Kwiat kalafiora

Emilia Balcerzak Klasa 1B LO nr 2 im. Gustawa Morcinka

1

Streszczenie Książka opowiada o rodzinie państwa Borejków i ich problemach. Akcja rozgrywa się w Poznaniu.

Ostatniego dnia 1977 roku siostry Borejko: czternastoletnia Ida i siedemnastoletnia Gabriela wybrały się na zakupy. Młodsza dziewczyna z uwagą przyglądała się wystawom sklepów, na których widniały manekiny z pięknymi sylwestrowymi sukienkami. Jednak tej rodziny nie było stać na zakup takich ślicznych kreacji, bowiem rodzice musieli utrzymywać czwórkę dzieci przy niewielkim zarobku ojca. Siostry maszerowały dalej szybkim krokiem, ponieważ mróz dawał się we znaki. Nagle zza rogu wyszedł wysoki, barczysty szatyn o stalowych oczach i wpadł na Gabrielę, stali teraz oko w oko i wpatrywali się wzajemnie w swoje twarze. Starsza z sióstr bardzo dobrze znała tego przystojniaka, był to Janusz Pyziak – kolega z grupy koszykarskiej, w której Gaba trenowała. Była na niego bardzo zła, ponieważ dowiedziała się niedawno, że Jasiu jest podrywaczem.

Dziewczyny odprowadza do domu i porównuje je do kwiatu jabłoni. Jego ofiarą była również Gabrysia. Idąc dalej przypomniała sobie, że jest zaproszona na prywatkę do kuzynki Joanny. Bohaterka nie miała ochoty na nią iść, dlatego, że miał tam być Pyziak, a w ogóle to nie miała się w co ubrać (nie mogła założyć przecież białej bluzki i granatowej spódnicy, bo wyglądałaby jak na święcie pierwszomajowym). W tej rozterce radą służyła mama, która opiekowała się całym domem i swoimi czterema ukochanymi córeczkami: Gabrielą, Idą, siedmioletnią Natalią zwaną Nutrią i pięcioletnią Patrycją, zwaną Pulpecją. Mama uszyła najstarszej córce piękną sukienkę z żółtej firanki, bardzo chciała, aby Gabrysia czuła się dobrze na tej zabawie sylwestrowej. Na chwilę przed jej wyjściem do drzwi zadzwonił dzwonek.

Była to stara kobieta, którą Borejkowie widzieli pierwszy raz w życiu, ponieważ mieszkali w tym domu od niedawna. Kobieta skarżyła się na hałasy i prosiła, aby zamykać drzwi wejściowe. Nie wykazała sympatii w tej rozmowie, co popsuło wszystkim domownikom humor. Chwilę potem Gabriela znalazła się już u swej kuzynki. Rozpoczęła się świetna zabawa, muzyka grała głośno, wszyscy tańczyli i degustowali się ciastem upieczonym przez Joannę. Na tej zabawie Gaba zwróciła uwagę na Roberta Rojka, im bardziej mu się przyglądała, tym bardziej go lubiła. Niestety Robrojek przebywał i tańczył z Anielą, a Gabrysia była mu obojętna. Postanowiła, że tego wieczoru będzie bawiła się z Januszem i natychmiast porwała go do tańca.

2

Chwilę po północy zadzwonił telefon i Gabrysia została powiadomiona, że dzwoni jej zapłakana siostra. Gaba rozmawiała z nią bardzo krótko i gdy dowiedziała się, że po jej mamę przyjechało pogotowie natychmiast wybiegła z domu kuzynki. Za nią wyszedł Robrojek, który zawiózł ją najpierw do domu, a potem do szpitala. Gabrysia dowiedziała się od zapłakanych sióstr, że mamę zabrało pogotowie, ponieważ strasznie bolał ją żołądek. Następnego dnia od razu po przebudzeniu Gabriela zadzwoniła do szpitala, aby zapytać o stan zdrowia matki. Wszystko było w porządku, a pacjentka czuła się w miarę dobrze, tak jak każdy człowiek po operacji.

Gabrysia odetchnęła z ulgą, znużona snem położyła się w łóżku obok Pulpecji. Obudził ją dopiero dzwonek do drzwi. Była to znowu sąsiadka, Szczepańska, która skarżyła się na brak kultury całej rodziny Borejków.

