Trektocht door de
Catalaanse Pyreneeën Tekst en foto’s Gunter Hauspie
Harchicatur? Um quossit iorero oditae idus es as essi re, comnimusapis destibus unte nam
El Cinquè Llac. Het Vijfde Meer. Het zou de titel van een thriller kunnen zijn, maar het is de naam van een prachtige meerdaagse trektocht in de uitlopers van de Catalaanse Pyreneeën. De plot van de tocht is er een van vele hartelijke ontmoetingen, in de geschiedenis gestolde dorpen, ongerepte natuur en tijdloze verhalen en legenden. Met als rode draad een queeste naar het mysterieuze Vijfde Meer.
E
en stip verschijnt op de boomloze bergkam van de Serraspina. Hij houdt even halt om de hoogvlakte van Els Planells in zich op te nemen. Dat moet Joan Espanyol zijn. We hebben afgesproken om elkaar hier bij de bergpas te ontmoeten. Ik ben vanmorgen vertrokken in Peramea, een bergdorp in de regio Pallars Sobirà. Joan komt vanuit Beranui geklommen, een dorp in Vall Fosca aan de andere kant van de Serraspina. Ik sta op van het rotsblok waar ik al een uur zit te wachten en wuif naar de stip. Nu ja, wachten is veel gezegd. Op een kudde lumme lende bruine bergkoeien na ontmoette ik geen levende ziel. Zelfs in het handvol piepkleine bergdorpen onderweg leek alle leven definitief naar de vallei verhuisd. Je kan je dan troosteloos verlaten voelen en wachten op die ene man die je uit je eenzaamheid komt verlossen. Of alle tijd vergeten en gewoon luiste ren naar de stilte en kijken naar een ruw bergland dat al duizenden jaren onveranderd bleef. Het is onspec taculair en indrukwekkend tegelijk. Maar het zou niet de eerste keer zijn dat zo’n ervaring zich blijvend in mijn hoofd nestelt. Je wordt van minder een beetje een ander mens.
76
PASAR december 2014
Van business naar de bergen Joan weet dat beter dan wie ook. Hij runt in Beranui de Casa Macianet. Het is een pension in een prachtig gerenoveerd historisch pand, dat al eeuwen aan zijn familie toebehoort. Ook Joan groeide er op in primi tieve leefomstandigheden. Volgens de oude gebruiken die van generatie op generatie onder bergbewoners worden doorgegeven. ‘Ik was de eerste in mijn familie die aan de universiteit kon studeren. Zo behaalde ik een diploma in business administration en werkte jarenlang in Madrid,’ vertelt Joan, terwijl hij met een zakmes enkele eetbare planten afsnijdt en ze me laat proeven. ‘Ik dacht dat ik Beranui voorgoed achter me had gelaten. Maar het dorp liet me niet los. Steeds vaker bezocht ik tijdens het weekend mijn zus die hier nog woonde. Tot ik besliste het leven in Madrid de rug toe te keren en weer naar de bergen te komen.’ Hij renoveerde het huis tot een fraai pension en ontvangt er nu gasten. Een verblijf in Macianet is een verrijking in vele opzichten. Op het vlak van cultuur, gastrono mie, architectuur, geschiedenis of plaatselijke legenden is Joan immers een connaisseur. Alleen al tijdens onze gezamenlijke afdaling van de Serraspina naar Beranui leer ik meer dan na het lezen van een >>> volledige reisgids over de regio. PASAR december 2014
77