Απόφαση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις πολιτικές εξελίξεις, τις εκλογές

Το πλήρες κείμενο της Απόφασης του ΠΣΟ είναι το εξής: Κεφάλαιο Α. Οι πολιτικές εξελίξεις και ο πολιτικός και εκλογικός μας σχεδιασμός 1. Η δομική καπιταλιστική κρίση και επομένως η κρίση της κυρίαρχης πολιτικής, παρά τις φαινομενικές της σταθεροποιήσεις, δεν είναι παρελθόν, είναι το παρόν και το μέλλον για την άρχουσα τάξη και στην Ελλάδα και διεθνώς. Το υπόβαθρό της είναι η αδυναμία του παγκόσμιου συστήματος να βγει από την κρίση. Το 2019 ξεκίνησε πολύ διαφορετικά από τους πανηγυρισμούς του 2018 για την ανάκαμψη. Η πτώση των ρυθμών ανάπτυξης και της βιομηχανικής παραγωγής στην “Γερμανική ατμομηχανή” της ΕΕ, οι εμπορικοί πόλεμοι ΗΠΑ-Κίνας, οι παλινωδίες της αμερικάνικης FED για τα επιτόκια, τροφοδοτούν τα προβλήματα των αστικών επιτελείων. Τόσο οι ίδιες οι αντιδραστικές συμφωνίες ευρωμημονικαής επιτροπείας, όσο και το διεθνές περιβάλλον οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα σενάρια της «εξόδου από τα μνημόνια» που συνεχίζει να διαφημίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται στον αέρα. Η «πετυχημένη έξοδος στις αγορές» του Τσακαλώτου δεν μπορεί να σκεπάσει την πραγματικότητα ότι ούτε το δημόσιο χρέος γίνεται «βιώσιμο» ούτε το τραπεζικό σύστημα έχει «εξυγιανθεί». Οι χρησμοί του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης για το τραπεζικό σύστημα προϊδεάζουν είτε για ένα μεγάλο γύρο επίθεσης στον λαό (επιτάχυνση των πλειστηριασμών) αλλά και στους εργαζόμενους στις τράπεζες, είτε για νέα δάνεια με αντίστοιχους όρους είτε και για τα δύο. Η κοινωνική πόλωση και δυσαρέσκεια των από κάτω είναι ο παράγοντας που βυθίζει τα παραδοσιακά κόμματα σε κρίση σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση. Με καταλύτη την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών επιταχύνονται οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό. Από την μια πλευρά η νέα κυβερνητική πλειοψηφία που με κέντρο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συμπεριέλαβε έξι ακόμα βουλευτές ώστε πλέον εκτείνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ έως το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, το «κέντρο» και την Καραμανλική δεξιά. Ο πρόσφατος ανασχηματισμός επιβεβαίωσε αυτή την τάση. Παρά τις προσπάθειες του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσει αυτή την εξέλιξη ως μετατόπιση προς τ’ αριστερά (με την αποχώρηση των ΑΝ.ΕΛ) η πραγματικότητα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητάει πρότυπα στην χρεοκοπημένη εκδοχή της «κεντροαριστεράς». Όσο κι αν επιχειρεί να εμφανιστεί ως «δημοκρατική», «κοινωνικά ευαίσθητη» και «αντιεθνικιστική», η κυβέρνηση και η πολιτική της επί της ουσίας παραμένει μνημονιακή και ευρωνατοϊκή, κυβέρνηση επιθετικής προώθησης αντιδραστικών, αντεργατικών επιθέσεων και αναδιαρθρώσεων.. Από την άλλη η ΝΔ μνημονιακή και ευρωνατοική επίσης, επιδιώκει να ηγηθεί του ευρύτερου, νεοφιλελεύθερου, εθνικιστικού, δεξιού και ακροδεξιού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Πλειοδοτεί για μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές για τα κέρδη, πιο γρήγορη εισβολή των ιδιωτικών κεφαλαίων στην Υγεία, στην Παιδεία και στο Ασφαλιστικό σύστημα, κατάργηση κάθε μονιμότητας και σταθερότητας στην απασχόληση. Κοινή πολιτική τους βάση είναι η προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου εντός και εκτός χώρας, η πλήρης συμμόρφωση με τις επιταγές του ευρωνατοικού ιμπεριαλισμού ακόμα και στις πιο επιθετικές εκδοχές του (βλ επιθετικός άξονας Ελλάδας – Ισραήλ - Αιγύπτου – Κύπρου). Οι διαφορές τους έχουν να κάνουν με τους ρυθμούς προώθησης των αναδιαρθρώσεων, με τα κοινωνικά στρώματα που απευθύνονται, με τις μορφές ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, με τις ιστορικές και ιδεολογικές αναφορές. Με άλλα λόγια, κανείς από τους δυο, παρά τις υποσχέσεις τους, δεν μπορεί να αποκαταστήσει

