Everything UK 2022

MAY 10 21 2022 GHENT

RIZ AHMED

PETER DOHERTY

POLY STYRENE

STANLEY KUBRICK

GOLD PANDA

ALABASTER DEPLUME

ELIZABETH II

THE LOUNGE SOCIETY

NICK CAVE

ALEX FERGUSON

NATIONAL THEATRE

LIME GARDEN

cinema. concerts. books. theatre. nightlife. talks. SPHINX DEMOCRAZY THERESIA

CHARLATAN HANDELSBEURS EVERYTHING-UK.BE

NEVER MIND BREXIT, HERE’S BRITAIN

De afgelopen jaren staken steeds minder Britse films de Noordzee over, terwijl er in Groot-Brittannië nog altijd bijzonder straffe dingen worden gemaakt. De hoogdagen van Secrets & Lies, Trainspotting en Four Wedding and a Funeral mogen dan al achter ons liggen, de Britse AV-industrie blaakt van gezondheid.

En vanzelfsprekend zal Groot-Brittannië ook altijd een muzikaal gidsland blijven – het Brits aandeel in de muziekgeschiedenis is gigantisch. Maar de nauwe band die we altijd met de Britse scene hebben gehad, staat onder spanning. In Europa toeren is voor Britse bands plots een uitdaging geworden, en niemand die het hier sinds Brexit nog in het hoofd haalt om in de UK vinyl te bestellen. Met de douanekosten kun je eens goed in Vrijmoed gaan eten.

Maar de Britse cultuur is te rijk en te toonaangevend om zomaar los te laten. Everything UK wil daarom in eerste instantie van spraakmakende Britse cinema en muziek doen proeven – en ook al een beetje van theater en literatuur – maar de komende jaren evenzeer van de Britse cultuur in ál haar facetten.

Of in de woorden van George Michael, de grootste Britse songschrijver aller tijden: “I won’t let you down, so please don’t give me up, ‘cause I would really, really love to stick around. Oh yeah.”

BEN VAN ALBOOM

Everything UK

In recent years, the number of British films crossing the North Sea has been steadily decreasing, even though Britain is still making some pretty cool stuff. The heyday of Secrets & Lies, Trainspotting and Four Wedding and a Funeral may be behind us, but the British AV industry is very much thriving.

And, of course, Britain will always be a musical beacon – the country’s contribution to music history is gigantic. But the close relationship we’ve always had with the British music scene is under strain. Touring in Europe has suddenly become a challenge for British bands, and ever since Brexit happened, people in Belgium stopped ordering vinyl from the UK. With those customs fees, you might as well have dinner in a Michelin star restaurant.

But British culture is too rich and too cutting-edge to just let go. That’s why, for starters, Everything UK wants to give a taste of thought-provoking British cinema and music – though there’s also already a bit of theatre and literature in this year’s program. But in the coming years, the festival aims to cover British culture in all its other facets as well.

Or in the words of George Michael, the greatest British songwriter of all time: “I won’t let you down, so please don’t give me up, ‘cause I would really, really love to stick around. Oh yeah.”

BEN VAN ALBOOM

Everything UK

© Martin Corlazzoli

INFO & TICKETS

FILMS

Filmtickets kosten 10 euro, 8 euro (reductietarief) of 2 euro (UiTPAS). Met uitzondering van de afternoon tea-voorstelling van Pride & Prejudice. Die kost 18,5 euro, 16,5 euro (reductietarief) of 10,5 euro (UiTPAS).

Het reductietarief is geldig voor jongeren tot 18 jaar (op vertoon identiteitskaart), studenten tot 26 jaar (op vertoon studentenkaart) en 60-plussers (op vertoon identiteitskaart).

Tickets zijn exclusief te koop op sphinx-cinema.be, via everything-uk.be of aan de kassa van Sphinx. Koop op voorhand jouw tickets om teleurstellingen te vermijden. De meeste films worden slechts één keer vertoond. Deuren openen 20 minuten voor aanvang van de films. Alle voorstellingen starten stipt op het vermelde uur.

CONCERTS/NIGHTLIFE

Concerttickets variëren van prijs. In voorverkoop zijn ze wel altijd goedkoper dan aan de kassa. Tickets zijn exclusief te koop op democrazy.be, via everything-uk.be of aan de kassa van de concertzalen. Koop op voorhand jouw tickets om teleurstellingen te vermijden. In de week van de concerten vind je op democrazy.be en everything-uk. be wanneer de deuren opengaan en de concerten beginnen. Tickets voor London Calling kosten 5 euro en zijn exclusief te koop via londoncalling.club.

VENUES

Film tickets cost 10 euros, 8 euros (reduced price) or 2 euros (UiTPAS). With the exception of the afternoon tea screening of Pride & Prejudice: 18.5 euros, 16.5 euros (reduced price) or 10.5 euros (UiTPAS). The reduced price is valid for everyone up to 18 years of age (upon presentation of an ID card), students up to 26 years of age (upon presentation of a student card) and people over 60 years of age (upon presentation of an ID card).

Tickets are available exclusively at sphinx-cinema. be, via everything-uk.be or at the Sphinx box office. Buy your tickets in advance to avoid disappointment. Most films are screened only once. Doors open 20 minutes before the films start. All screenings start promptly at the indicated time.

Concert tickets vary in price. However, presale tickets are always cheaper than tickets at the box office. Tickets can be bought exclusively at democrazy. be, via everything-uk.be or at the box office of the concert venues. Buy your tickets in advance to avoid disappointment. In the week of the concerts, go to democrazy.be and everything-uk.be to find out when doors open and concerts start. Tickets for London Calling cost 5 euros and are on sale exclusively via londoncalling.club.

Sphinx: Sint-Michielshelling 3, 9000 Gent - sphinx-cinema.be

Charlatan: Vlasmarkt 6, 9000 Gent - charlatan.be

Handelsbeurs: Kouter 29, 9000 Gent - handelsbeurs.be

Theresia: Theresianenstraat 9, 9000 Gent

BOILING POINT

Philip Barantini, 2021 • 92 min

Openingsfilm in aanwezigheid van regisseur Philip Barantini (o.v.)

MOTHERING SUNDAY

Eva Husson, 2021 • 104 min

Cast: Stephen Graham, Vinette Robinson, Alice Feetham, Jason Flemyng, Hannah Walters

Script: Philip Barantini, James Cummings Cinematography: Matthew Lewis

Music: Aaron May, David Ridley Distributor: Paradiso Filmed Entertainment

Ondertitels/Subtitles: Nederlands/Dutch

Mocht Michelin ook sterren uitdelen aan films, deze superbe restaurantthriller van Philip Barantini kreeg er sowieso drie. Of het eten in de film evenveel sterren zou krijgen, valt dan weer enigszins te betwijfelen. Al zal dat niet aan de verbetenheid liggen waarmee Stephen Graham zijn keuken runt. Boiling Point is een duizelingwekkende nagelbijter over wat er op één avond allemaal fout kan lopen achter en voor de schermen van een Londens toprestaurant. De cast is ravissant, de intriges overheerlijk, maar wat de film pas écht delicieus maakt, is dat hij in één take is opgenomen – zonder truken van de foor! Boiling Point is zonder meer een narratieve en cinematografische krachttoer, en daarmee geheid ook een instant cultklassieker.

If Michelin were to hand out stars to films, this superb restaurant thriller by Philip Barantini would unquestionably receive three. Whether the food in the film would receive as many, is open to question. Although that won’t be due to the doggedness with which Stephen Graham runs his kitchen. Boiling Point is a dazzling nail-biter about what can go wrong over the course of one evening behind the scenes (and in front) of a top London restaurant. The cast is finger-licking, the intrigue mouth-watering, but what really makes the film so succulent is that it was shot in one take – without cheating! Boiling Point is a narrative and cinematographic tour de force, and an instant cult classic at that.

“A spicy nerve-jangler served with a chargrilled side order of jet-black gallows humour. A divine comedy barrelling towards inevitable tragedy, played out in hell’s kitchen where someone is bound to get burned.”

Mark Kermode, The Observer 

De gelijknamige roman van Graham Swift werd naar het witte doek vertaald door Alice Birch, die ook tekende voor de scenario’s van de tv-series Succession en Normal People

Cast: Odessa Young, Josh O’Connor, Olivia Colman, Colin Firth, Glenda Jackson, Sope Dirisu

Script: Alice Birch Cinematography: Jamie Ramsay Music: Morgan Kibby

Distributor: Cinéart

Ondertitels/Subtitles: Nederlands/Dutch

Naar eigen zeggen is Mothering Sunday voor regisseur Eva Husson een culminatie van alles waar ze van houdt: “Literatuur, seks en pure cinema.” Daar valt op zich weinig tegen in te brengen: de film is een erg passionele affaire over een dienstmeid met literaire ambities die er enkele geheime relaties op nahoudt en daar ook de nodige inspiratie uit put. Meer zelfs: er zit meer naakt in Mothering Sunday dan in de tien eerste Britse kostuumdrama’s die je nu spontaan te binnenschieten. De intrigerende plot draait echter evenzeer rond trauma en rouw, en er hangt ook een zweem van melancholie en Gauloises over de film. Anders gezegd: Husson, die afkomstig is uit Frankrijk, heeft gewoon een Franse versie van een Britse kostuumfilm gemaakt. En ze komt er nog mee weg ook.

According to director Eva Husson, Mothering Sunday is the culmination of everything she loves: “Writing, sex, and pure cinema.” No real argument there: the film is a thoroughly passionate affair about a maid with literary ambitions who pursues a few secret relationships and draws inspiration from them. Moreover, there is more nudity in Mothering Sunday than in the first ten British period dramas that spring to mind. But the intriguing plot revolves just as much around trauma and grief, and the proceedings also have hint of melancholy and Gauloises to them. In other words, Husson, who hails from France, has made a French version of a British period film. And she got away with it, too.

