Dilemma I - Jaargang 2012-2013

editie

Dil

1 em Ma

Ru b r i e k t i t e l september oktober 2012

Blad voor & door studenten taalen letterkunde

Gent

filologica

Dilemma

1

Dilemma • editie 1 • jaargang 9 • v.u. Elke Janssens en Sarah Vandoorne, Blandijnberg 2, 9000 Gent

Dilemma_01.indd 1

16/09/12 16:55

Dilemma_01.indd 2

16/09/12 16:55

preses (s)preekt De

Dan nog liever een atypische preses Ik herinner me nog heel goed, beste lezer, hoe ik op vrijdag 19 september van een al lang vervlogen jaartal, aleatoir en in dubio mijn weg baande van mijn woonplaats naar de Blandijnberg. Daar zou ik een introductiedag meemaken van de opleiding die ik zou gaan volgen: taal- en letterkunde. Toen ik net het station buitenkwam, werd ik aangesproken door een meisje. Zij vroeg mij of ik –toevallig –de Blandijnberg niet wist zijn. Natuurlijk wist ik dat, want daar ging ik ook naartoe, en ik bood haar mijn gezelschap aan om samen verder te wandelen. Het werd een kort gesprek. Haar naam heb ik nooit gekend en ik heb haar later nooit meer gezien. Gelukkig maar, achteraf bekeken. Ik vond het een redelijk vreemd meisje.

Ach, tempus fugit, lezer. Even lang vervlogen is ook de tijd dat ik iemand zei dat ik “ooit preses van Filologica zou worden”. Die persoon lachte mij uit en zei dat-ie eraan twijfelde of ik ooit wel een bachelorpaper zou schrijven.

Ondertussen heb ik een bachelorpaper over een obscuur Spaans boek geschreven, terwijl deze persoon het studeren heeft opgegeven. Los daarvan kon ik bovenvermelde persoon op

dat moment geen ongelijk geven om te twijfelen aan mijn slaagkansen: mijn academische carrière kende een slechte start en ik ben een nogal rustig type, verre van het prototype van het feestvarken –blijkbaar voor sommigen een vereiste om preses te kunnen worden. Een goed feestje kan absoluut wel eens, maar je zal me niet in de goten van de Overpoort zien liggen. Neen, dan ben ik nog liever een atypische preses dan dat ik mijn stijl moet veranderen. Ieder het zijne, zeggen ze dan. Soit, ik weid uit, en ik weet eigenlijk niet goed wat ik met deze paragraaf wil zeggen. Misschien bedoel ik dat men moet geloven in zichzelf en dat men z’n ambities en dromen moet durven na te streven. Ja, dat lijkt mij wel een goeie moraal. Laten we het daarop houden.

bouwen of schrijven voor Dilemma. Altijd iets te doen, altijd iets te beleven.

Filologica heeft mij geholpen, en ik stop graag een deel van mijn energie in een poging hetzelfde te doen voor u en uw studiegenoten.

Tevreden zal ik pas zijn als u over vier (of vijf) jaar kan zeggen dat ook voor u de tijd gevlogen heeft en dat Filologica er alles aan gedaan heeft om u uw studentenleven zo boeiend, afwisselend en fantastisch mogelijk te maken. Als het uw ding niet is, dan zal niemand u dat kwalijk nemen, maar geef het een kans. Ik beloof, liefste lezer, dat u het u niet zal beklagen.

Om het met de wijze woorden te zeggen van … Ja, van wie eigenlijk?

Tempus fugit. Carpe diem.

Geloof het of niet, beste lezer, er is meer aan uw studie dan studeren alleen. Neem geregeld een pauze tussen het onderlijnen en woordjes blokken door. Lees een boek, drink een pint of slijt je avonden op een van onze activiteiten. Ik kan alle drie de voorstellen met een warm hart aanbevelen.

Filologica heeft mij voor een groot deel geholpen om al die jaren interessant, amusant en draaglijk te maken: sporten, cultuur opsnuiven, een feestje

Maxim Mommerency Preses Filologica 12-13

filologica

Dilemma_01.indd 3

Dilemma

3

16/09/12 16:55

i n hou dsta fel

De preses (s)preekt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3 Inhoudstafel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 Scriptoriaal . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 Colofon . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 Focus Inleiding tot de algemene vakken. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6 Wanneer je door de bomen het bos niet meer ziet: keuzevakken . . . . . . . . . . . . . 8 Gent Gent Verkend: het Sint-Pietersplein . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17 Welkom in de fiere stede! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21 Charlotte op kot: home sweet home. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22 Tricherie: Urgent.fm . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23 Interview Het grote Tim Piens-interview. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24 Filologica Peter-en-meteravond. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 28 Bachelorweekend . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31 Fotostrip sportactiviteiten. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32 Column Blandinia: Het seksebestand tussen de VGK en Filologica . . . . . . . . . . . . 34 Taalkunde De daad bij het woord: Benoem uw vijand. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35 Toalgebied(n). . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35 Letterkunde Literatureluren: E. T. A. Hoffmann. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37 Meelezen: Charlotte Van den Broeck . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38 Culturama Blurb Blurb . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39 Literatuurrecensie: Chad Harbach. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40 Cult: Julio Cortázar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41 Carlos Ruiz Zafón in Gent. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44 Boek + Film: The Rum Diary. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44 Noise Noise. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46 Muziekrecensie: Kardemimmit. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46 Essentie: de Zomerfolkfestivalroute . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 47 Muziekrecensies: The Tallest Man on Earth, Dinosaur Jr. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48 Concertrecensie: Sigur Rós . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 49 Bestofte platenhoezen: Bob Dylan . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50 Pellicule Filmrecensies: The Expendables 2, 7 días en la Habana, On the Road . . . . . . . . . . 52 Duel: Lost in Translation, The Edukators . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55 Bühne Theaterrecensie: Lacrima . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56 As you like it: Hugo Claus . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57 Aankondiging audities toneel. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59 MaTRaK. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59 In Nomine Hansi. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60 Extra Symposium : Tempus fugit (1). . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61 Getest: studeren met een e-reader. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 Mijn olympische ervaring . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63 Presidiumvoorstelling . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 65 Ereleden. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71

4

Dilemma

Dilemma_01.indd 4

filologica

16/09/12 16:55

Scriptoriaal Begin september 2012, het moment waarop we de laatste hand leggen aan de eerste Dilemma. Na zenuwslopende weken waarin we niet al te veel thuis waren, mogen we tevreden zijn met het resultaat: een (volgens onze preses te) lang tijdschrift dat meteen ook een impressie is van de zomer die we samen gehad hebben: goed gevuld, vol hoogtepunten, ietwat druk en iets waaraan heel wat bloed en zweet vergoten werden. De tranen komen wellicht pas bij het ter perse gaan –we houden jullie op de hoogte.

We haalden de nationale televisie tijdens het prachtige concert van Elbow op Rock Werchter, haalden de lokale ether boven Rostock tijdens een zomercursus aan de oudste universiteit van Noord-Europa, bewonderen een zwaar onweer in de bergen vanop een terrasje, herontdekten onze Erasmusstad, vielen in zwijm tijdens het concert van Damien Rice op Gent Jazz, werden tante, ergerden ons aan seksistische collega’s, maakten een herexamen (en slaagden hopelijk met glans), aten zowaar twee keer barbecue in een etmaal (niet aan te raden, trouwens) en ontdekten nog een litanie aan onbekende plekjes in Gent. Niets was echter zo lonend als het in elkaar puzzelen van deze Dilemma. Dikker dan vorig jaar, vol nieuwe rubrieken en boeiend voor zowel jullie, nieuwbakken taal- en letterkundestudenten als voor jullie, oudgedienden.

Vanuit de Franse Alpen en vanuit de voormalige haven van de DDR schreven we een inleiding tot de algemene vakken, loerden we naar onze buren in literatureluren, spendeerden we heel wat uurtjes aan het ontrafelen van de gedachtenkronkels van Julio Cortázar in Cult en nog zoveel meer. Onze minstens even ijverige redactie boog zich over een doolhof aan keuzevakken, bezocht tussendoor alle folkfestivals van het land en kwam voor de gelegenheid zelfs in het dialect dichten –over dialect zelf, want jazeker, ook dit jaar houden wij bij Dilemma van meta.

De grootste (r)evolutie in vergelijking met vorig jaar, is de website.

Op het moment van schrijven is die nog onder constructie, maar in de loop van de eerste week van het academiejaar zal je op de website van Filologica, op het Filologicaforum en op Facebook om de oren geslagen worden met de exacte link. Daar vind je vanaf dan alle artikels zoals in Dilemma, maar dikwijls uitgebreider en met de mogelijkheid om onder elk artikel te reageren. Neem zeker een kijkje, laat je verrassen en doe gerust ook je eigen inbreng.

Ben je geïnspireerd door wat je allemaal gelezen hebt en wil je onze redactie vervoegen? Dan verwachten wij je graag om 19 uur op twee oktober tijdens onze eerste redactievergadering in de kelder van de Blandijn. Recensenten, cartoonisten, zelfs poëten: iedereen is welkom!

Hopelijk tot dan, Oneindig veel liefs, Sarah en Elke

Colofon Dilemma –Onafhankelijk tijdschrift voor studenten Twee Talen aan de UGent – Jaargang 9, nummer 1 (september 2012) Verantwoordelijke uitgevers Scriptoren van Filologica Elke Janssens Sarah Vandoorne Blandijnberg 2, 9000 Gent Hoofdredactie Elke Janssens Sarah Vandoorne Vormgeving Meindert Peirens ô thenewblack.be Correctoren Madelon Bakx Nico De Vriendt Elke Janssens Maxim Mommerency Sarah Vandoorne Charlotte Vercruysse COver Charlotte Van Acker Fotografie Elke Dirkx Zoë Janssen Annelien Siau Charlotte Van Acker Joyce Van den Bulck

Maxim Rigaux Joachim Schol Annelien Siau James Sweetlove Klara Uvin Miguel Vanbelleghem Julie Vandamme Charlotte Van den Broeck Jonas Vanderhaegen Aaren Van der Maele Sarah Vandoorne Ben van Eck Yannick Van Puymbroeck Arno Van Vlierberghe Charlotte Vercruysse Gert-Jan Wijnant Onze oprechte dank aan Marjon Peirens Tim Piens West-Vlaanderen E. T. A. Hoffmann Julio Cortázar (en Barber van der Pol) Carlos Ruiz Zafón Bob Dylan Hugo Claus Saint François Longchamp, voor bergen aan inspiratie, en Rostock Frappuccino’s

Medewerkers Chanel Baert Madelon Bakx Harald Berings Carlien Coppieters Lennert De Backer Elodie Deceuninck Lisa Demets Isaac Demey Hans Depelchin Desiré De Waele Jasmien Dieltiens Elke Dirkx Xavier Dujardin Melissa Farasyn Elke Janssens Dorien Leunens Simon Lombaert Elien Martens Maxim Mommerency filologica

Dilemma_01.indd 5

Dilemma

5

16/09/12 16:55

Fo cus

Inleiding

algemene vakken TOT DE

Ben je een eerstejaars die zich sinds heden in de gangen van de Blandijn waagt, dan willen we je bij dezen waarschuwen: niet alles hier aan de Blandijn is wat het lijkt. Zo zal je in het komende jaar leren dat een letterkundige niet iemand is die kundig is met letters – of toch niet letterlijk –, dat Maxim, ons aller preses, niet zo nors is als zijn sterke wenkbrauwen doen vermoeden en dat deuren in de meisjestoiletten van een academische instelling ook niet minder met puberale opschriften zijn bezoedeld dan de toiletdeuren in een middelbare school. Maar we willen je aan het begin van je studententijd ook niet elke zekerheid ontnemen. Zo kunnen we je ook geruststellen: ja, als iemand met je wil afspreken ‘aan de Trabla’, dan is dat ‘aan de trappen van de Blandijn’. Ja, de kortingen die je met je lidkaart van Filologica geniet, zijn onverhoopt interessant. En inderdaad, dit epistel draait grotendeels om jou. Onze redactie wil je graag op weg helpen in het prille studentenleven.

Studeren aan de Blandijn gaat namelijk gepaard met een aantal monstercursussen, beter bekend als de Algemene Vakken. Ook hier is het niet helemaal wat het lijkt: zo zien de Algemene Vakken er onoverkomelijk uit, maar dat zijn ze beslist niet. Zorg gewoon dat je deze tips gelezen hebt en gemotiveerd bent, en voor je het goed en wel beseft, slaag je met glans.

ALGEMENE VAKKEN UIT HET EERSTE JAAR Overzicht van de Historische Kritiek Overzicht van de Historische Kritiek is traditiegetrouw het vak waarover de meeste horrorverhalen de ronde doen.

Hoewel we je wat dat betreft graag willen geruststellen –die horrorverhalen waren tot op heden nooit werkelijk doorgrond –kunnen we dat dit keer niet geheel gewetenloos. Dit jaar zal dit vak namelijk gedoceerd worden door een andere professor. Wie die professor zal zijn, weten we op het moment van schrijven nog niet, en of de inhoud van het vak nog dezelfde zal blijven als eertijds, kunnen we dan ook evenmin

6

Dilemma

Dilemma_01.indd 6

zeggen. Wat in elk geval vaststaat, is dat dit vak een typisch vak uit de opleiding Geschiedenis is: een vak waarvoor je enerzijds veel feiten uit het hoofd moet leren en waarvoor je anderzijds het inzicht in de opeenvolging van die feiten moet verwerven. Dat klinkt moeilijker dan het is. Als het vak zoals het nu door de nieuwe docent zal worden gegeven nog enigszins lijkt op hoe het vroeger was, kunnen we je alvast de tip geven om consequent naar de les te gaan en flink te noteren. De vorige professor –nu decaan van onze faculteit, Marc Boone –stelde namelijk bij voorkeur vragen over zijn beruchte casussen (of zijn dat casi?) –toepassin-

gen van de theorie op de geschiedenis die hij tussendoor releveerde en die vaak niet in zijn slides stonden.

Historisch Overzicht van de Wijsbegeerte Wat het vak Historisch Overzicht van de Wijsbegeerte betreft, kunnen we je meteen heel andere informatie meegeven. Om te slagen voor dit vak is het namelijk niet nodig om naar de les te gaan; dat zal professor Braeckman je ook zelf vertellen in de eerste les van deze collegereeks. Ook niets van wat je in de slides vindt, is leerstof. Waarom dan naar de les gaan? Ten eerste natuurlijk omdat een woordje uitleg

filologica

16/09/12 16:55

focus

bij het handboek nooit kwaad kan; ten tweede omdat het gewoon een belevenis is om professor Braeckman twee uur lang te zien oreren zoals je hem dat bijwijlen ook in Man Bijt Hond ziet doen. In je hele verdere opleiding zal er geen andere professor nog de revue passeren, die zo’n goede redenaar is als hij. Dat hij tussendoor mopjes vertelt, soms zo sappig als de rivier van Herakleitos, dan weer zo vettig als zijn eigen haardos, maakt zijn lessen tot de onvergetelijkste uit het eerste jaar.

Inleiding tot de Voornaamste Moderne Literaturen Inleiding tot de Voornaamste Moderne Literaturen is het eerstejaarsvak dat menig meisjeshart doet smelten, meer bepaald omwille van het stemgeluid van lesgever Bart Keunen. Dat deze prof liedjesteksten van Pink Floyd reciteert voor het muzikale project van zijn broer, zal je niet verwonderen na één les van dit vak gevolgd te hebben.

Daarenboven is zijn cursus –zeker in vergelijking met het kommateuze handboek van professor Boone of de vele metafysische stromingen die je voor wijsbegeerte moet blokken –de meest gestructureerde die je in je hele Blandijncarrière zult tegenkomen. De

lessen worden gespijsd met videofragmenten, foto’s en tekstfragmenten – altijd handig wanneer je over een visueel of auditief geheugen beschikt.

Er is echter één groot nadeel aan dit vak: ga niet naar de les wanneer je nog niet wil weten waar de trektocht van Don Quijote eindigt of hoe het verhaal rond Madame Bovary aan z’n einde komt. Nog nooit heeft een vak zoveel spoilers prijsgegeven als Inleiding tot de Voornaamste Moderne Literaturen – zelfs Engelse Letterkunde II: Nieuwere deed dat niet.

Visuele Cultuur Dit vak is nieuw sinds vorig academiejaar (2011-2012) en nog steeds weten we niet goed wat het doel van Visuele Cultuur eigenlijk is. Gezien het vorig jaar de eerste keer was dat het gegeven werd, was er nog geen cursus voorhanden. Dit jaar zou dat normaal gezien wel in orde moeten zijn, maar we hebben geen idee wat daarin zou staan. In elke les neemt de prof een aspect van kunst onder de loep, bijvoorbeeld stijl.

Per les neemt hij je mee van de klassieke oudheid naar het impressionisme (“de Copernicaanse ontwikkeling in de kunst”) en staat hij in elke periode stil bij dat aspect. Het is een aparte manier

van werken, maar wel een interessante.

Het zijn dan ook boeiende lessen, maar je moet er wel voor openstaan.

Het studeren zelf ging verrassend vlot, het examen ging dan weer net iets minder vlot. Tip: leer de begrippen.

Allemaal, ook de Italiaanse waarvan je niet weet hoe je ze moet schrijven. Vorig jaar was het sterk aan te raden om naar de lessen te gaan, gezien er op de powerpoint buiten de occasionele dia met wat tekst vooral beeldmateriaal stond –zonder verdere uitleg. Overigens is de prof, Koenraad Jonckheere, zelf een stukje visuele cultuur en dus wel de moeite om naar de lessen te gaan.

Inleiding tot de Taal- en Tekststructuren Dit algemeen taalkundig vak wordt gegeven door een van de meest sympathieke personen die er op de Blandijn rondlopen. Klaas Willems legt zijn leerstof duidelijk uit, en zijn gemoedelijke stem helpt hem daarmee. De leerstof omvat een syllabus, aan te vullen met notities, en een reader die verder ingaat op de interessantste fenomenen die in diezelfde syllabus voorkomen.

In dit vak zul je leren over moedertaalverwerving, over de neurologische aspecten van taal en over een goedlachs filologica

Dilemma_01.indd 7

Dilemma

7

16/09/12 16:55

Fo cus

aapje dat dit alles volkomen beheerst.

Je zal een aantal uitspraakregels van het Chinees leren, alsook de connectie tussen vrouwen en vuur. Tevens vormt dit vak de inleiding tot bekende taalkundige theorieën van Chomsky en De Saussure, die in het tweede jaar verder uitgediept zullen worden.

Kortom: taal- en tekststructuren vormt een eerste, boeiende kennismaking met de leerstof die je later, in ATW, nog nachtmerries zal bezorgen.

Romaanse, Germaanse en Encyclopedie Ook deze specifiekere taalkundige vakken zullen volgend academiejaar

een grondige metamorfose ondergaan, dus daarom kunnen we er alweer geen heldere uitleg bij verschaffen. Het enige dat we weten, is dat de cursus “Europese talen in contact: Geschiedenis en Methodologie” zal heten. Edoch, veel plezier gewenst bij het leren van onder andere het verschil tussen Bokmål en Nynorsk!

ALGEMENE VAKKEN UIT HET TWEEDE JAAR Algemene Literatuurwetenschap Algemene Literatuurwetenschap, kortweg ALW, is een tweedejaarsvak, dus al een pak interessanter dan de algemene eerstejaarsvakken en ook

iets meer aansluitend bij de studie taalen letterkunde dan pakweg Historisch Overzicht van de Wijsbegeerte. Het geeft je een korte inleiding over alles wat je moet weten om literatuur op een ‘goede’ manier te lezen –als daar überhaupt een ‘goede’ manier voor bestaat. Het vak neemt je onder andere mee langs de verschillende manieren om een tekst te lezen, wat ons meteen het moeilijkste deel leek. De cursus is gelukkig zo duidelijk en overzichtelijk dat zelfs het moeilijkste deel relatief gemakkelijk is en je eigenlijk niet naar de lessen moet gaan. Tenzij het je oeverloos interesseert en/of je (stiekem) graag naar de les gaat. Prof.

Wanneer je door de bomen het bos niet meer ziet:

KEUZEVAKKEN

Niet enkel eerstejaars krijgen angstzweet wanneer ze hun lessenrooster in handen krijgen, ook ouderejaars kunnen er soms last van hebben. Vanaf de derde bachelor mag je namelijk keuzes maken in je curriculum, en krijg je de kans om dit of dat interessante vak aan je studie toe te voegen. Welke vakken de moeite lonen en welke eerder af te raden zijn, kom je hier te weten.

BINNEN DE TAAL- EN LETTERKUNDE Taal- en Letterkunde studeren aan de Blandijn is vanaf het derde jaar (en voor studenten Engels of Grieks zelfs vanaf het tweede jaar) een beetje een avontuur. Dilemma nam een greep uit het aanbod, en pakt uit met het volgende assortiment:

8

Dilemma

Dilemma_01.indd 8

LITERATUURWETENSCHAP Vergelijkende Literatuurwetenschap… …of kortweg VLW, is een vak dat gegeven wordt door Bart Keunen en spreekt dus vooral fans van Inleiding tot de Voornaamste Moderne Literaturen aan.

Laat je echter niet vangen, de inhoud beslaat niet zomaar een chronolo-

gisch overzicht van de belangrijkste teksten sinds Beowulf maar hanteert een aantal concrete schema’s om dergelijke missieverhalen in kaart te brengen. Kortom, dankzij dit vak zul je de afloop van een Hollywoodblockbuster nóg makkelijker kunnen voorspellen. Keunen gebruikt een veelvoud aan voorbeelden in zijn lessen en gaat dieper in op het concept van de

filologica

16/09/12 16:55

focus

dr. Jurgen Pieters geeft namelijk vlot en boeiend les. Daarenboven bereidt hij je meer dan goed genoeg voor op het examen, zodat zakken voor Algemene Literatuurwetenschap een prestatie op zich is. Er worden ook (niet-verplichte) oefeningensessies voorzien, zodat je volledig klaargestoomd je examen kan aanvatten.

Algemene Taalwetenschap Wie vrienden, kennissen of zelfs verre familie heeft die Algemene Taalwetenschap (ATW) al hebben meegemaakt (en hopelijk overleefd), weet dat de moeilijkheid van het vak ondertussen mythische proporties heeft aangeno-

literaire verbeelding, waardoor het wel fijn vertoeven is in auditorium D op donderdagochtend. Schijn bedriegt echter: tegen de tijd dat je moet leren voor het examen, vraag je je pas echt af waar dit nu allemaal op slaat. Soms wordt literatuurwetenschap zo zweverig dat zelfs het fluwelen stemgeluid van Bart Keunen het lijden niet meer kan verzachten.

Theorieën en Methodes van de Literatuurwetenschap Dit vak, gedoceerd door Jurgen Pieters en de grappigste letterkundeprof sinds mensenheugenis, Youri Desplenter, klinkt indrukwekkend maar is dat eigenlijk niet. Ondergetekende kan zich bijvoorbeeld vandaag, twee maanden na het examen, niet meer duidelijk herinneren wat ze van het vak heeft bijgeleerd, maar toch staat er een mooi cijfer op haar puntenbriefje en daar heeft ze zelfs schromelijk weinig moeite voor gedaan. Theorie en methodes van de literatuurgeschiedenis is aldus een aanrader voor wie graag eens lui is of op zoek is naar wat humor in zijn mistroostige studentenbestaan, of voor wie na twee jaar Taal- en Letterkunde nog steeds niet genoeg krijgt van middeleeuwse handschriften en wil weten welk verband de Manuscript Matrix met onze Melkweg én met deze cursus houdt. Een diachroon overzicht van de verschillende recentste filologieën krijg je er gratis en op erg heldere wijze, dat moet zeker gezegd, bij. Helaas af

men. Ze hebben gelijk. Het vak is (doorgaans) interessant, maar tegelijkertijd ongemeen ingewikkeld –om over het examen nog maar te zwijgen.

Het vak is opgedeeld in drie delen met bijhorende professoren. Klaas Willems trapt het vak af en doet dat met hand-outs maar zonder powerpoint, waardoor naar de les gaan een echte must is. Bereid je maar voor op een handverlamming en een hevige hoofdpijn na de les. Timothy Colleman geeft op zijn typische manier les, rustig doch voortvarend, en met uitgebreide hand-outs en een nog uitgebreidere powerpoint. Je kan dus rustig een

te raden aan studenten die veel willen bijleren.

TAALWETENSCHAP Vergelijkende Taalwetenschap: IndoEuropese Dit vak vormt een van de mogelijkheden bij het keuzetraject taalkunde.

Mensen die niet sterk zijn in de hardcore syntaxis moeten zich door het label ‘taalkunde’ echter niet laten afschrikken. In de lessen probeer je met professor De Boel het Indo-Europees te reconstrueren aan de hand van de huidige Indo-Europese talen én tracht je je een beeld te vormen van wie die Indo-Europeanen nu waren. Daarnaast leer je nog wat nuttige Indo-Europese woordenschat en ontdek je enkele waanzinnig indrukwekkende klankwetten. Alsof dat nog niet genoeg is, bevat de cursus nog wat Indiana Jones-esque ontdekkingen. Toch is Indo-Europese Talen een vak waar je wel wat tijd in zal steken. Op het mondelinge examen verwacht De Boel namelijk dat je de cursus goed kent en begrijpt, en voor sommige onderdelen is dat niet altijd evident. Dit vak is de (eventuele) extra inspanning echter meer dan waard voor wie zich wekelijks August Schleicher wil wanen.* *waarschuwing: de lessen zijn nogal droog, en gaan door op donderdagochtend. Oprechte interesse, enige discipline en doorzettingsvermogen zijn een must.

powernap nemen tijdens zijn lessen.

Peter Lauwers is dan weer iemand die graag heeft dat je je aandacht bij zijn lessen houdt –ook al lijkt het af en toe of hij zelf niet weet waarover hij het heeft. Daarom ga je best ook naar zijn lessen, zodat je toch min of meer een idee hebt van de stof.

Na goed (en keihard) studeren zit de inhoud wel in je hoofd, maar dan kom je op het examen en lijkt het alsof je het verkeerde vak gestudeerd heb. Diep ademhalen, rustig blijven en –mocht het nodig zijn –in augustus alles nog beter en harder studeren. (ej, sv, cv)

Evolutionaire Linguïstiek Evolutionaire Linguïstiek wordt gegeven door professor De Caluwe, die er een heldere en leuke stijl van lesgeven op nahoudt. Hij legt het Engelstalige handboek Origins of Language: Constraints on hypotheses (Sverker Johansson) uit daar waar hij het nodig acht, en natuurlijk kan men als student vragen stellen bij bepaalde passages die moeilijk te verteren vallen. Het handboek vormt de examenstof, aangezien het examen openboek is. Alhoewel je op het einde van het semester niet enorm veel wijzer wordt van hoe taal nu precies ontstaan is (dat zullen we wellicht nooit 100% te weten komen), worden een boel hypotheses toch naar de prullenmand verwezen. En net daarin ligt ook het doel van het boek: een samenraapsel en limitering van plausibele theorieën die het ontstaan van taal beschrijven.

Vergelijkende Germaanse Talen Dit vak, door professor Van Herreweghe onderwezen, is een vervolgvak op het vroegere “Inleiding tot de Germaanse talen”, dat sinds dit jaar samengevoegd werd met de Romaanse talen. Hoe het ook zij, dit is een vak dat de basiskennis van een aantal Oudgermaanse talen weergeeft (hoe zit het Germaanse taalsysteem in elkaar, hoeveel naamvallen zijn er, welke verbale modi zijn er overgebleven van het Proto-IndoEuropees, …). De cursus die bij het vak hoort, leert vlot en is érg overzichtelijk. filologica

Dilemma_01.indd 9

Dilemma

9

16/09/12 16:55

fo cus

De inzichten zijn enerzijds basaal, maar anderzijds wel noodzakelijk voor je verdere studie, als je beslist om de richting van de Historische (Letter-) en Taalkunde uit te gaan. Eerlijk gezegd, de lessen zelf vallen wat tegen aangezien ongeveer de helft ervan ingenomen wordt door presentaties van artikels. (Wat overigens die artikels betreft: ze zouden allemaal gelezen en gekend moeten zijn tegen het examen, maar uiteindelijk blijkt dat je op het examen mag kiezen voor welke artikels je een vraag beantwoordt. Slechts vier van de twaalf artikels lezen, kan dus al volstaan!)

NEDERLANDS Afrikaanse Taal- en Letterkunde Het vak Afrikaans bestaat uit twee delen. Het eerste omvat een korte geschiedenis van Zuid-Afrika, en laat je kennismaken met het Afrikaans.

Daarvoor hoef je eigenlijk niet naar de les te komen, want alles staat in het boek. Deel twee is een overzicht van de Afrikaanse letterkunde. Het is de standaardprocedure van T’Sjoen: intensieve maar interessante lessen, een paper van 2500 woorden, en een mondeling (reproductie-)examen. Van het taalkundegedeelte is er een schriftelijk (waarvoor je wel veel grammaticale regels en voorbeelden moet vanbuiten leren) en een mondeling examen. Jy moet dus al ’n bietjie Afrikaans kan praat. Dit vak is wel veel werk, maar hey, het is Afrikaans! Zonde als je het niet doet.

Nederlandse Letterkunde V: Postmodernisme Dit vak wordt gegeven door de joviale, zoetgevooisde professor Vervaeck. The Verve neemt je, aan de hand van zes hedendaagse romans en zijn ‘blauwe boek’, mee op een trip door Pomoland: het land waarin gebeurtenissen en verhalen elkaar opvolgen zonder ergens heen te gaan en de ‘verteller’ (een man die uiteindelijk in groenten uiteenspat, een opgezette eekhoorn…) de lezer lastigvalt met vragen over wat nu precies fictie is en wat werkelijkheid. De opgelegde romans zijn de hel voor de één en de hemel voor de ander.

Unaniem was echter het oordeel over al de rest: zeer moeilijke maar zeer intrigerende stof, die helder en begrijpelijk wordt uitgelegd. De werklast liegt er niet om (zes romans lezen, een paper

10

Dilemma

Dilemma_01.indd 10

schrijven, een presentatie houden én een mondeling examen afleggen), maar dat maken de vele (vaak filosofische) inzichten over literatuur die je ervoor terugkrijgt meer dan goed. Een dikke aanrader!

Nederlandse Taalkunde: Variatielinguïstiek Dit vak bestaat uit twee delen: het eerste deel van de lessen wordt door professor Jacques van Keymeulen gedoceerd –wat dankzij zijn boeiende en gepassioneerde manier van lesgeven op zich al een aanrader is. Aan de hand van de lessen en een aantal artikels krijg je een vrij goed inzicht in het ontstaan en het verloop van taalveranderingen. Bovendien hebben dialectgebieden en kenmerken na deze lessenreeks geen geheimen meer voor je. Professor Johan De Caluwe verzorgt het tweede deel van de lessenreeks.

Hij bespreekt samen met de studenten een aantal artikels over tussentaal en geeft zo een overzicht van de verschillende opinies die erover heersen.

SPAANS Portugees I Via de studiegids kan men vernemen dat het keuzevak Portugees I enkel kan worden genomen als je de drie vakken uit de derde bachelor Spaans volgt.

Trieste zaak, maar ook niet helemaal onbegrijpelijk. Nu, het antwoord op de vraag ‘waarom ik Portugees I iedereen zou aanraden’ is tweeledig. Aan de ene kant is Portugees an sich gewoon een heerlijke taal. Koeterspaans met een West-Vlaamse tongval, zou je bijna kunnen zeggen, maar dat zou de Portugese taal veel onrecht aandoen.

Veel mensen vergeten dat Portugees een wereldtaal is die meer sprekers telt dan het Duits, Frans, Russisch of Japans. Aan de andere kant, echter, een heel andere reden om dit vak te volgen: de lesgever. O José, een doutor uit Portugal die in Antwerpen vertoeft, is een ongelooflijke kerel met een grappig Engels accent. Hij weet waarover hij spreekt en doorspekt zijn lessen met informatie over de lokale kippensoep en het koloniale verleden van Portugal. Zonder twijfel een van de meest sympathieke lesgevers die ik in mijn academische carrière gekend heb.

ZWEEDS Deens Hej! Het keuzevak Deens in BA3 is een echte aanrader voor wie van vreemdklinkende Scandinavische talen houdt!

Het is een superleuk vak voor wie zich graag inzet in het leren van een taal, want zonder oefening zal het helaas niet erg vlotten. Het is af te raden om aan Deens te beginnen zonder enige voorkennis van het Zweeds. Ten eerste wordt er niet altijd rekening mee gehouden dat je nog geen Zweeds zou kunnen, ten tweede is het gewoon veel gemakkelijker omdat veel woorden en systemen hetzelfde zijn als in het Zweeds! Held og lykke.

Noors Het vak ‘Noors’ volgen; als student Zweeds ligt deze keuze natuurlijk meer voor de hand dan voor andere studenten. Toch is het ook een interessant vak voor studenten die niet bekend zijn met een Scandinavische taal. Mits enige inzet kan je na een semester zeker een mondje Noors praten en heb je ook wat opgestoken van de Noorse gewoontes en cultuur. Geen schrik. De Gentse tongval past wonderwel bij de Noorse uitspraak. De native Noorse lerares helpt je verder om een mooie uitspraak te krijgen. Kortom, een fijn en interessant vak met een niet onoverkomelijk instapniveau.

Fins Hyvää päivää, mitä kuuluu? Welkom in de wondere wereld van het Fins!

Maritta Moisio, Finstalig en fantastisch, neemt je een semester lang mee in de wondere wereld van naamvallen, klinkerharmonie en uitzonderingen.

Je leert basishandelingen zoals een broodje bestellen, jezelf voorstellen en kan op het einde van de lessen vertellen hoe je dag ineenzit, wat je hobby’s zijn en of je thee dan wel koffie drinkt bij het ontbijt.

Fins is niet eenvoudig. De taal heeft heel wat naamvallen en daar komen dus heel wat uitgangen en regels bij kijken. Verder wordt het equivalent van het Nederlandse ‘niet’ vervoegd en zijn heel wat ‘universelere’ woorden (denk aan de namen van de maanden) onmogelijk te herkennen. Of raadt u zo welke maand lokakuu is? (nvdr.: elke gelijkenis met een bekende voetballer is puur toeval en het Fins was eerst.)

Waarom dan Fins leren, denkt u nu?

filologica

16/09/12 16:55

focus

Ik vond het bovenstaande lijstje al doorslaggevend. Maar het is ontzettend boeiend om inzicht te krijgen in de Finse grammatica en Maritta Moisio is een prof uit de duizend. Ze is altijd vriendelijk, staat vol motivatie voor de klas en elke aarzelende Finse zin wordt met een glimlach en een hyvä beantwoord. Ik wou dat er een vervolgcursus bestond.

ENGELS Engelse Taalkunde II: Syntax and Semantics Als taalkunde echt jouw ding is en als je graag zinnen ontleedt, is dit een geknipte keuze. De lessen zelf zijn niet zo heel interessant, want prof. Taverniers leest eigenlijk gewoon de slides af. Die slides zijn ook allemaal gebundeld in de syllabus en als je die goed blokt, is het examen goed te doen. De eerste hoofdstukken zijn nog vrij eenvoudig, maar vanaf ongeveer de helft van de syllabus wordt het stilaan moeilijker en loont het wel eens de moeite om naar de les te gaan, ook al is het alleen maar om een paar oefeningen te volgen die de professor samen in de les oplost. Je krijgt ook veel extra oefeningen mee naar huis –de oplossingen komen op Minerva –die een zeer goede voorbereiding zijn voor het examen. Op het examen zelf wordt er van je verwacht dat je een aantal theorievragen oplost, en daarnaast staat het grootste deel van de punten op je boomstructuur.

Je krijgt namelijk een (vrij lange) zin die je moet kunnen onderverdelen, en dat op een A3 blad (ook al is het een A3 blad, je hebt je plaats nodig, dus schrijf niet al te groot!). Er gaan veel horrorverhalen de ronde over dit vak, maar als je graag logisch nadenkt en zinsontledingen maakt en op voorhand veel oefeningen oplost, is het zeer goed te doen. Ondergetekende vond dit namelijk zo’n leuk vak, dat het haar beste punt tot nu toe is.

Engelse Letterkunde II: Oefeningen Voor echte literatuurfanaten bestaat er in de tweede bachelor Engels reeds een manier om zo snel mogelijk zo weinig mogelijk taalkunde op te nemen, en die manier heet Engelse Letterkunde II: Oefeningen. Het vak wordt door verschillende proffen gegeven, onder andere door Kate Macdonald en tot vorig academiejaar ook nog door de

fantastische Canadese boekenwurm Yuri Cowan. Zowel de aanpak als de lectuurlijst hangen volledig van prof tot prof af. Over het algemeen beslaat dit vak een veelvoud aan close readings, zowel van Spenser en Shakespeare als van dichters uit het Victoriaanse tijdperk of auteurs uit de twintigste eeuw. De analyse gaat altijd enorm diepgaand, en om een dergelijke poëtische ontleding te bereiken rekenen de proffen op participatie in de les. Niet het meest lichtvoetige vak dus, maar wel de concreetste brok letterkunde die over het hele tweede jaar te vinden is.

