771 όταν η μητέρα της επισκέφθηκε τον σύζυγο της Σταυριανό Πινότση τον οποίο είχαν φυλακίσει οι Οθωμανοί. Μετά τον θάνατο του πατέρα της έζησε με τη μητέρα της στις Σπέτσες. Είχε τεράστια περιου-
Το έργο φιλοτεχνήθηκε από τον μαθητή Καρίμ Αμπέντ.
σία την οποία ξόδεψε για να αγοράσει καράβια και εξοπλισμό για την ελληνική επανάσταση. Όταν ξεκίνησε η επανάσταση είχε σχηματίσει δικό της στρατιωτικό σώμα από Σπετσιώτες που τους αποκαλούσε «γενναία μου παλικάρια» και με τους οποίους κατάφερε να περικυκλώσει τα τούρκικα οχυρά, το Ναύπλιο και την Τρίπολη. Η Μπουμπουλίνα σκοτώθηκε σε συμπλοκή στις 22 Μαΐου 1825 στις Σπέτσες.
Η Ρ Ω Ι Δ Ε Σ . . . Ε Λ Λ Η Ν Ι Δ Ε Σ
ΣΕΛ 5
Οι ηρωίδες μέσα από τα μάτια των ζωγράφων Ο πόλεμος και η κατοχή αποτυπώνεται στα βάθη των αιώνων και από μεγάλους ζωγράφους. Ένας απ’ αυτούς, ο Γάλλος Ευγένιος Ντελακρουά, εμπνεύστηκε από την Ελληνική επανάσταση και απεικόνισε αρκετές φορές τη μορφή των γυναικών ηρωίδων αλλά και παρομοιάζοντάς τες με την ίδια την Ελλάδα.
Στο επίσης γνωστό σε όλους πίνακα με τίτλο : “ Η Ελλάς ευγνωμονούσα" απεικονίζει την ίδια τη
Άνταμ Φρίντελ
Άνταμ Φρίντελ
Η Μπουμπουλίνα
Η Μσντώ Μαυρογένους
Η Ελλάς ευγνωμονούσα Θεόδωρος Βρυζάκης
Οι Σουλιώτισσες Ary Scheffer
Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου Ευγένιος Ντελακρουά
Ο Έλληνας ζωγράφος Θεόδωρος Βρυζάκης, γνωστός για το έργο του «Η έξοδος του Μεσολογγίου», απεικονίζει γυναίκες ζωσμένες στα άρματα πολεμώντας δίπλα στους άντρες σαν άντρες, ενώ άλλες αποχαιρετούν τους άντρες τους με ένα φιλί.
Η έξοδος του Μεσολογγίου Θεόδωρος Βρυζάκης Η σφαγή της Χίου
γυναίκα ως την Ελλάδα, τοποθετώντας την πολύ ψηλά!
ΑΛΚΗΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ & ΕΥΑ ΜΑΝΕΤΤΑ
Ευγένιος Ντελακρουά
Οι Ελληνίδες Ζητώντας την βοήθεια της Παναγίας. Ary Scheffer
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
Μπουμπουλίνα «Γυνή παράτολμον και πολυπράγμων».. «Νέα Σαλαμινομάχος», «Νέα Αρτεμισία»
ΣΕΛ 6
Μαντώ Μαυρογένους Η Μαντώ Μαυρογένους ήταν Ελληνίδα αγωνίστρια της ελληνικής Επανάστασης του 1821.Για την προσφορά της τιμήθηκε με τον βαθμό της αντιστράτηγου. Γεννήθηκε στην Τεργέστη το 1796 και λίγο καιρό πριν την επανάσταση μετακόμισε στην Τήνο. Ξεσήκωσε τους κατοίκους της Μυκόνου εναντίον των Τούρκων και με πλοία που εξόπλισε με δικά της έξοδα καταδίωξε διακόσιους Αλγερινούς από τις Κυκλάδες . Τον Μάιο του 1825 η Μαντώ προσέφερε στην κυβέρνηση ομολογίες 30.000 γροσίων και ζήτησε να διατε-
Από τους μαθητές : Αλέξανδρο Καραγεώργο, Καρίμ Αμπέντ Ραφαήλ Καρύδη και Λουκά Θεοχαράκη
θούν για να λάβει μέρος η ίδια, με όσους στρατιώτες θα τής διέθετε η διοίκηση, σε επιχειρήσεις εναντίον των Τουρκοαιγυπτίων. Η οικονομική ενίσχυση του Αγώνα από τη Μαντώ Μαυρογένους και γενικότερα η δράση της, όπως οι επιστολές της προς τις φιλελληνίδες της Γαλλίας και της Αγγλίας, κατέστησαν θρυλικό το όνομά της στους ευρωπαϊκούς φιλελληνικούς κύκλους και η προσωπογραφία της τυπώθηκε και κυκλοφόρησε το 1827 σε όλη την Ευρώπη. Το έργο φιλοτεχνήθηκε από τον μαθητή Καρίμ Αμπέντ.
