Nil novi sub sole

Nil novi sub sole Jeugd en onderwijs

04/01/2021

3000 jaar geleden

Socrates 399 v.Chr.

GEBOORTE

NOMEN EST OMEN

VERBA VOLANT SCRIPTA MANENT

De jeugd van tegenwoordig is tot in de grond bedorven...

De jeugd van heden houdt van weelde, ze heeft slechte manieren...

Een blijde gebeurtenis?

Naamgeving bij de Romeinen

Tabula, papyrus of perkament?

In een Romeins klaslokaal

De leerlingen doen per 2 of 3 een onderzoekje naar één van deze thema's: 1. Zwangerschap en huwelijk 2. Kindersterfte 3. Naamgeving 4. Speelgoed en spelletjes 5. Leraar 6. Sterrenbeelden 7. Toga en tunica 8. Huwelijk 9. Tabula, papyrus en perkament Het resultaat leest u op de volgende pagina's van deze krant.

De schoolloopbaan van de Romeinse kinderen Te laat in de les? Ook bij de Romeinen gebeurde dat wel eens...

Ook in de oudheid is de geboorte van een kind een blijde gebeurtenis, maar de bevalling is niet zonder risico's. gespecialiseerde dokters zijn er nog niet en ingrepen zoals een keizersnede zijn nog niet mogelijk. na de geboorte wordt de baby aan de voeten van de pater familias gelegd. Die erkent het kind als het zijne door het op te tillen.

Pas na acht of negen dagen krijgt het kind zijn naam. Jongens krijgen drie namen: een praenomen of voornaam, een nomen genitilicium of familienaam en een cognomen of bijnaam.

Meisjes krijgen de vrouwelijke vorm van de familienaam van de vader, eventueel aangevuld met Prima, de eerste, Secunda, de tweede, Maior, de oudste...

De kindersterfte in Rome ligt erg hoog: 30 à 35% van de baby's overleeft het eerste levensjaar niet.

Slechts de helft van de kinderen wordt 10 jaar. De kans om als kind een broertje, zusje of speelkameraadje te verliezen is groot.

In rijke gezinnen is het de nutrix of voedster die het kind zoogt en verzorgt tijdens de eerste jaren.

Tabula en codex

Boekentips

Leerlingen schrijven in de les op een tabula of wastafeltje: een houten plankje met was bestreken. Met een stilus of schrijfstift krassen ze letters in de was, die ze met de platte achterkant van de stilus weer kunnen gladstrijken.

LAES C., Kinderen bij de Romeinen. Zes eeuwen dagelijks leven, Davidsfonds, Leuven, 2006

Tabulae of wastafeltjes kunnen aan elkaar vastgemaakt worden tot een codex of een soort boekje.

Vanaf de leeftijd van ongeveer 7 jaar gaan Romeinse jongens en meisjes naar de ludi magister of onderwijzer.

Daar lezen ze lezen, schrijven en rekenen. De rijkste kinderen krijgen thuis les en leren zelfs al op jonge kleeftijd Grieks.

Niet alle Romeinse kinderen gaan naar school.

Schoolplicht of leerplicht is er immers niet en niet alle ouders kunnen een leraar betalen.

Er is ook geen vaste instapleeftijd.

Sommige kinderen gaan pas laat voor het eerst naar school of houden het niet lang vol. Heel wat kinderen leren nooit behoorlijk lezen en schrijven. Van de Romeinen is dan ook 85% analfabeet.

Vanaf de leeftijd van ongeveer 11 à 12 jaar gaan de rijkere jongens naar de grammaticus of leraar. Ze lezen er moeilijke Latijnse en Griekse teksten en leren die uit het hoofd.

Daarvoor moeten ze ook iets afweten van aardrijkskunde, Schoolgebouwen bestaan in Rome geschiedenis, sterrenkunde en niet. Soms huurt de leraar een natuurkunde. kamer in een appartementsgebouw of woonhuis. Velen geven gewoon De jongens uit de hoogste sociale buiten les, meestal in de klassen studeren nog verder bij de beschutting van een zuilengalerij. rhetor of redenaar. Daar worden ze getraind om te spreken voor een Op 15-jarige leeftijd worden publiek. Sommigen gaan zelfs naar jongens als volwassenen Griekenland om zich te beschouwd: tijdens een vervolmaken. Deze jongens worden plechtigheid ontvangen ze de toga klaargestoomd voor een carrière in virilis of mannentoga. de rechtbank en de politiek.

LAES, C. - Strubbe J., Jeugd in het Romeinse rijk. Jonge jaren, wilde haren?, Davidsfonds, Lueven, 2008 DICKEY E., In een Romeins klaslokaal. Een schoolboek uit de eerste eeuw. (Vertaald door VERHEIJ A. en HUNINK V.), Athenaeum, Amsterdam, 2017

Speelgoed en spelletjes Net zoals kinderen vandaag kenden de Romeinse kinderen allerlei speelgoed.

Door verschillende bronnen weten wij met welk speelgoed ze speelden.

Boekentip WILLEMSEN, A., Romeins speelgoed. Kindertijd in een wereldrijk, Walburg pers, Zutphen, 2003

Nieuws in de klas De nieuwstool is ontwikkeld door Nieuws in de klas voor NieuwsMakers.

Zo hebben archeologen speelgoed gevonden in kindergraven en in tempels, omdat ze als offer aan de goden werden aangeboden.

Nieuws in de klas is niet verantwoordelijk voor de inhoud van de nieuwsproducties die met behulp van de tool gemaakt worden.

Speelgoed of spelletjes werden soms ook afgebeeld op schilderingen, vazen en andere kunstvoorwerpen.

De 'boekentas' van de Romein ziet er wel iets anders uit dan die van ons.

Jelinka Verhelst & Lotte Verset

Pagina 2

Kindersterfte

De dood jonge kinderen

Hoe gingen de Romeinen hiermee om?

De dood van heel jonge kinderen, iets wat zeer veel voorkwam, zou schouderophalend geaccepteerd zijn en om zich te beschermen tegen een zinloze emotionele investering besteedde men kinderen in hun eerste levensjaren uit aan voedsters, wat een nog grotere kindersterfte tot gevolg had. De grote doodsoorzaken waren pest, cholera, malaria, infecties, diarree, tyfus, koorts, salmonella, tbc, pokken en gebrek aan voldoende gevarieerd voedsel. In het oude Rome beslisten vaders over leven én dood van hun kinderen.

Ongewenste baby's, veelal meisjes, werden vaak meteen na de geboorte gedood, zo blijkt uit een recente vondst van beenderen.

Pasgeboren baby's werden in het oude Rome niet beschouwd als mensen en konden zonder pardon worden gedood. Als de huisvader het kind opraapte (tollere in het Latijn), accepteerde hij het, zo niet, dan werd het te vondeling gelegd voor iemands huisdeur, voor een tempel of op de vuilnisbelt. Het te vondeling leggen van vrijgeboren kinderen en het vermoorden van slavenkinderen was volkomen legaal en normaal bij de Romeinen. Misvormde kinderen werden verdronken.

Romeinen doden kinderen Geboorte Romeins kind

Ook het geringe aantal grafmonumenten en inscripties voor zeer jonge kinderen, het ontbreken van formele rouw bij hun dood en de beperkte begrafenisrituelen wijzen niet noodzakelijkerwijs op een kille en onverschillige houding tegenover kinderen, net zo als de gewoonte sommige kinderen te vondeling te leggen

niets zegt over de liefde die deze ouders voelden voor het kroost dat ze wél opvoedden.