“French director Eva Husson bypasses Britflick stuffiness in this passionate period drama adapted from a Graham Swift story of loss and rebirth.” Mark Kermode, The Observer 

BEST KEPT

De muziekdocumentaire wordt tijdens

Everything UK nog twee keer vertoond in Sphinx: vrijdag 13 mei (20:30) en zondag 15 mei (17:30)

THIS MUCH I KNOW TO BE TRUE

Andrew Dominik, 2022 • 101 min

Cast: Nick Cave, Warren Ellis, Earl Cave, Marianne Faithfull Cinematography: Robbie Ryan Music: Nick Cave, Warren Ellis Sales agent: Trafalgar Releasing Ondertitels/Subtitles: geen/none

In 2016 maakte Andrew Dominik één van de pakkendste muziekdocumentaires ooit: One More Time with Feeling, waarin Nick Cave na de dood van zijn zoon de draad terug probeert op te pakken tijdens de opnames van het album Skeleton Tree. Zes jaar later is er This Much I Know to Be True, een compléét andere film waarin Cave in een lege fabriek in Bristol nummers uit zijn recente platen met The Bad Seeds (Ghosteen) en Warren Ellis (Carnage) opnieuw inblikt. Het levert een ongelofelijk hypnotiserende en intieme concertfilm op waaruit dit keer vooral vreugde spreekt, en waarin Andrew Dominik vooral ook de unieke relatie tussen Cave en Ellis verder uitdiept. Want naast de adembenemende concertstukken werpt de regisseur ook nu weer een blik achter de schermen.

In 2016, Andrew Dominik made one of the most gripping music documentaries ever: One More Time with Feeling, in which Nick Cave, during the recording of Skeleton Tree, tries to pick up the pieces after the death of his son. Six years later, This Much I Know to Be True is a completely different film in which Cave, in an empty factory in Bristol, recreates songs from his recent albums with The Bad Seeds (Ghosteen) and Warren Ellis (Carnage). The result is an incredibly hypnotic and intimate concert film, which mostly exudes joy this time around, and in which Andrew Dominik further explores the unique relationship between Cave and Ellis. Because besides the breathtaking concert footage, the director once again also casts a glance behind the scenes.

“Andrew Dominik’s second documentary about Nick Cave is as joyous as the last one was filled with grief. This time, the director settles on showmanship, delivering a film that is a pleasure from beginning to end.”

Peter Bradshaw, The Guardian 

CENSOR

Prano Bailey-Bond, 2021 • 84 min

Censor kreeg vorig jaar de Méliès d’Or voor beste Europese horrorfilm, in navolging van onder meer Raw (Julia Ducournau) en Climax (Gaspar Noé)

A CLOCKWORK ORANGE

Stanley Kubrick, 1971 • 136 min

Cast: Niamh Algar, Nicholas Burns, Vincent Franklin, Sophia La Porta, Adrian Schiller Script: Prano Bailey-Bond, Anthony Fletcher Cinematography: Annika Summerson Music: Emilie Levienaise-Farrouch Distributor: The Searchers Ondertitels/Subtitles: Nederlands/Dutch

Veel meer dan een rechttoe rechtaan horrorfilm is Censor een hommage aan het genre. In het bijzonder aan de ‘video nasties’, waarvan Thatcher in de jaren 80 geloofde dat ze in Groot-Brittannië een zombie-apocalypse zouden veroorzaken. Of toch op zijn minst een golf aan moorden. (Een beetje zoals A Clockwork Orange in de jaren 70, dus. Vandaar dat we die tijdens Everything UK op dezelfde dag vertonen.) Prano Bailey-Bond tekent met Censor voor één van de stijlvolste, verrassendste en meest nostalgische horrorfilms van de afgelopen jaren, vol verwijzingen naar klassiekers als Videodrome, Carrie en The Hills Have Eyes. De nieuwbakken regisseur fileert gelijk haar en onze fascinatie voor het genre, en ze veegt de vloer aan met al wie meent er de schaar in te mogen zetten.

Much more than a straightforward horror film, Censor is an homage to the genre. In particular, to the ‘video nasties’ that Thatcher believed would cause a zombie apocalypse in Britain in the 1980s. Or at least a wave of murders. (A bit like A Clockwork Orange in the 1970s. So, that’s why we’re screening a restored print of Kubrick’s classic on the same day). With Censor, Prano Bailey-Bond delivers one of the most stylish, surprising, and nostalgic horror films in recent years, full of references to classics such as Videodrome, Carrie, and The Hills Have Eyes. The first-time director also dissects both hers and our fascination for the genre, and she wipes the floor with anyone who believes it’s okay to censor what makes them feel uncomfortable.

“A brilliantly adventurous first feature from a razor-sharp filmmaker on the rise, who joins the likes of Jennifer Kent and Julia Ducournau in proving that the future of cutting-edge horror is fearless, forthright and female.”

Mark Kermode, The Observer 

Indrukwekkende 4K-restauratie naar aanleiding van de 50ste verjaardag van de film

Cast: Malcolm McDowell, Patrick Magee, Adrienne Corri, Miriam Karlin, Michael Tarn

Script: Stanley Kubrick Cinematography: John Alcott Music: Wendy Carlos

Sales agent: Park Circus

Ondertitels/Subtitles: geen/none

A Clockwork Orange is ontegensprekelijk Stanley Kubricks meest omstreden en misbegrepen klassieker. De verfilming van de dystopische roman van Anthony Burgess werd verbannen in flink wat landen, en in Groot-Brittannië liet de regisseur hem uiteindelijk zélf uit roulatie halen, nadat hij in verband werd gebracht met verschillende moordzaken en verkrachtingen. Kubrick vond dat zo’n grote onzin dat hij tot aan zijn dood in 1999 elke vertoning van A Clockwork Orange in de UK verbood. Is de cultfilm dan echt zo choquerend? Wel, ja. A Clockwork Orange is bij momenten extreem hard en sadistisch. Maar hij is ook zo veel meer dan het relaas van Malcolm McDowell die er met zijn vrienden op uittrekt om te moorden en verkrachten. Meer nog dan over agressie gaat dit meesterwerk over repressie.

A Clockwork Orange is undeniably Stanley Kubrick’s most controversial and misunderstood classic. Many countries banned the film adaptation of Anthony Burgess’ dystopian novel. And in Britain, the director finally had it taken out of circulation himself after it was linked to numerous murder and rape cases. Kubrick believed this was such nonsense that he forbade any screening of A Clockwork Orange in the UK until his death in 1999. So is this cult film really that shocking? Well, yes. A Clockwork Orange is at times extremely harsh and sadistic. But it is also so much more than the story of Malcolm McDowell who goes out with his friends to murder and rape. More than aggression, this masterpiece is about repression.

“Kubrick’s contributions are his wit and his eye. The wit, too much at times, is as biting as in Dr. Strangelove, and the production, while of another order, is as spectacular as in 2001.”

Gene Siskel, Chicago Tribune 

MOGUL MOWGLI

Bassam Tariq, 2020 • 89 min

Mogul Mowgli is het passieproject van Bassam Tariq en Riz Ahmed, die vorig jaar een Oscarnominatie kreeg voor zijn rol in Sound of Metal

Limbo was eind vorig jaar de grote winnaar op de Schotse BAFTA’s. Het kleinood won onder meer Best Film, Best Director en Best Actor

Ben Sharrock, 2020 • 104 min

Cast: Riz Ahmed, Aiysha Hart, Alyy Khan, Sudha Bhuchar, Nabhaan Rizwan, Anjana Vasan Script: Bassam Tariq, Riz Ahmed Cinematography: Annika Summerson Music: Paul Corley Sales agent: Charades

Ondertitels/Subtitles: Engels/English

“It’s like Sound of Metal but with Riz Ahmed playing a British rapper.” Zo had de elevator pitch van Mogul Mowgli ongeveer kunnen klinken, want de narratieve gelijkenissen tussen beide films met Ahmed in de hoofdrol zijn er wel degelijk. Maar de debuutfilm van Bassam Tariq is nog een pak rauwer dan Sound of Metal. En de intensiteit zit hem dit keer niet enkel in de muziek – Ahmed ontpopt zich als een nijdige rapper – maar ook in hoe de protagonist worstelt met zijn Pakistaanse roots en culturele identiteit. Om nog maar te zwijgen over de generationele geschillen met zijn vader. Het is bekend terrein, maar het is zelden met zoveel vuur, agressie en inzicht gebracht als in deze tikkende tijdbom. Kan iemand Riz Ahmed dan nu zijn Oscar geven?

“It’s like Sound of Metal but with Riz Ahmed playing a British rapper.” That’s more or less how the elevator pitch of Mogul Mowgli could have sounded because the narrative similarities between both recent films with Ahmed in the leading role are there. But Bassam Tariq’s debut film is even more gritty and raw than Sound of Metal. And this time, the intensity isn’t just reflected in the music – Ahmed turns out to be a mean rapper – but also in how the protagonist struggles with his Pakistani roots and cultural identity. Not to mention the generational disputes with his father. It’s familiar territory, but it’s rarely delivered with as much fire, anger and insight as in this ticking time bomb. Can someone please give Riz Ahmed his Oscar now?

“With the director of photography and the sound designer, Tariq stitches domestic drama, satire and magical realism into a tissue of moods and meanings, held together by the shattering credibility of Ahmed’s performance.”