Verboden terrein voor taalkundigen, dus.

Engelse Taalkunde III: Sociolinguistics Sociolinguistics leek het interessantste taalkundevak van mijn tweede semester te worden, maar loste mijn verwachtingen maar deels in. Susan Fox is een aardige tante, maar kan moeilijk 2 uur en 3 kwartier blijven boeien. In de behoorlijk saaie lessen waren de interessante case studies en de interactieve oefeningen de enige reden waarom ik me (gohja, toch bijna) elke week terug in het auditorium bevond. Ook de lessen van de assistente zorgden voor wat meer leven in huis. Of dat aan haar betere powerpoint, de thema’s (language & gender, linguistic landscape, ...) of haar vinnige uitspraken lag, laat ik in het midden.

Het bijhorende boek daarentegen vond ik heel interessant en ook het extra leesmateriaal, bijvoorbeeld over attitudes & language, heb ik met graagte gelezen. Studenten die dus niet naar de les gegaan zijn, en ik ken er zo wel een paar, zullen getuigen dat het best de moeite was. Ook zij slaagden trouwens voor het mondelinge examen waarbij je drie vragen kreeg waarvan je er twee moest oplossen. Best doenbaar dus, al werd er niet met punten gegooid.

Engelse Letterkunde III: Amerikaanse Letterkunde Dit bijzonder interessante vak uit de derde bachelor wordt gegeven door de flamboyante professor Philip Sicker, en beslaat quasi de volledige Amerikaanse literatuurgeschiedenis, van de lugubere kortverhalen van Edgar Allen Poe tot het machogedrag van Ernest Hemingway en de eigenaardigheden van William Faulkner. De lessen worden

vooral gekenmerkt door de langdradige, maar desalniettemin levendige stijl van lesgeven. Sicker beheerst zijn materie enorm, maar heeft er niet beter op gevonden om voor elke les een ellenlang essay voor te bereiden, dat hij dan in volle euforie voorleest voor al wie het horen wil. Of horen kàn, want lessen Amerikaanse letterkunde zijn dodelijk vermoeiend. Zorg dus dat je genoeg koffie bij de hand hebt voor je het auditorium binnenstapt.

Engelse Taalkunde IV: Taal & Literatuur Taal & Literatuur is een taalkundevak dat gedeeltelijk een brug slaat naar de literatuur door te focussen op Stylistics, een discipline van de taalkunde die onderzoekt hoe linguïstische aspecten zowel in literaire als niet-literaire teksten tot opvallende effecten kunnen leiden.

Waarom vinden we een bepaalde theaterdialoog bijvoorbeeld grappig, of waarom slaan sommige reclameslogans beter aan dan andere? Voorlopig is het wel nog onduidelijk wie dit vak zal doceren, dus hou er rekening mee dat een nieuwe prof ook nieuwe accenten kan leggen.

Engelse Taalkunde IV: Oud- en Middelengels Ook Oud- en Middelengels valt in de categorie taalkunde, al lees je samen met doctoraatsassistent Tine Defour ook veel literaire teksten uit de periode, waaronder delen uit Beowulf of The Canterbury Tales. De lessen verlopen vaak volgens hetzelfde patroon: een deel theorie en een deel waarbij studenten hun vooraf voorbereide vertalingen kunnen voorleggen aan de groep. Het examen bestaat uit een taak die je op voorhand maakt, een stukje taalkundige theorie, een deel cultuur en ten slotte ook een geziene én ongeziene tekst om te vertalen naar modern Engels. Een gouden tip: een laptop meebrengen kan handig zijn, aangezien je om 8u30 niet altijd even fris bent om alle vertalingen van je collega’s neer te pennen.

Engelse Letterkunde IV: Hedendaagse Amerikaanse Letterkunde Wie het leesgenot in recentere boeken zoekt, kunnen we zeker het mastervak Hedendaagse Amerikaanse letterkunde aanraden, net als Amerikaanse Cultuur aangeboden door ex-Bronxbewoner Philippe Codde. Het vak is opgebouwd filologica

Dilemma_01.indd 11

Dilemma

11

16/09/12 16:55

fo cus

rond de problematiek van trauma, en hoe traumatische ervaringen ook in volgende generaties nog kunnen nazinderen. Kinderen en kleinkinderen van Holocaustslachtoffers kunnen die gebeurtenissen van hun ouders en grootouders maar zelden van zich afzetten. In sommige gevallen leidde dit echter tot enkele van de meest aangrijpende literaire werken van de afgelopen twintig jaar. Romans als If I Told You Once, van Judy Budnitz, en History of Love, van Nicole Krauss, passeren de revue zij aan zij met Maus, een graphic novel van Art Spiegelman, waarin de auteur de ervaringen van zijn eigen vader heeft opgetekend op Orwellachtige wijze. Krauss’ echtgenoot Jonathan Safran Foer spant echter de kroon, met twee van de meest memorabele romans uit deze nog prille eeuw. Zowel Extremely Loud & Incredibly Close en Everything Is Illuminated zijn intussen verfilmd, maar neem het van ons aan: de boeken zijn respectievelijk honderd en duizend maal beter. Foer weeft in zijn eigen unieke stijl verschillende verhaallijnen door elkaar en trekt je mee in een wereld waar fantasie en realiteit soms amper van elkaar te onderscheiden zijn. Van bloedstollende passages tot ontroerende dialogen, Foer slaagt er in om de meest vreselijke momenten in onze recente geschiedenis (de Holocaust, het bombardement van Hiroshima en de aanslagen van 9/11) om te toveren in de meest adembenemende literatuur.

Kom meer te weten over de mastervakken van Engels op de website van Dilemma! In het artikel De master Engels, een waaier aan keuze helpen (hb) en (dl) je graag verder een keuze te maken in je curriculum. Een gouden tip die ze je alvast meegeven, en die geldt voor zowat alle masters: ga in de eerste weken naar zoveel mogelijk lessen, en kijk of de aanpak je bevalt!

LATIJN Klassieke Mythologie Dit keuzevak werd het voorbije academiejaar gedoceerd door de Nederlandse gastprofessor David Rijser. De fantastische mythen die de Klassieke Oudheid heeft voortgebracht, ons in de eerste plaats bekend door de Metamorphoses van Ovidius (die integraal te lezen is), komen via diverse thema’s en auteurs aan bod. Niet alleen het

12

Dilemma

Dilemma_01.indd 12

gebruik van de mythe in meerdere literaire genres staat centraal, ook de nawerking en receptie van een bepaalde mythe wordt af en toe besproken. De enthousiaste docent en aangename lessen enerzijds, de wonderlijke mythische wereld en haar verhalen anderzijds maken dit keuzevak absoluut de moeite waard.

Receptiegeschiedenis Ook dit vak werd vorig academiejaar gegeven door diezelfde Nederlandse gastprofessor. Receptiegeschiedenis toont hoe in verschillende periodes van de geschiedenis de klassieken ontvangen werden en tot een nieuw geheel werden verwerkt. Startpunt is de receptie van en omgang met reeds gevestigde waarden (in de literatuur, maar ook in kunst) door de Grieken en Romeinen zelf om tenslotte uit te komen bij de doorwerking van Tacitus in de populaire tv-serie The Sopranos.

Door originele invalshoeken en aantrekkelijke casestudies gaat dit vak dan ook op geen enkel moment vervelen.

Bovendien brengt het de Klassieke Oudheid op een andere, interessante en uitdagende manier naar voren.

GRIEKS Studenten die Grieks studeren, moeten in de tweede bachelor kiezen tussen de trajecten Oudgrieks en Nieuwgrieks.

Wie voor het laatste kiest, heeft wel nog een aantal verplichte Oudgriekse vakken, afhankelijk van de talencombinatie die hij/zij volgt. Twee vakken die de volgende twee jaar sowieso op het menu staan, zijn Oudgriekse letterkunde (II en III) en Oudgriekse taalkunde (I en II). Het laatste vak vergt behoorlijk wat werk, maar de humor van professor De Groote krijg je er gratis bij. Het traject Nieuwgrieks steunt volledig op de schouders van professor De Boel, de man die beweert dat een fiets eigenlijk een Vice-Pferd is. Bijzonder sneu is dat het aantal studenten wel eens wil tegenvallen, waardoor het traject zelfs dreigt te verdwijnen. Daarom is wat hieronder volgt schaamteloze reclame voor zijn vakken — met een lichte schijn van objectiviteit, dat spreekt voor zich.

Nieuwgriekse taalverwerving I Zoals de naam al een beetje doet uitschijnen, is dit het absolute begin: τα νέα ελληνικά voor dummies. Het vak

bestaat uit een deel grammatica (van De Boel) en een deel praktijk gegeven door een Griekse lector, wat zeker een meerwaarde is. Vanaf het begin word je ondergedompeld in een bad van nu eens gemompelde, dan weer schelle of gemouilleerde klanken, tot je de alfa’s en jota’s uit de klankbrij begint te halen en woorden kan reconstrueren.

Voorkennis is niet vereist, al heb je die automatisch al wat als je Oudgrieks kent. Een bijzonder zwaar vak is het niet: er is vooralsnog geen student bekend die erin slaagde voor dit vak te buizen.

Nieuwgriekse taalverwerving II In alle opzichten bouwt dit vak voort op het vorige, al wordt er nu wat meer input van de student verwacht in mondelinge spreekoefeningen. Hét ideale moment om over diepgravende onderwerpen als het weer of je favoriete vakantiebestemming te praten, maar dan wel in het Grieks natuurlijk.

Het geringe aantal studenten is een probleem, maar aan de andere kant ontstaat er zo wel een gemoedelijke sfeer in de lessen. Af en toe een Griekse schlager van bedenkelijke kwaliteit beluisteren moet bijvoorbeeld kunnen. Toch valt er altijd genoeg bij te leren uit de terzijdes van De Boel, die gefascineerd is door alles wat naar Indo-Germanistiek ruikt, en je van tijd tot tijd een Proto-Indo-Europese wortel voorschotelt.

Nieuwgriekse letterkunde Dit vak wordt gegeven door de immer joviale Pieter Borghart, een letterkundige met een hart voor het naturalisme.

Vanaf de elfde eeuw loodst hij je doorheen de Griekse letterkunde, met de turbulente geschiedenis van het land als leidraad. Als Grieken zeggen dat het vroeger allemaal beter was, bedoelen ze met ‘vroeger’ vermoedelijk ‘in de oudheid’, want vanaf de middeleeuwen was het weliswaar een land van schapenmelk en honing, maar ook van vreemde overheersing, burgeroorlogen en economische problemen. Toch zijn er op die mestvaalt van de geschiedenis een aantal zeer mooie literaire bloemen verschenen. Borghart vertelt het allemaal met veel inlevingsvermogen, en met wat obligate uitstapjes naar literaire theorietjes.

filologica

16/09/12 16:55

focus

Lectuur Nieuwgriekse teksten In de derde bachelor gaat het traject Nieuwgrieks verder met een vak taalvervolmaking in het eerste semester, en een vak waarin literaire teksten besproken worden in het tweede semester. Daarbij is het de bedoeling om voor elke les stukken tekst voor te bereiden, om ze dan in de les te vertalen. Dat kan wel eens vervelend zijn, als je slaapdronken in de les zit en liever niet gestoord wil worden. Maar voor hen die gemotiveerd zijn, biedt dit vak de mogelijkheid om de vorderingen na twee jaar Nieuwgrieks te ervaren. En laat je vooral niets wijsmaken: Zorba is écht een goed verhaal.

BINNEN DE BLANDIJN Sommige Taal- en Letterkundigen kijken liever niet altijd in eigen boezem, en gaan hun interesse botvieren bij de buren op de Blandijn. Hier volgen een aantal keuzevakken uit de richtingen Kunstwetenschappen en Geschiedenis.

KUNSTWETENSCHAPPEN Geschiedenis van de Podium- en Mediale Kunsten Mensen die hun theaterkennis willen uitbreiden, kunnen dit vak uit kunstwetenschappen volgen. In het college krijg je van prof. dr. Stalpaert een overzicht van de belangrijkste theaterstromingen en -makers, zodat je een heel solide basiskennis van de theaterwereld opdoet. Omdat dit een eerstejaarsvak is, bestaat de kans dat je even heimwee krijgt naar je eigen tijd in eerste bachelor: er is erg veel ondersteuning voor de paper die je moet schrijven, er wordt nog een zevental keer uitgelegd hoe je Minerva gebruikt en het examen zelf is een eitje. Toch mag je het vak niet onderschatten: doordat Stalpaert in haar lessen zo vaak mogelijk beeldmateriaal gebruikt, ligt het tempo soms erg hoog. Het is uiteraard niet ‘nodig’ om die lessen te volgen, maar ondergetekende raadt het bijwonen van de lessen toch aan. Al was het maar om tijdens de iets rustigere momenten de garderobe van de gemiddelde kunstwetenschapper te analyseren.

filologica

Dilemma_01.indd 13

Dilemma

13

16/09/12 16:55

fo cus

Repertoirestudie van het theater Minder algemeen dan Geschiedenis van de Podium- en Mediale Kunsten, handelt Repertoirestudie van het Theater, het voorbije academiejaar nog gegeven door Ilka Saal, over letterkundige interpretaties van de Poëtica van Aristoteles en alles wat nadien kwam.

Het vak vormt een diepgaande geschiedenis van de theaterwereld, waar de evolutie naar de postdramatische beweging van Lehmann kritisch onder de loep genomen wordt vanuit historisch perspectief. Een tiental theaterstukken en twintigtal essays passeren de revue ter illustratie van de meest tot de verbeelding sprekende periodes uit de wereldliteratuur, en samen maakten zij dit vak tot één van de interessantste belevenissen die een theaterliefhebber aan de Blandijn beleven kan.

GESCHIEDENIS Amerikaanse Geschiedenis Als je geen Engels studeert, maar toch graag meer wil weten over de Verenigde Staten, kan je als masterstudent terecht bij professor Cornelis Van Minnen. In zijn vak Amerikaanse geschiedenis komt het rijke verleden van het

14

Dilemma

Dilemma_01.indd 14

land aan bod in een reeks van twaalf lessen. Van de allereerste ontdekkingsreizen tot de laatste presidentsverkiezingen; professor Van Minnen vertelt op boeiende wijze hoe Amerika evolueerde van ongerepte schoonheid tot gemilitariseerde wereldmacht. Deze reis verloopt chronologisch en neemt je mee langs de koloniale periode, de Onafhankelijkheidsstrijd, de expansionistische expedities, de polemiek ronder de slavernij, de Burgeroorlog en de industrialisatie. Ook de rijk gevulde 20ste eeuw komt aan bod, waardoor de recente geschiedenis die je vaak weinig of niet bestudeert in de opleiding Taal- en Letterkunde, eveneens wordt uitgediept. Woodrow Wilson, Al Capone, Franklin Roosevelt, Dwight Eisenhower, John Kennedy, Martin Luther King, George Bush, enz.: de meest beruchte en veelbesproken figuren van de afgelopen eeuw komen allen aan bod.

Geïntrigeerd door Amerika, maar niet zeker welke vakken het best bij jou passen? Op de website van Dilemma lees je er alles over in het artikel Stars & Stripes: Amerika onder de loep aan de Blandijn.

BUITEN DE BLANDIJN Natuurlijk zijn er ook nog zo’n duizendtal keuzevakken buiten de Blandijn te rapen. Veel studenten zoeken een neurologische inslag voor hun taalkundige fascinatie in de Faculteit Psychologie, proberen reeds wat economie erbij te nemen als voorbereiding op de MaNaMa MTB, enzovoort. Keuze te over, zolang je een goede motivatie aan de dag kan leggen. Enkele vakken presenteren wij u hier: Inleiding tot de Vlaamse Gebarentaal Wat je in dit vak leert, is ten eerste dat er bijzonder veel misverstanden over gebarentaal bestaan: neen, niet alle doven gebruiken dezelfde gebarentaal; neen, ze beelden niet ‘zomaar’ wat uit; ja, ook gebarentaal heeft een eigen grammatica, en ga zo maar door. Dit vak biedt je een brede eerste kennismaking: je leert over de geschiedenis van VGT, de dovencultuur, hoe hun verenigingsleven werkt en natuurlijk krijg je ook een goede basis op het

filologica

16/09/12 16:55

focus

vlak van gebaren en grammatica. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het een enorm interessant vak vond, dat ik heel veel heb bijgeleerd en dat het examen (jezelf voorstellen in gebarentaal plus mondelinge vragen over de leerstof) goed te doen is voor wie zich voorbereid heeft. Zeker een aanrader!

Geschiedenis en Esthetiek van de Film Dit is een vak uit de communicatiewetenschappen dat om begrijpelijke redenen vaak wordt opgenomen door masters en derde bachelors. Aan de hand van een (optioneel aan te kopen) dik overzichtswerk, krijg je een geschiedenis van de narratieve film. De nadruk ligt vooral op de eerste dertig à veertig jaar van de filmgeschiedenis (de technische innovaties, het opkomen van de Hollywoodstudio’s, de montagetheorie…), met reisjes naar iets moderne cinema zoals de Nouvelle Vague in Frankrijk en het neorealisme in Italië. Verder dan pakweg ’65 gaat de prof dus niet.

Erg moeilijk is het examen niet, maar er komen veel namen, termen en stromingen bij kijken; zeker niet te onderschatten dus! Elke filmliefhebber

neemt dat er echter graag bij, want het vak is zeer leerrijk en goed gegeven.

Het leukste aan het vak is dat je les krijgt in een heuse cinemazaal en bijna een kwart van elke les naar oude filmfragmenten zit te kijken. Het enige probleem is dat pluchen zetels in het halfdonker nogal aanzetten tot dommelen, zeker als je de nacht voor de les wat zwaar bent uitgegaan.

Inleiding tot de Wereldpolitiek Iedereen die, zoals ondergetekende, op enigerlei wijze geïnteresseerd is in een postje bij een internationaal bedrijf of een internationale organisatie, zal veel baat hebben bij het volgen van het van het vak Inleiding tot de Wereldpolitiek, dat deel uitmaakt van de faculteit Politieke en Sociale Wetenschappen (dat had u vast nooit geraden). Het vak is niet meer dan de titel laat uitschijnen, maar dat maakt het tot een voltreffer.

Alles staat en valt met de vier grote theoretische scholen, aan de hand van dewelke je verschillende topics bestudeert vanuit verschillende standpunten: de invloed van een staat en een individu, beleidsvorming, het internationaal systeem, oorlog en vrede, enz.

Als je op het examen de vraag ‘waarom is Obama niet de machtigste persoon ter wereld’ zinvol kan beantwoorden, geeft dat ergens wel een kick. De prof, niemand minder dan Rik Coolsaet, weet de aandacht van de student op indrukwekkende wijze bij de les te houden en heeft een gave die weinigen bezitten: een ingewikkelde stof op schijnbaar speelse manier toepassen op de actuele werkelijkheid. Zo werd er in onze lessen vaak verwezen naar de Arabische Lente, de Syrische burgeroorlog en de ‘illegale’ aanval van de Amerikanen op Irak - en waarom daar vanuit de internationale gemeenschap niet op werd gereageerd. Toch is dit vak niet enkel voor mensen met politieke of internationale ambities interessant; het biedt de student de kans een zeer brede en algemene kijk op de wereld en de actualiteit te ontwikkelen. De krant lezen zal nooit meer hetzelfde zijn. (sv, ej, cc, ldb, mv, bve, mf, mm, ku, xd, jv, mb, as, hb, dl, mr, id, em)

Advertentie

filologica

Dilemma_01.indd 15

Dilemma

15

16/09/12 16:55

Bond Moyson spreekt jouw taal

www.bondmoyson.be 09 333 55 00 bond.moyson.ovl@socmut.be

Dilemma_01.indd 16

16/09/12 16:55

gent deel

1

Gent Verkend, Het leven zoals het is: het Sint-Pietersplein

Een kot zoeken in Gent waar je je goed voelt is, naast het studeren zelf, een van de moeilijkste uitdagingen voor de student. In vijf edities wil ons team redactoren speciaal voor jou uitzoeken wat nu de beste plek is om op kot te zitten. Omdat we het in het begin niet ver willen zoeken, vroegen we (ed) waarom haar kot op het Sint-Pietersplein, op een boogscheut van de Blandijnberg, zo ideaal gelegen is.

To kot or not to kot, that’s the question.

Na een jaartje aan de Zuid gezeten te hebben, was het dringend tijd voor iets anders. Mijn kotje op het SintPietersplein bleek ideaal. Zeteltje, TV, groot bed en geweldige kotgenoten.

Het maakt niet uit waar je op kot zit: kotgenoten maken het kot of verzieken het juist. Ik bof met Chanel, en dit academiejaar worden we vergezeld door Arnaud, Elodie en Adeline. Het wordt dus een beetje een Filomansion vanaf dit jaar. Wat mijn kotje extra ideaal maakt, is my hood.

Mijn studeerhood De ligging van mijn kot is ideaal voor een Blandijnstudent zoals ik. Voor de grote meerderheid van mijn vakken moet ik naar de Blandijn trekken, ofte de Faculteit Letteren & Wijsbegeerte (flwi). Daar bevinden zich de meeste auditoria die ik ooit nodig heb, al heb ik al frequent naar het Ufo mogen tsjolen voor vakken zoals Historische kritiek en Moderne literaturen. De Blandijn is een leuke plek om rond te hangen met zijn tuintje, de Trabla (trappen van de Blandijn) en zijn cafetaria, die ook wel het Aquarium genoemd wordt. In het Aquarium

vertoef ik wel vaker om wat oefeningen te maken, de computers te gebruiken, om een soepje of een broodje te nuttigen of gewoon gezellig bij te praten als het weer wat slechter is en noch de Trabla noch de Blandijntuin een optie blijken te zijn. Als ik me dan toch in

de Blandijn bevind, ga ik meteen eens hallo zeggen in de Kelder. Dat is de plek waar, naast toiletten waar je nooit voor moet aanschuiven, ook de studentenkringen zitten. In de Kelder zetelen Filologica, VGK (Vlaamse Geschiedkundige Kring), OAK (Oosterse-Afrikaanse filologica

Dilemma_01.indd 17

Dilemma

17

16/09/12 16:55

gent

volgens een prosenior van de studentenvereniging in kwestie, ook ergens een vensterbank bevinden die toegeëigend is door Slavia (Oost-Europese talen en culturen), maar ik heb die dankzij mijn geweldig navigatievermogen nog nooit mogen aanschouwen.

Kring), KHK (Kunsthistorische Kring) en KK (Klassieke Kring). Wij zijn elke dag van de week aanwezig tijdens de permanentie-uren (van 11u tot 14u30) om al jullie vragen, inschrijvingen en gewoon random weetjes te beantwoorden, te ontvangen of aan te horen. Niets is zo gezellig als de Kelder binnenwandelen en je in een van de zetels ploffen met je broodje uit het Aquarium, liefst in het gezelschap van je medebachers of enkele ouderejaars.

Het Ufo (Universiteitsforum) is waar ik (en jij waarschijnlijk ook) me heb ingeschreven toen ik twee jaar geleden voor de UGent koos, gelegen tussen het Rectoraat en de Faculteit Ingenieurswetenschappen. Het auditorium Leon De Meyer staat bekend om zijn minitafeltjes, smalle zitjes en gelijkstaande klokken. Ook is het het grootste auditorium van Gent. Wellicht is het ook het enige universiteitsgebouw zonder automaten (helaas), en lessen van 8u30 tot 11u30 of 16u tot 19u wekken wel eens een hongertje op bij mij. Dus voor de eters onder jullie, wees voorbereid!

De Rozier bestaat uit een complex gangenstelsel waar koning Minos u tegen zou zeggen. Aangeraden wordt om ‘Hansje & Grietje’-gewijs broodkruimeltjes te strooien om je weg weer naar buiten te vinden. Pijltjes naar belangrijke leslokalen, auditoria en de Letterenbibliotheek zijn aanwezig voor uw heenweg, de retour gebeurt op goed gevoel. Survivalpakketten zijn dus een must voor al wie er les heeft.

Maar als je erover nadenkt, kan dat ook aan mijn oriëntatievermogen liggen.

Overigens zou er zich daar,

Boeken, boeken, boeken. Een student is niets zonder zijn boeken. De meeste cursussen koop je aan in de Acco en de Story Scientia –kortweg Story. Die winkels worden dan ook gekenmerkt door lange rijen van studenten, die bijna bezwijkend onder het gewicht van hun nieuwe cursussen staan aan te schuiven om zo snel mogelijk uit de drukte te geraken. De Acco vind je in de Sint-Pietersnieuwstraat en de Story is gelegen op de hoek van de Sint-Kwintensberg, Sint-Amandstraat en de SintHubertusstraat. Beide winkels zijn dus om de hoek van de Blandijn te vinden, beter kan niet. Tip: wie lid wordt van Filologica krijgt korting op de aankoop van al zijn boeken in de Story! Vergeet ook geen boekenlijst te komen halen in de Kelder, je zou niet de eerste zijn die met het verkeerde boek thuiskomt.

Boeken gekocht? Laat het studeren beginnen! De ideale studeerruimte voor mij is mijn kot, maar mijn kotgenote vertoeft graag met haar boeken in de Letterenbib in de Rozier. Anderen gaan dan weer liever plaatsnemen in de Therminal, die je bereikt door in de Sint-Pietersnieuwstraat het smalle straatje naast de Acco (dat is de Hoveniersberg) af te dalen tot aan het donkere hol van de VEK (de economiestudenten), dat je vervolgens rechts laat liggen en links door de deuren van de Therminal naar binnen gaat.

Nog anderen vinden hun tweede thuis dan weer in de Boekentoren tijdens de examenperiodes, maar dit (nou ja) mooie icoon van de stad Gent wordt gerenoveerd (finished 2015) en zal dus misschien niet de meest rustige locatie van Gent zijn.

Mijn omnomnomhood Studeren doe ik niet op een lege maag. Tussen de lessen door haal ik geregeld een broodje in het Aquarium of de Pain Total tegenover de deur. Ook snackbar ‘t Hoogtepunt in de Sint-Amandstraat raad ik aan.

Het Aquarium biedt naast een rijk assortiment aan broodjes ook héérlijke

18

Dilemma

Dilemma_01.indd 18

filologica

16/09/12 16:55

gent

quiche lorraine aan. In de winter ga ik er vaak een bekertje soep halen, enorm geliefd onder de studenten in de koude auditoria.

De UGent denkt aan de arme student.

Doorheen Gent vind je tal van resto’s, dit zijn ‘restaurants’ voor studenten waar je eet aan studentenprijzen. Een groot bord spaghetti kost er € 3,20, en verder krijg je er een gevarieerd aanbod dat elke dag verandert. Er zijn vegetarische schotels, broodjes, frietjes…

Sinds dit jaar is ook take away mogelijk in de resto’s. Geen eten meer op kot?

In de resto heb je gegeten voor minder dan € 5. De dichtstbijzijnde resto is De Brug in de Sint-Pietersnieuwstraat naast de Ufo en de Faculteit Ingenieurswetenschappen. Ik durf er wel eens te gaan eten, de heerlijke lasagnes en spaghetti’s kunnen me altijd bekoren.

Toch is het altijd zonde dat ik dat bord spaghetti nooit niet opkrijg. Verder heb je nog de resto Kantienberg, die zich in Stalhof (een zijstraat van Overpoort) bevindt, maar die vonden we niet zo gezellig als De Brug.

Voor de zoetebekken onder ons is er de Quetzal, een chocoladebar in de Sint-Pietersnieuwstraat. Een marteling om er langs te lopen op weg naar je les en die geur van chocolade aan je voorbij te moeten laten gaan. Chocoladefondues, brownies of gewoon een warme chocolademelk, ze hebben voor elke chocoholic wel wat wils. Daar ben ik al vaker een brownie gaan halen, telkens wanneer de geur me opnieuw verleid had.

Ook de pastaliefhebber in mij laat men in deze buurt niet in de kou staan. Op het Sint-Pietersplein vind je de Basic Italian, met een heel assortiment aan heerlijke pasta’s om mee te nemen.

Deze pastaplace is zeer geliefd onder de studenten en ook ik ga daar geregeld een potje pasta carbonara halen.

Daarnaast heb je ook nog de Pasta & Go! in de Sint-Amandstraat.

Het is er nooit zo druk als in de Basic Italian, maar de pasta’s smaken minstens even lekker.

Pasta & Go vind je ook terug op Facebook en ik raad iedereen het aan om deze pagina te liken.

Ze houden namelijk maandelijks een trekking en de winnaar mag een gratis pasta komen halen. Ik heb zelf al twee keer gewonnen, GRATIS PASTA FTW! Het meest van al ben ik een pizzamens.

Pizza kan ik op elk moment van de dag eten, warm of koud. De Blandijnbuurt is omsingeld door pizzatenten. De een al wat duurder dan de ander, de een al wat kwalitatiever dan de ander. In Overpoort heb je de alom gekende Domino’s met hun crazy dinsdagen en donderdagen: alle pizza’s aan € 7,99.

Op de doos komt je naam terecht, en die heb ik nog nooit juist geschreven geweten. De Prima Donna, ook in Overpoort, is mijn favoriete pizzeria om uit eten te gaan. Ze werken er snel en de pizza’s hebben zeer schappelijke prijzen (minder dan € 5 voor een margherita). Helaas werd mijn tas gestolen op het moment dat mijn stempelkaartje van deze pizzeria nog maar een stempeltje nodig had voor een gratis pizza. Ik kan opnieuw gaan sparen.

De beste lasagne van Gent eet je in de Bluesette: een verse lasagne van het huis die reeds menig klant kon bekoren. De Bluesette is een relatief goedkoop en gezellig eetcafé op de Sint-Kwintensberg en bevindt zich naast de Story. Je krijgt veel en betaalt weinig, ideaal voor ons weekbudget dus. Op mooie dagen kan je van de zon gaan genieten op het buitenterras.

Aangezien Gent nog steeds in België ligt en het Sint-Pietersplein krioelt van de studenten, kan het niet anders dan dat er enkele frituren in de buurt zijn.

De Gouden Saté aan het begin van Overpoort, ‘(de) Julien’ in de volksmond, is verkozen tot de beste frituur van Gent. De frituur is open van twaalf uur ’s middags tot zes uur ’s ochtends, een echte studentenfrituur dus. Laat je alvast niet afschrikken door de megarij die staat aan te schuiven, want

het gaat vooruit, het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit. Julien zelf zal je niet vaak meer tegenkomen, maar het goede geheugen en de snelheid van Stefaan zullen je vast niet ontgaan. Persoonlijk vind ik het niet de beste frieten, maar de reden van hun bekendheid zijn hun ‘speciallekes’. Zo kan je er een Rombautje of een Hugo Claus bestellen, ontdek ze!

Naast Julien heb je ook nog de geliefde Alex Patatas naast het Backdoorcafé in de Sint-Amandstraat. Alex’ frietjes zijn heerlijk en zijn Alexburger vliegt over de toonbank. Het is de traditie om voor een cantus naar Alex te gaan, dus hopelijk zien we jullie daar! Wat verder van de Blandijn ga ik ook af en toe frietjes halen in Frituur Memoly in de Lammerstraat vlak bij de Vooruit; dat zijn naar mijn mening de beste frietjes van de buurt.

Mijn dorsthood Van eten krijg je dorst, en van studeren ook. Tussen de lessen door een terrasje doen als het mooi weer is, of ’s avonds rustig iets gaan drinken, ik hoef wederom niet ver te gaan. Als ik de avond rustig wil beginnen of gewoon een gesprek wil kunnen voeren bij een lekkere pint ben ik steevast te vinden in Café Amber: het café met de rode gevel tegenover de Blandijn, en het stamcafé van de filologen. Barman en peter Tim Piens tapt nog altijd van de goedkopere pinten in heel Gent, hij schenkt je heerlijke cocktails in (Piña Colada is een aanrader) en de ingrediënten van zijn shotje maison zijn nog filologica

Dilemma_01.indd 19

Dilemma

19

16/09/12 16:55

gent

steeds een mysterie. Ik ben ook af en toe te vinden in het gezellige Backdoorcafé in de Sint-Amandstraat, naast Alex Patatas. Dat café staat bekend om zijn geweldige muziek en bestaat uit drie verdiepingen met leuke wandversiering van o.a. The Beatles. Schijnt de zon, dan staan de terrasstoelen op het Sint-Pietersplein buiten. Niets is zo gezellig als een verfrissing op een warme dag met een achtergrond als het Sint-Pietersplein. Wie eerder van een kop koffie en een kannetje thee houdt, vindt zijn gading in het Salon, in de Sint-Pietersnieuwstraat.

Voor mijn innerlijke sportfanaat bestaat er de Overpoort Bowl, waar ook Filologica’s bierbowlingen zullen plaatsvinden. Daar kan je op de tv-schermen steeds het voetbal volgen, en af en toe ook andere sporten. Ik ga er ook sporadisch eens gaan bowlen of poolen met vrienden.

Het Sint-Pietersplein zelf heeft zeer vaak wat te bieden: een foor, een koers, marktjes, een concert van Prince of Leonard Cohen, … Ook Student Kick Off vindt er elk jaar plaats, net als een hele hoop andere activiteiten. Jaarlijks wordt er mijn favoriete activiteit gehouden: de 12-urenloop! In het sportartikel lees je hier meer over. Kortom, het Sint-Pietersplein heeft altijd wel wat te bieden voor mij.

Mijn kothood Ik hoef nooit ver te gaan om te vinden wat ik zoek, daarom is mijn kot perfect gelegen. En ook een avondje op kot kan mij deugd doen. Eens lekker wegzakken in de zetel met het nieuwste boek van A Song of Ice and Fire of iemand die een filmpje (of meer) komt kijken, megagezellig! Mijn vorig kot was groot en kaal. Als je alleen op kot zit, geeft dat een leeg gevoel. Op mijn huidig kotje heb ik dat gevoel nog nooit gehad.

Ik voel me hier goed! Het kot op het Sint-Pietersplein is een van mijn beste keuzes ooit geweest. (ed)

Mijn chillhood Op een mooie dag is de Abdijtuin een aanrader. Je gaat binnen via de grote groene poort op het Sint-Pietersplein om daar in het gras te genieten van een goed boek of leuk gezelschap. Het heeft mij twee jaar geduurd vooraleer ik er een voet binnenzette. Niet omdat ik er niet heen wou, maar gewoon omdat ik niet goed wist waar de ingang was. Ook het vlotje naast de abdijtuin is gezellige plek om te vertoeven,. Je kan er zelfs je voeten in het water steken. Verder is het Citadelpark niet veraf om overdag op het gras te liggen of de eendjes te voeren, maar ’s nachts blijf je daar beter weg. Dan is het Zuidpark misschien een betere keuze.

20

Dilemma

Dilemma_01.indd 20

Mijn partyhood Met de Overpoort naast de deur hoef ik ook niet ver om een avondje te stappen. We beginnen meestal in de Amber om ons dan te verplaatsen richting de uitgaansbuurt van Gent. Eens in de Overpoort heb je zo veel keuze, waar ga je heen? Ik kies meestal voor de Porter’s House (een Irish Pub) en ’t Kofschip. De Twitch zal meermaals het decor worden voor een van Filologica’s legendarische feestjes, dus ook daar vertoef ik menigmaal. Voor zij die een cantus van Filologica willen komen meepikken, zullen ook de Canard Bizar of de Rector een bezoekje brengen.

De Vooruit biedt ook het prachtige decor van een heleboel (her)openingsfuiven. Maar waar je ook heen gaat, je eindigt altijd dansend op de tafels in de Pi-Nuts. Een avondje stappen in de Overpoort sluit je steevast af bij de Julien, uiteraard.

filologica

16/09/12 16:55

gent

Welkom in de Fiere Stede!

Ontdek de geheimen van je nieuwe thuisstad Of je nu op kot gaat of over en weer pendelt, je zal dit jaar een groot deel van je leven doorbrengen in Gent. En je hebt geluk! Gent is immers niet alleen de mooiste plek van Vlaanderen (sorry, Westrozebeke), het is ook een stad vol legendes, geheimen en avonturen. Wist je bijvoorbeeld dat het grootste station van Gent vroeger niet het Sint-Pietersstation was, maar het Zuidstation, aan het huidige Woodrow Wilsonplein? En dat achter dat station een grote dierentuin lag? Enkel de vorm van het Zuidpark en straatnamen als Zebrastraat, Olifantenstraat en Zuidstationstraat zijn overgebleven uit deze periode.

