Prawda o polskim Kościele – Leszek Galarowicz

Leszek Galarowicz

Leszek Galarowicz Prawda o polskim Kościele

Wydawnictwo AA

Kraków

Redakcja i korekta: Wydawnictwo AA

Skład i łamanie tekstu: Agnieszka Siekierżycka

Copyright © by Leszek Galarowicz

Copyright © by Wydawnictwo AA, Kraków 2024

ISBN 978-83-8340-064-8

Wydawnictwo AA s.c. 30-332 Kraków, ul. Swoboda 4

tel.: 12 345 42 00, 695 994 193

e-mail: klub@religijna.pl

www.religijna.pl

Wstęp

Pomysł na napisanie książki poświęconej Kościołowi w Polsce dojrzewał we mnie od kilku lat. Z jednej strony coraz wyraźniej dostrzegałem kryzys, który go dotyka, z drugiej – oczywiste było dla mnie, że jego obraz płynący z przekazów medialnych jest często wykrzywiony, niesprawiedliwy, czasem karykaturalny. Objawy tego kryzysu są aż nadto widoczne dla każdego praktykującego katolika przychodzącego do kościoła, w którym coraz mniej widać dwudziesto- i trzydziestolatków. Potwierdzają to badania nad religijnością Polaków, które alarmują, że jesteśmy w czołówce niechlubnego rankingu krajów z największą „luką pokoleniową” między starszymi pokoleniami, które jeszcze są religijne, a młodymi, które coraz rzadziej deklarują swoją wiarę i coraz słabiej ją praktykują.

Celem niniejszej publikacji jest „odczarowanie” tego ciemnego obrazu, ale bez unikania trudnej prawdy o Kościele, dlatego poruszam w niej również jego mroczną stronę, naznaczoną problemami nadużyć seksualnych czy homoseksualizmu. Przy całej świadomości trudności, z którymi mierzy się Kościół, pragnę też pokazać, że jego problemy nie wynikają tylko z zaniedbań wewnętrznych, ale często są spowodowane niesprawiedliwymi atakami środowisk lewicowo-liberalnych, które, pod przykrywką eliminowania zła, w istocie dążą do zniszczenia Kościoła. Z drugiej pragnę pokazać to jego oblicze, które bardzo często jest pomijane w przekazie medialnym. W kolejnej z części wskazuję dobro, które jest owocem działania ludzi należących do tej wspólnoty. Nie zgadzam się z utartym przekonaniem, że o dobru czynionym przez duchownych nie trzeba mówić, bo to rzecz naturalna, nic niezwykłego. Jestem przekonany, że wizerunkowy problem Kościoła wynika m.in. z tego, że o dobru mówi się zdecydowanie za mało. Ostatnią część publikacji poświęcam sposobom wyjścia

z kryzysu, w którym znalazł się Kościół w naszym kraju. Wskazuję m.in. jak naprawić jego nadszarpnięty wizerunek, w jaki sposób rozwiązać problem nadużyć seksualnych, jak zatrzymać ludzi młodych w Kościele i w jaki sposób wzmocnić rodzinę i małżeństwo.

Na rynku wydawniczym jest wiele publikacji poświęconych problemom Kościoła w Polsce czy Europie. Część z nich diagnozuje jego kondycję w ogóle, inne podejmują konkretne problemy, takie jak istnienie lawendowej mafii, zjawisko ataków na Jana Pawła II, obraz polskich seminariów itp. Różne cele przyświecają autorom publikacji, niektórzy zażarcie bronią Kościoła, inni bezpardonowo go atakują, jeszcze inni chcą pokazać ważne dlań zjawiska bez upiększeń, ale też bez zajadłej krytyki. Prawda o polskim Kościele to książka pisana z perspektywy osoby życzliwej, która jednocześnie dostrzega objawy choroby. Szczególnie ważne wydało mi się podkreślenie tej strony aktywności Kościoła, która w mediach jest często pomijana, czyli dobru, które jest owocem działań instytucji i ludzi związanych z Kościołem katolickim w naszym kraju. Jednym z najważniejszych celów mojej publikacji jest podkreślenie tej kiedyś oczywistej, a dziś wcale nieoczywistej prawdy o tym, że wielkość dobra, które płynie z Kościoła jest nieporównywalnie większa niż rozmiar zła, jakie się w nim pojawia.