A.O. Scott, The New York Times 

Cast: Amir El-Masry, Vikash Bhai, Ola Orebiyi, Kwabena Ansah, Sidse Babett Knudsen

Script: Ben Sharrock Cinematography: Nick Cooke Music: Hutch Demouilpied

Distributor: Protagonist Pictures

Ondertitels/Subtitles: geen/none

Films over vluchtelingen hebben de neiging om bloedserieus te zijn. Limbo is bij momenten niet anders – het is dan ook een bloedserieus onderwerp. Maar de film van Ben Sharrock over enkele vluchtelingen die hun asielaanvraag moeten afwachten op een godvergeten Schots eiland is evenzeer erg grappig, heerlijk absurd, ontzettend poëtisch en – kort samengevat – wonderlijk uniek. Er zitten scènes in Limbo die je doen schaterlachen, maar ook scènes die zo hard naar de keel grijpen dat ze dagen later nog op je netvlies gebrand staan. En hoezeer Sharrock met zijn stereotypering soms ook op de lach mikt – Vikash Bhai is hilarisch als Afghaanse Freddie Mercury – in Limbo lopen enkel veelzijdige personages rond met sterk aangrijpende levensverhalen. En kippen.

Films about refugees tend to be dead-serious. Limbo is no different at times – it is, of course, a deadserious subject. But Ben Sharrock’s film about a group of refugees who have to wait for asylum on a godforsaken Scottish island is just as funny, delightfully absurd, incredibly poetic and – in short – wonderfully unique. There are plenty of scenes in Limbo that make you laugh, but also numerous scenes that are so gripping they linger on your mind for days. And as much as Sharrock’s stereotyping often aims for laughs – Vikash Bhai is hilarious as an Afghan Freddie Mercury – Limbo only features multi-faceted characters with deeply moving life stories. And lots of chickens.

“Ben Sharrock announces himself as a master of atmospheric filmmaking with this stirring drama about a Syrian migrant – witty, poignant, marvellously composed and shot, moving and even weirdly gripping.”

Peter Bradshaw, The Guardian

DreamCATchers non-profi t cat information point

Afternoon

PRIDE & PREJUDICE

Joe Wright, 2005 • 129 min

Hey Em, what do you prefurrr?

Tea or biscuits?

Biscuits Merryl! Defi nitely the biscuits!

tea-voorstelling van deze Britse filmklassieker (€10), inclusief thee, een stuk taart van Madam Bakster en een Britse lekkernij (€8,5)

Cast: Keira Knightley, Matthew Macfadyen, Brenda Blethyn, Donald Sutherland, Rosamund Pike

Script: Deborah Moggach, Emma Thompson Cinematography: Roman Osin Music: Dario Marianelli

Distributor: Universal Pictures

Ondertitels/Subtitles: Nederlands/Dutch

In de HBO-reeks Succession jaagt hij tegenwoordig

iedereen de gordijnen in, maar ooit was Matthew Macfadyen de heetste man op aarde: toen hij Mr. Darcy speelde in Joe Wrights uitmuntende Jane Austen-verfilming Pride & Prejudice. De tv-serie met Colin Firth als Mr. Darcy was toen eigenlijk nog maar net verteerd, dus de eerste vraag die iedereen zich in 2005 stelde: moet dat nu? Het antwoord was gelukkig: ’t zal wel zijn! Joe Wright joeg een extra vonk aan romantiek én humor door de roman van Austen, en de absolute droomcast deed de rest. Kortom: de perfecte film voor een Afternoon Tea Screening waarin niet alleen Matthew Macfadyen en Keira Knightley je zullen doen watertanden, maar ook de delicieuze taarten van Madam Bakster.

At DreamCATchers, we peacefully bring cats and people together. Visit us for a play or purr session in our cat adoption café, or buy cat-proof toys, cat food and more in our shop. It’s a pleasure to share our ‘catspertise’ with you!

visit us at weareDreamCATchers.be

These days, Matthew Macfadyen drives just about everyone up the wall in the HBO series Succession, but once upon a time, the British actor was the hottest man on the planet ... when he played Mr. Darcy in Joe Wright’s outstanding Jane Austen adaptation Pride & Prejudice. The TV series starring Colin Firth as Mr. Darcy had only just been digested at the time, so the first question on everyone’s mind in 2005 was: really?! Fortunately, the answer was: hell yeah! Joe Wright injected an extra spark of romance and humour into Austen’s novel, and the absolute dream cast did the rest. In other words: the perfect film for an Afternoon Tea Screening in which not only Matthew Macfadyen and Keira Knightley will make you long, but also the delicious cakes of Madam Bakster.

“A movie for the age, and a keeper for the ages, Pride & Prejudice brings Jane Austen’s best-loved novel to vivid, widescreen life, as well as making an undisputed star of 20-year-old Keira Knightley.”

Derek Elley, Variety

In aanwezigheid van regisseur Sue Carpenter

I AM BELMAYA

Sue Carpenter & Belmaya Nepali, 2021 • 81 min

In 2006 leerde de Britse journalist en fotograaf Sue Carpenter in Nepal een bijzonder veertienjarig meisje kennen: Belmaya. Een bijzonder kwetsbaar meisje ook in een maatschappij die vrouwen niet naar waarde schat. Zes jaar later hebben de twee opnieuw contact en vertelt Belmaya over haar plannen om documentairemaker te worden. Carpenter besluit om Belmaya, die intussen ook een kind heeft en in een gewelddadig huwelijk zit, vijf jaar lang te volgen in het najagen van haar droom.

Meer nog: naarmate I Am Belmaya vordert, neemt Belmaya steeds meer de controle over haar eigen verhaal (en film). Samen tekenen de twee vrouwen op die manier voor een buitengewoon fascinerende en meeslepende documentaire over empowerment.

Cast: Belmaya Nepali

Script: Sue Carpenter

Production company: Tideturner Films

Ondertitels/Subtitles: geen/none

In 2006, British journalist and photographer Sue Carpenter met a special fourteen-year-old girl in Nepal: Belmaya. A particularly vulnerable girl in a society that does not value women enough. Six years later, the two are in contact again and Belmaya talks about her plans to become a documentary maker. Carpenter decides to follow Belmaya, who now also has a child and is in an abusive marriage, in the pursuit of her seemingly impossible dream. What’s more, as I Am Belmaya progresses over the course of five years, the Nepalese woman takes more and more control over her own story (and film). Alongside Carpenter, Belmaya creates an immensely fascinating and compelling documentary about empowerment.

“A Chronicle of Belmaya’s journey from first picking up a camera to becoming a fully-fledged documentary filmmaker, this wonderful documentary pays moving testimony to the power of cinema and self-expression.”

Leila Latif, Total Film

DEATH OF ENGLAND: FACE TO FACE

Clint Dyer, 2021 • 90 min

In aanwezigheid van acteurs

Neil Maskell (Peaky Blinders) en Giles Terera (Hamilton), regisseur Clint Dyer en scenarist Roy Williams. In samenwerking met NTGent

In aanwezigheid van acteur Neil Maskell, bekend van onder meer de tv-series Peaky Blinders en Utopia

BULL

Paul Andrew Williams, 2021 • 88 min

Cast: Neil Maskell, Giles Terera, Phil Daniels, Maggie Saunders, Shaun Stone, Sanjay Batra

Script: Clint Dyer, Roy Williams Cinematography: Sashi Kissoon

Production company: National Theatre

Ondertitels/Subtitles: geen/none

Het bijzondere aan dit opzienbarend experiment van de National Theatre is dat het noch een klassieke theaterverfilming is, noch een theaterstuk waar iemand camera’s op heeft gezet. Death of England: Face to Face is een even wonderlijk als explosief curiosum waarin twee acteurs, Neil Maskell en Giles Terera, elkaar het vuur aan de schenen leggen door de drijfveren, triggers en privileges van de ander aan de kaak te stellen. Het ene moment kijk je naar een beklemmende film, het andere moment lijkt het alsof je met de acteurs op de bühne staat. Maar altijd zit je in hun onbeholpen machohoofd en vraag je je af of het überhaupt ooit goedkomt met de wereld. Of met Groot-Brittannië, want Death of England: Face to Face is ook echt een soort ‘state of the union’.

The remarkable thing about this startling experiment by the National Theatre is that it is neither a film nor a play – in any literal sense. Death of England: Face to Face is a peculiar and explosive curiosity in which two actors, Neil Maskell and Giles Terera, confront each other by questioning the other’s motives, triggers, and privileges. One minute, it feels like you are watching an unflinching film. The next, you get the impression you are on stage with the two actors. In both cases, you get an awkward peak of what’s going on in their macho heads, and you wonder if the world will ever be okay. Or at least Britain, because Death of England: Face to Face is also very much a sort of state of the union.

“This amalgamation of two National Theatre monologues makes for an unflinching, highly impressive examination of race, identity and toxic masculinity. A fast, furious triumph!”

Lucy Mangan, The Guardian 

Cast: Neil Maskell, David Hayman, Tamzin Outhwaite, Lois Brabin-Platt, Adam Xander Angelides

Script: Paul Andrew Williams Cinematography: Ben Chads, Vanessa Whyte Music: Raffertie

Distributor: The Searchers

Ondertitels/Subtitles: Nederlands/Dutch

Al het leven dat Liam Neeson het voorbije decennium uit het wraakfilmgenre heeft geklopt, wordt er door London to Brighton-regisseur Paul Andrew Williams op diabolische wijze weer ingepompt met Bull, een film die elk fatsoenlijk mens minstens drie nachtmerries bezorgt. Het precisiewapen dat Williams voor die erg dankbare heeft ingehuurd, heet Neil Maskell, een Britse karakterkop die in zijn carrière al wel vaker slaag heeft verkocht, maar deze keer echt Nagasaki gaat op een bende gangsters. Al verdienen de compromisloze mise-en-scène en het ingenieuze scenario van Williams, die vlot tussen heden en verleden switcht om nog meer suspense op te bouwen, minstens evenveel lof. Zonder overdrijven: Bull is een low-budget wraakfilm van Marvel-proporties.

