SCRIPTWRITING 103431 / 2564

SCR I PT WR ITI NG 10 3431 / 25 6 4

Photography: Pawnthep Chitphong

SCR I P T W R I T I NG 1 0 3431 / 25 64

Photography: ศุภชัย เชื้อเมืองพาน

สารจากอาจารยผูสอน บทละครคือหัวใจของการแสดง การเขียนบทจึงเหมือนกับการผ่าตัดเพื่อศึกษาวิเคราะห์อวัยวะต่างๆที่ขับเคลื่อน ชีวิต Narrative หรือการเล่าเรื่องที่ดีผู้เขียนต้องใช้จินตนาการ ต้อง สั่งสม ประสบการณ์ชวี ต ิ ต้องมองเห็นชีวต ิ ของผูค ้ นทีม ่ ภ ี ม ู ห ิ ลังทีแ่ ตกต่างกัน พวกเขาต้อง ดำรงอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ฉุดรั้งหรือท้าทายอย่างไร จึงจะสามารถฉายภาพสะท้อน ชีวต ิ ของตัวละคอนจากมุมมองทีค ่ นทัว่ ไปอาจจะคาดเดาไม่ถงึ สร้างความแตกต่าง จากชุดความคิดเดิม ตั้งคำถามให้คิดต่อ ผู้เรียนจึงต้องฝึกฝน สำรวจ ค้นหา และ รูจ้ ก ั เลือกสะท้อนภาพชีวต ิ ของตัวละคร สามารถ “มองเห็น” มิตบ ิ างอย่างของชีวต ิ ตัวละครที่สามารถเป็นบทเรียนที่น่าสนใจให้แก่ผู้ชม คลาสเขียนบทในปีการศึกษา 2564 เริม ่ ต้นด้วยการสำรวจตนเองผ่านความทรงจำ ที่เผยให้เห็นทั้งด้านมืดและด้านสว่าง ภายใต้ Theme "A Will to Survive" เป็นการย้อนกลับไปเปิดบาดแผลเก่าเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเดิม เพือ ่ ทำความ เข้าใจปัญหาด้วยเหตุและผล และเพื่อดำเนินชีวิตต่ออย่างเข้าใจตนเองมากขึ้น เป็นการประยุกต์กรอบการเขียนบทในสไตล์ TEDx Talk ที่มีข้อกำหนดและ โครงสร้างในการเขียนสคริปที่มีความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ ผูเ้ รียนได้ฝก ึ ฝนการเขียนบทละครเวทีในรูปแบบ One Act Play เริม ่ ต้นด้วยการ กำหนดให้สร้าง Characterization และ Backstory จากนั้นจึงค่อยนำแต่ละ ตัวละครมาสร้างพล๊อตเรือ ่ ง ให้ตวั ละครเอก (Protagonist) และคูอ ่ ริ (Antagonist) มาพบกันในสถานการณ์ที่เป็นไปได้ที่กลายเป็นจุดเปลี่ยนของตัวละครในบท ละคอน 4 เรื่อง แบบฝึกหัดสุดท้ายคือการเขียนบทละครทีใ่ ช้โครงสร้างแบบ Three Act Play โดย กำหนดให้ผเ้ ู รียนได้คน ้ หาตัวละคอนทีน ่ า่ สนใจมาผสมกับกระบวนการ Dramatization คือทำให้เป็นละครให้มีความน่าสนใจในเชิงการเล่าเรื่อง นำเสนอเฉพาะบทเรียน ด้านใดด้านหนึง่ ของชีวต ิ ตัวละคอนเอกโดยต้องคำนึงถึงการพัฒนาปมปัญหาแต่ละ ช่วงตามโครงสร้างของ Three Act Play ผู้เรียนทั้ง 4 คนต่างเลือกนำเสนอ ประเด็นที่ให้แง่คิดแตกต่างกัน ในสไตล์และกลวิธีการเล่าเรื่องที่ตนถนัด หวังเป็นอย่างยิง่ ว่าหนังสือรวมบทละครเล่มนีจ้ ะช่วยจุดประกายความฝันและความ ปรารถนาของนักศึกษาในคลาสเขียนบททีก ่ ำลังจะก้าวออกไปเรียนรูโ้ ลกอันสลับซับ ซ้อนของตัวละครอีกมากมาย โลกของเรายังต้องเผชิญกับความท้าทาย การแพร่ ระบาดของโควิด 19 ได้ดึงเอาเวลาในชีวิตปกติของเราไปถึงสองปี และแม้ว่า สถานการณ์จะดีขึ้นแต่ผู้คนก็คงยังต้องเฝ้าระวังโรคอุบัติใหม่ท่ามกลางปัญหา ภาวะโลกร้อนและปัญหาสิ่งแวดล้อมที่กำลังส่งผลต่อความเป็นอยู่ของมนุษยชาติ ในฐานะคนทำงานศิลปะเราจำเป็นต้องทบทวนหน้าที่และบทบาทอย่างจริงจัง นัก ศิลปะอยู่เพื่ออะไร เรื่องราวความทุกข์ยาก ความอยุติธรรม ความหวัง การต่อสู้ ดิน ้ รนและการมีอยูข่ องผูค ้ น ต่างต้องการนักเล่าเรือ ่ งทีเ่ ข้าใจชีวต ิ มีเทคนิคการเล่า ที่ดี ที่สำคัญที่สุดคือการสะท้อนภาพความจริงอย่างมีสุนทรียะและรสนิยม อ.ดร. กุสุมา เฟนสกี-สตาลลิ่ง สาขาศิลปะการแสดง 15 มิถุนายน 2563

ธัญญาเรศ เกตุกิ่ง -

TEDx Talks

ศิลปะชิ้นเดียวในโลก โดย นางสาว ธัญญาเรศ เกตุกิ่ง

ลิขสิทธิ์ © 2565 ธัญญาเรศ เกตุกิ่ง Pingpong11311@gmail.com

-

การเปลี่ยนแปลงของชีวิต

-

ทุกคนลองดูรป ู นีส ้ ค ิ ะ สามารถบอกได้ ไหมคะ ว่าใครสวยทีส ่ ด ุ ? ทุกคนอาจจะมีคำตอบ ในใจแล้ว แต่สำหรับคำตอบของดิฉันนั้น ทุก คนในรูปสวยหมดค่ะ ทั้งหน้าตา ทั้งสไตล์การ แต่งตัว แตกต่างแต่ดด ู ก ี น ั ทุกคนเลยค่ะ หลายๆ ครัง้ ทีฉ ่ น ั เองก็แอบคิดว่าความแตกต่างมันเป็น สิ่งที่ไม่ดีในสังคม ดูแปลกประหลาด ไม่มีใคร เหมือน ไม่มใี ครเขาทำกัน เพราะในสังคมต่าง มีมาตรฐานแบบเดียวทีต ่ อ ้ งการให้ทก ุ คนทำตาม กันมาตัง้ นานแล้ว ใครไม่อยูใ่ นมาตรฐาน ก็กลายเป็นคนทีแ ่ ปลกประหลาด ทำให้ เกิดการเปรียบเทียบกันขึ้นมาในสังคม แล้วแบบไหนคือสิ่งที่ดี แบบไหนคือสิ่งที่ ไม่ด?ี ฉันใช้เวลาหลายปีกบ ั การพยายามเป็นคนทีด ่ พ ี อในความคิดของสังคม ทัง้ เรือ ่ งเรียน การแต่งตัว เรือ ่ งความสามารถ หรือแม้แต่ความสัมพันธ์ แต่ยง่ิ พยายามก็ เหมือนยิ่งไกลออกไปเรื่อยๆ เพราะสำหรับมนุษย์ความดีพอไม่เคยหยุดอยู่กับที่ ถ้าเปรียบเป็นถนน ก็คงเป็นถนนทีไ่ ม่มจี ด ุ มุง่ หมายปลายทาง แต่ในระหว่างทางนัน ้ ตัวฉันก็กลายเป็นคนอื่น เป็นคนที่ฉันไม่รู้จักอีกแล้ว ตอนฉันยังเด็ก ฉันมักจะถูก เปรียบเทียบอยูบ ่ อ ่ ยครัง้ ฉันมีพส ่ี าวอยูค ่ นหนึง่ พีข่ องฉันเป็นคนทีส ่ วย เก่ง พูดได้ ว่าเป็นคนที่แม่ของดิฉันสามารถพูดให้คนอื่นฟังได้อย่างภาคภูมิใจ ฉันมักจะถูก เปรียบเทียบกับพีอ ่ ยูเ่ สมอ “พีก ่ บ ั น้องไม่เหมือนกันเลย” “พีส ่ วยจังไม่เหมือนน้อง” หรือ “พีเ่ รียนเก่งจัง ทำไมน้องทำไม่ได้เหมือนพีเ่ ลย” ฉันในตอนนัน ้ เป็นคนทีอ ่ อ ่ น ไหว และ กังวลง่ายมาก ฉันจึงมีความคิดทีว่ า่ ยังเก่งไม่พอ ยังดีไม่พอ ต้องเก่งกว่านี้ ต้องดีกว่านี้ พอฉันเรียนช่วงม.ปลาย ฉันได้มโี อกาสแข่งเต้นในหลายๆงาน ทีมของ ฉันชนะการแข่งขัน To Be Number One Dancercise Thailand ของระดับ ภาค และอยู่ในทีมที่ได้ไปแข่งต่อระดับประเทศ ฉันได้รับเกียรติบัตรมามากมาย แต่สำหรับแม่ของฉัน มันก็แค่กระดาษใบหนึง่ เกียรติบต ั รของพีฉ ่ น ั ถูกแขวนบนผนัง บ้าน แต่เกียรติบต ั รของฉัน เก็บไว้ในแฟ้มเก่าๆของฉันเอง ฉันได้แต่ถามตัวเองว่า ทำไม ทำไมถึงยังไม่พอ ยังต้องเก่งกว่านี้อีกหรอ ฉันไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้ และไม่มีใครสามารถตอบคำถามนี้ได้เหมือนกัน

ฉันใช้ช่วงชีวิตมัธยมไปอย่าง น่าเสียดาย กับการเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ ตัวฉันเอง ฉันเอาแต่หาคำตอบในสิง่ ที่ ฉันไม่รู้ และไม่เคยมองลึกเข้าไปข้างใน ของตัวเองจริงๆ จนวันหนึง่ ฉันได้เดิน เข้ า ไปร้ า นหนั ง สื อ ในระหว่ า งที ่ ฉ ั น กำลังให้ความสนใจกับหนังสืออยู่นั้น ฉันไปสะดุดตากับหนังสือเล่มหนึ่ง สิ ่ ง ที ่ ส ะดุ ด ตาของฉั น ไม่ ใ ช่ ปก ส ี ฟ ้ า อ่ อ น แต่ ม ั น เป ็ น คำ ว่ า Happiness ฉันจึงไม่ลังเลที่จะลอง หยิ บ มาอ่ า น เพื ่ อ ดู ว ่ า เป็ น หนั ง สื อ เกี่ยวกับอะไร หนังสือเล่มนั้นมีชื่อว่า Practicing Happiness เขียนโดย Jeon Seung Hwan เนื้อหาเป็น เกี่ยวกับการให้กำลังใจหรือปลอบใจคนที่ได้อ่าน สำหรับคนอื่นๆอาจจะมีการ ปลอบใจตัวเองในช่วงเวลาที่อ่อนแอแตกต่างกันไป แต่สำหรับฉันที่เป็นคนชอบ อ่านหนังสือ หนังสือเล่มนี้จึงเป็นตัวเลือกที่ดีมากเล่มหนึ่ง ฉันสนใจมากจึงซื้อ หนังสือเล่มนี้แล้วเอากลับไปอ่านที่ห้องของฉัน พอฉันได้ลองอ่าน แนวคิดใหม่ๆ ที่คนเขียนได้หยิบยกขึ้นมา คือสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อน มีประโยคหนึ่งจาก หนังสือเล่มนี้ ที่สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตของฉันไปในทางที่ดีขึ้นมาก และทำให้ ฉันมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ คือประโยคที่ว่า ฉันจะใช้ชีวิตในแบบของฉัน ฉันจะใช้ ชีวิตในแบบที่ฉันต้องการ มาตรฐานในชีวิตของคุณนั้นได้โปรดอย่าเอามาใช้กับ ฉัน พอฉันอ่านประโยคนั้นจบ ฉันร้องไห้หนักมาก ฉันรู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อย จากสิ่งแย่ๆทั้งหมดที่มันกดทับฉันอยู่ มันอาจจะเป็นความบังเอิญหรืออะไรบาง อย่างที่ทำให้ฉันมาเจอหนังสือเล่มนี้ แต่ไม่ว่ามันจะเกิดขึ้นเพราะอะไร ฉันก็รู้สึก ขอบคุณมากๆ รวมถึงตัวคนเขียนที่เขาสร้างผลงานที่สามารถช่วยชีวิตคนๆหนึ่ง ได้ขนาดนี้ ฉันจึงขอบคุณเขาด้วยการติดตามผลงานเขาไปเรื่อยๆเท่าที่จะทำได้ ชีวิตของฉันหลังจากที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ ฉันยังคงถูกเปรียบเทียบเหมือนเดิม แม้ แ ต่ ก ั บ เพื ่ อ นรุ ่ น เดี ย วกั น เพื ่ อ นที ่ ไ ม่ ไ ด้ ส นิ ท กั น มากคนหนึ ่ ง บอกกั บ ฉั น ว่ า “เพื่อนแกสวยจัง เดินข้างกันแล้วไม่เหมาะเลยอ่ะ” ถ้าเป็นฉันเมื่อก่อนก็คงรู้สึก แย่กบ ั คำพูดพวกนี้ แต่ฉน ั ในตอนนีไ้ ม่เป็นแบบนัน ้ แล้ว คำในหนังสือยังคงวนเวียน

อยู่ในหัวของฉัน ฉันจะใช้ชีวิตในแบบของฉัน ชีวิตแบบที่ฉันต้องการ มาตรฐานแบบนั้นเอามาใช้กับฉันไม่ได้อีกแล้ว ฉันเองก็ดูดี และ สวยในแบบของ ตัวฉันเองเหมือนกัน ฉันลองค้นหาตัวเองใหม่ มองให้ลึกลงไปข้างในจิตใจ ฉัน เต้นได้ ถ้าไม่เปรียบเทียบกับคนอื่น ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่มีความสามารถ ฉันเรียน ได้ดี ถ้าไม่เปรียบเทียบกับคนอื่น ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่เรียนดีเหมือนกัน ฉันดูดี ถ้า ไม่เปรียบเทียบกับคนอืน ่ ฉันก็เป็นคนทีม ่ ส ี เน่หค ์ นหนึง่ เหมือนกัน ทุกคนเห็นอะไร ไหมคะ? ในทุกๆครั้งที่ฉันบอกว่าฉันเองก็เป็นคนที่เก่ง มีความสามารถ และดูดี ฉันจะลงท้ายด้วยคำว่า ถ้าไม่เปรียบเทียบกับคนอื่นเสมอ เราทุกคนเกิดมาแตก ต่างกัน ต่อให้เป็นพี่น้อง หรือ ฝาแฝด ก็ต้องมีส่วนที่แตกต่างกัน ไม่มีใครที่ดีไป กว่าใคร เก่งไปกว่าใคร หรือดูดีไปกว่าใคร ทุกๆคนมีเอกลักษณ์ที่เป็นตัวของตัว เองอยู่ค่ะ ถ้าให้เปรียบเทียบแบบเห็นได้ชัดก็คงเหมือนกับผลส้ม ถึงจะเป็นส้ม เหมือนกัน แต่บางลูกสีไม่เหมือนกัน บางลูกรสชาติแตกต่างกัน เราไม่สามารถที่ จะเป็นแบบเดียว แบบมาตรฐานที่สังคมต้องการได้ แม้แต่รายละเอียดของชีวิต ก็แตกต่างกันแล้ว สังคมกำหนดมาตรฐานขึ้นมาได้ แต่กำหนดตัวเราไม่ได้ค่ะ ลองดูตัวฉันเมื่อก่อนกับตอนนี้สิคะ ฉันกล้าที่จะแต่งตัวมากขึ้น ฉันเจาะ จมูก ฉันสัก ฉันแต่งตัว ฉันตัดผม แตกต่างกับดิฉันสมัยก่อน เพราะฉันหยุด เปรียบเทียบตัวเองกับคนอืน ่ ไปแล้วค่ะ ฉันทำในสิง่ ทีฉ ่ น ั อยากทำ สิง่ ทีฉ ่ น ั ต้องการ และไม่ได้เดือดร้อนใคร เพราะสิ่งเหล่านี้ไม่ได้กำหนดความเป็นตัวตนของฉัน ความหลากหลายในสังคมเป็นเรื่องปกติค่ะ ไม่มีใครแปลกเพียงเพราะว่าแตก ต่าง เพราะทุกคนไม่มีใครเหมือนใคร ทุกคนต่างเป็นศิลปะที่มีชิ้นเดียวในโลก คนทีจ่ ะกำหนดการใช้ชวี ต ิ หรือเส้นทางชีวต ิ ได้ ก็มแ ี ค่ตวั คุณค่ะ อย่าให้มาตรฐาน ชีวต ิ ของคนอืน ่ มาทำลายความ เป็นตัวตนของคุณค่ะ ใช้ชีวิต ของตัวเองจริงๆให้เต็มที่ และ มองให้ลึกลงไปถึง ตั ว คุ ณเอง คุณมีสง่ิ ดีๆอีกมากทีค ่ ณ ุ ยังไม่รู้ ไม่จำเป็นต้องดีเท่าคนอื่น หรือ เหมือนคนอื่น แต่ดีในแบบของ ตัวเองก็พอแล้วค่ะ

สุดท้ายนี้ฉันมีคาถาที่อยากให้ทุกคน ท่องให้ขึ้นใจเลยค่ะ ฉันจะใช้ชีวิตในแบบของ ฉัน ฉันจะใช้ชีวิตในแบบที่ฉันต้องการ มาตร ฐานในชีวิตของคุณนั้นได้โปรดอย่าเอามาใช้ กับฉัน

A One-Act Play

กลา โดย นางสาว ธัญญาเรศ เกตุกิ่ง วันอาทิตย ที่ 23 มกราคม พ.ศ.2565

ลิขสิทธิ์ © 2565 ธัญญาเรศ เกตุกิ่ง Pingpong11311@gmail.com

ตัวละคร กล้า พิรภพ ใจภักดิ์ เกิดวันพุธ 25 ธันวาคม 2545 อายุ18 -

เป็นลูกคนที่สอง เป็นผู้ชายแต่ใจอยากเป็นผู้หญิง สนิทกับพี่สาวของตัวเองมาก ชอบเต้น ชอบอ่านการ์ตูน ชอบเก็บความรู้สึกไว้คนเดียว ชอบใช้ความคิดกับตัวเอง แม่อยากให้กล้าเป็นตํารวจเหมือนพ่อ แต่กล้าอยากเป็น นักแสดง แม่ไม่ยอมรับในอาชีพนี้เพราะคิดว่าเป็นอาชีพ ที่ไม่มั่นคง และคิดว่ากล้าเป็นเพศทางเลือกจะหางาน สายนี้ยาก ใครๆก็ไม่ต้องการ - กล้าอยากแต่งตัวเป็นผู้หญิงมาก แต่แม่กล้าไม่ชอบ กล้าเลยต้องแต่งตัวเป็นผู้ชายตามที่แม่ต้องการ

แก้ว อิงครัต ใจภักดิ์ เกิดวันเสาร์ที่ 3 กรกกฏาคม 2536 อายุ27 - เป็นพี่คนโต - ทําอาชีพขายบริการ เพราะแม่บอกให้ไปทํา - เคยเรียน ปวช. แต่เรียนไม่จบ เพราะไม่ยอมไปเรียน โดดเรียน - ไม่ชอบทําอะไรที่ลําบาก ชอบอะไรง่ายๆ - รักน้องมาก สนับสนุนทุกอย่างที่น้องอยากทํา น้องอยาก เป็นผู้หญิงก็จะหาซื้อชุดผู้หญิงให้น้องใส่ตลอด - ไม่ค่อยกล้าเถียงแม่ ยอมแม่ - เป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวของตัวเองมาก ทั้งเรื่อง หน้าตาและการแต่งตัว

เพ็ญ เดือนเพ็ญ ใจภักดิ์ เกิดวันศุกร์ที่ 2 สิงหาคม 2506 อายุ57 -

ทําอาชีพรับจ้างทั่วไป เรียนจบ ป.4 แต่งงานกับตํารวจยศน้อย และมีลูกด้วยกัน 2 คน เป็นคนหัวโบราณ ไม่เปิดรับอะไรใหม่ๆ คิดแค่ว่าอาชีพ ข้าราชการมั่นคงที่สุด - คาดหวังให้ลูกหาเงินมาให้ตัวเองใช้ - ชอบแต่งตัวให้ดูดี อยากให้คนอื่นอิจฉา - หวังให้ลูกเลี้ยงตัวเองตอนแก่ ให้ลูกทดแทนบุญคุณ - ไม่ยอมให้กล้าเป็นกะเทยเพราะต้องการให้กล้าเป็นตํารวจ เหมือนสามีตัวเอง คิดว่ากะเทยไม่เป็นที่ต้องการในสังคม

-

กลา

-

เวลา สถานที่

ปัจจุบน ั , 2 วัน บ้านขนาดกลางหลังหนึง่ ในจังหวัดลําพูน ฉากที่ 1

ณ บ้านขนาดกลางหลังหนึง่ เป็นเวลาพลบค่าํ กล้าเพิง่ กลับมาถึงบ้านหลังจากทีซ ่ อ ้ มเต้นเสร็จ สะพายกระเป๋าคูใ่ จเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองด้วยความเหนือ ่ ยอ่อน แต่เมือ ่ เปิดประตูเข้าไป พีส ่ าวของเขาทีไ่ ม่ได้เจอกันนานนัง่ อยูบ ่ นเตียงนอนของกล้าอยู่ แก้ว :

เซอร์ไพรส์!

กล้า :

(ตกใจ)เฮ้ย! ทําไมกลับมาแล้วไม่บอก

แก้ว :

เซอร์ไพรส์ไงคะน้องรัก ไม่เจอกันนานแกตัวโตขึน ้ เยอะเลยว่ะ ไหนมากอดที (เดินเข้าไปกอดกล้า)

กล้า :

พอแล้ว ตัวฉันมีแต่กลิน ่ เหงือ ่

แก้ว :

เออ เหงือ ่ เต็มตัวแกจริง ไปทําอะไรมา?

กล้า :

ไม่บอก ..ละมานานยัง หรือเพิง่ มาถึง?

แก้ว :

ก่อนแกจะมาสักชัว่ โมงได้.. แม่ขบ ้ี น ่ ไม่เปลีย ่ นเลยว่ะ มาถึงก็บน ่ อะไรไม่รู้ แต่พอเอาเงินให้นะ เงียบกริบ

กล้า :

ไม่อยากจะพูด ตอนพีอ ่ ยูน ่ น ู้ นะ ฉันโดนด่าเยอะกว่าเดิมอีก ยิง่ แก่ยง่ิ ขีบ ้ น ่ (โยนกระเป๋าไปบนโต๊ะ) แล้ว กลับมาไทยทําไม?

แก้ว :

ก็คด ิ ถึงแม่ คิดถึงน้องเลยกลับมาหาไง

กล้า :

อย่ามาตอแหลค่ะ! โทรไปก็ไม่คอ ่ ยจะรับ มาคิดถึงแม่ คิดถึงน้องอะไร หาผูไ้ ม่ได้แล้วหรอ เลยกลับมา บ้านอ่ะ?

แก้ว :

แกก็วา่ ฉันอย่างกับฉันไม่ใช่พแ ่ี กเลยนะยะ ผูฉ ้ น ั ไม่เคยขาดค่ะ หาได้ตลอด แค่กลับมาอยูไ่ ทยสักอาทิตย์ เดีย ๋ วก็บน ิ กลับละ

กล้า :

ผูย ้ โุ รปไม่ถงึ ใจหรือไง ถึงกลับมาไทย

แก้ว :

โอ๊ย แกมองฉันเป็นคนยังไงเนีย ่ ฉันแค่กลับมาพักผ่อน ..แต่ถา้ ได้ลก ู ค้าก็คอ ื ผลพลอยได้(หัวเราะ)

กล้า :

(มองด้วยสายตาเอือมระอา)

แก้ว :

เออ ฉันซือ ้ ของมาฝากแกเยอะเลย ซือ ้ ชุดใหม่มาให้แกด้วย รับรองว่าแกชอบแน่ๆ อ่ะ (ยืน ่ ถุงชุดให้)

กล้า :

(เปิดดูถงุ )ชุดทีซ ่ อ ้ื ให้ตอนวันเกิด แม่มาค้นเจอก็เอาไปเผาหมดละ

แก้ว :

ถามจริง ทําไมแกไม่เคยบอกฉันเรือ ่ งนีเ้ ลยวะ?

กล้า :

บอกแล้วจะทําอะไรได้อะ่

แก้ว :

แม่ไม่เคยฟังใครจริงๆนัน ้ แหละ แต่เผาชุดแกก็เกินไปนะ

กล้า :

ช่างมันเถอะ ฉันชินแล้ว..(เอาหนังสือออกมาจากกระเป๋า) ละพีเ่ ป็นไงบ้างอ่ะ ทํางานทีน ่ น ู้

แก้ว :

ก็ดน ี ะ เงินดี แต่บางทีกเ็ จอลูกค้าน่ารําคาญหน่อย ขอสดอย่างเดียว ถึงฉันจะขายบริการแต่ฉน ั ก็รก ั ชีวต ิ ตัวเองนะ เอาเงินหมืน ่ มาฟาดหน้าไม่ใส่ถงุ ยางก็ไม่เอาด้วยหรอก ใครจะไปอยากท้องลูกใครทีไ่ หนก็ไม่รู้

กล้า :

งานแบบนีม ้ น ั เสีย ่ งด้วย ฉันยังเคยคิดเลยว่าวันหนึง่ ถ้าพีอ ่ ม ุ้ ท้องกลับมา คงไม่รวู้ า่ พ่อเด็กเป็นใคร

แก้ว :

อิกล้า! ปากเสียนะ เดีย ๋ วแม่จะฟาดปากเข้าให้

กล้า :

ฉันล้อเล่น รูอ ้ ยูแ ่ ล้วน่าว่าพีเ่ ซฟตัวเองตลอด

แก้ว :

แน่นอนสิ ขืนอุม ้ ท้องกลับบ้านมานะ แม่ฟาดฉันตายแน่.. เออกล้า ปีนแ ้ี กจะเข้ามหาลัยแล้วนี่ สรุปแกจะ เรียนไรวะ?

กล้า :

นิเทศ

แก้ว :

เอาจริง คุยกับแม่แล้วหรอ?

กล้า :

เคยคุยแล้ว แม่ไม่ให้เรียน ตอนนีต ้ ด ิ รอบพอร์ตแล้วจะลองคุยอีกรอบอยู่

แก้ว :

ยากหน่อยนะกับแม่อะ่ เอาเหตุผลอะไรมาพูดก็ไม่คอ ่ ยฟังหรอก ยกเว้นแกจะเห็นด้วยตาตัวเองจริงๆ

กล้า :

(วางหนังสือลง) แต่ฉน ั ไม่เข้าใจจริงๆนะ ให้พไ่ี ปขายตัวได้ แต่ทาํ ไมให้ฉน ั เรียนนิเทศไม่ได้

แก้ว :

แม่กค ็ งคิดแหละว่าเพศทางเลือกแบบแกคงทํางานสายนัน ้ ลําบาก อย่างของฉันแม่เห็นว่าพีน ่ อ ้ ยลูกยายคํา ทํางานนีแ ้ ล้วได้เงินดีกไ็ ม่แปลกทีแ ่ กจะกล้าส่งฉันไปขายตัวต่างประเทศ

กล้า :

ฉันก็เห็นคนทีเ่ ป็นแบบฉันเขาได้ดก ี น ั ตัง้ หลายคนกับสายงานนี้ มันก็แค่ขอ ้ อ้างเท่านัน ้ แหละ แม่อยากให้ฉน ั เป็นตํารวจมากกว่า ใครๆก็รู้

แก้ว :

ก็พอ ่ เป็นตํารวจ มันก็ไม่แปลกถ้าแม่จะอยากให้แกเป็นด้วย

กล้า :

แต่ฉน ั ไม่ชอบ ฉันไม่อยากเป็น ทําไมต้องให้ฉน ั ฝืนเป็นอะไรทีฉ ่ น ั ไม่ชอบด้วย ตัง้ แต่ตวั ตนของฉันยันอนาคตของฉัน ทําไมต้องมาบังคับฉันทัง้ หมดเลย!

แก้ว :

ผูใ้ หญ่อะ่ กล้า ยิง่ รุน ่ แม่ทม ่ี ค ี วามคิดแบบนัน ้ มาตัง้ นานอีก จะให้เขาเปิดใจรับสิง่ ใหม่ๆ ตอนนีย ้ งั ไงมันก็เร็วเกินไปสําหรับเขาอยูด ่ ี

กล้า :

แล้วชีวต ิ ฉันก็ตอ ้ งถูกแม่บงการแบบนีห ้ รอ แล้วเมือ ่ ไหร่ฉน ั ถึงจะได้ใช้ชวี ต ิ ของฉันเองสักที

แก้ว :

ฉันไม่รจู้ ะช่วยแกยังไงจริงๆว่ะ

กล้า :

ไม่มใี ครช่วยฉันได้หรอก มีแต่ฉน ั ทีต ่ อ ้ งสูเ้ พือ ่ ตัวเอง

แก้ว :

แต่ฉน ั อยูข่ า้ งแกเสมอเลยนะ แกรูใ้ ช่ไหม ฉันจะสนับสนุนทุกอย่างทีแ ่ กทําเลย(จับมือกล้า)

กล้า :

ขอบคุณนะพีแ ่ ก้ว ก็มพ ี น ่ี แ ่ี หละ ทีเ่ ข้าใจฉันจริงๆ

แก้ว :

แล้วแกจะคุยกับแม่อก ี ทีเมือ ่ ไหร่?

กล้า :

ก็นา่ จะวันพรุง่ นีแ ้ หละ มันใกล้จะหมดเวลารอบแรกแล้ว ฉันกลัวยืนยันสิทธิไ์ ม่ทน ั

แก้ว :

เออ เดีย ๋ วฉันจะลองช่วยแกคุยกับแม่ดว้ ย

กล้า :

อือ ขอบคุณนะ

แก้ว :

ไม่เป็นไร แกไปอาบน้าํ เหอะ ตัวแกเหม็นเหงือ ่ มาก ละยังไปนัง่ บนเตียงอีก อี๋

กล้า :

เตียงก็เตียงฉัน พีน ่ น ้ั แหละ กลับห้องไปเลย(ผลักแก้วให้ลก ุ ขึน ้ )

แก้ว :

นีแ ่ กกล้าไล่ฉน ั หรอ ฉันจะมานอนกับแกนะวันนี้

กล้า :

ใครให้นอน ห้องตัวเองก็มก ี ลับไปนอนห้องตัวเองสิ!

แก้ว :

ก็ฉน ั อยากนอนกับแกนี่ นานทีๆเราจะได้มาคุยกัน.. ฉันมีเรือ ่ งจะคุยกับแกอีกเยอะเลย ตอนไปทํางานทีน ่ น ู้ เจออะไรแปลกๆด้วย รับรองแกจะอึง้

กล้า :

เออๆ จะมานอนก็มา แต่ขออาบน้าํ เสร็จก่อนนะค่อยมา

แก้ว :

ได้คะ่ ซิส เดีย ๋ วเจอกันนะจ๊ะ แก้วเดินออกไปจากห้อง ทิง้ กล้าให้นอนคิดอะไรอยูบ ่ นเตียงเงียบๆคนเดียว (ไฟเฟด)

ฉากที่ 2 ตอนนีเ้ ป็นเวลาเย็นของอีกวัน ทีห ่ อ ้ งนัง่ เล่น บนโซฟามีผห ู้ ญิงทีม ่ อ ี ายุคนหนึง่ นัง่ ดูอยู่ ในมือของเธอ ยังคงหยิบถัว่ เข้าปากเรือ ่ ยๆ ก่อนทีก ่ ล้าจะเดินออกมาจากห้องนอน เพ็ญ :

นอนกินบ้านกินเมืองจริงๆเลย เดีย ๋ วเถอะ เดีย ๋ วจะติดนิสย ั เหมือนพีม ่ งึ

กล้า :

วันนีม ้ น ั วันหยุดนะแม่ จะไม่ให้กล้าพักเลยเหรอ

เพ็ญ :

ข้ออ้างเหมือนพีม ่ งึ เมือ ่ ก่อน

กล้า :

(เดินไปนัง่ โซฟาข้างๆเพ็ญ)

เพ็ญ :

แกงฟักทองอยูใ่ นหม้อนะ หิวก็เอาไปอุน ่ กิน เงินก็วางอยูบ ่ นโต๊ะ จะซือ ้ อะไรก็ไปหยิบเอา

กล้า :

แม่ทาํ แกงฟักทองหรอ?

เพ็ญ :

เออ ก็เห็นมึงบ่นว่าอยากกิน กูราํ คาญ เลยไปขอซือ ้ ฟักทองของยายสีมา

กล้า :

อ่อ

เพ็ญ :

แล้วแก้วมันไปไหน?

กล้า :

ยังไม่ตน ่ื

เพ็ญ :

อิน่ี เป็นผูห ้ ญิงนอนกินบ้านกินเมืองแบบนีถ ้ งึ ว่ามันไม่มผ ี วั สักที

กล้า :

พีม ่ น ั จะไปหามาจากไหน แม่สง่ มันไปขายตัวนี่ ก็มแ ี ต่ลก ู ค้านัน ้ แหละ

เพ็ญ :

อะไร มึงจะโทษกูหรอ โทษตัวมันเองนูน ้ วันๆไม่ทาํ อะไร เรียนก็ไม่เรียน งานก็ไม่หา ไม่ เอาอะไรเลย วันๆ เอาแต่แต่งหน้าแต่งตัวเอาผูช ้ ายเข้าบ้านไม่ซาํ้ หน้า สูไ้ ปขายตัวหาเงิน มาให้กย ู งั ดีกว่าอีก.. นีม ่ น ั ยังโชคดีนะ ทีอ ่ น ี อ ้ ยมันพาไปทํางานด้วย ไม่อย่างงัน ้ กูให้มน ั มา นัง่ เย็บผ้ากับกูแล้ว

กล้า :

(เงียบ)

เพ็ญ :

แล้วสรุปมึงเรียนอะไร กูเห็นหลานยายนวลติดวิศวะละ คุยกันไปสามบ้านแปดบ้าน

กล้า :

แม่

เพ็ญ :

ห้ะ?

กล้า :

กล้าติดนิเทศรอบแรกแล้ว กล้าขอเรียนนิเทศได้ไหม?

เพ็ญ :

มึงยังไม่จบกับเรือ ่ งนีอ ้ ก ี หรอ กูบอกแล้วไง ว่ามึงเรียนไปก็ไม่ได้อะไร จบไปก็หางานทํา ไม่ได้ กะเทยอย่างมึงใครเขาจะเอาไปแสดง ไปทํางานกับใครเขาจะดูถก ู มึงเอาสิ ละเงิน จะได้สก ั กีบ ่ าทกันเชียว!

กล้า :

มันยุคใหม่ละนะแม่ เดี๋ยวนี้เขาก็เปิดกว้างกันหมดแล้ว มีแต่แม่นั้นแหละที่ไม่เปิดรับอะไรเลย

เพ็ญ :

ยุคนีเ้ ศรษฐกิจแบบนี้ มึงจะไปทําอะไรอย่างอืน ่ ได้ กูบอกให้มงึ ไปเป็นตํารวจเหมือนพ่อมึง ราชการมันมัน ่ คงกว่าอยูแ ่ ล้ว เกษียณไปมึงก็ยงั มีเงินเดือน มีอาํ นาจ แล้วนิเทศอะไรนัน ้ ของมึงมันทําให้มงึ ได้แบบนีไ้ หม ไปทํางานก่อสร้างยังดูได้เงินง่ายกว่าอีก

กล้า :

มันไม่เหมือนกันไหม แม่จะรูไ้ ด้ยงั ไงว่ากล้าทําแล้วไม่ได้เงิน แม่ยงั ไม่ให้กล้าได้ลองทําเลย แม่ปด ิ กัน ้ กล้าทุกอย่าง ทัง้ สิง่ ทีก ่ ล้าอยากเป็น สิง่ ทีก ่ ล้าอยากทํา แม่เอาแต่บอกให้กล้าทํา ในสิง่ ทีแ ่ ม่ตอ ้ งการ ทัง้ ๆทีก ่ ล้าไม่มค ี วามสุขกับมันเลย

เพ็ญ :

กูไม่ได้เลีย ้ งมึงให้มาเถียงกูแบบนีน ้ ะกล้า มึงรูไ้ หมแค่มงึ เกิดมาเป็นแบบนีม ้ น ั ก็ทาํ ให้กอ ู าย ชาวบ้านจะแย่อยูแ ่ ล้ว มีลก ู สาวคนแรกก็ทาํ อะไรไม่เป็นจนต้องส่งไปขายตัว ลูกชายคนที่ สองก็เป็นตุด ๊ เป็นกะเทย คาดหวังอะไรกับมันก็ไม่ได้ แล้วมึงยังจะทํางานเต้นกินรํากินอีก มึงจะทําให้กอ ู ายไปถึงไหน!

กล้า :

(ลุกขึน ้ ยืน)แต่มน ั คือความฝันของกล้า กล้าอยากจะทํา กล้าอยากเป็นนักแสดง นีม ่ น ั คือ ชีวต ิ ของกล้าไม่ใช่ของแม่ คนเรียนก็คอ ื กล้าไม่ใช่แม่!

เพ็ญ :

(ลุกขึน ้ ยืน)แล้วทุกวันนีม ้ งึ ใช้เงินใคร ห้ะ! กูนง่ั เย็บผ้าจนปวดหลัง หาเงินส่งมึงเรียน มึง มาทําตัวเนรคุณกับกูแบบนีห ้ รอ!

กล้า :

แม่ไม่ตอ ้ งห่วงหรอก เงินทุกบาททุกสตางค์ของแม่ กล้าจะคืนให้แน่นอน กล้าก็ไม่อยากติด หนีบ ้ ญ ุ คุณใครเหมือนกัน!! ยิง่ กับคนทีเ่ ห็นลูกเป็นเครือ ่ งหาเงินแบบแม่ดว้ ย!!

เพ็ญ :

(เข้าไปทุบตีกล้า)ไอ้กล้า! ไอ้ลก ู อกตัญญู! กูไม่นา่ ให้มงึ เกิดมาเลย ถ้ากูรวู้ า่ มึงโตมา เป็นแบบนีน ้ ะ กูนา่ จะเอาขีเ้ ถ้ายัดปากมึงตัง้ แต่เด็ก ไม่ให้มงึ ได้โตมาเถียงกูแบบนีห ้ รอก!! ลูกอย่างมึงมันเลีย ้ งเสียข้าวสุกจริงๆ!!

แก้ว :

(วิง่ ออกมาจากห้องนอนเข้าไปจับตัวเพ็ญไว้) แม่!! พอแล้ว อย่าตีกล้ามัน แม่!

เพ็ญ :

มึงปล่อยกูอแ ี ก้ว!! ลูกทรพีอย่างมันอยูไ่ ปก็รกโลก คนอย่างมันไม่มวี น ั เจริญหรอก!!

กล้า :

เออ! กล้ามันลูกทรพี งัน ้ แม่กอ ็ ย่ามาหวังอะไรจากลูกทรพีอย่างกล้าก็แล้วกัน!!

เพ็ญ :

เออ!! กูไม่หวังอะไรจากคนอย่างมึงหรอก อยากเรียนก็เรียนไปนิเทศมึงน่ะ แต่อย่าหวังว่า

(วิง่ ออกไปจากบ้าน) กูจะออกเงินให้มงึ อยากเรียนก็ไปหาเงินเรียนเอง เก่งนักนี!่ ! แก้ว :

แม่พอเหอะ แก้วขอ สงสารกล้ามัน

เพ็ญ :

มันเถียงแม่มงึ นะแก้ว มึงจะไปสงสารมันทําไม ห้ะ! ทัง้ มึงทัง้ น้องมึงเลย พ่อมึงก็เหมือน กันไปทํางานไกลบ้าน ไม่มาช่วยกูดล ู ก ู จนมันเป็นเด็กมีปญ ั หาแบบนี้ ไม่ได้ดง่ั ใจกูสก ั คน!! (ไฟเฟด)

ฉากที่ 3 เวลาต่อเนือ ่ งจากฉากทีแ ่ ล้ว ทีม ่ า้ หินอ่อนหน้าหมูบ ่ า้ น แก้ว :

กล้า มานัง่ ทําอะไรตรงนี้ กลับบ้านกัน ป่ะ

กล้า :

ฉันไม่อยากกลับ ไม่อยากกลับไปเจอแม่ แม่ทาํ เหมือนฉันไม่ใช่ลก ู .. ทัง้ ฉันกับพีเ่ หมือนเป็นแค่เครือ ่ งมือหาเงินของแม่!

