ACI ÇEKEN TANRI
Hayvanların böyle nitelenmesi (dilsiz, sözsüz, vs.) hatalı olan po zitif belirlenimlerin suretlerini meydana getirir: Kendi çevrelerinden büyülenen hayvanlar, vs. Geleneksel Avrupamerkezci antropolojide de aynı fenomene rastlamaz mıyız? Olgunluk ölçütü olarak alman modem Batılı “rasyonel” düşüncesinden bakıldığında Ötekiler büyü lü düşünmeye tutulmuş, kendi kabilelerinin totemik hayvanlarından doğduğunu ya da hamile bir kadının erkekle ilişkisiyle değil, bir ruh tarafından döllendiğini “gerçekten de düşünen” “ilkeller” olarak gö rünmekten başka bir şey yapamazlar. Nitekim rasyonal düşünce “ir rasyonel” mitik düşüncesini böylelikle meydana getirir; bu noktada Yeninin yükselişiyle cereyan eden keskin bir basitleştirme sürecine (yeniden) rastlanz: Radikal olarak Yeni bir şeyi ortaya koymak için, geçmişin bütünü, tüm tutarsızlıklarıyla birtakım temel tanımlayıcı özelliklere indirgenmelidir (“metafizik”, “mitik düşünce”, “ideolo ji”...). Demda’nın kendisi aynı basitleştirmeyi yapıbozumcu tarz da sergiler: Bütün geçmiş “fallogosantrizm”* ya da gizliden gizliye Husserl’den örnek alınmış -olduğu öne sürülebilecek olan- “mev cudiyetin metafiziği” olarak bütünleştirilir (Derrida bu noktada fi lozofları bütün haline getirmeksizin teker teker inceleyen Deleuze ve Lacan’dan aynin). Batılı Yahudi-Yunan mirasım “Şarklı” duruşla karşı karşıya getirmek ve böylece “Şarklı düşünce” tabirinin kuşattı ğı akla hayale sığmaz konum bolluğunu yok etmek de aynı şey değil midir? Örneğin kastların “kurumsal” kast metafiziğine sahip Upanişadlarla agnostik-pragmatik duruş sergileyen Konfîiçyüsçülüğü ger çekten de aynı kategoriye koyabilir miyiz? Gelgelelim her eleştirel adımda, Yeninin her yükselişinde böy le sert bir derecelendirme gerekli değil midir? Dolayısıyla bu “iki li mantık” bütünüyle bir kenara atılmamalı, bunun yerine belki de yalnızca basitleştirme için gereken bir adım olarak değil, tam da o basitleştirmede bünyevi olarak doğru olan bir mantık ortaya koyul malıdır? Hegelyen tarzda söyleyecek olursak, karmaşık bir çokluğu sert bir şekilde yok eden, yalnızca “hayvan” başlığı altoda etkilenen bütünleştirme değildir; böyle bir çokluğun sert bir şekilde minimal *Fallus (mantığı) merkezciliği, -e.n. 192