ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ – ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Στην περίπτωση του Καστελόριζου, σε αντίθεση με αυτές των βραχονησίδων και των υπολοίπων μικρών κατοικημένων νησιών του ανατολικού Αιγαίου, τα κέρδη είναι πολλαπλά: 1. Θα έχει αποκτήσει ένα κατά τα άλλα απομονωμένο από την Ελλάδα νησί με ότι αυτό συνεπάγεται για τις πιθανότητες ανακατάληψής του από εμάς. 2. Το νησί βρίσκεται πάνω ή δίπλα σε πιθανότατα κερδοφόρα κοιτάσματα υδρογονανθράκων. 3. Θα έχει εμποδίσει την «ένωση» των ΑΟΖ Ελλάδος και Κύπρου, έχοντας εξασφαλίσει δυνητικά για τον εαυτό της ΑΟΖ που θα εκτείνεται μέχρι το κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου. 4. Θα μπορεί να ασκεί έλεγχο τελείως ανενόχλητη στην ευρύτερη θαλάσσια, και όχι μόνο, περιοχή και κυρίως παρεμβαίνοντας ουσιαστικά στην σύνδεση Ελλάδος–Κύπρου, από την συντομότερη τουλάχιστον διαδρομή...
Οι Επιλαρχίες Αρμάτων μάχης στα νησιά έχουν ως κύρια αποστολή την αντεπίθεση στο προγεφύρωμα που τυχόν έχει δημιουργήσει ο εχθρός.
κοιτάσματα υδρογονανθράκων δυτικά της Κύπρου και ανατολικά της Ελλάδος. Αυτό είναι μείζον γεωστρατηγικό μειονέκτημα για την Τουρκία και αντίστοιχα μείζον γεωστρατηγικό πλεονέκτημα για εμάς. Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο του «Στρατηγικό βάθος – Η διεθνής θέση της Τουρκίας» το 2001 στη σελίδα 171 αναφέρει: «Σε αντίθεση προς το γεγονός ότι τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους είναι φυσική προέκταση της γεωλογικής δομής της χερσονήσου της Ανατολίας, και προς τις γεωπολιτικές αναγκαιότητες που γεννιούνται από την παραπάνω κατάσταση, η πολιτική διανομή έγινε μέσω διεθνών συμφωνιών, υπέρ της Ελλάδας, πράγμα που υποδαυλίζει προβλήματα όπως η υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα, ο εναέριος χώρος, η γραμμή FIR, οι περιοχές διοίκησης και ελέγχου και η στρατιωτικοποίηση των νησιών». Σημειωτέων δε, ότι παρόμοια αναφορά είχε γίνει το 1973 από τον τότε Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Γιόζεφ Λουνς, σύμφωνα με την οποία τα νησιά που βρίσκονται απέναντι από τα τουρκικά παράλια, αποτελούν φυσική προέκταση της Τουρκίας… Σύμφωνα με τη λογική τους, το Καστελόριζο δεν αποτελεί εξαίρεση. 92
Η Τουρκία προσπαθεί με αυξημένη ένταση να καθιερώσει ένα ακόμα είδος αμφισβήτησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και στην εν λόγω περιοχή. Μετά τις εναέριες παραβάσεις και παραβιάσεις της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας, την σκυτάλη πήρε τα τελευταία 5 χρόνια το Τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό με διάπλους που συστηματικά παραβιάζουν τους κανόνες ασφαλούς διέλευσης που επιβάλει το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, και στα πλαίσια της προσπάθειάς της να «υπνωτίσει» την ελληνική διπλωματία, καθιστώντας «φυσιολογικές και συνηθισμένες» τις παραβιάσεις, εν τέλει παγιώνει την συνεχή αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας. Σε αμιγώς στρατιωτικό επίπεδο, λόγω της μεγάλης αποστάσεως της ηπειρωτικής Ελλάδος από το Καστελόριζο, η στρατιωτική υποστήριξη –πόσο δε μάλλον η ανακατάληψη– της νήσου είναι ομολογουμένως δύσκολη. Αντιθέτως, η οποιαδήποτε κίνηση από πλευράς Τουρκίας είναι φαινομενικά σκανδαλωδώς εύκολη, καθώς και το μέγεθος του Καστελόριζου είναι μικρό και η απόσταση από τα τουρκικά παράλια είναι της τάξεως των περίπου 5’ με ελικόπτερο...