The life Liam Neeson has knocked out of the revenge movie genre over the past decade is being diabolically pumped back in by London to Brighton director Paul Andrew Williams with a film that will give any respectable person at least three nightmares. The precision weapon Williams has hired for that very rewarding task is Neil Maskell, who has been known to pack a hefty punch throughout his career, but this time goes full Nagasaki on a gang of thugs. Though the uncompromising mise-en-scène and Williams’ ingenious screenplay, which skilfully switches between present and past to build up even more suspense, deserve at least as much praise. Bull is a low-budget revenge film of Marvel proportions, and that’s not overstating it.

“Paul Andrew Williams and Neil Maskell breathe new life into a familiar one-man-army scenario. Unrelenting, no-nonsense and hard-as-nails — just like its eponymous anti-hero.”

Ian Freer, Empire 

If you watch it, you’ll see it.

Zoek de woorden uit de lijst en doorstreep ze in het raster. Je kan ze lezen van links naar rechts, rechts naar links, van boven naar onder en omgekeerd, maar ook diagonaal. Enkele letters blijven over. Noteer ze onderaan in de lege vakjes en dan weet je waar je ons kan vinden.

TJOANNAHOGGS

PIEPOOCSOIBY

HELISCAFEKSE

GSHDTMINOAPK

IUYXACLRXZEC

EODNWSEICANA

LHNIANWJFLCM

ETEPMINIOPEA

KRWAMEMANRRM

IARBELFASTPM

MKHCAOLNEKOE

TTOCSYELDIRN

KEYBOARD FANTASIES

Posy Dixon, 2019 • 79min

ARTHOUSE

BELFAST

BIOSCOOP

CAFE

EMMAMACKEY

EMMAWATSON

FILMS

JOANNAHOGG

KENLOACH

KORENMARKT

MIKELEIGH

PINX

PLAZA

PROJECTIE

RIDLEYSCOTT

SPENCER

TILDASWINTON

WENDY

In aanwezigheid van regisseur

Posy Dixon

Cast: Beverly Glenn-Copeland

Cinematography: Lee Burnett, Kevin A. Fraser, Morgan K. Spencer Music: Beverly Glenn-Copeland

Sales agent: GQue

Ondertitels/Subtitles: geen/none

Voor wie het verhaal intussen nog niet kent: Glenn Copeland is een 78-jarige zwarte trans man die in de jaren 80 een sublieme elektronicaplaat maakte, toen nog als Beverly Glenn-Copeland. Het kleinood heette Keyboard Fantasies, het kwam uit op tweehonderd cassettes en vijftig ervan raakten verkocht. In 2015 botste een Japanse muzieknerd op één van die cassettes en de rest is geschiedenis. Glenn Copeland, die nooit enige roem genoot, toert sindsdien de wereld rond en Keyboard Fantasies werd onlangs ook herwerkt door onder meer Bon Iver, Arca, Blood Orange en Kelsey Lu. En nu is er ook dit hartveroverend portret van een waanzinnig warme man met een onwaarschijnlijk levensverhaal. Een documentaire die zich gerust kan meten met The Devil and Daniel Johnston.

For those who haven’t heard the story by now: Glenn Copeland is a 78-year-old black trans man who made a sublime electronica record in the 1980s, then still as Beverly Glenn-Copeland. The gem was called Keyboard Fantasies, it was released on two hundred cassette tapes and fifty of those were sold. In 2015, a Japanese music nerd bumped into one of those tapes, and the rest is history. Glenn Copeland, who never enjoyed any fame, has since toured the world, and Keyboard Fantasies was recently reworked by the likes of Bon Iver, Arca, Blood Orange and Kelsey Lu. And now, there is also this heart-warming portrait of an insanely kind man with an unlikely life story. A documentary that can easily compete with The Devil and Daniel Johnston.

“Often music documentaries feel padded out with filler but, honestly, I could have spent another hour in Copeland’s company. Keyboard Fantasies is a glorious, spirit-lifting doc about a pioneering trans composer.” Cath Clarke, The Guardian 

ELISABETH: A PORTRAIT IN PART(S)

Roger Michell, 2022 • 89 min

Begin juni viert Groot-Brittannië het platina jubileum van Queen Elizabeth II, die dit jaar zeventig jaar op de troon zit

POLY STYRENE: I AM A CLICHE

Celeste Bell & Paul Nsg, 2021 • 96 min

Cast: Queen Elizabeth II, Prince Philip, Paul McCartney, Prince Charles

Music: George Fenton

Distributor: The Searchers

Ondertitels/Subtitles: Nederlands/Dutch

Vorig jaar overleed Notting Hill-regisseur Roger Michell tijdens de postproductie van Elizabeth: A Portrait in Part(s), zijn eigenzinnige hommage aan het adres van Elizabeth II – de langst regerende monarch uit de Britse geschiedenis. De documentaire is gelukkig af geraakt, en het moet gezegd dat hij de stempel draagt van iemand met enerzijds een geweldig gevoel voor droge, Britse humor, anderzijds een peilloze kennis van de popcultuur. Voeg daar nog het nodige respect voor een instituut als Queen Elizabeth II aan toe, en het resultaat is een allesbehalve traditioneel, maar vrij spitsvondig portret van iemand die meer premiers heeft versleten dan Max Verstappen banden. En in tegenstelling tot die laatste, is ze bovendien ook altijd blijven lachen.

Last year, Notting Hill director Roger Michell died during the post-production of Elizabeth: A Portrait in Part(s), his idiosyncratic homage to Elizabeth II. Fortunately, the documentary about the longestreigning monarch in British history was completed, and it carries the stamp of someone with a great sense of British humour on the one hand and a fathomless knowledge of pop culture on the other. Add to that an appropriate amount of respect for an institution such as Queen Elizabeth II, and the result is anything but what you would expect. Rather, a witty portrait of someone who has worn out more prime ministers than Max Verstappen tyres. And unlike the latter, she always kept on smiling.

In aanwezigheid van regisseur Celeste Bell, de dochter van Poly Styrene

“None of this year’s tributes will capture the resilience, tedium and absurdity of the Queen’s 70 years on the throne as wittily as this one. Engaged without being fawning, nostalgic but never indulgent and unafraid to have the odd gentle joke at Her Majesty’s expense.”

Ed Potton, The Times 

Cast: Poly Styrene, Celeste Bell,Ruth Negga, John Lydon, Thurston Moore, Neneh Cherry

Script: Celeste Bell, Zoe Howe, Paul Nsg Cinematography: Nick Ward Music: Marina Elderton

Sales agent: Circle Collective Ondertitels/Subtitles: geen/none

Het regent in Poly Styrene: I Am a Cliché lofbetuigingen aan het adres van de titelheld. “She’s the reason I started to sing”, zegt Neneh Cherry. Terwijl Thurston Moore zich dan weer herinnert hoe hij het Britse punkicoon in New York ooit aan het werk zag in CBGB’s en ze met een microfoon in zijn richting wees: “It was like being knighted.” Die lof is vanzelfsprekend oververdiend: als gezicht en songschrijver van de lichtjes geniale cultband X-Ray Spex was Poly Styrene veruit de meest uitgesproken, vrijgevochten en onbeschaamde vrouw van kleur in het Londen van de jaren 70. Maar wat Poly Styrene: I Am a Cliché nog het meest bijzonder maakt, is dat haar dochter Celeste Bell ermee op erg treffende wijze afscheid neemt van haar intussen overleden moeder.

In Poly Styrene: I Am a Cliché, the titular hero is being showered with praise. “She is the reason I started to sing,” says Neneh Cherry. While Thurston Moore recalls how he once saw the British punk icon at CBGB’s in New York and she pointed a microphone at him: “It was like being knighted.” That praise is obviously well-deserved: as the face and only songwriter of the fiercely brilliant cult band X-Ray Spex, Poly Styrene was by far the most outspoken, free-spirited and unapologetic woman of colour in 1970s London. But what makes Poly Styrene: I Am a Cliché even more special is that her daughter Celeste Bell made the documentary to say goodbye to her now-deceased mom in quite a compelling and moving way.

“More than a journeyman rockumentary, Poly Styrene: I Am a Cliché is a thoughtfully finessed filial reckoning: a daughter’s journey toward understanding her mother as a young artist and as a young woman of colour.”

Lisa Kennedy, The New York Times

AFTER LOVE

Cast: Joanna Scanlan, Nathalie Richard, Talid Ariss, Nasser Memarzia, Sudha Bhuchar Script: Aleem Khan Cinematography: Alexander Dynan Music: Chris Roe Sales agent: The Bureau Ondertitels/Subtitles: Engels/English

Nadat dit opmerkelijk regiedebuut van Aleem Khan vorig jaar al de vloer had aangeveegd met de concurrentie op de British Independent Film Awards, zorgde hij onlangs ook voor de grootste verrassing op de BAFTA’s: hoofdrolspeler Joanna Scanlan snoepte Best Actress af van Lady Gaga. Maar hoe verrassend die overwinning ook was, onterecht was ze geenszins. Scanlan zet een erg memorabele vertolking neer als een Britse moslimvrouw uit Dover die er na de plotse dood van haar nochtans ogenschijnlijk liefhebbende echtgenoot achter komt dat de man nog een tweede gezin had aan de andere kant van de Noordzee. Wat volgt, is een onwaarschijnlijk intens en complex drama over (zelf)liefde, verraad en religie – door de lens van Alexander Dynan (First Reformed).

After having wiped the floor with the competition at the British Independent Film Awards last year, Aleem Khan’s remarkable directorial debut also provided the biggest surprise at the BAFTAs this year: the film’s lead Joanna Scanlan snatched Best Actress away from Lady Gaga. But as surprising as that victory was, it was by no means unjustified. Scanlan gives a particularly memorable performance as a British Muslim woman from Dover who, after the sudden death of her seemingly loving husband, discovers that the man also had a second family on the other side of the North Sea. What follows is an incredibly intense and complex drama about (self)love, betrayal, and religion – through the lens of Alexander Dynan (First Reformed).