«Δεν έχει σημασία τι θα απογίνω εγώ αρκεί να απελευθερωθεί η πατρίδα μου. Αφού δώσω όλα όσα μπορώ, θα πάω στο στρατόπεδο των Ελλήνων για να πεθάνω αν χρειαστεί γι’ αυτήν»
Οι γυναίκες της Πίνδου Στη μάχη της Πίνδου οι Έλληνες κατάφεραν να απωθήσουν τους Ιταλούς στο εσωτερικό της Αλβανίας. Καθώς όμως έφευγαν από την Ελλάδα ο ανεφοδιασμός γίνονταν όλο και πιο δύσκολος. Περισσότεροι ήταν οι θάνατοι από την πείνα, τις αρρώστιες και τα κρυοπαγήματα παρά οι απώλειες της μάχης. Εκεί βοήθησαν οι γυναίκες της Πίνδου. Αψηφώντας τον κίνδυνο φορτώθηκαν με τρόφιμα, φάρμακα και πυρομαχικά και άρχισαν να ανεβαίνουν στα βουνά μην υπολογίζοντας τη βροχή, τον άνεμο, το χιόνι και το χειρότερο το φοβερό κρύο. Γυναίκες ως και 90 χρονών ρίσκαραν την ζωή τους για την μάνα πατρίδα. «Επεθύμισα από καρδίας να ήθελεν ημπορώ να τρέξω για βοήθειαν εις τους ανθρώπους που πολεμούσαν δια την ελευθερίαν »….
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
Σωτήρης , Αποστόλης Παμφίλης & Χρήστος Λάγιος
ΣΕΛ 7
Η συνεισφορά των Κυπρίων γυναικών στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο Κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου έλαβε μέρος και η Κύπρος η οποία έδινε τους δικούς της αγώνες για Ένωσή της με την Ελλάδα και την διωγμό των Βρετανών από τη νήσο. Με την κήρυξη του πολέμου οι Βρετανικές αρχές ζήτησαν από τους κατοίκους του νησιού να ενισχύσουν τον αγώνα κατά του Φασισμού και του Ναζισμού.
Οι Κύπριοι, ειδικότερα μετά το περίτρανο ΟΧΙ του Ελληνικού λαού εντάχθηκαν στις συμμαχικές δυνάμεις. Συνολικά κατετάγησαν 778 γυναίκες στην A.T.S. και στη βασιλική αεροπορία W.A.A.F. Η συμβολή των Κυπρίων ήταν πολύ σημαντική στον αγώνα κατά του Φασισμού τόσο αριθμητικά όσο και ψυχικά. Οι Κύπριες είχαν συνεισφέρει στον αγώνα ως οδηγοί, μηχανικοί και αποθηκάριοι αντικαθιστώντας τους άντρες που μπορούσαν να ενισχύσουν το πολεμικό μέτωπο. Η συμβολή της γυναίκας ήταν πάρα πολύ σημαντική αν υπολογίσουμε και τη θέση της, στην τότε Κυπριακή κοινωνία. Μερικές από αυτές οι οποίες είναι γνωστές ήταν οι Στέλλα Κακογιάννη-Σουλιώτη, η Θράκη Ρωσίδη-Jones, η Νίκη Παπαδοπούλου-Κικίδη και άλλες. Δύο λιγότερο γνωστές προσωπικότητες ήταν οι αδελφές Κράμβη. Και οι δυο τους προσέφεραν πολλά στην αντίσταση ενώ η Κυριακή Κράμβη φυλακίστηκε και βασανίστηκε στις ναζιστικές φυλακές.... Πληροφορίες από Πέτρο Παπαπολυβίου (χρονικό), Ιστορίες Κυπρίων του πολέμου και της κατοχής 1940...
