EEDDA magazine No 88

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ (ΕΕΔΔΑ) • Γραφεία: Μενάνδρου 54, Αθήνα 10431

➤ για τα δικαιωματα των εργατων γησ

➤ εργατικοι και λαϊκοι αγωνεσ παντού

➤ οχι στισ δολοφονικεσ επιθεσεισ τού ισραηλ

➤ η εεδδα για τα ανθρωπινα δικαιωματα στην κούβα

Δεν πρόφτασε να στεγνώσει η απόγνωση στα μάτια από τις εικόνες φρίκης των σεισμόπληκτων λαών της Τουρκίας και της Συρίας, με τους χιλιάδες θαμμένους κάτω από τα ερείπια των «χάρτινων» πολυκατοικιών, χτισμένων όπως-όπως σε σαθρά εδάφη, για να στεγάσουν τους απόκληρους αυτής της γης και να αυγατίσουν τα κέρδη μεγάλων και μικρότερων ιδιωτικών κατασκευαστικών εταιριών. Δεν πρόφτασε ούτε να καταλαγιάσει η συγκίνηση από τις συγκλονιστικές στιγμές αλληλεγγύης που επέδειξε ο ελληνικός λαός απέναντι στα εκατομμύρια ζωντανών που απέμειναν άστεγοι με μόνη τους «ελπίδα» τις πολιτικάντικες υποσχέσεις για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν, και η Ελλάδα έζησε ξανά έναν καινούργιο εφιάλτη, αυτή τη φορά στη χώρα μας, στα Τέμπη.

Δυο τρένα που συγκρούστηκαν και εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες, στην πλειονότητά τους νέες και νέοι. Παιδιά που δεν πρόφτασαν να ζήσουν, που κάποιοι τους στέρησαν το δικαίωμα να χαρούν, να ονειρευτούν, να ερωτευτούν, να κάνουν δικά τους παιδιά. Και από την άλλη, οι τραγικές φιγούρες των ανθρώπων που με την απόγνωση στα μάτια περίμεναν να μάθουν αν οι δικοί τους βρίσκονται ανάμεσα στους ζωντανούς ή τραυματίες στα νοσοκομεία. Μετά η αργόσυρτη αναμονή της ταυτοποίησης των σορών. Και οι συγγενείς να φεύγουν από τον τόπο του νέου αυτού εγκλήματος για να πάνε να κηδέψουν ό,τι είχε απομείνει από τους ανθρώπους τους. Κάποιοι χωρίς τίποτα. Ένα «πάρε με μόλις φτάσεις» που έμεινε αναπάντητο και ένα «γιατί» που δεν θα πάρει ποτέ απάντηση αν δεν την απαιτήσουμε όλοι μαζί. Να ακούγεται το ηχογραφημένο μήνυμα των μηχανοδηγών που φεύγοντας έλεγαν «καλό βράδυ». Και να ξέρεις ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν πια, ότι μόνο η φωνή τους θα μείνει στο διηνεκές να εύχεται «καλό βράδυ».

Μετά βρέθηκε ο ένοχος! Ο «χωρίς εμπειρία» σταθμάρχης, αυτός που, κατά «έγκυρες» πληροφορίες, την ώρα του δυστυχήματος γλεντούσε, αυτός που είχε διοριστεί με ρουσφέτι. Πριν το δυστύχημα, βέβαια, ένοχοι ήταν εκείνοι οι «κακοί» συνδικαλιστές που όλο απεργίες κάνουν και ταλαιπωρούν το επιβατηγό κοινό. Εκείνοι που όλο απαιτούν χωρίς να δικαιούνται γιατί είναι προνομιούχοι. Εκείνοι που οι προειδοποιήσεις τους για το επερχόμενο και προδιαγεγραμμένο έγκλημα πετάχτηκαν στα σκουπίδια για να μπορούν άνετα οι «αθώοι» του εγκλήματος αυτού να τους κατηγορούν με άνεση.

Αθώοι αυτοί που διόρισαν τον σταθμάρχη. Αθώοι αυτοί που πούλησαν την εταιρία σε ιταλούς ιδιώτες. Αθώοι αυτοί που την έκοψαν στα τρία με τα δυο κερδοφόρα τμήματά της ιδιωτικοποιημένα για να κερδίζουν οι ιδιώτες και το κοστοβόρο να παραμένει στο δημόσιο για να το πληρώνουν τα συνήθη υποζύγια, αλλά και για να μπορεί ο ένας να ρίχνει το φταίξιμο στον άλλο για να μη βρεθεί ο πραγματικός ένοχος. Αθώοι εκείνοι που, ενώ αγόρασαν το σύστημα ασφαλείας το οποίο ακριβοπλήρωσαν με χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων, μετά το έβαλαν στην αποθήκη γιατί, λέει, δεν συνέφερε την εταιρία, εκείνοι που άφησαν συρμούς και ράγες χωρίς συντήρηση και προστασία. Αθώοι όσοι μείωσαν το προσωπικό στο ελάχιστο για να αυγατίσουν τα κέρδη τους οι ιδιοκτήτες, κι ας ξεθεώνονται στις απλήρωτες, βάση του νόμου, υπερωρίες οι εργαζόμενοι. Αθώα και η Ευρωπαϊκή

Ένωση που έβγαλε φιρμάνι ότι, αν η ασφάλεια κοστίζει, απλά την ξεχνάμε!

Οι σεισμοί στην Τουρκία και τη Συρία, όπως και το δυστύχημα στα Τέμπη έχουν έναν κοινό ένοχο: τον καπιταλισμό. Αυτόν που έχει αναγορεύσει το κέρδος σε μοναδικό θεό, που δίνει νομοθετικό άλλοθι στους μεγαλοκαρχαρίες να κερδοσκοπούν σε βάρος των εργατών, που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Μήπως ήρθε ο καιρός να ξεσηκωθούμε και να τιμωρήσουμε τον πραγματικό ένοχο;

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

εργατικοι και λαϊκοι

αγωνεσ παντού!

ους τελευταίους μήνες, στις περισσότερες

χώρες της Ευρώπης

πραγματοποιούνται τεράστιες

διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις,

απεργίες, διαδηλώσεις,

συγκεντρώσεις ενάντια στις

αυξήσεις των τιμών των τροφίμων,

του ρεύματος, της θέρμανσης, ενάντια στην απαξίωση των

δημόσιων νοσοκομείων και

σχολείων, ενάντια στα αντιλαϊκά

μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις

για το ασφαλιστικό, την ηλικία

συνταξιοδότησης, κλπ. Θύματα

όλων αυτών είναι οι εργαζόμενοι, η αγροτιά, η νεολαία, οι γυναίκες, οι συνταξιούχοι. Ιδιαίτερα στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, στη Γαλλία, τη Βρετανία, τη Γερμανία, οι κινητοποιήσεις είναι πολύ μαζικές και μαχητικές.

Ας δούμε μερικές

χαρακτηριστικές κινητοποιήσεις τους τελευταίους μήνες.

Γαλλία, 31 Γεναρη

Πανεθνίκη ημερα

αΠερΓίών καί

δίαδηλώσεών

Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλη

κινητοποίηση μετά από εκείνη

στις 19 Γενάρη, όταν περισσότεροι

από ένα εκατομμύριο άνθρωποι

διαδήλωσαν κατά αντιδραστικών

ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων.

Οι απεργίες εκείνης της ημέρας

σταμάτησαν τα τρένα, μπλόκαραν

τα διυλιστήρια και περιόρισαν την

παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Ο γάλλος υπουργός Μεταφορών

δήλωσε ότι η κυβέρνηση παραμένει

ανοικτή σε παραπέρα συνομιλίες

με τα συνδικάτα μεν αλλά δεν

διαπραγματεύεται το βασικό στόχο

της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης

που είναι η αύξηση της ηλικίας

συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια

στα 64 έτη. Η κυβέρνηση θέλει

να αυξήσει σταδιακά την ηλικία

συνταξιοδότησης κατά τρεις μήνες

ετησίως από το Σεπτέμβρη, έως

το 2030, και σχεδιάζει επίσης να

αυξήσει το χρονικό διάστημα

που οι εργαζόμενοι καταβάλλουν

εισφορές κοινωνικής ασφάλισης.

Τα συνδικάτα εμφανίζονται

ενωμένα και έχουν δηλώσει ότι

θα συνεχίσουν τις απεργίες και τις

διαδηλώσεις μέχρι η κυβέρνηση να εγκαταλείψει τα σχέδιά της.

Ο Μακρόν ισχυρίστηκε

κινδυνολογώντας ότι χωρίς τις

αλλαγές το συνταξιοδοτικό

σύστημα της Γαλλίας δεν μπορεί

να παραμείνει οικονομικά βιώσιμο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις των

συνδικάτων, πραγματοποιήθηκε

στο Παρίσι η μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση που έχει πραγματοποιηθεί στη

γαλλική πρωτεύουσα από το 2000. Στο κέντρο του Παρισιού

η προσέλευση των απεργών

διαδηλωτών ήταν τέτοια

που η προγραμματισμένη

ΜΑΡΤΗΣ

συγκέντρωση άρχισε με τρεις ώρες

καθυστέρηση, καθώς κατέφθαναν

από παντού μαζικά μπλοκ από

διάφορους παραγωγικούς κλάδους.

Μεγαλειώδης ήταν η απεργιακή

κινητοποίηση και στη Μασσαλία,

με πάνω από 200.000 απεργούς να

κατεβαίνουν στους δρόμους της

δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της

Γαλλίας.

ΒρεΤανία, 2 ΦλεΒαρη

Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι

συμμετείχαν στις κλιμακούμενες

απεργιακές κινητοποιήσεις στη

Βρετανία, σε μια σειρά από

κλάδους, σε όλες τις βαθμίδες

της εκπαίδευσης, σε κρατικές

υπηρεσίες, στους σιδηρόδρομους

κ.α., εντείνοντας τον αγώνα για

ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και

εργασιακά δικαιώματα, απέναντι

στην τεράστια αύξηση του

πληθωρισμού και την αδιαλλαξία

της κυβέρνησης και των εργοδοτών.

Πραγματοποιήθηκαν και μια σειρά

από κοινές συγκεντρώσεις και

διαδηλώσεις, με τη συμμετοχή

απεργών διαφόρων κλάδων, στο

Λονδίνο και αλλού. Στο επίκεντρο

έθεσαν και την υπεράσπιση

του απεργιακού δικαιώματος,

στο οποίο επιχειρούνται νέα

χτυπήματα.

Χιλιάδες σιδηροδρομικοί υπάλληλοι, ανταποκρινόμενοι

στο κάλεσμα του κλαδικού τους

Συνδικάτου, κλιμάκωσαν τον πολύμηνο απεργιακό αγώνα τους, αναγκάζοντας την εργοδοσία να

φέρει νέα πρόταση σχετικά με

τα αιτήματά τους. Σύμφωνα με

βρετανικά ΜΜΕ, η νέα πρόταση

της εργοδοσίας περιλαμβάνει

σταδιακές αυξήσεις 9% ως 14%

σε δύο χρόνια και βελτιώσεις

επιδομάτων σε εργαζόμενους που

δουλεύουν στα σιδηροδρομικά

δίκτυα του Λονδίνου. Πάνω

από 100.000 δημόσιοι

υπάλληλοι πραγματοποίησαν

24ωρη απεργία -θεωρείται η

μεγαλύτερη στο βρετανικό

δημόσιο εδώ και πολλά χρόνιαδιεκδικώντας αυξήσεις μισθών

κατά τουλάχιστον 10%, βελτιωμένα

συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά

προγράμματα. Οι αυξήσεις που

αντιπροτείνει η κυβέρνηση

παραμένουν μόλις στο 2% ως 3%.

Συνολικά, υπολογίζεται πως

σε Αγγλία, Ουαλία και Σκοτία

έκαναν απεργία πάνω από 500.000 εργαζόμενοι, μεταξύ των οποίων πολλές δεκάδες χιλιάδες δάσκαλοι και καθηγητές που διαδήλωσαν απαιτώντας αύξηση μισθών, βελτίωση συνθηκών εργασίας και αύξηση δαπανών για τη δημόσια παιδεία. Μαζί με τους περίπου 70.000 απεργούς υπαλλήλους σε πάνω από 150 πανεπιστήμια και κολέγια (εκπαιδευτικοί, διοικητικό προσωπικό), διαδήλωσαν και χιλιάδες φοιτητές σε μεγάλες πόλεις της Βρετανίας.

Την ώρα που η αντεργατική επίθεση πλήττει όλους τους εργαζόμενους, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η κυβέρνηση κατέφυγε στις γνωστές προσπάθειες διάσπασης των εργαζομένων δηλώνοντας: «Θέλουμε περαιτέρω συζητήσεις

με τα συνδικάτα αλλά πρέπει να είμαστε δίκαιοι με τους φορολογούμενους, καθώς πολλοί από αυτούς δεν δουλεύουν στο

δημόσιο τομέα (…) Όπως είδαμε από την έκθεση του ΔΝΤ αυτή τη βδομάδα, ο πληθωρισμός είναι ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους για τα εισοδήματα του λαού και η κυβέρνηση θα συνεχίσει να τηρεί υπεύθυνη στάση για να εξασφαλίσει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι αμείβονται δίκαια, αλλά και ότι οι αμοιβές τους είναι προσιτές για τους φορολογούμενους».

αΠερΓία σΤην Πολυεθνίκη αμαΖον Απεργιακό αγώνα ξεκίνησαν τη νέα χρονιά εκατοντάδες εργαζόμενοι στη μεγάλη αποθήκη της «Αmazon» στο Κόβεντρι της κεντρικής Αγγλίας, ψηφίζοντας πρόταση για απεργίες με κεντρικό αίτημα ωρομίσθιο ύψους 15 στερλινών. Στην ψηφοφορία συμμετείχε το 63% των εργαζομένων στην αποθήκη και το 98% απ’ αυτούς υποστήριξε

την πρόταση για απεργία που

κατέθεσε το σωματείο GMB. Το

συνδικάτο χαιρέτισε την απόφαση ως σημαντική νίκη, δεδομένων των

εκβιαστικών πιέσεων που ασκεί

η εργοδοσία. Πρόκειται για την πρώτη απεργία σε αποθήκες της «Amazon» στη Βρετανία

Την ίδια ώρα, στη Γερμανία, σε κυλιόμενες απεργίες στις

αποθήκες της «Amazon» σε

όλη τη χώρα καλεί το συνδικάτο

Ver.di, διεκδικώντας αυξήσεις

στους μισθούς, με στόχο

να μεγιστοποιηθεί η πίεση

απέναντι στον αμερικανικό

κολοσσό κατά την εμπορική

δραστηριότητα πριν από τις

γιορτές των Χριστουγέννων.

Το συνδικάτο ανέφερε ότι σε

απάντηση στις «αυξήσεις» μισθών, που υστερούσαν σε σχέση με

τον πληθωρισμό, κάλεσε τους

εργαζόμενους σε 7 γερμανικά

κέντρα διανομής να σταματήσουν

την εργασία τους. Η Γερμανία

είναι η μεγαλύτερη αγορά της

«Amazon» μετά τις ΗΠΑ και το

Ver.di οργανώνει απεργίες στις

γερμανικές εγκαταστάσεις της

εταιρίας από το 2013 σε μια

μακροχρόνια διαμαρτυρία για

τους χαμηλούς μισθούς και τις

κακές συνθήκες εργασίας, καθώς

η «Amazon» δεν αναγνωρίζει

Συλλογικές Συμβάσεις στη

Γερμανία.

Γερμανία, 23 Γεναρη

24ώρη αΠερΓία Γία Τουσ

ερΓαΖομενουσ σΤο

αεροδρομίο ΒερολίνουΒρανδεμΒουρΓου

Το συνδικάτο των εργαζομένων

Ver.di απαιτεί αύξηση μηνιαίου

μισθού ύψους 500 ευρώ για το

προσωπικό εδάφους και τους

υπαλλήλους της εταιρίας, με τη

συλλογική σύμβαση να ισχύει για

12 μήνες. Το γερμανικό συνδικάτο

είπε ότι η πλευρά των εργοδοτών

απαιτεί μεγαλύτερες περιόδους

συμβάσεων τόσο για τις υπηρεσίες

εδάφους όσο και για την εταιρία διαχείρισης του αεροδρομίου.

Εκτός από τη διοίκηση, η εταιρία απασχολεί επίσης πυροσβέστες, ασφάλεια αεροδρομίου και διαχείριση κυκλοφορίας. Σύμφωνα με το Ver.di, 6.000 εργαζόμενοι επηρεάζονται από τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις.

Οι διαπραγματεύσεις για τους εργαζόμενους στην αεροπορική

ασφάλεια διεξάγονται σε

εθνικό επίπεδο, αλλά σε επτά γύρους διαπραγματεύσεων δεν σημειώθηκε «σχεδόν καμία πρόοδος». «Δεν υπάρχει ακόμη καμία ένδειξη από τους εργοδότες ότι θέλουν να βρεθεί μια λύση», ανέφερε το συνδικάτο. Το ίδιο αναφέρει πως οι διαπραγματεύσεις αφορούν «αύξηση αμοιβών υπερωριών νυχτερινής βάρδιας, για Κυριακές, αργίες και Σάββατο καθώς και για καλύτερη συλλογική

ΜΑΡΤΗΣ 2023

ΜΑΡΤΗΣ

σύμβαση για την πληρωμή των υπερωριών».

