3ο Δ.Σ. Παλλήνης Γ’ τάξη
Αρωματικά Φυτά
Ο Δυόσμος Παρασκευόπουλος Μανώλης Γ2 Ο δυόσμος (επιστημονική ονομασία Mentha spicata, Μίνθη η σταχυώδης) είναι είδος μέντας το οποίο είναι ιθαγενές της Ευρώπης και της Νοτιοδυτικής Ασίας. Ο δυόσμος πέρα από τη χρήση του ως αντισπασμωδικό, τονωτικό και χωνευτικό βότανο, χρησιμοποιείται για να αρωματίσει διάφορα φαγητά. Απαντάνται και με το όνομα ηδύοσμος, όπου και καταγράφονται 13 είδη και 9 παραλλαγές. Είναι ριζωματώδες πολυετές φυτό που φτάνει σε ύψος 30 με 100 εκατοστά. Οι μίσχοι και τα φύλλα καλύπτονται σε ποικίλο βαθμό από τριχίδια, ενώ το ρίζωμα είναι σαρκώδες και εκτεταμένο. Τα φύλλα είναι ωοειδή, με μήκος 5 με 9 εκατοστά και 1,5 με 3 εκατοστά πλατιά. Τα άνθη του είναι μικρά ρόδινα ή μωβ ανοιχτό. Βγαίνουν πολλά μαζί σε στάχεις στις κορυφές των βλαστών. Στην αγορά πωλείται φρέσκος δυόσμος σε δεσμίδες, για παράδειγμα σε λαϊκές αγορές ή ακόμα και σε υπεραγορές, για όσους θέλουν να τον ξηράνουν για μελλοντική χρήση. Επίσης πωλείται αποξηραμένος σε σφραγισμένα δοχεία. Ο φρέσκος δυόσμος μπορεί να γίνει τσάι όπως και ο αποξηραμένος. Ο αποξηραμένος δυόσμος συχνά χρησιμοποιείται σε σαλάτες.
Η Ρίγανη Η Ελληνική
ρίγανη είναι φυτό πολυετές και ποώδες η ποιότητά της θεωρείται από τις καλύτερες παγκοσμίως. Η ρίγανη πέρα από το χαρακτηριστικό άρωμα και γεύση που δίνει στο φαγητό έχει και πάρα πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες, με κυριότερη δραστική ουσία την καρβακρόλη. Στην Ελλάδα η ρίγανη είναι αυτοφυής και βρίσκεται σε ορεινές και βραχώδεις περιοχές. Το φυτό έχει ύψος 20-80 εκ., έχει φύλλα αντίθετα μήκους 1-4 εκ. Τα άνθη της έχουν χρώμα άσπρο-μώβ και ανθίζει από Ιούνιο κυρίως μέχρι Αύγουστο αναλόγως της περιοχής. Χρησιμοποιείται ως καρύκευμα κυρίως στη μαγειρική
αλλά και σπανιότερα ως αφέψημα, το οποίο αναφέρεται ως εξαιρετικό κατά του βήχα. Χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στη χωριάτικη σαλάτα. Είναι το βασικό καρύκευμα των χωρών της Μεσογείου και βασικό συστατικό της Ελληνικής, αλλά και της Ιταλικής κουζίνας. Η συλλογή της ρίγανης γίνεται κατά την ανθοφορία του φυτού, τα άνθη αυτά ξεραίνονται σε ειδικά υπόστεγα ή ξηραντήρια και στη συνέχεια τρίβονται και κοσκινίζονται. Επειδή η συλλογή της απαιτεί αρκετά εργατικά χέρια, η έλλειψη τους οδήγησε σε οργανωμένη καλλιέργεια στις περιοχές όπως Μαυρούδα, Τρικάλων και της Καρδίτσας. Στις Η.Π.Α η κατανάλωση της ρίγανης αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια και έτσι άρχισε η καλλιέργεια της σε διάφορες περιοχές του νότου αλλά και στο Μεξικό.