Μαρία Χατζημιχάλη Ρουμπίνη Γεωργούλια Ναταλία Καρβούνη
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
ΣΕΛ
8
Η Αντωνία … μητέρα του ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου όπου προσπαθεί να περάσει στην Σχολή Ευελπίδων και από εκεί γράφει στην μητέρα του: “Μη λυπάσαι μητέρα που έφυγα απ’ την αγκαλιά σου, γιατί τώρα βρίσκομαι στην αγκαλιά της Ελλάδος, της πιο τιμημένης μάνας του κόσμου” . Ο Γρηγόρης Αυξεντίου από μαθητής ονειρευόταν τον εαυτό του, ντυμένο με την στολή του Έλληνα αξιωματικού. Έτσι το 1949 βρίσκεται στην Ελλάδα
Και όταν τα νέα του ηρωικού θανάτου του Γ. Αυξεντίου φτάνουν στη μητέρα του Αντωνού εκείνη δεν στενοχωριέται, αλ-
Από τις μαθήτριες Ζωή Χατζηνικολάου και Νικολέτα Γρίβα
λά νιώθει περήφανη για τον γιο της και του αφιερώνει ένα ποίημα: «Μια μάνα τέτοιου ήρωα εν προσβολή να κλάψει, προσβάλλει τον λεβέντη της, τζιείνον που θ’ απολάψει. Χαλάλιν της Πατρίδος μου ο γιος μου, η ζωή μου, τζι αφού εν επαραδόθηκεν τζι έμεινεν τζι εσκοτώθηκεν»
Το άγαλμα της Κύπριας Μάνας… Το χωριό του Παλαιχωρίου κοσμεί το άγαλμα της Κύπριας Μάνας, το οποίο είναι ένα άγαλμα σύμβολο αφιερωμένο στις μητέρες, που έδωσαν το δικό τους αγώνα κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα 1955- 59. Βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του χωριού και παρουσιάζει τη Μάνα να φοράει την παραδοσιακή ενδυμασία της Κύπρου. Μαζί της βρίσκονται οι μορφές των τριών ηρώων του ’55 , του Κυριάκου Μάτση, του Νίκου Γεωργίου και του Μιχάλη Καραολή. Τρεις νέοι από τους χιλιάδες άλλους, οι οποίοι άφησαν τη μητρική θαλπωρή, για να ενταχθούν στον Αγώνα κατά των κατακτητών. Το άγαλμα της Μάνας αποτελεί ένα διαχρονικό σύμβολο, ένα σύμβολο αγώνας, φιλοπατρίας και ηθικής. Οι μανάδες είναι αυτές που μεγαλώνουν τα παι-
διά τους με εκείνα τα ιδανικά και τα ιδεώδη, ώστε αργότερα να υπερβούν τον εαυτό τους και να θυσιαστούν για την πατρίδα, είναι αυτές που δίνουν το δικό τους σιωπηλό αγώνα και που πρέπει να διαχειριστούν τα αντικρουόμενα συναισθήματά τους,
Από τις μαθήτριες : Θ.Σ και Αγάπη Ανδρουλάκη
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
από τη μια τη θλίψη, τον πόνο της απώλειας του παιδιού τους και από την
άλλη την περηφάνια και το θαυμασμό για τον αγώνα και τη θυσία τους. Πηγή : https://www.bigcyprus.com.cy/
ΣΕΛ 9
Ευαγόρας Παλληκαρίδης Ο Ευαγόρας μπήκε νωρίς στον αγώνα, από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας. Η δράση του αρχίζει από την ηλικία των 15 χρόνων, όπου και γίνεται μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ. Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται και κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του για να τον υπερασπιστούν. Παραδέχεται την ενοχή του, με αξιοθαύμαστο τρόπο: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο». Η μητέρα του Ευαγόρα, όταν έμαθε ότι ζητούσαν από τον γιο της να καταδώσει για να τον αφήσουν ελεύθερο είπε: «Εγιώ εν εγέννησα παιδί, που να γενεί προδότης. Χαλάλι της πατρίδας μου το γαίμα του παιδκιού μου». Ακριβώς τα μεσάνυχτα, αφού είχε μεταλάβει, την κάλε-
σαν να τον αντικρίσει για τελευταία φορά και αυτός την παρηγορεί: « Μη θρηνείς μάνα, πεθαίνω για την Ελλάδα». Η μητέρα του είπε αργότερα: «μου έλεγε αστεία και προσπαθούσε να με παρηγορήσει…» … Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές. Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές. Από τους : Χριστιάνα Σιαφίκου & Θοδωρή Αηδονόπουλο Πηγή: www.mixanitouxronou.g
Η μάνα των αγνοούμενων...η μαυροφορεμένη μάνα Το μνημείο της Μάνας των Αγνοουμένων, είναι ένα μνημείο στην είσοδο του Τύμβου της Μακεδονίτισσας, στη Λευκωσία της Κύπρου, φιλοτεχνημένο αφιλοκερδώς από τον γλύπτη Αχιλλέα Βασιλείου, σε φυσικό μέγεθος, κατασκευασμένο από ηφαιστιογενή πετρώματα της Σαντορίνης.
από 43 και 1.619 πέτρες με την καθεμιά να αναγράφει το όνομα ενός αγνοούμενου των περιόδων 1963-1964 και 1974. Το χώμα όπου έχουν τοποθετηθεί οι πέτρες είναι ανάμικτο από την Κύπρο και από την Ελλάδα για να δηλώσει ότι τα χώματά αυτά είναι κοινά.
Ο τρόπος κατασκευής του μνημείου δεν είναι τυχαίος. Το ηφαιστειογενές υλικό επιλέχτηκε για το μαύρο χρώμα του, συνδέοντάς το έτσι με την μαυροφορεμένη Μάνα. Το άγαλμα περιστρέφεται αργά, δίνοντας την εντύπωση μιας μάνας που ψάχνει τον αγνοούμενό της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Όλα τα υλικά συγκεντρώθηκαν από εθελοντές κατοίκους της Σαντορίνης και από το προσωπικό της Αεροπορικής Μονάδας και μεταφέρθηκαν στην Κύπρο με στρατιωτικό αεροσκάφος τύπου C-130.