Er lijkt eerder sprake te zijn van culturele verschillen: het oprichten van een stenen (graf)inscriptie was een bij uitstek stedelijk verschijnsel en grafmonumenten met afbeeldingen van kinderen vinden we vooral in Rome en Ostia. Het is bovendien mogelijk dat ouders de graven van hun kinderen markeerden met een gedenkteken van vergankelijk materiaal.

Uit het ontbreken van een grafmonument kan dan ook niet zonder meer een gebrek aan verdriet worden afgeleid.

Als bron voor individuele gevoelens zijn dit soort sociaal-culturele conventies in principe ongeschikt.

Graflegging

Hoe de Romeinen het interpreteren Dit alles wijst niet op onverschilligheid tegenover kleine kinderen. De houding tegenover kleine kinderen was complexer en het bronnenmateriaal is gevarieerder dan een dergelijke simplificatie rechtvaardigt.

We moeten bovendien rekening houden met de verschillende genres in de antieke bronnen. Wetsteksten en filosofische geschriften weerspiegelen

geschriften weerspiegelen niet de dagelijkse praktijk maar stellen regels en geven voorschriften hoe men zich, in de ogen van de heersende elite, behoort te gedragen. Zij zijn geschreven door (mannelijke) leden van de elite, die zich juist van de massa wilden onderscheiden door hun waardigheid en zelfbeheersing.

Beheersing van verdriet bij de dood van een jong kind was dus niet alleen een ideaal, maar ook

Zelfs de meest vooraanstaande gezinnen doodden kennelijk regelmatig meisjes: uit bronnen blijkt dat ze vaak minder dochters hadden dan je zou verwachten. Veel bekende Romeinen waren voorstanders van het doden van kinderen, omdat volgens hen het Romeinse volk er baat bij had om zich te ontdoen van de zwaksten. Pasgeboren baby's werden in het oude Rome niet beschouwd als mensen en konden zonder pardon worden gedood.

Dit concluderen Britse archeologen die in 2010 de resten van 97 Romeinse kinderen onderzochten. Het kind werd meestal in een rivier gegooid of aan een weg achtergelaten.

Begrafenis bij kinderen 1-10 jaar een ideaal van een zeer beperkte groep. Zelfs voor deze elite was dit ideaal niet altijd haalbaar, zoals blijkt uit de boven geciteerde brief van Seneca. De massa maakte daarentegen, in zijn ogen, een waar spektakel van het eigen verdriet bij de dood van een kind, wat Seneca beschouwde als een gebrek aan goede smaak.

Als een kind stierf voor het 1 jaar oud was, kreeg het meestal geen formele begrafenis.

Juridische bronnen melden dat bij de dood van deze kinderen ook geen periode van rouw in 8 hoeft te worden genomen. Voor kinderen die stierven onder de tien jaar, gold een beperkte rouwperiode, die langer werd naarmate een kind ouder was. Begrafenissen van jonge kinderen vonden 's nachts plaats bij fakkellicht en in tegenstelling tot volwassenen en oudere kinderen mochten ze binnen de stadsmuren begraven worden.

Bronnen

Parva facta Dit is Latijn voor ' kleine weetjes' Antieke schrijvers vertellen over babyvoeding, de eerste woordjes en pasjes, de bange hoop en het veelvuldige verdriet van de ouders bij het vroege overlijden.

Gevallen van moeders die 1 à 2 kinderen overhielden uit 6 bevallingen of zelf stierven in het kraambed.

De minimale rol van de ouders bij de opvoeding van de baby was mogelijk bedoeld om de emoties bij een vroegtijdige dood te beperken.

Hun afstandelijkheid blijkt ook uit het kleine aantal grafopschriften en het taalgebruik. Hun interesse begon blijkbaar pas zodra hun zoon naar de grammaticus en retor trok om een volwaardige burger te worden. Bij de armen was er meer en intenser contact tussen moeder en kind.

Het is mijns inziens onjuist deze nadruk op de volwassen kwaliteiten van jonggestorven kinderen, het motief van 'bejaard kind' (puer-senex), te interpreteren als een gebrek aan liefde en waardering voor kinderen in de Romeinse samenleving.

90 % van de kinderen verrichtte een vorm van arbeid. Nergens kom je morele bezwaren tegen.

En in armere gezinnen droegen ze bij aan de overlevingskansen. de kindersterfte : 35 % stierf voor het 1° levensjaar, 50 % werd slechts 10 jaar, 25 % werd 50, 15 % haalde 60, 10 % werd 70 of meer. omdat al 2 % van de moeders stierf bij een bevalling.

Het aantal geboortes lag tussen 4 en 6, van wie er een paar in leven bleven.

De Nieuwstool is een initiatief van Nieuws in de klas. Nieuws in de klas is echter niet verantwoordelijk voor de inhoud van de nieuwsproducties die met behulp van deze tool gemaakt worden.

Charlotte Koroknai Van Caeseele & Louise Talloen

Pagina 3

Het huwelijk Het huwelijk was een speciaal Romeins ritueel. De vrouwen waren meestal nog heel erg jong (rond 12 jaar), de mannen waren al snel 30.Het huwelijk was een privézaak totdat keizer Augustus 18v.C verschillende wetten invoerde. Maar er kwamen meer regels. Je mocht als Romeins burger niet trouwen met een prostituee of een actrice.

Voorwaarden en meer Het had meestal helemaal niets met liefde te maken.

Het duurde heel lang voor dat soldaten mochten trouwen.

Een huwelijk kon voltrokken worden onder het beding in manu of sine manu. Bij een huwelijk in manu verliet de vrouw de familie van haar vader en kwam in die van haar echtgenote terecht.

De voorwaarden van het huwelijk zijn: - De mensen die gaan trouwen moesten niet zelf instemmen, de pater familias mocht dat ook doen, maar er moest wel iemand instemmen.

- Huwelijken tussen Romeinen en buitenlanders waren verboden.

Huwelijken tussen Romeinen en slaven waren ook verboden.

-In hogere klasse was het huwelijk ook een manier om politieke en economische banden aan te halen.

-Een meisje moest minimaal 12 zijn en een jongen 14.

-Een ander belangrijke voorwaarde voor een geslaagd huwelijk was affectio maritalis (huwelijkswil) , waarvoor concordia(eendracht) belangrijk was, en het huwelijk moest voortbrengen van wettige kinderen tot doel hebben.

Voordelen huwelijk:

en

nadelen

van

het

Een huwelijk cum manu bood vooral voordelen voor de bruidegom. Voor de echtgenote was het echter niet zo voordelig.

Als men sine manu huwde, was dit vooral voordelig voor de vrouw.

Scheiding: Scheiding van een confarreatio huwelijk, diffarreatio, was een moeilijk proces en daardoor zeldzaam. Er is weinig bekend over hoe diffarreatio werd uitgevoerd, behalve dat er een speciaal soort

Zo ziet het huwelijk bij de Romeinen er ongeveer uit.

Wat meer op ingaan: de ceremonie

Geschiedenis Romeins huwelijk

Verschillende soorten huwelijken: De meest plechtige en feestelijke vorm van het huwelijk was de confariatio. Die eigenlijk enkel voor patriciërs geschikt was, maar in de keizertijd werd dat enkel voor priesters verplicht. De naam komt van het gebruik van het delen van een speltbrood door de bruid en de bruidegom. Dit huwelijk was een gedetailleerde ceremonie, met tien getuigen.

De coemptio, wat letterlijk "opkoop" betekend, is een huwelijksvorm waarbij de vrouw in aanwezigheid van vijf getuigen werd "verkocht". Dit gebeurde meestal voor een goedkope prijs.

