EDITORIAL Παρ' όλο το γκρίζο και μουντό εξώφυλλο του ηλεκτρονικού περιοδικού, το εσωτερικό του είναι γεμάτο αισιόδοξα άρθρα και χαρούμενα χρώματα.
ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΝΕΦΡΟΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΜΕΝΩΝ website: http://epnm.gr blog: http://epnm.blogspot.gr email: info@epnm.gr
Αριθμός φύλλου .030 Συντονιστική - Συντακτική Ομάδα Επιμέλεια κειμένων Πράτσας Νικόλαος Παρασκευάς Επιμέλεια σχεδιασμού φύλλων Πατεράκης Φίλιππας
Βασικοί αρθρογράφοι Ζέππου Γιασεμή Ιωσηφίδου Μαργαρίτα Κοντοσθένους Τζένη (ψυχολόγος) Κοντοσθένους Θεοδώρα(φοιτήτρια νομικής) Ανδρέας Μπαρδάκης (λογιστής) Μετσίνη Τζίνα, Ανδρέας Καψάσκης
Το 90% των άρθρων, αυτή τη φορά, έχουν θηλυκή υπογραφή. Από την αρχή έως το τέλος του περιοδικού, νόμιζα πως σύντασσα το σούπερ κατερίνα ή το κοσμοπόλιταν. Είναι καλό όμως, μέσα σε αυτό το αναποφάσιστο φθινόπωρο, να υπάρχουν φωτεινά χρώματα και αισιοδοξία. Αυτά αποπνέουν τα άρθρα αυτού του μηνός. Όπως διαβάσατε και στο εξώφυλλο, ετοιμάζεται νέα συνάντηση της Κοινότητας Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων. Από το 2009 έως και σήμερα, έχουν πραγματοποιηθεί πολλές συναντήσεις μεταξύ μελών, οι οποίες είχαν μεγάλη ανταπόκριση και επιτυχία. Σε αυτό το τεύχος, θα διαβάσετε σχετικά με τη συνάντηση των όμορφων κοριτσιών της Κοινότητας και τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν σε όλους. Συγχαίρω, επίσης, τον John Κριστέλλη, μέλος της Κοινότητας για τις επιτυχίες του στους διαγωνισμούς μπιλιάρδο που έχει λάβει έως τώρα. Κλείνοντας, ευχαριστώ τον κύριο Ανδρέα Μπαρδάκη, τον ευγενικό λογιστή, για τη συνεργασία του με την Κοινότητα Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων, στο δύσκολο έργο της ενημέρωσης όλων. Από τώρα και στο εξής, οι πολύτιμες συμβουλές του, θα κοσμούν τις σελίδες των ηλεκτρονικών μας τευχών. Σας εύχομαι ένα όμορφο φθινόπωρο.
Ίδρυση Κοινότητας 15 Ιανουαρίου 2009 Έκδοση πρώτου φύλλου 12 Φεβρουαρίου 2009 Φύλλο 030 – 15 Οκτωβρίου 2014 _________________________________ _____________ Τα άρθρα δεν εκφράζουν υποχρεωτικά τις απόψεις της Κοινότητας Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων epnm.gr .
Νικόλαος Πράτσας Διαχειριστής Κοινότητας Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων
Κ
Οι φίλες...
άποιοι αναγνώστες της εφημερίδας ίσως περίμεναν να διαβάσουν σε αυτό το φύλλο την εμπειρία μου και όσα βίωσα στους πρόσφατους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες στην Κρακοβία... Όμως αισθάνομαι πως έδειξα και είπα όσα έπρεπε γι' αυτό το τόσο σπουδαίο γεγονός. Να μου επιτρέψετε κάποια κομμάτια, στιγμές ή και εικόνες να τα κρατήσω για μένα... Γιατί πέρα από τον αγωνιστικό σκοπό αυτού του ταξιδιού ο πραγματικός σκοπός ήταν άλλος... πολύ πιο βαθύς και ουσιαστικός. Οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι, οι φίλες μου... κι όσοι στάθηκαν πλάι μου εκείνες τις ημέρες γνωρίζουν ποιος ήταν ο ουσιαστικός λόγος που ήθελα να πάω εκεί τόσο πολύ... Γράφει η
Μαργαρίτα Ιωσηφίδου
Αν και σε αυτό το σύντομο άρθρο θα σας μιλήσω για τις φίλες μου, οφείλω παρ' όλα αυτά πριν ξεκινήσω, να κάνω μια παρένθεση. Θα ήθελα να ευχαριστήσω για άλλη μία φορά 3 κυρίους, οι οποίοι βοήθησαν στο να πραγματοποιήσω αυτό το τόσο σημαντικό ταξίδι για εμένα παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που υπήρχαν από την αρχή μέχρι και την τελική αναχώρηση του αεροπλάνου για την Πολωνία... Αν δεν έβρισκα τελικά την ξαφνικά χαμένη μου αστυνομική ταυτότητα στο αχανές αεροδρόμιο του Ελ. Βενιζέλος αυτό το ταξίδι δε θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα... Αφήνω όμως όλα εκείνα τα εμπόδια πίσω μου και συνεχίζω...
Ευχαριστώ θερμά τον κ. Δημήτρη Ανδρεάδη, συμπαίκτη και φίλο για την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξή του από την αρχή των προπονήσεων μέχρι και το τέλος του ταξιδιού. Θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης τον φίλο πλέον Μάριο Μαρκόπουλο, team manager της Εθνικής Αποστολής για τη βοήθειά του και την υπομονή του... για την αισιοδοξία αλλά και το δυναμισμό που μου μετέδωσε μέσα από τις συζητήσεις μας. Ευχαριστώ κυρίως τον αδερφό μου Πάνο για τη στήριξή του και την αγάπη του... Όποτε τον χρειάστηκα ήταν πάντα δίπλα μου όπως και όλη μου η οικογένεια.
Μην ανησυχείτε, φωτό δε θα βάλω, ονόματα δε λέω... πολλά δε θα πω αλλά ένα ακόμη Ευχαριστώ και Σας Αγαπώ θα σας το πω! Γιατί είστε όλες μοναδικές και με υπέροχες προσωπικότητες. Σπάνιες ψυχές, με ήθος, με ανιδιοτέλεια, με αγάπη και αλληλεγγύη για κάθε τι ζωντανό στη γη... κυρίως για το συνάνθρωπο δίπλα σας. Συνειδητοποιημένες και αποφασισμένες να κατακτήσετε το μέλλον σας... και να κυνηγήσετε τα όνειρά σας!
