21 3|1|202 3
35Ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΑΘΗΝΏΝ
ΕΙΔΙΚΗ ΕΚ ΔΟΣΗ ΤΗΣ «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ»
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! (Δεν αρκεί να το λέμε για να γίνει…) χοντας ως σκοτεινό φόντο τον αγώνα για επιβίωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας εξαιτίας της αυξανόμενης ακρίβειας και της ανεργίας, ο Δεκέμβριος ήταν ακόμη ένας μήνας τραγικών γεγονότων που σημαδεύτηκε από νέες δολοφονίες παιδιών, νέων και γυναικών, αλλά κι από νέες ακραίες κυβερνητικές επιθέσεις ενάντια στον δημόσιο χώρο, τα εργασιακά δικαιώματα, την υγεία και την παιδεία. Στη δημοσιότητα φτάνουν, με κίτρινο περιτύλιγμα, παραβατικές και εγκληματικές συμπεριφορές μεταξύ παιδιών που μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι ο κόσμος των ενηλίκων γίνεται ολοένα και πιο δυστοπικός και δηλητηριώδης για την παιδική ηλικία. Η επαναλαμβανόμενη ανοχή, συγκάλυψη ακόμα και δικαιολό-
Ε
γηση των εγκλημάτων από την ίδια την αστυνομία και άλλους θεσμούς και η προκλητική πολλές φορές ατιμωρησία των «ισχυρών» θυτών από την «αδέσμευτη» Δικαιοσύνη οδηγεί αναπότρεπτα στην επανάληψη νέων βιαιοπραγιών, κακοποιητικών συμπεριφορών, δολοφονιών. Τα θύματα και οι συγγενείς τους κακοποιούνται ξανά και ξανά, εν ζωή αλλά και μετά θάνατον – το γαϊτανάκι των προκλητικών αποφάσεων είναι πολύ μακρύ: οι δολοφονημένοι νεαροί Ρομά Νίκος Σαμπάνης και Κώστας Φραγκούλης, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, η ZackieOh/Ζακ Κωστόπουλος, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ο βασανισμένος Γιάννης στα Χανιά, η έκβαση της δίκης για το κύκλωμα trafficking στην Ηλιούπολη… Ενας κατάλογος που όλο και μακραίνει. Σε αυτά προστίθεται η νέα βεβή-
λωση και καταστροφή του μνημείου Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη, όπου επιχειρείται εκ νέου η δολοφονία της μνήμης των Ελλήνων Εβραίων, τους οποίους όχι μόνο δεν προστατέψαμε τότε, αλλά και εκμεταλλευτήκαμε τον χαμό τους. Ενας χρόνιος ρατσισμός, ένα θεσμικό παρακράτος κι ένα βαθύ παρακράτος δημιουργούν και οπλίζουν νέους δολοφόνους. Σε πρόσφατο άρθρο του ο Γιώργος Τσιάκαλος, ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ και μέλος του Σκασιαρχείου, εξηγεί ότι ο λόγος κάποιων ΜΜΕ, πολιτικών οργανώσεων και θεσμών της πολιτείας τροφοδοτεί τη δυσπιστία και τον φόβο απέναντι σε ομάδες ανθρώπων όπως οι Ρομά, στοιχεία που σε συνδυασμό με την άγνοια και την ανέχεια εύκολα μετατρέπονται σε ρατσισμό και οπλίζουν το χέρι του κάθε «Ράμπο» αστυνομικού – που την άλλη μέρα κυριολεκτικά τον επαινεί η πολιτεία, συμβολικά όσο και προκλητικά, με το επίδομα των 600 ευρώ «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο» έλεγε στο ποίημά του ο Τάσος Λειβαδίτης, ποίημα που το ακούμε συχνά σε σχολικές γιορτές. Ενας από τους στόχους της παιδαγωγικής και της τέχνης είναι όχι μό-
νο να φωτίζουν πολλαπλά τα όσα συμβαίνουν, αλλά και να γεννούν νέες σκέψεις και ερωτήματα για το πώς θα προστατέψουμε συλλογικά αλλά και ατομικά η καθεμία και ο καθένας από το μετερίζι του τους «ανίσχυρους» αυτού του κόσμου. «Δεν πειράζει, παιδιά είναι, θα μεγαλώσουν και θα μάθουν». Να μια κουβέντα που ακούγεται συχνά. Εμείς όμως ως παιδαγωγοί οφείλουμε να θυμόμαστε ότι «δεν είναι παιδιά, είναι άνθρωποι», όπως έλεγε χρόνια πριν ο σπουδαίος Πολωνοεβραίος γιατρός και παιδαγωγός Γιάνους Κόρτσακ. Με τα δικά του λόγια: «Σαν να υπάρχουν δυο ζωές: η μία σοβαρή, σεβαστή και η άλλη επιεικώς ανεκτική, μικρότερης αξίας. Λέμε: μελλοντικός άνθρωπος, μελλοντικός εργαζόμενος, μελλοντικός πολίτης. Λέμε ότι θα γίνουν, ότι αργότερα θα ξεκινήσουν πραγματικά, ότι θα ξεκινήσουν σοβαρά μόλις στο μέλλον. [...] Μια ανήσυχη προσμονή για αυτό που θα γίνει αυξάνει την υποτίμηση αυτού που ήδη υπάρχει». Την ευθύνη λοιπόν για τα παιδιά την έχουν πρωτίστως οι ενήλικοι κι άρα οφείλουμε να ενδυναμώσουμε τη δημοκρατία μέσα στη σχολική κοινότητα, όπου τα παιδιά περνάνε σχεδόν τη μισή μέρα τους. Μέσα από δημοκρατικούς θεσμούς όπως το
Συμβούλιο Τάξης, μέσα από τον δρόμο της συμπερίληψης, τα παιδιά μαθαίνουν όχι μόνο να λύνουν τα προβλήματά τους, αλλά και να εκφράζονται καλλιτεχνικά, να δημιουργούν τα δικά τους έργα, να εκφράζουν τη γνώμη τους στην ευρύτερη κοινότητα. Και πόσο σημαντική είναι η επαφή των παιδιών με την τέχνη και τον πολιτισμό! Πόσο επωφελής γι’ αυτά! Οι τέχνες είναι η βασιλική οδός, η πλατιά λεωφόρος που οδηγεί στις ψυχές των παιδιών μας. Τι πολύτιμα εργαλεία για την εκπαίδευση! Θέλουμε στα σχολεία μας όσο γίνεται περισσότερους θεατρολόγους, ηθοποιούς, χορευτές, μουσικούς, κινηματογραφιστές, εικαστικούς! Και είναι να τραβάς τα μαλλιά σου με την προχειρότητα και την ευκολία που η κυβέρνηση, αγνοώντας τη γνώμη σχεδόν του συνόλου του καλλιτεχνικού κόσμου, με ένα προεδρικό διάταγμα διαγράφει (ύπουλα, μέσα στις γιορτές) τις σπουδές των καλλιτεχνών των παραστατικών τεχνών (θέατρο, χορός, κινηματογράφος) και τους εξισώνει με αποφοίτους Λυκείου! Και τους πετάει έτσι έξω και από τα σχολεία! Τι να πεις! Εύγε στην ηγεσία του υπουργείου ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