Autor

Spis treści

Wstęp ..............................................5

I. Jaki jest polski Kościół? ...............................9

1. Dokąd zmierza Kościół Papieża Franciszka?..............11

2. Kościół na rozdrożu ................................16

3. Czy Polacy są religijni?..............................20

4. Co w nas pozostało z nauczania Jana Pawła II? ...........25

5. Kościół wobec homoseksualizmu .....................29

6. Kryzys powołań ...................................34

7. Nie taka katecheza słaba, jak ją malują .................40

8. Co się stało z inteligencją katolicką? ...................45

9. Co świętują Polacy? ................................49

II. Zniszczyć Kościół ..................................53

10. Strategie ataków na Kościół .........................55

11. Jak nie udało się zrobić z księdza pedofila ..............58

12. Brutalny atak spod znaku tzw. Strajku Kobiet ...........62

13. Wizerunek Kościoła: prawda czy medialna kreacja? .......66

14. Zniszczyć pamięć o Papieżu Polaku ...................70

15. Zniszczyć metropolitę .............................76

16. Kłamstwem w profesor Wandę Półtawską ..............80

17. Staram się ratować Kościół .........................84

18. Pułapka obrony LGBT ............................89

19. Marzenia o tęczowym Kościele ......................93

20. Wojna o szkolną katechezę .........................97

III. Dobro, o którym trzeba mówić ......................103

21. Największa organizacja charytatywna ................105

22. Więcej szczęścia jest w dawaniu niż braniu ............110

23. Kościół, który pomaga uchodźcom ..................113

24. Kościół w obronie życia ...........................117

25. Okna życia – Kościół, który ratuje niechciane dzieci .....121

26. Kościół, który wspiera rodzinę......................124

27. Pomoc bezdomnym – wielkie niedoceniane dzieło Kościoła ...............128

28. Pielgrzymka, czyli wiara, która dojrzewa we wspólnocie ..132

29. Kościół pomaga zagubionym w nałogach .............136

30. Bal Wszystkich Świętych

– katolicka alternatywa dla Halloween ...............140

IV. Można wyjść z kryzysu .............................143

31. Synod lekarstwem na kryzys Kościoła? ...............145

32. Medialny wizerunek Kościoła można uratować .........149

33. Jaka jest przyszłość polskiego Kościoła? ...............155

34. Skutecznie rozwiązać problem nadużyć seksualnych .....159

35. Pułapki oczyszczania Kościoła ......................165

36. Zatrzymać młodych w Kościele .....................169

37. Obronić religię w szkole ..........................173

38. Ruch Światło-Życie szansą na odnowę Kościoła? ........176

39. Rewolucja pięknych ludzi .........................180

40. Praca nad sobą, praca nad małżeństwem . . . . . . . . . . . . . .184

41. Ewangelizacja z TikToka ..........................188

I. Jaki jest polski Kościół?

1. Dokąd zmierza Kościół Papieża Franciszka?

„Jest jasne, że żyjemy w czasie zamętu i podziału, zarówno w Kościele, jak i na świecie. Nie jestem w stanie ocenić, czy jest to największy zamęt, jakiego Kościół był świadkiem, czy nie, bo w ciągu wieków przechodziliśmy przez całkiem trudne okresy, jednakże jest on poważny”1 – czytamy w książce Ralpha Martina Kościół w kryzysie. Ścieżki wyjścia. Źródeł tego kryzysu należy upatrywać w czynnikach zewnętrznych, przemianach kulturowych, ale zamęt płynie też z łona samego Kościoła. Od samego początku pontyfikatu Papieża Franciszka w przestrzeni publicznej utrwaliła się narracja „Franciszek reformator (…) Franciszek – wielka, liberalna nadzieja katolików”2. Pytanie czy w istocie Papież w „katolickiej wojnie domowej stanął po liberalnej stronie?”. Ross Douthat podkreśla, że jego postępowość jest bezsprzeczna. Od samego początku pontyfikatu było widać, że akcentował kwestie ekonomiczne, nauczanie społeczne Kościoła, „zbrodnie bogatych, położenie bezrobotnych, imigrantów, biednych”, czyli tematy bliskie katolikom o poglądach lewicowych. Postępowość Papieża można było też dostrzec w doborze współpracowników z tzw. „postępowego skrzydła Kościoła”. Na margines spychano hierarchów, którzy byli blisko Benedykta. Po roku jego pontyfikatu nie można było mieć złudzeń, że Papież Franciszek będzie próbował dokonać korekty w stosunku do pontyfikatów Jana Pawła II i Benedykta XVI, nie było tylko wiadomo, jak poważna będzie owa zmiana. Tak czy

