Dilemma IV - Jaargang 2013-2014

ilemma

BLAD VOOR EN DOOR STUDENTEN TAAL- EN LETTERKUNDE - GENT - MAART 2014 - EDITIE 4

DILEMMA-EDITIE 4 -JAARGANG 10 -V.U. JAN BOGAERT EN MARCEL FRANSAERT, BLANDIJNBERG 2, 9000 GENT

Gezocht: echte helden die willen vliegen!

Geef twee keer bloed en maak kans op je droomreis.

www.kbc.be/vliegendehelden

De Preses (s)preekt Beste lezer, Tien jaar geleden, bij het ontstaan van Filologica, was ik nog jong; heel jong. Tien jaar geleden was ik me rond deze periode aan het voorbereiden om mijn vormsel (cfr. foto) te doen – je weet wel, geloften van je eerste communie nog eens afleggen voor de kerk. Op dat moment was er nog geen sprake van pedofiele priesters en zelfs als dat wel zou zijn, zou het mijn keuze voor het vormsel wellicht nog niet beïnvloed hebben, want op die leeftijd werd het nieuws van buitenaf voornamelijk nog gefilterd door mijn ouders. Op dat moment wist ik bijvoorbeeld nog niets over het studentenleven, noch over studentenverenigingen. Ik wist zelfs nog niet dat mijn moeder ooit nog Penningmeester was in een Brusselse studentenvereniging, ook al ligt haar codex al eeuwen bij ons thuis te verpieteren. Het was ook niet nodig om me al in te lichten over studentenverenigingen, aangezien ik me aan het concentreren was op de grote stap van lagere school naar middelbare school.

In de jaren die volgden op de middelbare school hoorde ik, net zoals velen onder jullie, voornamelijk de erge berichten van studentenverenigingen en hun dopen.

Zo ging bijvoorbeeld de roddel op onze school dat er ooit iemand bij een doop was overleden omdat ze die persoon op een matras hadden gebonden en uit het

raam hadden gegooid. Andere verhalen en roddels volgden, maar deze roddel bleef me altijd bij. Een eerste positieve ervaring met studentenverenigingen kreeg ik uiteindelijk pas in het zesde middelbaar. Mijn leerkracht Latijn leerde ons – in verband met de les natuurlijk – het ‘Io Vivat’ en het ‘Gaudeamus Igitur’ aan.

Hij leerde me ook om niet op voorhand te (ver)oordelen voordat ik zelf eerst iets had uitgeprobeerd.

Toen ik ontdekte dat Filologica openstond voor iedereen – voornamelijk door toedoen van mijn peter Tom Vandevelde – moest ik eigenlijk niet meer aarzelen om me voor activiteiten in te schrijven. Ik was blij dat Filologica me aanvaardde zoals ik was, iets wat niet evident is in deze moderne tijden. Ik hoop dat velen onder jullie ditzelfde gevoel kunnen delen. Filologica zet zich al tien jaar in voor zijn studenten en leden, en zal dat ook blijven doen in de komende jaren – zelfs als ik al lang niet meer in the picture ben. Maar het feit dat ik een paar mooie jaren van de tien heb mogen meemaken, zal me altijd

bijblijven.

Voor dit voorwoord echter te melig wordt, wil ik graag afsluiten met een knaller.

Want tien jaar word je natuurlijk niet zonder een knaller van een feestje. Deze Dilemma is al een deel van het plezier, speciaal gericht op tien jaar Filologica. In real life feesten we nog extra verder, tijdens de lustrumweek, waarbij we elke dag een activiteit hebben waar iedereen op welkom is. Er is dus voor ieder wat wils en iedereen kan komen meevieren.

Tien jaar Filologica zou niet mogelijk zijn door alle presidiumleden en senioren die zich alle jaren onvoorwaardelijk hebben ingezet, waarvoor een dikke dank je wel.

Maar meer nog dan al haar presidiumleden zou Filologica niet bestaan zonder haar leden. Bedankt aan iedereen die Filologica Filologica maakt. Gelukkige verjaardag Filo, op naar tram twee!

Heel veel liefs, Jullie Filologica-vriendin Madelon

DILEMMA • 3

L

Inhoudstafel

ustrum

De Preses (s)preekt 3 Inhoudstafel 4 Scriptoriaal 5 Colofon 5 >>FOCUS Transformers: Blandinius Prime

7

>>ESSENTIE: De epische queeste naar de oorsprong van Dilemma Deel I: Proloog 10 Deel II: Interview met spellingrots en Lustrumscriptor Steven Delarue 12 Deel III: De schatkist 17 Uit de oude doos: Dilemma doet Darwin 21 Prosciptoriaal 23 >>INTERVIEW Jeroen Meuleman a.k.a Q TomTom: de GPS van Filologica

28 33

>>FILOLOGICA Get Dirrty 38 Sport 39 Lustrumkalender 40 Tien jaar filologische kelderverhalen 42 Brakau en Partyslava: Filo onderwerpt de wereld 44 De Tijdloze 45 Filologica en VGK gingen skiën 46 Een Filologicababy in de maak 47 >>ERASMICI Limerick: de nabeschouwing 48 Tien Heilige Erasmustips 49 >>HET DOSSIER BP Bart Peeters: de ongekroonde keizer van de epiek

DILEMMA • 4

52

>>TAALKUNDE Een kritische lezing van het Filo-lied

57

>>LETTERKUNDE In gesprek met Ingrid Weverbergh, weduwe van Jotie ’t Hooft 58 Nunc est scribendum 59 >>CULTURAMA NOISE Bestofte platenhoezen: Pink Floyd 61 Recensie: Xiu Xiu 63 Recensie: MF Doom 64 De beste albums van 2004 65 SCHRIFTUUR Recensie: Marnix Peeters – Natte Dozen Verslag: Vers van het mes

67 68

CINEMATIEK Savages: boek vs. film 70 Recensie: True Detective 71 Verslag: Oscars 2014 72 BÜHNE Recensie: Richard III, Lustrumtoneel Filologica Recensie: Romeo & Julia in het Koninklijk Ballet Interview: Inneke Plasschaert, regisseur van het eerste Lustrumtoneel >>EXTRA Column: Ten years ago Charlotte Ceci est une fiction: Steven Delarue

73 74 75 77 78

Scriptoriaal

Colofon Dilemma - Onafhankelijk tijdschrift voor studenten twee talen aan de Ugent - Jaargang 10, nummer 4

Beste D-lover Welkom in deze grote verjaardagseditie van Dilemma! Het blad dat zich nu in je kleverige pollekes bevindt bestaat deze maand tien jaar, samen met haar moeder; Filologica. Geen reden te min om eens een exclusief nummer uit te geven, althans dat dachten wij, en we waren er ook een beetje toe verplicht.

Een van onze stokpaardjes is wel dat we Dilemma niet al te incrowd willen maken, daar heeft niemand een boodschap aan. Met deze lustrumeditie was dat een hele opgave, maar we hebben gepoogd om ook voor de normale Blandiniër artikels te voorzien van algemeen nut. Een beetje zoals de overheid, maar dan veel cooler. Zo interviewden wij met hulp van Chris Bulcaen in Focus de niet onbekende prof. dr. Slembrouck en prof. dr. Pieters over de onderwijshervormingen van tien jaar geleden, toen Germaanse, Romaanse en Klassieke werden getransformeerd tot het tweetalensysteem dat we nu kennen.

Omdat we Dilemma ook graag als een afzonderlijke entiteit beschouwen (en onszelf als Olympische heersers daarvan), hebben we ons ook toegespitst op het verleden van dit prachtige tijdschrift. Daarin grasduinen we in de Essentie door het Dilemma-archief, spraken we met Steven Delarue, en hielden we er gewoon een erg epische queeste op na.

Misschien kunnen Filologica en Dilemma jou geen moer schelen en heb je dit blad meegenomen omdat je de Flair op het toilet al uitgelezen hebt.

Maar ergens tussen al die vooroordelen ben je eigenlijk wel benieuwd naar de algemene werking van een studentenkring. In deze Dilemmaeditie hebben wij dan ook gesproken met tal van prosenioren (lees: de voorzitters of presessen) die Filologica geleid hebben in de jaren dat wij nog met puberaal liefdesverdriet zaten en te kampen hadden met chronische masturbatieproblemen. Wij interviewden nog enkele iconen uit deze tien jaar Filologica. Zo kun je lezen over Tom en Tom, twee figuren die tot op vandaag nog steeds op activiteiten te zien zijn en ondertussen al meer dan vijf jaar Filo-geschiedenis achter de rug hebben. Verder wijdden wij een speciaal dossier aan de epische, allerlaatste Preses van Germania, genaamd BP. Buiten vele interviews, referenties naar onnozele blockbusters, egotripperij en ridderlijke queestes vind je nog tal van andere artikels in de volgende pagina’s. Eramustips, kwalitatieve recensies, feest- en reisverslagen en aspirant-schrijverstalent.

Dus leef je maar uit! Wrijf die neus eens goed in dat verse papier, gebruik deze Dilemma als waaier wanneer je het te heet krijgt bij het zien van bovenstaande foto en geniet van deze prachtige, exclusieve editie.

Gelukkige verjaardag Filologica, Gelukkige verjaardag Dilemma, Jan en Marcel, Scriptoren Dilemma 13-14

VERANTWOORDELIJKE UITGEVERS Scriptoren van Filologica Jan Bogaert Marcel Fransaert Blandijnberg 2, 9000 Gent HOOFDREDACTIE Jan Bogaert Marcel Fransaert EINDREDACTIE Jan Bogaert Karen Cruyt Laurens DeBlock Lisa Deelen Lynn Dessomviele Marcel Fransaert Matthias Beast Van de Velde Lisa Vandenbossche Timo Verhulst

Marcel Fransaert David Ginsberg Saar Himpe Lucas Rabaey Robin Ramael Joachim Schol James Sweetlove Katarin van Orshaegen Charlotte Vercruysse Laurien Vereecken Michiel Verplancke Gert-Jan Wijnant Proscriptoren Steven Delarue Lore Aertsen Martijn Dentant Arno Dewispelaere Arno Van Vlierenberghe Maxim Mommerency Sarah Vandoorne Elke Janssens Prosenioren Jeroen Meuleman Robin Van Cleemput Maxim Mommerency

VORMGEVING Laurens DeBlock CORRECTOREN Madelon Bakx Laurens DeBlock Lynn Dessomviele Matthias Beast Van de Velde Charlotte Vercruysse COVER Marcel Fransaert FOTOGRAFIE Charlotte Van Acker Facebook Filologica.be Fotonaat Google afbeeldingen MEDEWERKERS Madelon Bakx Jan Bogaert Johan Bollaert Daan Borloo Lana Crois Karen Cruyt Florian Deroo Guinevere De Raymaeker Ben De Smet

ONZE OPRECHTE DANK AAN Prof. dr. Jurgen Pieters Prof. dr. Stef Slembrouck Chris Bulcaen Bart Peeters Jeroen Meuleman Tom Van Steendam Tom Vandevelde Inneke Plasschaert Steven Delarue Het presidium voor hun transcripties Glenn De Brugbeker en Tumorbeer Slaaptekorten, cara en tetten OPRECHTE MIDDELVINGER AAN Wijsheidstanden en tongontstekingen

DILEMMA • 5

Focus PROFESSORS, ROLL OUT!

DILEMMA • 6

D

Focus

Transformers

De Transitie van Germaanse, Romaanse en Klassieke Talen naar Blandinius Prime: twee talencombinaties Studenten Taal- en Letterkunde pikken wel eens een verhaal of anekdote op over dien goeien ouwen tijd, toen Taalen Letterkunde: twee talen onbestaande was en jouw Blandijnse voorouders een opleiding Germaanse, Romaanse of Klassieke talen volgden. Precies tien jaar geleden besloot men deze aloude driedeling op te geven voor een vernieuwend twee-talensysteem. Het kende drastische gevolgen op zowel academisch als studentikoos vlak. In dit artikel leggen we ons voor een keer niet toe op dat laatste, want Dilemma interviewde prof. dr. Slembrouck en prof. dr. Pieters onder het alziende oog van Chris Bulcaen. Zij maakten die overgang van dichtbij mee en wisten ons eens iets bij te leren buiten de contreien van een auditorium. Misschien kun je na het lezen van dit artikel jouw grootvader eens iets iets vertellen over hoe het vroeger was, want verhalen over den Duits steken na een tijdje toch ook tegen.

Er was eens…

Het is allemaal begonnen in het jaar 1999.

De euro wordt ingevoerd, Poetin begint zijn heerschappij, ‘I Want It That Way’ van The Backstreet Boys wordt uitgebracht en zo’n 29 ministers van onderwijs ondertekenen de Bolognaverklaring. Voor dit artikel is gelukkig enkel dat laatste relevant.

De Bolognahervorming zorgde namelijk voor de invoering van de voor ons o-zobekende Bachelor-Masterstructuur. Het zou echter nog tot 2004 duren alvorens die hervorming de Blandijn bereikt. Tijdens die vijf jaar werd in de gangen van de Blandijn nog gretig gesproken over kandidaturen en licentiaten in plaats van bachelors en masterdiploma’s, maar de hersenen der academici kookten reeds.

De Bolognahervorming was eigenlijk een aanleiding voor alle universiteiten om

bepaalde hervormingen door te voeren, bij de historici leidde dit bijvoorbeeld tot de invoering van een aantal minors, en in Taal- en Letterkunde tot een herdenking van de traditionele indeling in drie talenfamilies. In Gent had men eerst het plan om ook de minor-majorstructuur in te voeren, maar omdat het aantal studiepunten per taal daardoor te drastisch zou zakken, werd toch geopteerd voor een tweetalenstructuur. Deze structuur hield in dat iedere taal nu evenveel studiepunten zou krijgen. Dit was het begin van een lang proces richting de opleiding taal- en letterkunde die wij vandaag kennen.

Het is nu niet zo dat de verandering van de ene dag op de andere werd doorgevoerd. Volgens Chris Bulcaen heeft de opleiding tien programmahervormingen doorstaan. Bijna elk jaar werd er wel ge-

sleuteld aan een onderdeel, zowel aan de kleinere als de meer fundamentele. De initiële bedoeling was ‘uniformisering’; De opleidingscommissie die zich hierover boog had als taak drie verschillende programma’s samen te gieten in één melange.

De grote sleutel daartoe is de logica van de vijf kolommen met talen, waardoor je uiteindelijk kan kiezen uit niet minder dan 29 combinaties. Hierdoor werden ook eindelijk de artificiële schotten tussen Romaanse, Germaanse en Klassieke talen doorbroken, wat op zich al geen kleine verwezenlijking is.

Een kwalitatieve verbetering?

Het is natuurlijk vanzelfsprekend dat zulke veranderingen niet bij iedereen in goede aarde vielen. Bij de Germanisten had deze overgang naar twee talen nog

DILEMMA • 7

D

Focus

“Door klachten over het Nederlands van de studenten wordt volgend jaar Nederlands extracurriculair aangeboden” het minst invloed. Je kon namelijk al een tijdje kiezen (sinds 1969, nvdr.) voor combinaties als Engels-Nederlands of ZweedsNederlands. Voor de Romaanse talen was dat niet het geval, daar was het immers zo dat Frans als een ware Philippe Pétain domineerde over andere Romaanse talen als Italiaans en Spaans. Frans gold als basis en pas vanaf het tweede jaar kon je daarbovenop een tweede Romaanse taal leren. Aangezien de andere Romaanse talen sindsdien evenveel aandacht genoten als het Frans, was er nood aan een personeelsinjectie, voor de simpelere zielen onder ons: meer professoren Italiaans en Spaans. Dat is trouwens een gevolg dat we ook kunnen doortrekken naar andere talen. Door de internationalisering van het onderwijs heeft de Blandijn veel meer buitenlandse proffen en dus ook meer native speakers moeten aantrekken. De voordelen daarvan zijn legio maar vooral voor de taalverwerving van de studenten is dit een zeer goede ontwikkeling.

Een andere positieve ontwikkeling is natuurlijk het grote aanbod aan keuzevakken, maar het allergrootste effect nam plaats binnen het domein van de Klassieke talen. Waar je voorheen enkel Grieks en Latijns kon volgen, kan je deze dode talen nu combineren met de andere talen. Dit schoof een groot struikelblok aan de kant, en het gevolg was dat het aantal studenten Latijn door het dak van de boekentoren schoot. De proffen Klassieke talen keken met open mond toe en beseften dat ze het lessenpakket voor Latijn dringend moes-

DILEMMA • 8

ten herdefiniëren.

Belemmeringen?

De nadelen die verbonden zijn aan deze uitgebreide overgang zijn volgens de professoren gelukkig niet zo talrijk. In het begin vreesden de pioniers van de tweetalenstructuur (en ook de media, zo bleek) wel dat het opstellen van lessenroosters tot vele slapeloze nachten zou leiden. Ze moesten die roosters immers helemaal opnieuw opstellen, maar dat is blijkbaar veel beter uitgedraaid dan aanvankelijk verwacht. Nu wordt gewerkt met slots van 8u30 tot 19u, die zo goed mogelijk worden ingevuld, rekening houdend met eventu-

ele overlappingen en de GIT-trajecten. Dit verklaart onder andere waarom sommige studenten bepaalde dagen bijna volledig in auditoria doorbrengen, terwijl ze op andere dagen praktisch de hele dag kunnen spenderen aan leren en lessen voorbereiden, of niets doen (de deugnieten).

Een ander significanter nadeel is dat zo’n hervorming leidt tot een bepaalde vorm van kwaliteitsverlies. Volgens Bulcaen en Pieters heeft dit echter niet te maken met de verbreding van de opleiding maar met andere factoren. Pieters verwoordt het als volgt: “We hebben een grotere instroom van studenten dan vroeger, wat betekent dat je een grotere diversiteit hebt. Je hebt daar minder controle op en dat zorgt ook voor een minder homogene output. Mensen zeggen soms dat we studenten afleveren die de talen te weinig kennen, maar dat heeft met de grootte van de opleiding te maken, en met het feit dat we die heel diverse instroom hebben. Dat is dan ook een uitdaging voor deze opleiding. Je kan er niet van uitgaan dat alle eerstejaarsstudenten allemaal hetzelfde niveau van Frans of Engels hebben.”

Die angst voor kwaliteitsverlies was natuurlijk een van de reden om je als professor tegen zo’n hervorming te keren. Een aantal lesgevers zullen, begrijpelijk ook, gevreesd hebben dat hun vakken en lessen zouden lijden onder die veranderingen.

“De overgang naar één studentenvereniging was een logische stap en verliep vrij vlot (afgezien van enkele Klassieke strubbelingen).”

D

Focus

Ook oudere proffen, die al lange tijd verbonden waren aan de taalfamiliegedachte, zullen te kampen hebben gehad met aanpassingsmoeilijkheden. Maar al bij al verliep alles vlot en konden de drie deskundigen ons tijdens de interviews vertellen dat de voordelen talrijk zijn en we absoluut kunnen spreken van een verbetering.

En nu?

Onze richting is zoals de Rivier van Herakleitos voortdurend in beweging en ook de komende jaren zal er nog heel wat aangepast worden in het totaalpakket dat wij Taal- en Letterkunde noemen. Dankzij de verschillende discussies hieromtrent is een van de meest prominente plannen voor de toekomst – je raadt het al – de tweejarige master. Dat concept zit echter nog in de curriculaire (en ook wel politieke) baarmoeder en zal dus allesbehalve snel ingevoerd worden. Maar ondanks dat het nog niet uitgewerkt is, en dus nog alle richtingen kan uitgaan, is het idee er wel.

De voordelen van zo’n tweejarige master zouden zijn dat er meer tijd is voor de masterscriptie (d’uh) en dat men vakken of lessen kan integreren die al een eerste, specifiekere stap zijn naar een post-Blandijncarrière.

De structuur van de twee talenopleiding staat echter op punt, maar naast die tweejarige master staan er nog directere veranderingen voor de Trabla. Momenteel wordt er gekeken hoe de verschillende letterkundige, taalkundige en taalvaardigheidsvakken kunnen worden verbeterd.

Zo zal er volgend jaar onder andere een taalkundig keuzevak aangeboden worden waarin dieper wordt ingegaan op statistiek en elektronische onderzoeksmethodes/analysemiddelen. Dit kwantitatief taalkundig vak zal een keer per semester aangeboden worden (een kwalitatieve tegenhanger wordt extern ontwikkeld maar ook hier aangeboden). Voor zij die nu al huiveren bij de gedachte aan wiskundige toestanden, geen zorgen! Het blijft een keuzevak. Vooral voor studenten die zich meer op de statistische kant van de taalkunde willen toeleggen, is dit interessant.

Ook komt er volgend jaar een innovatieproject rond het Nederlands van de studenten waarbij men ook Nederlands extracurriculair zal aanbieden. Dit komt er naar aanleiding van klachten over de

De tweejarige Master zit voorlopig nog in de curriculaire baarmoeder. achteruitgang van het Nederlands bij studenten. Taalverwerving begint allicht niet op de universiteit, en idealiter al op de lagere school maar er wordt ook gewerkt aan een onderwijsinnovatieproject waarbij het middelbaar onderwijs betrokken is. Een groot deel van de huidige lesgevers in het middelbaar is geen product van een twee talenopleiding, maar van de oude structuur, waardoor er nu nood is aan een inhaalbeweging aangezien de talenkennis van middelbare scholieren eronder lijdt.

Wat heeft de studentenvereniging hier juist mee te maken?

“Ja maar, hoe zat het met Filologica?” Alhoewel de transitie op academisch vlak een werk van lange adem bleek te zijn, verliep de overgang van Germania en Romania naar Filologica eigenlijk vrij snel.

Er waren natuurlijk ruzies, onenigheden en misschien zelfs enkele moordpogingen in de Kelder, maar ons verhaal begint in 2004 met een Preses genaamd Anne Bosman. Zij stelde uit Germania en Romania haar presidium zelf samen (uitzonderlijk) en daaruit groeide dan het kind dat net tien jaar is geworden. Die overgang naar één studentenvereniging was een logische stap en verliep vrij vlot (afgezien van enkele Klassieke strubbelingen), ook volgens de drie bronnen voor dit artikel is Filologica erin geslaagd zich heel snel aan te

passen.

En ze leefden nog lang en gelukkig?

Zoals je in het artikel hebt gelezen, was de overgang van een indeling in drie talenfamilies naar een programma Taal- en Letterkunde: twee talen een proces van lange duur. Vandaag en in de toekomst zullen we nog de gevolgen hiervan merken, maar gelukkig zijn die overwegend positief en heeft de ommezwaai geleid tot kwalitatiever en diverser talenonderwijs. Hopelijk heeft die grijze massa van jou wat meer opgenomen over je eigen richting en besef je nu dat het programma het resultaat is van vele uren denkwerk en arbeid. Wat er de volgende jaren gaat gebeuren, zal ongetwijfeld interessant zijn. Wie weet kan je ooit op een dag aan je kleinkinderen vertellen hoe het in jouw tijd was, en hen hopelijk stimuleren tot het lezen van literatuur en taalkundige artikels, in plaats van te luisteren naar jouw gezever over chillen aan de Trabla of schurften in de Kelder, waar overigens niets mis mee is.

Marcel Fransaert

DILEMMA • 9

D

Essentie

De epische queeste naar de oorsprong van Dilemma

Deel I Proloog Zoals vaak, soms tot vervelens toe, het geval is, brengt een verjaardag de nodige nostalgie met zich mee. Dat was bij ons, scriptoren van Dilemma, natuurlijk niet anders. ‘Hoe zagen die eerste Dilemma’s er eigenlijk uit?’, ‘Was het niveau vroeger even laag als nu?’ en ‘Werd het blad toen ook gebruikt als toiletpapier?’. Dergelijke vaak gestelde vragen werden voortdurend naar onze hoofden geslingerd en op af en toe een leugentje na - geloof toch geen schrijvers, mensen - konden wij er geen antwoorden op verzinnen. Wij wisten namelijk niets meer dan de gemiddelde hersenloze Dilemmalezer. Ze hebben ons deze functie ook maar toegeworpen, hoor.

Hoe Dilemma er al die jaren voor ons uitzag, kon ons geen moer schelen. Maar nu we een Lustrumdilemma moesten samenstellen, was het wel van het allergrootste belang dat, indien we de schijn hoog wilden houden, we toch op z’n minst een voldoening gevend antwoord op deze questionbitches konden formuleren. Dat was minder makkelijk dan gedacht en resulteerde in een opeenvolging van slapeloze nachten, waarbij zelfs seks en alcohol ons niet in slaap konden wiegen. We transformeerden tot slenterende, futloze leeggangers bij wie de pilsjes bitterder smaakten dan anders, de aquariumbroodjes alle-

DILEMMA • 10

maal hetzelfde proefden, en bij wie studeerwerk en deadlines tot de allerlaatste haalbare minuut werden uitgesteld. We zaten volledig vast. De Lustrumdilemma dreigde een flop te worden. Het werd zelfs zodanig erg dat onze Preses ons eigenhandig eens apart nam en ons dwong het heft in eigen handen te nemen. Het was dit of ze zou ons meenemen naar haar smkelder… Madelon ziet er misschien een aardig meisje uit, en volgens mij is ze op seksueel vlak zeker niet te onderschatten, maar die sm-kelder is vooral James (haar vriend) z’n ding. En ik raad iedere normale, met-de-penisdenkende man aan, zich niet aan deze twee sick-minded nymfomanen te wagen. Wees gewaarschuwd.

We voelden de dreiging al aan onze balzak. Het liet ons beseffen dat dit onze laatste kans was om van Dilemma eens geen volledig zootje te maken, maar het eindelijk eens de professionele uitstraling te bezorgen die het verdient (lol). Het nam natuurlijk niet weg dat we nog steeds moesten weten hoe Dilemma er die jaren voor ons had uitgezien. Daarom was het was tijd voor actie. Marcel en ik besloten erop uit te trekken, eens een stap in het donker te wagen om die vraagstellende kwelgeesten uit onze hoofden te verjagen

en antwoorden te vinden tijdens deze epische queeste naar de oorsprong van Dilemma!

De Kelder De eerste halte werd de Kelder. Als we ergens aanwijzingen zouden kunnen vinden dan was het wel in die oerheimat der filologen. Tussen lepe historici, maniakale classici en al die andere verfoeilijke Blandijnkringen zou het niet verbazen dat een verachtelijk blad als Dilemma er in het wild voorgekomen zou zijn. Samen met enkele archeologiestudenten (Bedankt KHK!) zochten we onder en achter de plat gebatste zetels en in diens littekens op zoek naar indicaties die zouden kunnen wijzen op een aanwezigheid van Dilemma van voor mensenheugenis. Het was delicaat werk, en helaas zinloos. De Kelder was Dilemmaloos en onze zoektocht leek op een dood spoor te eindigen.

Daar kwam verandering in toen ik uit verveling eens besloot te neuzen in een van de kelderkasten. Zo bleek dat hetgeen we zochten, ons die gehele tijd in de ogen had gestaard, want onderaan in een der Filologicakasten vonden we een prachtige leder bekleedde en met diamanten bestikte kist.

De kist stond er al ettelijke jaren onopgemerkt stof te vergaren. Zoals het echte

D

Esse ntie

schattenjagers betaamt, bliezen we dat stof er af. In het leer was er een reliëf gedrukt.

DILEMMA stond er in grote drukletters.

Onze harten maakten een sprongetje. Boven het slot merkte Marcel ook een gulden plaatje op met daarin de volgende tekst gegraveerd: “Alleen hij die zich een waardig man waant, in tong en tand, die heeft de sleutel mits hij zich niet aan dit raadsel verbrandt: Is ’t Taal die mens van dieren scheidt of is ’t Verstand?”

Raadsel We bleven even sprakeloos naar de kist staren. We waren verbijsterd. Een correct antwoord was ver van ons verwijderd. Ik dacht Taal, maar Marcel koos voor Verstand. We probeerden allebei onze antwoorden aan de kist voor te leggen, maar zo gemakkelijk bleek het niet te zijn. De kist bleef roerloos. Onze conclusie was dat een scriptorenteam met onderlinge geschillen nooit de toegang tot de kist zou kunnen verdienen, en dus geen waardig man vormde. We deden vervolgens wat ieder zinnelijke scriptorenteam zou doen in onze plaats. We besloten onze taalfilosofische uitwijdingen wat in te dijken op café. Het werd een verhitte teleologische discussie die er, naarmate meer biertjes in onze keelgaten gleden, niet eloquenter op werd. Maar in dronken vriendschap sloten we de avond toch af met een antwoord dat volgens ons het enige juiste kon zijn. We begaven ons terug tot de kist, die er nog steeds onbewogen bij stond. Ik nam het woord en sprak tot de kist in mijn mooiste stem: “Het correcte antwoord is VERSTAND, want dit raadsel had men nooit kunnen bedenken in het dierenland.” We waren voorbereid op een tegenreactie van de kist, zoals het overgaan van een slot, maar er gebeurde niets. Dit was voor ons het enige juiste antwoord op het dilemma dat de kist ons had aangeboden. We werden lichtjes gefrustreerd en vervloekten diegene die het absurde idee had gekregen om een kist vol studentenbladen met een enigma te vergrendelen. Onze breinen waren beneveld en volledig leeg gedacht.

We stonden daar wat hulpeloos te staan.

Betekende dit het einde van onze queeste?

Het was al laat, en ik had de moed bijna opgegeven. Ik was van plan te vertrekken tot Marcel me plotseling een lichte duw gaf: “Ik heb het!” zei hij, ”Het is helemaal

geen dilemma. Dat is ’t hem net!” “Hoezo?” vroeg ik verbaasd. “Ik heb dit eergisteren nog gezien in de les, in Retoriek,” zei hij, “Dit is een vals dilemma!” Nog voor ik kon reageren begon plotseling een engelenkoor onze oren met hemelzoete gezangen te betoveren. Een goudgele schijn verblindde onze ogen. Was dit de revelatie? De kist opende zichzelf langzaam voor onze ogen. We wisten even niet wat we zagen. Zo’n magisch spektakel lees je enkel in fictiewerken. Marcel haalde zijn euforisch-juichende blik boven, schudde mijn schouders en riep: “Jaaaa, Jan, jaaaaa jonge!”. We sprongen en dronken en zongen en dansten met onze bierpotten in het rond. Het leek alsof we de zin van het leven hadden achterhaald. In de doos zagen we hetgeen waar we al die tijd naar gezocht hadden. Het antwoord op al onze vragen. Stapels Dilemma’s. Tientallen die ons allemaal lachend toe glinsterden. Een traan verscheen in mijn ooghoek.

Anticlimax We sliepen onze roes uit, zodat we toch op z’n minst onze schat met nuchtere ogen konden bekijken. Maar meteen leek iets

niet te kloppen. We zagen talloze verschillende covers, maar het leken er niet genoeg te zijn. Het leek te weinig voor een blad dat al tien jaar bestaat en minstens vijfmaal jaarlijks wordt uitgegeven. Hadden we iets over het hoofd gezien of waren onze verwachtingen zodanig hoog dat de uiteindelijke uitkomst er zich niet aan kon meten? We spreidden de Dilemma’s uit over een grote witte tafel en telden de jaargangen. Ons voorgevoel kreeg gelijk. Op de tafel lagen alle Dilemma’s die er waren, maar slechts van de laatste vijf jaargangen.

We hadden enkel de laatste helft van het verleden achterhaald. Onze zoektocht was bijgevolg onvolledig. Waar waren we de mist in gegaan? Gunde de kist ons slechts de helft, of was er nog een kist? Om toch niet geheel bij de pakken te blijven zitten, besloten we de Dilemma’s die we hadden eens door te nemen, misschien kwamen we zo bij het juiste antwoord. En op deze manier botsten we na heel wat lees- en bladerwerk op een naam die bij de neerlandici onder jullie niet vreemd in de oren zal klinken.

Jan Bogaert

DILEMMA • 11

D

Essentie

Interview Deel II Steven Delarue

Steven Delarue, oftewel de Nederlandse spellingsrots in de branding, stond vijf jaar geleden aan het hoofd van dit blad der Filologen (2008-2009, dus) en compileerde bijgevolg ook de allereerste lustrumeditie. Na zijn taak als Scriptor vervuld te hebben, ging hij aan de slag als praktijkassistent bij het departement Nederlandse Taalkunde op de Blandijn. Hij hield onze handjes vast toen we door spellingregelsrompslomp heen moesten en leerde ons de kneepjes van het juiste schrijven in Nederlandse Taalvaardigheid II. Niet verrassend dus dat hij door de jaren heen in onze harten een soort vaderfiguur werd, al zij het een die we nooit echt gekend hebben. Deze oergevoelens hadden het niet bij het verkeerde eind, want Delarue blijkt nu echt de vader te zijn in wiens voetstappen we waren getreden. Nu we in deze probleemsituatie zaten, leek het ons de logische volgende stap om Papa D. eens te contacteren voor raad tijdens onze vroegtijdige puberteit. Angstvallig en lichtjes verlegen kwamen Ben, een vast en betrouwbaar redactielid, en ik vijf minuten te vroeg aan op onze afspraak aan zijn bureau. We beslisten als beschaafde studenten - zoals we zijn, uiteraard - nog even in de gang te wachten alvorens we zouden aankloppen. Maar nog voor we onze bips tegen de vensterbank van de gang konden laten leunen, stormde Delarue al de deur uit. “Ja, kom maar mee.” Het ging allemaal zo vlug en zo onverwachts - had hij ons gezien door die houten deur? - dat we eerst even perplex bleven staan. Hij keek nog eens om. “We gaan naar de koffietafel in het secretariaat,” bevestigde dat hij het wel degelijk tegen ons had. Wellicht dat vaderinstinct. We renden als baby-eendjes onze grote vader-eend achterna en doorkruisten gangen die hij wellicht zelf

DILEMMA • 12

als student eens met een nadorstige kater betrad. Door smalle kamers en krappe hoekjes begeleidde hij ons naar de tussen enkele boekenkasten verscholen koffietafel van het departement Nederlandse Taalkunde. We zagen door de boeken de bibliotheek niet meer, maar zijn warme vaderstem bracht ons telkens terug op het spoor. Hij zei dat we mochten plaatsnemen. “Waarover willen jullie het precies hebben?” vroeg hij. We schoven hem een kopie van zijn eigen Lustrumdilemma toe.

Euh… Voornamelijk over de Lustrumdilemma van vijf jaar geleden, maar we zouden eerst even wat meer willen weten over de evolutie van Dilemma. Wat was jullie invloed op Dilemma?

Delarue: “Vooral qua lay-out zijn we helemaal veranderd. Ik herinner me nog dat, toen ik stukken begon te schrijven voor Dilemma, de destijdse redacteurs indertijd niet meteen veel kaas hadden gegeten van lay-outprogramma’s als InDesign. We moesten eerst alle teksten in Word schrijven, en daar dan print-screens van nemen, om ze vervolgens in Paint te plakken en die dan als afbeelding naar de hen door te sturen. Dat was soms wat gekkenwerk. Lore (Aertsen, Delarues medescriptor, nvdr.) en ik hebben dan Martijn (Dentant, destijdse toenmalig Interne PR, nvdr.) gevraagd om voor ons de opmaak te verzorgen. Maar daarvoor was dat een absurditeit. De print-screens moesten dan door hen netjes onder elkaar geplakt worden, om daar dan een nieuwe pagina van te kunnen maken in InDesign, want veel meer dan dat lukte in het begin niet met dat programma in InDesign. Het gebeurde dan ook dikwijls dat het zo een halve centimeter of een volledige centimeter opschoof naar boven of onder. En dan

schoof je artikel helaas mee. Het was soms echt heel amateuristisch vroeger.”

