Fabrica 1/2016

Fabrica

Maj 2016 Gazeta Internetowa Portalu Literackiego Fabrica Librorum www.portalliteracki.pl No.: 1/2016

W numerze: Arkadiusz Burda, Agnieszka Rykowska – Kowalik, Aleksander81, Helka, Emilia Chmielecka, UnaBuber, Pawel20, Tadeo, Anita Simonjetz, Darek Siatkowski, Marienka, Czeszka, Teofil Grzegorz Bielecki, Tomasz Kościkiewicz

Wszystkie teksty pochodzą z Portalu Fabrica Librorum. Mieisęcznik Fabrica – fabrica.redakcja@gmail.com Portal Literacki - Fabrica Librorum 1998-2016 redakcja.fabryka@gmail.com Publikowane teksty są własnością ich autorów. Kopiowanie, powielanie, odtwarzanie publiczne bez zezwolenia jest zabronione.

Fabrica 1/2016

2

Poezja i proza

Fabrica 1/2016

3

Arkadiusz Burda

Copypasta Stary zepsuty człowiek Mak Filiser Co widzisz przyjacielu?

Co widzisz czy człowieka zepsutego? przyjrzyj się uważnie mógłbym być staruszką lub równie dobrze staruszkiem żyć w każdym miejscu na ziemi Dożyć stu jedenastu lat na urodziny siedząc w fotelu puszczać obłoczek z kubańskiego cygara będącego prezentem jak pieniądze i liczne kartki urodzinowe otrzymane od rodziny z życzeniami ku pokrzepieniu Należy włożyć to między baśnie że życie w zakładzie geriatrycznym jest bardzo fajne rutynowe zabijanie tym się różni od tego w obozach zagłady że odbywa się za zamkniętymi drzwiami i jest pojedyncze Uchodzi uwadze społecznej wystarczą napisy krzepiące to nic że obsługa z obrzydzeniem wymienia pieluchomajtki po „porze lunchu” po porze karmienia

Fabrica 1/2016

4

To coś co zajmuje łóżko niech zejdzie i zrobi się wszystkim lżej w cichych marzeniach personelu jak i rodzin gdy truchło umrze westchnąwszy pozostawi panoptikum i uczucie powszechnej ulgi

Fabrica 1/2016

5

Cross - Dressing Szukam nieoczekiwanego.

Szukam rzeczy, których nie widziałem nigdy wcześniej.

Robert Mapplethorpe Każdy dzień jest Piekłem Sanji'ego dla odszczepieńca Orchideo Cantedeskio - afrykańska elegantko Kalio i ty Jessico Alicjo z Krainy Czarów pielęgnująca każdego dnia własne szaleństwo przechadzając się nocą po miejskim trotuarze w poszukiwaniu ciasnego gorsetu lateksu czarnych rajstop dobrowolnego wybatożenia kija w dupie w Dzień Dziękczynienia zakazanego owocu o smaku moczu na ulicy mówią wyrostki których kocha lewica że ludzi takich jak wy trzeba ukamienować to będą nowe zwyczaje ubogacające kulturowo podobnie myśli ksiądz sedewakantysta ma nadzieję że tych co gwałcą prawo naturalne będzie się palić na stosach za herezję modernizmu cierpienie które zapewnia ekstazę

Fabrica 1/2016

6

Farkhunda Malikzada (1987-2015) Moje imię jest dobrze wróżące na przyszłość oznacza pomyślność i rozradowanie dwadzieścia siedem wiosen - młoda jestem jak na nauczycielkę tego dnia oderwałam się od ziemi ale co unosiłam się do góry to złota młodzież ściągała mnie w dół strażnik meczetu Króla dwóch mieczy oskarżył mnie o spalenie Koranu bo wytknęłam mu sprzedaż oszukańczych amuletów Taweez z kilkoma świętymi wersami a przecież miałam na sobie welon czystości studiowałam muzułmańską teologię serce moje sercem synogarlicy nieskazitelna biel czystość i prostota pobito mnie krzycząc by spalić czarownicę

Fabrica 1/2016

7

Wieża Babel za Peterem Brueglem Jeżeli zgaśnie nadzieja, a wieża Babel ogromna powstanie, czy drogi Ziemi rozjaśni jakaś pochodnia?

Federico García Lorca Rzekł król Nimrod do kupców bławatnych zaufanych inżynierów i murarzy operatorów ciężkich podnośników nie lękajcie się rozwoju i modernizacji trzeba zbudować wieżę nachodźcy będą budowniczymi nowego kształtu człowieka który powstanie na zrębach niesprawiedliwego centrum handlu dobrami trzeba się dzielić a nie tkwić jak urzeczony w zabobonach względem tych co są na odległym widoku a przyjdą pod zamek rzekę wiatrak łąkę i góry bo chcą też mieć swój udział Ogrody warzywne są za ścianą wózek jedzie przez most a kobiety robią pranie obok rzeki jest dobrze wykonywać swoją prace na dolnym poziomie odpoczywają śpią robią kupę Ciężarówki z materiałami jadą w górę krowy pasą się na łące a podróżnicy idą w kierunku miasta ku wieży budowa trwa ludzie żyją w jej murach w błogiej szczęśliwości

Fabrica 1/2016

8

ARKADIUSZ BURDA (ur. 1970) − poeta i plastyk. Publikował, między innymi, w: Esencji, Słowem i Kształtem, Szafie, Undergruncie, Helikopterze i kwartalniku Red.. Wiersze publikuje głównie w Internecie. Znalazł się w gronie poetów, których wiersze zostaną zaprezentowane w antologii współczesnej poezji polskiej pod tytułem Poeci i poetki przekraczają granice. 100 wierszy (pod red.

Konrada Kędera, Ingi Iwasiów, Piotra Śliwińskiego). Uprawia malarstwo sztalugowe i miniaturowe, zajmuje się także grafiką artystyczną. Preferuje głównie technikę olejną, temperę i akryl. Ponadto wykonuje grafikę artystyczną, linoryt barwny i czarno-biały, projektuje ekslibrisy. Jego twórczość można znaleźć w wielu kolekcjach, w kraju i zagranicą. Mieszka w Zamościu.

Fabrica 1/2016

9

Aleksander81 być jak Rudolph Fentz wycieczki są dobre dla turystów ignorantów endogennych pamiątek z cyfrowymi kartami pierwszej klasy i kasy tempera pustki zamkniętej w nominałach wyrzuca mnie przez świetlik w pielgrzymkę po warstwach skórnych od ziemi odbitych papierówek przez soki wylewające korą w zapomnieniu matki pszczoły upijane nektarem do omdlenia nie potrafię przenieść bagażem pozdzieranych kolan gdzieś w agrestowej alei przysiadłych zapachów sadu z nutami na pięciolinii roztaczające nad dach niepomalowanej altany z dziadkiem i ryczką wtedy szczytem wygody byłoby zostać tam wdychać kolejne składniki włoszczyzny niedzielnego rosołu zanurzane krople magi(i) w (l)aurach autentyzmu autocentryzmu regały pełne pełniące dopełniacze ceglanego domku na kółkach zielonego pelikana szkoda najbardziej skrzydlatego przyjaciela potomka welocypedów z którym wyprzedzałem wiatr drogami donikąd gubiłem się krzyżówkami bez świateł bezpiecznie wracałem wyżłobionymi torami na dunie do dołka w kąciku jasnego pokoju ostatni niezdobyty przez obcych bastion z balkonem gościnnym na dnie i noce wyświetlane kalejdoskopem na ścianie slajdy opadające rokrocznie z drzewa klanu klonu gruszy kasztanowca królewskich ogrodów

Fabrica 1/2016

10

Tomasz Kościkiewicz Commercial Street Pomiędzy kościołem Świętego Pawła a sklepem British Heart Foundation, zauważyłem dzisiaj gołębia oskubującego kość kurczaka z resztek mięsa.

Pomyślałem sobie, że gdzieś już widziałem dokładnie taki sam obrazek.

Kościół zamieniony w przedszkole i mięsożerny gołąb pod sklepem, można tu kupić wazę, która nią nie była, bo ktoś przechowywał w naczyniu prochy bliskiej osoby, zanim sam obrócił się w proch.

Zabawne, chmury tutaj wiszą tak nisko, że można je roztrącać parasolem, gwiazdy natomiast – jeśli je widać, są kwintesencją kreskówek Disneya, kiedy wieje wiatr od morza nie widać gór, a kiedy od gór – morze staje dęba.

Kilka przecznic dalej, Commercial Street przechodzi w Commercial Road, tuż za Policją stoi meczet, kopuła i minaret przypominają Hagia Sophia, za płotem meczetu można posłuchać folku i wypić w irlandzkim pubie.