Μετρημένες μεν στα δάχτυλα του ενός χεριού μου αλλά φτάνετε και περισσεύετε... Γιατί με ολοκληρώνετε ως άνθρωπο και ως φίλη κυρίως. Με εμπλουτίζετε με τις πιο σοφές συμβουλές και υποδείξεις ακόμη, όταν χάνω τα λογικά μου... τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου... Είμαστε διαφορετικές ως προσωπικότητες αλλά αυτή είναι η μαγεία... της καλής φιλίας. Έτσι μπορείς να μαθαίνεις κάθε φορά και κάτι καινούριο και να εμπλουτίζεις τον κόσμο σου με γνώσεις και εμπειρίες που ανταλλάζεις με τους φίλους σου. Να εκτιμάς τη διαφορετικότητα και να μαθαίνεις μέσα από αυτήν.
Κορίτσια μου, τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά. Το ξέρω πως δε συναντιόμαστε συχνά αλλά πλέον κατανοούμε τους φρενήρης ρυθμούς αυτής της πόλης και την καθημερινότητα η μια της άλλης. Ραντεβού σε λίγες μέρες για καφέ, για γεύμα, για σινεμά, για περίπατο στο λιμάνι, για προπόνηση... για μια μικρή απόδραση από την καθημερινότητα. Θα προσπαθήσω να μη σας κουράσω πολύ... Θαρρώ πως πέρασε πολύς καιρός και δε θυμάμαι η αλήθεια είναι αν έγραψα, αν αφιέρωσα ποτέ ένα κείμενο για τις φίλες μου... Αν όχι, κορίτσια ήρθε ο καιρός νομίζω... Γιατί φέτος πραγματικά σταθήκατε πλάι μου περισσότερο από ποτέ! Ήταν μια χρονιά ιδιαίτερη, με πολλές ανατροπές και αλλαγές στη ζωή μου, είτε σε επαγγελματικό είτε σε προσωπικό επίπεδο και οφείλω, νιώθω κυρίως την ανάγκη να σας ευχαριστήσω και δημόσια... Ξέρω ότι δεν σας αρέσουν αυτά... ότι "έλα Μαργαριτούλα αυτά είναι μεταξύ μας" όπως μου λέτε κάθε φορά, πέρα από τις οθόνες κινητών και η/υ και λοιπών κοινωνικών δικτύων.
Σας εύχομαι ολόψυχα κάθε ευτυχία και επιτυχία στη ζωή σας! Πολλή, πολλή αγάπη γύρω σας και υγεία πάνω απ' όλα!!! Κι ότι άλλο ονειρεύεστε και ποθείτε να γίνει πραγματικότητα! Θα βρίσκομαι πάντα στο πλευρό σας όποτε με αναζητάτε... Καλό μας χειμώνα! Σας αγαπώ, Μαργαρίτα / Ριτάκι
Οδικό Δίκτυο: Μια πονεμένη ιστορία Χαλκιδική. Ανεπτυγμένη περιοχή τουριστικά. Η Σιθωνία, το μεσαίο πόδι, ήταν η πιο παραμελημένη παράκτια περιοχή του νομού. Τη δεκαετία του 1970, ο Γιάννης Καρράς πήρε με παραχώρηση την περιοχή έξω από το Νέο Μαρμαρά και έκανε τις τρεις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, φύτεψε αμπέλια και έφτιαξε ένα πολύ καλό οινοποιείο. Για να μπορέσει να προσελκύσει πελάτες για τα ξενοδοχεία του όμως, έπρεπε να φτιαχτούν δρόμοι. Μέχρι εκείνα τα χρόνια, η μόνη πρόσβαση για τα χωριά ήταν χωματόδρομοι που τους διέσχιζαν με μουλάρια ή με καΐκια.. Γράφει η
Γιασεμή Ζέππου
Και πάλι όμως, τα δύο χωριά που αναπτύχθηκαν τουριστικά ήταν ο Νέος Μαρμαράς και η Νικήτη. Όλα τα υπόλοιπα ήταν ξεχασμένα από Θεό και ανθρώπους. Ωστόσο, καθώς φτιάχνονταν οι δρόμοι, πλούσιοι Μακεδόνες ανακάλυπταν σιγά σιγά τις ομορφιές του τοπίου και ήθελαν ένα μέρος ήσυχο για τις διακοπές τους. Αυτό το μέρος ήταν η Βουρβουρού με τα γαλαζοπράσινα ρηχά νερά της. Από τότε πέρασαν περίπου 30 χρόνια. Οι δρόμοι υπήρχαν, οι ξενοδοχειακές μονάδες έφεραν πλούσιους ξένους τουρίστες, τα τουριστικά γραφεία αποφάσισαν να βρουν νέα μέρη για να φτιάξουν καινούρια ακριβά πακέτα για τους πελάτες τους. Η Σιθωνία ήταν μια παρθένα περιοχή μέχρι το 2000.
Ξαφνικά έγινε η μεγάλη έκρηξη. Σε κάθε χωριουδάκι, όσοι είχαν μια σταλιά γης έχτιζαν και δωμάτια για ενοικίαση. Η κάθε καφετέρια που βρισκόταν κοντά σε ακτή έγινε beach bar. Οι τουρίστες καταφτάνουν κατά χιλιάδες στη Σιθωνία. Πλούσιοι και φτωχοί. Έχει πακέτα διαμονής για όλα τα βαλάντια.
Και φτάνουμε στο 2014. Και οι δρόμοι είναι πάντα γεμάτοι όλο το καλοκαίρι με αυτοκίνητα. Για τρεις ολόκληρους μήνες, οργασμός τουριστικός. Αλλά…..