Od tego dnia życie ich wyglądało jednakowo. Gabrysia musiała przejąć wszystkie obowiązki mamy, przez co zwolniła się ze szkoły. Najgorzej radziła sobie z gotowaniem, umiała przyrządzić tylko jajecznicę i ugotować herbatę. Na szczęście mama Joanny, ciocia Fela świetnie gotowała i to do niej cała rodzina wybrała się na obiad, a potem do szpitala, ponieważ właśnie był dzień odwiedzin. Po południu do Gabrysi przyszli znajomi ze szkoły – z liceum poligraficznego, do którego uczęszczała. Najstarsza Borejkówna rozpoczęła rozmowę na temat eksperymentalnego sygnału dobra. Miało to na celu uśmiechanie się do każdej przypadkowo napotkanej osoby. Wtedy Aniela wpadła na wyśmienity pomysł założenia Dyskusyjnej Grupy ESD. Tak też się stało a Aniela zaproponowała, że zostanie prezeską tej grupy. 2 stycznia 1978 roku dzień rozpoczął się bardzo nerwowo. Tata wyszedł do swej Biblioteki Raczyńskich, pozostawiając najmłodsze córki pod opieką Gabrysi. Musiała ona umieścić Natalię w półinternacie, Patrycję w przedszkolu, zawiadomić spółdzielnię o chorobie mamy, zrobić zakupy i przyrządzić posiłki. Rozpoczął się bardzo ciężki dzień. Siostry postanowiły napisać swojej mamusi listy, które tatuś miał jej przekazać, kiedy będzie w szpitalu. Każda skarżyła się na ciężkie życie, Pulpa napisała alfabet a Nutria wymyśloną przez siebie bajkę. Kilka dni później Gaba budząc się rano spostrzegła, że musi iść do szkoły, ponieważ na dziś zapowiedziana była klasówka z fizyki, ten przedmiot był dla niej koszmarem, ale wiedziała, że jak nie pójdzie i nie napisze tej klasówki, to grozi jej ocena niedostateczna na półrocze. Wiedziała, że i tak nie dostanie dobrej oceny, bo nie przygotowała się do sprawdzianu. Siedząc w ławce, w duszy prosiła Boga, aby coś wypadło, aby kartkówki nie było. Oczekiwania Gaby zostały spełnione, do klasy weszła sekretarka z poleceniem od dyrektora, aby 3

Pieróg zrobił lekcję pokazową. Gabriela odetchnęła z ulgą, to był cudowny dzień.

Po południu była zaproszona na szesnaste urodziny Anieli. Była bardzo zadowolona, na przyjęciu było świetnie dopóki nie zadzwonił telefon, Gaba przyłożyła słuchawkę do ucha i usłyszała, że jej siostry są chore na świnkę.

Od razu opuściła przyjaciół i ruszyła szybkim krokiem do domu. O północy, gdy wszyscy już spali, Gaba usłyszała krzyki sąsiadki, postanowiła sprawdzić, co się dzieje. Zapukała w sąsiednie drzwi, które po chwili otwarła pani Szczepańska. Gabrysia powiedziała o otworze w ścianie, dzięki któremu sąsiadka słyszy wszystkie rozmowy w pokoju starszych sióstr.

Sąsiadka wciągnęła ją do swojego domu siłą, po czym przerażona Gabriela uciekła, kiedy tylko nadarzyła się ku temu okazja.

Następnego zimowego dnia do Gabrysi przyszedł Janusz Pyziak, wpadł od tak sobie, ponieważ ostatnio widział Gabę na zabawie sylwestrowej i stęsknił się za nią. Nutria i Pulpa bardzo szybko zaprzyjaźniły się z Jasiem, bawiąc się z nim w pociąg. Dwadzieścia minut potem Gaba z Pyziakiem znaleźli się na ulicy idąc w milczeniu i trzymając się za ręce. Janusz odprowadził Gabrysię na zebranie trójek klasowych w szkole Natalii. Przez całe posiedzenie myślała o Pyziaku, który siedział na schodach przed wejściem i czekał na nią. Odprowadził ją do domu, tam zagadał się z tatą Borejko, a potem czekał aż Gabrysia ugotuje galaretkę dla mamy. I znów szli razem, teraz do szpitala. Nie rozmawiali ze sobą w ogóle, było im dobrze bez słów. Jednak mamie nie spodobał się Jasiu, miała inne wyobrażenie o narzeczonym córki.

15 stycznia odbyło się spotkanie Dyskusyjnej Grupy: Eksperymentalny Sygnał Dobra, na początku wszyscy tańczyli i zajadali się pysznym ciastem upieczonym przez Joannę, a potem rozpoczęły się obrady i analiza zadań, które mieli wykonać. Całą rozmowę podsłuchała pani Szczepańska i napisała skargę do dyrektora szkoły, że młodzież zajmuje się rozprowadzaniem narkotyków LSD. Podała także dokładny termin następnego spotkania grupy. Wielkie zdziwienie ogarnęło wszystkich, gdy do pokoju wszedł wicedyrektor liceum i wychowawca Dmuchawiec. Pan Ignacy Borejko przekonał ich, że jego córka nie byłaby zdolna do takiego czynu, że ona nie ma nic wspólnego z narkotykami i on jej wierzy. To przemówienie skłoniło członków grupy do tłumaczeń. Okazało się, że sąsiadka źle usłyszała. Mimo wszystko postanowiono zakazać grupie dalszego działania i zaproponowano 4

zająć się nauką. W sobotę do Gabrysi przyszedł Pyziak z zamiarem zamurowania dziury, przez którą sąsiada podsłuchiwała rozmowy. Potem przyszli inni przyjaciele i tym sposobem dawna grupa ESD znalazła się w komplecie. Wieczorem Gaba i Janusz poszli do kina na seans nocny. Potem spacerowali po mieście, wśród starych kamienic. Wtedy Pyziak chciał wyznać Gabrysi, jak wiele dla niego znaczy, ale ona za każdym razem przerywała mu, ponieważ była pewna tego, że znów ją będzie okłamywał.

