8. Opis pałacu Dzięki

dził potrzebne materiały i rozpoczęto rozbudowę. W roku 1916 świątynia została powiększona o dwie kaplice boczne (św. Barbary i św. Michała Archanioła) i prezbiterium, uzyskując wyraźny plan krzyża proboszcz parafii Władysław Kłosiński podjął procedurę powiększenia świątyni. Projekt powiększenia kościoła wykonał 1912 r. Zygmunt Słomiński inżynier budownictwa, pełniący funkcję budowniczego Sandomierskiej Kurii Diecezjalnej.

8. Pałac Dzięki

W okresie zaborów wszystkie dobra królewskie zostały przejęte przez zaborcę, a wieś znalazła się w majoracie osieckim.

W 1835r. majorat osiecki otrzymał w nagrodę zasług od cara, który był jednocześnie królem Polski generał intendent klasy 4, kwatermistrz armii paskiewiczowej - senator Bazyli Pogodin. Przy jego pomocy wybudowano w 1844 r. kościół i plebanię. W roku 1845 Pogodin wybudował okazały pałac na swoja siedzibę. Do pałacu prowadzi wąwóz podobny do wąwozu sandomierskiego Królowej Jadwigi. Budowla ta położona jest nie na wzgórzu lecz u podnóża i to z północnej strony, w pobliżu brzegów rzeki Kacanki, świadczy o odważnym kunszcie budowniczego tego obiektu.

Z dostępnych ostatnio informacji budowniczym tym

był Henryk Marconi, znany warszawski architekt, konstruktor i konserwator. Pałac Dzięki, bo tak został nazwany, jest zwartą kilkukondygnacyjną budowlą architektoniczną, z wysuniętą do przodu malowniczą basztą i dwoma okazałymi wejściami. Pałac liczy około 1000 metrów powierzchni użytkowej i składa się z 26 pomieszczeń, w tym 22 pokojów. Otrzymał przydomek „eklektyczny” to znaczy, że łączy w sobie wiele stylów architektonicznych i jak mało który, ten zasługuje na takie miano. Każde piętro pałacu ma okna w innym kształcie, a pałac oglądany z czterech stron wygląda inaczej. Półokrągłe wejście i klatka schodowa w kształcie okrągłej baszty nawiązuje do wschodnich budowli. Następne wejście zachowało oryginalne XIXwieczne drzwi z Gryfem symbolem szlachectwa. Na I piętrze, w salonie znajdują się orientalne ostrołuki, sklepione framugi drzwi. Całość zamyka wieża, wyrastająca ponad korpus obiektu, nadając mu orientalny charakter. Obok pałacu znajdują się zabudowania gospodarcze min.: powozownia, która po wojnie służyła jako obora dla zwierząt. Lodownia na zewnątrz przypomina wejście do piwnicy w usypanym z ziemi pagórku, wejście ozdobione resztkami marmuru. Lodownia jest głęboka, ma ściany wyłożone kamieniem. Do jej środka prowadziły schody drewniane, dziś nie istniejące. Lodownia obecnie jest w części zasypana śmieciami. Głoszone są opowiadania, do

dziś nie sprawdzone i nie potwierdzone, jakoby niegdyś lodownia była połączona podziemnym przejściem z kościołem. Po dawnej oficynie pałacowej nie pozostało nic, a materiał /kamień/ z którego był wykonany, rozebrali okoliczni mieszkańcy. Ostatni remont pałacyku przeprowadzono w 1943 roku, doprowadzając energie elektryczną i zmodernizowano instalację kanalizacyjną. Po II wojnie w pałacu umiejscowiono kolejno nadleśnictwo, ośrodek zdrowia, bibliotekę, pocztę oraz biura Gromadzkiej Rady Narodowej. W dniu 12.3.1984r. Zespól pałacowo-parkowy został wpisany do rejestru zabytków pod nr rej. 281.

Natomiast 10 lipca 1997 roku pałacyk wraz z budynkami gospodarczymi z przylegającym parkiem (79 arów) przeszedł notarialnie w posiadanie Aleksandra Pietrowa.

W 2000 roku nowy właściciel rozpoczął prace nad renowacją zabytku w Wiązownicy. Prace zostały zahamowane poprzez urzędników samorządowych. Po zmianach w administracji, przy pomocy między innymi pana Zygmunta Drzymalskiego, właściciel otrzymał niezbędne pozwolenia i od 2008 roku remontuje zespól pałacowo - parkowy. Jego działania spotkały się z przychylnym podejściem Świętokrzyskiego