Το οδικό δίκτυο είναι το ίδιο που φτιάχτηκε το 1970! Δεν το συντήρησε κανένας ποτέ. Σε κάποιες λακούβες έβαλαν λίγη άσφαλτο, σε κάποιες στροφές έβαλαν προειδοποιητικές πινακίδες. Μέχρι εκεί όμως. Η διαγράμμιση των δρόμων ανύπαρκτη, ούτε στο κέντρο ούτε στις άκρες. Μπορεί κάποιος να καταλάβει την επικινδυνότητα του δρόμου μετρώντας τα εκκλησάκια που στήνουν συγγενείς νεκρών από τα τροχαία κάθε χρόνο. Ίσως, όταν αποφασίσουν ότι ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία και αξίζει τον κόπο να ρίξουν μια ματιά και σε εκείνη την παραλιακή περιοχή που φέρνει εισόδημα σε δεκάδες χιλιάδες Έλληνες που ζουν από τους τουρίστες, να συντηρήσουν και το οδικό δίκτυο.
Εγκατάλειψη ζώων Με αφορμή μια πρόσφατη εμπειρία μου με ένα κουταβάκι που το είχαν εγκαταλείψει σε απομακρυσμένη από σπίτια περιοχή , αποφάσισα να μιλήσω για τους (ανεύθυνους) ιδιοκτήτες κατοικίδιων ζώων και το ρόλο των φιλοζωικών οργανώσεων.
Γράφει η
Tζίνα Μετσίνη Μεταμοσχευμένη ήπατος
Ποίος δεν γίνεται ευαίσθητος στην θέα ενός μικρού ζώου; Είναι όμως αρκετό το συναίσθημα της στιγμής να καταστήσει τον καθένα υπεύθυνο για την φροντίδα του εφ ‘όρου ζωής; Στην αρχή επικρατεί αδιαμφισβήτητα ενθουσιασμός. Αλλά τι γίνεται όταν ο ενθουσιασμός φύγει και αντικατασταθεί από το βαριεστημένο αίσθημα της αναγκαστικής φροντίδας; Αποτελεί αυτό το γεγονός την κύρια αιτία εγκατάλειψης των κατοικίδιων ή συμβάλλει –τα τελευταία κυρίως χρόνια- και η οικονομική κρίση; Σίγουρα η οικονομική κρίση αποτελεί καταλυτικό παράγοντα σε αυτήν την απερίσκεπτη απόφαση διότι το κόστος της διατροφής αλλά και της περίθαλψης των κατοικίδιων είναι υψηλό. Ωστόσο, δεν θα έπρεπε να είναι μονόδρομος η εγκατάλειψη. Εδώ υπεισέρχεται ο πολύ σημαντικός ρόλος των φιλοζωικών οργανώσεων.
Είναι άρτια οργανωμένες και δραστηριοποιούνται επί το πλείστον άμεσα στο"κάλεσμα’’ εγκαταλελειμμένων ζώων. Τους παρέχουν τροφή και όσο πιο γρήγορα μπορούν ανευρίσκουν υπεύθυνες οικογένειες που ενδιαφέρονται να τα υιοθετήσουν. Σημαντική είναι και η συμβολή των εθελοντών που με θυσία του προσωπικού τους χρόνου , βοηθούν τα ζωάκια που το έχουν ανάγκη.
Ίσως κάποιος σκεφτεί ότι στην εποχή που βρισκόμαστε, και ενώ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού δεν έχει τους πόρους να τραφεί , είναι παράλογο να ενδιαφερόμαστε για τα ζωάκια . Η απάντηση έρχεται με την έκφραση ότι η συμπεριφορά μας προς τα ζώα είναι δείγμα πολιτισμού και ανθρωπιάς.
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ, ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ...
Ό
ταν ο Νίκος μου πρότεινε να γράψω ένα άρθρο με θέμα οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου, μου ήρθε κατευθείαν αυτός ο τίτλος... Ήταν ένα μήνυμα που είχα λάβει σε κάποια μου γιορτή από μια φίλη με την οποία έχουμε χαθεί λίγο αλλά πάντα σκεφτόταν η μια την άλλη και όσα είχα περάσαμε... Το άρθρο αυτό θα είναι σαν μια μικρή απολογία μου ίσως... Από το σχολείο ακόμη, από όταν άρχισα να θυμάμαι, είχα πολλούς φίλους και φίλες... Ποτέ δεν αισθάνθηκα ρατσισμό ή στο περιθώριο λόγω του προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζα. Ήμουν πάντα αγαπημένο παιδί δασκάλων, καθηγητών αλλά και των συμμαθητών μου... Όλοι με το δικό τους τρόπο ήταν δίπλα μου αν και είμαι σίγουρη ότι δεν είχαν καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος... Για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ! Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι με την καλύτερη μου φίλη την Πωλίνα, αχώριστες από μικρές, την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο, να είναι πάντα δίπλα μου ... Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω στο Γυμνάσιο τον φίλο μου τον Χρήστο. Είχαμε και κάποια συγγένεια αλλά πάνω από όλα ήταν και είναι καλό παιδί... Ο Χρήστος λοιπόν όταν για κακή μου τύχη από το ισόγειο που ήταν η τάξη μας, μεταφέρθηκε στον 1ο όροφο και εγώ δεν μπορούσα να ανέβω με την τσάντα και τα βιβλία, προσφέρθηκε να μου ανεβάζει την τσάντα μου ΚΑΘΕ πρωί....! Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που η βοήθεια του θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου... Τα χρόνια κυλούσαν και σε κάθε μικρό ή μεγάλο περιστατικό που μου συνέβαινε στο σχολείο και εγώ κατέληγα να φεύγω με ασθε-
νοφόρο, όλοι ήταν εκεί... Εκεί ήταν όμως και όταν γύριζα από τα νοσοκομεία πάντα με μια αγκαλιά λουλούδια για εμένα... Ακόμη και στην πενταήμερη εκδρομή ο άλλος φίλος μου, Χρήστος και αυτός, μου είχε κανονίσει τα πάντα... Καμπίνες, ξεκούραση και την καλύτερη παρέα μαζί μου (Σοφία, Γρηγορία, Έλενα)... Έτσι όταν έφτασε η ώρα να τελειώσω το Λύκειο και να πάρω την απόφαση να φύγω από το Βόλο για να σπουδάσω στην Αθήνα ήμουν πολύ ανυπόμονη να γνωρίσω νέους ανθρώπους και νέα πράγματα... Ήμουν μόλις 17 ετών & 5 μηνών και ΜΟΛΙΣ 5 χρόνια χειρουργημένη στην μιτροειδή βαλβίδα όταν είπα στους γονείς μου ΦΕΥΓΩ... Θα μπορούσαν να μου το είχαν απαγορεύσει είτε από φόβο, είτε από στεναχώρια, όμως όχι απλώς δεν μου είπαν όχι, αλλά μέσα σε λίγο καιρό είχαμε βρει σπίτι στην Αθήνα, μου το ετοίμασαν και έφτασε η νύχτα που έπρεπε να με αφήσουν μόνη και να ξεκινήσω σε ένα μέρος εντελώς άγνωστο και εντελώς Μόνη μου...! Κάποια πράγματα όσα χρόνια και αν περάσουν "γράφουν" τόσο πολύ μέσα μας ....