την «κανονικότητα» του πολιτικού συστήματος που τίναξε στον αέρα η οικονομική κρίση αλλά το κυριότερο οι μαζικοί, εργατικοί αγώνες, ενάντια στα μνημόνια, στις επιθέσεις των καπιταλιστών, τη φασιστική απειλή.

2. Οι ρωγμές που δημιουργεί η δράση των «κάτω» σε αυτή τη πορεία είναι υπαρκτές. Οι αντιστάσεις και οι αγώνες των εργαζόμενων δεν σταματούν όπως δείχνουν οι μεγάλες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, η πολύμορφη δράση για την διεκδίκηση των συλλογικών συμβάσεων, της υπεράσπισης της κυριακάτικης αργίας, των προσλήψεων σε υγεία, παιδεία κλπ. που δημιουργούν προϋποθέσεις εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης. Η εργατική τάξη που απαιτεί «να τα πάρουμε όλα πίσω» όχι νέες θυσίες για την κερδοφορία του κεφαλαίου: οι εργαζόμενοι στα ΕΛΤΑ κατέβηκαν σε απεργία και μια εντυπωσιακή διαδήλωση ενάντια στις απολύσεις που σχεδιάζει η διοίκηση, το ίδιο έκαναν πρόσφατα οι εργαζόμενοι στην Τράπεζα Πειραιώς -κλάδοι που είχαν χρόνια να δουν μεγάλες κινητοποιήσεις λόγω του παραλυτικού ρόλου της γραφειοκρατίας. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία συνεχίζουν να δίνουν τις μάχες τους για μονιμοποίηση συμβασιούχων και μαζικές προσλήψεις. Το απεργιακό μέτωπο διευρύνεται με τους εργαζόμενους στους Δήμους. Η πιο χαρακτηριστική μάχη της περιόδου είναι η μάχη στην εκπαίδευση ενάντια στο «νόμο για τις προσλήψεις». Η διεκδίκηση των μόνιμων διορισμών και της αξιοπρεπούς ζωής, τα συνθήματα («Μισή δουλειά, μισή ζωή η αδιοριστία να καταργηθεί»), η μαχητικότητα και η αποφασιστικότητα στις μορφές πάλης, η οργάνωση των ίδιων των αναπληρωτών που πήραν τον αγώνα πάνω τους μέσω του «συντονιστικού τους» έξω από τα όρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η συνένωση στην δράση αναπληρωτών και μόνιμων ήταν σημαντικές εμπειρίες για το πώς μπορεί να οργανωθεί ένας πραγματικός αγώνας σήμερα. Επόμενη μάχη είναι η απεργία που έχουν κηρύξει δεκάδες σωματεία και ομοσπονδίες για τις 8 Μάρτη, την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Είναι μια μάχη και ενάντια στη διαιώνιση των μνημονιακών πολιτικών και ενάντια στις σεξιστικές εκστρατείες της άρχουσας τάξης, με κέντρο την εργατική τάξη, τις οργανώσεις και τις μορφές πάλης της. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει ολόψυχα την κίνηση για απεργιακή 8 Μάρτη.