แก้ว :

(นัง่ ลงข้างกล้า) มันก็จริงอย่างทีแ ่ กพูดนัน ้ แหละ แต่จะทําอะไรได้ เขาก็เลีย ้ งเรามาตัง้ แต่เด็ก ค่าเลีย ้ งดูเราก็ไม่ใช่นอ ้ ยๆ

กล้า :

ทําอย่างกับว่าฉันมาขอเกิดอย่างงัน ้ แหละ

แก้ว :

กล้า! แกอย่าพูดแบบนัน ้

กล้า :

มันจริงนี่ ทําไมเราถึงต้องเกิดมาเพือ ่ ทดแทนบุญคุณเขาด้วย ทําไมเราถึงไม่เกิดมาเพราะความรักของเขา

แก้ว :

แม่กร็ ก ั เรา

กล้า :

แต่ฉน ั ไม่เคยรูส ้ ก ึ ถึงความรักของแม่เลย ถ้าแม่รก ั ฉันแม่ตอ ้ งยอมรับได้ในสิง่ ทีฉ ่ น ั เป็น แม่ตอ ้ งเลือกในสิง่ ทีท ่ าํ ให้ฉน ั มีความสุข แต่แม่กลับเอาสิง่ ทีฉ ่ น ั เกลียด สิง่ ทีฉ ่ น ั ไม่อยากทํา มายัดเยียดให้ฉน ั ทําทัง้ หมดเลย นีเ่ รียกว่าความรักหรอ

แก้ว :

แกก็รวู้ า่ แม่โดนความคิดเก่าๆปลูกฝังมา ไม่แปลกหรอกถ้าแม่จะมีความคิดแบบนัน ้

กล้า :

แล้วมันเป็นสิง่ ทีฉ ่ น ั ควรแบกรับหรอ?

แก้ว :

(เงียบ)

กล้า :

ความคิดเก่าๆ มาตรฐานเก่าๆ มันเป็นสิง่ ทีฉ ่ น ั ควรจะรับมางัน ้ หรอ แล้วมันจะหายไป เมือ ่ ไหร่ ถ้าเรายังส่งต่อกันไปเรือ ่ ยๆแบบนี.้ .แล้วเมือ ่ ไหร่ มันถึงจะเป็นยุคใหม่สก ั ที

แก้ว :

กล้า ... (ลูบหลังกล้า)

กล้า :

ฉัน.. ไม่รส ู้ ิ พีแ ่ ก้ว ฉันแค่รส ู้ ก ึ ว่า..อย่างน้อยถ้าเขาไม่อยากให้ฉน ั ทําอีกอย่าง เขาก็ควรให้ ฉันทําอีกอย่าง เขาควรให้ฉน ั เป็นตัวฉัน ให้ฉน ั มีทางเลือกในชีวต ิ ของตัวเองบ้าง ฉันยอม แต่งตัวเป็นผูช ้ ายอย่างทีเ่ ขาอยากให้เป็นมาตลอด ทุกๆครัง้ ทีฉ ่ น ั มองกระจก ฉันแทบ อยากจะลบตัวเองทิง้ .. แต่ในตอนนีฉ ้ น ั ขอแค่ได้เรียนในสิง่ ทีฉ ่ น ั อยากทําในอนาคต เขาก็ ยังห้ามไม่ให้ฉน ั ทํา แล้วมันเหลืออะไรในชีวต ิ ฉันทีเ่ ลือกเองได้บา้ งล่ะพีแ ่ ก้ว?

แก้ว :

กล้าเลือกได้นะ ทางเดินชีวต ิ ของกล้า อยูท ่ ว่ี า่ กล้าพร้อมทีจ่ ะเลือกหรือเปล่า พร้อมทีจ่ ะสู้ เพือ ่ ตัวเองไหม พีร่ วู้ า่ กล้าจะสามารถทําได้ กล้าจะผ่านมันไปได้ กล้ายังมีพอ ่ี ยูต ่ รงนีเ้ สมอ คอยซัพพอร์ตกล้า คอยอยูข่ า้ งๆกล้าเลือกในสิง่ ทีก ่ ล้าอยากทําเถอะนะ

กล้า :

กล้าเลือกในสิง่ ทีก ่ ล้าอยากทําได้จริงๆหรอ?

แก้ว :

ได้สิ มันคือชีวต ิ ของกล้า คนทีจ่ ะเลือกได้กม ็ แ ี ค่กล้า เชือ ่ มัน ่ ในตัวเองนะ

กล้า :

พีแ ่ ก้ว.. ขอบคุณนะ(กอดแก้ว)

แก้ว :

ทุกอย่างมันจะดีขน ้ึ นะ

กล้า :

อือ ขอบคุณสําหรับทุกๆอย่างเลย กล้ารักพีแ ่ ก้วนะ

แก้ว :

รักเหมือนกันค่ะ โอ๋ๆนะ(กอดหยอกล้อ)

กล้า :

ฮืออ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ!

แก้ว :

(หัวเราะ) ป่ะ มืดแล้วกลับบ้านกันเถอะ ยุงเยอะ

กล้า :

อือ.. จับมือกันเดินกลับด้วยได้ไหม เหมือนตอนเด็ก

แก้ว :

เออใช่ ตอนเด็กๆทีฉ ่ น ั หลอกแกว่าจะมีแก๊งลักเด็กมาขโมยเด็กทีช ่ อบอยูค ่ นเดียวไป แกก็ตวั ติดฉันตลอดเลยตอนนัน ้ (หัวเราะ)

กล้า :

ก็ตอนเด็กมันน่ากลัวนี่ แถมทางกลับบ้านทางนีก ้ เ็ ปลีย ่ วด้วย ฉันก็กลัวน่ะสิ

แก้ว :

จําได้เลยว่าตอนนัน ้ แกติดฉันเป็นตังเมเลย พอฉันหายไปไหนสักแปป แกก็รอ ้ งไห้หาฉันละ ต้องเอาขนมมาล่อถึงจะหยุด

กล้า :

พีอ ่ ะ่ ชอบแกล้งฉัน

แก้ว :

ก็ตอนนัน ้ แกน่าแกล้งนี่

กล้า :

แล้วจะจับมือกันไหม?

แก้ว :

อ่ะๆ จับก็ได้(จับมือกับกล้า) (ไฟเฟด) ฉาก 4

เวลาต่อเนือ ่ งจากฉากทีแ ่ ล้วแก้วกับกล้าเดินเข้าไปในบ้าน เจอเพ็ญนัง่ รอทีโ่ ซฟาอยูก ่ อ ่ นแล้ว ในมือ ของเพ็ญถือถุงทีข่ า้ งในนัน ้ มีชด ุ ทีแ ่ ก้วซือ ้ มาให้กล้าอยู่ เพ็ญลุกขึน ้ ยืนก่อนโยนถุงนัน ้ ใส่กล้า เพ็ญ :

นีอ ่ ะไร?!

กล้า :

(กล้ามองถุงทีต ่ กอยูบ ่ นพืน ้ )นีแ ่ ม่เข้าไปค้นในห้องกล้าหรอ?

เพ็ญ :

ถ้ากูไม่เข้าไปกูจะรูไ้ หม ว่ามึงยังเก็บของแบบนีไ้ ว้อยู!่

แก้ว :

แก้วซือ ้ ให้กล้ามันเองแม่ ถ้าแม่จะด่ามันก็มาด่าแก้วเถอะ

เพ็ญ :

มึงหุบปากไปอีแก้ว! มาซือ ้ ของแบบนีใ้ ห้มน ั ทําไม ชอบนักหรอมีนอ ้ งผิดเพศแบบนี้ ห้ะ?!

กล้า :

กล้าจะเป็นอะไรมันก็เรือ ่ งของกล้า แม่จะมายุง่ ทําไม!

เพ็ญ :

เพราะมึงเป็นลูกกูไง! ผิดปกติแบบมึงไปทีไ่ หนสังคมเขาก็รงั เกียจ ไม่มใี ครเขายอมรับ สิง่ ทีม ่ งึ เป็นหรอก กล้า!

กล้า :

มีคนอีกตัง้ เยอะทีเ่ ป็นแบบกล้า และมีคนยอมรับ แม่นน ้ั แหละทีว่ น ั ๆไม่ทาํ อะไร ไม่รอ ู้ ะไร เอาแต่หาเรือ ่ งจับผิดกล้า กล้าไม่เคยดีพอสําหรับแม่หรอก!

เพ็ญ :

มึงอยากโดนนักหรอ ออกไปก็เจอแต่คนมอง คนดูถก ู มึงคิดหรอ ว่ามึงจะใช้ชวี ต ิ แบบที่ มึงต้องการได้กะเทยแต่งหญิงอย่างมึง ผูช ้ ายทีไ่ หนเขาจะมาเอา เขาจะมาหลอกเอาเงิน มึงน่ะสิ ไม่มใี ครรักมึงจริงๆ หรอก!

กล้า :

มันก็คอ ื ชีวต ิ ของกล้า กล้าจะเป็นอะไรมันก็เรือ ่ งของกล้า แม่อย่ามายุง่ ได้ไหม!

เพ็ญ :

ชีวต ิ มึงทีย ่ งั ต้องใช้เงินกูอยูน ่ ะ่ หรอ ห้ะ! ดีแค่ไหนแล้วทีก ่ ย ู งั ส่งเสียให้มงึ เรียนอยู่ กับอีแค่ เป็นผูช ้ ายให้กภ ู ม ู ใิ จมันยากอะไรหนักหนา ทําไมมึงไม่เกิดมาเป็นผูช ้ ายปกติเหมือนลูกคน อืน ่ เขา ทําไมมึงต้องเกิดมาผิดเพศแบบนี!้

แก้ว :

แม่! ทําไมต้องว่ากล้ามันขนาดนีด ้ ว้ ยอ่ะ น้องมันเป็นแบบนีก ้ ไ็ ม่ได้ทาํ อะไรให้ใครเดือดร้อน ทําไมแม่ตอ ้ งพูดเหมือนมันเป็นความผิดกล้าด้วย

เพ็ญ :

แล้วมึงจะบอกว่ามันเป็นความผิดกูหรือไง ห้ะ! มึงก็เหมือนกัน อย่าคิดว่ากูไม่รวู้ า่ มึงแอบ ซือ ้ เครือ ่ งสําอางค์มาให้มน ั ตัง้ แต่เมือ ่ ก่อน มันถึงได้โตมาเป็นแบบนีเ้ พราะพีอ ่ ย่างมึงไง อีแก้ว!!

แก้ว :

แม่!

เพ็ญ :

เพราะชุดพวกนีไ้ ง ทีท ่ าํ ให้นอ ้ งมึงผิดปกติไม่เหมือนคนอืน ่ เขา (หยิบชุดทีต ่ กพืน ้ ขึน ้ มา ก่อนจะเดินไปเอากรรไกรทีอ ่ ยูบ ่ นโต๊ะมาตัดต่อหน้าทัง้ สองคน) ถ้ามึงซือ ้ มาให้มน ั อีก กูกจ็ ะเอาไปเผาอีก เลิกสนับสนุนน้องมึงแบบผิดๆได้แล้ว ตัวมึงเองก็ยงั จะเอาตัวเอง ไม่รอด ยังจะมาพาชีวต ิ น้องมึงพังอีก!

กล้า :

(เงียบ)

เพ็ญ :

มึงจําไว้นะไอ้กล้า ตราบใดทีม ่ งึ ยังใช้เงินกู ยังอยูใ่ นบ้านกู มึงต้องเชือ ่ ฟังทีก ่ บ ู อกเท่านัน ้ เพราะมึงเป็นลูกกู จําไว้!

กล้า :

กล้าเลือกได้แล้ว(พูดเสียงเบาก่อนจะก้มลงหยิบชุด)

เพ็ญ :

มึงพูดว่าอะไรนะ?

กล้า :

(ไม่ตอบอะไรก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป)

เพ็ญ :

มึงดูมน ั ทํากับกู ขอโทษสักคําก็ไม่มี

แก้ว :

แก้วว่าแม่ทาํ เกินไป

เพ็ญ :

มึงคิดว่าการทีก ่ เู ป็นห่วงมัน อยากให้มน ั ใช้ชวี ต ิ ในสังคมแบบไม่อายคนอืน ่ นีค ่ อ ื กูทาํ เกินไป?

แก้ว :

ไม่ใช่ .. แม่ไม่ได้เป็นห่วงกล้า กลัวกล้าอายคนอืน ่ หรอก แม่เป็นห่วงตัวเองมากกว่า แม่กลัวว่าคนอืน ่ จะพูดถึงแม่ในทางทีไ่ ม่ดี แม่คด ิ ถึงแค่ตวั เองเท่านัน ้ แหละ ก็เหมือนตอนทีพ ่ อ ่ อยู่ แม่กเ็ อาแต่ดา่ พ่อว่าไม่ตง้ั ใจทํางาน ไม่ขยัน เลยไม่ได้เลือ ่ นยศสักที จนพ่อเครียด พ่อเลยเลือกทีจ่ ะย้ายไปทํางานทีภ ่ เู ก็ต เพราะแม่เป็นแบบนีไ้ ง

เพ็ญ :

ก็พอ ่ มึงมันไม่ขยันทํางานสร้างผลงานดีๆไง มันเลยยศน้อยได้เงินน้อยอยูแ ่ บบนี้ แล้วอีเงิน เดือนหมืน ่ กว่ามันจะไปพออะไร มันก็ถก ู แล้วทีต ่ อ ้ งตัง้ ใจทํางานมากขึน ้ เพือ ่ จะได้เอาเงิน มาเลีย ้ งพวกมึงสองคนไง

แก้ว :

จนถึงขนาดนีแ ้ ม่กไ็ ม่เคยคิดว่าตัวเองผิด ทัง้ ๆทีแ ่ ม่เป็นคนทําลายชีวต ิ พวกเราทัง้ หมด

เพ็ญ :

อีแก้ว! มึงอย่ามาปากดีกบ ั กูนะ!

แก้ว :

ฉันแค่พด ู ความจริง เพราะแม่เป็นแบบนีไ้ ง ฉันเลยไม่คอ ่ ยอยากจะกลับบ้าน

เพ็ญ :

อีแก้ว! มีเสียงเหมือนของตกดังมาจากห้องนอนของกล้า

เพ็ญ :

เสียงอะไรน่ะ!?

แก้ว :

(วิง่ ไปทีห ่ น้าห้องกล้า) กล้า! แกเป็นอะไร กล้า!! ตอบฉันหน่อย.. กล้า (ไฟเฟด) จบ.

Three-Act Play

Real Friend โดย นางสาว ธัญญาเรศ เกตุกิ่ง วันพุธ ที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2565

ลิขสิทธิ์ © 2565 ธัญญาเรศ เกตุกิ่ง Pingpong11311@gmail.com

ตัวละคร ณิช วิมลสรากร ศรีวริทธิ์รดา อายุ 17 ปี เป็นลูกคนที่สอง พ่อกับแม่ของณิชถูกจับคลุมถุงชนเพราะเหตุผลทางธุรกิจ แม่ของณิชรักพ่อของณิชมาก แต่พ่อของณิชไม่ได้รักแม่ของณิชเลย พ่อณิชมีเมียน้อย พอแม่ณิชรู้ก็จะมาลงที่ณิชตลอด เวลาที่ณิชทํา อะไรผิดจะโดนพ่อแม่ตีเป็นการลงโทษ ณิชมีพี่สาวอยู่หนึ่งคน พี่ของณิชเรียนเก่งมากสอบได้ที่ 1 ตลอด ณิชที่สอบได้ที่สองจึงมักจะโดนเปรียบเทียบอยู่เสมอ แต่พี่ของณิชเสียไปตั้งแต่ตอนประถมเพราะถูกณิช ผลักตกบันไดตาย ณิชมักชอบจะอยู่คนเดียว ไม่ค่อยเล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟัง ไม่สนใจใคร ไม่ไว้ใจใคร ชอบสังเกตคนอื่นๆ ณิชเคยผลักเพื่อนที่สอบได้ที่หนึ่งตอนประถม จนโดนเรียกผู้ปกครอง พ่อและแม่ของ ณิช ไม่ค่อยอยู่บ้าน ณิชจึงมักจะอยู่กับป้าดาวที่เป็นแม่บ้านตลอด มีความผิดปกติทาง เป็นไซโคพาธ ได้รับมาจากจากพันธุกรรมทางฝั่งแม่

พรีม เทียนกัลยาภัค ผรัณชัย อายุ 17 ปี พ่อแม่ของพรีมเป็นนักธุรกิจ มักจะตามใจพรีมเสมอเพราะพรีมเรียนเก่ง เรียนเก่ง สอบได้ที่ 1 เสมอ พ่อแม่ภูมิใจมาก มีความมั่นใจในตัวเองสูง ไม่ยอมใคร เลือกคบเพื่อนจากผลประโยชน์ ใครที่มีผลประโยชน์ ตัวเองก็จะคบไว้พรีมสนิทกับณิชมากกว่าเพราะคบมานานกว่าผิง ชอบไปเล่นที่บ้านณิชตอนปิดเทอม พ่อแม่เป็นคนบอกให้พรีมมาตีสนิทณิชไว้เพราะธุรกิจ มองผิงเป็นเพื่อนเหมือนกันแต่เห็นว่าผิงยอมตน เลยชอบใช้ผิง

ผิง ธนิยา ขวัญทิพย์ อายุ 17 ปี พ่อเป็นภารโรง แม่เป็นแม่บ้าน ผิงเป็นเด็กเรียนกลางๆไม่ได้เก่งมาก ตอนเด็กๆเคยโดนเพื่อนล้อว่าบ้านจน เพราะช่วงนั้นที่บ้านไม่มีเงินซื้อกระเป๋านักเรียนให้เวลาที่อยากได้อะไรผิงจะต้องเก็บเงินซื้อเอง เป็นเด็กเสี่ย แม่เล้าเป็นคนแนะนําให้ ผิงต้องการเงินไปซื้อของเพื่อที่ตัวเองจะได้ดูรวยในสายตาคนอื่น คบกับพรีมและณิช เพราะทั้งสองคนเรียนเก่งและรวย ส่วนมากยอมคน แต่ถ้าโมโหก็จะสู้

ดาว บุษบา ลําภู อายุ 50 ปี เป็นแม่บ้านของบ้านณิช อยู่กับณิชมาตั้งแต่ณิชยังเด็ก รักและสงสารณิชมากเพราะเห็นณิชโดนทําร้ายทั้ง ทางด้านจิตใจและการกระทํามาตั้งแต่เด็กรักณิชเหมือนลูกแท้ๆ ใจดีรับรู้ถึงอาการป่วยของณิช

-

Real Friend

-

เวลา สถานที่

ปัจจุบน ั , 4 วัน โรงเรียน บ้านผิง บ้านณิช ฉากที่ 1

โรงเรียนแห่งหนึง่ ในประเทศไทย เวลาตอนเย็นก่อนเลิกเรียน โต๊ะหินอ่อนมีผห ู้ ญิงสามคนนัง่ อยู่ ณิชกําลังนัง่ เขียนงาน ในขณะทีผ ่ งิ กับพรีมนัง่ คุยกัน พรีม :

หิวน้าํ อ่ะ ..ผิง แกไปซือ ้ น้าํ ให้ฉน ั หน่อยได้ไหม?

ผิง :

ฉันหรอ?

พรีม :

ก็วน ั นีฉ ้ น ั ปวดเนือ ้ ปวดตัวไปหมดเลย เดินไม่ไหวแล้ว นะ

ผิง :

(ลังเลก่อนจะพยักหน้า)อือ เดีย ๋ วฉันไปซือ ้ ให้

พรีม :

น่ารักมาก!.. ขอน้าํ แร่นะ

ผิง :

โอเค.. ณิชอ่ะ?

ณิช :

ไม่ๆ

ผิง :

(เดินออกไป)

พรีม :

(มองผิงทีเ่ ดินออกไปก่อนจะหันมาพูดกับณิช) เออ แกได้อา่ นทีฉ ่ น ั ส่งไปให้ดเู มือ ่ วาน หรือยัง?

ณิช :

ส่งอะไร?

พรีม :

ฉันว่าละว่าแกต้องไม่เปิดอ่าน(ขยับเข้าไปใกล้พด ู เสียงเบา) สตอรีท ่ ไ่ี ปทะเลของผิงอ่ะ ฉันเห็นเหมือนมีผช ู้ ายอยูด ่ ว้ ย

ณิช :

ผิงไปกับครอบครัวหรือเปล่า อาจจะญาติกไ็ ด้

พรีม :

แต่พอ ่ แม่นางอยูต ่ า่ งประเทศไม่ใช่หรอ แอบมีแฟนไม่บอกเราหรือเปล่าวะ

ณิช :

แล้วแกจะไปยุง่ เรือ ่ งผิงมันทําไมเนีย ่

พรีม :

เอ้า ถ้ามีแฟนก็นา่ จะบอกกันหน่อยสิ ฉันก็อยากเห็นหน้าแฟนเพือ ่ นบ้าง เนีย ่

ณิช :

ไม่มห ี รอก(หัวเราะ)

ถ้าแกมีแฟนก็ตอ ้ งบอกฉันนะ

พรีม :

เออ ปิดเทอมนีไ้ ปเทีย ่ วบ้านแกอีกได้ปะ่ รูส ้ ก ึ มีอส ิ ระดีตอนอยูบ ่ า้ นแก พ่อกับแม่กไ็ ม่อยู่ จะทําอะไรก็ได้ ปาร์ตเ้ี บียร์กน ั ได้ปะ่ ?

ณิช :

พ่อแกจะให้มาหรอ?

พรีม :

แค่บอกว่าไปหาณิชก็ให้ไปละ ลูกนักธุรกิจใหญ่ ใครๆก็อยากรูจ้ ก ั เนีย ่ พ่อฉันฝากให้ฉน ั

ณิช :

ไม่รบ ั ปากว่าจะได้ แต่จะลองคุยให้

ผิง :

(วิง่ เข้ามา)ตํารวจเต็มโรงเรียนเราเลยอ่ะ

พรีม :

จริงป่ะ เพราะเรือ ่ งนัน ้ แน่ๆ ไหนๆ(ลุกขึน ้ )

มาถามแก ว่าจะขอนัดเจอพ่อแกอ่ะ ได้ไหม?

ผิงชีไ้ ปทางทีร่ ถตํารวจขับเข้ามาในโรงเรียน ก่อนทีพ ่ รีมจะมองตามไป ณิช :

เขามาทําไมวะ? (มองไปทางเดียวกับพรีม)

พรีม :

แกไม่ได้อา่ นทีฉ ่ น ั ส่งไปในกลุม ่ หรอ? แต่มน ั ขึน ้ อ่านสองแล้วนะ

ณิช :

ฉันเปิดดูผา่ นๆอ่ะ

พรีม :

ณิช.. แกเกินไปอ่ะ เรือ ่ งนีอ ้ อกข่าวดังเลยนะ (เดินไปนัง่ ทีเ่ ดิม) ในเพจโรงเรียนคือเม้าท์กน ั หนักมาก

ณิช :

แล้วมันเรือ ่ งอะไร?

ผิง :

(เดินไปนัง่ ) ณิชจําได้ปะ่ ที่ เดือนทีแ ่ ล้วมีเด็กห้องหนึง่ ถูกทําร้ายผลักตกบันไดอ่ะ ละหาตัวคนทําไม่ได้

ณิช :

อ่อ จําได้ๆ

ผิง :

แล้วเมือ ่ วาน มีเด็กห้องสาม ถูกทําร้ายเหมือนกัน แต่รอบนีร้ น ุ แรงกว่า ถูกผลักตกไม่พอ ยังโดนตีดว้ ยของแข็งอีก เหมือนกะจะเอาให้ตายเลย น่ากลัว

พรีม :

ไม่ใช่แค่นน ้ั นะ เด็กทีถ ่ ก ู ทําร้ายทัง้ คู่ คือคนทีไ่ ด้ทห ่ี นึง่ ของห้อง ไม่รวู้ า่ เกีย ่ วกับทีไ่ ด้ทห ่ี นึง่ ไหม แต่คนเขาก็พด ู กันไปแล้ว ว่าอาถรรพ์ทห ่ี นึง่ แล้วฉันสอบได้ทห ่ี นึง่ ของห้องห้าด้วย อ่ะ พวกแกว่าฉันจะโดนอะไรไหม?

ผิง :

ไม่หรอกน่า อาจจะไม่เกีย ่ วกันก็ได้เห็นว่าโรงเรียนเราจะจ้างช่างมาติดกล้องวงจรปิดละนะ

พรีม :

โรงเรียนนีเ่ หมือนกัน ไม่เกิดเหตุกไ็ ม่คด ิ จะติดเลยใช่ไหมกล้องวงจรปิดเนีย ่ ตัง้ แต่ของ นักเรียนหายบ่อยๆ คราวนัน ้ แล้ว ก็ยงั ไม่ตด ิ

ณิช :

แต่เรือ ่ งนีน ้ า่ กลัวจริง แล้วเด็กห้องสามเป็นยังไงบ้าง?

ผิง :

ก็เห็นว่าบาดเจ็บสาหัสอยูน ่ ะ ยังไม่ออกจากห้องฉุกเฉินเลย

ณิช :

ขอให้ไม่เป็นอะไรมาก

พรีม :

นัน ้ แหละ .. ไม่พด ู เรือ ่ งนีล ้ ะดีกว่า เอ้อ พวกแกเห็นคอเลคชัน ่ กระเป๋าออกใหม่หรือยัง? ..ฉันกําลังคิดอยูว่ า่ จะขอพ่อซือ ้ ให้ เป็นของขวัญทีส ่ อบได้ทห ่ี นึง่

ผิง :

เห็นสิ สวยมาก ฉันกําลังคิดอยูว่ า่ จะซือ ้ ดีไหม

พรีม :

ซือ ้ เลย เอามาใส่คก ู่ น ั เป็นแก๊งไง แต่ฉน ั ขอเลือกสีกอ ่ น แล้วพวกแกห้ามสีซาํ้ ฉันนะ

ผิง :

แต่ฉน ั คิดว่ามันไม่คอ ่ ยเหมาะกับฉันเลย อาจจะไม่ซอ ้ื ก็ได้

พรีม :

เอาไรมาไม่เหมาะ สวยๆอย่างแก ใส่อะไรก็เหมาะ เนาะณิช (หันไปสะกิดณิชทีก ่ ม ้ หน้าเขียนงานอยู)่

ณิช :

ห้ะ? อ่อ อือ

ผิง :

(หัวเราะ)ไม่หรอก แกก็พด ู เกินไป (หันไปมองณิช) ณิช เป็นอะไรหรือเปล่าวันนีด ้ เู หม่อๆ

ณิช :

ไม่เป็นไร เราแค่คด ิ อะไรนิดหน่อย

พรีม :

ผิง แกก็รวู้ า่ ณิชไม่ชอบพูดอยูล ่ ะ เวลาเราพูดอะไรกันนะ ชอบนัง่ เงียบๆแต่เก็บข้อมูลหมดนะ จะบอกให้

ณิช :

(ส่ายหัวยิม ้ ๆ)

พรีม :

วันพรุง่ นีอ ้ าจารย์สมศรีไม่สอนใช่ปะ่ ?

ผิง :

ใช่ๆ อาจารย์ไปทําธุระ

ณิช :

มีใครทําการบ้านภาษาอังกฤษเสร็จแล้วบ้าง ขอยืมดูตวั อย่างหน่อยได้ไหม ฉันงงๆข้อนี้

พรีม:

เสร็จแล้ว

ผิง :

เสร็จแล้วเหมือนกัน แต่ณช ิ ดูของพรีมก็ได้ น่าจะทําถูกกว่าเรา

พรีม :

(ระหว่างทีค ่ น ้ ดูกระเป๋า ก็เจอกับจดหมาย) อะไรวะ?

ผิง :

อะไรอ่ะ? จดหมายหรอ?

ณิช :

แกไม่เอาใบขออนุญาติออกอีกแล้วหรอ?

พรีม :

ฉันเพิง่ เคลียร์กระเป๋าไปเมือ ่ วาน แกอย่ามาใส่รา้ ยฉันณิช (หยิบจดหมายออกมาดู)

ผิง :

จดหมายรักหรือเปล่า?

พรีม :

จดหมายรักอะไรซองเท่าบ้าน แกก็เพ้อเจ้อ แกะอ่านเลยดีกว่า (แกะซองจดหมายออก) .. It’s your turn (อิส ยัว เทิรน ์ = ตาเธอแล้ว) (ตกใจ)เชีย ่ ไรวะ (โยนจดหมายลงบนโต๊ะ)

ผิง :

อะไรอ่ะ (หยิบจดหมายมาดู) มีคนแกล้งหรือเปล่า

ณิช :

ขอดูหน่อย (รับจดหมายมาจากผิง) ตัวหนังสือพิมพ์มาด้วยนี่

พรีม :

พวกแกสองคนแกล้งฉันใช่ปะ่ ? ไม่ตลกนะเว้ย

ผิง :

ฉันไม่ได้แกล้งแกนะ จะแกล้งทําไม

พรีม :

ก็เรือ ่ งอาถรรพ์ทห ่ี นึง่ นัน ้ ไง พวกแกจะแกล้งให้ฉน ั กลัวใช่ไหม? (หันมองหน้าผิงกับณิช)

ณิช :

พรีม ฉันก็เพิง่ มารูเ้ รือ ่ งนัน ้ เมือ ่ กีน ้ ฉ ้ี น ั จะไปแกล้งแกได้ยงั ไง

พรีม :

(ส่ายหน้า) แล้วใครมันจะทําวะ ก็มแ ี ค่แกสองคนทีอ ่ ยูก ่ บ ั ฉันตลอด

ณิช :

แกลืมอะไรหรือเปล่า เราเอากระเป๋าใส่ในล็อกเกอร์ตอนไปห้องสมุดไง

ผิง :

จริงด้วย ตอนนัน ้ เราเอากระเป๋าใส่ไว้ในล็อกเกอร์กอ ่ นเข้าห้องสมุดนี่ อาจจะมีคนเอามาใส่กระเป๋าแกตอนนัน ้ ก็ได้ แกไปทําให้ใครเขาไม่ชอบหรือเปล่า?

พรีม :

ฉันไม่รู้ ตอนนีฉ ้ น ั ไม่รอ ู้ ะไรเลย ฉันจะทํายังไงดี ถ้าเกิดฉันโดนฆ่าล่ะ? ถ้าเกิดฉันโดนฆ่าล่ะณิช (เขย่าแขนณิช)

ณิช :

ใจเย็นๆก่อนพรีม มันอาจจะไม่มอ ี ะไร อาจจะแกล้งกันเล่นๆ ยิง่ ช่วงนีม ้ เี รือ ่ งแบบนีอ ้ ยู่ คงแค่อยากให้แกเสียขวัญ และไอ้เรือ ่ งทีห ่ นึง่ อะไรนัน ้ ก็คด ิ กันไปเองทัง้ นัน ้ มันอาจจะไม่เกีย ่ วอะไรกันก็ได้

พรีม :

ฉันกลัวจริงๆนะณิช พวกแกต้องอยูก ่ บ ั ฉันตลอดนะ อย่าทิง้ ฉันอยูค ่ นเดียวนะ

ณิช :

ไม่เป็นไรนะ แกจะไม่เป็นไร ฉันจะอยูก ่ บ ั แกไม่ทง้ิ แกให้อยูค ่ นเดียวแน่นอน

ผิง :

ฉันก็เหมือนกันนะ ไม่ตอ ้ งกลัวนะพรีม(กุมมือพรีม)

พรีม :

ขอบคุณนะ พวกแกทัง้ สองคนเลย

ณิช :

ไม่เป็นไร

พรีม :

วันนีพ ้ อ ่ ฉันมารับ 5 โมงด้วย พวกแกอยูก ่ บ ั ฉันก่อนได้ไหม?

ผิง :

(ทําหน้ารูส ้ ก ึ ผิด)ขอโทษนะพรีม วันนีฉ ้ น ั มีธรุ ะจริงๆ ไม่ไปไม่ได้ดว้ ย

ณิช :

เราอยูก ่ บ ั พรีมได้ ผิงไปเถอะ

ผิง :

โอเค ไปละนะ กลับบ้านดีๆนะทัง้ สองคน(โบกมือก่อนเดินออกไป)

พรีม :

แกดูดิ ทัง้ ๆทีเ่ มือ ่ กีเ้ พิง่ บอกว่าจะอยูก ่ บ ั ฉันแท้ๆ

ณิช :

ผิงมันอาจจะมีธรุ ะก็ได้

พรีม :

หรือว่าผิงมันเป็นคนเอาจดหมายมาใส่ในกระเป๋าฉันวะ?

ณิช :

ทําไมแกคิดแบบนัน ้ ?

พรีม :

ผิงมันอาจจะอิจฉาทีฉ ่ น ั สอบได้ท่ี 1 ก็ได้ มันเกรดน้อยกว่าพวกเรานี่ เลยมาแกล้งให้ฉน ั กลัวเพราะอิจฉาฉัน

ณิช :

แกจะอคติกบ ั ผิงทําไมเยอะ ถ้าแกไม่ชอบ แกจะเอาผิงเข้ากลุม ่ เราทําไม?

พรีม :

ก็ผงิ มันบอกอยากมาอยูด ่ ว้ ย แถมยังซือ ้ กระเป๋าทีฉ ่ น ั อยากได้ให้จะไม่รบ ั เข้ากลุม ่ ก็เสียดายของป่ะ

ณิช :

(ส่ายหัว)

พรีม :

(หยิบจดหมายมาดู) แต่จดหมายนีม ่ น ั น่ากลัวจริงๆนะ ใครมันเอามาแกล้งฉันวะ ฟอนต์กเ็ ป็นสีแดงด้วย (ดมจดหมาย) แถมยังมีกลิน ่ หอมอีก

ณิช :

ไหน (เอาจดหมายมาดม) จริงด้วย กลิน ่ เหมือนน้าํ หอม แต่บอกไม่ถก ู ว่าเป็นกลิน ่ อะไร ...แกลองคิดดีๆ ว่ามีใครทีม ่ ป ี ญ ั หากับแกอีกหรือเปล่า?

พรีม :

ฉันคิดไม่ออกหรอก คนรูจ้ ก ั ฉันเยอะแยะ แยกไม่ออกหรอกใครชอบ ไม่ชอบฉันบ้าง ต่อหน้าก็พด ู ดีกน ั หมดแหละ

ณิช : แล้วจดหมายนี่ แกจะทํายังไง?)

พรีม :

(มองจดหมายสักพัก) ฝากแกทิง้ ให้ดว้ ยละกันนะณิช .. มันอาจจะมีคนแกล้งฉันเล่น จริงๆนัน ้ แหละ แต่อย่าให้ฉน ั รูต ้ วั คนทํานะ ฉันไม่เอามันไว้แน่ ..(หยิบโทรศัพท์ออกมาดู) ..พ่อฉันมารับแล้ว ฉันไปก่อนนะ ขอบคุณแกมากเลยนะทีอ ่ ยูก ่ บ ั ฉัน บ้ายบาย

ณิช :

(มองจดหมายในมือก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากฉากไป) (ไฟเฟด) ฉากที่ 2

วันต่อมา เวลาบ่าย ม้านัง่ หลังโรงเรียน เป็นมุมลับตาคน ณิชทีก ่ ลับมาจากห้องน้าํ เดินไปหาพรีมทีน ่ ง่ั อยูค ่ นเดียว ณิช :

ผิงยังไม่กลับมาอีกหรอ?(นัง่ ลง)

พรีม :

ณิช แกรูไ้ หมว่าผิงมันเป็นเด็กเสีย ่ อ่ะ

ณิช :

ห้ะ?

พรีม :

เนีย ่ ดูด.ิ . ฉันเพิง่ รูเ้ มือ ่ กีน ้ เ้ี ลย

ณิช :

แล้วเขาไปเอารูปมาจากไหนกัน?

พรีม :

ฉันก็ไม่รู้ เขาส่งต่อๆกันมา ตอนนีร้ เู้ กือบทัง้ โรงเรียนแล้วมัง้ ..แกดูดิ น่าเกลียดอ่ะ

ณิช :

(มองดูโทรศัพท์พลางขมวดคิว้ )

พรีม :

งัน ้ แสดงว่าคนทีไ่ ปทะเลกับมันก็ตอ ้ งเป็นเสีย ่ มันแน่นอนเลยอ่ะ.. ฉันว่าแล้ว!

เนีย ่ มีตอนมันไปซือ ้ ของด้วยนะ กระเป๋าใบนีไ้ ง ทีม ่ น ั ชอบใส่ไปเทีย ่ ว

ทําไมถึงไม่ถา่ ยลงว่าไปกับใคร ณิช :

มันเป็นเรือ ่ งจริงหรือวะ?

พรีม :

หน้าก็หน้ามัน ของทีไ่ ปซือ ้ มันก็มี ไม่ใช่มน ั ละจะใครทีไ่ หนล่ะณิช

ผิงเดินมาข้างหลังพรีม ในมือถือน้าํ เปล่าอยูส ่ องขวด ณิช :

(สะกิดพรีม)

พรีม :

ฉันยังรูม ้ าอีกนะ ว่าจริงๆแล้วแม่มน ั เป็นแม่บา้ น พ่อมันเป็นภารโรง แล้วแกจําได้ปะ่ ทีม ่ น ั บอกเราว่าพ่อแม่มน ั อยูต ่ า่ งประเทศอ่ะ วันรับเกรดเราเลยไม่ได้เจอไง ตอแหลอ่ะ หรือว่าทีม ่ น ั มาคบกับพวกเราเพราะอยาก ยกระดับตัวเอง เห็นพวกเรารวยเลยมาเกาะงี้ แย่อะ่

ณิช :

พรีม พอแล้ว (พยักหน้าไปทางด้านหลัง)

ผิง :

(ปล่อยขวดน้าํ ตกพืน ้ )ทําไมแกว่าเราแบบนัน ้ วะ?

พรีม :

(ตกใจก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติ) ทีฉ ่ น ั พูดก็เรือ ่ งจริงทัง้ นัน ้ ตอนนีเ้ ขารูต ้ วั ตนแกหมดแล้ว เลิกตอแหลเหอะ!

ณิช :

พรีมใจเย็นๆก่อน(จับแขนพรีม)

พรีม :

ให้ใจเย็นอะไรล่ะ มันหลอกเรานะณิช.. “พ่อแม่ฉน ั อยูต ่ า่ งประเทศน่ะ นานๆทีจะได้เจอกัน” แล้วนีใ่ คร ห้ะ! (โชว์โทรศัพท์ให้ด)ู พ่อทีแ ่ กใช้ตวั แลกเงินมาใช้นะ่ หรอ! ต่าํ !

ผิง :

มันจะมากเกินไปละนะ!

พรีม :

ไม่มากเกินไปสําหรับคนอย่างมึงหรอก อยากชุบตัวใหม่ เลยมาอยูก ่ บ ั พวกกูสน ิ ะ (มองไปทีก ่ ระเป๋าผิงทีว่ างอยูบ ่ นเก้าอี)้ แล้วกระเป๋าเนีย ่ มึงก็ใช้ตวั แลกเงินมาใช่ไหม? (หยิบกระเป๋าผิงขึน ้ มาก่อนจะเปิดเทของลง) ของพวกนีม ้ งึ ก็ใช้ตวั แลกมาใช่ไหม! (โยนกระเป๋าใส่ผงิ )

ผิง :

อีเหีย ้ พรีม!

ผิงพุง่ เขาไปผลักพรีมจนล้ม ผิงตกใจทีพ ่ รีมถึงกับล้มลงไประหว่างนัน ้ พรีมได้สงั เกตของ ทีต ่ กอยูบ ่ นพืน ้ มีซองจดหมาย ตลับดินสอ หนังสือเรียน และขวดน้าํ หอมตกอยู่ พรีมหยิบ ซองจดหมายขึน ้ มาดู ก่อนจะหยิบขวดน้าํ หอมทีต ่ กข้างๆมาดม พรีม :

(เงยหน้ามองผิง) มึงเป็นคนเอาจดหมายมาใส่ในกระเป๋ากูหรอ?

ผิง :

(มองของบนพืน ้ ด้วยความสงสัย) กูไม่ได้ทาํ

พรีม :

(ลุกขึน ้ ) แล้วมึงมีจดหมายกับน้าํ หอมนีไ่ ด้ยงั ไง!! (โยนจดหมายกับน้าํ หอมใส่ผงิ )

ณิช :

ใจเย็นก่อนพรีม ผิงอาจจะได้จดหมายเหมือนกันหรือเปล่า ใช่ไหมผิง?

ผิง :

(ยังคงตกใจ)

พรีม :

มึงลองดมกลิน ่ น้าํ หอมดูณช ิ มันเป็นกลิน ่ เดียวกับจดหมายทีก ่ ไู ด้ ถ้ามันได้เหมือนกู มันจะ มีขวดนำ้าหอมนีไ่ ด้ยงั ไง ถ้ามันไม่ได้เป็นคนทํา!

ณิช :

(หยิบขวดน้าํ หอมจากพืน ้ ก่อนจะลองดม)

พรีม :

มึงทําแบบนีท ้ าํ ไมวะ?

(เดินเข้าไปผลักผิง)

มึงไม่ชอบกูมากเลยอยากแกล้งให้กก ู ลัวใช่ไหม ห้ะ!? ผิง :

ฉันไม่ได้ทาํ จริงๆนะพรีม ไม่รด ู้ ว้ ยว่าจดหมายกับน้าํ หอมมาได้ยงั ไง ฉันไม่รเู้ รือ ่ งจริงๆนะ

พรีม :

กูไม่นา่ เอามึงเขากลุม ่ เลย คนอย่างมึงอ่ะ ไม่มใี ครอยากเป็นเพือ ่ นด้วยหรอก อีผงิ !!