Άκης Λάγιος Γ1
Χάρης Καρβούνης Γ1
Ο Βασιλικός Ο βασιλικός γενικά χρησιμοποιείται στην κηπουρική, την αρωματοποιία, τη μαγειρική, τη ζαχαροπλαστική και σαν θεραπευτικό υλικό. Ο βασιλικός δωρίζεται, φέρνει καλή τύχη σε ένα νέο σπιτικό. Στα Θεοφάνεια, ο ιερέας ραίνει τους πιστούς με αγιασμό, βουτώντας ένα κλαδί βασιλικό μέσα στο άγιασμα. Στη γιορτή της Υψώσεως του Τίμιου Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου, στις εκκλησίες, μοιράζεται βασιλικό. Κατάγεται πιθανότατα από την Ινδία από την οποία ταξίδεψε πριν από 4.000 στην Αίγυπτο, στην αρχαία Ελλάδα και τέλος στην Ευρώπη. Σήμερα καλλιεργείται ως ετήσιο φυτό στη Γαλλία, Ιταλία, Αίγυπτο, Μαδαγασκάρη, Ουγγαρία, Ινδονησία, Μαρόκο, Ισραήλ, Η.Π.Α. και στην Ελλάδα. Είναι φυτό ποώδες μονοετές καλλωπιστικό, με φύλλα ελλειπτικά και ωοειδή και άνθη άσπρα που σχηματίζονται στις κορφές των βλαστών. Το βρίσκουμε σε όλη την Ελλάδα σαν καλλιεργούμενο στους κήπους και στις γλάστρες των σπιτιών. Ανθίζει από την άνοιξη μέχρι το καλοκαίρι ανάλογα με την εποχή σποράς. Στην Ελλάδα επίσης, ευδοκιμεί ένα είδος βασιλικού, ο αθάνατος, ο οποίος διατηρείται δροσερός και πράσινος ακόμη και το χειμώνα. Ο βασιλικός, αναπτύσσεται σε ύψος μεταξύ 30-130 εκ. με αντικριστά, ανοιχτό-πράσινα, μεταξένια φύλλα μήκους 3-11 εκ. και πλάτος 1-6 εκ. Τα άνθη είναι μικρά, λευκού χρώματος και τοποθετημένα σε μια τερματική ακίδα. Πρόκειται για ένα ετήσιο φυτό πιο γνωστό ως μαγειρικό βότανο. Οι περισσότερες εμπορικά διαθέσιμες ποικιλίες βασιλικού, είναι του γλυκού βασιλικού. Αρωματίζει διάφορα ψητά, σαλάτες, βραστά, κοκκινιστά, σούπες κλπ. ενώ ταιριάζει πολύ σε σάλτσες που έχουν ως βάση τη φρέσκια ντομάτα (π.χ. ιδίως κατά το καλοκαίρι, μια σαλάτα ντομάτας μαζί με φρεσκοκομμένα φύλλα βασιλικού, είναι μια ξεχωριστή γευστική εμπειρία). Στην Ιταλική κουζίνα, η σάλτσα ζυμαρικών πέστο (pesto), μια πράσινη Ιταλική σάλτσα ελαίου και βοτάνου, έχει για βάση της το βασιλικό. Είναι ένα από τα καλύτερα εντομοαπωθητικά και, επιπλέον, από τα φυτά που έχουν υπέροχο άρωμα. Μια γλάστρα με βασιλικό θα κρατήσει μακριά – και, πάνω απ’ όλα, με οικολογικό τρόπο – μύγες, κουνούπια και άλλα ενοχλητικά έντομα
Η μέντα H μέντα (επιστ. ονομ.: Mentha, Μίνθη) είναι γένος ποωδών αρωματικών φυτών της οικογένειας των χειλανθών. Έχει άνθη ευωδιαστά, λευκά ή ιώδη. Είναι φυτό φαρμακευτικό και χρησιμοποιείται στη μαγειρική ως καρύκευμα, καθώς και ως αφέψημα ή αιθέριο έλαιο. Το αιθέριο έλαιο είναι κατάλληλο για κατώτερης ποιότητας προϊόντα αρωματοποιίας και σαπωνοποιίας. Το όνομα μέντα προέρχεται από το λατινικό mentha, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από το αρχαιοελληνικό μίνθη. Συναντάται και με την ονομασία ηδύοσμος. Χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα ως σήμερα ως αρωματικό στη μαγειρική, την οινοποιία και στη φαρμακοποιία. Οι αρχαίοι Έλληνες έτριβαν το τραπέζι με δυόσμο πριν από το γεύμα. Επίσης, αρωμάτιζαν το νερό τού μπάνιου. Από τον 6ο αιώνα πρωτοσυναντώνται κρέμες καθαρισμού δοντιών με δυόσμο. Τα ποντίκια φαίνεται να αποφεύγουν τη μυρωδιά του, γι' αυτό και χρησιμοποιείται για την απομάκρυνσή τους. Στην Αρχαία Ελλάδα ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός χρησιμοποιούσαν την μέντα κατά της δυσπεψίας, κατά των νευρικών διαταραχών, κατά των ιλίγγων, της αϋπνίας, της γαστρίτιδας, του βήχα, του κρυολογήματος, του πονόλαιμου και ως αντισπασμωδικό. Η μέντα μπορεί να ευδοκιμήσει σε ποικιλία κλιμάτων και εδαφών. Άριστη θερμοκρασία ανάπτυξης για τη μέντα είναι 17° C και, όταν αρδεύεται τακτικά, αντέχει και στις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού.Η καλλιέργεια της μέντας για παραλαβή αιθέριου ελαίου άρχισε στην Ελλάδα το 1956 η πρώτη φυτεία δοκιμαστικής καλλιέργειας εγκαταστάθηκε σε έκταση 90 στρεμμάτων του Σταθμού Γεωργικής Ερεύνης Αλιάρτου (Κωπαΐδα) στα επόμενα χρόνια η μέντα καλλιεργείται και σε άλλες περιοχές της χώρας. ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΟΥΡΤΟΣ Γ2
Το φασκόμηλο - το βότανο της αθανασίας Το φασκόμηλο ή φασκομηλιά (Σάλβια η φαρμακευτική, Salvia officinalis) αναπτύσσεται στις μεσογειακές χώρες και το όνομα του Salvia προέρχεται από το λατινικό ρήμα Salvare που σημαίνει «σώζω» ή «θεραπεύω». Έχει έντονη αρωματική οσμή και καλλιεργείται για τις φαρμακευτικές ιδιότητες του, ως αφέψημα και ως καρύκευμα. Τα φύλλα που είναι και το κατεξοχήν χρησιμοποιούμενο μέρος του φυτού συλλέγονται λίγο πριν ή κατά την αρχή της ανθοφορίας με ξηρό και ηλιόλουστο καιρό, το Μάιο ή τον Ιούνιο και ξηραίνονται στη σκιά. Στις περιοχές της Μεσογείου αποξηραίνεται και πίνεται ως αφέψημα, το γνωστό φασκόμηλο, ενώ στη μαγειρική χρησιμοποιείται για τον αρωματισμό διαφόρων ζωμών, φαγητών και του ξιδιού ενώ θεωρείται και μελισσοτροφικό φυτό παρέχοντας μέλι εκλεκτής ποιότητας. Οι αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν ως πολυφάρμακο για δαγκώματα φιδιών και εντόμων, για να αυξήσουν τη γονιμότητα των γυναικών και για να διώχνουν τα κακά πνεύματα κτλ. Είναι ένα βότανο προικισμένο με πολλές θεραπευτικές ουσίες και ιδιότητες, ιδιαιτέρως χρήσιμες στην ιατρική, όπως αντιβακτηριδιακές, αντισηπτικές, καρδιοτονωτικές, σπασμολυτικές και αντιδιαβητικές. Η δε δράση του κατά του διαβήτη έκανε ορισμένους να δηλώσουν ότι, το φασκόμηλο είναι το φάρμακο για όλες τις ασθένειες. Ως αφέψημα είναι ιδανικό για τη θεραπεία της φαρυγγίτιδας, της ουλίτιδας, καθώς και των άφτρων, αλλά και διαφόρων τραυματισμών του στόματος. Επίσης, τονώνει το νευρικό σύστημα, αυξάνει τη μνήμη και ενεργοποιεί την κυκλοφορία του αίματος. Εάν κάνουμε πλύσεις με αφέψημα στα μέρη του σώματος που πάσχουν από κράμπες, θα ανακουφιστούν. Αντιμετωπίζονται τα τσιμπήματα από κουνούπια και σφήκες, τρίβοντας με τα φρέσκα φύλλα του φασκόμηλου το ερεθισμένο σημείο. Το φασκόμηλο, όμως, χρησιμοποιείται και στην αρωματοποιία. Το έλαιο από φασκόμηλο διεγείρει την ανανέωση των δερματικών κυττάρων και αυξάνει την κυκλοφορία του αίματος. Είναι πλούσιο σε ασβέστιο και βιταμίνη Α, που είναι απαραίτητα για την καθημερινή αναγέννηση των κυττάρων. Αυτή η διαδικασία ανανέωσης βοηθά στην ελαχιστοποίηση και την καθυστέρηση της εμφάνισης των ρυτίδων του προσώπου. Το έλαιο από φασκόμηλο βοηθά στη βελτίωση της ακμής και του σκασμένου δέρματος, καθώς και στην ανακούφιση των συμπτωμάτων του εκζέματος και της ψωρίασης. Το έλαιο αυτό προστίθεται συχνά σε προϊόντα περιποίησης προσώπου και σώματος εξαιτίας των στυπτικών του ιδιοτήτων. Μπορεί επίσης να προστεθεί στο σαμπουάν για την καταπολέμηση της πιτυρίδας ή να εφαρμοστεί απευθείας στο δέρμα ως εντομοαπωθητικό. Τα προϊόντα που περιέχουν έλαιο από φασκόμηλο μπορεί να βελτιώσουν τα αδύναμα ή εύθραυστα μαλλιά. Το φασκόμηλο βοηθά το σώμα να ελέγξει καλύτερα τις εκκρίσεις φυσικών ελαίων (σμήγματος), τα οποία οδηγούν σε λιπαρά μαλλιά. Κάνοντας απαλό μασάζ με έλαιο φασκόμηλου απευθείας στο τριχωτό της κεφαλής, μπορείτε να αυξήσετε τη ροή του αίματος προς τους θύλακες των τριχών, το οποίο ενθαρρύνει την ανάπτυξη των μαλλιών και ελαχιστοποιεί την απώλειά τους. Πάντως η χρήση του πρέπει να γίνεται με σύνεση γιατί υπάρχουν περιπτώσεις δηλητηρίασης από υπερβολική χρήση που οφείλεται κυρίως στην ουσία θουγιόνη που υπάρχει στο φυτό. ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΤΑΣ Γ2
Η ΔΑΦΝΗ
Η Δάφνη
Η Δάφνη είναι θάμνος ή μικρό δέντρο. Τα φύλλα του είναι λογχοειδή, βαθυπράσινα με μικρό μίσχο και με ελαφρά κυματοειδή μορφή. Η οσμή τους είναι αρωματική και η γεύση τους είναι λίγο πικρή. Από τους καρπούς παράγεται το δαφνέλαιο, που έχει μορφή αλοιφής και στη συνηθισμένη θερμοκρασία είναι πράσινο. Το φυτό ευδοκιμεί σε ασβεστολιθικά και καλά αρδευόμενα εδάφη.Τα φύλλα του φυτού χρησιμοποιούνται ως άρτυμα στη μαγειρική (νοστιμίζει φαγητά όπως τα όσπρια) και στη συσκευασία ξηρών καρπών, όπως σύκα ή σταφίδες. Στην Ελλάδα η δάφνη ήταν γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια και γίνεται μνεία γι' αυτήν στον Όμηρο. Ήταν ιερό δέντρο, αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα.Πρώτα οι Έλληνες και έπειτα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να στεφανώνουν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αγώνων.Έτσι, ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή. Στην αρχαιότητα ήταν επίσης γνωστές οι θεραπευτικές της ιδιότητες. Αναφέρεται ότι η Πυθία του Μαντείου των Δελφών πριν δώσει τον χρησμό της μασούσε φύλλα δάφνης. Έχουμε μια μεγάλη δάφνη στον κήπο μας που πάνω της έχουμε φτιάξει ένα δεντρόσπιτο (φώτο).