Maar er is meer, veel meer. Filologica neemt je op donderdag 4 oktober mee

doorheen de Gentse binnenstad. Tijdens de rondleiding krijg je meer uitleg bij de grootste toeristische trekpleisters, maar ontdek je ook de verborgen wonderen van kleine straatjes. Het middeleeuwse centrum kan soms een doolhof zijn, maar wij helpen je graag op weg. Ook voor ouderejaars is deze rondleiding interessant: veel studenten denken na vier jaar aan de Blandijn dat Gent niet meer voorstelt dan het Sint-Pietersplein, de Overpoort en het Citadelpark. Wij nemen jullie graag mee langs de pracht en praal van de Sint-Baafskathedraal, het Belfort, de Graslei, het Gravensteen, het Patershol en het Duivelsteen. De rondleiding vertrekt om 19u30 aan de Blandijn en is volledig gratis voor alle leden van Filologica! (hb)

Advertentie

filologica

Dilemma_01.indd 21

Dilemma

21

16/09/12 16:55

gent

Charlotte op kot Aflevering 1: home sweet home Het is zover. Het nieuwe academiejaar staat voor de deur en je hebt de sleutel tot je eigen plek, de sleutel van het heiligdom waar je dit jaar zoveel zult beleven – en helaas ook de plaats waar je zwoegend boven je cursussen de dag zit te verwensen dat je de Blandijn binnenging. Omdat het leven op kot niet altijd even gemakkelijk zal zijn en wij onze trouwe lezers niet in de kou laten, krijg je dit jaar in elke Dilemma een handvol tips, tricks en andere interessante weetjes van ondergetekende, toekomstig kotexperte.

Omdat een vrijwel lege kamer ook maar saai is en je je toch een beetje thuis wil voelen op je kot, gaat deze eerste aflevering over inrichting.

En ja, we snappen dat het voor de mannelijke studenten misschien veel gevraagd is om verder te lezen, maar er komen nog wat ‘mannelijkere’ afleveringen.

Beloofd. (En ja, ondergetekende beseft dat dit ongelooflijk stereotiep is van zichzelf. Dus heren: jullie mogen ook gerust verder lezen! En dames voor wie dit onderwerp minder interessant is, er komt meer.)

De inrichting van je kot, je nieuwe toevluchtsoord, dus. Naast de logische dingen die je zeker moet hebben –om maar wat op te noemen: een bureaustoel als je een bureau hebt staan of een matras als je een bed hebt staan –zijn er nog meer dingen die van je kot een thuis kunnen maken. Het meest voor de hand liggende om je kot te verpersoonlijken zijn natuurlijk foto’s. Geprinte foto’s, welteverstaan, aangezien het toch niet zo handig is om je smartphone tegen de muur te hangen en daar een diavoorstelling van je favoriete Instagramfoto’s te laten afspelen. Die foto’s kan je op allerlei manieren integreren: je kwakt ze gewoon tegen de muur, met punaises, van die gommetjes of superlijm, als je

22

Dilemma

Dilemma_01.indd 22

een blijvende indruk wil nalaten. Een andere mogelijkheid is het gebruik van kaders of andere fotohouders, die je kot meteen nog wat persoonlijkheid geven. Of je kan natuurlijk je creatieve zelf wezen en iets doen met, we zeggen maar wat, een (vlaggen)slinger en miniwasknijpers.

Als je echter een beetje een Einzelgänger bent en omdat foto’s van jezelf ophangen ook maar vreemd overkomt: er zijn nog manieren om je persoonlijkheid tot uiting te laten komen. Om te beginnen kan je voor andere muurdecoratie zorgen, zoals hippe posters, mooie klokken of –indien gewenst – wandtapijten. Daarnaast kan je een statement maken met je servies. En tenzij je van plan bent om uit je kookpotten te eten of elke dag de plaatselijke horeca te steunen, zal je ook

servies nodig hebben.

Je kan gaan voor bollen of strepen, romantische bloemetjes of een knalkleur zoals oranje. Of je bewijst dat je veelzijdig bent en gaat voor een combinatie van voorgaande mogelijkheden.

In hetzelfde rijtje van servies vinden we ook beddengoed en kussens.

Veel kussens geven de mogelijkheid tot een onvervalst kussengevecht en kunnen in geval van nood altijd gebruikt worden om ongewenste (achtpotige) indringers te verwijderen.

Het enige wat je kot echt als een thuis zal doen aanvoelen, zijn natuurlijk de kleine dingen des levens. De banaan die halfvergaan in een hoekje ligt te rotten. De cursus die je uit frustratie net niet uit het raam hebt gegooid.

De laptop of andere elektronische snufjes waarmee je dagelijks uren slijt.

Het stapeltje kleren waarvan je hoopt dat je bezoekers het zullen negeren.

De vuile vaat waar je morgen vast en zeker werk van zal maken. Maar vooral: de vele (nieuwe) vrienden die ervoor zullen zorgen dat je je nooit alleen zal voelen. En mochten er toch momenten van eenzaamheid opduiken, dan is er nog altijd Dilemma. (cv)

filologica

16/09/12 16:55

gent

Tricherie: Urgent.fm Gekraak en gerinkel zijn de passende geluiden terwijl je dit leest, want Filologica gooit haar eigen ruiten in. In deze rubriek laat Dilemma je immers vijf maal kennismaken met de wereld – in Gent – buiten Filologica. (ej) vertelt je in deze eerste editie over haar hobby bij de radiozender van Universiteit Gent: Urgent.fm.

Alle studenten die zich zonder radio-ervaring voor Urgent.fm willen engageren, komen terecht in de Spoetnikredactie. Spoetnik is het enige programma op Urgent.fm, elke maandag, dinsdag, woensdag en donderdag tussen 17u en 19u, dat volledig gemaakt wordt door en voor studenten. Alle andere programma’s worden gemaakt door vrijwilligers die meestal zelf geen student meer zijn en de savoir faire van het radiomaken al hebben. Elke student die bij Spoetnik een tijdje ervaring heeft opgedaan, kan ook zo’n eigen programma ambiëren.

In elke uitzending komen twee cultuuritems (over boeken, film, theatervoorstellingen enzovoort), twee studentenitems (gerelateerd aan het studentenverenigingsleven of aan activiteiten die van de universiteit zelf uitgaan) en twee actua-items (waarin studenten hun ludieke visie op de actualiteit laten horen) aan bod. Zo blijft de trouwe Spoetnikluisteraar op de hoogte van nagenoeg alles wat zich tijdens de week in en rond Gent beweegt en zo kan jij als Spoetnikmedewerker kiezen waarvoor je je precies wil engageren.

Wat je als nieuwbakken radiojournalist bij Spoetnik kan doen, begint bij gewoon redactiewerk (interviews voorbereiden, e-mails versturen, stukken uit de uitzending monteren en op de website plaatsen) en kleine items brengen tijdens de uitzending, zoals de bovengenoemde cultuur-, studenten- of actua-items. Zo kan je toch al eens live op de radio komen, als je dat wil. Eens je een stemtest hebt afgelegd, mag je,

afhankelijk van het resultaat van die test, sidekicken, en doorgaans mag je dan na zo’n drie, vier keer sidekicken, als het resultaat van je stemtest goed genoeg was, presenteren. Studenten die veel weten over muziek en die niet per se op zoek zijn naar een journalistieke hobby, kunnen trouwens ook hun ei kwijt bij Spoetnik. Zij kunnen terecht in de muziekredactie van Urgent.fm, die de playlist van Spoetnik samenstelt.

Ten slotte is Spoetnik niet alleen een forum is voor aspirant radio- of muziekjournalisten, maar ook voor studenten die zelf muziek maken en met hun eerste opnames (die ze overigens in de Urgent.fmstudio mogen opnemen) naar buiten willen komen. Een googlebaar artikel op de website van Urgent. fm krijgen ze er gratis bij!

engagement bij Urgent.fm krijg je er ten slotte nog een hele hoop vrienden bij, in wiens eloquente gezelschap je menig maandagavond doorbrengt.

Score? Score.

Overtuigd? Meer info vind je op de website van Urgent.fm: www.urgent.fm! (ej)

Waarom zou je nu je vrije tijd besteden aan Urgent.fm? Hoewel ondergetekende al sinds het begin van haar opleiding actief is binnen het verenigingsleven van Filologica en binnen de redactie van dit blad — alvast twee leerrijke biotopen voor wie vindt dat de opleiding Taal- en Letterkunde enigszins aan praktijk ontbeert — heeft ze nergens zo veel bijgeleerd als bij Urgent.fm. Ze heeft radioreportages leren maken, aan haar stem en aan haar uitspraak gesleuteld en vooral angsten overwonnen, want zelfzeker móét je zijn wanneer je maar half voorbereid in de ether gaat of wanneer de techniek het live laat afweten. Het beste aan dat alles is dat je zo veel fouten mag maken als nodig is om eruit te leren; er is niemand die je iets kwalijk neemt. Inbegrepen in de prijs van een

filologica

Dilemma_01.indd 23

Dilemma

23

16/09/12 16:55

i nte rview

De beste barman van de Blandijnberg op de rooster gelegd:

het grote Tim Piens Na een lange dag lessen volgen of juist lessen skippen, drinkt de gemiddelde Blandino bijzonder graag een pint in dat rode cafĂŠ aan de overkant van onze felbegeerde faculteit.

De reden waarom het zo fijn vertoeven is in dat cafĂŠ, zit recht tegenover ons. Tim Piens is inmiddels meer dan zes jaar lang heer en meester over de Amber, en krijgt nog altijd evenveel studenten dronken als in de beginjaren. Dringend tijd om hem nog eens onderhevig te maken aan een interview.

24

Dilemma

Dilemma_01.indd 24

filologica

16/09/12 16:55

- interview Vertel eens over het prille begin van de Amber. Hoe is alles van start gegaan?

Ik stond op en ik dacht … Het is mijn leven! Neen, ik studeerde hier in Gent en zat vaak in het Kraaienest. Dat was toen het café van een goede maat van mij, die nu een ander café openhoudt in Zottegem. Toen ik het studeren beu was, ben ik daarmee gestopt en ging ik werken in de horeca in Zottegem.

Maar ik had nog een lief in Gent, dus bleef ik daar altijd slapen op mijn vrije dagen en ging ik nog steeds naar het Kraaienest. Op dat moment vroeg Yvan (Yvan Vyane, momenteel de eigenaar van het Kraaienest, nvdr.) of ik geen zin had om samen met hem en zijn broer de Amber over te nemen. Ik had Kurt (Kurt Vyane, voormalige mede-eigenaar van de Amber, nvdr.) toen nog maar amper gesproken, enkel nog maar eens een pint mee gepakt aan de toog.

Dus de Amber bestond vroeger al? En was dat toen ook al het studentencafé rond de Blandijn?

Ja, wij hebben dat overgenomen. Al zo lang ik het ken, is het altijd hetzelfde geweest. Vroeger, voor Amber, heette het Fiasco en was het een communistisch café. Hoe zou dat toch komen, recht tegenover de Blandijn? Nog vroeger was het zelfs een hoerenkot!

De Blandijnberg was toen het glazen straatje van Gent. Alle cafés daar zijn dus hoerenkoten geweest … Amber, Kraaienest, Krawietel, het Oud IJzer van vroeger… Of de Blandijn zelf ook een hoerenkot was, weet ik niet.

Je hebt er nooit over nagedacht om

de naam te veranderen?

Helemaal niet, de Amber is … Een begrip in Gent is misschien veel gezegd, maar mocht ik het van naam veranderen, zou het pas écht het café tussen het Kraaienest en de Krawietel worden: twee gevestigde waarden met een nieuwe naam ertussenin. En mensen zouden toch afspreken aan “den Amber van vroeger”. Als het geen slechte naam heeft, zie ik niet in waarom het veranderd moet worden.

Weet je waarom het de Amber genoemd is?

Geen flauw idee. Voor hetzelfde geld heette het petekindje van drie, vier cafébazen terug zo, en is het naar haar genoemd … Ik weet het echt niet.

En waarom is het dan rood?

Het is altijd al rood geweest, dat zal een erfenis zijn van die communisten zeker … Of van die hoeren. Ook daaraan heb ik nooit de behoefte gehad om het te veranderen. Het is ook zo gekend: de Amber, dat rode café tegenover de Blandijn. Waarom zou je iets veranderen als het typisch is?

Wanneer kwam Filologica in de Amber terecht?

Zij zaten er al van in het prille begin van de studentenkring. Zelfs vroeger, met Germania en Romania, of één van de twee tenminste; ik denk dat Germania er zat en Romania niet. Toen hadden zij ook al de zondagavond vergadering, in de Afkikker was dat, en nadien kwamen ze allemaal eens langs.

In het begin kropen ze allemaal nog naar boven, maar na een paar maanden is dat veranderd.

Hoe lang doe je dit eigenlijk al?

Ik begin nu aan mijn zevende jaar, en het beste jaar moet nu komen. Het beste jaar is volgend jaar.

En de mooiste herinneringen?

De mooiste herinneringen… Verdomme, ik had je nog op voorhand gevraagd of er van die moeilijke vragen zouden bijzitten, hé! Herinneringen in cafés zijn heel vergankelijk. Elk jaar zijn er nieuwe herinneringen waarvan je denkt, “Man, dat was supertof!”, maar twee maanden later ben je die al vergeten.

Wat zijn dan de meest memorabele tooggangers die je gekend hebt in die zeven jaar?

Het jaar dat Larrie vicepreses was (Sander Laridon, vice onder Robin Van Cleemput in het jaar 07-08, nvdr.), zat hij er letterlijk vanaf het moment dat het openging totdat het café zijn deuren sloot. Dat is er alvast eentje die ik niet snel zal vergeten. Voor de rest…

Edouard De Prez, die voor elke cantus vijf shotjes maison achterover kwam slaan. Helemaal op zijn eentje kwam hij binnen, hij vroeg een vijftal shotjes, dronk ze leeg en vertrok opnieuw. De eerste cantus zal dat geweest zijn om hem moed in te drinken, de tweede waarschijnlijk ook, en bij de derde zal hij gewoon gedacht hebben: ik heb dat nu al twee keer gedaan, ‘k zal het nog eens doen. Je hebt elk jaar speciale figuren. Maar ze verdwijnen zo snel, hé.

Studenten die echt overdreven doen, zie je één jaar, misschien twee, en dan zijn die toch weg. Niet dat er niemand kan afstuderen die zot uitgaat, verre filologica

Dilemma_01.indd 25

Dilemma

25

16/09/12 16:56

i nte rview

van, maar je moet de middenweg vinden.

Hoe lang denk je nog dat je de Amber zal blijven openhouden?

Ik heb altijd gezegd, zolang ik mij amuseer. En ik amuseer mij nog altijd, maar ik heb wel eens zin in iets anders, dus het kan misschien wel mijn laatste jaar zijn.

Is dat ook één van de redenen dan dat je ’s namiddags niet meer open bent? Naast het feit dat je er nu alleen voor staat?

Dat ik alleen ben, is de enige reden waarom ik enkel ’s avonds opendoe.

Die avonden kan je niet weglaten, de namiddagen gemakkelijker. Het eerste jaar dat ik minder opendeed, twee jaar geleden, merkte ik wel dat er soms iemand zei dat het jammer was. Nu denken sommigen dat misschien af en toe nog eens, maar het is geen gemis meer. Stel je voor dat ik enkel overdag zou open zijn en niet meer ’s avonds!

En personeel inzetten … Daar ben ik wat te controlefreak voor.

Als je al die nieuwe studenten ziet, denk je dan niet soms dat je ook graag had verder gestudeerd en achter de toog gezeten? Of zit je liever aan de andere kant van de toog?

Als ik verder gestudeerd had, was ik nu ook aan het werk. Als ik me daar kan amuseren in een job die ik graag doe … Neen, ik heb er absoluut geen spijt van dat ik toen gestopt ben met studeren. Het zou beter geweest zijn voor de toekomst mocht ik een diploma gehad hebben, dat wel. Maar spijt had ik toen absoluut niet. Het interesseerde me niet meer, dus dan deed ik liever iets wat ik wel graag doe, dan dat ik tegen mijn zin achter de schoolbanken bleef zitten.

Heb je raad voor de eerstejaars die nu in september zullen toekomen?

Ze moeten zorgen dat ze het graag doen en dan zullen ze wel slagen. Als het hen niet interesseert, moeten ze iets anders zoeken. En daarbuiten moeten ze zich amuseren. Je kan niet meer doen dan dat, anders hou je het toch niet uit.

En waarom moeten ze dan naar de Amber komen?

Omdat het hun stamcafé is, godverdomme! Neen, iedereen mag hier langskomen. En ik hoop dat ze het proberen. Als ze het proberen en het is hun ding niet, geen probleem. Als ze liever gaan feesten in de Pi-Nuts of in

26

Dilemma

Dilemma_01.indd 26

de Deca, moeten zij dat weten; ik doe dat ook graag. Maar als ze graag op hun gemak een pint komen drinken, wat babbelen, muziek luisteren, een spelletje spelen … Iedereen is meer dan welkom.

Mogen we ons nog aan een aantal speciallekes verwachten volgend jaar?

Nog meer shotjes?

Op elke aanvraag haal ik een fles shotjes in huis! Ik ben niet vies van een fles sterke drank meer of minder. Elke maandag blijft het vier flesjes Jupiler aan vijf euro en iedere woensdag sterk met fris aan vier euro. Voor de rest komen er de typische cocktailavonden en acties, zoals de vierentwintig uur van de Amber ...

Als cafébaas heb je er geen probleem mee om vierentwintig uur op café te zitten?

“Geen probleem”, dat is niet waar! Ik ben erna altijd redelijk kapot, maar het voordeel is dat ik bezig kan blijven. Jullie vallen in slaap op de toog, maar ik blijf bezig. Dat is de truc: bezig blijven, en niet te veel drinken. Als je tegen negen uur ’s avonds al een eerste keer zat bent … Dan zal je misschien nog een tweede keer zat worden, maar een derde keer zal toch niet lukken hoor.

Gaan er nu sportfiguren aan de muren hangen vanaf volgend jaar?

De Amber in een nieuw kleedje?

In een nieuw kleedje is veel gezegd hoor, je zal er niet veel van merken: ik ga gewoon wat oude dingen van de muren halen, er nieuwe aanhangen, eventueel wat dingen van de toog halen …

Heb je zelf al op de toog van de Amber gestaan?

Ja, helemaal in het begin. Dat stadium ben ik inmiddels gepasseerd. Als het effectief mijn laatste jaar wordt, en het is mijn laatste dag, dan mag je dit artikel nog eens bovenhalen. En als er dan letterlijk staat “Tim heeft gezegd dat hij op de toog gaat dansen”, dan zal ik dat doen. Dat staat genoteerd!

Maar we zijn daar nog niet hé. Mocht het mijn laatste jaar worden, moeten ook alle puzzelstukjes in elkaar vallen.

Het moet verkocht geraken, ik moet ook goesting hebben om te stoppen …

Het staat zeker niet vast.

Twee jaar geleden was het al eens bijna je laatste jaar geweest?

Ja, maar dat was door een samenloop van omstandigheden. Ik wou niet echt stoppen, maar Kurt, die kok van

opleiding is, wou terug naar de keuken.

We hadden toen afgesproken om te kijken wat we zouden doen, maar er kwam niet snel iets uit de bus. Dan heb ik even gedacht: “Als jij stopt, stop ik ook.” Maar die zomer is er vanalles gebeurd en door een beetje meer na te denken, wist ik dat ik eigenlijk nog niet wou stoppen. Ik had dat al vroeger kunnen weten, maar als je net vier jaar hebt samengewerkt met iemand, is het een zware klap als dat wegvalt en durf je wel te denken aan stoppen. Maar dan is die laatste dag gepland, en dan denk je: eigenlijk, zo slecht is het nog niet hé. Ik ben blij dat ik die beslissing genomen heb. En volgend jaar zal een zodanig goed jaar worden, dat je zeker nog niet aan stoppen zal denken.

Zet dat dan ook maar in dat interview, dat ik je daar ook aan kan houden!

Speciaal voor de eerstejaars: hoe kan je de Amber het best omschrijven?

Ik denk dat de Amber een café is waar iedereen zijn goesting kan vinden. Je kan er op je gemak zitten als je wil, je kan er een feestje bouwen … Het hangt af van de mensen die er zitten: als mensen willen feesten, leg ik iets anders op van muziek en komt dat vanzelf op gang. Je zet wat shotjes op de toog en mensen zijn direct gelukkig! Ik denk dat de Amber echt een plaats is waar iedereen het naar zijn zin kan hebben als hij wil. Belangrijke sportwedstrijden worden ook uitgezonden. Wel enkel dat, aan die nachtelijke belspelletjes of horoscopen ga ik niet beginnen. Mocht iedereen beginnen scanderen om belspelletjes, zou ik het nog overwegen, maar dan zou ik zelf eerst ook een fles Maison moeten opdrinken voor ik de tv aanzet.

Ja, wat zit er nu eigenlijk in dat shotje Maison?!

Dat ga ik jullie toch niet zeggen, hoor (demonisch lachje)! Ik heb altijd gezegd: ik zal pas vertellen wat er in zit, als alle vier de ingrediënten op papier staan. Tot dan bevestig ik niets officieel. Ik kan enkel zeggen dat het vier alcoholische dranken zijn.

Vertel eens, hoeveel mensen zijn er al dronken geworden door Maison?

Hoeveel mensen nog niet?

En hoeveel heb je er nodig om heel dronken te zijn?

Het hangt ervan af hoe snel je ze uitdrinkt, maar als je tien shotjes Maison zet en ze na elkaar opdrinkt, ga je van de rest van de avond niet veel meer

filologica

16/09/12 16:56

i n t e rv i e w

zien. Behalve het plafond dan. Maar van mij mag je gerust plat water bestellen, ik heb nog nooit iemand gedwongen … Oké, jawel. Maar ik heb het nog nooit in iemand zijn keelgat gegoten, laat het ons daarop houden.

Even nadien is de inspiratie zoek.

Dan maar een invalshoek zoeken bij enkele sappige roddels?

Ik, meedoen aan roddels? Luisteren, dat wel! Ik weet altijd alles, dat is waar, maar dat is het beroepsgeheim van de cafébaas: van mij zal er nooit iemand een roddel horen, tenzij het al algemeen geweten is. Maar dan is het dus geen roddel meer. Als de eerstejaars iets willen vertellen dat niemand mag weten, mogen ze dan ook gerust bij mij komen. Als er echt eens iets van hun hart moet … Kom maar af! Ik ben er voor je! Gebruik het als titel: heb je problemen met jezelf, kom bij Tim (lacht).

(mm, as, sv)

Advertentie

filologica

Dilemma_01.indd 27

Dilemma

27

16/09/12 16:56

filolo g ica

Peter-enmeteravond: enkele succesverhalen

Beste eerstejaars, Binnenkort zullen jullie tijdens een van de algemene vakken in een van de grote auditoria bestookt worden met kleine invulformuliertjes, die jullie enigszins weifelend of eerder vastberaden zullen invullen en in de kelder zullen afgeven. Er zal gevraagd worden naar jullie naam, richting en interesses. Daarna is het de beurt aan de joviale bachelorpreses Joachim Schol om matchmaker te spelen, en op elf oktober hebben jullie allemaal stuk voor stuk een blind date. Voor één keer zal zo’n opwindend afspraakje effectief een succes zijn, zeg dat wij het van Dilemma gezegd hebben. Op elf oktober krijgen jullie namelijk allemaal een peter of meter toegewezen, die je op academisch en vriendschappelijk vlak op de goede weg zal zetten, je zal overladen met tips en niet van je zijde zal wijken wanneer je met examenstress kampt. Kortom: met een beetje geluk heb je er een vriend voor het leven bij. De volgende verhalen bewijzen die stelling alvast.

28

Dilemma

Dilemma_01.indd 28

Elke en haar SUPERMETER, Dorien Na een avondje kennismaken met mijn mede-eerstebachers, was het zover. We kregen een sticker met onze naam erop voor op onze trui, en onder mijn naam stond er DORIEN LEUNENS te lezen.

Jammer, was mijn eerste gedachte, geen peter dus. Maar al snel vond ik dat helemaal niet meer erg, want mijn meter is de coolste ooit! Ze is altijd bereikbaar voor vragen en interesseert zich oprecht in mijn resultaten en mijn leven buiten de universiteit. Als kind was ik altijd de enige uit de klas zonder peter of meter, maar blijkbaar was dat enkel omdat ze al het goede van een meter in een en dezelfde persoon gingen steken, Dorien Leunens, en dat zonder dat ik er jaarlijks een nieuwjaarsbrief voor zou moeten neerpennen. Een feestbeest, een waterval aan woorden, een leuke reispartner, een talent op vele vlakken … mijn supermeter.

Madelon en haar peter, Tom Ondergetekende had eigenlijk na alle horrorverhalen van het middelbaar niet zo’n hoge pet op van studentenverenigingen. Het was dan ook op aanvraag van een vriendin dat ik me uiteindelijk inschreef voor de peter-en-meteravond.

Het kon immers misschien nog handig uitdraaien; iemand om met al je vragen naartoe te gaan, iemand die je een beetje op weg kon helpen in die grote klomp van studiemateriaal. De eerste ontmoeting met mijn peter, Tom Vandevelde, verliep heel erg gezellig.

We hadden een aangenaam gesprek over al onze interesses –die verbazingwekkend genoeg nogal gelijk liepen, zoals onze passie voor skiën. Tijdens die babbel overtuigde Tom mij ook om mee te gaan op bachelorweekend –iets wat ik eerst helemaal niet zag zitten.

Door mijn grote mond die ik die avond opzette, daagde hij mij ook nog eens uit voor een geniaal drinkwedstrijdje tijdens de openingsfuif. Die avond –en de bijbehorende kater de volgende ochtend –waren mijn eerste echte kleine stapjes in het studentenleven, en het smaakte naar meer. Sindsdien staat Tom altijd voor mij klaar, om mijn

filologica

16/09/12 16:56

f i lo lo g i ca

essays te verbeteren, om mijn vragen te beantwoorden, om zijn schouder aan te bieden als ik het weer eens emotioneel lastig heb. Een hechte vriendschap is ontstaan, en ik moet daarbij zeggen dat ik niet meer zonder hem zou kunnen. Hij heeft me als het ware in het studentenleven ingeleid, iets waar ik hem nog altijd zeer dankbaar voor ben. Mijn leukste herinnering tot nu toe is het kerstcadeautje dat ik vorig jaar van hem kreeg: van mijn ouders kreeg ik niets voor kerstmis –nu ja niets, mijn broer en ik kregen samen een waterkoker –, en op die dag zelf viel er onverwacht een pakje in de bus met daarin The picture of Dorian Grey van Oscar Wilde! Hopelijk volgen er nog veel van zulke leuke herinneringen.

Bedankt Tom!

Simon en zijn meter, Annelien Het moet nu zo’n twee jaar geleden zijn dat ik mijn meter leerde kennen.

Hoewel ze het ongelooflijk druk had die avond (ze was namelijk de Bachelor van Filologica, dus ze moest alles in goede banen leiden), zag het er een bijzonder toffe madam uit. En op termijn bleek dat ook het geval te zijn: mailtjes met voorbeeldvragen, woordenlijsten, een sms’je nu en dan om te vragen of alles nog wel goed ging, een babbeltje in de Blandijngangen… niets was haar te veel. Binnenkort vertrek ik op Erasmus naar Salamanca, dezelfde bestemming als mijn meter vorig jaar, en ook op dat vlak schoot ze me regelmatig te hulp met advies. Ik kan dus enkel maar aanraden om mijn voorbeeld te volgen!

Chanel en haar meter, Liesbet Ik kan me nog goed herinneren hoe ik Liesbet voor het eerst op de infodag zag. Meteen dacht ik: “wauw, zo’n cool wijf”. Het was dan ook een hele leuke verrassing om op de peter-en-meteravond te horen dat zij mijn meter zou zijn. Als toenmalige cultuurpreses heeft ze me ook warm gemaakt voor Filologica en me aangespoord om mee te gaan op bachweekend. Zo heb ik dankzij Liesbet veel nieuwe mensen leren kennen, en bijgevolg extreem veel leuke momenten meegemaakt. Dus bij dezen: Liesbet, enorm bedankt om zo’n heerlijke meter voor me te zijn! (En je bent echt wel een cool wijf.)

Jonas en zijn meter, Chanel: “want ik ben het waard!”

Op de peter-en-meteravond van Filologica leer je traditiegetrouw je steun en toeverlaat voor je volledige academische carrière aan de Blandijn kennen.

Normaal gezien dan toch, want mijn meter brak de traditie door niet aanwezig te zijn! Spijt had ze zeker, maar het was meteen goed gemaakt met een berichtje op Facebook de dag erna.

Er zat dus geen haar in de boter, en gelukkig maar want het was echt een geweldig jaar om samen te beleven. Ze heeft me bijvoorbeeld een aantal keer over die drempel ‘ga ik of ga ik niet’ heen geholpen, waarvoor dank.

Hoe ze heet? Chanel. Het eerste wat in me opkwam was “want ik ben het waard”. Kleine mix-up met L’Oréal had ik daar, maar het is daarom niet minder waar!

Jasmien en haar peter, Bertje Mijn eerste week op de Blandijn was de rommeligste van heel mijn leven. Mijn kot was nog maar half af, ik had nog geen enkele cursus of boek, had al een paar lessen gemist,... enfin soit. Ik had

gehoord (via de voor-de-les-announcements) over het peter-en-meterconcept en besloot eens te gaan polsen voor details, want ik was overduidelijk in need of one. Ik kwam in de kelder, wat ineens ook de eerste keer was en zag daar Bertje staan. Hij was frietjes aan het eten met Stephanie en sprak me gelijk aan, toen hij zag dat ik iets aan het zoeken was. Geluk treft nu dat we dezelfde talencombinatie volgden, dus hij schreef mijn naam op om het zeker niet te vergeten en zo werden we als peter en kindje gelinkt. Maar dat wist ik natuurlijk nog niet ... Ik was blij verrast op de peter-en-meteravond toen ik mijn sticker kreeg (ja, zo gaat dat systeem) met zijn naam op. We zijn die avond nog blijven babbelen tot 2u ‘s nachts (als laatsten van de hoop) en het klikte écht. We gingen die eerste weken vaak samen eten en hij gaf me direct al zijn tips over het laten en doen op de aulabanken. Ik heb enorm veel aan Bertje gehad, zowel op schoolvlak als ernaast, en ik zou niet weten hoe ik mijn eerste jaar zonder hem doorgekomen zou zijn. We zijn nu twee jaar verder en ik weet dat we elkaar nooit uit het oog zullen verliezen. Ik heb geen woorden om hem genoeg te bedanken.

Elodie en haar meter, Bettina Ik had geluk met mijn meter, want ik kende haar al voordien. Eigenlijk had ze die rol van meter al op zich genomen voor de peter-en-meteravond begonnen was. Ze leidde me overal rond, zorgde ervoor dat ik, die niemand kende hier in deze nieuwe school, in haar vriendenkring opgenomen werd, en ze bracht me zo in contact met Filologica. Het sprak dan ook voor zich dat wanneer we ons moesten inschrijven voor de peter-en-meteravond, ik een grote voorkeur had om haar officieel tot mijn meter te maken. Ze heeft me filologica

Dilemma_01.indd 29

Dilemma

29

16/09/12 16:56

filolo g ica

niet enkel geleerd om op de juiste manier te studeren –ze gaf me raad over hoe je vakken aan moet pakken, leerde me hoe je een studeerrooster maakt voor de examens en kalmeerde me wanneer ik de examenstress even niet meer aankon –maar ze leerde me ook hoe je in gent kan leven en genieten. het is dan ook niet voor niets dat zij nu nog steeds mijn beste vriendin is.

James en zijn “beste meter ooit!”, Bea toegegeven, ik was toch wel een beetje zenuwachtig onderweg naar de peteren-meteravond. als rookie aan de unief helemaal alleen ergens naartoe gaan waar ik niemand (of bijna niemand) kende; het was niet evident. Maar eenmaal aangekomen waren de zenuwen direct verdwenen. Filologica heeft mij een ongelooflijk lieve, behulpzame en ook gewoon supercoole meter gegeven; zonder haar hulp had ik waarschijnlijk een pak meer herexamens gehad. doorheen het jaar werd ik bedolven onder tips en samenvattingen, voor of na elk examen kreeg ik een peptalksms en dankzij haar vond ik mijn weg in het labyrint dat men ook wel eens

de rozier noemt. naast goede resultaten heb ik aan dit hele gebeuren ook een goede vriendin overgehouden. een vriendin met wie ik lange, diepzinnige conversaties kan voeren over veel meer dan het lokaal spaans dat ik wederom eens niet wist zijn. Bedankt om mijn eerste jaar aan de unief zo aangenaam te maken, Bea!

en hoe verging het de bachelor zelf op zijn peter-en-meteravond? net zoals mijn kot, was ook mijn peterof meterzoektocht nogal chaotisch. ik vond oorspronkelijk mijn meter niet, en ben dan maar eenzaam mijn verhaal gaan doen aan onze boekenpreses, Cynthia Criel. in haar overgrote hartje heeft zij toen de plaats gevonden om mij te adopteren. een knuffel bezegelde ons lot. Ze was wel eerlijk genoeg om te zeggen dat ze niet de persoon was die samenvattingen maakte, dus dat ze me waarschijnlijk niet zo veel studiemateriaal zou kunnen doorsturen, maar ik als leuvenaar was zo blij mijn eigen familietje in gent te hebben gevonden, dat ik het amper hoorde. Zo’n half uur later werd

dan ook mijn officiële meter gevonden, Caitlin decuyper. ook bij haar was het doorgeefbare studiemateriaal beperkt, maar raad had ze in overvloed. en zo geschiedde dat ik in plaats van een meter, er twee kreeg toegewezen.

En er bestaan zo nog veel meer succesverhalen. Adeline nam haar metekindje meteen mee richting de Pi-Nuts en inmiddels is de jongen lid van meerdere studentenverenigingen. Overigens kennen de scriptoren ook een schuchtere jongen met een hekel aan diezelfde Pi-Nuts, die intussen een koppel vormt met zijn petekindje van destijds. Je weet nooit waar de peter-en-meteravond je uiteindelijk heen zal leiden … Misschien naar het bachelorweekend van Filologica –daarover lees je verder in deze Dilemma meer –of misschien naar een van die duizend andere Filo-activiteiten – daarover schreef onze probachelor Julie een flitsende column, te vinden op onze site. Twijfel dus maar niet al te lang om je in te schrijven, er is niemand die het zich ooit beklaagd heeft. (cb, mb, ed, ed2, jd, sl, js, js2, jv2)

Advertentie

goed en goedkoop drukwerk

30

Dilemma

Dilemma_01.indd 30

filologica

16/09/12 16:56

f i lo lo g i ca

Bachelorweekend

Er zijn zoveel ervaringen die je studententijd tot zoveel meer dan studeren maken. Je wilt toch eens het goedkope eten in het studentenrestaurant geproefd hebben. Je wilt toch eens een les geskipt hebben omdat je (te bekaterd) in je veilige nestje blijft liggen. Je wilt toch eens een avond gehad hebben, zo gezellig dat je het uur uit het oog verliest en dat pas beseft wanneer de zon begint op te komen. Net zo, geloof me vrij, wil je aanwezig geweest zijn op het bachelorweekend. Ik spreek uit eigen ervaring wanneer ik zeg dat er geen betere manier is om mensen uit je aula beter te leren kennen; ik heb daar bijvoorbeeld zelf voor het eerst gesproken met wie later mijn beste vriend zou blijken te zijn. Klinkt dit verdacht hard als sluikreclame? Dat is het ook, maar reclame bevat heel soms ook een bron van waarheid (Dash wast wel degelijk witter, zegt ons moe).

Dit jaar zullen we een reis ondernemen naar het verre Balen, vlak bij Mol in Antwerpen, om ons weekend te voltooien op domein Vogelsberg.

Zachte matrassen met zijden kussens en satijnen lakens liggen klaar om door jullie belegerd te worden. Onze persoonlijke haute-cuisine-chefs zijn nu al bezig om jullie smaakpapillen onder te kunnen dompelen in een grote extase en het voltallige presidium maakt zich klaar om hun twee beste beentjes voor te zetten om er een onvergetelijk weekend van te maken.

Het wettelijke decreet van het Ministerie van Nieuwsgierigheid en Mysterie verbiedt mij nu al de precieze planning en aangename activiteiten openbaar te maken, maar het moge gezegd dat vuile kleren een aanrader zijn. Niet voor een doop (wat we bij Filologica niet doen), maar voor iets veel beters.

Ook zullen de ninja-skills getest worden (alles conform de regels van de eeuwenoude kunst) en wordt er gerekend op de sluiptechnieken van de eerstejaars in een historisch geheim spel.

Een kennismakingscantus is zowat het concreetste dat ik van onze overheid mag verklappen.

Buiten de activiteiten om draait het natuurlijk vooral om het sociale aspect.

Een weekend lang je doen en laten delen met vreemden schept een band die niet vergeten wordt, een band die je tijdens eenzame of verloren momenten tijdens het jaar een uitweg biedt.