3. Δεν είναι μόνο οι απεργιακές μάχες που δείχνουν τις αναζητήσεις της εργατικής τάξης προς τ’ αριστερά. Όλη την προηγούμενη χρονιά η ΝΔ εξαπέλυσε μια συστηματική επίθεση για το Μακεδονικό, με σκοπό να στρέψει την οργή των από κάτω προς τα δεξιά με όπλο τον πιο χυδαίο εθνικισμό. Αυτή η προσπάθεια απέτυχε. Το δείχνουν τόσο η αποτυχία των εθνικιστικών συλλαλητηρίων όσο και η αδυναμία της ΝΔ να εισπράξει έστω κάποια μεταγραφικά ρετάλια στο κοινοβούλιο χωρίς αυτό βέβαια να σηματοδοτεί την οριστική ήττα του εθνικισμού. Από αυτή την άποψη κρίσιμη ήταν η πολιτική, ιδεολογική και κινηματική μάχη που δόθηκε στην κοινωνία με αφορμή την «Συμφωνία των Πρεσπών». Μια μάχη στην οποία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αριστερά και την κοινωνία. Τάχθηκε καθαρά ενάντια στην Συμφωνία των Πρεσπών αναδεικνύοντας ότι πρόκειται κυρίως για την ευρωνατοική ολοκλήρωση των Βαλκανίων και την προσπάθεια αναβάθμισης του οικονομικού και γεωπολιτικού ρόλου της ελληνικής άρχουσας τάξης. Συγκρούστηκε παράλληλα καθαρά με τον εθνικισμό, την ακροδεξιά και τους φασίστες, από θέσεις διεθνιστικές, υπερασπιζόμενη το δικαίωμα των λαών στον αυτοπροσδιορισμό ενάντια στους «νονούς των Βαλκανίων ντόπιους και διεθνείς». Από την διεθνιστική εκδήλωση στην Φλώρινα από κοινού με την Λέβιτσα έως την μάχη ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και καταλήψεις έδειξε τι πρέπει να κάνει όλη η αριστερά. Διαφοροποιήθηκε από τις δυνάμεις της αριστεράς τόσο αυτές που στήριξαν την Συμφωνία των Πρεσπών από την σκοπιά του «διεθνιστικού ναι» όσο και από κείνες που είτε υποβάθμισαν τον ρόλο του ελληνικού εθνικισμού υποχωρώντας σε βασικά ιδεολογήματά του προτάσσοντας τον

«αλυτρωτισμό» των γειτόνων, (ΚΚΕ) είτε και έδειξαν απαράδεκτη ανοχή απέναντι στον εθνικισμό «επενδύοντας» στο ευρύτερο ρεύμα του (ΛΑΕ). Η μάχη αυτή έχει στρατηγική σημασία για την αριστερά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αποτέλεσε την εισαγωγή σε μια περίοδο που φαίνεται ότι το θέμα της όξυνσης των αστικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των πολεμικών κινδύνων γίνεται άμεσα πολιτικό επίδικο. Γίνεται στοιχείο διαφοροποίησης και ανασυγκρότησης των ρευμάτων στην κοινωνία και την αριστερά.