1 R. Martin, Kościół w kryzysie. Ścieżki wyjścia, Kraków 2021, s. 35.

2 R. Douthat, Zmienić Kościół. Papież Franciszek i przyszłość katolicyzmu, Kraków 2019.

inaczej Papież Franciszek stanął w obliczu konfliktu między katolikami konserwatywnymi a liberalnymi3.

Niecały rok po wyborze Franciszka kardynałowie zebrali się w Watykanie na konsystorzu poświęconym nauczaniu Kościoła o rodzinie. Mowę wprowadzającą wygłosił nań kardynał Walter Kasper, który zaproponował istotne zmiany w podejściu do komunii rozwodników. Kasper proponował stworzenie „ścieżki pokuty”, która umożliwiłaby przyjmowanie Komunii świętej rozwiedzionym katolikom, którzy ponownie weszli w związek małżeński. Jego propozycja nie była skierowana do wszystkich, ale raczej mniejszej części małżonków, którzy „mogliby odpokutować swoje pierwsze małżeństwo, aby później powrócić do przyjmowania Komunii świętej”. Wystąpienie Kaspera miało być swoistym przygotowaniem do zmian w Kościele.

Jednym z ważniejszych, a jednocześnie kontrowersyjnym i niejednoznacznym dokumentem była opublikowana po Synodach na temat Rodziny adhortacja Amoris Laetitia, która przez niejednoznaczne sformułowania uchyliła furtkę osobom rozwiedzionym, żyjącym w nowych związkach, do przyjmowania Komunii świętej. Adhortacja była krytycznym dialogiem z encykliką Jana Pawła II Veritatis Splendor na temat grzechu śmiertelnego. O ile Polski Papież krytykował etykę sytuacyjną, to Papież z Argentyny wskazywał w swoim dokumencie długą listę okoliczności łagodzących, dzięki którym

oczywisty grzech śmiertelny jawi się mniej poważnie. Nawiązywał też w nim do poglądów Waltera Kaspera, w myśl których tradycyjne nauczanie Kościoła w kwestii małżeństwa i seksualności było dla zwykłego katolika zbyt wymagające. W książce Rossa Douthata czytamy: „Było jasne, że rozdział ósmy Amoris Laetitia jest przygotowaniem do zmiany zasad Kościoła udzielania Komunii świętej, a jego logika wskazywała, że taka zmiana jest uzasadniona i pożądana. A jednak papież nigdy nie powiedział tego wprost, nigdy nie wyraził jasno tego, co regularnie sugerował, nigdy po prostu nie wstał i nie powiedział: Dla wielu rozwiedzionych, którzy zawarli ponowny związek

3 R. Douthat, tamże.

małżeński, prawo kościelne jest zbyt trudne, dylematy moralne zbyt ekstremalne, stąd nie można ich traktować jak ciężkich grzeszników i dlatego z czystym sumieniem mogą przyjmować Komunię świętą”4. Z drugiej strony w dokumencie znajdowały się dwa przypisy, które były bliskie takiemu stanowisku. Amoris Laetitia postawiła Kościół w dziwnym położeniu, w którym ważne rozstrzygnięcie dotyczące podstaw nauczania moralnego zależy od interpretacji niejasnego dokumentu. Tekst adhortacji wywołał niepewność, zamęt, prowokował do stawiania pytań o to, co tak naprawdę Papież powiedział i dokąd zmierza Kościół. W pierwszych miesiącach po jej ogłoszeniu część biskupów zadeklarowała, że wcześniejsze ustalenia dotyczące udzielania Komunii pozostają niezmienione, a część przyznała, że będą udzielać Komunię wiernym rozwiedzionym pozostającym w nowych związkach. W różnych krajach biskupi tworzyli bardziej lub mniej konserwatywne albo liberalne wytyczne.