ณิช :

พอกันก่อนได้ไหม! จะทะเลาะกันไปทําไม.. (หันไปมองพรีม)ไปสงบสติกอ ่ นเถอะพรีม ยังไงตอนนีก ้ ค ็ ย ุ กันไม่รเู้ รือ ่ งหรอก

พรีม :

นีแ ่ กเลือกมันหรอณิช?

ณิช :

ฉันไม่ได้เลือกใครทัง้ นัน ้ แต่ตอนนีท ้ ะเลาะกันไปก็ไม่ได้อะไรขึน ้ มา

พรีม :

ไม่ แกเลือกมัน ..แกมาบอกให้ฉน ั หยุดแทนทีจ่ ะเป็นมัน แกเลือกมันณิช (ทําหน้าเหมือนจะร้องไห้กอ ่ นจะเดินหันหลังออกไป)

ณิช :

พรีม!

ผิงนัง่ ม้านัง่ ด้วยความเหนือ ่ ยล้า สองมือปิดหน้าอย่างสิน ้ หวัง ณิชนัง่ ลงข้างๆผิง ผิง :

ณิชไม่ตามพรีมไปหรอ?

ณิช :

(ส่ายหัว) ยังไงตอนนีก ้ ค ็ ย ุ กันไม่รเู้ รือ ่ ง พรีมตอนโกรธไม่เคยฟังใครหรอก

ผิง :

(เงียบ) เราไม่ได้ทาํ จริงๆนะณิช ณิชเชือ ่ เราไหม? เราไม่รเู้ รือ ่ งจดหมายนีจ่ ริงๆนะ

ณิช :

(เงียบ)

ผิง :

ทําไมชีวต ิ เรามันแย่ไปหมดเลย

ณิช :

(เงียบ)

ผิง :

(เงียบ) แม่เราเป็นแม่บา้ น พ่อเราเป็นภารโรงอย่างทีค ่ นอืน ่ พูดนัน ้ แหละ เราไม่ปฏิเสธหรอก .. ถึงปฏิเสธไปก็เปลีย ่ นอะไรไม่ได้อยูด ่ ี .. เราก็อยากจะยอมรับในเรือ ่ งนีน ้ ะ แต่ความรูส ้ ก ึ ทีโ่ ดนดูถก ู ทีโ่ ดนเพือ ่ นไม่คบ เพียงเพราะว่าจนมันฝังใจเรามาตัง้ แต่เด็กแล้ว ณิชกับพรีมคงไม่มท ี างเข้าใจในเรือ ่ งนี้ หรอก ความรูส ้ ก ึ ทีโ่ ดนคนทําแบบนัน ้ ใส่เพียงเพราะว่าเราไม่มแ ี บบทีเ่ ขามี มันฝังลึก ลึกมาก ลึกจนเราอยากจะมีเหมือนคนอืน ่ เท่าคนอืน ่ หรือเหนือคนอืน ่ ทัง้ ในเรือ ่ งเงิน ..หรือเรือ ่ งเรียน เรายอมทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ ถึงแม้จะใช้ตวั แลกเงินมาก็ตาม

ณิช :

ณิชเป็นเด็กเสีย ่ อย่างทีเ่ ขาพูดกันจริงๆหรอ

ผิง :

แล้วมันยังไงล่ะ เดีย ๋ วนีเ้ ราก็เห็นใครหลายคนทํากันทัง้ นัน ้ เป็นเด็กขายแล้วยังไง เราได้เงินมา เราก็เอาไปให้พอ ่ แม่ดว้ ย ณิชไม่มท ี างเข้าใจเราตรงนีห ้ รอก

ณิช :

(เงียบ)

ผิง :

เราอิจฉาณิชกับพรีมมากเลยนะ เรียนเก่ง หน้าตาดี ฐานะทางบ้านดี เทียบกับเราแล้วเรา สูอ ้ ะไรไม่ได้สก ั อย่าง ..แต่เราพยายามนะ พยายามมาก(พูดเสียงเบา)

ณิช :

ถ้าแกได้รจู้ ก ั เราจริงๆ แกจะไม่คด ิ แบบนีห ้ รอกผิง เราไม่มอ ี ะไรให้นา่ อิจฉาเลย

ผิง :

(หันไปมองหน้าณิชด้วยความสงสัย)

ณิช :

(หยิบจดหมายขึน ้ มาดู) ผิงแน่ใจหรอ ว่าไม่ได้ทาํ จริงๆ

ผิง :

เราไม่ได้ทาํ จริงๆ จดหมายเราก็เพิง่ มาเห็นพร้อมกันเมือ ่ กีเ้ นีย ่ แหละ

ณิช :

งัน ้ แสดงว่ามีคนเอามาใส่ไว้ เหมือนของพรีม

ผิง :

คงจะเป็นแบบนัน ้ .. ถ้าเราเป็นคนทําจริง เราจะเก็บของไว้กบ ั ตัวทําไม เอาไปซ่อนทีอ ่ น ่ื ไม่ ปลอดภัยกว่าหรอ?

ณิช :

แต่บางที..ทีท ่ อ ่ี น ั ตรายทีส ่ ด ุ อาจจะเป็นทีท ่ ป ่ี ลอดภัยทีส ่ ด ุ ก็ได้นะ ผิงไม่คด ิ แบบนัน ้ หรือ?

ผิง :

(เงียบ) ณิชคิดว่าเราเป็นคนทําหรอ?

ณิช :

ไม่หรอก ก็ถา้ ผิงยืนยันว่าผิงไม่ได้ทาํ เราก็จะเชือ ่ (ก้มลงไปเก็บของใส่กระเป๋าให้ผงิ

ผิง :

(รับกระเป๋าคืนก่อนจะปัดฝุน ่ ) อ่อ อันนีอ ้ ะ่ หรอ .. แม่เราซือ ้ มาให้นะ่ เราเลยเอามาห้อยไว้

ก่อนจะยืน ่ คืนให้) ว่าจะทักนานแล้ว พวงกุญแจสวยดีนะ

ณิช :

เราเห็นคนห้อยกันเยอะเลย จําได้วา่ เด็กห้องสามทีเ่ คยถูกทําร้ายก็เหมือนจะมีพวงกุญแจ เหมือนผิงเลยบังเอิญจังเลยเนาะ

ผิง :

ณิช ต้องการอะไร? พวงกุญแจอันนีแ ้ ม่เราเป็นคนซือ ้ มาให้ทาํ ไมถึงมาจับผิดเรา?

ณิช :

ไม่ๆเราก็แค่สงสัย ช่วงนีด ้ ห ู นังสืบสวนเยอะไปหน่อย เราเลยชอบสังเกตคน ละพวงกุญแจ อันนีเ้ ราเห็นคนใช้กน ั เยอะจะตาย เราพูดเล่นกับผิงไปแค่นน ้ั แหละ

ผิง :

(เงียบ) วันนีณ ้ ช ิ ดูพด ู เยอะกว่าทุกวันเนาะ

ณิช :

เราชอบพูดนะ แต่เราชอบฟังมากกว่า บอกแล้วไงว่าเราชอบสังเกตคน

ผิง :

อ่อ.. ถึงว่า เราเห็นณิชบางทีกช ็ อบนัง่ เงียบๆมองไปทางอืน ่ บ่อยๆ เรารูส ้ ก ึ ว่าณิชเข้าถึงยากมาก

ณิช :

เราเลยไม่คอ ่ ยมีเพือ ่ นไง เป็นแบบนีต ้ ง้ั แต่เด็กแล้ว

ผิง :

(มองอย่างสนใจ) ตอนเด็ก?

ณิช :

เราเป็นเด็กเงียบๆ เด็กคนอืน ่ ไม่คอ ่ ยสนใจเราหรอก เราไม่คอ ่ ยยุง่ กับใครด้วย เวลาเล่น ก็ชอบเล่นคนเดียว มันสบายใจกว่า

ผิง :

เหงาแย่เลยแบบนี้

ณิช :

ไม่นะ เรารูส ้ ก ึ สบายใจมากกว่าทีอ ่ ยูก ่ บ ั ตัวเอง

ผิง :

อือ อาจจะจริงอย่างทีณ ่ ช ิ ว่า มากคนมากความ

ณิช :

คาบต่อไปมีสอบนี่ เราคงต้องเข้ากัน

ผิง :

อือ

ณิช :

ดีขน ้ึ หรือยัง? ถ้ายังไม่คอ ่ ยดีตอนเลิกเรียนมาคุยกันก็ได้นะ เรารับฟังได้

ผิง :

ดีขน ้ึ แล้ว ขอบคุณนะณิช

ณิช :

อ่อ ดีละ ป่ะ ไปเรียนกัน

ผิงลุกขึน ้ ก่อนทีท ่ ง้ั คูจ่ ะเดินออกไป (ไฟเฟด) ฉากที่ 3 Act 3 Scene 1 วันต่อมา เป็นเวลาพลบค่าํ ทีบ ่ า้ นปูนชัน ้ เดียวขนาดกลาง ข้างในมีหอ ้ งนอนขนาดพอดีของผิงอยู่ ณิชอยูห ่ น้าห้องของผิงก่อนจะเคาะประตู ณิช :

ผิง เราณิชเอง เรามีเรือ ่ งอยากจะคุยด้วย(น้าํ เสียงเศร้า)

ผิง :

(ตกใจ) ณิช? เข้ามาได้ยงั ไง แล้วณิชรูจ้ ก ั บ้านเราได้ยงั ไง?

ณิช :

เราไปถามครูประจําชัน ้ มา เราเห็นพ่อกับแม่แกจะออกไปข้างนอกพอดี เขาเลยให้เรา เข้ามา เราเห็นผิงไม่มาวันนีเ้ ลยคิดว่าน่าจะยังไม่ร.ู้ . ผิง พรีมตายแล้วนะ(ทําหน้าเศร้า)

ผิง :

ห้ะ? เราไม่ตลกนะณิช

ณิช :

ผิง พรีมตายแล้วจริงๆ เมือ ่ วานตอนดึกยามเจอศพพรีมตรงหน้าตึกเก่าศิลปะ เราไม่เห็นภาพแต่เขาบอกว่า น่ากลัวมาก หมอบอกว่าพรีมตกมาจากทีส ่ งู เขาบอกกันว่าพรีมฆ่าตัวตายอ่ะผิง (สะอืน ้ )

ผิง :

(กอดณิช) เราไม่คด ิ เลยว่าพรีมจะทําแบบนี้

ณิช :

เราไม่อยากจะเชือ ่ เหมือนกัน เราไม่เชือ ่ ว่าพรีมฆ่าตัวตาย

ผิง :

เข้ามานัง่ ก่อน

ผิงพาณิชมานัง่ บนเตียง ก่อนจะลูบหลัง ณิช :

เราไม่รจู้ ะพูดอะไร มันหนักอกไปหมด (ยกมือปิดหน้า)

ผิง :

เราก็ตกใจเหมือนกัน ไม่นา่ เลยพรีม(ลูบหลังณิช)

ณิช :

ใครมันมาทํากับเพือ ่ นเราแบบนี้ ทําไมต้องมาฆ่าพรีมด้วย

ผิง :

(เงียบ) ณิช คิดจริงๆหรอว่าพรีมไม่ได้ฆา่ ตัวตาย

ณิช :

พรีมไม่ใช่คนทีจ่ ะทําอะไรแบบนัน ้ ไม่เลย

ผิง :

แล้ว.. ณิชสงสัยใครเป็นพิเศษไหม?

ณิช :

ไม่รู้ เราคิดอะไรไม่ออกเลย .. (เงยหน้ามามองผิง) ผิงยังโกรธพรีมอยูห ่ รอ?

ผิง :

ทะ ทําไมคิดแบบนัน ้ อ่ะ?

ณิช :

ผิงดูไม่เศร้าเลยทีพ ่ รีมตาย

ผิง :

เรายังช็อคอยูเ่ ลยตอนนี.้ . เราไม่คด ิ ว่าพรีมจะไปเร็วขนาดนี้

ณิช :

เหมือนกัน .. เราขอนอนกับผิงได้ไหมวันนี้ เราทําใจไม่ได้

ผิง :

แต่วา่ .

ณิช :

นะ ..ผิง

ผิง :

(ลังเล) อืม ก็ได้

ณิช :

ขอบคุณนะ

ผิง :

งัน ้ เดีย ๋ วเราขอไปเข้าห้องน้าํ ก่อนนะ แล้วจะกลับมาจัดทีน ่ อนให้

ณิช :

อือ

ผิงเดินออกไป ณิชมองไปรอบห้อง ก่อนจะค่อยๆเดินสํารวจ ณิชลองเปิดดูลน ้ิ ชักของผิงดู ก่อนจะเจอกับโทรศัพท์เครือ ่ งหนึง่ ณิช :

นีม ่ น ั .. โทรศัพท์ของพรีมนี่

ผิง :

ทําอะไรน่ะ!? (ผิงมองไปทีโ่ ทรศัพท์ทอ ่ี ยูใ่ นมือของณิช ก่อนจะเดินไปแย่งโทรศัพท์มาซ่อน ไว้ดา้ นหลังด้วยสีหน้าตกใจ) ทะ..ทําไม ณิชค้นห้องเราแบบนีอ ้ ะ่ ?

ณิช :

ผิง นัน ้ มันโทรศัพท์ของพรีมใช่ไหม?

ผิง :

ไม่ใช่! นีม ่ น ั โทรศัพท์เครือ ่ งเก่าของเรา ณิชดูผด ิ แล้ว

ณิช :

ไม่ เราจําสติกเกอร์ขา้ งหลังโทรศัพท์พรีมได้ มันเป็นของพรีมแน่ๆ เราขอดูหน่อย (เข้าไปแย่งโทรศัพท์จากผิง)

ผิง :

(เบีย ่ งตัวเดินไปอีกด้าน) ไม่! นีม ่ น ั โทรศัพท์ของเรา ไม่ใช่ของพรีม ..เราไม่สะดวกให้ณช ิ นอนแล้ว ณิชกลับบ้านไปเถอะ

ณิช :

เราไม่กลับ จนกว่าเราจะรูว้ า่ ทําไมโทรศัพท์พรีมถึงอยูท ่ ผ ่ี งิ .. ผิงไปเจอกับพรีมมาใช่ไหม?

ผิง :

(ทําหน้าตกใจก่อนจะเปลีย ่ นเป็นปกติ) ณิชพูดอะไร เราไม่ได้ไปเจอกับพรีม

ณิช :

หลักฐานคามือผิงแบบนัน ้ ยังจะปฏิเสธอีกหรือ?

ผิง :

เราบอกณิชแล้วไง ว่ามันไม่ใช่ของพรี- นี!่

ระหว่างทีผ ่ งิ กําลังพูดณิชเข้าไปแย่งโทรศัพท์มา ผิงพยายามจะเข้าไปแย่งคืน ณิชกดเปิดหน้าจอดูกอ ่ นจะเจอวอลเปเปอร์รป ู พรีม ณิช :

นีไ่ ง มันคือโทรศัพท์ของพรีม .. ทําไมผิงถึงมีโทรศัพท์ของพรีมได้ ผิงฆ่าพรีมหรือ?

ผิง :

เราไม่ได้ทาํ .. เราไม่ได้ทาํ นะณิช

ณิช :

ผิงทําอะไรกับพรีมกันแน่ ผิงบอกเรามา

ผิง :

(ร้องไห้) เราไม่ได้ตง้ั ใจ.. เราไม่ได้ตง้ั ใจจริงๆนะ เราไม่ได้ตง้ั ใจให้เป็นแบบนี้ (นัง่ ลงกับพืน ้ )

ณิช :

ผิง มันเกิดอะไรขึน ้ ? (นัง่ ลงข้างๆ)

ผิง :

(สะอืน ้ ) พรีมนัดเราไปคุยบนดาดฟ้า .. ตอนแรกเราก็วา่ จะไม่ไป แต่พรีมบอกว่าอยากคุย กันให้รเู้ รือ ่ ง ..เราก็เลยไปหาพรีม พรีมบอกจะเอากระเป๋าทีเ่ ราเคยซือ ้ ให้คน ื บอกว่าไม่ อยากใช้ของจากคนจนๆอย่างเราแล้วพรีมยังอัดคลิปเราไว้ดว้ ย เราโกรธมาก.. เราก็เลย ผลักพรีม แต่เราไม่คด ิ ว่า .. พรีมจะตกลงไป(ร้องไห้) เราไม่ได้ตง้ั ใจจริงๆนะณิช (จับแขนณิช) ณิชต้องเชือ ่ เรานะ

ณิช :

(เงียบ)

ผิง :

เรากลัวมาก เราเห็นโทรศัพท์พรีมตกอยูบ ่ นพืน ้ ไม่ได้ตกไปกับพรีมด้วย เรากลัวคนจะรู้ ว่าเป็นเราทีอ ่ ยูก ่ บ ั พรีม เราเลยรีบหยิบแล้ววิง่ ออกมา .. เรากลัวมาก เราไม่กล้าไปเจอหน้า ใคร ไม่กล้าไปงานศพพรีมด้วยเรากลัวไปหมดเลยณิช

ณิช :

ผิง.. ผิงต้องมอบตัวกับตํารวจนะ

ผิง :

(ตกใจ) ไม่เอา! เราไม่ไปหาตํารวจนะ ..เราไม่อยากติดคุก เราไม่อยากให้พอ ่ กับแม่เสียใจ เราไม่อยากมีประวัตณ ิ ช ิ อย่าบอกตํารวจนะ อย่าบอกใครนะณิช เราขอร้อง ..นะ

ณิช :

ไม่ได้ เราต้องบอกตํารวจ ทีผ ่ งิ ทํามันร้ายแรงเกินไป มันไม่ยต ุ ธิ รรมกับพรีม

ผิง :

แต่เราไว้ใจณิชนะ เราเลยเลือกทีจ่ ะบอกณิช ณิชจะหักหลังเราหรอ

ณิช :

ผิงฆ่าคนเลยนะ จะให้เราเก็บเป็นความลับได้ยงั ไง ผิงฆ่าคน ผิงฆ่าเพือ ่ นเรา! (ลุกขึน ้ เตรียมจะเดินออกไป)

ผิงรีบหยิบมีตคัตเตอร์บนโต๊ะก่อนจะวิง่ ไปขวางณิชทีป ่ ระตู

ผิง :

เราบอกณิชเพราะเราไว้ใจ! ณิชจะเอาเรือ ่ งเราไปบอกคนอืน ่ แบบนีห ้ รือ!!

ณิช :

ผิง ผิงจะทําอะไร (มองมีดคัตเตอร์ในมือ)

ผิง :

เราไม่อยากจะทําแบบนีเ้ ลย แต่ณช ิ บังคับให้เราต้องทํา (เดินเข้าไปหาณิชช้าๆ)

ณิช :

(เดินถอยหลัง) ถึงผิงฆ่าเรามันก็ลบความจริงทีผ ่ งิ เป็นฆาตรกรไม่ได้หรอก ของพรีมเป็นอุบต ั เิ หตุ แต่ของเราคือผิงตัง้ ใจฆ่านะ!

ผิง :

(หยุดเดิน) เราไม่ได้อยากทําแบบนีณ ้ ช ิ (สะอืน ้ ) เราไม่ได้อยากฆ่าใคร เราไม่ได้อยากทําเลย ..ณิชสัญญากับเราไม่ได้หรอว่าจะไม่บอกใคร นะ ..ณิช เราขอร้อง

ณิช :

เราให้สญ ั ญาไม่ได้ ทีผ ่ งิ ทํามันผิดนะ ผิงต้องมอบตัว โทษอาจจะเบาลงก็ได้ ผิงไปให้การกับตํารวจว่ามันเกิดอะไรขึน ้ ผิงอาจจะไม่โดนหนักมาก

ผิง :

แต่เราไม่กล้า ถ้าเราโดนเยอะละณิช แล้วพ่อกับแม่พรีมอีก แล้วครอบครัวเราจะเป็น ยังไง พ่อกับแม่เราจะโดนอะไรด้วยหรือเปล่า เรากลัวไปหมดเลยณิช

ณิช :

(ค่อยๆเดินไปหาผิงด้วยความระวัง ตายังคงมองมีดคัตเตอร์ในมือผิงไว้) มันจะไม่เป็นไรนะ ผิงจะไม่เป็นไรเชือ ่ เรานะ เราจะให้พอ ่ กับแม่ชว่ ยผิงด้วย

ผิง :

จริงหรอ? ณิชจะให้พอ ่ กับแม่ณช ิ ช่วยเราจริงๆนะ จริงๆนะณิช

ณิช :

จริงสิ แต่ผงิ วางมีดลงก่อนได้ไหม นะ

ผิง :

(มองมีดในมือก่อนจะโยนทิง้ ไป) เรา .. เราเกือบจะฆ่าคนอีกแล้ว(ร้องไห้)

ณิช :

(เดินเข้าไปกอดผิง) ไม่เป็นไรนะ ตอนนีเ้ รายังไม่ตาย ไม่เป็นไร (ลูบหลังผิง) ..ไปมอบตัวกับตํารวจกันนะผิง

ผิง :

(ผละออกมาจากกอดณิช) มันจะไม่เป็นอะไรจริงๆใช่ไหม?

ณิช :

ไม่เป็นไร เราจะช่วยผิงเอง ไม่ตอ ้ งห่วงนะ

ผิง :

ขอบคุณนะณิช ขอบคุณจริงๆ

ณิชจับมือผิงเดินออกจากห้องไป (ไฟเฟด) Act 3 Scene 2 บ้านของณิช เวลาพลบค่าํ ของอีกวัน ในห้องนอนณิช เป็นห้องขนาดใหญ่ มีโซฟาอยูต ่ วั หนึง่ และ โต๊ะขนาดเล็กบนโต๊ะมีหนังสือ เอกสาร และตุก ๊ ตาข้างๆโซฟามีถงั ขยะขนาดเล็ก ณิชนัง่ คุย โทรศัพท์อยูบ ่ นโซฟา ณิช :

ค่ะ.. ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ.. หนูตกใจเหมือนกันค่ะ ไม่คด ิ ว่าผิงจะทําแบบนี.้ . ผิงบอกกับหนู เองเลยค่ะว่าเป็นคนผลักพรีมตกลงไป.. เด็กห้องหนึง่ กับห้องสามทีโ่ ดนทําร้ายผิงก็เป็น คนทําค่ะ ไม่กว่ี น ั ก่อนหนูกบ ั พรีมเห็นจดหมายทีผ ่ งิ เป็นคนทําอยูใ่ นกระเป๋าผิงด้วยค่ะ

อาจจะเป็นหลักฐานได้ .. หนูเสียใจมากเลยค่ะ พรีมกับหนูสนิทกันมาก.. ความจริงเขา ตัง้ ใจจะฆ่าหนูดว้ ย หนูเลยหลอกเขาไปว่าจะให้พอ ่ กับแม่หนูชว่ ยเขา เขาเลยยอมมอบตัวค่ะ .. ค่ะ ขอบคุณนะคะครู..ได้คะ่ สวัสดีคะ่ ดาวเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยาและน้าํ เปล่า ดาว :

(เอายากับน้าํ ไปวางบนโต๊ะ)ได้เวลากินยาแล้วค่ะ คุณหนู

ณิช :

ขอบคุณนะคะ ป้าดาว เดีย ๋ วหนูกน ิ ค่ะ

ดาว :

(เดินไปยืนอยูข่ า้ งโซฟา) คุณผูช ้ ายบอกว่าวันเกิดคุณหนูปน ี ไ้ี ม่ได้กลับไทยนะคะ ท่านบอกว่าเดีย ๋ วจะโอนเงินมาให้คณ ุ หนูไปซือ ้ ของขวัญเองค่ะ

ณิช :

ก็ไม่ได้คาดหวังว่าพ่อจะกลับมาหรอก

ดาว :

วันเกิดจะไปเยีย ่ มหลุมศพคุณหนูณช ุ ไหมคะ ป้าจะได้บอกให้คนเตรียมรถให้

ณิช :

ไม่ตอ ้ งหรอกค่ะ พีค ่ งไม่อยากเจอหน้าหนู(หยิบหนังสือบนโต๊ะขึน ้ มาอ่าน)

ดาว :

โธ่ คุณหนู อย่าคิดแบบนัน ้ สิคะ มันเป็นอุบต ั เิ หตุ คุณหนูไม่ได้ตง้ั ใจจะผลักคุณณุช ตกบันไดหรอก ใช่ไหมคะ?

ณิช :

(เงียบ)

ดาว :

คุณหนู.. มันผ่านมาหลายปีแล้วนะคะ ป้าเชือ ่ ค่ะว่าคุณหนูไม่ได้ตง้ั ใจ คุณหนูกอ ็ ย่าคิดมากเลยนะคะ

ณิช :

ป้าดาวออกไปก่อนเถอะค่ะ หนูอยากอยูค ่ นเดียว

ดาว :

ค่ะ (มองณิชสักพักก่อนจะเดินออกไป)

ณิช :

(วางหนังสือลงหยิบยาบนโต๊ะแล้วเอาไปทิง้ ทีถ ่ งั ขยะข้างๆ ก่อนจะกลับมานัง่ โซฟา)

ณิช :

(วางหนังสือลงหยิบยาบนโต๊ะแล้วเอาไปทิง้ ทีถ ่ งั ขยะข้างๆ ก่อนจะกลับมานัง่ โซฟา หยิบตุก ๊ ตาทีว่ างอยูบ ่ นโต๊ะขึน ้ มาด้วย) นี่ เท็ดดี้ วันนีป ้ า้ ดาวก็ทาํ ตัวน่ารําคาญอีกแล้ว ชอบคะยัน ้ คะยอให้ฉน ั ไปหาพีอ ่ ยูไ่ ด้ ใครมันจะอยากไปเจอคนแบบนัน ้ กัน ตายๆไปได้ ก็ดี เรือ ่ งก็ตง้ั นานแล้ว ทําไมไม่ลม ื กันสักที ..(เงียบ) หรือว่า ทุกคนยังมองพีเ่ ป็นทีห ่ นึง่ อยู่ ..ไม่ได้สิ ตอนนีต ้ อ ้ งมีแค่ฉน ั ทีเ่ ป็นทีห ่ นึง่ สิ (พึมพํา) ฉันต้องไม่ถก ู เปรียบเทียบกับใคร ไม่มใี ครทีจ่ ะเหนือกว่าฉัน ไม่ม!ี (โยนตุก ๊ ตาใส่กาํ แพง)(ผิงนัง่ เงียบสักพักก่อนจะหันไปมองกระดาษแล้วหยิบขึน ้ มา) ห้องหนึง่ .. ห้องสาม ห้องห้า ไม่เสียแรงจริงๆทีเ่ อาจดหมายกับน้าํ หอมไปใส่ในกระเป๋า ของผิง คราวนีค ้ วามผิดทุกอย่างก็จะตกไปทีผ ่ งิ ทุกคนก็จะคิดว่าผิงเป็นคนทําเรือ ่ งนี้ ทัง้ หมด..ไม่ใช่ฉน ั (หัวเราะเบาๆ) ..ขอโทษนะผิง ถือซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดทีเ่ ธอให้ ฉันละกันนะ (ไฟเฟด) จบ.

ปนไพร ถาวร -

TEDx Talks

ชีวิตนี้เปนของใคร โดย นางสาว ปนไพร ถาวร

Copyright © 2022 by ปนไพร ถาวร thisisbaiitong2544@gmail.com

-

ชีวิตนี้เปนของใคร

-

ทุกคนเคยคิดไหมคะว่าชีวต ิ นี้ เป็นของใคร เป็นของผู้ปกครอง หรือ เป็นของเรา ? เคยตัง้ คำถามกันไหมว่า ไอ้ ส ิ ่ ง ที ่ เ ราทำกั น อยู ่ ท ุ ก วั น เนี ่ ย เป็ น ความตั้งใจแรกของเรารึปล่า หรือมัน เป็นเพียงสิ่งตอบแทนเขาแต่เหมือน โดนยึดอิสรภาพ ที่จะตัดสินใจเลือก ทางชีวิตด้วยตัวของเราเอง โดยแท้ แ ล้ ว คนเราหากถู ก บังคับให้ทำอะไรสักอย่างที่ไม่ชอบ ความเครยีด แล้วต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิตก็จะ รู ้ ส ึ ก เก็ บ กด หลบซ่ อ นความรู ้ ส ึ ก แท้ จ ริ ง ไว้ เ พื ่ อ แลกกั บ ความสบายใจของผู ้ ม ี พ ระคุ ณ ทุ ก คนรู ้ ไ หมคะว่ า นี ่ ค ื อ สาเหตุ ห นึ ่ ง ของโรคซึ ม เศร้ า ในปั จ จุ บ ั น กรมสุ ข ภาพจิ ต พบว่ า เด็ ก ไทยมี ความเครียดมากถึง 28% เสี่ยงซึมเศร้า 32% เสี่ยงฆ่าตัวตาย 22% หลักๆ ของสาเหตุความเครียดมาจากการโดนบังคับของครอบครัวและความไม่เข้าใจ ไม่รับฟังกันในหลาย ๆ ด้าน ดิฉันได้มีโอกาสคุยกับเพื่อนในวัยเดียวกันที่เป็นโรคซึมเศร้าและได้เล็ง เห็นว่าสาเหตุส่วนใหญ่มาจากผู้ปกครองบางคนเดี๋ยวนี้เลี้ยงลูกแบบชีวิตลูกเป็น ของตัวเอง คาดหวังว่าเขาจะต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ เป็นคนมีหน้ามีตา คนที่ เพอร์เฟคสมบูรณ์ แต่เหมือนพวกเขาจะลืมถามเราไปว่าเรารู้สึกเช่นไรกับการที่ โดนบังคับแบบนี้ มันอาจจะเป็นทางที่ดีที่สุดก็จริง แต่มันกลับไม่ใช่สิ่งที่เรา ต้องการจนสุดท้ายสิ่งที่เลือกมันทำร้ายลูกจนกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ครอบครัวไม่มี ความสุ ข แล้ ว เราจะช่ ว ยกั น ไหมคะ ช่ ว ยกั น ทำให้ ค รอบครั ว เรามี ค วามสุ ข และลูก ๆ มีอิสระภาพหลุดที่ออกจากความต้องการของผู้ปกครอง

ดิฉันก็เป็น 1 ในนั้นค่ะที่ไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างที่เด็กในวัยดิฉันควรจะเป็น จากประสบการณ์ที่ดิฉันเจอกับตัวคือ แม่ของฉันเป็นคนชอบบังคับ ถ้าไม่ได้ดั้ง ใจจะโดนทำโทษในรูปแบบวิธีต่าง ๆ ที่เด็กในวัยนั้นไม่ควรจะโดน ยกตัวอย่าง คือทุกคนเห็นรูปนี้ไหมคะ ในรูปมันคือเด็กที่กินไอติมเลอะ แล้วคนเราโดยปกติทั่วไปถ้าลูกตัวเอง กินเลอะก็ต้องเช็ดใช่มั้ยคะ แต่แม่ดิฉันกลับดุด่าด้วยถ้อยคำที่ตอนนั้นเองดิฉัน ก็ยังไม่รู้จักเลย เด็กก็คือเด็กเราควรจะให้เขาได้เป็นอย่างที่วัยเขาควรเป็นก็ ดีแล้วไม่ใช่เหรอคะ เลอะก็แค่เช็ดและซักมันไม่ใช่ปัญหาระดับชาติหรือยากเย็น อะไรแต่เขาทำให้รู้สึกว่าความผิดพลาดคือสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น นี่อาจจะเป็น เรื่องยกตัวอย่างเล็กๆ สำหรับใครหลายๆ คนแต่สำหรับดิฉันมันทำให้ฉันมอง ภาพจำของแม่ตัวเองเปลี่ยนไปเลยค่ะ หลังจากนั้นก็ มี เ หตุ การณ์ การบั ง คั บ พู ด จา พฤติ ก รรมต่ า ง ๆ ที ่ ม ั น ทำให้เราอึดอัดเช่น การกินข้าวที่ห้ามตักกับข้าวเยอะ ต้องกินเท่านี้ ๆ แม้แต่ การกินยังโดนบังคับเลยค่ะ มันทำให้รู้สึกว่าชีวิตนี้แม้แต่ปากท้องของเรายังเป็น ของเขาเลยค่ะ พอโตมาสักระยะแม่เริ่มเข้ามามีอำนาจในเรื่องการเรียนของฉันคือตอน เด็ก ๆ ดิฉันชอบการแสดงมากเลยสอบได้ติดโรงเรียนนาฏศิลป์แต่แม่ไม่ให้ไป เพราะอยากให้เรียนโรงเรียนธรรมดาแถวบ้าน ตอนนั้นดิฉันก็เสียใจมากเพราะ มันเป็นความฝันในวัยเด็กรู้สึกเฟลมากจริง ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี มันเริ่มมี ความอึดอัดใจมากขึ้นกลายเป็นว่าเราทะเลาะเรื่องนี้กันอยู่บ่อยครั้ง เพราะ ความปากร้ายอารมณ์ร้อนและไม่รับฟังอะไรเลยของแม่จากตัวอย่างข้างต้น ดิฉันคิดว่าการรับฟังกันและกัน การเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายมันสำคัญมาก ในการที่จะอยู่ร่วมกัน ไม่งั้นเราก็จะไม่มีความสุขกันเหมือนดิฉันกับแม่ จนวันหนึ่งดิฉันได้ตัดสินใจคุยกับป้า พี่สาวแท้ ๆ ของแม่ว่าดิฉันไม่ โอเคแล้วถ้าจะต้องอยู่กับสิ่งที่แม่เลือกให้ไปตลอดชีวิตป้าก็เลยตัดสินใจคุยกับ แม่และรับดิฉันมาอยู่ด้วย ป้าเป็นผู้หญิงที่ใจดีและเด็ดขาดพูดจาด้วยความ ใจเย็นไม่หยาบคายเหมือนคนละขั้วกับแม่โดยสิ้นเชิงเลยค่ะ และแน่นอนวิธี การเลี้ยงของแม่และป้าดิฉันต่างกันมาก เรื่องแรกที่เห็นเลยคือถ้าฉันทำอะไร เลอะ หรือหกตรงไหนป้าก็จะพูดแค่ว่า ไปเอาผ้ามาเช็ดและก็จบ เรื่องการกิน

ข้าวป้าจะให้กินเท่าที่อยากกินไม่มาบังคับว่าจะต้องตักแค่นี้ ต้องกินแค่นี้ ทุก คนเชื่อไหมคะว่าแค่นี้มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก และที่ทำให้จิตใจดิฉันดีขึ้น มากๆ อีกอย่างคือสิ่งที่ป้าพูดและถามดิฉัน ‘ อยากเรียนอะไร อยากทำอะไร อยากไปที่ไหนก็บอกป้านะ ถึงเวลาตอนนั้นถ้าป้าซัพพอร์ทได้ป้าก็พร้อมจะ ทำให้ทุกอย่าง ไม่ต้ อ งรู ้ สึ ก ว่ าชี ว ิ ต ในวั ยเด็ ก คื อ สิ ่ งที ่ ท ำให้ เราพั งคนเราเป็ น ปกติ ท ี ่ จ ะเจออะไรแย่ ๆ เพื ่ อ ให้ ไ ด้ เ รี ย นรู ้ ’ แค่ น ี ้ เ ลยค่ ะ มั น เป็ น ประโยค ธรรมดาง่าย ๆ ที่ทำให้เราเหมือนหลุดพ้นออกจากการถูกบังคับจากแม่ แล้ว คุณละค่ะได้หันหน้าเขาหาครอบครัวหรือยัง ได้ทำให้เขารู้ว่าชีวิตเราเป็นของ เรารึยังคะหรือชีวิตเราก็ยังเป็นของผู้ปกครองแหมือนเดิม อยากให้ผู้ปกครองทุกคนลองหลับตานึกถึงวันแรกที่เราได้พบกัน วัน แรกที่เขาลืมตาดูโลกและสบตากับเขาครั้งแรก หัวใจที่พองโตของเราดีใจแค่ ไหนที ่ เ ขาเกิ ด มา มั น เหมื อ นเป็ น ของขวั ญ ชิ ้ น เอกของเรานั ่ น แหละค่ ะ จดจำ ความรู ้ ส ึ ก นั ้ น ไว้ แ ล้ ว มองย้ อ นมาตอนนี ้ ว ่ า เราได้ ใ ห้ ใ นสิ ่ ง ที ่ เ ขาอยากทำ เขา อยากจะเป็นหรือยังคะถึงแม้ว่าในที่สุดเขาอาจจะไม่ประสบความสำเร็จแต่มัน

ก็คือสิ่งที่เขาได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง การที่เขาได้ทำในสิ่งที่เขาชอบไม่ได้แปล ว่าเขาจะเลิกเป็นลูกเรานะคะ เราควรจะยินดีและสนับสนุนกับทุกสิ่งที่เขาอยากทำ ข้ามผ่านช่วงเวลาที่ยากและมีความสุขไปด้วยกันนะคะ อยากให้ผู้ปกครองทุกคนลองหลับตานึกถึงวันแรกที่เราได้พบกัน วัน แรกที่เขาลืมตาดูโลกและสบตากับเขาครั้งแรก หัวใจที่พองโตของเราดีใจแค่ ไหนที ่ เ ขาเกิ ด มา มั น เหมื อ นเป็ น ของขวั ญ ชิ ้ น เอกของเรานั ่ น แหละค่ ะ จดจำ ความรู ้ ส ึ ก นั ้ น ไว้ แ ล้ ว มองย้ อ นมาตอนนี ้ ว ่ า เราได้ ใ ห้ ใ นสิ ่ ง ที ่ เ ขาอยากทำ เขา อยากจะเป็นหรือยังคะถึงแม้ว่าในที่สุดเขาอาจจะไม่ประสบความสำเร็จแต่มัน ก็คือสิ่งที่เขาได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง การที่เขาได้ทำในสิ่งที่เขาชอบไม่ได้แปล ว่ า เขาจะเลิ ก เป็ น ลู ก เรานะคะ เราควรจะยิ น ดี แ ละสนั บ สนุ น กั บ ทุ ก สิ ่ ง ที ่ เ ขา อยากทำข้ามผ่านช่วงเวลาที่ยากและมีความสุขไปด้วยกันนะคะ

A One-Act Play

Choice โดย นางสาว ปนไพร ถาวร วันอาทิตย ที่ 23 มกราคม พ.ศ.2565

Copyright © 2022 by ปนไพร ถาวร thisisbaiitong2544@gmail.com

ตัวละคร ติณ ติณภพ ซัง เกิดวันที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2540 อายุ 24 ปี -

เกิดมาในวิธีธรรมชาติ เป็นลูกแฝด เป็นแฝดน้อง พ่อเสียตอนอายุ 15 ปี เป็นคนเชื่อมั่นในคามคิดตัวเอง ค่อนข้างดื้อรั้น ไม่ชอบทําอะไรตามใจใคร มีความฝันที่จะเป็นศิลปินใหญ่ รักแม่มาก เรียนประติมากรรม แต่ที่บ้านไม่อยากให้เรียน ในตอนต้นจึงทําให้ทะเลาะกันถึงขั้นต้องออก จากบ้าน แต่งตัวสบาย ๆ เสื้อเชิ้ต กางเกงขายาว และสพาย กระเป๋า 1 ใบ

เติร์น นิยุตา ซัง เกิดวันที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2540 อายุ 24 ปี -

เกิดมาในวิธีธรรมชาติ เป็นลูกแฝด เป็นแฝดพี่ พ่อเสียตอนอายุ 15 ปี เป็นเด็กขยัน นึกถึงคนอื่นก่อนเสมอ รัก ครอบครัว ชอบบังคับคนอื่น มีเหตุผลในทุก ๆ เรื่อง เรียนบัญชีแต่ใจจริงอยากเป็นจิตรกร ที่ต้อง เรียนเพราะจะได้มีงานดี ๆ และมั่นคงรองรับ เลยตอนเรียนจบ เพื่อจะได้มีเงินมาแบ่งเบา ครอบครัว แต่งตัวมีระดับ หรู เรียบร้อย ดูมีระเบียบ ใส่ชุดเซ็ทและชอบใส่เครื่องประดับ

เอียมออ นฤนาถ ซัง เกิดวันที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2515 อายุ49 ปี -

เกิดมาในวิธีธรรมชาติ มีลูกแฝดสองคน เป็นคนนิสัยขี้ดุแต่ความจริงเป็นคนขี้ใจอ่อน ชอบแซะ และไม่ค่อยมีเหตุผลกับเรื่องต่าง ๆ หัวโบราณ เอียมอออยากให้ติณกลับมาอยู่บ้านแต่ติณไม่ยอมกลับจึงโกรธติณ ทําให้ติณและเอียมออไม่ลงรอย เกิดการมีปากเสียงกันบ่อยครั้ง