Er was ook nog de zogenaamde usus, wat letterlijk "gewoonte" of "gebruik" betekend, waarbij de vrouw in de manus van haar echtgenoot kwam. Ze kon dit ook voorkomen door drie nachten van elk jaar buitenshuis door te brengen.

De vrouw:

Voor en tijdens het huwelijk:

Hij gaf die aan zijn bijna verloofde tijdens een officiële ceremonie. De korte ceremonie werd besloten met een kus. De trouwdatum was erg belangrijk, want Romeinen waren zeer bijgelovig. De maand mei en een aantal specifieke dagen van het jaar brachten ongeluk. Vanaf de tweede helft van juni brak er een goede periode voor een bruiloft aan. De bruiloft zelf, die plaats vond in het met bloemen en kleden versierde huis van de vader van de bruid, bestond uit verschillende rituelen en een ceremonie. Zo werd er een bloedeloos offer gebracht aan de god Jupiter. Dat was een soort cake die een voorloper van onze bruidstaart is. De bruid en bruidegom namen het eerste hapje, de rest werd na afloop van het feest verdeeld onder gasten. Om te trouwen moesten de man en vrouw in het openbaar elkaars rechterhand vasthouden en hardop roepen elkaars man en vrouw te zijn.

Dat deden ze met de woorden: Quando tu Gaius, ego Gaia.

Wanneer de bruid trouwt is ze nog in haar jonge tienerjaren. Na het huwelijk is ze geen klein meisje meer, maar een gewaardeerde vrouw. Catullus zegt zelfs: ?Een getrouwde vrouw is dierbaarder aan haar man, en minder gehaat door haar ouders.?

De vrouw ontvangt de sociale status van haar man.

Ze ontvangt dus een status en respect, want ze is een vrouw en een moeder, een matrona. Ze ontving respect door haar werk in het huishouden, en ze droeg een grote verantwoordelijkheid.

Ze bezat de sleutels van het huis, en was de baas van haar werknemers. Verder maakt ze kleding voor de familie.

Het ging bijna nooit om liefde

Verder profiteert hij natuurlijk ook van de bruidsschat die zijn schoonouders hun dochter meegeven.

De man: De man profiteert van de uitgebreide familie, zij steunen hem in zijn politieke handelingen

Bronnen: - https://nl.wikipedia.org/wiki/Romeins_huwelijk - https://onderwijsbijderomeinen.weebly.com/2-het-huwelijk.html - https://www.ilgiornale.nl/hoe-trouwden-de-romeinen-rome-traditie/ - https://www.romeinsimperium.nl/Var_RomeinsHuwelijk.htm - https://www.scholieren.com/verslag/werkstuk-kcv-huwelijk-bij-de-romeinen-en-bij-ons

De Nieuwstool is een initiatief van Nieuws in de klas. Nieuws in de klas is echter niet verantwoordelijk voor de inhoud van de nieuwsproducties die met behulp van deze tool gemaakt worden.

Marlies Dochy & Kenisha Decommer & Margot Timperman

Bevalling en zwangerschap

Pagina 4

De zwangerschap

Een blijde gebuetenis?

ZWANGER WORDEN: de Romeinen hadden naast totaal foute ideeën ook een paar goede. Ze gingen er vanuit dat zowel de man als vrouw zaad maakten wat versmolt in de baarmoeder van de vrouw en dan een kind werd. Degene met het krachtigste zaad bepaalde het geslacht van het kind. Het was wel de bedoeling dat het een jongen zou worden, een meisje was eigenlijk een mislukte poging. Maar nu het goede idee: Men ging er vanuit dat dat een vrouw die zin in seks had, en zelfs een orgasme, het perfecte zaad aanmaakte wat samen met het zaad van de man wel een zoon moest opleveren. Dus werd er alles aan gedaan om het een vrouw tijdens het vrijen naar de zin te maken.

OF NIET ZWANGER WORDEN: het afbreken van een zwangerschap was niet strafbaar. De vrucht in de buik van een vrouw was immers nog geen rechtspersoon. Het afbreken van de zwangerschap werd vooral met kruiden gedaan.

Links naar websites.

Dit is een zwangere vrouw.

ZWANGER ZIJN: het was een tijd van blijdschap maar ook van onzekerheid, omdat zoveel vrouwen en-of kinderen in het kraambed stierven. Bijna 1/3 van de kinderen stief bij de geboorte of vlak erna. Over de vrouwen die in het kraambed stierven zijn er geen harde cijfers. bekend, maar uit verhalen van belangrijke personen (de dochter van Julius Caesar stierf bv. in het kraambed) en de vele grafstenen blijkt dat het vaak voorkwam.

De zwangere vrouw werd dus goed in de gaten gehouden en de watten

belangrijk was een mannelijk erfgenaam te maken.

(Zwangere vrouwen uit lagere standen zullen wel niet deze behandeling hebben mogen genieten. Zij moesten werken tot ze niet meer konden en dan " gewoon even een kind baren".)

- Als eerste moest nu vastgesteld worden of je echt zwanger was. Het uitblijven van menstruatie, het opzwellen van borsten en het zaad worden van ledematen waren allemaal aanwijzingen.

Een vroedvrouw werd erbij gehaald om haar mening te

- Nu was het zaak, volgens de Romeinen, om het zaad in de baarmoeder vast te houden.

De vrouw moest rust houden, mocht niet tillen, bukken, op harde stoelen zitten, geen onverwachte emoties doorstaan, mocht geen alcohol drinken, niet naar het badhuis, niet hoesten of niezen etc.

Nog beter was het voor de zekerheid een paar dagen in bed te blijven. Dit was in het begin van de zwangerschap, totdat men overtuigd van was dat het zaad veilig binnen zat en een vrouw werkelijk zwanger was.

Vanwaar komt het woord "Keizersnede" Er zijn veel verschillende verklaringen. Het Latijnse woord voor deze ingreep is sectio caeare. Julius Caesar is via deze manier ter wereld gekomen waardoor deze operatie naar hem werd vernoemd. Een ander versie is dat Caesar zou vernoemd zijn naar de manier waarop hij geboren is. Het Latijnse woord voor caedere betekent snijden en caesus opengesneden.

betekent opengesneden. Een laatste maar twijfelachtige verklaring. Sommige historici zeggen dat die 2 verklaringen niet kunnen kloppen omdat de moeder van Caesar de geboorte van haar zoon overleefd heeft. In de oudheid bestond er een wet die zei dat een keizersnede enkel mocht uitgevoerd worden op hoogzwangere vrouwen

die overleden waren om het kindje nog te redden. Dan zou het woord "keizersnede" vernoemd zijn naar deze wet. De wet noemde Lex caesarea. Het is dus nog niet helemaal duidelijk wat er nu juist gebeurd is en waar het nu juist vandaan komt.

Sectio caesare = keizersnede Een keizersnede is een operatie waarbij de baby via een snede in de buik wordt geboren.

Nu, in deze tijd gaat dit allemaal veel gemakkelijker, want we hebben goede dokters en verplegers die hier gespecialiseerd in zijn.

Dit hadden de Romeinen niet, dus je kan je wel voorstellen dat dit niet simpel was in die tijd.

Wist je dat het woord 'keizersnede' in verschillende talen bijna hetzelfde klinkt? Kijk maar... In het Duits zegt men 'kaiserschnitt', in het Frans spreken ze over 'césarienne'.