Γερμανία, 22 Γεναρη Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στα ταχυδρομεία της Deutsche Post βρίσκονται σε απεργιακές

κινητοποιήσεις στη Γερμανία, διεκδικώντας Συλλογική Σύμβαση με ουσιαστικές αυξήσεις μισθών. Πραγματοποιήθηκε απεργία

στα κέντρα επιστολών και

δεμάτων, ενώ το συνδικάτο Ver.

di κάλεσε σε απεργία σε όλες της

υπηρεσίες. Σύμφωνα με το Ver.

di, περίπου 15.000 εργαζόμενοι

συμμετείχαν στις απεργίες στα

κέντρα επιστολών και δεμάτων,

ενώ συνολικά 30.000 εργαζόμενοι

συμμετείχαν στις προειδοποιητικές

απεργίες σε εθνικό επίπεδο.

Χαρακτηριστικά, σύμφωνα με

τις τρέχουσες πληροφορίες, επηρεάστηκαν περίπου ένα

εκατομμύριο δέματα και τρία

εκατομμύρια επιστολές.

Το συνδικάτο ζητά αύξηση 15%

για περίοδο σύμβασης ενός έτους, υπογραμμίζοντας τις πραγματικές

μισθολογικές απώλειες των

εργαζομένων από την τεράστια

ακρίβεια.

Η εργοδοσία μετά από δύο

γύρους διαπραγματεύσεων

εξακολουθεί να απορρίπτει τα

αιτήματα των εργαζομένων ως

τάχα «μη ρεαλιστικά». Κι αυτό

παρά το γεγονός ότι η εταιρία

περιμένει λειτουργικά κέρδη –

ρεκόρ για το 2022, ύψους 8,4

δισ. ευρώ, από τα οποία τα 1,35

δισ. ευρώ προέρχονται από τις

υπηρεσίες γραμμάτων και δεμάτων

μέσα στη Γερμανία. Συνολικότερα, ο μονοπωλιακός όμιλος Deutsche Post DHL Group έχει περίπου

590 χιλιάδες εργαζόμενους, με τεράστιο κύκλο εργασιών

εκτός Γερμανίας, από τον οποίο

προέρχονται τα περισσότερα

κέρδη του.

ΠορΤοΓαλία, 10 Γεναρη

Επταήμερη απεργία στα

τέλη Γενάρη, προκειμένου να

διαμαρτυρηθούν για τις περικοπές

μισθών, πραγματοποίησαν

οι εργαζόμενοι καμπίνας των

αεροσκαφών της εταιρίας TAP

Air Portugal, όπως ανακοίνωσαν

οι εκπρόσωποί τους. Η απεργία

πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο

των διαπραγματεύσεων για μια νέα συμφωνία μεταξύ των πληρωμάτων καμπίνας των αεροσκαφών και της διοίκησης της TAP. Η πρόταση που κατατέθηκε στα τέλη Δεκέμβρη, με στόχο την αποφυγή μιας νέας κινητοποίησης, απορρίφθηκε από τη γενική συνέλευση του SNPVAC και αυτό, αφότου τα μέλη των πληρωμάτων καμπίνας των αεροσκαφών προχώρησαν σε απεργία στις 8 και 9 Δεκέμβρη. Η αεροπορική εταιρία πρόκειται να ιδιωτικοποιηθεί και έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον η Air France-KLM. Ο αεροπορικός όμιλος κρατικοποιήθηκε το 2020 προκειμένου να εφαρμοσθεί ένα σχέδιο «αναδιάρθρωσης» σε συμφωνία της κυβέρνησης με την ΕΕ και προέβλεπε μεταξύ άλλων μείωση των εργαζομένων, μείωση των μισθών και μείωση του στόλου.

ηΠα, 8 δεκεμΒρη Περισσότεροι από 1.100 εργαζόμενοι στην εφημερίδα New York Times απέργησαν στις 8 Δεκέμβρη, ανακοίνωσε το συνδικάτο τους, κάνοντας λόγο για την «αποτυχία της εταιρίας να διαπραγματευθεί «καλή τη πίστει» τη νέα συλλογική σύμβαση εργασίας. Οι εργαζόμενοι στη σύνταξη της εφημερίδας, όπως και άλλοι εργαζόμενοι που ανήκουν στο συνδικάτο NewsGuild της Νέας Υόρκης, είχαν δώσει διορία στην εταιρία μέχρι τις 8 Δεκέμβρη για να ανανεώσει τη συλλογική σύμβαση εργασίας, η οποία έληξε το Μάρτη του 2021. Όπως μετέδωσε το Associated Press, οι δύο πλευρές είχαν κάποιες συζητήσεις λίγο πριν, αλλά εξακολουθούν να διαφωνούν σε ζητήματα όπως η αύξηση μισθών και η πολιτική για την τηλεργασία.

Αυτή η 24ωρη απεργία είναι η πρώτη που πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, σε μια περίοδο που στις ΗΠΑ

οι εργαζόμενοι σε τεράστιους μονοπωλιακούς ομίλους όπως η Amazon, η Starbucks και η Apple προσπαθούν να οργανωθούν και να κινητοποιηθούν.

σουηδία, 4 ΦλεΒαρη συΓκενΤρώση καί Πορεία σΤη σΤοκχολμη Γία αυξησείσ σΤουσ μίσθουσ Μαχητική συγκέντρωση και πορεία στο κέντρο της Στοκχόλμης για γενναίες αυξήσεις στους μισθούς και ενάντια στις αυξήσεις στις τιμές, ρεύμα κλπ. πραγματοποιήθηκε μετά από το κάλεσμα που έκαναν το συνδικάτο εργαζόμενων στο μετρό και το σωματείο οδηγών στα λεωφορεία της εταιρίας Nobina. Πολλοί εργαζόμενοι και από άλλους κλάδους, οικοδόμοι, εμπόριο, καθαριστές κλπ. συμμετείχαν στη διαδήλωση όπως και πολλοί έλληνες μετανάστες μετά από κάλεσμα της Ελληνικής Κοινότητας Στοκχόλμης. Ο πρόεδρος του συνδικάτου εργαζόμενων στο μετρό της Στοκχόλμης που πήρε την πρωτοβουλία, τόνισε ότι είναι καιρός τα πρωτοβάθμια συνδικάτα και η εργατική τάξη να υψώσουν το ανάστημά τους, αναλαμβάνοντας «την πρωτοβουλία ενάντια στην τρέχουσα κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι εργαζόμενοι. Όπου οι μισθοί μας μειώνονται από τον πληθωρισμό, οι εργοδότες επιτίθενται στα συνδικάτα και την εργατική τάξη με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων στις συλλογικές μας συμβάσεις και των επιθέσεων υπέρ της απελευθέρωσης των απολύσεων, του περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία, της αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης κλπ. Το κράτος στηρίζει επίσης με εκατοντάδες δισεκατομμύρια κορώνες τη λεγόμενη αμυντική βιομηχανία, ενώ εμείς οι εργαζόμενοι πρέπει να αναλάβουμε ¨την ευθύνη μας¨. Ζητάμε πραγματικές αυξήσεις μισθών και όχι ψίχουλα!» Και κατέληξε λέγοντας: «Οι εργαζόμενοι απαιτούν την κάλυψη της μείωσης των μισθών λόγω του πληθωρισμού, την αύξηση των μισθών για να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες, να μειωθεί η τιμή του ρεύματος και να παγώσουν τα ενοίκια, οι τιμές των αγαθών στα σουπερμάρκετ κλπ.». Επίσης κάλεσε σε συνέχιση των κινητοποιήσεων και πρότεινε και άλλα πρωτοβάθμια συνδικάτα να συμπορευθούν σε αυτόν τον αγώνα.

ηδιμερής συμφωνία που υπέγραψε πέρυσι η ελληνική κυβέρνηση με την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές

δεν λύνει κανένα από τα οξυμένα προβλήματα των εργατών γης. Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη αναφορικά με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργατών γης, που όπως είναι γνωστό και καταγγέλλεται συστηματικά εδώ και χρόνια ζουν ακόμα και σε παραπήγματα, στη λάσπη λόγω των ρήσεων, χωρίς τουαλέτα και καθαρό νερό και ότι για αυτή την αθλιότητα πληρώνουν και νοίκι. Ούτε για τα άθλια μεροκάματα, τη δουλειά από τα χαράματα μέχρι τη δύση του ήλιου χωρίς να γίνεται κανενός είδους έλεγχος είτε για θέματα υγείας και ασφάλειας, είτε για τα υπόλοιπα εργατικά δικαιώματα αφού τα

χωράφια είναι και εκτός δικαιοδοσίας Σ.ΕΠ.Ε..

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κυβερνήσεις ανοιγοκλείνουν τη στρόφιγγα των ροών ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων σε φτηνό εργατικό δυναμικό. Οι διμερείς διακρατικές συμφωνίες δίνουν σάρκα και οστά σε αυτή την πολιτική και υπογράφονται για να διασφαλιστεί πάμφθηνο και ευέλικτο εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα για τις αγροτικές εργασίες, δηλαδή για να συμπιεστεί συνολικά η τιμή της εργατικής δύναμης ελλήνων και ξένων εργαζομένων. Βασίζονται στην αντικειμενική και δηλωμένη σε όλους τους τόνους ανάγκη των μεγαλοεργοδοτών για χιλιάδες φτηνά εργατικά χέρια. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος για τυχόν «παρεκκλίσεις» στις ψηφοφορίες στην ελληνική βουλή για «υπέρ» που γίνονται «παρών», ότι ο αριθμός των φτηνών εργατικών χεριών δεν είναι αρκετός. Το ζήτημα αφορά δεκάδες χιλιάδες εργάτες.

Η συμφωνία με το Μπαγκλαντές αφορά ανά έτος 4.000 άδειες παραμονής διάρκειας 5 ετών. Δίνεται η δυνατότητα σε 15.000 προερχόμενους από το ίδιο κράτος που διαμένουν στην Ελλάδα να ενταχθούν στο καθεστώς των αδειών εποχικής εργασίας και οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν και παράβολα. Με αυτές τις άδειες προβλέπεται  υποχρεωτική

επιστροφή στη χώρα προέλευσης στο 9μηνο και έχουν «ταβάνι» για τον εργαζόμενο την 5ετία. Απαγορεύεται η  δυνατότητα να έρθει στην Ελλάδα η οικογένεια του εργαζόμενου, αλλά αντίθετα με το πρόσχημα της οικογενειακής επανένωσης, ο εργαζόμενος επιστρέφει υποχρεωτικά στη χώρα του, δηλαδή ουσιαστικά απελαύνεται.

Το Γενάρη του 2023 κυρώθηκε μια ανάλογης κοπής συμφωνία στην ελληνική βουλή, η συμφωνία με την Αίγυπτο, για τη νόμιμη, όπως τη χαρακτηρίζουν αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, μετάκληση 5.000 εργατών γης από την Αίγυπτο. Ούτε φυσικά αυτή η συμφωνία δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα των εργατών και φυσικά τα οξυμένα προβλήματα που τσακίζουν το εισόδημα των βιοπαλαιστών αγροτών, αφού ήδη η εφαρμοζόμενη διαδικασία της μετάκλησης, η γραφειοκρατία, τα παράβολα κ.ά. είναι απαγορευτικά. Οι αγρότες, θέλουν εργάτες που να μένουν μόνιμα στα χωριά, να είναι νόμιμοι, ελεύθεροι, να δουλεύουν μαζί τους στις διάφορες εποχιακές εργασίες. Πρόκειται για συμφωνίες για να αβγατίζουν τα αιματοβαμμένα κέρδη των μεγαλοεργοδοτών.  Είναι ενταγμένες στο πλαίσιο του νέου Συμφώνου της ΕΕ για τη Μετανάστευση και το Άσυλο και τον πυλώνα για τη νόμιμη και εύτακτη μετανάστευση και ενθαρρύνεται η υπογραφή τους χωρίς δικαιώματα για τους μετανάστες – εργάτες. Φτάνουν ακόμα και στο σημείο να μην υπολογίζονται ως χρόνος διαμονής για τη χορήγηση άδειας παραμονής σοβαροί λόγοι, ακόμα και υγείας.

Οι μετανάστες έχουν πληρώσει βαρύ φόρο αίματος για να βγάζουν υπέρογκα κέρδη οι τσιφλικάδες. Ο νόμος του κέρδους που αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ζωή ως καύσιμη ύλη για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων δεν αλλάζει, μόνο ανατρέπεται. Όλοι μαζί μετανάστες και έλληνες εργάτες παλεύουμε ενωμένοι για έναν κόσμο λεύτερο και δίκαιο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

καταγγελια για το θανατο

τού 16χρονού ρομα

Στις 13 Δεκέμβρη, η ΕΕΔΔΑ έβγαλε την εξής ανακοίνωση για το φόνο του νεαρού Ρομά

από αστυνομικούς:

«Η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ) καταγγέλλει την

ένταση της βίας, της καταστολής και της αυθαιρεσίας του αστικού κράτους, που δεν διστάζει να ποδοπατά την αξία της ανθρώπινης ζωής, φτάνοντας μέχρι τη δολοφονία.

Σε μια περίοδο που ο λαός υποφέρει από την ακρίβεια, την ενεργειακή φτώχεια, την ανέχεια και τον αποκλεισμό από βασικά δικαιώματα ο 16χρονος Ρομά, Κώστας Φραγκούλης, δολοφονείται εν ψυχρώ, με μια σφαίρα στο κεφάλι από αστυνομικό της ομάδας ΔΙΑΣ, στη διάρκεια καταδίωξης. Το «έγκλημα» που διέπραξε ο 16χρονος ήταν η βενζίνη αξίας 20 ευρώ, που έβαλε στο αυτοκίνητό του και έφυγε χωρίς να πληρώσει.

Το νέο αυτό έγκλημα δεν είναι το πρώτο. Έρχεται να προστεθεί στη δολοφονία του άλλου 18χρονου Ρομά, Νίκου Σαμπάνη, στο Πέραμα το 2021, καθώς και στο μακρύ κατάλογο των εργατών που δολοφονούνται κάθε χρόνο από την απουσία μέτρων προστασίας και ασφάλειας στα εργασιακά κάτεργα που δουλεύουν, μόνο και μόνο επειδή είναι κόστος για τους εργοδότες.

Το αστικό κράτος φέρει ακέραια την ευθύνη για τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των

Ρομά καθώς και για την άρνησή του να εκπονήσει και να επιβάλλει σχέδιο για την κοινω-

νική τους ένταξη.

Είναι το ίδιο κράτος που με τους μηχανισμούς του ασκεί βία ενάντια σε εργαζόμενους και συνταξιούχους, που τους πετά έξω από τα σπίτια τους, που τους κόβει το ρεύμα επειδή

αδυνατούν να το πληρώσουν, ενάντια σε όλους εκείνους που πεθαίνουν στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν χρησιμοποιώντας πρωτόγονα μέσα. Διώκει μεθοδικά το ταξικό συνδικαλιστικό και μαζικό κίνημα που διεκδικεί με συνέπεια μόρφωση, δουλειά, υγεία, στέγη και

ζωή με δικαιώματα για όλους. Καταστέλλει με αγριότητα τις αντιδράσεις των φοιτητών

από τους οποίους στερεί βασικές υποδομές σε σχολές και φοιτητικές εστίες καθιστώντας

τη νεολαία, γενικότερα, θύμα της λογικής «κόστος-όφελος». Με την ίδια βαρβαρότητα

κυνηγά πρόσφυγες και μετανάστες, αφού πρώτα τους μετατρέπει στα μάτια των ντόπιων σε αποδιοπομπαίους τράγους για όλα τα δεινά που υφίστανται εξαιτίας της πολιτικής του.

Καταγγέλλουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη δολοφονία του 16χρονου Κώστα.

Στηρίζουμε τις προσπάθειες των γονιών του, των συγγενών και φίλων του να μην περάσει η συγκάλυψη αυτής της δολοφονίας. Δηλώνουμε αλληλέγγυοι στους συνδικαλιστικούς

φορείς των Ρομά, που αγωνίζονται για να τους εξασφαλίσουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Καλούμε την ελληνική κοινωνία

άθε πέντε χρόνια, το

Γραφείο της Ύπατης

Αρμοστείας του ΟΗΕ για

τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ελέγχει

όλα τα κράτη μέλη του ΟΗΕ για

την κατάσταση των ανθρωπίνων

δικαιωμάτων στη χώρα τους. Αυτός

ο μηχανισμός της «Οικουμενικής

Περιοδικής Εξέτασης», όπως

ονομάζεται, του Συμβουλίου

Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του

ΟΗΕ, καθιερώθηκε το 2006 και

σ’ αυτά τα πλαίσια, μπορούν να

τοποθετηθούν θετικά ή αρνητικά

και μια σειρά οργανισμοί και

οργανώσεις, όπως κοινωνικές και

μαζικές οργανώσεις, δηλαδή η

λεγόμενη «κοινωνία των πολιτών», στέλνοντας τις απόψεις τους για όποια χώρα θέλουν.

Η ΕΕΔΔΑ από την αρχή

συμμετείχε σ’ αυτή τη διαδικασία, στέλνοντας τις εμπειρίες της

για τα ανθρώπινα δικαιώματα

στην Κούβα, αρχικά σαν μέλος

της Ομάδας του Νότου (Grupo

Sur), ενός συντονιστικού για τη

Λατινική Αμερική που υπήρχε

τότε, και από το 2018 μόνη της, σαν μαζική οργάνωση που

ασχολείται με την Κούβα. Από την Ελλάδα τοποθετήθηκαν φέτος και

πολλές άλλες οργανώσεις, όπως

ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος

Φιλίας & Αλληλεγγύης, το ΠΑΜΕ, η ΕΕΔΥΕ, η ΟΓΕ κ.ά.

