Ergens in Noorwegen staat een steiger in het water. Een stenen steiger vol met bloemen, waar de tranen nog uit wegdruppen, en met het uitzicht op het eiland Utoya, waar 69 jonge mensen werd weggemaaid. Het jaar heeft weer zijn loop volbracht. Er zijn wrange punten gezet in een jaar van vraagtekens, zwarte punten, verward en vol van wanhoop. Veel waren de dagen van moeite en verdriet, veel de bange uren, in hart en huis, in dorp en stad, in ons land en in de wereld. Ergens in Israël staat een kruis op een heuvel. Daar moet het heen, met al die bloemen waar de tranen uit zijn weg gedrupt. Om tot inkeer te komen, want wat in Noorwegen is gebeurd, dat heb ik gedaan, het vermoorden van de Liefde. Ik hoor zélf thuis in de beklaagdenbank. Ook al ontsnap ik nog steeds aan het Wetboek van Strafrecht. Hoe kon God het toelaten, in Noorwegen? Hoe kon God míj toelaten, heel dit vervlogen jaar 2011? Het is bijna niet te geloven, en toch zal een klein kind eens spelen bij het hol van een adder. Vrede op aarde, voor allen die door genade Zijn verschijning hebben lief gekregen. O Liefde, Die, om zondaars te bevrijden, zo zwaar woudt lijden. O Jesu, zie ons aan.
eindejaarsbijlage dinsdag 20 december 2011 41e jaargang nr. 223