4. Γυρνάμε την πλάτη στα ψεύτικα διλλήματα που καλλιεργούνται συστηματικά από τα πάνω: «ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ»,», «Μνημονιακή βαρβαρότητα με ευαισθησία ή με φιλελευθερισμό;» «Μακρόν/Μέρκελ ή Μπολσονάρι/Τραμπ»; Για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, τα πραγματικά διλλήματα είναι διαφορετικά: Σταθεροποίηση και κλιμάκωση για δεκαετίες της μνημονιακής/καπιταλιστικής βαρβαρότητας, των εθνικισμών, των ανταγωνισμών και της πολεμικής απειλής ή εργατική λαϊκή αντεπίθεση, για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου, για τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα και τις ελευθερίες της εποχής μας, την υπεράσπιση της ειρήνης και της αλληλεγγύης των λαών. Ενίσχυση του διπολικού συστήματος της αστικής διαχείρισης και εναλλαγής (ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ με τους αντίστοιχους δορυφόρους τους), που θα μας οδηγεί σε όλο και χειρότερη κατάσταση ή αποδυνάμωση και ήττα του, αλλαγή των συσχετισμών προς τα αριστερά, με ενωτικούς νικηφόρους αγώνες, από μια ανατρεπτική αριστερή αντιπολίτευση και τον πρωτοπόρο ρόλο μια ισχυρής μετωπικής αντικαπιταλιστικής, αντιΕΕ Αριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για τον δεύτερο δρόμο. Παλεύει για την ανατροπή της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ από τα κάτω και τα αριστερά, της κυβέρνησης που την υλοποιεί και κάθε κυβέρνησης με την ίδια πολιτική. Καμιά αυταπάτη ή ανοχή στην κυβέρνηση και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ Μετωπική σύγκρουση με τη δεξιά αντιπολίτευση τη ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ και συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα, που εκφράζουν με το δικό της επιθετικό τρόπο την προώθηση της ίδιας αστικής μνημονιακής πολιτικής, κριτικάρουν την κυβέρνηση ακόμα και για τα ελάχιστα που αποσπούν οι εργαζόμενοι, πρωτοστατούν στην ανάπτυξη του εθνικισμού χέρι χέρι με την ΧΑ, ετοιμάζουν την ακόμα πιο σκληρή επίθεση. Μάχη ενάντια στον εθνικισμό, την ακροδεξιά και τους φασίστες που επιδιώκουν να ψαρέψουν στα θολά νερά της απογοήτευσης, το βρώμικο μακρύ χέρι της άρχουσας τάξης, που στηρίζει, σε Ελλάδα και Ευρώπη τις πιο βάρβαρες αντεργατικές επιλογές, καλλιεργεί το μίσος ανάμεσα στους λαούς, σπρώχνει στον πόλεμο, και επιτίθεται εγκληματικά απέναντι στην αριστερά. Ενάντια στις κρατικές πολιτικές του ρατσισμού της Ευρώπης-Φρούριο που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ μαζί τους και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για μονιμοποίηση των μεταναστών, σύνορα ανοιχτά για πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι μια μάχη κρίσιμη για την απόκρουση της προσπάθειας της άρχουσας τάξης να αποπροσανατολίσει την οργή των “από κάτω”. Το αντιφασιστικό αντιρατσιστικό κίνημα έχει καταλυτικό ρόλο σε αυτή τη μάχη και συνεχίζει με πρωτοβουλίες όπως τη διεθνή διαδήλωση ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες στις 16 Μάρτη, την οποία στηρίζει αποφασιστικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συμβάλλοντας στην κατεύθυνση ενωτικής διαδήλωσης από όλες τις αντιφασιστικές –αντιρατσιστικές συλλογικότητες. Οι μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς καλούνται να δώσουν τις πολιτικές και εκλογικές μάχες ώστε η λαϊκή δυσαρέσκεια να προσανατολιστεί «αριστερά, ανατρεπτικά, αντι-ΕΕ», και όχι δεξιά και ακροδεξιά. Αυτό σημαίνει αγώνας για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες

ενάντια στην κυβέρνηση, για τον κλονισμό και την ανατροπή της πολιτικής κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και του αστικού πολιτικού συστήματος, αταλάντευτο μέτωπο απέναντι στον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την φασιστική απειλή. Β.

Για τις μάχες Ευρωεκλογών και Τοπικών εκλογών και τη παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

5. Οι ευρωεκλογές αποκτούν κρίσιμη σημασία τόσο για την χώρα μας όσο και για την Ευρώπη συνολικά. Σφραγίζονται από την βαθιά πολιτική κρίση της ΕΕ, από την όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της. Η διαδικασία της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης έχει μπει σε κρίση, που τροφοδοτείται τόσο «από κάτω», από την πλατιά δυσαρέσκεια των μαζών όσο και «από πάνω» με την ένταση των αντιθέσεων και ανταγωνισμών ανάμεσα στις πολυεθνικές και τα καπιταλιστικά κράτη. Από την πλευρά των δυνάμεων της αστικής τάξης γίνεται προσπάθεια η κρίση και η δυσαρέσκεια να διοχετευθούν στην ενίσχυση ενός αστικού, εθνικιστικού, δεξιού και ακροδεξιού ρεύματος στην Ευρώπη, εγκλωβίζοντας του λαούς στο δίπολο: «ευρωπαϊσμός, δημοκρατία» από την μια «εθνικισμός, ρατσισμός, ακροδεξιά» από την άλλη. Η μόνη διέξοδος για την υπεράσπιση των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων, για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών, για απελευθέρωση από το καθεστώς της διαρκούς επιτροπείας, τον ρατσισμό, τους ανταγωνισμούς, είναι η πάλη ενάντια στην ΕΕ, η ρήξη και η αποδέσμευση από θέσεις αντικαπιταλιστικές, ταξικές, διεθνιστικές.