Pomiędzy kościołem Świętego Pawła a sklepem British Heart Foundation rozłożył się obozem cały świat i wszystkie religie, dzisiaj niedziela i pada, na Commercial Street gołąb pożera kurczaka i wcale się nie śpieszy.

Fabrica 1/2016

11

Bop II W tym mieście spokojnie, beztrosko mogę iść przed siebie, ulica prowadzi na wzgórza, zupełnie jak w San Francisco, tylko zimniej i mniej kolorów, no i nie jeżdżą tramwaje, ale co tam, zgiełk pewnie taki sam, jednak mogę iść spokojnie w tym mieście ukrytym pod skrzydłami wielkiego smoka, którego gniazdo można znaleźć w górach, na które patrzę.

Pada deszcz, ale to mi już nie przeszkadza.

W nocy w tym mieście lepiej nie pić za dużo, chociaż i tak nikt się tym nie przejmuje i piją na umór dopóki dżdżysta noc jak skrzydła smoka osłania wstydliwe sprawy, taksówki pędzą oszalałe mokrymi ulicami miasta i z pubów sączy się na bruk blues, jazz i rock w tym mieście pod skrzydłami wielkiego smoka, którego gniazdo można znaleźć w górach, które pokrywa mgła.

Pada deszcz, ale to mi już nie przeszkadza.

W tym mieście niespokojnie jest tylko w weekendy, bo prawie nikt nie siedzi w domu, bo to grzech siedzieć w weekend w domu, poza tym panuje tu spokój, nawet nie pozorny i beztrosko można iść ulicą pnącą się w górę, do gniazda wielkiego smoka, które ukryte gdzieś w górach czeka, aż je ktoś wścibski odnajdzie, ale takich tu nie ma, w mieście ukrytym pod skrzydłami wielkiego smoka, Pada deszcz, ale to mi już nie przeszkadza.

TOMASZ KOŚCIKIEWICZ (ur. 1972) – poeta. Wydał trzy książki poetyckie: „Wyzwalam się każdego dnia”, „Wiersze” i „Emigracja”. Redaktor portalu Fabrica Librorum.

Fabrica 1/2016

12

Helka Vincent "Są godziny, które nie są dniami i godziny, które są jak sen". **** Chodnikiem ulicy Paulus Potterstraat w Amsterdamie pełznie długa kolejka. Pełznie mozolnie, krok za krokiem, zmęczona obezwładniającym upałem. Kolorowy tłum faluje, poci się, tęskni za deszczem, gęstnieje jak lawa. Cierpliwie czeka by dotknąć wartych miliony dolarów obrazów wielkiego malarza, zobaczyć sposób w jaki prowadził pędzel i nakładał farby na płótno. Nieopodal, na brzegu chodnika stoi mężczyzna, o wychudłej twarzy, skrytej w cieniu ronda słomkowego kapelusza, patrzy przed siebie pełnym melancholii spojrzeniem, z jego ust wydobywa się ledwo słyszalny, nieskładny szept. " - Łatwiej było mi zbudować sobie nieśmiertelność malując, niż porozumieć się z drugim człowiekiem. Nie wierzę, że w moim piekle jest jakaś furtka".

Dziwne słowa przyciągają moją uwagę. Mrużąc oczy od słońca, staram się śledzić ruchy jego warg, ale trudno zrozumieć mi sens wypowiadanych przez niego zdań. Wciskam machinalnie ręce w kieszenie spodni, robiąc dziurę w cienkiej podszewce.

- Nie stój pan na środku.- odzywa się kobieta w białej chustce.

Człowiek słysząc to milknie, garbi się starając rozetrzeć wzrokiem w pył płytę chodnika. Obojętny tłum milczy, jest zajęty sobą. Kolejka przesuwa się ospale, o metr, może o dwa. Chłopiec z prawej strony przysiada ze śmiechem i wciska w otwór kratki ściekowej utytłany w piachu wafel.

Mężczyzna gwałtownym ruchem zrywa z głowy kapelusz. Na jego czole, wśród kosmyków wyrudziałej czupryny i kropli potu tańczą jak oszalałe promienie słońca. Wpatruję się w jego profil.

- On chyba nie ma ucha.- mówię nie dowierzając sama sobie.

Przed oczami nagle przemykają mi dziesiątki obrazów, jak klatki zapomnianego filmu. Przypominam sobie publikacje, albumy, notatki, wszystko powraca ze zdwojoną siłą, przyglądam się uważnie mężczyźnie. - To Vincent Van Gogh.- szepczę zaskoczona.

Ta sama, smutna twarz patrzyła na mnie z reprodukcji zapamiętanych autoportretów malarza. Robi mi się z wrażenia jeszcze bardziej gorąco.

Van Gogh wolnym krokiem zmierza w stronę budynku muzeum.

Podążam za nim, przyklejona do jego cienia. Mój instynkt podpowiada, że za chwilę mogę stracić go z oczu, przyspieszam. Nikt nas nie zatrzymuje, nie sprawdza biletów. Wchodzimy przez szerokie, szklane drzwi do środka budynku muzeum. Nie słychać szczęku migawek aparatów fotograficznych, ani szelestu kamer, nie słychać odgłosu kroków innego, niż nasze stąpanie. Oprócz nas Fabrica 1/2016

13

prawdopodobnie nikogo nie ma. Czuję każdą drobinką ciała przenikliwy chłód i surowość pochłaniającej nas nieznanej, monumentalnej konstrukcji. Ze skąpo oświetlonych ścian korytarzy i sal parteru wyziera martwa cisza. Zaczynamy wspinać się po stromych schodach, szybko wchłania nas głębia wąskiego korytarza najwyższego piętra, wydaje mi się drogą bez końca. Pod naszymi nogami cicho skrzypią deski. Stajemy przed wysokimi, masywnymi drzwiami, są lekko uchylone.

Mężczyzna rozdygotanym ruchem łapie za mosiężną klamkę, nie zwraca na mnie uwagi. Drzwi przestronnej sali cicho za nami trzaskają. Zalewa nas jaskrawe, żółte światło licznych lamp ; sala jest przestronna i ciepła. Czuję dławiącą woń, w oka mgnieniu otula moje nozdrza, oddycham głęboko, jak pozbawiona wody ryba. To zapach olejnych farb, terpentyny i dymu tytoniowego odczytuję bez namysłu. Klimatyzacja nie działa, powietrze jest duszne. Toczę szybko, rozbieganym wzrokiem po wielkiej sali, uderza mnie panujący w niej nieład, robi wrażenie rupieciarni. W kącie stoi rozklekotany fortepian. Zadzieram odruchowo w górę głowę i nieruchomieję, mam wrażenie, że za chwilę jedno z wielkich świateł, porażające ostrym blaskiem moje oczy oderwie się z sufitu i spadnie zamieniając mnie w kupkę gorącego popiołu.

- Czy wiesz gdzie jesteś? - rozlega się chrapliwy głos tuż przy moim uchu.

Nie mogę zaskoczona wydobyć z siebie głosu. Van Gogh wbija palce w moje przedramię i lekko mną potrząsa. " - Popatrz, popatrz to mój świat". - bełkocze dalej, przez zęby.

Obrzuca mnie posępnym spojrzeniem. Po chwili rozgorączkowany klęka i wyciąga spod łóżka stos obrazów, ustawia je jeden po drugim, używając jako podpórki butelki z absyntem. Pokazuje mi niedokończone studia, szkice węglem scen ulicznych, martwą naturę malowaną akwarelą, potem ciemny rysunek z zarysem siedzących nad miską kartofli postaci, rzuconych na karton grubym stolarskim ołówkiem. Jeden ze szkiców jest tak realistyczny, że czuję na twarzy chłód ciemnej nocy i słyszę szum wody.

"- Moje rysunki nie są w porządku." - odzywa się znienacka.

Podnoszę wzrok na Van Gogha, okoloną rudą brodą twarz wykrzywia grymas, w szeroko rozwartych oczach migoczą łzy.

"- Chcę malować olejami, muszę malować, ale te wydatki! Te przeklęte tuby z farbami olejnymi są na wagę złota. Co mam uczynić, nieszczęsny?"

Serce bije mi jak młotem, nie wiem co mu odpowiedzieć.

Patrzę w jego oczy, zdają się mnie przenikać na wylot. Jest roztrzęsiony, mam wrażenie, że chce mi coś wytłumaczyć, szuka, ale nie może znaleźć właściwych wyrazów. W końcu milknie zrezygnowany, oczy jego nikną w głębokich, mrocznych oczodołach. Cała jego osobowość, całe jego "ja" w chwilę potem zdaje się kurczyć, zastyga, staje się jak gdyby martwe.

