- Sillmë fyellin, - tha plaku Altin i zbardhur nga thinjat. Fëmija ia solli. Plaku përmblodhi forcat me sa mundi dhe filloi t’i binte. Nisi një nga meloditë që i pëlqente më shumë. Për fat të keq, koka iu rrëzua në krahëror, nga duart i ra fyelli e plaku vdiq pa e mbaruar melodinë. Fëmija, që i rrinte pranë, me lot në sy e me shumë dhimbje në zemër, ngriti fyellin. Ai e dinte si duhej ta nderonte fyelltarin e madh të popullit. S’kishte nderim më të madh për të se sa të vazhdonte melodinë e lënë përgjysmë. Kur djali i vogël e mbaroi melodinë, rreth tij qenë grumbulluar plebejtë, skllevërit e litarëve të anijeve, rremëtarët, peshkatarët e gurskalitësit e qytetit. - Të lumtë! - i thanë ata djalit të vogël. - Edhe ti do të bëhesh një fyelltar i madh! Altinin e varrosën në dheun e kodrës së qytetit Epidamn. Mbi varrin e tij ngritën një lapidar të bardhë mermeri, ku një gurskalitës gdhendi në mermer figurën e një fyelli. Ai ishte fyelli i legjendës së madhe, i mrekullive që bën shpirti i njeriut të thjeshtë, fyelli që lulëzon stinat, që lulet e pemëve i kthen në fruta, që ndez yjet e bardha, që i rrit më shpejt fëmijët e vegjël, u jep shëndet të dobtëve e fuqi të pafuqishmëve. Fyelli i përjetshëm i këngëve të popullit. Moikom Zeqo
Komentojmë tekstin Ç’paraqet fyelli magjik? Pse fyelli nxirrte tinguj pa kuptim kur atij i frynte Klaudi? Ç’bëri Patric Klaudi kur dëgjoi se djaloshi kishte sjellë fyell tjetër? Cila pjesë e tekstit ju duket më e prekshme? Ç’u bë me vazhdimësinë e fyelltarit të madh? Si e shprehën mirënjohjen gurskalitësit ndaj tij? Ç’porosi na jep autori me këtë tekst?
Detyrë Bëni një hartim në lidhje me tekstin.
96
GJUHA SHQIPE DHE LEXIMI VIII