“After Love has the agony of a domestic tragedy and the tension of a Hitchcock thriller. Joanna Scanlan, who gives the best performance of her career, is the suspense. She is the ticking bomb who could explode at any time.”

Winnaar van zes Independent British Film Awards, waaronder Best Film, Best Director, Best Actress en Best Screenplay

Aleem Khan, 2020 • 89 min

Peter Bradshaw, The Guardian 

Sir Alex Ferguson: Never Give In is het geesteskind van Jason Ferguson, de zoon van het voetbalicoon

SIR ALEX FERGUSON NEVER GIVE IN

Jason Ferguson, 2021 • 108 min

Cast: Alex Ferguson, Eric Cantona, Gordon Strachan, Ryan Giggs, Archie Knox

Script: Mark Monroe Cinematography: Will Pugh Music: Andrew Phillips

Sales agent: Park Circus

Ondertitels/Subtitles: geen/none

Er staat Sir voor zijn naam, dus het is niet echt een spoiler als we schrijven dat Alex Ferguson in zijn leven Grote Dingen heeft gedaan. Het mooie aan de documentaire Sir Alex Ferguson: Never Give In is echter dat de film vooral gaat over wat de Schot ertoe heeft gedreven om “the greatest footbal manager of all time” te worden. Dat Ferguson daar vandaag zo open over is, heeft alles te maken met het feit dat hij in 2018 een hersenbloeding heeft gekregen die zijn geheugen bijna onherroepelijk had aangetast.

Daarom doet hij in deze ijzersterke documentaire van zijn zoon Jason Ferguson een boekje open over wat in de jaren 90 zou leiden tot de wederopstanding van Manchester United. Zonder meer één van de spraakmakendste voetbaldocumentaires ooit!

There’s Sir in front of his name, so it’s not exactly a spoiler saying that Alex Ferguson has done Great Things in his life. However, the beauty of the documentary Sir Alex Ferguson: Never Give In is that the film is above all about what drove the Scot to become “the greatest football manager of all time.” That Ferguson is so forthcoming about that in this exquisite portrait has everything to do with the fact that he suffered a brain haemorrhage in 2018, which had almost irrevocably affected his memory. That is why, in this powerful documentary by his son Jason Ferguson, he opens up about what would eventually lead to the resurrection of Manchester United in the 1990s. Without a doubt one of the most remarkable football documentaries ever!

“Really, you can’t go wrong with this material: a working-class Scot becomes the most decorated manager in football, yet age and illness cannot dim his gleam. It can’t help but be gripping.”

SILENT NIGHT

Camille Griffin, 2021 • 92 min

Silent Night is de derde film waarin Keira Knightley en Matthew Goode samen te zien zijn, na The Imitation Game en Official Secrets

I GET KNOCKED DOWN

Dunstan Bruce & Sophie Robinson, 2021 • 88 min

Cast: Keira Knightley, Matthew Goode, Lily-Rose Depp, Annabelle Wallis, Rufus Jones

Script: Camille Griffin Cinematography: Sam Renton Music: Lorne Balfe

Distributor: The Searchers

Ondertitels/Subtitles: Nederlands/Dutch

Slotfilm in aanwezigheid van regisseurs

Sophie Robinson en Dunstan Bruce, de frontman van het heerlijk anarchistische Chumbawamba

Het eerste wat je moet weten, is dat het scenario van Silent Night al klaar lag voor corona de kop opstak. Het tweede is dat de film griezelig veel gelijkenissen vertoont met wat er de voorbije twee jaar is gebeurd. Dat is trouwens meteen ook het griezeligste aan dit erg straffe regiedebuut van Camille Griffin, want Silent Night wordt dan al verkocht als horrorfilm, de horror is veeleer psychologisch – een groep vrienden maakt zich op voor de laatste nacht op aarde – dan dat er een leger zombies klaarstaat om kerst te verpesten. Meer nog: de film is bij momenten zelfs meer een zwarte, maatschappijkritische komedie, en het is ook precies die ambiguïteit die ervoor zorgt dat je anderhalf gebiologeerd blijft kijken naar dit sinister kerstverhaal.

The first thing you should know about Silent Night is that its screenplay was written before Covid happened. The second is that the film bears an uncanny resemblance to what has happened in the past two years. That is, by the way, also the creepiest thing about this impressive directorial debut by Camille Griffin. Because although Silent Night is often labeled a horror film, the horror is more psychological - a group of friends is getting ready for the last night on earth, there is no army of zombies climbing down the chimney to ruin Christmas. Moreover, at times the film is more of a black comedy and social commentary, and it is precisely this ambiguity that keeps you glued to this sinister Christmas story for one and half hours.

“Christmas horror films take many forms. And yet in terms of pure horror, none of them has come close to Camille Griffin’s Silent Night. It’s wildly entertaining, ferociously pertinent and very human.”

Jennie Kermode, Eye for Film 

Cast: Dunstan Bruce, Ken Loach, Alice Nutter, Harry Hamer, Sean Forbes, Avery Lipman Cinematography: Ollie Verschoyle, Alex Wykes, Andrew McDowell Music: Nick Norton-Smith

Sales agent: Canoe Film Ondertitels/Subtitles: geen/none

Dunstan Bruce, de voormalige frontman van Chumbawamba, moet zowat het minst voor de hand liggend onderwerp van een documentaire zijn. En toch is I Get Knocked Down één van de geestigste muziekfilms in jaren. Bruce en zijn coregisseur Sophie Robinson doen erin niet alleen het verhaal van een bende anarchisten die in de jaren 90 – veelal tot hun eigen verbazing – wereldwijd een monsterhit scoren met ‘Tubthumping’. I Get Knocked Down is tegelijk een enorm grappig portret van een oude punkactivist die zich afvraagt of hij tijdens zijn kortstondig verblijf in de spotlights wel genoeg heeft gedaan om de wereld te veranderen. De zoektocht naar het antwoord is zo aandoenlijk, komisch en absurd dat er geen betere (of Britsere) film bestond om Everything UK mee af te sluiten.

Dunstan Bruce, the former frontman of Chumbawamba, should be just about the least obvious subject for a documentary. And yet, I Get Knocked Down is one of the wittiest music films in years. In it, Bruce and his co-director Sophie Robinson not only tell the story of a gang of anarchists who – much to their surprise – become a worldwide sensation with the song ‘Tubthumping’ in the 90s. I Get Knocked Down is also an extremely funny portrait of an old punk activist who wonders if he has done enough to change the world during his brief stay in the spotlight. The search for the answer is so engaging, humorous and absurd that there was no better (or more British) film to end Everything UK with.

“Would a documentary about the rise and fall of self-proclaimed anarchist pop stars really offer much? As it turns out, yes! I Get Knocked Down is an energetic, madcap, witty and formally inventive ride through life on the outskirts of stardom.”

Colin Oakley, Slacker Cinema 

1898 THE POST

hotel & cocktail journey

DUNSTAN BRUCE & SOPHIE ROBINSON

“Ik heb altijd al een film over Chumbawamba willen maken”, vertelde Dunstan Bruce onlangs op de première van de film I Get Knocked Down op SXSW. “Een film over wat je als politieke band kan bereiken, als je de mainstream betreedt. Kun je dan helpen om de wereld te veranderen?” Het lijkt een erg gewichtige vraag voor de frontman van een band die eind jaren 90 wereldwijd één monsterhit scoorde: ‘Tubthumping’. Een geestig popnummer dat een kwarteeuw later nog altijd in het collectief geheugen gegrift staat, maar waarvan niemand vandaag vermoedt dat er anarchisten achter schuilgingen die ooit een bod van anderhalf miljoen dollar van Nike hebben afgeslagen om het nummer te gebruiken in een commercial, en met het geld dat ze voor een commercial van General Motors kregen een campagne tégen General Motors hebben opgezet. In de tuin van Theresia praten Dunstan Bruce en zijn coregisseur Sophie Robinson over de carrière van de band en waarom popmuzikanten vandaag geen haar meer op hun tanden hebben.

“I’ve always wanted to make a film about Chumbawamba,” Dunstan Bruce recently said at the premiere of the film I Get Knocked Down at SXSW. “A film about what you can achieve as a political band if you go mainstream. Can you help change the world?” It seems a weighty question for the frontman of a band that scored one monster hit in the late 90s: ‘Tubthumping’. A jaunty pop song that is still etched into the collective memory a quarter of a century later, but of which nobody today suspects that behind it was a bunch of anarchists who once turned down a one-and-a-half million dollar offer from Nike to use the song in a commercial, and used the money they got for a General Motors commercial to launch a campaign against General Motors. In Theresia’s garden, Dunstan Bruce and his co-director Sophie Robinson talk about the band’s career and why pop musicians today no longer seem to have a sharp tongue.

LES NUITS 2022

GIRLS GO BOOM

In het weekend van 14 en 15 mei kun je op Everything UK kijken naar drie ijzersterke Britse documentaires van vrouwelijke filmmakers: I Am Belmaya van Sue Carpenter en Belmaya Nepali (over de empowerment van een Nepalees meisje dat zich omschoolt tot documentairemaker), Poly Styrene: I Am a Cliché van Celeste Bell & Paul Sng (over een uitgesproken vrouw van kleur die in de jaren 70 en 80 haar plaats in de Londense punkscene opeist) en Keyboard Fantasies van Posy Dixon (over Glenn Copeland, een zwarte trans man wiens muziek decennialang werd genegeerd, tot hij enkel jaren geleden werd ‘ontdekt’ door een Japanse hipster). Naar aanleiding van die drie premières praat het feministisch collectief Girls Go BOOM op het festival over representatie in de kunst met de aanwezige regisseurs, maar ook met WANDA Collective (dat strijdt voor een inclusief filmlandschap), REPRESENT (dat pleit voor meer representatie voor ondervertegenwoordigde groepen in onze beeldcultuur) en Female Takeover (dat sisterhood in de kunst wil versterken).

