zegt
De speech 3 juli
Loslaten en Achterlaten Toen ik zag wat op jullie “ save de date” kaartje stond, raakte mij dat emotioneel. Edith, Simone en Marijke hebben dat mooi bedacht en vormgegeven. Sil neemt daar afscheid van me. Dit is waar ik 44 jaar mee bezig ben geweest. Onze core-business zijn kinderen. Ik heb m’n collega’s altijd voorgehouden: Als je met iets bezig bent dat niet goed is voor kinderen, gelijk stoppen. Jezelf altijd de vraag stellen Is dit wat ik nu doe in het belang van het kind. En kan ik dit belang van het kind, verstrengelen aan al die andere belangen, ouders, school, leerkrachten, team, andere leerlingen... Het is een ingewikkelde verstrengeling. En die ingewikkeldheid weer terugbrengen tot de kern. HET KIND in haar kracht. Dat heb ik altijd als mijn werk gevoeld. En zijn voor mij ook de genen van Kindkracht. Nu doe ik een stapje terug. Ik moet iets loslaten en achterlaten. Een moment om even stil te staan en om je heen te kijken. Het is alsof je dan op een bergtop staat en de 2 landschappen voor je en achter je overziet. Terugkijkend naar de hoogvlakte van het verleden komen er allerlei gedachten en herinneringen naar boven.
Leren voor het leven Ik ben dan nog steeds schoolmeester. Je leert kinderen geschiedenis om ze roots te geven, maar ook om van te leren. Kinderen leren niet voor de school, maar voor het leven. Ik kijk dan terug met deze gedachte. Uiteindelijk heb ik 61 jaar doorgebracht in of met scholen. 17 jaar als consument en 44 jaar als producent. Mijn SchoolLeven heeft een professionele en een persoonlijke kant. Ik was 5 jaar toen ik pas naar de kleuterschool ging door een verhuizing naar een grotere woonplaats. In mijn geboortedorp in Zeeland was toen nog geen kleuterschool. Ik speelde als kind vooral heel veel en graag buiten. De kleuterwet was van 1956. In die tijd werd pas nagedacht over de gevolgen van nieuwe verplichtingen als de wet was vastgesteld. In mijn nieuwe dorp was wel een kleuterschool Ik was mijn vrijheid kwijt. Zo voelde het. Ik mocht niet meer buiten spelen en moest binnen van alles. Er waren andere kinderen om rekening mee te houden. Ik vond dat niet altijd leuk. Ik trok graag mijn eigen plan. En eigenlijk doe ik dat nog steeds heel graag. Mijn moeder werd dan ook regelmatig gebeld dat ik niet op school verschenen was. Ook dat is anders dan de tijd van nu. Ondenkbaar dat je een kleuter alleen naar school laat gaan, maar in mijn tijd was dat heel gewoon. Onderweg naar school verloor ik mijzelf in het spel, in het avontuur. In het op onderzoek gaan. De kikkers en de wei. De bossen. Hutten bouwen. Ik denk dat ik als Kees ook een soort Sil was misschien wel.....
Nog een andere les die is te trekken uit het vervolg van mijn schoolloopbaan op de lagere school. Aan hersens ontbrak het me niet. Avontuur op school bleef ik missen. Ik vond het meestal saai binnen. Ook ik keek waarschijnlijk net als Sil regelmatig verlangend uit het raam naar buiten. Aan het eind van de lagere school was het advies: 2 jaar VGLO en daarna werken. Meer zat er niet in. Uiteindelijk als zoon van een bouwvakker hoorde je niet tot de kansrijken. Jaren zestig van de vorige eeuw. Leg daar nu het verhaal rond de CITO-eindtoets naast en de meningsverschillen op sommige scholen met ouders. Een doortastende vader deed mij uiteindelijk op de MULO belanden. De school en mijn vader verschilden van mening over wat de toekomst voor mij in petto had. Ik ben geen uitzondering. Hoe onvoorspelbaar is de toekomst als je mij nu hier ziet staan. Ik. Degene die nooit van school hield bleef voor altijd in het onderwijs. En misschien is mijn eigen onderwijs gemis en avontuurlijke verlangen dat ik als kind voelde, wel de drive geweest van de dingen die ik in mijn onderwijs loopbaan als professional heb willen realiseren.