พลอย เพลงพิณ ธรรมสาโรจน์ -

อายุ 24 ปี

เป็นลูกสาวคนเดียว พ่อค่อนข้างห่วงมาก และเป็นไข่ในหิน เป็นคนที่คิดบวกตลอดเวลา ให้กําลังใจ และซัพพอร์ทคนอื่นเสมอ เรียนประติมากรรมเพราะชอบศิลปะท าให้ได้เจอกับติณและคบกันจนถึงปี 4 หลังจากนั้นได้แต่งงานกับคนที่พ่อเลือกให้ มีความฝันแค่อยากมีครอบครัวที่ดีแต่งตัวสบาย ๆ เสื้อเชิ้ต กางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ

ยุ้ง หัสดินทร์ ยามะชน

อายุ30 ปี

- เป็นแฟนของพลอย ยุ้งได้เข้ามาช่วยเหลือติณเรื่องงานเพราะพลอยขอไว้ ยุ้งเป็นคนค่อนข้างตามใจคน อื่นจิตใจดีและชอบช่วยเหลือคนที่ลําบากกว่าเขา

-

Choice เวลา สถานที่

-

ปัจจุบน ั สํานักงานในกรุงเทพมหานคร บ้านสวนหลังใหญ่ในจังหวัดเชียงใหม่ ศาลาวัดแห่งหนึง่ ในจังหวัดเชียงใหม่ ฉากที่ 1

ณ สํานักงานในกรุงเทพมหานครติณกําลังยืน ่ ดูดบุหรีส ่ ก ั พักยุง้ ก็ออกมาเรียกเพือ ่ ให้เข้าห้องของเขา ยุง้ :

สวัสดีครับคุณติณภพ

ติณ :

สวัสดีครับคุณยุง้

ยุง้ :

เชิญนัง่ ก่อนเลยครับผม

ติณ :

อ่อ ขอบคุณมากครับ (ติณเดินเข้าไปนัง่ ลงบนเก้าอีต ้ วั ตรงข้ามกับโต๊ะทํางานของยุง้ )

ยุง้ :

เป็นไงบ้างครับได้มาเจอบริษท ั แล้ว สภาพแวดล้อมโอเคดีไหมครับ

ติณ :

ดีมาก ๆ เลยแหละครับ บริษท ั ของออกแบบได้นา่ สนใจจริง ๆ

ยุง้ :

ขอบคุณมากเลยครับคนออกแบบทีน ่ เ่ี ขาเก่งมากเลยครับไว้ผมจะพามารูจ้ ก ั นะครับ

ติณ :

ยินดีเลยครับ คนทีอ ่ อกแบบผลงานสวย ๆ แบบนีผ ้ มก็รจู้ ก ั

ยุง้ :

ได้เลยครับ เข้าเรือ ่ งเลยแล้วกันเนอะทีผ ่ มเรียกคุณติณมาก็เพราะผมได้ตรวจเรซูเม่ทค ่ี ณ ุ

ติณ :

จริงเหรอครับ ผมเองไม่คด ิ เลยว่างานผมจะเข้าตาบริษท ั ของคุณ

ยุง้ :

ก็ตามทีผ ่ มว่าเลยครับงานคุณน่าสนใจมากผมจะถามหน่อยครับ

ส่งมาแล้ว งานคุณนีใ่ ช้ได้เลยนะครับ เข้ากับโปรเจคใหม่ทเ่ี ราจะเริม ่ พอดีเลยนะครับ

แล้วคุณเคยส่งงานประกวดบ้างไหมครับ ติณ :

อ๋อก็กอ ่ นผมมาทีน ่ ก ่ี ส ็ ง่ ไปชิน ้ หนึง่ ครับ เป็นงานปัน ้ รางวัล ค่อนข้างใหญ่เลยแต่พอเห็นว่าบริษท ั คุณเรียกตัวมาผมก็ดใี จมาก ๆ ครับ

ยุง้ :

ดีเลยครับถ้าได้รางวัลจะเป็นการทําให้คณ ุ ก้าวกระโดดไปอีกจริง ๆ ผมเห็นเรซูเม่คณ ุ มา สักพักแล้วแต่พอดีผมยุง่ ๆ งานแต่งเลยเพิง่ ได้มโี อกาสติดต่อกลับไปน่ะครับ ขอโทษด้วย

ติณ :

อ๋อ ไม่เป็นไรเลยครับ ผมขอแสดงความยินดีดว้ ยนะครับเรือ ่ งงานแต่ง

ยุง้ :

ครับผม ขอบคุณมาก กลับมาเรือ ่ งงานต่อเถอะครับคือผมจะถามว่าคุณติณมีปญ ั หา กับการต้องไปทํางานทีต ่ า่ งประเทศไหมครับ

ติณ :

ยังไงนะครับ ช่วยอธิบายหน่อย

ยุง้ :

คืองานของทางบริษท ั ชิน ้ นีจ้ ะเป็นงานทีต ่ อ ้ งเดินทางไปทํางานทีก ่ ม ั พูชาเป็นเวลา 3 เดือน ครับ หลังจากนัน ้ งานก็จะถูกส่งเข้าประกวด หากประสบความส าเร็จคุณติณจะเป็นศิลปิน คนแรกทีไ่ ด้รางวัลและมีอายุนอ ้ ยทีส ่ ด ุ ผมเห็นว่ามันดีตอ ่ ตัวคุณติณและบริษท ั มาก ๆ ครับ อาจจะต่อยอดให้คณ ุ ติณได้มาก ( ในขณะนัน ้ เองแม่กโ็ ทรเข้ามาระหว่างคุย แต่ตณ ิ ก็กดตัดสายไป )

ติณ :

ขอโทษด้วยครับผมเข้าใจแล้วครับ ตอนนีย ้ ปัญหาอะไรผมคิดว่าผมไปได้ครับงไม่มี

ยุง้ :

งัน ้ ก็ดเี ลยครับผมขอเวลาเดินเรือ ่ งเอกสารสัก 2-3 วัน แล้วจะติดต่อกลับไปอีกครัง้ ได้ไหมครับ

ติณ :

ครับยินดีเลยครับคุณยุง้ ขอบคุณทีใ่ ห้โอกาสผมนะครับ

ยุง้ :

ไม่เป็นไรเลยครับ ผมพร้อมจะให้โอกาสคนทีท ่ าํ งานดีแบบคุณอีก 2–3 วันเจอกันนะครับ

ติณ:

ครับ ลาก่อนครับ ( ออกมาจากห้องระหว่างทางเดิน จึงกดโทรกลับไปหาแม่ตณ ิ )

ติณ :

ฮัลโหลแม่ ว่าไงห้ะ อะไรนะ พีเ่ ติรน ์ เสียแล้ว เห้ย แม่ลอ ้ เล่นป่ะเนีย ่ โอเค ๆ เดีย ๋ วผมจะ หาตัว๋ แล้วรีบกลับ ( ติณวางสายจากแม่ ) แม่งเอ้ย อะไรกันวะเนีย ่ ( หลังจากสิน ้ สุดสายโทรศัพท์จากแม่ตณ ิ ก็เดินทางกลับบ้าน ) ( ไฟเฟด ) ฉากที่ 2

ศาลาวัดแห่งหนึง่ ในจังหวัดเชียงใหม่ ติณเดินทางมาถึงวัดในเวลา 19 : 00 น. พร้อมกับเค้กวันเกิดในมือ (ติณเดินตรงเข้าไปหาแม่) ติณ :

มันเกิดเรือ ่ งอะไรขึน ้ ครับแม่ทาํ ไมพีเ่ ติรน ์ ถึงได้เสีย

เอียมออ : พีแ ่ กฆ่าตัวตาย ฉันก็ไม่รวู้ า่ ทําไม มันเอาแต่บอกว่าเหนือ ่ ย ฉันก็ไม่เข้าใจ จนพอมารูว้ า่ มันโดนไล่ออกจากงานก็เมือ ่ เช้าเพราะบริษท ั มันโทรมาทีบ ่ า้ น ฉันรีบวิง่ ขึน ้ ไปดูกเ็ ห็นว่าเติรน ์ มันผูกคอตายอยูใ่ นห้อง ติณ :

( มองรอบงาน ) ทําไมงานมันธรรมดาแบบนีล ้ ะ่ แม่คนก็ดน ู อ ้ ย ๆ ดอกไม้ขา้ วของก็แทบไม่มี

เอียมออ : อ่อ พอดีวน ั แรกมันวุน ่ วายหาอะไรไม่ทน ั ได้แค่นก ้ี ด ็ แ ี ค่ไหนแล้ว ติณ :

( พาแม่ไปนัง่ ) แม่นง่ั พักตรงนีก ้ อ ่ นนะครับ ( ติณเดินกลับมาทีก ่ ระเป๋าตัวเองและเปิดกล่องเค้กปักเทียนพร้อมจุดจากนัน ้ ก็เดินเอาเค้กไปวางข้างหน้า )

ติณ :

แฮปปีเ้ บิรด ์ เดย์นะเติรน ์

เอียมออ : ( มองเห็นสิง่ ทีต ่ ณ ิ ได้ทาํ และร้องไห้) ติณ :

สุขสันต์วน ั เกิด ไม่ตอ ้ งเหนือ ่ ยอีกแล้วนะ ขอโทษทีม ่ าช้าไป ( ติณลุกและยืนมองรูป) (แม่เดินเข้ามาหาติณ)

เอียมออ : แกเดินทางมาเหนือ ่ ยกินข้าวก่อนไหมล่ะๆ ติณ :

อีกสักพักก็ได้ครับแม่แม่ละ่ เหนือ ่ ยไหมเสียใจเรือ ่ งพีเ่ ติรน ์ แล้วยังต้องจัดเตรียมงานคนเดียวอีก

เอียมออ : ไม่เป็นไร นีค ่ งเป็นสิง่ เดียวทีแ ่ ม่จะทําให้เติรน ์ มันได้ แกล่ะงานเป็นไงาให้เติรน ์ ได้นอ ่ื ยแบบทีเ่ ติรน ์ มันเคยบอกไหม ติณ :

อาจจะมีบา้ ง แต่ผมก็เลือกมันเอง

เอียมออ : ก็ดอ ี ดทนได้กด ็ อ ี ย่าเหยียบขีไ้ ก่ไม่ฝอ ่ แบบพ่อแกก็พอ ลุกไปกินข้าวสิเดีย ๋ วอาหารมันจะเย็นหมด ติณ :

จะไปพูดแบบนัน ้ ทําไมครับพ่อเขาก็ไม่อยูแ ่ ล้ว จะว่าอะไรก็วา่ แค่ตวั ผมเถอะ

เอียมออ : ไม่ตอ ้ งทํามาสอนฉันหรอก ฉันคิดเองได้ ติณ :

ครับ ก็แล้วแต่แม่เลิกคุยเรือ ่ งนีแ ้ ล้วหาอะไรกินก่อนดีไหมครับแม่เดีย ๋ วจะเป็นลม

เอียมออ : อือ แกไปยกมาสิ มีคนเตรียมไว้แล้ว ติณ :

ครับ โอเค ( เดินมาหาแม่พร้อมถาดอาหารใน ) มือเรานัง่ กินข้าวกันตรงนีแ ้ หละแม่ เติรน ์ มันจะได้กน ิ ด้วย

เอียมออ : เติรน ์ มันคงจะดีใจนะทีแ ่ กมา มันก็บน ่ ถึงแกบ่อย ๆ ติณ :

ผมขอโทษทีผ ่ มมาช้าไปจนทําให้อะไรลงเอยแบบนี้

เอียมออ : งัน ้ เหรอ ถ้าแกอยูน ่ ต ่ี ง้ั แต่7 ปีทแ ่ี ล้วเรือ ่ งมันคงไม่เลวร้ายขนาดนีห ้ รอก ติณ :

เติรน ์ มากินข้าวด้วยกันนะ มีของโปรดพีเ่ ต็มเลย

เอียมออ : เติรน ์ มันไม่ได้ยน ิ แกหรอก แกกินของตัวเองไปเถอะ ติณ :

( มองหน้าแม่ตก ั ข้าวใส่จาน )

เอียมออ : แล้วทําการทํางานอะไรล่ะช่วงเจ้านายไม่วา่ เหรอทีป ่ ลีกตัวออกมาแบบนี้ ติณ :

ผมยังไม่มงี านอะ แต่กาํ ลังมีคนมาติดต่อผมอยูว่ า่ จะกลับมาคุยกับแม่เรือ ่ งนี้ ตอนกลับไปบ้าน

เอียมออ : ต้องคุยกับฉันด้วยเหรอ ปกติจะทําอะไรก็เห็นไม่เคยจะถามฉันให้คาํ ปรึกษาอะไร แกไม่ได้หรอก ฉันมันแค่คนขายดอกไม้จน ๆ ธรรมดา ๆ คนนึงจะไปรูเ้ รือ ่ งอะไรกับศิลปะ ของแก ติณ :

( ติณวางช้อนอย่างแรง ) ผมคิดว่าแม่เป็นของผม ผมก็อยากปรึกษาหรือบอกอะไรแม่บา้ ง ในช่วงสําคัญของชีวต ิ แต่พอแม่เอาแต่แขวะผมแบบนีม ้ อ ี ะไรทีต ่ อ ้ งฟังด้วยเหรอครับ

เอียมออ : แล้วทําไมแกไม่เลือกทางทีด ่ ท ี ฉ ่ี น ั เลือกให้ละ่ ติณ :

มันเป็นสิง่ ทีด ่ ส ี าํ หรับแม่น่ี ไม่ใช่ผม

เอียมออ : พูดกับแกแล้วเหนือ ่ ยจริง ๆ แกมันไม่เคยโตขึน ้ เลยนะรูต ้ วั บ้างไหม ติณ :

ผมไม่เข้าใจแม่เลยจริง ๆ ในสถานการณ์แบบนี้ งานศพของลูกสาวแม่เองแท้ๆ แทนที่ แม่จะโฟกัสกับการเสียใจแต่แม่กลับเอาแต่พด ู แซะนัน ่ ทีโน่นทีและกระทัง่ เวลาทีเ่ รากินข้าว ด้วยกันแม่กไ็ ม่เคยทําให้ผมรูส ้ ก ึ เลยสักครัง้ ว่าการกินอาหารกับแม่มน ั มีความสุข แม่เคยคิดจะเข้าใจหรือทําเพือ ่ ผมบ้างไหมอะ

เอียมออ : ...... ติณ :

ผมไม่รน ู้ ะว่าแม่ใจะเสียแค่ไหน หรือมากเท่าไหร่แต่แม่กไ็ ม่ควรเอาทุกอย่างมาลงกับผม เพราะพีเ่ ติรน ์ เป็นคนเลือกทุกอย่างด้วยตัวเขาเอง ( ติณลุกขึน ้ ออกไป) (ไฟเฟดอินบริเวณดาวสเตจ) (พลอยเดินเข้ามาพบกับติณ)

พลอย :

เห้ย ติณนี่

ติณ :

อ้าวพลอยมาได้ไงเนีย ่

พลอย : อ่อ ขับรถมาคนเดียวนัน ่ แล้วเป็นไงเนีย ่ หละ เพิง่ มาถึงละสิ ติณ :

( ติณทิง้ บุหรีใ่ นมือ )

พลอย : อ้าว ไม่สบ ู ต่อแล้วเหรอ ติณ :

ไม่อะ เพราะมีคนแถวนีไ้ ม่ชอบกลิน ่ บุหรี่

พลอย : เห้ยสูบได้ไม่ซเี รียสละ เราถามไปยังไม่ตอบเลย ติณ :

ใช่ ๆ เพิง่ มาถึงโคตรเยอะเหมือนเดิมอะ

พลอย : ก็จริง แล้วเรือ ่ งงานเป็นไงบ้าง พ่อศิลปินใหญ่ประจําสาขา ติณ :

ไม่ขนาดนัน ้ พลอยก็พด ู เกินไป

พลอย : เราพูดความจริงเถอะแล้วช่วงนีง้ านเป็นไงบ้าง ยุง่ รึเปล่า ติณ :

โห ยุง่ อะไรกัน นอนจนผมยุง่ มากกว่าอะดิเศรษฐกิจแบบนีใ้ ครเขาจะมาจ้าง คนก็เอาเงินไปใช้กบ ั ของทีจ่ าํ เป็นกันทัง้ นัน ้ แหละ เออแล้วพลอยอะเป็นไงบ้างช่วงนี้ สบายดีไหม

พลอย : ก็สบายดี ช่วงนีก ้ เ็ พิง่ เสร็จจากงานแต่งก็มารูเ้ รือ ่ งของเติรน ์ เนีย ่ ก็เลยรีบมาหา เราเสียใจด้วยนะเรือ ่ งพีส ่ าวติณ

ติณ :

( พูดอย่างไม่เต็มเสียงเพราะตกใจทีร่ วู้ า่ พลอยแต่งงานแล้ว ) อ่องัน ้ ยินดีดว้ ยนะเรือ ่ งงานแต่ง แล้วก็ขอบคุณ ทีแ ่ วะมานะ

พลอย :

ขอบคุณนะ ว่าแต่เจอแม่แล้วอะดิ เป็นไงมัง้ โอเคกันขึน ้ ไหมอะห่างกันไปตัง้ นาน

ติณ :

ไม่อะ เหมือนเดิมเลยว่ะ เหมือน 7 ทีแ ่ ล้วเป๊ะ ยิง่ พีเ่ ติรน ์ เสียแม่กค ็ งโทษเราเต็ม ๆ

พลอย : ไม่หรอกมัง้ ติณก็อยากเลือกสิง่ ทีต ่ ณ ิ ชอบนี่ เขาเป็นแม่เราสักวันต้องเข้าใจ ติณ :

ก็หวังว่านะ แต่นม ่ี น ั จะเป็น 10 ปีละ แม่กย ็ งั มีความคิดเดิม ๆ อะเราเหนือ ่ ยละ

พลอย : ก็เข้าใจเขาเป็นคนแก่น่ี ยากทีจ่ ะมาเปลีย ่ นอะไรตอนนี้ ติณ :

ช่างมันเหอะพลอย เราขอบคุณแกนะทีร่ บ ั ฟังอะ

พลอย : ยินดีเลย เออแล้วหลังจากนีต ้ ณ ิ จะกลับมาทํางานทีบ ่ า้ นหรือกลับไปกรุงเทพ เหมือนเดิมอะ ติณ :

จริง ๆ ตอนนีเ้ ราก็มงี านทีต ่ ด ิ ต่อเข้ามาะแต่มน ั ต้องไปทําทีก ่ ม ั พูชาอะ

พลอย : อ่องานทีเ่ ธอเคยฝันว่าอยากไปทําถูกป่ะ ติณ :

นัน ่ แหละ แต่เราก็ยงั ไม่แน่ใจเลยเพราะปัญหาช่วงนีม ้ น ั แย่มากจริง ๆ ทัง้ เรือ ่ งแม่แล้วไหนพีเ่ ติรน ์ จะมาเสียอีกเราอาจจะหางานแถวนีท ้ าํ ไปก่อน ( ติณเงียบสักครู่ )

พลอย : ทําไมละ ติณ :

จริง ๆ สถานการณ์แบบนีม ้ น ั ยากสําหรับเรามากเหมือนกันทีจ่ ะตัดสินใจทิง้ อะไรไว้ ข้างหลัง ถึงเราไม่ได้สนิทกับใครในบ้านขนาดนัน ้ แต่มน ั ก็มค ี วามรูส ้ ก ึ ทีท ่ าํ ให้เราลังเล เราเลยคิดว่าถ้าถึงตอนนัน ้ เราตัดสินใจทีจ่ ะไม่ไปเราก็คงจะหางานทําแถวบ้านนีแ ้ หละ

พลอย : เราเข้าใจแกนะติณ ช่วงนีม ้ น ั ยากจริง ๆ งัน ้ เอางีแ ้ กลองหา ๆ งานสํารองไว้ไหมถ้าเกิดอะไรขึน ้ มาจริง ๆ จะได้มแ ี ผนต่อไป ติณ :

โอเค เราคงต้องคุยกับแม่กอ ่ น เราหายไปนานไม่คอ ่ ยรูส ้ ถานการณ์อะไรทีบ ่ า้ นมาก เราไม่อยากมารูส ้ ก ึ ผิดทีหลังแบบนีด ้ ว้ ยว่าทีเ่ ติรน ์ ตายจริง ๆ อาจเป็นเพราะเรา

พลอย : ไม่เป็นไรนะ แกมีเวลาให้ตด ั สินใจอยูแ ่ ล้ว อย่าคิดมากนะ ติณ :

ขอบคุณนะพลอยเออแล้วพลอยเจอแม่เรายัง ให้เราไปส่งไหม

พลอย : ไม่เป็นไร เดีย ๋ วเราเข้าไปเองได้ ๆ ติณ:

อ่อ โอเค ไว้เจอกันครับ (พลอยเดินออกไป ) (ติณจุดบุหรี)่ (ไฟเฟด)

ฉาก 3 เวลา 3 ทุม ่ ภายในบ้านของเอียมออมีขา้ วของทีร่ ะเกะระกะ เอียมออ : บ้านรกหน่อยนะพอดีไม่ได้จด ั อะไรไว้เลยเพราะยุง่ ๆ เรือ ่ งพีแ ่ ก ( แม่ไขประตูบา้ นและเปิดสวิตส์ไฟ ) ติณ :

ไม่เป็นไรหรอกครับแม่

เอียมออ : บ้านอาจจะเปลีย ่ นไปเยอะไม่ตอ ้ งแปลกใจนะ ติณ :

( มองดูรอบ ๆ บ้าน ) ไม่มอ ี ะไรเปลีย ่ นไปหรอกครับ เพราะมันเป็นทีท ่ เ่ี ป็นความทรงจําของผมตัง้ แต่เด็ก

เอียมออ : ดีใจนะทีบ ่ า้ นนีย ้ งั มีอะไรให้แกจําบ้าง ติณ :

( ถอนหายใจ ) ไหน ๆ ก็ถงึ บ้านแล้ว ผมว่าจะคุยกับแม่เรือ ่ งงานของผมสักหน่อย

เอียมออ : แกจะคุยอะไรล่ะ ติณ :

ผมอยากให้แม่เปิดใจรับฟังผมอย่างเข้าใจได้ไหมครับ ผมไม่อยากให้อะไรมันแย่ไปมากกว่านีแ ้ ล้ว

เอียมออ : มันเคยมีอะไรดีดว้ ยเหรอครอบครัวเราน่ะ ติณ :

ช่างอดีตไปเถอะครับแผมว่าจะไปทํางานทีก ่ ม ั พูชา มันเป็นงานทีผ ่ มฝันเอาไว้

เอียมออ : ห้ะ อะไรนะแกจะบ้ารึไง สถานการณ์ตอนนีแ ้ กจะพูดอะไรแกคิดให้มน ั เยอะๆหน่อย แกไม่เห็นหรือไงว่าบ้านเรามันไม่เหลือใครแล้ว ติณ :

แต่มน ั เป็นความฝันของผมอะ

เอียมออ : แกอย่าเห็นแก่ตวั ได้ไหมติณ แม่ขอร้องล่ะแกจะทิง้ ฉันไปอีกเหรอ แกจะไม่ชว่ ยอะไรฉันบ้างเลยหรือไงแกมันก็คด ิ แต่จะหนี จะไปทีอ ่ น ่ื อย่างเดียว แกรูไ้ หมทําไมเติรน ์ มันถึงตายอะ ติณ :

ผมไม่เข้าใจ เรือ ่ งพีเ่ ติรน ์ ฆ่าตัวตายกับงานของผมมันเกีย ่ วอะไรด้วย

เอียมออ : เกีย ่ วสิถา้ แกตัดสินใจเลือกทีจ่ ะเรียนบัญชีวน ั นัน ้ พีแ ่ กคงไม่ตายหรอก แกรูบ ้ า้ งไหมว่าพีแ ่ กต้องรับผิดชอบรายได้ในบ้านคนเดียว เพราะแกเลือกทีจ่ ะไปเรียนไอ้ศล ิ ปะงีเ่ ง่าอะไรนัน ้ ของแก จบมาก็เตะฝุน ่ แทนทีจ่ ะได้งานทํา ฉันกับพีแ ่ กพูดไปตัง้ กีร่ อบแล้วว่าเรียนไปก็ไม่มงี านอะไรมา รองรับกว่าจะได้เงินยาก อดตายกันพอดี ติณ :

แล้วทําไมผมต้องทําสิง่ ทีผ ่ มไม่ชอบด้วย พีเ่ ติรน ์ ก็ทาํ แล้วไม่ใช่เหรอ ผมก็อยากจะใช้ชวี ต ิ ของผม ผมมีความฝันของผมอะแม่แล้ววันนีม ้ น ั เป็นจริงแล้วอะผมแค่อยากขอให้แม่รบ ั ฟัง ผมจากใจจริง ๆ และผมเข้าใจนะว่า แม่คด ิ กับผมยังไง ถ้าผมเรียนบัญชีผมจะได้มาช่วย แม่ใช่ไหมคิดว่าบ้านเราจะได้มเี งินเยอะ ๆ แล้วความสุขข ผมล่ะ

เอียมออ : สุดท้ายแกก็ไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆแกไม่เคยจะคิดได้ เรือ ่ งง่าย ๆ ทีฉ ่ น ั พูดมาเป็นไม่รต ู้ ง้ั กีป ่ ี ลดความชอบอะไรของแกลงบ้างแล้วคิดถึงคนอืน ่ พีแ ่ กก็คงไม่ตอ ้ งมาเครียดจนต้องฆ่าตัวตายความสุขของแกงัน ้ เหรอ แล้วคนอืน ่ ล่ะ ติณ :

ผมก็อยากมีชวี ต ิ ของผมอะ อยากทําในสิง่ ทีผ ่ มชอบ แม่จะไม่สนับสนุนอะไรผมก็ไม่เคยจะ โกรธ แต่แม่พด ู ว่าผมเป็นสาเหตุทเ่ี ติรน ์ ต้องตายนีม ่ น ั โคตรจะบ้าผมเกิดมาก็ผด ิ ไปซะหมด แค่จะทําในสิง่ ทีต ่ วั เองรักยังไม่ได้เลย

เอียมออ : ถ้าแกคิดแบบนัน ้ ก็เรือ ่ งของแก เถียงข้างๆคูๆ ผลงานก็ไม่ได้ดม ี ากมาย ถ้าดีจริงคงได้เงินเป็นกอบเป็นกําไปนานแล้ว ติณ :

จริง ๆแล้วแม่แค่อยากได้เงินเยอะ ๆ เพือ ่ เอามาเลีย ้ งแม่ใช่ไหม

เอียมออ : ฉันเลิกหวังไปตัง้ แต่แกหนีออกจากบ้านเพือ ่ ไปเรียนอะไรแบบนัน ้ แล้ว ติณ :

( ติณนิง่ ไป ) ครับ แม่ไม่ตอ ้ งมาหวังอะไรกับผมหรอกแต่ผมจะทําให้แม่รวู้ า่ ผมก็ทาํ ได้ และทําได้ดไี ม่แพ้เติรน ์ เหมือนกัน

เอียมอ : ฉันไม่รอดูอะไรทัง้ นัน ้ เพราะฉันรูว้ า่ แกขายฝันให้ฉน ั แบบทีแ ่ กขายฝัฉน ั เหนือ ่ ยให้ตวั เองไงล่ะติณ แล้วจริง ๆ แกอยากทําอะไรก็ทาํ เถอะ ฉันคงไม่ลา่ มโซ่แกเอาไว้หรอกตายฉันก็จะตายด้วยอีกคนอยู่ แค่พแ ่ี กมา แล้วไปทําตามความฝันอะไรทีว่ า่ ของแกเถอะอย่ามาสนใจฉันเลย ( แม่เดินออกไป ) ( ด้วยความอ่อนไหวติณตัดสินใจโทรหาพลอยให้มาหาทีบ ่ า้ นเพือ ่ ปรับทุกข์ ) ( ติณโทรหาพลอย ) ติณ:

ฮัลโหลพลอย แกว่างไหม เข้ามาหาเราหน่อยได้ปะ่ ตอนนีเ้ ราไม่โอเคอ่ะขอบคุณมากนะโอเค ฉาก 4

เวลา 23.00 น. ในสวนบ้านของเอียมออ (ก่อนไฟเปิด) ( ติณนัง่ อยูใ่ นสวน ) ( ไฟเปิด ) พลอยเดินลงมานัง่ ในสวนข้างบ้านของติณ พลอย : เป็นไงติณ เกิดอะไรขึน ้ ติณ :

เราทะเลาะแบบเดิมเลย เหมือนตอน 7 ปีทแ ่ี ล้วทีเ่ ราบอกว่าเราจะเรียนประติ

พลอย : เราเข้าใจ มันแย่เนอะ มันเหมือนย้อนไปตอนนัน ้ ทุกความรูส ้ ก ึ เลยใช่ไหม

ติณ :

จนตอนนีเ้ ราจะไปทํางานในทีด ่ ๆ ี แล้ว แม่กย ็ งั ไม่สนับสนุนเราเหมือนเดิม เราไม่รจู้ ะทําไงแล้ว

พลอย : แล้วทีท ่ าํ งานติณเขารูร้ ย ึ งั ว่ามางานศพพีส ่ าว มันต้องไปกัมพูชาไม่ใช่เหรอ ติณ :

ยังไม่ได้คย ุ เลยอะ เราแค่กาํ ลังคิดว่าจะเอาไงดีถา้ เราพลาดงานนี้ เราก็มอ ี ก ี อย่างหนึง่ คือเราเพิง่ ไปประกวดถ้าชนะขึน ้ มาก็อาจจะทําให้แม่เปลีย ่ น ความคิดได้บา้ ง

พลอย : จริง ๆ เราช่วยติณได้นะเรือ ่ งงานอะ ติณ:

หือ ยังไงนะ

พลอย : คือจริง ๆ เรามีเรือ ่ งอยากบอกติณนะยุง้ เขาคือสามีของเราเอง ติณ:

พลอยหมายความว่ายังไง เรางงไปหมดแล้วอะตอนนี้

พลอย : งัน ้ แกตัง้ ใจฟังเราก่อนนะ คือเรือ ่ งทัง้ หมดมันเริม ่ จากเราเล่าเรือ ่ งของติณให้ยงุ้ ฟัง เรารูเ้ รือ ่ งงานติณมาตลอด เราอดห่วงไม่ได้จริง ๆ เราก็เลยขอให้เขาช่วย ตอนแรกเขา ช่วยเพราะเราขอแต่พอเขาเห็นงานติณ เขาก็อยากรับติณเข้าทํางานจริงไม่ใช่เพราะเรา ขอแล้วอะ ติณ :

ไม่อะพลอย พลอยทําเพือ ่ อะไรวะ คือพลอยก็รวู้ า่ เราไม่ชอบแบบนี้ เราไม่อยากให้ใคร มาทําแบบนี้

พลอย : เพราะเราเป็นห่วงติณไง ติณยังเป็นคนทีเ่ ราห่วงเสมอเลยนะเว้ย ติณ :

ห่วงแล้วต้องทําแบบนีเ้ หรอวะให้เรารูส ้ ก ึ ว่าเราเหมือนเป็นคนกากแบบทีแ ่ ม่เราว่าอะ อะไร ก็ไม่ได้เรือ ่ งจริง

พลอย : ก็เราคิดว่ามันจะช่วยติณได้ เราคิดว่ามันจะทําให้ตณ ิ ดีขน ้ึ บ้าง ติณ :

ถ้าพลอยคิดแบบนัน ้ จริง ๆ เราบอกเลยว่าเลิกทําเถอะ เพราะเราไม่ได้ดขี น ้ึ เลยสักนิดมัน แย่กว่าเดิม

พลอย : แต่ตณ ิ ... ติณ :

พอเถอะพลอย กลับไปเถอะ ขอบคุณนะทีม ่ าแต่เราไม่เป็นไรแล้ว ( ติณลุกเข้าบ้านปล่อยให้พลอยอยูค ่ นเดียวสักพักพลอยก็กลับไป ) ( ติณเดินขึน ้ มากําลังจะเปิดประตูเข้าห้องตัวเองก็สะดุดตากับหน้าต่างห้องพีส ่ าวทีเ่ ปิดอยู่ จึงเดินเข้าไปเพราะตัง้ แต่อยูบ ่ า้ นก็ไม่เคยจะเข้าไปเลย )

ติณ :

( เดินเข้าไปแล้วนัง่ ลงบนเตียง ) เติรน ์ ชิงไปก่อนแบบนีค ้ งจะได้พก ั แล้วใช่ไหม บางทีตณ ิ ก็อยากตามเติรน ์ เหมือนกันนะ แต่ยงั ไม่ได้ทาํ ตามความฝันเลยอะ ( นัง่ พูดไปสักพักตาก็หน ั ไปเห็นกระดาษบนโต๊ะ ของเติรน ์ ติณลุกขึน ้ ไปหยิบมา และเปิดอ่านออกเสียง ) เติรน ์ เข้าใจแล้วนะว่าการมีความฝันมันดียงั ไง วันนี้ เติรน ์ ทําตามความฝันสําเร็จแล้ว

ติณก็ตอ ้ งทํา มันต่อไปนะไม่วา่ ใครจะว่ายังไง ขอโทษจริงๆสําหรับทุกอย่างติณจะมี เติรน ์ อยูท ่ น ่ี เ่ี สมอเลยนะ’ (หลังจากอ่านจบติณก็รอ ้ งไห้ออกมารักติณ) (เสียงโทรศัพท์เข้า ) ติณ :

ฮัลโหลครับ ครับใช่ครับห้ะ ผมได้รบ ั รางวัลจริง ๆ เหรอครับ ครับ โอเคครับ ขอบคุณครับ ( แม่เปิดประตูเข้ามา )

ติณ :

อ้าวแม่ ยังไม่นอนเหรอครับ

เอียมออ : ฉันเอาน้าํ เต้าหูม ้ าให้แก ติณ :

อ่อ ขอบคุณครับ พอดีเลยผมมีเรือ ่ งจะบอก

เอียมออ : อะไรอีกล่ะ ติณ :

คือผมได้รางวัลทีส ่ ง่ งานไประกวดและผมก็ตด ั สินใจแล้วว่าจะไม่ไปทํางานทีก ่ ม ั พูชา ผมอยากใช้เวลาทีเ่ หลืออยูก ่ บ ั แม่ถงึ เราจะไม่เข้าใจกันมาตลอดแต่เราก็เริม ่ กันใหม่ได้น่ี ครับแม่

เอียมออ : .... ถ้าแกตัดสินใจแบบนัน ้ ก็แล้วแต่แก ดีใจด้วยเรือ ่ งรางวัลแกก็อย่าฉันจะไปนอนดึกให้ มากละ ติณ :

ครับเหมือนกันนะครับพักผ่อนนะครับแม่ ( ไฟเฟด ) จบ.

Three-Act Play

Teach โดย นางสาว ปนไพร ถาวร วันพุธ ที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2565

Copyright © 2022 by ปนไพร ถาวร thisisbaiitong2544@gmail.com

ตัวละคร กิม ณิชา ศรีสกุลดิษฐ์ อายุ 23 ปี เกิดตามวิธธี รรมชาติ เกิดวันที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2541 เป็นลูกสาว มีพช่ี าย 1 คนชือ ่ ก๊ง เกิดในกรุงเทพมหานคร อาศัยอยู่ในกรุงเทพ ตลอดทั้งชีวิตเป็นคนแต่งตัวสบาย ๆ กิมจบคณะครุศาสตร์ จบมาได้ 1 ปี จึง ตัดสินใจ จะลงไปสอนในพืน ้ ทีช ่ นบทจังหวัด พัทลุงกิมเป็นคนร่าเริง มีความตัง้ ใจและมุง่ มัน ่ เมือ ่ ต้องการจะเรียนรูอ ้ ะไร ขยันปรับตัวได้ง่ายกับ สถานที่และผู้คนใหม่ ๆ

ผู้ใหญ่ประเทือง แซ่ลู่ อายุ 48 ปี เกิดตามวิธีธรรมชาติเกิดวันที่ 25 มกราคม พ.ศ. 2516 เป็นผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านหนึ่งในจังหวัดพัทลุง เป็นคนใต้แท้ พูดภาษากลางไม่ได้เป็นคนทีน ่ าํ้ เสียงและหน้าตาดุ แต่มน ี ส ิ ย ั ใจดีกจิ วัตรประจําวันคือการชนไก่ แข่งนกเป็นคนเฮฮา สนุกสนานตอนอยู่ด้วยแต่ถ้าตอนดุก็จะดุมาก

อาจารย์จุรีย์ แซ่ลู่ อายุ 40 ปี เกิดตามวิธธี รรมชาติ เกิดวันที่ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2524 เป็นอาจารย์ประจําโรงเรียนประจําอําเภอในจังหวัด พัทลุง เป็นอาจารย์สอนในโรงเรียนประถม พูดใต้ได้ เป็นคน เดีย ๋ วในบ้านทีพ ่ ด ู กลางได้ แต่ทโ่ี รงเรียนเด็กพูด กลางไม่ เป็นจ้าเป็นต้องสอนภาษาใต้ อาจารย์จรุ เี ป็นคนใจดี และมีความเมตตาใจเย็นเอาใจใส่ชอบทําอาหาร

อีหวิน ( แม่ค้า ) เป็ น แม่ ค ้ า ขายของชํ า เปิ ด ร้ า นอยู ่ ใ นชุ ม ชนที ่ ก ิ ม จะอาศั ย อยู ่ เป็ น คนใต้ แ ท้ เป็ น คนใจร้ อ น ชอบด่ า ผั ว มีบุคลิคห้าวๆ ใจถึงชอบช่วยเหลือคนอื่น ปากร้ายใจดี

บ่าวไข่ เป็นคนกลัวเมีย ชอบช่วยเหลือคนอื่น จิตใจดี และเป็นคนในหมู่บ้านที่กิมจะไปอาศัยอยู่

ไอ้โถ้ เป็นคนจิตไม่ปกติในหมู่บ้าน ชอบได้ยินอะไรแล้วเอาไปเล่ามั่ว ๆ ทําให้เกิดปมปัญหาต่าง ๆ

-

Teach

-

เวลา สถานที่

ปัจจุบน ั สถานีรถไฟ ห้องนัง่ เล่นบ้านผูใ้ หญ่ ร้านขายของชํา ฉากที่ 1

Act 1 Scene 1 สถานีรถไฟ กิมเดินลงมาจากประตูทางออกของรถไฟด้วยท่าทางทีอ ่ ด ิ โรยและมีอาการอยากอ้วก ก่อนจะยกโทรศัพท์ขน ้ึ โทรหาแม่ กิม :

ฮัลโหลแม่ กิมถึงแล้วนะ เดีย ๋ วเข้าหมูบ ่ า้ นละไม่มส ี ญ ั ญาณ โอเคค่า ไว้กม ิ จะส่งจดหมาย ไปหานะ แต่ตอนนี้ กิมเมารถไม่ไหวแล้วแม่คอ ่ ยคุยกันนะ ค่ะๆๆ ( สีหน้าจะอ้วกพะอืดพะอม )

กิม :

( พึมพํากับตัวเองทําท่าจะอ้วก ) อีเหีย ้ ทรมาณชิบหายเลย น้าจุรย ี บ ์ อกจะมารับตี 2 โคตรนานเลยเชีย ้ เออ !! แต่จด ๆ ทางมานีห ่ ว่า ( หยิบแผนทีใ่ นกระเป๋า ) แล้วจะไปไงวะเนีย ่ ทางเข้าใจยากชิบ.... ( หันซ้ายหันขวาไปเห็นพ่อค้าขายไก่ทอดกําลัง เดินตรงเข้ามา ) เห้ย ถามลุงคนนีด ้ ก ี ว่า ลุงคะ ๆ

บ่าวไข่ : ( เดินเข้ามาด้วยท่าทางมีความสุข ) ว่าพรือจ๊ะน้องสาว อิเอาไก่ชน ้ิ ไหน น่อง ปีก แต่หวั โพกพีค ่ งขายไม่ได้ เพราะพีจ่ ะเก็บสะโพกไว้โยกกับน้องหวิน กิม :

( สีหน้าไม่คอ ่ ยดี) เอ่อ.. คือหนูไม่ได้จะซือ ้ ไก่คะ่ ลุง หนูจะถามทางค่ะ แฮะ ( เหมือนจะอ้วก )

บ่าวไข่ : เอาะ ไอไหร อิรากใส่มา้ ยนิถงึ นึกว่าอิซอ ้ื มัง้ เรียกมาเสียเวลาทํามาหากินเหม็ด ไอ้สาวนุย ้ นิไป ๆๆๆ หลบไป ( ทําท่าจะเดินออกไป ) กิม :

เอ่อ คุณลุงงค่ะ เดีย ๋ วสิคะ หนูซอ ้ื ก็ได้คะ่ ๆๆ แต่คณ ุ ลุงต้องบอกทางหนูกอ ่ น ( กุมหัวตัวเองและกุมท้อง )

บ่าวไข่ : ( ถอยกลับมา ) ได้เลยจ๊ะ แต่ไอ้สาวนุย ้ ไหวม่ายนิ พรืออะเทีย ่ วจับหัวจับพุง กิม :

ค..ค..คือ ช่างมันเถอะค่ะ หนูแค่เมารถกับปวดท้องนิดหน่อย

บ่าวไข่ : ฮัน ่ แหละ ไหวม่ายว่า ถึงมาหาใคนิ กิม :

คือหนูจะไปบ้านผูใ้ หญ่ประเทืองค่ะ เขาจะมารับหนูตอนตี 2 แต่หนูมาถึงก่อนค่ะ

บ่าวไข่ : ( ทําสีหน้าสงสัย ) ผูใ้ หญ่ประเทืองเออะ อ่อ ไอ้บา่ วเทือง ถึงพรืออะ มาทําพรือนิ แต่นก ่ี ะแค่ตส ี องแล้วนะนุย ้ รอเดียวตะ กิม :

มาเป็นอาจารย์พเิ ศษสอนช่วงซัมเมอร์ทโ่ี รงเรียนค่ะ แต่เรือ ่ งตี2 นีม ่ น ั เพิง่ บ่ายเองนะคะ

บ่าวไข่ : ไอไหร เป็นไอไหรนะ สัม เหมอ ... กิม :

เป็นอาจารย์ อาจารย์อะค่ะสอนช่วงฤดูรอ ้ น

บ่าวไข่ : อึ ไอไหรไม่โร้ แหลงไอไหรมัว่ หมด เป็นโช้ผใู้ หญ่มา่ ยนิ กิม :

ห้ะ เป็นอะไรนะคะ

บ่าวไข่ : เป็นโช้อะ เป็นโช้ หยบเป็นโช้หมันแน่ไอ้สาวนิ กิม :

ห้ะ

เอ่อ

คือหนูไม่เข้าใจอะค่ะ

(ปวดท้องและจะอ้วกหนักขึน ้

)

แต่ตอนนีห ้ นูอะ...อะ... อ้วกกก ( อ้วกใส่บา่ วไข่แล้วล้มลงไปแบบหมดแรง ) บ่าวไข่ : ( สีหน้าตกใจ ) ฮา พรือแล้วทีน้ี แม่ม งานเข้าแล้วกู นุย ้ เฮนุย ้ ( ตะโกน ) ใครกะได้ชว่ ยทีเหวอ มีคนเป็นลมเด้ ( ไข่ฉก ุ คิด ) หรือว่าท้อง !! ช่วยทีๆๆๆเว้อออ ขณะนัน ้ ไอ้โถ้กเ็ ดินผ่านมาเห็นพอดี บ่าวไข่ : ไอ้โถ้ !! มึงมาช่วยกูยกอีสาวนุย ้ นีไ่ ปที มันล้มเด้ ไอ้โถ้ :

มันพรืออะพีไ่ ข่ ๆๆๆ ใคนิ

บ่าวไข่ : เด็กมาแต่กรุงเทพโด กูวา่ มันท้องแน่นอน ! มันรากถึงเสียงว่าเจ็บพุง.. ไอ้โถ้ :

เอ้า พีไ่ ข่เติน ้ ทําเด็กกรุงเทพท้องม่ายนิ

กิม :

ช่วยหนูกอ ่ นได้ไหมคะ ...

