02
εγχοιρίδιο
“Προλογίζοντας...” Του Γιώργου Σπυράκη
Ά
μα το σκεφτείς καλά, έχει περάσει και από εσένα. Είτε ως ιδέα, είτε ως εμπειρικός εφιάλτης, ακόμα και ως παιδική φαντασίωση… που έχοντας πλέον την εμπειρία αρκετών ετών και υπό άλλες υποτίθεται συνθήκες, το σκέφτεσαι και γελάς δήθεν περιφρονητικά. Να σου πω την αλήθεια δεν έχεις και πολύ άδικο. Ίσως κάποτε «οι μυστικοί επτά» να γέμιζαν την φαντασία σου με περιπέτειες, αν όχι διαχρονικές, τουλάχιστον συναρπαστικές για τα τότε ηλικιακά σου δεδομένα. Και κάπου εκεί λοιπόν ένοιωθες τη σιγουριά πως θα ζούσες και εσύ κάτι από όσα διάβαζες… άρπαζες το ποδηλατάκι σου και με περίτεχνους ελιγμούς βρισκόσουν μέσα στο πάρκο, δήθεν ότι κρυβόσουν… έδενες ένα κόκκινο μαντίλι στο κούτελο και σκαρφάλωνες στο φράχτη, έχοντας κατά νου ότι από εκεί ψηλά μηχανεύεσαι καλύτερα πώς να τους ξεφύγεις… ή κάποιες φορές κιόλας «τους έβλεπες, τους μύριζες» που έτρεχαν από πίσω σου και απλά εσύ με τρόπο να τους ξεφεύγεις, κρυβόσουν στην ντουλάπα και περίμενες να τους αιφνιδιάσεις, κοιτάζοντας κλεφτά μέσα από τις χαραμάδες. Και μετά; Μετά μεγάλωσες και όλα αυτά ανήκουν σε όσους πλέον σε κοιτούν από χαμηλά, μόνο και μόνο γιατί είναι πιο νέοι από εσένα και η φαντασία τους απλά δικαιολογείται να καλπάζει. Εσύ όμως, οφείλεις να βιώνεις τη ρουτίνα της καθημερινότητας και οι τρελοί ρυθμοί της προσωπικής εργασίας δε σου επιτρέπουν να ασχοληθείς με όλα αυτά… Αυτά
68 εγχειρίδιον
ανήκουν αλλού… Κρυμμένα κάπου στη βιβλιοθήκη σου. Ανάμεσα στις ατελείωτες σελίδες μυθιστορημάτων και διηγημάτων του Stephen King, ίσως και λίγο πιο πάνω, στο ράφι με τα άπαντα του Howard Philips Lovecraft, ή λίγο πιο δίπλα… κάτω ακριβώς από τα κείμενα του Edgar Allan Poe και συγκεκριμένα ανάμεσα στα παγανιστικά σχόλια βιβλίων που ξεψαχνίζουν θεωρίες για τον ∆ρυϊδισμό και τις συμβολικές ερμηνείες αναπάντητων ερωτημάτων σχετικά με την Αλχημεία και τα μυστήρια στη Νάσκα. Ξέρεις όμως κάτι; Είτε το θες είτε όχι, είναι όλα αυτά μαζί! Και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι απλά να απλώσεις το χεράκι σου και να κρατηθείς, γιατί είναι τόσο εύκολο να πέσεις μέσα σε όλα και τότε θα είναι δήθεν αργά… Κράτα λοιπόν κάτι από την αλήθεια και παραδέξου ότι ακόμα και αν τα χρόνια περάσανε, ακόμα και αν η ζωή σου έχει αλλάξει, μερικά πράγματα δεν μένουν στάσιμα στα ράφια της βιβλιοθήκης σου, αλλά εξακολουθούν να προκαλούν ανατριχιαστικά ειρωνικές καταστάσεις, όπως ακριβώς και τότε… που δεν τα διάβαζες ακόμα, αλλά υποσυνείδητα τα αναζητούσες στα πιο απλά σου όνειρα… κι ας είχες τα μάτια ορθάνοιχτα! ∆ύσκολα λοιπόν θα μπορέσεις να ξεφύγεις από όλα όσα είναι βαθιά ριζωμένα στο μυαλό σου. ∆ύσκολα θα πείσεις τον εαυτό σου, πόσο μάλλον και τους άλλους, ότι δεν υπάρχουν πια αυτά. ∆ύσκολα εν τέλει θα ξέρεις ότι είσαι υπέρ άνω όλων τούτων… και ξέρεις γιατί; Γιατί ό,τι κι αν έχεις βιώσει, όσο κι αν έχεις εξοικειωθεί με καταστάσεις και απομυθοποιήσει τα στοιχεία του τρόμου και του αγνώστου… υπάρχει κάτι που