Στο 6-σέλιδο κείμενο που

έστειλε η ΕΕΔΔΑ στα τέλη

Μάρτη, μετά την εισηγητική

παρουσίαση της οργάνωσης και

των δραστηριοτήτων της, αναφέρει

ότι γνωρίζει καλά την κατάσταση

στην Κούβα από τις τακτικές

επισκέψεις μελών της και τις

στενές επαφές της με αντίστοιχες

κουβανικές μαζικές οργανώσεις.

Σε όλες τις περιπτώσεις, συγκρίνει

την κατάσταση στην Κούβα με

τις χώρες της Ασίας, Αφρικής και

φυσικά με τη Λατινική Αμερική, που

είναι ο φυσικός της χώρος, αλλά

και με τις οικονομικά αναπτυγμένες

χώρες της Ευρώπης, τις ΗΠΑ,

κλπ. Το κείμενο αναφέρεται σε

6 βασικά, κατά τη γνώμη μας, ζητήματα:

1. Πολιτικό σύστημα και εκλογές

2. ανθρώπινα δικαιώματα γενικά

3. υγεία

4. Παιδεία

5. Άτομα με ειδικές ανάγκες

6. αποκλεισμός

1. Στο πρώτο θέμα αναφέρεται σε

δύο βασικά ζητήματα:

● Στον πραγματικά δημοκρατικό

τρόπο λήψης των αποφάσεων

μέσω συνελεύσεων στους

τόπους δουλειάς, σπουδών,

στις μαζικές οργανώσεις, στις

γειτονιές, κλπ., δηλαδή με όλο

το λαό, όπου συζητιούνται

όλα οι σοβαροί νόμοι που

πρόκειται να περάσουν από

την Εθνοσυνέλευση της

Λαϊκής Εξουσίας, τη Βουλή,

και προτείνουν τις αλλαγές

που θεωρούνται αναγκαίες.

η εεδδα για τα ανθρωπινα δικαιωματα στην κούβα

Οι προτάσεις δεν μένουν στα

χαρτιά, συγκεντρώνονται και

συζητιούνται από τα αρμόδια

όργανα και συμπεριλαμβάνονται

στα νομοσχέδια. Για παράδειγμα

στο Σύνταγμα της χώρας

άλλαξε το 60% του σχεδίου

που προτάθηκε και στο

δημοψήφισμα για την έγκρισή

του το 2019 ψήφισε υπέρ το

86,85% του εκλογικού σώματος,

ενώ στον Οικογενειακό Κώδικα

άλλαξε το 48% του σχεδίου και

στο δημοψήφισμα του 2022

ψήφισε υπέρ το 66,85%.

●

Στον τρόπο που διεξάγονται οι

εκλογές, στο γεγονός ότι όλοι

μπορούν να προτείνουν όλους

σε επίπεδο γειτονιάς ή μαζικών

οργανώσεων, ότι οι εκλεγμένοι

κάνουν τακτικά απολογισμό της

δουλειάς τους σ’ αυτούς που

τους ψήφισαν και είναι ανακλητοί

οποιαδήποτε στιγμή, και ότι

εκπροσωπούν τα συμφέροντα

όλου του κουβανικού λαού και

όχι μιας περιοχής ή οργάνωσης.

2. Στο θέμα των ανθρώπινων

δικαιωμάτων γενικά, η ΕΕΔΔΑ

αναφέρεται σε 6 βασικά ζητήματα:

● Στην πρόσβαση όλου του

πληθυσμού σε όλα τα ανθρώπινα

δικαιώματα και στο ότι στον

κρατικό προϋπολογισμό για

το 2023, το 72% πηγαίνει στον

κοινωνικό τομέα, υγεία,

● Για τις γυναίκες και τη συμμετοχή τους στη δημόσια διοίκηση, στον εκπαιδευτικό τομέα, στην υγεία, στην κοινωνική ζωή, κλπ.

● Για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους

● Παρά τον αποκλεισμό και τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κουβανικός λαός, βοηθάει και άλλες χώρες σε διάφορους τομείς, στην υγεία, την παιδεία, τον αθλητισμό, κλπ. Όπως έγινε με τον ιό Έμπολα στην Αφρική, με την Αϊτή με τους μεγάλους σεισμός, με το Πακιστάν, και γενικά όποιον λαό χρειάζεται βοήθεια σε περίπτωση φυσικών καταστροφών, σε πλημμύρες, σεισμούς, κυκλώνες, πανδημίες, κλπ.

● Στην Κούβα δεν υπάρχουν φυλετικές διακρίσεις, τα δικαιώματα στην άσκηση της οποιασδήποτε θρησκείας, στην έκφραση και συγκέντρωση κλπ, είναι κατοχυρωμένα, όπως αποδείχτηκε το 2021και με τα γεγονότα της 11ης του Ιούλη. ● Όταν η Κούβα μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα, δεν τα περιορίζει στο δικαίωμα έκφρασης, κλπ., αλλά περιλαμβάνει και το δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, την εργασία, την κατοικία, το πόσιμο

υγείας, με 9,2 γιατρούς για κάθε 1.000 κατοίκους, με τους εμβολιασμούς των παιδιών, και με το εκτεταμένο σύστημα παραγωγής κουβανικών φαρμάκων σε σημαντικές ασθένειες, όπως Πάρκινσον, Άλτσχάιμερ, σκλήρυνση, επιληψία, κλπ.

● Τη συνεργασία της Κούβας με κάθε χώρα που χρειάζεται βοήθεια, και συγκεκριμένα με 165 χώρες από τη νίκη της Επανάστασης μέχρι σήμερα, ενώ αυτή τη στιγμή υπάρχει κουβανικό ιατρικό προσωπικό σε 56 χώρες με 23.000 εργαζόμενους στον τομέα της υγείας ● Την αποτελεσματική αντιμετώπιση της COVID-19, όπου το 99,2% όσων ασθένησαν αποκαταστάθηκε, ενώ σημειώθηκαν 8.550 θάνατοι, δηλαδή ο δείκτης θνησιμότητας ήταν της τάξης του 0,77, τη στιγμή που παγκόσμια ήταν 1 και στην αμερικανική ήπειρο 1,54. Η Κούβα, παρά τον αποκλεισμό κατάφερε να έχει 3 εμβόλια κατά της COVID-19 και 2 υποψήφια εμβόλια, ήταν η πρώτη χώρα που προχώρησε στον εμβολιασμό παιδιών κάτω των δύο ετών και έστειλε 4.700 ειδικούς σε 42 χώρες που ζήτησαν τη βοήθειά της στην αντιμετώπιση του ιού.

αναλφαβητισμός είναι 0,2%.

● Όπως και στην υγεία, η Κούβα βοηθάει και άλλες χώρες κυρίως της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής, ενώ η κουβανική μέθοδος «Κι όμως εγώ μπορώ», έχει εφαρμοστεί και στη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία, τις ΗΠΑ, την Ισπανία, κ.ά., προσαρμοσμένη αντίστοιχα στις διάφορες γλώσσες.

5. Στο ζήτημα των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες η Κούβα έχει

καταφέρει πολλά. Υπάρχουν

334 ειδικά σχολεία, με 14.000

εκπαιδευτικό προσωπικό για

32.000 παιδιά και εφήβους. Όσοι

δεν μπορούν να μετακινηθούν

και να πάνε στο σχολείο, κάνουν

κανονικά μαθήματα στο σπίτι.

Εκτός από τα σχολικά μαθήματα,

κάνουν αθλητισμό, μαθαίνουν

κάποια δουλειά, συμμετέχουν στην

κοινωνική ζωή, ενώ ένα σημαντικό

μέρος αυτών των παιδιών

συνεχίζουν και στο Πανεπιστήμιο.

Για όσους τελειώνουν το

σχολείο το υπουργείο Εργασίας

και Κοινωνικής Ασφάλισης

εξασφαλίζει δουλειά, ανάλογα με

τις δυνατότητές τους. 6.

η τοποθέτηση της ΕΕΔΔΑ είναι ο αποκλεισμός που έχουν επιβάλει

οι ΗΠΑ στην Κούβα εδώ και πάνω

από 60 χρόνια και περιλαμβάνει

τέσσερα βασικά ζητήματα:

● Ο οικονομικός, εμπορικός και χρηματοπιστωτικός αποκλεισμός

της Κούβας από την κυβέρνηση

των ΗΠΑ εφαρμόστηκε επίσημα

από το 1962 και επιδεινώθηκε

από το 1991 με τους νόμους

Τοριτσέλι και Χελμς-Μπάρτον.

Η κυβέρνηση Τραμπ ψήφισε

άλλα 243 νέα μέτρα, που

εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση

του Μπάιντεν. Ο αποκλεισμός

είναι το κύριο εμπόδιο για

την ανάπτυξη της χώρας και

αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των βασικών δικαιωμάτων του

κουβανικού λαού, αφού αφορά

σ’ όλους τους τομείς της

καθημερινής ζωής.

● Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει

συμπεριλάβει την Κούβα στην

περίφημη λίστα του με τις χώρες

που προωθούν την τρομοκρατία,

πράγμα που δυσκολεύει

ιδιαίτερα τις επαφές και σχέσεις

της χώρας με άλλα κράτη.

● Από τη νίκη της Επανάστασης

το 1959, η Κούβα αντιμετωπίζει

μια ιδιαίτερα εχθρική πολιτική

από τις κυβερνήσεις των

ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής

Ένωσης, με επεμβάσεις

κάθε είδους, ανατρεπτικές

ενέργειες, επιθέσεις κατά του

τουρισμού, απειλές, πιέσεις, εκβιασμούς, με στόχο την

ανατροπή. Τα τελευταία χρόνια, το Ευρωκοινοβούλιο βγάζει

συνεχώς αποφάσεις κατά της

Κούβας, που την καταγγέλλει

κυρίως για παραβιάσεις των

ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για μη «δημοκρατικές» μεθόδους

αντιμετώπισης, κλπ.

● Για την ΕΕΔΔΑ, ο κάθε λαός

και φυσικά και ο κουβανικός, πρέπει να είναι ελεύθερος να ακολουθήσει ελεύθερα, χωρίς εξωτερικές πιέσεις, το δρόμο ανάπτυξης που επέλεξε, να εφαρμόζει το πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό σύστημα που θεωρεί κατάλληλο για τη χώρα του.

Θυμίζουμε, ότι από την ίδρυση

του Συμβουλίου Ανθρωπίνων

Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, η Κούβα

αποτελεί δραστήριο μέλος του.

Το Συμβούλιο αντικατέστησε την

Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

του ΟΗΕ, που είχε χάσει εντελώς

το κύρος της, χάρη στην πολιτική

των ΗΠΑ.

ΜΑΡΤΗΣ 2023

στις 25 Νοέμβρη, έκλεισαν 6

χρόνια από το θάνατο του

ηγέτη του κουβανικού λαού, Φιδέλ Κάστρο. Με αυτή την ευκαιρία

η New Star πραγματοποίησε στον

κινηματογράφο Studio εκδήλωση.

Μίλησαν ο Πρέσβης της Κούβας στην

Ελλάδα Αραμίς Φουέντε Ερνάντες,

ο Επιτετραμμένος Σύμβουλος

της Πρεσβείας της Βενεζουέλας

Φρέδι Χεσούς Φερνάντες Τόρες, ο

Η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ), μια μέρα σαν τη σημερινή, ευχαριστεί τη New Star που της δίνει την ευκαιρία να τιμήσει το μεγάλο επαναστάτη Φιδέλ Κάστρο και να εκφράσει τη διεθνιστική αλληλεγγύη της στον αγωνιζόμενο κουβανικό λαό, ιδιαίτερα σήμερα που δίνει μια ακόμα δύσκολη και άνιση μάχη με τον ιμπεριαλισμό.

Η ΕΕΔΔΑ τιμάει το μεγάλο ηγέτη του κουβανικού λαού, που αποτελεί ένα ακόμα σύμβολο στον αγώνα των λαών όλου του κόσμου που μάχονται για τα δικαιώματά τους, για μια ζωή με αξιοπρέπεια, με κοινωνική δικαιοσύνη, ενάντια στην εκμετάλλευση και καταπίεση οπουδήποτε κι αν ζουν. Κάτω από την καθοδήγησή του, ο κουβανικός λαός κατάφερε να ξεπεράσει τις μεγάλες και αναπτυγμένες χώρες σε μια σειρά τομείς, στην υγεία, την παιδεία, τις κοινωνικές παροχές. Στο πρόσωπό του η ΕΕΔΔΑ, όπως και όλοι οι λαοί, βλέπουν έναν από τους μεγάλους επαναστάτες, έναν ηγέτη που συνέδεσε ολόκληρη τη ζωή του με τη δύσκολη και επίπονη οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού

Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης

Νίκος Καρανδρέας, η πρόεδρος

της ΕΕΔΔΑ Δέσποινα Μάρκου, ο

Γιώργος Μαυρίκος, Επίτιμος πρόεδρος

της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής

Ομοσπονδίας για το διεθνές

συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής

τάξης, ο Μπάμπης Ζαφειράτος με

θέμα Ο Φιδέλ και το Βραβείο Ειρήνης

Λένιν, και ο Βελισσάριος Κοσσυβάκης

με θέμα Ο Φιδέλ και η Διεθνής Ιατρική

Ταξιαρχία Χένρι Ριβ.

Ενδιάμεσα στις ομιλίες, κουβανοί,

χιλιανοί και έλληνες καλλιτέχνες

τραγούδησαν επαναστατικά τραγούδια.

Παραθέτουμε το χαιρετισμό της

ΕΕΔΔΑ:

Ο Φιδέλ Κάστρο στη ζωή του έδωσε σάρκα και οστά στο όραμα του κουβανικού λαού για ελευθερία, ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη, κράτησε ζωντανή την Επανάσταση μέσα στις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες που επιβάλλει ο οικονομικός, εμπορικός και χρηματοπιστωτικός αποκλεισμός του ιμπεριαλισμού πρώτα και κύρια των ΗΠΑ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τα ψηφίσματα και τις καλυμμένες δραστηριότητες κατά της κυβέρνησης της Κούβας για δήθεν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για έλλειψη δημοκρατίας. Σφυρηλάτησε

την ενότητα του κουβανικού λαού γύρω από τα οράματα και τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, γύρω από το ΚΚ Κούβας και την ηγεσία του. Αυτό αποδείχτηκε με τον καλύτερο τρόπο στη διάρκεια των γεγονότων της 11ης του Ιούλη του 2021, όταν μικρές αντεπαναστατικές ομάδες με την οργάνωση και χρηματοδότηση των ΗΠΑ, προκάλεσαν «διαμαρτυρίες», που δημιούργησαν αμφιβολίες και

σε απλούς ανθρώπους, και που οδήγησαν και σε προβοκάτσιες, βανδαλισμούς και λεηλασίες για πρώτη φορά στην ιστορία της Κούβας μετά την Επανάσταση, τότε που 2ο λαός στην πλειοψηφία του ακολούθησε το κάλεσμα του Κόμματός του και πλημμύρισε τους δρόμους με συνθήματα υπέρ της Επανάστασης για να προασπίσει τις κατακτήσεις του. Σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν στις δικές μας χώρες, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, παντού όπου κυριαρχεί ο καπιταλισμός, που με αύρες, δακρυγόνα, «αντιτρομοκρατικές» αστυνομικές δυνάμεις και με στρατό χτυπάνε και την πιο μικρή διαμαρτυρία. Για την ΕΕΔΔΑ, μια οργάνωση που εκφράζει την αλληλεγγύη της με τους λαούς που αγωνίζονται, ο Φιδέλ Κάστρο είναι αυτό που ο Μπέρτολντ Μπρεχτ ονόμασε όχι απλά καλούς, όχι απλά πολύ καλούς αλλά απόλυτα αναγκαίους ανθρώπους που αγωνίζονται, ένα αδιαμφησβήτητο σύμβολο της διεθνιστικής αλληλεγγύης, που προσφέρθηκε απλόχερα σε όποιον λαό τη χρειάστηκε και τη ζήτησε, για να αντιμετωπίσει αρρώστιες, επιδημίες, σεισμούς, πλημμύρες, κυκλώνες, κάθε είδους καταστροφή. Στην Αφρική, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική, ακόμα και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Με το σύνθημα ότι η Κούβα δεν προσφέρει αυτό που της περισσεύει, αλλά τα λίγα που έχει.

Σήμερα, ο κουβανικός λαός δίνει μια ακόμα πολύ δύσκολη μάχη με τον ιμπεριαλισμό, αντιμετωπίζει ελλείψεις, προβλήματα, αλλά στέκεται όρθιος, αγωνίζεται να ξεπεράσει όλα τα αρνητικά φαινόμενα που δημιουργεί ο αποκλεισμός, η ακρίβεια, η πανδημία.

Όλοι πρέπει να σταθούμε στο πλάι του και να τον βοηθήσουμε πολιτικά, οικονομικά, υλικά, με όποιον τρόπο μπορούμε. Η ΕΕΔΔΑ θα συνεχίσει να τιμάει την Κουβανική Επανάσταση και τον ιστορικό ηγέτη της, να είναι αλληλέγγυα με τον κουβανικό λαό στους σημερινούς και αυριανούς αγώνες του ενάντια στον ιμπεριαλισμό και να διακηρύχνουμε μαζί του το αναφαίρετο δικαίωμά του να συνεχίσει να χτίζει την κοινωνία που ο ίδιος επέλεξε.

6 χρονια απο το θανατο τού φιδελ καστρο

Για τα 55 χρόνια από τη δολοφονία του Τσε, έγινε στον κινηματογράφο STUDIO, οργανωμένη από τη New Star, εκδήλωση τιμής και μνήμης με την

παρουσία και της κόρης του, Αλέιδα Γκεβάρα Μαρτς.