M
ια τέτοια στιγμή ήταν όταν βράδυ πια, ο Μπαμπάς μου κρατώντας τα τελευταία σκουπίδια από το καινούργιο σπίτι καθόταν στην πόρτα... Με κοίταξε και με ρώτησε: Είσαι σίγουρη ότι θες να φύγω; Θα είσαι καλά; Τον κοίταξα και του είπα ΝΑΙ... Καθόμουν στο καινούργιο μου γραφείο. Όταν άκουσα το κλείσιμο της πόρτας αισθάνθηκα απόγνωση… Τα δάκρυα μου έτρεχαν ασταμάτητα και αυτόματα μου ήρθαν όλες οι στιγμές με τον μπαμπά μου που είχα περάσει σαν παιδί μαζί του στο νοσοκομείο... Την πρώτη φορά που μου έταξε τον ουρανό με τα άστρα για να καθίσω να μου πάρουν λίγο αίμα στο Παίδων, το αστείρευτο χαμόγελό του, τις ατέλειωτες ώρες κουμκάν στο Παίδων για να περνάει η ώρα (φυσικά κατά ένα περίεργο τρόπο ΠΆΝΤΑ έχανε!) αλλά και τις πρώτες μου βόλτες μαζί του
χειρουργημένη μόλις 12 ετών κρατώντας τον σφιχτά από το χέρι, να σταματάω σε ΚΑΘΕ βήμα και να τον ρωτάω: ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ; Και εκείνος με εκείνο το χαμόγελο πάντα... Τελικά μόλις έφυγε, πήρα τους δρόμους... Έμενα στη Μιχαλακοπούλου και γύριζα ως τα ξημερώματα... Είχαμε μια πολύ καλή φίλη εδώ που όταν περνούσα το χειρουργείο μου στάθηκε στους γονείς μου σαν συγγενής .... Τους φιλοξενούσε μήνες ολόκληρους... Αυτή ήταν η κα Πέγκυ. Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, αφού είχα εξαντληθεί από το περπάτημα, την πήρα τηλέφωνο και κατέληξα ξημερώματα εκεί ....!
T
ην επόμενη ημέρα ξεκίνησα την σχολή μου και γνώρισα υπέροχους ανθρώπους που δεν με άφησαν ποτέ Μόνη μου... Πέρασαν την ασθένεια μου δίπλα μου σε όλα... Ήταν η Πόπη, το πιο καλό μου φιλαράκι, ο πιο δικός μου άνθρωπος. Μαζί της στα νοσοκομεία, μαζί της διάβαζα μικροβιολογία τα ξημερώματα, όλα μαζί... Ήταν και είναι από την Κρήτη... Η φιλοξενία και τα φαγητά της μητέρας της θα μου μείνουν αξέχαστα... Ήρθε όμως και ο Νίκος που δέσαμε πολύ, ο Τάκης, η Φωτεινή, η Λένα και σχεδόν όλο το τμήμα μου και όχι μόνο, ήταν πάντα κοντά μου... Αφού είχα τα πιο ωραία φοιτητικά χρόνια μαζί τους, όταν αυτά τελείωσαν δυστυχώς ήρθαν στη ζωή μου άνθρωποι που έλπιζα ότι μετά την μεταμόσχευση θα είχαν φύγει και από την μνήμη μου... Δυστυχώς είναι ακόμη εδώ και καμιά φορά με πονούν πολύ... Άνθρωποι υποκριτές με ατέλειωτη κακία απλώς και μόνο επειδή ήμουν άρρωστη όπως έλεγαν... Τους χρωστάω ένα κεφάλαιο όταν με το καλό ολοκληρωθεί κάτι που ετοιμάζω ... Ευτυχώς δοξάζω τον Θεό γιατί ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα! Όταν πια κατάφερα να τους βγάλω από τη ζωή μου ήταν αργά ... Είχα προκαλέσει στον εαυτό μου ένα σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και 4 ανακοπές....!
Είμαι τόσο ευλογημένη που όταν συνέβησαν αυτά στην εντατική μονάδα του Ωνασείου γινόταν το αδιαχώρητο για εμένα από φίλους πραγματικούς...! Όταν άνοιξα τα μάτια μου και είχα ζήσει, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να αλλάξω... Όσο και αν πονούσε έπρεπε να τους απομακρύνω. Η διαδικασία ήταν επίπονη και χρονοβόρα, όμως σε εκείνο το διάστημα εάν δεν είχα τον αδερφό μου και τους γονείς μου νομίζω δεν θα τα είχα καταφέρει. Αν κάποιος από τους φίλους μου της εκείνης εποχής διαβάσει αυτό το άρθρο θα ήθελα να ξέρει ότι τους αγαπώ και ότι πάντα θα υπάρχουν μέσα μου και ακόμη ότι στις πιο δύσκολες στιγμές μου σκέφτομαι όλα όσα ζήσαμε μαζί (Εύη, Αποστόλης, Γιώργος, Μαρία, Γιούλη, Γιώργος) ...