Po chwili zrywa się jak oparzony, poprawia ciasną kurtkę i chwiejnym krokiem odpływa w głębię pracowni. Porusza się niepewnie, jakby ukradkiem, niesie się za nim dyskretna woń kurzu i starej szafy. Jest coś w nim niepokojącego, a zarazem ujmującego. W mijaną, wiszącą na chropowatej ścianie, taflę lustra spogląda z wyraźną pogardą, szybko odwraca od niej wzrok. Oblicze mężczyzny oprawione w proste ramy dobrze oświetlonego zwierciadła mógłby być jednym z autoportretów malarza.

Fabrica 1/2016

14

Przebiegam wzrokiem po sali, na drewnianej podłodze wzdłuż ścian sterczą sterty niedokończonych płócien, rysunków i przeróżnej wielkości blejtramów. Na drewnianych kabaretach leżą porzucone zakurzone palety i kasety zaschniętych, wodnych farb i akwareli, między nimi bezładnie walają się zesztywniałe pędzle. Z kamienną twarzą, zastyga przed jedną ze sztalug, jak przed ołtarzem.

"- Teraz widzę na czym polega mój błąd w tym obrazie. Muszę wypełnić jeszcze jedno miejsce".wyrzuca z siebie.

Oczy mu błyszczą, chwyta ołówek poprawia coś gwałtownie na wiszącym na wprost rysunku, robi parę długich kresek, cofa się by z dystansu ocenić swoje dzieło, w powietrzu zatacza ręką dziwny krąg. Poznaję ten gest, taki sam widnieje na stojącym w kącie niewykończonym obrazie. Szybko wdrapuje się na wysoki stołek i pochyla się nad obrazem. Dotyka leciutko farby w miseczce i koniuszkiem małego pędzelka z matematyczną precyzją kładzie na płótnie barwne punkciki, setki malutkich punkcików. Jest coś oderwanego i dalekiego w sposobie jego pracy.

"- Skończone, wypełniłem tę przestrzeń. Mogę bardzo dobrze obyć się w życiu i malarstwie bez Boga. Ale ja człowiek nie mogę obejść się bez czegoś co jest większe ode mnie, co jest moim życiem, bez mojego malowania."

Prawie nie słyszę głosu Van Gogha, mój wzrok przyciąga długi rząd, opartych o ścianę niewielkich, oprawionych płócien. Ze wszystkich spoglądają na mnie słoneczniki, popularne, używane zwykle do dekoracji kwiaty, namalowane grubymi pociągnięciami pędzla. W swej pogodnej prostocie są niezwykłe, hipnotyzują mnie rysunkiem płatków, promienieją wszystkimi odcieniami świetlistych, radosnych żółci. Są jak skąpane w słońcu i powietrzu. Dostojnie wyginają łodygi, zamknięte w prostych, glinianych wazonach. Niektóre główki słoneczników leżą zastygłe, jakby ścięte przed chwilą szybkim pociągnięciem noża ogrodnika i niedbale porozrzucane na rozedrganych blatach drewnianych stołów. Milczę, nadal nie mogę wydobyć z siebie głosu. Postrzegając moje zauroczenie odzywa się półgłosem. " - Namalowałem je wszystkie, w długim oczekiwaniu na Gauguina, w słońcu południa Francji, zawisną w moim domu w Arles. Lepiej jest wychowywać dzieci, niż poświęcać swoje życie by malować obrazy. Ale co można zrobić."

Po ostatnim zdaniu opada na krzesło.

- Ale co można zrobić. - powtarzam mimowolnie jego słowa.

Odbijają się echem, jak piłeczki od ścian i sufitów. Jestem oszołomiona, muszę zaczerpnąć tchu.

Podchodzę do okna. Niebo za oknem jest niebieskie, mniej niebieskie niż to, które poraziło przed chwilą moje zmysły barwą niezwykłych błękitów, wylewających się z wiszącego na przeciwległej ścianie obrazu. - Tak wyglądało zapewne wnętrze jego sypialni, w jego domu w Arles. - domyślam się.

Mały pokój widniejący na płótnie obrazu jest prawie pusty. Na jego środku stoi proste, drewniane łóżko, o konturach zaznaczonych pociągnięciami cienkiego pędzla, jakby nakreślonymi drżącą ręką dziecka, dla którego elementarne zasady malarskiej perspektywy są obce. Wpatrując się w kompozycję pejzażu opartego samotnie o ścianę w rogu sali, przystaję. Obraz olśniewa kolorami.

Niebo ma kolor bezlitośnie błękitny, zieleń łąk i pól jest tak intensywna, jak sama esencja tej barwy.

Takie samo jest ogniste słońce, krwawoczerwona ziemia. Oliwkowy gaj ma coś w sobie intymnego, Fabrica 1/2016

15

drży listowie na tle poszarpanego wiatrem nieba. Krótkie, poziome i pionowe pociągnięcia pędzla przeplatają się ze swobodnymi kreskami wzmacniając efekt napięcia.

- Jak mu udało się przenieść te wszystkie barwy na płótno? Kolory są nieprawdopodobnie soczyste.- ciśnie mi się na usta .

Rozglądam się, Van Gogha nie widzę. Był, był i znikł, wystarczyło, że tylko na moment odwróciłam wzrok.

- Może był fatamorganą, a może w twórczym zapamiętaniu, coś gwałtownie domalowuje, na jednym ze swoich płócien, z nadzieją, że w końcu znajdzie na niego kupca. - nie próbuję dociekać, jestem znużona.

- Dość – mówię.

Zamykam za sobą ciężkie drzwi, przede mną długi, kręty korytarz, te same strome schody.

Wychodzę powoli z muzeum, zachłystuję się świeżym powietrzem. Niebo przybiera kolor ziemi, ulice pustoszeją, jedna po drugiej gasną sklepowe witryny, szklane ściany biurowców i liczne uliczne latarnie. **** - Obudź się mamo.- słyszę nad sobą głos Tomka, brzmi mocno i pewnie.

Przytulam go, dotykam ręką jego czoła, jest zimne. Oddycham z ulgą, gorączka spadła.

Do pokoju zagląda pogodny poranek, dobrze wróży. Mój wzrok ślizga się po płatkach stojącego w glinianym wazonie słonecznika.

- Nie, to niemożliwe, niemożliwe.... identyczny, namalował wówczas gdy mieszkał w Paryżu. wewnętrzny głos szaleje, staję jak wryta.

- Co z tobą? – pyta Tomek zatroskanym głosem.

- Ze mną? Myślę – odpowiadam z wyraźnym roztargnieniem. Czuję się nieswojo.

- Tomku, powiedz mi co tam widzisz? - pytam wskazując na wazon.

- Widzę? Słonecznik, jak słonecznik. - odpowiada spokojnie.

Nie mam śmiałości zapytać o więcej. Łapię głęboki oddech, spoglądam na zegarek, od godziny powinnam już być w pracy. Czeka mnie pracowity dzień, wieczorem znowu lecę do Amsterdamu.

Tomek odprowadza mnie do drzwi wzrokiem i na drogę posyła całusa.

W redakcji ściskam dłonią zapisane wcześniej strony, pomarszczone kulki papieru wyrzucam do kosza i nie zmieniając właściwie niczego poza samą treścią, zaczynam pisać o malarzu bez ucha, na nowo.

Nie mogę przestać o nim myśleć. Nawet jeśli próbuję zniszczyć ten niezniszczalny obraz, to i tak czasem powraca w snach. **** *)ujęte w cudzysłów dialogi, są cytatami z listów Van Gogha do młodszego brata Theo.

Fabrica 1/2016

16

Emilia Chmielecka tytuł zerwał się wiatr i pozamykał okna tkwiliśmy tak cicho jak cichy może być człowiek oprócz bicia serca nie istniejąc wcale białe kartki uśpione w przedsionkach czerni białe ściany jak oszronione pudło gdzie rzeczy odchodzą w zapomnienie więc zerwał się wiatr zabierając nam sprzed oczu niedoczytany zwiastun teraz nie wiemy gdzie i pod jakim imieniem urodzi się i przed czym nas ostrzeże

Fabrica 1/2016

17

let’s nie czytaj mi prawd o chorobach informacji na murze myśl mam chłonną wyciągniętą z brudnej wody nie oddzielę zmysłów od wymysłów możemy odpuścić sobie wszystko na koniec uprościć rozrachunek ale póki co nasłuchuję skrzypienia zamykanych oczu wyobrażam sobie dłonie pełne powietrza gdy stoję bez tchu kształty przybierają swoją nocną postać przepuszczają ciemność przez palce i trzeba rozebrać się przed tobą z każdej warstwy skóry myśleć że tak jest normalnie

Fabrica 1/2016

18

UnaBuber Nie-dobra nowina czyli, czyli co cię nie zabija było za słabe Nie bój się dziecko on przyjdzie gdy tylko będziesz chore najpewniej przed końcem twym zawsze zdąży na ostatnie cierpienie byś poczuło chłodny dotyk smak rdzy tak nie całuje nikt jak tańczy na twych ranach wyhodowany w zdrowiu swym i szczęściu nie wypatruj go gdy ręce masz obie i nogi a raka nie nigdy go nie zobaczysz i nie usłyszysz nim ujawni go ból twój i smutek wcześniej nie obudzi żadne słowo żaden błędowskaz krańcowo samoniewystarczalny zanurz się w swej antynarracji pogłębiaj własną pustkę tak kop dół swój by zawsze stać na jego szczycie nie ufaj donikąd

Fabrica 1/2016

19

Reguła przekory, czyli o braku chemii być jak wiersz który na ramieniu siada na chwilę i wnet odlatuje bez słowa uwięzionego w myśli całym sobą uważnie praktykować bezwiarę (niewiarę) beznadzieję (nienadzieję) bezmiłość (niemiłość) te trzy z których najważniejsze jest bez albo nie

UnaBuber - pisze, bo umie. Grzeszy przeciwko syfowi życia, w nieustającej traumie nieaborcji i zespole pourodzeniowym. Ostatnio wydał za dużo pieniędzy.

