6. Opis świątyni

dzony przez Polaków gestapowiec Andrzej Resler z Sielca koło Staszowa zastrzelił 11 lutego 1943 r. trzech pracowników nadleśnictwa.

W 1945 r. ks. Jan Kubkowski udzielił na plebani gościny rodzinie Popielów, usuniętych przez komunistów ze swojego majątku w Kurozwękach. To właśnie w wiązownickim kościele ks. Marcin Popiel 26 grudnia 1945 r. odprawił swą prymicyjną Mszę św.

Po wojnie pałac, jako własność skarbu państwa nadal był siedzibą nadleśnictwa, ale również znajdowały tu swoje siedziby: biblioteka, Gromadzka Rada Narodowa, punkt felczerski i placówka pocztowa.

Na mocy uchwały WRN w Kielcach z dnia 29.09.1954 r. w Wiązownicy Kolonii utworzono Gromadzką Radę Narodową w skład jednostki weszły: Wiązownica Kolonia, Wiązownica Duża, Wiązownica Mała i Bukowa7 .

W późniejszym czasie dołączono Smerdynę i część Łukawicy.

W 1956 r. Gromadę Wiązownica włączono do powiatu staszowskiego.

Od 1 stycznia 1973 r. w wyniku utworzenia gmin, Wiązownica Kolonia zostaje włączona do gminy Wiśniowa, by następnie w 1977 r. w wyniku zniesienia gminy Wiśniowa, być w nowej gminie Staszów.

6. Opis świątyni z 1411 r.

Trudno jest dokładnie ustalić, kiedy i przez kogo została założona parafia wiązownicka. Jak podaje w swojej pracy „Kościoły dekanatu ko-

7. Dziennik urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach nr 15 poz.104 uchwała nr 13j/54 z dnia 29 września 1954 r.

przywnickiego” ksiądz Stanisław Puławski, wieś Wiązownica, dawniej Węzownica lub Jeżownica należała do dóbr królewskich, klucza osieckiego.

Dalej ks. St. Puławski pisze, że według rubryceli diecezjalnych z 1861r. kościół w Wiązownicy, drewniany p.w. św. Michała został zbudowany w 1411 r. zapewne przez króla polskiego lub dzierżawcę dóbr królewskich. Należy przypuszczać, że w tym miejscu istniał już kościół, dowodem na to może być wymieniony z imienia i nazwiska pleban parafii Jan Robocicz, prezbiter herbu Pierścień.

Ksiądz Jan Wiśniewski w swoim dziele „Dekanat sandomierski”o tym kościele pisze tak: „Stał wtedy kościółek drewniany pod wezwaniem św. Michała, którego kolatorem był król Polski. Dawne rubrycele podają rok założenia kościoła 1411. Stare metryki z XVII w. świadczą, że kościół był poświęcony, czego rocznicę obchodzono odpustem w 1. niedzielę po św. Michale.” Analizując powyższe, jest rzeczą oczywistą, że przed rokiem 1440 kościół musiał już istnieć, skoro w tym roku parafia miała swego duszpasterza Jana. Trudno zaś przypuszczać, aby kościół przez 69 lat nie był erygowany.

Na podstawie zachowanych dokumentów i opracowań kościół wiązownicki miał kształt łodzi. Zwrócony był głównym ołtarzem ku wschodowi i miał dwa wejścia: główne od zachodu i mniejsze od południa przez kruchtę. W kościele była tęcza z Chrystusem Panem. Przy ścianie północnej był mały murowany grób, pokryty czarną płytą marmurową z dwiema osobami i napisem, który już w 1791r. był nieczytelny. Nad dachem kościoła górowała zbita z desek wieżyczka. Naprzeciw głównych drzwi stała licha dzwonnica.