Σ’ αυτό το κείμενο, αναζητώ τους οριακούς διανοούμενους, οι οποίοι δεν αρνούνται την κοινωνία καθολικά, αλλά το σύστημα και έτσι μετεωρίζονται στο όριο της κοινωνίας· τους διανοούμενους “έξω απ’ το αυγό”. Ανάμεσα σ’ αυτούς ξεχωρίζω τους αρχιτέκτονες, οι οποίοι από την πλευρά τους, αφήνουν το εργαστήριο και την “αυλή του βασιλιά” και τάσσονται στο πλήθος· επιστρέφουν ως άνθρωποι ανάμεσα στους ανθρώπους. Αναζητώ, λοιπόν, τρόπους υπέρβασης της επίσημης αρχιτεκτονικής πρακτικής. Στο ένα άκρο, παρατηρώ την τέχνη “του δρόμου”, στο άλλο, την πολεοδομία “της εξέγερσης” και τέλος, αναζητώ στο ενδιάμεσο μια αρχιτεκτονική “του δρόμου” (ή και “της εξέγερσης”), μια αρχιτεκτονική χωρίς όνομα ακόμα· μια άγνωστη ετεροτοπία.