Fabrica 1/2016

20

Darek Siatkowski Pamflet Oderwij się od siebie sprzedawco w chińskim markecie odłóż pióro nielota poeto bez bożej łaski mówiący do siebie po nazwisku rozwijający testament z rolki skupiony na swoim ropniu na pielęgnowaniu chwastów JA SIĘ onanizuje swoim odbiciem w szybie windy głową w dół w wielosłownym akcie negacji bliźniego swego nie siebie samego ja ja i ja epicentrum ja wszechrzeczy ja znużonym bogiem jam jest któremu imago zastąpi wiernych bez imion oczu nosów uszu byleby tłum wokół martwej wrony jego duszy. Włóż do krtani wywar z naparstnicy wełnistej niech splącze twój wsobny język albo buławinki czerwonej niech dotknie cię sporysz strawi ogień świętego Antoniego może w przypływie snów przebudzi w tobie boską cząstkę DNA co tworzy oczy do patrzenia do pracy dłonie do oddechu płucoserce abyś przypominał z wyglądu człowieka nie armię snotytów – archeonów wdychających siarkowodór a wytwarzających kwas siarkowy – wiersze nie poezję.

Fabrica 1/2016

21

Goldman Sachs radzi: daj sobie spokój z dziećmi są za drogie W poczuciu odpowiedzialności za to co stanie się za sześćdziesiąt lat postanowiliśmy mieć dzieci ktoś musi wprawiać w ruch monety w świecie Adama Smitha wyparował ze sterylnego lustra rynku wilgotny napis Miłość nikt już nie mówi o talentach albo chociaż idźcie i rozmnażajcie się albo idźcie gdziekolwiek przez martwe morze darmowej pracy w magazynie amazona cocapepsi albo używanych części samochodowych robotów przemysłowych dzielnic sterylnych luster kałuż domofonów ulotek dnia otwartych drzwi gdzie bezmatczyne dziecię szlocha gryzie palce żyje w czarnej studni nad głową tysiąc trzysta metrów kręgów Dantego chmur a ludzie wklęśnięci z wolna drętwieją pokrywając się korą korząc się cynamonem szarości newsów TV TV über alles arbeit mach kurwa frei a ty układasz do snu dzieci na dnie tego wysypiska straszna jest mądrość która nie przynosi pożytku mądremu słowa zmumifikowały się w trwaniu na przekór monecie ze śladami zębów Omnis determinatio est negatio zatem jesteśmy bogami.

Fabrica 1/2016

22

Kontekst Od tygodni śnię o nagim psie brnącym przez miejskie podwórka szarpiącym śpiące kanapy w kadrze trawy przy śmietnikach gdybym podmienił mu tło i wkleił w dzikie lasy rzeki albo rojny hipermarket może gdybym też podmienił tło lecącego jabłka lub głowy Marii Antoniny nie byłoby upadku tylko trwanie w habsburskim uśmiechu uciętym wpół zdaniu wyrwanym od teraz otwarte powieki wiekuiste marzenie; gdybym wkleił człowieka w człowieka teatr pergaminowy cień tańca w asynchron obrotów ciał pękających skórek niebieskich migdałów daktyli drzew oliwnych na ścianie wschodnioeuropejskiego szarzenia w jaśniejącą noc zmroczony dzień zmęczone wybudzenie z wczoraj przedwczoraj szarpiące zęby za kark wezgłowia w pusty prostokąt zbielałej trawy.

Kto poruszyłby mocniej kogo rozmazał w kadrze od do teraz zawsze nigdy.

Fabrica 1/2016

23

Darek Siatkowski. Rocznik 1970.

Poezja: debiut poetycki w Olsztyńskim Informatorze Kulturalnym w 1993 r. wierszem „Piosenka”. Dwa tomiki; "Nocne zaokrąglenia" (1993) oraz "Obroty ciał" (1994) (Wyd. niezależna Studencka Oficyna Wydawnicza "Ogonek"), dwa wiersze w "Antologii" tej Oficyny (1996). Kolejny tomik "Popularne tematy wierszy" (2001).

Fotografia: Publikacje w druku: - 87 numer "3e MILLENAIRE" (Francja) - czasopismo - 8 prac (2008), - album fotograficzny "New Polish Nude Photography" (Wyd. nEgoist)- publikacja zbiorowa - 4 prace (2009), - wydawnictwa z fotografią krajobrazową (pocztówki z Warmii i Mazur), - pojedyncze publikacje prasowe (Gazeta Olsztyńska).

Wystawy fotograficzne: - wystawa zbiorowa w Murmansk Photoclub (Murmańsk 2008), - wystawa zbiorowa The Silk Mill Gallery wraz z "Galerią Bezdomną" (Nowy Jork ok.2008), - wystawa indywidualna w ramach Slot Krakow Festival (Kraków 2012). strona autorska: www.siatkowski-photography.art.pl blog autorski z poezją i fotografią: www.nagi-pies.blog.pl

Fabrica 1/2016

24

Czeszka Szczęść Boże, Kamraci, Szczęść Boże Pisano czternasty lipca roku pańskiego 1894 pod karwińskim niebem letni dzień słał sobie do snu zagrzebał się w siano odsapnął błogo w chlewikach chrząkały świnie na dachach śpiewały koty marzyły o misie bitej śmietany co lśniła na niebie dzieci o misiu lalce i koniu na biegunach kobiety o nowej serwecie z koronkami ładnym imbryku do kawy takim zielonym i powoli odgrzewały wieczerzę dla tego swego dziewczyny o ukochanym jakże by inaczej wszak któż ponad górnika młodego a pod powierzchnią w głębi w kopalni Franciszka górnicy pruli węgiel z brzucha ziemi czarny dudniący posłuszne ślepe koniki tyrały bez wytchnienia wózki stukały po szynach praca wrzała raptem myszy stadami mknęły w popłochu a czarny ziomek z brodą do pasa kiwał lampą uciekajcie kamraci uciekajcie Pustecki Pustecki szeptali górnicy szczęść Boże za późno wszak przyszedł ich ostrzec pierwszy wybuch zmiótł co żywe w zasięgu było w pół do dziesiątej

Fabrica 1/2016

25

zaszlochała letnia noc śmierć tańczyła tupała radośnie o dziesiątej druga eksplozja wstrząsnęła ziemią zmiotła ratowników z Celestynem Rackiem na czele dalsze wybuchy pogrzebały Franciszkę pogrzebały Jana Karola otóż tak umierają kopalnie a w powietrzu krzyk wdów płacz sierot dawno już rozpadły się w proch kości górników na karwińskim cmentarzu kości żon i narzeczonych dawno ucichł płacz a ci co zostali pod ziemią ponoć nadal kopią stukają kilofami praca już nie boli radośnie rżą koniki Pustecki świeci lampą gładzi białą brodę uśmiecha się w zmarszczkach ma wtopione sadze rozdaje chleb ze smalcem kawę z mlekiem szczęść Boże kamraci Szczęść Boże zagrajmy sobie w karty

Fabrica 1/2016

26

Anita Simonjetz Genesis Strych, upalne popołudnie. Strużki światła sypią się między dachówkami, ukośnie wiruje kurz, książka burzy równoległość spoin w szpalerach desek. Dziewczynka brzuchem zrośnięta z podłogą marszczy czoło, palcem zatrzymuje ruchliwe litery. Niektóre się wymykają, czają w oślich uszach, wspinają na kopczyk ziarna, budzą szepty, spadają; lawiny wzburzają kurz. W dole podwórko wstrzymało oddech, na sznurku opuszcza bezbronne ramiona bielizna. Rusztowanie dnia chwieje się jeszcze bez powodu. Jaskółka krąży na coraz niższych piętrach nie poruszając skrzydeł; schody trzeszczą. Bosa stopa rysuje wzór, koci ogon powtarza ruch; przyczajenie scala się z głębią pręgowanych cieni. Papier ujawnił włókna, teraz wodny znak; zbliża się front burzy. Koniuszek języka zwilża kącik ust - złoto spotyka ultramarynę: materia, przestrzeń, czas. Błysk spłoszy kota, fotony zwiną się w kosmyk włosów, lśniącą wstążkę moebiusa; w symbol nieskończoności: stało się pierwsze słowo.

