O GALEGO NA PRENSA DIXITAL

O auto-odio, e galegófobos, ten unha presenza activa que procura a morte e por tanto a desaparición do noso principal signo identitario… Podes reflexionar sobre esta miña pregunta?

Galiza quedou hai moitos séculos dentro do reino de Castela e por iso a súa historia lingüística é moi diferente da de Catalunya, que seguiu separada de Castela e falando na súa propia lingua. Por esas circunstancias históricas, e pola separación de Portugal, na Galiza a lingua dominante virou pouco a pouco ó castelán. A lingua galega foi quedando acantoada e en mans dos que non podían nin sabían defendela, e con iso colleu mala fama. Eu non creo que sexa auto-odio, senón unha cadea de circunstancias que habería que estudar e tentar entender. Nesas circunstancias, o que pasou en Galiza tería pasado en calquera outro país. O que non quere dicir que non se poida corrixir.

A literatura galega –en termos xerais– non está a vivir (pese aos perversos atrancos fascistas) un dos momentos máis brillantes da súa historia?

Bótasen en falta persoas capaces de exercer crítica aguda e de xulgar con agudeza e imparcialidade. Os estudos universitarios non poden suplir esa visión e discernimento que antes había, esa peneira á que hai que someter sempre a vida cultural dun país.

Non parece haber intelectuais, persoas como Cunqueiro ou Carvalho Calero, que poidan axudar a separar o gran da palla.

Que libro pensas publicar de aquí a pouco?

Teño un escrito sobre Galiza e España en forma de cartas a Emilia Pardo Bazán, pero vai depender de que encontre quen o publique. De momento non houbo sorte.

Con respecto aos credos relixiosos, cal é a túa actitude ou posicionamento?

Coido que a maioría das igrexas, e xa non digamos a católico-romana, funcionan como empresas comerciais e matan o espírito. Falan en nome da relixión pero non parecen crer en nada porque, se non, non farían o que fan nin dirían o que din. Non pode ser bo, nin para as relixións nin para a gobernanza das nacións, que as igrexas teñan poder político e económico. Os fieis de cada relixión debían pagar polos servizos que queiran ter. Igrexa e política nunca debían ir xuntas.

A definición do tempo pode ser un enigma de difícil solución entre o amor, a vida e a morte?

O amor é mais eterno que a vida e a morte, que son deste mundo.

Poderías imaxinar a fermosura e o fascinio do caos?

O caos, polo menos no universo no que vivimos, é parte esencial da creación. A creación vén sendo en parte darlle forma ao caos e pode que a visión e o fascinio do caos sexa preciso para o creador.