Της Ριβιέρας...

Πλήγμα του στρατού στο σχολείο όπου βρήκαν καταφύγιο άμαχοι…, βολές πυροβολικού χτύπησαν πολυκατοικία…, στόχος μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων έγινε γέφυρα που ενώνει…, εκτοξευτές πυραύλων συνέχισαν όλη τη νύκτα να ρίχνουν…, διυλιστήρια πετρελαίου παραδόθηκαν στις φλόγες. Αυτές τις ειδήσεις συνεχίζουμε να ακούμε εδώ και χρόνια από τα ΜΜΕ, ως μονόλογο πλέον της καθημερινότητάς μας, ακόμα και τις μέρες που η ανθρωπότητα ορίζει ως μέρες αγάπης, όπως αυτές των Χριστουγέννων για τους χριστιανούς. Καθημερινότητα σε βαθμό που πλέον δεν μας εκπλήσσει, δεν μας κρούει καμπανάκι, που υποβιβάζει βάναυσα τη νοημοσύνη μας και την αξία της ζωής και ακυρώνει το μεγαλείο των δημιουργημάτων που πήραν μία ή και περισσότερες γενιές να ολοκληρωθούν. Τι και αν ο ισχυρός ή ο όποιος ακραίος καταστρέφει υποδομές και σκοτώνει συνανθρώπους μας για να επιβάλει τα θέλω του; Έτσι ήταν πάντα, από αρχαιοτάτων χρόνων οι άνθρωποι πολεμούν, σκοτώνονται, καταστρέφουν και πάντα βρίσκουν ανταγωνιστές. Ο ίδιος ο Ηράκλειτος αποδίδει στον πόλεμο τη δύναμη να ανασυντάξει μια κοινωνία και τις προτεραιότητές της αναφέροντας «Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους».

Κάποιοι αποδίδουν αναγκαιότητα στους πολέμους, ως μέσο για «ανάπτυξη», ως συνέχεια των οικονομικών πολέμων επικράτησης, ως πίεση για επιτάχυνση αποφάσεων με ρυθμούς και διαδικασίες που δεν θα γίνονταν σε καιρό ειρήνης.

Δεν είναι πρόθεση του κειμένου να αναλύσει τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές ατζέντες, όμως η λεγόμενη «ανάπτυξη» είναι συνδεδεμένη με τις υποδομές που καταστράφηκαν και στο άμεσο μέλλον θα πρέπει να αναπληρωθούν με νέες για να στεγάσουν πρόσφυγες και εκτοπισμένους ή ακόμα για να γίνουν καλύτερα οχυρωματικά καταφύγια. Είναι συνδεδεμένη με διάθεση κονδυλίων που προορίζονταν για άλλους σκοπούς, όπως για παράδειγμα η ευημερία των κατοίκων. Στη χώρα που καταστρέφεται, η ανάπτυξη νέων υποδομών θα ακολουθήσει τον πόλεμο στο μέτρο της οικονομικής δυνατότητας της χώρας, ή ακόμα της οικονομικής ενίσχυσης από «φιλεύσπλαχνα» κράτη έτοιμα να συνδράμουν στην αποκατάσταση των υποδομών. Ίσως αυτό να γίνεται με ανταλλάγματα για στρατιωτικές βάσεις, για αξιοποίηση ορυκτού πλούτου κ.λπ., αλλά αυτό δεν πολυβασανίζει αυτόν που πνίγεται. Ίσως να βασανίζει μόνο τους ποιητές και τους ονειροπόλους. Σίγουρα, όμως, απασχολεί κυρίως αυτούς που θα ανοικοδομήσουν τη χώρα και εκφράζουν την προθυμία τους να βοηθήσουν. Ετοιμάζουν μάλιστα σχέδια, προτού τελειώσει ο πόλεμος, για να μετατρέψουν την περιοχή σε παράδεισο ή σε ακόμα ένα κοσμοπολίτικο κέντρο, που θα φέρει αύξηση επισκεπτών, επενδύσεις κλίμακας, λεφτά για όλους, σε βαθμό που οι παθόντες θα ευλογούν αυτούς που πρώτοι είδαν «τα καλά του πολέμου».

Στην Κύπρο μας έχουμε ζήσει πόλεμο και είδαμε τη χώρα μας να βυθίζεται στην καταστροφή. Ακολούθησε η ανάκαμψη σε δύσκολες συνθήκες και τώρα δηλώνουμε έτοιμοι να βοηθήσουμε στην ανοικοδόμηση γειτονικών χωρών που ακόμα περνούν τον δικό τους Γολγοθά. Η Κύπρος, μετά από σύντομες οικονομικές υποχωρήσεις, είχε την «τύχη» να γνωρίσει πολλές περιόδους οικονομικής και συνεπακόλουθα οικοδομικής ανάπτυξης αφού, ως εκ της θέσεώς της, προσέλκυε κεφάλαια τα οποία «εγκατέλειπαν» άλλες χώρες όπου διεξάγονταν πόλεμοι, κυρίως στη γύρω γειτονιά μας, τα οποία κεφάλαια επενδύονταν στην Κύπρο.

Οι Μηχανικοί, ως εκ του ρόλου τους να μελετούν και να αναπτύσσουν υποδομές, είναι σε θέση να βοηθήσουν τόσο σε περιόδους ειρήνης όσο και σε περιόδους πολέμου.

Είναι, δυστυχώς, δεδομένο ότι ο πόλεμος φέρνει δουλειά σε συναδέλφους και προσφέρει ευκαιρία εισαγωγής νέων τεχνολογιών στο επάγγελμα. Σίγουρα όμως, κανένας Μηχανικός δεν μπορεί να επιχαίρει όταν μια χώρα μετατρέπεται σε Ου-κρανίου τόπο και βέβαια δεν το επιδιώκει ως μέσο για επαγγελματική απασχόληση.

Ας ευχηθούμε λοιπόν το 2026 να φέρει ειρήνη και ευημερία σε όλο τον κόσμο.

 

Γιώργος Δημητρίου

Πολιτικός μηχανικός