Το μνημείο περιβάλλεται
Πηγή : Sigmalive
Ζωή Χατζηνικολάου & Νικολέτα Γρίβα
ΣΕΛ 10
Μητέρες ηρώων της ΕΟΚΑ Α’ Η μάνα του Ανδρέα Δημητρίου, όταν τον αποχαιρετά για τελευταία φορά πριν απαγχονιστεί το 1956 θεμελιώνει με τα λόγια της τη συνέχιση του αγώνα: «Στην ευχή μου, γιε μου. Πρόσεχε να έχεις θάρρος ώς το τέλος. Καλύτερα ο θάνατος παρά προδότης». Μπροστά στο νεκρό σώμα του αγωνιστή Πετράκη Κυπριανού η μάνα του θα δείξει πώς γεννιούνται οι ήρωες, λέγοντας «Έτσι σε ήθελα, γιε μου, νάρτεις ήρωας» και η μάνα του Παλληκαρίδη, όταν έμαθε ότι ζητούσαν από τον γιο της να καταδώσει για να τον αφήσουν ελεύθερο είπε: «Εγιώ εν εγέννησα παιδί, που να γενεί προδότης. Χαλάλι της πατρίδας μου το γαίμα του παιδκιού μου».
Από τους : Αλέξανδρο Καραγεώργο, Καρίμ Αμπέντ , Ραφαήλ Καρύδη και Λουκά Θεοχαράκη
Η Γυναίκα της Κύπρου έζησε, έδρασε και πέθανε ως Ελληνίδα που μάχεται για Λευτεριά, συνώνυμη στα χρόνια του Αγώνα με την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Από άρθρο της Μαίρης Ιωαννίδου-Κουτσελίνη.
Νίτσα Χατζηγεωργίου.. Η όμορφη κομμώτρια Η Νίτσα Χατζηγεωργίου ήταν μια όμορφη κομμώτρια που έζησε την εποχή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε ηλικία μόλις 21 έτους συμμετείχε στην ΕΟΚΑ . Η Νίτσα είχε μαύρα μάτια και μαύρα μαλλιά. Η ομορφιά της αυτή φάνηκε πολύ χρήσιμη για τους αντάρτες της ΕΟΚΑ, οι οποίοι την χρησιμοποιούσαν για να συγκεντρώνουν πληροφορίες σχετικά με τους Άγγλους. Έτσι την έστελναν σε διάφορα μέρη που σύχναζαν Άγγλοι και εκείνοι θαμπωμένοι από την ομορφιά της άφηναν να διαρρεύσουν διάφορα από τα σχέδιά τους
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
εν αγνοία τους τις περισσότερες φορές. Με αυτόν τον τρόπο οι Κύπριοι αγωνιστές κατάφερναν να στήνουν παγίδες και τις περισσότερες φορές να ανατρέπουν τα σχέδια των Άγγλων.
της. Οκτώ χρόνια αργότερα, στις 11 Μαρτίου 1968 εντοπίζεται από τη μητέρα της νεκρή στο κρεβάτι. Στο στήθος της κρατά μία Καινή Διαθήκη. Πηγή : www.olympia.gr
Δυστυχώς αποκαλύφθηκε και στις 12 Μαρτίου του 1960. Οι Εγγλέζοι την μεταφέρουν στα μπουντρούμια της Ομορφίτας. Την βασανίζουν, την εξευτελίζουν και την ρίχνουν στις φυλακές χωρίς καμία δίκη. Παραμένει πιστή στον αγώνα και δεν μαρτυρεί τίποτα. Με το τέλος του αγώνα βρίσκεται «ελεύθερη» ξανά και επιστρέφει στο σπίτι
Από τους Σταύρο Βούβουνα και Λάμπρο Γιομπαζολιά
ΣΕΛ 11
Μαθήτριες στον αγώνα… Αρίστη, Αυγή, Χαρά και άλλες Η Αρίστη Ρωσσίδου αφηγείται περιγράφοντας τη σύμπνοια της οικογένειας στον Αγώνα: «Eμυήθην Νοέμβριον 1954, εις ηλικίαν 17 ετών. Με υπερηφάνεια αναφέρω ότι στο σπίτι μου κατασκευάσθηκαν οι πρώτες βόμβες της 1/4/1955… Αντιμετώπισα πολλούς κινδύνους, ανακρίσεις, έρευνες και δίκες. Εις μίαν και μόνον περίπτωσιν Άγγλος αξιωματικός με ανέκρινε εις την οικίαν μου ενώπιον των γονέων μου επί πέντε ολοκλήρους ώρας. Σημειωτέων ότι η οικία μου ερευνάτο πέντε και έξι φοράς τον μήνα υπό Άγγλων και επικουρικών. Και η μητέρα μου, Ελένη Ρωσσίδου, παρ’ όλην την πίκραν που εδοκίμασε, εκ της θανατικής καταδίκης, του αδελφού μου, παρά την ηλικίαν της (56 ετών), δεν παρέλειψε ούτε στιγμήν να προσφέρει υπηρεσίας εις τον Αγώνα… πηγαινοερχομένη στας διαφόρους πόλεις, μεταφέρουσα τα επείγοντα υλικά, φυλλάδια και άλλα εμπιστευτικής φύσεως έγγραφα» Από άρθρο της Μαίρης Ιωαννίδου-Κουτσελίνη Η 15χρονη Αυγή Γεωργιάδου ήταν μαθήτρια Γυμνασίου. Όποιος την αντίκριζε, με τα όμορφα μακριά της μαλλιά