Μίλησαν ο Πρέσβης της Κούβας στην Ελλάδα Αραμίς Φουέντε Ερνάντες και

η κόρη του Τσε. Στη συνέχεια, ο Μπάμπης Ζαφειράτος αναφέρθηκε στον

ποιητή Τσε και ο καρδιολόγος Ηλίας Σιώρας, πρώην πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του «Ευαγγελισμού» για το γιατρό Τσε. Χαιρετισμό έκαναν ο

Νίκος Καρανδρέας, πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης, η Δέσποινα Μάρκου, πρόεδρος της ΕΕΔΔΑ και ο Γιώργος Μαυρίκος, Επίτιμος πρόεδρος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας. Παραθέτουμε το χαιρετισμό της ΕΕΔΔΑ: Στο όνομα της Ελληνικής Επιτροπής Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης, της ΕΕΔΔΑ, καλωσορίζουμε στη χώρα μας την Αλέιδα Γκεβάρα Μαρτς, την κόρη του θρυλικού αντάρτη, και ευχαριστούμε τη New Star για την πρόσκληση να τιμήσουμε κι εμείς τον επαναστάτη Τσε.

Για την ΕΕΔΔΑ, μια οργάνωση που κύριο μέλημά της είναι η διεθνιστική

αλληλεγγύη με τους λαούς που αγωνίζονται, ο Τσε, με το βαθύ διεθνιστικό του πνεύμα, συμβολίζει πολλά, μας έμαθε πολλά. Τη σημασία του καθημερινού αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό που για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να χτυπάει και τη ρίζα του, τον καπιταλισμό που τον γέννησε. Μας έμαθε ότι γνήσιος επαναστάτης είναι αυτός που δεν ησυχάζει ποτέ, που χτυπάει παντού και πάντα την αδικία οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο κι αν εμφανίζεται, ενάντια στον καθένα, όπως αναφέρει στο γράμμα που άφησε στα παιδιά του, «γιατί αυτή είναι η πιο όμορφη ιδιότητα ενός επαναστάτη». Ο Τσε είναι ένα μεγάλο, ζωντανό παράδειγμα για όλους, η σκέψη και η δράση του είναι ένα, όπως έλεγε στο γράμμα που αναφέραμε, υπήρξε ένας άνθρωπος που δρούσε όπως σκεφτόταν και ήταν πιστός στις πεποιθήσεις του. Συνδύαζε το γενικό με το μερικό, το διεθνισμό με τον πατριωτισμό, αγωνίστηκε για την παγκόσμια επανάσταση, με τα μάτια στραμμένα στη Λατινική Αμερική, και στη χώρα του, την Αργεντινή.

Ο Τσε είναι ένα ζωντανό σύμβολο της παγκόσμιας πάλης για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γι’ αυτό και η μνήμη του, 55 χρόνια μετά τη δολοφονία του, παραμένει ζωντανή, άσβεστη, για τους λαούς όλου του κόσμου. Αλλά ούτε οι εχθροί του τον έχουν ξεχάσει. Προσπαθούν ακόμα να τον σκοτώσουν, ξανά και ξανά, χωρίς να το καταφέρνουν. Γιατί το παράδειγμά του τους ενοχλεί. Γι’ αυτό και προσπαθούν να μας πείσουν για το ανέφικτο του αγώνα, για τον δήθεν αυθορμητισμό του, τον φέρνουν σε αντιπαράθεση

με τη σημερινή Κούβα, με τον Φιδέλ και την Επανάσταση, που τάχα τρώει τα παιδιά της, όπως ισχυρίζονται. Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που κάποτε το έπαιζαν επαναστάτες και σήμερα κριτικάρουν από τον καναπέ τους όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται, που τον παρουσιάζουν σαν ρομαντικό, ουτοπικό επαναστάτη, και τους αγώνες του ξεπερασμένους πια, αγώνες μιας άλλης εποχής. Και βέβαια υπάρχουν και εκείνοι που τον στιγματίζουν σαν τυχοδιώκτη και

ξεμπερδεύουν μια και καλή μαζί του. Όλοι αυτοί τον φέρνουν σε ευθεία αντιπαράθεση με την οργανωμένη πάλη, με το οργανωμένο κίνημα -που ο Τσε τιμούσε πάντα- εκμεταλλευόμενοι την αυστηρή κριτική που άσκησε σε μια σειρά φαινόμενα και λάθη, παρόλο που ποτέ δεν μηδένισε αγώνες και προσπάθειες, δηλαδή με το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Ο κουβανικός λαός που τόσο αγάπησε ο Τσε, περνάει σήμερα ιδιαίτερα δύσκολα. Οι προσπάθειες του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ να ανατρέψει την Επανάσταση έχουν ενταθεί ακόμα περισσότερο, παίρνουν διάφορες μορφές, όπως είδαμε στις 11 του Ιούλη 2021, δεν αρκείται στον οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό που κρατάει πάνω από 60 χρόνια. Η Κούβα χρειάζεται σήμερα την αλληλεγγύη μας όσο ποτέ άλλοτε. Καθήκον κάθε προοδευτικού ανθρώπου είναι να σταθεί δίπλα της, να τη στηρίξει με κάθε τρόπο, πολιτικά, οικονομικά, υλικά.

Η ΕΕΔΔΑ σέβεται και τιμά τον Τσε, στηρίζει και εκφράζει τη διεθνιστική

αλληλεγγύη της στους αγώνες των λαών, συμμετέχει με τις μικρές δυνάμεις

της στην παγκόσμια αντιιμπεριαλιστική πάλη και στους καθημερινούς αγώνες, σαν κομμάτι του κινήματος. Μαζί με τους καταπιεσμένους, μαζί μ’ αυτούς που υπομένουν την εκμετάλλευση, με τα θύματα των πολέμων και της υπανάπτυξης, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

ΜΑΡΤΗΣ 2023

55 χρονια απο τη δολοφονια τού τσε

παρασταση διαμαρτύριασ

κατα τού αποκλεισμού

Με την ευκαιρία της συζήτησης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ του

ψηφίσματος της Κούβας για τον τερματισμό του αποκλεισμού που έχουν

επιβάλει εδώ και πάνω από 60 χρόνια οι διάφορες κυβερνήσεις των ΗΠΑ κατά

της Κούβας, ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Φιλίας και Αλληλεγγύης κάλεσε για τις 3 Νοέμβρη σε παράσταση διαμαρτυρίας έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Η ΕΕΔΔΑ με ανακοίνωσή της, κάλεσε τα μέλη και τους φίλους της να συμμετάσχουν, για να καταγγείλουμε όλοι μαζί τον οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό σε βάρος του κουβανικού λαού.

Συγκεντρώθηκαν πολλοί φίλοι της Κούβας και της Επανάστασής της για να απαιτήσουν να τελειώσει πια αυτός ο αποκλεισμός, ο πιο μακρόχρονος στην

ιστορία. Στους συγκεντρωμένους μίλησε ο πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού

Συνδέσμου Νίκος Καρανδρέας, που αναφέρθηκε διεξοδικά στις επιπτώσεις που έχει στην καθημερινή ζωή του κουβανικού λαού και στους

εκδηλωση για το μεΞικο

Στις 16 Δεκέμβρη, πραγματοποιήθηκε η πρώτη εκδήλωση αλληλεγγύης που συνδύαζε τη λογοτεχνία με τις πολιτικές εξελίξεις, έτσι όπως αποφασίστηκε στη Γενική Συνέλευση του Νοέμβρη.

Η πρώτη εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στο Μεξικό, την τρίτη μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής και δέκατη τρίτη στον κόσμο, με λίγο πάνω από 130 εκατομμύρια κατοίκους, μεγάλος αριθ-

μός των οποίων είναι ιθαγενείς από 56 εθνότητες. Πρόκειται για τη δεύτερη οικονομική δύναμη της

Λατινικής Αμερικής και δέκατη τέταρτη σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Η Άννεκε Ιωαννάτου, αντιπρόεδρος της ΕΕΔΔΑ, παρουσίασε τη λογοτεχνία της επανάστασης του

Μεξικού, μιλώντας για τρεις λογοτέχνες, τον Μαριάνο Ασουέλα, τον Μαρτίν Λουίς Γκουσμάν και

το Γερμανό Μπεν Τράβεν, που πολιτογραφήθηκε Μεξικανός. Όπως είπε, το Μεξικό είναι η χώρα

όπου το μυθιστόρημα της επανάστασης αναπτύχθηκε

στον απόηχο της επανάστασης του 1910 και όπου η

ρήξη με την προηγούμενη λογοτεχνική παράδοση ήταν

πιο απότομη από αλλού.

Όπως ανέφερε, ήταν λογοτεχνία των επαναστατημέ-

νων κοινωνικών στρωμάτων της οποίας οι συγγραφείς βρίσκονταν, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, κοντά στους εξεγερμένους εργαζόμενους, όντας ριζοσπαστικοί ανανεωτές που ήρθαν σε ρήξη με την έως τότε επικρατούσα ακαδημαϊκή λογοτεχνία.

Στη συνέχεια αναφερθήκαμε με δυο λόγια στην ιστορία του Μεξικού και στη σημερινή κατάσταση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, μιας και το Μεξικό είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο σε βίαιους θανάτους, αποτέλεσμα του οργανωμένου εγκλήματος, των συμμοριών αλλά και των πολυάριθμων παραστρατιωτικών οργανώσεων που ελέγχονται από μονοπώλια, μεγαλοεπιχειρήσεις, ακόμα και από κόμματα και συνδέονται στενά με τμήματα της

αστυνομίας και του στρατού. Κράτος εν κράτη είναι τα διάφορα καρτέλ που ανταγωνίζονται για τις αγορές στο εμπόριο ναρκωτικών.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι το μεταναστευτικό, αφού καθημερινά καραβάνια από φτωχούς

αγρότες που έχουν χάσει τη γη τους από τα μονοπώλια, ενώνονται με άλλους εξαθλιωμένους από

τη Γουατεμάλα, την Ονδούρα, το Σαλβαδόρ, σε μια προσπάθεια να φτάσουν στα βόρεια σύνορα

του Μεξικού και να περάσουν στις ΗΠΑ, με την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή γι’ αυτούς και τις

οικογένειές τους. Στην πραγματικότητα, αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με όλους τους ξεριζωμένους από τα διάφορα μέρη του κόσμου. Οι περισσότεροι πεθαίνουν είτε στο δρόμο, στο περιβόητο «θηρίο», όπως ονομάζουν το τρένο, όπου οι διακινητές τους στοιβάζουν σαν ζώα, είτε στα ποτάμια που προσπαθούν να διασχίσουν, ή στην έρημο όπου πέφτουν θύματα απαγωγών και δολοφονιών από μαφιόζικες ομάδες. Η συζήτηση έγινε στα πλαίσια του χριστουγεννιάτικου παζαριού της ΕΕΔΔΑ, και συνδυάστηκε με σπιτικούς μεζέδες και κρασί.

ΜΑΡΤΗΣ 2023

ΜΑΡΤΗΣ 2023

εκδηλωση για το σαλβαδορ

Πιστοί στην απόφασή μας να συνεχίσουμε τις θεματικές Παρασκευές με τη λογοτεχνία

και την πολιτική κατάσταση των χωρών με τις οποίες ασχολείται η ΕΕΔΔΑ, οργανώ-

σαμε στις 3 Φλεβάρη τη δεύτερη εκδήλωση, αυτή τη φορά για τη λογοτεχνία και την πολιτική κατάσταση στο Σαλβαδόρ, μια μικρή χώρα της Κεντρικής Αμερικής.

Αρχίσαμε με δυο λόγια για τις σημαντικότερες δραστηριότητες της ΕΕΔΔΑ για το Σαλ-

βαδόρ όλα αυτά τα χρόνια, από την ίδρυσή της το 1981 μέχρι σήμερα, τις εκδηλώσεις, την υλική και οικονομική βοήθεια, τα αναπτυξιακά προγράμματα.

Κατόπιν, ο Μπάμπης Ζαφειράτος, ειδικευμένος στη λογοτεχνία της Λατινικής Αμερικής,

παρουσίασε τον πολύ ενδιαφέροντα ποιητή και αντάρτη Ρόκε Δάλτον «τον άνθρωπο

που έκανε και τις πέτρες να γελάνε», όπως είπε γι’ αυτόν ο Μάριο Μπενεντέτι, ή, όπως

έλεγε ο ίδιος για τον εαυτό του, τον άνθρωπο που από «συντηρητικός καθολικός» έφτασε να γίνει «ένας προοδευτικός καθολικός, ένας χριστιανοσοσιαλιστής».

Ο Ρόκε Δάλτον χαρακτηριζόταν από πηγαίο χιούμορ, και η ποίησή του είναι «άμεση, λιτή, μεστή, τρυφερή και σκληρή, σαν το ψωμί για όλους», όπως έλεγε. Ο Μπάμπης Ζαφειράτος αναφέρθηκε σε διάφορες πλευρές της ζωής του ποιητή, και σαν πολίτη και σαν αντάρτη, και στο τέλος διάβασε μια σειρά ποιήματά του.

Στη συνέχεια αναφερθήκαμε στην πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και στη σημερινή πολιτική κατάσταση του Σαλβαδόρ. Συγκεκριμένα, στην ιστορία του αντάρτικου κινήματος και στο ξεκίνημα των 5 αντάρτικων οργανώσεων που υπήρξαν, καθώς και στη δημιουργία του Μετώπου Φαραμπούντο Μαρτί για την Εθνική Απελευθέρωση

(FMLN) το 1979, με την ενότητα των οργανώσεων αυτών. Αναφερθήκαμε στην υπογραφή της συμφωνίας ειρήνευσης το Γενάρη

του 1992 και στη δύσκολη και επίπονη μετατροπή του FMLN σε ενιαίο νόμιμο πολιτικό

κόμμα. Στις εκλογές που συμμετείχε από το 1994 μέχρι το 2009 που κερδίζει τις εκλο-

γές και να γίνει κυβερνητικό κόμμα, μέχρι το 2019 που έρχεται τρίτο κόμμα, χάνοντας

από τον Ναγίμπ Μπουκέλε, που είχε αποσπαστεί από τις γραμμές του. Σήμερα, το λαϊκό

μαζικό κίνημα είναι αρκετά δυνατό και αντιμετωπίζει με επιτυχία την άγρια καταστολή

της κυβέρνησης.

ηΕλληνική Επιτροπή

Διεθνούς Δημοκρατικής

Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ)

καταγγέλλει τις νέες δολοφονικές

επιθέσεις του Ισραήλ στον

καταυλισμό της πόλης Τζενίν και

σε άλλες πόλεις της κατεχόμενης

Δυτικής Όχθης. Ο απολογισμός

αυτής της επίθεσης ήταν 11

νεκροί και δεκάδες τραυματίες.

Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και

μία γυναίκα 60 ετών, γεγονός που

δείχνει ότι σκοπός των ισραηλινών

δυνάμεων κατοχής δεν ήταν

να χτυπήσουν παλαιστινιακούς

θύλακες αντίστασης, σύμφωνα με

τις πάγιες δηλώσεις τους, αλλά να

δολοφονήσουν όποιον βρισκόταν

στο πέρασμά τους, τακτική που

αποδεικνύεται από τα δακρυγόνα

που έριξαν σκόπιμα στην

παιδιατρική κλινική της Τζενίν.

Στις άμεσες και δυναμικές

αντιδράσεις των Παλαιστινίων

η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση του

Μπέντζαμιν Νετανιάχου απάντησε

με αεροπορική επιδρομή στη

Λωρίδα της Γάζας.

Από την αρχή της νέας

χρονιάς οι ισραηλινές δυνάμεις

κατοχής έχουν δολοφονήσει 24

Παλαιστίνιους μεταξύ αυτών και

παιδιά. Γι’ αυτές τις δολοφονίες, οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι του Ισραήλ, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή

Ένωση, ανάμεσά τους και η ελληνική κυβέρνηση, δεν έχουν

κάνει καμία δήλωση καταδίκης.

Συνεχίζουν τις συστάσεις τους

για αυτοσυγκράτηση και των

δύο μερών αλλά την ίδια στιγμή

στηρίζουν με όλα τα μέσα, οικονομικά και πολιτικά, το

δολοφονικό κράτος του Ισραήλ.

Η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς

Δημοκρατικής Αλληλεγγύης

(ΕΕΔΔΑ) θα συνεχίσει να

καταγγέλλει στον ελληνικό λαό

τη βάρβαρη, δολοφονική και

επεκτατική πολιτική του Ισραήλ και

να στέκεται αλληλέγγυα στο δίκαιο

αγώνα του παλαιστινιακού λαού για

μια πατρίδα ελεύθερη, κυρίαρχη, ανεξάρτητη στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Με αυτή την ανακοίνωση η ΕΕΔΔΑ κατήγγειλε στις 27 Γενάρη τις νέες δολοφονικές επιθέσεις

των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής

ενάντια στον άοπλο παλαιστινιακό

λαό στην πόλη Τζενίν της

κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, αλλά

και τις αεροπορικές επιδρομές στη Λωρίδα της Γάζας.

Οι βίαιες αυτές επιθέσεις

πραγματοποιήθηκαν την παραμονή

της επίσκεψης του αμερικανού

ΥΠΕΞ, Άντονι Μπλίνκεν, στην περιοχή δίνοντας μια καλή αφορμή

στις ΗΠΑ να παίξουν και πάλι

το ρόλο του διαμεσολαβητή. Ο

Μπλίνκεν, χωρίς να πει κουβέντα

για τους 35 δολοφονημένους

Παλαιστίνιους από την αρχή

της χρονιάς, έκανε έκκληση για

αποκλιμάκωση ανάμεσα στα δύο

μέρη και, όπως πάντα, κράτησε

οχι στισ δολοφονικεσ επιθεσεισ τού ισραηλ εναντια

στον παλαιστινιακο λαο

ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο

θύτη και το θύμα ανεβάζοντας

το θερμόμετρο της έντασης στα

ύψη. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός,

Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που

αντιμετωπίζει μεγάλες σε ένταση

και αριθμό συμμετεχόντων

διαδηλώσεις εναντίον του μέσα

στην ίδια του τη χώρα, άρπαξε

την ευκαιρία για να δηλώσει την

απόφασή του για τη διαιώνιση

της ισραηλινής κατοχής και την

άρνησή του να επιτρέψει στους

Παλαιστινίους να αποκτήσουν τη

δική τους ανεξάρτητη πατρίδα.