θα τα αναζωπυρώνει, στιγματίζοντας τη φαντασία σου ακόμα κι αν περάσουν από επάνω σου πολλά και διάφορα χρόνια… υπάρχει κάτι από τον φόβο. Είσαι ακόμα εδώ, κοντά…; ωραία λοιπόν. Φρόντισε να μην απομακρυνθείς στη συνέχεια… να είσαι δίπλα μου, τόσο που και να με ακούς που θα ψιθυρίζω όταν πρέπει, αλλά και να φτάνεις να με αρπάξεις από το χέρι όταν θα σου χρειαστεί… Τα πράγματα είναι απλά. Κανείς δε μίλησε για αυτά τα πελώρια τέρατα, με τα γαμψά νύχια και το τρομακτικό βλέμμα που σε γεμίζει φωτιές. Όχι, όχι… ο φόβος έγκειται σε μια διαφορετική διάσταση. Σε λεπτομέρειες καθημερινότητας που απλά αναγκάζουν το μυαλό σου να καταναλώνει ταχύτατα ποσότητες φαιάς ουσίας, σε κλάσματα δευτερολέπτου, για να αποκλείσει πιθανά δυσάρεστα «σενάρια». ∆εν είναι λίγες οι φορές που αποκοιμήθηκες άγαρμπα στο κρεβάτι σου και δεν κατάφερες να βολευτείς κάτω από το πάπλωμα… ούτε ήταν λίγες οι στιγμές που βρέθηκες μπρούμυτα στην άκρη του στρώματος, με το χέρι να κρέμεται στο πλάι… και κάπου εκεί τινάχτηκες από τον ύπνο σου, τόσο για να μαζέψεις το χέρι σου, τα δάχτυλά σου, όσο και για να καλύψεις τις άκρες των ποδιών σου, μόνο και μόνο γιατί το ένοιωσες να σε περιεργάζεται… να μυρίζει τη σάρκα σου… ίσως και να σε λερώνει με τα σάλια του…! Ποτέ δεν είχες την σιγουριά ότι όντως υπήρξε εκεί κάτω, αλλά για καλό και κακό έσπευσες και το χέρι να μαζέψεις και τα πόδια σου να τα καλύψεις με το παπλωματάκι σου. Έτσι δεν είναι; Για σκέψου το καλά. Κανείς δε σου είπε ότι είναι εκεί… να τριγυρνάει κάτω από το κρεβάτι σου και να περιμένει να του
πετάξουν φαγητό για να το αρπάξει… κανείς δε σε διαβεβαίωσε ότι έχει συμβεί ως τώρα… κανείς δεν σου έδειξε το μασημένο του δάχτυλο ή τα σημάδια στον αστράγαλο… παρ’ όλα αυτά όμως, ίσως από ένστικτο, φρόντισες μέσα στον ύπνο σου να «μαζευτείς» γιατί ένιωσες να εκτίθεσαι. Αλήθεια όμως, σε τι και γιατί; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Και σε ακριβώς αυτό το σημείο πρέπει να παραδεχθείς ότι το είχες πιστέψει τόσο πολύ, που δύσκολα εκείνη τη στιγμή θα έκανες τον «ήρωα» και θα συνέχιζες τον ύπνο σου με το χέρι σου κρεμασμένο στο πάτωμα. Είναι τόσο έντονες οι σκέψεις σου για τα πιθανά σενάρια τρελής φαντασίας, που με τίποτα και για τίποτα, ούτε ακόμα και για τον πιθανό εγωισμό σου, δε θα ρίσκαρες να ματώσεις έστω και δοκιμαστικά. Έτσι κι αλλιώς, γιατί να το κάνεις; Γιατί να το ρισκάρεις; Αφού δε σε βλέπει κανείς… Κανείς…; Είσαι σίγουρος…; Το δέχομαι αβίαστα ως δεδομένο αυτό και συνεχίζω. Κρατήσου όμως λίγο τώρα γιατί θα είναι απότομη η συνέχεια… οκ; Πάμε! Πόσες ήταν
εγχειρίδιον 69