πλεγμένα και τη σχολική της ποδιά, δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι ήταν ενταγμένη στην ΕΟΚΑ, που στόχο είχε την απελευθέρωση από τους Βρετανούς και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η Αυγή ήταν υπεύθυνη για τη μεταφορά του οπλισμού. Κάτω από την ποδιά της, μέσα σε μια ειδική τσέπη που είχε ράψει η μητέρα της, έκρυβε ένα μακρύκανο πιστόλι. Ορισμένες φορές μπορεί να έκρυβε και δύο. Ήταν τα όπλα που χρησιμοποιούσαν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, για να σκοτώσουν Άγγλους στους δρόμους της Λευκωσίας. Όταν εντόπιζαν το στόχο τους, η Αυγή έβγαζε το όπλο από την ποδιά της και το έδινε στον εκτελεστή. Αφού ολοκληρωνόταν η επιχείρηση, το όπλο επέστρεφε στην κρυφή τσέπη....
πεσόντες μας: Γρηγόρη Αυξεντίου, Φώτη Πίττα, Κυριάκο Μάτση. Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που απαγχονίστηκε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Τον οδηγούσαν στην κρεμάλα κι εμείς του φωνάζαμε από τα κελιά μας «θάρρος Ευαγόρα». Ακούσαμε τη φωνή του να μας απαντά: «Εσείς να έχετε θάρρος, να συνεχίσετε τον αγώνα». Μέχρι σήμερα κλείνω τα μάτια και ακούω τον ήχο της καταπακτής που άνοιξε απότομα και του έκοψε τη ζωή. Μέσα στη φυλακή έραψε στα κρυφά μια ελληνική σημαία με γυναικεία μεσοφόρια που της έφερνε η μητέρα της. Όταν ήρθε η μέρα που της δόθηκε αμνηστία, 2 του Μάρτη του 1959, πήρε ένα σκουπόξυλο και έδεσε πάνω την ελληνική σημαία την οποία έχει πάντα φυλαγμένη. Πηγή : http://dimofantis.blogspot.com/
Πηγή : Μηχανή του χρόνου
Χαρά Κωνσταντίνου - Αραπίδου
Το κορίτσι με τη σημαία «Οι μέρες στο κελί ήταν ατέλειωτες. Διαβάζαμε και προσευχόμασταν, καρτερώντας να γίνει το θαύμα. Οι Άγγλοι δεν μας αναγνώριζαν ως πολιτικές κρατούμενες. Γι’ αυτούς ήμασταν τρομοκράτισσες. Έτσι, μας είχαν μαζί με τις κρατούμενες για ποινικά αδικήματα: κλέφτρες, πόρνες, τσιγγάνες. Αυτές μας σέβονταν, μας εκτιμούσαν και μας εμψύχωναν με όλη τους την αγάπη. Μαθαίναμε ο αγώνας συνεχίζεται, αλλά μας έρχονταν και τα μαύρα μαντάτα για τους
Στέλλα Πανταζή, Σμαράγδα Γκούμα, Θ.Σ. και Αγάπη Ανδρουλάκη
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
ΣΕΛ
12
Η Μπουμπουλίνα της ΕΟΚΑ
Από τους : Αλέξανδρο Καραγεώργο, Καρίμ Αμπέντ, Ραφαήλ Καρύδη και Λουκά Θοεχαράκη
Η Λουκία Λαουτάρη– Παπαγεωργίου βοηθούσε μαζί με το σύζυγό της στην οργάνωση της ΕΟΚΑ , διατηρώντας κρησφύγετο στο περιβόλι τους, όπου έκρυβαν καταζητούμενους αντάρτες της ΕΟΚΑ. Κάποια μέρα οι Άγγλοι δημιούργησαν αναστάτωση στο χωριό της ζητώντας από ένα 15χρονο παιδί να κατεβάσει τα πανό διαμαρτυρίας των αγωνιστών. Όταν εκείνο αρνήθηκε τότε άρχισαν να το λιθοβολούν. Η Λουκία έτρεξε να βοηθήσει αλλά οι σφαίρες τω Άγγλων την βρήκαν στο κεφάλι. Η Λουκία ήταν έγκυος το 7ο παιδί της. Η θυσία της Λουκίας Λαουτάρη, ενέπνευσε την Κλαίρη Αγγελίδου η οποία έγραψε το ποίημα «Μάνα». Σε μουσική του Γιώργου Θεοφάνους, το ερμήνευσε η Μαρινέλλα. Πηγή : https://lovelyisland.wixsite.com/kypros/gynaikes-iroides? lightbox=dataItem-ine8dpm6
«Μάνα» Κροτάλισαν τα όπλα του εχθρού μες στου καλοκαιριού την πύρη, η Λευτεριά ξεπρόβαλε να μελετήσει τη σπορά. Κόκκινο χώμα στ’ Αυγόρου σμίχτηκε με της Μάνας το αίμα, έξι παιδιά καβάλησαν το φλάμπουρο της Λευτεριάς κι ανέβηκαν την Μάνα να φιλήσουν… Τρεις στρατιώτες του Βορρά μες στην οδυνηρή σιωπή για τα ορφανά δακρύζουν. Και πορευτήκαμε μέσα στα έθνη γυμνοί, σκυφτοί, χωρίς νερό, φαγί, κρασί.