Het contact met de ouderejaars levert steeds meer dan handige studeertips op en voor zij die nieuw zijn in Gent vaak ook gezellige adresjes in de bruisende stad.

Er zijn dus redenen genoeg om mee te gaan op dit weekend waar de wetten van de magie gelden, waar altijd net iets meer kan en waar net niet alles mag, waar leed gedeeld wordt en waar je meer levend dan ooit uit terugkomt.

Het enige nadeel aan bachelorweekend is het feit dat je niet verschillende keren kan meegaan, maar de editie van ’12-’13 wordt zo ongelooflijk dat één keer voldoende zou moeten zijn. Dat is mijn belofte. (js2)

Activiteitenkalender ma ma do

24/09 24/09 27/09

Openingsevent (Blandijn) e.v. Boekenlijsten 1e bachelor (Kelder) Filolopica: lopen in groep! (Zuidpark)

ma 01/10

di 02/10 di 02/10 di 02/10 wo 03/10 do 04/10 do 04/10

e.v. Boekenlijsten 2e en 3e bachelor (Kelder) Redactievergadering 1 (Kelder) Audities Filologicatoneel (Therminal) Cocktailavond (Café Amber) Basketbal (GUSB) Rondleiding door Gent (Trabla) Audities Filologicatoneel (Therminal)

ma 08/10

di 09/10

Zwemologica: zwemmen in groep! (‘t Strop) Openingscantus (Canard Bizar o.v.)

di 09/10 Audities Filologicatoneel (Therminal) wo 10/10 Minivoetbal jongens (GUSB) do 11/10 Peter-en-meteravond

(Blandijn/Café Amber) di wo vr-zo

16/10 Openingsfuif (Vooruit) 17/10 Minivoetbal meisjes (GUSB) 19-21/10 Bachelorweekend (???)

wo wo

24/10 24/10

Basketbal (GUSB) Minivoetbal jongens (GUSB)

ma wo

29/10 31/10

Algemene quiz (Therminal) Badminton (GUSB)

meer informatie op www.filologica.be en op Facebook! filologica

Dilemma_01.indd 31

Dilemma

31

16/09/12 16:56

filolo g ica

32

Dilemma

Dilemma_01.indd 32

filologica

16/09/12 16:56

f i lo lo g i ca

Elk jaar opnieuw hoor je mensen zeggen dat ze graag terug wat zouden willen sporten. Mensen die niet graag alleen lopen, maar geen loopgroep bij elkaar kunnen sprokkelen.

Mensen die een ploegsport doen, maar er door de studies in Gent geen tijd meer voor hebben. Dan heb je de mensen die graag die paar kilootjes kwijt willen om terug in dat ene balkleedje te kunnen. Er zijn mensen met te veel energie en er zijn mensen die af en toe wel eens wat afleiding kunnen gebruiken. Voor jullie allemaal organiseren wij een hele resem aan sportactiviteiten. Is er een sport bij die je altijd

Donderdag 27 september:

Filolopica (Zuidpark, afspraak Trabla: 19u45)

al eens had willen doen, dan is afkomen de boodschap.

Iedereen is welkom! En het is de perfecte manier om nieuwe mensen te leren kennen. Dus als je zin hebt om eens die benen te strekken, denk dan gerust aan ons en kom eens een keertje mee sporten.

Vul een van onze sportflyers in die je in de Kelder vindt, stuur een mailtje naar sport@filologica.be, of kom gewoon eens een keertje af! (ed, jv2)

Woensdag 10 oktober:

Minivoetbal jongens (GUSB, afspraak Trabla: 19u15)

Maandag 15 oktober:

Woensdag 3 oktober:

Filolopica (Zuidpark, afspraak Trabla: 19u45)

Maandag 8 oktober:

Minivoetbal meisjes (GUSB, afspraak Trabla: 19u15)

Basketbal (GUSB, afspraak Trabla: 19u15)

Zwemologica, inkom zwembad (’t Strop, afspraak Trabla: 19u45)

Woensdag 17 oktober:

Maandag 22 oktober:

Zwemologica, inkom zwembad (’t Strop, afspraak Trabla: 19u45)

Woensdag 24 oktober:

Basketbal + minivoetbal gemengd (GUSB, afspraak Trabla: 19u15)

Woensdag 31 oktober:

Badminton, prijs € 2 (GUSB, afspraak Trabla: 19u15)

filologica

Dilemma_01.indd 33

Dilemma

33

16/09/12 16:56

filolo g ica

Het seksebestand tussen de VGK en Filologica

Een comparatieve studie met betrekking tot de genderproblematiek in de kelder U heeft het misschien al gemerkt en het zal wellicht enige ouderejaars met verstomming doen slaan, maar de VGK en de Filologica zijn activiteitengewijs opnieuw met elkaar verzoend.

Zo nemen de beide feest- en reisverantwoordelijken het voortouw in een nieuw gezamenlijk VGK/Filo-avontuur met respectievelijk de Openingsfuif en de skireis als publiekstrekkers. Dat ook ik als kersverse scriptor van uw dierbaarste keldervijand in deze bundel mag verschijnen heeft wellicht met dit verzoeningsbestand te maken.

Nu genoeg over het heden, als historica mijmer ik liever over de voorbijgaande eeuwen van kommer en kwel. Want waar ligt nu de grond van dit eindeloze kibbelen? Als u het mij vergeeft, ik heb er, volledig historisch verantwoord, zo mijn eigen theorie over.

Velen hebben zich reeds verdiept in de feiten en het hedendaagse bronnenmateriaal: het had vast en zeker iets te

34

Dilemma

Dilemma_01.indd 34

maken met een jaarlijks liefdadigheidsproject. Er moet toen iets gebarsten zijn. Ook ik moet toegeven dat ik toen als pro-cultuur wel een beetje aan hartzeer leed. Toch hou ik mij als mediëviste in spe niet bezig met deze recente futiliteiten. Wij houden van de duistere onzekerheid van bronnenloosheid en de grote omstreden theorieën.

Ik ging voor u op zoek naar de echte onderliggende oorzaak en dat vond ik in een niet zo onverwachte hoek.

Seksisme is namelijk een hot topic. U las erover in menige kwaliteitskrant.

Eindeloos werd er heen en weer geleuterd en kwamen Dolle Mina’s van onder het stof opgewaaid. Niet alleen in de straten van Brussel is het gevaarlijk, ook in onze eigenste Kelder worden vrouwen nog steeds beschimpt en uitgescholden. De VGK voert namelijk al jaren een onderdrukkingsbeleid tegenover zijn vrouwelijke leden.

Mijn functie zelf is hier het perfecte voorbeeld van. Sinds het academiejaar 2006-2007 tot vorig jaar werd het scriptorschap uitsluitend door mannen ingevuld. Dat ik vandaag als tweede vrouw op rij kan aantreden, is een van

de vele overwinningen voor het opkomende Kelderfeminisme. Die trend werd jaren geleden al door uw eigenste vrouwelijke leden ingezet. De filologenvrouwen drongen als eerste aan op vrouwelijke zelfontplooiing tegen het mannelijke Kelderimperialisme. Dit bracht hen de welbekende scheldnaam op die zij als geuzennaam gingen aanvoeren. Niemand had een dergelijk succes van het Filoslettisme verwacht.

Ook enkele VGK-meiden werden erdoor gedreven, waarna de kring onder druk van het machismo zich steeds meer terugtrok van het hele Filogebeuren.

Niettemin is de wind sinds kort opnieuw overgewaaid naar andere kringen, ook naar mijn dierbaarste VGK, waarvoor ik u allen dankbaar ben. Wij hebben echter nog lang de eindstreep niet bereikt, beste dames, maar samen staan we maar al te sterk. Daarom roep ik u graag uit volle borst tegemoet: “Respect aan de Filoslet!”.

En als u dit niet gelooft, maak ik u graag iets anders wijs. (ld)

filologica

16/09/12 16:56

ta a l k u n d e

De daad bij het woord Benoem uw vijand Een nieuw academiejaar betekent steeds een nieuwe lading eerstejaarsstudenten. Omdat het voor velen best even aanpassen is om plots met medestudenten uit alle hoeken van het land te communiceren, besloot Dilemma deze editie wat interprovinciaal –en stiekem ook wel dialectologisch –van aard te maken. In De daad bij het woord proberen we immers om uit gebruik geraakte woorden in onze alledaagse taal te laten reïncarneren.

Omdat vrienden maken te mainstream is (de Blandijn is het Walhalla van de hipster), besloot uw niet echt menslievende reporter u te leren hoe u uw minst favoriete medestudent in eigen dialect en in termen die vaak helaas zelfs het woordenboek niet meer halen, weet uit te schelden, uiteraard met de nodige etymologische kennis van zaken.

Mocht de hand van de auditoriumgenoot naast je op zekere dag ongewild over je bil flaneren, dan is een aanrader bij het uitschelden van deze handtastelijke buurman- of vrouw alvast gaillard.

Dit vooral in West- en Oost-Vlaanderen

gebruikte woord is waarschijnlijk ontleend aan het Frans, waarin het ‘ondeugend’ of ‘schuin’ betekent, de IndoGermaanse wortel daarvan, *ghoilo-, betekende ‘heftig’ of ‘vrolijk’. Vandaar kan het woord ook met het Middelnederlandse geil (‘vrolijk’, ‘lustig’) verbonden worden. Andere taalkundigen stellen dat al het voorgaande dikke zever is en wijzen op een samenhang met het Gallo-Romeinse woord voor ‘kracht’, wat betekent dat het woord ook ontstaan kan zijn als benoeming voor een groot, lomp persoon.

Komt één van uw medestudenten op vrijdagmorgen luid lallend de Trabla opgestrompeld, dan keek hij de laatste avond (of ochtend) waarschijnlijk iets te diep in het glas. Indien u de onweerstaanbare behoefte zou voelen om uw ongenoegen daarover te uiten, dan is het scheldwoord dat u hier hoort te hanteren crapuul. Dit gelukkig wel in het woordenboek opgenomen woord dat in de dialecten vooral de zatlappen in West-Vlaanderen en ten zuiden van de Schelde in Oost-Vlaanderen siert, werd via het Franse crapule ontleend

aan het Latijnse crapula (‘roes’, ‘brasserij’) en crapulatus (‘dronken’).

Stoort een studiegenoot u steeds door luid te niezen of stoot hij/zij bij het uiten van een mening tijdens een groepswerk te veel speeksel uit in uw richting, dan is het ideale woord waarmee u deze verspreider van ziektekiemen terecht kunt wijzen schelm.

Dit vrij gekende woord dat vooral in Oost-Vlaanderen floreert, werd via het Middelhoogduits afgeleid van het Oudhoogduitse skelmo (‘iemand die de dood waardig is’), dat in verbinding staat met het Oudhoogduitse skalmo (‘pest’, ‘besmettelijke ziekte’). Bovendien kon ook een dier dat aan een ziekte gestorven was en vervolgens ergens lag weg te rotten ermee benoemd worden.

Wanneer iemand u ten slotte irriteert met ellenlang uitgesponnen verhalen of andere oninteressante hersenspinsels, dan is vooral filou voor jouw doeleinden een weldoordachte keuze.

Het dialectwoord dat in alle Vlaamse provincies voorkomt, gaat terug op het Latijnse filare (‘draad rekken’) en werd overgenomen uit het Frans. De fileur was iemand die spon, en die betekenis werd mogelijks metaforisch overgedragen op de misdadiger die ervoor zorgde dat een persoon in zijn listen verstrikt raakte. (mf)

Toalgebied(n) Der wier mie voorngesteld om e reekse artikels te skrivn vo Dilemma in e toalvariant noa min keuze. ’k Et ossan al e uitdoaginge gevonn om in e soorte dialect te skrivn, gezien da bikans niemand da doe. ’t I jammer datr weinig volk i, die nen effor doe om twa in zin streektoale te skrivn, wan lik daj oan den Blandin wel zult leren, i toale nauw mé identiteit verknüpft (“verbonden”).

Atter meinsn zin, die da iere leezn en tebist peizn ”Wat in hemelsnaam schrijft deze kerel nu? Waarom maakt hij het zichzelf zo lastig, kan hij zijn verhaal niet in het Nederlands schrijven?”, ’k moetn zegn da’k udr wel verstoa. ‘k Woarn vroeger ginne dialectspreker, mo sinds da’k in Gent studere, e’k mie toch geprofileerd as

”West-Vlaming” (en da é wok mé identiteit te zien). ‘k Wiln geweune voe ’t jiste artikel dak vo Dilemma skrivve, duidelik moakn da’k ginne West-Vloaming pure sang zin. ‘k Weundege vroeger in Oarsjêle, e dorpstje neffest Deinze. Deinze, allé ge wit wel… van de Weba doa. Oarsjêle

ligt meskiens wel in West-Vloandern, ma da betekent nie automatisch da iedereen doar West-Vloams klapt. Ge zoe ton peisn, da ze doar Oost-Vlaams klappen, ma das wok nie juuste. In’t “oddere” Oarsjêls zein we nog ne bouk, inplekke van “een boek”. Da doen ze nie in’t West-Vloams (doar is’t nog een diftong [o + ə/schwa]) of in de filologica

Dilemma_01.indd 35

Dilemma

35

16/09/12 16:56

ta a lku n de

reste van’t land, doar is’t in feite een monoftong gewirdn. Ze klapn in de toalwitnskap van e “hyperdiftong”. E meugelikke verkloaring zoe zin, da de meinsn in een overgangsgebied udr wiln profileren aan de hand van de toale (want toale i identiteit). Dermee da meinsn in overgangsgebieden roare vormen bezigen, voe dudlik te moakn dat speciallekes zin.

Da’k dus lakken als [laʔn] lachen als [lã] uitspreek, bewist enerzieds, da’k vo e stik West-Vloams klappe (de typische glottisslag bie intervocale -k(k)-) mo wok Oost-Vloams klappe (de deletie van intervocale -g(g)- met een soort rekking of nasalisatie ter compensatie).

Nog e voorbildje i wuk da min moedr vanuchtend gezeit et: ’k en oër (“ik heb honger”), wuk da in’t Tieltse (Oarsjêlestad is feitelijk e deel van Groot-Tielt) normoal ’k é ongr/oengr zoe zin, a’k juust geïnformeerd zin. De deletie van de -ng- i wok typisch Oost-Vloams.

Wuk ontodden widr nui iervan? ‘t I

simpel... Jist en vo ol: Dialect skrivn (en leezn) i nie vree simpel. ‘k Ben jin die girn fonologisch skrift (“Spel zoals je spreekt”). ‘k Ben jin die girn tekentjes bezigt, zoda de lezer e steunpiloare et.

Dermee dak wok in minnen blog nie “steen” of “nooit/noois” skrivve, mo stjên en nwôis (woada den circonflex lengte aanduidt en de j/w as halfvocaal te betrachten valt). ‘k Skrivve in minne blog wok “la’n” en “laʔn” (zie hierboven), moa as skrivr beseftje vree goe, da ui (nog zuknen typischen hyperdiftong, lik in woorden als ui (moeder), nui (inplekke van “nu”)) publiek te veel moeite zoe moen doen voe ui te moen verstoan. Dermee dak vo nen suboptimoaln standoard (of ne standèrd, lik da min tante zoe zeggen [zẽ]) gekozen é, dermee da de meeste meinsn min gezever kunn verstoan.

Ten twidde ontoddn we twuk da de meeste meinsn ol passief wistn (en da i net typisch aan toale, da goaj wok in den Blandin leren: Ge goat vele leern

daj ol passief wist, vree vele), noamelik da toalvarianten nie oan stoatsgreinzen vastangn. Da telt dus vo dialecten, mo wok vo standoardtoaln... Pijzn we moa aan’t begrip “natiolect”, wermee daj bievoorbeeld ‘t Frans van Canada kunt bestempeln, of ‘t Zweeds van Zweuden ( Joa, ik magge die klucht moakn, ‘k E Zweeds gestudeerd) in tegenstellinge tot et Zweeds van Finland. Der wir Duits geklapt in stikken van Polen, ma ne doa gin officiële toale wi.

Ten derde, et gin bang vo den witten man: Atter twiene i da pijst dak nie kunne skrivn lik nen ordentelikn Oarsjêlenoare, loat et mie gerust witn. ‘k Zin nie skui (“bang”) van bikke kritiek, das ossan goe voe uizelvn te verbetern.

Atter twiene i die mie ne toalkundigen topic wil adviseren of e toalvroage et da’k meskiens kunne iplosn, stuur gerust moa nen mail. ‘t Adres i lennert. debacker@ugent.be. (ldb)

Advertentie

36

Dilemma

Dilemma_01.indd 36

filologica

16/09/12 16:56

let terkunde

Literatureluren De elixers van de duivel

(E.T.A. Hoffmann)

Anno 1930 heeft Gerard Walschap lak aan de inspiratieloze mooischrijverij van zijn tijdgenoten. Hij opent het debat met een reeks polemische stukken tegen die zogenaamde schoonschrijverij, die hij aanduidt met de term Literatureluren. Heden verstaan wij onder die benaming, Literatureluren, deze nieuwe rubriek, waarin we loeren naar de literatuur van onze buren. In elke editie zullen we zo een roman uit de letterkunde van onze buren (en medewereldbewoners) presenteren. Onderschatte, vergeten en onterecht ongekroond gebleven parels; dàt zijn de romans – en dus geenszins inspiratieloze schoonschrijverij – die hier de revue zullen passeren. In dit eerste deel presenteert (ej) je Die Elixiere des Teufels, een Duitstalige roman die onterecht nooit een klassieker is geworden.

ONDERSCHAT GITZWART Ik stuit wellicht op weinig tegenspraak wanneer ik beweer dat niet élk stukje bellettrie dat we in onze opleiding Taalen Letterkunde op een lectuurlijst aantreffen ook leest als een trein. Toen ik vorig jaar kennismaakte met de roman Die Elixiere des Teufels ofwel De elixers van de duivel, een werk van de hand van E.T.A. Hoffmann, was ik zelfs verrast om vast te stellen dat ik de 323 pagina’s in een mum van tijd had uitgelezen; had verslónden; minstens zo snel als een niet nader gedefinieerde bestseller die we des zomers al eens ter hand durven te nemen en bijgevolg veel sneller dan elke andere tekst die ik in mijn drie jaar op de Blandijn al in handen kreeg.

Bijgevolg verdient dit boek het voor mij meer dan elke andere Duitstalige roman die ik in mijn opleiding Taal- en Letterkunde al heb gelezen, om even uit de hele Duitse Letterkunde uitgelicht te worden. En om aan jou, dierbare lezer, voorgesteld te worden.

E.T.A. Hoffmann schreef niet alleen; hij componeerde, regisseerde en tekende ook. Hij was een kunstenaar pur sang en vandaag nog steeds een van de meest onderschatte uit zijn tijd. Met De elixers van de duivel, na een reeks novellen zijn eerste roman uit 1815, demonstreerde hij dat hij na een lange carrière als jurist, componist en dramaturg nog niets aan spankracht had ingeboet, want op een manier die iedereen het nakijken gaf — namelijk in slechts enkele weken tijd — schreef en voltooide hij het werk en bewees hij dat hij schrijven kón.

Zijn inspiratie voor De elixers van de duivel vond Hoffmann bij die andere magistrale tekst, The monk van M.G. Lewis. Er is geen duidelijk aanwijsbaar aspect uit The monk dat Hoffmann geïnspireerd heeft om zijn roman te schrijven; het lijkt er veeleer op dat de hele macabere sfeer van de genoemde gothic novel Hoffmann ertoe heeft bewogen om ook zo’n gitzwarte roman — over een monnik — te schrijven. Plagiaat, zegt u? Nee, niet omdat het verhaal van De elixers van de duivel uiteindelijk in niets gelijkt op het verhaal van The monk en ook niet omdat Lewis’ roman in een sleutelscène in De elixers van de duivel een eervolle vermelding krijgt.

DUIVELS EN DUBBEL De roman omvat de fictieve memoires van broeder Medardus, een monnik wiens leven een aaneenschakeling is van voorspoed en tegenslagen en snel opeenvolgende onverwachte wendingen. Aan het begin krijgt Medardus van zijn prior de edele taak om een van de elixers van de heilige Antonius te bewaken ― een van de elixers die volgens de legende door de duivel waren meegebracht om Antonius te misleiden en, als hij ervan dronk, krankzinnig te maken. Antonius was er destijds in geslaagd om aan de geur van het flesje te weerstaan en niet te drinken, maar over zoveel zelfbeheersing beschikt Medardus niet. Hij drinkt van het flesje, niet zeker wetende of het nu effectief gaat om de omineuze duivelsdrank uit de legende of gewoon, om de degelijke oude jenever die ooit door een oplichter was verhandeld. Vanaf dat moment volgen de mysterieuze, steeds moeilijker verklaarbare gebeurtenissen zich

op. Medardus blijkt een dubbelganger te hebben met wie hij steevast verward wordt; die dubbelganger blijkt later zijn halfbroer te zijn en — het wordt steeds ongelooflijker — uiteindelijk blijken ook alle andere hoofdpersonages familie van hem te zijn, óók zijn grote liefde (die hij in een vlaag van waanzin neersteekt, overigens). Tussendoor duiken er nieuwe elixers van de duivel op en ontspint er zich een alweer even vreemde nevenhistorie over een schilder en zijn Teufelsweib.

Het beste aan het verhaal is dat het gros van alle gebeurtenissen uiteindelijk onuitgeklaard blijft. Ook wanneer je geloof hecht aan de legende van de elixers en de duivel, biedt dat je immers niet voor élke intrige een doortastende verklaring.

Je blijft weerloos achter, prakkiserend over een verhaal dat je verstand te boven ging maar dat net daarom zo goed is. De elixers van de duivel is echter niet alleen een aanrader om de waanzinnige plot. Evenzeer waanzinnig is de manier waarop het hele verhaal, alle spinsels en alle karakters aan elkaar werden gelijmd zodat de roman, hoewel tweehonderd jaar oud, niet minder vlot of minder aangenaam leest dan een hedendaagse tekst.

Ik heb het even voor je opgezocht en jawel, er is een vertaling van deze onopgeblonken parel uit de Duitse letteren voorhanden in de hoofdbibliotheek van Stad Gent. Rep je dus daarheen voor een taalsop die de kool meer dan waard is! Of lees gewoon de originele tekst, en oefen niet alleen je mondje Duits, maar erken ook dat er geen schonere taal bestaat dan deze. (ej) filologica

Dilemma_01.indd 37

Dilemma

37

16/09/12 16:56

l e t te rkunde

Meelezen In de Kempen maakt (cvdb) sinds kort furore als dichteres. Als je haar agenda in de gaten houdt, zal je zien dat je al eens een voordracht of een ‘Moerasmonoloog’ van haar kan bijwonen. Tijdens het jaar studeert ze gewoon Engels-Duits aan onze Blandijn. Wij publiceren enkele gedichten uit haar dierenreeks:

Flamingo

Vissen

Marmerkreeften

Ik heb onlangs ontdekt dat ik slaap zoals flamingo’s staan met één been gestrekt en het ander in een krul en dan op mijn zij alsof zij ooit op hun zij zouden kunnen zijn zoals flamingo’s aan het water die steeds oprecht en steeds weer recht op op dat ene been, alsof het niet moeilijk is om hier recht te staan en vooral recht te blijven met wat er overblijft.

Verzuim me niet, ik word daar bedlegerig van een hoopje nalatigheid onder nieuwe lakens en toch lijken de lakens beslapen, terwijl ik hier al nachten niet kan aarden voorbij de kastanjes rusten onze benen dit zwemmen leek wel eeuwig.

Ik heb vannacht gedacht, mijn lief aan de gouden scharen van de marmerkreeften en hun klauwen naar teerspijs en drank omdat ik vier maanden niets te eten gaf, en hoe die gouden klauwen afblaakten in het zure water waar ik hen bracht waar geen regen het bruin weer blauw balsemde en de hardheid van dat water enkel merkbaar was voor zulke tweederangs rivierdieren.

Kom, ga nu maar staan op één been en roosgebekt op dit donzen bed dook ik de liefde in In donkerroze Nek aan nek Als twee verstrengelde worsten Snakken naar adem eerst waren we nog grijs, nu zijn we bijna piloten Bijna een ode aan vogels.

Twee vissen zonder taal, in een water met enkel zuurstofbellen als proviand in kieuwen opgeslagen van toen we nog menselijk waren spierwit, onze benen voorbij de kastanjes waar ze als opblaasbootjes aflaten dit zwemmen leek wel eeuwig.

Verroer je niet, de nachtreiger zweeft boven dit water, zijn snavel priemt als de zon door dit water wij, wij kennen nauwelijks warmte, wij, wij kennen geen bloed door geen aders, de nachtreiger zweeft boven dit water hoe lang nog, hoe ver nog dit zwemmen leek wel eeuwig.

Blaas het zilver uit dit zachte merg dat in terpentijnen slierten de grond versiert, het milde heupwiegen van de pijnbomen minder meewarig dan de marmerkreeften maar nog steeds geen zalf, Giet uit het blanke metaal van mijn bleke wangen Een brons dat geen groen aanvreet aan onze voetzolen Ik heb vannacht gedacht, mijn lief aan de dode marmerkreeften in het water en hoe ik nu al vergeet hoe goud ze waren

(cvdb)

38

Dilemma

Dilemma_01.indd 38

filologica

16/09/12 16:56

c u lt u r a m a BLUR B

BLURB Het verslag daaromtrent lees je verder in deze katern.

Deze Blurb zou moeten beginnen met een verklaring voor de schrijnende afwezigheid van deze rubriek in de laatste Dilemma van volgend jaar. Sorry.

Maar zoals de oude, wijze Marshal Matters ooit eens zei: “to the fans, I’ll never let you down again, I’m back.” Laten we misschien beginnen met even stil te staan bij enkele grote meneren die de laatste maanden helaas het leven hebben gelaten. Zo moest er afscheid worden genomen van Gerrit Komrij, Gore Vidal, Willem Van Maanen, Robert Hughes en Rutger Kopland. Mogen ze een niet onaangenaam hiernamaals ontdekken. De jonge Neerlandici onder jullie zouden in het bijzonder eens wat Kopland, Komrij en Van Maanen moeten (her)lezen. De anderen ook.

Een boek dat de laatste tijd vaak op onze radar verschijnt is De dag dat we Andy zijn arm afzaagden, de debuutroman van Marnix Peeters. Wij hebben het nog niet gelezen (waarvoor dank, Bibliotheek van Brussel), maar hebben bijna uitsluitend positieve zaken gehoord. Het boek staat dan ook op de lijst voor de Bronzen Uil (hoewel dat natuurlijk weinig zegt, geven we grif toe). Bent u wel voor humor, zinloosheid en vergankelijkheid, dan moet u blijkbaar bij Peeters zijn.

Voor de nieuwbakken Blandino’s onder jullie zal de naam Carl De Strycker (jammer genoeg) weinig betekenen.

De oudgedienden zullen echter wel eens flink glimlachen en denken aan de fijne, bloedstollende momenten in Nederlandse Letterkunde I en IV. Helaas (maar goed voor hem) heeft De Strycker de Blandijn verlaten. Sinds augustus is hij namelijk directeur van het Poëziecentrum in Gent. Ik zou zeggen: bezoek de man eens, en daarbij meteen ook het zeer aangename en unieke Poëziecentrum en het documentatie-

centrum. In deze barre tijden zal jullie bezoek vast hartelijk verwelkomd worden. Mocht De Strycker dit nog lezen: we wensen u het allerbeste!

Aansluitend bij het bovenstaande zou ik iedereen willen oproepen om eens te overwegen om een abonnement voor een (al dan niet literair) tijdschrift aan te schaffen. Jullie weten het allicht niet, maar het gaat niet zo best met de literaire tijdschriften in dit land. Subsidies worden links en rechts geschrapt en zonder die geldstroom zullen een aantal belangrijke tijdschriften allicht het onderspit delven. Grabbel dus eens in die versleten portemonnee, of kijk eens lief naar de ouders, en bestel een abonnement. Stellers deze is geabonneerd op de Poëziekrant, Kunsttijdschrift Vlaanderen, Deus Ex Machina en Dietsche Warande & Belfort, om zo maar een idee te geven. In oktober verschijnt, bijvoorbeeld, de tweede editie van Het Liegend Konijn, die niet zou misstaan in een IKEA-boekenkast.

Tot dusver de sluikreclame. (avv)

The Guardian wist te melden dat de Japanse auteur Haruki Murakami de topfavoriet is voor de Nobelprijs voor literatuur. Ook ‘onze’ Cees Nooteboom wordt hoog aangeschreven, maar komt samen met de Chinese Mo Yan net na Murakami te staan. Wie het uiteindelijk zal halen, komen we (als we ons niet vergissen) te weten op 5 december.

Er ligt een nieuwe Carlos Ruiz Zafón in de rekken. Kijk eens aan. De gevangene van de hemel is het derde deel van het vierluik ‘Het Kerkhof der Vergeten Boeken’ en verschijnt na De schaduw van de wind en Het spel van de engel.

Gemengde gevoelens hierzo, aangezien de tweede Zafón ons persoonlijk tamelijk heeft teleurgesteld. De Spaanse auteur kwam het boek voorts in the flesh voorstellen in de Gentse Vooruit. filologica

Dilemma_01.indd 39

Dilemma

39

16/09/12 16:56

c ultura ma B LU R B

Harbach slaat een homerun.

Chad Harbach - de naam zegt u niets?

Volkomen vanzelfsprekend. Deze 36-jarige Amerikaan schreef met The Art of Fielding een debuutroman van formaat die (terecht) met een warm applaus onthaald werd. Het is een verhaal over vriendschap, ambitie, vertrouwen, liefde, opgroeien en - niet te vergeten baseball. Laat vooral dat laatste u niet tegenhouden; ook zonder ooit maar één baseballwedstrijd gezien te hebben, is dit boek een lust om te lezen.

Het verhaal centreert zich rond 4 personages: Henry Skrimshander, een getalenteerde shortstop (d.i. een type baseballspeler voor de leken onder u)

Kalender Poëziecentrum Woensdag 10 oktober Poëzie Rendez-Vous met Claude van de Berge Intieme ontmoeting op het middaguur Claude van de Berge (1945) schrijft poëzie en proza. In 2010 verscheen bij Uitgeverij P Het zwijgende woord, een bloemlezing uit zijn werk. Sinds 1973 vertoeft Claude van de Berge regelmatig in Scandinavië. De literatuur en het landschap inspireerden zijn werk. Als afsluiter TOMBOLA! Eén gelukkige wint een dichtbundel van de gastdichter. _ Poëziecentrum // 12.30-13.15 u. // Toegang gratis. Groepen graag reserveren.

40

Dilemma

Dilemma_01.indd 40

die gaat studeren aan Westish College zodat hij baseball kan spelen; Mike Schwartz, de kapitein van het baseballen footballteam van dat college; Guert Affenlight, de directeur en Pella Affenlight, de dochter van Guert die opnieuw begint te studeren aan Westish.

Hoewel de plot zich relatief langzaam ontwikkelt, boeit de roman vanaf de eerste bladzijden. Hierin noemt Mike Henry een pussy, om zich even later te realiseren dat hij getuige is van een transcendent talent en hem rekruteert.

The Art of Fielding zit boordevol intelligentie, humor en wijsheid; ook heeft Harbach een uitzonderlijk talent om

zich situaties in te beelden en die heel realistisch over te brengen. Zo realistisch dat het lijkt alsof je als lezer een personage bent in deze roman, op dat baseballveld en in die tribune. De karaktertekening van de personages is diep en compleet; hun gedachten zijn bangelijk accuraat. Soms lijkt het wel alsof Harbach over elke zin, zelfs over elk woord, heeft nagedacht. En misschien is dat wel het geval: hij deed er niet minder dan tien jaar over om zijn gerenommeerde baseballnovel neer te pennen.

Donderdag 18 oktober

jaren zestig vast in de poëzie van dit enfant terrible. In het najaar verschijnt een nieuwe uitgave in de prestigieuze Perpetua-reeks. In deze lezing verheldert Claes de figuur van Rimbaud en bespreekt hij de drie delen van de uitgave met aandacht voor de vertaalaspecten. Hij sluit af met enkele tips voor het lezen van de raadselachtige poëzie van Rimbaud. _ Poëziecentrum // 19.30-21.30 u. met pauze, deuren open vanaf 19 u. // € 5 / € 4 (- 26 jaar, + 65 jaar, abonnees Poëziekrant).

DichtersopDoek: Rutger Kopland Na een fijne reeks vorig najaar selecteerde het Poëziecentrum deze keer drie boeiende poëziedocumentaires.

De reeks wordt geopend met Rutger Kopland, De taal van het verlangen van Stichting Beeldlijn. We zien Kopland, die in juli op 78-jarige leeftijd stierf, als dichter en als psychiater (prof. dr. R.H. van den Hoofdakker). De film bevat unieke beelden met optredens van Kopland (1934-2012) als cabaretier, als filmer, als dichter en in gesprek met patiënten. De film wordt ingeleid door vertaler en kenner van het werk van Kopland, Stefaan Evenepoel. M.m.v.

Jekino. _ 50 minuten _ Poëziecentrum // 19.30-20.40 u., deuren open vanaf 19 u. // € 5 / € 4 (- 26 jaar, + 65 jaar, abonnees Poëziekrant) // Groepen graag reserveren.

Woensdag 24 oktober Lezing: Arthur Rimbaud Gedichten.

Een seizoen in de hel. Illuminations De jonggestorven Arthur Rimbaud (1854-1891) behoort tot de beroemdste figuren van de Franse poëzie.

Vertaler Paul Claes bijt zich al sinds de

(js)

Info & reservering: sieglinde.vanhaezebrouck@ poeziecentrum.be en +32 (0)9 225 22 25.

Aanvullingen en mogelijke wijzigingen vind je op onze website: www.poeziecentrum.be.

Poëziecentrum vzw, het Toreken, Vrijdagmarkt 36, 9000 Gent Open van maandag tot en met zaterdag van 10 tot 18 u.

T +32(0)9 225 22 25 / W www.poeziecentrum.be

filologica

16/09/12 16:56

c u lt u r a m a BLUR B

CULT: Rayuela, het hinkelspel van Julio Cortázar De allereerste keer dat de titel Rayuela mijn aandachtsveld bereikte, was tijdens mijn tweede bezoek aan Granada. Ik bleef er, samen met een knettergekke Ierse vriendin, slapen in de auberge espagnole van een Ierse jongen van Poolse origine met diepgewortelde spreekwoordelijke roots in Argentinië. Een man van de wereld, Gzregorz Sarzynski geheten. De foto werd genomen tijdens zijn verblijf in Argentinië zelf, vast te stellen aan de tas maté in zijn handen (een kruidig alcoholisch drankje dat er niet meteen smakelijk uitziet) en de behoorlijk vreemde tatoeage, die hij ginds heeft laten zetten. Waarom zou er iemand in godsnaam een hinkelspel op zijn onderarm willen laten tatoeëren? Het antwoord op die vraag heet Julio Cortázar, een in Brussel geboren Argentijnse auteur van wereldformaat.

Gzregorz (gewoon Greg voor de vrienden, hoor) was zo in de ban van Cortázars meest tot de verbeelding sprekende roman, dat hij prompt overtuigd was dat de symboliek van Rayuela een plekje op zijn lichaam verdiende. Ongelijk kunnen we hem absoluut niet geven. Ondergetekende is alvast compleet verstomd door de rijke woordenschat, de overvloed aan ideeën en het krankzinnige gangpad dat de roman zijn lezers wil doen bewandelen.

Rayuela is namelijk niet zomaar een verhaal uit de duizend. Vrij terecht werd het boek door Carlos Fuentes vergeleken met Joyce’s Ulysses, en wel om de volgende reden: Rayuela laat zich namelijk letterlijk lezen als een hinkelspel.

De proloog schenkt ons duiding. Er zijn verschillende, parallelle verhalen omvat in Rayuela, net zoals er volgens Morelli –het personage dat Cortázars filosofische denkwijze filtreert –meerdere parallelle werelden bestaan. Het eerste, tevens opgedeeld in twee delen (het één in ballingschap in Frankrijk, het ander in Argentinië), kan lineair

begint bij hoofdstuk 73, neemt vervolgens een omweg naar hoofdstuk één en twee, en vervolgt zijn trektocht met hoofdstuk 116. En ga zo maar door. Een waar hinkelspel dus, enkel aan te raden aan lezers met geduld en verbeeldingskracht.

De intellectuele vrijpostigheid van enkele salonfilosofen

opgevat worden: je leest tot en met hoofdstuk 56 (zo’n 350 pagina’s), legt het boek opzij en klaar is kees. De auteur vermeldt meteen geen wroeging te zullen voelen wanneer de lezer enkel dat eerste verhaal tot zich neemt, en de rest laat voor wat het is: sin remordimientos. Je kan het verhaal echter ook (letterlijk) op een andere manier lezen.