Zbyt dobrze się czuła w jego towarzystwie, aby psuć sobie humor. Jednak Janusz nie dawał za wygraną i prowokował rozmowę, przez co się pokłócili.

Gaba została porównana do kalafiora, bo tak jak on jest pozbawiona wdzięku i romantyzmu. Rozstali się, Gabrysia wróciła sama do domu, chociaż miała ochotę pobiec za nim i jeszcze coś wyjaśnić, ale nie było, co wyjaśniać. Chciało jej się płakać. Była już późna noc, a na klatce schodowej natknęła się na jakiegoś wysokiego pana. Był to blokowy, który przyszedł sprawdzić, co to za hałasy słychać w piwnicy każdej nocy. Poprosił Gabrielę, aby zeszła razem z nim w ciemności. Ponieważ było jej wszystko jedno zgodziła się na jego propozycję. Tam spotkali ludzi, którzy dzielili mięso.

Wszystko się wyjaśniło. Następnego dnia Gabysia postanowiła upiec tort, ponieważ zbliżały się imieniny taty. Młodsze Borejkówny szykowały już laurki i gdy dowiedziały się, że Gaba chce upiec tort, stanowczo zaprzeczyły, powtarzając, że Gabrysia nie umie gotować. Jednak siedemnastolatka uparła się i zadzwoniła do cioci Feli, aby podała jej jakiś łatwy przepis. Chwilę potem spostrzegła, że w domu nie ma odpowiedniej formy, pożyczyła więc ją od sąsiadki Szczepańskiej. W dzień imienin ojca do domu wróciła także mama, która była największą niespodzianką tego dnia. Tacie składano życzenia, dawano prezenty. Co chwilę przychodzili nowi goście, wyśpiewując „Sto lat!” Gaba odnosząc farmę sąsiadce, poczęstowała ją kawałkiem tortu i od tej pory nie gniewały się na siebie.

Zupełnie niespodziewanie rozległ się dzwonek do drzwi typowy do Pyziaka.

Gaba otworzyła, a on uścisnął ją bardzo mocno i nie chciał puścić.

Dziewczyna na znak zgody chciała mu dać buziaka, ale w tym momencie rozległ się dzwonek i w progu stanęła pani Szczepańska z talerzykiem w ręku i uśmiechem na twarzy.

5

Krótko o Małgorzacie Musierowicz Małgorzata Musierowicz, z domu Barańczak (ur. 9 stycznia 1945 w Poznaniu) – autorka książek dla dzieci i młodzieży, ilustratorka. Twórczyni cyklu powieściowego Jeżycjada. Małgorzata Musierowicz ukończyła VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu oraz Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu. Z zawodu grafik. Pisywała felietony do Tygodnika Powszechnego, które później zostały wydane w formie trzech książek pod tytułem: Frywolitki, czyli ostatnio przeczytałam książkę!!!.

Debiutowała w połowie lat 70. XX w. powieścią Małomówny i rodzina, wkrótce potem rozpoczęła cykl humorystycznych powieści Jeżycjada, zwany tak od nazwy poznańskiej dzielnicy Jeżyce, w której mieszkają jego bohaterowie. Musierowicz napisała także wiele książek dla młodszych dzieci. Na motywach powieści Kłamczucha powstał film o takim samym tytule, a na podstawie Kwiatu kalafiora i Idy sierpniowej zrealizowano film ESD. Oba filmy reżyserowała Anna Sokołowska.W 1982 roku na Listę Honorową im.

Hansa Christiana Andersena wpisano Kwiat kalafiora.

Za swoje książki Małgorzata Musierowicz otrzymała wiele nagród, m.in. za drugą, Kłamczuchę, przyznano jej Złote Koziołki. Jej książka pt. Noelka została wpisana na polską listę Międzynarodowej Izby ds. Książek dla Młodych (IBBY). Jej powieści zostały przetłumaczone na wiele języków.Na wniosek dzieci została Kawalerem Orderu Uśmiechu w 1994 roku.W 2008 roku została odznaczona Medalem Polskiej Sekcji IBBY za całokształt twórczości. Bratem Małgorzaty Musierowicz jest Stanisław Barańczak, poeta i tłumacz. Pisarką i tłumaczką jest również jej córka, Emilia Kiereś. Mężem pisarki jest od 1968 Bolesław Musierowicz – architekt wnętrz, którego poznała podczas studiów na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Mają czworo dzieci oraz kilkoro wnucząt. Autorka przez lata mieszkała na poznańskich Jeżycach, obecnie mieszka w okolicach Poznania.

6

A co poza „Kwiatem Kalafiora”?