Met de steun van Stad Gent.

Over the weekend of May 14-15, Everything UK is premiering three powerful British documentaries by female filmmakers: I Am Belmaya by Sue Carpenter and Belmaya Nepali (about the empowerment of a Nepali girl who overcomes many obstacles to become a documentary filmmaker), Poly Styrene: I Am a Cliché by Celeste Bell & Paul Sng (about an outspoken woman of colour who claims her place in the London punk scene in the 70s and 80s) and Keyboard Fantasies by Posy Dixon (about Glenn Copeland, a black trans man whose music was ignored for decades, until he was ‘discovered’ by a Japanese hipster a few years ago). On the occasion of these three premieres, the feminist collective Girls Go BOOM will talk about representation in art with the directors present at the festival, but also with WANDA Collective (which strives for an inclusive film industry), REPRESENT (which advocates for more representation for underrepresented groups in our culture) and Female Takeover (which aims to strengthen sisterhood in art).

With the support of the City of Ghent.

PETER DOHERTY

In samenwerking met Democrazy en de Handelsbeurs

“I’ve been clean since December 2019, so at the time of writing my new album, I was really white-knuckling it with the drugs and feeling like would only be a matter of time before I went back to it. It hasn’t turned out to be that way, but I think the creative process is like an addiction in itself. I need to write songs, and I’ve never really got to the bottom of it.”

Als jonge snaak stond Peter Doherty te boek als alles wat een mens zich maar kan wensen. Maar hij stevende zonder al te veel omwegen af op een woelig leven vol seks, drugs en rock-‘n-roll. Tegelijk kleurt hij ons muzikaal leven al meer dan twintig jaar. Met Carl Barât vormde hij eind jaren 90 The Libertines, wier debuutalbum Up the Bracket het pad effende voor bands als Arctic Monkeys en Franz Ferdinand. Later vormde hij Babyshambles, waarmee hij Down in Albion maakte, een plaat voor de eeuwigheid. En ook als soloartiest scheert hij niets anders dan hoge toppen. Meer nog: Doherty loopt tegenwoordig volledig nuchter op deze aardbol rond, en sinds kort ook met een nieuwe plaat onder de arm: The Fantasy Life of Poetry & Crime. “Breezy and charming baroque indie,” zegt NME.

As a young man, Peter Doherty was pretty much known for having everything one could want. But without much ado, he headed for a turbulent life full of sex, drugs and rock ‘n’ roll. At the same time, Doherty has been at the centre of our musical lives for over twenty years. With Carl Barât, he formed The Libertines in the late 90s, whose debut album Up the Bracket paved the way for bands like Arctic Monkeys and Franz Ferdinand. Later, he founded Babyshambles, with whom he made Down in Albion, a record for the ages. And also as a solo artist, he has continued to reach for the stars. What’s more: Doherty walks the earth completely sober these days and, as of recent, with a new record under his belt: The Fantasy Life of Poetry & Crime. “Breezy and charming baroque indie,” says NME.

LONDON CALLING

“Peter Doherty vertelde mij ooit dat het Belgisch publiek met gekruiste armen naar muziek luistert”, aldus Olly Ameen – Englishman in Antwerp. “Maar achteraf vindt iedereen het wel een fantastisch optreden!? Voor Britten is dat raar.” En dus hield Ameen, die via de Hindu Night-party’s in België verzeild geraakte, zeven jaar geleden de party London Calling boven de doopvont in Antwerpen. Om Belgen te laten zien hoe ze op Doherty en al die andere fantastische rock-‘n-rollbands uit hun dak moeten gaan. Intussen heeft London Calling er ook al verschillende uitverkochte edities opzitten in Leuven in Gent, waar de cirkel na het concert van Peter Doherty in de Handelsbeurs straks dus ook officieel rond zal zijn. Voor wie nog altijd geen idee heeft wat hij op London Calling, de officiële afterparty van Peter Doherty, mag verwachten: niets anders dan onversneden rock-‘n-roll van Arctic Monkeys, David Bowie, Bloc Party, New Order, The Cure, Depeche Mode, Oasis, The Smiths, The Libertines en Blur!

“Peter Doherty once told me that Belgian audiences listen to music with their arms crossed,” says Olly Ameen – Englishman in Antwerp. “But afterwards, everyone says it was a fantastic gig!? That’s weird for us Brits.” And so Ameen, who ended up in Belgium via the Hindu Night parties, kickstarted the London Calling party in Antwerp seven years ago. To show Belgians how to go nuts for Doherty and all those other fantastic rock & roll bands. In the meantime, London Calling has also had several sold-out editions in Leuven and Ghent, where the circle will officially come full close after Peter Doherty’s concert in the Handelsbeurs. For those who still have no idea what to expect at London Calling, Peter Doherty’s official afterparty: nothing but pure rock & roll from Arctic Monkeys, David Bowie, Bloc Party, New Order, The Cure, Depeche Mode, Oasis, The Smiths, The Libertines and Blur!

GWENIFER RAYMOND & ERIC CHENAUX

In samenwerking met Democrazy, Vooruit en Theresia

“I started out in punk and grunge bands as teenager. Then I got into blues music by way of influences, the most famous one being Nirvana doing Lead Belly on MTV Unplugged. So I started getting these cheap blues CDs from guys like Mississippi John Hurt and Skip James. I loved how they could make the guitar sound as if there was more than one playing.”

De Britse gitaarvirtuoos Gwenifer Raymond haalt de mosterd bij vooroorlogse blues- en folkmuzikanten uit de Appalachen. Op haar recentste plaat Strange Lights Over Garth Mountain zet ze traditionele composities op avontuurlijke wijze naar haar eigen hand. Het resultaat? “Horror-tinged blues full of atmosphere that feels both portentous and perfect”, aldus The Guardian. Raymond treedt op in het gezelschap van singer-songwriter Eric Chenaux, een sleutelfiguur in de indiescene van Toronto die zich compromisloos een weg baant doorheen avantfolk, out-jazz en pop met een uniek samenspel tussen rafelige gitaren en heldere tenorballades.

British guitar virtuoso Gwenifer Raymond gets her inspiration from pre-war blues and folk musicians from the Appalachian Mountains. On her most recent album, Strange Lights Over Garth Mountain, she has tailored traditional compositions in her own unique and adventurous way. The result? “Horror-tinged blues full of atmosphere that feels both portentous and perfect,” according to The Guardian. Raymond performs in the company of singer-songwriter Eric Chenaux, a key figure in Toronto’s indie scene who uncompromisingly works his way through avantfolk, out-jazz and pop with a unique interplay between ragged guitars and bright tenor ballads.

SIPHO. & PORCELAIN ID

In samenwerking met Democrazy

“My lyrics started off as a study of hyper-masculinity after some kids tried to rob me and threatened to stab me. What drives this hold of violence and dominance over us as men – young and old? As I wrote, it naturally came back to love, and furthermore the way this behaviour impacts the women in our lives.”

SIPHO. is stijlvol en zelfverzekerd uit de startblokken geschoten. De Brit gebruikt zijn stem om verhalen te vertellen over de kwetsbaarheid van zwarte mannen, maar het moet ook voor iedereen duidelijk zijn dat hij geïnspireerd is door zowel Jim Reeves en Roxette als Alexisonfire en Meek Mill. Ja, hij maakt emotionele muziek die put uit elektronica, gospel en R&B, wat resulteert in het soort zwaarwichtige schoonheid dat hem op één lijn zou kunnen stellen met Moses Sumney. Maar hij is ook een jonge kerel uit Birmingham met gevoel voor humor. Voor Everything UK hebben we hem gekoppeld aan Porcelain id, een Rwandees talent dat zweeft tussen poëtische en idiosyncratische zang, met een geluid dat diep verankerd is in klassieke pop en lo-fi gevoeligheid.

SIPHO. has burst out of the gates with confidence and style – using his voice to tell stories of black masculine vulnerability and the struggles that entails. Inspired by the likes of Jim Reeves and ‘80s pop duo Roxette to Alexisonfire and Meek Mill, SIPHO. is eager for people to understand all sides of him. Yes, he makes emotional music that pulls from the electronic, gospel and R&B worlds, resulting in the sort of heavyweight beauty that could see him aligned with Moses Sumney. But he’s also a young man from Birmingham who likes a laugh. For Everything UK, we’ve paired him with Rwandan artist Porcelain id, who finds themselves between poetic and idiosyncratic singing, with a sound deeply embedded (but not fixed) in both classic pop and lo-fi sensibility.

DEMOCRAZY

MUZIEKCLUB GENT

LIME GARDEN & BOBBI LU

In samenwerking met Democrazy

“We all come from different stuff. Chloe is really into hair metal and pop. Tippi loves psych stuff. Annabel was an emo for a while so she loved emo music. And Deeley brings a lot of indie and dad rock bands to the table. It’s coming from all these different backgrounds. It adds to the hodgepodge that is Lime Garden.”

Als The Line of Best Fit spreekt over “one of the freshest sounds you’ll hear this year” spitsen wij de oren. Lime Garden omschrijft zijn sound zelf als “slinky, wonky pop”. Wij vertalen dat als indie, gekruid met disco-invloeden en aanstekelijke gitaarriffs, overgoten met een lo-fi sausje. Het resultaat is een opgewekte, maar laid-back sound waarmee de vier het al tot in het voorprogramma van punkrockhelden IDLES schopten. Lime Garden heeft nog maar een handvol singles uit, maar daarmee verzamelden ze al een stevige fanbase. De recente singles ‘Sick & Tired’ en de vrolijke popparel ‘Marbles’ kwamen trouwens uit op So Young Records, het nieuwe label van het toonaangevende So Young Magazine. Een band om in de gaten te houden!