บ่าวไข่ : ฮายมึงอย่ามัวแหลง ช่วยกูกอ ่ น เปรตจริง ไอ้โถ้และบ่าวไข่พยายามพะยุงกิมขึน ้ มา ไอ้โถ้ผละออกจากกิมรีบวิง่ หน้าตัง้ ไปร้านอีหวิน ( ไฟเฟด ) Act 1 Scene 2 ร้านขายของอีหวิน อีหวินกําลังจัดของในร้าน ไอ้โถ้วง่ิ เข้ามาด้วยหน้าตาเลิก ่ ลัก ่ ไอ้โถ้ :

พีห ่ วิน ๆๆ ไอ้ไข่ ๆๆ

อีหวิน : ไอไหรมึงไอ้โถ้มงึ ไอ้ไข่มน ั พันพรือหล่าว ( อีหวินล้างมือแล้วเดินไปจัดของในร้าน ) ไอ้โถ้ :

หญิง ๆๆ มันพาหญิงแต่กรุงเทพมา !!

อีหวิน : หญิงไอไหร มึงแหลงให้เป็นคําถิไอ้เบร๋อ แหลงภาษาคนเป็นม่ายมึง ไอ้โถ้ :

ไอ้ไข่มน ั พาหญิงท้องแต่กรุงเทพมา ๆๆ

อีหวิน : ไอไหร!! มันทําผญท้องเห้อ !!! แม่มกูให้มน ั ไปขายไก่ ( เดินลุกรีล ้ ก ุ รน ) ไอ้โถ้ :

เชือ ่ ผมๆๆ สาวงัน ้ ยังเด็กเหลย มันกําลังแบกมานี่ ๆๆๆ

อีหวิน : หมันเหอะ สาวงัน ้ สวยม่าย ไอ้โถ้ :

สวยมากพี่ ๆๆ สงสัยไปได้ตอนแข่งนกกรง

อีหวิน : สวยหว่ากูหล่าวเหอะ ไอ้เปรตจริง ไอ้ไข่นิ ไอ้โถ้ :

นัน ่ แหละ ๆๆ ผมมาบอกแล้ว ถึงผมขอขนมชิน ้ ได้มา่ ย

อีหวิน : หนมไอไหรมึงหล่าว มึงกันคนก่อนไอ้เบร๋อนิ สรุปมาเท็จกูอเิ อาหนมม่ายนิ ไอ้โถ้ :

ไม่เท็จ ๆๆๆ พีห ่ วิน ผมพูดจริง แต่ผมทําอุสา่ มาบอกพีเ่ ลยนะ ขอหนมชิน ้ ตะ

อีหวิน : ฮายมึงมัว่ อิตาย ผัวกูกะเรือ ่ ง คนขาดหุน ้ กะเรือ ่ ง ( หวินเดินไปหยิบขนมในร้าน ) เอาไปไอ้เบร๋อ ส่วนไอ้ไข่เดีย ๋ วกูจด ั การเอง กูตด ั โลกไข่มงึ แน่ โถกแน่ ( หยิบมีดขึน ้ มาพร้อมเดินเข้าร้าน ) ไอ้โถ้ :

นัน ่ อะๆๆๆ พีห ่ วิน พีไ่ ข่พามาแล้ว ๆๆๆ พีไ่ ข่พาสาวเว้ออออ ( พูดแบบตะโกนไปตลอดทาง )

อีหวิน : ไปทีไปมึงไปไอ้เปรต ( ด่าไอ้ไข่ตามหลังและชะเงอมองไอ้ไข่ทก ่ี าํ ลังพยุงกิมเข้ามา ) พามาหากูถงึ นีเ่ ลยนะไอ้ไข่มงึ โถกแน่แม่ม ( พยายามหาของมาทุบไอ้ไข่ ) บ่าวไข่ : หวินนน หวินมาช่วยพีท ่ ี มีเด็กเป็นลมเด้ อีหวิน : มาพาเข้ามาเลย !! มึงแขบมาตรงนีเ่ ลยไอ้ขม ่ งึ ( ตะโกนออกมาจากในร้าน ) บ่าวไข่ : ได้นอ ้ ง ๆๆๆ ( ไข่พากิมมานัง่ และเอายาดมให้ดม ) อีหวิน : ( เขวีย ้ งผักใส่บา่ วไข่ ) มึง !!! พามันมาถึงร้านกูเลยนะแม่ม ไปหยบมีมากีเ่ ดือนแล้วไอ้ไข่ ( เข้ามาทุบตีไข่ ) บ่าวไข่ : เดีย ๋ วตะน้อง ไอไหร ฟังพีก ่ อ ่ นตะ อีหวิน : ไม่ตอ ้ งมึง มึงตายแน่ อีนใ่ี คร !! ระหว่างทีไ่ ด้ยน ิ ทัง้ คูท ่ ะเลาะกันกิมก็ตกใจตืน ่ กิม :

( สะลึมสะลือ ) เอ่อ... คือ ขอโทษนะคะ...

อีหวิน : ตืน ่ แล้วเห้อมึง หยบเป็นกิก ๊ กับผัวกูเห้อ !! ( หวินกําลังจะเข้าไปจับตัวกิม ) บ่าวไข่ : เฮหวิน ใจเย็กิม :

อะ...อะ...อ้วก ... ( กิมอ้วกใส่หน้าร้านหวิน ) เอ่อ ... คือ...

อีหวิน : มึงท้องกับผัวกูแล้วยังมารากใส่กห ู ล่าวนะ !! มึงรอเดีย ๋ ว กูไปเอาผ้ามาเช็ดรากก่อน แล้วต้องแหลงกันหิดแล้วแหละ ( วิง่ เข้าไปหาผ้า ) กิม :

( หันมาคุยกับไข่ ) มันเกิดอะไรขึน ้ เหรอคะ.. ตอนนีห ้ นูไม่เข้าใจเลยคือหนูแค่

บ่าวไข่ : อย่าเพิง่ แหลงมากตะ พักก่อนตะ ถึงมาหาผูใ้ หญ่ทอ ้ งกับมันม่ายนิ กิม :

( สะบัดหน้า ) ฮายไม่ตอ ้ งเท็จไหม รูแ ้ หละ ไอ้ผใู้ หญ่มน ั ชอบกับโหม่เด็ก ๆ

อีหวิน : ( เดินถือผ้าออกมาด้วยสีหน้าโกรธ ) แหม่ แหลงกันหวานเชียวนะมึง เดีย ๋ วกูเช็ดรากอีนเ่ี สร็จมึงตายแน่

บ่าวไข่ : ไอไหร ใครมาบอกไหรหล่าว อีหวิน : ( เช็ดอ้วกเสร็จแล้วลุกขึน ้ มา ) ไอ้โถ้มาบอกกูวา่ มึงมีกก ้ิ มาแต่กรุงเทพ ถึงท้องมากันไอ้ไข่มงึ ทํากูได้พรือ กิม :

( พึมพํากับตัวเอง ) เหีย ้ ไรวะเนีย ่ ... ( หันไปเห็นหวินกําลังจะทุบไข่ ) เห้ยย อย่าเพิง่ ค่ะ ใจเย็น ๆ ก่อนค่ะ

อีหวิน : มึงหยุด !! เดีย ๋ วมึงคิวต่อไป ( ลากไอ้ไข่เข้าบ้าน ได้ยน ิ เสียงทุบตีตลอด ) กิม :

( ถอยออกมาแล้วจึงรีบกดมือถือหาจุรย ี ์ ) น้าจุรย ี ์ รับสายสิ... ได้โปรดๆๆๆๆ ฮะ..ฮัลโหลค่ะน้าจุรย ี ์ ตอนนีห ้ นูถงึ แล้วแต่อยูท ่ ร่ี า้ นค้าค่ะ ตอนนีม ้ น ั เกิดเรือ ่ งขึน ้ น้ารีบมาได้ไหมคะ ฮือ ค่ะ ๆๆ โอเคค่ะ ( ชะเงอมองไปสักพักก็เห็นไอ้โถ้เดินเข้ามาทําท่าเหมือนจะซือ ้ ของ ) เอ่อ มาหาใครเหรอคะ

ไอ้โถ้ :

เอาช้อนชีๆๆ พ่อท่านฝากซือ ้ ช้อนชี ๆๆ ช้อนชีทว่ี ด ั หมดๆๆ อ่อๆๆ เหล็กไฟกัน ( ระหว่างนัน ้ โถ้กเ็ ดินไปหยิบไปจับขนม )

กิม :

ห้ะ... เอ่องัน ้ สักครูน ่ ะคะ พีค ่ ะ พีค ่ ะ มีคนมาซือ ้ ของค่ะ...

ไอ้โถ้ :

ไหนอะๆๆๆ หลวงพ่อรออยูๆ ่ ๆ แขบตะ

กิม :

เอ่อ ( ชะเงอดูในบ้าน ) งัน ้ แปปนะคะ ( เดินงงๆในร้านและท าหน้าตาแบบจะร้องไห้ ) เชีย ่ มันคือไรวะ กูไม่เคยเรียนอะคํานี้ ช้อนชี... ผักชีเหรอวะ เหล็กไฟ ... ร้านของชํามันจะมีเหล็กได้ไงวะ

ไอ้โถ้:

ได้แล้วม่ายพีค ่ นท้องงง

กิม :

ห้ะ... น่าจะใช่หละว่ะ ( ตะโกน ) ได้แล้วค่ะ ๆๆ รอแปปนึง ( เดินไปหยิบผักชี) นีค ่ ะ่

ไอ้โถ้:

ห้ะ อะไรๆๆ นีม ่ น ั ผักชีนแ ิ ล้วไหนเหล็กไฟเหลา

กิม :

อ้าวก็นไ่ี งคะ ช้อนชีกค ็ อ ื ผักชีไม่ใช่เหรอคะ แล้วเหล็กไฟ มันจะมีเหรอคะทีร่ า้ นขายของชํา มันต้องไปโรงตีเหล็กไม่ใช่เหรอคะ ..

ไอ้โถ้:

ไอไหรอะพีค ่ นท้อง!! ว่าเอาช้อนชีๆ กับเหล็กไฟฟังโถ้กม่าย ( เริม ่ โมโห ) พีห ่ วินกะไปตีแต่ผวั ลูกค้าอิซอ ้ื ของ

กิม :

เอ้า ก็นไ่ี งคะ ผักชีเนีย ้ ๆๆ ไม่ถก ู เหรอคะ แล้วฉันชือ ่ กิ- ( หยิบผักชีขน ้ึ มาแกว่ง )

ไอ้โถ้:

โอ้ยย ไม่ชา่ ยๆๆๆๆๆ

กิม :

เอ้า ละหนูเข้าใจผิดตรงไหนคะ !! ในระหว่างทีท ่ ง้ั คูย ่ น ื เถียงกันผูใ้ หญ่ประเทืองก็เดินเข้ามา

ประเทือง : เห้ยย แหลงไหรกันเว้อ เสียงดังหรอยยย (ไฟเฟด)

ฉากที่ 2 Act 2 Scene 1 ไอ้โถ้ :

มานีท ่ ผ ี ใู้ หญ่ๆๆๆ ไอ้พค ่ี นท้องนีไ่ ม่รไู้ หรเลยๆๆ

ประเทือง : พรืออะโถ้ แล้วนีใ่ ครนิ กิม :

เอ่อ.. ใช้คณ ุ น้าประเทืองใช่ไหมคะ ๆๆๆ

ประเทือง : เออใช่.. ถึงนุย ้ ใครนิ กิม :

คือหนู..

ไอ้โถ้ :

ค่อยถามๆๆๆ เอาของผมก่อน เดีย ๋ วหลวงวัดด่าๆๆๆ

ประเทือง : ไอไหรมึง กิม :

เออใช่คะ่ ๆๆ น้าผูใ้ หญ่ชว่ ยหนูหน่อยค่ะ คือลุงคนนีเ้ ขาจะเอาช้อน.. ชี เหล็ก..ไฟ

ประเทือง : อ่อ ช้อนชีกบ ั เหล็กไฟ กิม :

ใช่คะ่ มันคืออะไรเหรอคะๆๆๆ

ประเทือง : ( เดินไปหยิบของมาให้ ) นี่ มันคืออันนี้ กิม :

อ่อออ ทัพพีกบ ั ไฟแช็ค !!

ไอ้โถ้ :

หมัน ๆๆๆ ( ฉกของแล้ววิง่ ออกไป )

กิม :

อ้าว กลับมาจ่ายตังก่อนสิคะ ลุงงงง ตาย... ป้าคนนัน ้ ต้องด่าแน่เลย

ประเทือง : อ้าว แล้วถึงสรุปนุย ้ มาแต่ไหนนิ กิม :

จริง ๆ แล้วหนูโทรหาน้าจุรย ี ใ์ ห้มาหาค่ะ แต่นา้ จุรย ี บ ์ อกว่าน้าประเทืองจะมาแทน

ประเทือง : อ่อ... เออฮัน ่ แหละจุรย ี ว์ า่ ให้แขบมา มัว่ เหม็ดนิ กิม :

คือจริง ๆ หนู ( ไข่กบ ั หวินตีกน ั เสียงดังงขึน ้ ประเทืองได้ยน ิ จึงชวนกิมกลับไปคุยทีบ ่ า้ น )

ประเทือง : ฮือ ผัวเมียคูน ่ ม ู่ าแล้ว ทุบกันอิตาย ไปๆๆ ค่อยแหลงกัน ไปทีบ ่ า้ นก่อน กิม :

อ่อ ๆ โอเคค่ะ ( ก้มหยิบกระเป๋าเดินตามผูใ้ หญ่ออกไป ) ไข่วง่ิ สวนออกมา

บ่าวไข่ : อ้าวผูใ้ หญ่ ไปไหนม าไหนเว้อ ประเทือง : มารับไอ้นอ ้ งนีไ่ ปบ้านนิ บ่าวไข่ : อ้าวสรุปเด็กเติน ้ เห้อ หรอยนา หว่างนีเ้ อาเด็ก ๆ เลยนะ หรอยเว้ออ ประเทือง : มึงอย่าเร่อที จุรย ี ไ์ ด้ยน ิ อิโถกด่าหล่าวกูแล้วพาใครมางัน ้ เด็กมึงม่ายไอ้ไข่ บ่าวไข่ : อึ เพ้อเติน ้ อิหวินกําลังด่าผมเหมือน เติน ้ หรอยจริง อิมล ี ก ู แล้วนะ กิม :

คือคุยอะไรกันเหรอคะ...

ประเทือง : ไปๆๆ ค่อยแหลงทีเ่ ริน ้ ( ประเทืองเดินนํากิมไป ) (ไฟเฟด) Act 2 Scene 1 บ้านผูใ้ หญ่ ในห้องนัง่ เล่น ประเทือง : ไปๆ นัง่ ก่อน สรุปเป็นใค มาแต่ไหนนิ กิม :

คือหนูอะจะมาเป็นอาจารย์สอนชัว่ คราวค่ะ หนูตด ิ ต่อผ่านหลานของลุงมาค่ะ ( พูดไปบิดตัวไป )

ประเทือง : ห้ะ ไอไหรนะ แหลงใต้ได้มา่ ยอะ ภาษากลางมันฟังไม่คอ ่ ยชับ น้าฟังได้หด ิ เดียวนินย ุ้ กิม :

คือหนูอะ... ( ระหว่างกําลังพูดจุรย ี ก ์ ก ็ ลับมาพอดี ประเทืองกลัวเข้าใจผิดจึงดึงกิมไปซ่อน )

บ้านผูใ้ หญ่ จุรย ี ์:

( ตะโกน ) พีเ่ ทืองงง ใครมาอะนิ รองเท้าใครหล่าว

ประเทือง : ( พูดเบา ๆ ) เฮ มาหบก่อน สาวมาเฮ ( ดึงกิมไปแอบหลังโซฟา ) กิม :

( งง ) ห้ะ อะไร เห้ย โอ้ย...

จุรย ี เ์ ดินเข้าบ้านมา จุรย ี ์:

ใครมาอะพีเ่ ทือง รองเท้าใครหล่าว

ประเทือง : หาม่ายนิ พีซ ่ อ ้ื มาให้นอ ้ งนิ จุรย ี ์:

อึเพ้อ แล้วนิมค ี นมาแค่บา้ นยัง

ประเทือง : ใครอะน้อง ไม่เห็นที จุรย ี ์:

เป็นเพือ ่ นไอ้เจ๋งลูกไอ้จอ ้ ง เด็กหญิงนีแ ่ หละ

ประเทือง : เอ้าแล้วชือ ่ ไหรอะ จุรย ี ์:

น้องกิมงัน ้ ชือ ่ กิม ( กิมได้ยน ิ ชือ ่ ตัวเองจึงลุกออกมาอย่างเร็ว )

กิม :

น้าจุรย ี ์ !!! ( ผูใ้ หญ่ทาํ ท่าเหมือนไก่หา้ มกิมไม่ให้ออกมา )

จุรย ี ์:

อ้าวน้องกิม แล้วไปทําอะไรตรงนัน ้ ลูก ตายดีแล้วๆๆ แล้วพีเ่ ทืองเติน ้ พรืออะ แข่งแต่ไก่จนท่าเป็นไก่แล้ว ( เดินไปดึงกิมออกมา )

กิม :

คือ.. ลุงผูใ้ หญ่เขาดึงหนูมาแอบ หนูกย ็ งั ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ ตอนนีม ้ น ั วุน ่ วายจนหนูหายปวดขีแ ้ ล้วค่ะ

จุรย ี ์:

เอ้าแล้วทําไมหนูไม่ไปขีก ้ อ ่ นละลูก มันวุน ่ วายยังไง

กิม :

ช่างมันเถอะค่ะ เดีย ๋ วหนูคอ ่ ยเล่าก็ได้คะ่ เพราะตอนนีห ้ นูกย ็ งั จับต้นชนปลายไม่ได้

จุรย ี ์:

โอเค ๆ แล้วผูใ้ หญ่เอากิมไปหยบทําพรือนิ เพ้อใหญ่

ประเทือง : พีก ่ ลัวน้องอิเข้าใจผิดว่าเป็นกิก ้ พีฮ ่ น ่ั แหละ พีล ่ ม ื นินอ ้ ง จุรย ี ์:

ฮายหน้าตาเหมือนมุดสังแย้ว ยังเทีย ่ วคิดเบร๋อ ๆ

ประเทือง : เฮ น้องจุรย ี ์ พรือแหลงพันนัน ้ ... กิม :

เอ่อ แปลว่าอะไรเหรอคะ..

จุรย ี ์:

ไม่มไี รหรอกลูก ลุงผูใ้ หญ่เขาคิดไปเอง แล้วเดินทางมาเป็นไงบ้างลูกเหนือ ่ ยไหม ( เดินไปวางกระเป๋าแล้วรินน้าํ มาให้กม ิ )

กิม :

( รับนำ้ ) ขอบคุณค่ะ ไม่เหนือ ่ ยค่ะ บันเทิงดี คนทีน ่ โ่ี วยวายเสียงดังแปลก ๆ ดี

ประเทือง : พันนัน ้ แหละคนใต้เรา ฉาวเทือนนิ แต่หมามีไหรไหม กิม :

อ่อ โอเคค่ะ...

ประเทือง : แล้วมาทําไหรนิ มาแล้วไม่บอกเบอะพรือรูอ ้ ะ กิม :

คือหนูบอกลุงผูใ้ หญ่ไปแล้วนะคะ แต่ลงุ ผูใ้ หญ่ไม่เข้าใจหนูอะ

ประเทือง : เบอะแหลงหรัง่ แหลงกลางพรืออิโร้ แล้วเฮอย่าเทีย ่ วเรียกลุงตะ อายุนา้ ไม่ใช่แก่ที กิม :

อ่อค่ะ น้า... ประเทือง

ประเทือง : เอ้อ !! ฮัน ่ แหละผ่าน จุรย ี ์:

เฮ พอทีอะ มัว่ มึง แก่อต ิ ายแล้ว ไปๆๆ ไปทําไหรกะทํา อิให้นอ ้ งมันไปพักผ่อน

ประเทือง : ม่ายแล้ว มันมาไซร้ลายังไม่โร้ที จุรย ี ์:

ฮายแล้วเร่ออิตาย บอกไปแล้วไม่จาํ ว่าน้องมันมาเป็นครูมาขอโย้กน ั อิให้ชน ้ั สอนภาษาใต้

ประเทือง : บอกเมอใดเลา ไม่ใช่จาํ ได้นิ จุรย ี ์:

จําไหรได้มง้ั มึงนอกจากตารางแข่งนก เออ ๆๆ ฮัน ่ แหละ เดีย ๋ วอิให้นอ ้ งมันไปพักแล้ว

ประเทือง : เออๆๆ ไปฮานศพหว่า ( เดินออกนอกบ้าน ) จุรย ี ์:

ไปเล่นแคงหล่าวแหละมึง ปล้าํ จริงวัน ๆ ( พูดไล่หลัง ) แล้วน้องกิมหน้าตาไม่ไหวแล้ว ไหวม่ายน้องกิม พันพรืออะลูก

กิม :

คือหนูปวดขีอ ้ ก ี รอบแล้วค่ะ หนูจะตายแล้ว แง ไม่ไหวแล้วค่ะ ( สีหน้าจะร้องไห้ )

จุรย ี ์:

เอ้าลูกเอ้า ไปๆๆ ไปเข้าห้องน้าํ ก่อนไปลูกไป ( กิมเดินไปเข้าห้องน้าํ พร้อมยกกระเป๋าตัวเองไป จุรย ี เ์ ดินเก็บของในบ้านอีกเล็กน้อย แล้วตะโกนเรียกกิม )

จุรย ี ์:

น้องกิม ห้องน้องอยูซ ่ า้ ยมือนะลูก เอาของไปเก็บได้เลย

กิม :

โอเคค่า ( กิมออกจากห้องน้าํ เดินมานัง่ ในบ้านพร้อมสมุดสเก็ตของตัวเอง นึกขึน ้ ได้วา่ ยังไม่ได้ซอ ้ื ของส่วนตัว ขณะนัน ้ ลุงผูใ้ หญ่กลับเข้าบ้านมาพอดี )

จุรย ี ์:

พรือหล่าว หลบเร็วจังนะ

ประเทือง : พีล ่ ม ื ของนินอ ้ ง กิม :

เอ่อ คุณน้าคะ หนูอยากจะถามว่าสามารถไปซือ ้ ของใช้ทไ่ี หนได้บา้ งคะ

จุรย ี ์:

อ่อ พวกของใช้เหรอลูกต้องไปบ้านหวิน ให้ลงุ ผูใ้ หญ่พาไปตะ

ประเทือง : เฮม่าย พีไ่ ม่ใช่วา่ งเด้ อิไปฮานศพหล่าว จุรย ี ์:

ไปทุกวันนะมึง ไปแรงหว่าเป็นศพเอง บ้าหรอย ( เดินไปนัง่ ทีโ่ ต๊ะทํางานพร้อมตรวจงานเด็ก )

ประเทือง : แม่ม แลแค่แหลง กิม :

เอ่อ... หนูไปเองได้คะ่ ๆๆ น่าจะไปไม่ยากถ้ารูท ้ าง

ประเทือง : เอ้อ ฮัน ่ แหละ เลีย ้ วซ้ายหน้าบ้านสองทีถงึ กิม :

อ่อ หน้าบ้านเรามีซอยด้วยเหรอคะ ( ชะเงอดู )

ประเทือง : มีแหละฮัน ่ นะ ( ออกมาชีใ้ ห้ดู ) กิม :

อ่อ.. คือป้ายมันใหญ่มาก หนูเดินมาเกือบชนเลยค่ะเมือ ่ กีแ ้ ฮะ...

จุรย ี ์:

บ้านินอ ้ งกิม ป้ายใหญ่เถ้าถัม ้ ทําเพ้อไปนิ

กิม :

เถ้า...ถัม ้ แปลว่าอะไรเหรอคะ... ( กิมค่อย ๆ เดินมานัง่ ทีโ่ ซฟา )

จุรย ี ์:

แปลว่าใหญ่มาก ใหญ่เกินเหตุลก ู เหมือนป้ายหน้าบ้านเราน่ะ

ประเทือง : ( ล้างมือ ) เอาะ ได้เป็นผูใ้ หญ่ทง้ั ที กะต้องโม้หด ิ แล เฮ พีไ่ ปฮานเดีย ๋ วเดียวใจมา กิม :

อ่อๆๆ หนูขอถามอีกอย่างค่ะ ร้านมันปิดกีโ่ มงเหรอคะ หนูวา่ จะเช็คเอกสาร จัดของเสร็จแล้วค่อยไป

ประเทือง : ตี 5 ตี 6 กะปิดแล้วนุย ้ แขบไปตะ กิม :

อ่ออ โอเคค่ะ เดีย ๋ วอีกสักพักค่อยไป

ประเทือง : เออ คันนัน ้ พีไ่ ปก่อนนะน้อง ประเทืองเดินออกไป ( กิมเผลองีบบนโซฟาในห้องนัง่ เล่นตืน ่ มาตอนเช้าเจอผูใ้ หญ่กาํ ลังเดินออกมาพอดี) ประเทือง : อ้าวนุย ้ ตืน ่ แล้วเห้อ ตืน ่ เช้าจังนะ กิม :

ฮือเผลอหลับซะยาวเลยค่ะ

ประเทือง : แล้วได้ไปซือ ้ ของแล้วม่ายนุย ้ กิม :

จริงค่ะ หนูลม ื ไปเลยคือหนูอยากได้แปรงสีฟน ั ค่ะ หนูจะขอไปซือ ้ ของใช้กอ ่ นได้ไหมคะ

ประเทือง : อ่อ เอ้อคันนัน ้ เดีย ๋ วลุงพาไปนะ ไปม่าย ไปก่อนกะได้ แค่ ๆ แป๊ปเดียวนิ

กิม :

ฮือ รบกวนด้วยนะคะ ( กิมเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ในกระเป๋าบนโต๊ะ )

ประเทือง : ไม่พรือนุย ้ ไป ๆๆ (ไฟเฟด) Act 2 Scene 3 ร้านค้าอีหวิน หวิน :

ไอไหร ใครมาปานี้ กูไม่ทน ั เปิดร้านที

กิม :

คือหนูเองค่ะ.. ทีม ่ าเมือ ่ ตอนกลางวัน

หวิน :

อ้าวอีสาวนี่ พรืออะมึง มาหาไอ้ไข่เห้อ มาแต่หวั รุง่ เลยนะมึง หยามกูแรงนะ

กิม :

เอ่อ.. คือไม่ใช่แบบนัน ้ ค่ะ หนูไม่ได้เกีย ่ วข้องกับน้าไข่เลยนะคะ ( ทําหน้าอ้อนวอน )

หวิน :

ไม่เกีย ่ วแล้วอิมาทําไหรป่านี้

กิม :

น้าผูใ้ หญ่บอกหนูวา่ ร้านมันปิด ตี 5 , 6 โมง ไม่ใช่เหรอคะ หนูกเ็ ลยเดินมา...

หวิน :

( มองหน้ากิมแบบสงสัย ) แหลงไอไหร แล้วเกีย ่ วไหรกับไอ้ผใู้ หญ่มน ั อะ

กิม :

งัน ้ คุณน้านัง่ แล้วใจเย็นได้ไหมคะ หนูจะอธิบายให้ฟงั ...

หวิน :

ม่าย มึงแหลงมาเลย กูไม่ใจเย็น

กิม :

คือหนูมาอยูบ ่ า้ นลุงประเทืองค่ะ ( ระหว่างนัน ้ ไอ้โถ้เดินผ่านมาก็ได้ยน ิ สองคนนีค ้ ย ุ กันก็เข้าใจผิดอีกว่ากิมเป็นเมียน้อย ประเทืองจึงเอาไปเล่าคนทัง้ หมูบ ่ า้ น )

หวิน :

พรืออะเป็นเมียน้อยไอ้เทืองแน่นอนสาวนี้ กูวา่ แล๊ววววว อิแบกลูกมาหาพีเ่ ทืองแหละสา

กิม :

ไม่ๆๆๆ ไม่ใช่แบบนัน ้

หวิน :

ไม่ตอ ้ งปฏิเสธเลยมึง เห็นกูฟงั ไม่รเู้ รือ ่ งอิเท็จกูแหละสา

กิม :

โอ้ยยคือว่า

หวิน :

ไป ไม่ตอ ้ งแหลง ไปให้พน ้ ร้านกู กูไม่ชอบคนมัว่ กับผัวเพือ ่ น ไปเลย !!! ( เอาของเขวีย ้ งใส่กม ิ )

กิม :

โอ้ย ๆๆๆ ( รีบวิง่ ออกมาถึงบ้านผูใ้ หญ่ ) ( กิมวิง่ มาถึงในบ้านลุงผูใ้ หญ่เจอลุงผูใ้ หญ่เดินออกมาจากห้องพอดี )

ประเทือง : เอ้า พรือไม่นอนละนุย ้ นอนไม่บายเหิอบ้านเรา ทําใจหิดตะนะในป่าในเขายุงมันมากหิด กิม :

เปล่าค่ะ คือหนูยงั ไม่ได้อาบน้ำา แล้วนึกขึน ้ ได้คะ่ ว่ายังไม่ได้ซอ ้ื ของใช้นา้ ผูใ้ หญ่ บอกหนูวา่ ร้านมันปิดตี 5 , 6 โมง ไม่ใช่เหรอคะ แต่หนูไปทําไมร้านมันปิดแล้ว

ประเทือง : ( สําลักกาแฟ ) เฮ ไม่ใช่ๆๆๆ ร้านมันปิดหวันเย็น ๆๆ ตี 5 หวันเย็นนัน ้ นุย ้ ไปป่านีก ้ ะยังแต่นกขุม ้ แหละ หมายังไหรมัย ้ กิม :

ห้ะ คือยังไงนะคะ หวันเย็น.. ตอนเย็นงัน ้ เหรอคะ

ประเทือง : หมัน ๆๆ นัน ่ แหละ ตอนเย็น กิม :

อ๋อวว หนูกว็ า่ อยูค ่ ะ่ ร้านเงียบเชียว นึกว่าไปผิด

ประเทือง : ไม่พรือ ๆ เดีย ๋ วน้าพาไปเองไปลูกไปตอนนีไ้ ปอาบน้ าก่อน เตรียมมากินข้าวหัวเช้า เดีย ๋ วอิเจ็บพุง กิม :

แต่วา่ หนูยงั ไม่มขี องใช้เลยนะคะ

ประเทือง : เอ้อ นัน ่ แหละ มีไหรในห้องน้าํ ก็ใช้ ๆ ไปเลย หมาพรือไหม กิม :

โอเคค่ะ ๆ ( กิมเดินออกไปอาบน้าํ เปลีย ่ นชุด )

จุรย ี ์:

มาพีไ่ ข่กน ิ ข้าว ( นัง่ ลงทีโ่ ซฟาหน้าทีวี )

ประเทือง : เดีย ๋ วรอน้องกิมมาก่อน มันไปอาบน้าํ อยูเ่ หลย ( กิมเดินออกมาพอดี ) กิม :

มาแล้วค่าน้า

จุรย ี ์:

มานัง่ ๆ ก่อน

กิม :

เอ่อ คือหนูอยากได้แปรงสีฟน ั ค่ะ หนูจะขอไปซือ ้ ของใช้กอ ่ นได้ไหมคะ

ประเทือง : อ่อ เอ้อ ไปม่าย ไปก่อนกะได้ แค่ ๆ แป๊ปเดียวนิ กิม :

ฮือ รบกวนด้วยนะคะ ( กิมเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ในกระเป๋าบนโต๊ะ )

ประเทือง : ไม่พรือนุย ้ ไป ๆๆๆ Act 2 Scene 4 ร้านค้าอีหวิน ( กิมและประเทืองเดินไปถึงร้านอีหวิน ) ประเทือง : ไปตะนุย ้ ไปเลือก กิม :

โอเคค่ะ ( เดินไปเลือกของ )

ไอ้โถ้นง่ั กินขนมอยูห ่ น้าร้าน ไอ้โถ้ :

หรอยนะๆๆลุงผูใ้ หญ่ พาสาวมาซือ ้ ของเลย ท้องกีเ่ ดือนแล้วๆๆ

ประเทือง : ท้องไอไหรมึง เพ้อใหญ่ เดีย ๋ วกูมาเดีย ๋ วไปหาแข้งก่อน ( ผูใ้ หญ่เดินออกไปสวนกับอีหวินเดินออกมาเจอกิม ) อีหวิน : หานมาเหลยนะมึงหรอยจริง อ่อออ มากับไอ้ผใู้ หญ่นเ่ี อง กิม :

คะ... คือหนูจะมาซือ ้ แปรงสีฟน ั ค่ะ ( ในมือหยิบแปรงสีฟน ั ของเด็กขึน ้ มา )

อีหวิน : ฮัน ่ นะ !!! มึงท้องจริง ไอ้โถ้ :

ใครท้องๆๆ พีส ่ าวนีเ่ ห้อๆๆๆ หมันๆๆท้องกับผูใ้ หญ่

อีหวิน : เห็นม่ายคนบ้ามันยังโร้ ไอ้โถ้ :

จริงๆๆๆๆ ชาวบ้านเขารูก ้ น ั หมดแล้วๆๆๆ

กิม :

ห้ะ คือ หนูไม่ได้ทอ ้ งนะคะ... หนูแ ่ ค่เมา

ไอ้โถ้ :

ห้ะ ท้องแล้วยังกินเหล้า ไม่ดๆ ี ๆๆๆ มันกินเหล้ากันพีห ่ วินๆๆๆ

อีหวิน : เอาะหรอยมึง กูเห็นดูเด็กฮัน ้ แรงแม่ม เจอผูห ้ ญิงแบบมึง กิม :

เอ่อ คือหนู... (ไฟเฟด) ฉากที่ 3

Act 3 Scene 1 ร้านค้าบ้านหวิน อีหวิน : ไม่ตอ ้ งแหลงมึง !!! มึงนีห ่ รอยต้องเจอกูดา่ สักที กิม :

แล้วนีไ่ ม่เรียกด่าเหรอคะ...

อีหวิน : มันแหลงไหรไม่โถ้มงึ แปลถิ ไอ้โถ้ :

มันด่าพี่ พีห ่ วิน ๆๆ

อีหวิน : มึงด่ากูเห้อ ได้ !!! ( กําลังง้างมือจะตบกิม ) บ่าวไข่ : ( รีบวิง่ เข้ามา ) เฮ ใจเย็นก่อนตะหวิน อย่าทําคนท้อง อีหวิน : ไม่เย็นกู !! พีจ่ รุ ย ี ด ์ ก ี บ ั กู กูตอ ้ งจัดการ มึงเป็นโช้ไอ้เทือง กิม :

อะไรคะ หนูเป็นเพือ ่ -

อีหวิน : อ้าปากกะเห็นลิน ้ ไก่ ขีห ้ กทัง้ เพ บ่าวไข่ : ( ทําสีหน้าให้กม ิ กลับไปก่อน ในขณะนัน ้ ผูใ้ หญ่กลับมาพอดี ) อีหวิน : มึงมาแล้วเห้อใหญ่เทือง มึงไซร้ทาํ พันนี้ ( หยิบผักชีไปตีประเทือง ) ประเทือง : ไอไหรหล่าวอีหวินมึง กิม :

คือคุณน้าหยุดก่อนนะคะๆๆๆ ฮือออ พอเถอะค่ะ ขอร้องง

อีหวิน : มึงกันอีกคน คนเขารูท ้ ง้ั หมูบ ่ า้ นแล้ว แรกก่อนผูใ้ หญ่มน ั ไม่ใช่พน ั นี้ เพราะมึง เพราะมึง๊ งง ( เอาผักชีมาทุบหวิน ) บ่าวไข่ : มึงอย่าไปทําคนท้องตะ !!! ประเทือง : กูวา่ แล้วโหม้โส้ ไปแหลงไหรมัว่ หล่าวใช่มา้ ย ( ทุกคนเริม ่ หันไปมองไอ้โถ้ ) ไอ้โถ้ :

โถ้ไม่เกีย ่ ว ๆๆ โถ้มาเอาหนม ไปแล้วๆๆๆๆ

( ในระหว่างนัน ้ จุรย ี เ์ ดินมาพอดีเพราะเห็นว่ามานานแล้วเลยตามมาดูแล้วได้ยน ิ บ่าวไข่พด ู ก็ตกใจ ) จุรย ี ์:

ไอไหรไข่ ใครท้อง !! ยายถิตมาหากูแค่บา้ นบอกมีคนท้องมาแต่กรุงเทพ

ประเทือง : ใครท้องหล่าว กูตกข่าวหล่าวเห้อ

จุรย ี ก ์ บ ั ประเทืองหันมามองกิมพร้อมกันและทําหน้าสงสัย กิม :

ไม่ใช่หนูคะ่ ๆๆๆ

จุรย ี ์:

แล้วใครอะหวิน

กิม :

นัน ่ สิคะ.. มีการเข้าใจผิดอะไรกันรึเปล่า หนูวา่ ต้องเข้าใจผิดว่าหนูทอ ้ งกับลุงผูใ้ หญ่แน่ ๆ ค่ะ

อีหวิน : กะเบ๋อมันบอกว่าอีนอ ้ งนีท ่ อ ้ งกับผูใ้ หญ่ ประเทือง : อึ ฟ้าผ่า!! บ้าแล้วเย็ดแม่ม แล้วกิมพรือไปแหลงพันนัน ้ กิม :

หนูแค่บอกว่าจะมาอยูบ ่ า้ นผูใ้ หญ่คะ่ แล้วอีกอย่างหนูจะไปท้องได้ไง...

