Door Len en Aron
Pagina 7
Romeinse leraar
De lijfstraffen
Er was heel veel lawaai in de "klas" en op de straat. Ze moesten oppassen voor een soldaat die langskwam want die kon hen gewoon wegsturen, dan was de les voor die dag voorbij. De ludi magister was vaak een vrijgelaten Griekse slaaf of een krijgsgevangene. De meeste kinderen konden niet naar school, want ze waren te arm.
Als kinderen stout waren dan kregen ze van de leraar een slag met de stok en als hij geen stok bij had dan sloeg hij gewoon met zijn blote handen. Als ze niet stil waren dan kregen ze een slag met de leren zweep en hielden alle andere kinderen hen vast. Een sandaal was ook een optie. Als een kind een versregel vergat, waren de rapen gaar. Had hij geluk, dan kreeg hij slechts een draai om de oren, maar als de leraar een slechte dag had, kon hij een klap met diens sandaal verwachten.
In rijkere families gingen jongens en meisjes van 6 tot 12 jaar naar de ludi magister. De ludi magister werd apart betaalt door elk van de ouders. De leraren stonden even laag in aanzien als straatverkopers.
In het ergste geval werd een leerling met een stok geslagen, of met een scutica, een gesel met touwen. De dichter Ausonius (310-395 n.Chr.) stak de leerlingen een hart onder de riem: 'Doe of je niet bang bent. Het geschreeuw, de rake klappen, de angst die je de hele dag voelt, nergens moet je je door van je stuk laten brengen. Je ouders hebben dit alles ook doorstaan.' Maar de kinderen waren wel degelijk bang, of verveelden zich, en spijbelen was dan ook niet ongewoon. De dichter Persius (34-62 n.Chr.) schreef later hoe hij een truc bedacht om niet te hoeven lezen: 'Vaak heb ik als jongen olie in mijn ogen gedruppeld als ik geen zin had om de langdradige toespraken van Cato te lezen, waar onze idioot van een leraar zo dol op was.'
Lijfstraffen op school
Wat te leren bij de verschillende leerkrachten
Retorica
Als een Griekse slaaf werd vrijgelaten, kon hij een school beginnen. Iedereen die er genoeg geld voor had kon zijn kinderen inschrijven bij zo'n school, die vaak slechts uit één leraar, een paar krukjes en een cathedra, Latijn voor 'stoel van de leraar', bestond. Ze hadden een basisschool of ludus, bij de ludus leerden de kinderen schrijven lezen en rekenen de lessen waren toegankelijk voor jongens en meisjes. In de tussenfase: bij de grammaticus zaten er kinderen tussen de 13 en 15 jaar. Het waren alleen maar jongens. Bij de retorica zaten jongeren tussen de 15 en de 20 jaar. Dit waren ook alleen maar jongens. De meesten kwamen niet zo ver. De lessen waren toegankelijk voor jongens en meisjes maar meestal waren het alleen jongens die naar school mochten.
De laatste fase van de Romeinse school was de retorica, waar de leerlingen op een indrukwekkende en overtuigende manier moesten leren argumenteren. Het vak kwam uit Griekenland, en in het begin werden de lessen in het Grieks gegeven, maar later gingen de leraren over op Latijn, wat conservatieve edelen tegen de borst stuitte. Volgens hen zou dit onderwijs tot verval leiden: wanneer kinderen in hun moedertaal leerden debatteren, konden ze immers voor én tegen een standpunt argumenteren in plaats van iets op te dreunen. Die angst was echter ongegrond, want in tegenstelling tot Griekenland, waar logische argumenten en rationele stellingen belangrijk waren, was het in Rome vooral zaak om toespraken zo gekunsteld mogelijk te laten klinken.
Hier haalden wij onze informatie van. :
Bij de Grammaticus, de fase tussen de basisschool en retorica, was niet weggelegd voor het volk, maar was geliefd bij de notabelen. De lessen van de tussenfase leverden de leerlingen alleen kennis van Latijn en Grieks en de klassieke werken op. Maar wie uit de klassieken kon citeren, stond in Rome hoog in aanzien, wat wel eens de doorslag kon geven in de carrière van de rijkeluiskinderen. Het leven van een leerling, van welk niveau ook, was geen pretje, en de leraar deed zijn best om de kinderen tucht en orde bij te brengen. Zo moesten ze op een onchristelijk uur op school zijn. De meeste arbeiderskinderen kregen geen les in retorica. Alleen het neusje van de zalm bereikte de derde en laatste fase van het onderwijs.
BESLUIT
Kortom: de school van toen en leraren van toen waren niet zo goed als bij ons. We mogen blij zijn dat we in deze huidige tijd leven. Bedankt om dit krantenartikel te lezen. We hopen dat jullie er iets hebben uit geleerd. ;-)
De Nieuwstool is een initiatief van Nieuws in de klas. Nieuws in de klas is echter niet verantwoordelijk voor de inhoud van de nieuwsproducties die met behulp van deze tool gemaakt worden.