Weet je waarom dit zo was? Ik kan me voorstellen dat je rechtstreeks vanuit Word wellicht makkelijker kunt opmaken.

Delarue: “De allereerste Dilemma’s werden volgens mij wel in Word opgemaakt, en dan was Dilemma eigenlijk gewoon een bundel van aan elkaar geniete A4’s. Na een paar jaar werd dan gestart met InDesign, maar in het begin leverde dat niet bepaald de gewenste resultaten op. Het is eigenlijk pas sinds mijn scriptorjaar dat echt zichtbaar werd dat Dilemma met InDesign werd gemaakt, net omdat we iemand anders hadden gevraagd om het voor ons te lay-outen. Maar het was allemaal met kinderziektes, hoor. Er waren ook nog altijd dingen die we met Paint gemaakt hebben en er dan in geplakt hebben, de logobalk bijvoorbeeld.”

Uiteindelijk is het concept sinds jullie niet veel meer veranderd.

Delarue: “Ik vind het erg leuk dat er veel dingen zijn overgebleven, zoals de namen van rubrieken. Ik ben gecharmeerd door zulke dingen. Ik ben wel een tijdje gestopt met Dilemma te lezen. Onder Arno (De Wispelaere, nvdr.) en Arno (Van Vlierenberghe, nvdr.) werd Dilemma naar mijn mening soms wat te zweverig en iets te literair. Ik vond het op den duur een beetje té. Met Maxim (Mommerency, en Arno VV, scriptoren 11-12, nvdr.) ging dat dan nog verder. Mij waren ze dan een beetje kwijt. Lore en ik waren nog veel studentikozer. We hadden zelfs een nummer waar een ontblote zwarte stripper opstaat met enkel een kerstmuts en kort broekje aan, bij wijze van kerstspecial…”

D

Esse ntie

Van de Get Dirrty?

Delarue: “Neen, van op de Eroticabeurs (lacht). Die is op de Get Dirrty niet komen opdagen. Lore was met een vriendin naar de Eroticabeurs gegaan en had daar die foto genomen. Zo’n artikel zou er nu waarschijnlijk niet meer instaan.

We hadden in het algemeen ook gewoon een andere aanpak. We hebben eens een nummer gehad van honderd pagina’s. We staken er altijd zo veel mogelijk in. Veel verslagjes van studentenactiviteiten, en zo.”

Dilemma was toen duidelijk veel meer Filo-minded.

Delarue: “Inderdaad, soms erg ons-kentons gericht. Veel foto’s van activiteiten en verslagjes van dingen over dezelfde vijftien-twintig die altijd in de Amber plaatsvonden. Dat was natuurlijk niet relevant voor de personen die daarbuiten stonden.

We bereikten te weinig mensen. Dat is nu wel beter.”

Was het toen ook gratis?

Delarue: “We hebben het een keer proberen betalend te maken. Maar dan kochten enkel diegenen die erin stonden een exemplaar, en bereikten we eigenlijk niemand daarbuiten. We hadden wel een erg hoge productiekost. Dilemma was behoorlijk duur. Wij hadden een grote oplage aan het begin van het jaar, voor de eerstejaars, maar verder drukten we er telkens maar zo’n honderd tot honderdvijftig, denk ik.

Met een blad van minder dan honderd pagina’s heb je doorgaans een grotere kost, en dat is met Dilemma wel zo.”

Maar als het te lang wordt, dan spreekt het toch ook niet meer aan om het volledig uit te lezen?

Delarue: “Onze bedoeling was om er zo veel mogelijk teksten in te steken zodat er zeker iets in zat voor iedereen. Mensen die liever geen studentikoze dingen lazen, hadden dan nog altijd iets anders om te lezen. Er zat voor iedereen wel iets in, maar misschien iets te veel.”

Hoe gingen de redactievergaderingen dan in zijn werk?

Delarue: “We hadden een vaste redactie van zo’n man of twintig. Veel volk toen.

Maar ook veel losse vrijwilligers. We had-

"In ons jaar werd het duidelijk dat Dilemma met InDesign werd opgemaakt. Niet zonder kinderziektes, we maakten nog steeds dingen met Paint"

den ook altijd wel mensen die we konden aanspreken als we iets nodig hadden. Een paar mensen hadden een eigen rubriek, de rest schreef vooral losse stukken. Lore en ik schreven zelf ook veel, en hadden ons eigen rubriekje (scriptorenhebbengeenleven.be, nvdr.). Volgens mij hadden we ongeveer evenveel rubrieken als jullie nu hebben, maar er kwamen heel veel losse dingen in. Ook veel fotorubrieken, Lore deed die, en zette er dan zo droge commentaren erbij. (Neemt de Lustrumdilemma en zocht even naar die rubriek.) Ik heb de vorige Lustrumdilemma sinds toen eigenlijk niet meer in handen gehad, geloof ik. Ik heb nog even gekeken op het internet, maar ik vond ze niet meteen meer. Ik dacht dat ze indertijd nog geüpload waren via Dilemma Online. Maar dat ligt nu ook een beetje stil, hé?”

We zijn nu bezig met de site te vernieuwen. Op 24 maart wordt die ter ere van het Lustrum opnieuw gelanceerd.

Delarue: “Ah, tof. Dilemma Online is eigenlijk ook door ons opgericht. Al de artikels die we niet in Dilemma staken, konden we daar dan nog eens kwijt.”

Dat zijn dan toch wel erg veel stukken?

Delarue: “Eigenlijk wel, en dan hadden we ook nog heel wat volk voor de eindredactie, want ja, al die stukken moesten ook eens nagelezen worden. Eindredactie is ook nog door ons ingevoerd. Lore en ik herschreven zelf ook redelijk veel.”

Dat is natuurlijk wel je stokpaardje.

Delarue: “Dat is eigenlijk hoe ik Scriptor ben geworden. Ik heb dat in mijn eerste presidiumjaar zelf voorgesteld om dat te doen, want ik vond dat het vroeger slecht geschreven werd. Veel spelfouten, foute constructies, en zo.… Na die twee jaar ben ik dan zelf Scriptor geworden. Die eerste twee jaar schreef ik zelf ook niets… Nee wacht, ik had zelf een rubriek: ‘Nieuws uit de moestuin’. Mijn ouders zijn landbouwers en we hadden thuis een groentebedrijf. En dan schreef ik allerlei dingen over zotte groenten. Dat was totaal niet interessant. Dan werden die foto’s daar in geplakt op de helft van de bladzijde, dus dat moest dan via Paint gecopy-pastet worden, want een afbeelding erbij steken ging niet zomaar. Je zou het eigenlijk echt eens moeten zien. Ik ga thuis nog eens kijken of ik ze niet meer vind.”

We vinden inderdaad geen Dilemma’s meer van voor Lore en jij scriptor waren.

Delarue: “De allereerste Dilemma’s heb ik ook nooit gezien. Ik weet nog dat het voorblad van Dilemma I het jaar voor ons gewoon bestond uit het Filologicaschild, maar die afbeelding was dan in het verkeerde formaat voor een rechthoekige cover, waardoor ze er zwarte randen aan de zijkanten hadden bij geplakt om het rechthoekig te krijgen voor op een A4blad. Dat was afschuwelijk. Wij hebben er dan wel werk van gemaakt om die covers toch wat professioneler te maken. Met koppen op

DILEMMA • 13

D

Essentie

de cover en zo. In het begin was het experimenteren. Onze Lustrumcover was eigenlijk een van onze mooiste.”

De dilemma’s van Dilemma Het zijn eigenlijk de scriptoren die hun stempel drukken op de cover.

Delarue: “Inderdaad, Arno en Arno hadden er bijvoorbeeld voor gekozen een hele cover te bedrukken met een grote foto van een schrijver. Ik vond dat er een beetje over. Ik ben taalkundig, hé. Dat literaire gaat zo wat te veel de andere kant op. In ons jaar stonden er dan natuurlijk redelijk wat taalkundigere dingen in. Literaire stukken liggen soms wat meer voor de hand, want recensies zijn gemakkelijker geschreven dan taalkundige teksten. Voor taalkunde moet je bijna meteen voor een populair-wetenschappelijk artikel gaan, want niet iedereen is daar meteen in thuis.

Indertijd had ik ook een taalfoutenru-

voorbeeld exact dezelfde lay-out als de Humo indertijd. De mopjes waren ook ongeveer dezelfde, en dan laat ik Tumorbeer even buiten beschouwing, want dat was helemaal…”

Ja, dat was inderdaad…

Delarue: “Als ik daar nu op terugkijk, dan denk ik altijd: ‘Wat staken we toen toch uit?’ En Glenn De Brugbeker dan… De naam die nog steeds als pseudoniem fungeert voor Arno (VV, nvdr.) op Facebook.

Tumorbeer was volledig Lore, daar kon ze zich in uitleven. Eigenlijk vind ik dat nog altijd grappig. Natuurlijk ietsje platter dan de humor vandaag in Dilemma.”

Er is wel nog altijd veel humor en satire in Dilemma, hoor.

Delarue: “Ik denk dat Dilemma altijd wel de moeilijkheid heeft gehad om een evenwicht te vinden tussen te plat en te hoog-

Wij hebben horen waaien dat jullie met Dilemma de Humo hebben proberen na te streven.

Delarue: “Wel, het inhoudsblad had bij-

DILEMMA • 14

Censuur?

Delarue: “Ja, eigenlijk wel. We zijn toen wel op onze strepen gaan staan en hebben gezegd dat we zo niet zouden verder doen.

Ik denk ook dat de meeste personeelsleden dat ook wel kunnen plaatsen.”

dravend. Na ons werd het dan opeens heel elitair, en dat is dan ook weer té. Voor ons was het misschien net te plat. Bij ons was het toch wat tussen de twee, denk ik.”

In principe is Dilemma ook niet geschreven voor leden van het academisch personeel.

Delarue: “Ik denk dat het enige dat personeelsleden echt lezen, de interviews met hun collega’s zijn. Die worden hier ook vaak gelezen. Anders bladeren ze dat gewoon even snel door. Ik lees ook niet alles meer, hoor. Het is altijd een beetje zoeken in het begin… Ik herinner me nog de eerste vergadering met Lore. Toen hebben we ook afgesproken van wat laten we er in, wat laten we weg, en welke lijn proberen we erin te steken. Het is vooral belangrijk om je stempel erop te drukken als Scriptor, en dat is dikwijls niet zo gemakkelijk, want je moet eigenlijk iets compleet anders doen dan je voorgangers. Anders word je gewoon vergeten. Dus wij wilden ook radicaal iets anders doen, al was dat misschien iets te radicaal in het begin. We hebben veel dingen veranderd, maar ik zie dat er uiteindelijk nog veel overblijft. Dus ja, het was duidelijk wel positief.”

Het is wel zo dat tegenwoordig in Dilemma geen enkel artikel honderd percent serieus is. In normale artikels zit er altijd wel een ironische ondertoon. Volgens ons zit niemand van de studenten ook te wachten op serieuze stukken.

Delarue: “Echt serieuze zaken hebben er bij ons ook nooit echt ingezeten. Het meest serieuze waren waarschijnlijk de recensies. En zelfs die vond ik niet altijd

Welke radicale veranderingen waren dat dan?

Delarue: “We hebben veel nieuwe rubrieken geïntroduceerd (bladert nog even door de Lustrumdilemma die voor hem ligt). De lustrumeditie is nu misschien een slecht voorbeeld daarvan. De rubriek ‘Focus’ is het jaar na ons ingevoerd door Martijn (Dentant, Scriptor 09-10, nvdr.).

Hij verzorgde eerst bij ons de vormge-

“Het is bijna zo geweest dat Dilemma onder toezicht van het presidium werd geplaatst, zodat ze eerst hun toestemming moesten geven voor het kon worden gepubliceerd” briekje (TTTT: Teuns Toffe Taalfoutentopic, nvdr.). Dat was eigenlijk ook iets behoorlijk onnozels. Erg laagdrempelig. Ik heb dat wel nog lang gedaan en nog doorgetrokken tot het jaar erna, en misschien het jaar erop ook nog, maar dat werd dan maar raar. Ik werkte toen hier (departement Taalkunde, nvdr.) en schreef nog dingen voor een studentenblad. Dat vonden ze een beetje vreemd.”

passen, vooral als er iets té veel sérieux in zat. Maar dat heeft zich op een bepaald moment toch gekeerd. Over de Filologicafotorubriek ontstond er opeens een hele rel. We hadden foto’s van een Pappenheimer (cantuslied waarbij men per strofe een kledingstuk uitdoet, nvdr.) in de fotorubriek gestoken met de presidiumleden vrij herkenbaar op de foto. Dat was geen goed idee. ‘Mijn promotor leest dat wel, hé.’ Toen is het bijna zo geweest dat Dilemma onder toezicht van het presidium werd geplaatst, zodat ze eerst hun toestemming moesten geven voor het kon worden gepubliceerd.”

D

Esse ntie

ving, en werd dan het jaar na mij Scriptor met Lore. Daaraan heb ik ook nog meegewerkt. Maar ‘Scriptoriaal’ bijvoorbeeld en ‘De Preses Spreekt’ zijn ook door Aäron (Maes, Preses 08-09, nvdr.) opgestart, maar dat heette toen nog ‘Presesvoorwoord’. Eigenlijk zijn de meeste thematische stukken ook door ons ingevoerd, want vroeger stond alles gewoon na elkaar.”

Voelden jullie toen ook al de rivaliteit met Schamper?

Delarue: “Neen, eigenlijk nooit, maar wel met Het Veer van de VGK (onze collega’s uit de geschiedenis, nvdr.). Dat was een wat zielig boekje in vergelijking met Dilemma, toen al. Daar zaten we constant mee te lachen en zij ook met ons. Het was een ongelijke strijd eigenlijk. Het Veer stond toen vol met cartoons van Cyanide and Happiness, kruiswoordraadsels en rebussen. Hier en daar een artikel en de helft werd dan ook nog eens door ons geschreven. Schamper lees ik af en toe eens online, maar die boekjes neem ik nooit mee. Het is gewoon anders, want Schamper is meer informerend, en Dilemma is meer ontspannend. Je zou de twee eigenlijk niet mogen vergelijken. Dilemma is geen informerend tijdschrift, eerder ontspannend. Een artikel over de onderwijshervorming zal eerder in Schamper staan, niet in Dilemma. Aan de andere kant zijn de pogingen die Schamper onderneemt tot satire evenwel soms tenenkrullend.

Dilemma kan wel cultureel informerend zijn, dat is iets anders. Maar een recensie kun je niet meteen informerend noemen.

Dat is eerder adviesgevend, en ontspannend. Het ligt natuurlijk aan de scriptoren om daar over na te denken en dan te bepalen welke richting ze met hun blad uit willen gaan.”

(We knikken zwijgend: Ja, Papa… Delarue bladerde ondertussen nog even door.)

Delarue: “De Lustrumdilemma was echt een topnummer om te schrijven, maar het is zo incrowd als iets, hé. Mensen die buiten Filologica staan hebben er echt niet veel boodschap aan om iets over Filo te lezen.”

Marcel en ik pogen toch om Dilemma wat los te koppelen van Filologica. Om het wat minder een studentenblad te

“Ik had zelf een rubriek: ‘Nieuws uit de moestuin’.

Mijn ouders zijn landbouwers en we hadden thuis een groentebedrijf.

En dan schreef ik allerlei dingen over zotte groenten. Dat was totaal niet interessant”

maken, maar eerder een algemeen cultureel blad. Niet elke redacteur is ook even hard betrokken met het hele Filologicagebeuren, maar wil soms liever gewoon meeschrijven aan een awesome tijdschrift.

(Delarue hoort ons even niet omdat hij met zijn neus in wellicht een zelfgeschreven artikel zit.) “Ja sorry, ik zit hier wat nostalgisch te worden…”

Over Filologica in den beginne Waren vijf jaar geleden de vertroebelingen tussen Germania en Romania al weggeëbd?

Delarue: “Filologica is niet meteen onder het beste gesternte gestart, denk ik, net omdat Germania en Romania niet zo goed overeenkwamen. Niet dat ze ruzie maakten, maar het was gewoon een heel moeilijk verstandshuwelijk. In mijn scriptorjaar bestond Filologica al vijf jaar. In het begin had je wel heel wat wrevel, maar vanaf het derde jaar was die zo goed als weg. De strubbelingen tussen Filologica en de Klassieke Kring (KK) heb ik wel nog aan den lijve ondervonden. Ik studeerde Nederlands en Latijn en mijn eerste functie in het presidium was als TGV Klassieke, oftewel Taalgroepverantwoordelijke. Nu is dat T.A.P. (Taalgerichte Activiteitenpreses, nvdr.) zeker? Als TGV Klassieke stond ik dus recht tegenover de Klassieke Kring en dat was erg moeilijk, want ik moest op hun terrein activiteiten organiseren. Dat

is mij niet in dank afgenomen. Indertijd was het eigenlijk de bedoeling dat de KK met Germania en Romania mee fuseerde tot Filologica, maar de KK heeft zich daar wat van afgezet. Voor een paar jaar werd dat een erg moeilijke verhouding.

De eerste jaren was dat een moeilijke verhouding, die in 06-07 verbeterd is, omdat Benoit (Lagae, nvdr.) toen Preses werd en zelf Latijn deed. Ik heb altijd al een haatliefdeverhouding gehad met de Klassieke Kring, want destijds was er een sterk verschil tussen mensen die Latijn-Grieks deden, de échte classici, en diegene die het combineerden met andere talen, zoals ik. Een soort superioriteitsgevoel. Enkele jaren later hebben ze de Klassieke Kring nogmaals proberen te integreren, maar zij hebben dat dan opnieuw geweigerd. Als ik me niet vergis, bestaan ze nu nog steeds apart, hé?”

Hoe was je relatie met Filologica zelf?

Delarue: “Ik zat er meer in voor het culturele aspect, en om echt iets te doen met die TGV-functie. Dit matchte niet altijd honderd percent met de rest. Het scriptorschap lag me in dat opzicht meer: het werk dat je in Dilemma steekt, staat in veel opzichten wat los van de echte werking van Filologica. Het is uiteindelijk ook de functie geweest die ik het liefste heb gedaan.

Je hebt redactionele vrijheid, hé. Ik deed toen mijn shiften en ik ging naar de cantussen, maar ik bleef niet veel langer hangen dan nodig was. Met één uitzondering,

DILEMMA • 15

D

Essentie

maar dat is me dan slecht bekomen… En daar weet ik ook niet zoveel meer van.”

Hehehe…

Delarue: (verandert terug het onderwerp) “In het begin was het soms heel erg. De financiën waren vaak minder goed geregeld dan nu, affiches waren vaak te laat klaar omdat de communicatie ergens spaak liep… Soms was het niet goed geregeld. Ik denk dat het nu een stuk beter is. Ik denk dat weinig mensen nog op die manier in een studentenvereniging zitten, dat hoop ik. Er is op die manier toch wat meer realiteitszin gekomen. Maar ja, ik heb daar weinig zicht op. Ik geef er les aan, maar heb geen idee hoe ze zijn voor de rest.”

(Delarue werd even onderbroken door Roxane Vandenberghe die het koffiehoekje binnenwandelde. Ze begaf haar naar de koffiezet.)

“In mijn tijd hadden we duizend leden.

Vijftig à -zestig mensen zag je daarvan terug op activiteiten, de rest was er enkel voor de korting in de Story. Er was dan ADVERTENTIE

DILEMMA • 16

ook weinig omkadering nodig: iedereen wist dat er een activiteit was, want iedereen zat op het forum. Nu is dat forum zowat dood, en heb je een beter draaiende machine nodig. Ik heb het ook zien verbeteren in het jaar dat ik Secretaris werd en meedraaide in het DB (Dagelijks Bestuur, nvdr.). Alles valt en staat een beetje met de Preses. Je hebt die ervaring nodig. Het is soms dodelijk voor een presidium om te beginnen met een hele lading onervaren mensen. Zoals nu wellicht vaak gebeurt door Erasmus. Ik denk dat bij ons de meerderheid van het presidium niet eens in aanmerking kwam om te vertrekken.”

Nu heeft iedereen wel degelijke punten en is enthousiast bezig met zijn functie.

Delarue: “Bij ons werd er door de kiescommissie niet naar de punten gekeken.

Je kon je sowieso verkiesbaar opstellen.

Zelfs iemand van de Geschiedenis had zich toen eens bij ons verkiesbaar gesteld.

Hij was toen zelfs nog Scriptor van Het Veer. Dat was puur om ons te jennen. We stonden wat op gespannen voet. We gaan nu toch wel moeten afronden. Ik heb hier

straks een vergadering.” (Hij keek nog even naar zijn Lustrumdilemma.)

Als je wil mag je hem houden hoor.

Delarue: “Heb je hem niet meer nodig?”

We hebben er nog een paar in de Kelder liggen. Bedankt voor het interview.

Delarue: “Geen probleem. Ik zie jullie nog wel eens.”

Hij hielp ons de deur vinden en daar splitsten onze wegen. Papa Dilemma had ons verteld wat we nodig hadden. En met licht trillende benen en harten die klopten in onze kelen, begaven we ons naar de Trabla alwaar we Marcel tegen het lijf liepen, en hem meteen berichtten over al deze kostbare informatie.

Jan Bogaert en Ben De Smet

D

Esse ntie

Deel III De schatkist Uit dit intieme gesprek met onze intellectuele voorvader, konden we dus afleiden dat de Dilemma’s voor zijn scriptorjaar de moeite helemaal niet waard zijn. Het was nochtans wel leuk geweest als we met eigen ogen konden zien hoe walgelijk ze nu echt waren. Maar wees nu eens eerlijk, jullie hebben nu vast meer interesse om die Dilemma’s van Steven Delarue te zien, dan die van voor zijn tijd. Het zou bovendien gekkenwerk zijn om deze Dilemma’s allemaal aan jullie voor te leggen. Daarom geven we jullie een compilatie van acht bestofte Dilemmahoezen sinds het lustrumjaar vijf jaar geleden.

Bestofte Dilemmahoezen Acht Dilemma’s voor acht scriptoren van de laatste vijf jaar Dilemma in een volledig subjectief gekleurd vestje gegoten door jullie mogendheden de scriptoren.

Voor het volledige archief kunnen jullie altijd terecht op de vernieuwde Dilemma Online,te vinden op filologica.be/dilemmaonline/ Dilemma Jaargang 5 - Nummer 1 Scriptoren Steven Delarue en Lore Aertsen nemen de fakkel over van Jonas Vandroemme en Aäron Maes. Ze beslissen drastische veranderingen door te voeren.

Dilemma wordt als het ware herboren onder het motto: “De nieuwe Dilemma: Dikker. Strakker. Online.” Het nieuwe concept is een knipoog naar de destijdse Humo, en wat de inhoudsopgave betreft hebben ze dat redelijk letterlijk genomen. Ze leiden hun vernieuwingen in als volgt: “Vijf jaar Dilemma, m’n beste. Reden genoeg om dat oude zwart-witpatroon overboord te kieperen en voor een logo te gaan dat

Dilemma Jaargang 5 - Nummer 1 strakker en ook soberder is. Strak, sober, maar ook stijlvol: dat willen we uitstralen met het nieuwe ontwerp. De rondingen van het lettertype staan bovendien in een gedurfd contrast met de hanenpoten van de ondertitel, wat staat voor de twee extremen die er bij elk dilemma (!) nu eenmaal zijn. Of zo.” De nog verse Preses fluistert in de nog versere rubriek ‘Presesvoorwoord’ de eveneens verse eerstebachertjes, die nog zo vers zijn dat ze leven, lieve woordjes toe, en wenst ze een hartelijk welkom in de faculteit Letteren en Wijsbegeerte: “Besteed je tijd nuttig, studeer voldoende, creëer je eigen sportdrank en geniet, want aan de Blandijn zomert het zeven maanden per jaar. Yoo.” Wat konden jullie verder nog vinden in de allereerste Dilemma van Steven Delarue en Lore Aertsen? Het volgende: maandverbanden en Glenn De Brugbeker met een banaan.

Dilemma Jaargang 5 - Nummer 2 Samen met hun kersverse redactie luid-

den Delarue en Aertsen de nieuwe Dilemma in met een mooie gecensureerde coverfoto van Kaat Opdenacker en Katrien Devalck. Delarue was zich toen al aan het inlijven in wat zijn latere habitat van zou worden: het Departement Taalkunde.

We vergeven het hem, want het interview biedt primeurs aan: “Kaat zwanger! En Katrien?” Voor het eerst merken wij bekende namen op: Maxim Mommerency en Arno De Wispelaere, beide toekomstige scriptoren. En in de beruchtere fotorubriek maakt Prosenior Edouard De Prez voor het eerst zijn cameo, zijnde als een prachtige vertolking van Domme Schacht.

Over de verdere ontblote bovenlijven reppen we liever geen woorden. Daarnaast wordt de erotiekrubriek in leven geroepen. Gelukkig bleef het nog min of meer volwassen en kregen we geen piemels en harige foefen in ons gezicht geflapperd.

Een redactrice genaamd Carina Cumshot wenst met haar rubriek genegenheid en seksualiteit dichter bij ons bed te

Dilemma Jaargang 5 - Nummer 2

DILEMMA • 17

D

Essentie

brengen. Zo geeft ze tips over seksshops, lingerie en porno. We shit you not: “Je me masturbe, donc je suis. Om mijn favoriete leuze te eren, geef ik jullie vanaf heden elke Dilemma een zotte pornolink mee.

Voor dit nummer: http://youporn.com/ watch/100898/clara-te-suce/“ De link is heden ten dage, helaas, niet meer geldig.

Gelukkig biedt Youporn je nog talloze andere suggesties aan. Cute brunette teen gets anal pounding.

Verder nog een Snokrally, tampons en de romance tussen Glenn De Brugbeker en Gino in een darkroom.

Dilemma Jaargang 5 -Nummer 5 De allereerste Lustrumdilemma opent met een knal. Prosenior Benoit Lagae schrijft de eerste kronieken van Filologica. De scriptoren gunden alle functies ook een plaatsje in Dilemma om te praten over wat zij het meest beminden aan hun functies. Bij de feestjes was dit natuurlijk de befaamde Get Dirrty.

“Wie dacht dat Dilemma een uit de hand gelopen grap was van deze redactie, heeft ongelijk. De naamgeving voor Dilemma verliep iets moeilijker dan verwacht (…).

Studenten Twee Talen met een diepgravend taalinzicht begrijpen meteen waar deze naam zijn oorsprong vindt. We leerden allemaal dat ‘lemma’s’ trefwoorden zijn die je opzoekt in een woordenboek

Dilemma Jaargang 5 - Nummer 5

DILEMMA • 18

en dat ‘di’ een vaak gebruikt prefix is voor ‘van elkaar af ’. Iedereen begrijpt meteen de link: een student zal voor elk verschillend ding (de ‘signifié’) in zijn opgeslagen lexicon twee uiteenlopende trefwoorden (of ‘signifiants’) aantreffen, in elk van de twee talen. Vandaar het pareltje: Dilemma.”

De mythe dat de naam van Dilemma in de Amber werd bedacht, blijkt gewoon waar te zijn. Wederom wil Delarue zichzelf verantwoorden.

“Extreme Make-over: Dilemma Edition.

Wie zich enkel nog het ranzige Trebuchet van de voorbije Dilemmajaargangen herinnert, zal het vast niet geloven, maar: in den beginne was Dilemma nog een fraai gelay-out tijdschrift. Navraag leverde niet echt een schuldige op, maar laten we maar met de natte vinger naar de scriptoren van 2006-2007 wijzen. Niet alleen waren zij verantwoordelijk voor wat zonder twijfel de lelijkste Dilemmacover ooit was – één gigantisch Filologicaschild mét zwarte randen onderaan – maar ze voerden dus ook het Trebuchetlettertype in. Gelukkig werd dat met de lay-outvernieuwingen van Martijn Dentant definitief ongedaan gemaakt. Daarnaast kwam er in september 2008 ook een gloednieuw logo, een ontwerp van scriptoren Steven Delarue en Lore Aertsen. Dat het in Paint werd gemaakt, mag daarbij niet deren. Ook gloednieuw: uitlijning! Een inhoudsopgave die van de Humo is gepikt! Calibri! Dilemma slaagt er al vijf jaar in om de vinger aan de pols te houden, ook vormtechnisch. Dank je wel, kritische lezers.”

Een interview met Tim Piens en destijdse mede-uitbater Kurt Vyane: “Dilemma: In een vorig interview met Dilemma lieten jullie verstaan dat jullie niet voor eeuwig cafébaas wilden zijn. Is dat veranderd? Zouden jullie dit nog tien jaar verder kunnen blijven doen? K: (snel) Nee. T: Ik heb altijd gezegd dat ik zou stoppen wanneer het me beu is en daar blijf ik bij. Wanneer ik hier echt tegen mijn goesting sta, dan doe ik het jaar nog uit en dan hou ik ermee op. K: Ik heb een lening lopen van vijf jaar. Na die periode wil ik iets anders gaan doen. Ik ben opgeleid als kok en begin de keuken stilaan

Dilemma Jaargang 5 - Nummer 6

toch wel te missen. Koken ligt me zodanig aan het hart dat ik daar echt in verder wil gaan na mijn jaren in de Amber. Ja, vijf jaar zal voldoende geweest zijn. T: En ik dan nog vijf jaar alleen hé! (lacht)” En zo bleek.

Dilemma Jaargang 5 - Nummer 6 De allerlaatste en tot noch toe de voorlopig enige zesde Dilemma van een jaargang eindigt in pracht en praal. Steven en Lore sluiten hun laatste scriptorjaar af met prachtig nostalgische en diep-emotionele brieven aan elkaar: “Lieve Steven, het is een bewogen eerste presidiumjaar geweest. Zes Dilemma’s maken combineren met feestjes, les, lange nachten en te korte dagen, shiften hier en daar, permanenties, nog wat les. [...]

Nee, alle rijmelarij op een stokje: zonder jou was het vast een prutjaar geweest. Oh, wat heb ik vaak je aanmanende mailtjes, msn-berichten, sms’jes en Facebookposts verwenst. Oh, wat heb ik gezucht voor het volledig witte Worddocument op mijn computer. Oh, wat heb ik uren doorgebracht op het toilet, hopende dat ik Dilemma’s in plaats van kaka zou schijten. […] Ik zeg u geen vaarwel, mijn vriend.

Maar wel goodbye, adieu, af wiedersehen en euh, nog iets. Het ga je goed. Liefs, Lore.”

Maar ook Delarue schuwde geen intimi-

D

Esse ntie

teit: “Beste Lore. Ik twijfelde al over de aanspreking. […] Wel, dat lot probeer ik – tegen beter weten in – te tarten door ‘beste’ te schrijven, en niet ‘lieve’. Het is een begin. Maar het eindigt hier meteen ook, want ik ga melodramatisch doen. […] Het eindigt hier voor mij. Dit is de laatste tekst die ik schrijf in de functie van scriptor, en de laatste als presidiumlid. Ik heb Filologica drie jaar lang vol liefde aan mijn man tits gedrukt. […] Provocatief zijn we geweest in Dilemma III, primeurs brachten we in Dilemma II, bachers boden we een reikende hand in Dilemma I, terugblikken in stijl deden we in Dilemma V, de broeksriem wat aanhalen in Dilemma IV. En hier eindigt het. […] Ik wens je voor volgend jaar een pak succes, Lore. Of Dilemma nog groter, dikker en beter zal worden, dat hangt van jullie af. Het ga je goed. Steven.”

Waaraan je je nog kan verwachten in deze laatste Dilemma was een lezersbrief genaamd: ‘Sletteren, waar zijt gij gebleven?’

“Waar ligt onze eigenheid? Wij zijn de Arts Faculty, de kunsten! En wat tonen we? Een bende voorzichtige grijze muizen.

Mensenschuw. Alsof iedereen hier aan de faculteit verstoten werd in het middelbaar en nu stilistische wraak wil nemen.”

Jaargang 6 - Nummer 1 Een nieuwe jaargang betekent een nieuwe scriptorenduo. Lore Aertsen bleef haar functie behouden maar voorafgaande lay-outer, Martijn Dentant nam van Steven Delarue de fakkel over. De nieuwe invloed die Martijn en Lore op Dilemma hebben, staat in dezelfde lijn als het jaar ervoor, maar wordt professioneler.

Het oude Paintlogo en de kraaienpoten maakten plaats voor een nieuw sober, doch leesbaarder logo dan voordien. De Humo-lay-out wordt overboord gegooid voor een eigen Dilemma-opmaak. Wat de rubrieken betreft, verandert het presesvoorwoord onder destijdse toenmalige Senior Preses Tom Van Steendom naar ‘De Preses (s)preekt’, maar Lore en Martijn voegen ook nog andere rubrieken toe die tot op vandaag in Dilemma doorleven.

Blurb komt in de plaats van Literaire Telex, en ook Bühne, Noise en Pellicule worden geïntroduceerd. Steven Delarue blijft aanwezig met zijn Teuns Toffe Taalfouten-

Dilemma Jaargang 6 - Nummer 1

Dilemma Jaargang 7 - Nummer 2

Topic. In de tweede editie van Dilemma blijven de photoshoptalenten ook niet uit.

De covers werden steeds kunstiger. Van Den Wanderer über den Nebelmeer tot Het Laatste Avondmaal van Da Vinci: het blijft cultureel verantwoord.

het boek, de film en de muziek.” Wij kozen deze editie omdat dit vormelijk en inhoudelijk misschien een van de meest iconische Dilemma’s was van dat jaar.

Jaargang 7 - Nummer 2 Een nieuwe wind blaast door Dilemma.

Arno en Arno zijn aan de troon gekomen, en Robin Ramael wordt aangesteld als lay-outer. Dilemma verandert drastisch.

Het zwart-witte, waarin het blad noodgedwongen wordt gedrukt, werd door het scriptoren/lay-outertrio tot een sterkte gepromoveerd. Geen saaie grijze vlakken meer, Robin speelt met de contrasten zwart en wit en de Dilemma’s werden kunstwerken – de schrijvershoofden op de covers daargelaten. Dilemma oogde serieuzer en werd inhoudelijk ook veel serieuzer. Humor was er alsnog te vinden, maar enkel in schriftelijke uitlatingen.

Cultuur kwam op de voorgrond te staan: “Zoals beloofd: meer literatuur, meer film en meer muziek. Meer cultuur. Wij vinden het onaanvaardbaar dat bepaalde mensen enkel met tegenzin een boek ter hand nemen en dat naar films kijken als platvloers plezier wordt bestempeld. Wij beschouwen het als onze taak om de cultuurbarbarij uit de wereld te bannen en jullie vijf keer per jaar te vergasten op allerhande recensies en nieuwtjes uit de wereld van

Jaargang 8 - Nummer 3 Van Arno Dewispelaere nemen we afscheid, maar niemand minder dan Maxim Mommerency neemt zijn pen over. Samen met Arno Van Vlierenberghe trekken zij de lijn die het voorafgaande jaar was ingezet door. Cultuur en literatuur komen op de voorgrond, vormelijk verandert Ramael zijn kleurenpalet en zet hij meer in op wit. We kozen deze editie omdat het een eerste Poëziedilemma was. Eigenlijk zouden de volgende Dilemma’s niet minder op poëzie gefocust zijn, maar dit was toch het prototype. Arno Van Vlierenberghe, toen nog aspirant-dichter, liet zijn stem horen, alsook die van zijn dichterscollectief Omfloerst. Dilemma werd dat jaar een spreekbuis van hun dichterlijke vrijheden. En dat is geen slecht ding, want onder Maxim en Arno werd Dilemma een geslaagd cultureel en literair blad. Een tweede reden komt door onze eigen grootsheidswaanzin. Jullie eigenste scriptor 1 debuteerde er namelijk voor het eerst, maar wel met enkele waardeloze artikels.