Na de bevalling

Bevalling Hulpmiddelen bij de bevalling Er bestond toen nog geen hulpmiddelen, geen verdoving de vrouw moest alle pijn doorstaan. Ze moest wel letten op een goede ademhaling. Ook voerden ze meestal geen keizersnede uit. Ze hadden geen speciale instrumenten alles moest dus gebeuren met de hand. Er waren verschillende rituelen voor de bevalling te versnellen: bv. De vrouw kon amulet rond haar nek dragen...

Bevallingen tijdens de tijd van de Romeinen is erg risicovol. Nog meer info over de bevalling zelf.

De bevalling gebeurde principe thuis op een geboortestoel of een bank. Als de vrouw rijk was kon ze geholpen worden door een arts en slaven,maar als ze arm was hielp een familielid.

Wat is een keizersnede?

De Latijnse godin van de bevalling en voortplanting is Eileithyia of Llithyia.

Het Latijnse woord voor de bevalling is puerperium.

Dit is de godin van de bevalling.

GEVAREN TIJDENS DE BEVALLING De geboorte is gevaarlijk voor de moeder en voor de baby, beiden konden ze overlijden.

De geboorte kon bijvoorbeeld levensbedreigend zijn als de moeder teveel bloed verloor.

Ook was er vaak gebrek aan hygiëne, waardoor infecties altijd op de loer lagen. Wanneer er een groot risico was dat de moeder zou overlijden werd er een abortus* uitgevoerd. * abortus is de medische term voor het voortijdig afbreken van een zwangerschap door medisch ingrijpen.

Was alles goed gegaan en de moeder en baby nog leefden werd de baby naar de vroedvrouw gebracht. Daar werd de baby nagekeken, gewassen en gebakerd*of soms ook met zout ingesmeerd. De vader moest zijn baby erkennen. Sommigen zeiden dat ze de baby op de grond legde en de vader de baby moest oppakken, andere zeiden dat de vader de baby op de arm moest nemen.Als de baby ter wereld kwam s nemen ze de navelstreng ervan met een scherf of een stukje riet. De slaapplaats van de baby was in elk gezin anders als het gezin arm was dan sliep de baby bij de ouders in hun bed, maar als het gezin rijk was dan sliep de baby in een houten of teenwilgen gevlochten wieg.

Nog een andere vraag is:? Hoe wisten ze het geslacht van de baby??

Als de vrouw er wit uitzag, dan dachten ze het wordt een dochter.

Maar als de vrouw er fris uitzag, dan dachten ze het wordt een zoon. *gebakerd: in doeken gewikkeld Links naar website:

De Nieuwstool is een initiatief van Nieuws in de klas. Nieuws in de klas is echter niet verantwoordelijk voor de inhoud van de nieuwsproducties die met behulp van deze tool gemaakt worden.

Sint-Andreasinstituut Brugge

pagina 5

Naamgeving

Romeinse namen

Door Cato De Rycke en Roswita Depla

Romeinse namen bestonden uit twee of drie delen : een praenomen (voornaam), een nomen gentile ( familienaam) en een cognomen (bijnaam). Soms kwam hierbij nog een vierde naam, een agnomen of cognomen secundum(2de bijnaam) die men op basis van persoonlijke eigenschappen of verdiensten tijdens zijn leven kreeg.

De afkomst van een Romein kon worden afgeleid van zijn naam. Als iemand een tweeledige naam had ging het om een plebejer. Een voorbeeld van zo'n plebejische Romein is de beroemde militair Gaius Marius. Indien een Romein een bijnaam, soms vergezeld van een 2de bijnaam had, was hij een patriciër en afkomstig uit een familie die al enige generaties leden aan de Senaat leverde. Gaius Julius Caesar is zo'n Romeins patriciër, die de 2de bijnaam; Caesar had geërfd van zijn vader, die ook Gaius Julius Caesar heette.

Omdat het weleens voorkwam dat er Romeinen met dezelfde naam rondliepen, werd er een onderscheid gemaakt door de toevoeging maior (de oudere) en minor (de jongere).

websites: https://nl.wikipedia.org/wiki/ Romeinse_namen Kan jij de beroemde Julius Caesars vinden?

Bij Romeinen werkte naamgeving niet zoals bij ons.

Zoals in de meeste landen van tegenwoordig hadden de Romeinen een familienaam en een voornaam, maar waar wij soms ook meerdere voornamen hebben, hadden de Romeinen er altijd maar eentje, die er weinig toe deed.

Bovendien is in veel culturen de familienaam synoniem voor achternaam, terwijl er bij de Romeinen nog best een of meer namen op konden volgen.

Natuurlijk is het systeem van een voor- en achternaam ook tegenwoordig niet universeel.

Op Java komt het ook voor dat mensen slechts één naam hebben en in onder andere Hongarije en Oost-Azië is het ook mogelijk dat de voornaam juist de familienaam is en de achternaam de persoonlijke.

Wat wij vaak ook vergeten is dat ons systeem van voor- en achternaam ook zo eenvoudig nog niet is,

omdat het krijgen van meerdere voornamen in westerse landen nog best gebruikelijk is, waarbij het aantal vaak op twee ligt, maar soms ook op 3, 4 of meer.

Bovendien gebruiken wij altijd de voornaamste aanspreekvorm.

Bij de Romeinen was dit niet het geval. De voornaam werd enkel door intimi gebruikt, zoals het in westerse landen nog tot ver in de 20e eeuw gebruikelijk was om elkaar bij de achternaam aan te spreken, soms zelfs in vriendschappelijke relaties

De Bulla

Extra informatie Namen als Aurelius (guldene) en Antoninus werden in navolging van enkele Adoptiekeizers erg populair in de 2e eeuw, terwijl de naam Caesar rond die tijd wat uit de mode raakte. Einde 3de eeuw, werd de naam Valerius erg populair bij de keizers. In het Tetrarchisch systeem werden de namen Augustus en Caesar als officiële titels gebruikt. Augustus was de titel van de echte keizers ,

Dit is de bulla die ze droegen terwijl Caesar de titel werd voor hun zeer trouwe opvolgers, de onderkeizers.Zo waren er dus twee Augusti en twee Caesares.

Waar gewone woorden eerst namen zijn geworden, waren de namen nu weer woorden.De naam Caesar (die oorspronkelijk werd uitgesproken als 'kaisar') overleeft tot op de dag van vandaag in onze taal en meerdere anderen als het woord keizer.

Als je dit onderwerp leuk vindt en je wilt wat meer weten over de dit .Dan heb ik voor jou een website met veel informatie.

Naamgeving vrouwen en mannen

Weetjes Wil je meer weten over sommige bv's hun namen? Lees dan * Germanicus Julius Caesar (veldheer) (verwijst naar een overwinning): dus zijn naam werd naar zijn veroveringen genoemd * Marcus Tulius Cicero (schrijver) (bijnaam van een voorouder, daarna geërfd)= erwt: voorouder had een wrat in de vorm van een erwt * Gaius Caesar Augustus Germanicus of Caligula (keizer) (bijnaam die voor die specifieke persoon bedoeld was en dus niet is overgeërfd = legerlaarsje: verkleinwoord voor de legerlaarzen die zijn vaders (Germanicus) legioen voor Germanicus maakten ten ere van hem * Publius Ovidius Naso (dichter)( bijnaam van een voorouder, bijnaam van voorouder,daarna geërfd) = neus:

.Pas na 8 of 9 dagen krijgt het kind een naam.Op die dag krijgen ze een bulla rond hun nek,dat is een gouden of een houten amulet die hun beschermt tegen de boze geesten. Bij de Romeinen droegen alleen vrije jongens een bulla, tot het moment waarop zij volwassen werden (rond het 15e levensjaar): dan werd de bulla afgedaan en geofferd aan de Laren

waarschijnlijk had hijzelf of een van zijn voorouders een rare neus ge-/had, waardoor de rest van de familie deze naam bleef dragen. *Wist je dat?Tiberius Claudius Nero werd geadopteerd door keizer Augustus en noemde zich daarna Tiberius Iulius Caesar.