Regels maken die ruimte geven Onderwijzer, waarnemend hoofd, hoofd der lagere school, directeur basisschool, coรถrdinator WSNS, kwartiermaker Passend Onderwijs, directeur SWV Kindkracht. En overal in al mijn functies was de kern altijd het zelfde. Ik maak het liefst mijn eigen regels. Ik maak het liefst mijn eigen school. Een school die vooral goed is voor kinderen. Die kinderen ruimte geeft. Die dingen regelt voor kinderen. Met leerkrachten die meer met power dan met orde bezig zijn. Op school samen leren en leven. Hutten bouwen met de kinderen. Lachen en huilen. En als er problemen zijn elkaar opzoeken. Geen papieren. Om de tafel. Komen. Zitten. Praten. Regelen. Samen. Oplossen. Met altijd weer het belang van het kind voor ogen. Het kind dat bij ons op school zat. En toen ook al met de insteek dat ie ook op school bleef. En ik en mijn mensen deden er alles aan om alle soorten kinderen een goeie plek te geven. Die school is nu iets groter geworden tot een samenwerkingsverband. KindKracht. Het inzetten van onze LeerKracht voor kinderen. LeerKracht het is een Geuzennaam. Dat vergeten we soms. We vertrutten een beetje en dat wil ik niet laten gebeuren. Niet miepen met papier en plannetjes en zeuren over de dingen die niet lukken. Vooral hebben met elkaar over wat WEL kan. Ik heet niet voor niks Kees van WEL.......
Persoonlijk en professioneel mens zijn Ik ben zowaar tevreden. Ik heb mooie dingen meegemaakt en mee mogen maken. Onder het motto je hoeft niet ziek te zijn om beter te worden. En soms zijn ziekte en crisis kantelpunten die je ogen nog wat verder openen en je kern nog scherper naar voren laten komen. Daarom vind ik ook dat persoonlijk leven van professionals altijd in verbinding staan met hun loopbaan. Je leert niet alleen voor school je leert ook voor het leven. En van het leven zelf leer je misschien wel het meest. Ook op de hoogvlakte van het verleden ligt ook het boek van mijn persoonlijk leven. Daar zitten ook heel veel mooi gekleurde bladzijdes en ook een paar gitzwarte in. Zoals het verlies van mijn vrouw die nu natuurlijk gewoon naast me had moeten staan. Of in elk geval tussen mijn kinderen en kleinkinderen. Vier mooie, gelukkige kinderen en 6 schitterende kleinkinderen. M’n kinderen hebben de mooiste beroepen met de mooiste uitdagingen. Mijn natuurlijke kinderen doen het beter dan hun vader. Dat is mooi, maar zoals Dick Maks vader altijd zei: Dat is logisch wat dit soort capaciteiten slaat altijd een generatie over. Misschien een tip voor je als je nog eens op een verjaardag zit. Zes groeibriljantjes. Roos, Jip, Joris, Kasper, Abel en Kiki. Zij zijn van de mooi gekleurde bladzijdes. En ook zij zijn stout en avontuurlijk, houden niet van orde en van regels , van stil zijn en van zitten en gaan graag op ontdekkingskracht. De genen van hun opa of misschien gewoon kindergenen zoals elk kind dat heeft. En ook wij volwassenen in onszelf dragen.
Ik doe daarom ook graag aan jullie allemaal de oproep om die avontuurlijke genen van SIL die in ons allemaal zitten niet te vergeten. Laat ze niet verpletterd worden door systemen en papier, maar worstel je af en toe tussen de stapels uit en ga naar buiten op avontuur. En dat avontuur kan ook best tussen vier muren te vinden zijn. Als je maar goed kijkt.......
De geschiedenis van Kindkracht ligt achter me. Dit is mijn laatste officiële optreden als Baas Kees van Kindkracht. Ik ben er trots op wat er is bereikt. Als je dan ziet dat de Inspectie tevreden is. Een mooi laatste rapport. De accountant heeft ook over 2017 weer z’n goedkeuring verleend. Meer dan 94% van de beschikbare middelen wordt besteed in de scholen. De kantoororganisatie STAAT. Als ik nu zie hoe de mensen van Kindkracht voor hun werk staan, dan ben ik zoals ze in Zeeland zeggen “Een puut me 7 staerten” Een kikker met 7 staarten. Je hoort ook hierover de tevredenheid in het veld. De relaties met de gemeentebesturen, zowel de ambtenaren als de politiek verantwoordelijken. Met veel mensen in de publieke jeugdzorg loopt de samenwerking prima. De netwerken met externen zoals collega samenwerkingsverbanden zijn goed. Er staat per 1 augustus as. een nieuwe bestuursconstructie. Geen toezichthoudend bestuur meer, maar een echte Raad van Toezicht door externen. Het kan Kindkracht sterker en slagvaardiger maken als eigenstandige organisatie. Een onderwerp dat me de meeste kopzorgen heeft bezorgd. Ik ben er dan ook echt trots op dat dit op de valreep nog voor elkaar is gekomen. De visie staat als een huis. De richting is duidelijk uitgezet. De lijst is niet compleet, maar voorwaar een mooi resultaat. Natuurlijk zijn er ook nog, wat tegenwoordig zo mooi heet, uitdagingen. Ik noem het kansen. Je ziet dat het ingezette beleid richting de scholen vruchten begint af te werpen. Scholen komen in bewegingen en gaan initiatieven ontwikkelen: Passend Onderwijs begint te landen. Je ziet het gedachtegoed bij de scholen veranderen. Er zijn directeuren die kansen zien en in samenwerking daar vorm aan gaan geven.