Dopiero po chwili grzmi

Fabrica 1/2016

27

Agnieszka Rykowska - Kowalik Matki już nie ma dzwoni czarny telefon diabeł nie odbieram czarny pies też diabeł a ten dom to duże czarne oczy wygłodniałego dziecka wchodzą we mnie matki już nie ma a tu jej grób na telewizorze fotografia obok zapalony znicz śpiewające fortepiany milczą z monitora wychodzi czarna dziewczynka kurczą się moje ramiona a tu krzesło na którym usiądzie gdy wyjdę z domu ona - królowa ja - wasal na podłodze mój pokarm: sztućce cukierniczka patera trzaskają drzwi krzyczą okna to matka tak krzyczy? po kilometrach oddalenia jestem kurą jak moja matka głośna pikantna proszek do prania się znalazł piekło wypuściło pęd bluszczu

Fabrica 1/2016

28

Wyprawa do szpitala Gdy byłam Marią znalazłam się w niebie. Matka siedziała na podłodze, po czym uniosła do góry twarz zalaną łzami. Na ziemi wołali: „ladacznica!”

On podszedł do niej.

- Nie płacz Krysiu kochana, nie płacz oblubienico moja - powiedział. *** Gwóźdź wypadł z moich drzwi. Zaczęłam zbierać klucze do bezpowrotnie utraconych bram, mieszkań, odwiedzałam pola, cmentarze. Za towarzyszy moich wędrówek miałam księżyc i gwiazdy doskonale obserwowali moje potykanie o ludzkie kraty, pełne więzienia, zamknięte drzwi.

Pewnego dnia w drodze poczułam silny ból. Nie wytrzymałam i usiadłam na przydrożnym kamieniu.

Potem skręciłam w prawo.

- Nie każdy musi akceptować twoją grę – tłumaczyła przy stole Sylwia, która sprzedaje odkurzacze.

- Gram tak, jakby On cały czas był przy mnie, obok - odpowiadałam. - Nie musisz, jeśli nie chcesz, wchodzić do mojej gry, bo gram przed Nim, mam mały, własny klasztor w którym pracuję dla Niego.

- Nie podoba mi się twój taniec – mówiła dalej Sylwia. – Jak długo będziesz odwiedzać te pola, cmentarze? Przecież tak nie wypada, nie można tak tańczyć. Ludzie tylko się śmieją niepotrzebnie.

- Tańczę i jestem już z nimi. Nie boję się ukochanej siostry śmierci, nie muszę żyć, po prostu chcę – odpowiadałam, uśmiechając się.

Widać nie spodobał się im mój taniec, bo wezwali łotra - jednego z tych, który kiedyś mnie zdradził, a potem omal nie doprowadził do śmierci głodowej. Przeżyłam oczywiście, przecież jestem królową, jakże mogłam nie przeżyć? Z godnością znosiłam tortury jakie mi zadawał. Przyjechał z przebitą kością piszczelową. Uczynili mu to moi bracia. Mam ich sporo, wszędzie mam dużo braci i sióstr, którzy mnie kochają z wzajemnością.

Rzucił się na mnie, upadłam na łóżko i pogłaskałam odbicie Pana we mnie. Napastnik ucieszył się, że oddałam mu posłusznie dłonie. Żałosny, phh – myślałam. – Przecież nie znał mojego tańca. Swoją drogą rozbawiał mnie, gdy ciągle powtarzał, że nie mogę żyć tylko niebem i duchem.

- Musi być równowaga, rozumiesz? – mówił wyciągając przed siebie złożone dłonie. – Duch i materia, a nie tylko sam duch. Musisz jeść, pić, spać.

- „ Wszyscy spragnieni przyjdźcie do mnie” – odpowiadałam. – Tylko Jego pragnę pić, tylko Jemu chcę myć nogi, bo On mnie rozumie. Łotr sam umył sobie nogi.

Droga do krainy siedmiu boleści nie trwała długo. Zatrzymaliśmy się na chwilę. Rybacy łowili ryby w pobliskiej rzece. Mnie również wyłowił Człowiek.

- Człowiek z dużej litery? - zapytała kiedyś pewna ateistka.

W mieście mijaliśmy cyrk Zalewskiego.

- Ja mam własny cyrk – powtarzałam w samochodzie. – Ja mam własny cyrk. Znalazłam trzy cienie.

Jak zwykle natapirowałam włosy i zrobiłam z nich koronę na głowie. Nieskromnie muszę przyznać, ale to prawda - wyglądałam rewelacyjnie.

- Dowód poproszę – powiedziała na izbie przyjęć otyła pielęgniarka.

- Ja jestem dowodem – odpowiedziałam, uśmiechając się gorzko.

Fabrica 1/2016

29

Potem zaczęłam swój taniec. Na podłodze był duży kremowy okręg – poruszałam się po nim lekko i zwinnie, jak na prawdziwą królową przystało. Łotr usiadł na krześle i z uśmiechem obserwował taniec. Potem rozdzieliła nas „Klęska” o jedno krzesło.

Aż o jedno krzesło.

Rozpoczęliśmy wkrótce nasz cudowny taniec – ja, moje siostry i bracia.

Obcięli mi włosy. Niektóre siostry płakały, inne były zachwycone. Na twarz położyłam maseczkę zrobioną z kremu do stóp, troszkę szczypało, ale wyglądałam jak prawdziwy błazen. Śmiałam się z cyrku, jaki zgotował los.

- Przemiana – odpowiadałam – Przemiana. Rehabilitacja. Rehabilitacja.

W krainie siedmiu boleści ogołocona i doszczętnie upokorzona, poznałam Jego oblicze.

I tyle chamów dookoła, tyle łotrów i kurew i byłam z nimi szczęśliwa.

Santa Muerte, zmiłuj się nade mną.

Warszawa, październik 2011.

Fabrica 1/2016

30

Skończył się gaz Przespała dwa dni po zażyciu dwóch opakowań tabletek nasennych. W pokoju pojawili się Julia i Patryk.

- Chcieliśmy Cię odwiedzić - powiedziała Julia. - Dobrze wyglądasz. Już lepiej się czujesz?

- Ja? Dobrze wyglądam? No nie wiem...Tylko bym spała i spała - ziewnęła.

W tej chwili w pokoju pojawili się ludzie w czerwonych uniformach.

- Jak mogliście mnie zdradzić?! - krzyknęła do Julii i Patryka. - Przyszliście się ze mną pożegnać?! nie boję się pożegnania to bilet na nadzieję po cóż mam się obawiać podróży?

Wszędzie był bałagan, jakby wynajmowała pokój u jakiegoś żula. Właściciel mieszkania też nie wyglądał najlepiej. Potargane włosy, duża nadwaga, brudne, śmierdzące potem ubrania.

- Kurwa, jak można żyć w takim syfie? - powiedział po cichu jeden z sanitariuszy. - Pan też pojedzie z nami. - zwrócił się do właściciela głośniej.

- Tak, Franciszku, nie zostawiaj mnie - rzekła do właściciela. jestem niewidoma prowadzi mnie kolega inwalida wyścig szczurów jest nam obcy bo bierzemy życie na czucie Potem był tylko sen, stan totalnej nieświadomości. Sen. Wyizolowała się samoistnie. Nic nie miało dla niej znaczenia. nic nie miało znaczenia wielkość liter wielkość dnia wielkość narodzin i wielkość śmierci Czy była samotna? lubię swoją samotność bo jeśli okno przerasta drzewa dom i niebo to co pozostaje?

Coś jeszcze chciała powiedzieć. Niczym ryba, uchyliła lekko wargi. Zaplątała się w sieci i szepnęła: skończył się gaz, proszę pana Po czym głośno, dziwnie głośno, jakby dziko się roześmiała.

Fabrica 1/2016

31

Agnieszka Rykowska – Kowalik O Sobie: “Natchnienie do pisania poczułam już jako nastolatka.

Jednak brutalne zderzenie z otoczeniem na długo zdusiło we mnie tego ducha. Teraz, po latach, powoli nabieram sił pośród pięknych mazowieckich pól. Publikuję w Internecie. Debiutowałam w kwartalniku sZAFa. Najbardziej interesuje mnie poezja i muzyka.”