Καλλωπιστικά Φυτά
Το τριαντάφυλλο Το τριαντάφυλλο είναι καλλωπιστικό και φυλλοβόλο φυτό. Αποτελείται από την ρίζα, τον βλαστό, τα φύλλα και τα μπουμπούκια. Τα άνθη της τριανταφυλλιάς βγαίνουν στις άκρες των τρυφερών βλαστών. Στην αρχή είναι κλειστά και σιγά σιγά ανοίγουν και ξεπροβάλλουν τα πέταλα. Ανάλογα με την ποικιλία στην οποία ανήκουν , τα πέταλα έχουν διάφορα χρώματα όπως: πορτοκαλί, λευκό, ροζ, κόκκινο, κίτρινο κ.α. Το κόκκινο τριαντάφυλλο θεωρείται ο βασιλιάς των λουλουδιών και είναι το σύμβολο της αγάπης και του πάθους.
Από την αρχαιότητα, το τριαντάφυλλο συνδέεται με την ιστορία, τους μύθους και τους θρύλους. Η ταχύτητα με την οποία μαραίνεται αποτελεί σύμβολο του θανάτου και το πόσο εύθραυστη είναι η ζωή. Είναι το πιο κομψό λουλούδι και ένα από τα πιο ακριβά. Εκτός από την ομορφιά που μας προσφέρει,, το τριαντάφυλλο χρησιμοποιείται στην παρασκευή αιθέριου αρωματικού λαδιού που παίρνουμε από τα ροδοπέταλα, όπως επίσης και στην παρασκευή γλυκού του κουταλιού (ροζ πέταλα) και λικέρ.
Ελβίρα-Γεωργία Καρούλια Γ1
Η γαρδένια Μελίνα Ρούσσου Θάμνος που φτάνει το 1,5 μέτρο ύψος με πλούσιο φύλλωμα που αποτελείται από ωραία στρογγυλά λαμπερά πράσινα φύλλα και μεγάλα συνήθως διπλά, λευκά, άνθη με έξοχο άρωμα . Πήρε το όνομά του απ' το Σκωτσέζο γεωπόνο Αλεξάντερ Γκάρντεν. Στην Ελλάδα ήρθε από τη Νότια Αφρική και είναι από τα πιο γνωστά και αγαπητά καλλωπιστικά φυτά. Ανήκει στα οξύφιλα φυτά (καμέλια, ορτανσία, αζαλέα) και δεν ευδοκιμεί σε ασβεστώδες έδαφος, αλλά σε ελαφρώς όξινο. Το καλύτερο χώμα για τη γαρδένια είναι το καστανόχωμα.Καλλιεργείται σε γλάστρες και θερμοκήπια, όπου μπορεί να παράγει λουλούδια όλο το χρόνο. Σε φυσικό περιβάλλον ανθίζει από τα τέλη της άνοιξης και ως τις αρχές του φθινοπώρου. Η γαρδένια είναι εξαιρετικά ευαίσθητο φυτό. Είναι κατάλληλη κυρίως για παραθαλάσσιες περιοχές. Το χειμώνα δεν αντέχει το ψύχος και θέλει προστασία , ενώ όταν ο καιρός δεν είναι ψυχρός διατηρείται όλο το χρόνο. Η πιο καλή θερμοκρασία για το φυτό είναι οι 10°-13° C βαθμοί. Ο χώρος πρέπει να είναι απάνεμος, φωτεινός και να υπάρχει καλός αερισμός. Το καλοκαίρι δεν αντέχει σε υψηλές θερμοκρασίες και πρέπει να τοποθετείται σε σκιερό μέρος. Διατηρείται και σε μερική έκθεση στον ήλιο αρκεί να υπάρχει αρκετή υγρασία στην ατμόσφαιρα.
Το Λίλιουμ (κρίνο) Λυδία Κυριακοπούλου Τα κρίνα είναι βολβώδη φυτά. Έχουν συνήθως ψηλό βλαστό με άνθος στην κορυφή. Το άνθος τους αποτελείται συνήθως από έξι πέταλα και είναι στραμμένο με μία ελαφριά κλίση προς το έδαφος. Έχει έντονα χρωματισμένους κίτρινους ανθήρες. Τα περισσότερα είδη κρίνων ανθίζουν κατά τη διάρκεια της άνοιξης και κάποια προς το τέλος του καλοκαιριού. Από τα γνωστότερα είδη κρίνου είναι το Λείριον το πάλλευκο που είναι περισσότερο γνωστό ως "κρινάκι της Παναγίας". Έχει ύψος μέχρι ένα μέτρο και λευκό άνθος. Πολύ εντυπωσιακό είδος είναι το Λείριον της Ροδόπης ή Κρίνος της Ροδόπης. Είναι φυτό ενδημικό της ελληνικής και βουλγαρικής Ροδόπης. Ανθίζει τον Ιούνιο. Τα άνθη του είναι πάντα κίτρινα και φτάνουν σε μέγεθος τα 10 εκ. περίπου. Ο βλαστός σπάνια ξεπερνά τα 80 εκ. και στην κορυφή του βγαίνουν 1-5 άνθη. Είναι από τα πιο σπάνια και απειλούμενα φυτά του Εθνικού Πάρκου Οροσειράς Ροδόπης και για το λόγο αυτό δεν πρέπει να κόβεται ή να ξεριζώνεται.