Inny fundamentalny spór, który wpłynął na kształt Kościoła, dotyczył stosunku do rewolucji seksualnej. Oś podziału rysuje się między tymi, którzy chcą, aby Kościół dostosowywał się do rewolucji seksualnej i tymi, którzy są przeciwnego zdania. Część przyjmuje postawę bierną, bo boją się wejść w konflikt z postępową kulturą. Wielu praktykujących katolików milczy, inni próbują się opierać, ale obawiają się, że skaże ich to na osamotnienie. Rodzi się pytanie czy zmianami w stosunku do małżonków rozwiedzionych otwiera się w Kościele drzwi do akceptacji związków homoseksualnych? Ralph Martin w książce Kryzys w Kościele. Ścieżki wyjścia dostrzega, że to się już nierzadko dzieje: „Wielu ludzi uważa, że skoncentrowanie się na katolikach rozwiedzionych i zawierających związki małżeńskie, co ma umożliwić im przyjmowanie Komunii, jest po prostu klinem otwierającym drogę do akceptacji związków homoseksualnych i ogólnej «degradacji» pojęcia ciężkiego grzechu seksualnego, łącznie z rozwiązłością, masturbacją i pornografią. Oczywiście, już się to dzieje w wielu diecezjach i parafiach, gdzie osoby znajdujące

4 Tamże, s. 220.

się w jednopłciowych relacjach uzyskują zapewnienia, że jest dopuszczalne, aby przyjmowali Komunię świętą, a wezwanie do pokuty nigdy nie jest wygłaszane”5. Dzieje się tak pomimo faktu, że jest to sprzeczne z nauką Kościoła. Zresztą wewnątrz Kościoła jest coraz więcej głosów duchownych, którzy wprost mówią o potrzebie większej przychylności Kościoła katolickiego dla społeczności LGBTQ.

Ralph Martin wyraża niepokój, że coraz więcej katolików akceptuje rozwód, ponowne związki, pornografię, masturbację czy praktyki homoseksualne. Martin dostrzega też że temat moralności seksualnej jest prawie powszechnie unikany przez księży. Jako przykład tych negatywnych tendencji podaje Niemcy, gdzie coraz częściej biskupi krytykują oficjalne nauczanie Kościoła o homoseksualizmie.

Czy jest szansa na zatrzymanie tej „rewolucji”? Autor Kryzysu w Kościele dostrzega, że kluczem jest głoszenie prawdy o ludzkiej seksualności. Bez tego „coraz więcej ludzi będzie miało zrujnowane życie, zniszczone lub uniemożliwione małżeństwa, przygodne stosunki seksualne będą dalej powodować głębokie rany w umysłach i ciałach, samotność i izolacja będą narastać – i wiele dusz zostanie zgubionych”6.

W umysłach wielu katolików rodzą się pytania czy, ewentualnie na ile Kościół ma się dostosować do dzisiejszego świata? Czy kompromis nauczania Kościoła ze światem byłby dla Kościoła dobrym mariażem? Prymas Polski Kardynał Stefan Wyszyński powiedział: „Nie Kościół ma się dostosować do świata, lecz świat do Ewangelii”. Do Soboru Watykańskiego II Kościół bronił się przed naporem świata, po Soborze zaczął z nim prowadzić dialog. Krytycy Jana Pawła II zarzucają mu, że zatrzymał on ten dialog7. Ojciec Maciej Zięba polemizował z takim rozumieniem. Ostatnie lata w Kościele dowodzą, że świat odchodzi od Ewangelii, a Kościół coraz częściej szuka

5 R. Martin, tamże, s. 127.

6 Tamże, s. 159.

7 Rozmowa o Janie Pawle II. Rozmowa IX. Kościół i świat współczesny, http:// mateusz.pl/jpii/rozmowy/jpii11.htm

kompromisu np. w sferze nauczania. Od rozpoczęcia pontyfikatu Papieża Franciszka pytanie o ów kompromis stało się szczególnie aktualne. Należy podkreślić, że to dostosowanie przebiega zazwyczaj w duchu liberalnym. Dokąd takie dostosowanie zaprowadzi Kościół w Europie i na świecie?

