Een onwaarschijnlijke bekering
Petrus verheugde zich toen hij vanwege het Evangelie was geslagen en ‘waardig geacht was geweest, om Zijns Naams wil smaadheid te lijden.’ (Hand. 5:41) Ik dacht daarover na. De wereld beschouwt dat als masochisme. Voor een christen is het de ware vrijheid. Geloofde ik dat echt? Geloof ik dat vandaag echt? Ik vroeg me af: als mijn leven het enige bewijs was dat Christus leeft, zou er dan iemand overtuigd raken? En wat moest ik met mijn huis, mijn habitus? Je habitus is je manier van leven. Je habitus creëert je gewoontes: gewoontes van het hoofd, het hart en de geest. Mijn habitus was tot dan toe een bastion van links, politiek activisme geweest. Hoe ziet een christelijke habitus eruit en dan met name de habitus van een alleenstaande, ex-lesbische vrouw met een onbruikbare studie? En wat moest ik met een vriendin die travestiet was, iemand die had gebeden om Gods genezing? Wat betekende dat precies? Wat is berouw eigenlijk? Als berouw de christelijke manier van leven is, de christelijke habitus, dan moest ik begrijpen wat het was, dan moest ik het in alle breedte, diepte en hoogte bevatten. En hoe zat het met mijn verantwoordelijkheid tegenover mijn homoseksuele vrienden? Waren hun geheimen nog veilig bij mij? Wat betekent vreugde in Christus als je geconfronteerd wordt met plichten waar je niet mee opgezadeld wilt worden? Ik weet zeker dat uit deze vragen overduidelijk blijkt dat ik niet bepaald stond te springen om ‘de hoop die in ons is’ met anderen te delen. Ik wilde weer in mijn bed kruipen en de dekens over mijn hoofd trekken. Door mijn bekering kwam ik in een complexe en allesomvattende chaos terecht. Als ik andere christenen hoor bidden voor het behoud van ‘verlorenen’ vraag ik me af of ze zich wel realiseren dat deze allesomvattende chaos het gevolg is van zulke gebeden. Vaak vragen mensen aan mij welke ‘lessen’ ik heb geleerd van deze chaos. Dat weet ik niet. Misschien was het daar te traumatisch voor. Soms 50