Fabrica 1/2016

32

Stefania Pasich Dzisiaj nie zdarza się często właściwie nie rozumiem dlaczego miejsce w którym mieszkam nazywają domem opieki a nie domem starców troski w tym przybytku niewiele a średnia wieku niejednego odwiedzającego wprawia w zakłopotanie szczycę się jednym z najdłuższych staży zaraz po Lucy i Antonim chociaż Antoni oddany jest bez reszty układaniu puzzli a Lucy to wcale nie imię tylko zdrobnienie od Lucyfera trzymamy się razem szczególnie w takie dni jak dzisiaj czerwcowy poranek obiecuje że już w południe zjem obiad z synem w restauracji przy rynku dzisiaj pamiętam że mam syna i że przyjeżdża w co drugą niedzielę z wysokości tarasu będziemy zaglądać w uliczki może nawet wypiję kieliszek wina

Fabrica 1/2016

33

Tadeo Sezon na winniczki Jeśli w maju za winniczkiem będziesz łaził gdzieś po krzaczkach patrz czy cię czasami z boku nie zachodzi Straż Rybacka Ona jeśli tylko stwierdzi że wędkarskiej nie masz karty wnet ukarze cię mandatem na poważnie nie na żarty Krzykniesz toż to paranoja wrzód co niszczy tkankę zdrową otóż nie bo dla Brukseli ślimak rybą jest... lądową

Fabrica 1/2016

34

Pawel20 Strażnik Makary W Zegareczkowie, na krańcu świata, w czas zapach ciasta od lat się wplatał.

W słodziutkich domkach, gdzie stały dzieże, nasza opowieść początek bierze.

Właśnie to małe, miłe miasteczko, za trzecią górką, za ósmą rzeczką, od czasów Piasta i cudnych Piastek, nosiło miano stolicy ciastek.

Piekli je wszyscy, starzy i młodzi, nie bacząc na to, czy słodycz szkodzi.

Piekli, bo robić to uwielbiali – grubi i chudzi, duzi i mali.

W każdym domeczku, gdzie rosło ciasto, – choć przez ich ilość już było ciasno – stał sejf solidny, wielki jak Rysy, a w jego brzuchu spały przepisy matek i babek, i praprababki, na keksy, strucle, słodkie karpatki.

Na sękacz, piernik, kruche pleśniaki i masę innych ciast różnorakich.

Udany przepis dni zmieniał w święta; jak partytura w rękach dyrygenta, mieszanką magii, liter i znaków wyczarowywał symfonię smaków.

Wartość przepisów była niezwykła, więc by tych skarbów nikt nie mógł wykraść, domowych sejfów, gdy wszyscy spali, strzegł doświadczony Strażnik Makary.

Fabrica 1/2016

35

Do pilnowania był wprost stworzony.

Pilnował domu, wnuków i żony, a gdy mu czasu zostało jeszcze, innym pilnował miejsca w kolejce.

Choć niedowidział i miał odciski, w walce o etat pokonał wszystkich.

Nie można wszakże temu się dziwić – sto lat w zawodzie miał w swoim CV! Domków w miasteczku było czterdzieści (więcej nie dało się w nim pomieścić) spadło na starca więc moc roboty.

Nieźle się nieraz przy tym napocił!

Widząc przepisy w sejfach bezpieczne, ciasta się w dzieżach czuły bajecznie.

Nawet bez drożdży miały chęć rosnąć – jesienią, latem, zimą i wiosną.

Lecz pewnej nocy powiało chłodem, lukier na dachach w mig ścięło lodem.

Strażnik usłyszał burczenie w brzuchu i poczuł dziwne swędzenie w uchu.

Przerwał na chwilkę przy sejfie wartę.

Stwierdził, że zdrowie więcej jest warte.

Wrócił, gdy wypił ziółek pół kwarty, lecz sejf na oścież zastał otwarty!

Chcąc ukryć sprawę, jął drzwi zamykać, lecz go dobiegła kocia muzyka, z wnętrza, gdzie małe, bure urwisy darły na strzępy cenne przepisy.

Makary zimnym oblał się potem – nim zdołał szkody naprawić kocie, skleić przepisy i zamknąć drzwiczki, za oknem dzionek wstawał już śliczny.

Sen wtedy nagły staruszka zmorzył, a gdy ponownie oczy otworzył, produkcja ciasta szła pełną parą, lecz…coś dziwnego dziać się musiało,

Fabrica 1/2016

36

bo cukiernicy i pomocnicy, stali w bezruchu, jak w ziemię wryci, z otwartą buzią, patrząc na ciasta i na to, co z nich jęło wyrastać.

Sernik zazdrościł pleśniakom pleśni, szarlotki jęły makiem szeleścić, karpatka rosła jak Mont Everest, racuchy kradły pączkom nadzienie.

Keks się z wysiłku zrobił sękaczem, drożdżowiec sapał: „Masz z babki placek”.

Makowiec zmienił się w piernik stary, strucle w drożdżowiec bezy wpychały.

Zapadła wszędzie cisza złowroga, aż się ze strachu gięła podłoga.

Bo czy tak może być w dobrej bajce, by ciasta takie robiły harce?

Na domiar złego piece wygasły.

Bałagan w kuchni zrobił się straszny, a Makaremu tu zrzedła mina, bo pojął, gdzie tkwi tego przyczyna.

Skleił przepisy nie tak jak trzeba!

Stąd potem wzięła się cała bieda.

Mruknął pod nosem stary Makary: „A trzeba było mieć okulary!”

Bijąc się w piersi padł na podłogę, sam się ukarał i ugryzł w nogę.

Gdy włosy z uszu wyrwał z rozpaczy, zaczął się gęsto wszystkim tłumaczyć.

Obiecał nigdy nie schodzić z warty, nawet przy bólu brzucha upartym.

Nawet, gdy będzie dręczył go katar, miał mu nie minąć do służby zapał.

Przyrzekł też zaraz iść na zakupy i okulary do pracy kupić.

To na wypadek, gdyby znów koty wpadły do sejfu czyniąc kłopoty.

Fabrica 1/2016

37

Przecież w binoklach, rzeczą jest jasną, każdy podarty przepis na ciasto, można posklejać bardzo dokładnie, tak że, kto nie wie, nic nie odgadnie.

Na koniec wszystkich przeprosił szczerze, więc nie minęły i dwa pacierze, gdy zapomniano o jego winach – znów przy przepisach jął wartę trzymać. Żeby nie mogły z nudów swawolić, koty posłano do kociej szkoły.

Będą tam mogły małe urwisy, poznać na ciasta wszystkie przepisy.

Szczęście na swoje miejsce wróciło, w piecach się ciasta pieką, aż miło.

Czas więc tu skończyć naszą opowieść, o słynnym w świecie Zegareczkowie.

Fabrica 1/2016

38

Straszna historia o strasznym zakalcu Za trzecią górką, za ósmą rzeczką, tuż za zakrętem było miasteczko.

Domki pokryte różowym lukrem, były słodziutką mgiełką osnute.

Choć większe miasta były w powiecie, mieścinka z tego słynęła w świecie, że właśnie tutaj, od czasów Piasta, w każdym domeczku pieczono ciasta.

Keksy, szarlotki, torty bezowe, piekły mamusie, siostry, teściowe.

Serniki, strucle, słodkie karpatki piekły babeczki i stare babki.

Mazurki, piernik, złote drożdżowce, szarlotki, sękacz, z makiem makowce, racuchy, pączki, cienkie pleśniaki i masę pysznych ciastek wszelakich.

Słodziutko przeto płynęło życie, sprzedaż ciasteczek szła znakomicie.

Nie zaprzątały kłopoty głowy.

W wypiekach tonął urząd skarbowy.

Lecz kiedyś nadszedł wieczór ponury.

Miasteczko czarne spowiły chmury, bo przez zły przepis i brudny palec z ciasta na rogu wyszedł…

Zakalec.

Zapadła wszędzie grobowa cisza…

Jak to możliwe? Kto by to słyszał?

Czy to żart głupi? Czy ktoś uwierzy, że to straszydło wylazło z dzieży?

W podartych portkach ruszył do miasta, z nosa mu zwisał szpetny glut z ciasta.

Mak czernił rzadkie, krzywe zębiska, dziad od orzechów czaszkę mu ściskał.

Fabrica 1/2016

39

Rzec można krótko – wygląd miał straszny.

Na jego widok latarnie gasły.

Wróżbici przyszłość wieścili marną, strach więc mieścinkę chwycił za gardło.

On zaś szedł żwawo, gwizdał na palcach i kolejnego budził Zakalca. Świst gwizdu nowe otwierał okno – w ciasnych uliczkach było już tłoczno.

Pochód Straszydeł kroczył przed siebie, mrucząc ponuro, jak na pogrzebie.

Tupot ich butów szczęście wystraszył.

Odzierał z lukru ściany i dachy.

Noc już zapadła, czarna jak smoła, kiedy Zakalec – „Stójcie!” – zawołał.

Rzekł, grożąc palcem wieży ratusza, gdzie stary Zegar czasem poruszał: „Strażniku Ładu, który już mija, ty nam wskazówką tu nie wywijaj!