2. Kościół na rozdrożu

Trudno uznać film Kler za diagnozę duchowieństwa w naszym kraju. Film ten więcej mówi o mentalności antyklerykalnego reżysera niż o kondycji Kościoła8. Obraz Smarzowskiego jest owocem wizji ateisty, a nie wiedzy o Kościele i jego problemach. Tym bardziej potrzebny jest namysł nad prawdziwymi wyzwaniami współczesnego Kościoła.

Od dawna Kościół katolicki w naszym kraju, ale też na świecie, w tak krótkim czasie nie przyjął tak wielu ciosów. Ciosów, po których jego wizerunek został znacząco nadszarpnięty. Już przed wejściem na ekrany filmu Kler atmosfera była gęsta. W sierpniu tego roku ujawniono aferę pedofilską w Stanach Zjednoczonych. Według amerykańskich śledczych w stanie Pensylwania ofiarą 300 księży mogło paść nawet 1000 dzieci. Pedofilskie skandale wybuchały też w Kanadzie, na Dominikanie, w Meksyku, Chile, ale także na Starym Kontynencie. Prawdziwe trzęsienie ziemi dotknęło Irlandię. Opublikowany w 2009 r. raport specjalnej komisji rządowej, dotyczący przestępstw seksualnych był dla Irlandczyków szokiem. Przez niemal dekadę od jego publikacji znacznie zmalał wpływ Kościoła na życie społeczne w tym kraju. Dziś już tylko 30 proc. Irlandczyków deklaruje, że regularnie uczestniczy we mszy św. Irlandczycy w referendum zagłosowali za legalizacją małżeństw homoseksualnych, poparli też liberalizację prawa aborcyjnego – tuż po wizycie papieża Franciszka w Irlandii, podczas której przeprosił za grzech pedofilii. Już pierwszego dnia pielgrzymki powiedział: „Błagam Pana o przebaczenie za te grzechy, za zgorszenie i zdradę”.

Także część lewicowo-liberalnej prasy w naszym kraju zwęszyła niepowtarzalną okazję do podgrzania nastrojów antyklerykalnych.

8 Tekst pierwotnie ukazał się w „Gazecie Polskiej Codziennie” 2820, 23 grudnia 2020.

Jak grzyby po deszczu mnożyły się artykuły o pedofilii w polskim Kościele. W podobnym czasie pojawiły się medialne doniesienia o nadużyciach w stowarzyszeniu „Wiosna”, kierowanym przez ks. Jacka Stryczka. Duchowny był oskarżany przez byłych pracowników organizacji o znęcanie się psychiczne, zmuszanie do niewolniczej pracy i zastraszanie. Sprawą zajmowała się prokuratura, ale ostatecznie okazało się, że zarzuty stawiane księdzu nie potwierdziły się. Już przed wejściem Kleru na ekrany kin było wiadomo, że obraz Smarzowskiego doleje oliwy do ognia. Sam zwiastun wzbudził ogromne zainteresowanie, stał się pretekstem do artykułów prasowych. Film, zgodnie z przewidywaniem, okazał się antyklerykalny, jednostronny, jednowymiarowy, utrwalający stereotypy, a nie uczciwie opowiadający o księżach. Wbrew temu, o czym mówią twórcy, nie służy on w żaden sposób oczyszczeniu i nie otwiera debaty na temat Kościoła. Co najwyżej pogłębia podziały, stawia jeszcze większy mur między katolikami a antyklerykalną częścią społeczeństwa.