Hij is één van de weinige Romeinen die bekend staat onder zijn voornaam. *Je weet waarschijnlijk wel dat De Romeinen niet zo goed waren in namen bedenken, want in een familie waren er soms wel twee of zelfs drie mensen met de zelfde naam. Maar wist je dat de namen: Caesar en Augustus na een tijdje zelfs titels werden.De keizers droegen op de grote duur lange lijsten van verschillende namen.Dit was Bv. voor enkele Adoptiekeizers, die na hun adoptie door hun voorganger diverse namen van hem overnamen of hun naam zelfs volledig veranderden

Voor de meisjes vonden de Romeinen dat niet zo belangerijk ,daarom gaven ze gewoon de vrouwelijke vorm van de familienaam.Als er meer dan één meisje was in de familie gaven ze er een volgorde aan.

B.v: Prima(1ste),secunda(2de),maior(oudste),minor(jongste) voorbeelden van vrouwelijke Romeinse voornamen zijn: Aelia Paetina - Aemilia Lepida - Antonia Augusta - Claudia Antonia Claudia Marcella minor - Claudia Octavia - Julia Agrippina minor Julia Caesaris - Livia Drusilla - Livia Julia - Lucretia - Plautia Urgulanilla - Poppaea - Sextia - Terentia - Valeria Messalina Vipsania Agrippina of Vipsania Julia Agrippina.

Voorbeelden van Romeinse mannen- voornamen zijn: Gaius Gnaeus - Tiberius -Titus - Sextus - Marcus - Quintus of Lucius.

Sommige voornamen stonden oorspronkelijk puur voor hoeveelste zoon je was: Primus, Secundus, Tertius enzovoorts. Aangezien Romeinen lang niet altijd bekend stonden onder hun voornamen zijn deze in veel teksten niet gebruikt of afgekort. Zo werd Gaius afgekort als C., Sextus als Sex.en Tiberius als Ti. .

De Nieuwstool is een initiatief van Nieuws in de klas. Nieuws in de klas is echter niet verantwoordelijk voor de inhoud van de nieuwsproducties die met behulp van deze tool gemaakt worden.

Sterrenbeelden bij de Romeinen

Pagina 6

Grote en kleine beer

Orion

In het Latijn betekent kleine beer Ursa Minor. Het verhaal van de kleine en de grote beer is gekoppeld aan een aantal mythen. Een van de mythes gaat als volgt : Callisto was een van de vriendinnen van de godin Diana. Op een dag kreeg ze van de oppergod Zeus een kind genaamd Arcas. Toen Hera de affaire tussen de twee ontdekte veranderde ze Callisto in een beer

We kennen Orion als sterrenbeeld in het heelal.Maar zoals alle sterrenbeelden hebben de Romeinen voor elk sterrenbeeld een mythe.Dit is de mythe van Orion.Orion was aan het jagen met zijn honden in de Arkadische bossen. Op een zeker moment tijdens de jacht kwam hij bij een meer waar hij een mooie vrouw een bad zag nemen. Getroffen door haar schoonheid bleef hij staan kijken.De godin was woest: ze voelde zich beledigt.Artemis was samen met Pallas Athena en Hestia een van de weinige maagdelijke godinnen en nu ze door een man begluurd was, voelde zij zich aangevallen.

Ze veranderde hem in een hert en joeg zijn eigen honden en jagers achter hem aan.Orion werd gedood door een pijl in zijn oog.Later kreeg Artemis spijt van haar daad: als godin van de jacht was hij haar favoriete jager geweest. Ze zette hem aan de hemel als sterrenbeeld.

Ze gaf hem haar favoriete jachthond Sirius mee. De sterrenbeelden grote en klein hond staan daardoor ook vlakbij Orion aan de sterrenhemel.

Zo bleef Callisto vele jaren ronddwalen in het bos waar ze naar verbannen was. Op een dag vond Arcas haar en had haar bijna gedood, maar Zeus kon hem nog op het nippertje tegenhouden door hem zelf in een beer te veranderen. Vandaag de dag zie je de grote en de kleine beer nog steeds aan de nachtelijke sterrenhemel

Het sterrenbeeld Orion met verbonden sterren

Pegasus

PERSEUS Perseus was volgens de Griekse mythologie een echte held. Hij was dan ook de zoon van Zeus, oppergod en god van donder en bliksem. Zijn geboorte ging als volgt: Een orakel (een vrouw die in de toekomst kan kijken) voorspelde aan de koning van de Griekse stad Argos, Akrisios, dat hij vermoord zou worden door zijn eigen kleinzoon.

Akrisios had wel geen kleinzoon, maar om dit te voorkomen sloot hij zijn enige dochter Danaë op in een bronzen kamer en ze zou daar blijven tot ze geen kinderen meer kon krijgen. Maar Zeus werd op haar verliefd en kwam op een avond naar haar toe. Hij kon zich wel niet in zijn gewone vorm laten zien want dan zou Danaë getroffen worden door de bliksem, dus vermomde hij zich als een gouden stofregen, kwam haar kamer binnen en maakte haar zwanger. De geboorte van Perseus was een feit.

Uiteindelijk zou hij Akrisios toch gedood hebben. Maar dat was een wrede spelling van het lot.

Toen Perseus een schijf gooide

hij Akrisios.

Perseus is bekend van vele heldendaden waarvan de bekendste toch wel het gevecht met Medusa is. Medusa was een gorgo. Haar twee zusters ook, zij hadden één oog dat ze aan elkaar door moesten geven.

Maar Medusa had slangen in plaats van haar en kon je verstenen door je alleen maar aan te kijken. Toen Polydektes, Koning van Seriphos, voor een huwlijksaanzoek van iedere inwoner een paard wilde zei Perseus dat hij geen paard had maar alles zou willen geven, zelf het hoofd van Medusa. Daarom zond Polydektes hem op pad.

Het lukte Perseus uiteindelijk om Medusa te onthoofden met de wapens die hij van Hades had gekregen. Uit haar hoofd is toen Pegasus ontstaan.

Maar daarover meer in het volgende hoofdstuk.

Dankzij Perseus zijn heldendaden is Perseus vereeuwigd aan de

Zoals we in het vorige hoofdstuk beloofd hebben zullen we nu meer vertellen over Pegasus.

Pegasus wordt vaak afgebeeld als een gevleugeld, glanzend wit paard. Zijn naam zit ook verwerkt in de naam van onze Latijnse boeken : "Pegasus novus".

Letterlijke vertaald betekent dat "de nieuwe Pegasus". Net als in het vorige hoofdstuk stond is Pegasus ontstaan uit het hoofd van Medusa nadat Perseus haar hoofd er had afgehakt. Pegasus heeft toen Perseus bij talloze heldendaden geholpen. Zoals bij het redden van Andromeda.

Pegasus stond bekend als een woest paard dat niet te temmen viel. Hoewel het één iemand ooit is gelukt. Die persoon was niemand minder dan de legendarische Bellerophon, een bekend iemand die vele heldendaden had verricht. Nu komt het bekendste verhaal van Pegasus: Nadat Bellerophon Pegasus had getemd werd hij overmoedig en belsloot hij op

Colofon In een publicatie moet altijd vermeld worden door wie die is gemaakt. Dat is van belang voor de makers (je wilt natuurlijk laten zien dat jij er energie in hebt gestoken).