Po latach rządów ciast i ciasteczek, Zakalec przyszłość dziś wam upiecze”.

Zegar – nim wydał ostatnie tchnienie, widząc jak wicher historii wieje – na mękach jeszcze wyjawić zdążył, gdzie był ukryty magazyn drożdży.

Drożdżowa uczta trwała do rana, wreszcie Zakalców kompania cała, wrzasnęła dziko, śmierć wieszcząc miastu i, bez wyjątku, każdemu ciastu.

Drożdże działały, jak było trzeba; rosły Zakalce sięgając nieba.

Wreszcie Przywódca rzekł do współbraci: „Dłużej się rosnąć już nie opłaci”.

Masa Zakalców, wielka jak skała, spod chmur złowrogo okiem łypała.

Była ich taka wielka gromada, że na niej mucha bała się siadać!

Fabrica 1/2016

40

Nadęły brzuchy wielkie jak balon, by się za chwilę Wielkie Bum! stało.

Straszliwy podmuch z Zakalców trzewi, miał zgniłym ciastem w miasto uderzyć.

Pierzchli z ratusza burmistrz i radni, twierdząc, że ważna sprawa ich nagli.

Klepały pacierz najstarsze babcie, czekając na to, co wnet się zacznie.

Już… już… lec w gruzach mieścinka miała, lecz rzecz się stała wprost niesłychana.

Zegar z klinicznej śmierci się zbudził, i postanowił uchronić ludzi.

Wytężył wszystkie swoje sprężyny, w trybiki trybów tchnął nowe siły i jął wskazówki cofać do tyłu; wyciągał przeszłość z historii pyłu.

Jęcząc z wysiłku, czas zaczął wracać; Zegar się pocił, oliwą kapał.

Choć nikt nie wierzył, że tak się stanie, Zakalce z wolna zaczęły maleć.

Gdy już przybrały dawne rozmiary, dał im wskazówki, co zrobić miały: „Wracajcie wszyscy zaraz do domu i nie daj Boże, grozić znów komuś!

Macie hultaje zadbać o dzieże, w których smak ciasta początek bierze”.

Poszły niepyszne, cicho, na palcach – tak przepadł z ulic ślad po Zakalcach.

Z nieba zniknęły złowieszcze chmury, słońce przegnało w dal dzień ponury.

Z kominów dymek popłynął rzeką – znak, że się w piecach znów ciasta pieką.

Wnet dla uczczenia tej wielkiej chwili, mieszkańcy nazwę miasta zmienili.

Na znane wszystkim w świecie Ciastkowo, ludzie dziś mówią Zegareczkowo.

Fabrica 1/2016

41

Zegar doczekał emerytury; w przestrzeni czasu nie szuka dziury.

Czasem się spieszy, a czasem spóźnia; niczym – wśród innych – się nie wyróżnia.

Można powiedzieć, że czas mu służy, życie staruszka wcale nie nuży.

Jak młody chłopak w rytm czasu tyka, a kurantami gra mu muzyka.

Nikt się nie martwi o pociech przyszłość i o to, że mu ciasto nie wyszło, bo by Zakalce w nim nie bywały przepisów strzeże Strażnik Makary.

Fabrica 1/2016

42

Galeria Fabryki

Fabrica 1/2016

43

Marienka Urodziłam się... i mieszkam w Kętrzynie.

Wolne chwile wypełniam min. literaturą, a więc uczestniczyłam w konkursach poetyckich, a moje utwory były publikowane w prasie lokalnej, oraz kilka w tygodniku "Angora".

Utwór pt. "W starej dzwonnicy" został wpisany do "Atlasu Wsi Polskich"...

W 2005 roku, i 2006 roku, został wydany Leksykon Kultury Warmińsko Mazurskiej, w którym znalazły się wyniki konkursu "Wszystko jest poezją", w którym uczestniczyłam, i byłam też laureatką.

Jestem współautorką tomiku poetyckiego pt. "Spacerem po Kętrzynie", który został wydany z okazji 650- lecia miasta.

Moje teksty znalazły się też w tomiku pokonkursowym poezji org, a palindromy mojego autorstwa zostały zamieszczone w "Notatniku Satyrycznym", w książce "Wór mrów"... i inne. Limeryki z palindromami profesora Tadeusza Morawskiego ukazały się też w tomiku " I laba na Bali", "I za kufrem smerf u Kazi".

Nadal uczestniczę w niektórych konkursach organizowanych przez Fabrica Librorum, a przy tym warto tu wspomnieć o zeszycie pokonkursowym wydanym w wyniku "Konkursu z jeleniem".

Fabrica 1/2016

44

Kaczki

Fabrica 1/2016

45

Jajka od zotej kury

Fabrica 1/2016

46

Kluczyk

Fabrica 1/2016

47

Ścieżki rowerowe

Fabrica 1/2016

48

Ptaki

Fabrica 1/2016

49

Fabrica 1/2016

50

Z Archiwum Fabryki

Fot. Tomasz Kościkiewicz

Fabrica 1/2016

51

Teofil Grzegorz Bielecki No i Luz ciągle te słowa rzucone w ojca których nie potrafię cofnąć i chudoróżowa nagość naćpanej nastolatki rozłożona za kilka dwudziestek na niebieskiej kanapie w jego sypialni taki spóźniony Degas dla zapracowanego biznesmena wiesz Anka ja chyba nie jestem całkiem dorosły i nie ma w tym żadnej pozy bo gdybyś widziała to jej puste spojrzenie i sztuczny uśmiech tatuśka tak nagle wróciłeś synku przecież miałeś zostać do wtorku a jesienne perspektywy Tatr jeszcze piekły mnie pod powiekami i spójrz już jest nowa wiosna w śródmieściu i dziewczyny noszą się dumnie nawet w chwilę po wyjściu ze spoconych objęć nadzianych faunów i nie mów mi znowu że Wyspiański bał się być wieszczem bo nikt nie musi być przewodnikiem ani stróżem braci swoich ani ja ojca swego no i słucham techno no i dni szybciej się przesuwają w rytmie wypranym z melodii no i niech tak już będzie jeżeli nie można cofnąć ani słowa no i luz reszta jest hałasem z cyklu: Życie codzienne mieszkańców śródmieścia w XXI wieku.

31/12/2004 Fabrica 1/2016

52

Tajemna kolekcja liczb.

Podniebna maszyneria upalnego lata rozsypała się w miedziane zgliszcza, pełne smutku, pajęczyn i starczego szelestu. Niebo ropieje jak moja terapeutyczna koncepcja poezji. Dni są wilgotne, ciemne i mgliste, zaczynają się i kończą się na pograniczu nocy.

Mieszkam w starej dzielnicy Śródmieścia, pełnej cudzych wspomnień, przeciągów, trzaskania bram i tumanów kurzu podrywanych w klatkach schodowych do krótkich, gwałtownych wzlotów.

Poranki są tu podobne do zmierzchów. Anemiczny dzień wypełza z ciemnych piwnic i wilgotnych suteren. Słania się niepewnie na nogach, wędrując zamglonymi uliczkami, dręczony pijacką czkawką przeczekuje w cuchnących moczem bramach, drży z zimna na brudnych, zagrzybionych klatkach schodowych, błądzi bez celu zaułkami. W mdłe przedpołudnia stoi nieruchomo jak stęchła woda na zagraconych podwórkach, gnije w stosach odpadków wysypujących się z przepełnionych śmietników.

Tak wiele w tym bólu, gdy stary, znajomy pijak, zapytany „Co słychać ?”, odpowiada „Gówno, smętne gówno” i zaczyna płakać rozsiewając kwaśny zapach przetrawionego alkoholu, a blady krążek słońca lśni niewyraźnie w mgłach nad moim Śródmieściem, jak wytarta moneta w brudnej wodzie kałuży.

Niechciana pamięć trwa jednak we mnie, jakby nagrzany słońcem sierpniowy zakątek, dźwięczy jak pękająca struna, szumi w mojej biednej głowie jak wspomnienie oceanu w wyschniętej muszli od lat zapomnianej w szufladzie.

Bo wielkie było lato, w wietrznym drzew szeleście, w słońca złotych koni nieustannym biegu, w szumie mórz szmaragdowych i w spokojnym trwaniu wielkich, rozległych podniebnych przestrzeni, gdy piliśmy wino, jedząc chleb i ryby, a noce były pełne zdyszanej miłości.

Bo wielkie było lato gorących pożądań, spełnień i brzasków nowych dni nad nami ...

Smutek zatruwa moją mętną, listopadową codzienność w Śródmieściu. Fałdy nieba nabrzmiewają deszczem, a rumowiska dachów ciągną się aż po rozmazane krańce horyzontu. Diabeł otulony płaszczem ironii huśta się na przerdzewiałym, skrzypiącym miarowo w podmuchach wiatru, szyldzie fryzjera, uśmiecha się drwiąco z poobijanych maszkaronów nad oknami starych kamienic.

