AD 2023 ze świętym papieżem Janem Pawłem II. Terminarz i agenda biblijna

AD 2023

9 788378 645078 Cena: 39,90 zł w tym 5% VAT

ze świętym papieżem Janem Pawłem II

ISBN 978-83-7864-507-8

AD 2023

ze świętym papieżem Janem Pawłem II terminarz i agenda biblijna

terminarz

2023 DANE OSOBiste

Imię ..................................................................................................................................

Nazwisko ..........................................................................................................................

Telefon domowy .................................................................................................................

Telefon do pracy ................................................................................................................. e-mail ...............................................................................................................................

Nr dowodu osobistego .........................................................................................................

Pesel ..................................................................................................................................

NIP ..................................................................................................................................

Prawo jazdy ......................................................................................................................

Grupa krwi .......................................................................................................................

W razie wypadku proszę zawiadomić kapłana katolickiego oraz ..................................................................................................................................

TELEFONY W NAGŁYCH WYPADKACH Pogotowie ratunkowe – 999 Straż pożarna – 998 Policja – 997 Pomoc drogowa – 981 Numer alarmowy – 112

2023 Styczeń N Pn Wt Śr Cz Pt So

1 2 3 4 5 6 7

Luty 8 9 10 11 12 13 14

15 16 17 18 19 20 21

22 29 23 30 24 31 25 26 27 28

Kwiecień N Pn Wt Śr Cz Pt So

2 3 4 5 6 7 1 8

9 10 11 12 13 14 15

16 17 18 19 20 21 22

23 30 24 25 26 27 28 29

Lipiec N Pn Wt Śr Cz Pt So

2 3 4 5 6 7 1 8

1 2 3 4 5 6 7

1 2 3 4

5 6 7 8 9 10 11

12 13 14 15 16 17 18

19 26 20 27 21 28 22 23 24 25

Maj N Pn Wt Śr Cz Pt So

9 10 11 12 13 14 15

16 17 18 19 20 21 22

23 30 24 31 25 26 27 28 29

8 9 10 11 12 13 14

N Pn Wt Śr Cz Pt So

1 2 3 4 5 6

7 8 9 10 11 12 13

14 15 16 17 18 19 20

21 22 23 24 25 26 27

28 29 30 31

22 29 23 30 24 31 25 26 27 28

N Pn Wt Śr Cz Pt So

1 2 3 4

5 6 7 8 9 10 11

12 13 14 15 16 17 18

19 20 21 22 23 24 25

26 27 28 29 30 31

1 2 3 4 5

6 7 8 9 10 11 12

1 2 3 4

5 6 7 8 9 10 11

N Pn Wt Śr Cz Pt So

4 5 6 7 1 8 2 9 3 10

11 12 13 14 15 16 17

18 19 20 21 22 23 24

25 26 27 28 29 30

10 11 12 13 14 15 16

17 18 19 20 21 22 23

24 25 26 27 28 29 30

Wrzesień 13 14 15 16 17 18 19

20 21 22 23 24 25 26

27 28 29 30 31

Listopad 15 16 17 18 19 20 21

N Pn Wt Śr Cz Pt So

Czerwiec

Sierpień

Październik N Pn Wt Śr Cz Pt So

N Pn Wt Śr Cz Pt So

Marzec

N Pn Wt Śr Cz Pt So

1 2

3 4 5 6 7 8 9

Grudzień 12 13 14 15 16 17 18

19 20 21 22 23 24 25

26 27 28 29 30

N Pn Wt Śr Cz Pt So

3 4 5 6 7 1 8 2 9

10 11 12 13 14 15 16

17 18 19 20 21 22 23

24 31 25 26 27 28 29 30

2024 Styczeń N Pn Wt Śr Cz Pt So

1 2 3 4 5 6

Luty 7 8 9 10 11 12 13

14 15 16 17 18 19 20

21 22 23 24 25 26 27

28 29 30 31

Kwiecień N Pn Wt Śr Cz Pt So

1 2 3 4 5 6

7 8 9 10 11 12 13

1 2 3 4 5 6

14 15 16 17 18 19 20

21 28 22 29 23 30 24 25 26 27

1 2 3 4 5

11 12 13 14 15 16 17

18 19 20 21 22 23 24

25 26 27 28 29

N Pn Wt Śr Cz Pt So

7 8 9 10 11 12 13

14 15 16 17 18 19 20

21 22 23 24 25 26 27

28 29 30 31

6 7 8 9 10 11 12

13 14 15 16 17 18 19

N Pn Wt Śr Cz Pt So

1 2 3 4

5 6 7 8 9 10 11

12 13 14 15 16 17 18

19 20 21 22 23 24 25

26 27 28 29 30 31

27 28 29 30 31

N Pn Wt Śr Cz Pt So

3 4 5 6 7 8 9

1 2

10 11 12 13 14 15 16

17 18 19 20 21 22 23

24 31 25 26 27 28 29 30

4 5 6 7 1 8 2 9 3 10

1 2

N Pn Wt Śr Cz Pt So

2 3 4 5 6 7 1 8

9 10 11 12 13 14 15

16 17 18 19 20 21 22

23 30 24 25 26 27 28 29

Wrzesień 11 12 13 14 15 16 17

18 19 20 21 22 23 24

25 26 27 28 29 30 31

Listopad 20 21 22 23 24 25 26

N Pn Wt Śr Cz Pt So

Czerwiec

Sierpień

Październik N Pn Wt Śr Cz Pt So

4 5 6 7 1 8 2 9 3 10

Maj

Lipiec N Pn Wt Śr Cz Pt So

N Pn Wt Śr Cz Pt So

Marzec

N Pn Wt Śr Cz Pt So

1 2 3 4 5 6 7

8 9 10 11 12 13 14

15 16 17 18 19 20 21

22 29 23 30 24 25 26 27 28

15 16 17 18 19 20 21

22 29 23 30 24 31 25 26 27 28

Grudzień 3 4 5 6 7 8 9

10 11 12 13 14 15 16

17 18 19 20 21 22 23

24 25 26 27 28 29 30

N Pn Wt Śr Cz Pt So

1 2 3 4 5 6 7

8 9 10 11 12 13 14

styczeń

1

niedziela

Druga Niedziela po Narodzeniu Pańskim Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi Oktawa Narodzenia Pańskiego Nowy Rok 2023 Lb 6, 22-27 Ps 67 (66), 2-3. 5 i 8 (R.: 2a) Ga 4, 4-7 Łk 2, 16-21

Mieczysława, Nikodema

8.00 9.00

I

10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Pasterze pospiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane. Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.

Wymowne jest, że najstarsza modlitwa do Maryi (Sub tuum praesidium – „Pod Twoją obronę”) zawiera inwokację: Theotókos – „Boża Rodzicielko”. Tytuł ten jest owocem nie tyle refleksji teologów, co intuicji wiary ludu chrześcijańskiego. Ci, którzy uznają Jezusa za Boga, zwracają się do Maryi jako do Matki Bożej i ufają, że udzieli im Ona swej potężnej pomocy w trudnych próbach, jakie niesie życie.

Sobór Efeski zdefiniował w 431 r. dogmat o Boskim macierzyństwie, przyznając Maryi oficjalnie tytuł Theotókos, nawiązujący do jedynej Osoby Chrystusa, prawdziwego Boga i prawdziwego Człowieka.

Trzy określenia, poprzez które Kościół wyrażał na przestrzeni stuleci swą wiarę w macierzyństwo Maryi: „Matka Jezusa”, „dziewicza Matka” oraz „Matka Boża”, ukazują więc, że macierzyństwo Maryi związane jest bardzo głęboko z tajemnicą wcielenia. Są to określenia doktrynalne, powiązane również z pobożnością ludową, które pozwalają zdefiniować tożsamość Chrystusa. (Katecheza 13 IX 1995)

Św. Bazylego Wielkiego, biskupa i doktora Kościoła Św. Grzegorza z Nazjanzu, biskupa i doktora Kościoła Wspomnienie obowiązkowe 1 J 2, 22-28 Ps 98 (97), 1. 2-3ab. 3cd-4 (R.: por. 3c) J 1, 19-28

Bazylego, Grzegorza 2. tydzień okresu Narodzenia Pańskiego (II)

styczeń

2

poniedziałek 8.00 9.00 10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem». Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?» Odparł: «Nie!» Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?» Odpowiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz». A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zadawali mu pytania, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?» Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała». Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.

Przepowiadanie Słowa Bożego ma na celu chrześcijańskie nawrócenie, to znaczy pełne i szczere przylgnięcie do Chrystusa i do Jego Ewangelii poprzez wiarę. Nawrócenie jest darem Bożym, dziełem Trójcy: to Duch otwiera drzwi serc, aby ludzie mogli uwierzyć w Pana i wyznać Go (por. 1 Kor 12,3). O tych, którzy przystępują do Niego przez wiarę, Jezus mówi: „Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał” (J 6,44). Nawrócenie wyraża się od początku w wierze całkowitej i radykalnej, która nie stawia granic ani przeszkód darowi Bożemu. Równocześnie jednak decyduje o dynamicznym i ciągłym procesie, który trwa przez całe życie, wymagając nieustannego przechodzenia od „życia wedle ciała” do „życia wedle Ducha” (por. Rz 8,3-13). Oznacza przyjęcie osobistą decyzją zbawczego panowania Chrystusa i wejście do grona Jego uczniów. Do tego nawrócenia Kościół wzywa wszystkich wzorem Jana Chrzciciela, który przygotowywał drogę Chrystusowi, głosząc „chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów” (Mk 1,4). (Enc. Redemptoris missio, 46)

I

styczeń

3

wtorek

Najświętszego Imienia Jezus

1 J 2, 29 – 3, 6 Ps 98 (97), 1. 3cd-4. 5-6 (R.: por. 3c) J 1, 29-34

Danuty, Genowefy

8.00 9.00

I

10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Nazajutrz Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: „Po mnie przyjdzie mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi». Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».

U początku publicznej działalności Jezusa, Jego mesjańskie posłannictwo w Duchu Świętym zostało objawione całemu ludowi przez Jana Chrzciciela. Jan – syn Zachariasza i Elżbiety – zapowiadał nad Jordanem przyjście Mesjasza i udzielał chrztu pokuty. Mówił przy tym: „Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem”. Jan Chrzciciel zapowiada Mesjasza-Chrystusa nie tylko jako Tego, który „przychodzi” w Duchu Świętym, ale zarazem Tego, który „przynosi” Ducha Świętego, jak to jeszcze pełniej objawi Jezus w Wieczerniku. Jan jest nie tylko prorokiem, ale także przesłańcem: jest poprzednikiem Chrystusa. To, co głosi, urzeczywistnia się na oczach wszystkich. Jezus z Nazaretu przychodzi nad Jordan, aby również przyjąć chrzest pokuty. Na widok nadchodzącego, Jan mówi: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Mówi to pod natchnieniem Ducha Świętego, dając świadectwo spełnienia się Izajaszowego proroctwa. Równocześnie wyznaje wiarę w odkupicielskie posłannictwo Jezusa z Nazaretu. „Baranek Boży” na ustach Jana Chrzciciela jest nie mniej radykalnym wyrazem prawdy o Odkupicielu, jak „Sługa Jahwe” u Izajasza. Tak więc, poprzez świadectwo Jana nad Jordanem, Jezus z Nazaretu, odrzucony przez swoich ziomków, zostaje wyniesiony w oczach Izraela jako Mesjasz, czyli „Namaszczony” Duchem Świętym. (Enc. Dominum et vivificantem, 19)

Bł. Anieli z Foligno, zakonnicy

Anieli, Eugeniusza

1 J 3, 7-10 Ps 98 (97), 1. 7-8. 9 (R.: por. 3c) J 1, 35-42

styczeń

4

środa 8.00 9.00 10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Jan Chrzciciel stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi! (to znaczy: Nauczycielu) gdzie mieszkasz?» Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza» (to znaczy: Chrystusa). I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: «Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas» (to znaczy: Piotr).

Ten zapis ewangeliczny jest jednym z wielu, w których Święta Księga opisuje „tajemnicę” powołania; w tym przypadku chodzi o tajemnicę powołania do grona Apostołów Jezusa. Przytoczony fragment z Ewangelii św. Jana, który dotyczy także powołania chrześcijańskiego w ogóle, ma szczególną wartość dla zrozumienia powołania kapłańskiego. Kościół, jako wspólnota uczniów Chrystusa, winien wpatrywać się w opisaną tu scenę, która w jakimś sensie powtarza się nieustannie w historii. Jest wezwany do pogłębionej refleksji nad niepowtarzalnym i osobistym sensem powołania do naśladowania Chrystusa w kapłańskiej posłudze oraz nad ścisłym związkiem między Bożą łaską a ludzką odpowiedzialnością, zawartym i objawionym w dwóch słowach, które często znajdujemy w Ewangelii: przyjdź i chodź za Mną (por. Mt 19,21). Spotyka się z zachętą do rozpoznawania i pójścia za dynamizmem właściwym powołaniu, przemierzając stopniowo jego kolejne i konkretne etapy: szukanie Jezusa, pójście za Nim, pozostanie z Nim. (Katecheza 28 X 1987)

I

styczeń

5

czwartek

Bł. Marii Marceliny Darowskiej, zakonnicy

1 J 3, 11-21 Ps 100 (99), 1-2. 3. 4. 5 (R.: 1a) J 1, 43-51

Edwarda, Szymona

8.00 9.00

I

10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Jezus postanowił udać się do Galilei. I spotkał Filipa. Jezus powiedział do niego: «Pójdź za Mną».

Filip zaś pochodził z Betsaidy, z miasta Andrzeja i Piotra. Filip spotkał Natanaela i powiedział do niego: «Znaleźliśmy Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy, Jezusa, syna Józefa, z Nazaretu».

Rzekł do niego Natanael: «Czyż może być co dobrego z Nazaretu?» Odpowiedział mu Filip: «Chodź i zobacz». Jezus ujrzał, jak Natanael zbliżał się do Niego, i powiedział o nim: «Patrz, to prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu». Powiedział do Niego Natanael: «Skąd mnie znasz?» Odrzekł mu Jezus: «Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod drzewem figowym». Odpowiedział Mu Natanael: «Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!» Odparł mu Jezus: «Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod drzewem figowym? Zobaczysz jeszcze więcej niż to». Potem powiedział do niego: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego».

Zgromadzenie nowego ludu Boga stanowi pierwszy zarys Kościoła, w którym z woli i ustanowienia Chrystusa ma trwać w dziejach człowieka królestwo Boże zapoczątkowane w Jego przyjściu i Jego posłannictwie mesjańskim. Jezus z Nazaretu nie tylko głosił Ewangelię wszystkim, którzy szli za Nim, ażeby Go słuchać, ale równocześnie powoływał niektórych w sposób szczególny, aby szli za Nim i otrzymali od Niego przygotowanie do pełnienia czekającej ich misji. Tak na przykład czytamy o powołaniu Filipa (por. J 1,43). (Katecheza 22 VI 1988)

Objawienie Pańskie Uroczystość Pierwszy piątek miesiąca Iz 60, 1-6 Ps 72 (71), 1-2. 7-8. 10-11. 12-13 (R.: por. 11) Ef 3, 2-3a. 5-6 Kacpra, Melchiora, Baltazara Mt 2, 1-12

styczeń

6

piątek piątek 8.00 9.00 10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon». Skoro usłyszał to król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz. Ci mu odpowiedzieli: «W Betlejem judzkim, bo tak napisał prorok: A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela». Wtedy Herod przywołał potajemnie Mędrców i wypytał ich dokładnie o czas ukazania się gwiazdy. A kierując ich do Betlejem, rzekł: «Udajcie się tam i wypytujcie starannie o Dziecię, a gdy Je znajdziecie donieście mi, abym i ja mógł pójść i oddać Mu pokłon». Oni zaś wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę. A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się do ojczyzny.

Trzej Mędrcy, którzy ze Wschodu przybyli do Betlejem, są zapowiedzią tej wielkiej wędrówki wiary, która idzie przez pokolenia, zbliżając ludzi, ludy i narody do Chrystusa, światłości świata. Już prawie dwa tysiące lat trwa ta wędrówka i wiele ludów i narodów w niej uczestniczy. A światłość, która wzeszła nad Jeruzalem w pełni czasu nie gaśnie, świeci wciąż tym samym, a przecież nowym światłem. Rozświetla ona drogę ludzkości pośród różnych ciemności, które zalegają ziemię. I wciąż poprzez ciemności tej Izajaszowej nocy (por. Iz 60,2) rozlega się wołanie pasterzy, Mędrców i wszystkich wierzących każdej epoki: Christus apparuit nobis, venite adoremus! Chrystus ukazał się nam, pójdźmy złożyć Mu pokłon!

(Homilia 6 I 1996)

I

styczeń

7

sobota

Św. Daniela Comboniego, biskupa Pierwsza sobota miesiąca 1 J 3, 22 – 4, 6 Ps 2, 7-8. 10-11 (R.: 8a) Mt 4, 12-17. 23-25

Rajmunda, Lucjana

8.00 9.00

I

10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Gdy Jezus usłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: «Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego. Droga morska, Zajordanie, Galilea pogan.

Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej krainy śmierci światło wzeszło». Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie». I obchodził Jezus całą Galileję, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu. A wieść o Nim rozeszła się po całej Syrii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących, których dręczyły rozmaite choroby i dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a On ich uzdrawiał. I szły za Nim liczne tłumy z Galilei i z Dekapolu, z Jerozolimy, z Judei i z Zajordania.

Jezus, który uzdrawia, który leczy trąd, dokonuje „wielkich znaków”. Te „znaki” służyły ukazaniu mocy Bożej wobec chorób duszy: wobec grzechu. Jezus uzdrawia z choroby fizycznej, lecz równocześnie uwalnia od grzechu, od wszelkiej słabości duchowej i materialnej. W tym sensie jest On w Kościele Wyzwolicielem w najwyższym stopniu, Tym, który z wyzwolenia od wszelkiego zła uczynił rację swego przyjścia na ziemię. (Homilia 17 II 1985)

W parze z procesem odkrywania swego powołania „życiowego” winno postępować uświadomienie, w jaki sposób to powołanie życiowe jest równocześnie powołaniem „chrześcijańskim”.

Święto Chrztu Pańskiego

Seweryna, Teofila

Iz 42, 1-4. 6-7 Ps 29 (28), 1-2. 3ac-4. 3b i 9b-10 (R.: 11b) Dz 10, 34-38 Mt 3, 13-17

styczeń

8

niedziela 8.00 9.00 10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Jezus przyszedł z Galilei nad Jordan do Jana, żeby przyjąć chrzest od niego. Lecz Jan powstrzymywał Go, mówiąc: «To ja potrzebuję chrztu od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie?» Jezus mu odpowiedział: «Pozwól teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe». Wtedy Mu ustąpił.

A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A oto otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego. A głos z nieba mówił: «Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie». „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” (Mt 3,17). Te uroczyste słowa rozbrzmiewają podczas dzisiejszego święta Chrztu Pańskiego. Zapraszają nas one do ponownego przeżycia chwili, w której ochrzczony przez Jana Jezus wychodzi z wód rzeki Jordan, a Bóg Ojciec objawia Go jako swego Jednorodzonego Syna, jako Baranka, który bierze na siebie grzech świata. Z nieba daje się słyszeć głos, podczas gdy Duch Święty w postaci gołębicy zstępuje na Jezusa rozpoczynającego publicznie swą zbawczą misję; misję, którą charakteryzuje styl cichego i pokornego sługi, gotowego do całkowitej ofiary z siebie: „Nie będzie wołał ni podnosił głosu (...). Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi knotka o nikłym płomyku. On niezachwianie przyniesie Prawo” (Iz 42,2-3). Liturgia przybliża nam na nowo zdarzenie ewangeliczne: pośród skruszonej rzeszy ludzi idącej do Jana Chrzciciela, aby otrzymać od niego chrzest, jest obecny również Jezus. Oto urzeczywistnia się obietnica, a przed całą ludzkością otwiera się nowa era. Człowiek ten, który pozornie nie odróżnia się od pozostałych, w rzeczywistości jest Bogiem, który przyszedł do nas, ażeby tym, którzy Go przyjmą dać moc, „aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego ‒ którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili” (J 1,12-13). „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie” (śpiew przed Ewangelią). (Homilia 10 I 1999)

I

styczeń

9

poniedziałek

Bł. Pauliny Jaricot, tercjarki

Hbr 1, 1-6 Ps 97 (96), 1-2. 6-7. 9 i 12 (R.: por. 7c) Mk 1, 14-20

Marceliny, Juliana 1. tydzień okresu zwykłego (I)

8.00 9.00

I

10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię». Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi».

I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim. Te dwa momenty – moment nawrócenia i moment powołania – mają decydujące znaczenie w życiu każdego chrześcijanina. Można powiedzieć, że w nich rozwija się cała zbawcza ekonomia Boża w odniesieniu do człowieka, i w obrębie tej Bożej ekonomii człowiek dojrzewa od wewnątrz. To dojrzewanie zakłada oddalenie się od zła, zerwanie z grzechem, wykorzenienie złych skłonności, niekiedy ciężką walkę z okazjami do grzechu, przezwyciężenie namiętności, całą wielką pracę wewnętrzną, dzięki której człowiek oddala się od tego wszystkiego, co w nim sprzeciwia się Bogu i Jego woli, a zbliża się do tej świętości, której pełnią jest sam Bóg. Nawrócenie zatem jest ruchem dwubiegunowym: człowiek odrywa się od zła, aby skierować się ku Bogu. I właśnie dlatego na drodze nawrócenia znajduje się powołanie.

W miarę bowiem, jak człowiek zwraca się ku Bogu, znajduje to zadanie, które Bóg wyznacza mu w życiu. Można to wyrazić jeszcze lepiej: stopniowo, jak człowiek zwraca się ku Bogu, odkrywa, że jego życie jest zadaniem wyznaczonym mu przez Boga. A przyjęcie tego zadania oznacza dowód miłości ku Bogu i ku bliźnim. Tak człowiek „staje się” w nowy sposób tym, kim „jest”. Szymon i Andrzej, Jakub i Jan, będąc rybakami nad Jeziorem Galilejskim, stali się w nowy sposób rybakami: „rybakami ludzi”.

(Homilia 24 I 1982)

Św. Grzegorza z Nyssy, biskupa i doktora Kościoła

Jana, Wilhelma

Hbr 2, 5-12 Ps 8, 2a i 5. 6-7. 8-9 (R.: por. 7) Mk 1, 21-28 J

styczeń

10

wtorek 8.00 9.00 10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

W mieście Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: «Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boży». Lecz Jezus rozkazał mu surowo: «Milcz i wyjdź z niego». Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: «Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne». I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej.

Ożywione mocą Ducha słowo Jezusa wyraża rzeczywiście Jego tajemnicę Słowa, które stało się ciałem.

Dlatego jest słowem kogoś, kto ma „władzę”, w odróżnieniu od uczonych w Piśmie. Jest to „jakaś nowa nauka”, jak mówią zdumieni słuchacze Jego pierwszego przemówienia w Kafarnaum. Jest to słowo, które urzeczywistnia prawo Mojżeszowe i je przewyższa, jak widać w Kazaniu na górze. Słowo to niesie Boże przebaczenie grzesznikom, ofiaruje uzdrowienie i zbawienie chorym, a nawet wskrzesza umarłych. Jest to słowo Kogoś, „kogo Bóg posłał”, w którym Duch mieszka tak dalece, że może Go udzielać „z niezmierzonej obfitości” (J 3,34). (Katecheza 3 VI 1998) W was jest nadzieja, ponieważ wy należycie do przyszłości, a zarazem przyszłość do Was należy.

Nadzieja zaś jest zawsze związana z przyszłością, jest oczekiwaniem „dóbr przyszłych”. Jako cnota „chrześcijańska” jest ona związana z oczekiwaniem tych dóbr wiecznych, które Bóg przyobiecał człowiekowi w Jezusie Chrystusie (por. Rz 8,19.21; Ef 4,4; Flp 3, 10 n.; Tt 3,7; Hbr 7,19; 1 P 1,13).

Równocześnie zaś ta nadzieja, jako cnota „chrześcijańska” i „ludzka” zarazem, jest oczekiwaniem dóbr, które człowiek wypracuje, korzystając z talentów danych mu przez Opatrzność.

I

styczeń

11

środa

Św. Honoraty, dziewicy

Hbr 2, 14-18 Ps 105 (104), 1-2. 3-4. 6-7. 8-9 (R.: por. 8a) Mk 1, 29-39

Honoraty, Teodozjusza

8.00 9.00

I

10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Po wyjściu z synagogi Jezus przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On podszedł do niej i podniósł ją ująwszy za rękę. Gorączka ją opuściła i usługiwała im. Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto było zebrane u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ wiedziały, kim On jest. Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pośpieszył za Nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: «Wszyscy Cię szukają». Lecz On rzekł do nich: «Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo na to wyszedłem». I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy.

Na podstawie tego dnia, który upłynął w Kafarnaum, można stwierdzić, streszczając, że ewangelizacja prowadzona przez samego Chrystusa polegała na nauczaniu o królestwie Bożym i na służbie cierpiącym. Jezus czynił znaki, a wszystkie one składały się na całość jednego Znaku. W tym Znaku synowie i córki narodu, którzy znali obraz Mesjasza, opisany przez proroków, a zwłaszcza przez Izajasza, mogli bez trudności odkryć, że „bliskie jest królestwo Boże”: oto Ten, który „obarczył się naszym cierpieniem, dźwigał nasze boleści” (Iz 52,4). Jezus nie tylko głosił Ewangelię, jak czynili to wszyscy po Nim, na przykład podziwu godny Paweł. Jezus jest Ewangelią. Wielki rozdział Jego posługi mesjańskiej jest skierowany do wszystkich rodzajów ludzkiego cierpienia: duchowych i fizycznych. (Homilia 7 II 1982)

Św. Arkadiusza, męczennika

Arkadiusza, Benedykta

Hbr 3, 7-14 Ps 95 (94), 6-7. 8-9. 10-11 (R.: por. 8) Mk 1, 40-45

styczeń

12

czwartek 8.00 9.00 10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Trędowaty przyszedł do Jezusa i upadając na kolana, prosił Go: «Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić».

Zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: «Chcę, bądź oczyszczony». Natychmiast trąd go opuścił i został oczyszczony. Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił, mówiąc mu: «Uważaj, nikomu nic nie mów, ale idź pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich». Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego.

Klucz do interpretacji cudów Chrystusa jako znaków Jego zbawczej mocy znajdujemy w następujących słowach Św. Augustyna: „To, że stał się człowiekiem ze względu na ludzi, bardziej przyczyniło się do naszego zbawienia niż to, czego dokonał wśród ludzi; a to, że uzdrowił grzechy dusz, bardziej niż uzdrowienie ciał śmiertelnie chorych”. Tak więc poprzez swe niezwykłe czyny, poprzez cuda i znaki, jakich dokonywał, Jezus Chrystus objawiał swą moc zbawienia człowieka od zła, jakie zagraża duszy nieśmiertelnej i jej powołaniu do zjednoczenia z Bogiem. (Katecheza 25 XI 1987) Kiedy mówimy: do was należy przyszłość, myślimy w kategoriach ludzkiego przemijania, które jest zawsze przemijaniem ku przyszłości. Kiedy mówimy: od was zależy przyszłość, myślimy w kategoriach etycznych, wedle wymogów odpowiedzialności moralnej, która każe nam przypisywać człowiekowi, jako osobie – oraz wspólnotom i społeczeństwom złożonym z osób – podstawową wartość ludzkich czynów, zamierzeń, inicjatyw i intencji. Ten wymiar jest także właściwym wymiarem chrześcijańskiej i ludzkiej nadziei. I w tym właśnie wymiarze, pierwszym i zasadniczym życzeniem, jakie składa wam, Młodym, Kościół moimi ustami, jest: „abyście umieli zdać sprawę z nadziei, która jest w was” (por. 1 P 3,15).

I

styczeń

13

piątek

Św. Hilarego, biskupa i doktora Kościoła

Hbr 4, 1-5. 11 Ps 78 (77), 3 i 4bc. 6-7. 8 (R.: por. 7b) Mk 2, 1-12

Weroniki, Hilarego

8.00 9.00

I

10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Gdy Jezus po pewnym czasie wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu. Zebrało się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy». A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w duszy: «Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, jeśli nie Bóg sam jeden?» Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: «Czemu nurtują te myśli w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć do paralityka: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje łoże i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu! On wstał, wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga mówiąc: «Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego».

Sam Jezus mówi tutaj wyraźnie, że cud uzdrowienia paralityka jest znakiem Jego zbawczej władzy odpuszczania grzechów. Jezus czyni ten znak, aby objawić, że przyszedł jako Zbawiciel świata, którego naczelnym zadaniem jest wyzwalać człowieka od zła duchowego. Grzech jest tym złem, które oddziela człowieka od Boga: od zbawienia w Bogu. W sposób szczególnie wyrazisty zaznacza się to w uzdrowieniu paralityka z Kafarnaum. (Katecheza 25 XI 1987)

Św. Feliksa z Noli, prezbitera

Feliksa, Domosława

Hbr 4, 12-16 Ps 19 (18), 8-9. 10 i 15 (R.: por. J 6, 63) Mk 2, 13-17

styczeń

14

sobota 8.00 9.00 10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Jezus wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On go nauczał. A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną». On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Było bowiem wielu, którzy szli za Nim. Niektórzy uczeni w Piśmie spośród faryzeuszów widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: «Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?» Jezus usłyszał to i rzekł do nich: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».

Niepokojącym zjawiskiem naszych czasów jest to, iż wielu ludzi straciło poczucie winy i grzechu. Jeśli człowiek nie uznaje już własnej grzeszności, nie jest w stanie przyjąć przebaczenia i nie jest zdolny do pojednania. Zagrożenie naszych czasów polega na tym, że człowiek, zajmując miejsce Boga, chce sam decydować o tym, co jest dobre, a co złe. Pojawia się tu na nowo odwieczny bunt człowieka przeciw Bogu.

Wobec tego zagrożenia musimy być zarazem stanowczy i miłosierni, pomni na słowa Chrystusa: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników”. Potrzeba tu wielkiej cierpliwości i wytrwałości. Okazując wyrozumiałość i akceptację, musimy nakłaniać serca do otwarcia się na działanie łaski, która wzywa do nawrócenia.

Wielką pomocą może być w tej dziedzinie braterskie słowo, przykład i modlitwa. Nasze serca muszą być zatem gotowe, aby przyjąć jak braci i siostry wszystkich – także tych, którzy porzucili praktyki religijne i w tym momencie nie są jeszcze gotowi do nawrócenia. Potępienie grzechu i niewierności musi iść w parze ze zrozumieniem dla człowieka zbłąkanego i grzesznego. (Przemówienie 7 IX 1996)

I

styczeń

15

niedziela

Druga Niedziela zwykła

Iz 49, 3. 5-6 Ps 40 (39), 2 i 4ab. 7-8a. 8b-9. 10 (R.: 8a i 9a) 1 Kor 1, 1-3 J 1, 29-34

Pawła, Izydora

8.00 9.00

I

10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Nazajutrz Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: „Po mnie przyjdzie mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi». Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».

Ten jednorodzony Syn Boży przychodzi, by nas uczynić dziećmi. Tajemnica Jego chrztu wprowadza nas w tajemnicę naszego chrztu. Zostaliśmy ochrzczeni, nie tylko w wodzie, aby odpowiedzieć na potrzebę oczyszczenia, ale i w Duchu przychodzącym z wysoka, który obdarza nas życiem Bożym, zostaliśmy ochrzczeni w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, aby wejść z Nimi w komunię. W pewien sposób otwarły się niebiosa dla każdego z nas, przez posługę Kościoła, abyśmy mogli wejść do „domu Boga” i abyśmy zaznali przybrania Bożego. Nosimy pieczęć tego przybrania na zawsze, pomimo naszej słabości i niegodności. Dziękujmy dzisiaj Bogu za dar naszego chrztu; stawszy się uczestnikami Bożego życia, trzeba nam uczestniczyć w duchowym kulcie Chrystusa, w Jego prorockim i królewskim posłannictwie i posłudze, które wchodzą w treść wspólnego kapłaństwa wszystkich ochrzczonych. „Uznaj, o chrześcijaninie, swoją godność”! (Homilia 11 I 1981)

Św. Marcelego I, papieża i męczennika

Marcelego, Włodzimierza 2. tydzień okresu zwykłego (II)

Hbr 5, 1-10 Ps 110 (109), 1-2. 3-4 (R.: por. 4b) Mk 2, 18-22

styczeń

16

poniedziałek 8.00 9.00 10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Jezusa i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?» Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć.

Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i robi się gorsze przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino należy lać do nowych bukłaków».

Ewangelia jest darem darmo danym, łaską. Wiara, wasza odpowiedź ludzi wierzących, jest łaską. Dzięki tej łasce może dokonać się „prawdziwa odnowa”, wy powinniście zrealizować ją w waszym życiu osobistym, rodzinnym, kulturalnym, w całym świecie, w którym żyjecie. Odnowa ta jest bardzo piękną tajemnicą. Wyrażają ją liczne słowa Jezusa i Apostołów, a także cała Tradycja Kościoła, aż po niedawny II Sobór Watykański. Jezus porównał swoją Ewangelię do młodego wina, które potrzebowało nowych bukłaków, czy też do surowego sukna, którym należy łatać tylko nowe ubranie (por. Mt 9,16-17). Przybył zawrzeć nowe przymierze w swojej krwi (por. Łk 22,5). które wymaga i pociąga za sobą „serce nowe” i „ducha nowego” (por. Ez 36,26). Jezus mówił do Nikodema o powtórnych narodzinach (por. J 3,5) przez chrzest i przez słowo prawdy (por. Jk 1,18). Święty Paweł z kolei dobrze wytłumaczył chrześcijanom z Efezu, na czym polega odnowa ucznia Jezusowego: „Co się tyczy poprzedniego sposobu życia – trzeba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych żądz, odnawiać się duchem w waszym myśleniu i przyoblec człowieka nowego, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości” (Ef 4,22-24). Paweł wylicza pewną ilość przeszkód do pokonania: kłamstwo, gniew, kradzież, lenistwo, mowę szkodliwą, uniesienie, wszelką złość. Tak, całe dzieło odkupienia dokonane przez Jezusa jest odnową osób, a poprzez nie, otaczającego je świata, całego wszechświata. Bracia i siostry, czy naprawdę pragniecie tej odnowy w Chrystusie, odnowy waszego sposobu myślenia, życia i obyczajów? (Homilia 8 VIII 1985)

I

styczeń

17

wtorek

Św. Antoniego, opata Wspomnienie obowiązkowe Hbr 6, 10-20 Ps 111 (110), 1-2. 4-5. 9 i 10c (R.: 5b) Mk 2, 23-28

Antoniego, Jana

8.00 9.00

I

10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?» On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom». I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu».

Wypada przypomnieć odpowiedź Jezusa na zarzut faryzeuszy, którzy widząc, jak Jego uczniowie w szabat zrywają kłosy z pola i jedzą, oskarżają ich o naruszanie Prawa Mojżeszowego. Jezus najpierw przypomina im przykład Dawida i jego towarzyszy, którzy bez wahania jedli „chleby pokładne”, by zaspokoić głód. Z całą stanowczością wypowiada słowa dla faryzeuszy niesłychane: „Syn Człowieczy jest Panem szabatu”. Te słowa wyraźnie wskazują na to, że Jezus miał pełną świadomość swojej Boskiej władzy. Ogłoszenie się „Panem szabatu”, czyli czegoś, co sam Bóg dał Izraelowi, stanowiło otwarte ukazanie władzy Głowy mesjańskiego królestwa i nowego Prawodawcy. Nie chodzi więc tutaj jedynie o zwykłe odstępstwa od Prawa Mojżeszowego, które w wyjątkowych wypadkach były dopuszczane także przez rabinów, ale o przywrócenie Prawu pełnego znaczenia, o jego uzupełnienie i odnowę. (Katecheza 14 X 1987)

Św. Małgorzaty Węgierskiej, dziewicy

Małgorzaty, Piotra

Hbr 7, 1-3. 15-17 Ps 110 (109), 1-2. 3-4 (R.: por. 4b) Mk 3, 1-6

styczeń

18

środa 8.00 9.00 10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

W dzień szabatu Jezus wszedł do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschłą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć. On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: «Stań tu na środku». A do nich powiedział: «Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?» Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę». Wyciągnął i ręka jego stała się znów zdrowa. A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.

Jeśli uznaje się prawdziwość ewangelicznych zapisów cudów Jezusa – a jedynym powodem, który staje tutaj na przeszkodzie, jest odrzucanie a priori nadprzyrodzoności – nie można wątpić w to, że wszystkie „cuda i znaki” Chrystusa powiązane są jedną logiką, której nie sposób zakwestionować czy podać w wątpliwość. Logika ta wynika ze zbawczej ekonomii Bożej: służy objawieniu miłości do człowieka, a jest to miłość miłosierna, która dobrem przezwycięża zło, o czym świadczy już choćby sama obecność i działanie Jezusa Chrystusa w świecie. „Cuda i znaki” Jezusa są włączone w tę ekonomię i jako takie stanowią przedmiot naszej wiary w kontekście Bożego planu zbawienia i tajemnicy dokonanego przez Chrystusa odkupienia. (Katecheza 9 XII 1987) Na pytanie: „Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?” – Jezus odpowiada, naprzód pytaniem: „Czemu Mnie nazywasz dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg”. W dalszym ciągu zaś mówi: „Znasz przykazania: nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę” (Mk 10,17-19). W tych słowach przypomina Jezus rozmówcy niektóre przykazania Dekalogu.

I

styczeń

19

czwartek

Św. Józefa Sebastiana Pelczara, biskupa

Hbr 7, 25 – 8, 6 Ps 40 (39), 7-8a. 8b-10. 17 (R.: 8a i 9a) Mk 3, 7-12

Henryka, Mariusza

8.00 9.00

I

10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Jezus oddalił się ze swymi uczniami w stronę jeziora. A szło za Nim wielkie mnóstwo ludu z Galilei.

Także z Judei, z Jerozolimy, z Idumei i Zajordania oraz z okolic Tyru i Sydonu szło do Niego mnóstwo wielkie na wieść o Jego wielkich czynach. Toteż polecił swym uczniom, żeby łódka była dla Niego stale w pogotowiu ze względu na tłum, aby się na Niego nie tłoczyli. Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć. Nawet duchy nieczyste, na Jego widok, padały przed Nim i wołały: «Ty jesteś Syn Boży». Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały.

Znajdujemy się tutaj na pograniczu mrocznego świata, gdzie działanie czynników fizycznych i psychicznych stanowi niewątpliwie jedną z przyczyn wywołujących stany patologiczne, do których należy także opętanie, w różny sposób przez ludzi przedstawiane i opisywane, na pewno jednak zwracające się radykalnie przeciwko Bogu, a zatem także przeciwko człowiekowi i Chrystusowi, który przyszedł, aby uwolnić go od sił nieczystych. Lecz nawet „duch nieczysty”, istota przewrotna i jednocześnie rozumna, zderzając się tutaj z różną od siebie rzeczywistością, przyznaje: „Syn Boga Najwyższego”. (Katecheza 25 XI 1987) Jednakże na tym rozmowa się nie kończy, młodzieniec bowiem stwierdza: „Nauczycielu, wszystkiego tego przestrzegałem od mojej młodości”. Wówczas – pisze Ewangelista – „Jezus spojrzał z miłością na niego i rzekł mu: «Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!»” (Mk 10,20n.)

W tym miejscu zmienia się klimat wydarzenia. Pisze Ewangelista: Młodzieniec „spochmurniał na te słowa i odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości” (Mk 10,22).

Św. Sebastiana, męczennika

Fabiana, Sebastiana

Hbr 8, 6-13 Ps 85 (84), 8 i 10. 11-12. 13-14 (R.: 11a) Mk 3,13-19

styczeń

20

piątek 8.00 9.00 10.00 11.00 12.00 13.00 14.00 15.00 16.00 17.00 18.00 19.00 20.00

Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, i by mieli władzę wypędzać złe duchy. Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał.

Posłannictwem Jezusa jest uwalniać człowieka od zła, przede wszystkim od grzechu, od zła duchowego i stąd Jego walka ze złym duchem, który jest pierwszym sprawcą tego zła w dziejach człowieka.

W Ewangeliach Jezus powtarza wielokrotnie, że na tym właśnie polega Jego dzieło i dzieło Apostołów.

Czytamy u Łukasza: „Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania [...] po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi” (Łk 10,18-19). Według Marka Jezus ustanowiwszy Dwunastu, wysyła ich „na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy” (Mk 3,14-15). (Katecheza 25 XI 1987) Są jeszcze inne miejsca w Ewangeliach, gdzie Jezus z Nazaretu spotyka się z młodymi – szczególnie sugestywne są dwa wskrzeszenia: córki Jaira (por. Łk 8,49-56) oraz młodzieńca z Naim (por. Łk 7,11-17), jednakże śmiało możemy przyjąć, że przypomniana powyżej rozmowa jest spotkaniem najkompletniejszym i najbogatszym w treść. Można też powiedzieć, że posiada ona charakter najbardziej uniwersalny i ponadczasowy. To poniekąd stale i wciąż, poprzez stulecia i pokolenia, Chrystus tak rozmawia z młodym człowiekiem, chłopcem czy dziewczyną. Rozmawia na różnych miejscach ziemskiego globu, wśród różnych narodów, ras i kultur. Każdy z was jest w tej rozmowie Jego potencjalnym rozmówcą.

I

Opracowanie: Mariola Chaberka Cytaty pod linią pochodzą z Listu apostolskiego św. Jana Pawła II do młodych całego świata z okazji Międzynarodowego Roku Młodzieży Dilecti amici, 1985.

Czytania oznaczone * czytane są tylko w kościołach, w których obchodzona jest uroczystość.

b ISBN 978-83-7864-507-8 Wydawnictwo AA s.c.

30-332 Kraków, ul. Swoboda 4 tel. 12 345-42-01 e-mail: klub@religijna.pl www.religijna.pl, www.aa.com.pl

AD 2023

9 788378 645078 Cena: 39,90 zł w tym 5% VAT

ze świętym papieżem Janem Pawłem II

ISBN 978-83-7864-507-8

AD 2023

ze świętym papieżem Janem Pawłem II terminarz i agenda biblijna