72
115. Το “Χρυσάνθεμο” όπως είναι σήμερα, μετά την αποκατάσταση (φωτογραφία από προσωπικό αρχείο)
116. Κάρτ ποστάλ του 20ου αιώνα, όπου απεικονίζεται το “Χρυσάνθεμο” (πηγή: neoclassicalgreece.blogspot.gr)
βόρεια του κλιμακοστασίου να φιλοξενούσε τα δωμάτια υπηρεσίας ή κάποιου είδους αποθηκευτικό χώρο. Το κλιμακοστάσιο συνεχίζει και στο δεύτερο όροφο, ο οποίος οδηγεί στο δώμα της οροφής. Το ημιυπόγειο, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, φιλοξενούσε αποθηκευτικούς χώρους, χώρους εργασίας για την υπηρεσία του σπιτιού, όπως για παράδειγμα το πλυσταριό, και τα υπνοδωμάτια της υπηρεσίας. Η ιδιομορφία της τυπολογίας του έγκειται στο ότι το σχέδιο του κτιρίου συνδυάζει τη νεοκλασική συμμετρία με στοιχεία ασυμμετρίας. Το βασικό τμήμα της κάτοψης, σχήματος “Τ”, παρουσιάζει συμμετρία στην όψη ως προς το μήκος. Ταυτόχρονα παρουσιάζει ασυμμετρία ως προς το ύψος των δύο προεξεχόντων χώρων, καθώς το βόρειο τμήμα φιλοξενεί έναν ημιώροφο, έναν παραπάνω όροφο και το τμήμα της στέγης που σκεπάζει το κλιμακοστάσιο. Η στέγαση του κτιρίου είναι εν μέρει επίπεδη και εν μέρει κεκλιμένη. Ο κεντρικός (ανατολικός) και ο νότιος όγκος στεγάζονται με δίρριχτη στέγη. Στα υπόλοιπα τμήματα του κτιρίου υπάρχει δώμα και μία τετράριχτη στέγη στον πύργο, στην απόληξη του κλιμακοστασίου.
Μορφολογικά Στοιχεία Η έπαυλη “Χρυσάνθεμο” είναι ένα «δείγμα νεοκλασικού κτιρίου με όλα τα βασικά χαρακτηριστικά γωρίσματα του ρομαντικού και ρεαλιστικού κινήματος και την ανάμνηση του μπαρόκ, όπως αυτή διατηρείται σε όλα σχεδόν τα νεοκλασικά κτίρια»[1]. Το αρχοντικό είναι νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, ωστόσο με αρκετή συνθετική ελευθερία. Χαρακτηριστικός είναι ο χωρισμός του κτηρίου σε τρια μέρη: βάση, κορμό και στέψη. Αποτελείται από τρεις όγκους, εκ των οποίων ο ένας (βορειοανατολικός) είναι εμφανώς πιο ψηλός κατά ενάμιση όροφο. Το ισόγειο διαχωρίζεται οπτικά από τον πρώτο όροφο με περιμεντρική ταινία, ενώ ο κεντρικός όγκος της όψης στέφεται με αέτωμα. Το ίδιο συμβαίνει και στη νότια όψη του κτιρίου. Αξίζει να αναφερθεί ότι σε αυτά τα δύο τμήματα του κτιρίου η στέγη είναι δίρριχτη, και “εξαφανίζεται” πίσω από το αέτωμα.
1. οπ. πρ. Μαίρη Σιμώνη-Λιόλιου, “Αρχόντισσα Κηφισιά”