Jaargang 9 - Nummer 2 Waarom Dilemma 2? ‘Cause Freek Brae

DILEMMA • 19

D

Essentie

ckman, mister sexy in eigenste persoon, door de twee nieuwbakken, hitsige scriptoren een microfoon werd voorgehouden.’

Enkel en alleen daardoor is dit de opmerkelijkste Dilemma die Elke Janssens en Sarah Vandoorne voortbrachten, maar natuurlijk kun je hun werk niet enkel tot deze Dilemma herleiden. De editie wordt een prachtige samenvatting van interessante stukken en blijft doorgaans grappig met sérieux afwisselen. Met het aftreden van Arno van Vlierenberghe nam Dilemma ook afscheid van mede-dichter Robin Ramael, die de opmaak verzorgde.

De scriptoren gingen op zoek naar een nieuwe lay-outer en kwamen uit bij de professional Meindert Peirens. Hij hield het taakje jammer genoeg slechts drie Dilemma’s vol alvorens het over te dragen aan Laurens DeBlock. Leuk weetje over Braeckman: “Ik heb genoeg cafés dichtgedaan, maar ik was niet het soort varken dat zich blauw blowde. Van wat rock-’nroll hield ik wel, maar het moest allemaal wat gecontroleerd zijn. Niet sexy hé?”- Oh jawel hoor, Freek.

Jan Bogaert ADVERTENTIE

DILEMMA • 20

Dilemma Jaargang 8 - Nummer 3

Dilemma Jaargang 9 - Nummer 2

D

Esse ntie

Artikels uit de oude doos 2009-2010

Dilemma doet D rwin

“Tomorrow never comes until it’s too late,” gaat de tekst van het nummer ‘Six days’ van DJ Shadow, en mijn kop eraf als dat niet van toepassing is op de onvermijdelijke deadlines waarmee scriptoren steeds te kampen hebben. Dilemma komt alleen tot stand met veel bloed, zweet en tranen, dampende potten koffie in de nacht, gekraakte blikjes Red Bull voor de blauwige gloed van een computerscherm, en inspiratie van het moment. Als de deadline nadert, begint de bedrijvigheid in het scriptorenkamp meer weg te hebben van de Zesdaagse Oorlog dan het ingehouden nummer van DJ Shadow, en deze traditie houdt reeds zes jaar stand. Vorig jaar werd nog uitgebreid het lustrum van Filologica – en dus ook Dilemma – gevierd, maar omdat men in deze verzadigde tijden van cultuurrecyclage maar niet genoeg kan krijgen van nostalgie, en ik bovendien een wandelend archief ben van nutteloze kennis, werd ik uit mijn donkere krochten gehaald om jullie door het papierenmuseum van jullie lijfblad te gidsen.

De voorouders Lang voor er sprake was van Filologica, hadden ook Germania en Romania een blad, en die boekjes heetten sinds mensenheugenis de Germaniak en de Romaniak.

Beiden waren bijzonder knullige blaadjes die verschenen in A5-formaat en gemaakt werden in MS Word. Zonder kwaad te spreken over de doden, waren die publicaties in weinig verschillend van de uitgaves van andere kringen aan de Blandijn, en beperkten ze zich tot enkele flauwe insidergrappen, trieste mopjes over proffen en hier en daar een tekst van een windbuil met literaire ambities. Waar de Romaniak aan deze folklore zou vasthouden tot het bittere eind, veranderde de Germaniak omstreeks het jaar 2000 in Literatuurlijk, dat in zijn eerste jaargang ook het onderschrift “Van nu en nooit meer” meekreeg.

Er werd komaf gemaakt met de knulligheid, en voortaan werd volop de kaart getrokken van het literaire, kwestie van aan ouderwetse volksverheffing te doen voor de ongewassen massa’s. Er stonden nooit foto’s in.

Tegen 2003 was het vet echter van de soep, en was de kwaliteit van Literatuurlijk er sterk op achteruit gegaan. Ook werd her

“Op heel veel manieren legde Literatuurlijk (l.) de grondslag voor Dilemma (r.)”

en der gemord dat het blad te pretentieus was. Een scriptor bestond het een ingestuurd gedicht te weigeren “omdat het niet rijmde”, en de knulligheid was opnieuw langs een achterpoortje binnengeslopen met pijnlijk ongrappige presidiumvoorstellingen die grossierden in clichés en taalfouten. In het laatste jaar van Germania onderging Literatuurlijk daarom een extreme make-over. Voortaan verscheen het blad in A4-formaat, stonden er foto’s in en was men overgestapt op MS Publisher. Ook de toon werd een stuk luchtiger en cynischer. Het hoogtepunt was een speciale Valentijnseditie op A5-formaat, één voor mannen en één voor vrouwen.

Op heel veel manieren legde de laatste

Literatuurlijk de grondslag voor de latere Dilemma. Intussen galoppeerde de Romaniak onverdroten verder, met slechts één nietje in de rug, grote foto’s om het gebrek aan tekst te verdoezelen, en vele ellendige grapjes.

Dilemma De keuze voor de naam Dilemma viel vrij laat in 2004, toen men al bezig was aan het eerste nummer, en riep bij een aantal mensen van de oudere garde heel wat weerstand op. Zoals later bleek, hadden de oude zakken ongelijk. Dilemma was opnieuw een stap voorwaarts in de professionalisering van de lay-out, en er werd gekozen om wat minder zwaar op

DILEMMA • 21

D

Essentie

tekst en actualiteit te focussen. Het resultaat was een slanker blad dat aangenaam oogde, maar voorlopig geen grenzen meer verlegde. Iets dat Dilemma de eerste twee jaar echter wel leek te achtervolgen, was het uitvallen van scriptoren. In het eerste jaar haakte één van de scriptoren af door langdurige ziekte, en een andere scriptor werd het jaar daarop uit het presidium gezet.

In de jaren die volgden, drukten scriptoren weliswaar hun persoonlijke stempel op Dilemma door hun eigen gevoel voor humor, lay-out of artikelkeuze te introduceren, met wisselend succes. Toch bleven enkele zaken constant en uniek voor het blad van de studenten Taal- en Letterkunde. Dat was enerzijds de ruime aandacht voor cultuur, en anderzijds ook het verfijnde taalgevoel.

Omstreeks 2006 werd een moderner lettertype geïntroduceerd, en somewhere down the road werd het blad ook gratis.

Geloof het of niet, maar vroeger moest er één euro voor neergeteld worden, wat meestal diende om het verlies dat Filologica (of Germania, of Romania) aan het blad leed toch deels te kunnen dekken, maar aangezien Filologica door een wijzer financieel beleid en betere sponsoring de laatste jaren zwemt in geld, kan dat er wel van af. Meer nog, waar vroeger scriptoren en hun redacties ploeterden om vier edities uit te brengen per academiejaar, zit men nu aan een gemiddelde van zes edities.

Een conclusie van een oude man Ik sta zelf reeds enkele jaren grotendeels buiten het studentenleven en breng het merendeel van mijn dagen door met mensen die nog ouder zijn dan ik. Ik heb Corporatese leren spreken, en velen onder mijn vrienden zijn intussen getrouwd of hebben in elk geval al meer dan vijf jaar seks met dezelfde persoon (hoop ik).

Toch zijn me ook vanaf de zijlijnen enkele dingen opgevallen aan Dilemma, die ik als erelid netjes in de bus krijg, of soms persoonlijk mag ontvangen van ijverige presidiumleden. Bij die opvallende feiten horen zowel constanten als evoluties: Toenemende professionalisering: de nieuwbakken generatie studenten van

DILEMMA • 22

’09-’10 kan het zich misschien moeilijk voorstellen, maar Filologica en haar voorgangers waren in vroegere jaren op vele vlakken hopeloos amateuristisch en dit gold a fortiori voor het blad. Dat had enerzijds te maken met budgetbeperkingen, maar ook met een andere mentaliteit.

Ik kan die evolutie als volbloed serieuze mens alleen maar toejuichen.

Insiders: Dilemma zal altijd de kritiek blijven krijgen dat het zich nogal snel navelstaarderig gaat gedragen, vooral als het hoogseizoen van de pop poll eraan komt. Hoewel dit misschien frustrerend of enerverend kan overkomen voor leden die niet steeds in de kijker lopen, is het echter enorm simpel om zelf in het blad te raken als je daar tijd en moeite in wil investeren. Dat dat je hoogste streven is, zou weliswaar enorm debiel zijn, maar het komt er vanzelf bij eens je je wat vaker laat zien op de ruime waaier aan activiteiten die het georganiseerde studentenleven te bieden heeft.

Meer en meer en meer: De redacties worden steeds ruimer, het aantal nummers per jaar stijgt, en ook de variëteit aan artikels is toegenomen. Er klinkt her en der soms gemor dat de scriptoren graag weekbladen als Humo achterna hollen qua stijl, en ook niet elk experiment is even geslaagd, maar qua zuiver leesvoer is Dilemma alleszins een aangename brok ontspanning geworden die het pessisme dat mijn latere studentenjaren overheerste (“Het semestersysteem, o nee!”) volledig teniet heeft gedaan.

Ongetwijfeld zullen er nog incompetente scriptoren komen die Dilemma terug zullen herleiden tot een triest blad vol onbegrijpelijke insideranekdotes en van internet gestolen cartoons, maar er zullen evenzeer nog scriptoren komen die het blad radicaal van koers zullen doen wijzigen en het weer één van de interessantere bladen van het Gentse studentenleven zullen maken. Als voormalig scriptor en volleerd man met langzaam terugwijkende haarlijn verheug ik me daar zelfs al op.

Jeroen Meuleman, Prosenior

D

Esse ntie

Proscriptoriaal Vijftien proscriptoren telt Dilemma. Vijftien. In deze rubriek laten we er echter maar zes aan het woord. Dilemma kende namelijk vijf jaar geleden een erg belangrijke ommekeer, onder andere door een geheel nieuwe lay-out. Het was een beetje zoals Extreme Makeover maar dan minder melig. We besloten dan ook maar de scriptoren van de afgelopen vijf jaar eens het woord te geven, en hen te laten vertellen over hun Dilemma-ervaringen. Nostalgie en wrokgevoelens galore!

Lore Aertsen (08-10) Het moet zo’n vier jaar geleden zijn dat ik mijn laatste stuk voor Dilemma schreef.

Toch voelde het heel vertrouwd aan toen ik me achter mijn laptop zette om dit tekstje neer te pennen. Het staren naar het witte vlak, zoekend naar de juiste zin om mee te beginnen. Niet helemaal tevreden zijn met je eerste zin, maar toch verder schrijven, omdat je weet dat je wellicht toch niets beters zal kunnen verzinnen tegen de deadline. De hete adem van de deadline constant in je nek voelen. Zelf de deadline overschrijden en ondertussen iedereen haten die jou hetzelfde durft aandoen. (Bij dezen: sorry, scriptores, voor het overschrijden van de deadline. Ook sorry aan iedereen die ik ooit gehaat heb voor het overschrijden van de deadline.)

Overwegen om het snel op te lossen door gewoon een Tumorbeerstrip te maken in plaats van een tekst te schrijven, omdat je weet dat je dat wellicht beter kan. Het toch maar niet doen, omdat verschillende mensen dat ten stelligste afraden. (Waarom? Geen enkel idee.)

Dan toch eindelijk de vooropgezette woordlimiet halen. De hele handel kunnen doorsturen naar de drukker. Ongelofelijk fier zijn als je het eerste afgedrukte exemplaar uit de doos haalt en doorbladert. Je medescriptor een welgemeende high five geven.

Dat was Scriptor zijn, jaren geleden. Dat is het nu waarschijnlijk nog steeds.

Bloed, zweet en tranen is misschien wat te veel gezegd, maar je ziel, die steek je er toch wel in, in zo’n blaadje. Ook nu nog

lees ik met plezier Dilemma. Niet zonder enige trots zie ik dan af en toe hoe bepaalde ideetjes die ik jaren geleden samen met Teun of Martijn lanceerde opnieuw opduiken – of zelfs overleefden tot de dag van vandaag. Dat je toch echt al wel iets bereikt hebt in het leven, denk je dan.

Ondertussen ben ik leerkracht – ja, ik ben zo’n filoloog. Ik dwing dus nog steeds op gezette tijden een heleboel mensen om de door mij opgelegde deadlines te halen.

Komt die ervaring toch nog goed van pas.

Lore Aertsen

Steven Delarue (08-09) Het moet ergens op een warme aprilavond in 2008 geweest zijn. In de Amber is het broeierig heet, en hoewel de sfeer uitgelaten is, hangt er ook een voelbare spanning. Een penetrante alcoholgeur met een hint van angstzweet, zo je wil.

Dat krijg je als je presidiumverkiezingen combineert met een cocktailavond – om overwinningen te vieren, en nederlagen te verzuipen. Enkele weken voordien had ik nog naast het Vicepresesschap gegrepen, maar ik zocht en vond al snel een nieuwe uitdaging: Dilemma. Ervaring had ik in mijn ogen al zat: omdat ik me blauw ergerde aan taal- en schrijffouten – nog steeds trouwens, maar nu word ik daar gewoon voor betaald – kreeg ik in het najaar van 2006 de eindredactie van het blad in handen, en ik leefde me uit in rubrieken als Nieuws uit de moestuin, waarin de knolvenkels en rammenassen van deze

wereld werden aangeprezen, en Teuns Toffe TaalfoutenTopic, een uitloper van de gelijknamige thread van het Filologicaforum waarin de verzamelde taalpolitie zich thuisvoelde. Maar dat was allemaal niet genoeg: het moest méér zijn. Méér tekst.

Méér artikels. Méér foto’s.

In Lore vond ik een perfecte partner-incrime om dat alles te verwezenlijken, en toen we op die warme aprilavond ook effectief werden verkozen, beraamden we in al onze Sturm und Drang dezelfde avond nog wilde plannen, nieuwe rubrieknamen en van de pot gerukte stripfiguren. Toen de laatste alcoholnevels waren opgetrokken, hielden we in de Kelder, de Brug en het pc-knooppunt – toen dat er nog niet uitzag als een vertimmerd kraakpand – lange preliminaire redactievergaderingen.

We trokken Martijn aan in de hoop dat

DILEMMA • 23

D

Essentie

je dit jaar aan Dilemma ook effectief zou zíén dat het in Indesign werd gemaakt.

Tijdens laatavondmarathons in ons kelderlokaal brachten we Glenn De Brugbeker tot leven. Airbrushten we Tumorbeer in het mooiste bruin dat MS Paint ons kon bieden. Verzonnen we zelf de mopjes voor Achterklap – niet het enige dat we dat jaar van Humo hebben gepikt – omdat er via de site gewoon niets binnenkwam. Gooiden we dat afgrijselijke Trebuchet buiten, ten voordele van het toen nog hippe Calibri.

Het waren andere tijden toen, bedenk ik me nu vaak, maar tegelijk is er misschien niet zo heel veel veranderd. Muffige leslokalen vormen nog steeds mijn natuurlijke habitat, de koffie- en cola-automaten zijn nog steeds mijn voornaamste vorm van troost, en de adrenalinerush die ik voelde toen een Dilemmanummer finaal moest worden klaargestoomd, die voel ik nog steeds. Alleen is het geen Dilemma, maar een doctoraat. Méér tekst. Méér artikels.

Méér bronnen.

Ik wens Filologica en Dilemma een gouden toekomst toe.

Steven Delarue

Martijn Dentant (09-10)

toen misschien vier knopjes kende of zo), gezet in Calibri — Calibri godbetert. Martijn, je had beter moeten weten. Deadlines die schaamteloos drie keer overschreden werden, ambras met redactieleden over slechte stukken, ambras met presidiumleden over misplaatste foto’s — om over de ambras met de medescriptoren nog maar te zwijgen.

Maar wat een prachtige, gouden tijd. We hebben elke editie opnieuw ons hart in die boekjes gelegd. De ontelbare nachtelijke uren die ik er samen met Steven en Lore (eerst als lay-outer, dan als Scriptor) ingestoken heb, waren de mooiste van allemaal. Het was de prioriteit waarvoor alles moest wijken. En gloeien als mensen zeiden dat ‘dit toch wel een hele goeie Dilemma was’. En de trots die we eruit haalden te weten (lees: schatten) dat ons boekje met voorsprong het beste van het hele FK was. En de geur van een vers geprinte editie, nog warm van de kopieermachines.

En een onbekende door de Blandijn zien lopen met één van jouw boekjes onder zijn arm.

Die paar legendarische artikels of rubrieken die het collectief geheugen hebben gehaald. En ergens ook wel het idee dat we — op één of andere manier — onze stempel gedrukt hebben op de wereld.

Ik mis het nog elke dag. Als ik ooit in een job terechtkom waar ik half de voldoening van een afgewerkte Dilemma krijg, dan blijf ik voortaan kamperen op kantoor.

Martijn Dentant

Arno Van Vlierberghe (10-12)

Dilemma, o Dilemma.

Ik neem er eentje van ons uit de doos en blader er even in. Ai. Matige artikels, flauwe opiniestukken, slechte grapjes. Een layout die knullig in elkaar is gebokst (in InDesign, waar ik

DILEMMA • 24

Waarom lezen jullie dit? Aan welk stereotype denken jullie nu te voldoen? Aan welke grootouder hebben jullie het leven te danken? Roofmoord is een goede omschrijving van de geboorte, zei een Proscriptor van dit blad ooit eens. Omdat hij jullie – de lezers, de brave zielen, de mensen voor wie zwartgeverfde vingernagels symbool staan voor rebelsheid maar neen o neen niet mogen worden geassocieerd met al die andere miljoenen vrouwen en mannen die wel eens met z’n allen non-

conformistisch plegen te zijn. Maar het moet gezegd: jullie zijn anders dan het restvolk, jullie nemen de moeite om dit stukje tekst te lezen, terwijl zo walgelijk veel topliteratuur op jullie ligt te wachten in de lokale vestiging van Polare. Liggend op een stoffige plank wacht een boek op de mentale ejaculatie van een onbezonnen, zwaar verwend individu – een dokterszoon, een juristendochter, een kind dat de omvang van de Gouden Erfenis van mams en paps net iets te zorgvuldig bijhoudt. Ergens in een donker, naar zweet en weed ruikend hol zit de volgende Ivo Michiels of David Foster Wallace naarstig te niet-schrijven aan een vuistdik boek dat jullie kinderen half gaan lezen wanneer ze in de voetsporen treden van hun ouders en aan een opleiding Taal- en Letterkunde beginnen. Veel gaan ze daar leren. Ergens in de gangen waar papa en mama hebben leren denken en mijn vriendjes en vriendinnetjes praten altijd over de vele boeken in huis die papa graag in de woonkamer wil hebben maar mama wil dat niet want ze kan niet goed tegen stof, pastelkleuren en de ‘postmoderne ironie’ waar papa het altijd over heeft. Nee hoor, de postmoderne ironie van papa is passé, maar geen ziel die het hem durft te vertellen. Jarenlang heeft ook dit blad zich nog gewenteld in het slijk dat onze ervaring van de werkelijkheid onzuiver maakt. Uitzonderlijk was er een hoofdredacteur die op het vaandel van dit blad plaats ruimde voor oprechtheid en ernst. Lethargisch luisterde hij naar de klachtzang van mening analfabeet. Loze inside jokes en vettige circle jerks werden onherroepelijk gevulgariseerd tot op het punt dat eersteen tweedejaars – groen achter de oren en een buik vol ruimte voor onzin – enkel met hem over literatuur en poëzie konden praten. Iemand met integriteit – een begrip dat sindsdien enkel nog bij een potje Scrabble wordt opgezocht. Een ergerlijk figuur, dat staat vast. Nochtans ging er wel

D

Esse ntie

veel liefde schuil achter de verzen en pseudosatirische stukken die hij maandelijks onder invloed schreef. Ook veel afgunst, gal en slecht verteerde vetes met pedante toneelschrijvers. Gelukkig komt het goed: alles komt altijd goed, ook met jullie die nog zo enorm lang moeten vechten dit is een zwartgallig, prozaïsch acrostichon aan iedereen de groetjes doei.

Arno Van Vlierberghe

Arno De Wispelaere (10-11) De allereerste keer dat ik een Dilemma opensloeg, kan ik me tot mijn grote spijt niet meer voor de geest halen. Ik heb er in de loop der jaren dan ook ettelijke duizenden de revue zien passeren, om het met enige overdrijving te stellen. Maar het eerste moment dat het blad van de VTK, aka de burgies, in mijn pollen belandde, ligt me wél nog vers in het geheugen. In een notendop: een schotelvod op lelijk glanzend reclamepapier, volgepropt met idiote wist-je-datjes en schreeuwlelijke foto’s, dat alles vormgegeven in een lay-out waarvan de doorsnee Annoncenblad-redacteur zou zeggen: “Goeie grutjes, gaat daarmede naar den oorlog.”

ietwat verouderd aandoende lay-out, tot een cultureel en humoristisch hoogstaand magazine dat er tot in de puntjes verzorgd uitzag – het had zelfs labeltjes bovenaan op de pagina’s. Ik herhaal: labeltjes!

Ik herinner mij de gestage professionaliseringsgolf in het correctorteam, de ingebruikname van InDesign en zelfs de oprichting van de archiefkast genaamd Dilemma Online (die door de opkomst van het veel handiger gebleken Facebook evenwel geen al te lang leven beschoren was).

En Dilemma leiden (lijden?)? Dat was journalistiek avant la lettre. Tot diep in de nacht de deadline pushen. Sloten koffie binnengieten om vervolgens voor de tigste keer diezelfde vergeetachtige redacteur op te jagen. Toetsenborden kapotslaan van frustratie omdat er bij de zevende proeflezing alwéér een dt-vaut opduikt, of een verk-eerde splits-ing. Of omdat een misnoegde geïnterviewde op de valreep nog een resem aanpassingen doormailt.

Kortom: stress. Veel stress. Maar wel: de mooiste stress van ons leven.

Arno De Wispelaere

Maxim Mommerency (11-12) Dat sportjaartje had me wel deugd gedaan. Veel deugd. Dat was amusant. Toch wreef ik mij in de spreekwoordelijke ‘pollekes’ dat ik aan een scriptorjaar mocht beginnen. Met die boomlange kerel daar, die ene die ik eigenlijk altijd al een beetje vreemd gevonden heb. Niet dat hij dat erg vond, oh neen, dat vond-ie net een compliment.

Toen drong het voorgoed tot mij door dat Dilemma iets bijzonders was, geen studentenblad als alle andere. Dilemma hield de eer der filologen hoog. Bracht soelaas en verraste. Sloeg vaak in als een bom.

Ik heb tijdens mijn Dilemma-carrière, grof geschat van 2007 tot 2011, het blad een metamorfose weten te ondergaan, heb het in een stroomversnelling terecht zien komen. Van een licht gestoord, tegen de schenen schoppend satireblad in een

Altijd vooruitstrevend naar verandering en aanpassingen om het geheel beter te maken, hebben we toch een en ander aangepast naar onze eigen literaire smaak.

Interessante interviews, lang vergeten cultfiguren, bodemloze poëzie van eigen bodem en tegen de schenen schoppende columns. Tenenkrullend pedant. Die fucking column ook. De lezende vriendjes. Ik val nog steeds steil achterover van in wat voor literaire schepsels Scriptor 1 me daar heeft doen grasduinen. Gelukkig is dat zo’n rubriek die zichzelf wel schrijft. Nu,

dat vat dat hele jaartje wel samen: tenenkrullend pedant.

Ergens was ik wel opgelucht dat ik de fakkel kon doorgeven aan (ej) en (sv). Rust in mijn hoofd. Rust in mijn leven. Ander en beter? Misschien. Ander en sympathieker? Waarschijnlijk. Ander en pedanter?

Dat valt te betwijfelen. U kan zelf de balans opmaken.

Kijk, dat scriptorjaartje heeft me ei zo na in een existentiële crisis geworpen. Maar, zo leerde ik snel achteraf, dat is de bedoeling. Dat is wat Dilemma met je doet. Zo hoort het. Het bezorgt je pedante voldoening, en dat is het enige gevoel dat telt als je met Dilemma bezig bent. Dan heb je het goed gedaan. 11-12 was een goed jaar.

Maxim Mommerency

Sarah Vandoorne (12-13) Memoires van een Proscriptor beginnen bij het begin. Mijn leerkracht Nederlands had indertijd nog mijn schrijftalent bejubeld wanneer ik te pas en te onpas een artikel in het schoolkrantje publiceerde, maar het betreden van het schrijverspantheon dat zich ook wel de Blandijnberg laat noemen, dat zou precies toch andere koek zijn. Niet dat ik zo’n groot fan ben van Brusselmans of Lanoye, maar zij zijn toentertijd toch maar mooi in de redactie gaan zetelen, en vast niet met knikkende knieën. Ik heb dan maar mijn stoutste schoenen uit de kast gehaald en vooral een grote mond opgezet. Het schijnbaar briljante idee dat zich in mijn hoofd aan het vormen was tijdens de allereerste redactievergadering die ik ooit bijwoonde, zag er ongeveer zo uit: een jaarrubriek over dronkenschap (en de hilarische uitspraken die daarmee gepaard gaan) op cantussen. Eerlijk, ik zocht gewoon een excuus om verantwoord voor de eerste keer in mijn universitaire carrière dronken te worden. Achteraf gezien lang niet zo briljant: van de rubriek is nooit iets in huis gekomen, maar na drie jaar en heel wat (al dan niet dronken) universitaire avonturen later heb ik wel zelf de hoofdverantwoordelijkheid van Dilemma in

DILEMMA • 25

D

Essentie

handen gekregen. En dat samen met mijn lieve collega, alsook samen met het leukste presidium dat ik me kon wensen. De ideale manier om mijn Blandijnopleiding mee af te sluiten voor ik in mijn nieuwe opleiding aan wereldverbetering zou gaan doen (niet bijster goed aan het lukken, trouwens).

Eind vorig jaar moesten Elke en ik Dilemma uit handen geven, aan twee onnozelaars dan nog, die graag naar hiphop luisteren en de hele redactie aanzetten tot hun dagen te vullen met de dolle fratsen van enkele wereldberoemde komieken.

En tussendoor nog eens te diep in het glas kijken in de Trollenkelder ook. Nu ja, in dat laatste kan ik wel inkomen. Ik heb nooit eerder een Dilemma uit de beginjaren van Filologica gezien, laat staan dat ik ooit de voorlopers van Germania of Romania onder ogen ben gekomen, maar me dunkt dat het blad op tien jaar tijd de ene (r)evolutie na de andere doorstaan heeft, om op deze manier, met deze welgekozen inhoud, lay-out en hopelijk zonder die occasionele spelfout, in jullie handen te belanden, liefste oude rot of nieuwbakken filoloog. We mogen er verdorie ferm fier op zijn. Welkom in je tienerjaren, Dilemma.

Let the good times roll.

Sarah Vandoorne

ADVERTENTIE

goed en goedkoop drukwerk

DILEMMA • 26

D

Esse ntie

10 jaar Dilemma, dat verdient een pluim.

MARIAKERKE EVERGEM DESTELBERGEN

Brugsesteenweg 528 Kwadeweg 84 Dendermondesteenweg 488

Tel. 09/226 25 49 Tel. 09/335 50 03 Tel. 09/228 30 98

Open van dinsdag tot zaterdag van 9.30 - 12.00 uur / 13.30 - 18.00 uur. Gesloten op zondag en maandag.

Als jij er beter uit ziet, ziet alles er beter uit.

DILEMMA • 27

www.vijgeblad.be

D

Interview

Dilemma’s iconeninterviews

Q

In een Lustrumdilemma horen nu eenmaal artikels die oude koeien uit de sloot halen. Maar net zoals je oma kunnen die artikels erg droog zijn, wat natuurlijk helemaal los staat van dit artikel, want dat is as moist as it gets. Dilemma bezocht een prosenior die niet aan een zeldzame vorm van schizofrenie lijdt. ¿Que? vraag je je misschien af. Awel, wij hebben prosenior Jeroen Meuleman, Q voor de vrienden, ofte Anton Voloshin voor de bewonderaars, geïnterviewd en het resultaat is een samenraapsel van interessante anekdotes, een obscure decaan, en gewoonweg een tekst die het waard is om te lezen. Vraag jij je soms ook af waarom het filologicalied zo lang is of vanwaar dat fleurige, gayprideachtige lint vandaan komt of waarom Q eigenlijk Q heet?

De allereerste presidia van Filologica Je was eerst cultuur in het presidium van Anne Bosman, en vervolgens heb je de taak van Maarten Geeroms als VicePreses overgenomen. Wat is het verhaal daarachter?

Q: “Aanvankelijk ging ik eigenlijk niet eens deel uitmaken van het presidium.

Bij de eerste verkiezingen kwamen zowel Anne als ik op voor Preses. Het presidium van Germania en Romania stemde die verkiezingen. Anne heeft toen gewonnen met steun van Romania. Ik was zeer teleurgesteld, en mijn plan was om niet meer in het presidium te gaan. Ik zag dat niet meer zitten. Anne heeft toen zelf haar presidium samengesteld, uitzonderlijk niet via verkiezingen, en ze vroeg mij persoonlijk of ik niet in het presidium wou.

DILEMMA • 28

Ik wou dat doen op voorwaarde dat ik Cultuurpreses mocht worden en de vrijheid kreeg om alle evenementen te organiseren die ik zelf wou.

Nu, het probleem was dat Anne niet de gemakkelijkste persoon was om mee om te gaan en Maarten was nogal passiefagressief. Hij had onder andere eens een heel lange en verwarrende brief geschreven aan Anne, waarin hij zei dat hij tegelijk meer betrokken wou worden bij de beslissingen die genomen werden, maar dat hij ook geen tijd had om veel aan Filologica te spenderen. Anne heeft dan de fout gemaakt die brief tijdens een vergadering voor te lezen aan het presidium.

Maarten kwam goed overeen met de destijdse FK-voorzitter en was bij hem heel de tijd de vuile was van Filologica aan het

buiten hangen. Dat was eigenlijk de druppel die Annes emmer deed overlopen. Zij heeft toen gezegd dat hij zelf mocht opstappen of dat ze een motie (van wantrouwen, nvdr.) ging indienen en dan was de kans groot dat hij sowieso ging buiten liggen. Anne vroeg mij meteen of ik het zag zitten om zijn functie in te vullen. Ik was dat jaar zowel Cultuur als Vice.

Maarten kondigde dan op een terneergeslagen toon in de vergadering aan dat hij uit het presidium ging stappen. Het pijnlijke was dat Anne dan onmiddellijk zei dat ze al een opvolger klaar had, terwijl hij bij wijze van spreken zijn lint nog niet eens op tafel had gelegd. Enfin, super pijnlijk.”

D

Interview

“Op het einde van

de cantus stak ik een speech af waarin ik benadrukte dat we daar zaten uit vriendschap, dat het allemaal niet lang ging duren en dat we elkaar graag moesten zien”

Je zat zowel in Germania als Filologica, wat waren de grote verschillen op vlak van werking?

Q: “De verschillen die er waren, zijn heel bewust gekozen. Van meet af aan was er de vrees dat Filologica eigenlijk een tweede Germania zou worden. Dat was ook een van de redenen waarom de Klassieke Kring er niet bij wou komen. Germania had meer dan dubbel zoveel leden als de KK en Romania samen dus hebben we hard gewerkt om ervoor te zorgen dat er iets ontstond als een aparte Filo-identiteit.

Dit deden we door een aantal nieuwe tradities in te voeren en ook door een aantal dingen over te nemen van Romania. Wat mentaliteit betreft hebben we veel minder de klemtoon gelegd op zwijnerijen. Het draaide eigenlijk vooral om de leden een goed gevoel geven door te zeggen: ‘wij dopen niet, wij zijn er niet op uit om mensen te vernederen, wij zijn geen exclusieve club’. Echt openstaan voor heel veel mensen en zo weinig mogelijk de incrowd uithangen. Dat is trouwens een probleem waarmee elk presidium geconfronteerd wordt, maar het was echt een groot verschil dat we ons best deden van een outreach te doen naar heel veel leden.”

Waren er nadelen verbonden aan de overgang tussen Germania en Romania

naar Filologica? Als in: iets wat in Germania veel simpeler verliep maar moeilijk ging in Filologica omdat er twee kringen samengevoegd werden.

Q: “Als er al negatieve verschillen waren, en dat geldt ook voor de positieve, dan is dat vooral te wijten aan mensen die erin zaten en lag dat niet zozeer aan de tradities of de werking as such. Er waren wel nog veel ‘dinosauriërs’ die nog rondliepen, ex-Germanisten die over alles hun zegje wilden doen. Dat is niet kringgebonden en heeft niks te maken met Germania zelf.

Dus eigenlijk niet.”

Wie was het meest memorabele lid uit jouw presesjaar?

Q: “Het waren er eigenlijk verschillende.

Je hebt waarschijnlijk al gehoord van Heywood De Buck. Onder het presidium van Bart (Peeters, nvdr.) had Heywood mij gecontacteerd om een act op te voeren op het vrij podium. Hij heeft toen een act opgevoerd, een reproductie van een sketch van Rowan Atkinson dat op zich tamelijk grappig is, maar dan had hij daar zelf iets aangebreid. Namelijk een soort van mimespelachtig, iets op ‘Child In Time’ van Deep Purple. In het begin waren mensen zo’n beetje gegeneerd. Omdat het zo lang duurde begonnen mensen gewoon te lachen omdat ze dachten dat het bedoeling

was, en uiteindelijk was iedereen hem gewoon aan het uitlachen. Hij sprak ook enorm snel en had zo’n typisch accent van de rand van Gent. Het is zoals Benoît (Lagae, nvdr.) zegt: Heywood moet je eigenlijk beleven.

Onder het presidium van Anne ging hij dan Sportpreses worden. Net voor Anne haar presidium definitief moest samenstellen belde Heywood haar met de boodschap dat hij niet mocht van zijn ouders.

Er werd dan nog snel een andere Sportpreses gezocht waarna Heywood de volgende dag belde dat hij toch mocht. Anne vond drie sportpresessen wat te veel, maar hij was zo enthousiast en wou echt meewerken, dus hebben we de functie Voetbalpreses voor hem uitgevonden.

Andere kringen hebben daar enorm mee gelachen, maar goed, hij was een Voetbalpreses. Het jaar daarop was hij Scriptor en hebben we hem niet veel later buitengesmeten. Dat was een serieuze kastaar. Hij heeft tijdens de eerste verkiezingen gefraudeerd door stemformulieren van eerstejaars mee te nemen en te zeggen dat hij wel in hun plaats ging stemmen. Dat was toen statutair niet illegaal, en hij vond dat nog grappig ook.

De beste maat van Heywood was ook nog een vrij memorabel lid. Ashok Rao, zijn stooge. Ashoks vader was een Indiër en professor aan de unief. Ashok zelf was een rare, die was heel nerveus en duidelijk niet zo goed op sociaal vlak. Net voor de openingsfuif zaten we in de Kelder en merkte ik op dat Ashok geen enkele shift deed. Hij zei dat hij niet kon komen, hij had iets te doen en we wisten allemaal wat, dus vroegen we hem: ‘Ashok, moet je gaan pingpongen?’. ‘Ja’, zei hij, “dus ik ga nooit op tijd kunnen zijn voor die fuif ”. Hij dacht dat die fuif al om elf uur gedaan ging zijn.