M
ετά λοιπόν από αυτή την επίπονη διαδικασία και αφού άφησα κάποια πράγματα πίσω μου, στη ζωή μου μπήκαν άνθρωποι που μέχρι και σήμερα είναι κοντά μου .... Άνθρωποι που έζησαν μαζί μου εύκολα και δύσκολα ... Ο Βασίλης, η Μαριλένα και ο Κωνσταντίνος είναι ίσως οι άνθρωποι που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη ψυχολογία μου ... Όταν τα πράγματα για εμένα έγιναν αφόρητα και δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι, το μεγαλύτερο στήριγμα για εμένα ήταν η Μαριλένα ... Δεν την αισθάνομαι σαν φίλη μου αλλά σαν αδερφή μου .. Στην πορεία και αφού η ζωή μου πια ήταν στο Ωνάσειο αφού 15-18 ημέρες ήμουν μέσα φίλοι μου έγιναν οι νοσηλευτές του 5ου ορόφου .... Με κάποιους έχω ιδιαίτερες σχέσεις και τους αγαπώ πραγματικά .... Δεν μπορώ να περιγράψω βράδια με πόνους, να κλαίνε μαζί μου και να μου λένε «όλα θα πάνε καλά» ... Η πορεία όλο και δυσκόλευε και μαζί της και η καθημερινότητά μου ... Αρκετοί δεν άντεξαν να με βλέπουν έτσι και απομακρύνθηκαν. Δεν τους κρατάω καμία κακία γιατί ξέρω ότι νοητά ήταν πάντα κοντά μου ... Στις πολλές εισαγωγές λοιπόν και μια μέρα που ήμουν πολύ φοβισμένη και θλιμμένη συνάντησα ένα νέο παιδί στο ασανσέρ του Ωνασείου. Ήταν ο
Κώστας, μεταμοσχευμένος 2 χρόνια που έκανε την δεύτερη απόρριψη του μοσχεύματος, έπαιρνε κορτιζόνη και ήταν εντελώς χαλαρός.... Με μύησε στον κόσμο των μεταμοσχεύσεων ..... Όσο ζω θα θυμάμαι πάντα .... Μετά ήρθε ο κύριος Χρήστος με μηχανική υποστήριξη καρδιάς που ερχόταν να με βγάλει να περπατήσουμε αλλά εγώ δεν μπορούσα... Μετά ο κύριος Στάθης, η Γεωργία, η Αννέτα, ο κύριος Κώστας, ο κύριος Γιάννης και πολλοί άλλοι που παρόλο που κάποιοι ήταν σε πιο άσχημη κατάσταση όλοι πρόσεχαν και ανέβαζαν εμένα ... Σε όλο το διάστημα που ζούσα το πολύ έντονο πρόβλημα, δηλαδή τα δυο τελευταία χρόνια και αφού είχα δημοσιοποιήσει το θέμα της υγείας μου, τεράστιο στήριγμα για εμένα ήταν η προσωπική μου σελίδα εδώ ... Άνθρωποι που δεν γνώριζα προσωπικά ήταν πάντα δίπλα μου. Πολλές φορές λάμβανα στο Ωνάσειο πράγματα που έστελναν άνθρωποι που δεν είχα συναντήσει ποτέ από κοντά ... Κάπως έτσι ήταν και η στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν μαζί μου ο Κωνσταντίνος, ακούγαμε και οι δυο τον ήχο του τηλεφώνου και κοιταζόμασταν... Τελικά βρήκα το θάρρος και το σήκωσα! Έπρεπε να πάω άμεσα στο Ωνάσειο, είχε βρεθεί μόσχευμα.... Πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου η οποία ήταν στην Τήνο, την Μαριλένα η οποία δεν σήκωνε το τηλέφωνο και τον Βασίλη ο οποίος ήταν για μπάνιο στον Μαραθώνα ...!
M
έσα σε λίγη ώρα η σελίδα μου γέμισε ατελείωτες ευχές και προσευχές. Να ξέρατε πόσο είχα αγχωθεί μήπως κάτι δεν πήγαινε καλά και πόσο θα σας στεναχωρούσα... Ήταν όλοι εκεί... Έμειναν εκεί κάποιοι μέχρι που ήρθε το μόσχευμα και κάποιοι μέχρι που άνοιξα τα μάτια μου... Όταν έγινε αυτό γνώρισα το πιο ιδιαίτερο κομμάτι της ζωής μου... Τον Γιώργο! Ήταν δίπλα μου στο ίδιο δωμάτιο εντατικής μόλις 3 ημέρες μεταμοσχευμένος, μας χώριζε μια κουρτίνα η οποία ήταν πάντα ανοιχτή
και για τις επόμενες 5 μέρες και νύχτες ζήσαμε τα πάντα εκεί μαζί... Φόβους (μου) ,πόνους (μας), γέλια (μας) και πάνω από όλα συγκίνηση... Όλος ο 5ος όροφος του Ωνασείου αλλά και η μονάδα εμφραγμάτων περνούσε και μας κοίταζε ... Πόσο χαίρονταν όλοι φαινόταν στα μάτια τους .... Αν δεν τον είχα γνωρίσει ακόμη εκεί θα ήμουν... Πόσο θάρρος μου έδωσε! Σίγουρα όμως του αξίζει ένα δικό του κεφάλαιο ... Όταν τελικά ανεβήκαμε πλέον μεταμοσχευμένοι στον 6ο όροφο του Ωνασείου, εκεί οι άνθρωποι ήταν απίστευτοι! Δίπλα μας ένα μήνα εκεί... Μεταμοσχευθήκαμε 6 άνθρωποι μαζί... Περάσαμε τέλεια και αποτελούν οικογένεια για εμένα... και όλη οι οικογένεια των Μεταμοσχευμένων για εμένα είναι το μεγαλύτερο στήριγμα. Θα κλείσω όλο αυτό ζητώντας συγγνώμη για τα χρόνια που επέλεξα να απομακρυνθώ, αλλά και να απομονωθώ από τους πάντες και τα πάντα ... Ήταν ο τρόπος για να καταλάβω τι μου συμβαίνει... Ευχαριστώ θερμά την οικογένειά μου, τους συγγενείς μου, τους φίλους μου που με έκαναν να χαμογελώ ακόμα και εκεί μέσα (Ελισάβετ!) αλλά και που πάντα είχαν την έννοια μου (Λιάνα), τους συμπατριώτες μου που πάντα ρωτούσαν, τους γιατρούς μου και ειδικά την κυρία Γκουζιούτα που σαν γυναίκα συζητούσα μαζί της πολλά, αλλά και τον κύριο Σφυράκη για τα λόγια που είπαμε λίγο πριν μπω στο χειρουργείο και όσους μείνατε δίπλα μου. Αισθάνομαι πραγματικά ευλογημένη για την τόση αγάπη που λάμβανα πριν αλλά και μετά την μεταμόσχευση μου... Η δύναμη που λέτε ότι έχω, πηγάζει από όλους εσάς... Από κάθε μήνυμα στο inbox, από κάθε τηλέφωνο, κάθε μήνυμα και από κάθε "όλα θα πάνε καλά" ... Η νέα μου οικογένεια αλλά και οι φίλοι μου, με κάνουν να έχω λόγο να ξυπνάω το πρωί .... Κατερίνα Τσάντου
