11 1|3|202 2
ΕΙΔΙΚΗ ΕΚ ΔΟΣΗ ΤΗΣ «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» οιτάζοντας το ημερολόγιο βλέπουμε ότι συχνά-πυκνά είναι γεμάτο με «Παγκόσμιες Ημέρες…». Μια για το ένα θέμα, μια για το άλλο… Και καμιά φορά σκεφτόμαστε, και σίγουρα κι εσείς, φίλες και φίλοι, μαζί μας ότι από Παγκόσμιες Ημέρες σκίζουμε… αλλά πόσο τις λαμβάνουμε υπόψη στη ζωή μας; Κι όταν περάσει εκείνη η μέρα, ας πούμε μεθαύριο η «Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παχυσαρκίας», τι κάνουμε στη ζωή μας; Τι συνεχίζουμε τις άλλες μέρες να ταΐζουμε τα παιδιά μας; Κάνουμε επίκαιρες, ενδιαφέρουσες ομιλίες στην τηλεόραση και ωραία προγράμματα στα σχολεία μας και απ’ την άλλη είμαστε η πρώτη χώρα σ’ όλη την Ευρώπη στην παιδική παχυσαρκία! (Στοιχεία από τελευταία προχθεσινή έρευνα). Κοιτάζοντας λοιπόν το ημερολόγιο για τον Μάρτιο που ξεκινάει σήμερα (καλό μήνα!) είδαμε τρεις μέρες πολύ σημαντικές: την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας (στις 6 του Μάρτη), την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (στις 8 του Μάρτη) και την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού (στις 21 του μήνα). Και, ίσως επειδή είμαστε άνθρωποι των σχολείων, το μυαλό μας πήγε αβίαστα στην Πίπη. Την αγαπημένη μας, και αγαπημένη των παιδιών, την Πίπη Φακιδομύτη! Που σε κάθε μέρα της ζωής της χωράνε και βρίσκουν εφαρμογή όλες αυτές οι Παγκόσμιες Ημέρες μαζί! Ζούσε λοιπόν κάποτε στη βίλα Βιλεκούλα ένα κορίτσι 9 χρόνων. Ηταν ένα κορίτσι δυνατό και ανεξάρτητο. Η Πίπη Φακιδομύτη, που είναι ευχαριστημένη με το ποια είναι, με τα δυο σφιχτοπλεγμένα, αλύγιστα κοτσιδάκια της στο χρώμα του καρότου. Ροβολά στους δρόμους και δεν διστάζει να αντιμετωπίσει με γενναιότητα πέντε αγόρια: «Είσαστε δειλοί!», είπε η Πίπη. «Πέντε τα βάλατε με έναν. Αυτό είναι άνανδρο…». Αλλοτε πάλι δεν διστάζει να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο δέντρο για να σώσει κάποιον από τη φωτιά. Αυτή είναι η Πίπη, ατρόμητη, γενναιόδωρη. Αντιμετωπίζει με αισιοδοξία τη ζωή, υπερασπίζεται τους αδύναμους και μισεί τον καθωσπρεπισμό. Φαίνεται πως κάτι καλό έκαναν οι γονείς της πριν χαθούν για πάντα, η μαμά της πηγαίνοντας στον ουρανό και ο μπαμπάς της ταξιδεύοντας στις θάλασσες. (Η Πίπη, βέβαια, πιστεύει πως ο μπαμπάς της σώθηκε και βρίσκεται σε κάποιο νησί ως βασιλιάς ιθαγενών!) Η ηρωίδα της παιδικής μας ηλικίας, η φίλη που θα θέλαμε να έχουμε, αυτός ο φανταστικός χαρακτήρας που ζει στις σελίδες των βιβλίων της σπουδαίας Σουηδέζας Αστριντ Λίντγκρεν, μας διδάσκει, χωρίς να μας κουνάει το δάχτυλο, χωρίς διδακτισμό, τι σημαίνει να είσαι ατρόμητη. Να αντιστέκεσαι, να παλεύεις, να υπερασπίζεσαι το δίκιο, να μιλάς. Με δυο λόγια, να είσαι Ανθρωπος. Η Αστριντ Λίντγκρεν δημιούργησε τον χαρακτήρα της Πίπης Φακιδομύτη το 1945, που έκτοτε αγαπήθηκε από εκατομμύρια αναγνώστριες σε όλο τον κόσμο. Μια συγγραφέας ιδιαίτερα ευαίσθητη σε θέματα δικαιωμάτων του παιδιού, κακομεταχείρισης.