Hij heeft dan een hele avond shift gedaan en lag aan het eind bijna begraven onder bonnetjes.”

Heb je nog veel contact met mensen van je eigen presidium?

Q: “Van mijn eigen presidium niet zoveel. De mensen waarmee ik daarvoor al bevriend was wel, maar de mensen waarmee ik samengewerkt heb, zijn allemaal andere richtingen uitgegaan. Als ik ze zie

DILEMMA • 29

D

Interview

op straat zal ik er wel een goeiendag tegen zeggen maar de grootste vriendenkring die ik eraan overgehouden heb, komt van de twee jaren daarna.”

Ging cantussen leiden makkelijk voor jou?

Q: “Het enige nadeel was dat ik soms last had van mijn stem. Aan het einde van een cantus was ik vaak hees. Maar ik denk persoonlijk wel dat ik dat goed heb gedaan, vooral omdat er de jaren nadien nog altijd over gesproken werd. Ik probeerde altijd zo creatief mogelijk te zijn in mijn ads, en mijn cantussen waren relatief kort.

Ik had ook een heel goede zedenmeester; Ronny, die erom bekend stond dat hij in enorme woedebuien kon ontsteken. Dat was half-angstaanjagend, half-komisch, maar tegelijk ook een heel goede bliksemafleider. Zo’n beetje good cop - bad cop.

Ik had ook een aantal commilitones die ik goed kende en dus ook al wat verder mee kon gaan op vlak van straffen. Voor de rest moet je vooral inspelen op wat er gaande is in de corona. Op het einde stak ik ook een speech af waarin ik benadrukte dat we daar zaten uit vriendschap, dat het allemaal niet lang ging duren en dat we elkaar graag moesten zien. Nu, iedereen was toen al dronken en er waren veel singles, dus het gebeurde nogal eens dat het ontaarde in een muilfestijn. Niet met mij overigens, want het grootste deel van het jaar zat ik in een relatie.”

Het clublied Je bent een van de twee mensen die het clublied van Filologica geschreven hebben. Waarom is het zo lang?

Q: (lacht) “Dat is een kritiek die ondertussen al tien jaar meegaat. Anne had aan Kristof (Vande Velde, pro-Cultuur) en mij gevraagd om dat te schrijven. ‘Die Lore’ is mijn lievelingsnummer, altijd al geweest.

Toen we ons afvroegen hoe lang we het gingen maken, bedachten we dat we als studenten taal- en letterkunde een langer lied mogen hebben dan gemiddeld. Die liedjes van Germania en Romania, hoe geestig ze ook waren, waren vrij onnozel en totaal niet clever. Wij wilden iets clever en ook gestalte geven aan het feit dat we als kring bezig zijn met taal, en zo inclusief mogelijk zijn met de talen. Dus dat is

DILEMMA • 30

“Het draaide er vooral om de leden een goed gevoel te geven. Wij dopen niet, wij zijn er niet op uit om mensen te vernederen, wij zijn geen exclusieve club”

de reden dat het zo lang is. Elk jaar wordt erover gezaagd, elk jaar zijn er geruchten dat ze het gaan veranderen maar dat is nog altijd niet gebeurd.”

Misschien een iets technischere vraag, hoe is het schrijfproces van het clublied in zijn werk gegaan?

Q: “Ik zat in die tijd nog op kot in de Home Vermeylen en Kristof is een avond afgekomen. We hebben dat toen op een avond geschreven, en er later nog wat in geschrapt. Anne vond dat direct redelijk goed en heeft zelf nog een paar wijzigingen aangebracht. Op presidiumweekend hebben we het een paar keer ingeoefend en nog een ding veranderd, denk ik, om beter in het metrum te zitten. Dan was het aangenomen, voilà. Dus we hebben dat op één avond geschreven.”

Wat is het verhaal achter het stukje over die decaan genaamd Johnny?

Q: “Toen wij aan de Blandijn zaten was de toenmalige decaan Johnny Devreker.

Stel je iemand voor die net uit de 18e, begin 19e eeuw binnen is gestapt. Hij had zo’n typisch 19e-eeuwse baard, donkere wenkbrauwen, een soort 19e eeuwse mullet, en hij keek altijd heel kwaad. Hij had ook zo’n vreemde, ouderwetse das aan, een bavet bijna, onder een donkergrijs

kostuum. Over Devreker deden heel veel verhalen de ronde. Hij was een enorme vrouwenhater en stond erom bekend dat hij van die uitspraken deed in de les. Zo toonde hij de Sabijnse Maagdenroof en zei dan zoiets als: ‘dat was in de tijd dat meisjes nog niet graag verkracht werden’ (Marcel uit algemene geluiden van ongeloof). I know. Devreker ging op examens naar het schijnt ook volledig loco. Zo zou hij tergend traag voor studenten hun neus zichzelf een glas cola uitgieten, of zou hij naar het schijnt zelfs tegen een meisje hebben gezegd: ‘uw punten gaan afhangen van uw decolleté’.

Nu kom ik bijna aan de climax van het verhaal. Over hem deden dus ook andere geruchten de ronde. Het schijnt dat hij uiteindelijk zo’n bittere vrouwenhater geworden was omdat hij ooit een vrouw had die zou vermoord zijn, en hij zou daarvoor zelf een tijdje in voorhechtenis hebben gezeten. De geruchten die daarover de ronde deden waren dat hij ofwel wist wie het gedaan had maar dat nooit heeft kunnen bewijzen, ofwel dat hij het zelf gedaan had. Er was een versie dat hij haar had vermoord in bad, en een andere versie dat hij haar had vermoord met een bijl. Een maat van mij heeft dat eens onderzocht en er is effectief een boek over geschreven. Je kan

D

Interview

het niet vinden in de boekentoren, obviously, maar wel in de Zuidbibliotheek. Het heet zoiets als, ‘Warme Liefde, Koud Staal’.

Wat er in werkelijkheid was gebeurd was dat Devreker een maîtresse had, de vrouw van de baas van Sidmar. Die baas heeft die verhouding ontdekt en heeft zijn vrouw doodgeschoten met een pistool. Devreker heeft dus in voorhechtenis gezeten omdat hij ook ondervraagd werd. Hoe zo iemand decaan geworden is, is mindboggling.”

We hebben in deze Dilemma ook BP (Bart Peeters, prosenior Germania, nvdr.) geïnterviewd en van hem moesten we aan jou het meest epische BP-verhaal vragen.

Q: (Lacht) “Ik ken Bart al tien jaar ondertussen, hij is een jaar ouder dan mij. Goh, het meest epische BP-verhaal. Dat is een lastige vraag. Ik zal wat kleinere anekdotes aaneenrijgen: Bart is ooit wakker geworden op zijn kot zonder dat hij wist hoe hij thuis was geraakt. Al zijn lichten stonden aan en hij was enkel gekleed in twee pulls en een T-shirt. Hij had dus geen ondergoed en geen broek aan maar wel kousen.

Dat vond ik toch een redelijk grappig verhaal.

In de tijd van de voorloper van Dilemma hadden we rond Valentijn een nummer uitgebracht in een kleiner formaat: één voor de mannen en één voor de vrouwen.

De vrouwelijke redactieleden maakten die voor de vrouwen en de mannelijke die voor de mannen. We zijn toen op het lumineus idee gekomen om porno te recenseren. We hadden drie pornofilms gehuurd in de Roxy, die ik natuurlijk naar de kassa moest brengen want de rest wou niet. BP was één van de mederecensenten en we zijn die films op zijn kot gaan bekijken. Er was iemand notities aan het nemen en wij gaven commentaar terwijl de film bezig was. De film heette trouwens Kleopatra: Die schwanzgeile Königin (lacht). Plots wordt er geklopt op de deur door een van zijn vrouwelijke kotgenoten.

Razendsnel gaat het scherm van die computer af en zitten we daar met vier man ongemakkelijk naar een zwart scherm te kijken.

Wat nog? Ahja, bij pappenheimers zong BP op het einde altijd ‘Wir trinken einen

halben Piet in Bier’ en samen met zijn maat Ronny (Maarten Van Looy, proSport van Filologica, nvdr.) staken ze hun lul in hun pint. Een traditie die je hen niet kon verbieden. Anna vroeg me nog: ‘we gaan niet meer die piet in bier doen eh’.

Toen het lied dan gedaan was wou Anna ‘Lied Ex’ roepen, maar BP stak toen razendsnel toch zijn piet in zijn pint en begon weer ‘Wir trinken eine halbe Piet in Bier’. Ik heb toen gezegd ‘Zie Anne, laat hem gewoon’ (lacht).”

Post-filologicaleven Hoe heeft Filologica uw verdere leven beïnvloed?

Q: “Twee dingen. Enerzijds, ik weet nog dat de Preses van Germania een toespraak gaf en ik dacht: ‘ik kan dat ook’. Dat is eigenlijk redelijk arrogant om zoiets te denken. Maar iets kunnen organiseren en een vereniging leiden waren wel dingen waarvan ik dacht dat ik het zou kunnen.

Uiteindelijk was het Preses-zijn een beetje een bewijs voor mijzelf dat ik zoiets kon.

Wat ik vooral geleerd heb is organiseren:

contacten onderhouden, de praktische zaken, de politieke spelletjes, en zo. Vooral lifeskills eigenlijk. Ik ben nooit een heel goede student geweest, maar Filologica heeft mij op dat vlak veel geleerd en beïnvloed. En euh, ik heb er in de tijd ook een aantal lieven aan overgehouden.”

Hoe gaat het met het schrijven van jouw boeken?

Q: “Goh, wel goed, maar traag. Ik ben nog altijd zeer productief. De bedoeling is dat ik eind dit jaar, of volgend jaar naar uitgevers ga proberen stappen. Voor de rest heb ik regelmatig bezoek op mijn blog, en via Twitter onderhoud ik contact met mensen en organisaties die bezig zijn met schrijven. Maar het gaat allemaal zeer traag vooruit, wat soms frustrerend is, want dat is altijd mijn ambitie geweest, schrijven.”

Vanwaar komt het schrijverspseudoniem Anton Voloshin?

Q: “Een erg saai verhaal, maar het heeft een interessant staartje. Het probleem is dat Jeroen Meuleman een niet zo ongewone naam is. Er zijn nog mensen met

DILEMMA • 31

D

Interview

mijn naam, wat leidt tot vrij hilarische e-mails in mijn inbox. Soms krijg ik van bepaalde dames e-mails waarvan ik denk “oh” (lacht). Ik hou ook niet van mijn eigen naam, en vind het een verschrikkelijk Vlaamse naam. Er is ook een dichter die Bart Meuleman heet dus ik wist wel van meet af aan dat ik een pseudoniem wou.

Ik wist dat ik iets Slavisch wou, omdat ik dat boeiende culturen vind. Ik had ook een hele backstory bedacht en dat was dat mijn moeder mij als jonge baby uit Oekraïne had gehaald, mijn vader was gestorven en mijn moeder keihard had moeten werken om mij een opleiding te kunnen geven aan de universiteit. Ik heb dat verhaal laten vallen maar het pseudoniem wel behouden. Ik heb gewoon uit een lijst met achternamen en voornamen gekozen.

Maar nu komt dat staartje: een paar jaar geleden had ik een relatie met een Amerikaanse PhD-studente in Russische literatuur. Haar overgrootouders waren ADVERTENTIE

DILEMMA • 32

trouwens uit Oekraïne afkomstig, maar zijn daar weggevlucht voor het nazisme.

Zij kende mijn pseudoniem en liet zo eens een off-hand remark vallen dat ze een tekst aan het lezen was van de persoon die mijn pseudoniem geïnspireerd heeft. Blijkbaar heeft er een dichter en schilder bestaan die Maximilian Voloshin heet. Hij wordt gerekend tot de zilveren generatie, de generatie na Tolstoj en Dostojevski enzo. Ik ben daar dan wat van beginnen opzoeken en lezen, best aardige poëzie vond ik, hij was vooral een symbolist eigenlijk. Het zotste van al is dat we dezelfde verjaardag hebben. Echt een gek toeval. Russische namen bestaan uit drie delen en dus af en toe noem ik mijzelf Anton Maximilianovich Voloshin.”

Last but not least. Het eeuwige raadsel: vanwaar de bijnaam ‘Q’?

Q: “Opnieuw eigenlijk minder episch dan je zou verwachten. Veel mensen vragen mij dat en denken dat het iets te

maken heeft met Q-Music of iets dergelijks. Het is eigenlijk zo dat toen ik begon te posten op internetforums, anno 2000, ik voor mijzelf de nickname ‘VainQueur’ genomen had. Dat was genoemd naar een techno dj. Later kortte ik dat dan af als VQ en daarna gewoon Q. Als ik dan begon te posten op het forum van Germania, kende bijna niemand mij en ik vond het wel leuk om achter die anonimiteit, die ene letter, te schuilen. Later ben ik bevriend geraakt met een presidiumlid en die noemde mij altijd Q. Hij stelde mij ook zo voor aan andere mensen en die bijnaam is razendsnel verspreid. Daarom zijn er vandaag nog altijd mensen die mij zo noemen, alhoewel dat een minderheid begint te worden.” www.antonvoloshin.net

D

Interview

TomTom

de GPS van Filologica

Tom Van Steendam en Tom Vandevelde zijn nog steeds bekende gezichten op de Filologische heide, maar hun verhaal begint al veel vroeger dan het huidige, idyllische lustrumjaar. In het academiejaar 2009-2010 was Van Steendam Preses en Vandevelde Sportpreses, maar ook leidden ze samen de cantussen als cantor en zedenmeester. Dilemma vond het een goed idee (we durven dat wel eens hebben) het duo eens op te zoeken voor een interview, en het resultaat is een tekst vol anekdotes en verhalen waar elke Blandijnstudent wel, of net niet, een voorbeeld aan kan nemen.

Hoe ging het er aan toe in het vorige Lustrumpresidium, onder Aäron Maes?

Vandevelde: “Hmm (lacht), hij leidde altijd levendige vergaderingen. Aäron kon een nogal hevige mening hebben over iets en dan was het heel moeilijk om hem op andere gedachten te brengen. Maar langs de andere kant stond ik wel meestal achter zijn mening dus voor mij was dat niet zo erg.”

Van Steendam: “Ik ging wel wat vaker in de clinch met hem wanneer ik een andere visie had, vooral voor praktische zaken en hoe we structurele dingen moesten plannen.”

Vandevelde: “Ik weet wel nog dat ik soms al om zes uur ‘s morgens de grote activiteiten aan het voorbereiden was met Aäron.

Want daar was hij dan ook wel weer heel goed in. Ik heb zelden iemand gekend die harder werkte voor het presidium dan hij.”

Van Steendam: “Zeker met die miserie voor dat openingsevent. We waren toen niet voorbereid op de maatregelen voor de Student Kick Off, die in dezelfde week viel als het openingsevent, waardoor werkelijk alles fout leek te lopen.”

Vandevelde: “Aäron heeft die dag dan constant rondgelopen om dingen op te lossen, samen met Van Steendam, ik en nog wat anderen, en uiteindelijk is het ge-

lukkig dan allemaal nog goedgekomen.”

Van Steendam: “Maar als lid zie je natuurlijk niets van al die miserie. Je ziet misschien ‘s ochtends wat boze mensen rondlopen.”

Vandevelde: “Maar als alles er staat twee uur later en de tap loopt, maakt dat niet meer uit. Dat is het werk dat het presidium hoort te doen.”

Hoe is het idee van een Day Of Doom tot stand gekomen?

Vandevelde: “Ik weet dat nog. We hadden de ochtendcantus al vastgelegd, maar we twijfelden wanneer we de bierbowling zouden plannen aangezien onze planning al zeer vol zat en er nog maar twee data beschikbaar waren. Toen zei iemand: “Waarom niet op die dag?” Maar dat was dus dezelfde dag als de ochtendcantus.

Toen Tom zei “Waarom niet?” kwam dat hem op wat sarcastische opmerkingen te staan, maar je merkte dat er ook heel wat nieuwsgierig enthousiasme in de lucht hing. Toen kwam ik op het idee om er nog een dagdisco tussen te plannen en zo ontstond ‘The Day of Doom’. Vervolgens hebben we nog een aantal extraatjes toegevoegd, zoals de frietjes die je kon bestellen voor ’s avonds. Ook de naam bedenken duurde niet lang aangezien wij al het hele

jaar te pas en te onpas ‘DOOM’ scandeerden. Je kan ‘DOOM’ soms nog steeds zien staan op oudere kielen.”

We hebben die dag nu The Day of Madness (donderdag 27 maart, nvdr.) genoemd, maar het uiteindelijke concept van die dag is nog steeds bewaard gebleven: ochtendcantus, dan dagdisco en eindigen met een bierbowling.

Van Steendam: “Never change a winning concept. Activiteiten veranderen om ze te veranderen, daar geloof ik niet in, zeker niet voor studentenactiviteiten.”

Vandevelde: “Nee ik ook niet, de meeste goeie dingen zijn al uitgevonden. Toch komt er elk jaar wel ergens iets bij. In ons jaar waren dat bijvoorbeeld de dessertavond en de tijdloze, maar een activiteit zoals de studentikoziteitskamp, die we toen heropstartten, ontstond eigenlijk al in de tijd van BP en Ronny, de prehistorie zeg maar. Ook dit jaar, met bijvoorbeeld de LAN-party, zijn er weer erg goeie initiatieven opgestart.”

Ik heb iets gelezen over een bepaalde skireis met een, euh, midden-op-deberg-cantus?

Vandevelde: “Dat was tijdens de allereerste skireis (in ’08-’09 ging Filologica op

DILEMMA • 33

D

Interview

skireis naar La Norma, nvdr.). Toen zaten we in een heel klein gebiedje met 69 km piste, echt heel klein dus. Dat was nog met Ski World, dus nog een reis met een allin formule: gratis drank van 17u tot 23u.

We hadden daar het geluk dat de overige Ski World-gasten, een stuk of acht bij onze groep van veertig, heel meegaand waren.

De mensen van Ski World zelf vonden ons ook geweldig. We konden ons daar alles permitteren en elke nacht bleven we feesten tot 4-5 uur. Volgens mij nog steeds de allerbeste cantus die ik ooit heb meegemaakt. Moeder Midden De Bergen is de ‘club’ die we opgericht hebben om de skireiscantussen te kaderen. Als je refereerde naar die cantus die buiten gehouden werd (met zicht op de bergen), dan gaat het over een ander jaar (’11-’12 geloof ik). We konden toen niet ’s avonds cantussen omdat de zaal bezet was, dus hebben we gevraagd of we als après-ski op het terras mochten cantussen, wat mocht. Die cantus werd halverwege wel lelijk ontregeld toen Nele (De Nollin, nvdr.) haar knie heel zwaar blesseerde bij een dom ongeluk – dat overigens niets met de cantus te maken had – en naar het ziekenhuis moest.”

Van Steendam: “Ze vonden ons zelfs één van de leukste groepen die ze in tijden gehad hadden.”

Vandevelde: “Toen hebben we daar gevraagd of we een cantus mochten houden.

Dat was geen probleem voor hen, ze wilden zelfs meedoen. Maar die cantus was, om het licht uit te drukken; zeer enthousiast. Op een bepaald moment stond iedereen op stoelen, te slaan tegen het plafond om lawaai te maken. De volgende dag kwamen we aan het ontbijt, dat in dezelfde zaal was, keken we omhoog en zagen dat het plafond helemaal vol stond met zwarte handen.”

Van Steendam: “Yeah, thrashed the place.

We stonden daar dan ook op tafel te dansen.”

Vandevelde: ”Ah, dat doet me denken aan een andere anekdote. Naast de eetzaal was er een kleine cafézaal, waar we onze feestjes hielden. Er stonden daar grote houten tafels, waar ook wel eens op gedanst werd.

Maar toen na de cantus één van die gasten die niet bij onze groep hoorde, hij woog zeker 120 kg, dat wou proberen, ging het fout en brak de tafel! Kenny Wannin (proSport, ’07-’08, nvdr.), stond daar net naast en kreeg die tafel tegen zijn arm. Hij was echter behoorlijk beneveld en besefte het amper. De volgende morgen werden wij allemaal nog heel happy wakker en Kenny

DILEMMA • 34

Tom Vandevelde

“Wij probeerden altijd aan een hoog tempo te cantussen. In plaats van constant te moeten roepen en dreigen, zorgden we gewoon dat onze liedjes goed aansloten zodat mensen weinig dode momenten hadden”

zei: ‘Ik ga toch eens douchen want ik voel mij wat suf ’. Kenny stapt dus de douche in en opeens horen we hem luid roepen: ‘aaaaah, wat heb ik aan mijn arm?’. Bleek dus dat er een heel stuk van zijn arm afgeschaafd was (lacht).”

Hoe is het contact trouwens met jullie pro-presidiumleden?

Van Steendam: “We zijn vorige week op weekend geweest met basically drie kwart van de bende van ons jaar, waaronder zowat de helft pro-presidium. Van mijn eigen presidium zie ik er nog veel, maar van de jaren ervoor is dat wel wat beperkter.

De mensen die we nog zien zijn meestal wel dezelfden. Maar vooral als je in Gent woont is er nog veel mogelijk.”

Vandevelde: “Inderdaad, het wordt een stuk moeilijker voor diegenen die verhuizen omwille van hun job. Zeer begrijpelijk natuurlijk, maar wel jammer.”

Van Steendam: “Ja dat is normaal hé. Het is al een wonder dat we er nog zo veel, zo vaak zien.”

Vandevelde: “Maar onze groep hangt inderdaad nog zeer goed samen.”

Van Steendam: “Ons presidium was eigenlijk, net zoals de groep waarmee we nu nog op weekend gaan, best een heterogene groep, maar wel een waarbij iedereen makkelijk met elkaar om kon en elkaars karakter respecteerde. Ook hadden we een goeie hiërarchie en chance want de enige mensen met twee jaar presidiumervaring waren Elly en ik, dus de Preses en de Vice, elk met een deel van de presidiumwer-

king waarvan we zowat alles wisten. Hier en daar was er wel een uitzondering zoals boeken of sport, maar dan hadden we telkens iemand die die functie voor het tweede jaar op rij deed. Het was de eerste keer dat het presidium zo jong was, wat het anders maakte dan de jaren ervoor. Voor ons jaar was het een constante dat mensen drie jaar in het presidium bleven. Dan heb je een presidium dat voor de helft bestaat uit mensen met drie jaar ervaring, die alles uiteraard al heel goed kennen, en dan wordt er misschien iets minder geluisterd naar de nieuwelingen.”

Vandevelde: “In de jaren ervoor zaten er ook wel iets meer explosieve karakters in het presidium. Dat is zeker niet slecht bedoeld, je moet dat hebben, mensen met een sterke mening. Daar reken ik bijvoorbeeld ook Tom en mezelf bij. Het probleem is, als je in een vergadering van 22 man tien à twaalf hebt met een hele sterke mening, dan krijg je onvermijdelijk af en toe erg heftige discussies, soms zelfs ruzies.”

Jullie komen nog regelmatig naar activiteiten; wat is het grootste verschil dat jullie merken tussen het huidige presidium en dat van jullie?

Van Steendam: “Ik kan daar niets over zeggen. Ik weet niet veel meer over de werking van dit jaar, over wat dat goed draait of wat niet. Hetgeen waar wij naartoe gaan zijn activiteiten die wij ook al deden, en die draaien goed.”

Vandevelde: “De activiteiten zijn gro-

D

Interview tendeels hetzelfde gebleven, denk ik.

Maar één verschil dat ik wel merk is dat we in onze tijd elke avond op café zaten, soms tot 4-5 uur, ook op zondag na de vergadering, terwijl dat nu toch minder het geval lijkt en er veel meer naar andere feestjes gegaan wordt.

Dat werd bij ons veel minder gedaan.”

Van Steendam: “Die openingsfuiven, dat werd in ons jaar toch echt gelanceerd nee, met de partysquad?”

Vandevelde: “Dat is waar, maar dat is nu toch nog veel meer het geval. Wij gingen bijvoorbeeld wel naar andere cantussen, maar daarna gingen we terug naar de Amber. Terwijl het nu vaker gaat: ‘Wat is er in de Twitch? Wat is er in de Rector?’ en gewoon hup, feestjes gaan doen. Dat deden wij wel minder, denk ik.”

Tom Van Steendam

“Invloed op mijn werk, nul, maar ik kan me wel inbeelden dat als ik dat extracurriculaire niet had meegemaakt ik waarschijnlijk niet was geraakt waar ik nu ben. Ik zie het wel als een grote added value op mijn cv”

Cantuscarrière Waren jullie strikt in jullie cantussen?

(Van Steendam en Vandevelde waren in het jaar 2009 – 2010 respectievelijk cantor en zedenmeester, nvdr.)

Vandevelde: “Ik denk dat wij misschien wel de striksten waren die ik me kan herinneren. Wij probeerden altijd aan een hoog tempo te cantussen. In plaats van constant te moeten roepen en dreigen, zorgden we gewoon dat onze liedjes goed aansloten zodat mensen weinig dode momenten hadden.”

Van Steendam: “En alle feestnummers op het einde want dan krijg je toch niemand meer stil. Al die saaie nummers waarvan je weet dat mensen gaan babbelen als je ze in het derde deel zou zetten, zet je dan in het begin.”

Vandevelde: “In de eerste twee delen probeerde ik het dus stil te houden en indien nodig deelde ik straffen uit, maar vanaf het derde deel was het meer een kwestie van rondlopen en mensen enthousiast maken.”

Wat was het meest epische moment in jullie Filologicarrière?

Van Steendam: “Sowieso de Day Of Doom. Ook gewoon door het totaalconcept, met onder andere die fucking ochtendcantus. Dat was nog eens een spiegelcantus ook, wat het alleen nog maar genialer maakte. Bij de clubliederen alleen al zijn er zeker 40 ad fundums uitgedeeld.

Ik weet nog dat we bang waren dat we niet aan het minimum van 3 vaten gingen geraken, maar het eerste vat was er al door na twintig minuten (lacht).”

Vandevelde: “Voor mij zal dat toch die skireis naar La Norma geweest zijn. Geweldige reis was dat, misschien wel de beste uit mijn leven.”

Hoe heeft het studentenleven jullie latere carrière of werkleven beïnvloed?

Vandevelde: “Je merkt wel dat ik meer ervaring heb met het ineenboksen van evenementen. Het organiseren van een conferentie, zoals ik er net eentje achter de rug heb, gaat een pak vlotter als je al meegewerkt hebt aan organisaties zoals de twaalfurenloop of Departuur. Verder heeft het mijn werkleven niet beïnvloed, denk ik. Al ben ik wel degene die in mijn vakgroep geregeld eens een sociale activiteit organiseer en probeert de collega’s ook buiten het kantoor eens samen te brengen.

Mijn sociaal leven is echter wel enorm veranderd. Voor ik in Filologica terechtkwam was ik echt een vrij schuchtere, stille kerel.

Allez, ik kon ook wel praten met mensen natuurlijk, maar ik ben toch veel socialer geworden door het studentenleven.”

Van Steendam: “Invloed op mijn werk, nul, maar ik kan me wel inbeelden dat als ik dat extracurriculaire niet had meegemaakt ik waarschijnlijk niet was geraakt waar ik nu ben. Ik zie het wel als een grote added value op mijn cv. Ik was ook nooit door het eerste jaar geraakt zonder het Filologicaforum. Ik zat gewoon nooit in de lessen en heb dus de helft van mijn proffen niet gezien in het eerste en tweede jaar.”

Hoe waren jullie punten?

Van Steendam: “Uiteindelijk afgestudeerd met grote onderscheiding.”

Vandevelde: “Idem. In eerste bach zat ik nog bij de besten van mijn jaar, maar toen was ik ook nog echt iemand die in elke les zat en zelf samenvattingen maakte. Ik had toen 74% , geloof ik. In mijn tweede jaar deed ik het wat rustiger aan en zakten mijn punten ook. Toen ik het jaar erna in het studentenleven rolde, besefte ik wel dat ik weer wat zou moeten compenseren, en gingen mijn punten weer omhoog. Ik wou echter nooit mijn sociaal leven opgeven. Ik ben dus bewust niet voor een grootste onderscheiding gegaan terwijl ik wist dat dat me mijn doctoraat kon kosten. Misschien had ik zo wel gemiddeld twee punten minder op mijn examens, maar daar heb ik nooit spijt van gehad, integendeel. Wat we minder deden in het jaar, probeerden we dan te compenseren tijdens de examenperiodes.”

Van Steendam: “Als ik klaar was in de examens ging ik wel na een examen op café een pint gaan drinken. Ik heb in die periode ook veel games uitgespeeld, tijdens dat opgesloten zitten voor de blok (lacht).

In mijn eerste semester heb ik Oblivion bijna volledig uitgespeeld (lacht).”

Vandevelde: “Ik heb nog Naruto volledig uitgekeken in mijn eerste examenperiode van het derde jaar, dat waren op dat moment 220 afleveringen.”

Van Steendam: “Klinkt misschien heel stom maar iets dat ik mis als student, zijn die examenperiodes. Dat klinkt wat absurd maar dan had je de meest hilarische

DILEMMA • 35

D

Interview

uitgaansavonden met een beperkte groep en je kon dingen doen waar je in het jaar gewoon geen tijd voor had, zoals die series checken of in-crowd cantussen organiseren tijdens de blok.”

Vandevelde: “Ik had toch liever de periodes tussen de examens. De grote vakantie was doodsaai, ik zat me gewoon twee maanden te vervelen. Ik was dan ook heel blij met initiatieven zoals Moeder Midden In De Blok (cantuskring die samenkomt tijdens de blok, nvdr.) (lacht).”

Bedankt voor het interview!

ADVERTENTIE

DILEMMA • 36

Filologica

DILEMMA • 37

D

Filo logica

Get Dirrty Schaars gekleed voor onze studie

Get Dirrty, de naam alleen al spreekt tot de verbeelding. Een fuif waar kooien, strippende vuurspuwers en topless bediening de norm zijn. Voor iemand die niet bekend is met het concept kan het heel vreemd lijken. Waarom zou Filologica elf maanden lang werken aan een goeie naam en reputatie om die dan in december helemaal om zeep te helpen? Maar wij weten wel beter: Get Dirrty is dé studieactiviteit bij uitstek, waarna elke bezoeker zich opsluit in zijn kamer voor anderhalve maand isolement, studie en vreetbuien.

Voor de mensen die nog geen Get Dirrty hebben meegemaakt, een korte uitleg.

Ieder jaar is er in december nog een laatste fuif van Filologica, met de naam – u raadt het al – Get Dirrty. Op die fuif mogen enkel mensen binnen die verkleed zijn in thema (zie foto’s) en zijn er special acts, zoals strippers en dansers. De fuif is al enkele jaren aan het groeien en was de laatste twee jaren dan ook uitverkocht in voorverkoop. Dit jaar is het zelfs zo ver gekomen dat ze genomineerd was voor Meest originele feestactiviteit van 2013 op de eerste gala-avond van de studentenverenigingen, georganiseerd door de Dienst

Studentenactiviteiten. Dat wil zeggen dat ook onze nieuwe rector Anne De Paepe de Get Dirrty al kent, en driewerf hoera, nu ken je het ook en hebben jullie iets om over te babbelen!

Nu heb ik nog niet uitgelegd waarom dit een activiteit is die we voornamelijk organiseren om onze leden te helpen bij hun studie. In december studenten lokken naar een oord van verderf in plaats van studiegroepjes in de bibliotheek verzamelen lijkt compleet onverantwoordelijk, maar schijn bedriegt.

Studeren draait om seks. Of beter gezegd, om geen seks. December en januari zijn eenzame maanden, maar studenten hebben al hun concentratie nodig voor de boeken en kunnen het zich dus niet permitteren om aan seks te denken. Daarom bieden wij hen met de Get Dirrty nog een laatste kans om – volledig los erover – al hun frustraties te kanaliseren, alle spanningen er nog een laatste keer uit te dansen en zo veel menselijk contact te hebben op één avond dat ze er een maand zelfs geen meer willen. Na een Get Dirrty zijn de batterijen opgeladen om er volledig tegenaan te gaan. Get Dirrty helpt ook bij mondelinge examens: zou jij nerveus zijn om tegen een prof te praten als je de maand ervoor nog het zelfvertrouwen had om in een matrozenpakje die knappe Thor aan te spreken?

Hopelijk twijfelt niemand er nog aan: de Get Dirrty is het summum van Filologica’s studieactiviteiten. Bij gebrek aan Studiepreses organiseren de Feestpresessen deze educatief verantwoorde activiteit, aangezien ze anders niet genoeg werk hebben.

Maar dat verandert niks aan het feit dat de intentie van de Get Dirrty zeer serieus is. Of dacht je nu dat we voor ons plezier schaars gekleed door de straten liepen in de winter?

Karen Cruyt

DILEMMA • 38

D

Filo logica

Sport Beste Dilemmalezer,

wel goed zit.

Genoeg verhalen over prosenioren, vergane glorie en recensies. Eindelijk ben je aangekomen bij je favoriete rubriek: sport! Waarschijnlijk probeer je jezelf wijs te maken dat het je niet echt interesseert, maar je innerlijke wil zal er wel voor zorgen dat je zonder ongelukken door deze tekst komt.

Onze sporters hebben dit jaar al goed gepresteerd (uitgebreid verslag van het IFT vind je in een vorige Dilemma) en op het IFK zijn de voetbalmeisjes tot in de kwartfinales geraakt, de mannelijke basketbalploeg speelde zijn kwartfinale op 19 maart en een eventuele halve finale op 26 maart – bij het ter perse gaan van deze Dilemma was de uitslag nog niet bekend. Onze basketploeg heeft zich voor de halve finale gekwalificeerd door met 35-36 te winnen van Chemica. De mix van filologen, economisten, een Cubaan en een jood blijkt te werken. Zoals het cliché wil, heeft die jood het proberen te saboteren (twee gemiste strafworpen) en heeft de nigga power de beslissende treffer gemaakt. Het vervolg zal live te bekijken zijn op 26 maart in het GUSB.

Aandachtige lezers (en iets minder aandachtige hopelijk ook) zullen gemerkt hebben we dit jaar ons tienjarig bestaan mogen vieren. Timo en ikzelf hebben ons best gedaan om iedereen weer aan die strakke kont of felbegeerde sixpack te helpen. Persoonlijk hebben we het elk bij 6 Jupilers gehouden, maar na grondig veldonderzoek hebben we gemerkt dat het (vooral met die strakke kont dan) meestal

Nu denk je waarschijnlijk: “Tiens, die 26ste maart lijkt precies wel vree wijs.” En je hebt groot gelijk. Mensen die niet deelnemen aan onze lustrumquiz zijn van harte welkom in het GUSB om onze basketters naar de finale te schreeuwen. Mijn tijd is op, proficiat aan allen die het tot hier hebben volgehouden. Nog snel enkele data: 26/03: halve finale IFK basketbal (GUSB) 02/04: IFK rugby 28/04: finale IFK basketbal (GUSB) 30/04: 12urenloop Meer info vind je op de Facebookevents!