บ่าวไข่ : เอ้า ผมเห็นมันรากอยูท ่ ถ ่ี านีรถไฟ ผมกะนึกว่าจุรย ี ์:

บ้าเหม็ดแล้วโซ้ ทัง้ มึงทัง้ อีหวิน ไอ้โถ้กน ั

อีหวิน : กะเบอะมันแหลงพันนัน ้ ชัน ้ กะคิดแหละ จุรย ี ์:

แล้วมึงฟังภาษากลางออกเห้อ ( ไข่คอ ่ ย ๆ ปลีกออกไป )

อีหวิน : ( หันไปเห็นไข่แล้ววิง่ ไปหยิกไปตี ) ไอ้ไข่!! มึงงัน ้ พรือไม่ชว่ ยกู ไอ้เปรตมึง ( ตีผวั หนักขึน ้ ผัวจึงวิง่ ออกไป ) ประเทือง : เฮ หยุดพอๆๆๆ อีหวินมึงมานีเ่ ลยมาแหลงให้เข้าใจกับไอ้นย ุ้ นีก ่ บ ั อีจรุ ย ี เ์ ลย จุรย ี ์:

แล้วมึงอะไอ้เทือง

ประเทือง : กูอไิ ปชนไก่เดีย ๋ ว เดีย ๋ วมาหล่าว จุรย ี ์:

ไปตะไป กูเหนือ ่ ยแต่ละวัน

ประเทือง : ไป ๆ น้องกิมไปนัง่ โน่นก่อนไป ( กิมเดินไปนัง่ หน้าร้านของหวิน ) โส้นน ิ ะอีหวิน เด็กมันอิมาเรียนรูท ้ บ ่ี า้ นเราทําเสียเรือ ่ งเหม็ด บ้าเพ้อไปเองเพ อีหวิน : แล้วชัน ้ พรือจุรย ี ์:

พอ ๆ พีเ่ ทืองกะไปตะเดีว๋ ทางนีช้ น ้ั เคลียร์เอง ( ประเทืองออกไปแบบเบือ ่ หน่าย )

จุรย ี ์:

มามึง มานัง่ ฟังจะได้เข้าใจหวิน ( ทัง้ คูเ่ ดินมานัง่ ข้างกิมทีน ่ ง่ั หน้าเศร้าอยู่ )

จุรย ี ์:

มากูจะอธิบายให้ฟงั คือน้องกิมเนีย ่ ไม่ใช่กก ๊ิ ไอไหรผูใ้ หญ่งน ้ั แหละ มันเป็นเพือ ่ นกับหลานชัน ้ มันขอมาอยูก ่ น ั มันอิมาเป็นครูสอนทีน ่ ้ี ชัน ้ กะไม่เข้าใจว่ามันบายปลายไปพรือได้ฉาว เทือนพันนี้

อีหวิน : ( ทําหน้าเสียใจ ) อ้าว แล้วเบอะไม่บอก กิม :

( แทรกขึน ้ มา ) คือหนูพยายามจะบอกหลายครัง้ แล้วค่ะ แต่คณ ุ น้าก็วน ี ตลอดเลย

อีหวิน : แล้วเบอะไอ้โถ้มน ั แปลให้ก(ู อยูด ่ ๆ ี ก็ตะโกน ) แต่ไอ้ไข่วา่ มันท้อง มันจับรากเหลาพีจ่ รุ ย ี ์ จุรย ี ์:

โอเค กิมข้อแรกคือน้ามันฟังภาษากลางไม่ออกจ้ะลูก ปัญหาทัง้ หมดเลยเกิดขึน ้ อีกอย่างคือน้าไข่บอกว่ากิมจับท้องเลยคิดว่าท้อง กิมอธิบายน้าว่าจับท้องทําไม เดีย ๋ วน้าอธิบายเขาเอง

กิม :

( ทําหน้าพยายามนึก ) อ้วก... อ่อออ กิมเมารถค่ะคุณน้า กิมไม่ได้ทอ ้ งเลย...

จุรย ี ์:

โอเค น้าเข้าใจแล้ว ( หันมาหาอีหวินทีท ่ าํ หน้าพยายามฟัง ) อีหวินคือพันนีน ้ อ ้ งมันไม่ได้ ท้องน้องมันเจ็บขีผ ้ วั มึงอะเบร๋อจริง

อีหวิน : อ้าว... ผิดฉาดเลยแม่ม จุรย ี ์:

ฮัน ่ แหละมึง หัดถามมัง้ รูใ้ ช่มา่ ยต้องทําพรือทีน้ี ( ไอ้โถ้แอบฟังอยู่ )

ไอ้โถ้ :

ฮัน ่ แหละ โถ้บอกแล้ว ไม่ได้ทอ ้ ง ๆๆ พีห ่ วินมัว่ ๆ

อีหวิน : ไม่ตอ ้ งไอ้โถ้มงึ กูจด ั การกับมึงแน่ !!! มึงทํากูเสียหมาเหม็ด กิม :

เอ่อ ช่างมันเถอะค่ะ ถ้าฟังหนูไม่รเู้ รือ ่ งมาถามน้าจุรย ี เ์ ถอะค่ะ หนูเสียหายมากเลยแบบนี้ แต่หนูไม่โกรธคุณน้าหรอกค่ะ มันเป็นความไม่เข้าใจกันของ ภาษาเฉยๆ

จุรย ี ์:

หลานมันไม่โกรธแต่ทห ี ลังมันให้มงึ มาถามก่อนอิแหลงไหรออกไป

อีหวิน : ขอบคุณนะทีเ่ ข้าใจชาวบ้าน ๆ แบบชัน ้ คันนัน ้ เดีย ๋ วกินข้าวแห่งเดียวกันม่าย ชัน ้ ทําข้าวให้กน ิ จุรย ี ์:

เออเอาตะ กินแห่งเดียวกันกะได้ ไม่กน ิ นานแล้ว

กิม :

จะกินข้าวทีน ่ เ่ี หรอะคะ กิมขอกลับไปแปรงฟันก่อนได้ไหมคะ...

จุรย ี ์:

อ่อ ไปๆๆ เดีย ๋ วน้าไปส่ง น้าต้องไปขนข้าวมานีพ ่ อดี

กิม :

โอเคค่ะ ( หันไปคุยกับหวิน ) เดีย ๋ วหนูมานะคะ

อีหวิน : อันนีร้ ๆ ู้ ๆ มันบอกเดีย ๋ วมันมา กิม :

( นึกไอเดียออก ) น้าจุรย ี ค ์ ะ เอางีด ้ ไี หมคะ เดีย ๋ วหนูจะสอนกลางให้นา้ หวิน ให้นา้ หวินสอนใต้ให้หนู !

จุรย ี ์:

เออ ดีนะๆๆ อีหวินเดีย ๋ วอินอ ้ งกิมมันสอนแหลงกลาง มึงสอนมันแหลงใต้

อีหวิน : จริงม่ายย ดีๆๆเลย เผือ ่ อิได้ผวั ใหม่เป็นคนกุงเทพ เบือ ่ ผัวเร๋อๆนิจริงแม่ม จุรย ี ์:

เอ้อ ฮัน ่ แหละไปแล้วๆๆ ( ไข่เดินสวนมากับกิมและจุรย ี ์)

บ่าวไข่ : หรือมัง้ น้อง... ( วิง่ มาจับแขน ) อีหวิน : ไม่ตอ ้ งมาโถก มึงนิเบร๋อ นุย ้ งัน ้ มันมาเป็นครู!! มันไม่ได้ทอ ้ งมันเมารถแม่ม เสียหมาเหม็ดกู บ่าวไข่ : เอ้า !!! บ้าหรอย ... อีหวิน : มึงงัน ้ บ้าแม่ม ไปไหนกะไปไป กูอไิ ปทําแกงแล้วรําคาญคนเร่อ อย่ามาอยูแ่ ค่กู กูอไิ ปเอาผัวภาคกลางแล้ว !! บ่าวไข่ : หวินนน หวินจ้า พีไ่ ข่กะมีหวั ใจเด้ (ไฟเฟด) จบ

พิษณุ ไชยสุรินทร -

TEDx Talks

ความเจ็บปวดคือความธรรมดา โดย นาย พิษณุ ไชยสุรินทร

ลิขสิทธิ์ © 2565 พิษณุ ไชยสุรินทร View3730@gmail.com

-

ความเจ็บปวดคือความธรรมดา

-

พวกคุณมองว่าความเจ็บปวด คืออะไรหรือครับ? การทีเ่ ราต้องเผชิญ หน้ากับความเจ็บปวด พวกคุณมีวิธี รับมือกับมันยังไงบ้างหรือ? ความเจ็บ ปวด.. ทีม ่ น ั ก็มห ี ลากหลายรูปแบบหาก ความเจ็บปวดทางร่างกายเราสามารถ มองเห็นมันได้ แต่ความเจ็บปวดทาง จิตใจเนี่ย.. มันไม่สามารถมองเห็นได้ เลย เพราะฉะนัน ้ มันเลยเป็นอะไรทีซ ่ บ ั ซ้อนมากเลย แล้วก็เพราะเหตุนน ้ั คนทีต ่ อ ้ ง ตกอยูใ่ นภาวะของความเจ็บปวดทางจิตใจเนีย ่ .. ถ้ามันไม่สามารถหลุดพ้นจากภาวะ อันนัน ้ ได้ สุดท้ายแล้วผมเชือ ่ ว่ามันก็จะกลับมาทีร่ า่ งกายอยูด ่ ี ความเจ็บปวดทางจิตใจทีผ ่ มพูดถึงอยูน ่ น ้ั ถ้าหากมันเกิดขึน ้ กับคนทีอ ่ อ ่ น ไหวง่าย มันจะส่งผลกระทบกับเขาหลายอย่างมากเลย เช่น เขาจะมีความรูส ้ ก ึ ว่า เขาไม่มค ี วามปลอดภัยจากอะไรทัง้ นัน ้ มักจะมองโลกในแง่ลบ เก็บตัว และเริม ่ มอง ไม่เห็นคุณค่าของสิง่ ต่างๆ ไม่เว้นแม้กระทัง่ ตัวเอง มักจะนอนไม่หลับ ฟุง้ ซ่าน ขีห ้ ลง ขีล ้ ม ื หงุดหงิดง่าย บางรายมันอาจส่งผลให้เขาจบชีวต ิ ของตัวเองได้เลย แต่กต ็ อ ้ ง ยอมรับว่า ความเจ็บปวดในตอนทีเ่ ราเผชิญกับมันเป็นครัง้ แรก มันหนักหนาพอควร เลย ผมจะบอกว่า... มันเป็น ”เรือ ่ งธรรมดา” ครับ มันไม่ใช่ เรือ ่ งทีผ ่ ด ิ ปกติเลย เพียงแต่เรา ต้องยอมรับ ทำความเข้าใจ และผ่านมันไปให้ได้ก็เท่านั้น

ในประสบการณ์ ข องผม ความเจ็ บ ปวดทางจิ ต ใจเนี ่ ย .. มั น เกิ ด จาก สิ ่ ง ที ่ อ ยู ่ ใ กล้ ต ั ว มาก ทุ ก คนก็ ค งจะเคยเจอมาเหมื อ นกั น นะ ซึ ่ ง มั น เป็ น เรื ่ อ ง ของการที่เราจะต้องเข้าไปอยู่ในสังคมใหญ่ เช่น การเข้ามหาวิทยาลัย การ เข้าไปยังที่ทำงานใหม่ มันจะต้องเจอเพื่อนกลุ่มใหม่แน่นอน สังคมใหม่ สิ่ง แวดล้อมใหม่ ที่จะเราต้ อ งเรี ยนรู ้ ซึ ่ ง กั น และกั น ทุ ก คนก็ คงจะเจอกั บ ปั ญ หา เดียวกัน แต่สำหรับผมน่ะ ผมมีความรู้สึกว่า.. มันเป็นประสบการณ์ที่สร้าง ความเจ็บปวดที่เดียวเลยล่ะ.. มันเป็นเหตุการณ์ที่ยังใหม่ อยู่เลย เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อกลางปีนี้ เองครับ มันเป็นช่วงเทอมหนึ่งของ ชั้นปีที่สอง ที่ผมพึ่งจะมาสังเกตได้ว่า เพื่อนๆที่เคยอยู่ด้วยกัน ไปไหนมา ไหนด้วยกัน พวกเขาค่อยๆออกห่าง จากผมไป ในตอนนั้นผมก็ไม่รู้สาเหตุ นักหรอกครับ มันอาจจะเป็นเพราะ โควิดก็ได้ อาจเป็นเพราะเรียนออนไลน์ เลยทำให้เราไม่ได้เจอกัน แต่มันก็มีวันที่ พวกเขานัดพบปะสังสรรค์กัน โดยที่ไม่ได้ชวนผม อืม.... ผมรู้สึกน้อยใจมากที เดียวล่ะ แต่ก็ได้แต่เก็บมันไว้ในใจ จนวันหนึ่งผมก็มาพบว่ามีเพื่อนคนนึงได้ลบ ช่องทางการติดต่อบนโลกออนไลน์ แทบจะทุกช่องทางเลย ตัวผมในตอนนั้นเป็น เดือดเนื้อร้อนใจมาก นอนแทบไม่หลับ คิดมากอยู่ตลอดเวลาว่า ทำไมกันนะ ทำไมกันนะ ทำไมกันนะ เราไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือ เขาโกรธอะไรเราหรือ เปล่า มันเป็นเรื่องที่ผมคิดวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น จนถึงวันนึง วันที่ผมกับเขา ได้มีโอกาสได้คุยกันเป็นการส่วนตัว เขาบอกว่าเขาไม่โอเคกับสิ่งที่ตัวผมเป็น ทัศนคติของเรามันไม่ตรงกัน ความเป็นตัวเองของผมมันทำให้เขาหงุดหงิด เขา ยังบอกด้วยว่า ไม่ใช่แค่เขานะทีไ่ ม่โอเคกับผม ยังคงมีเพือ ่ นคนอืน ่ ๆอีก ทีไ่ ม่โอเค กับผม หลังจากที่ผมได้คุยกับเขาแล้ว ตัวผมยิ่งเครียดเข้าไปอีก คิดมากมากกว่า เดิมอีก มันเจ็บอยู่ในอกลึกๆ พลางคิดไปว่า นี่เราทำกับเพื่อนเราถึงขนาดนี้เลย หลอ บวกกับเรือ ่ งบางอย่างทีผ ่ มก็เหมือนจะยังไม่เข้าใจแน่ชด ั ทำไมกันนะ ผมคิด ว่ายิ่งถ้าเราโตๆกันแล้ว เรายิ่งต้องคุยกันสิ ปรับความเข้าใจกันสิ ไม่ใช่เก็บไปคุย กันเองแบบนั้น

ระหว่ า งที ่ เ รี ย นไป เรื ่ อ งพวกนี ้ ม ั น ก็ ว นอยู ่ ใ น หั ว ผมตลอดเวลา ผมยอม รั บ ว่ า ระหว่ า งที ่ เ รี ย นเนี ่ ย ผมแทบไม่ ม ี ค วามสุ ข เลย ผมเกรงอยู่ตลอดเวลา ต้อง อยู่ในอีกบุกคลิกหนึ่ง ไม่เป็น ตั ว เองเลยเวลาที ่ ผ มอยู ่ ใ น คลาสเรี ย น ด้ ว ยความที ่ ผ มไม่ อ ยากจะมี ป ั ญ หาด้ ว ยแหละ ตอนเจอหน้ า กั น ผมอยากจะทักพวกเขาจังเลย แต่ผมไม่กล้า งานบางอย่าง หน้าที่บางอย่าง ผมอยากจะทำตรงนั ้ น จั ง เลย แต่ ผ มกลั ว ร่ ว มงานกั บ พวกเขาไม่ ไ ด้ มั นทำให้ ผมอึดอัดมากเลย ผมไม่รู้ผมต้องจมอยู่กับหมอกพิษนี้ไปอีกนานแค่ไหน.. แต่เรื่องที่ผมผิดจริงก็ต้องว่าไปตามผิดนั่นแหละครับ ผมคิดว่า ก็ถูกของ เขาครับ ผมพึ่งมารู้ตัวทีหลังว่า ผมเคยพูดจาแรงๆกับพวกเขาโดยที่ผมไม่รู้ตัว ความคิดของผมในบางมุมมันเห็นแก่ตวั สุดๆเลย ผมเคยนินทาว่าร้ายกับเพือ ่ นไป บ้าง ด้านอารมณ์ผมก็ควบคุมมันไม่ได้เรื่องเลย ตอนนั้นผมไล่กล่าวขอโทษเพื่อน หลายคนเลย เพื่อนที่ผมคิดว่าผมอาจจะเคยพูดไม่ดีกับเขาบ้าง ทำอะไรไม่ดีกับ เขาบ้าง ตัวผมในตอนนัน ้ ไม่ได้หวังให้พวกเขาอภัยให้กบ ั ตัวผมหรอก ผมแค่อยาก ให้เขารับรู้ความจริงใจที่อยู่ในคำ ”ขอโทษ” ของผมก็เท่านั้น แต่พอเวลาผ่านไป ผ่านไป ผมคิดว่า เรื่องบางอย่างก็เหมือนจะดีขึ้น ในตัวของมันนะ ผมกล้ าที ่ จ ะทั ก ทายเพื ่ อ นได้ บ้ า งแล้ ว กั บ บางคนผมไม่ ร ู ้ จ ะ คุยอะไรกับเขาเลย ผมก็พูดชมเขาไปบ้าง ว่า”เหยย วันนี้มึงเล่นดีนะ” อะไร แบบนี้ ผมก็พยายามเข้าหาพวกเขาบ้าง พยายามที่จะเรียนรู้ว่าพวกเขาเป็น คนยังไง ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เพราะผมรู้สึกว่าที่ผ่านมา พวกเรารู้จักกัน เร็วเกินไป ยังไม่ได้เรียนรู้อะไรกันเลย อะไรที่พวกเขาชอบ ผมก็คอยสนับสนุน อยู่ห่างๆ อะไรที่เขาไม่ชอบผมก็จะไม่ทำ แล้วมันก็ไม่ได้ฝืนตัวผมเองขนาดนั้น แล้ว เพราะผมก็เหมือนจะเจอที่ที่ผมรู้สึกปลอดภัยที่จะเป็นตัวเองได้บ้าง

ผมเชื่อว่าความเจ็บปวดที่ผมเผชิญ มันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น เพียง แต่เราต้องเลือกเล่นบทบาทอะไรบางอย่าง ที่มันจะเหมาะกับละครในแต่ละ เรื่อง จังหวะ โอกาสต่างๆ เพราะผมเชื่อว่ามนุษย์เรามีหลายสังคมอยู่แล้ว สังคม ที่เราจะได้เล่นเป็นตัวเองได้เต็มที่ และสังคมที่เราจะต้องเล่นบทบาทเป็นอีกคน มันทำให้ผมได้เข้าใจอะไรหลายอย่างมากขึ้นแล้ว แล้วมันก็ทำให้สถานะ จิตใจของผม กลับมาใกล้เคียงกับคำว่า ”ปกติ” ได้อีกครั้งหนึ่ง แล้วพอผมมอง ย้อนกลับไปดูตัวเอง ผมรู้สึกดีใจเหมือนกันนะ ที่ผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ สำหรับผมมันค่อนข้างหนักหน่วงอยู่พอสมควรเลยล่ะ ผมเลยรู้สึกว่า มันไม่ใช่ เรื่องที่ผิดปกติเลย ทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็เคยประสบพบเจอกับความเจ็บปวดกันทั้งนั้น แหละ แต่พอผ่านมันมาได้ ผมรู้สึกว่ามันมีภูมิคุ้มกันบางอย่าง ที่ทำให้พอมอง ย้อนกลับไป หรือเจอเหตุ ก ารณ์ ใหม่ ที ่ ค ล้ ายกั น เราจะไม่ ไ ด้ ร ู ้ ส ึ ก กั บ มั นมาก ขนาดนั ้ น แล้ ว แล้ ว เหตุ ก ารณ์ บ างเหตุ ก ารณ์ ท ี ่ ผ ่ า นมา มั น ก็ ม าพร้ อ มกั บ บท เรียนที่สำคัญด้วยซ้ำ ผมคิดว่าความเจ็บ ปวดมันก็เหมือนกับพายุลูก หนึ่ง ตอนที่พายุกำลังมา เราไม่สามารถเลี่ยงเผชิญได้ เลย เมื่อเราต้องเผชิญกับ มัน มันจะโหมกระหน่ำอย่าง รุนแรง ทำให้เรามองไม่เห็น เส้นทาง พัดทุกสิ่งอย่าง เละเทะไปหมด แต่เมื่อพายุ เบาลง เราก็จะเริ่มมองเห็น ทางออกและวิธีแก้ไขบางอย่าง ซึ่งเราอาจจะต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูสิ่งต่างๆให้ กลับมาเหมือนเดิม จริงอยูว่ า่ บางอย่างทีม ่ น ั พังไปแล้ว เราก็ไม่สามารถนำมันกลับ มาได้ แน่นอนว่าเราควรทำความเข้าใจและผ่านมันไปให้ได้ หากเราต้องเผชิญกับ พายุอีกครั้ง เราจะรู้วิธีรับมือและก้าวข้ามมันไปนั่นเอง ขอบคุณครับ

A One-Act Play

กอนวิวาห โดย นาย พิษณุ ไชยสุรินทร วันอาทิตย ที่ 23 มกราคม พ.ศ.2565

Copyright © 2565 by พิษณุ ไชยสุรินทร View3730@gmail.com 0876597015

ตัวละคร นางสาว ยิปโซ แสนบริสุทธ์ (ยิปโซ) อายุ 28 ปี เกิดวันจันทร์ ที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2537 ดารา นางแบบสุดฮ๊อต มีแฟนแล้ว (ติ๊ก) คบกันมา4ปีเป็น ความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเท่าไหร่ ต่างคนต่างทํางาน กําลังจะแต่งงาน แต่ตัวเองยังไม่เคยคิดเรื่องที่ตัวเองจะแต่งงานเลย เป็นเพื่อนสนิทของก็อตตอนเรียนมหาวิทยาลัย ศาสนาพุทธ ชอบเข้าสังคม เฟรนลี่ ชอบเที่ยว รักในเสียงเพลง จะทําอะไร ก็ต้องทําให้สําเร็จลุล่วง ชอบให้คําปรึกษาผู้อื่น ชอบรสหวาน “ ไม่มีใครที่ห่วยแตก ทุกคนล้วนมีดีเป็นของตัวเอง ”

นาย ชัชฤทธิ์ ชนะศึก (ก็อต) อายุ 27 ปี เกิดวันพฤหัส ที่ 16 พฤษจิกายน พ.ศ. 2538 หนุ่มเจ้าของร้านบาร์/บาร์เทนเดอร์ โสด ไม่สนใจเรื่องความรัก รักในเสียงเพลง เป็นคนร่าเริง อัธยาศัยดี เข้ากับคนง่าย มักชอบพูดคุย ให้คําปรึกษากับลูกค้า ไม่ชอบกินเผ็ด ชอบกินหวานสุดๆ ไม่เชื่อเรื่องผี โกรธง่ายหายเร็ว ปากร้าย เป็นเพื่อนสนิทของยิปโซตอนเรียนมหาวิทยาลัย มักชอบหาอะไรใหม่ๆทํา ชอบงานปาร์ตี้ “ ถ้าไม่ได้อยากจะไปทําร้ายจิตใจใคร หรือถูกใครเขาทําร้าย เราก็กลับมาอยู่คนเดียวเสียสิ”

นาย ปาริมา สุดสามารถ (กีต้าร์) อายุ 20 ปี เกิดวันพุธ ที่ 12 กันยายน พ.ศ. 2544 หนุ่มนักศึกษาปี 2 มักจะมานั่งร้านบาร์ของก็อตอยู่บ่อยๆ เมื่อก่อนมีเพื่อนเยอะ ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่มหาวิทยาลัยก็มีเพื่อน น้อยลง มักจะอยู่ในสังคมกับคนที่โตกว่า เพราะที่บ้านก็ทํางาน เปิดร้านเหล้า ตอนเด็กๆเขามักจะชอบไปเล่นกับผู้ใหญ่ในร้าน มีปัญหาความรักที่คลุมเครือ ไม่ชัดเจนกับดาวคณะ (ปอเปี๊ยะ) เป็นคนเรื่อยๆชิวๆ ไม่ค่อยมีประสบการณ์เรื่องความรักมากนัก ซื่อ เชื่อคนง่าย เป็นลูกคนเดียว ชอบชามะนาว ไม่ชอบกาแฟ ชอบงานสังสรรค์ ปาร์ตี้ เล่นดนตรี “ รักแท้เป็นเพียงอุดมคติเท่านั้น ไม่มีอยู่จริง ”

-

กอนวิวาห

-

เวลา สถานที่

เวลา 19.00 น. วัน พฤหัสบดี ที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2564 ร้านบาร์เล็กๆใจกลางเมือง ในช่วงฤดูหนาว ในร้านแทบไม่มค ี นเพราะทุกคนต่างไปฉลองเค้าดาวน์ตามสถานทีต ่ า่ งๆ ในร้านไม่ได้สว่างมากนัก เปิดไฟส้มๆสลัวๆเป็นจุดๆ ฉากที่ 1

ร้านบาร์เล็กๆ ตัง้ อยูใ่ จกลางเมือง เวลา 19.00 น. ช่วงฤดูหนาว วันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2564 ฉากใน ร้าน บาร์แทบไม่มค ี น เพราะทุกคนต่างไปฉลองเค้าดาวน์ตามสถานทีต ่ า่ งๆ ในร้านเปิดไฟสีสม ้ ๆสลัวๆเป็น จุดๆ มี ก็อต (บาร์เทนเดอร์/เจ้าของร้าน) กีตา้ ร์ (นักศึกษาปี2) กําลังคุยกันอยูใ่ นร้าน

กีตา้ ร์:

ขอเบาๆนะพี่ เหมือนทุกทีอะ่

ก็อต :

จ้า.. (ชง) เราไม่ไปฉลองเค้าดาวน์หรือ? (ยืน ่ ให้)

กีตา้ ร์ :

(รับ จิบๆ) ผมนัดสาวไว้อะ่ ดี๊

ก็อต :

แหม่... มีสาวแล้วลืมเพือ ่ นเลยนะ

กีตา้ ร์:

โถ่...พี่ เพือ ่ นมันก็แยกย้ายกันกลับบ้านหมดเลย จะให้ผมไปกับใครได้อก ี เล่า!

ก็อต :

จ้ะๆๆ แล้วคราวนีส ้ าวคนไหนอีกล่ะ? ใช่คนทีเ่ อ็งพามาวันนัน ้ มัย ้ ?

กีตา้ ร์ :

บ้าหรือพี่ อีนน ่ั อ่ะ มันเป็นเพือ ่ นสนิทผม ตอนอยูด ่ ว้ ยกันอ่ะนะ

ก็อต :

ฮ่าๆๆๆ ขนาดนัน ้ เลยหรือ โทษทีๆ

กีตา้ ร์ :

นีพ ่ ่ี แต่คนนีอ ้ ะ่ ดาวคณะเลยนะ

ก็อต :

หืม?.. (เงีย ่ หูฟงั ) ไหน? ขอฟังแค่ชอ ่ื นะ

กีตา้ ร์ :

ปอเปีย ๊ ะ

ก็อต :

อืม... ก็นา่ กินดีนะ

กีตา้ ร์ :

เย้ยยย พี!่ !

ก็อต :

ฮ่าๆๆๆ หยอกเล่นหรอกแหม่..

กีตา้ ร์ :

วันนีพ ้ ด ่ี อ ู ารมณ์ดแ ี ปลกๆนะ ดีดอะไรมาหรือเปล่า?

ก็อต :

ก็พรุง่ นีม ้ น ั เป็นวันแต่งงานของเพือ ่ นสนิทพีน ่ ะ่ สิ ยังนึกภาพไม่ออกเลย

แทบจะกัดกันจนตายไปข้างนึงเลย

ว่าคนอย่างมันจะมีวน ั แบบนัน ้ กับคนอืน ่ เขาด้วย แต่กย ็ น ิ ดีกบ ั มันนะ

กีตา้ ร์ :

พีก ่ พ ็ ด ู เกินไปนะ ใครๆเขาก็อยากมีชว่ งเวลาแบบนัน ้ กันทุกคนนัน ่ แหละ

ก็อต :

มันก็ไม่ใช่กบ ั ทุกคนน่ะสิ ยิง่ กับอีนแ ่ี ล้ว ยิง่ นึกภาพไม่ออกเลยล่ะ

กีตา้ ร์ :

หืม..? เขาต้องเป็นคนยังไงกันนะ พีถ ่ งึ ได้พด ู ถึงเขาขนาดนัน ้ .. (ยิปโซเดินเข้าร้าน ด้วยอาการเหน็ดเหนือ ่ ยนิดหน่อย จากการไปถ่ายแบบโฆษณา พร้อมกับสีหน้าทีก ่ าํ ลังครุน ่ คิดเรือ ่ งอะไรบางอย่าง....)

ก็อต :

โฮลล่าาา ยิปโซไม่ใช่หรือ มาทําอะไรค๊าาา?

กีตา้ ร์ :

(อึง้ ..)

ยิปโซ :

(นัง่ ) ถามโง่ๆ!? ร้านบาร์.. มึงจะให้กม ู าปลูกต้นไม้หรือไง!? เอาหวานๆเหมือนเดิมนะ

ก็อต :

(ชง) ฮ่าๆๆๆ เจอกันล่าสุดแบบไหน ตอนนีก ้ เ็ ป็นแบบนัน ้ เกือบเดือนแล้วนี่ ไปตายทีไ่ หนมาล่ะ? (ยืน ่ ให้)

ยิปโซ :

ติดงานน.. แล้วก็มเี รือ ่ งให้ปวดหัวนิดหน่อย..

ก็อต :

หืมม.. เล่าได้ไหมเอ่ย?

ยิปโซ :

(เหลือบไปมองทีก ่ ต ี า้ ร์ หันกลับมาทีก ่ อ ็ ต) ยังก่อนดีกว่า มันค่อนข้างส่วนตัวน่ะ

กีตา้ ร์ :

โห... นีพ ่ ย ่ี ป ิ โซจริงๆหรือ?

ก็อต :

ตัวจริงเสียงจริงเลย! อีนอ ่ี ะ่

กีตา้ ร์ :

พี!่ (พร้อมกับยิปโซ)

ยิปโซ่ :

ก็อต! (พร้อมกับกีตา้ ร์)

ก็อต :

อุย ่ .. โทษที

ยิปโซ :

(กับกีตา้ ร์) ใช่จา้ (งง) เรารูจ้ ก ั กันหรือเปล่า?

กีตา้ ร์ :

อ๋อ เปล่าหรอกครับ ผมติดตามพี่ แล้วก็เห็นพีอ ่ ยูบ ่ อ ่ ยๆในโซลเชียลน่ะ พีอ ่ อกจะดังตัง้ ขนาดนัน ้

ยิปโซ :

(ยิม ้ ) ขอบคุณจ้ะ!

กีตา้ ร์ :

เอ่อ... ผมขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมครับ? (เขิน ควักโทรศัพท์)

ยิปโซ :

ได้ส!ิ

กีตา้ ร์ :

แต่พถ ่ี อ ื กล้องนะ

ยิปโซ :

(เงิบ...) โอเค (ถ่ายSelfieด้วยกันสัก 2-3 รูป)

ก็อต :

(ยืนดูทาํ หน้าเหม็นความรัก)

ยิปโซ :

(ยืน ่ โทรศัพท์คน ื ) อ่ะ นีจ่ ะ่

กีตา้ ร์ :

(ดีใจ) ขอบคุณค้าบ!

ก็อต :

จีบกันเสร็จหรือยังเอ่ยย?

กีตา้ ร์ :

หืม!? จีบได้ดว้ ยหรือพี!่ ?

ยิปโซ :

(ตอบแซวๆ) ได้สจิ ะ้

ก็อต :

หยุด! หยุดเลยเจ้! (หันไปหากีตา้ ร์) มันน่ะมีแฟนแล้ว!

กีตา้ ร์ :

อุย ่ ... ขอโทษครับ

ยิปโซ :

ฮ่าๆๆๆ

ก็อต :

เอ็งก็หยุดเลย ไหนบอกว่าคุยๆกับดาวคณะไง ชือ ่ อะไรนะ? ปอเปีย ๊ ะ!?

กีตา้ ร์ :

(หน้าหม่น) ก็ใช่ครับพี.่ . แต่มน ั เป็นความสัมพันธ์ทค ่ี ลุมเครือน่ะ มันไม่คอ ่ ยมีความชัดเจนเท่าไหร่...

ก็อต :

อูว้ ..! ความรักในรัว้ มหาวิทยาลัย ทีม ่ น ั ก็เป็นทัง้ ยาขม แล้วก็นมหวาน ~

ยิปโซ :

แล้วคูเ่ รารูจ้ ก ั กันมานานเท่าไหร่แล้วล่ะ?

กีตา้ ร์ :

ก็ 2-3 เดือนแล้วครับ ก่อนจะไปจากทีน ่ ่ี ผมว่าจะไปสารภาพรักกับเขา

ก็อต :

หืม ้ ... ก็ลองดูสิ

กีตา้ ร์:

มันไม่งา่ ยแบบนัน ้ น่ะสิพ่ี

ก็อต :

ทําไมล่ะ?

กีตา้ ร์ :

ก็ดว้ ยความทีเ่ ป็นดาวคณะน่ะสิ เธอคงจะมีตวั เลือกมากมาย ดูทรงแล้ว ผมคงไม่ใช่ผช ู้ ายในฝันของเธอแน่เลย

ก็อต :

ไหน? เล่ามาซิ?

กีตา้ ร์ :

ขอดนตรีหน่อยสิพ่ี

ก็อต :

ได้สิ (เปิดดนตรีLabelle – Telex Telexs )

กีตา้ ร์ :

(ร้อง) บอกกับเธอไว้กอ ่ น ว่าฉันไม่เป็นอย่างใคร

ก็อต :

(ร้อง) แค่เป็นทีร่ ะบาย

กีตา้ ร์ :

(ร้อง) แค่เพือ ่ นชวนคุยเวลาเหงา

ก็อต :

(ร้อง) ปล่อยออกมาให้หมด กับเรือ ่ งทีเ่ ธอน่ะทุกข์ใจ

กีตา้ ร์ :

(ร้อง) มีเวลาไม่นาน

ก็อต :

(ร้อง) มาเริม ่ คุยกันเลยดีไหม?

กีตา้ ร์ :

(ร้อง) ทํายังไงเธอก็คงไม่รก ั เป็นเพียงคนทีเ่ ธอใช้เพือ ่ แก้เหงา

ก็อต :

(ร้อง) ยอม ยอมเธอ ยอมให้เธอทําร้าย

กีตา้ ร์ :

(ร้อง) แต่ฉน ั รูด ้ วี า่ สุดท้ายเธอต้องไป

ก็อต :

(ร้อง) ไม่เห็นเป็นอะไร อย่าเอามาใส่ใจ

กีตา้ ร์ :

(ร้อง) แค่เธอใช้เพือ ่ แก้เหงา

ก็อต :

(ร้อง) ไม่เห็นเป็นอะไร เอาเลยทีถ ่ ก ู ใจ

กีตา้ ร์ :

(ร้อง) แค่เธอใช้เพือ ่ แก้เหงา! (เพลงจบ)

ยิปโซ :

วูว้ วว... (ปรบมือ)

ก็อต :

ก็... Basic! เรือ ่ งทัว่ ๆไปนัน ่ แหละหน่าา

ยิปโซ :

ลองไปบอกความในใจดูส!ิ ผลอาจจะออกมาผิดคาดก็ได้! (ยืน ่ แก้วจะชน)

กีตา้ ร์ :

(ยิม ้ ) ครับ! เดีย ๋ วผมก็จะไปแล้ว

ยิปโซ :

สู!้ (ชนแก้ว ดืม ่ หมดแก้ว)

กีตา้ ร์ :

สูค ้ รับ! (ดืม ่ หมดแก้ว หันไปหาก็อต) คิดเงินครับพี่

ก็อต :

จ้า (ยืน ่ ใบเสร็จ)

กีตา้ ร์ :

(จ่ายเงิน) ไปก่อนนะครับ

ยิปโซ :

โชคดีจา้ (พร้อมกับก็อต)

ก็อต :

โชคดีจา้ (พร้อมกับยิปโซ) (กีตา้ ร์ออกจากฉาก) (ยิปโซหันกลับมาทีโ่ ต๊ะ พร้อมกลับมาทําสีหน้าเหมือนเดิม)

ยิปโซ :

(ยืน ่ แก้วให้กอ ็ ต) เติมแก้วหน่อยสิ

ก็อต :

(เติมแก้ว) ไหนว่ามาซิ อมทุกข์อะไรไว้ตง้ั แต่เมือ ่ กีแ ้ ล้ว? (ยืน ่ แก้วคืน)

ยิปโซ :

พรุง่ นี.้ . กูจะแต่งงานแล้วอ่ะดิ

ก็อต :

อืม ้ ! ดีใจด้วยนะ (สงสัย) แล้วทําไมมึงยังทําหน้าแบบนัน ้ ล่ะ?

ยิปโซ :

ไม่รส ู้ ิ กูยงั ไม่เคยคิดเรือ ่ งนีม ้ าก่อนเลย

ก็อต :

แล้ว... แหวนหมัน ้ ในมือนัน ่ ล่ะ ไม่ใช่วา่ มึงเต็มใจหรือ?

ยิปโซ :

ตอนแรกก็เต็มใจหรอก แต่พอมาคิดๆดูแล้ว กูยงั ไม่พร้อมน่ะสิ มันยังไวไปอยูเ่ ลย ติก ๊ เขาก็เป็นคนดีนะ แต่การแต่งงาน มันไม่ได้หมายความว่าเราจะรักกันตลอดไปสักหน่อย มันก็เป็นเหมือนการประกาศให้โลกรูเ้ ฉยๆว่าเราคบกัน มันเหมือนเป็นความสบายใจของ คนรอบๆตัวเฉยๆ ก็เท่านัน ้

ก็อต :

มึงไม่คด ิ ว่า มันเป็นช่วงเวลาทีส ่ วยงามของชีวต ิ หรือ? การทีไ่ ด้สร้างครอบครัวในแบบที่ ตัวเองต้องการ การได้แต่งชุดเจ้าสาว ทีส ่ วยงามราวกับเจ้าหญิงในนิทาน แล้วก็เดินเข้าสู่ ประตูววิ าห์ ไม่คด ิ ว่ามัน Romance หรือเพือ ่ น?

ยิปโซ :

กูคด ิ ว่า ทีเ่ ราอยูก ่ น ั แบบนีก ้ ด ็ อ ี ยูแ ่ ล้วน่ะสิ การมีพน ้ื ทีป ่ ลอดภัย มีคนคอยซัพพอร์ต เป็นความสบายใจให้กน ั และกัน อยูด ่ ว้ ยกันไปเรือ ่ ยๆแบบนี้ มันก็ดอ ี ยูแ ่ ล้วอ่ะ

ก็อต :

แล้วมึงจะทํายังไงล่ะ? พรุง่ นีม ้ งึ ก็จะแต่งงานแล้วนี่

ยิปโซ :

ไม่รส ู้ ิ กูคอ ่ นข้างสับสนน่ะ

ก็อต :

เท่าทีจ่ าํ ได้ ก็สป ่ี แ ี ล้วใช่ไหม? ทีค ่ บกับติก ๊

ยิปโซ :

ก็ใช่ แต่มงึ ไม่คด ิ ว่ามันเร็วไปหน่อยหรือ?

ก็อต :

จะว่าเร็ว มันก็เร็วนะ แต่เขาก็เป็นคนดีน่ี เป็นผูช ้ ายทีห ่ ญิงหลายคนใฝ่ฝน ั อีกอย่างเขาก็รก ั มึงมากเสียด้วย

ยิปโซ :

ก็ถก ู อีก เห้ออ

ก็อต :

จะคิดอะไรให้มน ั ปวดหัวอีกล่ะ? แย่สด ุ ของความสัมพันธ์น้ี พวกมึงก็แค่เลิกกันเท่านัน ้ เอง

ยิปโซ :

.... (ยกหมดแก้ว ยืน ่ ให้เติมอีก)

ก็อต :

(เติมแก้ว) ความรักมันก็มท ี ง้ั ขมทัง้ หวานนัน ่ แหละน่า ลองลิม ้ รสมันเสียสิ ไม่มองว่ามันเป็นประสบการณ์ดล ู ะ่ ? (ยืน ่ ให้)

ยิปโซ :

หึ! เผ็ด เปรีย ้ ว มัน เค็ม กูกเ็ จอมาหมดแล้ว!

ก็อต :

(ถอนหายใจ) มึงนีน ่ ะ ทีเรือ ่ งคนอืน ่ ล่ะเก่งเชียว กับเรือ ่ งของตัวเองนี่ ไปไม่เป็นเลยนะ

ยิปโซ :

ก็กใู ช้หวั ใจมากกว่าสมองอ่ะดี๊

ก็อต :

จ้า! สูๆ ้

ยิปโซ :

(ถอนหายใจ) แต่กรู ส ู้ ก ึ แย่อะ่ กูไม่อยากให้เขาเสียใจเลยว่ะ กูไม่ได้อยากทําร้ายเขาเลย

ก็อต :

แต่สง่ิ ทีม ่ งึ คิดอยูต ่ อนนี้ มันก็ทาํ ร้ายเขาไปแล้วนะ

ยิปโซ :

ก็ตอนนีก ้ ไู ม่ได้อยูส ่ ร้างครอบครัวนีห ่ ว่า กูยงั รักในอิสระอยูเ่ ลยว่ะ ตอนนีก ้ ย ู งั ไม่คด ิ จะลงหลักปักฐานกับใครหรอกนะ

ก็อต :

อ่าาฮะ.. ก็.. ถ้าไม่อยากจะไปทําร้ายใคร หรือถูกใครทําร้าย ก็กลับมาใช้ชวี ต ิ คนเดียวเสียสิ เหมือนกูไง เรือ ่ งงาน เงินทองต่างๆ มึงก็ไม่ได้มป ี ญ ั หาอยูแ ่ ล้วนี่

ยิปโซ :

ฮ่าๆๆ น่าสนใจดีนะ แล้วอย่างมึงล่ะ จนป่านนีแ ้ ล้ว ยังไม่คด ิ จะลงหลักปักฐานกับใครสักคนหรือไง?