Κ
Οταν στις 22 Οκτωβρίου του 1978 της απονεμήθηκε το σπουδαίο Βραβείο Ειρήνης των Γερμανών Βιβλιοπωλών εκείνη συνέταξε έναν λόγο-μανιφέστο κατά της βίας και της τυραννίας που πλήττει τα παιδιά. Η ουσία του λόγου της ήταν ότι αν τα παιδιά ανατρέφονται με βία, τότε οι πιθανότητες να χρησιμοποιήσουν και τα ίδια βία όταν μεγαλώσουν αυξάνουν κατά πολύ. Και αν πρόκειται για ανθρώπους με ισχύ, τότε η κατάσταση μπορεί να αποβεί πολύ επικίνδυνη. Το ξύλο δεν βγήκε τελικά ποτέ από τον παράδεισο και η Λίντγκρεν μάς αφηγείται μια ιστορία για μια νέα μητέρα της εποχής εκείνης. Μια μέρα το αγοράκι της έκανε μια αταξία και εκείνη πίστεψε πως πρέπει να το τιμωρήσει με ξύλο. Το στέλνει λοιπόν να της φέρει μια βέργα. Υστερα από κάμποση ώρα το αγοράκι επιστρέφει κλαίγοντας. «Δεν βρήκα βέργα, πάρε όμως αυτή την πέτρα να μου πετάξεις». Τότε η μητέρα ξέσπασε σε κλάματα. Τοποθέτησε την πέτρα σε ένα ράφι για να της υπενθυμίζει εκείνη την ημέρα και τον όρκο που έδωσε στον εαυτό της: Ποτέ βία! Αυτός είναι άλλωστε και ο τίτλος της ομιλίας της. Τα λόγια της Αστριντ Λίντγκρεν προκάλεσαν έντονη επιρροή στη Σουηδία, τη Γερμανία και σε άλλες χώρες και ήταν ένας καθοριστικός παράγοντας που η Σουηδία έγινε η πρώτη χώρα που απαγόρευσε την καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών το 1979. Ας δώσουμε στα παιδιά αγάπη και αποδοχή και τότε ίσως υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες κι εκείνα με τη σειρά τους να αισθάνονται όμορφα γι’ αυτό που είναι, ακόμα κι αν φοράνε κάλτσες άλλο χρώμα η μία από την άλλη. Ισως αποκτήσουν αυτή την αστείρευτη δύναμη και αισιοδοξία ότι μπορούν να σηκώσουν, σαν την Πίπη, ακόμα κι ένα ολόκληρο άλογο αν χρειαστεί. Να νιώθουν ατρόμητα όπως η Πίπη, να μάχονται, να μιλάνε, να βοηθούν τους αδύναμους, να παίρνουν θέση και να μη διστάζουν να ζητάνε βοήθεια όταν χρειάζεται. Να ροβολούν στους δρόμους κι εκείνα με τα ατίθασα μαλλιά τους. Η Πίπη δεν θα γεράσει ποτέ στις σελίδες των βιβλίων της δημιουργού της. Αλλά τα δικά μας παιδιά αύριο θα είναι νέοι άντρες και νέες γυναίκες. Ελπίζουμε, προσπαθούμε, μαχόμαστε, στα σπίτια μας και στα σχολεία μας, να γίνουν τα παιδιά μας σαν την Πίπη αν τη βλέπαμε μεγάλη: μια συνειδητοποιημένη γυναίκα που παλεύει για τα δικαιώματά της, ένα αγόρι που απεχθάνεται τη βία και το μπούλινγκ στα σχολεία, νέοι και νέες που αντιπαλεύουν τον ρατσισμό και την ξενοφοβία και αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο! Η Συντακτική Επιτροπή Βογανάτσης Δαμιανός, Δημοπούλου Φωτεινή, Μπαλτάς Μπάμπης, Μπάρκα Κατερίνα, Παούρη Κατερίνα, Παπαδόπουλος Χάρης, Σπίτα Βίκυ Επικοινωνήστε μαζί μας και στείλτε μας τα κείμενά σας για δημοσίευση στο μέιλ: periodikofreinet@gmail.com
Οι Παγκόσμιες Ημέρες και η