Η τοξικότητα του Κρίνου στις γάτες Σύμφωνα με τον «Διεθνή σύνδεσμο κτηνιάτρων για τις γάτες» οι κρίνοι είναι θανατηφόρα τοξικοί για τις γάτες. Μια απλή δαγκωματιά στα φύλλα ενός κρίνου, μια κατάποση του νερού που βρίσκεται στο βάζο με τους κρίνους ακόμη και ένα γλείψιμο της γύρης μπορεί να προκαλέσει καταστροφή των νεφρών της γάτας. Εάν δεν επέλθει άμεσα ο θάνατος, το ζώο είναι πιθανό να χρειάζεται αιμοκάθαρση. Όλα τα λίλιουμ παράγουν την τοξική χημική ουσία αλλά τα πιο επικίνδυνα είδη είναι τρία: Easter Lilies, Stargazer lilies και Asiatic lilies. Τέλος ορισμένες γάτες είναι περισσότερο και άλλες λιγότερο ευαίσθητες στην τοξικότητα του κρίνου.
Το γαρύφαλλο Το “άνθος του Διός” Η γαρυφαλλιά (ή δίανθος, γαριφαλιά) είναι ένα από τα πιο δημοφιλή πολυετή λουλούδια που συναντάμε στις περισσότερες αυλές και μπαλκόνια των ελληνικών σπιτιών, φυτεμένη σε γλάστρες και ζαρντινιέρες. Ξεχωρίζει για την πλούσια βλάστηση με στενόμακρα λογχοειδή φύλλα και τα άφθονα και εντυπωσιακά άνθη σε διάφορες αποχρώσεις: λευκά, ροζ, μωβ, πορτοκαλί, κόκκινα, κίτρινα, ακόμη και δίχρωμα. Η γαρυφαλλιά ανθίζει από τον Απρίλιο μέχρι και τον Νοέμβριο και τα λουλούδια της διατηρούνται σε βάζο για αρκετό χρονικό διάστημα.. Είναι φυτό με πυκνή βλάστηση και φτάνει σε ύψος τα 60 εκατοστά. Οι ρίζες του είναι δυνατές και διεισδύουν βαθιά στο έδαφος.
Ο μύθος του δίανθου Η μυθολογία αναφέρει ότι ο Δίας από ζήλεια προς τη γυναίκα του Ήρα αποφάσισε να έχει κι εκείνος ένα λουλούδι αντάξιο του κρίνου που αυτή είχε. Έριξε τότε έναν κεραυνό στη γη και μέσα από την αστραπή και τον καπνό φύτρωσε το μυρωδάτο γαρύφαλλο, που πήρε το όνομά του, Δίανθος, δηλαδή άνθος του Δία.
Ελένη Παυλή Γ2
Η τουλίπα - Γιάννος Χειράκης Τόπος καταγωγής της ήταν το βουνό Παμίρ Αλάι, στα σύνορα του Τατζικιστάν, του Πακιστάν και της Κίνας. Το όνομα της τουλίπας προέρχεται
από τη λέξη τουρμπάνι (toliban), που φορούν οι άνθρωποι στη Μέση Ανατολή. Στο γένος της τουλίπας υπάγονται 100 περίπου είδη βολβωδών φυτών με σύνηθες ύψος 20 - 40 εκ, αλλά υπάρχουν και ποικιλίες που μπορεί να ξεπεράσουν τα 70 εκ. Τα φύλλα της τουλίπας είναι μακριά και σαρκώδη, αυλακωτά με σχήμα λογχοειδές ή ωοειδές. Στην Ελλάδα βρίσκονται εννέα είδη αυτοφυούς τουλίπας. Τα κύρια χρώματα των ανθέων της τουλίπας είναι το κίτρινο και το κόκκινο, αλλά βρίσκουμε και λευκά, πορφυρά και ροζ άνθη. Είναι φυτό για δροσερά κλίματα, δύσκολα μπορεί να αναπτυχθεί σε τροπικά και ζεστά κλίματα.Η τουλίπα ανθίζει από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο. Είναι ιδανικό φυτό για να στολίσει τον κήπο, το μπαλκόνι, φυτεύοντάς τη σε γλάστρες, σε παρτέρια ακόμα και σε βραχόκηπους. Μεγάλες οργανωμένες καλλιέργειες του φυτού βρίσκονται στην Ολλανδία, που καλύπτουν τεράστιες εκτάσεις γι' αυτό η Ολλανδία ονομάζεται και ‘’χώρα της τουλίπας’’. Υπάρχουν πολλοί μύθοι που αναφέρεται η τουλίπα, αλλά ο επικρατέστερος μύθος αναφέρει ότι στην Ανατολή υπήρχε ένας Πέρσης πρίγκιπας ονόματι Φαράχ που ήταν ερωτευμένος με την Σχιρίν. Η Σχιρίν σκοτώθηκε και ο Φαράχ δεν άντεξε την απώλεια και αυτοκτόνησε, πέφτοντας με το άλογο από τον γκρεμό. Από την κάθε σταγόνα αίματος που σκορπίστηκε στο έδαφος δημιουργήθηκε μία τουλίπα. Έτσι η τουλίπα θεωρήθηκε σύμβολο της αγάπης.