Maar ook voor de lezers is het belangrijk: ze moeten weten met wie ze contact moeten opnemen als ze vragen hebben. Vul hier daarom in wie aan de nieuwsproductie heeft meegewerkt. Zet er ook bij wie wat gedaan heeft. Bijvoorbeeld: hoofdredactie, opinie, beeld, reportages.

hierboven zie je het sterrenbeeld Pegasus

goden vonden dit een overmoedig daad en zonden een steekvlieg naar beneden die Pegasus stak waardoor hij stijgerde en Bellerophon naar beneden viel.

Pegasus is toen doorgevlogen en werd drager van de bliksemschichten van oppergod Zeus. Wat er met Bellerophon gebeurde is niet honderd procent zeker. sommigen zeggen dat hij een zekere dood stierf terwijl anderen zeggen dat Athene hem opving. In ieder geval staat Pegasus nog steeds als een ster aan de hemel - Dit arktikel werd gemaakt door Maarten Stroef en Andreas Dewulf -

De Nieuwstool is een initiatief van Nieuws in de klas. Nieuws in de klas is echter niet verantwoordelijk voor de inhoud van de nieuwsproducties die met behulp van deze tool gemaakt worden.

Door Len en Aron

Pagina 7

Romeinse leraar

De lijfstraffen

Er was heel veel lawaai in de "klas" en op de straat. Ze moesten oppassen voor een soldaat die langskwam want die kon hen gewoon wegsturen, dan was de les voor die dag voorbij. De ludi magister was vaak een vrijgelaten Griekse slaaf of een krijgsgevangene.

De meeste kinderen konden niet naar school, want ze waren te arm.

Als kinderen stout waren dan kregen ze van de leraar een slag met de stok en als hij geen stok bij had dan sloeg hij gewoon met zijn blote handen. Als ze niet stil waren dan kregen ze een slag met de leren zweep en hielden alle andere kinderen hen vast. Een sandaal was ook een optie. Als een kind een versregel vergat, waren de rapen gaar. Had hij geluk, dan kreeg hij slechts een draai om de oren, maar als de leraar een slechte dag had, kon hij een klap met diens sandaal verwachten.

In rijkere families gingen jongens en meisjes van 6 tot 12 jaar naar de ludi magister. De ludi magister werd apart betaalt door elk van de ouders. De leraren stonden even laag in aanzien als straatverkopers.

In het ergste geval werd een leerling met een stok geslagen, of met een scutica, een gesel met touwen.

De dichter Ausonius (310-395 n.Chr.) stak de leerlingen een hart onder de riem: 'Doe of je niet bang bent. Het geschreeuw, de rake klappen, de angst die je de hele dag voelt, nergens moet je je door van je stuk laten brengen. Je ouders hebben dit alles ook doorstaan.'

Maar de kinderen waren wel degelijk bang, of verveelden zich, en spijbelen was dan ook niet ongewoon. De dichter Persius (34-62 n.Chr.) schreef later hoe hij een truc bedacht om niet te hoeven lezen: 'Vaak heb ik als jongen olie in mijn ogen gedruppeld als ik geen zin had om de langdradige toespraken van Cato te lezen, waar onze idioot van een leraar zo dol op was.'

Lijfstraffen op school

Wat te leren bij de verschillende leerkrachten

Retorica

Als een Griekse slaaf werd vrijgelaten, kon hij een school beginnen. Iedereen die er genoeg geld voor had kon zijn kinderen inschrijven bij zo'n school, die vaak slechts uit één leraar, een paar krukjes en een cathedra, Latijn voor 'stoel van de leraar', bestond. Ze hadden een basisschool of ludus, bij de ludus leerden de kinderen schrijven lezen en rekenen de lessen waren toegankelijk voor jongens en meisjes. In de tussenfase: bij de grammaticus zaten er kinderen tussen de 13 en 15 jaar. Het waren alleen maar jongens. Bij de retorica zaten jongeren tussen de 15 en de 20 jaar. Dit waren ook alleen maar jongens. De meesten kwamen niet zo ver. De lessen waren toegankelijk voor jongens en meisjes maar meestal waren het alleen jongens die naar school mochten.

De laatste fase van de Romeinse school was de retorica, waar de leerlingen op een indrukwekkende en overtuigende manier moesten leren argumenteren.

Het vak kwam uit Griekenland, en in het begin werden de lessen in het Grieks gegeven, maar later gingen de leraren over op Latijn, wat conservatieve edelen tegen de borst stuitte.

Volgens hen zou dit onderwijs tot verval leiden: wanneer kinderen in hun moedertaal leerden debatteren, konden ze immers voor én tegen een standpunt argumenteren in plaats van iets op te dreunen.

Die angst was echter ongegrond, want in tegenstelling tot Griekenland, waar logische argumenten en rationele stellingen belangrijk waren, was het in Rome vooral zaak om toespraken zo gekunsteld mogelijk te laten klinken.

Hier haalden wij onze informatie van. :

Bij de Grammaticus, de fase tussen de basisschool en retorica, was niet weggelegd voor het volk, maar was geliefd bij de notabelen.

De lessen van de tussenfase leverden de leerlingen alleen kennis van Latijn en Grieks en de klassieke werken op.

Maar wie uit de klassieken kon citeren, stond in Rome hoog in aanzien, wat wel eens de doorslag kon geven in de carrière van de rijkeluiskinderen.

Het leven van een leerling, van welk niveau ook, was geen pretje, en de leraar deed zijn best om de kinderen tucht en orde bij te brengen. Zo moesten ze op een onchristelijk uur op school zijn.

De meeste arbeiderskinderen kregen geen les in retorica. Alleen het neusje van de zalm bereikte de derde en laatste fase van het onderwijs.

BESLUIT

Kortom: de school van toen en leraren van toen waren niet zo goed als bij ons. We mogen blij zijn dat we in deze huidige tijd leven.

Bedankt om dit krantenartikel te lezen. We hopen dat jullie er iets hebben uit geleerd. ;-)

De Nieuwstool is een initiatief van Nieuws in de klas. Nieuws in de klas is echter niet verantwoordelijk voor de inhoud van de nieuwsproducties die met behulp van deze tool gemaakt worden.

Nieuwstool

Pagina 8

Tabula, papyrus en perkament Robin Van Haecke & Lars Annys

papyrus Papyrus is een soort van blad die de romeinen gebruikten om op te schrijven Het binnenste van de papyrusplant werd in flinterdunne repen gesneden, die vervolgens over elkaar werden gelegd en dan onder druk werden samengeperst. Daardoor gingen de repen een dun, glad en duurzaam gelaagd materiaal vormen.

Papyrus was niet bepaalt stevig.

En werd daarom niet veel gebruikt Voor het schrijfgemak beschreef men de zijde van de horizontaal gesorteerde repen, omdat de bladnerven als schrijflijnen konden dienen. Het materiaal was betrekkelijk broos en werd opgerold voor transport of bewaring, zodat men in principe enkel de binnenzijde beschreef. Een papyrusrol (boekrol) voor langere teksten verkreeg men door meerdere papyrusvellen met de lengtezijdes aan elkaar te plakken, zodat de lezer van tekstkolom naar tekstkolom kon rollen. In het Romeinse keizerrijk ontstond, onder invloed van de christenen, de zogeheten codex, die bestond uit losse vellen die werden gebundeld tot een boek. In de late oudheid vond gestaag de overgang plaats van papyrus naar perkament als schriftdrager.

bronnen foto van papyrus

De romeinen gebruikten de tabula, papyrus en perkament om op te schrijven.