Ξεκαθάρισε ότι είναι έτοιμος να

δώσει κάποιες παραχωρήσεις

στους Παλαιστίνιους, χρήσιμες για

να μπορούν να κυβερνηθούν, αλλά

καμία που θα έβαζε σε κίνδυνο την

ασφάλεια του Ισραήλ. Που σημαίνει

ότι δέχεται τη δημιουργία ενός

παλαιστινιακού προτεκτοράτου

όπου την κύρια ευθύνη ασφάλειας

θα έχει το Ισραήλ!

Το πώς βλέπει αυτή την

ασφάλεια που υπόσχεται έγινε

σαφές από τις αμέσως επόμενες

δηλώσεις του ότι οι ισραηλινοί

εποικισμοί στα κατεχόμενα

παλαιστινιακά εδάφη θα αυξηθούν.

Επιπλέον, απέρριψε σαν αβάσιμες

τις αιτιάσεις των Παλαιστινίων ότι

οι εποικισμοί θα αποτελέσουν

μεγάλο εμπόδιο για την ειρήνευση

ανάμεσα στα δύο κράτη. Όμως, η

σχεδόν καθημερινά αυξανόμενη επιθετικότητα και αγριότητα των εποίκων, οι συνεχείς επιδρομές, συλλήψεις, δολοφονίες, κατεδαφίσεις παλαιστινιακών σπιτιών, αποκλεισμοί πόλεων από μεριάς των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής, επιβεβαιώνουν

στο ακέραιο τους φόβους που εκφράζουν οι Παλαιστίνιοι. Στη συνέχεια, ο Νετανιάχου δήλωσε με κομπασμό ότι οι «Συμφωνίες του Αβράαμ» (ειρηνευτικές συμφωνίες εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ με ισλαμικές χώρες όπως

τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν, το Μαρόκο, το Σουδάν), που υπογράφτηκαν στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, ήταν διπλάσιες από όσες είχαν υπογράψει όλοι οι προκάτοχοί του για πάνω από 70 χρόνια. Παρέλειψε, βέβαια, να πει ότι οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ ήταν εκείνοι που, άλλοτε με εκβιασμούς και άλλοτε με υποσχέσεις, πίεσαν τις κυβερνήσεις αυτών των κρατών να υπογράψουν τις συμφωνίες, με απώτερο σκοπό την εξασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή και όχι τη διασφάλιση της ειρήνης. Απόδειξη ότι καμία συμφωνία δεν περιλάμβανε το ζήτημα κατοχής της Παλαιστίνης.

Οι δε εκκλήσεις της Σαουδικής Αραβίας προς τη διεθνή κοινότητα να αναλάβει δράση για να τερματιστεί η ισραηλινή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών της Δυτικής Όχθης, το μόνο που δείχνουν είναι υποκρισία, αφού με τις ενέργειές της η κοινότητα αυτή στηρίζει απόλυτα τα συμφέροντα του Ισραήλ, συμφέροντα που δεν σταματούν πουθενά.

Ο

παλαιστίνιος πρόεδρος, Μαχμούτ Αμπάς, στη διάρκεια της συνάντησής του με τον Άντονι Μπλίνκεν, στη Ραμάλα, επανέλαβε τα αιτήματα της Παλαιστινιακής Αρχής, που είχε θέσει και στο διευθυντή της CIA και συνοψίζονται στα εξής:

● Να σταματήσουν άμεσα

τα σχέδια του Ισραήλ για ανέγερση νέων κατοικιών σε εποικισμούς της Δυτικής Όχθης

● Να μην συνεχιστούν οι έφοδοι και εισβολές του ισραηλινού στρατού κατοχής

σε παλαιστινιακές πόλεις

● Να δοθεί ένα τέλος στις επιθέσεις των εποίκων κατά παλαιστινίων αμάχων

● Να ακυρωθούν οι κυρώσεις που ανακοίνωσε πρόσφατα η κυβέρνηση του Νετιανιάχου, όπως η κατάσχεση

δεκάδων εκατομμυρίων

δολαρίων από φόρους που συλλέγουν οι ισραηλινές

αρχές για λογαριασμό της

Παλαιστινιακής Αρχής.

Ο Μπλίνκεν αρκέστηκε να

εκφράσει τη «λύπη» του για τους

αθώους Παλαιστίνιους που χάνουν

τη ζωή τους αλλά, στη συνέχεια,

«φιλικά» προειδοποίησε τον

Αμπάς: «Ο ορίζοντας ελπίδας για

τους Παλαιστίνιους μικραίνει όσο

περνά ο καιρός». Κι έβαλε έτσι το

μαχαίρι στο λαιμό του παλαιστίνιου

προέδρου, για να τον υποχρεώσει

να υποχωρήσει όσο το δυνατό

πιο γρήγορα αν δεν θέλει να

χάσει τα πάντα. Εξίσου «φιλικά»

υποσχέθηκε 50 εκατομμύρια

δολάρια για τη χρηματοδότηση

της οργάνωσης του ΟΗΕ για

τους παλαιστίνιους πρόσφυγες

καθώς και την επαναλειτουργία

του αμερικανικού προξενείου

στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, που

θα εξυπηρετεί τις ανάγκες των Παλαιστινίων. Αρνήθηκε, με λίγα

λόγια, να δώσει οποιαδήποτε σαφή

υπόσχεση για τα αιτήματα της Παλαιστινιακής Αρχής.

Ποια ήταν η στάση του Ισραήλ αμέσως μετά τις αμερικανικές

δηλώσεις; Ισραηλινές δυνάμεις

κατοχής δολοφόνησαν έναν

26χρονο Παλαιστίνιο στην πόλη Ναμπλούς, επειδή δεν υπάκουσε στην εντολή τους να σηκώσει τα

χέρια ψηλά και ένας φανατικός

αμερικανοεβραίος έποικος

λεηλάτησε το ναό «Φυλακής του

Χριστού» και, στην προσπάθειά

του να κάψει ολόκληρο το ναό, έκαψε το άγαλμα του Χριστού.

Άλλη μια απόδειξη για το πώς

αντιλαμβάνονται τον όρο ασφάλεια

οι Ισραηλινοί.

Εν μέσω αυτών των αρνητικών

εξελίξεων για το λαό της

Παλαιστίνης, ο έλληνας ΥΠΕΞ, Νίκος Δένδιας, επισκέφτηκε

το Ισραήλ, κράτος που το

προοδευτικό κίνημα της χώρας

μας αποκαλεί κράτος-δολοφόνο

αλλά που για την κυβέρνηση

αποτελεί σημαντικό εταίρο και

σύμμαχο και μαζί του υπογράφει

κάθε είδους συμφωνίες. Το τι

είδους σύμμαχος είναι το Ισραήλ

για τη χώρα μας αποδείχνεται

καθημερινά. Στις διμερείς τους

συναντήσεις, ο Έλληνας ΥΠΕΞ

και ο ισραηλινός ομόλογός

του συζήτησαν θέματα κοινού

ενδιαφέροντος, όπως η ενέργεια, η άμυνα, η προώθηση επενδύσεων, ο αγωγός EAST MED κάνοντας

έτσι φανερό, για ακόμα μια φορά, ότι πάνω από την ανθρώπινη

ζωή, πάνω από τα ανθρώπινα

δικαιώματα, πάνω από την

ειρήνη της περιοχής βάζουν τα

συμφέροντα των καπιταλιστικών

ομίλων των δύο χωρών.

Σε όλες αυτές τις αρνητικές

εξελίξεις υπάρχει ελπίδα και

τη δίνουν οι λαοί! Ισραηλινές

αντικατοχικές οργανώσεις αλλά

και απλοί ισραηλινοί πολίτες

κρατώντας πλακάτ που έγραφαν

«Οι ζωές των Παλαιστινίων

μετρούν» ή «Σταματήστε

την εβραϊκή τρομοκρατία»

συγκρούστηκαν με ισραηλινούς

στρατιώτες στην είσοδο του

παλαιστινιακού χωριού Χουάρα

αντιδρώντας στο συνεχιζόμενο

έγκλημα της κυβέρνησής τους

ενάντια στο λαό της Παλαιστίνης.

Αυτή η αντίδραση από μόνης

της μπορεί να μη σημαίνει πολλά, δείχνει όμως ότι ο αγώνας του

λαού της Παλαιστίνης δεν είναι

μάταιος. Γιατί κανένας αγώνας

για το δίκιο και τη λευτεριά δεν

είναι μάταιος. Κανένας λαός που

μάχεται ενάντια σε κατακτητές

δεν χάνει, γιατί με τον αγώνα του

αυτό κερδίζει την αυτοεκτίμησή

του, κερδίζει την αλληλεγγύη των

υπόλοιπων λαών, που γίνονται

μάρτυρες της αδικίας, της

καταπίεσης, της επιβολής, όλα

εκείνα δηλαδή που βιώνουν όλοι

οι λαοί θύματα του ιμπεριαλισμού.

Κι όταν το λαϊκό ποτάμι της οργής

ξεχειλίσει σε όλο τον κόσμο

τότε θα σημαίνει πολλά για τους

ιμπεριαλιστές. Γιατί πάνω από όλα

αυτό είναι που φοβούνται.

ΜΑΡΤΗΣ 2023

στις 22 Φλεβάρη, η ΕΕΔΔΑ προγραμμάτισε, σε συνεργασία με την

ΕΕΔΥΕ, εκδήλωση αφιερωμένη

στην Παλαιστίνη και στους

διαχρονικούς αγώνες του λαού

της, ιδιαίτερα μετά την ένταση της

ισραηλινής επιθετικότητας.

Στην εκδήλωση, που

πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα

συνεδριάσεων του Συνδικάτου

Οικοδόμων Αθήνας, στην Κάνιγγος, παραβρέθηκαν ο Επιτετραμμένος

της Πρεσβείας του Κράτους της

Παλαιστίνης, Γιουσέφ Ντόρχομ, εκπρόσωποι μαζικών φορέων

καθώς και ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της

ΚΕ του ΚΚΕ.

Δυστυχώς, η προγραμματισμένη

ενημέρωση, μέσω τηλεδιάσκεψης,

από τον Άκελ Τακάζ, Πρόεδρο

της Επιτροπής Ειρήνης και

Αλληλεγγύης της Παλαιστίνης και

συντονιστή για τη Μέση Ανατολή

του Παγκόσμιου Συμβουλίου

Ειρήνης, για τις τελευταίες

εξελίξεις στην πατρίδα του, έγινε

μετ’ εμποδίων λόγω τεχνικών

προβλημάτων στη σύνδεση με τη

Ραμάλα.

Επειδή η κατάσταση στην

Παλαιστίνη χειροτερεύει από

μέρα σε μέρα, χωρίς ο ελληνικός

λαός να ενημερώνεται πραγματικά

από τα ελληνικά ΜΜΕ, θεωρούμε

απαραίτητο να επαναληφθεί αυτή η

εκδήλωση σε άλλη χρονική στιγμή.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την

παρέμβαση του Επιτετραμμένου

της Πρεσβείας του Κράτους της

Παλαιστίνης, Γιουσέφ Ντόρχομ,

που αφού ευχαρίστησε την ΕΕΔΥΕ

και την EEΔΔA και όλους όσους

συνέβαλαν στην οργάνωση και

επιτυχία αυτής της πρωτοβουλίας

αλληλεγγύης με τον Παλαιστινιακό

λαό, αναφέρθηκε στις πρόσφατες

δολοφονίες αμάχων Παλαιστίνιων, ανάμεσά τους γυναικών και μικρών

παιδιών, από τον ισραηλινό στρατό

τονίζοντας: «Οι Παλαιστίνιοι που

αντιστέκονται κρατούνται και

στερούνται τα βασικά δικαιώματα να έχουν δικηγόρο, στερούνται οικογενειακές επισκέψεις, στερούνται υγειονομική περίθαλψη και θεραπεία, εκπαίδευση, στερούνται τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και πρόσφατα ο λεγόμενος υπουργός Εθνικής Ασφαλείας εξέδωσε διάταγμα για το κλείσιμο των αρτοποιείων στα κέντρα κράτησης όπου κρατούνται Παλαιστίνιοι, λες και οι παλαιστίνιοι κρατούμενοι δεν δικαιούνται να τρώνε φρέσκο ψωμί. Εξέδωσε επίσης διάταγμα για περιορισμό της χρήσης του ντους σε 4 λεπτά, στερώντας τους ακόμη και την υγιεινή και τα ντους, ενώ όλοι εμείς και όλες οι κοινωνίες στον κόσμο προωθούν την εκπαίδευση, τον πολιτισμό και την καθαριότητα. Αυτή τη στιγμή 4.800 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές, συμπεριλαμβανομένων 160 παιδιών κάτω των 18 ετών, 29 γυναικών και 914 είναι σε διοικητική κράτηση χωρίς κατηγορία ή δίκη».

Ακολούθησε ο χαιρετισμός της ΕΕΔΥΕ από τον Παντελή Περδίκη, μέλος της Γραμματείας της, που κατάγγειλε «τις ευθύνες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ με την υποστήριξη των οποίων κλιμακώνεται η επιθετικότητα του κράτους–τρομοκράτη του Ισραήλ που δολοφονεί, φυλακίζει, διώκει τον παλαιστινιακό λαό στον αγώνα του για το αυτονόητο δικαίωμά

του να ζει ελεύθερος στην πατρίδα του. Ο παλαιστινιακός λαός ο οποίος δέχεται συνεχείς επιθέσεις, υφίσταται έναν εντεινόμενο αποκλεισμό, τους εποικισμούς, τον ξεριζωμό από τις εστίες του». Τόνισε τις ευθύνες όλων των ελληνικών κυβερνήσεων «καθώς διαχρονικά στήριξαν και στηρίζουν την ολοένα και μεγαλύτερη αναβάθμιση των σχέσεων με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ σε πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό επίπεδο. Είναι προκλητικό τα

αστικά πολιτικά κόμματα να δηλώνουν, υποτίθεται, από τη μια τη συμπαράστασή τους στο λαό της Παλαιστίνης, και από την άλλη να ακολουθούν το δρόμο του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, να συνεργάζονται και να στηρίζουν όλα τα σχέδιά τους για το αιματοκύλισμα των λαών, να αρνούνται να υλοποιήσουν την ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής ήδη από το 2015, για την αναγνώριση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους».

Και κατέληξε: «Η ΕΕΔΥΕ, το αντιπολεμικό–αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, συνολικά το λαϊκό κίνημα της χώρας μας συνεχίζουμε μέσα από μια καθημερινή, πολύμορφη δραστηριότητα να ενημερώνουμε τον ελληνικό λαό, να συμβάλλουμε να εκφραστεί ακόμη πιο μαζικά και μαχητικά η καταδίκη των εγκλημάτων της ισραηλινής κατοχής, η διεθνιστική αλληλεγγύη ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους σχεδιασμούς των αστικών τάξεων».

Ακολούθησε ο χαιρετισμός της Γενικής Γραμματέα της ΕΕΔΔΑ, Ευγενίας Παπαμακαρίου, που παραθέτουμε ολόκληρο: Η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς

εκδηλωση εεδδα-εεδύε για την παλαιστινη

Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ) από τη χρονιά ίδρυσής

της, το 1981, ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι στο πλευρό

του Παλαιστινιακού λαού και να

στηρίζει τους δίκαιους αγώνες

του. Να στέκεται αλληλέγυα στο

πλευρό του με όποιο τρόπο

μπορεί: πολιτικά, υλικά, ηθικά.

Δεν έχουμε σταματήσει

τις προσπάθειές μας για την

ενημέρωση, ευαισθητοποίηση και

κινητοποίηση του ελληνικού λαού

για την υπεράσπιση των δίκαιων

αιτημάτων του παλαιστινιακού

λαού για να αποκτήσει μια πατρίδα

ελεύθερη, ανεξάρτητη, κυρίαρχη, στα σύνορα του 67 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Για να επιστρέψουν όλοι οι

πρόσφυγες στην πατρίδα τους.

Να σταματήσει η επέκταση των εποικισμών και να αποχωρήσουν οι έποικοι από τα παλαιστινιακά εδάφη.

Να γκρεμιστεί το τείχος του διαχωρισμού.

Να αρθεί ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας.

Να απελευθερωθούν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι από τις

ισραηλινές φυλακές.

Να αποχωρήσει ο ισραηλινός

στρατός από όλα τα κατεχόμενα

εδάφη, συμπεριλαμβανομένων

των υψωμάτων του Γκολάν και της

Σεμπαά του Νότιου Λιβάνου

Με κάθε ευκαιρία καταγγέλλουμε

τη βάρβαρη, δολοφονική και

επεκτατική πολιτική του Ισραήλ

που δεν διστάζει να δώσει

εντολή στις δυνάμεις ασφαλείας

του να πυροβολούν άοπλους

πολίτες. Δεν διστάζουμε να

στηλιτεύσουμε την απαράδεκτη

στάση των ιμπεριαλιστών των

ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτή των ίσων αποστάσεων

ανάμεσα σε θύτες και θύματα που

απροκάλυπτα υπερασπίζονται

το Κράτος του Ισραήλ, νομιμοποιώντας με αυτό τον

τρόπο τις παρανομίες του, που

έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις

συμφωνίες που έχει υπογράψει το

ίδιο το Ισραήλ με το Κράτος της Παλαιστίνης. Δεν παραλείπουμε

ποτέ να καταγγείλουμε και τη

στάση του ΟΗΕ που αρνείται

να απαιτήσει την εφαρμογή των

ίδιων του των αποφάσεων για το

παλαιστινιακό ζήτημα.