Het tweede deel werd vrij accuraat capítulos prescindibles genoemd. Het

Dat hinkelspel wordt opgefleurd door enkele onweerstaanbaar hooggeleerde personages zonder significant doel in het leven, die –zoals het echte salonfilosofen betaamt –te pas en te onpas hun intellectuele overpeinzingen en verbale vechtpartijen aan de meest alledaagse conversaties durven toe te voegen. Samen vormen ze de el Club de la Serpiente: een schijnbaar mondaine naam voor een onwaarschijnlijk eigenaardige groepering.

Hoofdpersonage Horacio Oliveira is steevast één van de eersten die, weliswaar in metaforen, zijn gal spuwt over de absurde werkelijkheid, of deze juist bewondert. Dit tot grote ontstelfilologica

Dilemma_01.indd 41

Dilemma

41

16/09/12 16:56

c ultura ma B LU R B

Met de verfilming van On the Road nog maar net achter de kiezen (zie de filmrecensie in Pellicule), doet de rusteloosheid van Oliveira’s omzwervingen haast beatific aan. Seks, drugs en jazz, maar dan in het Argentinië van de jaren zestig.

tenis van zijn geliefde, la Maga, die vaak niet helemaal bij de pinken is –maar dat, gezien haar omgeving, graag wel wil zijn. Rayuela beslaat een overdreven intellectuele wereld, waarin la Maga zich gretig bewoog como un caballo de ajedrez que se moviera como una torre que se moviera como un alfil.

De roman vormt aldus een stilistisch experiment waarin een veelvoud aan obscure kennis chronisch op de voorgrond treedt. Wat het geheel nog opmerkelijker maakt, is dat ondanks de grote woorden, de zware, soms metafysische onderwerpen en het vele namedroppen, de hoofdstukken die ook in het eerste verhaal voorkomen steeds vlot leesbaar blijven. We horen la Maga zich luidop afvragen wat zenfilosofie wel mag wezen, en kwalijk kunnen we dat haar niet nemen. Zo passeren er wel meer namen en begrippen de revue, maar hinderlijk is dat in feite niet.

Kortom: deel één van Rayuela eist wat belezenheid, maar eens je in de sfeer geraakt, leest het als een trein.

Het hinkelspel zelf is andere koek. In volle verwarring uit Oliveira zijn filosofische associaties aan al wie het lezen wil. De Argentijnse auteur weet op die manier zijn lezers af en toe compleet tot wanhoop te drijven, tot hij hen met zo’n surrealistisch prachtige zinsconstructie om de oren slaat, dat het Julio Cortázar allemaal vergeven is. Wie een krankzinnige woordenstroom op dergelijke wijze kan formuleren, mag gerust in hyperabstracte termen zijn relaas doen. Ingenieuzer en hoogstaander dan zijn lineaire variant is het tweede deel van Rayuela vast en zeker, hetgeen de leeservaring natuurlijk des te uitdagender maakt.

Parijs en contra de Buenos Aires: a veces se me ocurre como que no tendrías que haber vuelto De roman laat zich evenzeer lezen als een tijdloze odyssee doorheen twee van ’s werelds meest tot de verbeelding sprekende steden, die de auteur zelf als zijn broekzak kent. Enerzijds vormt

42

Dilemma

Dilemma_01.indd 42

het een ode aan Parijs: aan zijn vele bruggen, aan al die straatjes waarin het gemakkelijk (en oprecht behaaglijk) verdwalen is en aan zijn soms buitensporig filosoferende inwoners. In de Franse hoofdstad adopteert Oliveira de flanerende levensstijl als een ware bohemien. Zo trekken Oliveira en la Maga vaak de stad in zonder werkelijk af te spreken, maar stiekem op zoek naar een toevallige ontmoeting met elkaar: andábamos sin buscarnos, pero sabiendo que andábamos para encontrarnos. Oliveira noemt een toevallige ontmoeting in een grootstad als Parijs dan ook de minst toevallige ervaring die je kan hebben in je hele leven.

Nog minder toevallig is de kritiek op Argentinië, die de protagonist zonder schaamrood of duidelijke wroeging spuit: claro que mi país es un puro refrito, hay que decirlo con todo cariño.

Zijn terugkeer uit ballingschap heeft hem de genegenheid die overduidelijk in zijn kritische uitlatingen verschuilt, nog meer doen beseffen. Zoals hij het tegen jeugdvrienden Traveler en Talita verwoordt: en esas críticas había una cantidad tal de amor que solamente dos tarados como ellos podían malentender sus denuestos. Of hij werkelijk gelukkig is nu hij opnieuw in zijn thuisland vertoeft, blijft in dergelijke uitspraken echter compleet in het midden.

Rayuela als Argentijnse beatnicroman Een alternatieve manier om een verhaal als Rayuela te aanschouwen, kan door de vergelijking aan te gaan met het oeuvre en de tijdsgeest van Jack Kerouac, Allen Ginsberg en consoorten.

Van werkelijke drugs is er in Rayuela geen sprake, wel vloeit de alcohol er alsof Oliveira zelf in volle existentiële crisis het dronkenschap heeft uitgevonden. Maté, caña, steeds twee liter wijn per keer, en wel zo’n duizend sigaretten, zorgvuldig opgerookt op de grond van een armzalig appartement, terwijl er in de andere uithoek van de kamer een kind ligt te sterven. Dronken van het leven en hoe weinig het betekent, uitgezonderd de vele intellectuele conversaties die, tenminste als je heel aandachtig kan luisteren, feitelijk evenmin ergens op slaan.

Aan de inspiratie die jazz aan zijn luisteraars schenkt, is de langste zin uit het hele boek gewijd. Verdere uitleg dan dit behoeft de voorliefde van Oliveira dan ook niet: Al fin y al cabo de esos viejos discos, de los show boats y de las noches de Storyville había nacido la única música universal del siglo, algo que acercaba a los hombres más y mejor que el esperanto, la Unesco o las aerolíneas [...] es inevitable, es la lluvia y el pan y la sal, algo absolutamente indiferente a los ritos nacionales, a las tradiciones inviolables, al idioma y al folklore: una nube sin fronteras...

Wat seks betreft ... Wel, dat is steevast een ander verhaal, n’est-ce pas?

Rayuela is zowel een mistroostig liefdesavontuur waar in feite helemaal geen liefde bij betrokken is, als een nostalgische terugblik op een verloren levensgezel. Oliveira gaf pas toe verliefd te zijn op la Maga wanneer hij bijna opnieuw voet aan wal in Argentinië gezet had. Voorheen draaide het louter rond lichamelijkheid, zoals la Maga het mooi weet te verwoorden: Hacíamos el amor como dos músicos que se juntan para tocar sonatas. [...] Era así, el piano iba por su lado y el violín por el suyo y

filologica

16/09/12 16:56

c u lt u r a m a BLUR B

de eso salía la sonata, pero ya ves, en el fondo no nos encontrábamos. Me di cuenta en seguida, Horacio, pero las sonatas eran tan hermosas. Een dergelijke ongebondenheid transformeert traag maar zeker in een uitzichtloos verlangen wanneer alles reeds te laat is, wanneer de cirkel onmogelijk nog rond kan worden, en je enkel nog schimmen en illusies ziet.

Es una situación ligeramente en piyama rosa, ¿no te parece?

Een verhaal zoals dat van de Napolitaan van Morelli en zijn (Gran) Tornillo (al dan niet met hoofdletter) –niet geheel toevallig te vinden in hoofdstuk 73, aan het begin van het hinkelspel – bewijst de dunne scheidingslijn tussen idiotie en genialiteit. Het is helemaal niet zeker waarom of wanneer we soms ons verstand verliezen; met Oliveira net hetzelfde. Wellicht zorgt juist dat besef ervoor dat Rayuela bol staat van zo’n puike verhaalkunst. Entre el Yin y el Yan, ¿cuántos eones? Del sí al no, ¿cuántos quizá? Todo es escritura, es decir fabula. Het bevat zodanig veel ideeën die aan een onbestemde geestdrift verantwoorden, en opnieuw

zijn deze zowel geniaal als idioot. Uw voorkeur naar één van beide adjectieven coïncideert slechts met het feit dat u compleet ondersteboven bent van Cortázars labyrintisch hinkelspel, of juist niet.

reikt dan de weg op zich”. Een leuze uit een veel later hoofdstuk, die een boek dat onmogelijk samen te vatten is, laat staan in een Dilemma-artikel, perfect concludeert.

(sv) Oliveira en Traveler openen in Argentinië een psychiatrische instelling, waarin de patiënten allemaal in roze pyjama’s worden gehuld. Al snel verliest de protagonist compleet zijn verstand. Op dat moment ontstaat dan ook de metafoor van het hinkelspel, als link tussen aards (spel)genot en de hemelse sferen. Alsof Oliveira, te midden van zijn eigen krankzinnigheid, op zoek is naar iets meer. In het eerste hoofdstuk –oftewel het tweede hoofdstuk van het hinkelspel –konden we reeds het volgende lezen: Ya para entonces me había dado cuenta de que buscar era mi signo, emblema de los que salen la noche sin próposito fijo, razón de los matadores de brújulas. Nu wordt duidelijk dat het boek helemaal niet rond een stereotype verwarde, zoekende, razende levenswandel draait.

Het gaat hem om caminar con un propósito que ya no fuera el camino mismo, “lopen met een doel dat verder

Informatieve noot: hoewel de hoofdredactie van Dilemma hoopt dat je als taal- en letterkundige werkelijk alle talen ter wereld machtig bent, is het heus geen schande mocht je geen snars begrijpen van de vele Spaanse citaten. Op de website van Dilemma kan je het artikel ook integraal in het Nederlands lezen.

Advertentie

filologica

Dilemma_01.indd 43

Dilemma

43

16/09/12 16:56

c ultura ma B LU R B

Carlos Ruiz Zafón in Gent

Dé hype van de Spaanse literatuur bevond zich begin deze maand in Gent. Carlos Ruiz Zafón is bij het brede publiek bekend vanwege zijn bestsellers Schaduw van de Wind en Het Spel van de Engel. De flamboyante Catalaan kwam op vijf september in de Vooruit zijn nieuwe roman voorstellen, De Gevangene van de Hemel. Het betreft het derde deel van het vierluik Het Kerkhof der Vergeten Boeken. Het was dan ook niet verwonderlijk dat de theaterzaal tot de nok toe gevuld was met vurige aanhangers, die hoopten hem wat geheime details (en een handtekening) te ontfutselen.

Een uur lang antwoordde de auteur in keurig Engels –weliswaar met Amerikaans accent, gezien zijn huidige woonplaats in California –op de diepgaande vragen van Radio 1-presentatrice Sara Van Boxstael. Zo kwamen we meer te weten over het belang van Fermín Romero de Torres, de gelijkenis van de schrijver met Julián Carax en het fictionele karakter van het Kerkhof der Vergeten Boeken in het metaforische Barcelona, een idee dat reeds lang broedde in zijn cynische, maar al bij al enorm goedlachse hersenpan. Ondanks de waas van mysterie die rond zijn

44

Dilemma

Dilemma_01.indd 44

boeken hangt, kwam er niemand nog na het interview met een vraag op de proppen. Een korte stilte volgde.

Daarop begon de auteur dan maar een fragment uit zijn nieuwste boek voor te lezen, ditmaal in het Spaans. Het deed de toehoorders reeds verlangen naar de ontknoping van de saga. Als toemaatje speelde Ruiz Zafón nog een stukje zelfgecomponeerde piano, niet zonder vals bescheiden te verkondigen dat we er helemaal niets van mochten verwachten en dat de zaal zou leegstromen bij zijn eerste noot. Mopjes zoals deze deden ons meermaals denken aan de figuur van Sancho Panza. Hij is er alvast in geslaagd om de tweede meest verkochte auteur van Spanje te worden, na de wereldberoemde Cervantes met zijn Don Quijote. Of hij ook de literaire allure van Cervantes zal bereiken, is een vraagstuk dat de toekomst zal uitwijzen. (mr, sv)

BOEK + FILM: The Rum Diary Het wordt Hunter S. Thompson echt niet gegund. Na Terry Gilliams’ (o.a. Monty Python and the Holy Grail, Life of Brian, Time Bandits) twijfelachtige verfilming van Fear and Loathing in Las Vegas, heeft nu ook Thompson’s The Rum Diary het moeten bekopen, ditmaal onder regie van Bruce Robinson. Dat het boek door de band genomen beter is dan de film, hebben we allemaal wel al eens meegemaakt. Toch blijft het jammer wanneer Hollywood nog maar eens een poging doet om literaire klassiekers op het witte doek te toveren (cf. On the road en The Great Gatsby). Hoog tijd dus om nog eens wat waardering te uiten voor het geschreven woord.

Het boek: The Rum Diary (1998, Hunter S. Thompson, 213p.)

Het boek beschrijft een korte periode uit het leven van Paul Kemp, een journalist uit New York die afzakt naar San Juan (Puerto Rico) om er te gaan schrijven voor het grootste Engelstalige tijdschrift The Daily News. Onder leiding van de cynische, paranoïde hoofdredacteur Lotterman schrijft een redactie van waanzinnigen, alcoholverslaafden, pederasten en andere ‘Thompsoniaanse’ weirdos het boeltje

filologica

16/09/12 16:56

c u lt u r a m a BLUR B

daar bijeen. Kemp komt in contact met de gewelddadige, door alcohol en drugs gedreven onderbuik van het snel Westers wordende San Juan. Thompson creëert hiervoor een reeks sterke, zij het moreel twijfelachtige personages als Sala, Segarra, Yeamon, Sanderson en Moberg. Mannen die met haken en ogen aan elkaar hangen, en gedreven worden door de woekerwinsten van San Juan, dan wel overleven op een greintje professionalisme en journalistieke integriteit. Zoals we van Thompson mogen verwachten, wordt er niet gelet op een shotje rum hier en daar (voor, tijdens en na het werk).

Ergens in de wirwar aan onvoorspelbare verhalen en de steeds donker wordende sfeer bij de bijna failliete The Daily News, geraakt Kemp verlekkerd op Chenault, het liefje van collega Yeamon. Vervolgens raakt Kemp betrokken bij enkele dubieuze plannen om naburige, onaangeraakte eilanden om te toveren tot luxe resorts voor dikke Westerlingen. Enfin, er gebeurt veel, en dit op de typische Thompson manier: snel, hard, poëtisch en grauw. Wat The rum diary optekent, is enerzijds het fast paced en broeierige leven van Kemp en consorten op San Juan. Anderzijds wordt het gekenmerkt door het tragische verval van het eenvoudige tropische leven, onder de handen van dikke winstmarges en een oprukkend Westers decadentisme. Dat we niet één hoofdverhaal kunnen reconstrueren, is wat mij betreft typisch en ook wenselijk voor iets van Hunter S. Thompson. De Gonzostijl impliceert een soort (bijna onoverzichtelijke) betrokkenheid van de journalist tegenover zijn object. Ook in The rum diary komt die chaotische inleving sterk terug, voor zowel schrijver als lezer. In stijl, taal en verhaal blijft Thompson tezelfdertijd zowel eenvoudig en eerlijk als chaotisch en incoherent. Dat schijnbaar paradoxale samengaan van crazy

shit en prozaïsche (en levensbeschouwelijke) integriteit is wat Thompson kenmerkt.

De film: The Rum Diary (2011, regie Bruce Robinson, 120 min.)

Van de meesterlijk beschreven chaos en het drinkgelag in Thompsons boek blijft er in de film bitter weinig over.

Kemp (gespeeld door een zwakke Johnny Depp) zweert meermaals alcoholgebruik af, en wordt omgetoverd tot een vrij inspiratieloze en overdreven geëngageerde versie van Thompsons personage. Robisons The rum diary schudt de kaarten wat door elkaar, en tracht de nadruk te leggen op Kemps betrokkenheid bij de eerder vermelde vuile plannetjes om het maagdelijke tropische gebied vol te stouwen met hotels en resorts. Daar komt dan nog eens een plots wel zeer sterk gegroeide verliefdheid voor Chenault bij kijken, die nu niet meer bij Yeamon (want die is zonder meelij geschrapt) maar bij Sanderson hoort. Deze Sanderson wordt overigens nog enigszins overtuigend neergezet door Aaron Eckhardt.

Waar het bij Thompson nog ging om het spel tussen bittere journalistieke ernst, morele integriteit en de door alcoholmisbruik gedreven vergankelijkheid, vertelt Robinson een versie die vis noch vlees is. Als kijker word je niet overtuigd door Kemps engagement in de strijd tegen het decadentisme, noch door zijn passie voor journalistiek. Het wordt je allemaal maar wat opgespeld en samen op een hoop gegooid met een onverklaarbare liefde voor Chenault. De vage plotontwikkelingen zorgen ervoor dat je als kijker nooit echt geïnvesteerd geraakt in het toch wel tragische verhaal van het leven op San Juan. De film probeert eens een liefdesverhaal te zijn, dan weer een aanklacht tegen het establishment, en af en toe eens gek te doen met een handjevol glazen rum (en één van de slechtste drugsscènes in de lijn Thompsonverfilmingen). Terwijl de film nog moet ontdekken waar hij naartoe moet gaan, gaat de broeierige sfeer van Puerto Rico mijns inziens ook bijna volledig verloren. Enkel de cinematografie maakt dat af en toe nog goed. Dat ik misschien meer van de film had genoten mocht ik het boek van Thompson niet gelezen hebben, is ook maar zeer twijfelachtig. Los van de verschillen tussen boek en film, ontbreekt het de film aan spankracht en diep uitgewerkte verhaallijnen. Voor Depps acteerprestaties moet je het ook al niet gaan bekijken. Tot slot kan enkel worden gesteld dat ook deze verfilming wederom het boek geen eer aandoet.

We houden onze hartjes vast voor The Great Gatsby. (avv)

filologica

Dilemma_01.indd 45

Dilemma

45

16/09/12 16:56

c ultura ma noise

Noise Terwijl u zich de voorbije maanden in al te felgekleurde hawaïhemdjes uitgedost hebt, op Hulkiaanse wijze het beest uitgehangen hebt op licht tot zeer ontspoorde bachanalen, of (voor de minder gelukkigen onder u) op oudersbevel noest diende te studeren in een armtierig onverlucht kamertje waar zelfs de gemiddelde Syriër zijn geteisterde neus voor bovengehaald zou hebben (nu komt dan eindelijk deel twee van deze zin, zonder dank), sloot ondergetekende zich naar goede, en ook wel enigszins als asociaal bestempelde, gewoonte met koptelefoon en één harde schijf, vier mp3-spelers, en twee kartonnen dozen vol muzikaal geweld op in eenzaam isolement. De details van dergelijk onverkwikkelijk bachelorbestaan besparen we u gaarne, maar de bondige opsomming van onze grootste vondsten leest u hieronder.

Hier dus. Dé plaat die ons leventje drastisch bijkleurde, hebben we uit de grote stroom van interessante releases niet weten op te vissen, maar zeer te smaken vonden we alvast het ingetogen solodebuut van Angus Stone, alliteratief Broken Brights geheten. Zonder zijn frêle zusje Julia aan zijn zijde breit Angus vlijtig aan sfeervolle geluidstapijten die mooi het midden houden Kurt Vile en de Bruce Springsteen van

Kardemimmit Autio Huvila De meisjes van Kardemimmit noemen zichzelf het Finse antwoord op de Spice Girls. Dat heeft niets te maken met hun outfits maar wel met hun naam, die ‘kardemommeisjes’ betekent.

46

Dilemma

Dilemma_01.indd 46

Nebraska (ah dié, horen we u denken).

Uitstekend voor bij het indommelen rond het kampvuur, vergezeld door het geluid van smeltende marshmallows (sjsjsjsssh, of iets in die aard) en de echo van een wild toeterende zondagsrijder.

Aan de andere zijde van het geluidsspectrum, maar eveneens op onze radar, staat Hot Cakes, de comebackplaat van eertijdse (toch voor heel even) bekende Britten The Darkness. Loden bassen, pompende drums, gierende gitaren en ’s werelds meest herkenbare vocalen sinds Jan Becaus eens ‘Livin’ La Vida Loca’ ten berde bracht onder z’n douche (met danspasjes), maken van Justin Hawkins en co nog steeds de meest foute (glam)rockband aan de oostelijke zijde van het noordelijke halfrond, maar laat dat u vooral niet tegenhouden om luidkeels (verstand op, of liefst onder, nul) mee te brullen met de verzameling catchy nummers, en één zeer vreemde Radiohead-cover, waarmee ze opnieuw op de proppen gekomen zijn.

Eveneens tot oerkreten leide bij veel Beatlemanianen ongetwijfeld het nieuws over John Lennon-liquidator Mark Chapmans verlengde verblijf achter de Engelse tralies. Ergens in het

De vier meisjes bespelen allemaal de kantele, met zijn 2000 lentes het nationale instrument bij uitstek. Dit snaarinstrument kan tussen de 4 en 40 snaren hebben en is verwant met de cister.

Het kwartet, bestaande uit de zusjes Anna en Leeni Wegelius, Maija Pokela en Jutta Rahmel, leerde elkaar kennen op de muziekschool in Espoo. Ze brengen eigen composities, ingebed in de lokale traditie en combineren verschillende zangstijlen. Hun derde cd Autio Huvila toont dat ze maar al te goed weten waar ze mee bezig zijn.

Volgens de meisjes zijn Finnen erg met de liefde bezig, vooral met verloren liefdes. En inderdaad, ‘Muukalainen’ en ‘neidon ikävä’ gaan over de liefde,

rustige Malonne lacht ene M.M. stilletjes in haar vuistje. Daarmee bent u de voorbije maanden echter al genoeg rond de oren geslagen, dus terug naar de orde van de zaken: dat Bloc Party een nieuwwe langspeler uitheeft (en dat die niet zo geweldig blijkt te zijn), las u ongewijfeld al ergens, liever raden we u dus wat anders aan.

De tweede plaat van het lichtjes bekende en schromelijk genegeerde Alberta Cross bijvoorbeeld. Wie al eens een lap lawaai van deze mannen gehoord heeft, weet wel waaraan hij/zij zich mag verwachten, voor de overigen zetten we het graag nog eens op een rijtje: Neil Young, Lynyrd Skynyrd, My Morning Jacket, Oasis, Kings of Leon en dan nog een hele resem ander elektrisch geweld. Een écht gezicht bezitten dezen heren weliswaar nog niet, maar hun creatief geleentjesbuur en de zweemzoete stembanden van Petter Ericson Stakee leveren desalniettemin verschillende mooie tot zelfs ijzersterke momenten op. Te onthouden als u tussen het doorbladeren en plastificeren van uw nieuwe leerboeken eens de tijd vindt voor wat overstuurde decibels. Wij wensen ze u alvast toe. (avdm)

al is die in het eerste nummer gedaan en verlangt het meisje in het tweede nummer naar haar geliefde, die ze maar niet lijkt te vinden. Maar gelukkig kan het ook wat positiever. In ‘ääressä’ hoor je het houtvuur knisperen en in ‘häpeään joutunut tyttö’ vertelt een ‘verloren’ meisje dat de mensen in het dorp hun mening maar voor zichzelf moeten houden.

De hele cd is een leuke mix van ingetogen en opzwepende nummers. De meisjes klinken fantastisch samen en de composities zijn tot in de puntjes afgewerkt. De kanteles klinken nu eens dromerig en ingetogen, dan weer luid en opzwepend. Hun doortocht op Gooik was alvast een groot succes! (jv)

filologica

16/09/12 16:56

c u lt u r a m a n o is e

De zomerfolkfestivalroute Wie zomer zegt, zegt festivals.

Elk muziekgenre heeft een festival dat iedereen kent: Graspop voor heavy metal, Rock Werchter en Pukkelpop voor de meer alledaagse muziek en Dranouter voor folk. Maar naast Dranouter zijn er nog een heleboel folkfestivals, festivals waar niet iedereen met geitenwollensokken en dreadlocks rondloopt. Er lopen tussen de dansers ook een heleboel hippe mensen rond, waarvan uw trouwe dienaar van dienst het beste bewijs is. Ahum. Hier volgt een (korte) inleiding op folkfestivals in Vlaanderen – voor de geïnteresseerden, uiteraard.

Juli In de lente zijn er hier en daar al wat festivalletjes (bv. Labadoux), maar traditioneel wordt de zomer afgetrapt in Vorselaar met Na Fir Bolg en in Gooik met Gooikoorts. Na Fir Bolg is een klein festivalletje, waar de muziek iets Ierser is dan de normale Vlaamse folk –als zoiets al bestaat. De vrijdag is er elk jaar een Boombal De Luxe, waar veel folkies dan ook voor paraat staan. De rest van het weekend spelen er andere folkgroepen (logisch) met hier en daar iemand zoals Raymond van het Groenewoud.

Gooikoorts is meer een luister- dan een dansfestival en heeft dan ook een luistertent waar muzikanten akoestisch spelen en het publiek vriendelijk doch dringend verzocht wordt te zwijgen.

Gooikoorts is ook een van de enige festivals met een instrumentenmarkt en zelfs voor niet-muzikanten is het leuk daar eens rond te lopen.

Later in juli zijn het hoogdagen in Gent tijdens de Gentse Feesten. Toegegeven, het is geen folkfestival, maar het is een festival en er is elke avond minstens één Boombal in het Baudelopark, voorafgegaan door een initiatie. Ideaal voor mensen die er eens van willen proeven zonder er geld voor te moeten neerleggen! Ongeveer hetzelfde moment is er ook Brosella, een tweedaagse in Brussel waar de ene dag gewijd is aan folk en de andere aan jazz. We moeten daar dringend ook eens geraken, want vaak zijn het nog best grote namen.

Ook in Dendermonde valt er af en toe iets te folken, meer bepaald op M’Eire Morough tijdens het laatste weekend

in juli. Dit is een kleinschalig festival, met welgeteld één tent met bijhorend podium. Tussen de optredens door valt er buiten de tent echter heel wat te beleven, want er staan veel kraampjes.

Heel veel kraampjes.

Augustus Het bekendste folkfestival, Dranouter, vindt plaats begin augustus. Dit jaar ging het festival back to basics, met kleinere groepen, minder podia (in plaats daarvan kwam er een botsautokraam bij) en een lagere inkomprijs.

Het heeft gebaat, want het festival was succesvoller dan vorig jaar, met grotere groepen. Hoogtepunt van het weekend dit jaar was Bart Peeters –en wij waren erbij. Voor wie van plan is volgend jaar aanwezig te zijn: neem rubberlaarzen mee. Ook als het niet regent of recent geregend heeft, neem ze mee. I know I will. Voor degene die meer in eten dan muziek geïnteresseerd is: de eetkraampjes hier kunnen bijna tippen aan die op Werchter. En voor degene die meer geïnteresseerd is in mensen bestuderen dan in muziek: dit jaar zag ik the one and only Jack Sparrow (er is fotografisch bewijs) en zagen we Wally even –helaas was die weer verdwenen voor ik mijn fotografisch bewijs kon vastleggen.

Half augustus heb je nog Folkfestival Ham, Folkin’ Ro en Deerlycke Folkfestival. Naar Folkfestival Ham zijn we nog niet geweest, Folkin’Ro (in Sint-Genesius-Rode) vond twee jaar geleden plaats in een schuur met tussendoor wannabecomedy optredens, maar was wel eens tof. En gratis. En Deerlycke (in Deerlijk, maar dat had u vast geraden) was gene

vette. Maar dat hangt natuurlijk van jaar tot jaar en van affiche tot affiche af.

Deerlycke heeft –voor de jonge ouders onder jullie –wel een kinderhoek.

Hierna komt ons jaarlijkse hoogtepunt: Boombalfestival, in Lovendegem. Elk jaar voelt het weer alsof we thuiskomen, het is dan ook het eerste festival waar ondergetekende ooit naartoe ging. En blijf teruggaan. Elk jaar staat dit festival helaas meer in het teken van veel geld verdienen, waardoor de affiche voor het folkgedeelte niet veel grote namen bevatte. Op het terrein staan vier tenten: twee danstempels (the place to be voor de folkies –maar dat had u waarschijnlijk ook al geraden), een eettent en een clubtent, waar de grotere namen spelen (zoals Bart Peeters, twee jaar geleden).

September Wie dacht dat het daarmee gedaan was, heeft het goed mis. In september zijn er nog een maar folkfestival(letje)s, om de periode tussen de zomer en het nieuwe seizoen te overbruggen. Geen van die festivals hebben ooit al mogen genieten van onze aanwezigheid, maar wie weet wel van de uwe. Het zijn: Celtic Night in Geluwe, Zilleghem Folk in Brugge en Schots Weekend in Alden Biezen.

Voor meer info over deze folkfestivals (en andere), check www.folkfestivals. be. Voor wie niet kan wachten tot april 2013 om te folken is er op 29 september het eerste Boombal van het seizoen in Gent (in De Centrale, meer info: www.boombal.be). We zie jullie daar dan! (cv) filologica

Dilemma_01.indd 47

Dilemma

47

16/09/12 16:56

c ultura ma noise

The Tallest Man on Earth There’s No Leaving Now Exact twee jaar geleden, toen Pukkelpop nog nooit door een dodelijke storm geteisterd was, is ondergetekende smoorverliefd geworden op Kristian Matsson. The Tallest Man on Earth – een Zweed die in werkelijkheid vrij klein van gestalte is – had een gevoelige snaar geraakt, en sindsdien ontketent zijn muziek bij elke luisterbeurt het soort melancholische geluk waarvan je weet dat je het moet koesteren. Het is bijna gênant om dergelijke bekentenissen af te leggen aan het begin van een recensie, maar het bewijst hoezeer ik had uitgekeken naar meer.

Waar debuutplaat The Shallow Grave betovert vanwege zijn mistroostige eenvoud, gaat opvolger The Wild Hunt verder op dat elan. There’s No Leaving Now gooit het over een andere boeg. Kristian Matsson is niet langer de in depressie verzonken, getormenteerde artiest. Net zoals op Sometimes the Blues is Just a Passing Bird, de EP die The Wild Hunt aan zijn laatste album bindt, lijkt hij de gelukzaligheid zelve, aan de zijde van zijn eega Amanda Bergman.

There’s No Leaving Now draait immers om volwassen worden, om het besef dat je geluk niet op kan en je eindelijk niet meer kan weglopen van alles wat je bereikt.

Evenmin van de mensen die je liefhebt.

Zulke sentimenten leveren natuurlijk een heel contrasterende plaat op. Ineens geldt een nummer als ‘Kids on the Run’, dat in 2010 The Wild Hunt nog mocht afsluiten, niet meer. In ruil daarvoor krijgen we het nostalgische en mysterieuze ‘1904’, vooruitgeschoven als eerste single, en het nodeloos teerhartige slotsalvo ‘On Every Page’. ‘Bright Lanterns’ toont zichzelf als zoveelste bewijs dat de vergelijking met Dylan niet minder dan terecht is. In de titelsong herkennen we dan weer een pianoakkoord dat verdacht veel op ‘Brothers in Arms’ van Dire Straits lijkt. Matsson weet waar de boter te halen.

Deze prachtig gecomponeerde euforie staat echter niet garant voor een plaat die zijn voorgangers overtreft. Ooit al gehoord

48

Dilemma

Dilemma_01.indd 48

van het gezegde dat je de meest beklijvende ideeën enkel op papier kan zetten wanneer je compleet in de put zit? There’s No Leaving Now bevat een veelvoud aan bloedmooie songs, die geen van alle de monumentale kracht van ‘Where Do My Bluebird Fly’ of ‘The Gardener’ tentoonspreiden. Ook de gretigheid van ‘The King of Spain’ wordt her en der gemist, en de ontmoedigde schoonheid van een paradoxaal nummer als ‘Love is All’ is al helemaal nergens de bekennen.

Op onze honger blijven we echter niet zitten, een dergelijke uitspraak zou het album ontsieren. Laat het ons erop houden dat The Tallest Man on Earth op zijn sterkst is wanneer hij op de vlucht is voor zichzelf, in plaats van wanneer hij in tevredenheid baadt. Dat klinkt wellicht behoorlijk sadistisch. Of misschien gewoonweg nog te groen achter onze oren, in ieder geval om een voldaan artiest te bewonderen. Feit is dat Matsson aan een nieuw hoofdstuk begonnen is, en hij zijn onzekerheden laat sluimeren tot een volgend album. Tot het zover is, bestel ik graag een ticket voor zijn concert in de AB eind oktober. De kans is namelijk groot dat hij, zoals altijd, live nog overtuigender de harten roert dan op plaat. (sv)

Dinosaur Jr I Bet on Sky Hoedje af voor de springlevende fossielen van Dinosaur Jr. Sinds ze in 2007 weer de handen in mekaar sloegen met het weergaloze Where You Been leverde dit instant herkenbare trio enkel hoogstaande nummers en dito platen af, en zo ook met deze I Bet on Sky. Wie gitaarsolo’s des duivels vindt, en niet omheen het (toegegeven) zeurderige nasale stemgeluid van frontman en slacker tot in het graf J. Mascis heen kan, zal er ongetwijfeld niet wild van worden, maar onze versterker giert nu al enige weken mee met het melodieuze rifffestijn (wij dagen u uit om nog meer ‘f-en’ aan mekaar te breien) dat de heren dinosauriërs alweer georganiseerd hebben. Net zoals ze dat vanaf 1985 al deden met een resem klassieke (althans in sommige huiskamer) langspelers, leunen Mascis en adjudant Lou Barlow (tevens bezieler van lo-fi-helden Sebadoh) wederom zeer hard aan tegen het geluid van Neil Young ten tijde van ‘Like a Hurricane’, maar dan wel gemaakt op maat van groezelige studencafés en promiscue achterbuurten.

Begrijp ons niet verkeerd: Dinosaur Jr. verdient ons inziens zeer zeker een ereplaats op menig vaderlands festival (waar ze om de zoveel jaar ook wel eens komen aanwaaien, versterkers in de traditie van Spinal Tap op 11), maar zijn door hun karakteristieke geluid net wat te veel acquired taste om door het grote publiek gesmaakt te worden. Ons zal het echter worst wezen, want wij hebben er met I Bet on Sky alweer een uitstekend plaatje bij. (avdm)

filologica

16/09/12 16:56

c u lt u r a m a n o is e

Sigur Rós Rivierenhof Ik geef toe, ik had Dame Fortuna aan mijn kant toen ik die bewuste meimorgen probeerde om tickets te bemachtigen voor wat ongetwijfeld het concert van het jaar zou worden. Het concert was in amper tien minuten uitverkocht en er werd gemord op de site van het Rivierenhof over de gebrekkige organisatie.

Er bestaat natuurlijk geen betere plek om Sigur Rós te laten spelen. Het theater ademt magie uit, is klein, knus en omgeven door bomen. Het publiek staat al met grote ogen te wachten op wat gaat komen, waardoor het voorprogramma, verzorgd door het Britse duo Nic Void afloopt voor we er erg in hebben. Een probleem vinden we dat

niet, we zijn immers maar voor één ding gekomen.

Wanneer de groep het podium opstapt, valt het publiek stil en dat zal zo blijven tot na het laatste nummer. Het concert wordt er één van klassiekers.

Buiten ‘Ekki Múkk’ en ‘Varúð’ worden er geen nummers uit Valtari gespeeld en uit het in mijn ogen geweldige Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust haalt enkel ‘Festival’ de setlist. Maar wat een setlist is het. Nummers als ‘Ný Batterí’, ‘Hoppípolla’ en ‘Olsen Olsen’ doen ons bijna vergeten dat we nog op aarde zijn. Kleine technische mankementen zorgen er echter voor dat we altijd terug met de voetjes op de grond komen. Jónsi verontschuldigt zich met

een nauwelijks hoorbaar “Sorry about the mess”, maar met zo’n concert op je palmares moet er niets vergeven worden. Afsluiters ‘Vaka (untitled 1)’ en ‘Popplagið (untitled 8)’ doen ons huilen en huiveren.

Wanneer we terug naar de auto wandelen, weten we het wel zeker. We zijn getuige geweest van een magisch moment. En dat voelt dagen later nog steeds geweldig. (jv)

Advertentie

filologica

Dilemma_01.indd 49

Dilemma

49

16/09/12 16:56

c ultura ma noise

Bestofte platenhoezen Bob Dylan: vijf onbekendere pareltjes

Nog niet zo heel lang geleden was Bob Dylan te gast in het Witte Huis om uit de handen van president Obama zelve de Medal of Freedom te ontvangen, de hoogste onderscheiding die Amerika kan uitreiken aan haar burgers. Een halve eeuw na de turbulente jaren zestig, waarin hij – dik tegen zijn zin – werd bestempeld tot de spreekbuis van zijn generatie, kreeg Robert Zimmerman officiële erkenning voor zijn invloed op de toenmalige burgerrechtenbeweging en zijn bijdrage aan de populaire muziek in het algemeen. Een bijdrage die niemand zou durven minimaliseren en toch: drop de naam Dylan en kijk eens hoeveel mensen pakweg een handvol albumtitels kunnen opnoemen die niet uit deze periode stammen. Voeg daarbij nog eens dat de grootmeester aller songschrijvers zopas nog maar zijn nieuwe telg genaamd ‘Tempest’ op de wereld los liet en we hebben reden genoeg om eens terug te blikken op een in alle betekenissen van het woord indrukwekkend oeuvre.