Wbrew filmowemu przesłaniu oraz opowieściom reżysera i grających w nim aktorów, to nie pedofilia, pijaństwo, chciwość są dziś najważniejszymi wyzwaniami Kościoła w Polsce. Obecnie znacznie poważniejszy problem Kościoła wiąże się z religijnością Polaków, z którą nie jest tak dobrze, jak było jeszcze w czasie pontyfikatu Jana Pawła II.

Amerykański ośrodek badawczy Pew Research Center zbadał religijność w 108 krajach na świecie. Wnioski dotyczące religijności Polaków nie są krzepiące. O ile aż 93 proc. naszych rodaków zadeklarowało, że są osobami wierzącymi, o tyle gorzej jest z naszymi praktykami religijnymi. Tylko 42 proc. przynajmniej raz w tygodniu uczestniczy we mszy św., 29%. każdego dnia się modli, a jedynie co trzeci Polak uznaje wiarę za ważną. Jednak największym zmartwieniem jest fakt, że jesteśmy w czołówce niechlubnego rankingu dysproporcji między religijnością ludzi młodych (do 40. roku życia) i starszych (powyżej 40. roku życia). To zjawisko określane jest jako luka pokoleniowa, która niestety w naszym kraju jest aż nadto widoczna. I tak udział w mszach św. zadeklarowało w Polsce tylko 26 proc. ludzi młodych,

przy 55 proc. ludzi starszych. Podobnie jest z traktowaniem religii jako ważnej (wśród młodych taką deklarację złożyło 16 proc., a wśród starszych 40 proc.) oraz z codzienną modlitwą. Wniosek jest prosty: Polska jest na czele krajów z największą luką pokoleniową, a młodzi Polacy są coraz mniej religijni. Dziś kościoły w naszym kraju jeszcze nie świecą pustkami, ale już daje się zauważyć, że podczas mszy św. dominują ludzie w wieku średnim i starsi. To wielkie wyzwanie dla polskiego Kościoła, wyzwanie, które wygląda, jakby było niedostrzeżone przez władze duchowne.

Od kilkunastu lat w seminariach duchownych obserwujemy spadek powołań. Na przełomie wieków w seminariach było 7 tys. kleryków, dziś jest ich nieco ponad 3,5 tys. Polska nie jest tu wyjątkiem, choć jeśli zestawić dane z innymi krajami europejskimi, okazuje się, że u nas sytuacja nie jest najgorsza. Przyczyn jest kilka. Jedną z nich jest problem religijnej kondycji młodzieży, z którą, niestety, jest słabo. Poza tym spadek liczby chętnych, którzy chcą wstąpić do seminarium, to część ogólnoświatowej tendencji. U naszych zachodnich sąsiadów jest pod tym względem jeszcze gorzej.

Jedno z największych wyzwań, które stoi dziś przed Kościołem w naszym kraju, to wsparcie dla rodziny. Kryzys rodziny w Polsce nie jest jeszcze tak widoczny jak w innych krajach Europy Zachodniej, niemniej zwiększający się odsetek rozwodów czy malejąca liczba ślubów kościelnych niebawem odbiją się na jakości relacji między małżonkami. W pierwszej połowie 2018 r. w Polsce zostało zawartych o tysiąc mniej małżeństw w Kościele niż w analogicznym okresie 2017 r. W ciągu 12 lat nieznacznie obniżył się odsetek małżeństw wyznaniowych (11 proc. w odniesieniu do maksymalnego poziomu), co znacząco wpływa na trwałość relacji w rodzinie. Z badań przeprowadzonych w latach 2005–2012 na dwóch tysiącach par wynikało, że małżeństwa zawarte w Kościele są zdecydowanie bardziej trwałe. Okazuje się, że w przypadku małżeństw z ponadsiedmioletnim stażem dwukrotnie więcej rozpadło się związków, które zawarły tylko ślub cywilny. Wprawdzie nie obserwujemy w Polsce szybkiego przyrostu

liczby rozwodów (w 2010 r. – ponad 61 tys., w 2017 – 66 tys.), ale rośnie współczynnik rozwodów w stosunku do zawieranych małżeństw. Dziś w naszym kraju wynosi on 36,4 proc. i jest wyższy o kilkanaście od tego sprzed siedmiu lat. Zmiany mogą niepokoić, choć daleko nam do Belgii, Hiszpanii, Portugalii i Czech, w których wskaźnik ten jest na poziomie 70 proc. Zatem relatywnie rozwodów w Polsce jest coraz więcej, bo coraz mniej ludzi zawiera małżeństwa.

Kościół musi znaleźć adekwatną odpowiedź na kryzys relacji, co czyni m. in. poprzez inicjatywy w stylu domowego Kościoła, ale pojawia się wątpliwość, czy duchowni nie są zbyt mało energiczni. Przyszłość Kościoła rysuje się w niepewnych barwach. Jak daleko w reformowaniu Kościoła posunie się papież Franciszek? Już dziś jest krytykowany za niektóre pomysły nie tylko przez prawicowych publicystów na naszym podwórku, ale przez konserwatywną część wysokich rangą dostojników kościelnych. W jakiej kondycji Kościół wyjdzie z afer pedofilskich, które pewnie nadal będą wybuchały? Jak poradzi sobie z prawdziwymi, a nie urojonymi wyzwaniami XXI w.? To pytania, które trzeba zadawać.

Oznaki kryzysu w polskim Kościele są aż nadto widoczne. Wypływają z jego kondycji ogólnej oraz konkretnych problemów ukazywanych przez media i publikacje książkowe, takich jak istnienie lawendowej mafii, zjawisko ataków na Jana Pawła II, sytuacja polskich seminariów… Z jednej strony mamy zażartą obronę Kościoła, z drugiej bezpardonowy atak. Jest też inne podejście, które chce pokazać ważne zjawiska mające miejsce w Kościele – bez upiększeń, ale też bez zajadłej krytyki.

Celem niniejszej publikacji jest wyświetlenie prawdy o polskim Kościele, „odczarowanie” jego mrocznego medialnego obrazu, ale bez unikania trudnych prawd, dlatego książka dotyka również ciemną stronę rzeczywistości polskiego Kościoła, naznaczoną problemami nadużyć seksualnych czy homoseksualizmu. Przy całej świadomości trudności, z którymi mierzy się Kościół, musimy też wiedzieć, że problemy te nie wynikają tylko z zaniedbań wewnętrznych, ale często są spowodowane niesprawiedliwymi atakami środowisk lewicowo-liberalnych, które pod przykrywką eliminowania zła w istocie dążą do zniszczenia Kościoła.

Z drugiej strony mamy to oblicze Kościoła, które bardzo często jest pomijane w przekazie medialnym, a o którym świadczy dobro będące owocem działań instytucji i ludzi związanych z Kościołem katolickim w naszym kraju. Niezwykle istotne jest ukazanie dziś wcale nieoczywistej prawdy o tym, że wielkość dobra, które płynie z Kościoła, jest nieporównywalnie większa niż rozmiar zła, jakie się w nim pojawia.

Leszek Galarowicz

Autor podejmuje również kwestie sposobów wyjścia z kryzysu, w którym znalazł się Kościół, naprawienia jego nadszarpniętego wizerunku, rozwiązania problemu nadużyć seksualnych, zatrzymania ludzi młodych w Kościele, wzmocnienia rodziny i małżeństwa.

ur. w 1979 r. w Rzeszowie. Magister polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz filozofii Papieskiej Akademii Teologicznej. Ukończył studia doktoranckie na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II. Mąż, ojciec trzech synów. Od 16 lat nauczyciel języka polskiego. Wykładał naukę o języku i etykę zawodu nauczyciela w Małopolskim Centrum Edukacji. Publikował w czasopismach katolickich (m.in. „Przewodnik katolicki”, „W naszej rodzinie”, „Moja Rodzina”). Obecnie współpracuje z „Gazetą Polską Codziennie” i „Gazetą Polską”. Autor kilkuset artykułów o tematyce politycznej, społecznej, sportowej. Pasjonat sportu. W 2023 roku nakładem Wydawnictwa AA ukazała się jego książka Największe kłamstwa XXI wieku.

ISBN 978-83-8340-064-8

Patronat

9 788383 400648

Cena: 29,90 zł w tym 5% VAT