Τέλος, καταδικάζουμε όλες

τις ελληνικές κυβερνήσεις

που, διαχρονικά, στα λόγια

υπερασπίζονται τον λαό της

Παλαιστίνης αλλά στην πράξη υπονομεύουν τα δικαιώματά του με

την άρνησή τους να αναγνωρίσουν

το κράτος της Παλαιστίνης, παρά

την ομόφωνη απόφαση της Βουλής, με τις κάθε είδους συμφωνίες

συνεργασίας, οικονομικές, εμπορικές, στρατιωτικές, καλλιτεχνικές που υπογράφουν με

το Ισραήλ, με την επιμονή τους να το παρουσιάζουν σαν πολύτιμο σύμμαχο για τα συμφέροντα της χώρας μας αποκαλώντας τον «στρατηγικό εταίρο».

Για ένα, όμως, είμαστε βέβαιοι. Ο

αγώνας του λαού της Παλαιστίνης

δεν είναι μάταιος. Γιατί κανένας

αγώνας για το δίκιο και τη λευτεριά

δεν είναι μάταιος. Κανένας λαός

που μάχεται ενάντια σε κατακτητές

δεν χάνει. Γιατί με τον αγώνα του

αυτό κερδίζει την αυτοεκτίμησή

του και τη διεθνιστική αλληλεγγύη

όλων των λαών της γης, που

γίνονται μάρτυρες της αδικίας, της

καταπίεσης, της επιβολής, όσων

δηλαδή βιώνουν και οι ίδιοι που

ζουν στο πετσί τους την πολιτική

του καπιταλισμού. Ο λαός της

Παλαιστίνης θα νικήσει!

Ο αγώνας του παλαιστινιακού

λαού είναι και δικός μας αγώνας.

Η νίκη του θα είναι και δική μας.

ΜΑΡΤΗΣ

2023

29 νοεμβρη

ηΕλληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης

(ΕΕΔΔΑ) τιμά και φέτος,

όπως κάθε χρόνο στις 29 Νοέμβρη

την Παγκόσμια Ημέρα Αλληλεγγύης

με το Λαό της Παλαιστίνης.

Καταγγέλλουμε την εντεινόμενη

δολοφονική μανία των ισραηλινών

δυνάμεων κατοχής, τις εξώσεις

και αρπαγές γης για την ανέγερση

νέων εποικισμών, που αυξάνονται

με τρομακτική ταχύτητα, στη

Δυτική Όχθη και στην Ανατολική

Ιερουσαλήμ, σε αναγνωρισμένα

καταδικασμένος να ζει σε ένα κράτος χωρισμένο στα δύο, τη Δυτική Όχθη από τη μια, με το Τείχος της Ντροπής να χωρίζει πόλεις και χωριά στα δύο, και τη Λωρίδα της Γάζας από την άλλη, που συνεχίζει να παραμένει αποκλεισμένη για πάνω από 10 χρόνια. Καταγγέλλουμε το ότι πάνω από το μισό πληθυσμό της Παλαιστίνης συνεχίζει να επιβιώνει, για περισσότερα από 70 χρόνια, σε στρατόπεδα είτε μέσα στην ίδια του τη χώρα είτε σε γειτονικές χώρες. Καταγγέλλουμε την πρακτική των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, που συνεχίζουν να υποδαυλίζουν διαφορές και διαμάχες ανάμεσα στους λαούς και να δημιουργούν τις αιτίες για πολεμικές συγκρούσεις, μόνο και μόνο για να υποστηρίξουν την κερδοφορία των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων τους μοιράζοντας μεταξύ τους εδάφη και πλουτοπαραγωγικές πηγές και μετά με περισσή υποκρισία να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα αυτών των συρράξεων. Πρακτική που ακολουθούν και όλες οι μέχρι σήμερα ελληνικές κυβερνήσεις.

Αυτοί οι ίδιοι είναι που δεν βρίσκουν ούτε μια λέξη συμπαράστασης να εκστομίσουν

αγωνιζόμενου παλαιστινιακού λαού στο δίκαιο αγώνα του για να γίνουν σεβαστά τα πάγια αιτήματά του για: ● Ένα κράτος ελεύθερο, ανεξάρτητο, κυρίαρχο στα σύνορα του ’67 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ

● Το σταμάτημα όλων των εποικισμών και την αποχώρηση των εποίκων από τα παλαιστινιακά εδάφη

● Το γκρέμισμα του απαράδεκτου τείχους διαχωρισμού

● Το δικαίωμα επιστροφής όλων των παλαιστίνιων προσφύγων στις εστίες τους, με βάση τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ

● Την άρση κάθε αποκλεισμού των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας

● Την άμεση απελευθέρωση όλων των παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων από τις ισραηλινές φυλακές

● Την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από όλα τα κατεχόμενα εδάφη του 1967, συμπεριλαμβανομένων των υψωμάτων του Γκολάν και της περιοχής Σεμπαά του Νότιου Λιβάνου

δηλαδή παλαιστινιακά εδάφη.

Καταγγέλλουμε τους σχεδόν

καθημερινούς ανελέητους

βομβαρδισμούς, τις δολοφονίες

αμάχων ανδρών, γυναικών, ακόμα

και παιδιών, που έχουν γίνει

πια συνηθισμένο γεγονός. Τις

φυλακίσεις των παλαιστινίων

αγωνιστών στις ισραηλινές

φυλακές, όπου κρατούνται ακόμα

και για χρόνια, πολλές φορές

χωρίς κατηγορητήριο, κάτω από

απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς

κανένα δικαίωμα.

Καταγγέλλουμε το γεγονός

ότι ο λαός της Παλαιστίνης είναι

για τα θύματα της ισραηλινής αγριότητας. Αντίθετα, βάζουν τον αγώνα για επιβίωση του παλαιστινιακού λαού στην ίδια ζυγαριά με τη βάρβαρη ισραηλινή πολιτική της επέκτασης, επιβολής και κατοχής μόνο και μόνο γιατί το Ισραήλ θεωρείται για όλους αυτούς σημαντικός εταίρος και σύμμαχος.

Είναι αυτοί οι ίδιοι που ελέγχουν τον ΟΗΕ καθιστώντας τον ανίσχυρο

να απαιτήσει την εφαρμογή των ίδιων του των Αποφάσεων για το παλαιστινιακό ζήτημα.

Η ΕΕΔΔΑ θα συνεχίσει να πιέζει ώστε η χώρα μας να αναγνωρίσει το Κράτος της Παλαιστίνης σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση της ελληνικής βουλής και θα στέκεται αταλάντευτα στο πλευρό του

Με αυτή την ανακοίνωση, που στάλθηκε στα ΜΜΕ, η ΕΕΔΔΑ τίμησε και φέτος την επέτειο για την Παγκόσμια Ημέρα Αλληλεγγύης με το λαό της Παλαιστίνης, που γιορτάζεται στις 29 Νοέμβρη κάθε χρόνο.

Την ίδια μέρα, η Πρόεδρος της οργάνωσής μας πήγε στην Πρεσβεία της Παλαιστίνης για να υπογράψει στο Βιβλίο που είχε ανοιχθεί για το σκοπό αυτό, βεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά την αλληλεγγύη της οργάνωσής μας με το δίκαιο αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Εμείς δίνουμε υπόσχεση στο λαό της Παλαιστίνης ότι θα συνεχίσουμε τη δράση μας για την ολόπλευρη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του ελληνικού λαού και δεν θα σταματήσουμε να εκφράζουμε με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη και στήριξή μας στον αγώνα του.

παγκοσμια ημερα αλληλεγγύησ με το λαο τησ παλαιστινησ

τούρκια-σύρια αλληλεγγύη στούσ λαούσ τούρκιασ και σύριασ

Η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ) εκφράζει την οδύνη της για τις χιλιάδες νεκρών, τραυματιών και εγκλωβισμένων κάτω από τα γκρεμισμένα οικοδομήματα, που προκάλεσε ο πρόσφατος καταστροφικός σεισμός στην Τουρκία και στη γειτονική της Συρία. Όσο αδύναμος και απροστάτευτος κι αν αισθάνεται κανείς μπροστά σε τέτοιας έντασης και έκτασης φυσικά φαινόμενα, δεν μπορεί να μην επισημάνει ότι τα θύματά τους είναι παντού και πάντα οι φτωχοί, οι απόκληροι, αυτοί που ζουν σε κακοφτιαγμένες κατασκευές, ανεγερμένες χωρίς καμία αντισεισμική θωράκιση, χτισμένες βιαστικά, ίσα-ίσα για να στεγάσουν όσους μοιάζουν να είναι απλοί

αριθμοί για τους κυβερνώντες, εκείνους που τα όνειρα και οι ελπίδες δεν μετρούν παρά μόνο για

τους ίδιους.

Αυτή την ώρα της απόγνωσης των δυο λαών, το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να εκφράσει

την αλληλεγγύη του, να σταθεί με όποιον τρόπο μπορεί στο πλευρό τους, να δώσει από το υστέρημά

του ό,τι μπορεί για να ανακουφίσει έστω και στο ελάχιστο, έστω και προσωρινά, τις ανάγκες τους.

Όταν, όμως, καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και αυτού του σεισμού, όλοι μαζί οι λαοί θα πρέπει να

σταθούμε με αποφασιστικότητα απέναντι στον καπιταλισμό που αντιμετωπίζει τους λαούς σαν ένα

βάρος ικανό μόνο να παράγει με τη δουλειά του πλούτο, που ο ίδιος δεν καρπώνεται παρά μόνο ένα

ελάχιστο μέρος του, ίσα-ίσα για να επιβιώνει, για να πουλάει κάθε μέρα την εργατική του δύναμη

στα αφεντικά, ντόπια και ξένα.

Θα πρέπει να κάνουμε καθαρό ότι δεν θέλουμε πια, στις πατρίδες μας ή σε ξένους τόπους, άνεργοι ή εργαζόμενοι, να ζούμε μισή ζωή, με επιδόματα ή μεροκάματα και μισθούς που εξανεμίζονται πριν τελειώσει ο μήνας, σε κτίσματα που δεν διασφαλίζουν την ασφάλειά μας, με εξαθλιωμένη δημόσια

υγεία και υποβαθμισμένη δημόσια παιδεία, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ελπίδα για το αύριο, την ώρα που δίπλα μας υπάρχει αμύθητος πλούτος και χλιδάτη ζωή, δημιουργία της δικής μας δουλειάς.

Η ΕΕΔΔΑ καλεί τα μέλη και τους φίλους της να δείξουν και αυτή τη φορά την αλληλεγγύη και φιλία τους προς το δοκιμαζόμενο τουρκικό και συριακό λαό παραδίνοντας είδη πρώτης ανάγκης, όπως κουβέρτες, γάλα σε σκόνη, πάνες ενηλίκων/μωρών, σερβιέτες, απορρυπαντικά ρούχων, ορούς, γάζες, χανζαπλάστ, είδη ατομικής υγιεινής, στα γραφεία του ΠΑΜΕ, Αγίας Φιλοθέης 5β, τηλ. 2103833786 (Δευτέρα - Παρασκευή 9 π.μ. .- 7 μ.μ., Σάββατο 9 π.μ. - 1 μ.μ.) ή στα γραφεία του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας, Βερανζέρου 1, Πλ. Κάνιγγος, τηλ. 210 3827122 (Δευτέρα - Παρασκευή 9 π.μ. - 1 μ.μ. και 6 μ.μ. - 8 μ.μ.).

ΜΑΡΤΗΣ 2023

μετά από 49 χρόνια, τα

συνθήματα των φοιτητών

που εξεγέρθηκαν ενάντια

στην εφτάχρονη στρατιωτική

δικτατορία παραμένουν πιο

επίκαιρα από ποτέ. Κι αυτό γιατί

ο ιμπεριαλισμός έχει εξαχρειωθεί

σε τέτοιο σημείο που αφήνει

πίσω του εκατομμύρια άνεργους, εξαθλιωμένους, ξεριζωμένους, νεκρούς. Εκατομμύρια εργαζόμενοι

που ζουν μισή ζωή με μισή

δουλειά και μισό μισθό. Νέοι

χωρίς την ποιότητα της παιδείας

που χρειάζονται για το μέλλον

τους. Γυναίκες άνεργες, θύματα

της οικονομικής δυσπραγίας του

μεγάλου κεφαλαίου. Συνταξιούχοι

που μετά το τέλος του εργασιακού

τους βίου καλούνται να ζήσουν με

μειωμένες συντάξεις και μειωμένες

απαιτήσεις. Όμως, όλοι καλούνται

να ακριβοπληρώσουν τα πάντα.

Από τα είδη πρώτης ανάγκης μέχρι

τη στέγασή τους, τη θέρμανση, τη

μετακίνηση, την παιδεία, την υγεία.

Που έχουν να επιλέξουν αν θα φάνε

ή θα ζεσταθούν. Αν θα ζεσταθούν ή

θα ακριβοπληρώσουν τη «δημόσια»

υγεία. Αν θα παρέχουν στα παιδιά

τους την εκπαίδευση που τους

πρέπει ή θα πληρώσουν τους

δυσβάστακτους λογαριασμούς τους.

Εκατομμύρια άνθρωποι, γηγενείς

ή μετανάστες, είναι θύματα της

ίδιας στυγνής πολιτικής, που απλά

επιβιώνουν με τα όνειρά τους για

ένα καλύτερο αύριο να φαντάζουν

άπιαστα.

Για όλα αυτά η ΕΕΔΔΑ κάλεσε

και φέτος στο συλλαλητήριο, για

να τιμήσουμε όλοι ενωμένοι την

49η επέτειο της εξέγερσης του

Πολυτεχνείου. Για να παραμείνει

το νόημα αυτής της εξέγερσης

ζωντανό και όχι αποστεωμένο, όπως

το ονειρεύονται οι κρατούντες.

Για να πάρουν τα όνειρα των

εξεγερμένων εκδίκηση. Για να γίνουν

τα σημερινά μας όνειρα για το

αύριο πραγματικότητα.

49 χρόνια πέρασαν από εκείνες τις μέρες που η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών, μέσα στο Πολυτεχνείο, συνέγειραν με την απαράμιλλη οργάνωσή τους και την ηρωική τους εξέγερση τους εργαζόμενους της Αθήνας. Μεγάλα τμήματα λαού συμπαρατάχθηκαν μαζί τους φωνάζοντας το διαχρονικό πια σύνθημα «φοιτητέςεργατιά, μια φωνή και μια γροθιά», που έγινε πράξη με την αλληλεγγύη και τη στήριξη του ενός προς τον άλλο.

Μετά ήρθε η εισβολή του τανκ, το γκρέμισμα της καγκελόπορτας, το ποδοπάτημα όσων βρίσκονταν

πίσω της και το ανελέητο κυνηγητό των εξεγερμένων από δρόμο σε δρόμο, από γωνιά σε γωνιά. Όλος ο κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός, αστυνομικοί, στρατιώτες, ασφαλίτες, όργανα της χούντας και μη, αυτόβουλα είτε αθέλητα κάτω από τις αυστηρές διαταγές των ανωτέρων, μπήκαν στη δράση για το χτύπημα του «εχθρού λαού».

Πώς να ξεχάσει αυτός που έζησε εκείνες τις στιγμές. Πώς να μην συγκινηθεί εκείνος που άκουσε τις διηγήσεις από τα χείλη όσων τις έζησαν. Πώς να αφήσουμε όλοι μας μια τέτοια επέτειο να τη σβήσει η λησμονιά. Όχι! Δεν θα κάνουμε σε κανένα αυτή τη χάρη. Θα είμαστε εκεί. Όσοι έζησαν τα γεγονότα αλλά και αυτοί που δεν είχαν γεννηθεί ακόμα. Κάθε χρόνο την ίδια μέρα, από το Πολυτεχνείο μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία, θα κρατάμε ζωντανό το σύνθημα «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ». Σε πείσμα των καιρών της ισοπέδωσης και όσων πασχίζουν να ακυρωθεί η τεράστια σημασία αυτής της επετείου. Σε πείσμα εκείνων που διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία.

Θα είμαστε εκεί, για να θυμίζουμε

σε όλους αυτούς ότι δεν ξεχνάμε. Ότι θα συνεχίσουμε να τιμάμε τους φοιτητές και εργάτες που ξεσηκώθηκαν στη Νομική και στο Πολυτεχνείο, που αψήφησαν την κρατική τρομοκρατία, τις απαγορεύσεις. Που ακύρωσαν στην πράξη τα χουντικά διατάγματα περί απαγόρευσης των συγκεντρώσεων. Που σήκωσαν το ανάστημά τους για να κάνουν πράξη στο τότε και στο σήμερα το σύνθημα «Ψωμί –Παιδεία – Ελευθερία».

Για να πάρουμε τη θέση εκείνων των, ευτυχώς λίγων, ριψάσπιδων, που εξαργύρωσαν τους αγώνες του τότε με οφίτσια του σήμερα. Εκείνων που, αν και τόσο λίγοι, μοιάζουν

Ψωμι - παιδεια - ελεύθερια!

εΞω οι ηπα και το νατο

να είναι οι πολλοί μόνο και μόνο επειδή προβάλλονται, «ακούγονται», κάνουν θόρυβο σε ξεπουλημένα ΜΜΕ. Θα τους θυμίζουμε ότι οι

αγώνες δεν εξαργυρώνονται.