Maar om nu zomaar onvoorbereid in het voorlopige nalatenschap van His Bobness te duiken? Risky, want de man heeft ook bagger gemaakt waarvoor een zelfs een eliteploeg van De Nul zou terugdeinzen. Bespaar u daarom de moeite en geniet van deze vijfdelige, geheel subjectieve selectie uit de voor de doorsnee fan minder bekende Dylanplaten, die ook écht de moeite zijn naast alom be-

50

Dilemma

Dilemma_01.indd 50

jubelde meesterwerken als Desire, persoonlijk favoriet Blood on the tracks en de klassiekers van uit dat fameuze tijdperk van Freewheelin’ tot Blonde on Blonde. Voor de nieuwsgierigen: Nashville Skyline, Planet Waves en The Basement Tapes vielen net uit de boot.

Bob Dylan (1962) Laten we maar chronologisch te werk gaan en waar in dat geval beter te beginnen dan bij de zelfgetitelde debuutplaat uit 1962, het vergeten juweeltje dat de doorbraakplaat Freewheelin’ voorafgaat.

Als negentienjarige liet Robert Zimmerman de universiteit van Minneapolis achter zich en trok naar The Big Apple om zichzelf in navolging van zijn grote idool Woody Guthrie te bewijzen als singersongwriter onder het u inmiddels wel bekende pseudoniem. Zijn adoratie voor de protestzanger uitte zich niet alleen in regelmatige bezoeken aan ’s mans ziekbed (’de ziekte van Huntington zou hem enkele jaren later trouwens fataal worden): de intonatie van Dylans jeugdige, rauwe stem en de karakteristieke

filologica

16/09/12 16:56

c u lt u r a m a n o is e

folkcomposities kunnen amper verbergen vanwaar Bob de mosterd haalde voor zijn debuut - niet dat er veel aan de twijfel wordt overgelaten met een openhartige hommage als ‘Song To Woody’. Op ‘Talkin’ New York’ na bestaat het album verder volledig uit traditionals, die Bob indertijd speelde in clubs en koffiesalons: met enkel met gitaar, zang en mondharmonica zette hij op veelbelovende manier tijdloze klassiekers uit de folk- en blueswereld naar eigen hand. Hoogtepunten zijn de gepijnigde, ongepolijste slideguitarblues van ‘In My Time Of Dyin’’ (volgens de legende trouwens gespeeld met de lippenstifthouder van zijn toenmalige vriendin), het smekende ‘Baby Let Me Follow You Down’ en een beklijvende versie van ‘House Of The Rising Sun’. Bawb op zijn puurst, eenvoudigst en eerlijkst: verder dan ‘Bob Dylan’ moet u niet zoeken.

Like? Luister ook het eerste deel van Bootlegs Series 1-3, of toch zeker naar House Carpenter, Worried Blues en Let Me Die In My Footsteps. Of –uiteraard –Freewheelin en The Times They Are A-changin.

New Morning (1970) Aangezien de meesten onder u wel weten hoe het verhaal na het wereldwijde succes van Freewheelin’ verder gaat (zo niet: met protestsongs het boegbeeld van een generatie in oproer worden, een dikke middenvinger opsteken naar de folkies door elektrisch te gaan, om na drie briljante albums en een bijna fatale motorcrash naar buiten te komen met twee countryplaten en de andere middenvinger in de lucht), schakelen we meteen over naar het begin van de jaren zeventig. Amper vier maanden ervoor had Dylan al het controversiële (maar heus niet zo slechte) Self Portrait uitgebracht, maar met het herkenbaardere New Morning herwon de singer-songwriter menig fan en criticus. Al bij al is New Morning eigenlijk slechts een rustige, bijzonder stijlvolle popfolkplaat uit de betere middenklasse, maar het zijn de individuele songs die dit album echt de moeite waard maken: de speelse liefdesliedjes ‘If Not For You’ of ‘Winterlude’ en het prachtige ‘Sign on the Window’, waarin hoofdrollen zijn weggelegd voor zorgvuldige pianotoetsen en Dylans krakende, nasale stem - terug van weggeweest na zijn countrycroon op Nashville Skyline. Maar vooral het zweverige ‘The Man in Me’ spant de kroon en als dit geen beeld oproept van een trippende Dude, vliegend over nachtelijk L.A., heeft u

met The Big Lebowski een serieus stukje cultcinema gemist.

Like? Probeer Self Portrait en oordeel zelf: ‘Belle Isle’, ‘The Mighty Quinn’ en de cover ‘It Hurts Me Too’ zijn best te pruimen, maar wat Dylan doet met zijn eigen ‘Like a Rolling Stone’, doet nog het meeste denken aan de recente restoratie van het Jesusfresco in het Spaanse Borja.

Slow Train Coming (1979) Dylanfans die moord en brand schreeuwen als de man een onverwachte stijlsprong maakt: het is van alle tijden, zelfs nog een paar jaar geleden toen hij een –excusez le mot – fucking kerstplaat uitbracht. Een gelijkaardige commotie hadden we in 1979, toen werd vernomen dat Bawb, indertijd in één van zijn commercieel meer succesvolle periodes met het nazinderen van de superhits ‘Tangled up in Blue’ en ‘Hurricane’ (respectievelijk uit Blood On The Tracks en Desire), een gospelplaat zou opnemen. En niet zomaar een gospelplaat: als herboren christen naar eigen zeggen had hij onmiskenbaar de aanwezigheid van de Heer gevoeld in zijn hotelkamer in Tucson - zou hij het komende jaar de Lawd gaan praisen via zijn muziek.

Als de sologitaar op Slow Train Coming u van tijd wel erg veel aan die in pakweg Brothers in Arms doet denken, is dat geen toeval: voor dit album wist Dylan niemand minder dan Mark Knopfler te strikken, en vooral op de krachtige ballads ‘I Believe In You’ en ‘Slow Train’ levert de Dire Straits-voorman de ijzersterke bijdrage die we van hem verwachtten.

Teksten als “The strongest wall will crumble and fall to a mighty God” uit ‘When He returns’ mogen het album af en toe overdreven devoot en zwaarmoedig laten lijken, maar door de stijlvolle productie (hier en daar wel al eens te enthousiast met echo en galm), subtiele achtergrondzangen en sobere instrumentatie (waarboven Knopflers langzame bends perfect tot hun recht komen) wordt dit simpelweg gepassioneerde, bezielde en aangrijpende muziek waarvan nihilistische atheïsten evenveel kunnen van genieten als creationistische Bijbelfreaks.

Like? Dan bent u misschien ook te vinden voor Shot of Love of de nogal bombastische uitschuiver Saved, die samen met bovenstaande plaat de zogeheten ‘Bornagain Christian’ trilogie vormen. Slow

Train coming blijft by far de beste plaat van de drie, maar dat wil niet zeggen dat u ‘Lenny Bruce’ en vooral ‘Every Grain Of Sand’ (check –hier zijn we weer –ook de versie op Bootlegs Volume 3!) ook geen kans moet geven.

Oh mercy (1989) We schrijven 1989, het einde van wellicht Dylans zwakste decennium op artistiek vlak: de man vertoefde het gros van de eighties in een neerwaartse creatieve spiraal en veel muziek uit deze periode kan zonder veel nadenken onder inspiratieloos vulmateriaal worden geclassificeerd.

Hier en daar een paar sterke nummers, maar het zou tot Oh mercy duren om deze trieste tendens te doorbreken.

Veel teksten en ideeën voor het nieuwe album lagen nog opgeborgen in de kast, toen Bono ze tijdens een vriendschappelijk bezoek te huize Zimmerman als één van de eersten onder ogen kreeg. De U2-frontman bleek diep onder de indruk en pushte Dylan deze nummers op te nemen, en wel met Daniel Lanois, de topproducer die ook uitstekend werk had geleverd voor onder andere zijn eigen The Joshua Tree –en zo geschiedde. De opnames kostten volgens beide partijen bloed, zweet en tranen, maar de plaat werd een droomcomeback voor een grootheid die al jaren tevergeefs trachtte uit zijn eigen schaduw te treden. Centraal staan de spirituele ballad ‘Ring them bells’, maar ook de cynische opener ‘Political World’ (“We live in a political world/wisdom is thrown into jail/it rots in a cell, is misguided as hell/leaving no one to pick up a trail”).

Er zijn ook zwakkere schakels: ‘Where Teardrops Fall’ is net stroperig genoeg om een diabetespatiënt een acute aanval te bezorgen, maar binnen een subliem album dat bovendien het tijdloze ‘Man in the long black coat’ bevat (luister als u dan toch bezig bent ook direct naar de bijzonder fijne Mark Lanegan-cover) is dat maar een schoonheidsfoutje.

Like? Jammer, qua sound is dit een vrij uniek Dylan-album, waarvan opvolger Under The Red Skymaar een zielig afkooksel van is.

Modern Times (2006) Eigenlijk had hier even goed Love and Theft of Together Through Life kunnen staan: sinds Dylan zich met Time Out Of Mind uit 1997 een nieuwe muzikale identiteit aanmat, heeft hij zich naast Leonard filologica

Dilemma_01.indd 51

Dilemma

51

16/09/12 16:56

c ultura ma noise

reutel, die zich perfect leent voor afsluiter ‘Ain’t Talkin’’, misschien wel het beste nummer van de plaat. Modern Times mag dan geen klassieker met eeuwige magie zijn zoals pakweg Bringin’ It All Back Home, maar wel oerdegelijk, beklijvend vakmanschap dat nog steeds met kop en schouder uitsteekt in het muzieklandschap.

Cohen geprofileerd als een toonbeeld van waardig ouder worden. Maar binnen deze zoveelste ‘periode’, waarin groovy rootsrock en de sfeer van krakende laatavondradio uit vervlogen tijden centraal staan, is het goud misschien toch weggelegd voor ‘Modern Times’, als het album met het hoogste aantal individuele topnummers.

‘Thunder On The Mountain’ en ‘Rollin’ And Thumblin’’ tonen meteen waaraan u zich mag verwachten: niets grensverleggends of origineels, wel onstuimige, stomende shuffleblues waarbij het spelplezier er bij alle muzikanten van af spat. Dergelijke rockers worden afgewisseld met zeemzoete ballads als ‘Beyond The Horizon’ of naïeve liefdesliedjes als ‘Netty Moore’, maar er mogen van tijd tot tijd ook bittere maar actueel relevante woorden vallen met het messcherpe

‘Workingman’s Blues # 2’, met openingsregels “There’s an evenin’ haze settlin’ over the town /Starlight by the edge of the creek/The buyin’ power of the proletariat’s gone down/Money’s gettin’ shallow and weak”). Dylan zelf klonk zelden zo joviaal en levenslustig (luister maar naar het aanstekelijke ‘The Levee’s Gonna Break’), maar hij kan ook nog altijd moeiteloos ontroeren met zijn nasale oudemannen-

Like? Dan zal u sowieso ook wel houden van de andere bovenstaande platen, maar als dat jaren 30-40-50 sfeertje u wel bevalt, zal ook Bob Dylans Theme Time Radio Hour, waarin hij vergeten schatten uit de americana opdelft, spek voor uw bek zijn. “In de hemel is geen Dylan, daarom draaien we hem hier” luidden de wijze woorden van Jan De Smet: nu is het aan u. (gw)

The Expendables 2 Granieten nekspieren, aderen die op springen staan, hilarische oneliners en – uiteraard – zinderende actie. Een affiche met Sylvester Stallone, Bruce Willis, Arnold Schwarzenegger, Dolph Lundgren en Jean-Claude Van Damme doet natuurlijk niets anders vermoeden. Net als zijn voorganger is deze The Expendables 2 een soort eerbetoon aan oude actiehelden en hun genre. De verwachtingen liggen dan ook hoog en zijn tegelijk duidelijk afgebakend. Aan het einde van de rit stelt deze rollercoaster niet teleur, integendeel: it delivers.

Omdat het verhaal in een film nu eenmaal niet onbesproken kan blijven: Barney (Stallone) en zijn mannen worden door CIA-agent Church (Willis) op pad gestuurd om een vreemd pakje in een nog vreemder Oostblokland te bemachtigen. Zoek vooral geen diepere betekenis.

Op een knallende beginscène na is het eerste halfuur opvallend kalm; een actieminnende zaal zit ook niet meteen te wachten op een sentimentele begrafenisscène of ontroerende monologen. Veel traantjes hadden wij alleszins niet weg te pinken. Het melige gedoe blijft gelukkig beperkt en biedt misschien net het juiste tegengewicht voor wat later komt.

De missie van the Expendables blijkt

52

Dilemma

Dilemma_01.indd 52

gaandeweg geen gezondheidswandeling, al zeker niet wanneer bad guy Vilain (onze eigenste Van Damme) zijn intrede maakt. Het is eigenlijk vanaf dan en met name na zijn gracieuze karatetrap dat de rollercoaster die deze film is, pas echt aan het denderen gaat.

Soms drijven ze het zover, dat het iets weg heeft van een parodie. Let bijvoorbeeld op de manier waarop Schwarzenegger aan het eind van de film in zijn auto stapt. Of hoe Chuck Norris (72 intussen) met een meesterlijke western tune ingewijd wordt. Verwijzingen van onze helden naar hun carrière zijn ook nooit veraf (“I’m back!” –dixit Arnold, sigaar

inclusief). Heel de prent is trouwens doorspekt met dit soort hilarische oneliners die de zaal doet bulderen van het lachen (“Rest in pieces!”). Dan is er nog het memorabele slot, een ware titanenclash tussen Stallone en Van Damme, genre-iconen bij uitstek. De vonken spatten er letterlijk vanaf in wat zowat hét meesterduel der actiefilms moet zijn.

Schraap uw testosteron bijeen, verwacht niet al te veel diepzinnigs en krijg er een kleine twee uur kletterend entertainment voor terug. Niet voor iedereen weggelegd uiteraard. (ddw)

filologica

16/09/12 16:56

c u lt u r a m a p e l l ic u l e

7 días en La Habana Dat Cuba één van de spannendste exotisch getinte bestemmingen ter wereld vormt, hoeven wij u vast niet te vertellen. De rum, de sigaren, het bruisende nachtleven… Het spreekt allemaal bijzonder tot de verbeelding. Toch slagen zeven regisseurs erin om dit heerlijke onderwerp vrij banaal en inhoudsloos te portretteren. Wat een magnifiek spektakel beloofde te worden, verandert in een clichématige reclamespot.

De opzet was nochtans evenzeer vernieuwend. Zeven verschillende regisseur kregen de opdracht een kortfilm te produceren, waarin ze elk hun impressie van de Cubaanse metropool tentoonstellen.

Wat een film boordevol frappante details had moeten opleveren, levert zijn boodschap niet in. Integendeel, de kijker krijgt het gevoel dat de cineasten in kwestie de verhaaltjes snel uit hun geheugen opgedist en ingeblikt hebben, zonder met de mogelijkheden te spelen.

stemde Maagd Maria op bezoek gekregen in haar droom. De heilige klaagde vol weemoed, omdat het immers al heel lang geleden was dat er nog eens een feest ter ere van haar georganiseerd werd. Daags nadien wordt de hele wijk opgetrommeld om daar dringend eens verandering in te brengen. Terwijl de ene op zoek gaat naar de perfecte tint verf, metst de ander een klein fonteintje in elkaar. Dit banale feestgedruis eindigt in één groots,

samenhorig gebedsmoment, waarin toch opnieuw de schoonheid van Cuba naar voren komt. Elke inwoner van dit kleine eiland mag dan op zijn achterhoofd gevallen zijn, de cultuur kent zeker zijn charmes, en het nachtleven nog meer.

Wie het er oneens mee is, mag nu een glas rum achteroverslaan. Bruine rum, dat spreekt voor zich. (sv)

Neem nu het regiedebuut van Hollywoodacteur Benicio Del Toro, dat verhaalt over een stereotype Amerikaanse yankee (met bijbehorende pet, om het cliché compleet te maken) die zijn acteerdromen wil waarmaken in het opwindende nachtleven van Havana, maar al snel oog in oog komt te staan met de beperkingen van zijn talenknobbel - en dus ook van zijn versierpogingen. In een dergelijk verhaal kan je perfect de sfeer opsnuiven van grootstedelijk Cuba, met al de verleidingen vandien, maar verder dan een fletse karakterschets drijft Del Toro zijn verhaal niet. Een gemiste kans en een flauwe openingsdans in een nog steeds veelbelovende film.

Onze verwachtingen brokkelden verhaaltje na verhaaltje verder af. Zelfs de liefdeshistorie waar Daniel Brühl nogmaals zijn beste Spaans bovenhaalt, kent amper diepgang. En er is meer. Wat dacht u van een ritueel exorcisme ten gevolge van een eenmalige lesbische ervaring?

In Filologica zou het alvast niet pakken.

Persoonlijk trokken wij nog het meest onze wenkbrauwen op bij het filmpje van en met Elia Suleiman, waar we een oude man slechts zien rondzwerven in de schaduw van de grootstad, zijn eigen eenzaamheid ontvluchtend. Op dat moment leek onze verveling geen grenzen te kennen.

Eindigen doet 7 días en La Habana met de waanbeelden van een vrouwelijke dorpsidioot. Overnacht had ze een ontfilologica

Dilemma_01.indd 53

Dilemma

53

16/09/12 16:56

c ultura ma p e l l ic ul e

On The Road Onlangs – nu ja, ondertussen al een drietal maanden geleden – stonden alle tijdschriften en dagbladen vol met interviews over en recensies van On The Road. Cultuurbewust als ik ben – en omdat het blijkbaar een must read is – kocht ik het boek van Jack Kerouac en begon er vol goeie moed in. Ik kan alleen maar zeggen: chapeau aan de mensen die het hebben uitgelezen, want ik vond het niet gemakkelijk en ben dan ook gestrand op pagina 85. Omdat het boek niet lukte, besloot ik dan maar naar de film, geregisseerd door Walter Salles, te gaan kijken. Een film die de hemel wordt in geprezen door zowel Humo als De Standaard, kan niet slecht zijn, dacht ik bij mezelf. En inderdaad, ik werd zeker niet teleurgesteld!

Het verhaal, dat kan je wel raden, speelt zich grotendeels on the road af. Sal Paradise (het alter ego van Kerouac, gespeeld door Sam Riley) woont in New York City en wordt daar geïntroduceerd in kunstenaarskringen.

Hij ontmoet er Dean Moriarty (Garrett Hedlund) en meteen klikt het tussen de twee. Dean vertrekt vervolgens naar Denver en Sal, de goeie vriend die hij is, raapt zijn moed bijeen om ook daarheen te trekken. Hij doorkruist de Verenigde Staten van Amerika een paar keer, al dan niet met Dean, en belandt zelfs eens in Mexico City –waar zich overigens een kantelmoment afspeelt tussen de twee hoofdpersonages.

Centraal in het verhaal staat aldus de vriendschap tussen Dean en Sal. Het is een boeiend gegeven om te bestuderen, zeker omdat Sal duidelijk opkijkt naar zijn vriend en in hem een rolmodel ziet –hoewel Dean helemaal geen rolmodel-materiaal is. Dean heeft zelf ook veel aan Sal, maar in Mexico City (opgelet: spoiler alert!) kiest Dean waar voor zijn geld en laat hij Sal in de steek. Die laatste is door alle opgedane ervaringen niet meer de bedeesde, onderdanige jongen/man die hij was aan het begin van zijn avontuur. Wanneer hij Dean uiteindelijk terugziet in New York, zou je kunnen zeggen dat de rollen zijn omgedraaid: Sal is een zelfverzekerde man geworden, terwijl

54

Dilemma

Dilemma_01.indd 54

het met Dean van kwaad naar erger lijkt te gaan.

Kerouac is een van de hoofdfiguren uit the beat generation, een Amerikaanse literaire stroming uit de jaren ‘50. Typisch voor die generatie is het volop experimenteren met zowat alles: seksualiteit, drugs, religie en existentiële crises. De gemiddelde puber of adolescent herkent zich hier wel in, in deze verzameling deelelementen van het grotere Wie ben ik?-vraagstuk. Sal ontwikkelt zich duidelijk doorheen het verhaal, en daarvoor is die vriendschap zo belangrijk. Zonder Dean, de trigger om zelf van het leven on the raod te proeven, zou hij nog steeds in zijn kamertje bij zijn moeder thuis in New York zitten en proberen een fantastische roman te schrijven, die meer dan een halve eeuw na datum een veelbesproken verfilming zou opleveren.

Het experimenteren met seksualiteit is, zoals gezegd, een typische eigenschap van the beat generation. Logisch, gezien de ontdekking van je eigen seksualiteit een centraal gegeven van elke zelfontplooiing is. Dat element uit zich in de film door een aantal vrij expliciete scènes –hoewel niet explicieter dan die in de doorsnee HBO-productie.

Sal en de andere mannen uit hun kring staan vaker dan hen lief is awkward te luisteren wanneer Dean weer eens

van bil gaat, al dan niet met Marylou (zijn minnares, gespeeld door Kristen Stewart) of Camille (de moeder van zijn kinderen, gespeeld door Kirsten Dunst).

Dean blijkt een onrustige ziel die niet op één plaats kan blijven, waardoor hij verschillende relaties verpest.

Zelfs mocht het verhaal je niets interesseren, is het toch de moeite om de film te zien. Doordat verschillende Amerikaanse staten de revue passeren, zie je ook heel diverse landschappen.

Die zijn fantastisch mooi in beeld gebracht, op zo’n manier dat de kleuren bijna van het scherm druipen en je jezelf on the road waant bij hen in de auto. Ook de acteerprestaties mogen er zijn –zelfs die van Kristen Stewart, wier gelaatsuitdrukkingen in bepaalde internetkringen het mikpunt van spot zijn wegens (quasi) onbestaande.

Al bij al is deze film, net zoals het boek, iets wat je moet gezien (gelezen) hebben. De film is natuurlijk wel makkelijker verteerbaar dan het boek, waardoor je als cultuurminnende taal- en letterkundestudent werkelijk geen excuus meer hebt om hem niet te zien. (cv)

filologica

16/09/12 16:56

c u lt u r a m a p e l l ic u l e

Duel In vijf edities testen beide scriptoren elkaars culturele baggage. Beginnen deden ze met het keuren van elkaars favoriete film.

Scriptor 1 bekeek Lost in Translation Bekend, bekroond, van de hand van een regisseuse die er wereldfaam mee maakte en met Bill Murray en Scarlett Johansson in de hoofdrol: er zijn voldoende redenen waarom je Lost in Translation in die negen jaar sinds zijn verschijnen toch al eens móét aanschouwd hebben, en toch heb ik het aan mijn collega (sv) en deze rubriek te danken dat ik ‘em voor het eerst zag. Op een notoire dag in augustus zeeg ik aldus neer voor de buis voor een eerste kennismaking met de film en tegelijkertijd voor een ongeoorloofd lange studeerpauze van 102 minuten. Enerzijds met mijn volle vertrouwen in Sarahs goede smaak en in wat ik nog meer aan moois over de film had gehoord; anderzijds wel een tikje sceptisch door de herinnering aan die geflopte andere prent van Sofia Coppola, Marie Antoinette –dat moet gezegd.

Bob (Bill Murray) en Charlotte (Scarlett Johansson), twee Amerikanen, leren elkaar ’s nachts kennen in de bar van het hotel in Tokio waarin ze allebei verblijven. Hij is een beroemde acteur in zijn midlifecrisis, zij is jong en aleatoir op zoek naar haar toekomst. Hoewel er in eerste instantie schijnbaar niets is wat hen aan elkaar bindt, ontwikkelt zich tussen Bob en Charlotte een bijzondere vriendschap. Allebei voelen ze zich verdwaald (jawel, lost) in de manie van Japan. Ze delen het onbegrip voor de wereld waarin ze tegen hun wil om (en niet zonder een jetlag) geland zijn, het onbegrip voor de cultuur van die wereld waarvoor geen Amerikaanse vertaling (inderdaad, translation) denkbaar is.

Twintig jaar leeftijdsverschil staat uiteindelijk niet in de weg dat hun vriendschap na enkele dagen zelfs evolueert in een platonische, onmogelijke, maar tergend realistische liefde.

De cursus die ik eigenlijk moest studeren bleef aanvankelijk verwijtend en vervaarlijk lijvig in mijn gezichtsveld zweven,

maar zodra de spanning in Lost in Translation zich opbouwde –kanttekening: het verhaal is allesbehalve spannend, maar de spanning tussen Murray en Johansson is wél te snijden –verdwenen Beets en Multatuli finaal uit mijn gedachten.

De film, het verhaal, hoe minimalistisch ook, wist mijn aandacht te grijpen. De traagheid en de eenvoud van de vertelling brengen een aangename afwisseling met de chaos van de gemiddelde andere Amerikaanse productie en doen enigszins Europees aan. Of de groteske voorstelling van Japan realistisch is, is een andere vraag, maar de karikatuur wordt in dit geval gerechtvaardigd door de plot, dus wat mij betreft, kán het.

Wat ik echter helemaal mis in het verhaal, is iets wat langer blijft hangen.

Wat ik hoop te vinden in een boek of een film, is een nieuw inzicht; een nieuwe kleur roze of zwart die maakt dat ik de wereld enkele dagen door een andere kleurenfilter zie. Dat hoeft zeker geen classicistische moraal te zijn, het kan ook een intens vrolijke of intrieste scène zijn die enige tijd op me blijft wegen. De sterkte van Lost in Translation –het minimalisme – is daarmee tegelijk ook de zwakte van de film, want het trage kabbelen van het verhaal siert de productie weliswaar, maar maakt de opzet tegelijk te lauw om bovenaan het lijstje van mijn favoriete films te eindigen.

Is mijn collega dus geslaagd? Uiteraard.

Ik deed een verrassende en aangename ontdekking én in een scène in de film hoorde ik een onmiskenbaar en wondermooi streepje Air. Dat verdient een vol punt.

Scriptor 2 bekeek The Edukators Allereerst: een applausje voor de filmsmaak van mijn lieftallige collega, (ej). Bij het ontstaan van deze rubriek had ik de eer haar te vragen wat haar favoriete film was. Op haar typisch schuchter lachende

toontje antwoordde zij vervolgens: “Euh… Die fetten Jahre sind vorbei?

Hihi”. Toeval of niet, maar haar lievelingsfilm komt overeen met één van mijn favorieten, en ik had The Edukators (de internationale titel van dit Duits pareltje) nog maar pas een maand voordien herbekeken in goed gezelschap. Zodoende zal deze column niet gaan over wat Elke er goed aan vond, maar over wat ik er fantastisch aan vond. Wat niet echt de bedoeling was. Al een geluk dat je als scriptor over de nodige poëtische vrijheid beschikt.

Dat Duitse cinema onmiskenbare hoogtepunten kent, leerden wij reeds in ons eerste jaar tijdens de bloemlezing van Marc Boone over Leni Riefenstahl.

Daniel Brühl vormt zonder twijfel een ander hoogtepunt. Met zijn acteertalent, talenknobbel en charmante oogopslag doet hij wel meerdere filologische harten sneller slaan. Eén van zijn bekendste films, naast Goodbye Lenin! dan, heet The Edukators en verhaalt over de grens tussen idealisme, blinde anarchie en criminaliteit. Niet echt een onderwerp om bij te zwijmelen, tot een blond, straatarm meisje roet in het eten gooit. Het begint reeds bij het mooiste citaat van de hele film: wanneer zij samen op een dak wijn staan te drinken, bekent het meisje aan Brühl dat ze soms het gevoel heeft dat er niets is waar ze werkelijk in gelooft.

In zijn idealistische kijk op de wereld ontdekt zij achteraf net een heleboel bewonderenswaardige kwaliteiten. En mocht zij niet toevallig het lief van zijn beste vriend zijn, had dat vast allemaal van een leien dakje gelopen.

Maar genoeg over de melige kant van het verhaal, want The Edukators draait in feite helemaal niet rond romantiek, eerder rond een ander soort passie: de drang naar een klasseloze rechtvaardigheid.

Twee boezemvrienden zijn wereldverbeteraars op een criminele missie: ze breken in bij rijkelui op vakantie, stelen niets filologica

Dilemma_01.indd 55

Dilemma

55

16/09/12 16:56

c ultura ma bü hne

maar richten de hele villa schrikwekkend genoeg opnieuw in. Na afloop laten zij slechts een boodschap achter die “Sie haben zu viel Geld” luidt. Wanneer het meisje in kwestie erbij betrokken geraakt, gaat het er allemaal heel wat roekelozer aan toe. Het resultaat van een nachtelijke uitstap door de bourgeoiswijk zonder enige voorbereiding loopt danig uit de hand: nadat ze betrapt worden door de bewoner van de villa, besluiten ze hem te kidnappen in de hoop dat alles goed komt. Ik zei toch dat deze film met een overmatig (en overmoedig) idealistisch wereldbeeld te kampen had?

In gezelschap van een (inmiddels) rechtse zakenman, worden de jongeren verplicht om over hun idealen te discussiëren en hun daden in vraag te stellen. Dat levert enkele boeiende conversaties op, waar de wisselwerking tussen criminele jeugdige onbezonnenheid en rechtse onopmerkzaamheid voor minderbedeelden de kern van vormt. De uitspraak “wie jong is en niet links, heeft geen hart; wie oud is en niet rechts, geen verstand” wordt tot uiting gebracht tijdens dat soort discussies. Of het jeugdige drietal de gevolgen van hun roekeloosheid onder ogen zullen moeten zien, laat ik nog in het midden. Wat alvast zeker is, is dat ze zichzelf hebben moeten verantwoorden

ten opzichte van iemand wiens mening compleet tegen hun idealen indruist, en dat maakt van The Edukators één groot, interessant politiek debat. Misschien een idee voor onder de kerstboom van mijn immer sympathieke burgemeester, Pieter De Crem?

Of mijn collega haar filmsmaak naar waarde beoordeeld mag worden? Wat een vraag. Had het aan mij gelegen, verdiende ze anderhalf punt, maar aangezien dat niet volgens de regels zou zijn, is de tussenstand – saai maar waar – 1-1. (ej, sv)

Lacrima (Compagnie Cecilia) Vrijdag 20 juli 2012, NTGent Minnemeers Een jongedame en een man staan op scène. De vrouw oogt Oosters, haar mannelijke tegenhanger vrij marginaal. Wat normaal uitgewerkt wordt als pseudoromantisch tweespel, krijgt een andere dimensie.

Arne Sierens verlegt de grenzen van de dialoog en doet dat op vernuftige wijze.

Het gesprek dat beide personages met elkaar aangaan, is zeker spitsvondig te noemen, maar niet op de manier waarop je zou verwachten. Aannemelijk zou zijn dat de personages hun tegenstrijdigheden verbaal met elkaar uitvechten, maar dat is helemaal niet het geval. Jan Hammenecker speelt een aan lager wal geraakte man die iedere mogelijke illusie volledig kwijtgespeeld is tijdens zijn bikkelharde jeugd in ‘het reservaat’, een sociaal complex waar het leven elke dag van het jaar somber grijs getint is. Hammenecker doet zijn verhaal op levendige, soms vinnige en soms ronduit krankzinnige wijze, terwijl Sayaka Kaiwa zijn fysieke tegenpool is op de planken. Dat is bijzonder letterlijk te nemen: Kaiwa is danseres van opleiding en vertolkt de droeve historie in een sierlijke, soms symmetrische choreografie. Door dit tweespel zo mooi op elkaar af te stemmen, vormt dit misnoegde epos meer dan een monoloog alleen. De

56

Dilemma

Dilemma_01.indd 56

schoonheid van Lacrima bevindt zich in de brute laatste resten levenskracht van beide personages.

Het trieste verleden van de man wordt opnieuw opgerakeld wanneer Jimmy, de zoon van zijn ex-lief, zich een weg gebaand heeft naar diezelfde sociale wijk. In volle wanhoop voelt hij zich verplicht om terug te keren naar de oorsprong van zijn ondergang, met alle gevolgen van dien: oude herinneringen worden opgerakeld, gebeurtenissen blijken nog niet verwerkt te zijn en de eenzaamheid die overheerst in de woordenstroom van Hammenecker grijpt je langzaam bij de keel. Wanneer er daar nog een overmeesterend bedroefde familiegeschiedenis bij betrokken wordt, voel je je als aandachtige luisteraar al helemaal verloren. De toon wordt reeds gezegd bij de openingszin: “D’r zijn van die haken in het leven, als ge d’r aanhangt, ge moogt spartelen wat ge wilt, ge zit er aan

vast”. Dit boeiend schouwspel toont een inktzwarte pagina uit iedere maatschappelijke geschiedenis, en Arne Sierens weet, ondanks de lompe woordenschat die hij zijn personage meegegeven heeft, een bastion van empathie op poten te zetten te midden van zijn publiek.

Sierens had reeds lang zitten broeden op een dergelijk theaterstuk. Uiteindelijk bereikte hij met de hulp van cineast Felix Van Groeningen, bekend van Steve + Sky, Dagen Zonder Lief en De Helaasheid der Dingen, de juiste ondertoon waarmee hij zijn verhaal kwijt kon. In een grauw decor van Guido Vrolix wisten Arne Sierens en Compagnie Cecilia gedurende elke avond op de Gentse Feesten de zaal vol afgrijzen te vullen. En wanneer je een volledig publiek tot sociale bewogenheid dwingt, dan weet je dat je als regisseur een klein meesterwerk op poten gezet hebt. (sv)

filologica

16/09/12 16:56

c u lt u r a m a b üh n e

As you like it Meer theater in Dilemma, verdorie! Met deze wijze woorden besloten de scriptoren om komend academiejaar meer ruimte te laten voor wat er zoal leeft op de planken. Deze rubriek is daar de grootste exponent van. In vijf edities zullen vijf verschillende theaterfanaten hun favoriete stuk voorstellen. Onze eigenste Filologica-regisseur, (yvp), besloot de aftrap te geven.

Tand om tand (1964) Hugo Claus We bevinden ons in een ongedefinieerde toekomst: in de versfrisse Vlaamse Republiek maakt het volk zich op voor een kolossaal volkstribunaal, waarin Jan van der Molen, een jonge zanger en een zelfverklaarde Tijl Uilenspiegel, zal worden aangeklaagd voor ontelbare strafbare feiten die de republiek zware schade hebben berokkend. Het is de aanzet tot het waarschijnlijk meest visionaire – en dus dystopische – toneelstuk uit het Nederlandse taalgebied, Tand om tand, het op dat moment (1964) negende toneelstuk van de dan 35-jarige Hugo Claus.

Veel aangenamer dan naar een schouwburg te slenteren vind ik het om me thuis of elders, rustig op bank, bed, trein of toilet, te verdiepen in de brochure van een toneelstuk.

Die methode verlost me van de vreselijke effecten van een toneelvoorstelling en bezorgt me geneugten en ongebreidelde mogelijkheden waarover ik in die circa twee uur stilzwijgend, roerloos toekijken geenszins beschik. Al lezend kan ik mentaal, wars van allerlei budgettaire beslommeringen, mijn eigen ensceneringen construeren, kan ik zelf bepalen wie de al dan niet bestaande acteurs en actrices zijn, kan ik zelf bepalen hoe ze eruitzien en hoe ze spreken, kan ik mijn zinnen laten prikkelen door de woorden en de aanduidingen uit de tekst, kan ik opgaan in de fantasie, kan ik me niet ergeren aan ongeïnspireerde regisseurs of acteurs. Het is de kwaal van de betrokkene. Het laatste toneelstuk dat ik heb gezien, was het (tweede) toneelstuk dat ik zelf geschreven en geregisseerd heb.

Ook die kijkervaring was vervelend: hoe

het script doet Claus, net zoals in een roman, waar hij zin in heeft, creëert hij situaties en taferelen naar hartenlust. Bij het concipiëren van een voorstelling wordt een regisseur echter gehinderd door praktische bezwaren –of nog erger: door het hypothetische publiek. Vreselijk.

goed die voorstelling ook verliep, toch hoorde ik in het hoofd te pas en te onpas correcties en aanwijzingen. De kwaal van de perfectionist.

