André de Vries mag het verhaal van Flevoland vertellen Het zuiden en het noorden van Flevoland, gescheiden door water, verbonden door de Ketelbrug. Urk en de Noordoostpolder, ze hebben ieder hun eigen verhaal te vertellen. Samen met al die andere verhalen vormen ze het verhaal van Flevoland. Het is een Urker die als brandmanager die verhalen mag verbinden. Initiatieven mag aanjagen om Flevoland op een positieve manier in de etalage te zetten. Voor wie mij nog niet kent, ik ben André de Vries 49 . Onder andere manager van de Bedrijvenkring Urk, maar ook iemand met een achtergrond in communicatie. Ik vind het een eer om als Urker onze prachtige provincie in de spotlights te mogen zetten’. Genieten van de ruimte Zelf vinden we het bijna gewoon, maar bezoekers vinden het ongekend hier leef je op man made land op de bodem van de vroegere Zuiderzee, dik vier meter onder zeeniveau. Omringd door kilometers dijk en verrassend veel water – randmeren, vaarten en plassen. Op mijn racefiets geniet ik wekelijks van de ruimte, het uitgestrekte en de weidsheid van onze polders. Even lekker uitwaaien, het hoofd leegmaken. Dat kan het best in Flevoland. Maar er is natuurlijk nog veel meer te vertellen, al is de ruimte op deze pagina niet voldoende.’ Met eigen handen opgebouwd Wel wil ik mijn eigen Flevoland-verhaal vertellen. Dan moeten we terug naar de jaren veertig. Mijn opa kwam vanuit Haarlem naar Urk om mee te werken aan de inpoldering van de Noordoostpolder. Om Urk eiland af te maken. Hij liep op Urk een meisje tegen het lijf met
wie hij twee dochters kreeg. Eén van die dochters trouwde met een zoon van een visserman. De visserman die eerst met zijn bottertje op de Zuiderzee voorzag in het onderhoud van zijn gezin van negen kinderen. Hij zocht – onder andere met die zoon – zijn geluk op de Noordzee. Het wonder van Urk ging niet aan zijn kottertje voorbij.’ Er ontstond een florerend visserijbedrijf waarvan in de loop der jaren meerdere kotters het ruime sop konden kiezen. Er was ook tegenslag. Menselijk leed, oliecrisis, knellende quota en saneringen. Dat verhaal is te lang, maar als ik dit vertel dan vervult het mij met trots. Als Urker, maar ook als Flevolander. Want deze verhalen maken het verhaal van Flevoland waarvoor ik nu op pad mag ’ Geen brug te ver Door mijn werk heb ik een breed netwerk opgebouwd in Flevoland. We hebben als Flevolanders een hands on-mentaliteit, aanpakken zit niet alleen Urkers, maar ook andere Flevolanders in het bloed, vooral de ondernemers. Dankzij de korte lijntjes tussen bedrijven, overheden en opleidingen worden snel spijkers met koppen geslagen.’ Die Ketelbrug is geen brug te ver. In het verleden dachten we nogal eens dat ze in Lelystad niet zoveel op hadden met Noordelijk Flevoland, of we hadden hier zelf niet zoveel op met de provincie. Niets is minder waar. Er is in de loop der jaren steeds meer aandacht gekomen voor ons gebied. Kijk naar de Regio Deal, met Port of Urk en het mobiliteitscentrum bij Marknesse. We staan er echt goed op in Lelystad. Het is aan onszelf om daar nog meer de vruchten van te plukken. Samenwerken om nog beter ons eigen verhaal onderdeel te maken van het Flevolandse verhaal.’
Flevoland is aangelegd door mensen en wordt nog steeds gemaakt door mensen. Door bewoners, ondernemers, studenten. Door Flevolanders die weten dat hier the sky the limit is. Want als je meters onder zeeniveau kunt wonen, kun je álles. Resultaat: een ideeënrijke provincie die nergens mee te vergelijken is. Die ruimte, die heldere lijnen, die initiatiefrijke bevolking, dat moderne – je voelt het meteen: dit is Flevoland.
141