Θα θυμίζουμε ακόμη ότι το

Πολυτεχνείο έχει ένα και μόνο

μέτρο. Αυτό της αντίστασης, της

ανυπακοής, της απείθειας, της

εναντίωσης στους ιμπεριαλιστές

του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ, της

απέχθειας για τις αντιδραστικές

τους αποφάσεις και πράξεις.

Δεν μπορεί να χωρέσει σε

κανένα άλλο μέτρο. Ούτε στου

«φουστανελοφόρου» αλλά ούτε

και στου «διαβολικά καλού»

αμερικανού Προέδρου. Ούτε στου

«σύμμαχου» ΝΑΤΟ αλλά ούτε και

στης Ελλάδας- «μεντεσέ» του. Ότι

τα συνθήματα του Πολυτεχνείου

δεν αλλάζουν, δεν διορθώνονται

και, προπαντός, δεν σβήνονται,

γιατί, πολύ απλά, είναι ανεξίτηλα

γραμμένα στην ιστορική μνήμη.

Το Πολυτεχνείο ζει και είναι

δικό μας, σάρκα από τη σάρκα του

λαού μας, των φοιτητών του, της

εργατιάς του. Κανείς και τίποτα δεν

μπορεί να μας το πάρει. Κανείς και

τίποτα δεν μπορεί να το ακυρώσει, να το αμαυρώσει, να το αλλάξει, να

το βάλει στα δικά του μέτρα. Γιατί

ολόκληρος ο ελληνικός λαός κρατά

το μεγαλείο του στην καρδιά του, στη συνείδησή του, στη συλλογική

του μνήμη και το μεταφέρει, σαν άσβηστη φλόγα, από γενιά σε γενιά. Για να θυμούνται οι παλιότεροι, να μαθαίνουν οι νεότεροι, να συνεγείρονται οι μελλούμενοι.

Έτσι και φέτος, όπως κάθε χρόνο, χιλιάδες πορευτήκαμε ο ένας πλάι στον άλλο για να τιμήσουμε τη δική μας επέτειο. Αμετακίνητοι

και συνεπείς στην απόφασή μας

να τιμάμε το πραγματικό νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, πορευτήκαμε μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία με το πανό μας, με τα συνθήματά μας, με ζωντάνια και νεανική ορμή που μόνο ένα τέτοιο

σημαντικό γεγονός μπορεί να χαρίσει.

ΜΑΡΤΗΣ 2023

ΜΑΡΤΗΣ

«νατο

και εύρωπαϊκη ενωση:

εργαλεια τού κεφαλαιού κατα των λαων»

Προσκαλεσμένη από την ΕΕΔΥΕ στην εκδήλωση που πραγματοποίησε στην

αίθουσα του Μεγάρου της ΕΣΗΕΑ, «Γεώργιος Καρατζάς», για την παρουσίαση

της δεύτερης, επικαιροποιημένης έκδοσης του σχετικού βιβλίου για το ΝΑΤΟ

και την ΕΕ, η ΕΕΔΔΑ παρακολούθησε την πολύ ενδιαφέρουσα αυτή εκδήλωση.

Την αναλυτική παρουσίαση του περιεχομένου του βιβλίου έκανε η Ελπίδα

Παντελάκη, Γενική Γραμματέας της ΕΕΔΥΕ και, στη συνέχεια, πήραν το λόγο

εκπρόσωποι μαζικών φορέων. Εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας του

ΠΑΜΕ, ο Νίκος Παπαγεωργίου στάθηκε στις επιπτώσεις που έχει για την

εργατική τάξη της χώρας μας η δράση των δύο

αυτών ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Ο Χρήστος

Σαλταπίδας, πλοίαρχος ε.α. του Πολεμικού

Ναυτικού, τόνισε τα ολέθρια αποτελέσματά

της

στις ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας. Ο κύριος

ερευνητής στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών

και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ, Μάνος Σαριδάκης, αναφέρθηκε στον πυρηνικό

κίνδυνο που ελλοχεύει για την πατρίδα μας με την παραχώρηση εδαφών και υποδομών της στο

ΝΑΤΟ για την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων, κύρια υπό το δόγμα του «πρώτου πυρηνικού

πλήγματος» ακόμη και ενάντια σε χώρες που δεν

διαθέτουν πυρηνικά όπλα. Η Νατάσσα Καμπέλη

από το Προεδρείο της ΟΓΕ, αναφέρθηκε στη

δράση της οργάνωσης ενάντια στους δυο αυτούς

οργανισμούς σε σχέση με τις αρνητικές συνέπειες

που έχουν στην καθημερινότητα των γυναικών

της χώρας μας. Η Μαρία Μόσχου, φοιτήτρια και

μέλος της Γραμματείας της ΕΕΔΥΕ, παρουσίασε τις

επιπτώσεις που επιφέρει στα πανεπιστήμια και στην ποιότητα της παρεχόμενης

εκπαίδευσης ο «στρατηγικός διάλογος» ανάμεσα στη χώρα μας και το ΝΑΤΟ.

Τέλος, ο Γρηγόρης Αναγνώστου, οργανωτικός γραμματέας της ΕΕΔΥΕ, έκλεισε

την εκδήλωση ευχαριστώντας τους παραβρισκόμενους για την παρουσία τους, όλους όσοι έκαναν παρεμβάσεις αλλά και όσους συνέβαλαν στην έκδοση αυτή.

Εμείς, από τη μεριά μας, πρέπει να πούμε ότι τέτοιες εκδηλώσεις αλλά και

εκδόσεις είναι πραγματικά χρήσιμες για να γίνεται δυνατή η ανάλυση των

8 μαρτη

παγκοσμια ημερα τησ γύναικασ

Η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ), με την ευκαιρία της επετείου

της 8ης Μάρτη, Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, στέλνει αγωνιστικό μήνυμα στις γυναίκες της

χώρας μας, νέες, εργαζόμενες, άνεργες, φοιτήτριες, απόμαχες της δουλειάς. Τις καλεί να σταθούν

όρθιες μπροστά στις δυσκολίες της καθημερινής τους ζωής και να αγωνιστούν με ενωμένο, αποφασιστικό και μαζικό αγώνα για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα που τους έχουν αφαιρεθεί

αλλά και για όσα ακόμα δικαιούνται.

Στέκεται αλληλέγγυα στις γυναίκες πρόσφυγες και μετανάστριες που έχουν εγκαταλείψει τις

πατρίδες τους και τη ζωή όπως τη γνώριζαν, αποδιωγμένες από τον τρόμο των ιμπεριαλιστικών

πολέμων, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, σε αναζήτηση

ενός καλύτερου μέλλοντος για τις ίδιες και τις οικογένειές τους.

Ενός μέλλοντος που δεν υπάρχει για καμιά τους αφού, όπου κι

αν πάνε, έρχονται αντιμέτωπες με τον ίδιο ιμπεριαλισμό που τις

έδιωξε από τα σπίτια τους.

Δηλώνει την αδιαπραγμάτευτη διεθνιστική της αλληλεγγύη στις

γυναίκες που παραμένουν στις πατρίδες τους και πεισματικά

επιμένουν να παλεύουν, από το δικό τους μετερίζι, ενάντια στον

ντόπιο καπιταλισμό δηλώνοντας ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις εξωθεί σε φυγή, ότι είναι δικαίωμά τους η υπεράσπιση της

πατρίδας τους, της ζωής τους.

Συμπαραστέκεται, ηθικά αλλά και έμπρακτα, στις σεισμόπληκτες

γυναίκες της Τουρκίας και της Συρίας, που βιώνουν μια άνευ

προηγουμένου τραγωδία χωρίς τα απαραίτητα μέσα για να

ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Μια τραγωδία με την οποία, δυστυχώς, θα έρχονται αντιμέτωπες για πολλά ακόμα χρόνια, ώσπου να ξαναζήσουν την κανονικότητα της καθημερινής τους ζωής, που

όσο δύσκολη κι αν ήταν για τις περισσότερες από αυτές, τώρα μοιάζει άπιαστο όνειρο.

Βρίσκεται στο πλευρό των μανάδων της τραγωδίας στα Τέμπη, εκείνων που το «πάρε με όταν

φτάσεις» έμεινε αναπάντητο, αλλά που το «γιατί;» τους οφείλουμε όλοι μαζί να απαιτήσουμε να

πάρει απάντηση. Και η τιμωρία των πραγματικών υπαίτιων να είναι τόσο παραδειγματική που να μην επαναληφθεί ένα τέτοιο έγκλημα.

Η επέτειος της 8 Μάρτη τιμά τους διαχρονικούς αγώνες των γυναικών ενάντια στον καπιταλισμό και είναι η πιο ισχυρή επιβεβαίωση ότι οι γυναίκες θα συνεχίσουν να αγωνίζονται στο πλευρό των

συντρόφων τους για όσα δικαιούνται. Δεν θα το βάλουν ποτέ κάτω, δεν θα υποταχθούν, δεν θα συμβιβαστούν. Γιατί η ανάγκη των απλών ανθρώπων για μια ζωή όπως την ονειρεύονται είναι πιο

δυνατή από τα σχέδια των ιμπεριαλιστών.

Όλοι στην απεργιακή κινητοποίηση των συνδικάτων και των μαζικών οργανώσεων την Τετάρτη 8

Μάρτη σε όλη τη χώρα και στην Αθήνα, στις 12.30 μ.μ. στα Προπύλαια!

ΜΑΡΤΗΣ 2023

ΜΑΡΤΗΣ 2023

το χριστούγεννιατικο

παΖαρι μασ

Ήταν απερίγραπτη η χαρά μας που καταφέραμε και φέτος να

γιορτάσουμε όλοι μαζί τη χριστουγεννιάτικη γιορτή και το παζάρι μας

στα γραφεία της οργάνωσής μας. Συγκεντρωθήκαμε την Παρασκευή

16 Δεκέμβρη στην καταστολισμένη αίθουσά μας που, μετά από τόσο

καιρό, γέμισε από φωνές και γέλια. Στα τραπέζια ήταν παραταγμένα

τα κουτιά με τα σπιτικά χριστουγεννιάτικα γλυκίσματα, δια χειρός της

Γενικής μας Γραμματέα, καθώς και τα μικροδωράκια από τις χώρες

που ασχολούμαστε για να πουλήσουμε για να γεμίσει ο άδειος μας

κορβανάς, καθώς και διάφορα σπιτικά μεζεδάκια και άφθονο κρασί,

προς βρώσιν, πόσην και τέρψιν, για να καλωσορίσουμε το νέο χρόνο

που ετοιμαζόταν να έρθει και που όλοι ελπίζαμε να είναι καλύτερος από

τον προηγούμενο.

Με την απόφασή μας να συνδυάζουμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου,

προγραμματίσαμε παράλληλα στη αρχή ενημερωτική ομιλία για την

επαναστατική λογοτεχνία του Μεξικού αλλά και για την πολιτική

κατάσταση που επικρατεί στην τεράστια αυτή χώρα.

Η Άννεκε Ιωαννάτου, μέλος της Γραμματείας της ΕΕΔΔΑ, μας μίλησε

με ανάγλυφο τρόπο για τη ζωή, το λογοτεχνικό ύφος, τα όνειρα και τις

ελπίδες των επαναστατών μεξικανών λογοτεχνών και, στη συνέχεια, η

Πρόεδρος της οργάνωσης έκανε μια σύντομη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα

ενημέρωση για την ιστορία και την πολιτική κατάσταση του Μεξικού.

Η εκδήλωσή μας τελείωσε με την υπόσχεση να συνεχίσουμε αυτές τις

θεματικές Παρασκευές που και ενδιαφέρον έχουν και μας φέρνουν πιο

κοντά στις χώρες με τις οποίες ασχολούμαστε.

η εεδδα στην πεαεα – δσε και την εεδύε

Στις 14 Γενάρη η πρόεδρος της ΕΕΔΔΑ

παραβρέθηκε στην έναρξη των εργασιών του 16ου Συνεδρίου της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που έγινε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Μια βδομάδα αργότερα, στις 21 Γενάρη, πραγματοποιήθηκε η ετήσια Σύνοδος του Εθνικού

Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ στον Πολυχώρο «Μάνος Λοΐζος» στη Νίκαια. Η πρόεδρος της ΕΕΔΔΑ παραβρέθηκε και πήρε το λόγο, σαν μέλος του Εθνικού Συμβουλίου.

Γράφει η Άννεκε ίωαννάτου

ηΙνδονησία θα έπρεπε να ήταν πολύ

πιο γνωστή σαν χώρα έχοντας υπόψη

όχι μόνο την ιστορία της, αλλά και

το μέγεθός της σε διάφορα επίπεδα.

Μετά από

την Κίνα, την Ινδία και τις ΗΠΑ είναι

η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου σε πληθυσμό.

Έχει τη μεγαλύτερη μουσουλμανική κοινότητα

στον κόσμο. Η οικονομία της είναι η μεγαλύτερη

της νοτιοανατολικής Ασίας. Εξάγει φοινικέλαιο, καουτσούκ και κασσίτερο σε μεγάλα τμήματα του κόσμου.

Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως, είναι

η ιστορία που έγραψε αυτή η πρώην αποικία της

Ολλανδίας μετά τη μονομερή διακήρυξη από τον

πρόεδρο Σουκάρνο της ανεξαρτησίας της τον

Αύγουστο του 1945. Ακολούθησαν αιματοβαμμένα

χρόνια με δύο στρατιωτικές επεμβάσεις από

την Ολλανδία, αλλά και άλλες ξένες δυνάμεις

ανακατεύτηκαν γύρω από την πολύτιμη λεία, όπως η Αγγλία και οι ΗΠΑ. Οι τελευταίες, όπου

ηττήθηκαν οι παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις, είχαν αναγκάσει τις ευρωπαϊκές χώρες να

αφήσουν το γρηγορότερο δυνατόν τις αποικίες τους, βεβαίως για να πάρουν τη θέση τους και

να εμποδίσουν κομμουνιστικές/σοσιαλιστικές

ή έστω απλώς αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις να

επικρατήσουν στις «ανεξάρτητες» πια αποικίες.

Έτσι, οι ΗΠΑ δυσανασχέτησαν για το γεγονός

ότι ο Σουκάρνο είχε καλέσει τη Λαϊκή Δημοκρατία

της Κίνας στη συνδιάσκεψη του Μπάντουγκ (πόλη

στη νήσο Ιάβα του ινδονησιακού αρχιπελάγους)

του 1955 και όχι την εθνικιστική Κίνα (Ταϊβάν). Ο

υπουργός Ντάλες των ΗΠΑ δήλωσε ότι «η φωνή

του ελεύθερου κόσμου όφειλε να πνίξει τη φωνή

του κομμουνισμού στην αφρο-ασιατική αυτή

συνδιάσκεψη». Οι ΗΠΑ έβλεπαν την Ινδονησία

να στρέφεται σε αριστερή κατεύθυνση με το

Κομμουνιστικό Κόμμα να έχει εξελιχθεί στο τρίτο

μεγαλύτερο του κόσμου μετά από τη Σοβιετική

Ένωση και την Κίνα και ήθελε να αντιστρέψει αυτή

την πορεία με κάθε τρόπο.

Αυτό θα γινόταν τελικά το 1965 με την

ανατροπή του Σουκάρνο και τη μεγάλη σφαγή των

κομμουνιστών κυρίως, αλλά και άλλων αριστερών.

Εν τάχει λίγα ιστορικά γεγονότα: το 1954

υπογράφηκε η ιστορική συνθήκη Παντσασίλα (των

πέντε αρχών) της Ινδονησίας με την Κίνα, η πρώτη

διπλωματική συμφωνία ανάμεσα στις δύο χώρες, η οποία έφερε για πολλά χρόνια συναλλαγές

στον οικονομικό, επιστημονικό και πολιτιστικό τομέα. Οι πέντε αρχές της συνθήκης αυτής (αμοιβαίος σεβασμός των εδαφών των δύο χωρών, αμοιβαία μη-επιθετικότητα, αμοιβαία μη-ανάμειξη στην εσωτερική πολιτική, ειρηνική συνύπαρξη, ισότητα και συνεργασία) υιοθετήθηκαν το 1957

ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Η Ινδονησία έβαλε σε μικρό χρονικό διάστημα τη σφραγίδα της στην πορεία ανεξαρτητοποίησης των αποικιών του υπόλοιπου κόσμου. Είχε γίνει σύντομα ο κύριος «παίχτης». Ήταν η πρώτη χώρα που μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Τέσσερα χρόνια είχε παλέψει ενάντια στις προσπάθειες επιστροφής αποικιοκρατών εξουσιαστών: ένα χρόνο ενάντια στους Βρετανούς, τρία χρόνια ενάντια στους Ολλανδούς. Το σημαντικότερο γεγονός, όμως, ήταν η προαναφερόμενη Συνδιάσκεψη στο Μπάντουγκ τον Απρίλη του 1955, ένα ορόσημο στην παγκόσμια ιστορία, γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία μια διεθνής συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε χωρίς δυτικές δυνάμεις. Ήταν μόνο χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Η Ινδονησία, λοιπόν, έχει πρωτιές στην παγκόσμια ιστορία οι οποίες σε μεγάλο βαθμό αποσιωπούνται, όπως αυτή η συνδιάσκεψη, αλλά και σε ένα άλλο επίπεδο έσπασε ένα ρεκόρ, ένα άκρως θλιβερό ρεκόρ, όπως θα δούμε παρακάτω.