Małgorzata Musierowicz napisała całą serię książek zwaną „Jeżycjadą”. Seria zawiera dwadzieścia książek: 1. „Małomówny i rodzina” 2. „ Szósta klepka” 3. „ Kłamczucha” 4. „Kwiat kalafiora” 5. „ Ida sierpniowa” 6. „Opium w rosole” 7. „ Brulion Bebe B.” 8. „Noelka” 9. „Pulpecja” 10. „Dziecko piątku” 11. „Nutria i Nerwus” 12. „Córka Robrojka” 13. „Imieniny” 14. „ Tygrys i Róża” 15. „Kalamburka” 16. „Język Trolli” 17. „Żaba” 18. „Czarna polewka” 19. „Sprężyna” 20. „McDusia”

7

„Małomówny i rodzina” Książka opowiada o perypetiach trojga rodzeństwa: Tunia, Munia i Rzodkiewki. Razem z matką i babcią przeprowadzają się do Śmietankowa, gdzie przeżywają wiele zabawnych zdarzeń, zostają porwani przez Peleryniarza, spiskującego z listonoszem, swatają własną matkę z miejscowym lekarzem , znajdują dziwny list, a na samym końcu odkrywają skarb we własnym ogródku...

Dzieci odnajdują zaszyfrowany list pana Zielińskiego, po czym znajdują skarb we własnym ogródku. Tytułowy Małomówny to... kurczak Franuś, którego Rzodkiewka uratowała przed rychłą śmiercią w rosole.W książce są wszystkie elementy sensacji: skarb, porwanie, uwięzienie, wątek mi łosny, ocalenie i zwycięstwo dobra nad złem. A wszystko to napisane barwnym i sugestywnym językiem.

8

„Szósta Klepka” Dziesiątego grudnia 1975 roku, o piątej rano na balkonie starego domu z wieżyczką przy ulicy Słowackiego w Poznaniu, płonie ognisko. Giną w nim między innymi firanki, nieużywane jeszcze kalki, sterta tygodników kulturalnospołecznych oraz rysunki sześcioletniego chłopca. Sprawcą tego pożaru jest właśnie ów sześcioletni chłopiec, zwany przez rodzinę Bobciem. Bobcio bawił się w Nerona.

Inteligentne dziecko wiedziało jednak, że niebezpieczna zabawa może spowodować katastrofę, postanowiło więc ugasić ognisko. O zakręceniu kranu młody Neron nie pamiętał, co spowodowało brak wody oraz zalanie mieszkania sąsiadów. To wydarzenie - i jego zabawne konsekwencje staje się dla autorki pretekstem do przedstawienia barwnej rodziny Żaków, składającej się z poczciwego Żaczka, ojca rodziny; mamy, artystki; elokwentnego dziadka, czytującego prozę francuską; cioci Wiesi, dobrego ducha rodziny; Bobcia, syna cioci Wiesi; wreszcie córek państwa Żaków, pięknej Julii i Celestyny. Celestyna, czyli Cesia jest główną bohaterką książki. To osoba obdarzona wieloma pozytywnymi cechami charakteru, lecz zupełnie poczucia własnej wartości. Uważa się za beznadziejnie brzydką. Nie ma żadnej przyjaciółki. Zupełnie nie dostrzega cichego wielbiciela, którym jest Jerzy Hajduk, klasowy mruk. Cesia darzy podziwem Dankę Filipiak, istotę poetyczną i uduchowioną. Na klasówce z matematyki próbuje podać jej ściągę, sporządzoną przez uzdolnionego matematycznie Pawełka – chłopaka Danki. Nauczycielka, pani Pościkowa, przyłapuje ją jednak. Cesia bohatersko bierze winę na siebie. Otrzymuje dwóję z klasówki, lecz zdobywa sympatię koleżanki. Danusia jest osobą wiecznie przygnębioną, oderwaną od rzeczywistości. Jest też leniwa, nie potrafi 9

zmobilizować się do nauki. Cesia proponuje jej pomoc, którą dziewczyna chętnie przyjmuje, jednak jest bardzo oporną uczennicą. Trudno jest im znaleźć w domu Żaków wolny kąt do nauki, wreszcie postanawiają przeznaczyć na ten cel pokoik na wieży. Gdy Cesia dowiaduje się, ze Danka pisze wiersze, jej podziw jeszcze wzrasta, co nie ułatwia pełnienia roli surowej korepetytorki. Ważnym wydarzeniem w szesnastoletnim życiu Cesi jest spotkanie Zygmunta.

Brodaty przystojniak dosłownie wpada na nią w pewien piękny dzień, kiedy dziewczyna, wystrojona w płaszcz Julii wybrała się na świąteczne zakupy. Umawiają się na randkę.

Cesia zaczyna dostrzegać swoją wartość. Gdy przychodzi na randkę, ubrana w swój stary płaszcz, brodacz jej nie rozpoznaje. Mimo to również “tę drugą” Cesię zaprasza do kina. Dziewczyna odmawia, lecz dochodzi do wniosku, że z jej wyglądem nie jest chyba aż tak źle. Zygmunt okazuje się jednym z licznych przyjaciół Julii – artystów. Kiedy przypadkowo spotyka Cesię w jej domu, udaje mu się wreszcie umówić z nią. Wkrótce zaczynają coraz częściej spotykać się ze sobą. Cesia stwierdza, że jest zakochana.

Julia również się zakochuje.

10

„Kłamczucha” Początek akcji książki przypada na maj 1977 roku, kiedy to Aniela Kowalik na nabrzeżu portu rybackiego poznaje obiekt swych późniejszych westchnień - Pawła Nowackiego. Już po krótkiej wymianie zdań dziewczyna, wsiada do samochodu nieznajomego i wyrusza z nim na plaże, gdzie miejsce ma pierwszy pocałunek i wyznania miłosne. Wkrótce jednak para rozdziela się, a ponowne spotkanie nie dochodzi do skutku. Następnego dnia Paweł powraca do rodzinnego Poznania.