Denk aan de Impulsklas en het op te starten IKC aan de Sportlaan in Hellevoetsluis met de visie die daar achter zit. Dit zijn mooie voorbeelden, en hier ligt echter voor mijn opvolger nog een taak te vervullen.
Onderwijsmensen van Kindkracht zijn mensen die... Dat verplaatst dan direct mijn blik naar de andere kant van de berg. De toekomst. Het is daar nog mistig, maar door de mist zie je het verhaal van onze genen. Ik heb KINDKRACHT opgezet vanuit mijn zeer eigen Persoonlijke BAAS KEES visie op hoe ik een samenwerkings verband zou runnen en ook altijd heb proberen te doen. Ik hoop dat jullie dat ook door blijven doen. Niet om mijn visie te blijven voortzetten, maar vooral door je eigen onderwijsverlangen handen en voeten te geven. Natuurlijk hoop ik dan ook dat dit verlangen aansluit bij het soort onderwijs mensen dat onze SIL goed past. Onderwijsmensen voor wie het kind “CoreBusiness� is, en hiervoor alles wijkt. Mensen met de voeten in de klei en het hoofd in de wolken. Mensen met hart voor passend onderwijs en verlangen naar een inclusieve samenleving waar iedereen mee doet. Mensen die over mogelijkheidszin beschikken. Mensen die geen pasklare antwoorden zoeken maar wel op onderzoek willen. Mensen met verstand van zaken en gevoel voor humor. Mensen die willen DOEN en die graag buiten lijntje kleuren en bestaande kaders denken. Mensen die een grens niet als een eindpunt zien maar eerder als een nieuw begin. Want immers als je niet over grenzen gaat kom je nooit eens in een ander land. Als reiziger en vakantie ganger wil ik jullie deze laatste zin niet ontnemen. Met de vraag het avontuur behalve in je vakantie ook vooral in je werk te blijven zoeken. Dat gun ik jullie allemaal.
Fakkeldragers Deze zaken moeten we vasthouden. Dit is Kindkracht. Dit is Sil. Jullie allemaal zijn onze fakkeldragers. Jullie dragen dit vuur verder over. Graag zou ik jullie daarom graag tot fakkeldrager willen benoemen. Als je iets van iedereen maakt, dan is het soms ook van niemand leerde ik ooit eens ergens. Daarom heb ik 25 mensen uitgezocht die graag officieel wil benoemen tot Fakkeldrager. Het zijn mensen die ik de Eigenschappen toedicht die ik net opnoemde. Mensen aan wie ik met vertrouwen en nieuwsgierigheid de fakkel overdraag. Met de vraag het vuur van SIL niet alleen binnen de kaders en lijntjes en overleggen en notities mee te nemen. Maar vooral ook buiten met elkaar het avontuur en de mogelijkheden op te zoeken. Met de vraag ook vooral in onmogelijkheden te denken. Het mag wel fantasierijk, laten we vooral niet realistisch zijn ;-) Als afscheidnemend directeur is het natuurlijk NOT done om over je graf te regeren. Maar ach. Als je je toch nooit aan de regels houdt. Waarom nu dan wel ? Daarom heb ik voor jullie fakkeldragers allemaal een persoonlijke enveloppe gemaakt die je thuis mag openen. In de brief staat iets over een locatie en een datum waarop jullie elkaar kunnen ontmoeten. Van daar uit gaat jullie avontuur verder. Zonder mij en samen met SIL. Symbolisch reik ik de enveloppe uit aan twee fakkeldragers, samen met de SIL RidderOrde , want wie wil er nou geen ridder zijn. Ik speelde als kind graag riddertje en misschien moeten we dat wel blijven doen. Met veel plezier daarom wil ik.............. en ..................... even bij me te komen. (overhandiging envelop en ridderorde)
Bij de evenlop en de ridderorde hoort ook deze TijdsCapsule, de schatkist van Sil zeg maar. Deze mogen jullie samen openen op de bijeenkomst waar alle 25 fakkerdragers elkaar ontmoeten. Ik wens jullie veel vuur, genieten en plezier. En vooral ook heel veel ruimte!
Slotwoord Tot slot: Het verlies van de dagelijkse contacten met de mensen in het algemeen, maar in het bijzonder m’n collega’s op kantoor zal ik het meeste gaan missen. En dan in het bijzonder met Edith, Simone, Mirjam en Jaap waar ik zo intensief en succesvol mee heb samengewerkt. Ik ga afbouwen met 1 of 2 dagen in de week werk te doen dat ik leuk vind. En dan ook alleen werk dat ik echt leuk vind. De rest doe ik niet meer. En misschien verandert mijn pensioen daarmee niet eens heel veel van mijn werkende leven behalve dat ik nog iets vaker met vakantie zal gaan.... Ik wens Kindkracht een hele mooie toekomst toe. De basis is gelegd. Het onderwijs is een prachtig vak, We leven in een geweldige tijd. De kansen liggen er. Grijp ze en geniet er van.
3 juli 2018