η «μεθοδοσ ΤΖακαρΤα*

Η Τζακάρτα είναι η πρωτεύουσα της ανεξάρτητης Ινδονησίας, πρώην Μπατάβια. Ανάμεσα στα 1965 και 1966 ένα εκατομμύριο άνθρωποι, περίπου, (είναι η χαμηλότερη εκτίμηση, άλλες πηγές μιλούν για περισσότερα θύματα), κυρίως κομμουνιστές, θανατώθηκαν, συχνά με πελέκια και ρόπαλα. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ στήριξε αυτή τη μαζική αντικομμουνιστική σφαγή. Θεωρήθηκε «πετυχημένη», γιατί την ήθελαν να λειτουργήσει ως «παράδειγμα» για πραξικοπήματα και μαζικές σφαγές σε όλη τη γη στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου.

Ο αμερικανός δημοσιογράφος Βίνσεντ Μπέβινς (Vincent Bevins) φέρνει στο φως τα αιματηρά αυτά γεγονότα στο βιβλίο του με τον τίτλο Η μέθοδος Τζακάρτα. Ένα μήνα μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Σουχάρτο στην Ινδονησία, ανέβηκε στο Κονγκό της Αφρικής ο Μομπούτο στην εξουσία, στρατιωτικός κι αυτός,

ινδονησια, «ενα τσούναμι πού εφτασε σε καθε γωνια τησ γησ»

φίλος της ΣΙΑ κι αυτός, για 32 χρόνια κι αυτός.

Στο Κονγκό, υπενθυμίζουμε, είχε δολοφονηθεί ο

Πατρίς Λουμούμπα, o κονγκολέζος αγωνιστής και

ηγέτης της ανεξαρτησίας, πρώτος πρωθυπουργός

της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό από

τον Ιούνη μέχρι το Σεπτέμβρη του 1960.

Δολοφονήθηκε άγρια το Γενάρη του 1961. Σε λίγα

χρόνια μετά τα αιματηρά γεγονότα στην Ινδονησία

πραγματοποιήθηκαν στρατιωτικά πραξικοπήματα

στη Βραζιλία, Βολιβία, Γκάνα, Κεντρική Αφρικανική

Δημοκρατία, Νιγηρία και Ιράκ, συνήθως με τη

στήριξη της ΣΙΑ. Το 1965 οι ΗΠΑ αύξησαν τα

εδαφικά στρατεύματά τους στο Βιετνάμ σε

έναν πόλεμο που θα κόστιζε τη ζωή σε τρία

εκατομμύρια ανθρώπους, στη μεγάλη πλειονότητα

Βιετναμέζους. Το 1971 ένα εκατομμύριο άνθρωποι στο Μπαγκλαντές σκοτώθηκαν σε μια γενοκτονία εν πλήρη γνώσει των Νίξον-Κίσιντζερ.

«Τζακάρτα» είχε γίνει η λέξη-κωδικός για ανατροπές κυβερνήσεων και μαζικών σφαγών με τη στήριξη της ΣΙΑ. Έτσι ένα σχέδιο εξόντωσης το 1971 από τη βραζιλιάνικη δικτατορία λεγόταν «Επιχείρηση Τζακάρτα». Το όνομα-κωδικός

του πραξικοπήματος ενάντια στον Σαλβαδόρ Αγιέντε στη Χιλή το 1973 λεγόταν «Σχέδιο Τζακάρτα». Στους δημόσιους τοίχους πριν από το πραξικόπημα του Πινοτσέτ γράφτηκαν τα λόγια «Η Τζακάρτα έρχεται».

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την παρουσίαση του βιβλίου του Μπέβινς στο γερμανικό περιοδικό Rotfuchs (Απρίλης 2021) κάτω από τον εύγλωττο τίτλο «Χτισμένα πάνω σε αίμα».

«[...] Τη δεκαετία του 50 το ΚΚ Ινδονησίας ήταν σημαντική δύναμη στο νοτιοανατολικό ασιατικό αυτό κράτος των νησιών, όπου ο αντι-αποικιοκράτης μεταρρυθμιστής Σουκάρνο ήταν πρόεδρος μετά την ανεξαρτησία του 1945. Το ΚΚ Ινδονησίας είχε υιοθετήσει μια πραγματιστική στάση απέναντι στην κυβέρνησή του. Από τη μία στήριζε πολλές πρωτοβουλίες του «αριστερόφρονου τριτοκοσμικού εθνικιστή» Σουκάρνο, από την άλλη ακολουθούσε μια αυτοτελή δική του πολιτική. Προς το τέλος της δεκαετίας του 50 το Κόμμα μεγάλωσε ραγδαία, επειδή κατάφερε πολλές βελτιώσεις στη ζωή του πληθυσμού της υπαίθρου, ήταν γερά οργανωμένο και θεωρούνταν ελάχιστα διεφθαρμένο. Το 1965 το Κόμμα μετρούσε πάνω από τρία εκατομμύρια μέλη. Ήταν δηλαδή το τρίτο Κομμουνιστικό Κόμμα σε 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του Vincent Bevins, The Jakarta Method. Washington’s Anticommunist Crusade and the Mass Murder Program that shaped Our World, Εκδόσεις «Public Affairs»

μέγεθος μετά απ’ αυτά της Σοβιετικής Ένωσης και

της Κίνας. Το ΚΚ Ινδονησίας, αλλά και ο αριστερός

εθνικιστής Σουκάρνο αποτελούσαν για τις ΗΠΑ μια

προβοκάτσια.

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η εξωτερική

πολιτική της Ουάσινγκτον προχωρούσε σ’ ένα όλο

και πιο επιθετικό επεμβατισμό. Η ΣΙΑ οργάνωσε

πραξικοπήματα στη Γουατεμάλα και το Ιράν και

απέκτησε επιρροή μέχρι και σε ευρωπαϊκές χώρες,

όπως η Ιταλία και η Γαλλία, για να καταστείλει

εκεί την επιρροή των δημοφιλών κομμουνιστικών

κομμάτων. Όμως, η Ινδονησία έπαιξε έναν πολύ

ιδιαίτερο ρόλο: η τέταρτη σε μέγεθος χώρα του

κόσμου δεν έπρεπε να μείνει σε αριστερά χέρια.

Έπρεπε να καταστρωθεί κάποιο σχέδιο.

Το 1958 μια πρώτη από τη ΣΙΑ στηριγμένη

απόπειρα πραξικοπήματος απέτυχε. Έπειτα

οι ΗΠΑ άλλαξαν τη στρατηγική τους: στήριξαν

το χτίσιμο ενός αντικομμουνιστικού μετώπου

ανάμεσα στους στρατιωτικούς. Τα αφηγήματα

τα οποία κυκλοφορούσαν στα μίντια σχετικά με

συνωμοσίες, δεν έμειναν χωρίς αποτέλεσμα: σε

πολύ σύντομο χρονικό διάστημα φούντωσε ένας

για τη χώρα εντελώς καινούργιος φανατισμένος

αντικομμουνισμός. Το 1965 απαγορεύτηκε το ΚΚΙ,

από τον πρόεδρο Σουκάρνο αφαιρέθηκε ντε φάκτο

η δύναμή του και το 1966 τοποθετήθηκε στην

εξουσία ο στρατηγός Σουχάρτο, ο οποίος πρέπει

να θεωρείται υποτελής των ΗΠΑ. Τον Οκτώβρη

του 1965 άρχισε ο μαζικός σκοτωμός. Εκατοντάδες

χιλιάδες άοπλοι άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά εκτός

νόμου. Και τι ήταν το «έγκλημά» τους; Ότι ήταν, υποτιθέμενα ή πραγματικά, μέλη του ΚΚΙ ή ότι το στήριζαν. Μέσα σε έξι μήνες δολοφονήθηκαν ένα

εκατομμύριο αθώοι, άλλα εκατομμύρια κλείστηκαν

σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανίστηκαν

και καταδικάστηκαν σε καταναγκαστικά έργα. Οι

σφαγές πραγματοποιήθηκαν από διάφορες ομάδες

– ισλαμιτικές πολιτοφυλακές, παραστρατιωτικούς

– μπροστά στα μάτια επίσημων οργάνων της

Ασφάλειας τα οποία είτε παρακολουθούσαν

παθητικά, είτε εμπλέκονταν ενεργά. Οι

δολοφονίες πήραν τέτοια δύναμη που μέχρι και

απλοί άνθρωποι συμμετείχαν. Οι ΗΠΑ δεν τα

παρακολουθούσαν απλώς και μόνο συγκαταβατικά.

Η ΣΙΑ έδινε στις ινδονησιακές υπηρεσίες λίστες

με ύποπτους, βοηθούσε στην παροχή όπλων και έθετε μέσα επικοινωνίας στη διάθεσή τους.

η ΤΖακαρΤα ηΤαν σχεδον ΠανΤου Ο Μπέβινς αποκαλεί τα γεγονότα στην Ινδονησία «τσουνάμι που έφτασε σε κάθε γωνιά της γης». Και σε άλλες περιοχές ανατράπηκαν αριστερές και προοδευτικές κυβερνήσεις με τη βοήθεια της ΣΙΑ και βοηθήθηκαν να ανέβουν στην εξουσία δεξιοί στρατηγοί. Εκτός από την Ινδονησία ιδιαίτερα η Βραζιλία έπαιξε σημαντικό ρόλο για την Ουάσινγκτον. Το 1964 απομακρύνθηκε εκεί από τη θέση του ο εθνικιστής Τζοάο Γκουλάρτ μέσω στρατιωτικού πραξικοπήματος με τη βοήθεια των ΗΠΑ. Το αντικομμουνιστικό παραμύθι το οποίο χρησίμευε ως δικαιολογία, μοιάζει με τις ιστορίες που μόλις ένα χρόνο αργότερα έπρεπε να αφηγούνται στον κόσμο για την Ινδονησία. Όταν η ανατροπή είχε συντελεστεί, οι δύο χώρες απόκτησαν στενές σχέσεις. Βραζιλιάνοι και Ινδονήσιοι αξιωματικοί εκπαιδεύονταν από κοινού σε βάσεις των ΗΠΑ. Η βραζιλιάνικη χούντα μιλούσε στο εσωτερικό με έμφαση για μια «επιχείρηση Τζακάρτα», για μια φυσική εξόντωση του κομμουνισμού στη χώρα. Το ότι αυτό δεν πραγματοποιήθηκε στη Βραζιλία με την ίδια σφοδρότητα όπως στην Ινδονησία, οφείλεται σε διάφορους λόγους, αλλά και σε εσωτερικές διενέξεις για την κατεύθυνση. Για τις ΗΠΑ η Ινδονησία και η Βραζιλία ήταν τα κυριότερα προγεφυρώματα μιας αντικομμουνιστικής συμμαχίας στον «Τρίτο Κόσμο». Αλλά και αλλού σύντομα υπήρξαν σκέψεις σχετικά με αυτό που ο Μπέβινς αποκαλεί τη «Μέθοδο Τζακάρτα».

Μπορεί να μην υπήρχε ένα κεντρικό σχέδιο, αλλά δεξιές δικτατορίες από τη Νότια Κορέα μέχρι το Σουδάν συνεργάστηκαν στενά, έμαθαν η μία από την άλλη και δεν έπαψαν να παραπέμπουν στη φρίκη της Ινδονησίας. Ο Μπέβινς, ο οποίος ανάμεσα σ’ άλλα δούλεψε για πολύν καιρό στη Βραζιλία ως ανταποκριτής της «Los Angeles Times», πέτυχε μετά από έρευνα πολλών χρόνων, να αποδείξει ότι σε τουλάχιστον 22 χώρες υπήρξαν σχέδια για άμεσα προγράμματα αντικομμουνιστικής εξόντωσης κάτω από την αιγίδα της

The Jakarta

Ουάσινγκτον και ότι τουλάχιστον 11 απ’ αυτά τα σχέδια παρέπεμπαν άμεσα στην Ινδονησία.

Ιδίως στη Λατινική Αμερική διώχτηκαν, δολοφονήθηκαν ή εξορίστηκαν με τη βοήθεια

των ΗΠΑ δεκάδες χιλιάδες αριστεροί, μεταρρυθμιστές και ιθαγενείς. Κι εδώ ο φανατικός αντικομμουνισμός χρησίμευε ως

ιδεολογικό πλαίσιο. Σύμφωνα με την έρευνα του Μπέβινς, η τακτική των «εξαφανίσεων» η οποία έγινε σήμερα παροιμιώδης, εξάχθηκε το 1966

από την Ινδονησία στη Γουατεμάλα, όπου έπαιξε

σημαντικό ρόλο στην κρατική τρομοκρατία.

Στη Χιλή ακροδεξιές ομάδες τρόμου ψέκαζαν

ως απειλή τη λέξη «Τζακάρτα» σε σπίτια στα

οποία έμεναν αριστεροί άνθρωποι. Κι εκεί το

καθεστώς ονόμασε στο εσωτερικό «επιχείρηση

Τζακάρτα» το σχέδιό του για τη συστηματική

δολοφονία των οπαδών του Σαλβαδόρ Αγιέντε, ο οποίος εκδιώχτηκε το 1973 με πραξικόπημα.

Έτσι και οι στρατηγοί της αργεντίνικης

πραξικοπηματικής κυβέρνησης έβλεπαν μετά το 1976 ως παράδειγμα τη μαζική δολοφονία στη Νοτιοανατολική Ασία.

Οι Αγιέντε, Γκουλάρτ και Σουκάρνο ήταν δημοφιλείς μεταρρυθμιστές, οι οποίοι

προσπάθησαν μέσα από τον κοινοβουλευτικό

δρόμο να φέρουν κάποιες αλλαγές. Όπως και το ΚΚ Ινδονησίας, αποτελούσαν απειλή για τις ΗΠΑ. Ο τότε αντι-πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον παραδέχθηκε κάποτε εντελώς απροκάλυπτα,

ότι στην Ινδονησία έπρεπε να απορριφθούν οι δημοκρατικές διαδικασίες, γιατί «οι κομμουνιστές πιθανά δεν θα μπορέσουν να ηττηθούν σε περίπτωση εκλογών».

Τα πραξικοπήματα αυτά έγιναν συνήθως

απότομα για τα θύματά τους και τα βρήκαν

απροετοίμαστα. Και είχαν καταστροφικές

συνέπειες: για πολλούς αποτέλεσαν την πειστική

απόδειξη ότι δημοκρατικοί πολιτικοί χωρίς όπλα

είναι καταδικασμένοι στην αποτυχία. Πολλοί

αριστεροί πήραν τα όπλα για να εμποδίσουν μια

«δεύτερη Τζακάρτα». Τα αντάρτικα κινήματα

έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο κυρίως στη Λατινική

Αμερική.

Τα βάναυσα πραξικοπήματα και οι μαζικές

δολοφονίες στον παγκόσμιο Νότο καθόριζαν ωστόσο, τις παραμέτρους για την παγκόσμια τάξη. Πάγωσαν σε πολλά μέρη την κοινωνική

ανάπτυξη, έδωσαν στις ΗΠΑ γεωστρατηγικά

πλεονεκτήματα απέναντι στην ΕΣΣΔ και στερέωσαν τις καπιταλιστικές σχέσεις.

Στην Ινδονησία, το θέατρο της πιο βάναυσης

των σφαγών, εγκαταστάθηκαν μετά την πτώση

του Σουκάρνο εκατοντάδες εταιρίες των ΗΠΑ.

Μόλις λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα, για παράδειγμα, η επιχείρηση ορυχείων Freeport

διείσδυσε μέχρι μέσα στη ζούγκλα της

δυτικής Νέας Γουινέας. Τώρα εκεί βρίσκεται

το μεγαλύτερο χρυσορυχείο του κόσμου, το ορυχείο Grasberg. Ο αντικομμουνισμός είναι μετά από τις μαύρες μέρες του 1965-1966 κρατικό δόγμα, σχεδόν εθνική θρησκεία. Ποτέ δεν συζητήθηκε η μαζική σφαγή. Τα θύματα και οι συγγενείς τους δεν αποκαταστάθηκαν

ποτέ ούτε πήραν αποζημιώσεις. Ούτε λόγος για συγγνώμη. Το συμπέρασμα του Μπέβινς είναι ανελέητο: «η δυτική μας καπιταλιστική τάξη πραγμάτων είναι χτισμένη σε αίμα».

Ο Μπέβινς δεν ανακάλυψε κάτι το καινούργιο.

Ήδη στο Κεφάλαιο ο Καρλ Μαρξ έγραψε ότι

«...το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την

κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά

και στάζοντας αίμα απ’ όλους τους πόρους».

Βλέποντας τα παραπάνω δεν είναι τυχαίο, ότι στη χώρα που είχε την πρωτιά στην

ανεξαρτητοποίηση από τον αποικιοκρατικό

ζυγό μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

με σοβαρή αντιιμπεριαλιστική στροφή και

σοβαρή αύξηση των κομμουνιστικών δυνάμεων, έγινε η μεγαλύτερη, «παραδειγματική» σφαγή.

Αργότερα, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος

λειτούργησε σαν καταλύτης στην κατάρρευση

του αποικιοκρατικού συστήματος παλιού

τύπου και μπήκαν νέες μορφές επιβολής

των συμφερόντων μεγάλων καπιταλιστικών

εταιριών. Μια εξέλιξη που δείχνει ότι ο αναπτυγμένος καπιταλιστικός κόσμος «υποανάπτυξε» τις οικονομικές δομές των πρώην αποικιών ετοιμάζοντας μ’ αυτό τον τρόπο τη μελλοντική τους υποδεέστερη θέση. Το εύλογο συμπέρασμα είναι, ότι μέσα στη μέγγενη των καπιταλιστικών σχέσεων οι λαοί, ιδιαίτερα στο λεγόμενο «Τρίτο Κόσμο», δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ο ιστορικά αναγκαίος δρόμος είναι ο σοσιαλισμός.