ก็อต :

ไม่ดก ี ว่า.. กูคด ิ ว่ากูพอใจกับสิง่ ทีเ่ ป็นอยูอ ่ ยูแ ่ ล้วว่ะ

ยิปโซ :

พอใจกับสิง่ ทีเ่ ป็นอยู?่ หรือหาไม่ได้กน ั แน่?

ก็อต :

บ้า กูพด ู จริง ถ้ากูจะหาจริงๆนะ แค่ดด ี นิว้ เป๊าะ!เดียว ก็มส ี าวๆมาเรียงรายแล้วเถอะ

ยิปโซ :

จ้าา พ่อคนหล่อ!

ก็อต :

(หัวเราะ) (กีตา้ ร์เข้าฉาก พร้อมกับดอกไม้ในมือและหน้าตาซึมๆราวกับผิดหวังกลับมา)

ยิปโซ :

(มอง)

ก็อต :

อูว้ .. ไวดีนะ

ยิปโซ :

เป็นไงมัง่ ไอ้เสือ?

กีตา้ ร์ :

(นัง่ ) ผิดคาดจริงครับพี่ (หันไปหาก็อต) เอาเหมือนเดิมครับพี่

ก็อต :

จ้า (ชง) ไหนว่ามาซิหนุม ่ ผิดคาดยังไงเอ่ย? (ยืน ่ ให้)

กีตา้ ร์ :

(หมดแก้ว) ขอดนตรีครับพี่ (ยืน ่ แก้วให้เติม)

ก็อต :

จ้ะ! (เปิดดนตรี “ฝากความยินดี - คริสตินา่ ” พร้อมกับเติมแก้ว แล้วยืน ่ ให้)

กีตา้ ร์ :

(ร้อง) ฝากความยินดีกบ ั คนของเธอ

ก็อต :

(ร้อง) บอกเขาให้เขาได้ฟงั

กีตา้ ร์ :

(ร้อง) ฉันขอเป็นฝ่ายหลีกทางได้ไหม?

ก็อต :

(ร้อง) ฝากความยินดีกบ ั เธอสองคน

กีตา้ ร์ :

(ร้อง) ไม่ชา้ ฉันคงทําใจได้

ก็อต :

(ร้อง) ฉันยินดีจากไป (พร้อมทําท่า ส่งท่อนสุดท้ายให้กต ี า้ ร์รอ ้ ง)

กีตา้ ร์ :

(ร้อง) ฉันเต็มใจเพือ ่ เธอ (เพลงจบ)

ยิปโซ :

ก็.... ผิดคาดดีนะ

กีตา้ ร์ :

(จิบๆแก้ว พร้อมทําหน้าประหลาดใจ แล้วหันไปหาก็อต) เดีย ๋ วสิพ!่ี ทําไมมันแรงจัง

ก็อต :

ก็... เป็นสูตรทดลองน่ะ เผือ ่ ชอบ ฮ่าๆๆๆ

กีตา้ ร์ :

เห้ออ.. พีก ่ ร็ อ ู้ ยูว่ า่ ผมคออ่อน

ก็อต :

ชิวหน่าา! แก้วนัน ้ ถือว่าเลีย ้ งละกัน (กับทัง้ คู)่ นี่ เดีย ๋ วไปเช็กของหลังร้านก่อนนะ สักครู.่ . (ก็อตออกจากฉาก)

กีตา้ ร์ :

เห้อ.. มันก็ไม่แปลกหรอก ก็ตวั เลือกของเธอมันเยอะตัง้ ขนาดนัน ้

ยิปโซ :

ไม่เป็นไรหรอกนะ ผูห ้ ญิงไม่ได้มค ี นเดียวบนโลกสักหน่อย

กีตา้ ร์ :

เป็นสิน ้ ปีทแ ่ี ย่จริงๆเลยนะพี่ คิดว่าเราจะได้ขา้ มปีไปด้วยกันแท้ๆ

ยิปโซ :

(จิบๆแก้ว)

กีตา้ ร์ :

แต่กด ็ แ ี ล้วแหละ ไอ้คนทีไ่ ม่เอาอ่าวแบบผม ไม่มอ ี ะไรดีเลย กับดาวคณะมันคงจะไกลเกินไปจริงๆ

ยิปโซ :

นี!่ นีไ่ ม่เชือ ่ หรอกนะ ว่าเราไม่มอ ี ะไรดีเลย ทุกคนล้วนมีดเี ป็นของตัวเองอยูแ ่ ล้วนะ จะเอาคุณค่าตัวเองไปแขวนไว้กบ ั คนอืน ่ ทําไมเล่า!?

กีตา้ ร์ :

(อึง้ ) ก็...

ยิปโซ :

เท่าทีเ่ ห็น เราก็เป็นคนทีส ่ ดใส ร่าเริง คนนึงเลยนะ นึกดูสิ คนเศร้าทีไ่ หนเขามีอารมณ์มาร้องเพลงกับบาร์เทนเดอร์กน ั ?

กีตา้ ร์ :

(เขินอาย) ก็มน ั ...

ยิปโซ :

เก็บรักษามันไว้ละ่ อารมณ์สดใสร่างเริงนัน ่ น่ะ มานัง่ เศร้าแบบนี้ มันไม่เท่เลยนะ

กีตา้ ร์ :

(ยิม ้ ) จริงครับพี่ อะไรทีม ่ น ั ไม่ดก ี ท ็ ง้ิ มันไว้ในปีนด ้ี ก ี ว่า

ยิปโซ :

(อึง้ เหมือนจะนึกอะไรออก) ก็.. ใช่ ก็ควรเป็นแบบนัน ้

กีตา้ ร์ :

พีย ่ ป ิ โซดูสนิทกับพีบ ่ าร์เทนเดอร์ดน ี ะครับ พวกพีร่ จู้ ก ั กันมาก่อนหรือ?

ยิปโซ :

ใช่จะ้ มันเป็นเพือ ่ นสนิทตัง้ แต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยแล้วน่ะ

กีตา้ ร์ :

อ๋ออ.. พีเ่ ขานีต ่ ลกดีนะครับ เข้าได้กบ ั ทุกคนเป็นปีเ่ ป็นขลุย ่ เลย ฮ่าๆๆ

ยิปโซ :

ฮ่าๆ มันก็เป็นแบบนีข้ องมันมาตัง้ นานแล้วล่ะ ยิง่ ในตอนทีม ่ น ั อยูป ่ ี 2 เทอม 2 อ่ะนะ มัน....

ก็อต :

(ตะโกนขัด จากนอกฉาก) หยุด! เลยย...!

ยิปโซ :

อุย ่ ! (หัวเราะแห้ง กลับมาคุยกับกีตา้ ร์) เอ้อ! แล้วเราไปโดนหักอกมาอิทา่ ไหนหรือ? เล่าให้ฟงั ได้ไหม?

กีตา้ ร์ :

(จิบๆแก้ว ถอนหายใจ) เขามีแฟนอยูแ ่ ล้วน่ะพี่ ผมถูกหลอกมาโดยตลอดเลย เมือ ่ กีผ ้ มเองก็เห็นมากับตาตัวเองแล้ว ผมไม่คด ิ เลยว่าเรือ ่ งมันจะออกมาเป็นแบบนี้

ยิปโซ :

(เอ็นดู) เสียใจด้วยนะไอหนุม ่

กีตา้ ร์ :

ไม่เป็นหรอกครับพี่ ผมเจออะไรแบบนีบ ้ อ ่ ยจนชินแล้วล่ะ เดีย ๋ วมันก็คงจะดีขน ้ึ เองเหมือนกับเรือ ่ งทีผ ่ า่ นๆมานัน ่ แหละครับ

ยิปโซ :

(จิบๆแก้ว..) อืม.. ก็จริงเน้าะ เดีย ๋ วมันก็จะเป็นภูมค ิ ม ุ้ กันให้กบ ั เราเองนะ

กีตา้ ร์ :

(ดีใจ) ครับพี่ เรือ ่ งแบบนีม ้ น ั เป็นของตายของผมอยูแ ่ ล้วล่ะ ฮ่าๆ

ยิปโซ :

เราอ่ะเก่งนะ ทีย ่ งั ทนได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอืน ่ เขาคงทําอะไรสิน ้ คิด หรือไม่กท ็ าํ เรือ ่ งทีม ่ น ั งีเ่ ง่าออกมาแล้วล่ะ

กีตา้ ร์ :

ถึงผมทําไป มันก็ไม่มอ ี ะไรเปลีย ่ นแปลงอยูด ่ ม ี น ั มีแต่เขาจะเกลียดผมมากขึน ้ เท่านัน ้ แหละ ผมเลยยอมถอยออกมาดีกว่า แม้ใจผมจะไม่ตอ ้ งการแบบนัน ้ ก็ตาม

ยิปโซ :

(ดีใจ) คิดได้แบบนัน ้ ก็ดแ ี ล้วล่ะ คนแบบเราอ่ะหายากจะตาย!

กีตา้ ร์ :

ครับ! ฮ่าๆๆ แล้วอย่างพีล ่ ะ่ ตอนนีย ้ งั มีปญ ั หาเรือ ่ งความรักอยูห ่ รือเปล่า?

ยิปโซ :

หืม.. อยากรูไ้ ปทําไมหรือ?

กีตา้ ร์ :

เปล่าหรอกครับ ผมก็ถามไปงัน ้ แหละ

ยิปโซ :

... ก็ยงั สับสนนิดหน่อยน่ะ เรือ ่ งความรักนัน ่ แหละ

กีตา้ ร์ :

(ถอนหายใจ)

ปัญหา

Basic

เลยเน้าะพี่

แต่ผมคิดว่า

รักแท้มน ั ก็เป็นแค่อด ุ มคติเท่านัน ้ แหละ มันมีอยูจ่ ริงทีไ่ หนกันล่ะ? ยิปโซ :

(อึง้ ทําท่าเหมือนคิดอะไรออก) ฮ่าๆๆ ก็จริงเน้าะ (ยืน ่ แก้วจะชน)

กีตา้ ร์ :

(ชน) จริงครับพี่ ฮ่าๆๆ (ทัง้ คูย ่ กหมดแก้ว) (ตะโกนเรียกบาร์เทนเดอร์) พีบ ่ าร์เทนเดอร์ครับ เก็บเงินครับ

ก็อต :

(ตะโกนจากนอกฉาก) จ้าๆ

ยิปโซ :

อ้าว! จะไปแล้วหรือ?

กีตา้ ร์ :

ครับพี่ ผมจะไปเตรียมตัวนับเค้าดาวน์นะ่ (ยืน ่ ดอกไม้ให้ยป ิ โซ)

ยิปโซ :

(งง) หืม..?

กีตา้ ร์ :

เอ่อ... จริงๆ ผมตัง้ ใจจะซือ ้ ให้ปอเปีย ๊ ะน่ะ แต่สง่ิ ต่างๆมันก็ไม่ได้เป็นไปตามทีผ ่ มคิดไว้ อย่างน้อย พีช ่ ว่ ยรับมันไว้ได้ไหม? ถือว่าเป็นของขวัญจากแฟนคลับคนหนึง่

ยิปโซ :

อืม ้ ! (รับดอกไม้) ได้สจิ ะ้ (ก็อตเข้าฉาก)

ก็อต :

มาแล้วๆๆ (เขียนใบเสร็จ ยืน ่ ให้) นีจ่ ะ้

กีตา้ ร์ :

(ยืน ่ เงินให้) นีค ่ รับพี่ (กับทัง้ คู)่ ไปก่อนนะพี่ (กับยิปโซ ยิม ้ ) ขอบคุณค้าบ

ก็อต :

ไว้มาใหม่นะ

(กีตา้ ร์ออกจากฉาก) ก็อต :

คุยกันเพลินเชียวนะ พวกมึงเนีย ่ ..

ยิปโซ :

หืม? ได้ยน ิ ด้วยหรือ?

ก็อต :

ก็ได้ยน ิ หมดนัน ่ แหละ ป่านนีม ้ น ั คงเขินตัวลอยไปหมดแล้วมัง้ ? ฮ่าๆ

ยิปโซ :

(ยืน ่ แก้วให้เติม) ไม่ขนาดนัน ้ หรอกน่า

ก็อต :

(เติมแก้ว) สรุปพรุง่ นีม ้ งึ ก็จะแต่งงานแล้วสิ (ชงแก้วตัวเอง) (ยืน ่ แก้วให้)

ยิปโซ :

นัน ่ สิ (ถอดแหวนหมัน ้ ออก แล้ววางไว้ทโ่ี ต๊ะ)

ก็อต :

หืม.. ยังไงเอ่ย

ยิปโซ :

พรุง่ นีก ้ จู ะหนีงานแต่งว่ะ กูรก ั ติก ๊ ก็จริงนะ แต่กไู ม่อยากถึงขัน ้ แต่งงานน่ะสิ แล้วติก ๊ ก็คงไม่ยอมแน่ๆ

ก็อต :

แล้วไม่ไปบอกกับติก ๊ ตรงๆหรือ?

ยิปโซ :

ไม่ดก ี ว่า พรุง่ นีม ้ น ั เป็นงานแต่งก็จริง แต่มน ั ก็เป็นวันหยุดปีใหม่เหมือนกัน กูวา่ จะไปพักผ่อนทีต ่ า่ งประเทศสักพักใหญ่ๆเลย ส่วนแหวนนัน ่ มึงจะเอาไปต้มยําทําแกงอะไรก็เชิญเลย หรือจะไปคืนมันก็ได้นะ ถ้ามันมาทีน ่ ่ี ฝากบอกกับติก ๊ ด้วยนะ ว่า”กูขอโทษ”

ก็อต :

จ้า แม่สาวแซ่บ! (ยืน ่ แก้วจะชน)

ยิปโซ :

แน่นอน! (ชน) (ทัง้ คูย ่ กหมดแก้ว) เอาล่ะ คิดเงินที

ก็อต :

... เลีย ้ งละกัน ถือว่าเป็นของขวัญสิน ้ ปี(เอะใจ) มึงดูไม่เสียใจเลยนะ?

ยิปโซ :

ก็... เสียใจนะ (ลุก เดินไปทีป ่ ระตูทางออกหน้าร้าน) แต่เดีย ๋ วมันก็คงจะกลับมาดีขน ้ึ เอง (หันกลับมา) เหมือนกับเรือ ่ งทีเ่ คยผ่านๆมาไง (โบกมือลา) See ya! (ยิปโซออกจากฉาก)

ก็อต :

(หยิบแหวนหมัน ้ ทีโ่ ต๊ะขึน ้ มาดูแล้วก็หวั เราะออกมา)

(ไฟเฟด) จบ.

Three-Act Play

ปลอย โดย นาย พิษณุ ไชยสุรินทร วันพุธ ที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2565

Copyright © 2565 by พิษณุ ไชยสุรินทร View3730@gmail.com 0876597015

ตัวละคร

วาด (ผีแฟนหนุ่ม) 24 ปี ประสบอุบต ั เิ หตุถก ู รถชนเสียชีวต ิ ทําให้วญ ิ ญาณของเขาไม่ไปสูส ่ ขุ คติ เกิดวัน ศุกร์ ที่ 11 มิถน ุ ายน พ.ศ. 2536 ก่อนเสียชีวิตเขาคือนักดนตรีกลางคืน รักในเสียงดนตรี คบกับแฟนสาว (ของขวัญ) มาได้ 2 ปี ขี้วีน ขี้โมโห โกรธง่ายหายเร็ว ไม่ค่อยโรแมนติกเรื่องความรักสักเท่าไหร่ เป็นคนเห็นแก่ตัว เรื่อยๆชิวๆ ปากเจ็บ ชอบ ของหวานสุดๆ อ่อนไหวเรื่องการทําผิดสัญญา เข้ากับคนง่าย ชอบรับฟังปัญหาของผู้อื่น เป็นที่พึ่งพาของ คนรอบๆตัว

ของขวัญ (แฟนสาว) 24 ปี แฟนสาวของวาด (ผูเ้ สียชีวต ิ ) คบกับมาได้ 2 ปี เกิดวัน อังคาร ที่ 12 มกราคม พ.ศ. 2536 ทํางานเขียนบท ละคร รักสัตว์ รักต้นไม้ธรรมชาติรก ั ในการเขียนบทมาก ชอบของหวาน ฟังเพลง เป็นผูห ้ ญิงเก่ง พึง่ พาตัวเอง ได้ เป็นคนทีบ ่ า้ งาน ชอบเล่นเกม ขีห ้ งุดหงิด โมโหเงียบ มีอะไรก็ไม่คอ ่ ยพูด เป็นคนทีโ่ รแมนติกมาก คลัง่ รัก แฟนสุด มักจะทุม ่ เททุกอย่างให้กบ ั สิง่ ทีต ่ วั เองรัก ชอบร้องเพลง แต่งตัว ขีง้ ก ชอบสีชมพู ชอบการเต้น

ติ๊ก (ชายหนุ่ม) 23 ปี หนุม ่ ช่างภาพ เกิดวันอาทิตย์ ที่ 25 เมษายน พ.ศ. 2537 เป็นเพือ ่ นร่วมงานกับของขวัญ ทีแ่ อบรักของขวัญและ พยายามเยียวยาจิตใจเธอ ชืน ่ ชอบการถ่ายภาพ เป็นคนโรแมนติก ใส่ใจรายละเอียด รักสัตว์ พูดจาอ่อนหวาน เป็นผูช้ ายน่ารัก เคยได้ท่ี 1 การประกวดถ่ายภาพ เป็นคนใจเย็น มีเหตุผล มีความเป็นผูน ้ าํ จัดแจง มัน ่ ใจใน ตัวเอง มีความคิดทีโ่ ตมากๆ ฐานะร่าํ รวย ถ่อมตัวไม่โอ้อวด เห็นใจผูอ ้ น ่ื เป็นคนอารมณ์ดี มักจะสนับสนุนคน รอบๆตัว

ชายตาบอด (นักดนตรี) 54 ปี เป็นคนทีส ่ ม ั ผัสถึงการมีอยูข่ องวาดได้ เล่นดนตรีไม่เก่งมากนัก เล่นขอทานเลีย ้ งตัวเองไปวันๆเท่านัน ้ มองโลกใน แง่ดี ชอบรับฟังปัญหาคนอืน ่ ฐานะจน ทัง้ ชีวต ิ แทบไม่เหลือใครแล้ว

-

ปลอย

-

เวลา

เวลา 10.00 น. วันพุธที่ 12 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 เวลา 14.00 น. และ เวลา 18.30 น. ของวันศุกร์ท่ี 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 เวลา 12.00 น. และ เวลา 22.45 ของวันศุกร์ท่ี 12 มกราคม พ.ศ. 2561

สถานที่

เวลา 18.30 น. วันเสาร์ท่ี 13 มกราคม พ.ศ. 2561

ห้องของของขวัญ ร้านผัดไท กองถ่าย ข้างถนน ฉากที่ 1

เวลา 10.00 น. บรรยากาศปกติ ของวันพุธที1่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 ฉากในห้องของของขวัญ เป็นห้องสีเ่ หลีย ่ ม มีเตียง ไม้กวาด กระจกสีเ่ หลีย ่ ม โต๊ะทํางาน กีตา้ ร์บนโต๊ะจะมีของเล็กๆน้อยๆที่ เป็นของวาด เช่น รูปถ่าย ดอกไม้ มีสมุด ดินสอ สําหรับทํางานเขียนบทละคร ของขวัญกําลังนัง่ คิด บทละคร ทีต ่ อ ้ งส่งภายในวันศุกร์ ของขวัญคิดเท่าไหร่กค ็ ด ิ ไม่ออก ในขณะทีว่ าด (วิญญาณ) ก็อยู่ ด้วย วาดพยายามเรียกร้องความสนใจต่างๆ แต่กไ็ ม่เป็นผล ของขวัญรูส ้ ก ึ เหนือ ่ ยจากการใช้ความ คิดมากๆ เขาเลยออกมานอนพักบนเตียง วาด :

ครับ อย่างทีเ่ ห็นนัน ่ แหละ ผมเป็นวิญญาณน่ะ ผมเสียชีวต ิ มาได้ 2 ปีกว่าแล้ว ตอนทีย ่ งั มีชวี ต ิ อยู่ ผมคิดว่าเมือ ่ เราตายไปแล้ว เราจะหายไปอย่างเงียบๆเสียอีก แต่ผมก็ยงั คงอยูท ่ น ่ี ่ี (ถอนหายใจ) จริงๆ ผมเป็นห่วงเธอน่ะ (หันไปหาของขวัญ) ผมยังไม่รส ู้ ก ึ อยากจะไปไหนเลย

ของขวัญ :

(ลุกขึน ้ มาโวยวาย) โอ้ยย (ขยีห ้ วั ตัวเอง ลุกขึน ้ มานัง่ ซึมบนเตียง)

วาด :

ใจเย็นๆหน่อยสิ! ค่อยๆคิดก็ได้น่ี (ถอนหายใจ) ได้ยน ิ เสียทีไ่ หนกันล่ะ? (พยายามทําท่าทางตลกๆ เล่นหน้าเล่นตา เผือ ่ มันจะทําให้เธอยิม ้ ได้)

ของขวัญ :

(กลับมาทีโ่ ต๊ะทํางาน หยิบโทรศัพท์ เสียบหูฟงั แล้วกลับมานัง่ ทีเ่ ตียง)

วาด :

(ตามไปนัง่ ทีเ่ ตียง สังเกตเห็นเพลงทีข่ องขวัญเปิดฟัง ซึง่ เป็นเพลงทีท ่ ง้ั สองคน ชอบฟังด้วยกัน วาดนัง่ ลงข้างๆของขวัญ แล้วเอาหัวซบไหล่)

ของขวัญ :

(นวดไหล่ตวั เอง บ่น) โอยย อายุพง่ึ จะยีส ่ บ ิ กลางๆเอง ปวดเนือ ้ ปวดตัวแล้วหรือเนีย ้ ?

วาด :

(ดึงหัวออก) แหม.. อยากให้ขค ่ี อด้วยไหมล่ะ? (ถอนหายใจ)

ของขวัญ :

(เดินไปหยิบรูปถ่ายของวาดทีโ่ ต๊ะขึน ้ มาดู) (ถอนหายใจ) คิดถึงมึงจัง

วาด :

ก็อยูด ่ ว้ ยตลอด

แค่มงึ ไม่เห็นเท่านัน ้ เอง..

ของขวัญ :

ถ้ามึงยังอยูก ่ ว็ า่ จะฝากไปซือ ้ ข้าวสักหน่อย หิวมากเลยนะรูไ้ หม?

วาด :

เหอะ มีมอ ื มีตน ี ก็ออกไปหาเองสิวะ (พร้อมของขวัญ)

ของขวัญ :

มีมอ ื มีตน ี ก็ออกไปหาเองสิวะ (พร้อมวาด) ถ้ามึงยังอยู่ มึงต้องพูดแบบนีแ ้ น่เลย ฮ่าๆๆ

วาด :

(อึง้ .. ทําตัวไม่ถก ู ) ใครมันจะไปรูเ้ ล่า ถ้าคนมันจะตาย แค่เดินเฉยๆมันก็ตายได้นน ่ั แหละ

ของขวัญ :

นี.่ . สัญญาทีบ ่ อกว่าเราจะพากันเก็บเงินไปเทีย ่ วญีป ่ น ุ่ ด้วยกันล่ะ?

วาด :

ขอโทษ...

ของขวัญ :

ทีบ ่ อกว่าเราจะไปเทีย ่ วทะเลด้วยกันล่ะ?

วาด :

ขอโทษ...

ของขวัญ :

ยังอยากให้มงึ เล่นกีตา้ ร์รอ ้ งเพลงให้ฟงั อยูเ่ ลย

วาด :

(เงียบ)

ของขวัญ :

(ถอนหายใจ) ผิดคําพูดแบบนี้ ไม่นา่ รักเลยนะ (แซวๆ)

วาด :

ไม่ได้อยากผิดคําพูดสักหน่อย (เอนตัวนอนบนเตียง) ก็มน ั ช่วยไม่ได้หนิ

ของขวัญ :

(วางรูปกลับทีเ่ ดิม ถอดหูฟงั ออก กลับมานัง่ คิดงานต่อ โทรศัพท์ของขวัญดังขึน ้ ) ฮัลโหล สวัสดีคะ่ อ้าวติก ๊ หรือ? อืม ้ !ว่างๆ ได้สิ เอ้อเดีย ๋ วๆๆ อย่าพึง่ วางๆ ฝากซือ ้ ข้าวเข้ามาด้วยนะ อืม... คิดไม่ออกเหมือนกัน งัน ้ เอาอะไรก็ได้ แต่ไม่ใส่พริกนะ ขอบคุณค่า!

วาด :

(ลุกควับ) เดีย ๋ วๆๆ ให้เข้ามาในห้องเลยเรอะ!? กว่ากูจะได้เข้าห้องมึง กูจบ ี มึงมา 5 เดือนเลยนะ! นีม ่ น ั อะไรกันวะเนีย ้ !

ของขวัญ :

(หาว) อุตส่าห์พก ั ไปทําอย่างอืน ่ มาแล้วนะ ก็ยงั คิดไม่ออกอีกหรือเนีย ้ (เคาะหัวตัวเองเบาๆ)

วาด :

ก็นง่ั จ้องอยูแ ่ บบนัน ้ จะไปคิดออกได้ไงเล่า!? ไหนดูซถ ิ งึ ไหนแล้ว? อ๋อ... (ขยับแจกันดอกไม้นด ิ หน่อย)

ของขวัญ :

(ตกใจ หันไปทีแ ่ จกันดอกไม้) จริงสิ! ดอกไม้ไง! (กลับไปก้มหน้าทํางานต่อ)

วาด :

หึนข่ี นาดตายไปแล้วนะ! (เสียงโทรศัพท์ดงั ขึน ้ )

ของขวัญ :

(รับโทรศัพท์) สวัสดีคะ่ อ้าวถึงแล้วหรือ? อยูช ่ น ้ั แรกเลยจ้า ห้อง 113 นะ ได้เลยย (วางสาย จัดทรงตัวเอง)

วาด :

แหม.. เสริมสวยตัวเองเชียวนะ! (หยิบดินสอขึน ้ มาเขียนในสมุดว่า “คิดถึงนะ”) (เสียงเคาะประตูดงั ขึน ้ )

ของขวัญ :

จ้า แปปนึงนะ (เดินไปเปิดประตู) (ติก ๊ เข้าฉาก)

ติก ๊ :

ไงง อ่ะนี่ ข้าวทีฝ ่ ากซือ ้ นะ (ยืน ่ ให้) แบบว่า เรามีเรือ ่ งจะปรึกษาน่ะ

วาด :

อ๋อ.. คุณเพือ ่ นร่วมงานนีเ่ อง

ของขวัญ :

(รับข้าว) อืม ได้ๆ เข้ามาก่อนสิ เดีย ๋ วขอเคลียร์โต๊ะก่อนนะ

ติก ๊ :

(เกรงใจ) ไม่ตอ ้ งเป็นทางการขนาดนัน ้ ก็ได้

ของขวัญ :

เรียบร้อยแล้วจ้า มานัง่ ก่อนสิ

ติก ๊ :

ของขวัญ.. เรามีของมาฝากด้วยแหละ (หยิบหนังสือนิยายออกมาจากกระเป๋า)

รกจริงเลย แย่สด ุ ๆ ฮ่าๆ (รีบเคลียร์โต๊ะ)

เราขับผ่านร้านหนังสือมาพอดีนะ่ คิดว่าของขวัญน่าจะชอบนะ (ยืน ่ ให้) วาด :

?

ของขวัญ :

อืม ้ .. ขอบคุณนะ (รับหนังสือ ดีใจ) เห้ย เหมือนรูเ้ ลยนะ ว่ากําลังอยากได้เล่มนีอ ้ ยูพ ่ อดี

ติก ๊ :

ก็.. เราเห็นว่าของขวัญชอบเรือ ่ งนีอ ้ ะ่ แล้วมันก็พง่ึ ออกเล่มใหม่พอดี

วาด :

เดีย ๋ ว.. โรคจิตป้ะเนีย ้ ? รูถ ้ งึ ขนาดนีเ้ ลยหรือ?

ของขวัญ :

ฮืออ ขอบคุณนะ

ติก ๊ :

(ยิม ้ รับ แล้วสังเกตเห็นรูปถ่ายของวาดพอดี) อ้าว! ของขวัญไม่ได้อยูค ่ นเดียวหรือ?

วาด :

(พูดสวน) ใช่

ของขวัญ :

อ๋อ นัน ่ รูปแฟนเราเอง.. ตอนนีเ้ ขาไม่อยูแ ่ ล้วน่ะ

ติก ๊ :

หืม เขาไปไหนแล้วหรือ?

ของขวัญ :

เขาเสียชีวต ิ ไปเมือ ่ 2 ปีกอ ่ นน่ะ

วาด :

แล้วก็ยงั คงอยูท ่ น ่ี ่ี

ติก ๊ :

เอ่อ... เราเสียใจด้วยนะ

ของขวัญ :

ไม่เป็นไร เราดีขน ้ึ แล้วอ่ะ ว่าแต่.. ติก ๊ มีเรือ ่ งอะไรจะมาปรึกษาเรานะ?

ติก ๊ :

เอ่อ.. แบบว่า ช่วงนีเ้ รากําลังสนใจเรือ ่ งการเขียนบทน่ะ จริงๆนีม ่ พ ี ล็อตในหัวเยอะแยะเลย แต่เราไม่มค ี วามรูเ้ รือ ่ งการเขียนบทน่ะ เลยคิดว่าของขวัญอาจจะช่วยแนะนําอะไรได้บา้ ง

ของขวัญ :

ฮ่าๆ ขอบคุณทีอ ่ ต ุ ส่าห์นก ึ ถึงกันนะ

วาด :

แหม.. มดขึน ้ หมดแล้วมัง้ หวานเสียขนาดนี้

ของขวัญ :

แต่จริงๆแล้ว การเขียนบทมันเป็นอะไรทีล ่ ะเอียด แล้วก็ซบ ั ซ้อนมากเลยนะ

ติก ๊ :

อ้าวหรือ? เราคิดมาตลอดเลย ว่าการเขียนบท มันเป็นอะไรทีแ ่ บบว่า เรานึกอยากจะเขียนอะไร ก็สามารถเขียนลงไปได้เลย

ของขวัญ :

มันก็ถก ู ต้องส่วนนึงนะ แต่มน ั มีหลักการของมันน่ะ พร้อมจะเรียนไหม?

วาด :

จ้าๆๆ แม่คนเก่ง เอางานตัวเองให้เสร็จก่อนเน้าะ

ติก ๊ :

อืม ้ ! พร้อมสิ ไม่ลองก็ไม่รห ู้ รอก

ของขวัญ :

แล้วพล็อตทีม ่ อ ี ยูใ่ นหัวตอนนี้ มีอะไรบ้างหรือ? พอจะเล่าได้ไหม?

ติก ๊ :

เขินจัง

แบบว่า

(ควักสมุดออกมาจากกระเป๋า

เปิดดู)

ก็มศ ี ล ั ยแพทย์ทร่ี บ ั ไม่ได้กบ ั การจากไปของภรรยา เขาเลยตัดสินใจผ่าตัดชุบชีวต ิ ภรรยาขึน ้ มา วาด :

โห.. จิตสุดๆ

ติก ๊ :

แล้วก็มแ ี วมไพร์ทต ่ี น ่ื จากการหลับใหล 2560 ปีนะ่ เขาก็ยงั คงคิดถึงแฟนสาว เมือ ่ ครัง้ อดีตกาลด้วย เขา Move on ไม่ได้สก ั ทีนะ่

ของขวัญ :

โห.. เหนือจินตนาการดีนะ แต่ละเรือ ่ ง

วาด :

เพีย ้ นสิไม่วา่ เพีย ้ นสุดๆเลย

ติก ๊ :

ขอบคุณนะ นัน ่ แหละ การทีเ่ ราจะเขียนมันออกมาได้ เราต้องการความรูเ้ กีย ่ วกับการเขียนบทสุดๆเลย เราไม่รวู้ า่ ต้องเริม ่ ยังไงน่ะ

ของขวัญ :

ตอนเราทํางานเขียนบทละคร เราเริม ่ จากการสร้างตัวละครน่ะ เราสร้างตัง้ แต่ภม ู ห ิ ลังของตัวละครเลย อาจจะคิดเองบ้าง หยิบองค์ประกอบจากคนรอบๆตัวมาบ้างน่ะ

ติก ๊ :

เริม ่ มาก็ซบ ั ซ้อนเลยนะ ฮ่าๆ

ของขวัญ :

ไหวหรอกน่า แล้วติก ๊ อยากให้ตวั ละครแต่ละตัวเป็นคนยังไงหรือ?

ติก ๊ :

หืม.. ถ้าแฟนสาวของแวมไพร์ในอดีตเป็นตัวละครทีส ่ วย น่ารัก เหมือนกับของขวัญก็ดน ี ะ

วาด :

ห้ะ!?

ของขวัญ :

ฮ่าๆ บ้าไปแล้ว..

ติก ๊ :

อ้าว ไม่ได้หรือ?

ของขวัญ :

ถ้าจะเอาแบบนัน ้ จริงๆก็ได้หรอก พอได้ตวั ละครมาแล้ว เราก็ตอ ้ งมานัง่ คิดอีก นัน ่ แหละว่าในสถานการณ์ตา่ งๆ เขาจะคิดยังไง เขาจะทําอะไรยังไงบ้างน่ะ

ติก ๊ :

อืม.. เราพอเข้าใจมากขึน ้ แล้วล่ะ งัน ้ เราจะกลับไปลองเขียนดูทบ ่ี า้ นละกันนะ แล้วของขวัญมีทาํ อะไรต่อหรือเปล่า?

ของขวัญ :

อ้อ ก็มค ี ด ิ งานแก้บทละครต่อน่ะ ตอนนีก ้ ร็ ส ู้ ก ึ ตันๆเหมือนกัน ต้องส่งภายในวันศุกร์นแ ้ี ล้วด้วยอ่ะ ฮ่าๆ

ติก ๊ :

ให้เราอยูเ่ ป็นเพือ ่ นช่วยคิดไหม?

วาด :

(หันควับ) พอได้แล้ว! (เดินไปกอดคอติก ๊ จากข้างหลัง)

ของขวัญ :

อ๋อ ไม่เป็นไรๆ งานทีต ่ อ ้ งใช้ความคิด เราถนัดทําคนเดียวมากกว่าน่ะ

ติก ๊ :

อ่อฮ่าๆ เอ้ะ จูๆ ่ ก็รส ู้ ก ึ เมือ ่ ยคอแปลกๆ (นวดคอตัวเอง)

ฉากที่

ของขวัญ :

(สังเกตเห็นอะไรบางอย่างบนหน้าของติก ๊ )

ติก ๊

เอ้ะ!?

เวลา 10.00 น. บรรยากาศปกติ ของวั หน้าเธอมีอะไรติ ดน อยูพุด ่ ธว้ ทีย1่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 ฉากในห้องของของขวัญ เป็นห้องสีเ่ หลีย ่ ม มีเตี(จะเอามื ยง ไม้กอวาด ่ ม โต๊ะทํางาน กีตา้ ร์บนโต๊ะจะมีของเล็กๆน้อยๆที่ ไปปักระจกสี ดออก) เ่ หลีย เป็ก ถ่างยหรืดอกไม้ มีสมุอดเช็ดิดน สอาตัสํวาเอง) หรับทํเอ้าองานเขี ยนบทละคร ของขวั กําลังนัง่ คิด ติ ๊ น:ของวาด เช่น รูปจริ อ? (เอามื หน้ เราขอใช้ กระจกหน่ อยได้ญไหม? บทละคร ่ อ ้ งส่งภายในวั นศุกร์ ของขวั คิดาเท่าไหร่กค ็ ด ิ ไม่ออก ในขณะทีว่ าด (วิญญาณ) ก็อยู่ ของขวั ญ ที :ต อืม ้ เชิญญ เลยจ้ ด้วย วาดพยายามเรี องความสนใจต่ างๆ ม่เป็นนผล ของขวั ญรูส ้ ก ึ เหนื ่ งยจากการใช้ ความ (ระหว่างทียต ่ กร้ ก ๊ิ ใช้ กระจกอยูน ่ น ้ั ติ ก ๊ ก็ไแต่ ด้สกงั ไ็เกตเห็ วาดผ่ านกระจกที ก ่ าํ ลัอ กอดคอเขาอยู )่ คิดมากๆ เขาเลยออกมานอนพั วาด : แฮร่...! กบนเตียง ติก ๊ : วาด :

(ตกใจ ล้มกระเด็นออกมาจากหน้ากระจก) เหว๋ออ..!? ครับ อย่างที เ่ ห็อนยตั นัน ่ วแหละ ผมเป็ ญาณน่ะ ผมเสียชีวต ิ มาได้ 2 ปีกว่าแล้ว (ปล่ ออกจากติ ก ๊ )นฮ่วิาญ ๆๆๆ

่ งั มีอะไร!? ชวี ต ิ อยู่ เกิ ผมคิ ดว่าเมืน ่ หรื เราตายไปแล้ ว เราจะหายไปอย่างเงียบๆเสียอีก ของขวัญ :ตอนทีย ดอะไรขึ ้ อ อ!? ติก ๊ :

แต่ผมก็ยงั คงอยู ่ ไน ่ี ด้่ี )(ถอนหายใจ) นห่วงเธอน่ะ (หันไปหาของขวั ญ) (ตัง้ สติท เปล่าหรอก ฮ่จริ าๆงๆเมืผมเป็ อ ่ กีเ้ ราคงจะตาฝาดไปน่ ะ ผมยังไม่รส ู้ สงสั ก ึ อยากจะไปไหนเลย ยช่วงนีน ้ า่ จะพักผ่อนน้อยแน่เลย

้ มาโวยวาย) ย (ขยี ห ้ วั ตัวเอง ลุกขึน ้ มานัง่ ซึมบนเตียง) ของขวัญ : (ลุกขึน เอ่อ.. ไม่เป็โอ้นยไรแน่ นะ? วาด ติ ก ๊ ::

ใจเย็นๆหน่ใช่ อ!ยสิ ! ค่อเยๆคิ ดก็ไงด้ๆน่ี งั(ถอนหายใจ) ได้วยกลั น ิ เสี ไ่ หนกัขอบคุ นล่ะ?ณนะ เราไม่ ป็นไรจริ น ้ เดีย ๋ วเราขอตั บก่ยอทีนนะ (พยายามทํ(ติาท่ ทางตลกๆ หน้วารีเล่ นตา เผือ ่ มัอนงไป) จะทําให้เธอยิม ้ ได้) ก ๊ รีาบ คว้ากระเป๋เล่ า นแล้ บออกจากห้

ของขวัญ : (กลับมาที(ติ โ่ ต๊ก ทํางาน หยิบโทรศัพท์ เสียบหูฟงั แล้วกลับมานัง่ ทีเ่ ตียง) ๊ ะออกจากฉาก) วาด : ญ :(ตามไปนัง่ อะไรของเขานะ? ทีเ่ ตียง สังเกตเห็นเพลงทีข่ องขวัญเปิดฟัง ซึง่ เป็นเพลงทีท ่ ง้ั สองคนชอบ ของขวั วาด :

ฟังด้วยกันหึวาดนั ญ แล้วเอาหัวซบไหล่) ! สมน้ง่ ลงข้ าํ หน้าางๆของขวั !

