Skepeseis ergatikos agonas

ποσοστό συνδικαλισμένων εργατών, προσανατολισμός των σωματείων) διατηρήθηκαν και σε κάποιες περιπτώσεις χειροτέρεψαν. Σήμερα, παρά τις πολλές γενικές απεργίες πρέπει να σημειώσουμε πως αρκετές από αυτές έγιναν με χαμηλή συμμετοχή, είχαν πενιχρά αποτελέσματα και ήταν σποραδικές χωρίς καμία προοπτική κλιμάκωσης. Ευθύνες, άλλης φύσης για τη σημερινή δύσκολη κατάσταση έχει και το ΠΑΜΕ. Ενώ το αρχικό εγχείρημα του ΠΑΜΕ ήταν και αναγκαίο και ελπιδοφόρο, ενώ μπόρεσε με την παρουσία του να αποκαλύψει την απάτη των κοινωνικών διαλόγων και το φιλοκυβερνητικό και φιλοεργοδοτικό προσανατολισμό της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, στη φάση της κρίσης αλλά και πριν από αυτήν ακολούθησε μια πολιτική αδιέξοδη για την εργατική τάξη. Τα πλαίσια του ΠΑΜΕ απέκτησαν μαξιμαλιστικό χαρακτήρα, αφού ως προϋπόθεση αποδοχής τους έμπαινε το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Στη συνέχεια κάτω από την πίεση που υπήρξε αφαιρέθηκε το αίτημα της λαϊκής εξουσίας, αλλά δεν έγινε καμία προσπάθεια ευρύτερων συσπειρώσεων πάνω στο πλαίσιο αιτημάτων. Παράλληλα σε αρκετές περιπτώσεις επιχειρήθηκε η δημιουργία «κόκκινων» συνδικάτων σε χώρους όπου ήδη υπήρχαν συνδικάτα εργαζομένων, ενώ καλλιεργήθηκε η λογική ότι «ο καπιταλισμός ό,τι ήταν να προσφέρει το πρόσφερε κι επομένως δεν υπάρχουν περιθώρια κατακτήσεων». Η ευθύνη του ΠΑΜΕ για το ότι δεν έχει γίνει εφικτή μια στοιχειώδη ενωτική εργατική απάντηση στη σημερινή πολιτική του ιμπεριαλισμού και του εγχώριου κεφαλαίου είναι τεράστια. Την απάντηση αυτή δεν μπορούν να την δώσουν ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και ακριβώς αυτό υπογραμμίζει και το μέγεθος της ευθύνης. Σήμερα, απαιτείται η ανάληψη πρωτοβουλιών προκειμένου να δημιουργηθεί το ενιαίο εργατικό μέτωπο που θα μπορέσει να αρθρώσει μια πρόταση διεξόδου από την κρίση, θα συγκινήσει μεγάλα τμήματα εργαζομένων που περιμένουν να γίνει κάτι τέτοιο, θα έχει τα πρώτα [19]