46
film TEKST job de wit
7 Días en La Habana
Cuba, een plek waar buitenlanders graag naartoe gaan, en veel Cubanen zelf graag uit zouden vertrekken. De Cubaanse schrijver Leonardo Padura schreef zeven scenariootjes, één voor elke dag van de week, die door zeven verschillende regisseurs zijn verfilmd tot 7 Días en La Habana (‘7 dagen in Havana’), als portret van alledaags drama in een armoedige, maar levendige stad.
7 Días en La Habana is een zogenaamde portmanteaufilm, een opeenvolging van, in dit geval, ongerelateerde kortere films rond een thema. Denk aan New York Stories (1989) of, wat recentelijker, Paris, Je t’Aime (2007), maar dan gesitueerd in de Cubaanse hoofdstad. De zeven hoofdstukken gaan over Cubanen en over buitenlanders in Cuba, over mensen met en mensen zonder status, over mannen en vrouwen, ieder met zijn eigen besognes. De regisseurs hanteren soms heel verschillende stijlen. De Fransman Gaspard Noé heeft met Ritual (vrijdag, halverwege de film) een hoofdstuk gefilmd waarin een meisje, dat een lesbische relatie met een blanke toeriste aangaat, door een sjamaan moet worden ‘genezen’. Er is geen dialoog of verder uitgewerkt verhaal, wel een bezwerende soundtrack. De Palestijn Elia Suleiman heeft voor Diary of a Beginner (donderdag) zichzelf gecast als diplomaat die in een reeks absurdistische scènes dagenlang aan het wachten is tot
Fidel Castro is uitgeredevoerd, en hij El Commandante misschien eens te spreken krijgt. Andere dagen krijgen een meer uitgewerkt verhaaltje, zoals de woensdag, over een zangeres (Melvis Estevez) die in La Tentadión de Cecilia (geregisseerd door Julio Médem) moet kiezen tussen haar honkballende vriend, die in een bootje naar Amerika wil vluchten, en een ietwat creepy Spaanse promotor die een baantje voor haar heeft in Europa – nadat hij haar verleid heeft. Cecilia komt, als enige personage, later nog terug in de film. De aandacht voor de armoedige omstandigheden waarin de meeste Cubanen leven is opvallend omdat er kritiek op het regime in doorklinkt en 7 Días en La Habana mede geproduceerd is door Havana Club, het rum-merk dat voor vijftig procent in handen is van de Cubaanse overheid. Eerder al stelde het de Engelse dj Gilles Peterson in staat om zijn Havana Cultura-cd’s op te nemen. Iets van een rode draad had 7 Días en La Habana geen slecht gedaan. Met uitzondering van Benicio Del Toro’s wat al te dunne maandag tekenen de meeste dagen niettemin een treffend plaatje waarin je voor even wordt meegenomen in de beslommeringen van intrigerende types in schijnbaar onmogelijke, maar invoelbare omstandigheden. 7daysinhavana.com