Ik prijs me gelukkig dat ik Tand om tand nooit heb zien opvoeren. Wanneer ik de –zij het bescheiden –futuristisch aandoende dramaturgische richtlijnen en decorwissels in het script zag voorbijflitsen, vroeg ik me prompt af hoe ze dat totaalspektakel ooit accuraat op de bühne hebben weten te brengen. De kracht van het stuk ligt immers in de constante impulsen die de toeschouwers te verwerken krijgen, elementen die allemaal de theaterconventies onderuithalen. In

Hoewel Tand om tand niet het beste toneelstuk uit de literatuurgeschiedenis is, is het –zeker binnen het Nederlandse taalgebied –alleszins wel een van de origineelste en de creatiefste. Zo wordt bij de intrede in de zaal het publiek meteen een deel van de fictieve wereld, want de toeschouwers van het stuk zijn eveneens de toeschouwers van het proces. Het publiek krijgt ook te zien dat de berechting live wordt uitgezonden op televisie, op Het Vrije Vlaamse Nieuws. Er is een ceremoniemeester aanwezig die het publiek verwelkomt, er is een commentator die de omstandigheden schetst, er zijn journalisten, cameralui, speakers die de nieuwsflashes onderbreken met reclameboodschappen (in 1964!). De televisie- en filologica

Dilemma_01.indd 57

Dilemma

57

16/09/12 16:56

c ultura ma bü hne

rechtbankintermezzi worden onderbroken met –al dan niet corrupte of irreële – ingebedde scènes en herinneringen van Jan van der Molen. Die combinatie van hoog en laag, van vernuftige en volkse elementen, is ook weer typisch Claus: als geen ander heeft hij –en geheel terecht, wat mij betreft –het begrip ‘eenvoud’ verworpen in zijn kunst. Tand om tand is bijna kitsch, maar dan wel grote kitsch.

Personages heten naast elkaar Staf Stevens en Achilles, heten Goedertier en Nele. Personages (vooral Jan dan) heffen te pas en te onpas soms infantiel rijmende liederen aan, maar worden tegelijkertijd ook gefolterd, gemanipuleerd en emotioneel misbruikt. Er is ruimte voor liefde en geweld. Net die veelheid aan lelijkheid en contrasten versterkt het stuk, omdat het stuk in geen enkel geval pretendeert om werkelijk te zijn.

(Niet voor niets heeft Tand om tand als ondertitel Een fantasia.)

Over de inhoud: die wordt stelselmatig hallucinanter. Dat de Republiek Vlaanderen in Tand om tand niet dat walhalla is wat vele politici en huilende wolfjes er zelfs anno 2012 nog steeds van denken te kunnen maken, staat buiten kijf. Zo wordt Jan door middel van een drogerende injectie meteen gekalmeerd tijdens het proces. De inconsequentie en de corruptie van de gezagsdragers wordt door Claus soms subtiel, soms humoristisch, maar immer treffend neergezet.

Luidop moest ik lachen toen ik de rechter zijn publiek als volgt las toespreken: ‘Vooraleer in alle onpartijdigheid tot de berechting van deze rotte hond van een beklaagde over te gaan moet het mij van het hart dat ik tegenover de aanwezige vertegenwoordigers van onze Centrale Comitees en tegenover u, kijkers thuis, niet zal kunnen nalaten streng te zijn.’

In flashbacks zien we hoe de zoon van de eerste President van Vlaanderen uiteindelijk de Voogd van Vlaanderen is geworden, ontdekken we dat Jan een amoureuze liaison ontwikkelt met Nele, een jonge studente die ook in het verzet strijdt en maken we kennis met de vader van Jan, Achilles, die in een Herstructureringscentrum wordt geplaatst om te bekennen waar zijn zoon vertoeft. Hoewel hij dat niet weet, wordt hij toch gefolterd en met allerlei stoffen geïnjecteerd, waardoor hij sterft. (‘In een zekere zin kunnen wij stellen dat hij zich verzet heeft tegen zijn opname in het Centrum en daar het

58

Dilemma

Dilemma_01.indd 58

onderzoek belemmerd heeft.’ –‘Er zijn imponderabilia die geen enkele elektrophysiologist ter wereld kan voorzien.’)

Jan van der Molen werpt zich in het stuk vervolgens, gedreven door haat, wroeging en nijd, steeds meer als Tijl Uilenspiegel op (in de tekst wordt hij op dergelijke momenten ook aangeduid als Tijl), hij wil het volledige regime omverwerpen.

Daarvoor moet hij, aldus hemzelf, eerst de grote leider, de Voogd van Vlaanderen, Leo Windericks, vermoorden. Dankzij een samenzwering met zijn verzetsbeweging van de Wespen en met minister van Heropvoeding en Kultuurspreiding Staf Stevens wil Tijl op de dag van de eerste atoombomlancering in Vlaanderen, uit de weg ruimen. Vanuit een helikopter strooit Tijl witte gifvlokken op de huid van de Voogd, waardoor hij allerlei vlekken op het lichaam krijgt. In het paleis laat hij zich met tegenzin, onder voorspraak van Staf Stevens, verzorgen door de zwarte dokter Doulos. (‘Ik heb niets tegen kleurlingen, maar niet aan mijn lijf.’) Die man blijkt Jan te zijn, die terstond de Voogd wurgt. Dan laat Staf Stevens, hoewel hij de samenzwering mee georganiseerd heeft, Jan inrekenen en laat hij zich uitroepen tot de voorlopige nieuwe Voogd. De hypocriete aard van Stevens werd al eerder aangekondigd in het stuk, door een flashbackvoorbereiding op de samenzwering te laten volgen door een rechtbankscène, waarin zowel hijzelf als de rechter ontkennen dat de minister bij zulke praktijken betrokken is.

Wanneer Jan uiteindelijk ter dood veroordeeld wordt voor de moord op de Voogd van Vlaanderen en andere notabelen, wordt dat door Het Vrije Vlaamse Nieuws meteen enthousiast aangekondigd als een primeur: de allereerste Vlaamse executie die live op de televisie wordt uitgezonden. (Blijkbaar heeft het publiek wel al vaak buitenlandse executies kunnen aanschouwen.) Prompt duiken er allerlei journalisten op, die de beul (de gerechtstechnicus) interviewen, die Jan nog om een laatste woord vragen. Voor het finale moment wordt Jan geïnjecteerd met een conditionerend serum. Met een bovenmenselijke inspanning slaagt Jan er toch in om zijn slaafse woorden te laten omslaan in protest, hij zegt dat hij niet wil sterven. Tijdens dat protest verschijnt er op de televisieschermen ‘storing’. Na de executie worden een aantal studenten die als onderzoekers aanwezig waren,

ondervraagd over de gebeurtenis. Een van die studentes blijkt Nele te zijn, die uiteindelijk in snikken uitbarst en protesteert tegen het bewind. Ze wordt achternagezeten door de Hengsten, de beveiligingswacht, en, zo wordt gesuggereerd, waarschijnlijk neergeschoten. De commentator sluit de uitzending af alsof er net iets zeer feestelijks gebeurd is, het stuk besluit met een reclameblok.

In mijn optiek heeft een goed toneelconcept drie vaste elementen nodig: de tekst moet denderend en eigenaardig zijn, de ensceneringen moeten de verbeelding van de kijker stimuleren en het stuk moet in zijn geheel de toeschouwer in een staat van verwarring brengen. Tand om tand is een stuk dat volkomen aan die drie criteria voldoet. Hoewel Hugo Claus ooit badinerend heeft gesteld dat hij Tand om tand in heel simpele, eenvoudige bewoordingen heeft geschreven (wat in wezen ook wel waar is), is de tekst lyrisch zeer divers maar altijd hoogstaand, waaruit nog maar eens blijkt dat Claus een auteur was die zowat alle registers beheerste en daarom binnen ons taalgebied in de 20e eeuw eigenlijk geen gelijke kende. De surreële aard van het stuk, de atypische vertelling en het overwoekerende spektakel dat de plot opheldert, biedt de lezer daarnaast de nodige impulsen aan om de verbeelding en de verwarring aan te wakkeren. Tand om tand is haast de Pulp Fiction uit de Nederlandstalige toneelgeschiedenis, maar dan 30 jaar vroeger.

Rep je naar bibliotheek of boekhandel, koop het stuk, sluit je op, laat de fantasie galmen en lees, creëer het stuk. (En wees dan geduldig, want als de daad de droom ondersteunt, maak ik over enkele jaren een moderne, jachtige, prachtige versie van Tand om tand. En rep je dan toch maar naar die schouwburg.) (yvp)

filologica

16/09/12 16:56

c u lt u r a m a b üh n e

Aankondiging audities toneel Naar cultureel ongemeen verantwoorde gewoonte zal er ook dit academiejaar door Filologica een toneelstuk worden geproduceerd. Deze editie belooft alvast nog iets ambitieuzer, grootser en megalomaner te worden dan voorheen, want voor het eerst in de geschiedenis van de Vlaamse literatuur zal het juichende publiek een toneelstuk kunnen aanschouwen dat gebaseerd is op De verwondering (1962), de ronduit poëtische, enigmatische, mythologisch zwaar beladen en misschien wel beste roman ooit van Hugo Claus. Het gelijknamige toneelstuk is geschreven door Yannick Van Puymbroeck en zal ook door hem worden geregisseerd. De voorstellingen zijn gepland in maart 2013.

Wie toneel zegt, zegt natuurlijk acteurs en actrices. En daarvoor hebben we jullie nodig! Wie deel wil uitmaken van de uitgebreide cast, kan op een van de drie aangeboden data auditie komen doen. In de vorm van een workshop zullen jullie een collectieve sessie ondergaan, waarin jullie vaardigheden

zullen worden getoetst en uitgebreid.

Jullie zullen onder andere onvoorbereide toneelfragmenten spelen, bewegingsoefeningen uitvoeren en improvisaties brengen. Zenuwen zijn nergens voor nodig: jullie worden door de regisseur en zijn assistenten niet beoordeeld op wat jullie kunnen, maar op wat jullie zúllen kunnen.

De audities vinden plaats op dinsdag 2 vanaf 19h en donderdag 4 en dinsdag 9 oktober vanaf 17h in vergaderzaal 2 van de Therminal. Om praktische problemen te vermijden stuur je eerst een bevestigingsmail naar yannickvanpuymbroeck@live.be, waarin je zegt op welke dag je auditie wenst te komen doen. Ook vermeld je in die mail je naam, je leeftijd en je studierichting.

Het verloop van de effectieve repetities wordt besproken tijdens de audities.

Voor extra informatie kan je altijd mailen naar het bovenvermelde adres of kan je terecht bij de cultuurpresides Harald Berings en James Sweetlove

(cultuur1@filologica.be en cultuur2@filologica.be). (yvp)

MaTRaK Dat Gent een stad is waar je massaal de culturele toneelbezoeker kan uithangen, is bekend. Voor zij die liever zelf op de planken staan, is er MaTRaK. MaTRaK is een Gents studententheater dat elk jaar drie tot vier stukken door verschillende regisseurs opvoert.

Het aanbod is steeds divers. Zowel bestaande klassiekers als zelfgeschreven stukken krijgen een kans. Vorig jaar stonden Antigone en The Picture of Dorian Gray op het repertoire, naast een stuk dat door een van de regisseurs werd geschreven, Asebeia.

Elke student kan zich kandidaat stellen om bij MaTRaK te acteren. Deelnemen is heel gemakkelijk, begin oktober zijn er namelijk de befaamde MaTRaKaudities. Dit jaar vinden deze audities

plaats op 2, 3 en 4 oktober in de Therminal. Om je hiervoor in te schrijven, kan je een mailtje sturen naar matrak_theater@hotmail.com. In je mail vermeld je je naam en de datum waarop je auditie wilt komen doen.

De audities gebeuren in groep en zorgen ervoor dat iedereen zich op zijn eigen tempo volledig overgeeft aan de theatermicrobe. Je hoeft helemaal geen toneelervaring te hebben om een sterspeler te worden bij MaTRaK. Verder ga je met MaTRaK op weekend met de spelers van alle stukken samen, zodat je naast je eigen toneelgroep ook de andere groepen leert kennen. Doordat je een heel jaar met je toneelgroep nauw samenwerkt, leer je vrienden voor het leven kennen.

Meer info op matrak_theater@hotmail.com of op de Facebookpagina: MaTRaK: Hét Gents studententheater.

Contactpersonen: Liesbeth Browaeys: 0474/68 41 55 – liesbeth.browaeys@gmail.com Thibault Van Geet: 0474/30 66 57 – thibaultvangeet@hotmail.com (cc)

filologica

Dilemma_01.indd 59

Dilemma

59

16/09/12 16:56

c ultuRa ma B ü hne

in nomine hanSi Pussy, Goestaaf en ik. als nick Cave mijn slaapkamer binnenkomt, dan ben ik vertrokken. dat is mijn methode. hij blaast goesting in mijn hoofd, zoals zonneschijn in de lente de plantjes doet groeien. no Pussy Blues. op dat nummer ben ik zwanger gemaakt. nu is goestaaf geboren, een ruw idee voor een nieuw toneelstuk. het deed pijn, maar ik heb een muis gebaard, terwijl mijn olifant moeite had om recht te blijven. de olifant der inspiratie. het zomerse hongermaal deed hem geen deugd.

Zeven keer slaan tegen mijn uitgeholde hoofd, een beetje psychoanalyse die de holtes weer opvult en hoP, de woordenstroom komt op gang. onder het mom van ‘de zoektocht naar een thesisonderwerp’. of liever: breek de baan, depelchin, breek de baan open. er moet toch nog een barst zijn die door niemand geslagen is. vooruit. vooruit met de geit. tijd voor een autobiografie? ik vraag me af of zoiets interesse zou wekken. alles samen genomen zou ik nog geen twee pagina’s kunnen vullen.

naderhand is goestaaf meer en meer depelchin geworden en ben ik meer goestaaf dan goestaaf ooit geweest is. hij praat veel. ik ben een man van weinig woorden. toch geeft hij op de planken in mijn hoofd zo precies gestalte aan mijn gedachten, dat ik ernaar verlang om een man van veel woorden te worden. kan een personage machtiger zijn dan zijn schepper? ik daag u uit, lezer, om auditie te doen. Word goestaaf of één van zijn antagonisten en overtuig de wereld van het masker dat ons leven is. draag het masker om het zo weer te verliezen. Wees mij en ik zal jou zijn. Wees goestaaf. dan rijst de vraag hoe persoonlijk een auteur zijn dramatisch werk kan maken zonder de controle te verliezen. het zal anders zijn. het mag tegenwoordig niet meer traditioneel. de terugkeer naar het grote verhaal, dat wel, maar de vorm moet blijven vernieuwen. verras ons en wij zullen goedkeurend applaudisseren. daarvoor doen we het immers toch? Bevestiging.

goed bezig. je hebt ons geraakt. dat hebben we graag, geraakt worden. ik wil meer dan dat. Participatie. Boal meets naturalistisch drama. actie en reactie, regisseur en publiek, met het medium goestaaf. en Pastiesj. en die anderen die nog geen naam hebben. het moet niet alleen raken. het moet pakken. levens veranderen. de zaal uit en iets anders kiezen, iets anders beslissen. dump uw lief. trek de bergen in. stop uw studies. Zie het groter, want we zijn zo klein. knuffel elkaar innig. verenig en sta stil bij wat uw masker doet met het masker van een ander. toneel is leven. veel waardevoller leven, echter leven. goestaaf speelt en beseft het. Wij spelen en beseffen het al te weinig. Poëzie en literatuur, aanwijzing, verwijzing en beschouwing. alles in één. enkel theater kan werkelijk ingrijpen. goestaaf is een man met een missie. (hd)

Advertentie

1295

ANNO 60

Dilemma

Dilemma_01.indd 60

filologica

16/09/12 16:56

extra

Symposium Tempus fugit (1) Nieuw academiejaar, nieuwe feiten. Symposium gooit deze jaargang opnieuw vijf (semi)wetenschappelijke fenomenen op tafel waarmee je je vrienden kan imponeren, ook na het einde van de wereld. In het eerste semester gaan wij spreken over het concept ‘tijd’ en hier verschillende aspecten van verklaren. Dat betekent drie edities lang smullen van een abstract onderwerp.

Njam! Vandaag op het menu: wat is dat nu eigenlijk, ‘tijd’?.

U weet wat mensen zeggen. Tijd vliegt, tijd doodt, tijd is geld. Maar wat is tijd nu eigenlijk? We denken dat we weten wat het concept ‘tijd’ inhoudt: de tijd stroomt, als een rivier, onophoudelijk van een punt naar een ander –van het verleden naar de toekomst. Nou, dat klopt niet helemaal.

Tijd meten Al sinds mensenheugenis proberen we tijd te meten. Als basis voor onze metingen nemen we steeds de aarde: een cyclus rond de zon en een cyclus om haar as.

De aarde draait 365 keer om haar as per cyclus rond de zon. Later verdeelden we die aardse cyclus (een ‘dag’) verder in uren dankzij het opkomen en ondergaan van de zon. De pendule hielp ons de tijd te verdelen in minuten en seconden. Nog later kon een kwartskristal de tijd meer accuraat aanduiden en nu wordt de officiële tijd gemeten aan de hand van de vibraties van een cesiumatoom: die vibreert 9 192 531 770 keer per seconde en elke keer het cesiumatoom rond haar as draait, is er dus één seconde voorbij gegaan. Niet mis.

Klokken kunnen ons zeggen hoe laat het is, maar niet wat tijd zelf is. Wat meten we nu eigenlijk? Het beeld van tijd is constant hervormd, want tijd is nu eenmaal relatief. Die ontdekking kwam er, gek genoeg, dankzij de uitvinding van de trein.

Indertijd had elke stad zijn eigen klok, waarbij de middag het punt was waarop de zon recht boven het hoofd stond. Een trein die van een stad naar een andere reisde hield rekening met de klok van de vertrekstad. Niet enkel om te vertrekken, maar de hele reis door. Al snel werd dit een ware nachtmerrie: alle verschillende tijdmetingen die op een bepaalde plaats samenkwamen verwarden menig reiziger en treinbestuurder. De nood om de klokken te synchroniseren werd na verloop van tijd steeds groter. Een jonge fysicus

genaamd Albert Einstein slaagde erin om met behulp van telegraafsignalen en radiogolven de tijd van alle steden gelijk te stellen: een grote stap in het begrijp van het concept ‘tijd’.

Ruimtetijd Veel mensen zien ‘tijd’ op een zeer simpele manier: de tijd tikt overal en voor iedereen hetzelfde. Dat is de these die Isaac Newton opwierp. Albert Einstein besefte al snel dat dit niet klopte. Hij besefte dat tijd aan verschillende snelheden reist: tijd wordt individueel aangevoeld –er bestaat geen universele tijd. Einstein ontdekte dat er een link bestaat tussen tijd en ruimte.

Stel je je eens voor dat je in de auto zit en aan 120 km/u noordwaarts rijdt. Je gaat goed vooruit, want al de snelheid zit in de noordwaartse beweging. Goed, dat beeld heb je vast goed in je hoofd. We gaan nu rechts afslaan en we rijden noordoostwaarts. Je zal merken dat je nog steeds 120 km/u rijdt, maar dat je je veel minder snel noordwaarts begeeft: dat komt omdat een deel van je noordwaartse beweging wordt gedeeld met je oostwaartse.

Dit is een vergelijking die het beeld van de connectie tussen tijd en ruimte moet verduidelijken: hoe sneller je beweegt in de ruimte (x-as), hoe trager je beweegt in de tijd (y-as). Als iemand zoals ondergetekende, terwijl hij dit artikel aan het typen is, stil zit aan zijn bureau, dan zit al zijn motie op de tijd-as. Hij beweegt alleen door de tijd, en niet door de ruimte.

We kunnen dus wel degelijk door de tijd bewegen. Neem nu dat je afgesproken hebt met een vriend in het park. Wanneer je aankomt, zie je je vriend in de verte op een bankje zitten terwijl hij op je wacht.

Op het moment dat jij bewegingloos naar je vriend staat te staren en jouw vriend op het bankje zit, is jullie tijdsperceptie gelijk.

Jullie bewegen immers enkel op de as van de tijd, terwijl er geen enkele beweging op de ruimte-as is. Jouw horloge blijft immers tikken. Als jij nu al je moed bij elkaar raapt en je richting je vriend begint te bewegen, gebeurt er iets bizars: jouw vriend zal jouw stem, jouw bewegingen en het tikken van jouw horloge trager percipiëren. Een beetje van jouw beweging die volledig in de tijd ging, gaat nu immers over naar het bewegen in de ruimte. Het spreekt vanzelf dat jouw vriend dit niet zal merken, maar als je de effecten zou overdrijven, dan is er een tragere perceptie zichtbaar. Dit is dan het geniale inzicht van Einstein: beweging door ruimte heeft een impact van het verlopen van tijd.

De tijd gaat trager voor de persoon die beweegt.

Natuurlijk, zoals al werd vermeld, de impact van onze bewegingen is veel te klein om daar in het dagelijkse leven iets van te merken, maar het verschil is er wel degelijk. Een experiment met twee atoomklokken, een op de grond en een in een Concorde die de Atlantische Oceaan overstak, heeft een minuscuul verschil gemeten op de klok die in de Concorde was: die klok liep een fractie van een fractie van een seconde achter toen hij weer landde.

Tijd en ruimte zijn dus geen verschillende dingen: ruimte en tijd smolten samen tot het nieuwe concept ‘ruimtetijd’. Dit heeft verregaande gevolgen. Een daarvan is dat onze scherpe indeling tussen heden, verleden en toekomst slechts een illusie kan zijn.

Verleden, heden en toekomst als illusie?

Wij ervaren tijd als iets continues, als een rivier die vloeit. Tijd kan je echter het besfilologica

Dilemma_01.indd 61

Dilemma

61

16/09/12 16:56

e x tra

te beschouwen als een serie van momenten: alles wat gebeurt, kan je beschouwen als een achtereenvolgend moment, na moment, na moment. Vergelijk het met een set dia’s of het verloop van een film. Als we al die momenten op een rijtje kunnen zetten, dan zien we alle momenten die nu aan het gebeuren zijn, maar ook alles wat al gebeurd is en alles wat zal gebeuren: de geboorte van het universum, het vormen van sterren, de geboorte van de aarde, de tijd van de dinosauriërs en wat we het heden noemen: zoals ondergetekende die dit artikel schrijft.

Dat concept van ‘heden’ of ‘nu’ is een beetje problematisch. De gebeurtenissen die we als ‘nu’ beschouwen, zoals het typen van dit artikel en de duif die op een vensterbank neerstrijkt, maar ook dingen die ver weg gebeuren zoals een Japanse toerist die op dit eigenste moment een foto neemt van de Eiffeltoren, een meteoor die op een van Jupiters manen inslaat of een supernova in een ander sterrenstelsel. Al deze momenten, en nog een pak andere, waarvan ik denk dat ze allemaal op hetzelfde moment gebeuren –zij het in andere streken van ons universum –is wat ik instinctief als ‘nu’ bestempel. Je kan deze gebeurtenissen allemaal op één ‘snee’ zien/zetten/…?. We zullen het de nu-snee dopen. Ons gezond verstand zal ons zeggen dat we het wellicht allemaal eens gaan zijn over wat er gebeurt of bestaat op één bepaald moment, op die nu-snee (zie afbeelding). Wat Einstein nu zei over de incorporatie van ruimte in ons beeld van tijd, zal ons conventionele begrip van tijd overhoop gooien.

Stel ruimtetijd nu eens voor als een homp brood. Je kan een aantal keren een individuele snee afsnijden, zoals bij de bakker.

Maar je kan dat op verschillende manieren doen: diagonaal, bijvoorbeeld. Als mensen bewegen hebben ze een andere ervaring van tijd, waardoor ze hun homp ruimtetijd op verschillende manieren (dus in een verschillende hoek) gaan snijden.

We gaan het bizarre effect dat dit kan hebben beter duiden. Stel je een ruimtewezen voor in een sterrenstelsel op enkele miljoenen lichtjaren van hier. Hij krijgt een plaats aan de buitenkant van onze homp ruimtetijd. Helemaal aan de andere kant zien we jouw vriend die in het park op je aan het wachten is. Als ze allebei stil staan of zitten, dus niet bewegen, dan tikken hun klokken hetzelfde. Ze delen dus

62

Dilemma

Dilemma_01.indd 62

dezelfde nu-snee, die recht door de homp ruimtetijd wordt gesneden. Stel je nu iets anders voor: het ruimtewezen springt op zijn fiets en beweegt van de aarde weg.

Aangezien beweging in de ruimte een effect heeft op de tijdsperceptie, zullen hun klokken de tijd niet op dezelfde manier aangeven. En als hun klokken niet meer overeen komen, dan komt hun nu-snee ook niet meer overeen. De hoek waarmee het ruimtewezen zijn homp ruimtetijd zal aansnijden is anders dan die van jouw vriend. Over kleine afstanden is dat verschil natuurlijk te verwaarlozen, maar over enorme afstanden, zoals miljoenen lichtjaren, kan het effect enorm zijn.

Wat het ruimtewezen op zijn nu-snee ervaart, zal helemaal anders zijn dan wat jouw vriend als nu ervaart. Het is zelfs mogelijk dat op de nu-snee van het ruimtewezen jouw vriend niet eens geboren is, de Tweede Wereldoorlog nog niet gevochten werd of Napoleon nog geen voet in Rusland had gezet. Op de nu-snee van het ruimtewezen bevindt zich bijvoorbeeld Beethoven, die de laatste hand aan het zetten is aan zijn vijfde symfonie (zie afbeelding). Alsof dat nog niet vreemd genoeg is, maakt de richting

Getest: studeren met een e-reader Als het om boeken gaat, dan verandert menige Blandijnstudent in een irritant en bezitterig diertje. Wanneer de toekomst van het boek in haar papieren vorm in vraag wordt gesteld, dan krijgt dat diertje bovendien iets gestresseerds en zelfs iets agressiefs. Wij bij Dilemma gaan op zoek naar een vreedzame oplossing voor dit voor filologen heikele vraagstuk en onderwerpen het e-book aan een onbevooroordeelde analyse. Een toekomst zonder papieren boeken: is dat wel haalbaar? En studeren met een e-reader: lukt dat eigenlijk?

waarin je je beweegt ook deel uit van onze tijdsperceptie. Als het ruimtewezen rechtsomkeer maakt en in de richting van de aarde begint te fietsen, zal zijn nieuwe nu-snee is naar de toekomst op aarde gericht zijn, waardoor er gebeurtenissen op zijn nu-snee zijn die op aarde nog niet gebeurd zijn.

Nu we weten dat mijn nu jouw verleden of toekomst kan zijn, kunnen we besluiten dat zowel mijn nu als jouw verleden bestaan en echt zijn, net zoals jouw nu en mijn toekomst. Dat betekent dat verleden, toekomst en heden echt zijn en bestaan.

Het verleden is niet ‘weg’. Alles wat ooit gebeurd is en ooit zal gebeuren: alles bestaat. Met dit inzicht verpulverde Einstein het basisconcept van onze tijdservaring.

Gebaseerd op: Brian Greene, The Fabric of the Cosmos.(mm)

filologica

16/09/12 16:56

extra

We schrijven september 2012. Dilemma onderzoekt aldus het potentieel van studeren met een e-reader. Toestel van dienst is geen Kindle van Amazon (de hipster onder de e-readers) maar de Kobo van Fnac. Fancy hoesje, lichtgewicht en slechts voorzien van één aan-en-uit-knop; verder wordt alles bediend door schmeichelzarte aanrakingen van het scherm.

Kortom, érg veel doet-ie niet onder voor een Kindle.

Cursus van dienst is dan weer niet echt een cursus, maar de legendarische briefroman Die Leiden des jungen Werther van Goethe. Dé hipstertekst uit de 18de eeuw, dus enigszins passend binnen dit onderzoek, vonden we. Bovendien gratis en perfect legaal als e-book te downloaden op de website van het Gutenberg Project. Score.

Onderzoekster van dienst, ten slotte, is ondergetekende. Het Zwitserland van onze redactie; een neutraal eiland in de kolkende zee van discussies over boeken in grammen versus boeken in bytes (of iemand zonder eigen mening, zo u wil).

Verder een digitale nul die haar laatste GSM een eeuwigheid geleden kocht en bij wie het zweet nog steeds uitbreekt zodra iemand een iPad in haar handen dropt.

Het verdict? Ten eerste blijkt een e-reader – of tenminste deze Kobo –een verbluffend handig toestel. Het is niet alleen erg gebruiksvriendelijk (ja, dat oordeelt zelfs onze technisch gehandicapte redactrice);

het biedt bovendien de mogelijkheden om delen van de tekst te markeren, notities te maken en de tekst zowaar in een ander lettertype te gieten, met een andere lettergrootte en een andere regelafstand. Daarnaast zijn er woordenboeken in verschillende talen in het apparaat ingebouwd, zodat je schmeichelzart, wanneer dat niet tot je parate Duitse lexicon behoort, met een minimum aan inspanning snel even kan opzoeken. Voor de liefhebbers bezit het toestel bovendien een functie om een citaat uit de tekst via één beroering van het scherm te delen op Facebook.

Ten tweede blijkt het lange turen naar het scherm van het toestel anders dan verwacht niét vermoeiend aan de ogen.

Moeilijk te vatten hoe het apparaat precies werkt, maar we hebben ons laten vertellen dat het werkt met een soort digitale inkt, jawel, e-ink geheten (weerom origineel, die informatici). Het effect is in elk geval geslaagd: het scherm ziet er niet anders uit dan een pagina uit een papieren boek. Dat betekent dat het scherm dan ook niet oplicht zoals het scherm van een iPad of GSM. Verrassend allemaal.

Een minpunt dat meteen opvalt, is de afwezigheid van een paginanummering. Je krijgt weliswaar te zien hoeveel procent je al hebt gelezen, maar een echte nummering om bijvoorbeeld in een academische verhandeling naar een bepaald citaat te verwijzen, ontbreekt. Enigszins logisch als

je de vorm en grootte van je letters naar hartenlust kan aanpassen, maar toch, jammer.

Dat brengt ons meteen bij een antwoord op bovengestelde vraag: ja, studeren uit een, euh, e-cursus moet perfect lukken; precies zo goed als uit een uitgeprinte cursus. Een e-reader kan immers, dat hebben we empirisch vastgesteld, een papieren boek nagenoeg perfect vervangen en heeft bovendien nog meer te bieden. Over het ecologische voordeel en het voordeel van het lichte gewicht in je handtas hebben we het dan nog niet eens gehad. Het e-book heeft echter een gebrek dat het voor ons, studenten taal en letteren, toch een tikje minder interessant maakt om vanaf heden slechts nog e-books aan te schaffen in de plaats van hun papieren pendant uit de Story (in het hypothetische geval dat dat voor alle boeken kon). Wanneer je een paper schrijft, kan een paginanummering om naar te verwijzen immers best handig zijn.

We houden het bijgevolg op het volgende diplomatische oordeel: toch wel tof, e-books, en er zit een toekomst in, maar misschien niet voor ons, filologen, met het oogpunt van waaruit wij naar teksten kijken. Laat de wereld dus maar e-books lezen! Dan zijn alle papieren boeken voortaan van ons alleen. Of klinkt dat als een irritant en bezitterig diertje? (ej)

Mijn olympische ervaring Previously on My Olympic Adventure We schrijven 22 juni 2011. Mijn vader stuurt me een bericht om te zeggen dat de tickets voor de vrouwenfinale van het handbal op de Olympische Spelen binnen zijn, maar dat we geen tickets hebben kunnen bemachtigen voor de herenfinale. Later, 24 juni 2011.

Mijn coach stuurt me een e-mail om me te vertellen dat ik een ticket heb bemachtigd voor twee herenkwartfinales van het handbal. Een geweldig gevoel was dat, ik ging naar de Olym-

pische Spelen! Dat moet toch echt een unieke ervaring zijn: een tornooi waar de hele wereld naar kijkt en maar één keer om de vier jaar gehouden wordt…

De Olympische Spelen is het tornooi voor de groten, en ik zou daar zijn om het mee te maken.

Off to London Dinsdag 7 augustus landde ik op London City Airport, en op een vijftal minuten was ik daar al weer buiten.

Het werd al snel duidelijk dat alles in Londen om de Olympische Spelen

draaide. Er stonden grote schermen in Hyde Park en overal waar het kon werden de vijf ringen vertoond. Om de tien meter kwam je een reclamebord tegen op straat waarop een lid van ‘Team GB’ afgebeeld werd. Tom Daley, de 18-jarige Britse schoonspringer, kwam je het meest tegen in het straatbeeld. Overal stonden grote, roze pijlen richting Stratford, waar The Olympic Park zich bevond. Zelfs de kranten kleurden dagelijks roze, omdat dat de kleur van de Londense Spelen was.

filologica

Dilemma_01.indd 63

Dilemma

63

16/09/12 16:56

e x tra

Ik was mooi op tijd vertrokken naar Stratford, omdat ik een kleine chaos verwachtte door de grote mensenmassa. Wat in Antwerpen de laatste vrijdag van augustus niet lukte tijdens de aankomst van een wielerwedstrijd, lukte Londen perfect met een twee weken durend massa-evenement. De tube reed even vlot als altijd, en nog stipt op tijd ook. De luchthavenachtige douane van de het Britse leger viel goed mee: zo eng was dat niet. Als je naar de top van de hoge gebouwen in de buurt keek daarentegen, zag je een heleboel kleine zwarte mannetjes rondlopen met wat duidelijk geen fototoestellen waren, zoals mijn zus eerst suggereerde. Na de zoveelste politieagent met een mitraillette te zijn tegengekomen, wist ik niet meer goed of ik me nu veilig zou moeten voelen –of net niet.

De sfeer in het olympisch park was geweldig. Ik voelde me zo klein in zo’n grote massa, maar toch voelde het alsof we allemaal een grote familie waren. Het klinkt enorm cliché, het klinkt enorm melig, maar toch voelde het zo.

Je kon tegen iedereen praten, je kon met iedereen lachen. Mensen die je niet kende, kwamen met je praten. De gesprekken gingen over welke sporten je ging zien en waar je vandaan kwam.

“Wow, I’ve never talked to a Belgian before. Can I shake your hand?” –“Uh, sure.”

Aan de Basketball Arena, waar zowel de kwartfinales als de finale van het dames- en het herenhandbal zou plaatsvinden, stonden een heleboel eetkraampjes. Omdat het uitverkocht was, hadden de meeste kraampjes echter geen eten meer over. Daar wachtte iedereen tot ze de Basketball Arena binnen mochten. Bij mijn eerste kwartfinale kleurde de massa voor de ingang overwegend blauw: “ALLEZ LES BLEUS,” scandeerden ze in koor. Eenmaal in de zaal drong het pas door hoeveel volk er was: je zag vlaggen van over heel de wereld. Toen de omroeper vroeg wie er allemaal was om voor Frankrijk te supporteren, klonk er een oorverdovend kabaal. Toen de omroeper diezelfde vraag herhaalde voor het andere team, deden het Spaanse publiek en ik enorm ons best om luider te klinken dan de Fransen. Toen de omroeper vroeg wie er nog nooit een wedstrijd handbal gezien, lachte ik even, en op

64

Dilemma

Dilemma_01.indd 64

dat moment klonk er nog meer kabaal dan alle Fransen en Spanjaarden samen. Wat bleek: de helft van de zaal was gevuld met Britten die niets van handbal kenden. Voor de wedstrijd werd er dan ook een infofilmpje over de sport getoond, speciaal voor het thuispubliek. Ook tijdens mijn andere kwartfinale bestond de helft van het publiek uit Britten. Zeer jammer, want het verminderde de sfeer in de zaal.

Gelukkig kreeg ik twee topwedstrijden voorgeschoteld. Frankrijk-Spanje werd (letterlijk) beslist in de allerlaatste seconden, en ook Zweden scoorde de winning goal tegen Denemarken vijf seconden voor tijd. Eerder die dag was IJsland-Hongarije trouwens al uitgedraaid op twee verlengingen. Het olympische handbal zorgde weer voor een mooie editie.

De damesfinale was qua publiek wel andere koek. Montenegro nam voor het eerst ooit deel aan de Olympische Spelen. Hun damesteam stond onverwacht in de finale. Noorwegen daarentegen is een vaste waarde in het dameshandbal.

De Noren hadden allemaal tickets besteld voor de finale, omdat ze wel hadden verwacht dat hun team die finale zou spelen. Voor de Arena stond het dan ook vol Noorse fans, en ik kon het niet laten om te vragen of ze ook op mijn wang een vlaggetje wouden schilderen. Toen de omroeper vroeg wie er voor Noorwegen supporterde, brulde het publiek als één man. De Montenegrijnse supporters waren duidelijk in de minderheid. Toen het publiek gevraagd werd wie er nog nooit handbal gezien had, kwam er geen respons. YES! De rode massa zorgde voor een geweldige

sfeer en ik had nog nooit zowel lawaai meegemaakt. Ondanks het feit dat Noorwegen torenhoog favoriet was, domineerde Montenegro de eerste helft van de wedstrijd. De Noorse dames kwamen echter sterker uit de kleedkamer, en beslisten de wedstrijd twintig seconden voor tijd. De Montenegrijnse meisjes barstten in tranen uit, maar stonden even later te springen op het podium met hun tweede plekje. Een prachtig moment.

