Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα: «Σεισμοί και Ηφαίστεια: Σταθερή ζωή σ’ ένα ασταθές έδαφος»

αμέσως θώρησα το πρόσωπο του αγαπημένου μου συζύγου Γεώργιεφ, αγκαλιά με τα παιδιά μας έτοιμοι να αποχωρήσουν από τον οίκο μας. Συσφίχθηκα στον οικογενειακό εναγκαλισμό λέγοντας ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Μου ήρθε τότε στο μυαλό η ανεκτίμητη χρυσαφένια κορνίζα της προγιαγιάς μου και έσπευσα στο υπνοδωμάτιο να την πάρω. Ο σύζυγός μου με παρακαλούσε να βιαστώ, ενώ η μικρή Άννια είχε ήδη αρχίσει να βουρκώνει. Παραλαμβάνοντας την κορνίζα, άρπαξα από το χέρι την κόρη μου λέγοντάς της πως όλα θα πάνε καλά. Αποχαιρετίσαμε το σπίτι μας, με τις δονήσεις να γίνονται ολοένα και ισχυρότερες. Η πρώτη εικόνα που προσέλαβαν οι οφθαλμοί μου με την έξοδο, ήταν αναστατωμένα, αβοήθητα πλήθη που ζητούσαν απελπισμένα βοήθεια και κτίρια που ισοπεδώνονταν το ένα μετά το άλλο. Αποφασισμένη, άρχισα να κατευθύνομαι με την οικογένειά μου προς την κεντρική πλατεία. Αυτή η προσπάθειά μας, όμως, αποδείχθηκε μοιραία, αφού μία διώροφη πολυκατοικία κρημνιζόταν ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας. Για μια στιγμή όλα πάγωσαν. Διάβαζα τον φόβο στα μάτια των παιδιών μου. Ήταν σαν να προσπαθούσαν να μου πουν: «Μαμά, τι συμβαίνει; Τι γίνεται; Θα πεθάνουμε;». Διέκρινα επίσης την απόγνωση στα μάτια του άντρα μου. Εγώ, με δάκρυα να ρέουν σαν ποτάμι από τα μάτια μου, ήξερα πως ερχόταν το τέλος. Πόσο ήθελα να εκφράσω για μια τελευταία φορά την αγάπη μου προς την οικογένειά μου, να τους αποδείξω πόσο νοιάζομαι γι’ αυτούς! Εκείνη τη στιγμή επανήλθα και το μόνο που πρόλαβα να κάνω είναι να τους σφιχταγκαλιάσω ουρλιάζοντας. Όλα μαύρισαν. Ένα φως άρχισε να αντανακλάει στα βλέφαρά μου. Νόμιζα πως είχα μεταφερθεί στον παράδεισο, πως όλα είχαν τελειώσει και πως είχε έρθει η στιγμή της λύτρωσης για εμένα. Προσπαθούσα να αντιληφθώ τι ακριβώς συνέβαινε, μέχρι που άρχισα να ανακτώ τις αισθήσεις μου. Ξάφνου, τα μάτια μου άνοιξαν ορθά. Ένιωθα πλέον τα άκρα μου και μπορούσα να κινηθώ. Κατέλαβα μεγάλες προσπάθειες για να σηκωθώ μέσα από τα υπολείμματα κατεδαφισμένων κτηρίων. Ήμουν τελείως αδύναμη και αποδυναμωμένη, με αίμα να κυλάει στο δέρμα μου. Μετά από αρκετή ώρα προσπάθειας, κατάφερα να αποσύρω τον εαυτό μου από τα μπάζα και μετέπειτα να σηκωθώ. Στάθηκα λίγο να συλλογιστώ. Το μυαλό μου ήταν θολό. Διάσκορπες σκέψεις μου κατέβαιναν στον νου. Όπου και να έστρεφα το κεφάλι μου, αντίκριζα ένα συνεχές τοπίο καταστροφής, γεμάτο με πτώματα και κατακερματισμένα