Dance, 2009 © Sally Cohn
Het werk, zoals te zien in Brussel, bestaat uit drie delen: een eerste voor vier duo’s van een man en een vrouw, vervolgens een solo die Childs oorspronkelijk zelf uitvoerde en een derde deel waarin de eerste cast opnieuw aantreedt. Visuele paradox In het eerste deel bewegen de dansers zich telkens opnieuw met grote zijwaartse sprongen heen en weer over het podium langs parallelle lijnen. De aanzet van die bewegingszinnen zie je nooit: ze verschijnen en verdwijnen in de coulissen in volle actie. Zo komt het voor alsof de dans achter de schermen doorloopt en het zichtbare gebeuren slechts een deel is van een veel grotere mechaniek. Die suggestie van een complex raderwerk dat alles aanstuurt, wordt
nog versterkt doordat het aantal koppels dat dit tegelijk of in tegengestelde richting doet, voortdurend varieert. In die beweging ontdek je al snel allerlei subtiele variaties. Soms lijken de dansers bij de aanzet van een sprong even om te vallen of ‘hapert’ de sprong een fractie van een seconde, alsof ze er een extra tel bij willen nemen. Geregeld wordt die doorgaande beweging ook onderbroken voor een draaibeweging met kleine huppelpasjes ter plaatse. Al bij al is het materiaal zowat twintig minuten quasi identiek, maar toch wordt het geen twee keer in precies dezelfde volgorde, met dezelfde variaties, draairichtingen of snelheid getoond. Het gaat je duizelen, omdat je verwachtingen doorbroken worden telkens wanneer je denkt dat je het systeem begrijpt. Dat is een visuele paradox uit de duizend: een opperste eenvoud
binnen een strikte systematiek die je toch voortdurend verrast. De combinatie met de muziek versterkt die ervaring nog. De dans volgt het ritme en de compositie van de muziek namelijk op de voet. De muziek ging de dans ook chronologisch vooraf. Gewoonlijk creëert dat transparantie en voorspelbaarheid, maar niet zo hier. Ook de muziek herneemt namelijk enkel schijnbaar steeds hetzelfde motief: al snel blijkt enkel een onvermoeibaar pompende, staccato doorgaande grondtoon min of meer constant. Daar bovenop fladderen allerlei variaties en secundaire motieven in grillig wisselende orkestraties en versnellingen. Alsof inderdaad ook daar vanuit eenzelfde monade of cel steeds nieuwe variaties, nieuwe perspectieven op eenzelfde simpele muzikale frase gebouwd
etcetera 131 25