When The Line of Best Fit talks about “one of the freshest sounds you’ll hear this year,” we prick up our ears. Lime Garden describes its sound as slinky, wonky pop. We like to call it indie, spiced with disco influences and catchy guitar riffs, topped with a lo-fi sauce. That all amasses to a cheerful, but laid-back sound that has already seen the foursome support punk rock heroes IDLES. Lime Garden has only released a handful of songs, but with them, they have already amassed a solid fan base. Also, the recent singles ‘Sick & Tired’ and the upbeat pop gem ‘Marbles’ were released on So Young Records, the new label by trend-setting So Young Magazine. In other words: here’s a band you want to keep an eye on!

ALABASTER DEPLUME

In samenwerking met Democrazy, Vooruit en Theresia

“Before a show, I’ll tell the players: ‘The best thing you’ve brought is yourself, and the more of you we can have in the piece the better.’ I don’t like it when people come prepared. When you remove preparation people can’t hide. They have to be authentic and present. My players need to be encouraged on stage, and I get to encourage them.”

Excentrieker en oprechter dan Gus Fairbairn (aka Alabaster dePlume) kom je ze niet tegen. Als tiener speelde hij in een rockband die opzettelijk niets in 4/4-maat speelde en wat later ging hij naar eigen zeggen met enkele chaotische gitaristen samenwonen in een huis in Manchester dat bekendstond als Dark Manor. Maar het was uiteindelijk in de Londense jazzmoskee

Total Refreshment Centre dat de onversaagde saxofonist het licht zag en de ‘echte’ Alabaster dePlume opstond. Sindsdien bracht hij een rist memorabele albums uit, maar de magie zit hem bij Alabaster dePlume in zijn improvisatiespel. Vandaar ook dat hij voor zijn nieuwe album Gold elke dag nieuwe muzikanten uitnodigde om de nummers in te spelen … met elke dag weer een compleet ander resultaat.

Gus Fairbairn (aka Alabaster dePlume) is probably the most eccentric and authentic musician around. As a teenager, he played in a rock band that deliberately didn’t play anything in 4/4 time. And sometime later, he moved in with a bunch of chaotic guitarists in a house in Manchester known as Dark Manor. But it was in London’s jazz mosque Total Refreshment Centre that the intrepid saxophonist saw the light, and the ‘real’ Alabaster dePlume stood up. Since then, he has released a string of memorable albums, but the magic is always in Alabaster dePlume’s improvisational playing. That is why, for his new album Gold, he invited new musicians to the studio every day to play the songs he wrote ... with a completely different result every day.

THE LOUNGE SOCIETY

In samenwerking met Democrazy

“We don’t want to claim it from any of the other northern bands. We love The Orielles, The Goa Express. There’s so much you can get out of being friendly and nice to other bands and musicians. Everyone helps each other out now. The main thing we want to do is to show people what’s going on here. It’s not all about London.”

Laat Groot-Brittannië nu echt wel een patent hebben op dit soort bands: gejaagd, goed gespeeld, met branie gezongen. En dat allemaal binnen het idioom van noisy post-punk, een pad dat in feite al ten overvloede is bewandeld is. Maar plezant en opwindend blijft het! Zo ook de tracks van dit viertal uit West Yorkshire, vorig jaar verzameld op de EP Silk for the Starving en verschenen op het label Speedy Wunderground. The Lounge Society bevindt zich daar trouwens in het mooie gezelschap van Goat Girl, Squid, Fontaines D.C. en New Road. “En als ze dit niveau aanhouden, staat The Lounge Society in geen tijd even ver”, schreef Dansende Beren recent nog. Het is nu geduldig wachten op hun Belgisch live-debuut in de Charlatan!

Britain really does have a patent on these kinds of bands: agitated, well played, sung with swagger. And all this within the idiom of noisy post-punk, a path that has been trodden quite often. But luckily, it remains fun and exciting! Just like the tracks of this foursome from West Yorkshire, compiled last year on the EP Silk for the Starving, and released on the Speedy Wunderground label. The Lounge Society finds itself there in the excellent company of Goat Girl, Squid, Fontaines D.C. and New Road. “And if they keep up this level, The Lounge Society will catch up with them in no time,” Belgian music blog Dansende Beren wrote recently. All that’s left now is to patiently await these guys’ Belgian live debut in Charlatan!

GOLD PANDA

In samenwerking met Democrazy

“As much as I want to make a dark techno record, you just make what you make. I was embarrassed about making happy, melody-driven music at the poppier end of electronic music. But that’s what I end up making. I can guide it, but it’s always going to sound like me.”

Juicht! Na zes lange jaren brengt Gold Panda dit jaar eindelijk nog eens een album uit – de opvolger van Good Luck and Do Your Best, waarvoor hij door Pitchfork in 2016 “refreshingly unfashionable” werd genoemd. En ja, dat was een compliment. Oké, het is waar: Derwin Schlecker (of wat er op de belastingbrief van Gold Panda staat) bracht drie jaar geleden ook een onvervalste houseplaat uit onder het pseudoniem DJ Jenifa. En hoezeer daar niets mis mee was – nee, echt!

– mag je dit jaar opnieuw uitkijken naar het soort knetterende, knisperendere, knapperende elektronica waarmee Gold Panda in het verleden zowel een tsunami veroorzaakte op een strand in Ibiza als een aardverschuiving in de kelder van een technokot. En laat de Charlatan nu toevallig de perfecte mix zijn van de twee.

Rejoice! After six long years, Gold Panda is finally releasing another album this year – the follow-up to Good Luck and Do Your Best, for which he was called “refreshingly unfashionable” by Pitchfork in 2016. And yes, that was a compliment. All right, it’s true: Derwin Schlecker (or what it says on Gold Panda’s tax return) also released a “refreshingly unfashionable” house record under the pseudonym DJ Jenifa three years ago. And as much as there was nothing wrong with that – no, really! – this year, you can once again look forward to the kind of crackling, sizzling electronica with which Gold Panda has caused both a tsunami on an Ibiza beach and a landslide in the basement of a techno club. Coincidentally, Ghent’s concert venue Charlatan is a bit of both.

DE ERFGENAMEN VAN ANN QUIN: SEKS, STEAMPUNK EN GOOGLE EARTH

over moderne continentale filosofie, zijn vintage Stewart Home. En The Guardian was meteen mee: “I really don’t think anyone who is at all interested in the study of literature has any business not knowing the work of Stewart Home.”

Bij China Miéville kan je dan weer terecht voor de betere ‘weird fiction’, een bizar, onheilspellend genre dat zijn wortels vindt bij schrijvers als H. P. Lovecraft en Mervyn Peake. En hoewel Quins oeuvre strikt genomen weinig banden heeft met het soort maffe fantasy van Miéville in romans als King Rat, Kraken en Railsea, zit haar vermogen om enigszins abstracte, fantastische, onbestaande werelden visceraal en lijflijk te maken er onmiskenbaar ook in. Als we uit een oeuvre aan geflipte romans één titel moeten tippen, dan zeker zijn vuistdik meesterwerk Perdido Street Station, een magistrale steampunkroman die Miéville prompt de Arthur C. Clarke Award opleverde – de prijs voor de beste Britse sciencefictionroman.

Aangekomen in 2022 wijzen we graag ook nog die derde hedendaagse telg van Quin: Isabel Waidner. Met slechts vier korte romans kaapt de Duits-Britse schrijver reeds de Internationaler Literaturpreis en de Goldsmith Prize weg. Geen evidentie, gezien het hoogst eigenzinnige, irrationele en doelbewust politiek chargerende werk van Waidner. Hun roman

Sterling Karat Gold was één van onze Engelstalige favorieten van 2021. Hoe het te beschrijven? Een poging: stierengevechten in Londense sloppenwijken, Kafkaësk schijnproces, mens-etende kikker, ruimteschip dat Google Earth gebruikt om te navigeren.

Nu we je hopelijk overtuigd hebben van het belang van Quins lectuur, willen we nog even wijzen op onze absolutie favoriet uit het helaas bescheiden oeuvre van de auteur: Passages uit 1969. Quin toont er zich van haar meest abstracte, maar tevens meest gewaagde kant in. De roman effende het pad voor auteurs als Chris Kraus, Deborah Levy en Eimear McBride. En ook zestig jaar na datum is Passages, dat bestaat uit Burroughs-achtige cut-ups en trippy dagboeksequenties in de Méditerranée, inhoudelijk erg erotisch, vormelijk bijzonder spannend en taalkundig buitengewoon prikkelend.

Lees Quin. Lees Home. Lees Miéville. Lees Waidner. Je wordt er enkel beter van.

Sarah de Koning & Arno Van Vlierberghe

Alle romans uit dit artikel (en nog veel meer Engelstalige boeken) zijn verkrijgbaar bij Paard Van Troje, Kouter 113, Gent. paardvantroje.be

Wat hebben Stewart Home, China Miéville en Isabel Waidner met elkaar gemeen? Los van het feit dat het drie razend interessante hedendaagse Britse auteurs zijn die je gelezen móet hebben –zelfs al krijg je dit artikel niet uit?

Simpel! Naar eigen zeggen zijn ze alle drie schatplichtig aan één van de meest vernieuwende maar weinig bekende Britse schrijvers van het naoorlogse Groot-Brittannië: Ann Quin. Het feit dat Quin het ondermaanse verliet in 1973 (toen voornoemde auteurs nog niet geboren waren of nog in de luiers liepen), maakt haar dus niet minder relevant voor de spannendste Britse fictie van het moment.

