ΧΡΗΜΑ WEEK
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ τ.736/ Μ. ΤΡΙΤΗ 11.06.2019
4
ΤΡΑΠΕΖΕΣ
ΤΙ «ΠΑΙΖΕΙ» ΜΕ ΤΑ «ΚΟΚΚΙΝΑ» ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ/ΔΑΝΕΙΑ
6
ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ
ΠΟΙΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΠΥΡΗΝΑ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΤΩΝ FUNDS
9
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΜΠΛΟ ΚΕΚΡΟΨ, ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, BYTE
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ “SUPER MARIO”, ΤΙ;
Δ
ιάβασα στην «Ψυχρή Λογική» του Χρήστου Κώνστα τον προβληματισμό του για τα δύο μεγάλα ζητήματα της ευρωζώνης, που διαχειρίζεται ο κεντρικός τραπεζίτης και το επιτελείο του στη Φραγκφούρτη. Θα συμφωνήσω με το 100% όσων παραθέτει ο Χρήστος, ειδικότερα όσον αφορά στον προβληματισμό του Ιταλού (μην ξεχνιόμαστε...) για τη χώρα καταγωγής του και τα 2 τρισ. ευρώ χρέος με τα οποία «βαρύνεται» η οικονομία της Ιταλίας, τρίτη δύναμη –βάσει ΑΕΠ– μετά τη Γερμανία και τη Γαλλία. Κι από εδώ ξεκινά ο δικός μου προβληματισμός για επίσης δύο μεγάλα προβλήματα της ευρωζώνης: Το πρώτο, κατά την ταπεινή εκτίμησή μου, είναι η ίδια η Γερμανία, και ειδικά σε αυτήν τη συγκυρία, κατά την οποία η Μέρκελ αμφισβητείται ακόμη κι από τον πανίσχυρο Bundesverband der Deutschen Industrie (δηλαδή τον γερμανικό ΣΕΒ), η πρωτοκαθεδρία του CDU απειλείται από τους Grunen, οι δείκτες οικονομικής ανάπτυξης της οικονομίας «δείχνουν» επιβράδυνση και ο Τραμπ καιροφυλακτεί, έχοντας πάντα πάνω στο τραπέζι την απειλή της επιβολής δασμών στις εισαγωγές αυτοκινήτων στις ΗΠΑ.
Αν σε αυτά προσθέσει κάποιος τις ατελέσφορες προσπάθειες του Βερολίνου να διασωθεί η άλλοτε κραταιά Deutsche Bank, πλέον «σκιά» του «τοξικού» εαυτού της, δεν βλέπω πώς η Γερμανία, η «ατμομηχανή» της ευρωζώνης, θα καταφέρει να πετύχει ρυθμούς ανάπτυξης ικανούς να σύρουν την ασθμαίνουσα οικονομία της Ευρώπης. Αν σε αυτά προστεθεί και η γεωπολιτική παράμετρος, βάσει της οποίας, σύμφωνα με τον «γκουρού» της διεθνούς διπλωματίας, Χένρυ Κίσινγκερ, «(...) η Γερμανία είναι μεγάλη για την Ευρώπη, αλλά όχι τόσο για τον κόσμο...», σε μια Ευρώπη που δεν μπορεί να αρθρώσει ενιαίο οικονομικό, και όχι μόνο, λόγο, να προασπίσει τα συμφέροντα της Κύπρου (χώρας μέλους της) από τα αναθεωρητικά σχέδια και τις πρακτικές του «σουλτάνου» Ερντογάν, ο προβληματισμός μου γίνεται ακόμη σοβαρότερος. Αν μάλιστα συνεκτιμηθεί το γεγονός πως η Γαλλία είναι η μόνη πυρηνική (πολεμική) δύναμη –και αυτή σε κόντρα, πλέον, με τη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο– και μια μεγάλη ναυτική δύναμη, τότε «μαύρα» τα βλέπω τα πράγματα... Το δεύτερο –πάντα κατά την ταπεινή μου εκτίμηση– είναι η Ιταλία. Και λόγω μεγέθους, και λόγω ιδιοσυ-