6 «Το ανοιχτό κάλεσμα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις ευρωεκλογές του 2019 αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την απεύθυνση της σε πλατιά λαϊκά στρώματα. Συμβάλλει στην συζήτηση στην αριστερά τόσο στην χώρα μας όσο και διεθνώς. Απευθύνουμε το «ανοιχτό κάλεσμα» στους αγωνιστές/αγωνίστριες των κινημάτων, στις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής αντιΕΕ αριστεράς παλεύοντας για μια πλατιά συσπείρωση πάνω στην βάση αυτού του «καλέσματος». Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες διεθνούς υποστήριξης της παρέμβασης μας μέσα από διαδικασία υποστήριξης της αντί ΕΕ διακήρυξης μας από οργανώσεις, κινήσεις και αγωνιστές άλλων χωρών της Ε.Ε. και της προσπάθειας συμμετοχής στο ευρωψηφοδέλτιο αγωνιστών από τις άλλες χώρες Επιδιώκουμε να εκφράσουμε πολιτικά και εκλογικά από αριστερές ανατρεπτικές θέσεις το πλατύ ρεύμα κατά της ΕΕ και την λαϊκή δυσαρέσκεια από τις πολιτικές της κυβέρνησης και των συστημικών πολιτικών δυνάμεων, του κεφαλαίου, της ΕΕ και των «θεσμών» και όχι αυτή να διοχετευτεί προς μια κατεύθυνση δεξιού- εθνικιστικού «ευρωσκεπτικισμού». Το θετικό αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές, η επίτευξη μια ευρύτερης συσπείρωσης δυνάμεων, θα αποτελέσει σοβαρό βήμα στην αλλαγή του χάρτη στην αριστερά, συνολικότερα στην οικοδόμηση της αντικαπιταλιστικής αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς που απαιτεί η εποχή μας. Γ3. Για τις Περιφερειακές και Δημοτικές Εκλογές

7 Αντίστοιχα σοβαρές δυνατότητες έχουν αναδειχθεί έως τώρα και στην μάχη που δίνει το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.. Εντάσσουμε την παρέμβασή μας στις τοπικές εκλογές στη συνολική πολιτική μας προσπάθεια για τη συγκρότηση, δικτύωση και ισχυροποίηση του αριστερού αντικαπιταλιστικού ρεύματος και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ελληνική κοινωνία. Επιδιώκουμε αυτό να αποτυπωθεί ισχυρά και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Κρίσιμα ζητήματα για την συγκρότηση της παρέμβασής μας αποτελούν η απόρριψη του Κλεισθένη και η αντιπαράθεση με διαχειριστικές λογικές. Οι συνδυασμοί που στηρίζουμε ή συνεργαζόμαστε σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν τμήμα μιας μόνιμης ή ευκαιριακής «δημαρχιακής πλειοψηφίας». Ιδιαίτερη σημασία έχει: η στήριξη των εργατικών αγώνων ενάντια στη διαιώνιση των μνημονιακών πολιτικών, της πάλης για μαζικές προσλήψεις/μονιμοποιήσεις, ΣΣΕ κόντρα στις ιδιωτικοποιήσεις, η πάλη για πόλεις και περιφέρειες ανοιχτές σε πρόσφυγες και μετανάστες και κλειστές για τους φασίστες (για να καταργηθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου οι μετανάστες), η πάλη για τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες και δικαιώματα σε αντιπαράθεση με την συνολική κυβερνητική πολιτική, το τοπικό κράτος και τον ρόλο του, η ανάδειξη του ρόλου της ΕΕ μέσω των προγραμμάτων της και άλλων οργανισμών του κεφαλαίου (ΟΟΣΑ, Παγκόσμια Τράπεζα κα), η ανάδειξη του καταστροφικού χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, με ιδιαίτερη αναφορά στα μέτωπα που έχουν ανοίξει (ανεμογεννήτριες, αγωγοί, σκουπίδια κλπ). Η ενίσχυση της αντιπολεμικής, αντινατοικής παρέμβασης (ειδικά στις περιοχές που ανοίγουν ζητήματα νέων Νατοϊκών εγκαταστάσεων (Αλεξανδρούπολη, Σούδα, Λάρισα, Νότιο Αιγαίο κ.α.), και η συνολική μάχη ενάντια στον εθνικισμό (βλ ειδικά στην Βόρεια Ελλάδα), την ξενοφοβία και το ρατσισμό (πχ νησιά του Α Αιγαίου).