De roman waar het voor Quin in 1964 allemaal mee begon: Berg. De openingszin is alom gekend en geciteerd: “A man called Berg, who changed his name to Greb, came to a seaside town intending to kill his father.” Wat zich hierna ontspint, is een freudiaans, oedipaal melodrama dat kegelt tussen deurenkomedie en dieptragische noir. Denk:

affaires in hotelkamers, verprutste moordplannen, genderbending verkleedpartijen, en een cruciale rol voor een opblaaspop. Ja, echt. De stream-ofconsciousness heeft vergelijkingen opgeleverd met Virginia Woolf, maar naar onze bescheiden mening durft Quin nog veel vuiler te zijn.

Eén en ander verklaart waarom Stewart Home, enfant terrible van de Britse Letteren, de genealogie van zijn succesvolste en verontrustendste roman 69 Things to Do with a Dead Princess zonder enige schroom zélf bij Quin en Berg legt. Want eens je Quin leest, zijn de banden met Home glashelder. In 69 Things geraakt een suïcidale man geobsedeerd door complottheorieën rond het overlijden van Prinses Diana. De enorm expliciete seksscènes, afgewisseld met gratuit geweld en hoogst intellectuele dialogen

PAARD VAN TROJE (IN ‘T ENGELS)

Looking for English literature in Ghent? Paard Van Troje (Dutch for ‘Trojan Horse’) is where it’s at. The independent bookstore has almost 30,000 books on the shelves (including many in the English language) and about as many followers on social media. Meaning: it’s well-liked! For this year’s Everything UK, they’ve highlighted four must-read British authors: Stewart Home, China Miéville, Isabel Waidner and – most importantly – Ann Quin, who had a huge influence on the aforementioned and more contemporary writers.

BREAD & BUTTER (AND MORE)

ALLEGRO MODERATO

Waar beter om de plooien tussen Groot-Brittannië en de rest van het oude continent weer glad te strijken, dan in het ravissante decor van een Frans-Belgisch toprestaurant waar een Nederlandse chef de plak zwaait? In Allegro Moderato voert Davey Jonkman, de chef in kwestie, je van het ene culinaire hoogtepunt naar het andere.

What better place to smoothen the wrinkles between Great Britain and the rest of the old continent than in the ravishing setting of a top FrancoBelgian restaurant with a Dutch chef at the helm? In Allegro Moderato, Davey Jonkman sweeps you from one culinary highlight to the next.

Korenlei 7. restoallegro.com

BOON

Gezonder en lekkerder kun je over de middag niet af zijn dan bij Boon, de Gentse vegetarische lunchplek bij uitstek. Op de kaart staan salades die meer persoonlijkheid hebben dan Tilda Swinton, chili sin carne die heter is dan Hugh Grant en quiches waar meer magie aan is te pas gekomen dan aan alle afleveringen van Harry Potter samen. Oh, en die verse pannenkoeken: pure Keira Knightley!

Lunchtime doesn’t get healthier and tastier than at Boon, Ghent’s vegetarian lunch spot par excellence. The menu features salads with more personality than Tilda Swinton, chilli sin carne hotter than Hugh Grant and quiches with more magic in them than in all the episodes of Harry Potter put together. Oh, and those fresh pancakes: pure Keira Knightley!

Geldmunt 6. boon.gent

FRY WILLY

Wat is een Brits cultuurfestival zonder … fish & chips!? (Dat is een retorische vraag.) En dan kom je in Gent automatisch uit bij Fry Willy, waar ze niet alleen fish & chips serveren om van te watertanden, maar ook overheerlijke mosselen en bouillabaisse. Om nog maar te zwijgen over de verrukkelijke tartaarsaus en dito vegan alternatieven. En laat ons wel wezen: de vis is in ons deel van de Noordzee even goed, en onze frieten zijn beter!

What’s a UK festival without ... fish & chips? (That’s a rhetorical question.) In Ghent, that means you almost inevitably end up at Fry Willy, where they not only serve mouth-watering fish & chips, but also delicious mussels and bouillabaisse. Not to forget the exquisite tartar sauce and ditto vegan alternatives. And let’s face it, the fish is just as good in our part of the North Sea, and our chips are better!

Hoogpoort 3. frywilly.be

HERITAGE

Heritage is zonder twijfel één van die verborgen culinaire parels van Gent, met naast een vismenu ook altijd een volledige groentenmenu. Of zoals de Michelin-gids het perfect samenvatte: “Een charmant restaurant waarvan de ziel duidelijk is verbonden met de natuur. Vis en groenten vormen de hoofdmoot in recepten met Latijns-Amerikaanse accenten. De pittige enchilada’s en tortilla’s krijgen een gourmetstatus. Fascinerend!”

Heritage is without a doubt one of those hidden culinary gems of Ghent, with a full vegetable menu in addition to a fish menu. Or as the Michelin Guide sums it up perfectly: “A charming restaurant whose soul is clearly devoted to nature. Fish and vegetables top the bill in recipes oozing with Latin-American accents. Gutsy enchiladas and tortillas acquire gourmet status. Fascinating!”

Rodekoningstraat 12. heritage.gent

BRASSERIE KEIZERSHOF

Harold Wilson was nog premier van Groot-Brittannië, toen het Keizershof de deuren opensmeet, en het feit dat niemand die naam nog iets zegt, zegt genoeg over hoelang dat geleden is. In al die jaren is het de brasserie ook merkelijk beter vergaan dat Wilson en zijn Labour-partij, want de Belgische klassiekers (garnaalkroketten, Gentse stoverij, balletjes in de tomatensaus, steak met frieten) zijn er nog altijd even delicieus. En de chocolademousse ook.

Harold Wilson was still Prime Minister of Great Britain when Keizershof opened its doors. And just the fact that no one remembers who that was, that’s how long ago it is! In all those years, the brasserie has also fared much better than Wilson and his Labour Party, because the Belgian classics (shrimp croquettes, Ghent beef stew, meatballs in tomato sauce, steak and chips) are still as delicious as ever. And so is the chocolate mousse.

Vrijdagmarkt 47. keizershof.net

Always look on the creative sight of life

Haal

TUESDAY MAY 10

20:30 FILM Boiling Point (Sphinx)

WEDNESDAY MAY 11

19:00 CONCERT Peter Doherty (Handelsbeurs)

20:30 FILM This Much I Know to Be True (Sphinx)

20:30 FILM Mothering Sunday (Sphinx)

19:30 PARTY London Calling (Charlatan)

THURSDAY MAY 12

19:00 FILM Censor (Sphinx)

19:30 CONCERT Gwenifer Raymond & Eric Chenaux (Theresia)

21:15 FILM A Clockwork Orange (4K) (Sphinx)

FRIDAY MAY 13

19:00 FILM Mogul Mowgli (Sphinx)

20:30 FILM This Much I Know to Be True (Sphinx)

21:15 FILM Limbo (Sphinx)

SATURDAY MAY 14

14:30 AFTERNOON TEA Pride & Prejudice (Sphinx)

17:00 FILM I Am Belmaya (Sphinx)

19:00 FILM Death of England: Face to Face (Sphinx)

21:15 FILM Bull (Sphinx)

SUNDAY MAY 15

15:00 FILM Keyboard Fantasies (Sphinx)

17:00 TALK Girls Go BOOM (Theresia)

17:30 FILM This Much I Know to Be True (Sphinx)

17:30 FILM Elizabeth: A Portrait in Part(s) (Sphinx)

20:30 FILM Poly Styrene: I Am a Cliché (Sphinx)

MONDAY MAY 16

19:00 FILM After Love (Sphinx)

21:15 FILM Sir Alex Ferguson: Never Give In (Sphinx)

TUESDAY MAY 17

18:00 TALK Dunstan Bruce & Sophie Robinson (Theresia)

19:00 FILM Silent Night (Sphinx)

21:15 FILM I Get Knocked Down (Sphinx)

WEDNESDAY MAY 18

20:00 CONCERT SIPHO. & Porcelain id (Charlatan)

THURSDAY MAY 19

20:00 CONCERT Lime Garden (Charlatan)

FRIDAY MAY 20

19:30 CONCERT Alabaster dePlume (Theresia)

20:00 CONCERT The Lounge Society (Charlatan)

SATURDAY MAY 21

20:00 CONCERT Gold Panda (Charlatan)

meer uit je auteursrechten.

18 FILMS 7 BANDS 2 TALKS 1 PARTY

Everything UK is een festival van Ben Van Alboom en Democrazy. In samenwerking met Sphinx, Charlatan, Handelsbeurs, Theresia, Girls Go BOOM, NTGent en Paard Van Troje. Met de steun van BrewDog, Creative Shelter, 1898 The Post, Disney+, Vertigo, Vooruit, Best Kept Secret, Campo, myLum, Botanique, Greenhouse Talent, Zebrastraat, Optiek Collette, Zwart op Wit en de Britse Ambassade. Het logo en de branding zijn ontworpen door Pieter De Kegel (Not Another Graphic Designer). Het artwork en deze brochure zijn ontworpen door Kristof Vanhoorebeek (WOF). Vragen? Stel ze gerust op Facebook, Instagram of Twitter. Of stuur een mail naar ok@everything-uk.be.

Everything UK is a festival run by Ben Van Alboom and Democrazy. In collaboration with Sphinx, Charlatan, Handelsbeurs, Theresia, Girls Go BOOM, NTGent and Paard Van Troje. With the support of BrewDog, Creative Shelter, 1898 The Post, Disney+, Vertigo, Vooruit, Best Kept Secret, Campo, myLum, Botanique, Greenhouse Talent, Zebrastraat, Optiek Collette, Zwart op Wit and the British Embassy. The logo and branding are designed by Pieter De Kegel (Not Another Graphic Designer). The artwork and this magazine were designed by Kristof Vanhoorebeek (WOF). Questions? Visit us on Facebook, Instagram or Twitter. Or drop us a line at ok@everything-uk.be.