Meyve ağaçları çiçeğe durdu. Meyveler, çiçeklerin çanak yapraklı rahminde tepinen fetüs sanki. Kokuları çığlıklarını yayıyor ortalığa, duyuyorum. Meşelerin yaprakları, yumuk, pembemsi tomurcuklardan, tırtıklı yeşil yapraklara dönüşmekte yavaş yavaş. Sokaklardaki dişi kedilerin karnı şişmeye başladı. Kimbilir kaç erkekten aldıkları genlerle, renk renk, minicik, melez melez yavrular sunacak doğaya. Minicik, tüysüz yavrularını saklayacak yerler arayacaklar yine. Baş düşmanları babaları olacak çünkü. Anne, yavrusuz kalınca, çabucak yeniden çiftleşmeye hazırlansın diye, buldular mı boğacaklar yavruları. Anneler, köşe bucak saklayıp koruyacak bebeleri. Bebeler, yürüyüp kendi başlarına avlanmayı öğrenene kadar, herkesten, her şeyden saklayacak anne. Güvendiği biriyseniz bile, sürekli yol değiştirerek yanıltacak sizi. Yerlerini öğrenmenizi istemeyecek. Önce, belirli saatte, belirli güvenli yerlerde eğitecek onları. Yürümeyi, koşmayı, kaçmayı, avlanmayı öğrenecekler. Sonra alıp başını gidecek anne. “Başınızın çaresine bakın, benim de bir yaşamım var.” diyecek. Kapkara karga yavruları... Yerdeki tohumlardan dallara, yine yerlere, yine dallara... Serçeler... Kışı atlatmanın mutluluğuyla uçuşmakta hepsi. Küçücük renkli sakalar... Geveze şeyler. Şakımaz onlar. Vik vuik viuk, cik ciuk cik, vuik vik ciuk, viuk cik vik... Durmadan dedikodu mu yapıyorlar ne? Rengârenk, afililer...
irice
arıkuşları...
Güzelliklerinin
bilincindeler.
Çok
Saksağanlar da pek konuşkandır. Đnsanlarla ve kedilerle dalga geçmeye bayılırlar. Kedileri peşlerinden koşturup delirtmeye bayılırlar. Kelebekler, buralarda havanın biraz daha ısınmasını bekliyor olmalı. Henüz ortada yoklar.
74