Aniela nie może zapomnieć o niedawno poznanym chłopaku. By na dobre nie utracić kontaktu z pierwszą miłością decyduje się na kontynuację nauki w poznańskim liceum poligraficzno-księgarskim.

Niestarannie ubranna, z gumiakami na nogach przyjeżdża więc do obcego miasta i odwiedza Mamertów, gdzie głową rodziny jest brat Józefa Kowalika, ojca Anieli. Nastolatka wzbudzając w krewnych listość spowodowaną niechlujnym wyglądem oraz ckliwą historyjką o złej macosze i przyrodnim bracie, zostaje tymczasowo przyjęta pod dach Kowalików. Wkrótce udaje się też do właścicielki kamienicy, ciotki Ligii Muszyńskiej, w sprawie wynajęcia pokoju. Obserwując w trakcie wizyty zamiłowanie starszej pani do malarstwa, Aniela podaje się za sympatyczną akwarelistkę, oferująca usługi damy do towarzystwa, w zamian za własny kąt. Była nauczyciela wyczuwa jednak podstęp. Mimo to, po pasjonującej wymianie zdań na temat moralności i kłamstwa wynajmuje dziewczynie pokój.

Nadchodzi wrzesień, miesiąc rozpoczęcia roku szkolnego.

Niezadowolona z wyboru szkoły Aniela czuje się w nowych murach nieswojo i obco. Ponadto, klasa, z wyjątkiem sympatycznego rudzielca zwanego robrojkiem, nie okazuje nowej uczennicy sympatii.

W tym samym okresie czasu Kowalikówna, ucharakteryzowana na pomoc domową Mamerów - Franciszkę wyrobek, puka do drzwo przełożonej ciotki Tosi, wicedyrektor Dąbkówny z zamiarem przeproszenia za wybryk swych kuzynów, którzy otwierając odpłatną wypożyczalnie sprzętu piaskowego, narazili się na skargę u córki pani wicedyrektor, Marzenki. Aniela bierze jednak całą winę na siebie, wykorzystując swój niezwykły talent aktorski do tego stopnia, że w trakcie rozmowy zostaje jej zaproponowana praca sprzątaczki.

11

Wtedy też do kuchni wchodzi syn pani domu - Paweł Nowacki. Aniela przyjmuje pracę, uciekając jednocześnie z mieszkania nierozpoznana przez chłopaka.

W czasie pracy w domu Pawełka, Kowalikówna odkrywa jego liczne wady i tendencję do kłamstw. Z czasem dołącza do spotkań organizowanych przez profesora Dmuchawca, nauczyciela języka polskiego, prowadzonych w mieszkaniu Nowackich. Wszyscy zebrani szybko przekonują się o talencie aktorskim tajemniczej Franciszki, której umiejętnosci zauroczają nauczyciela do tego stopnia, iz obsadza on ją w sztuce teateralnej "Hamleta" w rolii Ofelii. Na skutek prosby miłej Cesi, dziewczyna oddaje jednak rolę swej poznańskiej rywalce, Danusi, a sama ostatecznie planuje odegrać sceny tytułowej postaci.

W trakcie roku szkolnego, Aniela postanawiając chociaż na chwilę porzucić ciążącą jej już maskę Franciszki Wyrobek, umawia się z Pawłem na spotkanie w kawiarni hotelu Merkury. W dniu randki, przejęta dziewczyna zauważając obiekt westchnieć strąca pepsi-colę i schyla się pod stolik, by posprzątać rozbite szkło. Ukochany widząc ją z rekwizytami pomocy domowej bierze ją za Franię. Od tego czasu chłopak zmienia nastawienie do sprzątaczki, a wkrótce potem wychodzi na jaw prawdziwa tożsamość nastolatki. Między młodymi wszystko jest już jednak skończone.

Nadchodzi dzień przedstawienia, który mimo wielkiej tremy aktorów w początkowych scenach okazuje się wielkim sukcesem. Co wiecej, najjaśniejszą gwiazdą wieczoru zostaje właśnie Aniela. Dziewczyna przechodząc wewnętrzną metamorfozę staje się coraz bardziej lubiana i szanowana, obiecuje sobie nie popełniać nigdy więcej tych samych błędów i stronic od kłamstwa.

W końcu składa solenną obietnicę, że jeszcze przyda się ludziom oraz że zrobi w życiu coś pożytecznego.

12

„ Ida sierpniowa” Był sierpień 1979 roku. Trzeba przyznać, że ówczesne lato nie należało do ciepłych i słonecznych, wręcz przeciwnie: gęste, deszczowe chmury przykrywały niebo. Rodzina Borejków przebywała w tym czasie na wakacjach pod namiotem w Czaplinku. Były to męczące wakacje, biwakowanie na mokrym polu namiotowym, łowienie ryb, a przede wszystkim zmywanie naczyń, zapewne nie należały do ulubionych zajęć piętnastoletniej Idy. Była to rudowłosa dziewczyna o zielonych oczach, jedna z czterech sióstr. Nie wytrzymała napięcia wakacyjnych zmagań z pogodą i nikomu nic nie mówiąc, uciekła do domu. Zaczęła żałować swego postępowania dopiero gdy odezwał się jej żołądek. Puste ściany, spokój, także wywarły na nią niemałe wrażenie. Nie poddawała się, w pośpiechu wyciągnęła gazetę i rozpoczęła poszukiwania pracy. Wybrała ofertę panny do towarzystwa.