Czekając cierpliwie na swój zwycięski czas ziewa szeroko pustką otwartych piwnicznych okienek, zieje odorem bram.

Na skrzyżowaniach ulic płoną o zmroku stosy, moje kolejne wewnętrzne egzekucje, a zgarbieni inkwizytorzy, wchodzą nieustannie, długim nie kończącym się szeregiem wyrzutów sumienia na moje pachnące kurzem poddasze.

Ludzie w pobliskiej świątyni śpiewają ponure, głuche pieśni o grzechu i potępieniu, ale nie ma już we mnie wiary, a czas nie niesie ukojenia. Ciągle zapada we mnie zmrok. Tęsknię za Tobą Marto, za naszym pięknym grzechem i w bólu rozgoryczenia piszę do Ciebie ten sekretny list, pełen aluzji, drżeń, matowych prześwitów, rebusów i słonego zwątpienia przenikającego między tymi słowami z mojego Śródmieścia.

Fabrica 1/2016

53

Anna krząta się w kuchni, jest jasna, przejrzysta, pełna przeznaczonego dla mnie ciepła, do którego Ja Judasz nie mam już prawa. Jej brzuch mnie przeraża. Jest w nim nowe życie nabrzmiewające powoli w mętnych płynach, w tęczującym kokonie błon.

Widzę Annę przez otwarte drzwi, siedząc w skupieniu nad moją tajemną kolekcją liczb, w której zagłębiam się całymi dniami, aby zapomnieć o tym wszystkim, co tak niedawno było dla mnie najważniejsze.

Cienie czają się wokół, nieustannie kryją się w kątach pokoju, pomiędzy meblami i pod zdradzonym małżeńskim łożem. Noc czeka w nich cierpliwie; czeka aby znowu mnie pochłonąć.

Nie ma już dla mnie nadziei.

Pamiętam Marto nasz ostatni spacer po krawędzi lata, kiedy jesień skradała się już ze wszystkich stron, Adriatyk, obojętnie lśnił grzbietami fal, a ty mówiłaś mało i cicho. Tak wiele wtedy postanowiłem. Ale zanim zdążyłem oznajmić to Annie, ona powiedziała, że ma dla mnie długo niezauważaną niespodziankę. I wtedy ja nie miałem jej już nic do powiedzenia.

Wpełzam skupiony w tajemną kolekcję liczb mojego nadwrażliwego wnętrza; liczb wymyślnych, niesłychanie rzadkich, niespotykanych, wielocyfrowych; liczb fascynujących łabędzim wdziękiem dwójek, bujnymi, barokowymi kształtami trójek, gotycką ascezą i wojskową dyscypliną siódemek, rozwiązłością ósemek, erekcją jedynek, nostalgią czwórek, diabolicznością szóstek, fałszem dziewiątek i intymnymi, wewnętrznymi przestrzeniami zer. Tworzę z tych cyfr liczby dziwne i niespotykane w swojej tajemniczości ukrytych znaczeń, podtekstów, aluzji i zwątpień. Zapisuję je na karteczkach i wpinam do albumu moich zaszyfrowanych wspomnień. Jak rak rozrasta się moja tajemna kolekcja liczb.

Moje szaleństwo narasta, jest ono ciągłym dźwiękiem, coraz wyższym i coraz bardziej przeraźliwym. Jak to możliwe, że Anna go nie słyszy. Jest taka ufna, taka spokojna. Jest w niej jasna siła, której moje zło nie pokona. To ja jestem bezbronny, nie uchroni mnie nawet moja tajemna kolekcja liczb. Szaleństwo wpełza powoli na moje stopy, ruchliwymi strumykami sięga coraz wyżej, wspina się po łydkach, po udach, po grzesznym podbrzuszu, po rękach i plecach, niepowstrzymanie zmierza do przerażonej głowy, która lada chwila zapłonie jak pochodnia. Słyszę wokół szepty, chichoty, jęki, bolesne westchnienia. Dziwaczne cienie wyciągają do mnie ręce z ciemnych kątów, wypełzają z pod mebli, zsuwają się warstwami ze ścian, jak wielkie czarne woalki opadają na mnie z pod sufitu.

Zrywam się od stołu, narzucam płaszcz, zbiegam po schodach i wychodzę na ulicę. W zadymionej piwnicznej knajpie wypijam szklaneczkę mętnej wódki, a potem wędruję po wieczornych uliczkach Śródmieścia, po zasnuwających się powoli mrokiem zaułkach, szukając nowych pomysłów do mojej tajemnej kolekcji liczb. Przystaję w mdłych krążkach świateł ulicznych latarni i zapisuję w notesie pomysły i skojarzenia, nastroje i czasem rymy, które będą częściami nowych wielowersowych liczb; liczb, których poza mną, nikt tak naprawdę, tak do końca, nie zrozumie. Są zbyt intymne, wyprowadzone jak ślepcy z mojego niezrozumiałego nawet dla mnie nadwrażliwego, mozaikowego wnętrza.

Po kilku godzinach wracam. Wspinam się po skrzypiących stromiznach schodów na mroczne poddasze mojej goryczy, by znowu zasiąść nad tajemną kolekcją liczb. Anna promieniuje ciepłym, jasnym światłem. Jej jasność mnie przeraża, Ja Judasz jestem potępiony. Siadam nad kartką papieru z umysłem ciężkim i pustym. Jak pisać, kiedy słowa zmieniają się w ruchliwe myszy i biegają po pokoju, a zegary z naszego naściennego zbioru, wymachując bezładnie wahadłami, bezustannie chrupią czas w srebrnych ząbkach. Jak tworzyć nowe wersety liczb, kiedy Ja Judasz płonę na ciągle nowych stosach mojej wewnętrznej inkwizycji, a z pobliskiej świątyni znowu dobiegają słowa ponurej pieśni o grzechu, potępieniu i przebaczeniu.. Ale ja nie wyrażam skruchy.

Czekam winny, lecz zbuntowany. Czekam nad moją tajemną kolekcją liczb myśląc o tobie Marto, miniony, piękny grzechu mojego ogromnego lata.

Fabrica 1/2016

54

Nadchodzą jedna za drugą godziny nocne, niosąc na swych barkach ciężkie zwały mroku, od podłóg podnoszą się senne opary, zegary podpełzają po ścianach coraz wyżej, powietrze zamknięte w przestrzeni poddasza gęstnieje, przytłacza mnie swoim ciężarem. Anna zapala lampę. Światło ujawnia obecność czarnych inkwizytorów sunących za nami krok w krok, przygiętych czujnie na styku ścian i podłogi, małpujących nas, wypaczających nasze gesty i intencje. Szukam dróg, ale jest to praca bezowocna, błądzę w moich dylematach z głową pełną zwątpienia, zostawiam za sobą ukryte ślady mojej rozterki, komentowane szeptami wiecujących zegarów. Staram się zapomnieć o Tobie Marto.

Czas przelewa się w przeszłość. Jeden za drugim pozostają na przebytej drodze dni ciemne i mgliste, jak wielkie bezkształtne głazy, do połowy obrośnięte czarnym mchem nocy, na którym odcisnęły się ślady ciężkich snów i przywidzeń zrodzonych z poczucia winy i z oczekiwania, z moich obaw i lęków.

Anna odpoczywa w fotelu, trzymając ostrożnie na kolanach swój bezcenny, przezroczysty brzuch.

Cicho, by jej nie zbudzić wychodzę do kuchni. Pod blachą żarzą się jeszcze popioły minionego lata.

Staję przy oknie aby w milczeniu podglądać noc.

Minęły dni ciemne i mgliste. Zima nachyliła swą bladą twarz nad Śródmieściem. Śnieg skrzy się na górskim horyzoncie dachów, na skrzyżowaniach wspomnień przykrył bielą popioły moich stosów.

Ludzie w świątyni śpiewają kolędy.

Anna jest od kilku dni w odległym szpitalu. Z pogodną rezygnacją oczekuję rozwiązania. Zapominam o tobie Marto. Całe dni spędzam nad moją tajemną kolekcją liczb. Zatopiony w metafizycznych rozważaniach, mozolnie dobieram cyfry, uparcie łączę je w liczby, liczby piękne, ogromne, niesłychanie rzadko spotykane.

I właśnie kiedy tworzyłem liczbę niewypowiedzianej piękności, tak rzadką, że aż nierealną, coś zmusiło mnie do przerwania pracy. Wstałem od stołu i podszedłem do okna. Pod niebem białym i ogromnym, ponad zimowym krajobrazem dachów, narastał, potężniał, bolesny i radosny jak życie krzyk rodzącej Anny.

3/04/2006

Fabrica 1/2016

55

Fabrica 1/2016

56