David Ginsberg

ADVERTENTIE

DILEMMA • 39

D

Filo logica

LUSTRUMKALENDER MAANDAG 24/03: CASINOCOCKTAILAVOND DINSDAG 25/03: RECEPTIE + SPAGHETTIAVOND WOENSDAG 26/03: LUSTRUMQUIZ DONDERDAG 27/03: DAY OF MADNESS VRIJDAG 28/03: PROPRESIDIUMCANTUS INSCHRIJVEN KAN IN DE KELDER VOOR MEER INFO: ZIE FB-EVENTS OF WWW.FILOLOGICA.BE

DILEMMA • 40

D

Filo logica

LUSTRUMKALENDER DAY OF MADNESS 27/03 10U: OCHTENDCANTUS - TWITCH NAMIDDAG: DAGDISCO- DE Q’S 20H: LUSTRUMBIERBOWLING OVERPOORT BOWL INSCHRIJVEN KAN IN DE KELDER VOOR MEER INFO: ZIE FB-EVENTS OF WWW.FILOLOGICA.BE

DILEMMA • 41

D

Filo logica

Tien jaar Filologische kelderverhalen

De Kelder. Het is een onwelriekend fenomeen dat de geschiedenis van de Blandijn danig spannender maakt. Al meermaals werd er gegrapt dat er enkele camera’s geïnstalleerd moeten worden om zo reality-tv te maken voor MTV. Het resultaat zou iets worden tussen Jersey Shore, Jackass en Teen Mom, televisie van de bovenste plank! Maar wat maakt de Kelder nu zo speciaal; wat voor zieke, ontroerende, spannende, domme, hete, prachtige dingen gebeuren daar toch?

Speciaal voor deze Lustrumdilemma lijsten we voor uw leesplezier even drie van de gekste geruchten op – waar of niet, wie zal het zeggen?

Dierenvrienden De datum was 18 november 2004, of iets dergelijks, Filologica was nog maar net gevormd uit de achtergelaten karkassen van Romania en Germania, en de andere Blandijnkringen zouden voortaan moeten opboksen tegen een fusie van team macanudo en team hammermäβig (naar het schijnt hebben ze dat gewoon opgezocht op het internet, de losers). Een toenmalig presidiumlid draait (ik pas hier even de praesens historicum toe) de sleutel in het slot van de kelderdeur na een avondje stevig doorzakken en met nog wat alcohol in het bloed en wazigheid in the brainzzz schuifelt de persoon in kwestie tussen de vuilniszakken naar de permanentietafel wanneer hij/zij plots opgeschrikt wordt door een ritmisch gebonk in een van de kasten. Na eerst een half uur te prutsen om dat motherfucking slot open te krijgen, verspreidt er zich een geur van zweet, vunzigheid en stront doorheen de ruimte.

P. – laten we hem/haar P. noemen – deinst achteruit voor de stank en het aanzicht van het vreemde, licht awkward maar vooral fascinerende schouwspel dat zich op het onderste schap van de Filokast afspeelt. Tussen de jetons, feesthoeden en posters zitten twee langorige vrienden zichzelf ten goede te geven. De grijze was op de witte gekropen en was, onder de goedkeuring van die laatste, ongewoon hard van jewelste aan het geven. Nu kan u ongetwijfeld P.’s ontsteltenis begrijpen, die nog steeds terugdeinzend – hij/zij was alweer halverwege de deur – geen blijf wist met zichzelf. Wat doet een mens in zo’n geval? Hun sexytime opbreken zou gewoon evil zijn, maar de permanentie doen met achter je twee batsende keunen is toch ook niet dàt. Dus P. vond er niets beter op dan verbluft in de zetel te gaan

DILEMMA • 42

zitten en vandaar propjes te smijten naar het parende paar. P.’s collega’s hadden, na bekomen te zijn van de schok, geen betere ideeën dus had zich er al gauw een rij van propjes gooiende perverten gevormd. Dit was nog voor het smartphonetijdperk wat het gebrek aan bewijsmateriaal verklaart natuurlijk. De konijnen hadden na een tijdje schoon genoeg van de pottenkijkers en schoten er vandoor. En nooit werd één van de twee nog gezien, of zo beweert P. althans. Hoe, waarom en vanwaar de nobele diertjes kwamen is nooit achterhaald.

Maar wat zo goed als zeker is, is dat het befaamde Blandijnkonijn een van de afstammelingen is van de twee avontuurlijke kastpoepers.

Fire in the Hole Het was weer zo’n avondje geweest: een gezellig samenzijn met de vrienden en enkele consumpties bij de hand (een cantus,

geloof ik). Aangezien de avond nog jong was, besloten enkele filologen, die later vervoegd werden door de vriendjes van andere Blandijnkringen, af te zakken naar de kelder om nog wat verder te genieten van de gezelligheid. Er werd rustig geconverseerd, gebeerponged en een heerlijk mengsel van Aïki-noedels gegeten uit zo’n oerdegelijke, maar veel te grote kookpot.

Op de competitie van het beerpongen na, waren de gemoederen ontspannen, gewoon livin’ the good life, ya know. En in die gemoedelijke sfeer kwam het gesprek – onvermijdelijk – op de precieze werking van een Fire in the Hole zoals de correcte terminologie het zou omschrijven. En nu bent u er wel mee bekend dat wij, filologen, zeer curieus zijn. Zo werd er besloten om zo’n Fire in the Hole eens, bij wijze van experiment, uit te voeren. Wij zijn tenslotte ook wetenschappers, niet waar? Taalwetenschap, ’t zal wel zijn! Proefkonijn

D

Filo logica

(konijn, wink wink) van dienst was Theofiel (een schuilnaam, nvdr..). Nu moet wel geweten zijn dat Theofiel een vrij impulsieve, roekeloze, avontuurlijke jongeman is die geen uitdaging schuwt. Ondergetekende raadt dan ook eigenlijk af om thuis zo’n Fire in the Hole uit te proberen, voornamelijk omdat het vrij tot zeer nutteloos is. Maar goed, amper vijf minuten later stond Theofiel met bloot achterwerk klaar om zijn lichaam aan de wetenschap te geven. Nog vijf minuten later, na een algemene koude rilling langs de rug van de toeschouwers, werd een uitgerolde rol wc-papier in Theofiels aars gestoken. Met een lauwe pint in de hand was het dan aftellen geblazen. Met een toepasselijke Filologica-aansteker stak een onschuldige hand het ontvankelijke papier in brand en zo begon Theofiels race tegen het vuur.

Nog nooit dronk hij een pint (in blik) zo snel uit. De vlammen die ondertussen zijn holbaard aan het verschroeien waren en gulzig aan zijn butt cheeks likten, werden in allerijl uitgeblazen. Hoewel Theofiel het toch even warm had gekregen, leek er uiteindelijk niets aan de hand te zijn en waren enkel de toekomstige nachtmerries van het (toch wel willige) publiek een onvermijdelijk gevolg. Na een uurtje of twee, toen Theofiel een boodschap moest gaan afleveren naast de kelder, bleek er toch iets niet in orde te zijn. De boodschap kon niet afgeleverd worden, zoals bij het betere postkantoor haha, en de anale pijn maakte zich dan toch meester van onze dappere vriend. Theofiel werd naar het UZ vervoerd waar, na een hoogst onaangename endoscopie, vastgesteld werd dat zijn aars licht ontvlambaar bleek te zijn. Gelukkig was de endeldarm de dans ontsprongen, en volstond het om drie maal daags een zalfje aan te brengen in de kontholte. Zo had Theofiel er ook nog wat plezier aan.

Kringenconcurrentie Hoewel we onze keldergenoten enorm graag zien en nu allemaal dikke vriendjes zijn, was dit niet altijd het geval en halen we met elkaar al eens graag een grapje uit.

Ook met de tafels, toetsenborden en kasten van onze bevriende kringen halen we al eens graag een grapje uit. Uit angst voor weerwraak wil ik wel vermelden dat volgende schandalige gebeurtenissen natuur-

''If the doors of perception were cleansed everything would appear to man as it is, infinite” William Blake, oftewel: “Lasciate ogni speranza, voi ch’entrate” - Dante Alighieri

lijk al járen geleden gebeurd zijn en met onze, steeds vriendelijke en volkomen preutse generatie niets te maken hebben.

Het is geen geheim meer dat de kelder een romantisch oord is voor elk Blandijnstudent. De gemakkelijke retrozetels, het zachte kleurenpalet van de amper gescheurde posters en de met saus bedekte, edoch uitnodigende, salontafel doen het hart van menig jongvolwassene sneller slaan. Ook zo met de vips die de sleutel hebben van deze oase van liefde. En zo gebeurde het al eens dat op geheel artistieke en liefdevolle wijze de tafel van één der onze medebewoners werd bestegen om daar met de vrouw of man van hun hart, in de woorden van de helemaal niet pedofiele Luc Versteylen, de ‘diepste draai’ te vinden.

want te kunnen trakteren op een potje kelderstoeien? Het antwoord is wel duidelijk: die buidel knikkers daar beneden langs het heerlijke reliëf van een bevriend toetsenbord laten hobbelen. Dat was geen zakje zeewater dat op jullie toetsen kapot gegaan is, vriendjes.

Nu, wat hoort een mens te doen als hij/ zij niet het geluk heeft om zijn zielsver-

Michiel Verplancke

En tot slot lieten we ook de klinken van de kasten niet onberoerd. Wie kan raden wat onze voorgangers daarop hebben losgelaten wint de twee boeken van Luc Versteylen. Antwoorden kan je opsturen naar achhemel@thisisnotarealcompetition. yolo. Anagramtip: Lachsalvomotiefis.

De ranzigste en crimineelste verhalen hebben we eruit gelaten om geen problemen te krijgen met de Popo uiteraard.

DILEMMA • 43

D

Filo logica

Brakau & Partyslava Filo onderwerpt de wereld

De intersemestriële week kwam er weer aan en nu de examens ein-de-lijk voorbij waren, werd het tijd om weer een leven op te bouwen. Filologica organiseerde twee reizen: de skireis en de cultuurreis naar Polen en Slovakije. Skiën leek heel aanlokkelijk, maar aangezien ondergetekende niet begiftigd is met enige gratie of elegantie, was dat eigenlijk niet eens een optie.

Ik twijfelde nog even om naar het Oostblok te gaan, want uiteindelijk is dat net dé week waarin je je punten ziet en wou ik die eigenlijk wel te weten komen in Polen?

Maar hey, uiteindelijk is Polen een land van wodka en goedkope booze in het algemeen. Goede resultaten konden gevierd worden, slechte tijdelijk uit het geheugen gewist. Waarom dus niet meegaan op wat één van de leukste reizen van mijn jonge leven gebleken is?

We vertrokken zondagochtend, amper twee dagen na het laatste examen. Op de luchthaven zaten we voor het eerst samen in groep om elkaar wat beter te leren kennen. Het zag er zeer veelbelovend uit. Na een korte vlucht kwamen we aan in Polen.

We moesten het vliegtuig op en af via een trap. Wind in het haar en een reëel gevaar van op mijn muil stuiken; I felt like a princess.

In Polen zelf was alles fantastisch. Polen valt buiten de Eurozone en heeft als munteenheid de Zloty. Vrij vertaald betekent Zloty ‘supergoedkoop fancy leven voor verwende Westerse kindjes’. Ik schat dat het ongeveer 50 euro gekost heeft om drie dagen leuke dingen te doen, waaronder uitgaan en veel te veel in cafeetjes zitten in plaats van naar het Gestapomuseum te gaan. Krakau staat vol prachtige musea met veel boeiende informatie over de Tweede Wereldoorlog. Hoogtepunt van de reis was ongetwijfeld Auschwitz, alsook Auschwitz II: Birkenau. Hoewel het allemaal vrij gecommercialiseerd is (vooral Auschwitz zelf dan – postkaartjes, really? Ik ben al blij dat er geen ‘I survived Auschwitz’-T-shirts waren. Dat zou zelfs ik er lichtelijk over gevonden hebben), was het toch bijzonder aangrijpend om het al-

DILEMMA • 44

lemaal eens van dichtbij te zien. Miljoenen en miljoenen mensen zijn daar gestorven.

Dat alles van dichtbij aanschouwen, van gaskamers tot barakken waar mensen in de modder moesten slapen, dat doet de pierogi in je maag toch ook eens keren.

Gelukkig konden we daarna even chillen met de bende in onze kamer – vijftien man en niet eens last van awkward stinkmoments. Deze reis bleef maar beter en beter worden.

Na een nachtelijke treinrit in een sardineblikje (natuurlijk inclusief zeer ongepaste treinmopjes) kwamen we aan in Bratislava. In Partyslava ging het feestje gewoon door. Er waren minder musea, maar een prachtig kasteel om te bezoeken. Een zeer vriendelijke reisgids nam ons mee op een tour van de stad. Oost-Europa heeft een prachtige geschiedenis. Oké, gewelddadig, bloederig en ze kende jaren onderdrukking, maar toch prachtig. Of interessant. Same difference.

De groep zelf was, nu ja, wow. Echt wow.

Vijftien mensen bij elkaar en het klikte met iedereen. Zelden acht dagen aan een stuk gelachen, maar Filologica kreeg het voor elkaar. Uren en uren Friends gequoot, mopjes gemaakt, zot gênante/ epische dansjes gedaan, het was gewoon geniaal. Opdringerige zatlappen maakten we steevast wijs dat we van Jemen kwamen, omdat het kon. Vriendschappen zijn daar gevormd, ons gat hebben we daar achtergelaten want dat is er van het lachen afgevallen en we zijn niet blut naar huis gekomen dankzij een zwakke wisselkoers. Bedankt aan onze geweldige Reispreses, Lynn D., om er zo een geweldige reis van te maken. BRATKRAK 2014, u was episch.

Laurien Vereecken

D

Filo logica

De Tijdloze Traditiegetrouw begonnen we op dinsdag 11 februari aan onze legendarische Tijdloze-lijst. Goed bewust dat ik zelf geen tien uur aan een stuk kan praten – oké dit moet echt vreemd klinken uit mijn mond – gaf ik de fakkel voor enkele uren door aan welwillende kandidaten die veel grappiger waren én hun uurtje vulden met loze Het Laatste Nieuws-weetjes of tips om je seksleven te verbeteren. We hadden misschien wel moeten doorgeven wat we elk uur van het wereld wijde web plukten want iédereen zorgde er op een of andere manier voor dat we onze studenten waarschuwden voor het excessief drankgebruik waar Het Laatste Nieuws ons op zijn beurt dan weer voor waarschuwde. Nu ja, na tien keer zullen onze studenten het zeker wel begrepen hebben?

waren we toch wel nerveus voor de reacties op onze nummer 1. Uiteindelijk onthulden we dat het niet ‘Martha’, ‘Born To Run’ of ‘Like A Rolling Stone’ was, maar de Queen-klassieker ‘Bohemian Rhapsody’. Meer dan de helft van de stemmen gingen uit naar dit lied en stond ook meer dan 100 punten voor op onze nummer 2, ‘Born To Run’.

Onverwacht maar de perfecte afsluiter kwam direct daarna, zelfverklaarde dj’s Sofyan en Marcel (Sofcel?) zorgden voor nog een meer tijdloze afterparty. Een geslaagde avond voor iedereen dus.

TOP 10 10. The Doors – The End. 9. The Killers – Mr. Brightside.

8. Nirvana – Smells Like Teen Spirit.

7. Tom Waits – Martha.

6. Led Zeppelin – Stairway To Heaven.

5. The Smiths – There Is A Light That Never Goes Out. 4. Bob Dylan – Like A Rolling Stone.

3. Dire Straits – Sultans of Swing.

2. Bruce Springsteen – Born To Run. 1. Queen – Bohemian Rhapsody.

Guinevere De Raymaeker

Voor de eerste keer hielden we deze marathon ook in The Q’s, ons nieuwe stamcafé, en dat bleek erg succesvol te zijn. Een vol kot voor 12 uur lang, meer konden we als cultuurtjes niet wensen. Tijdens het stemproces zag het er al snel genoeg uit dat we dit jaar een geheel andere lijst zouden krijgen, of zoals onze prosenior Tom Van Steendam het beaamde “Een Gents rockbandje van 5 jaar oud tussen Dire Straits, Oasis, The Doors & The Killers, awesome!” Een mooie editie dus, maar ook een editie van veel firsts. Onze vrienden van de Vlaamse Geschiedkundige Kring zijn er bijvoorbeeld ook voor de eerste keer in geslaagd hun levenslied ‘Jan Klaassen De Trompetter’ in de lijst te stemmen, toegegeven na erg veel campagnevoering, al dan niet met mijn hoofd gefotoshopt op hun affiche.

De uren vlogen voorbij en de anticipatie onder onze leden groeide enorm, aangezien we, Astrid en mezelf, de lijst goed verborgen hielden. Een top secret geheim dus. (De reacties op jullie gezicht bij de onthullingen waren zo geweldig, mijn topmoment van de avond.) Zeven vaten en een resem flessen wijn later kwamen we uiteindelijk bij onze top 10 terecht. Het volk begon zich te verzamelen rondom ons mini-plaatsje bij de laptops en stiekem

DILEMMA • 45

D

Filo logica

Filologica en VGK gingen skiën To kot or not to skikot?

31 januari. Ik loop als een kip zonder kop rond om mijn valies op tijd ingepakt te krijgen. Zoals altijd heb ik dat weer tot het laatste moment uitgesteld, omdat ik ervan uitga dat ik minder tijd nodig heb dan de gewone sterveling aangezien ik een expert ben in koffers pakken voor skivakanties.

Maar zoals altijd vergeet ik dat de tijd sneller gaat dan verwacht en moet ik me toch weer haasten.

Hier had ik weken, maanden naar uitgekeken. Koffers pakken is al een deel van het plezier, net zoals de busreis. Om 18u stond iedereen netjes te wachten aan de Trabla, maar zoals het elke skivakantie betaamt, was de bus te laat. Geen nood echter, de Blandijn was nog open en we konden allemaal binnen in de warmte nog even de voorbije examenperiode en Erasmuservaringen bespreken. De busreis verliep vlot, en we werden de volgende ochtend wakker in een berglandschap.

De eerste dag op skireis is altijd wat zoeken, zeker omdat je pas in de namiddag op je kamer kan. Gelukkig was Avoriaz een leuk dorpje om wat in rond te lopen.

Een hele dag op café zitten, was voor sommigen misschien te veel van het goede, maar gelukkig bood het zwemparadijs soelaas. Om 4 uur in de namiddag mochten we eindelijk onze koffers gaan halen in een hangar helemaal aan de andere kant van het dorp. Er lag een dik pak sneeuw, dus was het geen evidentie om alles efficiënt terug in het dorp te krijgen. In de hangar zelf was de organisatie ver te zoeken; per bus werden alle koffers buiten in de sneeuw gezet, maar sommige kof-

DILEMMA • 46

fers verdwenen daardoor op mysterieuze wijze. Marcel verloor zo zijn skibotten.

De verdeling van de kamers verliep ook niet bijster vlot, ze hadden bijvoorbeeld onze groep in twee opgesplitst en in twee verschillende hotels geplaatst, waardoor sommigen hun koffers al aan het ene hotel hadden gezet terwijl ze in het andere zaten. Ook waren er kamers voor 4 personen verwisseld met kamers voor 6 personen, dus duurde het nog eens extra lang voor we uiteindelijk toch op onze kamer konden.

Er lag al enorm veel sneeuw en tijdens de week is er wel elke dag nog wat bijgevallen. De kwaliteit van de sneeuw was daardoor enorm goed, maar het weer was wel wat minder. We hadden maar anderhalve dag zon, maar die hebben we uiteraard goed benut. Op de tweede dag met zonneschijn besloot ik dan ook om Le Mur Suisse te doen. Dit is een van de steilste pistes van Europa, met een helling van 90% (ongeveer 40 graden, voor de mathematici onder ons). Toen we bovenaan de piste stonden, kreeg ik toch wel wat bibberende benen, maar uiteindelijk viel het beter mee dan verwacht. De pistes rond Le Mur Suisse waren ook heel erg leuk om te doen en de sneeuw was perfect die dag.

Het gebied van Avoriaz zelf is geen echte aanrader, aangezien er veel platte stukken zijn. Je kan echter een skipas kopen voor het grote gebied (650 km) waarmee je dus ook naar Zwitserland of Morzine en Les Gets kan doorskiën. Les Gets en Morzine kan ik zeker aanraden, deze gebieden liggen vlak naast elkaar en zijn makkelijk te bereiken en hebben allebei zeer mooie

pistes.

Het gebied voldeed dus zeker aan alle wensen, maar de organisatie van Skikot niet. De monitoren die met Skikot meegaan, krijgen geen fatsoenlijke opleiding en kunnen bijgevolg op veel vragen van de studenten niet antwoorden. Skikot bood slechts vier keer een après-ski aan met gratis drank, terwijl dit vorig jaar elke avond was. De drank was ook niet naar behoren, Maes Radler en Oasis-cheapvodka. Enkel de laatste avond schonken ze (te weinig) cava uit, en was iedereen dronken genoeg om eens een sneeuwballen- en mandarijnengevecht te houden Daarenboven konden de problemen met de kamers vermeden worden. Ik heb, al bij al, niet het gevoel gehad dat er een organisatie was waar ik op kon terugvallen.

Problemen werden wel opgelost, maar op een zodanige manier dat het enorm chaotisch overkwam. Zo zaten er bijvoorbeeld geen skipassen in onze envelop; toen we belden naar de reisleiding, zeiden ze dat ze het gingen oplossen. Tien telefoontjes later kregen we van twee verschillende kanalen andere informatie door over hoe we onze skipassen moesten verkrijgen. Niet efficiënt dus.

Conclusie: ik heb een enorm leuke vakantie gehad, de groep was fantastisch, de sfeer was fantastisch, de sneeuw was zalig, ik heb veel kunnen skiën, maar volgend jaar ga ik niet meer mee met Skikut.

Madelon Bakx

D Een Filologicababy in de maak Filo logica

Ondergetekende heeft zeker niet alle tien jaren van Filologica meegemaakt, maar vier jaar zorgen ook wel voor een aantal epische herinneringen.

hadden we natuurlijk al aan elkaar gevraagd hoe we het hadden gesteld, maar niemand lette op de ring die glinsterde aan de ringvinger van Dorien.

In het begin van dit jaar werd ik uitgenodigd door Laura Debie om – als Preses van Filologica – een interview te geven bij UrgentFM. Ze vroeg me toen wat mijn mooiste herinnering was van mijn jaren bij Filo. Ik antwoordde daarop dat de finale van het basketbal vorig jaar op 22 april tegen de Hilok wel enorm speciaal was. Ook al wonnen we die match niet, toch hadden wij het gevoel dat we er als winnaars uit kwamen omdat we juist met zovelen waren. Toen ik mijn ervaring aan mijn lief vertelde, was hij nogal verontwaardigd dat ik dat moment had gekozen, want we hadden een veel mooier moment beleefd bij Filologica.

Ik herinner me de vergadering nog vrij goed; ik weet nog dat ik hem vervelend en lang vond en dat ik in mijn bed wou kruipen omdat ik moe was, en ook de rest van het presidium zag er vrij moe uit. Op het einde van de vergadering kwamen we bij de variapuntjes en Harald stak zijn hand op.

Dit gegeven was een beetje vreemd, aangezien Harald niet vaak variapuntjes te bespreken had. Harald vertelde dat Joachim hem had gevraagd wat hun hoogtepunt was van hun Romereis. Ik weet nog dat ik dacht ‘ze zullen waarschijnlijk het Colosseum bezocht hebben’, maar wat volgde, zag niemand aankomen. Harald liet een kleine stilte vallen en vervolgde toen: “Het hoogtepunt van onze Romereis was toch wel dat ik Dorien ten huwelijk heb gevraagd.”

En hij heeft gelijk, beste lezers, er was een veel mooier moment. De finale van het basketbal was zeker ook episch, maar kon hier niet aan tippen. Vergeef mijn sentimentaliteit.

In de paasvakantie van vorig jaar waren mijn lief en ik samen naar Madrid gegaan, en op hetzelfde moment gingen Harald en Dorien (respectievelijk Cultuurpreses en Feestpreses in het academiejaar 20122013) op citytrip naar Rome. Op de eerste vergadering dat iedereen er weer bij was,

Iedereen zat met zijn mond open van verbazing, ik dacht zelfs dat Harald eerst een grapje maakte. Maar toen stak Dorien haar hand in de lucht, met aan haar vinger haar verlovingsring, en iedereen wist ogenblikkelijk dat het geen grapje was. Er barstte een luid gejuich los, de jongens begonnen op de tafel te slaan, de meisjes tierden van blijdschap, ik zat met tranen in mijn

ogen. Het was een moment van complete vreugde, blijdschap, liefde, vriendschap (en meligheid). Iedereen wou als eerste Dorald omhelzen en geluk wensen. Een paar jongens liepen snel nog even naar de nachtwinkel om een fles champagne (geen cava, champagne!) te kopen. Het was een mooie avond, en mijn mooiste herinnering aan mijn tijd bij Filologica.

Proficiat Dorald, ontzettend veel geluk samen toegewenst!

Madelon Bakx

ADVERTENTIE

www.gratisfuifzaal.be

DILEMMA • 47

D

Erasmici

ien Heilige Erasmustips Omdat enkele maanden geleden heel wat tweedejaarsstudenten hun aanvraag hebben ingediend om de Universiteit Gent in het buitenland te mogen vertegenwoordigen als uitwisselingsstudent, en de meerderheid van die mensen hun antwoordmail met een glimlach hebben mogen ontvangen, krijgen die mensen van Dilemma een exclusieve, maar niet altijd even serieuze Erasmusspecial. Wij vroegen namelijk aan enkele Erasmici van dit jaar of ze al die ervaringen die ze hebben opgedaan afgelopen semester zouden kunnen samenvatten tot tien tips. Dit is wat ze ons afleverden.

Tip 1: Wees overdreven sociaal

De zogenaamde wonderbaarlijke Erasmuservaring valt of staat eigenlijk met de kwaliteit van je vrienden. Daardoor kan je maar best maken dat je maten, makkers en BFF’s op overschot hebt. Laat je eventuele schroom achterwege en ga naar die ongemakkelijke ontmoetingsdagen, crash die feestjes waar je al dan niet op uitgenodigd bent en neem plaats naast die lekkere inheemse/native hunk in de lessen. Wees niet bang om jezelf al eens belachelijk te maken met een onsamenhangende woordenwaterval. Ten eerste kent niemand er je toch en na een semester ben je er weer weg. Ten tweede maakt het die geforceerde ontmoetingen zoveel interessanter en grappiger. Andere internationale studenten zijn trouwens net zo wanhopig als jij op zoek naar vrienden, dus dat loopt wel los.

Tip 2: Wees niet bang

Iedereen, althans de andere Eras-mussen waar je voornamelijk contact mee zal hebben, is net zo wanhopig, verloren en verward als jij. Klagen over de povere administratie, onbegrijpelijke opdrachten en het ingewikkelde grondplan is trouwens een uitstekend gespreksonderwerp (gemeenschappelijke vijand, wetewel).

Tip 3: Vraag maar raak

Erasmus geeft je het perfecte excuus om

DILEMMA • 48

een onwetende, hulpeloze noob te zijn.

Talloze keren zal je verloren lopen, maar met een beetje geluk trekt je wanhopige gezicht een paar behulpzame autochtonen aan. Uitstapjes naar de dichtstbijzijnde Aldi of Ikea vragen natuurlijk om de begeleiding van de alleswetende, lokale bevolking.

Tip 4: Spreek de taal

Het is een enorm voordeel om de taal van het land in kwestie te leren (wat bij de talenknobbels van Taal- en Letterkunde vaak geen probleem is, natuurlijk). Inlanders zijn altijd gecharmeerd als je een al dan niet harige poging doet om hun taal te spreken. Die snelle mokke of hete brok kan je dus gerust aanspreken onder het mom van taalvaardigheid. En dat geldt nog meer binnen de international community: jij bent dan de (talige) autoriteit en geniet de adoratie van elkeen die het moeilijk heeft met de desbetreffende taal.

Bovendien is het wetenschappelijk bewezen dat die sexy autochtonen rapper met je willen muilen als je schattig over je woorden struikelt, dan als je gebarentaal spreekt, want dat is maar arrogant.

Tip 5: Ga meermaals naar de les

We begrijpen het; je bent op Erasmus, de tijd van je leven en dat zal je toch niet verdoen op de (nochtans vaak met kussentjes voorzien, eat your heart out, Blandijn!)

schoolbanken verzekers! De reisjes dringen zich niet enkel op in het weekend en die geleegde bokaal whisky van de avond ervoor kluistert je aan je bedstee. Maar, beste student, je blijft nog steeds een student en het is (meestal) erg interessant om te zien hoe er in andere landen les wordt gegeven en vooral hoe die leerstof benaderd wordt. Alsook is een vak zoals Ierse literatuur in Ierland, Spaanse literatuur in Spanje, enz. natuurlijk wel een meerwaarde in het land van herkomst, die mannen zullen er wel meer van kennen dan gij, ofnie?! En als dat u allemaal niet interesseert, spelen we nogmaals de sociale kaart: het is vooral in de lessen dat je de locals leert kennen, voor de rest zal je namelijk vooral optrekken met andere internationals die de taal slechter kennen dan jij, en dat behoort niet tot het taalbad dat je als leerrijke ervaring aan je ouders beloofd hebt.

Tip 6: Maak gebruik van ‘Erasmusstatuut’

Als de deadlines in razend tempo op elkaar volgen en het allemaal wat te veel wordt, kan je nog altijd beroep doen op je statuut als hulpeloze, arme Erasmusser.

Hier en daar een examen verplaatsen, een deadline opschuiven, een paper schrijven in plaats van een examen te maken, het kan allemaal! Je moet het wel durven te vragen natuurlijk, en informeer ook eerst

D

Erasmici

wel naar welke proffen er verzot zijn op Erasmussers. Tranen blijken overigens ook wel meer dan eens te werken.

Tip 7: Reis, reis, reis

Tijdens de weekends verlaat het gros van de inheemse studenten de campus en blijf jij over met de lokale bejaardenbond en enkele verdwaasde Erasmussers. Er bestaat dan geen beter moment om wat vrienden bij elkaar te scharrelen en het gastland te verkennen. Je kan het klein aanpakken en de dichtstbijzijnde markt op stelten zetten of je ziet het grootser en beklimt met trekrugzak die verlaten berg waar naar het schijnt een draak huist. Je bankrekening zal er misschien wel door slinken, maar de prachtige vergezichten, epische feestnachten en allround goede tijden zijn het meer dan waard. En zo komen we ook bij tip acht:

Tip 8: Leef zo goedkoop mogelijk

Om al die reisjes mogelijk te maken, is het vrij noodzakelijk om zo goedkoop mogelijk te overleven. Koop je eten en drinken in de plaatselijke Aldi (ze hebben dat echt

overal, behalve in Uppsala), kies steeds de goedkoopste reisoptie (liften hiephoi!) en gebruik al die coupons en kortingen die in je schoot geworpen worden. Je ouders zullen je dankbaar zijn.

Tip 9: Installeer Skype

Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor je vrienden en familie die snakken naar een woordje van hun favoriete persoon. Extra respectpunten voor zij die hun laptop meedoen naar een feestje en zo hun vrienden voorstellen aan hun nieuwe (betere) vrienden.

Tip 10: Doe eens een lief op (op z’n Cpt. Chinstraps)

Hoewel Erasmusliefdes vaak eerder van korte duur zijn, hoeft niets je te weerhouden om langere banden vast te leggen.

Van begin af aan is er al geen reden om verlegen te zijn; over een paar maand ben je toch de deur uit, en moest het dan nog lukken, wel Skype had je ondertussen toch al geïnstalleerd. Geef toe, wat is er mis met een gratis buitenverblijfje in een droomland? Als het even kan, is het wel aan te

raden iemand te zoeken die er geen graten in ziet geregeld heen en weer te vliegen en toch minstens één taal met je deelt. Je ziet maar wat de toekomst brengt!

Dat gezegd zijnde, even een persoonlijke noot. Voor het vertrek naar Uppsala liet ondergetekende (jb) z’n familie duidelijk weten dat hij zich daar eens een blonde Zweedse ging zoeken, of een Zweedse blonde, wat je wil. Eenmaal aangekomen was ik goed op weg, of eerder verdwaald, wanneer ik haar zag. Tussen de dennenbomen, niet blond maar rost, niet Zweeds maar Lets, vond ik wat ik zocht. Een meisje dat klimt, wandelt en zingt, een bosnimf als het ware. We praatten (mijn zangcapaciteiten zijn, in nuchtere toestand, eerder gelimiteerd), wandelden en klommen. Van het ene komt het andere, van het andere komt een trektocht en van een trektocht komt een relatie. Et voilà, Skype is geïnstalleerd en ik heb een buitenverblijfje in het noorden.

Johan Bollaert, James Sweetlove, Katarin Van Orshaegen en Michiel Verplancke

ADVERTENTIE

DILEMMA • 49

D

Erasmici

Bestemming Limerick Nu we dat gekke Erasmusavontuur afgerond hebben, kunnen we al eens een nostalgische blik terugwerpen. Ondergetekende trok naar Limerick, derde grootste stad van de republiek van Ierland, waarvan niemand ooit al gehoord had. En terecht uiteindelijk. In de stad zelf valt zo goed als niets te beleven, het sociale leven speelt zich dan ook volledig af op en rond de campus, in één van de twee pubs daar of op een houseparty bij je nieuwe beste vrienden. Het enige dat misschien de moeite waard is in Limerick is de best indrukwekkende street art, die overigens kenmerkend is voor het hele eiland, en de Milk Market waar je al eens een proeverke kan doen en een klapke kan slaan met de lokale bevolking.

Nee, dan heeft de rest van Ierland veel meer te bieden. Veel les heb je niet, dus profiteer ervan om te ontdekken waarover Johnny Cash zingt in ‘Forty Shades of Green’, smeer je keel met een stout, ale of craft beer in een van de vele pubs in Galway of droom weg bij het aanzien van Dublins Trinity College, if only… Het gaat dus echt wel van pure, ademvrije natuur tot de zwaar beladen politieke straten van Belfast, maar wat Ierland echt zo geweldig maakt zijn de gastvrije mensen. Ze staan altijd klaar voor een babbel (al dan niet zat gebrabbel) en vullen elke pubavond met de harmonische gezangen der Ierse klassiekers (en het klinkt al-tijd goed).

Ten slotte geef ik je nog even mijn top drie mee van must-see places. Op de derde plaats vinden we Dublin, hoofdstad van Ierland. Hier is zowat alle cultuur van Ier-

DILEMMA • 50

land samengebald: een overload aan musea, monumenten, en – vooral interessant voor ons – (al dan niet overleden) schrijvers. Onder andere James Joyce, Oscar Wilde en William B. Yeats hebben er elk hun literaire geest de vrije loop gegeven.

En Dublin is nog zoveel meer, zeker een citytrip waard!

De zilveren plak is voor Galway in combinatie met de Aran Islands. Galway is zo charmant, zo feestelijk, zo gastvrij en zal voor altijd triomfantelijk een plaats in mijn nochtans dorre hart bekleden. De Aran Islands liggen er niet ver van en zijn gemakkelijk per boot te bereiken, tenzij het stormt (ondergetekende liep even het gevaar om de nacht op het eiland te moeten doorbrengen). De eilanden zijn een

Trinity College, Dublin.

stukje Ierse geschiedenis en je kan er ook wat van het Gaelic opvangen dat hier nog als moedertaal gesproken wordt.

De plaats die me echter nog het meeste bijstaat is The Giants Causeway (inclusief Carrick-a-Rede Rope Bridge) helemaal in het noorden van het eiland (in NoordIerland dus). Aanschouw de weidse zee van op een natuurwonder, zak weg in het diepe gras en laat je voeten over de rand bengelen terwijl de zee onder je op de rotsen slaat. Het klinkt een beetje melig en hippie-like, maar ga er zelf eens liggen en beleef je eigen epiphany.