8 Ανοιγόμαστε πλατιά σε δυνάμεις και αγωνιστές, στα πολύμορφα ρεύματα του εργατικού κινήματος, του αντιιμπεριαλιστικού, αντιεθνικιστικού αγώνα, του αγώνα για την πόλη, την οικολογία και το περιβάλλον, της αντιρατσιστικής και αντιφασιστικής πάλης, καθώς και στις πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα με τους οποίους υπάρχουν προϋποθέσεις πολιτικής συνεργασίας. Επιδιώκουμε όχι μόνο να μην περιοριστεί αλλά και να διευρυνθεί το εύρος των δυνάμεων που συμμετέχουν στις κινήσεις μας ή συνεργάζονται με αυτές, χωρίς σε καμία περίπτωση να μπαίνουμε σε λογικές περιορισμού του πλαισίου, από τα «πάνω προτάσεων» σε πολιτικούς χώρους, συνεννοήσεων και συμφωνιών, διάλυσης υπαρχόντων και δημιουργία εξ’ αρχής άλλων κινήσεων. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι αυτό στο επίπεδο των περιφερειών και των μεγάλων πόλεων που έχουν χαρακτηριστικά κεντρικής πολιτικής μάχης και επομένως δεν μπορεί να υπάρχει εκλογική συνεργασία με τις δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς (ΛΑΕ, ΚΚΕ). Επιδιώκουμε , σεβόμενοι την αυτοτέλεια των αριστερών αντικαπιταλιστικών κινήσεων, να συμβάλλουμε ώστε οι κινήσεις σε δήμους και περιφέρειες να κατακτούν ένα αντικυβερνητικό, αντιδιαχειριστικό, αντιΕΕ περιεχόμενο, ισχυρά γειωμένο στα κοινωνικά λαϊκά συμφέροντα, να αναπτύσσουν τον δημοκρατικό πολυτασικό τους χαρακτήρα και την δημοκρατική τους λειτουργία, να διαμορφώνουν όρους συλλογικής έκφρασης και «ηγεσίας» κάθε τοπικής κίνησης από μια ομάδα συντρόφων και συναγωνιστών, και εναλλαγής στην παρουσία των εκλεγμένων στα κρατικά όργανα και τους θεσμούς έτσι που αφενός η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δείχνει ότι οι αγωνιστές της δεν έχουν κανενός είδους προσκόλλησης στους κρατικούς θεσμούς και αφετέρου να αναδεικνύεται η δράση και συνεισφορά όλων των αγωνιστών τηςκαι η συμβολή όλων των

διαφορετικών πολιτικών ρευμάτων στην δράση του μετώπου μας. Μπροστά στη μάχη των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποφασίζει να στηρίξει ενιαία εκλογικά σχήματα με συλλογική εκπροσώπηση όλων των οργανώσεων, χωρίς αποκλεισμούς και με εναλλαγή όλων των επικεφαλής με δημοκρατικό τρόπο. Το ΠΣΟ καλεί όλες τις δυνάμεις και τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συμβάλλουν ώστε να γίνει σύσκεψη και των 2 σχημάτων περί τα δημοτικά στην Αθήνα, όπου θα συζητηθεί το αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο, η συλλογική λειτουργία και εκπροσώπηση για την ενιαία έκφραση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, με κάλεσμα για συστράτευση σε όλο το ευρύ δυναμικό που κινείται σε τέτοια κατεύθυνση. Με αντίστοιχη μεθοδολογία και κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οπουδήποτε αλλού ανά την Ελλάδα εμφανίζονται αντίστοιχα προβλήματα. Σε κάθε περίπτωση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συζητήσει και θα καταλήγει συλλογικά την στάση της σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Πάνω σε αυτή την βάση το ΠΣΟ καλεί να ξεπεραστούν θετικά και δημιουργικά τα προβλήματα που έχουν εμφανιστεί ώστε να εξασφαλιστεί η ενωτική και ενιαία παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με ένα ψηφοδέλτιο παντού, διεκδικώντας τη συνολική άνοδο του αντικαπιταλιστικού ρεύματος