12 ΕΙΔΙΚΗ ΕΚ ΔΟΣΗ ΤΗΣ «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ»
ΟΧΙ στον
πόλεμο! πόνος, η οδύνη, η δυστυχία, ο θρήνος των ζωντανών πλασμάτων, ανθρώπων και ζώων, έχει κάτι το συγκλονιστικό, το συνταρακτικό. Τα όσα φτάνουν στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης, παρότι έχουμε εθιστεί πια στις εικόνες της φρίκης, που πολλά χρόνια τώρα έχουν γίνει πλέον «κανονικότητα», είναι αρκετά για να μας στοιχειώνουν. Και ειδικά το πιο ευαίσθητο κομμάτι της ανθρωπότητας, τα παιδιά, που αντιμέτωπα με την εικόνα του κακού και του ολέθρου φοβούνται, βλέπουν εφιάλτες, αισθάνονται την απειλή, χάνουν την ασφάλεια του κόσμου τους… Και τι να πεις για εκείνα τα παιδιά που όλα αυτά δεν τα βλέπουν στην τηλεόραση αλλά τα βιώνουν αληθινά, που άκουσαν τις εκρήξεις, τρέξανε στα καταφύγια, είδαν τα γκρεμισμένα οικήματα, δεν θα ξαναδούν κάποιους ανθρώπους τους, παράτησαν τα χωριά, τις πόλεις, το σχολείο, τα σπίτια τους… Παιδιά πρόσφυγες, κυνηγημένα, τρομοκρατημένα, ορφανά… Απέκτησαν πληγές πολύ βαθιές, ψυχικά τραύματα που δεν θα επουλωθούν ποτέ, σημάδια που μπορεί, ίσως, κάποτε, να ξεθωριάσουν αλλά θα είναι πάντα εκεί, δεν θα σβήσουν… Οι εικόνες από τον πόλεμο στην Ουκρανία μάς συγκλονίζουν, μας αναγκάζουν για άλλη μια φορά να σκεφτούμε τον πόλεμο, την ειρήνη, τη μητρική εστία, την προσφυγιά. Προχθές βομβαρδίστηκε το Βελιγράδι, χθες η Βαγδάτη, σήμερα η Μαριούπολη και η Οδησσός. Εμείς εδώ, στην όμορφη χώρα μας, σε μια γωνιά της Ευρώπης, εφησυχάζουμε να σκεφτόμαστε ότι οι πόλεμοι, η πείνα, οι αρρώστιες, τα παιδιά που γίνονται στρατιώτες, όλα αυτά γίνονται σε χώρες μακρινές, «καθυστερημένες», στην Αφρική, την Ασία… Ξεχνάμε ότι η ζωή είναι μια ρόδα, ότι σήμερα είσαι καλά και αύριο είσαι άστεγος και απελπισμένος… Ξεχνάμε ότι ο πόνος κάθε ζωντανού πλάσματος είναι ο ίδιος, το δάκρυ του είναι το ίδιο καυτό… Και έρχεται η ζωή να μας θυμίσει αυτά που εύκολα καμιά φορά απωθούμε. Και να αναδείξει την υποκρισία μας.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ
Ά' ΤΆΞΗ, ΜΆΡΆΣΛΕΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Ο
5|4|202 2