Το ζουμπούλι - Φαίδρα Αναγνωστάκη – Γ1 ΤΟ ΖΟΥΜΠΟΥΛΙ Υάκινθος ή Ζουμπούλι είναι βολβώδες καλλωπιστικό πολυετές φυτό. Κατάγεται από τις περιοχές της ανατολικής Μεσογείου όπως την Ελλάδα, τη Μικρά Ασία και τη Συρία. Σε μερικά μέρη της Ελλάδας λέγεται διατσέντο (Επτάνησα και νησιά του Αιγαίου) ή διατσίντο ( Χίος) (από το ιταλικό giacinto «υάκινθος»). Ο Υάκινθος καλλιεργείται μέσω του βολβού, από τον οποίο αναπτύσσονται 4 έως 6 φύλλα που είναι μακριά, λογχοειδή με πράσινο χρώμα και το ύψος τους φτάνει τα 20 με25 εκατοστά. Για να αναπτυχθεί χρειάζεται περίπου 8 με 10 εβδομάδες, ένα μέρος που είναι σκοτεινό, η θερμοκρασία του οποίου να μην ξεπερνάει τους 12 βαθμούς Κελσίου. Ανθοφορεί περίπου στα μέσα της άνοιξης ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες.Το μέγεθος των ανθέων φτάνει τα 2 εκατοστά. Έχουν διάφορα χρώματα όπως μοβ, ροζ και λευκό. Ο Υάκινθος είναι ένα φυτό με μεγάλη καλλωπιστική αξία. Χρησιμοποιείται κυρίως στην ανθοδετική τέχνη, είτε ολόκληρο το φυτό, είτε με κομμένα τα ανθικά του στελέχη.
Η μαργαρίτα Στέφανος Βελισσαρίου Είναι ένα φυτό ευαίσθητο στην παγωνιά και τον κρύο αέρα ενώ προτιμά σαφώς τις θέσεις με καλή ηλιοφάνεια στον κήπο ή το μπαλκόνι μας. Τους καλοκαιρινούς μήνες ζητάει πολύ τακτικό πότισμα το οποίο και πρέπει να ελαττώσουμε σημαντικά όταν οι θερμοκρασίες πέσουν. Επίσης για τη σωστή ανάπτυξή της είναι απαραίτητο να την έχουμε φυτέψει σε χώμα με καλή αποστράγγιση γιατί δε φθάνει μόνο να ποτίζουμε τακτικά αλλά πρέπει παράλληλα να γίνεται και σωστή απορρόφηση του νερού ώστε να ωφεληθεί το φυτό μας. Η ανθοφορία της μαργαρίτας διαρκεί από τα τέλη της άνοιξης έως και το φθινόπωρο, ενώ όταν ολοκληρώσει τον κύκλο της ένα καλό κλάδεμα βοηθάει σημαντικά στην ανανέωση του φυτού. Επίσης κατά τη διάρκεια που η ανθοφορία της βρίσκεται στο φόρτε της θα πρέπει να κόβουμε τακτικά τα άνθη που αρχίζουν να μαραίνονται – πρόκειται για μία κίνηση που βοηθάει σημαντικά στην παραγωγή νέων λουλουδιών. Σε αυτό το στόχο βοηθάει πολύ και η τακτική λίπανση του φυτού (περίπου ανά 2 εβδομάδες) με τη χρήση κάποιου ειδικού λιπάσματος για ανθοφόρα φυτά σε υγρή μορφή.
Τέλος, αν και γενικά η μαργαρίτα είναι ένα μάλλον εύκολο φυτό στην καλλιέργειά του, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να προσβληθεί από μελίγκρα και αφίδες. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να πάμε σε γεωπόνο για να μας υποδείξει το τρόπο αντιμετώπισής τους ή εναλλακτικά να δοκιμάσουμε τη χρήση κάποιου φυσικού – οικολογικού φυτοφαρμάκου που μπορούμε να ετοιμάσουμε μόνοι μας.
Το Γιασεμί Μαρίνα Νικολάου, Γ2
27.3.2020
Το γιασεμί ή αλλιώς ίασμος, ανήκει στην οικογένεια των ελαιοειδών. Πολλά κείμενα αναφέρουν, πως προέρχεται από τα Ιμαλάια, το Θιβέτ και την Κίνα. Υπάρχουν 300 περίπου είδη του φυτού αυτού, ενώ τα άνθη του ποικίλουν σε χρώμα, καθώς μπορεί να είναι κίτρινα, λευκά, ροζ, μπλε και γαλάζια. Το γιασεμί το συναντάμε κυρίως σε χώρες με θερμό κλίμα όπως στην Ελλάδα, καθώς αγαπά πολύ την ηλιοφάνεια και τη ζέστη, ενώ αντίθετα είναι ευαίσθητο στο κρύο. Είναι αναρριχώμενο φυτό και έχει πολύ ευχάριστη μυρωδιά, για αυτό το λόγο χρησιμοποιείται ευρύτατα στην αρωματοποιία, καθώς είναι απαραίτητο συστατικό των αρωμάτων. Στη χώρα μας, είναι πολύ διαδεδομένο διακοσμητικό φυτό καθώς το συναντάμε πολύ συχνά σε κήπους και αυλές. Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%B5%CE%BC%CE%AF
Η Πασχαλιά, ένα λουλούδι για το Πάσχα! Μαριαλένα Πράππα, Γ2 Η πασχαλιά, όπως δηλώνει και το όνομά της, είναι το καλλωπιστικό φυτό που έχει συνδεθεί με τη γιορτή του Πάσχα. Φυλλοβόλος θάμνος, με ύψος που φτάνει μέχρι τα τέσσερα μέτρα, δίνει την εντυπωσιακή ανθοφορία της για 20-30 μέρες, στα τέλη της άνοιξης, κοντά στην περίοδο του Πάσχα. Ξεχωρίζει τόσο για τα καρδιόσχημα βαθυπράσινα φύλλα, αλλά κυρίως για τα πολύ αρωματικά άνθη της, σε αποχρώσεις από λευκό και απαλό κίτρινο, μέχρι βαθύ μωβ. Με καταγωγή από την περιοχή των Βαλκανίων, έχει εγκλιματιστεί και διαδοθεί στην βόρεια και δυτική Ευρώπη, καθώς και στη Β. Αμερική. Η πασχαλιά δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις και ευδοκιμεί σε έδαφος μέσης σύστασης, ακόμη και σε ξηρό, αρκεί να στραγγίζει ικανοποιητικά. Κατάλληλη εποχή φύτευσης της, είναι η άνοιξη και το φθινόπωρο. Επιλέγεται ηλιόλουστη θέση, καθώς χρειάζεται αρκετό χώρο με επαρκή αερισμό, ώστε να μπορέσει να αναπτύξει ικανοποιητικά την ανθοφορία της. Η πασχαλιά έχει περιορισμένες ανάγκες σε νερό και δεν χρειάζεται τακτικά ποτίσματα. Χρειάζεται λίπανση δύο φορές το χρόνο. Τα υπερώριμα ξερά λουλούδια της αφαιρούνται κατά τον μήνα Μάιο και Ιούνιο, προκειμένου να διατηρηθεί η ζωντάνια και η ζωτικότητα της. Στο νησί Mackinac, στη λίμνη του Michigan, ανάμεσα σε Αμερική και Καναδά, γίνεται κάθε χρόνο, από το 1949, στα μέσα του καλοκαιριού, δεκαήμερο φεστιβάλ των πασχαλιών. Περιλαμβάνει επισκέψεις στους κήπους και τα πάρκα του νησιού που διαθέτουν πολλές ποικιλίες πασχαλιάς με άνθη άσπρα, ροζ ή μωβ, καθώς και παρελάσεις με άλογα στολισμένα στο λαιμό με γιρλάντες από άνθη πασχαλιάς.