Conclusie: Ierland, coolcoolcool.

Michiel Verplancke

Activiteitenkalender voorjaar 2014 Woensdag 26 maart Poëzie Rendez-Vous met Peter Verhelst Peter Verhelst is een veelgelauwerd dichter, romanschrijver en theatermaker. Hij won o.m. de Gouden Uil en de Jan Campertprijs. In januari verscheen zijn nieuwe bundel Wij totale vlam. Tijdens Poëzie Rendez-Vous maakt hij de aanwezigen deelgenoot van zijn dichterlijke geheimen. >> Poëziecentrum // 12.30-13.15 u. // Toegang gratis. Graag reserveren.

Woensdag 26 maart Goethe Poëzieleesclub: Elke Erb Vanavond staat het werk van Elke Erb (1938) centraal. 30/04: Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832). I.s.m. Goethe Institut Brüssel. >> Poëziecentrum // 19.30-21.30 u. met pauze // Kostprijs voor de drie avonden: € 15 (inclusief koffie/thee) // Vooraf inschrijven. Bij voorkeur voor de volledige reeks.

Woensdag 16 april Poëzie Rendez-Vous met Gwy Mandelinck Gwy Mandelinck is vooral bekend als organisator van de poëziezomer van Watou, maar is ook een bijzonder en een bijzonder interessant dichter. Zijn nieuwe dichtbundel Lotgenoten verschijnt in maart. Tijdens Poëzie Rendez-Vous leest hij voor en praat hij over zijn gedichten. >> Poëziecentrum // 12.30-13.15 u. // Toegang gratis. Graag reserveren.

Zondag 27 aprilErfgoeddag: ‘Grenzeloos’ Poëziecentrum presenteert in een veelzijdige tentoonstelling ‘dubbeltalenten’, dichters die zich niet laten begrenzen door het woord, maar die ook plastisch werk maken. Joke Van Leeuwen gaat om 14u30 met Griet Pauwels in gesprek over haar tweeledige oeuvre. Om 11u en 15u kan je met een gids de stad in voor een grenzeloze poëziereis met gedichten over reizende dichters. >> Poëziecentrum // 10 – 18 u. // Toegang gratis. Reservering voor de wandeling wenselijk.

Woensdag 30 april Goethe Poëzieleesclub: Johann Wolfgang von Goethe Vanavond staat het werk van Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832) centraal. I.s.m. Goethe Institut Brüssel. >> Poëziecentrum // 19.30-21.30 u. met pauze // Kostprijs voor de drie avonden: € 15 (inclusief koffie/thee) // Vooraf inschrijven. Bij voorkeur voor de volledige reeks.

Woensdag 7 mei/CURSUS Eerste sessie Nederlandstalige Poëzie na 1965 In deze cursus bekijken we hoe de poëzie in ons taalgebied na 1965 evolueert in samenhang met de maatschappelijke veranderingen. Aan bod komen neoromantiek, postmodernisme, Maximaal, traditionele dichters en recente ontwikkelingen als postpomo, flarf en performancepoëzie.

Cursus door Carl De Strycker. Volgende sessies op 21/5 en 28/5. >> Poëziecentrum // 19.30-21.30 u. met pauze // Kostprijs voor de drie avonden: € 20 (inclusief koffie/thee) // Inschrijven voor de volledige reeks.

Donderdag 8 mei Hedendaags Duitse dichters te gast Poëziecentrum presenteert twee van de meest vooraanstaande hedendaagse Duitse dichters: Daniel Falb en Martina Hefter. Hun werk wordt ingeleid, ze lezen voor uit eigen werken en gaan in gesprek met hun vertalers Erik De Smedt en Ton Naaijkens. I.s.m. Goethe Institut Brüssel en Zegwerk. >> Poëziecentrum // 20 uur // Toegang: € 5 / 4. Graag reserveren.

Zaterdag 10 mei Presentatie Tortuca Tortuca, tijdschrift voor literatuur en beeldende kunst, toont het poëtische, het tijdloze, het beeldende. Het dankt zijn naam aan het bedachtzame dier met zijn pantser van weerbarstige schoonheid. #34 wordt op Poëziecentrum gepresenteerd in aanwezigheid van verschillende dichters. >> Poëziecentrum // 16 uur // Toegang: gratis. Graag reserveren.

Info & reservering: sieglinde.vanhaezebrouck@poeziecentrum.be en +32 (0)9 225 22 25.

Aanvullingen en mogelijke wijzigingen op onze website: www.poeziecentrum.be.

DILEMMA • 51

D

Dossier BP

De ongekroonde keizer van de epiek

BP art

eeters

Als er een man is die in het Filologicageheugen gegrift staat, dan is het wel Bart Peeters, ook wel BP. We hebben het natuurlijk niet over die televisieaap, maar wel over de allerlaatste prosenior van Germania. Waarom hij net zo memorabel is, ligt vooral aan het feit dat hij door de jaren heen een cultfiguur is geworden. Hij kreeg zijn eigen topic op het doodverklaarde forum van Filologica onder de noemer: “Ongekroonde keizer van de epiek: BP”. Door allerhande zotte verhalen die wij ter oren kwamen, en lazen op dat topic, vonden wij het toch wel eens gepast om eens op audiëntie te gaan bij deze held.

Hoe was het eigenlijk om de laatste Preses van Germania te zijn?

BP: “Ik vond dat eigenlijk een grote eer.

Tegelijk ook echt wel jammer, want er verdwijnt toch iets dat meer dan 70 jaar bestaan heeft. Maar het was noodzakelijk, je kon ook niet anders. Het hele systeem veranderde en het zou onzinnig geweest zijn om de kring niet te hervormen. Die laatste zwanenzangcantus was toen redelijk emotioneel, want het ging niet alleen om een laatste generatie studenten die afstudeerden, maar ook verdween de kring uiteindelijk. Wat Filologica nu voorstelt, is veel meer dan de som van Germania en Romania. Filologica is echt een serieuze kring nu, en wordt ook serieus genomen door het FK. Vroeger was dat wel minder, het FK was meer gericht op de grotere kringen zoals de geneeskunde en de rechten. In mijn jaar hebben we daar wel veel aan kunnen doen om dat te professionaliseren, en dat was toch mijn uitdaging.”

DILEMMA • 52

We hebben ook met proffen besproken hoe dat op academisch vlak is verlopen en dat was ook niet altijd even makkelijk om die vakken uit te balanceren. Hoe hebben jullie dat dan met de vorige presidia en het nieuwe presidium gedaan?

BP: “We hadden het eerste jaar een aantal dingen vastgelegd. Je moest vanuit twee presidia één presidium samenstellen. Er waren iets meer functies die konden ingevuld worden, maar niet het dubbel, dus het was puzzelen wie welke functie wou doen. Nog iets dat meespeelde was dat Romania meer geld had dan Germania.

Dat was ambetant. Ik verstond eigenlijk niet waarom die zoveel geld hadden. Een kring moet geen geld hebben, een kring moet geld uitgeven. Het is niet zo dat Germania in de schulden zat, wij hadden een goede basis, maar dat geld maakte de hele situatie ook wat oneven.”

Wie is Ronny en wat is zijn echte naam?

BP: “Maarten Van Looy. Ik ben Bart Peeters en hij was dan Ronny Mosuse. Dat zijn ook allemaal onnozelheden die we uitgevonden hebben op café.”

Hoe lang is hij Sportpreses geweest, vier jaar? En naar het schijnt, het moment dat hij weg was begonnen ze dan eindelijk wat dingen te winnen?

BP: “(lacht) Dat zou ik niet durven zeggen. Nu, ik ga nooit vergeten dat hij een keer op een oefenmatch tegen de VGKgeschiedenis iemand zijn been gebroken heeft door een vliegende tackle te doen langs achter. Het was zelfs in minivoetbal, denk ik. Die deed vliegende tackles zelfs in minivoetbal, dat is een figuur natuurlijk.”

Zie je Ronny nog veel?

BP: “Jaja, we zijn vorige week nog gaan quizzen. De Ronny is nog altijd een actieve sportman. Ik stond altijd in de goal tij-

D

Dossier BP

dens het voetballen omdat we geen keeper hadden, en minivoetbal deed ik ook wel eens graag, maar voor de rest… Toestanden zoals het IFK winnen, was in onze tijd volledig ondenkbaar, wij waren al blij als we niet met 5-0 de boot ingingen. Het enige dat we goed deden was vrouwenvolleybal. Daar was ik een zeer enthousiaste coach in. (grijnst)” Heb je veel mopjes moeten verdragen over je naam?

BP: “Episch veel. Dat is altijd zo geweest, maar ik vind dat niet erg. Het interesseert me niet. ’t Is nu nog altijd zo, op mijn werk ook bijvoorbeeld. I don’t care.”

Wat was uw meest gênante moment?

BP: “Tijdens de arbituriëntendag (infodag in maart voor de laatstejaars uit het middelbaar, nvdr.) moest ik als Preses speechen. Ik was niet echt in form (lacht). Ik mompel sowieso al en AN is mijn sterkte niet. Na die speech, die ik overigens goed had voorbereid, kwam een van de presidiumleden bij mij en zei dat Magda Devos had gezegd: “thoh, het is toch jammer dat hij zo’n slechte spreker is”. Ik vond dat toch wat gênant. Verder waren er wel genoeg gênante momenten, maar veel herinner ik me daar niet van. Ik heb dan ook weinig schaamte. Je moet met jezelf kunnen lachen. Ik ben een relatief arrogante aap als het er op aankomt, maar altijd met een knipoog, ik ben niet echt écht arrogant. Ik weet wat ik kan, en dat is al veel, maar ik bedoel, als mensen zich te serieus nemen, dat vind ik dan echt arrogant zijn.

Dat vind ik jammer.

Hoe waren je cantussen?

BP: “In den tijd, toen ik in het eerste jaar zat, in 2000, waren we met 4 schachten op de eerste cantus, dat was nog helemaal aan het opstarten. Germania, Romania en eigenlijk alle kringen van de Blandijn toen, waren in feite ‘boekenkringen’. Mensen waren lid voor de boeken, wat logisch is uiteraard, want daar spaar je veel geld mee uit. Er werd wel eens naar toneel gegaan maar bijvoorbeeld qua sport was er niets, en fuiven waren er wel maar dat leefde minder. Freek, Maarten en Jordi (respectievelijk Preses geweest van Germania, nvdr.) zijn dan begonnen met cantussen te organiseren. Maar dat waren cantussen van veertig man. Dat zat wel vol, maar

De forumgeruchten In het rijden naar het presidiumweekend onder zijn leiding in Gistel, werd BP aan 170km/u geflitst op de E40. Op de terugweg werd hij eveneens geflitst aan 170km/u.

BP werd na een zware avond uit ooit wakker op zijn kot, zonder herinnering aan hoe hij er geraakt was, met alle lichten aan, gekleed in een paar sokken en twee pulls.

BP had als een soort relikwie jarenlang op zijn kot een Zweeds pornomagazine liggen. In het kader van één of ander spel, moest Ronny, als ik het me goed herinner, in een halfuur tijd het magazine lezen en vanbuiten leren, waarna BP er hem als een schoolmeester over ondervroeg.

Tijdens een spel Risk bij Ronny raakte BP uitzinnig dronken, tuimelde hij de trap af en raakte hij in een worstelpartij een verdiep lager. In die periode was hij nogal zot van een meisje dat Amelie heette. Toen hij uiteindelijk met rood aangelopen gezicht boven kwam en het spel Risk al in een beslissende fase zat, maakte ik BP wijs dat Amelie langsgeweest was en iedereen gepijpt had - “zelfs Ronny”. Het duurde enkele ogenblikken tegen BP door had dat dit verhaal onmogelijk waar kon zijn, “want Ronny woonde op het tweede verdiep”. Dat ze ons allemaal gepijpt had, dat was voor hem dan weer vanzelfsprekend.

BP is doodsbang voor lichtgevende aliens.

BP, die niet meer op zijn voeten kon staan, in de straat van zijn huis: “ik ga nooit meer thuis geraken, ik ga bij jou in de zetel slapen” BP, behoorlijk comateus in mijn zetel: “ge moogt nie op mijn gezicht schrijven, want ik moet morgen solliciteren, schrijf op de rest van mijn lijf ” en ‘s anderdaags had hij de job.

BP speelde een legendarische rol als Louis de koewachter in boerenfilm Ten huize Goetgebuer. Veel screentime, weinig tekst.

Ooit stond BP op met groene tepels en vier tsjoezeplekken op zijn buik met de

namen van de daders bijgeschreven, allen vrouwelijk gelukkig.

BP deed vroeger steeds verwoede pogingen om een lapdance te krijgen van de toiletdame in de Eroswing. Nooit gelukt evenwel.

Na een cantus kwam er een schachtje dat BP nog nooit had gezien naar hem toe en zei: “Ronny zegt dat jij al met 250 meisjes hebt gekust. Is dat waar?”. BP snokte haar vast, draaide ze keihard binnen en zei: “Nee, niet waar. 251!”

Als 1e kanner heeft BP vuile manieren gedaan met een bister. Op de achterste rij bij De Grauwe in Auditorium D. Er zijn mensen in Canada die BP enkel kennen als “Monsieur Kaka”.

DILEMMA • 53

D

Dossier BP

Een van de meest legendarische avonden uit met BP was de uitstap naar Oostende.

Ik (Jordi Casteleyn, prosenior Germania 2001-02, nvdr.) selecteer de hoogtepunten: -Wolf, Gunther, BP en ik gingen naar een concert van Preuteleute in Stene, een deelgemeente van Oostende. Dat was op zich al behoorlijk pijnlijk, want het ‘concert’ was in de plaatselijke feestzaal waar vreemd genoeg veel bejaarden waren.

Om een of andere reden hebben we besloten dat er veel gedronken moest worden, wat uiteindelijk oa resulteerde in de volgende activiteiten: - wij die BP uitdagen om een bomma van rond de 70 binnen te draaien. BP ging de uitdaging aan, want hij ging er een bak voor krijgen. BP heeft al zijn truken bovenaan gehaald om haar te charmeren (oa handtastelijk zijn, en het legendarische “komaan, we gaan ne keer dansen”), maar ze bleef weigeren (“ge zijt veel te joenk voor mien”). Uiteindelijk heeft BP zelfs haar zoon ingeschakeld, een 40-jarige biker, groter en breder dan ons allemaal (“allez, mag ik niet een keer met je ma dansen?”), en die vertelde aan BP (“ik weet het, maar ja, als ze niet wil, morgen gaat ze er wel spijt van hebben”). Ik denk dat we van hem nog een pintje gekregen hebben.

- de vestiaire van de feestzaal was een hoop rekken naast elkaar, slechts gescheiden door een kartonnen wand. Toen we naar buiten liepen, is BP in die vestiaire gevallen. Dus op die wand waardoor alle rekken omvielen. We hebben hem eerst laten liggen, en een foto van hem genomen. Daarna heeft het meisje van de vestiaire hem recht geholpen, terwijl BP luid riep: “wat is de schade? ik betaal alles!”.

Maar we mochten gewoon doorlopen.

- na het concert reden we naar het stadscentrum van Oostende. Bij elk verkeerslicht dat we moesten stoppen is BP uit de auto gesprongen. De ergste keer heeft hij naar de eerste auto van de file gelopen, toch rap 7 auto’s verder. Niemand weet eigenlijk waarom. Ook heeft hij voortdurend met zijn hoofd uit de auto gehangen en naar mensen geroepen.

- in Oostende city wou hij niet meer weg, “laat mij maar in de auto”, maar we hebben hem toch meegepakt. Vijfhonderd meter verder is hij wel in elkaar gestuikt,

DILEMMA • 54

“laat mij dan hier maar achter, het komt allemaal in orde”. Direct kwamen er verontruste mensen rond ons staan. Op dat moment werkte BP bij een van de grootste werkgevers van Oostende, dus ik zei “geen paniek, hij werkt bij het management van X”, wat altijd een goede indruk in Oostende geeft. Een van de ontrusten zei: “awel, ik werk aan de band bij X, maar ik ken hem toch niet.”

- uiteindelijk zaten we op een terras waar gedronken moest worden en drankjes betaald. Dus iemand zei “geld op tafel”, waarop iemand anders om vreemde redenen zei “piet op tafel”, wat BP spontaan deed.

Op een terras in de drukke uitgaansbuurt van Oostende.

daar waren dan ook al leden van andere kringen bij. Dat was allemaal nog de embryonale fase van een echte studentenvereniging. We doopten ook niet. Nog altijd niet hé? Daar ben ik faliekant tegen. En op de Blandijn werkt zoiets toch niet. Als je daar een traditie in hebt, zoals de VEK (Vlaamse Economische Kring, nvdr.), kan ik dat wel begrijpen. Ik weet nog dat ik ook heel wat vrienden had bij de VEK, en dus een periode had waarin ik ook veel in de Yucca zat. Mijn vader is ook nog VicePreses geweest bij de VEK. En zo komt het dat ik me daar heb laten dopen, maar dat was gewoon om te lachen. Wel redelijk ranzig, maar ik sta wel achter de uitspraak dat je daar, op die dag, echt maten voor het leven maakt. Je hangt daarna echt wel goed aan elkaar en je creëert daar er een groepsgevoel door. Maar zij hebben daar dus een traditie in, dat kan je niet gewoon invoeren hé.

Wij deden onze cantussen meestal in de Salamander en toch wel met zo’n honderd man. Verder was dat gewoon wel relatief geestig. Dat moest allemaal niet te streng zijn. Pas op, als ’t uit de hand liep, dan moet je wel wat streng zijn natuurlijk.

Maar iedereen is daar om zich te amuseren hé. En je moet dat goed voorbereiden, ’t moet grappig zijn. Je wilt dat mensen daar constant zitten met een glimlach en niet zo van “Oh, neen, nu moet ik dat doen”. Bij sommige cantussen bij andere kringen is dat wel zo. Het gaat hem over het feit dat, als er iemand een straf krijgt of iets dergelijks, dat dat een grapje is of dat dat gebaseerd is op een running gag bijvoorbeeld, en dan moet iedereen daar eigenlijk mee bezig zijn. Dat maakt het hé, dat je zo het gevoel hebt dat iedereen samen in de sfeer zit, en die sfeer zat zeker goed. En in die tijd was dat niet normaal, maar toen werden er veel dingen gezongen die niet in de codex stonden. Ik weet niet of dat nu nog zo is?”

Weinig. Medleys, af en toe.

BP: “Ah, neen, toen was er altijd een apart boekje met vanalles in. K3 en toestanden met de volledige tekst erin. Zeker de helft van de nummers die gezongen werd op cantussen waren dingen die niet in de codex stonden en dat maakt het ook veel plezanter, omdat veel van die cantusliedjes – je mag zeggen wat je wilt – boring en ook

D

Dossier BP

veel hetzelfde zijn.”

Hoe zijn jij en Ronny op het idee gekomen om een kampioenschap horizontaal springen te organiseren?

BP: “Zomaar gewoon, gewoon op café in den Amber. De bedoeling was om je horizontaal te laten vallen en dan weer rechtop te komen, maar dat lukte ook nooit. Je sprong dus omhoog en gaat dan zo horizontaal mogelijk, maar eens je valt is er echt no way dat je nog rechtop kunt komen. Ik had zo veel pijn de eerste keer, en ook zo’n gigantische blauwe plek. De volgende keer vroegen ze me natuurlijk op een cantus om een Belgisch kampioenschap horizontaal springen te houden. Ik won dat, maar de blessurelast was hoog.

De dokter vroeg mij dan ook: “Wat hebde gij uitgestoken?”. Echt redelijk marginaal.

Ik heb het dan uiteindelijk nog een derde keer gedaan. Ze vroegen me op de cantus om België te vertegenwoordigen op de Olympische spelen. Ik ben uiteindelijk moeten geopereerd worden aan mijn knie.”

Ik vond het wel een geniaal idee in al zijn onnozelheid.

BP: “Allez, je bent dus een onnozelaar.”

Het verhaal met de groene tepels, hoe zit dat in elkaar?

BP: “Hoja, dat was een keer na een feestje, denk ik. En eh, ja ‘s morgens deed ik mijn T-shirt uit en ik had een groene tepel, zo groen geverfd, een rooie denk ik ook, er waren ook zuigplekken op mijn buik met een naam bijgeschreven en al van die toestanden.”

Epiek Wat vind je zelf je meest epische daad of moment?

BP: “Goh, ik dacht wel dat je zoiets ging vragen. Maar dat is moeilijk want ik vind mezelf niet per se zo’n epicus. Dat werd vooral gecultiveerd. Ik zal het zo zeggen: ik sta niet ongraag in de belangstelling.

Het is altijd zo geweest dat die verhalen zichzelf op den duur uitvergrootten. Een soort sneeuwbaleffect. Enfin ja, tot op zekere hoogte zit er wel waarheid in, maar dan wel altijd overdreven.

Zoals dat verhaal dat ik aan 170 kilometer

“Ik vind mezelf niet per se zo’n epicus.

Dat werd vooral gecultiveerd. Ik zal het zo zeggen: ik sta niet ongraag in de belangstelling” per uur ben geflitst op de autosnelweg in heen en terug. Dat is niet waar, hé. Ik ben geflitst in het gaan, maar niet in het terugkeren, dat soort dingen dus. Er wordt altijd serieus overdreven, maar het meest epische? Waarschijnlijk dat ik uiteindelijk wel 2 diploma’s heb. Ik heb serieus het zwijn uitgehangen, maar als het er op aan kwam deed ik wel wat moest. Ik heb er in totaal wel zes jaar over gedaan, want ik heb ook nog Meertalige Bedrijfscommunicatie erbij gedaan.

Het meest epische was misschien ook de creatie van Filologica, dat was niet evident in die tijd, want je had Germania, Romania, en je had ook de Klassieke Kring nog.

Dat was toen nogal een heikel punt. Germania had toen zo’n 500 à 600 leden, en Romania had zo 100 à 150 leden. Dat was dus een zeer scheefgetrokken situatie. Ik heb toen gewoon gezegd: ‘We gaan daar nu niet over zeveren, als er maar 1 richting is, dan gaan we toch wel tezamen een ding doen. Voor de nieuwe studenten maakt de historiek niets uit’. Dat zijn wel heel lastige onderhandelingen geweest.”

Uhm, ben je nog altijd bang van lichtgevende aliens?

BP: “Correct.”

En waarom is dat precies?

BP: “Ken je die aliens uit Cocoon, die film met Steve Guttenberg? In die films lopen

er aliens rond die vermomd zijn als mensen, en op een bepaald moment kijkt Guttenberg door een gat als hij op jacht is, en dan ziet hij een alien die zijn pak aftrekt en die zo licht geeft. Echt mega vuil. Ik kon er echt niet tegen, kan er nog steeds niet tegen. Echt het vooste.

Wat is het verhaal achter Monsieur Kaka?

BP: “Ik ben een beetje een zeiler, en in den tijd ging ik vaak een weekje gaan zeilen in Corsica of in Griekenland, maar ik kan gewoon niet naar het wc gaan op zo’n boot. Dat gaat niet. Ik heb dan zo’n vijf dagen op zee niet naar de wc kunnen gaan. Uiteindelijk deed ik het dan toch en dan heb ik die wc gewoon gevuld, zodat ik die al meteen moest legen ook. Dat was in een natuurreservaat, echt hilarisch. Ik heb soms ook nog letterlijk uit een boot gehangen met een harnas zodat ik mijn gevoeg zou kunnen doen. Dat verhaal heeft zich zo via-via verspreid, en dat is dan bij een Canadees die ik ken terecht gekomen, en sindsdien noemt hij me Monsieur Kaka.”

Als je jezelf zou moeten samenvatten in een aantal woorden, en niet als de ongekroonde keizer van de epiek wat zou het dan zijn?

BP: “Amai, gij stelt wel allemaal moeilijke vragen, hé.”

Ja sorry, ik ben nogal een lastigaard

DILEMMA • 55

D

Dossier BP

ik was megadronken, en was de hele tijd mijn broek aan het afsteken op die piste.

Daarna zijn we in de Amber gaan zitten en hebben we echt lang pinten zitten drinken, dat was een feest tot en met. Ik heb toen nog geprobeerd om te breakdancen.

Aja, toen heb ik ook dat kampioenschap horizontaal springen uitgevonden, dat was redelijk hilarisch. Dat sloeg natuurlijk totaal op niets, maar dat was nog in de tijd dat je in de Amber één grote clique vond.

Iedereen die in de Amber zat, was daar niet om gewoon te babbelen. Ik was dan ook mateloos hard gebuisd in mijn tweede jaar, voor alles.

BP: “euh… Nu ga ik echt zo’n stomme dingen zeggen, want ik zit volledig in m’n werksfeer. Ik zit in de sfeer van ‘flexibel’, ‘autonoom’, van dat soort dingen. Maar ik heb net gezegd dat ik redelijk graag in de belangstelling sta. Niet te veel, maar vooral niet te weinig. Ik ben wel ook redelijk zorgzaam, en dat vind ik wel een belangrijk punt. Je had vroeger veel van die zwijnen, die dan ook zo waren bij de vrouwen. Ik heb op dat vlak, hoop ik, nooit veel mensen pijn gedaan. Ik was wel de jolige en hoe meer ik had gezopen, hoe plezanter ik werd, dus dat was ook makkelijk. Bovendien kan ik ook gewoon echt niet zuipen. Na gemakkelijk vijf pinten was ik al zat, iets dat cantussen natuurlijk wel ambetanter was…”

“Ze vroegen me natuurlijk om mee te doen aan de Wereldkampioenschappen horizontaal springen. Ik won dat, maar de blessurelast was achteraf wel erg hoog” DILEMMA • 56

Je hebt er wel goeie tijden aan overgehouden uiteindelijk.

BP: “Ja, ik weet het, maar dus die eerste twee maand – ik weet dat nog goed – dan ben ik denk ik wekelijks naar drie, vier cantussen gegaan. Terwijl ik niét kan cantussen hé, voor de duidelijkheid. Ik kan echt niet zuipen. ik heb daar totaal het gestel niet voor. Nu, een van de meest epische avonden die ik heb meegemaakt was in de Amber, in de tijd dat de Amber nog van Peter de Kemel was.

Op een avond in de Amber had ik toen beslist: ‘Oke, nu gaat mijn studentenleven hier echt deftig beginnen.’ Ik denk dat dat een jeneverschaatsavond was. Schaatsen, jenever drinken, schaatsen, jenever drinken. Dat hou je niet lang vol natuurlijk;

In mijn derde jaar heb ik dan 84 studiepunten opgenomen, dat kon toen nog, en ik was er voor alles in eerste zit door.

Dat was een hard jaar, maar daarna had ik de meest epische zomer van mijn leven (lacht). Dat was het enige jaar waarin ik eerste zit gehaald heb. Het jaar daarna, mijn presesjaar, was het opnieuw tweede zit, en dan was ik nog niet eens aan mijn thesis begonnen. Ik was er echter wel door voor al mijn vakken, behalve cultuurfilosofie II, gegeven door een Leuvense prof die geen flauw idee had van wat lesgeven was. Dat examen was open boek… Nee, het was niet open boek… Jawel, het was wel open boek. Nee, toch niet, maar we moesten teksten lezen van Derrida en al die jongens. Ik verstond daar geen fluit van. De eerste keer had ik 2/20, de tweede en derde keer had ik 5/20. En ik had dus elke keer echt hard mijn best gedaan om dat te kunnen, aangezien dat het enige vak was dat me van mijn diploma weerhield.

En de laatste keer had ik 10,5. Natuurlijk omdat ik op voorhand tegen de ombudsman duidelijk gemaakt had dat, als ik gebuisd was, de quotering niet eerlijk zou verlopen zijn omdat ik degene was die het jaar voordien was gaan zagen over zijn manier van lesgeven.

(BP vraagt om een safke te rollen, Marcel is zelf een dikke schooier dus heeft alleen gruis. De Vrije Roker is gesloten, dat heeft Marcel gezien. Marcel geeft BP tips over hoe je met gruis moet rollen. BP zegt dat het goed is. Marcel gaat nog biertjes halen.)

Marcel Fransaert

D

Taal kunde

Het Filo-lied, een kritische lezing Maar niet heus Elke kring die zijn naam met waarde draagt, heeft ook een lijflied dat zijn glorie bezingt. En zo geschiedde, bij de creatie van de Gentse studentenvereniging voor de studenten Taal- en Letterkunde werd ook een lied gecomponeerd. Een lied dat tot op heden nog steeds in de hoofden van menig (pro)presidiumlid, commilito en schacht (enfin, in hoeverre ze het ellenlange lied al onder de knie hebben) blijft nazinderen na een heerlijk nachtje cantussen. Op de tonen van het al even epische lied Die Lore, schreven Kristof Vande Velde en Jeroen Meuleman, – Q voor vrienden en bewonderaars – in 2004 de verzen van een tienminuten-durende ode aan de filologen en hun Filologica.

Elk jaar opnieuw worden de brave schachten aangespoord dit lied genadeloos in hun onwetende hoofdjes te stampen om het daarna nooit of te nimmer meer te vergeten. Vier jaar geleden was ik zelf zo’n onschuldig eerstejaartje dat orders opvolgde en mijn nieuwgewonnen lijflied gedwee volledig in me opnam. Nu, na enkele jaren het lied uit volle borst te hebben meegeschreeuwd tijdens cantus(sen?), doe ik, uit liefde voor de journalistiek, een poging om het niet enkel na te apen, maar ook te begrijpen wat we nu eigenlijk écht zingen.

Wij zijn de filologen, } bis Wij lezen veel te veel } bis Maar ook drinken doen wij graag Dan hebben we ‘n stuk in ons kraag, Maar dat vinden wij niet erg (nee nee!) } bis Hugo Claus, en de paus Versleten nog hun broek aan de Blandijn Cicero, en Plato, Die dronken liever bier dan wijn Frans, Spaans, Latijn en Nederlands (en Grieks), Wij zijn filologen, wij kunnen ‘t allemaal

Duits, Zweeds, Engels en Italiaans, Wij zijn taalvaardig en sociaal Wij, filologen, staan erom bekend onze talenkennis met oprechte trots aan de wereld tentoon te stellen. “Wij kunnen het allemaal”. Niet gehinderd door enige vorm van bescheidenheid stelt ons lied dat we niet minder dan negen talen spreken.

Seriously? Dat we liedjesteksten altijd met een grove korrel zout mogen nemen, is algemeen geweten, maar om nu luidkeels te verkondigen dat we hyperpolyglotten bij uitstek zijn…

En is de les veel te vroeg Blijven wij zeker in de kroeg In bed, in bed, in bed, In bed is ‘t altijd dolle pret (einde korte versie) Wij zijn de filologen, } bis Ons boeken zijn te zwaar } bis De Boekentoren is onze thuis Maar toch is ‘t daar niet altijd pluis Vooral als de decaan er spookt (Johnny) } bis Voorheen had ik er nog nooit bij stilgestaan, maar wie is Johnny en (vooral) welke prachtige anekdote heeft er ooit toe bijgedragen dat zijn geniepigheid vereeuwigt werd in de annalen van Filologica?

Benieuwd naar het antwoord? Lees dan zeker het interview met deze mysterieuze Q. N.B: “De Boekentoren is onze thuis”?

Scratch that, bij dezen dien ik een voorstel tot herziening in, met het oog op een meer accurate weergave van de werkelijkheid. Kunnen we de vers, naargelang het seizoen, niet aanpassen naar iets in de trant van “De Kelder/De Trabla die is onze thuis.”?

Cervantes, en Sokrates Schreven nog teksten voor ons blad Hemingway, en Coetzee Die zopen soms nog een heel krat

(refrein) Wij zijn de filologen, } bis Liefhebbers van het woord } bis Wij zijn student in hart en ziel Zuipen dat is onze stiel Wij leven veel te ongezond, Ons liedje is nu bijna rond Ongetwijfeld ben ik niet de enige stakker die op het einde de laatste vers uit volle borst en met volle overtuiging ‘EIN-DELIJK’ schreeuwt. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van ons Filo-lied en vind het veruit het beste in omloop (eigen kind, schoon kind, waarschijnlijk), maar waar zaten de bezielers van dit lied in godsnaam met hun gedachten? Was het dan echt zo onmogelijk de pen neer te leggen en de uitvloei van ideeën een halt toe te roepen?

Was een gedicht niet lang genoeg om de filoloog te bezingen? Is daar waarlijk een halve roman voor nodig? Enfin, het langverwachte antwoord kan u ook vinden in het interview met Q. Franz Kafka, en Petrarca Kregen bij ons de zuipersnobelprijs Naar Bordeaux, en naar Oslo Wij gaan graag overal op reis! (refrein) Het kan zeker niet ontkend worden dat alle facetten waaraan een filoloog rijk is hier in het lang en het breed worden uitgesmeerd. Daarom sluit ik graag af met een concluderend beeld zoals geschetst in hét Filo-lied, een definitie van de Gentse filoloog; een wellustig avonturier met enorme voorliefde voor bed & kroeg, een passie voor het Woord, maar boven alles een gezonde appetijt voor alcoholische lekkernijen, als we tenminste de ontelbare referenties in ons lijflied mogen geloven.

Allez. Santé. Op het lustrum!

Saar Himpe

DILEMMA • 57

D

Letterkunde

In gesprek met Ingrid Weverbergh

“Jotie wou vliegen maar had geen vleugels” Dat editiewetenschap pure rock-’n-roll is, hoef ik u vast niet te vertellen. Dat het maken van bachelorpapers al eens tot interessante ontmoetingen kan leiden evenmin. Mag ik u voorstellen aan Ingrid Weverbergh, een spontane en charmante dame die ruim vijfendertig jaar geleden als mevrouw Jotie T’Hooft door het leven ging. “Waarom Jotie?” vraagt ze mij vrijwel onmiddellijk en ik kan slechts enkele gevoelsmatige argumenten aanhalen: “Fascinerend, jong, tijdloos.” Na een tweeëneenhalf uur durend gesprek dat lang niet alleen over poëzie gaat, besef ik dat een pasklaar antwoord op die vraag misschien wel ingewikkelder is dan mijn bachpap zelf. Hoe breng je immers concreet onder woorden waarom een bepaald auteur je aanspreekt, laat staan persoonlijk raakt?

Een nog moeilijkere opdracht vindt Ingrid de creatie van een biografie. “Schrijvers en journalisten zijn vaak te veel op de sensatie gericht, ze willen een aantrekkelijk verhaal vertellen, een bepaalde sfeer oproepen.” Volgens haar geven heel wat biografieën hierdoor te eenzijdig beeld van iemands leven of bevatten ze simpelweg leugens. Zo zijn Jotie en Ingrid bijvoorbeeld nooit in het geheim getrouwd. Het zijn echter die leugens die bijdragen tot een zekere mythevorming. “Men wil een bepaald beeld van Jotie staande houden, een beeld dat jammer genoeg niet volledig strookt met de werkelijkheid.” Dat lezers zich te vaak laten meeslepen door het persoonlijke verhaal van een auteur

DILEMMA • 58

vindt Ingrid jammer. Mensen zouden het werk van een kunstenaar moeten kunnen loskoppelen van zijn leven. “De gedichten moeten primeren en niet de biografie. Dat lezers bepaalde aspecten van een auteurs persoonlijkheid minder appreciëren is normaal, maar de kwaliteit van diens werk staat daar toch volledig los van?”

