ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

π. ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΣΑΦΟΣ

Ἀποσπάσματα ἀπὸ δακτυλογραφημένο κείμενο ποὺ ὁ π. Γαβριὴλ εἶχε μοιράσει στὰ πνευματικά του παιδιὰ στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ’80.

... Ἂς δοῦμε μερικοὺς ἀπὸ τοὺς λόγους τῶν Εὐαγγελίων στοὺς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία, κατὰ τὴν σημερινὴ ἑορτή, θέλει νὰ ἑλκύσει τὴν προσοχή μας. […]

«Ἀνέβη δὲ καὶ Ἰωσὴφ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐκ πόλεως Ναζαρὲτ εἰς τὴν Ἰουδαίων εἰς πόλιν Δαυΐδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ…ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ μεμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικί, οὔσῃ ἐγκύῳ». Δὲν εἶναι πιὰ ὁ καῖσαρ Αὔγουστος, ἀλλὰ ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλέων ποὺ διατάζει «ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην… ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν». Κάθε ἄνθρωπος πρέπει νὰ δηλώσει εἰλικρινὰ ποιὰ πόλη ἔχει διαλέξει, μὲ ποιὰ ὁμάδα συνδέεται. Μερικοὶ θὰ διαλέξουν τὴν Ρώμη· ἄλλοι τὴν Ἀθήνα. Θὰ διαλέξω πλούτη ἢ δύναμη ἢ εὐφυΐα; Ὄχι. Αὐτὲς οἱ πόλεις δὲν εἶναι γιὰ μένα. Δὲν θὰ διαλέξω ἀκόμα οὔτε τὴν Ἱερουσαλὴμ, τὸν τόπο ὅπου ὁ Θεὸς φανερώνει τὴν δόξα Του. Κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή μου, θέλω νὰ εἶμαι πολίτης τῆς Βηθλεὲμ καὶ νὰ ἔχω αὐτὴ τὴν ταπείνωση κι αὐτὴ τὴν πτωχεία γιὰ μερτικό μου· μαζὶ μὲ τὴν Μαρία, τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸν Ἰησοῦ, θὰ ἤθελα νὰ γραφεῖ τὸ ὄνομά μου σ’αὐτὴ τὴ μικρὴ πόλη ποὺ μπορεῖ νὰ καταφρονεῖται ἢ νὰ ἀγνοεῖται ἀπὸ ἀνθρώπους, ἀλλὰ εἶναι μεγάλη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. […]

«Καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι». Αὐτὴ ἡ γέννηση σὲ μιὰ φάτνη φανερώνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς θέλει νὰ συναριθμεῖται μὲ τοὺς πιὸ φτωχούς, μὲ τοὺς πιὸ ταπεινούς· θὰ βρίσκεται ἀνάμεσα στοὺς ἀπόκληρους, τοὺς ἀρρώστους, τοὺς φυλακισμένους, τοὺς ἁμαρτωλούς. Καλύτερα φτωχὸς μὲ τὸν Ἰησοῦ παρὰ πλούσιος δίχως τὸν Ἰησοῦ. Προτιμῶ νὰ εἶμαι σὲ μιὰ σπηλιὰ μὲ τὸν Ἰησοῦ, τὴν Μαρία καὶ τὸν Ἰωσὴφ παρὰ στὸ κατάλυμα ὅπου δὲν ὑπῆρχε τόπος γι’ αὐτούς. Ὁπότε πρέπει νὰ δεχθοῦμε τὸ γεγονὸς ὅτι γιὰ κείνους ποὺ ἀγαποῦν τὸν Ἰησοῦ δὲν ὑπάρχει τόπος σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. «Ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλῖναι». […]

«Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». Αὐτὰ τὰ λόγια συνοψίζουν καὶ ἐκφράζουν τὴν γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων τέλεια. Ἂν τοὺς δώσουμε τὸ πλῆρες νόημά τους, θὰ καταλάβουμε ὅτι δὲν ἀφοροῦν μόνο τὸ μυστήριο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Πατρὸς ἔγινε ἄνθρωπος: ἡ διατύπωση αὐτὴ ὑπονοεῖ ἀκόμη μιὰ ἠθικὴ καὶ πρακτικὴ ἐντολή. Ἡ σάρκα μας εἶναι συχνὰ πηγὴ πειρασμοῦ καὶ ἁμαρτίας γιὰ μᾶς. Εἴθε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ λοιπὸν νὰ γίνει σάρκα μέσα μας, εἴθε νὰ εἰσέλθει στὸ σῶμα μας. Εἴθε ἡ δύναμη Αὐτοῦ τοῦ Λόγου (γιατὶ δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὁ Λόγος σαρκώθηκε) νὰ περάσει ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ στὸ ἐσωτερικό, καὶ ἔτσι μέσα στὸ σῶμα μας· τότε ὁ νόμος τοῦ Πνεύματος θὰ ὑπερισχύσει τοῦ νόμου τῆς σαρκός. Τὰ Χριστούγεννα θὰ ἔχουν ἀληθινὸ νόημα γιὰ μᾶς μόνο ἂν ἡ δική μας σάρκα μεταμορφωθεῖ, ἀλλάξει καὶ κυβερνηθεῖ ἀπὸ τὸν Λόγο ὁ ὁποῖος σὰρξ ἐγένετο.

π. Γαβριὴλ Τσάφος