De avond van de kwartfinales werd er beslist om met de ploeg The Belgium House te bezoeken. Het was eerst nog zoeken voor we het vonden, maar toen kwamen we judoka Dirk Van Tichelt tegen en was hij zo vriendelijk om ons de weg te tonen. Binnen kwamen we de drie Belgische medaillisten tegen, tafeltennisser Jean-Michel Saive, exjudoka’s Ingrid Berghmans en Gella Vandecaveye, een turner wiens naam ik niet goed wist en nog enkele andere atleten die ik niet kende. Jammer genoeg geen broertjes Borlée en geen Laurens Pannecoucke. Uiteindelijk barstte er na lang wachten dan toch een feestje los en hebben we ons tot onze laatste tram nog heel goed geamuseerd.

De Olympische Spelen meemaken is een geweldige ervaring. Once in a lifetime. Ik heb mij laten vertellen dat Frankrijk zich kandidaat wil stellen voor de Olympische Spelen van 2024.

Ik zou alvast geen seconde twijfelen om opnieuw te gaan kijken en er een twice in a lifetime van te maken. Je gaat toch mee? (ed)

filologica

16/09/12 16:56

extra

PRESIDIUM FILOLOGICA 2012-2013 PRESES De preses is de grote baas van de studentenvereniging; het uithangbord dat zich met alles dient bezig te houden en de persoon die altijd aanspreekbaar is. Kortom: diegene wiens aaibaarheidsfactor soms betwist wordt, maar die nooit ofte nimmer zal bijten. Hij beweert trouwens nog steeds de biologische vader van Dilemma te zijn, dus niets dan eerbied voor deze man.

Naam: Maxim Mommerency Forumnaam: Montgomery Leeftijd: 22 jaar Richting: Master Iberoromaanse talen Woonplaats: Poperinge Wat is je favoriete cd? Dat fluctueert wel eens van tijd tot tijd, maar ‘Rumours’ van Fleetwood Mac haalt het op dit moment zonder verpinken. Ik citeer graag een van mijn vrienden: “Dat is een beetje overdreven hé. Maar het is wel een vette schijf mét wereldnummers. Niet zo heel erg overdreven dus van jou.”

Wat is de mooiste reisbestemming?

Eigenlijk zou ik de hele wereld willen zien, maar boven aan het lijstje staat Zuid-Amerika. Ik koester een niet te verklaren voorliefde voor Chili, die enkel is aangewakkerd na de ontmoeting met een knappe Chileense jongedame in het Chileens paviljoen op de Expo van Sjanghai. Op een dag ga ik haar zoeken en vinden, zeker weten. De wereld is toch zo klein, meneer.

Wat is het beste gevoel ter wereld?

Onderuitzakken in een comfortabele zetel, met een boek, een glas wijn en een deuntje jazz, latin of wereldmuziek op de achtergrond. In het ideale geval zit je onder een afdak met een mooi uitzicht terwijl het regent. En maar wegdromen.

Theater of opera? Ik ben een grote liefhebber van beide, maar ik opteer voor een lichte voorkeur voor opera.

VICEPRESES De rechterhand van de preses die instaat voor alles wat er fout gaat bij zijn afwezigheid. Sinds enkele maanden geen langharig werkschuw tuig meer, overigens: inmiddels is zijn haardos zelfs korter dan de blonde lokken van Hilary Clinton. Dat belooft dus voor zijn kwaliteiten als vice president.

Naam: Ben van Eck Forumnaam: SmuftWhatsHisNumber Leeftijd: 21 jaar Richting: Master Nederlands-Engels Woonplaats: Gentbruggeuh Poëzie of proza?

Definitely prose. Poëzie is voor wenende pubers en aangespoelde absintverslaafden.

Wat is het meest beluisterde nummer op je muziekspeler? Arvo Pärt –‘Kyrie’ (op m’n iTunes, check mij pedant zijn wanneer ik studeer) en Rome –‘To Die Amongst Strangers’ (op m’n iPod).

Wat is de beste film die je ooit zag?

Altijd een moeilijke natuurlijk. Malick z’n Tree of Life OF Aronofsky z’n Requiem for a Dream OF Linklater z’n Scanner Darkly. Ik kan echt niet kiezen.

Wat is de mooiste reisbestemming?

Een zeilboot. Srsly. Ik ken geen zaliger gevoel dan ergens midden in de nacht, helemaal alleen en in het pikdonker aan het roer van een schip te staan met een glas whisky in de hand en donkere muziek en de wind in je oren.

Boven je het eindeloze firmament, het sussende wiegen van de golven ... En ondertussen weten dat het volledig van jezelf afhangt of je kapseist of niet. Het doet wat met een mens.

PENNINGMEESTER De cententeller van de bende, diegene die ervoor moet zorgen dat Filologica de kassa niet kwijtgeraakt; veroordeeld tot een leven zonder dronkenschap.

Hollands van origine trouwens, en haar gierigheid bevestigt dat.

Naam: Madelon Bakx Forumnaam: Madie Leeftijd: 20 jaar Richting: Derde bachelor NederlandsEngels Woonplaats: Gent/Brugge Zon of sneeuw?

Sneeuw. Maar enkel als ik mijn skilatten ook mag aandoen.

Welk schoeisel draag jij? Ik ben een vrouw, ik heb honderden schoenen. Maar mijn hart maakt een vreugdesprongetje als mijn voeten opnieuw de binnenkant van mijn skibotten voelen.

Wat is je favoriete plek in Gent? Mijn bed. Of andere plaatsen waar ik rustig kan snurken en waar ik niet gestoord word.

Waar zien ze je nooit meer terug? In de KFC. Ik haat gefrituurd eten.

SECRETARIS Onze secretaris staat in voor de nieuwsbrieven die je per mail verstuurd krijgt en de verslagen van de vergaderingen. Ook is ze verantwoordelijk voor de opkuis van de kelder, dus al wie Lien een loer wil draaien: laat je gerust gaan!

Naam: Lien Desopper Forumnaam: KwekkeLIEN Leeftijd: 21 jaar Richting: Master Engels-Spaans Woonplaats: Jabbeke en Gent Waarvoor mag men je ‘s nachts wakker maken? Champignons! Maakt niet uit hoe ze klaargemaakt zijn, zelfs rauw vind ik ze superlekker!

Als er iets met champignons op een menukaart staat, is de kans ook groot dat ik daarvoor zal kiezen.

Lopen of zwemmen? Zwemmen all the way! Ik haat lopen en heb jaren in een zwemclub gezeten. Recreatief wel, voor

filologica

Dilemma_01.indd 65

Dilemma

65

16/09/12 16:56

e x tra

competitie was ik net iets te traag. ;-) Zon of sneeuw? Beide, als ze maar in het juiste seizoen voorkomen. Tijdens de zomer moet de zon schijnen, wat in België dus zelden gebeurt, en moet het warm zijn, maar tijdens de winter kan ik er evengoed van genieten om een wandeling in de sneeuw te maken.

Om dan steevast uit te glijden en ongracieus op mijn achterwerk terecht te komen.

Auditorium E of auditorium Leon De Meyer? De aankondigingen van een bepaald Filofeestje zorgen ervoor dat ik mij auditorium E altijd zal herinneren. De stoelen in auditorium Leon De Meyer zitten wel beter…

BACHELOR Een bachelor is bij ons niet belast met de taak om twintig rozen weg te schenken. Hem wacht een veel moeilijkere opdracht: het enthousiasmeren van eerstejaars en hen vlekkeloos door hun examens krijgen. Wanneer je examentips tekort komt, rep je dan snel naar deze schouder om op te huilen.

studeren, uitgaan, slapen, eten, reizen en reizen, maar daar heeft niemand iets aan. Feit is: soms zal je afwegingen moeten maken. Beslis, maar kijk niet terug. Beslis, maar leef ook met de gevolgen. Als jij elke dag wil uitgaan en teleurstellend hard wilt buizen op je examens, om dan in tweede zit aan je ouders te tonen dat je toch hun vertrouwen waard bent, doen! Maar klaag niet over hoe zwaar je tweede zit is. Als jij tijdens het jaar elke dag achter je boeken wilt zitten om de beste punten te halen die de Blandijn ooit gezien heeft en in de vakantie uitgeteld in de goot wilt gaan liggen, doen! Maar klaag niet over hoe je in het jaar te weinig sociaal contact hebt gehad. Als jij een gulden middenweg vindt, doen!

Ervaring is slechts de opsomming van je stommiteiten.

BOEKEN

66

Dilemma

Dilemma_01.indd 66

Waar zien ze je nooit meer terug? In de Delhaize van Lovenjoel. En in metro 3 in New York.

Alles in de hand of alles in het honderd? Had ik honderd handen, dan zou het in het duizend lopen.

Als je de nieuwe eerstejaars één raad mag meegeven, wat is dat dan? Drink.

Studeer. Reis. In die volgorde, en dan nog eens.

Meest schaamtelijke moment uit je leven? Ik kwam in Berlijn, ik sprak de mensen aan in het Duits en ze antwoordden spontaan in het Engels.

P-r-o-c-r-a-s-t-i-n-a-t-i-o-n. U bekend?

My partner in crime, b*tches.

CULTUUR

De boekenprinsesjes zorgen ervoor dat je gedurende het hele jaar kan genieten van studentencursussen en boekenlijsten, alsook van fikse kortingen op al je leermateriaal. Heldinnen!

Wanneer je al die avondjes in Overpoort even beu bent, dan springt Team Cultuur ter hulp. Harald en James specialiseren zich namelijk in het organiseren van gezellige quizavonden en het lokaliseren van uiterst boeiende culturele uitstapjes. Van een ware ontdekkingsreis op het vrij podium tot zelfs een muzikale en literaire benefietavond én een eigen toneel … Filologica biedt het jullie graag aan.

Naam: Cynthia Criel Forumnaam: Cynthia Leeftijd: 20 jaar Richting: Derde bachelor Nederlands-Spaans Woonplaats: Destelbergen

Naam: Harald Berings Forumnaam: Brightside Leeftijd: 22 jaar Richting: Postgraduate American Studies Woonplaats: Gent

Wat is het beste boek dat je ooit gelezen hebt? De dodelijke vraag voor een echte literatuurliefhebber natuurlijk.

Kiezen is verliezen, dus speel ik even vals en kies er drie uit, omdat ze door hun verschillende context nooit hetzelfde waardeoordeel kunnen krijgen. The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald beschrijft op ongeëvenaarde wijze de melancholische sfeer van de Jazz Age, waar optimisme en depressie hand in hand gaan. Jonathan Safran Foers Extremely Loud & Incredibly Close is voor mij het beste boek van deze prille eeuw. En mijn 6-jarige

Naam: Joachim Schol Forumnaam: Schol Leeftijd: 20 jaar Richting: Tweede bachelor Nederlands-Engels Woonplaats: Heverlee Wat is het beste boek dat je ooit gelezen hebt? Dat moet, na lange twijfel, nog altijd Nachttrein naar Lissabon zijn, van Pascal Mercier. Ongelooflijk fijnbesnaarde literaire fragmentjes, filosofisch sterk onderbouwd en een romantische reis die elke keer iets anders meebrengt.

Realisme of suprematisme? Suprematisme. Hoewel mijn jaargenoten het betwisten, ben ik er zeker van dat gekke Malevich mij erdoor heeft geholpen op mijn examen Visuele Cultuur.

Auditorium E of auditorium Leon De Meyer? Brede stoeltjes, voldoende beenruimte, plaats voor een kussen onder je billen: geef mij maar De Meyer any day of the week.

Als je de nieuwe eerstejaars één raad mag meegeven, wat is dat dan? Ik wil in alle cliché vertellen over hoe je een goed evenwicht moet zoeken tussen

Leeftijd: 20 jaar Richting: Derde bachelor EngelsDuits Woonplaats: Bierbeek

Wat is het meest beluisterde nummer op je muziekspeler? Met ruime voorsprong: ‘Norwegian Wood’ van The Beatles.

Wat is de mooiste reisbestemming? Ik droom ervan om ooit eens de schoonheid van IJsland te kunnen aanschouwen. Lijkt me fantastisch mooi.

Wat is je favoriete plek in Gent? Portus Ganda, op een warme zomeravond met wat vrienden en een wijntje …

Heerlijk!

Als je de nieuwe eerstejaars één raad mag meegeven, wat is dat dan? Blijf van die shotjes maison in de Amber!

Naam: Jasmien Dieltiens Forumnaam: Pashmina

filologica

16/09/12 16:56

extra

ik dwingt mij om ook Roald Dahl’s Fantastic Mister Fox te nomineren.

Wat is het meest beluisterde nummer op je muziekspeler? ‘Jungleland’, de afluister van Springsteen›s legendarische Born to Run-album. De song staat symbool voor hoe The Boss er telkens opnieuw in slaagt om de verhalen van nietsbetekende arbeiderszonen en -dochters toch een episch karakter te geven. Daarnaast is ‘Jungeland’ ook muzikaal een briljant hoogtepunt, met de minutenlange saxofoonsolo van wijlen Clarence ‘Big Man’ Clemons als zijn meest memorabele nalatenschap.

Als je God een vraag mocht stellen, wat zou dat dan zijn? Zin om Elvis, Cash en Sinatra te ruilen voor De Romeo’s?

Naam: James Sweetlove Forumnaam: jsw Leeftijd: 19 jaar Richting: Tweede bachelor EngelsSpaans Woonplaats: Gent Wat is het beste boek dat je ooit gelezen hebt? Dat is zonder twijfel The World According to Garp van John Irving. Het boek zit boordevol subtiele humor en levenswijsheid. Er komen zodanig absurde, tot in het banaalste detail beschreven situaties in voor dat ik meerdere malen luidop heb moeten lachen. Ik vind het een ongelooflijk mooi verhaal en Irving heeft ook een prachtige schrijfstijl.

- Wat is de beste film die je ooit zag?

Zonder enige twijfel La Meglio Gioventù: een zes uur durend familiedrama dat onderwerpen als vriendschap, ambitie, psychiatrie, liefde, dood, familie en natuurlijk gioventù (of jeugd, voor de niet-Italianen onder jullie) aankaart.

De zes uur waren op één twee drie voorbij en zonder enige schaamte geef ik toe dat ik toch wel een traantje heb moeten wegpinken bij het kijken van deze ongelooflijk mooie film.

- Wat is het beste gevoel ter wereld?

Buitenkomen bij je laatste examen in juni en beginnen aan een –voor de één een al wat kortere dan voor de ander – meer dan verdiende vakantie.

EXTERNE PR PR is de afkorting van public relations.

De externe PR’s gaan elk jaar op zoek naar sponsors, ereleden en sympathisanten. Ze zorgen ervoor dat er heel wat geld in het laadje komt, en dat al dat geld (zoals altijd) goed besteed wordt aan Filologica’s trouwe leden.

Basically zijn het dus gewoon hielenlikkers, maar dan met brio.

Naam: Saar Himpe Forumnaam: Skippy Leeftijd: 21 jaar Richting: Derde bachelor EngelsSpaans Woonplaats: Tielt Van welk lied word je gelukkig? Op dit moment denk ik dat elk liedje van Jenna G me wel gelukkig maakt. Na haar heerlijke optreden samen met Murdock op Fi:hP heb ik even met hen staan babbelen aan het artiestenonthaal (waar ik de volle vier dagen artiesten heb mogen onthalen, oooja).

Gewoon het feit dat ik de kans had om wa chill te staan praten met een van mijn muziekidolen ... Ja, de gedachte daaraan maakt me wel vrolijk!

Stad of boerendorp? Sowieso de (grote) stad, enkel en alleen al voor de mentaliteit.

Waar heb je een zwak voor? Iemand met een Brits accent mag mij echt alles vragen!

Als je de nieuwe eerstejaars één raad mag meegeven, wat is dat dan?

Luister niet naar ouderejaars als ze je hoofd zot beginnen te maken over Historische Kritiek. Ja, het is niet het makkelijkste vak, maar het is zeker goed te doen! Ohja, en de shotjes maison van de Amber moet je echt eens uitproberen! Zij het wel met mate, als je de volgende dag in Historische Kritiek wil geraken.

Naam: Annelien Siau Forumnaam: ° Annelina Leeftijd: 21 jaar Richting: Master Engels-Spaans Woonplaats: In de week Gent, tijdens het weekend Hillegem

Als je de nieuwe eerstejaars één raad mag meegeven, wat is dat dan?

Verleid die bachelor!

Wat is je grootste zwakte? Ik heb geen geduld.

Aan de toog of aan een tafeltje? Aan de toog van de Amber, het beste café van Gent en daarom ook ons stamcafé (én onze hoofdsponsor ;-) ).

Pukkelpop of Werchter? Pukkelpop, want daar heb je veel meer keuze dan op Werchter (en ik kan daar nog 2 jaar gratis eten en drinken).

Wat is de beste film die je ooit zag?

Chicago. Ooit dans ik de tango zoals in de gevangenisscène!

FEEST Woar is da fiestje? Karen en Dorien zullen er samen voor zorgen dat jullie geen moment zullen stilstaan dit jaar.

(Her)openingsfuiven, cocktailavonden, de beruchte Get Dirrty… Geen enkele gelegenheid is er te veel aan. Dus geniet van al die aanstekelijke muziek, die heerlijke brouwsels en die ene fuif met nogal weinig om het lijf: feestherinneringen die je voor altijd zullen bijblijven.

Naam: Karen Cruyt Forumnaam: vodKaren Leeftijd: 19 jaar Richting: Tweede bachelor Nederlands-Engels Woonplaats: Harelbeke Wat is je favoriete cd? Hmm, moeilijk.

Maar iedere keer dat Patrick Wolf naar België komt, ben ik erbij! 31 oktober voor de vijfde keer, *woehoe*!

Wat is het beste gevoel ter wereld?

Een battle voor de totem winnen in Jungle Speed. Ookal heb ik daarvoor op de tafel moeten springen en mijn nagels moeten gebruiken.

Waarvoor mag men je ‘s nachts wakker maken? Een Whopper! Hopelijk komt Burger King nooit naar België, of ik word moddervet. In Manchester zijn we zelfs naar de Burger King geweest voor we op zoek gingen naar onze

filologica

Dilemma_01.indd 67

Dilemma

67

16/09/12 16:56

e x tra

hostel, ook al waren we er pas om 22u door vertraging. Sja, prioriteiten!

Pukkelpop of Werchter? Werchter!

Altijd mooi weer en tenminste geen duizend podia, waardoor je ruim de tijd hebt om gewoon in het gras te liggen en domme mopjes te maken. Ik ga vooral voor de muziek hoor, maar op het gemak niks doen terwijl Jasper Erkens staat te kwelen is ook eens leuk.

Naam: Dorien Leunens Forumnaam: Doritos Leeftijd: 22 jaar Richting: Postgraduaat Latijn Woonplaats: Tussen de koeien in Itterbeek Wat is je favoriete plek in Gent? Mijn bed na de openingsfuif van Filologica (dit jaar op 16 oktober!).

Wat is je specialiteit? Brownies bakken die óf te droog zijn, óf ingevallen zijn, óf dubbel zoveel chocolade bevatten als het recept voorschrijft. De dag dat ik erin slaag om ze lekker te krijgen, trakteer ik alle Filologen!

Als je de nieuwe eerstejaars één raad mag meegeven, wat is dat dan? Wacht niet met je eerste cantus tot in mei zoals ik in mijn eerste jaar deed. Je mist veel te veel! En speel geen drankspel met twee flessen vanillejenever naast je.

Wat is je grootste zwakte? De zon en de loerende pintjes terwijl je eigenlijk écht heel dringend moet beginnen aan die verdomde paper.

INTERNE PR De grafische kunstenaars van Filologica. Zij zorgen ervoor dat de posters zo aantrekkelijk mogelijk ogen –bij voorkeur in fel oranje –en dat je daardoor geen enkele activiteit meer hoeft te missen.

Naam: Marcel Fransaert Forumnaam McMurc Leeftijd 18 Richting: Tweede bachelor Nederlands-Engels Woonplaats: De mooiste stad ter wereld (9duusd bitches) Ikea of kringloop?

Alhoewel de prijzen van de kringloopwinkel menig gierigaard doen watertanden,

68

Dilemma

Dilemma_01.indd 68

kies ik toch voor Ikea: zaligste vakantiejob ever en tevens mijn backup-plan voor de toekomst.

Monet of Manet? Moeilijke keuze. Monet geniet mijn voorkeur, maar nu we toch over impressionisme bezig zijn: ik heb nog nooit zulke mooie schilderijen gezien als die van Turner. Zeker op vlak van kleur en licht is Turner echt een crazy motherfucker.

Wat is het beste boek dat je ooit gelezen hebt? Zelden zo’n “Ow shit”moment gehad als bij 1984 van George Orwell.

Wat is je favoriete cd? A Weekend In The City van Bloc Party, een van de eerste cd’s die ik zelf heb gekocht en ik ben hem nog steeds niet beu gehoord, hoewel Icky Thump van The White Stripes mij toch doet twijfelen.

Naam: Arnaud Thaler Forumnaam: Sir Taylor Leeftijd: 21 jaar Richting: Master Engels Woonplaats: De Pinte Wat is het beste boek dat je ooit gelezen hebt? Het beste boek in mijn, en dit zeg ik met enige trots, extensieve verzameling is ‘The Fourth Bear’ van Jasper Fforde. Een verhaal over een wereld waar Humpty Dumpty en Prometheus kotgenoten zijn, iedereen een personage uit een kinderliedje is, beren een honingquota hebben, elk levend wezen alle Engelse klassiekers kent en kan quoten, de Gingerbreadman een moordlustige psychopaat is en waar al deze personages toch in de Britse stad Reading wonen.

Wat is het beste gevoel ter wereld?

Het beste gevoel ter wereld is een wandeling. Er zijn enkele voorwaarden aan verbonden natuurlijk. Het jaar was 2010, op een koude januaridag. Er was net een verse lading sneeuw gevallen, alles was perfect wit en glinsterde in het prille zonlicht en net na het laatste examen ging ik, dik ingepakt, een wandeling maken terwijl ik luisterde naar ‘Wish You Were Here’ van Pink Floyd.

Nog nooit zo van iets genoten als van die wandeling.

Theater of opera? Opera zonder twijfel. Muziek is enorm belangrijk voor mij. Dat, in combinatie met het prach-

tige decor van een opera en mogelijkheid om een monocle te dragen zonder al te vreemd bekeken te worden, zorgt er voor dat opera absoluut op de eerste plaats staat.

REIS Somewhere over the rainbow, daar wil onze immer sympathieke reispreses je dit jaar heenbrengen. Of toch op zijn minst op literaire uitstap naar Edinburgh, haar favoriete stad op deze planeet. Ze zal ervoor zorgen dat je je na de eerste examenperiode zeker niet verveelt, en ook Dies Natalis wordt dit jaar in het buitenland gevierd. Data om in je agenda aan te stippen, zeker weten!

Naam: Elodie Deceuninck Forumnaam: Dretse Leeftijd: 21 jaar Richting: Master Engels-Spaans Woonplaats: Roeselaoreeeeuuuuuh, city of lovers Wat is het beste gevoel ter wereld?

Dat moment waarop je, na lange tijd, nog eens heerlijk met een oorstokje in je oren mag gaan kotteren. Feels so good ...

Wie ben je eeuwig dankbaar? Mijn mama omdat ze iedere week mijn vuile was wil doen, mijn papa voor zijn droge uitspraken (en zijn geld, you were all thinking it), mijn omaatje en opaatje voor hun sappige dialectje en Gerard Butler voor zijn welwillendheid om, al dan niet met T-shirt, op mijn televisiescherm te verschijnen. Aja, en Filologica voor al die leuke reisjes die we dit jaar gaan doen, natuurlijk!

Wat was het meest schaamtelijke moment uit je leven? Die keer wanneer ik als klein meisje vast kwam te zitten tussen de schuifdeuren van een winkel. De sensor aan mijn kant van de deur werkte blijkbaar even niet.

Mijn ma was toen de enige die het had zien gebeuren, en voor ze me uit mijn hachelijke positie bevrijdde, heeft ze me eerst vierkant staan uitlachen.

Welk schoeisel draag jij? Liefst van allemaal draag ik hakjes, maar aangezien ik al een tijdje met een geblesseerde enkel zit, draag ik nu helaas vooral platte schoenen. Ik ben een echte

filologica

16/09/12 16:56

extra

schoenenfreak dus als je zelf een fabulous paar aan hebt, schrik dan niet als ik ze van dichtbij kom bewonderen!

SCRIPTOR Yours truly, oftewel de lieflijke deernen die elke Dilemma zo waanzinnig mogelijk vullen. Waanzinnig schitterend formidastisch, jawel, en dit samen met de ongelooflijkste redactie die je je als scriptor kunt wensen –en waartoe ook JIJ vanaf 2 oktober kan behoren. Vol culturele weetjes, filologische propaganda en baanbrekende interviews.

Maar dat had u allemaal reeds gelezen, nietwaar?

Naam: Elke Janssens Forumnaam: Stapelwolkje Leeftijd: 21 jaar Richting: Master Nederlands-Duits Woonplaats: Astene bij Deinze Wie ben je eeuwig dankbaar? Omdatie opnieuw radio maakt: Jan Hautekiet.

Welk schoeisel draag jij? Laarzen. Het punt is dat ik –dat ene paar sandalen even buiten beschouwing gelaten – niets anders dan laarzen héb. Twintig paar dan wel.

Hoe stoer ben jij? Ik ben een meisjemeisje, maar met een trekrugzak en een stadsplan in een vreemde stad voel ik me –dankzij mijn redelijk onfeilbare richtingsgevoel –behoorlijk stoer. Met dank aan mijn hoofdsponsor, de NMBS, die me gratis naar eender waar in Europa vervoert.

Wat is je specialiteit? Heden kan ik alleen maar bedenken: mijn tanden poetsen en tegelijk enigszins toonvast meekwelen met Studio Brussel Urgent. fm. Omdat dat niet bijzonder indrukwekkend is, wil ik tegen het einde van dit academiejaar gespecialiseerd zijn in de Oostenrijkse letterkunde van de jaren 60.

Naam: Sarah Vandoorne Forumnaam: sunday8pm Leeftijd: 20 jaar Richting: Master Engels-Spaans Woonplaats: Het Cremlin, beter bekend als Aalter.

Zon of sneeuw? Ik ben vorig jaar op Erasmus geweest in Almería (ZuidSpanje), dus dat antwoord ligt nogal voor de hand.

Wat is je specialiteit? Couscous en kaastaart! En binnenrijm, zo blijkt.

Wat is je favoriete plek in Gent? Ik zit vlakbij de Minardschouwburg op kot, en om een of andere reden (net als op de Trabla, trouwens) schijnt de zon daar altijd meer dan elders. In goed gezelschap slenteren door het centrum en ergens halt houden waar je nooit eerder bent geweest, is ook altijd een fijn idee.

Wat is je toekomstdroom? Later wil ik journalist worden, of ontdekkingsreiziger. Of sportcommentator voor het betere geschreven dagblad bij wedstrijden damesbasket op de Olympische Spelen in Rio, om beide te combineren met de sport die ik tien jaar lang beoefend heb. In de theaterwereld terechtkomen lijkt me ook wel wat; toen ik dertien was wou ik regisseur worden.

SPORT Geen cantus zonder bierbuik, maar om die slanke lijn toch langer te behouden, leveren onze sportjes altijd zo’n goed werk. Zoals je kon lezen eerder in deze Dilemma, zorgen Elke en Jonas ervoor dat geen enkel lid van Filologica nog het recht heeft om te klagen over zijn/ haar zwembandjes.

Naam: Elke Dirkx Forumnaam: Obviously Leeftijd: 19 jaar (bijna 20, yay!)

Richting: Tweede bachelor EngelsItaliaans Woonplaats: Kapellen Wat is je grootste zwakte? Mannen met een Schots accent. Ik smelt ter plekke. Geef ze dan nog eens donker haar en krulletjes en ik ben helemaal verkocht. OMNOMNOM! Zon of sneeuw? Definitely zon. Zwembad hier, zeetje daar. Cocktails drinken op je ligzetel genietend van de warmte.

Een kleurtje opdoen. Aardbeienseizoen, m.a.w. Strawberry Daiquiri’s en aardbeitjes met slagroom. Terrasjes doen. Pogingen ondernemen om deftig een waterijsje te eten, vooraleer het

smelt. Ik wil zon, ik wil dat de jongens shorten dragen zodat ik mooie, gespierde, heerlijk lekkere kuiten kan spotten!

Aaaah, zomer :) Wat is je favoriete plek in Gent? Het Sint-Pietersplein tijdens mijn favoriete evenement van het jaar, de 12 urenloop. Er is overal wel iets te doen en wat het weer ook is, er is altijd wel sfeer. Na die dag ben ik steevast doodop, maar ik heb me er zot geamuseerd.

Wat is je specialiteit? Mijn spaghetti carbonara, met slagroom in plaats van gewone room. Klinkt raar, maar is echt lekker!

Naam: Jonas Vanderhaegen Forumnaam: C. Worthy Leeftijd: 20 jaar Richting: Tweede bachelor EngelsSpaans Woonplaats: Weet je de P’titamie zijn?

Wel daar ergens!

Lopen of zwemmen? We moeten lopen, springen, vliegen, duiken, vallen opstaan en weer doorgaan! Maar doe toch maar liever roeien. :-) P-r-o-c-r-a-s-t-i-n-a-t-i-o-n. U bekend? U bekend of u bekent? Wel ik beken, het is mijn grootste zonde maar ik hou er toch o zo van als het dan toch goed afloopt. TIP: Ga er niet van uit dat het altijd goed komt!

Als je God een vraag mocht stellen, wat zou dat dan zijn? Als ik mezelf een vraag mocht stellen? Mila Kunis of Natalie Portman? BOTH (ook met whipped cream and chocolate sauce). Niet dat ik mezelf zo geweldig machtig vind, maar ik geloof steevast dat je verantwoordelijk bent voor het grootste deel van je leven en dat er niets bovennatuurlijks daar invloed op heeft. Als ik dan iemand als God wil beschouwen is het wel mijn mama, maar aan haar zou ik bovenstaande vraag natuurlijk niet stellen. Of toch?

Wat is de beste film die je ooit zag? Definitely, Maybe. Misschien niet de beste die ik ooit heb gezien maar toch wel degene die altijd bij mij opkomt. Als ik ooit vader word, dan wil ik in ieder geval een dochtertje als in deze film! Oja, heb ik al gezegd dat het een echte mannenfilm is?

filologica

Dilemma_01.indd 69

Dilemma

69

16/09/12 16:56

Rub riektite l

T.A.P. Onze T.A.P.’s zijn geen officieel aangestelde drinkebroers of -zusters, in dit geval. T.A.P. staat voor Taalgerichte ActiviteitenPreses, een functie die - thank you, captain obvious - een veelvoud aan activiteiten kan beslaan. Kom gerust langs op één van hun vele filmavonden, eetgelegenheden (waaronder Filologica’s infamous dessertavond) en bierbowlings, en ontdek zelf wat deze benaming allemaal inhoudt.

Naam: Chanel Baert Forumnaam: PorcelainTramp Leeftijd: 20 jaar Richting: Derde bachelor Engels, eerste bachelor Nederlands Woonplaats: Het geweldige Brugge, maar doorheen de week op kot in Gent.

Zon of sneeuw? Beide. De zon mag gerust schijnen tijdens het snowboarden.

Waarvoor mag men je ‘s nachts wakker maken? Om te gaan (bier)bowlen in de Overpoort. En voor een threesome met Jared Leto en Brian Kinney.

Favourite guilty pleasures? Non-stop series kijken tijdens de examens / non-stop hotties checken tijdens het kijken van bovenvermelde series / Ben & Jerry’s Chocolate Fudge Brownie / slash (fan)fiction / tot een gat in de nacht aan mijn laptop zitten / Adam Lambert / alles laten vallen en dagen aan een stuk lezen om dat ene boek zo snel mogelijk uit te krijgen. En indien mogelijk daarna meteen aan het vervolg beginnen.

Als je de nieuwe eerstejaars één raad mag meegeven, wat is dat dan? Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat de kerstvakantie een beetje te laat is om te beginnen met boeken te markeren, dus probeer zeker die cursussen up-todate te houden. En het aankopen van de stucu’s van Filologica kan zeker ook geen kwaad.

Naam: Katarin van Orshaegen Forumnaam: NastyGal Leeftijd: 20 jaar Richting: Tweede bachelor Engels-

70

Dilemma

Dilemma_01.indd 70

Zweeds Woonplaats: Schoten Wat is het beste boek dat je ooit gelezen hebt? On The Road, van Jack Kerouac. Dan natuurlijk te lezen op de enige echte manier voor dit boek: The Original Scroll en blijven lezen tot je erbij neervalt. Geen hoofdstukken, geen pauzes maar puur genieten. Tip: lees dit boek als je tijd hebt, want je gaat je leven even on hold moeten zetten.

Wat is de mooiste reisbestemming?

Zowat elke plaats in Groot-Brittannië, I’m not picky. Ik moet minsten één keer per jaar naar daar trekken of anders is mijn jaar niet volmaakt. Dit jaar hebben we daar drie keer van gemaakt, met nog een bezoekje naar London in het najaar waar ik nu al naar uitkijk.

Zon of sneeuw? Sowieso sneeuw. Maar dan liefst wel het soort sneeuw waar ik uren op kan snowboarden en waar je een gigantisch sneeuwballengevecht in kan doen. Niet het soort ‘sneeuw’ dat we in België krijgen, dat op de een of andere manier er altijd voor zorgt dat ons land plat ligt.

Wat is je grootste zwakte? Artiesten.

Een mooie jongen die ook nog eens awesome muziek aan het maken is… ja, wie kan daar nu nee tegen zeggen?

Analoog of digitaal? Op vele vlakken ben ik een voorstander van analoge technologie. Niets klinkt beter dan een goeie ouwe vinyl-plaat met een goeie, door vacuümbuizen gedreven voorversterker. Hetzelfde geldt trouwens voor nagenoeg alles dat met geluidsversterking te maken heeft. Spreek me gerust aan voor een discussietje, digitalites!

Wat is je toekomstdroom? Het maken in de muziekwereld en me op eigen benen in de taalkunde verdiepen.

WEB De webmaster, oftewel de zelfbenoemde nerd van het gezelschap. Hij zorgt ervoor dat www.filologica.be steevast up-to-date blijft. Sprankelende foto’s, ludieke forumposts en steevast een ruim gevulde kalender: niets is hem vreemd. Neem gerust een kijkje op de site als je ons niet gelooft. (En, terwijl je dan toch in de buurt bent, meld je aan op het forum!)

Naam: Matthias Van de Velde Forumnaam: RCMatthias Leeftijd: Reeds 20 Richting: Tweede bachelor Nederlands-Engels Woonplaats: Deinze Wat is het meest beluisterde nummer op je muziekspeler?

‘2 morro morro land’ van Lightning Bolt.

Wat is de beste film die je ooit zag?

Apocalypse Now, hands down.

filologica

16/09/12 16:56

extra

Filologica

dankt haar ereleden Prosenioren

Academisch personeel

Steunende leden

Freek Braeckman 98-99

Kristof Baten

Ignace Coenen

(Germania)

Gert Buelens

Ben Corin

Koen Goossens 02-03 (Germania)

Philippe Codde

Jeroen Cuvelier

Katrijn D’Herdt 02-03 (Romania)

Tine Defour

Quirine Cuyle

Bart Peeters 03-04 (Germania)

Luc De Grauwe

Eva Debruyne

Elisabeth Ghysels 03-04

Steven Delarue

Nick Delafontaine

(Romania)

Kristoffel Demoen

Hannes Mallezie

Anne Bosman 04-05

Annemie Demol

Virguine Van de Winckel

Jeroen Meuleman 05-06

Youri Desplenter

Relinde Van Vlaenderen

Benoît Lagae 06-07

Adriaan D’Haens

Ellen Verbestel

Robin Van Cleemput 07-08

Marlies Jansegers

Aäron Maes 08-09

Ilse Logie

Tom Van Steendam 09-10

Veerle Uyttersprot

Stephanie Lanno 10-11

Yves T’Sjoen

Babylon

Edouard De Prez 11-12

Clara Vanderschueren

KHK

Bart Van der Straeten

KK

Matthias Velle

KMF

Wim Verbaal

OAK

Lore Aertsen

Susan Verhulst

Slavia

Ellen Cosijn

Bart Vervaeck

VGK

Katrien Debal

An Willems

Oud-presidium

Fien Demuynck Fiorina Di Rosa Thijs Goethals

Bevriende kringen

Peter Tim Piens

Sofie Hoogerwerf Stavros Kelepouris Sander Laridon Tine Maes Bert Merveillie Inneke Plasschaert Stephanie Pools Henri Van Bost Julie Vandamme Astrid Vandenbogaerde Tom Vandevelde Jonas Vandroemme Lennart Van Durme Arno Van Vlierberghe

filologica

Dilemma_01.indd 71

Dilemma

71

16/09/12 16:56

Dilemma_01.indd 72

16/09/12 16:56