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
Τα χέρια μας από τις αλυσίδες, τις αλυσίδες της σκλαβιάς σχιστήκαν. Τρεις Άγγλοι στρατιώτες φρουρούν στα καλντερίμια του Αυγόρου με την σκανδάλη στο χέρι έτοιμοι για τον Θάνατο, τα μάτια τους γέμισαν Φως κι ανέβηκαν την Μάνα να φιλήσουν… Τα στάχυα του Αυγόρου μεγαλώσαν. Πήγε καλά και φέτος η σοδειά… για την Λευτεριά.
Κλαίρη Αγγελίδου
ΣΕΛ 13
Συμπαράσταση στον αγώνα της ΕΟΚΑ Α’
Η κυρά της Λαπήθου
Εκτός από τις μάχιμες δυνάμεις και την διοίκηση, σε κάθε πολεμική αντιπαράθεση, σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν και οι υποστηρικτικές δυνάμεις. Στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59 εναντίον της Βρετανικής Αποικιοκρατίας, τον σημαντικό αυτό ρόλο διαδραμάτισαν οι γυναίκες.
Η Ευφροσύνη Προεστού, η μαία, η ηρωίδα, η «Κυρά της Λαπήθου» όπως ήταν γνωστή στους περισσότερους υπήρξε σύμβολο ηρωίδας κατά την διάρκεια της εισβολής του 1974 στην Κύπρο.
Η συνεισφορά τους ξεκινά με την παροχή τροφίμων και μηνυμάτων στους επαναστατημένους Kυπρίους εναντίων των Άγγλων. Διαθέτουν τα σπίτια τους για κρησφύγετα, περιθάλπουν αγωνιστές και μεταφέρουν εμπιστευτικές επιστολές σε μέλη του αγώνα. Αναρτούν πανό , διακινούν βόμβες και άλλα όπλα.
Δεν εγκατέλειψε ποτέ την πόλη της, περιέθαλψε και έσωσε 12 στρατιώτες της Εθνικής φρουράς ώσπου την συνέλαβαν και την βασάνισαν οι Τούρκοι ενώ, στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας υπάρχει η προτομή της για να υπενθυμίζει τον ηρωισμό της.
Συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, σε φιλανθρωπικές δράσεις και εράνους για να συνεισφέρουν στον αγώνα. Μποϊκοτάρουν με φανατισμό κάθε αγγλικό προϊόν και προτρέπουν όλους να αγοράζουν μόνο κυπριακά και ελληνικά προϊόντα. Συμβάλουν σε ομάδες κρούσης , συλλαμβάνονται , οδηγούνται στα κρατητήρια και βασανίζονται. Καμιά από αυτές δεν ομολόγησε...