Ο Ιβίσκος Αλέξανδρος Βελισσαρίου Το πιο κοινό είδος είναι ο Ιβίσκος ο συριακός (Hibiscus syriacus), (αλλιώς αλθαία), φυλλοβόλος θάμνος ή μικρό δέντρο καλλωπιστικό με πολύ ωραία μεγάλα άνθη, λευκού, μωβ, ή ροζ χρώματος. Ανθίζει το καλοκαίρι. Τα φύλλα του είναι μεγάλα, τριγωνικά και οδοντωτά. Συνήθως φυτεύεται κατά μήκος των δρόμων. Ευαίσθητος στο ψύχος αγαπά τα ηλιόλουστα μέρη, ενώ είναι ανθεκτικός στην ξηρασία. Πολλαπλασιάζεται κυρίως με μοσχεύματα, παραφυάδες και καταβολάδες. Ο Ιβίσκος ο καννάβινος (Hibiscus cannabinus) είναι ποώδες μονοετές φυτό φτάνει σε ύψος τα 3,5 μέτρα τα φύλλα του συγκεντρώνονται στις κορυφές των βλαστών. Τα άνθη του είναι κίτρινα και στο κέντρο τους μοβ, βγαίνουν δε από τις μασχάλες των φύλων. Το φυτό είναι ιδιαίτερης οικονομικής σημασίας και καλλιεργείται σε περιοχές της Αφρικής για τις κλωστικές ίνες που βγαίνουν από το φλοιό του ,γνωστές με την ονομασία κέναφ ή κάνναβιτης Βομβάης. Οι καλύτερης ποιότητας ίνες λαμβάνονται την περίοδο της ανθοφορίας του φυτού. Έχουν μήκος ένα μέτρο χρώμα κιτρινωπό και εξαιρετική ανθεκτικότητα. Με αυτές κατασκευάζονται ανθεκτικά σακιά, σχοινιά και χαλιά. Από τα σπόρια του παρασκευάζονται ζωοτροφές. Ο Ιβίσκος ο σινικός (Ιβίσκος η σινική ροδή) - Hibiscus rosa-sinensis) καλλιεργείται στην Κίνα και χρησιμοποιείται στην παρασκευή χαρτιού. Καλλιεργείται και ως καλλωπιστικό για τα μεγάλα, συνήθως κόκκινα, άνθη του. Ο ιβίσκος της Ερυθραίας (Ιβίσκος η σαβδαρίφη - Hibiscus sabdariffa) καλλιεργείται για τα άνθη του από τα οποία παρασκευάζεται αφέψημα χωνευτικό και τονωτικό κατάλληλο και για την καταπολέμηση της υπέρτασης. Κοινό καλλωπιστικό φυτό είναι και ο ιβίσκος ρόζα ή κινέζικη τριανταφυλλιά που φτάνει σε ύψος τα 4 μέτρα και καλλιεργείται για τα μεγάλα , όμορφα κωνικά του άνθη σε ποικιλία χρωμάτων. Το φυτό έχει υποστεί πολλές διασταυρώσεις και σήμερα υπάρχουν περίπου 800 είδη καλλιεργούμενων ποικιλιών. Ο ιβίσκος ο τρισχιδής είναι μονοετές φυτό με πολλές διακλαδώσεις των βλαστών του που φέρουν πολλές τρίχες. Τα άνθη του έχουν χρώμα κόκκινο, λευκό ή κίτρινο και ανοίγουν όταν είναι στον ήλιο ενώ κλείνουν όταν είναι στη σκιά.