Συνάντηση με τα κορίτσια ΙΙ Άλλη μία συνάντηση με ένα ακόμα μέλος τις κοινότητας…Εύχομαι την άλλη φορά να είναι και αλλα άτομα.. Η συνάντηση μας ειχε τα πάντα από γέλιο από δάκρυα, δυνατές στιγμές από 3 ανθρώπους που έχουν κοινά βιώματα…
Γράφει η
Αναστασία Ορτζάνη
Η ΤΖΙΝΑ είναι ένας γλυκός άνθρωπος με αισιοδοξία για την ΖΩΗ και πολύ ΔΥΝΑΤΗ…χαίρομαι που ήρθε στην ζωή μου τώρα τι να πω για το (σπουργιτάκι μου)ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ...όλοι ξέρουν αυτά που νοιώθω το πόσο δυνατή είναι η φιλία μας δεν έχω λόγια να περιγράψω..Κορίτσια είπαμε δάκρυα πλέον μόνο από ΧΑΡΑ
Τίτος Άσπρος με καφέ μπαλώματα ,μαλλιαρός, με έξυπνη μουσούδα και 3 ζευγάρια από μουστάκια που κουνιούνται αδιάκοπα. Αυτή είναι η εικόνα του Τίτου, του κούνελού μου, που δε θα ξεχάσω. Δεν ήταν ένα τυπικό κατοικίδιο κουνελάκι. Αντίθετα, είχε αναπτύξει συμπεριφορές τέτοιες ,ώστε να μπορώ να πω, ότι αλληλεπιδρούσε μαζί μας, και ειδικά με τους γονείς μου, με τους οποίους είχε μια αμοιβαία αγάπη! Καταλάβαινε την απουσία μας από το σπίτι και ενθουσιαζόταν με την επιστροφή μας σε βαθμό που πηδούσε έξω από το σπιτάκι του! Μας έδειχνε την διαμαρτυρία του για ο,τι τον ενοχλούσε χτυπώντας ρυθμικά το κίτρινο πιατάκι του ή μετακινώντας το μπολάκι με τα χορταρικά του. Όταν ήθελε έξτρα φαγητό, το κέρδιζε κάνοντας επιδείξεις της ευλυγισίας του: τεντωνόταν ακουμπώντας τα μπροστινά του ποδαράκια στο πάνω μέρος του κλουβιού , πώς να αντισταθείς; Δεν του άρεσαν οι αγκαλιές αλλά απολάμβανε τα χάδια και την περιποίηση του τριχώματός του . Για να μας δείξει την αγάπη του αλλά και για να συμβάλλει στην δική μας καθαριότητα , συνήθιζε να μας γλείφει με την ζεστή του γλωσσίτσα (τα κουνελάκια έχουν θερμοκρασία σώματος τους 38 βαθμούς) τα χέρια!
Τρελαινόταν να εξερευνά το σπίτι και να κάνει άλματα, ιδιαίτερα όταν ήταν ακόμη μικρός. Μεγαλώνοντας έγινε λίγο πιο νωχελικός και προτιμούσε να ξαπλώνει στο πάτωμα αλλά δεν έχασε την περιέργεια του! Αγαπημένο του λουλούδι-τροφή ήταν ο καντουφές, από λαχανικά του άρεσαν σχεδόν όλα ,αν και είχε μια προτίμηση στον μαϊντανό! Όπως στα περισσότερα ζωάκια, έτσι και στον Τίτο, δεν άρεσε η επίσκεψη στον κτηνίατρο αλλά έκανε υπομονή και παρόλο που αγχωνόταν συμπεριφερόταν σαν μικρός κύριος! Φυσικά όλα τα παραπάνω οφείλονται στην ιδιαίτερη προσοχή και αγάπη που είχε άφθονη, από τους γονείς και την αδερφή μου! Οι εικόνες αυτές και πολλές ακόμα αναμνήσεις θα μείνουν στην καρδία μας! Θεοδώρα Κοντοσθένους, Φοιτήτρια νομικής
Συνάντηση με τα κορίτσια ΙΙΙ Πάντα πίστευα και πιστεύω ακόμη πως συναντήσεις σαν και αυτές χαρίζουν σε όλους μας τα πιο δυνατά μηνύματα ζωής και δύναμης μεταξύ φίλων και συμπασχόντων που βιώνουν κοινές ή παρόμοιες περιπέτειες υγείας. Κάθε χρόνια πάθηση ή και ανίατη πάθηση είναι ενίοτε μια περιπέτεια προς το άγνωστο... Δε ξέρεις ποτέ που θα σε βγάλει, που θα σε οδηγήσει γιατί η “πυξίδα” χάνει που και που τον προσανατολισμό της... Συνήθως, στην ουσία ταξιδεύεις μόνος/μόνη παρά την στήριξη και την αγάπη των δικών σου ανθρώπων... Κανείς δε μπορεί να καταλάβει το μέγεθος μιας τέτοιας κατάστασης παρά μόνο κάποιοι συνάνθρωποι και φίλοι σου που βιώνουν την ίδια αγωνία με σένα, την ίδια αγωνία για τον προορισμό αυτού του ταξιδιού... Η Τζίνα και η Αναστασία βρίσκονται πλέον ανάμεσα στους δικούς μου συνεπιβάτες, συνοδοιπόροι στο δικό μου ταξίδι προς το άγνωστο όπως και αρκετοί φίλοι της Κοινότητας. Από τις πιο δυναμικές γυναικείες παρουσίες και οι δυό τους, με αστείρευτο χιούμορ και αγάπη για τη ζωή. Για τη διάδοση αυτής της αγάπης προς τον συνάνθρωπό τους μέσω των δικών τους εμπειριών και συνάμα της σπουδαιότητας της Δωρεάς Οργάνων. Σε αυτή τη συνάντηση μας ανακάλυψα όμως παράλληλα και την ευαισθησία της ψυχής τους... Κάθε άνθρωπος έχει ζήσει άλλωστε στιγμές που τον έχουν σκληραγωγήσει απέναντι στη ζωή.