Adelaar zonder vleugels “Veel mensen stellen zich de vraag waarom iemand van eenentwintig zichzelf zomaar het leven zou ontnemen?” Hoewel Ingrid Jotie beter kende dan wie ook, heeft zij geen pasklaar antwoord. Jotie kampte met zware drugsverslavingen waar hij absoluut van af wou, helaas ontbrak hem de kracht. “Misschien kwam het door het drugsgebruik, heeft dat iets in hem wakker gemaakt. Misschien kon hij zich te weinig uitdrukken en voelde hij zich nooit helemaal aanvaard, maar evengoed miste hij gewoon een bepaald stofje in zijn hoofd, een medische afwijking die nu door medicatie verholpen zou kunnen worden. Een gezond mens kan zijn paarden mennen, zowel zijn witte als zijn zwarte, maar Jotie kon dat niet.” Toch zag Ingrid haar man nooit als een depressieve of pessimistische jongeman, in tegendeel.

“Eigenlijk was Jotie een heel levenslustige jongen. Misschien wilde hij wel te graag te veel en te intens leven, maar zo kun je jammer genoeg alleen maar teleurgesteld worden. Hij wilde te veel behappen.”

Primal Scream Wat Jotie mist is erkenning en acceptatie.

Hij groeide op in een kleinburgerlijk provinciestadje maar had de wereld nodig; hij moest zichzelf kunnen ontwikkelen, maar in plaats daarvan werd hij iedere zondag naar de kerk gestuurd. “Zijn eerste bundel, Schreeuwlandschap, is het summum van dat gevoel, een schreeuw naar de buitenwereld, de primal scream, een schreeuw om aandacht eigenlijk.” Na die publicatie raken mensen geïnteresseerd in de poëzie van de jonge dichter met de wilde haardos. “Vanaf dat moment begonnen de mensen hem een hand te geven, plots was hij meneer T’Hooft en werd hij op een voetstukje geplaatst. Dat bracht altijd een beetje een dubbel gevoel teweeg: enerzijds ben je blij door het succes, maar anderzijds kun je alleen maar toekijken en beseffen dat de mens zo een beetje in elkaar zit.”

De prins “Jotie’s poëzie is zo eerlijk en echt, het zijn neergeschreven woorden van wat we samen beleefd hebben.” Regelmatig leest Ingrid zijn poëzie opnieuw en elke keer ontdekt ze kleine verwijzingen naar wat ze samen meemaakten. “Jotie was mijn grote liefde.” Ingrid gaat niet altijd akkoord met de werkwijze die sommige journalisten hanteren, alsof ze nooit echt luisteren en snel een oordeel vellen over de relatie die ze had. “Eerlijk gezegd hé, dan denk ik: zwijg en respecteer Jotie voor wat hij was, een unieke en getalenteerde schrijver.”

Lana Crois

D

Letter kunde

Nunc est scribendum (dit gedicht heeft geen) Haakje open (dit gedicht heeft geen) Haakje dicht (einde) Madelon Bakx (3e plaats, sms-poëziewedstrijd)

The Train Station I am standing on the platform, waiting for the train to arrive. I don’t usually take the train, but this time I have to. That train will get me to my destination. I stand there, on the platform, and observe.

To my left there is an older lady wearing a blue coat. The same blue coat my mother wore on the day of the funeral. I think back to that day and try to remember if it was the exact same blue coat she wore that day. I can’t. I can’t remember, nor can I think back to that day without feeling the pain. Not only my own pain, but also the pain my brothers, my parents, my aunts and uncles, in short everybody who was there that day felt. A train station is no place to cry.

A little bit further up the platform stands a young mother holding a pram. I see her and her baby, and ask myself whether or not this life, everything that happens between birth and death, is the only life we will ever be able to live. Is there something like an afterlife? I hope so. She believed in it and so should I. Maybe not for myself, but certainly for her. I hope that somewhere out there, she is watching over us. A train station is no place to smile.

I look to my right and there’s an old man there, standing all alone. He reminds me of her husband. Not only his physical appearance resembles her husband’s, but also the sorrowful look in his eyes. Her husband, who had always seemed to me a very strong man, crying behind the hearse. He looks back at me, but his sorrowful eyes are gazing at something that has been lost for a long time and will never return to him. I feel sorry for him, but a train station is no place to give consolation.

After all, I think, a train station is the place where we wait for our train to arrive and take us to our destination. It’s no place for crying, smiling or giving consolation. There is only us and the train. All people on the platform have their own destination. But in times like these I know that everybody has only one destination. The way we get there is up to us. Terminus, last stop, final destination, call it whatever you want. The train will eventually arrive and take us there.

Lucas Rabaey

DILEMMA • 59

Culturama

DILEMMA • 60

D

Culturama Noise

Bestofte platenhoezen Pink Floyd Het prisma van ‘Dark Side of The Moon’ staat in ons collectief geheugen gegrift als één de meest iconische platenhoezen aller tijden, de groteske liveopvoeringen van ‘The Wall’ overbrugden de kloof tussen theater, rockopera en optreden. De openingsnoten van ‘Wish You Were Here’ lokken ook nog steeds gezellig groepsgekweel uit wanneer ze rond de kampvuurgitaar weerklinken. Dat Pink Floyd hun plaats tussen de allergrootsten uit de muziekgeschiedenis niet voor niets heeft gekregen, staat buiten kijf. Zoals echter zo vaak het geval is bij bands van deze status kent de meerderheid wel een goed handvol losse nummers of de namen van een paar classic albums, maar verder reikt de kennis niet. Hoog tijd om daar verandering in te brengen met een geheel subjectieve selectie van drie minder bekende, maar minstens even beluisteringwaardige platen van de goden van de progressieve rock.

Piper at the Gates of Dawn (Pink Floyd, 1967): voor de flowerpower-lovers Als je bij het horen van ‘Pink Floyd’ vooral denkt aan de sound van pakweg ‘Another Brick in The Wall’, zou je wel eens versteld kunnen staan hoe de band klonk in hun prille beginjaren. Geen prog vol uitgebreide gitaarsolo’s, maar prettig gestoorde psychpop die voornamelijk het werk was van één maar al te vaak vergeten man: Syd Barrett. Barrett drukte als belangrijkste zanger en tekstschrijver een enorme stilis-

tische stempel op zijn groep, maar beïnvloede met zijn experimenteel gitaarspel vol feedback en effecten eveneens de hele psychedelische muziekgeneratie van de late sixties.

Piper at The Gates Of Dawn is een kleurrijke reis doorheen het Wonderland in zijn hoofd, een geheel van fairytales on acid. ‘The Gnome’ (over het leven van - jaja - de kabouter Grimble Crumble), ‘Matilda Mother’ (die door haar zoon wordt aangespoord verder voor te lezen

uit het sprookjesboek) of de veelgelaagde kosmische chaos van ‘Astronomy Domine’. De drugs die Barrett zoveel creativiteit en inspiratie schonken werden echter al gauw zijn ondergang: na enkele bad trips werd hij een mentaal wrak, amper nog in staat te functioneren en zag hij zich noodgedwongen de band die hijzelf had opgericht te verlaten. Vele jaren later zouden de overige leden hun magnum opus ‘Shine On You Crazy Diamond’ opnemen als ode aan hun oorspronkelijke bezieler.

Piper is een opmerkelijk sterk debuut dat

DILEMMA • 61

D

Culturama Noise

nog steeds onder de beste platen in haar genre gerekend mag worden: het briljante nalatenschap van een gevallen genie.

Luister eerst: ‘Lucifer Sam’, ‘Interstellar Overdrive’ Meer van dat? Voor de mannen met de witte jassen Barrett kwamen halen, nam hij nog de uitstekende soloplaat The Madcap Laughs (1968) op. Ook op de donkere tweede van Pink Floyd uit datzelfde jaar, A Saucerful of Secrets, heeft hij nog één nummer op zijn naam staan.

Meddle (Pink Floyd, 1971): voor de psychonauten En zo gebeurde het dus dat de overige leden van Pink Floyd amper een jaar na het verschijnen van hun tijdloze debuut op zoek moesten naar een nieuwe richting.

Exit Syd Barrett, enter gitarist David Gilmour. Zeggen dat dat van een leien dakje liep, zou de waarheid geweld aandoen.

Het post-Barrett tijdperk wordt gekenmerkt door een somberder, meer sferisch geluid (waaruit parels als ‘Set the Controls for The Heart of The Sun’ of ‘Careful With That Axe, Eugene’ stammen), maar het zou duren tot Meddle uit 1791 de songs zouden gaan primeren boven het soms moeilijk beluisterbare experiment. Een pint voor wie met plezier de 13 minuten lange avant-garde rit van ‘Alan’s psychedelic breakfast’ kan uitzitten. Meddle laat een Pink Floyd horen dat eindelijk haar eigen, unieke stem had gevonden onder invloed van Gilmour. Met het epische ‘Echoes’ toonde de band nog steeds niet vies te zijn van buitenaardse jamsessies, maar de gefocuste, pompende bas van ‘One of These Days’ of het hypnotiserende ‘A Pillow of Winds’ toonden daarnaast duidelijk meer ruimte voor structuur en melodie. Op dat vlak was het de profetische voorbode van opvolger ‘Dark Side of the Moon’, de plaat die hen tot absolute wereldsterren zou katapulteren. Of hoe de hitsingle ‘Money’ ging over wat het voor Pink Floyd zou worden: eerder ongeëvenaard succes.

Luister eerst: ‘Fearless’, ‘Echoes’ (de volle 23 minuten of niets!)

Meer van dat? Sowieso ‘Ummagumma’ kanten 1 en 2, waaghalzen kunnen verder

DILEMMA • 62

gaan naar de absurde psychedelische chaos van 3 en 4. En de concertfilm ‘Live in Pompeii’, inclusief vulkaanuitbarstingen die het optreden in het amfitheater begeleiden, zou verplichte kost voor iedereen met enige affiniteit voor dit genre moeten zijn.

On an Island (David Gilmour, 2006): voor de wegdromers En dan maken we ineens een serieuze sprong voorwaarts naar 2006. Pink Floyd lag al een goed decennium stil nadat de groep een niet onverdienstelijke poging had ondernomen verder te gaan zonder bassist Roger Waters, die sinds ‘The Wall’ (1979) het muzikale zeggenschap was blijven opeisen tot de maat uiteindelijk vol was voor de overige leden. Hetzelfde niveau als uit hun gloriejaren zouden Gilmour, toetsenist Richard Wright en drummer Nick Mason echter nooit meer bereiken. Net daarom kwam de derde soloplaat van hun gitarist na al die tijd als een bijzonder aangename verrassing.

Op zich laat On an Island niets wereldschokkend horen: het album bestaat uit het soort laid-back composities die Pink

Floyd in ‘Comfortably Numb’-modus in herinnering brengen. In grote lijnen hebben we de georkestreerde, meer bombastische soundscapes (‘Castellorizon’, ‘A Pocketful of Stones’) en de eenvoudigere, subtielere nummers waarboven de Gilmouriaanse solo’s zoals we ze kennen perfect tot uiting komen: wijds en emotioneel, steunende op zijn kenmerkende langzame bends (‘The Blue’, ‘This Heaven’ en de uitstekende titeltrack). Maar bovenal is het de overkoepelende sfeer waaraan het album haar grootsheid dankt, die als een aangenaam kabbelende stroom die van tijd aanzwelt van eb (het gelukzalige, akoestische ‘Smile’) tot vloed (de bluesrocker ‘Take A Breath’). Koptelefoon op, languit gaan liggen en mee wegdrijven is de boodschap!

Luister eerst: ‘The Blue’ en ‘On an Island’ Meer van dat? De zwanenzang van Pink Floyd, The Division Bell uit 1994, komt wellicht het dichtst in de buurt.

Gert-Jan Wijnant

D

Culturama Noise

Xiu Xiu

Angel Guts: Red Classroom Jamie Stewart, frontman van Xiu Xiu, heeft iets met films van het Aziatische continent. De band zelf is vernoemd naar een Chinese film (Xiu Xiu: The Sent Down Girl voor de geïnteresseerden) en de titel van hun negende langspeler Angel Guts: Red Classroom is gebaseerd op een Japanse, erotische film. Dat experimentele drijft hij door in zijn muziek. En in Xiu Xiu’s laatste worp sijpelt ook weer het thema erotiek door.

Het beste voorbeeld van de duistere erotiek (vrij letterlijk) op de plaat is ‘Black Dick’. Xiu Xiu schuwt geen controverse, zoveel is duidelijk. Stewart tekent echter niet voor een goedkope mop, maar maakt hiervan een nummer waarvan de angst afdruipt dankzij het samenspel van een dreigende synth en een trillende stemklank. ‘Cynthya’s Unisex’ lijkt de obsessieve seksualiteit van een wanhopige aan de dag te brengen .

Angel Guts: Red Classroom is Xiu Xiu’s donkerste en meest verontrustende plaat tot nog toe. Stewart haalde inspiratie uit zijn verhuis van het rustige North Carolina naar een gevaarlijke buurt in Los Angeles: “Een park verdeeld tussen vier bendes, een meer waar routineus lijken uit gehaald worden, een gebouw waarin recent twee kindergeraamtes ontdekt werden …” Met dit in het achterhoofd moet het album beluisterd worden. Dat beklemmende gevoel en die drukkende schrik werden magnifiek op plaat gezet.

Het is dan ook een album dat aandacht en inleving vraagt.

mes op je keel plaatst. Afsluiten (op de outro na) doen ze met ‘Botanica De Los Angeles’, een samenvattende uitleg van het album als het ware, zowel in tekst als klank, gesteund door een slaande beat.

‘Angel Guts: Red Classroom’ is geen luie zondagmiddagplaat; Xiu Xiu verplicht de toehoorder te luisteren en laat hem achter met een wee gevoel. Veel zal het album niet gespeeld worden, maar als dat dan toch gebeurt, is dat van begin tot eind met tegenstribbelende fascinatie.

Michiel Verplancke

Zo beklemt ‘Stupid In The Dark’ de luisteraar met zijn kloppend ritme en de ingehouden wanhoop van het refrein. Het kwade slachtoffer balt zijn hulpeloosheid in de simpele regels: “Once we felt sorry for you people / But not that sorry.” Geweld dringt zich voornamelijk op in twee nummers: de uithalen in ‘A Knife In The Sun’ en het niet aflatende ‘El Naco’,dat een

DILEMMA • 63

D

Culturama Noise

MF DOOM Vooruit 16/03

Onlangs dook de legendarische Daniel Dumile, voor de meesten onder jullie waarschijnlijk beter bekend als MF DOOM (één van zijn vele artiestennamen), opnieuw op in het nieuws uit hiphopland. Hij perste immers een samenwerking met aanstormend raptalent Bishop Nehru – de jongen is amper 16 – uit de lenden van zijn ideeëndoos, nadat hij in 2013 slechts twee nummers uitbracht. Daarnaast wist Democrazy hem te strikken voor een optreden in de Gentse Vooruit op zondag 16 maart. Als pretenderende hiphopkenners sprong de Dilemma-redactie op de ticketverkoop met de tong kwijlend uit de mond, en brengt nu een verslag uit van een avond vol dualiteit.

Door onze toegegeven luiheid en een overheersende chill-drang, waren we te laat voor het voorprogramma, dat bestond uit Lefto (DJ) en L’Or du Commun, een hiphopcollectief uit Franstalig België dat doet denken aan een onbezonnen Starflam. Een onderbouwd oordeel over hun optreden blijf ik u dus jammer genoeg schuldig.

Twintig minuten voor de aanvang van DOOMs show was de spanning echter te snijden. De ongekroonde koning van de hiphop van de afgelopen twee decennia schuwt obscure praktijken zoals imposters op zijn podium sturen immers niet, en de angst hiervoor was voelbaar in de volgepropte zaal. De opwarmronde voor de glorieuze intrede werd verzorgd door live hiphopbeats van Quake Bass op de drums, een indrukwekkend staaltje vakmanschap dat gedurende het hele optreden van onschatbare meerwaarde was. De man met het metalen masker (MetalFace Doom) scheen hem niet te kennen, en maakte doorheen de show een gimmick van zijn verbazing over hoe goed de drummer was. En geloof me, die was steengoed.

Met een kwartier vertraging klokte MF DOOM dan in, en om half tien begon hij zoals wij aan de avond begonnen waren:

DILEMMA • 64

lekker rustig en ontspannen. De eerste drie nummers werden door de uitmuntende geluidsinstallatie in onze opgewonden gezichten geknald, maar op geen enkel moment was heel de zaal euforisch.

Of toch niet tot de muziekbazooka werd bovengehaald en klassiekers van DOOMs populairste album Madvillainy (in samenwerking met Madlib) snoeihard door de boxen knalden. Wat begon als een rustig optreden, ontaardde al snel in een eersteklas hiphopfestijn. Wanneer je in een volle Vooruit elke hand in de lucht krijgt en laat meedeinen op de beats van onder andere ‘Rhinestone Cowboy’ en ‘All Days’, word je terecht bij de legendes van de hiphop gerekend. Zag u ooit al een hiphopoptreden met een climax zoals die vooral in DJ-sets zit? DOOM doet het. Kleine kanttekening: Dumile liet zijn Wu Tang Clan-invloeden – zoals die op zijn album Operation: Doomsday duidelijk te horen zijn – achterwege en deed bij momenten zelfs aan Jay Electronica en Apollo Brown denken.

Ondanks de lekkere sfeer kon DOOM nog steeds niet verbergen dat zijn flow soms monotoon en hij een ongelikte beer is. Na nog geen 50 minuten sloot hij zijn show af met het citaat “it’s up to us, to take care of us” (maak er maar van wat

je wilt), en stapte hij het podium af. Van verbazing bleef iedereen als aan de grond genageld, en heel de zaal smeekte hem om meer doemklanken in onze gewillige strot te rammen. Nog nooit hoorde ik zo’n intensieve en vooral lange klaagzang voor bisnummers, maar de rapper trok er zich geen moer van aan en verdween met de noorderzon. En zo was een ongezien optreden ongehoord kort, word up.

Lefto (baas die hij is) had de bijna ondankbare job om de afterparty te verzorgen.

Teleurstelling na het vroegtijdige vertrek van de hoofdact heerste en meer dan drie vierde van de zaal liep leeg. De afwezigen kregen echter behoorlijk ongelijk. Lefto mixte een hiphopfeestje in elkaar dat de vergelijking met de hoofdact makkelijk doorstaat. De hoeveelheid mensen was omgekeerd evenredig met de sfeer, die pijlsnel opnieuw de hoogte inschoot. Van Biggie Smalls over Gang Starr en Mobb Deep tot Joey Bada$$, dit muzikale genie (die trouwens nog steeds geen Wikipediapagina op zijn naam heeft) reeg de ene parel naadloos aan de andere, en bezorgde zijn crowd nog een machtig einde. Hiphop leeft.

Joachim Schol

D

Culturama Noise

Het beste van 2004 In het jaar dat onze mythische voorouders Filologica oprichtten, werd de wereld teleurgesteld door de acteerprestaties in Scooby-Doo 2: Monsters Unleashed en de special effects van Alien vs Predator. Een tsunami verpletterde ZuidoostAzië en Mark Zuckerberg ontwierp “Thefacebook”. Maar naast sociaalnetwerksites, Beyblades of makkelijk openscheurbare outfits op de Super Bowl, werd er uiteraard ook nog muziek gemaakt. Hier tien populaire albums die, net als Filologica, hun tienjarig bestaan vieren en waarmee elk in 2004 levend wezen in aanraking kwam.

1. Green Day – American Idiot Of we het nu willen of niet, Green Day maakte in 2004 hun comeback met de rockopera American Idiot. Terwijl ze op Dookie (1994) nog misschien konden doorgaan als een poppunk band, brachten ze met dit album de term pseudo-punk tot nieuwe hoogten. Iedereen zong wel mee met ‘American Idiot’ en weende een beetje bij ‘Boulevard of Broken Dreams’; de nummers waren dan ook simpelweg zeer aanstekelijk. Maar hoe Billy Joe Armstrong zich als coach bij The Voice en na een drie uur durende glamoptreden nog steeds als een punk kan beschouwen blijft een psychologisch raadsel.

2. Arcade Fire – Funeral Het debuut van Arcade Fire uit 2004 wordt quasi unaniem beschouwd als een moderne klassieker. Terecht, want hun orkestrale indie bleek enorm invloedrijk te zijn en nummers als ‘Neighborhood #1 (Tunnels)’ of ‘Rebellion (Lies)’ doorstaan de tand des tijds. Wat we kunnen vergeten is dat in een tijd wanneer emo en nu metal nog niet ver in het geheugen lagen, de release van dit magischrealistisch conceptalbum over de dood enorm verfrissend moet geklonken hebben. Jammer dat het toen nog experimentele gebruik van strijkers, blazers en grootse refreinen ondertussen gedegenereerd is tot de onoriginele meute van generische arenarock à la Mumford & Sons.

3. The Killers – Hot Fuss Las Vegas is nooit echt een vruchtbare omgeving geweest voor muziek. Wijlen Elvis Presley is misschien het meest tragische voorbeeld van hoe muzikanten die lang op the Strip verblijven creatief doodbloeden. In deze habitat van goedkope

strippers en dure hotels ontstond de glamoureuze combinatie van synths, overdadige cimbalen en meeslepende zanglijnen van The Killers. Met Hot Fuss werden ze in 2004 de koningen van de radiovriendelijke gitaarrock die zowel zesjarige kinderen als vijftig jaar oude moeders kunnen meebrullen – zoals Kings of Leon deed in 2009.

4. Franz Ferdinand – Franz Ferdinand Een band die zich noemt naar een vermoorde kroonprins is een band die iets wil bereiken. Franz Ferdinand wou kunst en muziek verzoenen tot een gesamkunstwerk die emotie zou verwezenlijken “on the level of Field Marshall Haig’s tears that fell as he counted the statistics of the men he had sent over the top.” Ze hadden gelukkig genoeg sterke nummers en knisperige gitaarriffs op hun debuut om in 2004 een buitengewoon succes te worden. Hoewel hun laatste albums minder en minder aandacht trekken gaat tot op vandaag iedereen bij het horen van die tempowisseling op ‘Take Me Out’ in instant pogo mode.

5. The Libertines – The Libertines Een jaar voordat de Arctic Monkeys die taak overnamen, waren The Libertines de favorieten van de Britse muziekpers.

Niet alleen hun slordige garagerock maar vooral de drama rond de band (drugs, impromptu concerten, inbraken, gevangenis, meer drugs) bewezen dat rockmuziek zelfs in de 21ste eeuw nog spannend kon zijn. De desastreuze haat-liefdeverhouding tussen frontmannen Pete Doherty en Carl Barât leidde in 2004 tot het uiteenvallen van de groep, maar niet zonder een tweede en laatste album, The Libertines, uit te brengen. Doherty zou met wisselend succes zijn muziekcar

DILEMMA • 65

D

Culturama Noise

rière verderzetten, met meer succes zijn drugsgebruik opkrikken en met veel succes vrouwen als Kate Moss en Amy Winehouse in de wacht slepen. Carl Barât stichtte later The Dirty Pretty Things met de overige bandmembers en ging sinds 2010 solo, maar eigenlijk heeft niemand de laatste tijd nog van hem gehoord.

6. Usher – Confessions Confessions was met bijna acht miljoen verkochte exemplaren een commercieel wonder en het bestverkopende album van 2004. Een dalende trend in cd-verkoop door illegale downloadsites werd zo doorbroken en Usher werd gelauwerd als de redder van de muziekindustrie. Maar het volgende jaar zou het meest succesvolle album al een grove drie miljoen exemplaren minder verkopen en de populairste plaat van vorig jaar, Justin Timberlakes The 20/20 Experience, haalde slechts tweeënhalf miljoen verkochte exemplaren. Waarom kochten mensen massaal Confessions?

Misschien de vette synthesizer in het begin van ‘Yeah!’? Of was het die gouden hook in ‘Caught Up’? Als de platenindustrie al het geheim achter het Ushereffect gevonden had, dan zouden er misschien meer dan twee cd-winkels in Gent zijn.

7. Nelly – Sweat & Suit Een van de meer ambitieuze zetten van 2004 was Nelly’s besluit om op dezelfde dag twee albums uit te brengen: Sweat en Suit. Sweat was het rap gedeelte en Suit de R&B helft van dit tweeluik. Zijn duet met de – in country kringen – beroemde Tim McGraw ‘Over and Over Again’ was een zeldzame crossover hit. In tegenstelling tot The Streets, die in 2004 een scherpzinnig conceptalbum maakten (A Grand Don’t Come for Free), draaide de rap van Nelly nog voornamelijk rond “that sweat drippin’ all over her body”. In 2005 zou Nelly een compilatie maken van nummers uit beide albums en die, in de voetsporen van REO Speedwagon (met You Can Tune a Piano, but You Can’t Tuna Fish) en The Butthole Surfers (met Hairway to Steven), Sweatsuit noemen.

8. Shrek 2: The Soundtrack Hoewel de recentere televisiespecials Shrek The Halls en Scared Shrekless minder grote successen waren, herinnert iedereen zich nog Shrek 2. De film zelf was de meest bezochte film van 2004 maar

DILEMMA • 66

achteraf werd ook de soundtrack massaal gekocht. Counting Crows hadden hun ‘Accidentally in Love’ speciaal voor de film geschreven, maar ook David Bowie verloor wat street cred door zijn ‘Changes’ met Butterfly Boucher voor de film te herwerken. ‘Livin’ la Vida Loca’ van Ricky Martin en de oude discohit van Lipps Inc., ‘Funky Time’, kenden een ware reveil door op de soundtrack te staan. Als reactie op de feelgood gevoelens die deze muziek bij kinderen kon opwekken bracht Rockstar Games in oktober 2004 Grand Theft Auto: San Andreas uit om de harde werkelijkheid van de wereld te benadrukken.

9. Kanye West –The College Dropout Voor 2004 wist niemand wie Kanye West was. Hoewel hij als producer hits had gemaakt voor Jay-Z en Alicia Keys kreeg hij zijn eigen rapcarrière moeilijk van de grond. Dankzij Roc-A-Fella Records kon hij in 2004 eindelijk zijn zorgvuldig gearrangeerde debuut uitbrengen waarop hij afweek van de toen dominante gangster persona in rap. Met zijn kenmerkende opgekapte soulsamples en persoonlijke, heldere teksten werd Kanye onmiddelijk de rijzende ster in hiphop. Tien jaar later is de jonge rookie van toen de megalomane, onbeschaamde Ye geworden. Op 24 mei trouwt hij met Kim Kardashian. Wie de diepgang van hun liefde zelf wil ervaren: kijk naar zijn nieuwe clip voor ‘Bound 2’.

10. Eminem – Encore Op zeldzame dagen wanneer economiemeisjes de Blandijn vullen met hun aardbeien lichaamsgeur, barst er in de hoofden van menig Letteren & Wijsbegeertejongen een Hegeliaanse strijd los tussen hun blandijnsnobisme en oerlust.

Een vergelijkbare dynamiek kan men herkennen bij de doorsnee rockliefhebber die geconfronteerd wordt met de toegankelijke rap van Eminem. Want al in 2004 was Eminem niet meer de controversiële Slim Shady die verkrachting trivialiseerde. Op Encore had hij het over de relatie met zijn ex-vrouw, zijn dochter of zelfs oprechte kritiek op president Bush. Maar zijn flow was nog even meesleurend, zijn nummers even infectieus. En dus zoals de blandijnjongen bekritiserend het economiemeisje bewondert, mompelde de rockliefhebber in 2004 beschaamd Encore mee.

Florian Deroo

D

Cultu rama Schrif tuur

Marnix Peeters De dag dat we Andy zijn arm afzaagden Hilarische vulgariteit. En omgekeerd.

Vorig jaar baarde Marnix Peeters, daarvoor vooral bekend als journalist bij onder andere Humo en De Morgen, zijn eerste literaire kind in boekvorm: De dag dat we Andy zijn arm afzaagden. Het is zijn aandoenlijke en bespiegelende doch hilarische debuutroman. Het boek werd onder meer voor De Bronzen Uil 2012 genomineerd (de prijs voor het beste Nederlandstalige debuut). Als debuutroman kan het alvast tellen.

In dit absurde en platvloerse gedrocht – want dat is het zeker – van een verhaal is niet de op voorhand gedoemde Andy, maar wel de jonge Werner Plöts het hoofdpersonage dat zijn verhaal in de ik-vorm navertelt. Zijn moeder pleegde zelfmoord toen hij twaalf was, twee jaar later laat zijn vader hem achter bij de drie apathische zusters Crique, die elk op hun eigen manier vadsiger zijn dan de varkens die ze houden. “Men at, poetste, scheet, sliep, grommelde, scheet, at, poetste, sliep.” Daar leert hij Orzas kennen, een enorm luie en al even vadsige beer met drie poten. Ondanks het overduidelijke communicatieprobleem, is Werner blij dat hij eindelijk iemand gevonden heeft tegen wie hij kan praten, iemand die lijkt te luisteren.

Wanneer Andy, een mede-inwoner bij de zusters, het rot krijgt aan zijn arm, moet deze geamputeerd worden. In een ongelooflijk droge en net daardoor hilarische stijl beschrijft Peeters deze gebeurtenis.

“Tussen alles in zei een geit bèh.” Hoofdstuk afgerond. Daarna beslist ons veertienjarige hoofdpersonage dat het tijd is om samen met Orzas de iets wijdere wereld in te trekken, tevens de start van een onbeschrijflijk avontuur. Of toch, onbeschrijflijk in fatsoenlijke bewoordingen.

Vanaf zijn vertrek – nog meer dan ervoor – sukkelt Werner van de regen in de turbodrop. Hij wordt beroofd van zijn kleren en zijn beer (al wat hij heeft, dus) nog

voor hij goed en wel van het erf is gewaggeld, komt in dienst van een strontruimer, wordt seksueel en psychologisch misbruikt – hoewel, hij schenkt Maya met de romige melksoezen maar al te graag zijn lichaam – en is getuige van meer dan één dood. Toch slaagt Peeters erin om deze meer dan onwaarschijnlijke stormloop van toevallig ongeluk als niet onwaar en bovendien verdacht grappig voor te stellen.

Als doorwinterd en populair journalist kent Marnix Peeters duidelijk de truken van de foor om zijn lezers puik te verma-

ken. De vulgariteit lijkt heel soms te gekunsteld, de taal te column-achtig en het verhaal niet overkoepelend genoeg om van een vlekkeloos debuut te spreken.

Toch zit er heel wat subtiel vernuft verscholen achter de uiterst vulgaire verhaallijn. Zo zijn er de gezusters Crique, die hij in één vlotte literaire beweging in verband brengt met de Moirai (zij die over leven en dood beslissen in de Griekse mythologie). Daarnaast zet hij een psychologisch begrijpelijk portret neer van een goedgelovige puberjongen met een meer dan terecht Calimero-complex. Soms vraag je je zelfs af of Werner niet de cliché incarnatie van de kinderachtige puber in elke man is, met een ongezonde drang naar seks, impulsiviteit en maatschappelijke kritiek.

Als levenswijze uitsmijter nog dit: ”Nogmaals: men let even niet op in het leven, men kijkt een paar tellen de andere kant uit, en […], de heerlijk dampende schotel met zijn lievelingskost waar men daarjuist nog verlekkerd voor zat, kan veranderd zijn in een stinkende berg kak, waar de maden uit kruipen […].” Zoals Peeters in het boek dus zelf al aangeeft, zijn grenzen soms dun en veranderen situaties vaak sneller dan je wilt denken. Hijzelf bewandelt echter op meesterlijke wijze de lijn tussen hilarisch en vulgair. En tussen dit alles in zei een geit bèh.

Joachim Schol

DILEMMA • 67

D

Cultu rama Schrif tuur

Vers van het mes Poëziecentrum 06/03

Een verslag schrijven over een optreden van een mede-Oomfloerstlid?

Sure. Eens kijken of we objectief kunnen blijven.

Na de succesvolle versie in Amsterdam midden februari, was het op donderdag 6 maart de beurt aan Gent om de nieuwste versie van Vers van het Mes te verwelkomen. Vers van het Mes is een programmaserie van Amsterdams poëziehuis Perdu dat nog niet gedebuteerde “maar wel interessante” dichters in het voetlicht wil plaatsen. Deze keer was het de beurt aan Arno Van Vlierberghe, jullie allen wel bekend, en Wout Waanders, een Nederlands dichter, om werk en een kleine poëtica voor te stellen aan een vrij goed gevulde zolder van het Poëziecentrum.

De avond begon met een lezing van Saskia De Jong, oudgediende bij Vers van het Mes, en een dichter die het experiment niet schuwt. Bedoeling was een overzicht te geven van haar werk sinds haar passage bij Vers Van Het Mes in 2004, die ze blijkbaar volledig vergeten was tot ze uitgenodigd werd voor deze versie. Ik durf op late, dronken café-avonden wel eens ellenlange toespraken af te steken tegen leeg experiment in de literatuur (“Misdadig!”, “Tegen de muur!”, etc.), dus ik zal mijn oordeel over De Jong’s gedichten zo veel mogelijk achterwege laten, al is het maar om geschreeuw of slagen op tafels te vermijden, if you know what I’m playing. Mocht u daar wel voor te vinden kan u stukken uit haar werk nalezen op http://saskiadeDILEMMA • 68

Arno Van Vlierberghe op Vers van het mes in Amsterdam

jong.nl Na De Jong was het de beurt aan Arno Van Vlierberghe die zijn opvattingen over poëzie en cynisme doorweefde met eigen werk. Van Vlierberghe schrijft poëzie die steeds lekker voordraagt en eigenlijk beter gediend is in rokerige café’s dan in op de zolder van het Poëziecentrum, die soms wat te veel weg heeft van een ivoren toren. Van Vlierberghe was echter niet meteen op zijn energiekst en dus viel vooral de poëzie daardoor een beetje in het water. We hebben al veel beter van hem gezien, in rokerige kroegen dus.

In zijn poëtica pleitte hij voor het afwerpen van het juk van het post-

modern cynisme en ging hij in tegen de poëzie die hij in zijn recensies voor onder meer dit blad al anekdotische of gedomesticeerde poëzie noemde: gedichten die niet meer zijn dan een kwinkslag of oh-wat-is-de-wereldtoch-mooi-en-speciaal-en-oh-kijk-eenvogel-poëzie. Nee, de literatuur mag het engagement niet schuwen, moet opnieuw oprecht kunnen zijn in wat ze zegt. Het is een standpunt dat de voorbije jaren binnen Omfloerst gegroeid is en waar yours truly dan ook heftig bij mee knikte.

Arno’s werk is te vinden op zijn blog http://opreisnaargod.tumblr.com.

Na een muzikaal intermezzo van Erika Severyns was het de beurt aan Nijmeegs dichter Wout Waanders, die

D

Cultu rama Schrif tuur

van stijl niet meer kon verschillen van Van Vlierberghe. Waanders’ poëzie is bevreemdend en bij momenten hilarisch. Het lijken simpele, wat absurde verhaaltjes, maar af en toe zit er in één regel in die het hele gedicht een wrange nasmaak geeft. Lekker.

Vooral zijn ‘rechtse’ poëzie, gedichten gemaakt op basis van de rare zoektermen (‘keiharde porno’, ‘ferf wat stoffen aflaat’, etc.) waarmee mensen op zijn blog terecht komen en die hij dan als kapitalistje in spe gebruikt om meer van zulke bezoekers te ronselen, was zeer interessant.

Waanders’ podiumprésence is ook fantastisch en doet bij momenten denken aan Hans Teeuwen, maar dan met meer onderbouw. Zijn poëtica daarentegen was wel wat rommelig. Spijtig, want het begon zo veelbelovend.