Πηγή : www.reporter.com.cy Ρουμπίνη Γεωργούλια Ναταλία Καρβούνη Μαρία Χατζημιχάλη
Ταυτόχρονα οι γυναίκες στην Ελλάδα οργανώνουν έρανο και συμπαραστέκονται στους Κυπρίους ηθικά και υλικά. Οι γυναίκες της Κύπρου δεν υστέρησαν των ανδρών σε τόλμη και αυτοθυσία…
Από τις μαθήτριες Ναταλία Καρβούνη, Μαρία Χατζημιχάλη και Ρουμπίνη Γεωργούλια
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
ΣΕΛ 14
Στέλλα Πανταζή και Σμαράγδα Γκούμα
Η δράση των γυναικών μετά την εισβολή του 1974 Μετά την εισβολή του 1974, οι γυναίκες, όχι μόνο της Κύπρου αλλά απ’ όλο τον κόσμο αποφάσισαν να σηκώσουν ανάστημα στην τουρκική κατοχή. Η πρώτη πορεία έγινε πριν κλείσει χρόνος από την τουρκική εισβολή: Στις 20 Απριλίου 1975, 30.000 χιλιάδες Κύπριες, μαζί με προσωπικότητες από όλο τον κόσμο, με πιο γνωστές τη Δομνίτσα Λανίτη, τη Μελίνα Μερκούρη, και τη Μαργαρίτα Παπανδρέου, πραγματοποίησαν την «πορεία προς την Αμμόχωστο», που έφτασε μέχρι το κατοχικό οδόφραγμα στη Δερύνεια. Η πορεία του 1975 προήλθε από πρωτοβουλία μιας μικρής ομάδας γυναικών. Οι άνδρες κρατήθηκαν μακριά, όπως και η οποιαδήποτε σκέψη για χρήση βίας. Εξάλλου και το κεντρικό σύνθημα των γυναικών ήταν το “We come in peace”, με στόχο να αναδείξει στη διεθνή κοινότητα ότι το πρόβλημα στην Κύπρο το δημιουργούσε η παρουσία του τουρκικού στρατού, που εμπόδιζε την Επιστροφή. Στις 14 Μαρτίου του 1987 διοργανώνεται νέα πορεία γυναι-
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
κών στον Άρωνα της Κύπρου με τίτλο «Women Walk Home». Δώδεκα χρόνια αργότερα μετά από άκαρπες διαπραγματεύσεις και με εναλλασσόμενες την ελπίδα και την απελπισία η ιδέα της επιστροφής ξαναγεννιέται. Οι γυναίκες αποφασίζουν ότι ήρθε και πάλι η ώρα για δράση. Η νέα πορεία παρ’ ότι ειρηνική, θα ήταν πιο δυναμική, αψηφώντας κάθε κίνδυνο. Κύριος στόχος ήταν να επαναφέρουν το ζήτημα του
κυπριακού προβλήματος στην επιφάνεια και να δώσουν το μήνυμα «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ». Αρχικά η πορεία είχε σχεδιαστεί να γίνει μυστικά με τη συμμετοχή 50 μόνο γυναικών. Όμως ο σχεδιασμός διέρρευσε και έτσι το σχέδιο άλλαξε. Παρά τις αντιδράσεις, οι γυναίκες αποφασίζουν να καλέσουν ανοιχτά όλες τις γυναίκες ανακοινώνοντας μόνο την ημερομηνία της πορείας.
Τελικά συγκεντρώνονται 300 γυναίκες αποφασισμένες να σπάσουν τη γραμμή στον Άρωνα χωρίς σύμβολα παρά μόνο λευκές ση-
μαίες. Η είσοδος των γυναικών στην νεκρή ζώνη προσελκύει το ενδιαφέρον των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Στις 22 Νοεμβρίου του 1987 γίνεται νέα πορεία γυναικών στον Άγιο Παύλο. Σε αυτή την πορεία συμμετέχουν 1000 γυναίκες όλων των ηλικιών. Η μέρα αυτή επιλέχθηκε καθώς θα γίνονταν η προγραμματισμένη συζήτηση στον ΟΗΕ για το κυπριακό πρόβλημα. Παρούσες ήταν και αρκετές γυναίκες από το εξωτερικό. Ξέφυγαν από τα Ηνωμένα Έθνη και πέρασαν το πρώτο ανάχωμα. Σε λίγο όμως τούρκοι προβάλουν και στρέφουν τα όπλα τους εναντίον των γυναικών. Εκεί λοιπόν στα κατεχόμενα χώματα οι γυναίκες έκοψαν κλαδιά ελιάς, τραγούδησαν και έκλαψαν αγκαλιασμένες. Πηγή : https:// fkaraoli.wixsite.com/
ΣΕΛ
15