Gdy znalazła się pod drzwiami numer 10, miała jak największą ochotę uciec z powrotem do domu. Zrobiłaby to zapewne, gdyby nagle nie zaburczało jej w brzuchu. Zebrała się na odwagę i zapukała. Otworzyła starsza pani, jej powitania nie można było uznać za sympatyczne. Przestraszona Ida wyjąkała cel z jakim się znalazła w tym tak okropnym miejscu. Została wpuszczona do domu, potem było już tylko lepiej. Jej zainteresowanie wzbudził zamknięty na klucz pokój, w którym ktoś mieszkał. Nie chciała być na samym początku ciekawska, więc nic po sobie nie dała poznać. Od tamtego dnia codziennie pojawiała się w domu numer 10. Rozmawiała z panem Karolkiem, a pani Basia częstowała ją różnymi wypiekami domowymi. Ida dowiedziała się, że w pokoju mieszka osiemnastoletni chłopak o imieniu Krzyś. Jego rodzice wyjechali na wakacje, a on już tydzień nie wychodził ze swojego pomieszczenia. Piętnastolatka wymyśliła plan: chciała wejść do niego przez okno i porozmawiać z nim. Jego dziadkowie widzieli nadzieję tylko w Idzie.

Pod jego oknem chodziła chyba przez kilkanaście minut. Zdała sobie sprawę, że zadanie nie jest łatwe do wykonania. Mogła przecież wejść przez okno, ale nie miała pewności jak na obcą osobę zareaguje Krzyś. W pewnej chwili zauważyła Klaudiusza, chłopaka, który od bardzo dawna jej się podobał. Niestety Klaudiusz wpatrzony był w piękną dziewczynę, która szła po tej samej stronie chodnika.

Ida widziała już kiedyś tę dziewczynę. Była to Paulina, osiemnastolatka zakochana w Krzysiu, ciągle do niego dzwoniła i przychodziła, a on nie chciał jej widzieć. Ida nie miała wyboru, chciała ukryć się przed Klaudiuszem i mimo woli wskoczyła przez okno do tajemniczego pokoju. Wytłumaczyła się mówiąc całkowitą prawdę o Klaudiuszu, ale chłopak nie miał ochoty jej słuchać. Jednak dar przekonywania, jaki posiadała Ida, zmusił go do wyjawienia całej prawdy o swoim losie. Chłopak miał zniekształconą twarz i Ida czuła się od tej pory odpowiedzialna za jego zdrowie. Zadzwoniła do swojego znajomego chirurga i umówiła się z nim na wizytę Krzysia w szpitalu. Dopiero wieczorem znalazła czas 13

na odczytanie listów nadesłanych przez wszystkich członków rodziny. Pisali, że bardzo tęsknią za Idą i się o nią martwią, ponieważ nie odbiera telefonu i nie wiadomo co się z nią stało. Ida napisała im bardzo długi telegram, w którym w ogóle nie wyrażała żalu za swoją ucieczkę. Była nawet dumna z tego, że potrafi sobie sama radzić. Ida była szczęśliwa, jedyną rzeczą, na którą mogła narzekać był brak pieniędzy. Musiała sprzedawać butelki, wyrabiać serduszka z gliny i otwierać konfitury, które mama zaprawiła na zimę.

Następnego dnia, gdy szła do pana Karolka, usłyszała skowyt psa. Zareagowała natychmiast, wyszła zza rogu i ujrzała dwóch małych chłopców, którzy przywiązali zwierzę do drzewa. Był to Lucyper, pies od staruszków, u których pracowała. Przyłapała chłopców na gorącym uczynku i postraszyła ich, że nie ujdzie im to na sucho. Oni uśmiechnęli się tylko do siebie i co sił w nogach uciekli, wołając za Idą „rudy kościotrup”. Dziewczyna była załamana, miała strasznie niska samoocenę, a tu nawet małe dzieci zauważyły jej brzydotę. Całe to zdarzenie ze swego okna obserwował Krzysztof. Gdy Ida wyjaśniła mu co się stało, powiedziała, że jest umówiony na wizytę w szpitalu. Chłopak wybuchł złością i zapewniał, że nigdzie nie pójdzie. Rozpoczęła się ostra wymiana zdań.