Γράφει η
Μαργαρίτα Ιωσηφίδου
Παρ 'όλα αυτά δε παύει να νιώθει, να ελπίζει, να ξαναζεί στιγμές του παρελθόντος, και να καταλήγει εν τέλει στη φράση αυτή:" Όλα για κάποιο λόγο γίνονται σε αυτή τη ζωή... γι' αυτό είμαστε σήμερα εδώ και είμαστε αυτές που είμαστε." Μια φράση, που αναφωνήσαμε και οι τρεις μας, προς το φινάλε αυτής της όμορφης συνάντησης. Δε χρειάζεται να πω πόσο πολύ σας θαυμάζω κυρίες μου... Νομίζω πως είπα ήδη αρκετά... Όλα τα άλλα είναι οι δικές μας στιγμές... Εύχομαι να ζείτε και να ζούμε πάντα τέτοιες ανάλογες, δυνατές στιγμές. Καλή αντάμωση, με ακόμη περισσότερους φίλους... Την αγάπη μου
Αλήθεια , λογίστηκα λ υ σ ν α σ πό βαθιά , γκρεμίστηκα. ο κ σ ν ο τ ίστηκα ξής μου Της υπαρ ον θρόνο μου,τσακ ι κοιμόμουν, α ότ έπεσα απ ι ονειρικό εζούσα κ ση ασπαζόμουν. ύθ μου με ζέ ς Σε παραμ η θ ή λ ς μό τη τον οργασ
Με πόσα ψ έμματα άρ αγ και με κατ άντησαν τυ ε τρανά μ'είχαν πλα νέψει φλή, η αλή θεια μη με κλέψει; Τώρα μονά χη θα 'μαι πι στον κύβδι λο τον κόσ α, όπως μονάχη ήρθα μο σας επλ ήρωσα τη ρ , ήτρα.
Τζίνα Μετσίνη
Να ζήσω ότι δεν έζησα ξανά απ’ την αρχή Ποιος ξέρει να μου πει τι με περιμένει;
Είπες Είπες θα φύγω σ’ άλλη γη, θα πάω σ’ άλλα μέρη Να βρω εκεί μακριά καλύτερη ζωή Εκεί φυσάει άνοιξη… φυσάει άλλη πνοή Θα είναι η καρδιά μου χάρτινη και μόνη Κι ο χτύπος της αργός… θα με παγώνει Μα η φλόγα της ελπίδας μόνο, φτάνει Το μέσα μου απ’ το ψύχος να ζεστάνει Κι η μοίρα μου να δούμε τι θα φέρει!
Είπες θ’ αφήσω πίσω μου τις γνώριμες εικόνες Ζωή καινούρια κι όνειρα ζητάει η ψυχή
Γιατί η καρδιά στις σκέψεις μου δεν αντιδρά, σωπαίνει;Είπες θα φύγω σ’ άλλη γη, θα πάω σ’ άλλους τόπους Να συναντήσω άγνωστους κι απίθανους ανθρώπους Έτσι θα σπάσω γύρω μου τους σταθερούς πυλώνες!
Είπες… ξανάπες… έλεγες… μα τίποτα δεν κάνεις Είναι η ψυχή σου άλυτη με τούτα εδώ τα μέρη Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, υπάρχει ένα χέρι Το χέρι όλων των φίλων σου που ‘’έξω δεν θα βρεις Εκείνων που σε στήριξαν και σ’ έδεσαν, χωρίς Την κούφια μοναξιά της στείρας ξενιτιάς Γι αυτό λοιπόν μια συμβουλή και παρ’ την όπου πας Χωρίς τους φίλους… μόνος σου… πάντα εσύ θα χάνεις! Ανδρέας Καψάσκης
Δελτίο Στάθμευσης ΑΜΕΑ
Γράφει ο Ανδρέας Μπαρδάκης Λογιστής
1. Ποια είναι η αρμόδια υπηρεσία; Αρμόδια είναι η Υπηρεσία Μεταφορών & Επικοινωνιών της Περιφερειακής ενότητας ή του Περιφερειακού διαμερίσματος της Περιφέρειας του τόπου κατοικίας του ενδιαφερόμενου. Τηλέφωνο 1889 (νέα υπηρεσία του Υπουργείου Μεταφορών για ΑμεΑ) 2. Έχω παιδί με αναπηρία, αλλά το αυτοκίνητο είναι στο όνομά μου. Δικαιούμαι Δελτίο Στάθμευσης ΑμεΑ; Όχι. Το όχημα πρέπει να ανήκει στον ανάπηρο, εκτός αν είστε θετός γονέας που έχετε ενταχθεί σε προγράμματα αναδοχής ή υιοθεσίας Ατόμων με Αναπηρία. 3. Έχω παιδί με αναπηρία, αλλά το αυτοκίνητο δεν έχει ταξινομηθεί με απαλλαγή, δικαιούμαι Δελτίο Σταθμευσης ΑμεΑ; Όχι, εκτός αν είστε θετός γονέας που έχετε ενταχθεί σε προγράμματα αναδοχής ή υιοθεσίας Ατόμων με Αναπηρία.
4. Μπορώ να έχω απαλλαγή από τα διόδια; Οι περισσότεροι ρωτούν αν μπορούν να έχουν απαλλαγή από τα τέλη των διοδίων και σε ποιους σταθμούς.
Πραγματικά είναι μία κατάσταση που εξελίσσεται προς το δυσμενέστερο θα έλεγα. Η αρχική απόφαση με την απαλλαγή, αναφερόταν στους αυτοκινητόδρομους της Ανώνυμης Εταιρείας Εκμετάλλευσης και Διαχείρισης Ελληνικών Αυτοκινητοδρόμων με το διακριτικό τίτλο ΤΕΟ ΑΕ, η οποία όμως τελεί υπό εκκαθάριση!