Το ευτύχημα είναι ότι τα τελευταία λίγα χρόνια έχει υπάρξει μια ιδιαιτέρως αξιοσημείωτη βελτίωση και των δυνατοτήτων έγκαιρης προειδοποίησης και της αποτρεπτικής δυνατότητας του ευρύτερου συμπλέγματος των νήσων της περιοχής. Αυτό φαίνεται μεταξύ άλλων στο υψηλό φρόνημα και των υπηρετούντων στο νησί και των ίδιων των κατοίκων του. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν πρέπει να ειπωθούν, όπως είναι κατανοητό. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, περιθώρια περαιτέρω βελτιώσεων υπάρχουν πολύ μεγάλα και η προσοχή της στρατιωτικής ηγεσίας, για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, ορθώς δείχνει να έχει αρχίσει να στρέφεται αυξημένα προς τα εκεί. Οψόμεθα… Στον αντίποδα, βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται για την πολιτική ηγεσία και μια πιο ουσιαστική γεωστρατηγική αυτή τη φορά εκμετάλλευση της γεωγραφικής θέσεως της νήσου… Αν υπήρχε στοιχειώδης στρατηγική σκέψη στην Ελλάδα, θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε ποικιλοτρόπως το Καστελόριζο, όπως π.χ. για τον έλεγχο της θαλάσσιας (εμπορικής και στρατιωτικής) επικοινωνίας τουλάχιστον τμήματος της Ανατολικής Μεσογείου ή/και τον έλεγχο του αντίστοιχου τμήματος του εναέριου χώρου. Και στις δύο περιπτώσεις (θαλάσσιος και εναέριος έλεγχος/επιτήρηση) η τεχνολογία πλέον μπορεί να είναι αρωγός μας με λογικό κόστος. Με τους ανάλογους σύγχρονους μεγάλης εμβέλειας αισθητήρες όλων
των ειδών, εμπλέκοντας μάλιστα την εγχώρια βιομηχανία, και την κατάλληλη παρουσία τουλάχιστον των ναυτικών μέσων ανοιχτής θαλάσσης του ΛΣ και του ΠΝ, θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε πλήρως τις δυνατότητες που μας παρέχει η θέση του συμπλέγματος του Καστελόριζου, ασκώντας ουσιαστικά την κυριαρχία μας. Για κάτι τέτοιο, όμως, απαιτείται να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση και να ξεκαθαρίσουμε ποιόν ακριβώς ρόλο θέλουμε να έχουμε στη περιοχή όπως και γενικότερα στη γεωπολιτική σκακιέρα. Απαιτείται, επιτέλους, η δημιουργία ενός –μη φοβικού!– Εθνικού Γεωπολιτικού Δόγματος… Αντί επιλόγου Η κατάσταση, χωρίς να αιθεροβατούμε αλλά και χωρίς να πέφτουμε στη παγίδα της ισοπεδωτικής απαισιοδοξίας, είναι σοβαρή, με την οικονομική κρίση να την κάνει δυσκολότερη, αλλά ακόμα ελεγχόμενη. Σε όλα τα προαναφερθέντα δυνητικά μέτωπα, οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν καταφέρει να κρατήσουν τις ισορροπίες σε σχετικά ικανοποιητικά επίπεδα αποτροπής. Το μεγαλύτερο πρόβλημα παραδοσιακά παρουσιάζεται στην διακομματικά ανύπαρκτη πολιτική βούληση των εκάστοτε κυβερνώντων, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πέρα από ανησυχίες για πολιτικά κόστη και οφέλη, ψηφοθηρίες και ιδιοτελείς εξυπηρετήσεις να προσέξουν με ουσιαστικό τρόπο το χώρο της άμυνας της χώρας. Όπως αναφέρθηκε και πιο πριν, σε περίπτωση εκδήλωσης της τουρκικής επιθετικότητας, δεν τρέφουμε γραφικές ελπίδες –έως και…εμμονές– για μια γρήγορη κρίση όπου θα τρέξουν οι «σύμμαχοί» μας να την σταματήσουν. Εδώ, άλλωστε, είναι και οι ευθύνες του συνόλου της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας, που από τα Ίμια και μετά έχουν πυροβολήσει κυριολεκτικά τα πόδια τους με την πετυχημένη(!) προσπάθειά τους να πείσουν την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, όπως και τον ελληνικό λαό, ότι αν γίνει κάτι, ακριβώς αυτό θα είναι: μια κρίση 2-3 εικοσιτετραώρων όπου με την παρέμβαση των ξένων θα σταματήσει αμέσως… Πάνω σε αυτή την ψευδαίσθηση έχουν βασισθεί, λοιπόν, και όλοι οι πολιτικοί μας «ηγέτες» και έχουν υποβαθμίσει τον ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων, έχουν αδιαφορήσει παντελώς για την εφεδρεία, έχουν μειώσει εγκληματικά την θητεία και γενικώς βλέπουν όλες αυτές τις απειλές σαν κάτι μακρινό που συμβαίνει πάντα σε άλλους λαούς… ◼ 93