Vandaag gaan Robin en Lars hier meer over vertellen in dit krantenartikel.

wanneer werd, papyrus en perkament gebruikt?

Papyrus is een vroeg soort schriftdrager dat veel werd gebruikt in het oude Egypte en de klassieke wereld. Het gebruik van papyrus begon ongeveer vijfduizend jaar geleden in Egypte. Van oudsher werd het materiaal daar gemaakt van de stengels van de papyrusplant.

Het oudste perkament dateert van 2700 jaar voor Christus en is gevonden in Egypte.

Perkament bleek beter en sterker te zijn dan papyrus, maar het was ook (veel) duurder. In de middeleeuwen werd perkament in Europa veel gebruikt om op te schrijven dit omdat papyrus vochtgevoelig is en niet lang houdbaar in het natte Europa.

perkament

tabula Tabula kan verwijzen naar: Tabula rasa , term uit de psychologie Tabula Peutingeriana, een Romeinse reiskaart Tabula Traiana, een Romeins gedenkteken Tabula recta, term uit de cryptografie Ectyoplasia tabula, een sponssoort Tabula (bordspel), een voorloper van backgammon

Hoe word het gemaakt Tabula rasa is het idee dat mensen worden geboren als onbeschreven blad het begrip werd voor de eerste keer gebruikt door Aristoteles.Later ook door de middeleeuwse filosoof en theoloog Thomas van Aquino en werd overgenomen door de Engelse filosoof John Locke.

tabula peutingeriana is een kopie van een Romeinse reiskaart uit de 3e of 4e eeuw.

Zij beslaat een gebied van Groot-Brittannië, Spanje en Noord-Afrika in het westen tot de rivier de Ganges in het oosten.

weetjes

Enkele weetjes over de tabula Een tabula recta is een matrix gevuld met alfabetten waarbij bij elke volgende rij het alfabet één plaats geroteerd wordt. Het werd oorspronkelijk omschreven door Johannes Trithemius in 1518.

Tabula was een Romeins bordspel. Er wordt verondersteld dat het een voorloper was van het moderne backgammon.

Perkament is een "dierenhuid" waar op geschreven kan worden Zo word het gemaakt: 1:doe de huid af van een dood dier bv. een geit,koe,...

2:doe het in een kalkbad 3:droog de huid 4:rek de huid uit 5:snij hem in stukken

De Tabula Traiana is een groot blok marmer met Romeinse inscriptie, ingemetseld in de rotswand van de IJzeren Poort, het kloofdal van de Donau. Het plaket bevindt zich in de buurt van het Servische plaatsje Golo Brdo ten westen van Kladovo in nationaal park Djerdap

Ectyoplasia tabula is een sponssoort in de taxonomische indeling van de gewone sponzen (Demospongiae). Het lichaam van de spons bestaat uit kiezelnaalden en sponginevezels, en is in staat om veel water op te nemen.

De spons behoort tot het geslacht Ectyoplasia en behoort tot de familie Raspailiidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1814 door Lamarck.

Perkament werd vroeger vaak gebruikt omdat het stevig was. maar het is ook erg duur en werd daarom alleen door de rijken gebruikt.

In de middeleeuwen gebruikten ze ook nog perkament om belangrijke dingen in op te schrijven.

Het perkament heeft twee kanten, de ene kant was oorspronkelijk de haarzijde, de andere de vleeszijde.

De haarzijde is ruwer dan de vleeszijde en ook iets donkerder van kleur.

Een voordeel van perkament boven papyrus was dat men bij perkament geen last had van verticaal lopende vezels aan de achterkant.

Beide zijden konden dus makkelijker beschreven worden, hetgeen materiaal bespaarde.

Een nadeel was dat perkament van nature opkrult, vooral in de hoeken, en dat het meer glimt dan papyrus, wat minder prettig leest.

Perkament heeft gemiddeld een dikte van ongeveer 0,6 mm, maar er zijn variëteiten die aanmerkelijk dunner of dikker zijn, afhankelijk van de gebruikte soort huid. Het is in elk geval aanzienlijk dikker dan het huidige schrijfpapier (ca. 0,1 mm).

De Nieuwstool is een initiatief van Nieuws in de klas. Nieuws in de klas is echter niet verantwoordelijk voor de inhoud van de nieuwsproducties die met behulp van deze tool gemaakt worden.

Evi Degrande & Laurien Christiaens

Pagina 9

Toga en tunica

Standbeeld

Hallo Wij zijn Laurien en Evi. En wij gaan vandaag vertellen over de toga en de tunica.

Na dat je dit artikel hebt gelezen ga je vier verschillende soorten toga's kennen.

Je gaat ook te weten komen wat een tunica is en wanneer de Romeinen ze droegen.

En nog veel meer maar dat gaan we niet verklappen, want anders is het de moeite niet meer dat jullie dit artikel nog lezen.

We hopen dat jullie het interessant vinden!!!

Hiernaast zie je een foto van een standbeeld.

Dit maakten ze wanneer de jongen wisselt van toga (toga praetexta naar toga virilis).

Voor hen was dit een heel belangrijk moment (alle info staat in het artikel links hier onder).

De vier soorten toga's Een toga is een groot, wit, trapeziumvormig wollen doek van 1,5 meter breed en 4 tot 5 meter lang.

Deze doek werd op een ingewikkelde manier om het lichaam gedaan.

Hiervoor hadden vele rijken zelfs een aparte slaaf!

In de romeinse tijd was dit de normale kleding voor alle vrije Romeinse mannen.

Het type toga weerspiegelde tot welke groep de mannen behoorden.

Het werd gedragen bij officiële gelegenheden. In het dagelijkse leven deden ze dit meestal niet aan, omdat ze zich er niet makkelijk in konden bewegen want dan vielen de plooien verkeerd.

Welgestelde Romeinse mannen werden vaak togati (togadragers) genoemd.

1) De toga praetexta

3) De toga candida

Jongens tot 16 jaar droegen een toga met een paarse rand.

Ook senatoren (mensen die in de senaat werkten) droegen deze toga.

Als een Romein zich kandidaat stelde in de verkiezingen voor een van de vele politieke functies, mocht deze toga dragen. Dit was een superwitte toga.

2) De toga virilis Als een man meedeed aan de verkiezingen werd hij een Op hun 16e verjaardag ruilden candidatus. Dat woord komt de jongens met een grote van candidus, wat blinkend wit ceremonie hun toga praetexta betekend. in voor een toga virilis, een onversierde toga.

4) De toga picta De jong droeg zijn bulla (zie p. 6) op aan de goden. Zo ofwel 'geschilderde toga'. werd gevierd dat de jongen Deze toga was volledig paars, volwassen was. afgewerkt met gouddraad. 's Middags ging hij naar het De enigen die dit mocht tabularium, waar de dragen waren: de keizer van volwassene in het register van het Romeinse rijk en mensen de burgers werd geschreven. uit de hoogste klasse.

Zijn familie en vrienden brachten de jongen dan naar het Forum van Augustus, waar de jongen zijn eerste offer bracht als volwaardige burger bracht.

De tunica

De tunica werd in het dagelijks leven gebruikt, in tegenstelling tot de toga. Het was van linnen, wol of katoen.

Bij de mannen hing de tunica op de knie, maar voor de vrouwen was deze langer. De tunica die de vrouwen droegen werd soms ook wel stola genoemd. Het eenvoudige volk dat alleen een tunica droeg, werd Tunicati genoemd.