Na szczęście Idzie i panu Paszkietowi udało się przekonać Krzysia, aby pojechał do lekarza. W tamtym czasie bardzo trudno było dostać się do szpitala, ale Krzyś miał szczęście, bo akurat zwolniło się miejsce i jego operacja miała się odbyć za kilka dni. Następnego dnia dziewczyna idąc do pana Paszkieta, ponownie natknęła się na dwóch chłopców, znęcających się na Lucyperze. Tym razem nie dała im za wygraną. Śledziła ich aż do ich domu, okazało się, że mieszkają na sąsiednim osiedlu. Zebrała odwagę i zapukała do drzwi. Otworzyła kobieta, która wyśmiała ją za to, że w ogóle przyszła na skargę z taka błahostką. Dla tej kobiety nie liczyło się nic poza pieniędzmi. Jej mieszkanie było bogato umeblowane, a dzieci najwyraźniej rozpieszczone. Ida nie miała wyboru, odwróciła się i poszła. Po drodze zrobiła zakupy, ponieważ za zarobione pieniądze mogła sobie pozwolić nawet na kurczaka. Obiad zapowiadał się naprawdę pysznie, kuchnia wydawała się o wiele cieplejsza niż w ostatnim czasie, świeży kurczak w piekarniku pachniał miłą, domową atmosferą. Wszystko było zbyt piękne aby mogło być prawdziwe. Do drzwi zadzwonił dzwonek. Ida pobiegła otworzyć z myślą, że to ciocia wpada z niezapowiedzianą wizytą. Jednak pomyliła się.

Przyszła do niej Paulina, która przy okazji, poczęstowała się połową kurczaka i wyznała, że od dawna zakochana jest w Krzysiu. Prosiła Idę o pomoc w utrzymaniu ich związku. Ida miała ochotę się rozpłakać, więc szybko pożegnała się z Pauliną. Nad ranem obudziły ją głośne krzyki i nawoływania, początkowo myślała, że śni się jej powrót rodziny do domu, ale okazało się, że to nie sen.

Rodzina Borejków rzeczywiście wróciła do Poznania. Była to wielka ulga dla Idy, 14

przez cały ten czas brakowało jej hałasu, śpiewu Nutrii, rozmów z mamą i kłótni z Gabrysią. W piątek zadzwonił Krzysztof. Był już po operacji i z rozmowy można było wywnioskować, że jest bardzo szczęśliwy i wdzięczny Idzie. Bardzo prosił aby odwiedziła go w szpitalu, lecz Ida stanowczo odmówiła, usprawiedliwiając się, że w szpitalach ma napady mdłości (co było oczywiście szczerą prawdą). Po południu piętnastolatka poszła do pana Paszkieta i pani Basi, ale tym razem z mamą, która była bardzo ciekawa obowiązków swojej córki.

Rozmawiali dość długo, jednak tę miłą atmosferę przerwał pan Paszkiet, który powiadomił Idę, że pod kasztanem dwaj mali zbrodniarze ponownie męczą Lucypera. Ida szybko wybiegła z domu i przyczaiła się za krzewem maliny.

Stamtąd zauważyła psa pomalowanego farbą na zielono. Była rozwścieczona.

Przyłapała Marka i Jarka na gorącym uczynku i ze złości pomalowała ich obu tą samą farbą całkowicie na zielono. 11 sierpnia do Poznania wróciła Grupa ESD (Eksperymentalny Sygnał Dobra). Po udanych i mile spędzonych wakacjach w Łebie nadszedł czas na wznowienie swojej działalności. Ida wróciła do domu akurat wtedy, gdy odbywało się posiedzenie grupy. Ponieważ była jej członkinią przyłączyła się do dyskusji. Zauważyła także, że wszyscy jej członkowie obcięli włosy na bardzo krótko. Nic więc dziwnego, że tematem tamtego spotkania była zmiana fryzury Idy. Zdecydowano obciąć jej rude loki, po czym wszyscy zgodnie stwierdzili, że Ida wygląda o wiele ładniej. Następnego dnia, a dokładniej w niedzielę, pod kościołem Ida natknęła się na panią Lisiecką. Bogato ubrana dama nakrzyczała na Idusię, za jej występek z pomalowaniem Marka i Jarka.

Powiedziała, że jeśli nie zwróci pieniędzy to poda ją do sądu. Ojciec i matka Borejko przystanęli na córką i uważnie nasłuchiwali, chcąc dowiedzieć się co też Ida uczyniła. W końcu doszli do porozumienia i ustalono, że mama pokryje wszystkie koszty jakie ponieśli Lisieccy. Do domu wrócił Krzysztof i Ida została zaproszona aby zobaczyć go w nowym wcieleniu. Jakież było jej zdziwienie, gdy Krzyś podarował jej bukiet pięknych czerwonych róż i zaprosił do kina. Potem poszli na długi spacer, po czym Krzyś odprowadził Idusię do domu. Mino wszystko młoda panna Borejko nadal myślała o Klaudiuszu. Kilka dni potem u Lisieckich było pogotowie, które odwiozło do szpitala siostrę ich mamy, która w tym czasie opiekowała się małymi łobuzami. Matka pojechała na kilka dni do NRD, więc chłopcy zostali sami w domu. Przychodzili czasami do pana Paszkieta, aby Ida na przemian z Krzysiem czytali im przygody Robin Hood’a. Tego wieczora Ida przechodziła obok ich domu i postanowiła do nich zajrzeć. Okazało się, że młodszy z braci najadał się tabletek niewiadomego pochodzenia, ponieważ bolał go brzuch. Ida natychmiast zadzwoniła po znajomego lekarza, który w mgnieniu oka znalazł się w domu Lisieckich. Zbadał małego i pozostawił Idę samą, zmiana nastąpiła o pierwszej w nocy, kiedy to czuwanie nad chorym przejął Krzysztof, a Ida poszła do domu. Była tak zmęczona, że następnego dnia obudziła się dopiero 15