Η ΝΕΑ ΟΔΟΣ Α.Ε (σταθμοί Διοδίων Αφιδνών, Σχηματαρίου και Τραγάνας) αρχικά είχε ισχυριστεί ότι σύμφωνα με τον Ν.3555/2007 τα ΑμεΑ δεν εξαιρούνται της καταβολής τέλους διοδίου, όμως αργότερα θέλησε να κάνει μια παραχώρηση κι έτσι αποφάσισε να μην εισπράττονται διόδια για διελεύσεις οχημάτων ΑμεΑ. Παρόμοια πολιτική ακολουθεί η Εγνατία Οδός, η Ολύμπια Οδός και η ΜΩΡΕΑΣ (Κόρινθος-Σπάρτη -Καλαματα). Τα Διόδια Αττικής Οδού και Γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου φαίνεται ότι εξακολουθούν να εφαρμόζουν πιστά τον νόμο, παρ' όλο που εδώ και χρόνια έχουν δωθεί υποσχέσεις από πολιτικούς, έχουν γίνει επίσημες συναντήσεις μεταξύ "υψηλών προσώπων" που κατέχουν προεδρικές θέσεις σε οργανώσεις και μεγαλοεπιχειρηματιών, βουλευτών κτλ.κτλ, τα ΑμεΑ εξακολουθούν να καταβάλλουν τέλη για τα διόδια. Τις παραπάνω πληροφορίες μπόρεσα να τις αναζητήσω από έρευνα στο διαδίκτυο και δεν γνωρίζω αν κάτι έχει αλλάξει εντωμεταξύ, γι' αυτό αν έχετε κάτι υπόψη σας θα ήθελα να με ενημερώσετε. Τέλος, σκοπός αυτού του άρθρου δεν ήταν να αναρτηθούν, για πολλαπλή φορά στο διαδίκτυο, άρθρα και παράγραφοι διατάξεων που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν να ερμηνεύσουν, αλλά να απαντήσει σε εύλογα ερωτήματα που μου κάνουν συχνά οι αναγνώστες μου. Να είστε ολοι καλά! Ο φίλος σας, Ανδρέας Μπαρδάκης. logistis-amea.blogspot.gr/
Μιλώντας για ταινίες…
Μπήκα πρόσφατα στην διαδικασία να αναζητήσω τίτλους ταινιών που θα με έκαναν να ξεχαστώ από την εξεταστική περίοδο. Οι ταινίες που επέλεξα τελικά να δω ήταν πολλές και με ποικίλο περιεχόμενο. Ξεχώρισα όμως δυο . Η πρώτη ταινία που με κέρδισε έχει τίτλο “My life without me “. Είναι στην ουσία ένα ρομαντικό δράμα με μια νότα αισιοδοξίας! Περιγράφει την ζωή μιας οικογένειας και του περίγυρου της και πώς ανατρέπεται η καθημερινότητα της μητέρας όταν πληροφορείται ότι πάσχει από καρκίνο και δεν της μένει παρά ελάχιστος χρόνος ζωής. Αποφασίζει λοιπόν να κρατήσει τη διάγνωση μυστική και να κάνει όλα όσα ήθελε στη ζωή της ενώ παράλληλα φροντίζει για το μέλλον των παιδιών και του άντρα της. Στα ίδια πλαίσια, του κοινωνικού δράματος, κινείται και η ταινία “Detachment”. Πρωταγωνιστής είναι ένας καθηγητής μέσης εκπαίδευσης που διορίζεται ως αναπληρωτής για μικρό διάστημα σε ένα σχολείο του οποίου οι μαθητές αντιμετωπίζουν προβλήματα συμπεριφοράς αλλά και ψυχολογικά προβλήματα. Παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει και ο ίδιος ,στην προσωπική του ζωή δυσκολίες , και παρά την αμφισβήτηση των μαθητών καταφέρνει να αποσπάσει τον σεβασμό τους. Η ευαισθησία του για τα παιδιά δεν περιορίζεται μόνο στα πλαίσια του σχολείου καθώς αναλαμβάνει να προστατεύσει και μια ανήλικη κοπέλα παρόλο που προσκρούει στην δική του ηθική . Θεοδώρα Κοντοσθένους Φοιτήτρια Νομικής
The Blind Side (2009)
directed by John Lee Hancock
Με αφορμή το τελευταίο μου άρθρο, σε αυτό το φύλλο της εφημερίδας, ήρθε στην θύμησή μου μια ταινία, η ταινία The Blind Side (Μία Σχέση Στοργής). Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, απεικονίζει το μεγαλείο και τη δύναμη της αγάπης ως προς τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη από στοργή και κατανόηση. Σε αυτήν την ταινία, θαύμασα τη δύναμη αλλά και τον εξαιρετικά έξυπνο τρόπο διαχείρισης μιας δεμένης οικογένειας απέναντι στα ταμπού και στις προκαταλήψεις μιας αστικής κοινωνίας. Η Leigh Anne, η επικεφαλής, ανεξάρτητη, δυναμική γυναίκα, σύζυγος και μητέρα αυτής της εξαιρετικά γνωστής και προνομιούχα οικογένειας, την οποία υποδείεται εξαιρετικά η Sandra Bullock, λαμβάνοντας και Oscar ερμηνείας γι' αυτόν τον ρόλο, παίρνει υπό την προστασία της τον Michael "Big Mike" Oher, έναν άστεγο, αφροαμερικανό έφηβο που βρίσκει τυχαία μια μέρα να τριγυρνάει μόνος του στους δρόμους. Η οικογένειά του είναι διαλλειμένη, με μια μητέρα εθισμένη στα ναρκωτικά, αδύναμη να του παρέχει οτιδήποτε και έναν πατέρα άγνωστο προς εκείνον... Η Leigh Anne, του παρέχει μια στέγη, στο σπίτι της οικογένειας, τροφή, ασχολείται μαζί του εντατικά βοηθώντας τον να ορθοποδήσει, να πιστέψει στον εαυτό του και στις δυνάμεις του ώσπου ο “Big Mike” διαπρέπει τελικά στον αθλητισμό με τη βοήθεια και τη στήριξη, την αγάπη και την αφοσίωση ολόκληρης της οικογένειας. Οι σχέσεις τους γίνονται τόσο δυνατές σε σημείο που το ζευγάρι αποφασίζει να εντάξει τον “Big Mike” στην οικογένειά του, υιοθετώντας τον. Μακράν ένας από τους αγαπημένους μου ρόλους της Sandra Bullock., ένας ρόλος πρότυπο προς μίμηση για μια κοινωνία, για μια οικογένεια της αστικής τάξης αλλά και μη αστικής. Η αγάπη άλλωστε δεν διαχωρίζεται σε ταξικές φόρμες. Υπάρχει μέσα μας, σε όλους μας, αρκεί να την αφήσουμε ελεύθερη... Να αγαπάμε και να νιώθουμε ελεύθερα, τον διπλανό μας, τον ίδιο τον άνθρωπο, χωρίς φόβο και φραγμούς. Μαργαρίτα Ι. Ιωσηφίδου