Bronnen http://www.romeinspompeii.net/toga.html https://nl.wikipedia.org/wiki/Toga_(Rome) http://www.ethesis.net/perremans/0000/kledij/kledij.html https://en.wikipedia.org/wiki/Toga https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Tunica_(Rome)

Het verschil tussen een toga en een tunica.

Maar wat is nu eigenlijk het verschil tussen de twee?

Wij weten je het te zeggen.

Om te beginnen met wanneer ze de toga of tunica droegen.

Een tunica droeg iedereen en overal bv. winkeliers, bouwvakkers enz, terwijl de toga meestal alleen werd gedragen voor grote feesten of speciale toespraken/plechtigheden.

De toga was te zwaar en te lastig om het in het dagelijkse leven te dragen. Bij een tunica was het helemaal omgekeerd, je kon er goed in bewegen en je moest niet letten op plooien.

Dit is hoe een Romeinse man zijn toga aandoet.

Het omdoen van de toga was een kunst op zich, omdat de plooien sierlijk moesten vallen.

Eén einde van de lap werd van achter naar voor over de linkerschouder gedaan, zodat de punt bijna de vloer raakte.

Het andere eind werd onder de rechterarm naar voor gehaald en daarna over de linkerschouder naar achteren gedaan en kon worden vastgemaakt met een fibula (soort speld).

Veel rijke Romeinen hadden voor deze klus een aparte slaaf, want het was heel lastig en ingewikkeld, omdat het zo´n groot stuk stof is.

Ze deden er ook lang over om dit kledingstuk aan te doen.

Wist je dat... ... een toga soms ook een tabbaard werd genoemd? ... het verboden was om een toga te dragen als je geen Romein was? ... de tunica die een vrouw droeg ook wel een stola werd genoemd? ... het woord toga waarschijnlijk is afgeleid van het Latijnse woord tegere, wat bedekken betekent? ... de toga virilis ook wel de toga alba of toga pura werd genoemd? ...

er

soms

zwarte

toga's

werden

gedragen

tijdens

De Nieuwstool is een initiatief van Nieuws in de klas. Nieuws in de klas is echter niet verantwoordelijk voor de inhoud van de nieuwsproducties die met behulp van deze tool gemaakt worden.

.

Pagina 10

Speelgoed en Spelletjes

Spelletjes

Akina Lips & Hanne Devlies

Vele mensen denken dat kinderen vooral mee moesten helpen met het werk van hun ouders en de tijd die ze naast dit werk overhadden naar school moesten .De Romeinse kinderen speelden ook spelletjes, zoals verstoppertje, tikkertje, hinkelen, haasje-over, met poppen spelen, vliegeren, schommelen en blokken bouwen.

Alle teksten van deze pagina zijn van deze website: https://www.scholieren.com/verslag/werkstuk-kcv-romeins-speelgoed

Speelgoed voor meisjes

Ook Romeinse kinderen hadden een grote keuze uit speelgoed waar ze mee konden spelen. Men zegt wel eens dat de ?jeugd van tegenwoordig? veel te verwend is, maar de Romeinse kinderen werden voor die tijd ook niet achtergesteld. Ze hadden genoeg om zich mee te vermaken.

Dieren op wielen zijn regelmatig gevonden in kindergraven. Meestal zijn deze dieren gemaakt van terracotta of van hout. Maar niet alleen in kindergraven zijn dieren op wielen gevonden.

Ook komt men vaak van deze beesten tegen tussen de vondsten in Romeinse steden in Egypte.

Kenmerkende dieren uit die streek zijn paarden en vogels. De dieren hadden meestal een gaatje in de kop waar een touwtje doorheen heeft gezeten, waaraan je het beest kan voorttrekken.

Knikkers stammen ook al uit de Romeinse tijd, maar komen wel uit latere periodes. Eerst werken noten als knikkers gebruikt. Kinderen maakten een kuiltje in de grond en vanachter een lijn was het de bedoeling dat je je knikker in het kuiltje gooide.

Walnoten waren de meest gangbare noten die werden gebruikt.

De rammelaar

Speelgoed voor jongens Speciaal voor de Romeinse jongens waren er ook speelgoedwapens en stokpaarden. Zo konden ze de strijd naspelen en, zoals de pop voor de meisjes een voorbereiding is op het verzorgen vaan haar eigen kind later, is het wapen en het stokpaard voor de jongen een soort van voorbereiding op misschien zijn ?carrière? in het leger.

Ballen werden zowel door volwassenen als kinderen gebruikt.

Ook werden ze professioneel gebruikt, bijvoorbeeld door jongleurs of om mee te voetballen. Op een ?sportstilleven? is een bal te zien met zwarte en witte vlakken, net als een voetbal.

Voor baby's De ballen uit de Romeinse tijd zijn goed bewaard gebleven, voornamelijk in Egypte. Meestal zijn deze gemaakt van textiel of leer voor de buitenkant, en haren voor de opvulling.

Bikkelspel

De foto hiernaast is van:

Ook zijn bikkels uitermate geschikt voor gokpelletjes vanwege de onregelmatige vorm van de botjes. Vaak worden de gokspelletjes met bikkels verbonden met volwassenen.

De Romeinse baby`s hadden ook al rammelaars. Ze bestaan er in allerlei vormen en uit allerlei materialen. De meeste rammelaars zijn echter bolvormig en gemaakt van terracotta met bolletjes klei of steentjes erin .Ook zijn er rammelaars in de vorm van allerlei dieren, zoals varkens en herten.

Rammelaars zijn er ook in de vorm van mensen, maar de bolle vorm, waar de steentjes inzitten, blijft herkenbaar

Besluit

Gezelschapspellen Botjes van de hielbeentjes van schapen en geiten werden gebruikt als bikkels.

De bedoeling van het spel is dat je een van tevoren afgesproken handelingen uitvoert, nadat je een balletje omhoog hebt gegooid. Als de handelingen klaar zijn moet je het balletje weer vangen.

Het belangrijkste speelgoed voor de Romeinse meisjes was de pop. Deze poppen zijn er alleen in vrouwelijk figuur.

Spelen met een pop is een kinderversie van het zorgen voor personen. Dit is een typisch vrouwelijke bezigheid.

Als de meisjes 14 jaar worden, worden de poppen gewijd bij het huwelijk als teken van het einde van de kindertijd van de meisjes

Het bikkelspel is een spel dat gespeeld wordt met kleine klompjes hard materiaal (meestal bot of metaal). De klompjes worden bikkels genoemd. Van oorsprong werden hiervoor exemplaren van het sprongbeen (talus, onderdeel van enkelgewricht) van een schaap gebruik.

Uit al deze soorten speelgoed valt wel te concluderen dat kinderen van nu nog steeds met speelgoed spelen waar Romeinse kinderen ook mee speelden. Sommige dingen veranderen, verbeteren, evolueren, maar speelgoed is voor alle tijden. Natuurlijk is ons speelgoed van andere materialen gemaakt, en vaak ook wat kindvriendelijker (minder scherpe kantjes). Toch zie je duidelijk de overeenkomsten.

Het spel vereist voornamelijk handvaardigheid. De bikkels worden in de hand genomen, opgegooid en weer opgevangen.

Daarbij moet een bepaalde volgorde in het aantal bikkels dat opgegooid wordt worden aangehouden. Met name het opvangen van de bikkels op de bovenkant van de hand vergt enige bedrevenheid.

De Nieuwstool is een initiatief van Nieuws in de klas. Nieuws in de klas is echter niet verantwoordelijk voor de inhoud van de nieuwsproducties die met behulp van deze tool gemaakt worden.