Waanders vertelde over hoe hij in de poëzie was terecht gekomen: hij wou bewijzen dat gedichten niet meer zijn dan nonsens waar dan snooty over gedaan wordt en stuurde dus een gedicht dat hijzelf niet begreep in voor de poëziewedstrijd van de stad Oostende, die hij prompt won. Ha. In plaats van het bij dat bewijs te laten, werd hij op die manier toch geïntrigeerd. Een geluk voor ons, dat in ieder geval. 12 points to The Netherlands.

Waanders’ gedichten zijn te vinden op http://woutwaanders.wordpress.com.

Al bij al was het een geslaagde avond.

We kijken zeker uit naar de volgende edities in Amsterdam en Gent. Tot dan?

Robin Ramael

ADVERTENTIE

1295

ANNO

DILEMMA • 69

D

Culturama Cinematiek

Boek vs. film Don Winslow vs. Oliver Stone Savages (geschreven in 2010 door Don Winslow; in 2012 verfilmd door Oliver Stone) vertelt het verhaal van Ben, Chon en O(phelia), drie vrienden die meer dan hun liefde voor goeie wiet delen. Elkaar, bijvoorbeeld, in een niet zo gezonde driehoeksverhouding die later onderuit gehaald wordt door La Madrilena – maar daarover later meer. Ben en Chon kweken namelijk de beste weed van heel Californië en omstreken, begonnen met zaden uit Afghanistan en verder gezet door een speciale manier van kweken (iets met hydro, uitgebreid beschreven in de prequel The Kings of Cool uit 2012). Goed voor hen, want zij verdienen sloten geld en kunnen zich zo een mooi huis met prachtig uitzicht veroorloven; minder goed voor Mexicaanse drugskartels aangezien Ben & Chon ook exporteren.

Zo komt het dat Chon op een zonnige namiddag (zijn er andere in Southern California?) een mail krijgt met een wel heel duidelijke boodschap: doe wat wij willen dat je doet, of er gaan hoofden rollen. Het Baja Cartel wil namelijk met hen in zee gaan (“Like a joint venture. No pun intended.”), voor slechts 20% van hun opbrengst. Elena la Reina, die sinds de dood van haar man en twee zoons uit noodzaak aan het hoofd staat, krijgt echter te horen dat ze dat niet gaan doen – met alle respect – en besluit haar zin door te drijven op een andere manier. Zo komt het dat O zich, na een zonnige dag shoppen, ergens in een achterkamer bevindt, in het niet zo aangename gezelschap van Lado, Elena’s

DILEMMA • 70

rechterhand. Ben & Chon doen er natuurlijk alles aan om O terug te krijgen, maar om te weten wat precies, zult u het boek moeten lezen dan wel de film moeten bekijken.

Zoals te verwachten viel, is het boek natuurlijk beter, en wel door de schrijfstijl van Don Winslow. Hij is een Californische misdaadschrijver die al een twintigtal boeken kan oefenen op die schrijfstijl en niet teleurstelt. In vergelijk met The Kings of Cool lijkt Savages vrij ‘normaal’ geschreven, hoewel hier en daar dezelfde trucs aan bod komen – laten we ze voor het gemak postmodernistisch noemen. In Savages dus minder, waardoor dat vlotter leest en je minder afgeleid bent door de

manier waarop Winslow sommige dingen verwoordt. De woordspelletjes alleen al zijn de moeite waard om het boek te lezen.

Daarmee willen we niet zeggen dat de film slecht is. Integendeel, er zijn veel verfilmingen van geniale boeken die nergens naar lijken – wij houden ons hart alvast vast voor de verfilming van The Fault in Our Stars. Oliver Stone weet de postmodernistische sfeer van het boek perfect te vatten, door bepaalde filmtechnische toestanden (zoals hier en daar een stuk zwart-wit, meer bepaald bij scènes die te maken hebben met het nogal verwarrende einde) en de muziekkeuze. Ook kwam in de tweede scène de meest artistieke golf die we ooit op een strand zagen rollen ten tonele.

Het boek is hier en daar redelijk gewelddadig, wat in de film onverbloemd wordt getoond. Het voordeel van het boek gelezen te hebben, is dat je min of meer weet wanneer er iets gruwelijks zit aan te komen en je op tijd kan wegkijken. Het voordeel van de film is dan weer dat je de naakte bovenlijven waarvan sprake in het boek effectief ziet. Helaas voor mannelijk publiek geen naaktscènes voor Blake Lively (O), gelukkig voor iedereen ook geen naaktscènes voor John Travolta (Dennis Cain, een corrupte DEA-agent die Ben & Chon met raad en vooral daad bijstaat, zo blijkt). Het boek (en vermoedelijk Winslows volledige oeuvre) is zeker een aanrader, en de film eigenlijk ook wel.

Charlotte Vercruysse

D

Culturama Cinematiek

True detective “The world needs bad men. We keep the other bad men from the door.”

Oh Louisiana, waar the Confederate Flag wappert en menig redneck zich aan een frisse ‘Lone Star’ laaft. Voor scenarist Nic Pizzolatto de ideale locatie voor een Southern horror story met white trash allures.

Hoewel elk personage in True Detective met het christelijke geloof dweept, gedraagt lang niet iedereen zich even orthodox. Dat HBO’s jongste geesteskind zich in de marginalere contreien van the Bible belt afspeelt, spreekt voor zich. “It’s all one ghetto man.”

In de serie lopen twee verhaallijnen vlot door elkaar. Martin Hart (Woody Harrelson) en diens collega Rustin Cohle, vertolkt door een ijzersterke Matthew McConaughey die de romcom hopelijk voorgoed achter zich liet, worden geïnterviewd over hun onderzoek naar de rituele moord op prostituee Dora Lang zeventien

jaar eerder. Gelijktijdig wordt het verloop van hun onderzoek in 1995 chronologisch weergegeven. Tijdens de zoektocht naar gerechtigheid worden Rust en Marty steeds vaker geconfronteerd met hun persoonlijke demonen. “I can’t say the job made me this way – more like me being this way made me right for the job.” Rusties bittere sarcasme en mysterieuze verleden maken de lijn tussen angstaanjagend en geil flinterdun.

Inside Llewyn Davis zat), is hier het lichtende bewijs van. Meer van dat dus, want op een zevende seizoen van True Blood zit echt niemand meer te wachten. Nog een laatste puntje: die fucking openingsgeneriek.

Lana Crois

Slechts acht episodes telt het voorlopig eerste seizoen, maar dat is genoeg om de wereld met een what-the-fuckgevoel achter te laten. Regisseur Cary Fukunaga’s oog voor detail maakt van True Detective een van de beste en meest stijlvolle HBO series allertijden. De soundtrack, verzorgd door mister T-Bone Burnett (die ook achter de produceerknoppen van folkfilm

ADVERTENTIE

DILEMMA • 71

D

Culturama Cinematiek

Oscars 2014

De Academy Awards 2014 zijn ondertussen uitgedeeld. Ellen Degeneres, host van dienst, heeft de rode loper terug opgerold.

Welke memorabele momenten hebben we zien passeren en wie waren de winnaars.

België alleszins niet, maar een nominatie voor Beste Buitenlandse Film blijft een knappe prestatie voor Van Groeningen.

Veerle Baetens mag bovendien erg trots zijn op haar rol.

12 Years a Slave won de Oscar voor Beste Film en Gravity ging naar huis met beste regie en een handvol technische onderscheidingen. Steve McQueen en Alfonso Cuarón maakten hun favorietenrol waar na hun overwinningstocht doorheen het award seizoen.

Gastvrouw Ellen Degeneres opende de avond met een geslaagde monoloog, gevuld met haar gebruikelijke “family friendly” mopjes, inclusief een paar rake observaties die een pijnlijke kern van waarheid in zich droegen. “I’m not saying that movies are the most important thing in the world, because we all know that the most important thing in the world is youth.” Later op de avond zagen we daadwerkelijk een resem oudere Hollywoodsterren awards uitreiken die zich volledig hadden laten gaan met botox en meer…

Kim Novak, de ondertussen 81 jaar oude “Vertigo” actrice choqueerde menig kijker met haar plastic uiterlijk. Haar verschijning was al gauw een fel besproken topic op sociale media.

“Anything can happen, so many different possibilities. Possibility number one: 12 Years a Slave wins best picture. Possibility number two: You’re all racists.” En zo geschiedde. Slavernij blijkt nog steeds een bittere pil te zijn in de Amerikaanse historiek.

De echte sterren van de avond waren natuurlijk de genomineerde acteurs en actrices die hun beeldje kwamen ophalen. In de

DILEMMA • 72

categorie Beste Acteur stonden een aantal Hollywood zwaargewichten tegenover elkaar: Christian Bale, Leonardo DiCaprio, Chiwetel Ejiofor (12 Years a Slave), Bruce Dern en Matthew McConaughey.

Het was laatstgenoemde die met de eer ging lopen, voor zijn rol in de biopic Dallas Buyers Club. McConaughey vertolkt Ron Woodroof, een ruige Texaan die onverwacht met hiv wordt gediagnosticeerd.

De ziekte brengt hem in contact met andere lotgenoten waaronder de transgender, Rayon, gespeeld door Jared Leto, die eveneens beloond werd voor zijn bijrol. Beide acteurs ondergingen een ware transformatie voor hun rol en verloren ettelijke kilo’s. Een goed acteerspel gecombineerd met een fysieke transformatie in een indiefilm blijkt een succesformule.

DiCaprio moet het volgend jaar nog maar eens proberen, want hij verdient absoluut een Oscar.

De beste actrice was Cate Blanchett voor Blue Jasmine, enkel Sandra Bullock (Gravity) leek nog een kleine kans te maken om deze te winnen. Voor Amy Adams, Judi Dench en Meryl Streep bleef het bij nominaties verzamelen. Ook bij deze film was er een nominatie voor de bijrol weggelegd, maar Sally Hawkins zag deze voorbijgaan aan de publieksfavo-

riet Lupita Nyong’o (12 Years a Slave).

Blanchett bewijst dat een film volledig gedragen kan worden door een vrouw en succesvol kan zijn. Ze pleit hiervoor in haar bedankspeech.

Andere winnaars waren, weinig verrassend, Frozen als Beste Animatiefilm en La Grande Bellezza als Beste Buitenlandse Film. Ook al hadden we anders gehoopt, we zagen de bui eerlijk gezegd al hangen.

De Academy Awards dit jaar waren kort samengevat een weinig spectaculair, noch verrassend gebeuren. De meest memorabele momenten hadden niet zozeer met films an sich te maken. De selfie die Degeneres van zichzelf maakte met een handvol A-list sterren, werd nadien al lachend tot Best Picture omgedoopt, John Travolta’s foute aankondiging van zangeres Idina Menzel (Travolta zei “Adele Dazeem”) en de sterrenparade/modeshow waren de onderwerpen die de internet buzz echt domineerden dit jaar. Laten we hopen dat de uitreikingshow volgend jaar een hoger Hugh Jackman-gehalte heeft – hij leidde ons in 2009 al dansend en zingend door de avond – dan kijken we met veel plezier.

Guinevere De Raymaeker

D

Culturama Büh ne

Richard III

Want ken uw klassiekers, jonge taal –en letterkundestudent!

Hoera, hoera, uw favoriete studentenvereniging wordt dit jaar een tiener en dat moet uiteraard gevierd worden. Dit met – wat had u anders gedacht – het nodige gezwijn en gezuip van dien. Met onze lustrumweek in het verschiet zal de emmer naar alle waarschijnlijkheid gepromoveerd worden tot een vast deel van het interieur van de gemiddelde studentenkamer – Wilt ge mijn haar efkes vasthouden?

Maar omdat wij taal- en letterkundestudent zijn, liefhebbers van het woord, willen wij ons (heel af en toe) toch een beetje distantiëren van al dat vadsige gedoe. Traditiegetrouw organiseert Filologica een jaarlijkse theatervoorstelling, maar dit jaar hebben we zoiets van “Ja, we vieren maar ene keer om de vijf jaar onzen lustrum hé” dus mag het allemaal een beetje groter, gekker en ambitieuzer.

Ambitieus is het project zeker want wie zich vastbijt in een klassieker als Richard III neemt risico’s. Afgelopen jaar pakten Toneelhuis en LOD nog uit met de eigentijdse bewerking van Macbeth, MCBTH, very 21st century allemaal. Die voorstelling werd echter heel goed ontvangen, maar zou een Gentse studentenvereniging erin slagen om een 16de-eeuwse tragedie op de hedendaags planken te brengen?

Doembeelden van tweeëneenhalf uur durende, onverteerbare stukken theater vol archaïsch taalgebruik rezen. Toch kregen Pieter De Pauw en Gillis Vermeersch het voordeel van de twijfel. Gelukkig, want Richard III werd een pittig stuk met een ijzersterke cast.

Nu, omdat deadlines, lessenroosters en theatervoorstelling niet altijd hand in hand gaan, moeten we er eerlijkheidshalve bij vertellen dat de voorstelling die wij zagen de generale repetitie was, die niet in de Tinnenpot maar in de plenaire vergaderzaal van de Therminal plaats vond – niet meteen de meest tot de verbeelding sprekende plek van Gent. Desalniettemin bewijzen herder Pieter en diens bordercollie Gillis dat zij hun kudde schapen

goed onder controle hebben.

De tragedie begint zoals het hoort. De krachtige openingsmonoloog van Richard zet meteen de juiste toon. Thomas Debrock weet de hoogmoed en arrogantie van het hoofdpersonage fenomenaal te vertolken. Niets dan superlatieven trouwens voor Debrock, die van bij het begin het sterkste stuk op het schaakbord blijkt te zijn, zo sterk dat hij de kleinere pionnen af en toe platwalst. Toch staan zijn tegenspelers hun mannetje – of vrouwtje, want Richard III bevat een aantal sterke vrouwelijke personages. Dat een vrouwenhaar dus sterker trekt dan tien paarden weet het hoofdpersonage maar al te goed. Zowel Laura Ramos (Anne) als Laure Lanoo (Elizabeth) weten de nodige decibels de zaal in te stuwen wat de agressieve en opvliegende stijl van het stuk mooi beklemtoont.

De focus ligt overwegend op het tekstuele

en door de vele gesprekken en discussies krijgt Richard III een beetje een fragmentarisch karakter. Echt storend is dit niet, aangezien alle acteurs verbaal zeer sterk in hun schoenen staan. Het stille spel, waarin sommige bewegingen nogal amateurtheatergewijs uitvergroot worden, is veel minder overtuigend. Uitzondering is – hoe kan het ook anders – Debrock die geen woorden nodig heeft om de waanzin van zijn personage te karakteriseren.

Zo worden de pauzes in zijn monologen een van de mooiste en meest aangrijpende momenten van de voorstelling. Toch weet de cast het publiek anderhalf uur lang vast te houden en mee te nemen op Richards tragische pad. Woorden als ‘saai’ of ‘langdradig’ zijn allerminst van tel. Richard III valt misschien nog het best te vergelijken met een spaghetti van De Kastart: lekker, goed verteerbaar en smaakt naar meer.

Lana Crois

DILEMMA • 73

D

Culturama Büh ne

Romeo & Julia

Koninklijk Ballet van Vlaanderen Het Koninklijk Ballet van Vlaanderen (KBVV) brengt jaarlijks een vijftal producties uit die zowel in Gent als in Antwerpen worden opgevoerd. Studenten krijgen 50% korting, dus voor een schamele 7,5 euro kan je naar ballet gaan kijken, heel wat minder dan de kapitalistische zwijnen van Kinepolis durven vragen voor pakweg ‘F.C. De Kampioenen’. Ondergetekende hoopt u er met deze recensie er dan ook van te overtuigen om eens een voorstelling bij te wonen.

Ballet is een stuk toegankelijker dan de meeste mensen vermoeden. Het houdt meer verband met opera en theater dan met een voorstelling van losse dansjes, zoals we die allemaal van vrije podia op school kennen, waar de enige constante een enorme erotische lading was (wat uiteraard ook zijn charmes heeft). De dans staat bij ballet veeleer in functie van het verhaal en zorgt er eigenlijk, banaal gezegd, voor dat er iets gebeurt om het gebrek aan tekst te compenseren. De rest van de opvoering wordt gedragen door de regie en het verhaal, net als bij toneel. De opvoeringen baseren zich meestal op canonieke verhalen, waardoor de regisseur een eigenzinnige invulling aan het verhaal kan geven, zonder dat de kijkers de draad kwijtraken. De meeste voorstellingen van het KBVV brengen modern ballet. Het verschil met klassiek ballet zit hem in de lossere, en dus intensere, bewegingen van de dansers. Af en toe zie je gelijkenissen met zigzaggende rockmuzikanten en grootse barokschilderijen. De rauwe, maar bombastische bewegingen die de moderne invulling met zich meebrengt kan ook dansleken, zoals mezelf, zeker beroeren en zelfs ontroeren.

De meest recente verwezenlijking van het KBVV is ‘Romeo & Julia’, waarvoor traditioneel een prachtaffiche werd gemaakt.

De voorstellingen waren niet toevallig geprogrammeerd in het weekend van Valentijn. De muziek bij de voorstelling is van Sergei Prokofiev en de live uitvoering van het Brussels Philharmonic. Choreograaf

DILEMMA • 74

(en regisseur) Slava Samodurov kwam na jarenlange ervaring in het balletwereldje tot de constatatie dat de repetities van Romeo en Julia hem doorgaans meer bekoorden dan de eigenlijke opvoering.

Toen Samodurov gevraagd werd om de regie voor het KBVV te leiden, koos hij ervoor om van de opvoering een soort achter-de-schermenversie te maken, waarin één van de dansers de rol van regisseur op zich nam.

De eerste bedrijven van het verhaal, waarin de duels tussen de Montague -en Capuletclan centraal staan, werden iets te lang uitgesponnen, en de opeenvolging van “hou mij tegen”-scènes ging op den duur vervelen. Het grote aantal dansers op de scène stond ook de helderheid en eenvoud in de weg. De elegantie waarmee iets robuusts als een zwaardgevecht werd opgevoerd, verdient dan weer wel een pluim. Na de eerste pauze voerden pompeuze dansfeesten en gemaskerde bals de boventoon. De regie slaagde er hier mooi in om door middel van praktische, maar subtiele ingrepen de locatie en sfeer aan de toeschouwer duidelijk te maken. Het meest in het oog springend in deze scènes waren echter zonder twijfel de prachtige kostuums die Tim van Steenbergen speciaal voor deze opvoering ontwierp. Van Steenbergen, ’s lands voornaamste ontwerper van haute couture, maakte voor de dames baljurken met lange slepen, waarop renaissancistische taferelen in aardekleuren te zien waren. De choreografie maakte

maximaal gebruik van deze troef: door de ingenieuze bewegingen van de danseressen waaierden de jurken breeduit over het podium om vervolgens opnieuw te worden opgeraapt, wat van op grote afstand (waar plebs zoals ik moeten zitten) een frivool schouwspel opleverde. De dans die vier koppels te berde brachten, vormde dan ook het hoogtepunt van de voorstelling.

Pas na de tweede pauze werd expliciet gefocust op Romeo en Julia. Tot dan werd door de vele minnaars in het midden gelaten wie de eigenlijke Romeo was. De balkonscène en de scène waarin Julia de toverdrank tot zich neemt worden helaas te gejaagd verbeeld. De tragiek van Paris, die een huwelijk met Julia door zijn neus geboord ziet, krijgt wel de nodige aandacht die het verdient. Romeo’s emotionele en fysieke worsteling met Julia’s lichaam en hun beider zelfmoord vormen een uitstekende apotheose van hun fatale liefde.

Ondanks de schoonheidsfoutjes op het vlak van scèneselectie is Samodurov er met brio in geslaagd de kracht van Shakespeare ’s meesterwerk, hoewel ontdaan van de briljante tekst, te behouden. Wanneer je binnenkort dus een –ongetwijfeld prachtige- affiche ziet hangen van de volgende voorstelling, ‘Beyond The Tutu’, twijfel dan niet en ga een ticket kopen.

Ben De Smet

D

Culturama Büh ne

Interview

Inneke Plasschaert

Regisseur eerste Filotoneel Vijf jaar geleden stampte Filologica, ter ere van het Lustrum, voor het eerst een toneel uit de grond. Ten tijde van Romania en Germania was dit een jaarlijkse traditie, maar in het begin van Filologica was daar noch geld, noch het enthousiasme voor te vinden. Dit tot de spijt van prosenior Benoit Lagae. Hij speelde al ten tijde van zijn presesjaar met het idee om het toneel opnieuw leven in te blazen, maar de aanzet bleef uit. Tijdens het eerste Lustrum sprak hij tot het toenmalige presidium met alle macht die een prosenior in een presidium kan hebben: “En waarom geen toneel voor Lustrum? Ik wil al lang zoiets.” Hij ging verder: “En waarom niet Pirandello’s Sei personaggi in cerca d’autore? Het mag wel eens iets Romaans zijn, en die man is toch één van de Grote Toneelschrijvers”. Men zag dat het goed was. Enkele maanden later ging op 25 maart het allereerste lustrumtoneel in première, Zes personages op zoek naar een auteur. Het toneel werd geregisseerd door Inneke Plasschaert. Dilemma besloot contact op te nemen. In Het Salon, tussen koffietas en theepot, ontmoette Scriptor 2 haar.

Hoe ben je juist de regisseur van het eerste Lustrumtoneel geworden?

Inneke Plasschaert: “Het jaar voor het Lustrum was ik schacht bij Filologica. Ik kende toen al redelijk wat mensen, en zij wisten dat ik al zo’n vijf jaar toneel speelde. Iemand moet gezegd hebben dat ik iets met toneel deed, want ze vroegen me of ik wou regisseren. Ik heb niet meteen ja gezegd, want ik was nog nooit regisseur geweest, en had daar eigenlijk ook de ambitie niet voor. Maar er was eigenlijk niemand anders, dus ik heb gezegd dat ik het ging proberen.”

Het je veel moeite gehad met je aan te passen als regisseur?

Plasschaert: “Ik heb het stuk samen met Noush (Meirlaen, destijdse columnist bij Dilemma, nvdr.) herschreven. Hij kwam ook regelmatig eens af, maar kon niet op elke repetitie zijn. Ik heb mijn acteurs eigenlijk veel zelf laten doen. Ze wisten dat ik geen regisseur was, dus ik ben niet met de plak beginnen zwaaien. Ik heb dan gewoon gezegd: ‘Die scene. Doe maar eens iets.’ Zo zijn we dan beginnen denken, en hebben we het stuk gebouwd naar hoe de acteurs de scenes zagen. Ik liet de rest van

de cast ook meedenken. Het was dus allemaal in samenspraak met de acteurs. Ik had wel nog steeds het meeste ervaring in toneelspelen, dus de praktische zaken van toneelspelen heb ik hen wel bijgeleerd.”

Hoe gingen de Audities in zijn werking?

Plasschaert: “Wij hebben audities gehouden in juni, tussen de examens en de vakantie en voor de hoofdrollen en de andere rollen hebben we dan audities gehouden in oktober. Onze cast was pas volledig tegen eind oktober. Als je dan eens begint te rekenen, de examenperiode inclusief, besef je wel dat er niet zoveel tijd meer was tegen de première. We deden in het begin per week zo’n twee repetities van drie uur, maar in het tweede semester waren dat dan drie avonden in de week. Er was wel echt een goede sfeer in de cast. Ze kenden elkaar onderling niet echt, en ze kenden mij ook niet. Maar als je dan elke week elkaar bijna achttien uur ziet, dan werd je eigenlijk familie voor zes maanden lang.”

Een familie met twee kinderen.

Plasschaert: “Ja, (lacht) in dat stuk zitten er standaard twee kinderen. Er was niet

echt een mogelijkheid om die kinderen uit het stuk te schrijven. Ze hebben geen tekst, maar wel een erg belangrijk rol.

Dus dachten we: ‘ze zitten er in, dus laten we ze er in’. Ik speelde nog steeds toneel in een toneelschool in Gent, en ben dan naar mijn regisseur gegaan en heb gezegd dat ik twee kinderen nodig had. Hij heeft me doorverwezen naar wat mensen en ik heb toen het geluk gehad dat ik iemand vond die als kind de kinderrol in dat stuk had gespeeld. Zij heeft een volledige lijst doorgegeven met kinderen die bij haar op auditie waren gegaan voor andere stukken. Ze gaf me zo’n volledig lijstje met de leeftijd, de grootte en een fotootje erbij.

Het leek bijna mensenhandel. Ze kende het stuk, en raadde me dan twee kinderen aan. Gelukkig hebben die twee onmiddellijk ja gezegd. In het eerste semester waren ze niet zo vaak aanwezig, want die hadden geen tekst en zaten toch maar drie uur in een zaal te niksen. Vanaf het tweede semester zijn ze dan wel vaak opgedaagd en deden perfect wat we van hen vroegen. Ze konden erg lang stil blijven zitten tot de scene perfect was. Ze waren niet zomaar levende rekwisieten, maar acteerden ook echt.”

DILEMMA • 75

D

Culturama Büh ne

Heb je later nog iets gehoord van die kinderen.

Plasschaert: “Kort erna wel nog, maar nu al een tijdje niet meer. Zij zelf hadden zich echt geamuseerd, en de ouders hadden ook geen klachten gehoord. Op het moment dat zij er bij kwamen was het niet enkel repeteren meer. Als er plotseling twee kinderen bij komen moet je er op letten waar ze zijn, en moet je ze entertainen.

Dat zorgde toch voor een andere sfeer. ‘Ik ga mij verstoppen, hé Inneke’. Dat was een moeilijke taak, maar ze pasten goed bij de groep. Stavros (Kelepouris) en Maxim (Mommerency) waren dan op een moment achter elkaar aan het lopen met die kinderen aan hun enkel.”

Wat was eigenlijk je mooiste moment, en waar had je soms moeilijkheden mee?

Plasschaert: “Het leukste was logischerwijs die première goed zien verlopen. Dat was het hoogtepunt. Het moeilijkste was dan eerder time management. De repetities, de tweedejaarsvakken… Soms waren er ook discussies in de groep door verschillende visies op een scene, maar dat viel uiteindelijk wel allemaal mee.”

DILEMMA • 76

En kreeg het stuk goede kritieken?

Plasschaert: “Ik denk dat mensen die er slecht over spraken het niet in m’n gezicht zouden gezegd hebben, maar over het algemeen heb ik goede kritieken gehad.

Schamper heeft er ook een klein artikeltje aan gewijd. Ze waren een beetje ongeloofwaardig onder de indruk, maar het was toch wel indrukwekkend. Ik vond dat ze gelijk hadden, ook over de negatieve dingen.”

Je hebt het jaar erop als Cultuurpreses ook nog eens geregisseerd, hé?

Plasschaert: “Ik had sowieso de ambitie om zelf dingen te organiseren. Ik heb dan de functie Cultuur gecombineerd met het toneel dat ik regisseerde met Noush. Ik heb dus twee jaar op rij het toneel geregisseerd, maar dat tweede was nog een groter stuk, en met nog eens belachelijk veel acteurs, zeker twintig. We hebben bijna iedereen aangenomen die audities kwam doen. Als je een kring hebt met bijna duizend leden, dan moet je niet voor een stuk kiezen met maar drie man personages.

Dan moet je proberen om daar zoveel mogelijk mensen bij te betrekken. Het stuk

was eigenlijk het samenvoegsel van twee bestaande stukken. Noush had ze samengesmeten zodat het een geheel werd. Betrekkelijk indrukwekkend. De samentrekking van De weduwe van Mrozek, De kale zangeres van Nesco en De terribele kat van Noush werd een stuk genaamd Zoals Gebruikelijk . Het tweede is redelijk bekend, maar het eerste niet, maar de stijl is ongeveer dezelfde. Luchtiger dan Pirandello.”

Zie je de acteurs nu nog vaak?

Plasschaert: “De acteurs zie ik niet vaak meer, behalve dan op facebook. Ze zitten ook verspreid. Het is nu wel toevallig dat ik enkele weken geleden nog iemand ben tegen gekomen. En die stelde voor om eens een reünie te houden. Dat is wel leuk, want dat is volgens mij toch het teken dat ze er goeie herinneringen aan over hebben gehouden.”

Dat kunnen we geloven. Bedankt voor het interview.

Jan Bogaert en Marcel Fransaert

D

Extra

Column

Ten years ago Charlotte Tien jaar geleden was ik 13 en zat ik in het tweede middelbaar. Het eerste lief was nog veraf, maar mijn beste vriendin (of toch één van de) had ik ondertussen wel al leren kennen en lay-outman (ldb) was toen al op weg om een levende legende te worden. Toen wilde ik nog vol overtuiging advocate worden en de wereld redden, vermoedelijk na het zien van Legally Blonde. Het idee om rechten te studeren werd echter overboord gegooid toen ik een paar jaar later tijdens een openlesdag in een overvol auditorium in Leuven belandde.

Van dat carrièrevooruitzicht schiet tien jaar later dus – behalve een voorkeur voor roze – nog maar weinig van over.

Gelukkig had ik ook betere perspectieven. Voor ik Legally Blonde zag, werden broer- en zuslief namelijk al eens onderworpen aan een les taal of rekenen met juf Charlotte, compleet met oefeningen en toetsen. Waarschijnlijk vonden zij dat net iets minder leuk dan ik, aangezien ik de enige ben met een onderwijscarrière in het vooruitzicht en zuslief absoluut ten stelligste nóóit wil lesgeven. Zij wilde

dan weer als journalist de wereld afreizen, hoewel ik haar vooralsnog niet tegengekomen ben op een redactievergadering van Dilemma of – godbetert – Schamper.

In die tien jaar ben ik (denk ik) heel erg veranderd. Maar wie niet, natuurlijk…

Mijn muzieksmaak is er alleen maar op vooruitgegaan (hoewel ik Green Day nog steeds kan smaken), mijn kledingstijl vermoedelijk ook (indien niet, gelieve mij subtiel naar de juiste winkels te sturen), mijn voorkeur voor boeken en films dan weer minder. Harry Potter is nog steeds een goeie vriend, ook al lees ik ze nu liever in het Engels, en young adult-boeken ben ik vooralsnog niet ontgroeid.

In de komende tien jaar zal ik waarschijnlijk nog wel meer veranderen. Dan heb ik de gezegende Jezusleeftijd bereikt en wie weet waar ik dan woon (San Diego klinkt alvast aangenaam), met wie (een knappe Amerikaan die ik deze zomer leer kennen?) en wat ik doe for a living. Lesgeven?

Een tijdschrift runnen? Huismoeder zijn?

Ik weet het niet, en dat moet ook niet. Ik

zie over tien jaar wel wat het geworden is!

Ondertussen heb ik – op een thesis na – mijn masterdiploma in taal- en letterkunde behaald en werk ik (als corrector) bij Humo. Het kan slechter, maar toch lijkt het in niets wat ik tien jaar geleden voor ogen had. Op je dertiende lijkt 23 zo ongelooflijk ver weg en kan je niet wachten tot je eindelijk volwassen bent en als dusdanig aangezien moet worden. Want, geef toe: niets klinkt leuker dan dat. Nu nog heb ik wel het gevoel dat helemaal op eigen benen staan de max gaat zijn, tot ik natuurlijk die eerste zelf te betalen rekening in de bus krijg. Het gras is altijd groener aan de overkant.

Charlotte Vercruysse

ADVERTENTIE

DILEMMA • 77

D

Extra

Draai eens terug? Toe, ja, een bladzijde of (…). Die tronie daar – ja, die: Steven ‘papa’ Delarue. Bejubeld, bekroond, met blote, gekloofde handen op een piëdestal gehesen door Dilemma, uw moreel kompas en levensleidraad. Hier, en nu, en tot in eeuwigheid. Jawel, zeggen wij allen ‘Amen’.

Haast een godheid die neerkijkt op zijn spellingsschepping (spellingschepping?); Delarue schiep vlijtig naar zijn evenbeeld en zag dat het goed was. Maar niet heus.

Dat deze ‘Vader’ (die op de Blandijnberg zijt, geheiligd zijt Uw naam) ook levens eist, zou men gauw vergeten. Wie buiten het Groene Boekje kleurt, wordt wel degelijk genadeloos gelyncht – maak uzelf geen illusies. Troosteloos is de vertoning: met zijn of haar jammerende smikkel wordt de spellingszondaar (spellingzondaar?) tegen het trotse Artevelde-standbeeld op de Vrijdagmarkt gesmakt om vervolgens te belanden in de ecologische broodjesADVERTENTIE

DILEMMA • 78

Ceci est une fiction Steven Delarue

spread van de week. Dat ondergetekende hetzelfde lot wacht na zijn fatale dt-fout in de vorige aflevering van ‘Ceci est une fiction’, moge dus klinkerklaar zijn.

O-o, bid voor mij, arme zondaar: ook ik ben steeds een trouwe volgeling van het delaruïsme geweest. Als een monnik sloot ik mij op om mij toe te leggen op de keurig gedicteerde ‘go for zero’-methodiek; geen spelfout zou men in mijn pseudopsalmen treffen. Geen mens is onfeilbaar,

zo blijkt opnieuw, tijd om mijn pen op te bergen en mijn kuiten te kruiden: wie in toespijs belandt, wil zijn nageslacht uiteraard niet op ongezouten vlees trakteren.

Mijn laatste hoop op eer- en ander herstel ligt nu in de schoot van de Schepper zelve: mijn bovenste beste Heer Delarue (of hoe ging die aanhef van een zakelijke brief alweer?), ik smeek U, voor één keer mijn nalatigheid door de vingers te zien?

Al was het maar eenmalig, het Arteveldemonument onbevlekt te laten en mijn kuitenspek (voorlopig) te sparen van de vleesverwerkingsmachine? Ik zou U, echt waar, oprecht dankbaar zijn en Uw Groene Bijbel zowaar nog inniger omsluiten.

Vrome groeten, Daan. (Of staat die komma daar helemaal niet op haar plaats?)

Daan Borloo

D

Extra

DILEMMA • 79

Filologica DANKT HAAR

Prosenioren Freek Braeckman 98-99 (Germania) Katrijn D’Herdt 02-03 (Germania) Koen Goossens 02-03 (Romania) Elisabeth Ghysels 03-04 (Romania) Bart Peeters 03-04 (Germania) Anne Bosman 04-05 Jeroen Meuleman 05-06 Benoît Lagae 06-07 Robin Van Cleemput 07-08 Aäron Maes 08-09 Tom Van Steendam 09-10 Stephanie Lannoo 10-11 Edouard De Prez 11-12 Maxim Mommerency 12-13

Sander Laridon Dorien Leunens Bert Merveillie Inneke Plasschaert Nele Scheerlinck Annelien Siau Arnaud Thaler Henri Van Bost Julie Vandamme Tom Vandevelde Sarah Vandoorne Lennart Van Durme Ben van Eck Arno Van Vlierberghe An Willems

Ereleden

Steunende leden

Tim Piens Lore Aertsen Harald Berings Thomas Buyse Elodie Deceuninck Tom De Nauw Lien Desopper Jasmien Dieltiens Elke Dirkx Fiorina Di Rosa Koen François Thijs Goethals Sofie Hoogerwerf Melanie Houthoofd Elke Janssens

Laurens DeBlock Eva Debruyne Nick Delafontaine Relinde Van Vlaenderen

Academisch personeel Benjamin Biebuyck Philippe Codde Timothy Colleman Steven Delarue Youri Desplenter Renata Enghels Stavros Kelepouris Clara Vanderschueren Susan Verhulst

ERELEDEN

Bevriende kringen BABYLON KHK KK KMF OAK SLAVIA VGK

Peter Tim Quintyn Sara Quintyn