«Παναγία μου-Παναγία μου» Η Ελλάδα μετά το ντεμπούτο της στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision το 1974, δεν συμμετείχε την επόμενη χρονιά ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την τουρκική εισβολή των Τούρκων στο νησί της Κύπρου. Δύο χρόνια μετά την εισβολή, το 1976, η Ελλάδα αποφασίζει να συμμετάσχει στη Eurovision με το τραγούδι «Παναγία μου – Παναγία μου», με στόχο να καταγγείλει τη στρατιωτική εισβολή και να κάνει γνωστό το δράμα του Κυπριακού λαού. Όλα έγιναν μέσα σε ένα βράδυ, όταν ο Μάνος Χατζιδάκις επικοινώνησε με την Μαρίζα Κωχ και της είπε να φύγει αμέσως για την Χάγη μαζί με ένα λαούτο μόνο. Οι στίχοι είναι του Μιχάλη Φωτιάδη και ο Μιχάλης Ροζάκης διηύθυνε την ορχήστρα. Όταν το περιεχόμενο του τραγουδιού έγινε γνωστό, οι Τούρκοι που ζούσαν μόνιμα εκεί, έκαναν συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στην ελληνική συμμετοχή. Στις 3 Απριλίου 1976, η Μαρίζα Κωχ απτόητη βγήκε να τραγουδήσει στη σκηνή, ενώ την συμβούλευαν να μην το τολμήσει, αφού διέτρεχε άμεσο κίνδυνο η ζωή της. Οι διοργανωτές, την πληροφόρησαν λίγα δευτερόλεπτα πριν εμφανιστεί, ότι υπήρχε ελεύθερος σκοπευτής απέναντι της με εντολή αν χρειαστεί να την πυροβολήσει. Εκείνη όμως έκανε δυο βήματα, αγνοώντας τις απειλές και βρέθηκε στην σκηνή τραγουδώντας ένα μοιρολόι που εξιστορούσε τις θηριωδίες των Τούρκων απέναντι στον κυπριακό λαό. Η τουρκική τηλεόραση δεν μετέδωσε την ελληνική συμμετοχή και εκείνη την ώρα μετέδωσε πρόγραμμα με τον χορό της κοιλιάς. Η Ελλάδα πήρε την 13η θέση το διαγωνισμό, συγκεντρώνοντας μόλις 20 βαθμούς, οι οκτώ εκ των οποίων ήταν από τη Γαλλία. Επίσης, έλαβε πέντε από την Ιταλία, τέσσερις από την Ισλανδία, δύο από το Βέλγιο κι έναν από την Πορτογαλία. Η θέση, ήταν το τελευταίο που απασχολούσε τους συμμετέχοντες στην ελληνική αποστολή. Πηγή: Διδακτικές προτάσεις για το διακρατικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Κύπρος Ελλάδα Ομογένεια: εκπαιδευτικές γέφυρες» Ιωάννης Πούλιος
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
ΣΕΛ 16
3ο Δημοτικό σχολείο Παλλήνης
Πυθαγόρα 2 – Κάντζα Παλλήνης, Τηλ. 2106659051, Fax: 210 6655282 e-mail: mail@3dim-pallin.att.sch.gr Ιστοσελίδα : http://3dim-pallin.att.sch.gr/
Η εφημερίδα που κρατάτε, δημιουργήθηκε από τη συντακτική
Υπεύθυνη Εκπαιδευτικός :
ομάδα του 1ου τμήματος της ΣΤ τάξης του σχολείου μας. Σκοπός
Φανή Καραολή, καθηγήτρια Πληροφορικής
της δημιουργίας της αρχικά υπήρξε η συμμετοχή μας στο διαγω-
Συντακτική Ομάδα
νισμό «Ελλάδα, Κύπρος, ομογένεια, εκπαιδευτικές γέφυρες», και
Αρχισυνταξία : Νικολέτα Γρίβα
κατά δεύτερον να απονείμουμε φόρο τιμής σε κάθε γνωστή ή
Βοηθός αρχισυνταξίας : Σωτήρης
άγνωστη Ελληνίδα ηρωίδα στα βάθη των αιώνων. Η επιλογή της θεματολογίας μας βασίστηκε στην γυναίκα αγωνίστρια και ηρωίδα που συμμετείχε με όλες της τις δυνάμεις στους αγώνες για την ελευθερία της Ελλάδος. Πάντα στο πλευρό των ανδρών αγωνιστών, υπήρξε σύμβολο πίστης, δύναμης και συμπαράστασης σε κάθε αγώνα. Δεν δίστασε μπροστά στα δεινά των εκάστοτε κατακτητών.
Δημοσιογράφοι κατά αλφαβητική σειρά : Θοδωρής Αηδονόπουλος, Καρίμ Αμπέντ, Αγάπη Ανδρουλά-
κη, Σταύρος Βούβουνας, Ρουμπίνη, Γεωργούλια, Λάμπρος Γιομπαζολιάς, Σμαράγδα Γκούμα, Νικολέτα Γρίβα, Λουκάς Θεοχαράκης, Αλέξανδρος Καραγεώργος, Ναταλία Καρβούνη, Ραφαήλ Καρύδης, Άλκηστη Κυριακοπούλου, Χρήστος Λάγιος, Εύα Μαννέτα, Αποστόλης Παμφίλης, Στέλλα Πανταζή, Χριστιάνα Σιαφίκου, Θ.Σ., Σωτήρης ,Μαρία Χατζημιχάλη, Ζωή Χατζηνικολάου
Ως μάνα, πάλεψε μέσα της να πνίξει τον πόνο από το χαμό των
Εικαστική ομάδα :
τέκνων της. Άντλησε δύναμη από την περηφάνεια της θυσίας
Νικολέτα Γρίβα, Καρίμ Αμπέντ, Χρήστος Λάγιος
των παιδιών της για την ελευθερία της πατρίδας.
ΗΡΩΙΔΕΣ...ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ
