“Het was Don Bosco die me riep.” In 1991 verraste de directeur van de school, salesiaan Rik De Bock, Tony met de vraag of hij het niet zag zitten om zich ergens als directeur kandidaat te stellen. Men zocht in die tijd net een nieuwe directeur voor het Maria Mazzarello Instituut te Groot-Bijgaarden. Nadat Rik hem ervan had kunnen overtuigen dat de pedagogie en het opvoedingsproject daar in dezelfde lijn van Don Bosco zouden liggen, was Tony ertoe bereid de overstap naar GrootBijgaarden te wagen… Directeur worden in een kleinere en heel andere school vergde een grote aanpassing. Tony investeerde heel wat energie in het werken aan de saamhorigheid in de school en stampte een systeem van studieleiders – hier ‘coördinatoren’ genoemd – uit de grond, zodat men niet meer voor alles bij de directeur langs moest. Ook zorgde dit systeem voor een nieuwe schwung, het bracht geregeld nieuwe mensen en ideeën naar voren. Twintig jaar later is de school uitgegroeid tot ongeveer 1.200 leerlingen, ze draagt de nieuwe naam ‘Don Bosco Groot-Bijgaarden’ en investeert vooral sinds de fusie met een kleinere sportschool in diverse vernieuwende projecten. Don Bosco Het gaat vandaag om een Groot-Bijgaarden heuse campus met het seis vandaag een cundair onderwijs op één heuse campus… locatie, maar ook met basisonderwijs – eveneens in Groot-Bijgaarden, naast de deur – en kleuteronderwijs in Dilbeek (Savioparochie). De school kent een enorme boost – ook al staat er nog maar acht jaar een nieuwbouw, alweer kampt men met plaatsgebrek. De directietaak is intussen gesplitst in drie directieambten: de drie directeurs kunnen deskundigheid opbouwen op een eigen terrein en vullen elkaar wonderwel aan. Ook de groep van intussen 150 leerkrachten wil Tony steeds meer tot één team smeden. Hij betrekt hen graag in de beslissingen die hen aanbelangen en vindt het helemaal niet erg als ze eens bij hem komen ‘za-
gen’: eigenlijk wijst dat erop dat ze hun ideeën levendig houden, dat ze echt bekommerd zijn.
Don Bosco in actie Wat geeft een Don Boscoschool een eigen meerwaarde in het ruimere onderwijslandschap? De vraag roept bij Tony heel uiteenlopende antwoorden op, maar de kern waarrond alles draait, staat voor hem buiten kijf: de figuur van Don Bosco. Enthousiast spreekt Tony over de kenmerken die het opvoedingssysteem van Don Bosco zo uniek maken, en waarvoor hij zich ten volle engageert. Het ‘preventieve’, ofwel alles eraan doen om niet sanctionerend te moeten zijn, omdat je gelooft in het goede in elk kind. Het ‘assisterende’, ofwel tijd maken om ook buiten de klas met leerlingen bezig te zijn, in de wereld van de jongeren te staan: “Een leerling heeft het recht om je niet alleen te leren kennen als opvoeder, maar ook als een mens”, vindt Tony. Als voorbeeld wijst hij lachend naar zijn Anderlechtsjaals. Hij noemt ze zijn ‘moderne pomp van Don Bosco’. Want zoals Don Bosco door zijn ontmoetingen aan de pomp het leven van zijn jongeren deelde, zo is vandaag het voetbal vaak een ideale manier om, zonder forceren, een gesprek met de jongeren op gang te brengen. Niets doet Tony meer plezier dan wanneer een leerling hem op de speelplaats spontaan toeroept: “We hebben gewonnen, hé!” Vooral belangrijk is dat deze insteek gedragen wordt door heel het leerkrachtenkorps. Tony mag ook rekenen op diverse werkgroepen die de salesiaanse identiteit van de school bewaken of werk maken van de pastorale animatie. In deze school komt men duidelijk uit voor zijn salesiaanse identiteit en voor zijn geloof, zonder dat men daarmee andersgelovige leerlingen schoffeert. Nu de pensioenleeftijd stilaan wenkt, koestert Tony de hoop dat zijn opvolging geen leegte zal achterlaten. Hij droomt van een opvolger die wat in dezelfde visie rond Don Bosco zit, en die vooral een idealist is. Een idealist zoals hij, en zoals Don Bosco zelf… 19