Το Αγιόκλημα ΣTAYΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Γ1 Το αγιόκλημα ή αλλιώς αιγόκλημα είναι ένας αειθαλές αναρριχητικός θάμνος με πολύ όμορφα άσπρο-κίτρινα άνθη. Τα άνθη του είναι γνωστά γιατί έχουν σχήμα σάλπιγγας με ευωδιαστό άρωμα και διακοσμητικούς καρπούς, τους οποίους τα πουλιά βρίσκουν απολαυστικούς. Τα άνθη του παράγονται για όλη σχεδόν τη διάρκεια του καλοκαιριού. Στην αρχή τα άνθη του είναι λευκού χρώματος, στην συνέχεια κιτρινίζουν και τέλος γίνονται ένας μαύρος σφαιρικός καρπός, έχουν μήκος 1-2 ίντσες. Τα φύλλα του είναι απλά, αντικριστά, έχουν οβάλ, στενόμακρο σχήμα που μοιάζει με φτερό, είναι ημι-αειθαλή, μπορούν να παραμείνουν στο θάμνο για όλη τη διάρκεια του χρόνου και φτάνουν περίπου τις 3 ίντσες μήκος. Μεγαλώνει πλευρικά σε απόσταση 7 με 10 πόδια, και βάθος 3-4 ποδιών.
Η Φτέρη Η Φτέρη είναι ένα καταπράσινο φυτό που μπορούμε να διατηρήσουμε στον κήπο, καθώς και μέσα στο σπίτι δημιουργώντας μοναδικές, διακοσμητικές συνθέσεις.Με το όνομα Φτέρη είναι γνωστά όλα τα φυτά που ανήκουν στα Πτεριδόφυτα. Χρησιμοποιείται κυρίως για τα φύλλα της,ενώ στο παρελθόν έχει χρησιμοποιηθεί για την εξαγωγή ποτάσας,επειδή έχει υψηλή περιεκτικότητα σε κάλιο. Τέλος φτάνει σε ΄υψος τα120 εκ. Κι ο μισχος του είναι σκεπασμένος με τρίχες.Οι σπόροι του ωριμάζουν απο Αύγουστο μέχρι Νοέμβριο. Αντώνης Παπαμακάριος Γ2
Το Γιούκα - Γιώργος Κατσαμάγκος → Το γένος Γιούκα (youka) περιλαμβάνει 40 είδη, τα περισσότερα από τα οποία προέρχονται από τη Βόρεια Αμερική, το Μεξικό, και γενικά την Κεντρική και Νότια Αμερική. Στους πολύ γνωστούς συγγενείς περιλαμβάνεται το γιγαντιαίο δέντρο του Ιησού του Ναυή (Γιούκα η βραχύφυλλος) και η μικρότερη Γιούκα η αλοήφυλλος. Πραγματικά μεγάλη οικογένεια! Το γιούκα είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στη χώρα μας και αποτελεί ένα φυτό που πολλοί λατρεύουν ενώ άλλοι το θεωρούν επικίνδυνο λόγω των σκληρών φύλλων του που μοιάζουν με σπαθιά. Το συναντάμε πολύ συχνά σε κήπους και βραχόκηπους, καθώς επίσης σε γλάστρες, σε αυλές και σε μπαλκόνια, αλλά και ως φυτό εσωτερικού χώρου. → Οι ντόπιοι έχουν επωφεληθεί από την πολύπλευρη χρησιμότητα αυτού του φυτού. Για παράδειγμα, οι ίνες που εξάγονται από τα φύλλα του χρησιμοποιούνται για να κατασκευάζονται πατάκια, ζώνες και σακίδια. Επίσης, αν τα φύλλα θερμανθούν μέχρι να γίνουν εύπλαστα, οι κηπουροί μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να δένουν εύκολα τα προϊόντα τους. Φαίνεται ότι οι χρήσεις αυτού του φυτού είναι ατέλειωτες! Τα άνθη της γιούκας μαγειρεμένα με αβγά και πατάτες αποτελούν ένα αγαπημένο φαγητό στην Κεντρική Αμερική. → Το γιούκα ευδοκιμεί σε ηλιόλουστα μέρη, καθώς είναι ανθεκτικό στις δυνατές καλοκαιρινές ακτίνες του ήλιου, ενώ μπορεί να αναπτυχθεί εξίσου εύκολα και σε ημισκιερές θέσεις. Είναι ευαίσθητο στην πολύ παγωνιά του χειμώνα και λόγω κρύου μπορεί να εμφανίσει καφετί κηλίδες πάνω στα φύλλα. Δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις σε χώμα, αρκεί να έχει καλή αποστράγγιση. Για να φυτέψουμε το γιούκα σε γλάστρα στο μπαλκόνι μας, επιλέγουμε σημεία με νότιο ή δυτικό προσανατολισμό. Επίσης, είναι χρήσιμο να προσθέσουμε άμμο στο φυτόχωμα της γλάστρας που θα κάνει χώμα πιο ελαφρύ, καθώς και λίγο χαλίκι στη βάση για να εξασφαλίσουμε καλύτερη αποστράγγιση για απομάκρυνση του νερού.
Ο Καλλιστήμονας Χρήστος Κοντογιάννης ❏ ❏ ❏ ❏ ❏ ❏
Ο καλλιστήμονας (Callistemon sp) είναι αειθαλής θάμνος που μπορεί να φτάσει και τα 4 μέτρα. Η ονομασία του συνδέεται με τα ασυνήθιστα άνθη του Ανθίζει από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο. Κατάγεται από την Αυστραλία. Ευδοκιμεί σε περιοχές με θερμό, ξηρό καλοκαίρι και ήπιο χειμώνα. Ο καλλιστήμονας, την περίοδο που είναι ανθισμένος, έχει υψηλή επισκεψιμότητα από μέλισσες, γι’ αυτό θέλει προσοχή για όσους είναι αλλεργικοί στο τσίμπημά της. https://www.mistikakipou.gr/kallistimonas-fito-frontida/ https://www.facebook.com/Thegardenconcept.eu/posts/756676077704194/ https://www.issaris.gr/49_1p685/Kallisthmonas