o dwunastej w południe. Był to dobry czas na rozmowę z mamą. Ida zwierzyła się jej z problemów, które aktualnie posiadała. Wspomniała o rudym kościotrupie i zakompleksionej dziewczynie. Mama dała jej dobre wskazówki, pokazała album z dzieciństwa i od tej pory Ida była zupełnie inna dziewczyną. Chodziła wyprostowana z lekko uniesioną brodą i pewnym spojrzeniem. Nawet Klaudiusz, który ją odwiedził, był zaskoczony i zafascynowany taką miłą i elegancką dziewczyną.

Zaprosił ją na spacer, a potem chciał ją pocałować, lecz Idusia klepnęła go po głowie i tak właśnie wyglądał koniec randki.

Potem Klaudiusz napisał jej list, w którym wyznał, że Ida bardzo mu się podoba, zawsze podobała, że jest wyjątkową dziewczyną i niesamowicie piękną. Ida odpisała mu, że jej także bardzo zależy na ich znajomości i wyznała jak bardzo żałuje, że tak zakończyła tamten spacer. 21 sierpnia odbyło się ostatnie wakacyjne spotkanie Grupy ESD. Tym razem uczestniczyli w nim wszyscy, łącznie z Krzysiem, Paulinką i Klaudiuszem. Na tym zebraniu zmieniona została nazwa grupy. Od tej pory było to „Czynno-dyskusyjne koło zamachowe Szwungszajba”.

Wszystko szczęśliwie się ułożyło, a w domu numer 10 długo toczyły się rozmowy pana Paszkieta i pani Basi z całą ciepłą i kochającą się rodziną państwa Borejków.

Jeśli chodzi o małych Lisieckich, to właśnie dzięki Idzie nauczyli się dobra i razem z Nutrią i Pulpą bawili się w ogrodzie.

16

„ McDusia” Akcja koncentruje się na córce Kropki, Magdzie, tytułowej McDusi, która swój przydomek zyskała zamiłowaniem do spozywania zastraszających ilości frytek w MacDonaldzie. Magda, która na co dzień mieszka we Wrocławiu odwiedza rodzinę Borejków w Poznaniu w okresie przedświątecznym. Wspaniała atmosfera Świąt wibrująca na stronach tej ksiązki czyni ją doskonałym prezentem pod choinkę. Magdusia odwiedza Poznań aby uporządkować mieszkanie swojego zmarłego niedawno pradziadka, profesora Dmuchawca. Przy okazji próbuje się uporać z własnym przezytym niedawno zawodem miłosnym. Nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, ze juz wkrótce radosna atmosfera rodzinna u Borejków przyniesie jej rozwiązanie jej problemów, a takze nauczy ją patrzeć badawczym okiem na poezję, której dotąd nie rozumiała i nie lubiła... Jednakze Magda nie jest jedynym przedmiotem wydarzeń w ksiazce, poniewaz wiele uwagi otrzymują równiez młody Ignacy Skryba, syn Gabrysi, który zaczyna odczuwać miętę do tytułowej Magdusi. Józinek, syn Idy, przezywa własne perypetie miłosne, podczas gdy Laura (Tygrys) i Adam szykują swój ślub, który ma odbyć się zaraz po Świętach. Wspaniałym powrotem do wspomnień dawnych bohaterów sagi jest wizyta w mieszkaniu profesora Dmuchawca, który po swojej śmierci pozostawił sentymentalne prezenty swoim ulubionym dawnym uczniom.

Wspaniałym wątkiem jest historia Gabrieli, która po wielu latach jest zmuszona do ostatniej konfrontacji ze swoim byłym męzem, Januszem Pyziakiem. Jak bohaterowie radzą sobie ze Świąteczną burzą uczuć?

Odpowiadają na wszystkie przeciwności losu, klątwy rodzinne i niezwykłe przypadki przede wszystkim miłością. I tego właśnie uczy seria Małgorzaty Musierowicz - ze nalezy przede wszystkim dawać z siebie to co najlepsze, dzielić się dobrocią, ufać swoim uczuciom. Bo to one pozostają w naszej pamięci najdłuzej - dobre uczucia, które dzielimy z innymi. Ksiązka pełna radosnej energii i Świątecznej magii miłości, z sentymentalnymi nawiązaniami do starszych części serii, które stanowią miły dodatek dla tych, którzy Jezycjadę czytają juz od lat. Napisana z zywym poczuciem humoru, powoduje wybuchy śmiechu, wzrusza i daje nadzieję, uczucie tak głęboko związane z tymi radosnymi Świętami. Przy okazji daje nam tez jak zwykle wiele smaczków ze wspanialej polskiej literatury i kaze powrócić do tego, co w Polsce mamy najlepsze - poezji, oraz docenić, to co w zyciu najwazniejsze naszych bliskich.

17

18