ตวั เอง บ่งนสื) อโอยย ่ บ ิ แล้ กลางๆเอง ปวดเนือ ้ ปวดตัวแล้วหรือเนีย ้ ? ของขวัญ : (นวดไหล่(หยิ บหนั ทีต ่ ก ๊ิ ซือายุ อ ้ ให้พขง่ึ น ้ จะยี มาดูส วยิม ้ หัวเราะ) วาด :

(ดึงหัวออก) แหม..ทิง้ อยากให้ ขค ่ี อด้วยไหมล่ะ? (ถอนหายใจ) เหอะ! ได้ทง้ิ เลยนะ

บรูปถ่างยของวาดที ะขึน ้ มาดู ) (ถอนหายใจ) งมึงจัง ของขวัญ : (เดินไปหยิ(วางหนั สือลง แล้วสัโ่ ต๊งเกตเห็ นสมุ ดทีต ่ ก ๊ิ ลืมไว้) คิค่ดอถึยหาโอกาสเอาไปคื นละกัน วาด :

ก็อยูด ่ ว้ ยตลอด เห็นเท่าก ้ ะมี เอง.. อ้าว! แค่ ถ้างัมน ้ งึ ไม่ สองคนนี ้ นัจ็ น โอกาสได้เจอกันอีกน่ะสิ! (ของขวัญได้กลับไปดูหน้าสมุดของตัวเอง เห็นข้อความ “คิดถึงนะ” )

ของขวัญ :

“คิดถึงนะ” หรือ? (เขิน) แสบเหมือนกันนะ

วาด :

เดีย ๋ วๆๆ มันไม่ได้เขียนสักหน่อย กู! กูน!่ี กูนแ ่ี หละทีเ่ ป็นคนเขียน! (กุมหัว) แล้วมันจะรูไ้ ด้ยงั ไงล่ะเนีย ่ ? (ของขวัญได้นง่ั ทํางานต่ออีกสักพัก แล้วเผลอหลับไป)

วาด :

(ถอนหายใจ) ไอคุณเพือ ่ นร่วมงานนัน ่ มันอะไรน่ะ ปกติกเ็ ป็นทีมตากล้องในกองถ่ายอยูแ ่ ล้วแท้ๆ ทําไมมันมาสนใจเรือ ่ งการเขียนบทได้ละ่ ? รูส ้ ก ึ แปลกๆจัง (ไฟเฟด)

ฉากที่ 2 Act 2 Scene 1 เวลา 14.00 น. ของวันศุกร์ท่ี 14 กรกฏาคม พ.ศ. 2560 ฉากในห้องของของขวัญ หลังจากทีข่ องขวัญแก้บทเสร็จแล้ว เขาได้เอาหูฟงั เสียบโทรศัพท์เปิดเพลง แล้วกลับมานอนพักบนเตียง วาด :

รูปถ่าย ดอกไม้ กีตา้ ร์ เวลาทีผ ่ มเห็นสิง่ ของเหล่านี้ ช่วงเวลาทีผ ่ มกับเขาเคยใช้ ร่วมกัน.. มันเหมือนพึง่ จะเกิดขึน ้ เมือ ่ วานนีเ้ อง ไม่เคยรูส ้ ก ึ ว่ามันผ่านไปนานแล้ว เลยช่วงเวลาทีเ่ รามีความสุขร่วมกัน (นัง่ ลงบนเตียง ถอนหายใจ) อยากได้มน ั คืนมาจังเลย (ของขวัญลุกมานัง่ ข้างเตียง มองไปรอบๆ แล้วไปเก็บกวาดห้อง ตัวเอง ของขวัญได้มองดูสง่ิ ของต่างๆของวาด แล้วได้ตด ั สินใจเดินไปหยิบกล่อง กระดาษ แล้วได้เก็บของของวาดใส่ในกล่อง)

วาด :

เดีย ๋ วสิ ทําอะไรน่ะ!? (ของขวัญเริม ่ เก็บจากดอกไม้ รูปถ่าย แล้วกําลังจะเดินไปเก็บกีตา้ ร์ของวาด วาดเริม ่ ไม่พอใจจึงเดินไปเตะไม้กวาดทีพ ่ งิ อยูก ่ บ ั โต๊ะ)

ของขวัญ :

อะไรน่ะ! (รีบเดินเข้าไปเก็บไม้กวาด แล้วกลับมาเก็บของต่อ)

วาด :

ทีท ่ าํ แบบนีม ้ น ั หมายความว่ายังไงน่ะ นีไ่ ม่ใช่วา่ คิดจะลืมกันหรอกใช่ไหม!? (ของขวัญได้เก็บสิง่ ของต่างๆทีเ่ ป็นของวาดไปไว้ในตูเ้ สือ ้ ผ้า)

ของขวัญ :

เอาไว้ตรงนีล ้ ะกันนะ ขืนเอาวางทิง้ ไว้ ฝุน ่ ก็จบ ั กันพอดี (สังเกตเห็นดอกไม้) เว้นไว้อย่างนึงละกัน

วาด :

โถ่.. ตกใจหมด นึกว่าจะเอาไปทิง้ เสียแล้ว (ของขวัญหยิบสิง่ ของต่างๆมาดูเป็นครัง้ สุดท้าย)

ของขวัญ :

(หยิบรูปถ่ายของวาดขึน ้ มา) ดูสิ ยืนเก๊กทําไมขนาดนัน ้ หา?

วาด :

เวลาถ่ายรูปคูก ่ น ั มันก็ตอ ้ งท่านีแ ้ หละ ถึงจะเท่

ของขวัญ :

ทําหน้าให้มน ั ดีๆเหมือนคนอืน ่ เขาไม่ได้หรือไงกัน? ฮ่าๆ

วาด :

คนหล่อ เวลาทําหน้าแบบไหนมันก็หล่อหมดนัน ่ แหละ

ของขวัญ :

(เก็บรูปใส่กล่อง แล้วหยิบกีตา้ ร์ออกมาจากกระเป๋า กดคอร์ดดีดเล่นๆ) โอ้ย เจ็บๆๆ (เจ็บนิว้ )

วาด : ของขวัญ :

ปกติกไ็ ม่ได้เล่นดนตรีอยูแ ่ ล้วนี่ มากดแบบนีม ้ น ั ก็เจ็บน่ะสิ (ถอนหายใจ) ไม่ไหวจริงๆเลย ฮ่าๆๆ (เก็บกีตา้ ร์ใส่กระเป๋า แล้วนําของต่างๆไปเก็บไว้ในตูเ้ สือ ้ ผ้า)

(ของขวัญนําดอกไม้กลับไปวางทีโ่ ต๊ะทํางานเหมือนเดิม แล้วหันไปเห็นสมุดที่ ติก ๊ ลืมไว้ พอดีจงึ ตัดสินใจโทรไปหาติก ๊ ) ของขวัญ :

ฮัลโหล เอ้อ วันก่อนทีต ่ ก ๊ิ มา เธอลืมสมุดไว้นะ่ อืมม งัน ้ เย็นนีว้ า่ งไหม ไว้เจอกันทีร่ า้ นข้าวก็ได้ งัน ้ .. เป็นร้านผัดไทยนะ โอเคค่า ไว้เจอกันๆ

วาด :

หึ! ต้องตามไปสักหน่อยแล้วแหละ กูยงั ไม่ไว้ใจมึงหรอกนะ ติก ๊ ! (ไฟเฟด)

Act 2 Scene 2 เวลา 18.30 น. ของวันเดียวกัน ฉากเป็นร้านผัดไท มีนก ั ดนตรีตาบอดเล่นขอทานอยูข่ า้ งถนน ใน ร้านมีตก ๊ิ ของขวัญ วาด (วิญญาณ) แม่คา้ ขายผัดไทย ติก ๊ กับของขวัญกําลังนัง่ คุยกันอยู่ ของขวัญ :

เอ้อนี่ สมุดทีต ่ ก ๊ิ ลืมไว้วน ั ก่อนนะ (แซว) แสบเหมือนกันนะ ทีท ่ าํ ไว้วน ั ก่อนอ่ะ

วาด :

(งง)

ติก ๊ :

(งง) ห้ะ? เรา.. ทําอะไรหรือ?

ของขวัญ :

ยังจะมาเนียนอีก ก็ทเ่ี ธอเขียนข้อความลงบนสมุดทํางานของเราไง

วาด :

(กุมหัว) ชักจะไปกันใหญ่ละ

ติก ๊ :

เปล่า.. เราไม่ได้เขียนสักหน่อย

ของขวัญ :

ไม่ตอ ้ งมาเนียนเลยนะ อ่ะนี่ (ยืน ่ สมุดให้)

ติก ๊ :

แหะๆ (รับสมุด) ขอบคุณนะ เอ้อ บททีข่ องขวัญแก้อยูต ่ อนนีเ้ ป็นยังไงบ้างหรือ?

วาด :

แหมม ยุง่ ไม่เข้าเรือ ่ งจริงๆ

ของขวัญ :

พึง่ แก้เสร็จไปช่วงบ่ายๆนีเ้ องน่ะ กินพลังงานสมองไปมากพอสมควรเลย ฮ่าๆ

ติก ๊ :

ของขวัญไหวอยูแ ่ ล้วน่า สูๆ ้ นะ

วาด :

จ้าๆๆๆ ขอบคุณน้าาา

ของขวัญ :

(ยิม ้ ) ขอบคุณนะ แล้วติก ๊ ล่ะ ถ่ายงานเป็นยังไงบ้างหรือ?

ติก ๊ :

เราหัวเสียกับนักแสดงนิดหน่อยน่ะ ชอบมาสายทุกที ทําคนอืน ่ เขาเสียเวลากันหมดเลย (ถอนหายใจ) ว่าอะไรก็ไม่ได้ดว้ ย

ของขวัญ :

อดทนอีกหน่อยนะ เดีย ๋ วมันก็ผา่ นไป

วาด :

จ้า เดีย ๋ วมันก็ผา่ นไป ~

ติก ๊ :

อืม ้ เราจะพยายามนะ เอ่อ.. เราเห็นของขวัญมากินผัดไทร้านนีบ ้ อ ่ ยจัง ของขวัญชอบกินผัดไทหรือ?

ของขวัญ : อืม ้ ใช่.. จริงๆร้านนีเ้ ป็นร้านประจําทีเ่ รากับวาดชอบมานัง่ กินด้วยกันบ่อยๆน่ะ

ติก ๊ :

อ๋อ..

ของขวัญ :

เราสองคนมักจะมานัง่ กิน ก่อนทีว่ าดจะไปเล่นดนตรีกลางคืนน่ะ

ติก ๊ :

คงเป็นความทรงจําทีด ่ ม ี ากเลยเน้าะ

วาด :

ดีมากเลยแหละ

ของขวัญ :

อืม ้ เขาเป็นคนทีค ่ อยรับฟัง แล้วช่วยเหลือเราในช่วงเวลาทีม ่ น ั แย่ๆ เวลาเรามีปญ ั หาอะไร หรือจมอยูก ่ บ ั สิง่ แย่ๆ เขาจะดึงเราออกมาจากตรงนัน ้ เสมอเลยแล้วก็เสนอทางออกของปัญหาต่างๆ ช่วยให้เราผ่านเรือ ่ งร้ายๆมาได้ ตลอดเลยน่ะ ถึงแม้คาํ พูดเขาจะตรงทือ ่ แล้วก็แรงบ้างก็ตามทีเถอะ ฮ่าๆ

วาด :

นี.่ ..

ติก ๊ :

อืมม แล้วตอนนีข้ องขวัญลืมเขาได้หรือยัง?

วาด :

เดีย ๋ วนะ?

ของขวัญ :

จะให้ลม ื ก็คงไม่ได้หรอกนะ เขาก็ยงั อยูใ่ นใจเราเสมอแหละ ตอนนีเ้ ราก็ดขี น ้ึ มากแล้ว ถึงทุกวันนีจ้ ะไม่มเี ขาอยูด ่ ว้ ยก็ตาม

ติก ๊ :

ก็ดแ ี ล้ว.. เขาจะได้หมดห่วงสักทีเน้าะ ฮ่าๆ

วาด :

ใครว่าหมดห่วงล่ะ กูกย ็ งั เป็นห่วงแฟนกูจากมึงนีไ่ ง

ของขวัญ :

ฮ่าๆ ก็จริงเน้าะ

ติก ๊ :

เอ่อ... ของขวัญ.. เรามีอะไรจะสารภาพน่ะ

วาด :

ขอร้อง อย่าเป็นเหมือนทีก ่ ค ู ด ิ ไว้นะ

ของขวัญ :

หืม มีอะไรหรือ?

ติก ๊ :

เรา.. เราชอบของขวัญนะ

วาด :

ห้ะ (พร้อมของขวัญ)

ของขวัญ :

ห้ะ (พร้อมวาด)

ติก ๊ :

เราพูดจริงๆนะ เราอยากรูจ้ ก ั ของขวัญมากกว่านีอ ้ ะ่ จะเป็นไปได้ไหม ถ้าเราจะแชทหากันทุกวันๆน่ะ

วาด :

เดีย ๋ วสิ แบบนีม ้ น ั ไม่โอเคแบบสุดๆเลย

ของขวัญ :

เอ่อ.. เรา.. ตอนนีเ้ รายังไม่แน่ใจอ่ะ ติก ๊ แน่ใจหรือ ว่าชอบเราจริงๆ

ติก ๊ :

อืม ้ แน่ใจสิ เราชอบผูห ้ ญิงทีเ่ ก่ง มีความสามารถ ดูแลตัวเองได้ แล้วของขวัญก็เป็นคนทีต ่ รง Type เราสุดๆเลย

วาด :

หยุดเดีย ๋ วนีเ้ ลยนะ!

ของขวัญ :

อืม ้ ก็คย ุ ๆกันไปก่อนก็ได้ พอรูจ้ ก ั กันจริงๆ เราอาจจะไม่ใช่คนแบบทีต ่ ก ๊ิ คิดก็ได้นะ ฮ่าๆ

วาด :

แล้วมึงจะไปคล้อยตามเขาทําไมเล่าา

ติก ๊ :

(ยิม ้ ) เอ้อ เดีย ๋ วเราไปตักน้าํ มาเพิม ่ ก่อนนะ

ของขวัญ :

(ยิม ้ พยักหน้า)

วาด :

เห็นทีจะไม่ได้แล้ว คงต้องทําอะไรสักอย่าง (ติก ๊ ลุกไปเติมน้าํ แล้วเดินกลับมาทีโ่ ต๊ะ วาดเดินไปปัดมือของติก ๊ ให้แก้วน้าํ หวาน หลุดมือ เพือ ่ หวังให้ตก ๊ิ ขายหน้า แต่แก้วน้าํ หวานดันไปหกใส่ของขวัญ)

ของขวัญ :

(ตกใจ) กรืด ๊ !

วาด :

เอ่อ...

ติก ๊ :

เห้ยย เราขอโทษ! เราไม่ได้ตง้ั ใจ!

วาด :

นีไ่ ม่ได้ตง้ั ใจเป็นแบบนัน ้ นะ! (รีบคว้าทิชชูบ ่ นโต๊ะมาเช็ดหน้าของขวัญและทําความสะอาดรอบๆ)

ของขวัญ :

เอ่อ.. ไม่เป็นไรๆ งัน ้ เดีย ๋ วเราขอตัวกลับก่อนนะ (เรียกแม่คา้ ) เก็บเงินทีคะ่

ติก ๊ :

งัน ้ มือ ้ นีเ้ ราจ่ายให้นะ (ยืน ่ เงินให้แม่คา้ ) ไม่ตอ ้ งทอนนะครับ (หันไปหาของขวัญ) เอาเสือ ้ เราไปคลุมก่อนนะ เดีย ๋ วเราไปส่งของขวัญเอง

ของขวัญ :

อือ.. รบกวนหน่อยนะ

ติก ๊ :

เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตง้ั ใจจริงๆ (ติก ๊ ของขวัญ ออกจากฉาก)

วาด :

นีม ่ น ั อะไรวะเนีย ้ เราไม่ได้ตง้ั ใจให้มน ั ออกมาเป็นแบบนีส ้ ก ั หน่อย มันสะใจไอติก ๊ ก็จริงหรอก แต่ไม่ได้อยากให้เกิดเรือ ่ งแบบนีเ้ ลย (ถอนหายใจ) (วาดสังเกตเห็นนักดนตรีตาบอด จึงเดินไปนัง่ ข้างๆ นักดนตรีตาบอดเล่นกีตา้ ร์ เพีย ้ น วาดเริม ่ กลับมาหงุดหงิดอีกครัง้ )

วาด :

(ถอนหายใจ) โอยย มันต้องเป็นคอร์ด D ไม่ใช่หรือไง!?

นักดนตรีตาบอด : ( ลองดีดตามทีว่ าดบอก ตกใจ) รูไ้ ด้ยงั ไงน่ะ ว่าเป็นคอร์ดนี้ วาด :

(ตกใจ) แล้วน้าได้ยน ิ ผมได้ไงน่ะ

นักดนตรีตาบอด : อ้าว ชัน ้ มีหก ู ต ็ อ ้ งได้ยน ิ สิ! วาด :

หืม นีน ่ า้ ตาบอดหรือ?

นักดนตรีตาบอด : ก็ใช่นะ่ สิ ขอบคุณมากนะไอหนุม ่ ทีช ่ ว่ ยบอกคอร์ดให้ชน ้ั ก็งมๆหาตัง้ นาน วาด :

เอ่อ.. ไม่เป็นไรหรอกครับ

นักดนตรีตาบอด : แล้วนีเ่ ราไปโกรธอะไรมาน่ะหืม ้ เสียงดังเชียว เมือ ่ กีน ้ ะ่ วาด :

ก็.. เผลอทําอะไรแย่ๆลงไปอ่ะน้า ไม่ได้ตง้ั ใจด้วย

นักดนตรีตาบอด : อืมๆๆ แย่จงั เลยเน้าะ วาด :

ก็แย่นะ่ สิ (ถอนหายใจ)

นักดนตรีตาบอด : ปล่อยๆมันไปเถอะ เดีย ๋ วก็ลม ื แล้ว วาด :

ครับ.. เอ่อ.. น้า

นักดนตรีตาบอด : อะไรเรอะ?

วาด :

มันอาจจะฟังดูแปลกๆ แต่ผมเป็นวิญญาณนะ น้าได้ยน ิ ผมได้ไง?

นักดนตรีตาบอด : อ่าวหรือ วิญญาณหรอกหรือ? วาด :

น้าดูไม่แปลกใจเลยนะ

นักดนตรีตาบอด : ชีวต ิ ชัน ้ ก็มอ ี ยูแ ่ ค่น้ี เล่นดนตรีขอเศษทานไปวันๆ ยังต้องมีเรือ ่ งอะไรให้เครียดอีกหรือ? วาด :

แล้วครอบครัวของน้าไปไหนหมดแล้วล่ะ?

นักดนตรีตาบอด : พวกเขาทิง้ ชัน ้ ไปหมดแล้วล่ะ วาด :

เสียใจด้วยนะน้า

นักดนตรีตาบอด : โอยย ช่างมันเถอะ วาด :

แล้วน้าไม่กลัวผมเลยหรือ? ผมเป็นวิญญาณนะ!

นักดนตรีตาบอด : ก็ไม่ได้เห็นรูปร่างอยูด ่ ห ี นิ อีกอย่าง จากทีฟ ่ งั แค่เสียง เอ็งก็ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย วาด :

เอ่อ.. ก็ใช่ครับน้า

นักดนตรีตาบอด : เป็นวิญญาณใช่ไหม? ทําไมถึงไม่ไปสูส ่ ขุ คติละ่ ? วาด :

ยังเป็นห่วงแฟนสาวอยูน ่ ะ่ สินา้ ผมยังรักเธออยูเ่ ลย

นักดนตรีตาบอด : ทําไมล่ะ ยังมีอะไรให้เป็นห่วงเธออีกหรือ? วาด :

นัน ่ สิ.. ผมคงจะรับไม่ได้ละ่ มัง้ ทีจ่ ะเห็นเธอไปมีคนใหม่

นักดนตรีตาบอด : ก็เลยจะตามจองเวรจองกรรมเขาแบบนีไ้ ปตลอดเลยเรอะ? วาด :

แล้วจะให้ผมทํายังไงล่ะ!?

นักดนตรีตาบอด : ปล่อยเขาไปสิ ให้เขาได้ไปใช้ชวี ต ิ ในเส้นทางของตัวเองได้แล้ว อยูแ ่ บบนีก ้ จ็ ะมีแต่ทรมานเขาเปล่าๆ วาด :

ไม่ละ่ ! ผมทําไม่ได้หรอก

นักดนตรีตาบอด : หึ จําคําพูดชัน ้ ไว้เลยนะ ถ้าเอ็งเลือกทางนีน ้ ะ่ แฟนสาวของเอ็งก็จะไม่มวี น ั ได้รบ ั ความสงบสุขในชีวต ิ หรอก! (นักดนตรีตาบอดยืนขึน ้ ค่อยๆเดินออกจากฉาก) วาด :

(ถอนหายใจ) ถ้าพูดมาแบบนีม ้ น ั ก็งา่ ยน่ะสิ ใครจะปล่อยได้กน ั ผมยังจําช่วง เวลาทีเ่ รามีความสุขร่วมกันได้อยูเ่ ลย รอยยิม ้ อ้อมกอด กลิน ่ ของเส้นผม เสียงหัวเราะสิง่ ต่างๆมันยังคงติดอยูใ่ นหัวผมมาตลอด แล้วจะมาบอกให้ลม ื กัน ง่ายๆแบบนีอ ้ ะ่ หรือ? เหอะ ไม่มท ี างหรอก (วาดเดินออกจากฉาก) (ไฟเฟด)

ฉาก 3 Act 3 Scene 1 เวลา 12.00 น. ของวันศุกร์ท่ี 12 มกราคม พ.ศ. 2561 ฉากในกองถ่ายของติก ๊ มีขาตัง้ กล้อง กล้องถ่ายวิดโี อ บรรยากาศปกติ ติก ๊ กําลังจัดมุมกล้อง ของขวัญ วาด เดินเข้ามาหาติก ๊ พร้อมกับ ขวดน้ำในมือ ของขวัญ :

เป็นยังไงบ้างเหนือ ่ ยไหม? (ยืน ่ ขวดน้ำให้)

วาด :

เริม ่ เบือ ่ แล้วนะ กับการทีต ่ อ ้ งมาเห็นหน้ามึงเกือบทุกวันเนีย ่ ..

ติก ๊ :

(รับขวดน้ำ) นิดหน่อยอ่ะ เมือ ่ กีเ้ ราก็พง่ึ จะประชุมการวางมุมกล้องเสร็จไปน่ะ

ของขวัญ :

อืม.. แล้วเทีย ่ งนีจ้ ะไปกินข้าวด้วยกันไหม?

ติก ๊ :

เอ่อ.. เรายังไปไม่ได้นะ่ ยังต้อง Set มุมกล้องอีกนิดหน่อยน่ะ

ของขวัญ :

อ๋อ.. จะฝากซือ ้ อะไรไหม?

ติก ๊ :

งัน ้ เราฝากซือ ้ แซนวิชไส้กรอกกับน้าํ อัดลมทีนะ

ของขวัญ :

ได้เลย เอ่อ... ติก ๊ (เขิน)

ติก ๊ :

หืม.. ว่าไงหรือ?

ของขวัญ :

คืนนี.้ .. มาอยูก ่ บ ั เราหน่อยได้ไหม? ถ้าเธอไม่ตด ิ อะไร..

วาด :

เอ้ะ!? (สงสัย)

ติก ๊ :

ได้ส!ิ เราต้องไปให้ได้เลยแหละ สัญญาเลย!

ของขวัญ :

เอ่อ.. สัญญานะ (ยืน ่ นิว้ ก้อย)

วาด :

(หน้าขุน ่ เคือง)

ติก ๊ :

อืม ้ สัญญา (เกีย ่ วก้อยสัญญา)

ของขวัญ :

เดีย ๋ วรายละเอียด เราจะบอกในแชทอีกทีนะ

ติก ๊ :

อืม ้ ! ได้สิ

(ของขวัญยิม ้ แล้วออกจากฉาก ติก ๊ หันกลับมาจัดมุมกล้องต่อจนเสร็จ แล้วไปนัง่ พักข้างหลัง) วาด :

ต้องแกล้ง ต้องหลอกอีกสักกีค ่ รัง้ มึงถึงจะเลิกยุง่ กับของขวัญสักทีนะ? มึงจะไม่มท ี างได้เข้าห้องของของขวัญแน่! (เตะขาตัง้ กล้อง) (ไฟเฟด)

Act 3 Scene 2 เวลา 22.45 ของวันเดียวกัน ฉากในห้องของของขวัญ ของขวัญกําลังนัง่ รอติก ๊ มางานวันเกิด บน โต๊ะมีเค้กหนึง่ ก้อน กระจกตัง้ โต๊ะ ของขวัญเริม ่ รูส ้ ก ึ ท้อ วาด :

กูจะอยูเ่ ฝ้าหน้าห้องนีแ ่ หละ ไม่วา่ จะมึงคิดอะไรอยู่ ก็อย่าหวังเลย!

ของขวัญ :

(ถอนหายใจ) ดึกขนาดนีแ ้ ล้วทําไมยังไม่มาอีกนะ?

(ของขวัญนัง่ จ้องไปทีเ่ ค้กบนโต๊ะอยูน ่ าน แล้วเผลอหลับไป ติก ๊ รีบเดินมาจากตรงทางเดินพร้อมกับ กล่องของขวัญในกระเป๋าเป้วาดทีเ่ ห็นติก ๊ เข้า จึงกระโดดไปเกาะคอติก ๊ ติก ๊ ได้แอบเปิดประตูเข้า มา เพือ ่ หวังจะเซอร์ไพส์ของขวัญ แต่ตก ๊ิ ก็ได้สงั เกตเห็นหน้าวาดทีก ่ าํ ลังเกาะคอเขาอยูจ่ ากกระจก วาด : แฮร่!!!!! ติก ๊ : เหว๋ออออ!! (โวยวาย) ผีหลอกๆๆๆทีต ่ ง้ั อยูบ ่ นโต๊ะ) (ติก ๊ ตกใจ วิง่ กระเจิงออกจากห้อง ของขวัญทีส ่ ะดุง้ ตืน ่ จึงรีบตามไปดูทป ่ี ระตู ของขวัญไม่เห็น อะไร จึงกลับมานัง่ ซึมทีโ่ ต๊ะ) ของขวัญ :

ปีนก ้ี ต ็ อ ้ งฉลองวันเกิดคนเดียวอีกแล้วหรือ?

วาด :

ห้ะ!? วันนีเ้ ป็นวันเกิดหรือ?

ของขวัญ :

(ร้องไห้) 3 ปีแล้วนะ ทีต ่ อ ้ งมาอยูใ่ นสภาพแบบนี.้ .

วาด :

(รีบเดินเข้าไปโอบของขวัญ) เห้ยย ไม่เป็นไร กูอยูน ่ แ ่ี ล้วไง

ของขวัญ :

วันเกิดทัง้ ที ขอแค่วน ั นึงก็ไม่ได้เลยหรือ?

วาด :

...

ของขวัญ :

ก็สญ ั ญากันแล้วไม่ใช่หรือไง? ทําไมทําผิดสัญญากันแบบนีว้ ะ?

วาด :

เห้ย กูขอโทษ..

ของขวัญ :

(หยิบแจกันดอกไม้ขน ้ึ มา) คนทีไ่ ปแล้วอ่ะ เขาจะรูไ้ หมนะ ว่าคนทีต ่ อ ้ งอยูใ่ ช้ชวี ต ิ ต่อมันต้องเจ็บปวด ทรมานขนาดไหน?

วาด :

รูส ้ ิ ก็เห็นกับตาอยูน ่ ไ่ี ง (ยืนขึน ้ ) ทําไมอ่ะ ทัง้ ๆทีก ่ ก ู อ ็ ยูท ่ น ่ี ่ี แต่กก ู ลับทําอะไร ไม่ได้เลยมึงรูไ้ หม ทีก ่ ต ู อ ้ งมาเห็นมึงนัง่ ร้องไห้แบบนี้ กูกป ็ วดใจไม่แพ้กน ั เลย นะเว้ย (นึกขึน ้ ได้) “ถ้าเลือกทางนี้ แฟนของเอ็งก็จะไม่มวี น ั ได้รบ ั ความสงบสุข ในชีวต ิ ” หรือ? (หันไปหาของขวัญ) ก็ได้วะ!

(วาดรีบเดินออกไปจากห้อง แล้วรีบไปลากคอติก ๊ กลับมา วาดเปิดประตูแล้วผลักติก ๊ เข้ามาในห้อง) ติก ๊ :

เหว๋ออ!?

ของขวัญ :

(วางแจกันลง รีบเช็ดน้าํ ตา แล้วได้ไปหาติก ๊ ) ทําไมมาช้าจัง?

ติก ๊ :

เอ่อ.. แบบว่า.. เมือ ่ กี.้ . ในระหว่างทีเ่ รามา เราเจอ..

(วาดได้จบ ั แขนติก ๊ ไว้ ติก ๊ ทีร่ ต ู้ วั จึงไม่กล้าบอก) ติก ๊ :

เรา.. เราท้องเสียน่ะ ใช่ๆ เลย.. มาช้าน่ะ เราขอโทษนะ

ของขวัญ :

ไม่เป็นไร ตกใจหมดแน่ะ เราคิดว่าเธอจะไม่มาเสียแล้ว

วาด :

(ปล่อยแขนติก ๊ )

ติก ๊ :

ขอโทษทีๆ แบบว่าเรา... (เขินๆพูดไม่ออก)

วาด :

หึ (วาดผลักติก ๊ จากข้างหลัง พุง่ ไปกอดของขวัญ)

ติก ๊ :

เอ่อ.. สุขสันต์วน ั เกิดนะ

ของขวัญ :

อืม ้ ดีใจทีเ่ ธอมานะ

ติก ๊ :

เราขอโทษทีม ่ าช้านะ.. อ่ะนี่ มีของขวัญมาให้ดว้ ยแหละ (ยืน ่ ให้) ไปเป่าเค้กกันเถอะ

ของขวัญ :

(ยิม ้ รับของขวัญ)

วาด :

มันก็เจ็บนะ ทีต ่ อ ้ งมาเห็นภาพบาดตาขนาดนี.้ . มันคงเป็นเงือ ่ นไขของคนทีป ่ ล่อยวางจาก อะไรบางอย่างไม่ได้ละ่ มัง้ ? ไม่สิ ผมพึง่ คิดได้วา่ ถ้าผมรักเขาจริง ผมก็ควรจะปล่อยเขานะ เพราะว่ารักแท้... มันไม่ควรมีเงือ ่ นไขอ่ะ (หันไปหาของขวัญ) สุขสันต์วน ั เกิดนะ ขอโทษ.. แล้วก็.. ขอบคุณสําหรับทุกอย่างเลยนะ

(วาดออกจากฉาก ทุกอย่างเกิดขึน ้ แบบละครใบ้ทง้ั คูไ่ ด้รว่ มกันร้องเพลงวันเกิด และได้เป่าเค้กวันเกิด) (ไฟเฟด)

Act 3 Scene 3 เวลา 18.30 น. ของวันเสาร์ท่ี 13 มกราคม พ.ศ. 2561 เป็นฉากข้างถนน ซึง่ มีนก ั ดนตรีตาบอดกํา ลังเล่นดนตรีขอเศษทานอยูว่ าดเดินเข้ามาหา วาด :

มันต้องมีคอร์ด E7 ด้วยสิ!

นักดนตรีตาบอด : (ลองดีดตามทีว่ าดบอก หัวเราะ หันไปหาวาด) อ้าว ไอหนุม ่ วิญญาณอีกแล้วเรอะ!? วาด :

ใช่ครับน้า

นักดนตรีตาบอด : คราวนีม ้ อ ี ะไรอีกล่ะ? วาด :

ไม่มอ ี ะไรเป็นพิเศษหรอกน้า ผม...

นักดนตรีตาบอด : มีแน่นอนๆ ไหนพูดมาซิ? วาด :

ผม.. ผมปล่อยได้แล้วน่ะ ปล่อยมือจากเธอได้แล้ว คนใหม่ของเธอ ผมก็วางใจให้เขาดูแลแฟนของผมต่อได้แล้ว.. มันรูส ้ ก ึ โล่งอย่างบอกไม่ถก ู เลย

นักดนตรีตาบอด : ใช่ไหมล่ะ? ฮ่าๆๆ แล้วเอ็งจะไปสูส ่ ขุ คติได้หรือยัง? ให้ชน ้ั เล่นดนตรีสง่ ให้เอาไหม? วาด :

ขืนให้นก ั ดนตรีทก ่ี ดคอร์ดเพีย ้ นอย่างน้าเล่นส่งให้ ผมก็ได้ลงนรกกันพอดี ฮ่าๆๆๆ

นักดนตรีตาบอด : ฮึ! จ้าา วาด :

น้า ผมยังคาใจอยูเ่ ลย สรุปแล้ว น้ามีหท ู พ ิ ย์? หรือว่าเป็น.. วิญญาณเหมือนกับผมกันแน่เนีย ่ ฮ่าๆ

นักดนตรีตาบอด : นัน ่ สิ (กวาดสายไปทางคนดูรอบๆ) ก็ลองเดาดูสิ ฮ่าๆๆๆ วาด :

โถ่.. น้าก็ ไปก่อนนะน้า ผมแค่มาบอกลาน่ะ

นักดนตรีตาบอด : เอ้ออ เดีย ๋ วจะรีบตามไปนะ ฮ่าๆๆ (กลับมาเล่นดนตรีตอ ่ ) (วาดออกจากฉาก) (ไฟเฟด) จบ.

รัชโยธิน สุยะดุก -

TEDx Talks

เรื่องไรสาระไมไดไรคุณคา โดย นาย รัชโยธิน สุยะดุก

ลิขสิทธิ์ © 2565 รัชโยธิน สุยะดุก aslanthelannaboy@gmail.com

-

ไรสาระแตมีความหมาย

-

ผมเชื่อว่าในตอนสมัยเด็กหลายๆคนต้องเคยได้ยินคําพูด คําพูดนึงจาก ผู้ใหญ่บางท่านว่า “วันๆเอาแต่เล่นเกมดูการ์ตูน ทําไมไม่ใช้เวลาว่างให้เกิด ประโยชน์ ทําไมไม่ไปทํานู่นทํานี่บลาๆๆๆๆ” แน่นอนครับ หลายๆคนต้องเคย ได้ยน ิ พูดคําเหล่านีก ้ น ั บ้างแหละ นัน ่ ก็เป็นเพราะว่าพวกเขามองว่าสิง่ ทีเ่ รากําลังทํา ตอนนัน ้ มัน”ไร้สาระ มันทําแล้วเสียเวลา” ใช่มย ้ั ครับ นัน ่ แหละครับ ผมคือหนึง่ ใน เด็กทีเ่ คยเจอคําพูดเหล่านัน ้ บ่อยมาก มันเลยทําให้ผมฉุกคิดและสงสัย จนต้องเริม ่ ตัง้ คําถามในหัวว่า เฮ้ย ไอ่สง่ิ พวกเนีย ้ ะ มันไร้สาระจริงๆหรอ? การใช้เวลาไปกับ สิ่งเหล่านี้มันเสียเวลาจริงๆหรอ? คือ ผมคิดว่าประเด็นนีม ้ น ั ไม่ได้เกิดขึน ้ เพราะแค่ความต่างระว่างวัยหรอก ครับ แต่มันมีปัจจัยเรื่องของความชอบ,ความสนใจและรสนิยมของแต่ละบุคคล รวมอยู่ด้วย ไม่วา่ จะอายุเท่าไหร่หรือเพศไหนวัยไหน คนเราก็มก ั จะมองสิง่ ทีต ่ วั เองไม่ ได้สนใจว่ามันไร้สาระเสมอ แม้กระทั่งผมเองก็เคยมองความชอบของคนอื่นว่า ไร้ ส าระ เพี ย งเพราะว่ า ผมไม่ ไ ด้ ส นใจในสิ ่ ง ที ่ เ ขาทํ า ผมรู ้ ส ึ ก ว่ า มั น ไม่ ไ ด้ ม ี ประโยชน์ อ ะไรกั บ ผม แต่ว่าการที่สิ่งๆนั้นไม่ได้มีประโยชน์กับผมก็ใช่ว่ามันจะไม่มีประโยชน์เลย แม้กระทั่งยุคสมัยหนึ่งในประวัติศาสตร์ วิทยาศาสตร์ก็ยังถูกมองเป็น เรื่องงมงายเลยครับ จะนับประสาอะไรกับความชอบของคน แต่ถงึ อย่างนัน ้ ผมก็อยากให้คนเราหันมาเคารพความชอบหรือความสนใจ ทัง้ ของคนอืน ่ และของตัวเองมากขึน ้ เพราะผมเชือ ่ ว่าสิง่ ทีไ่ ร้ประโยชน์สง่ิ ทีไ่ ร้สาระ หรือสิง่ ทีไ่ ร้คณ ุ ค่า มันไม่มอ ี ยูจ่ ริงหรอกครับ ไม่วา่ จะเรือ ่ งไหนทีค ่ นสนใจมันก็มีสาระ ในตัวทั้งนั้น ทุกสิ่งล้วนมีคุณค่าและความหมายในตัวของมัน แม้กระทั่ง

”ขยะ”ที่คนเราทิ้งขว้างกันอยู่ทุกวัน มันก็ยังมีคุณค่าและประโยชน์ของมัน แต่มัน ขึ้นอยู่กับว่าใครจะมองเห็นคุณค่าเหล่านั้น แค่มุมมองที่ต่างกันเล็กน้อยเราก็ สามารถตีค่าสิ่งนั้นต่างกันได้เลย ถ้าจะพูดให้เห็นภาพมันก็คงจะประมาณว่า... “ปากกา” อาจจะไม่ใช่แค่ปากกา ในมุมมองของคนทําหรือออกแบบปากกา มัน อาจจะเป็นเรือ ่ งของการคิดค้นเรือ ่ งของการออกแบบและดีไซน์หรืออาจจะเป็นเรือ ่ ง ของการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม “อาหาร” อาจจะไม่จะไม่ใช่แค่ อาหาร ในมุมมองของคนทําอาหาร มันอาจจะเป็น เรื่องของวัฒนธรรม เรื่องของการฝึกฝน เรื่องของศิลปะ หรือแม้แต่เรื่องของจิตร วิญญาณ พูดไปอาจจะงง ดังนั้นผมจะยกตัวอย่างหนึ่งในเหยื่อของสิ่งที่ถูกคน มองว่าไร้สาระอันดับต้นๆของสังคมมาเป็นตัวอย่างให้ดูนะครับ นั่นก็คือ “เกม”ครับ ย้อนเวลาเวลากลับไป10กว่าปี20กว่าปีกอ ่ น สังคมบ้านเรามองว่าเกมเป็น สิง่ ทีม ่ อมเมาเยาวชนครับ เวลามีขา่ วเทีด ่ ก ็ ก่อเรือ ่ งอะไรขึน ้ มาก็มก ั จะโทษเกมตลอด แม้แต่ในปัจจุบันก็ยังมีเรื่องแบบนี้ให้เห็นเลยครับ แต่วา่ ทุกวันนีเ้ กมมัน ไม่ ไ ด้ เ ป็ น แค่ เ กมแล้ ว น่ ะ สิ ครับ มันกลายเป็นกีฬาทีค ่ นทัว่ โลกให้การยอมรับ มันกลาย เป็นอาชีพ ทีท ่ ก ุ คนรูจ้ ก ั กันใน ชือ ่ E-sportหรือElectronic Spo rt นั ่ น แหละ คร ั บ (แทรกสไลด์)

หรืออีกตัวอย่างทีม ่ ใี ห้เห็นกันบ่อย ๆ ในทุกวันนีก ้ ค ็ อ ื การ”ทําเพลง”ครับ (แทรกสไลด์)

ในช่วง2-3ปีมานี้ เด็กวัยรุ่นหันมาสนใจการทําเพลงกันเยอะมาก มาก ในระดับทีเ่ ด็กบางคนบ้าพอทีจ่ ะยอมลาออกเพือ ่ มาโฟกัสการทําเพลงเลยล่ะครับ และแนวเพลงที่กําลังเป็นที่นิยมในสมัยนี้ก็คงไม่พ้นแนวเพลง HIPHOPหรอกครับ คืออย่างงี้ครับ “ตัวผมเป็นเด็กแร็ป”ครับ (แทรกสไลด์) ผมแร็ปมา4ปี แถมยังต้องเสียเงินเพือ ่ ให้ได้ขน ้ึ ไปแร็ปด้วย และในช่วง3ปีแรกผมก็แพ้ทก ุ ครัง้ ทีล ่ งแข่ง แร็ปด้วยแม้จะเป็นแบบนั้นแต่ผมก็สนุก แม้เพื่อนจะไม่ ค่อยเข้าใจผมก็จะแร็ป แม้ทบ ่ ี า้ นจะไม่สนับสนุน ผมก็จะทํา จนกระทั่งผมไม่ผ่านเข้ารอบรายการที่ผมหวังไว้..

ในตอนนั้นมันผมรู้สึกว่า ผมกําลังทําอะไรอยู่กันแน่ ผมกําลังเสียเวลา ชีวิตไปอย่างไร้ค่าอยู่รึเปล่านะ สิ่งที่ผมกําลังมันไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย นี่หว่า นอกจากผมทําแล้วชอบ แค่นั้น ผมก็เลยเขียนเพลงๆหนึ่งตอนนั่งเครื่องกลับจากกทม พอออกจากสนามบิน ปุ๊บ ผมก็เลยรีบไปอัดเพลงนี้ไว้เลย เพลงนี้ชื่อว่า438ไมล์ครับ มันเป็นเหมือนจดหมายลา ที่ผมเขียนที่กบ ั วงการเพลงHipHopครับ เพือ ่ ให้มน ั เป็นหลักฐานว่า“ทีผ ่ มทําไปมันไม่ได้สญ ู เปล่านะ” ทั่งๆที่ตอนนั้นผมรู้อยู่เต็มอกว่า3ที่ผมทําไปมันช่างไร้ค่าและไร้ความหมาย เหลือเกิน หลังจากปล่ อ ยไปเพลงนี ้ ไ ด้ ถู ก ศิ ลปิ น Hiphopหลายๆคนแชร์ ก ั นไป มากมาย และมีค่ายเพลงเล็ ก ๆ ทั ก มาหาผม2ค่ า ยครั บ ผมได้ ล งสั ม ภาษณ์ ศิลปินหน้าใหม่จากศิลปินทีม ่ ช ี อ ่ื เสียง และเพลงนีไ้ ด้จด ั อันเป็น20เพลงยอดเยีย ่ ม ประจําปี2020โดยHiphopCultureTh และที่สําคัญนะครับ ผมอยากให้ทุกคนลองดูบนสไลด์(แทรกสไลด์)

ด้วยเหตุนี้แหละ ผมเลยได้รู้ว่า แม้กระทั่งสิ่งที่ผมเคยรู้สึกว่าทําลงไป แล้วเสียเวลาที่สุดในชีวิต มันกลับกลายเป็นสิ่งที่มีความหมายกับผมแทบจะ ที่สุดในชีวิต แถมมันยังเป็นแรงพลักดันให้คนอื่น ๆ ได้อีกครับ (แทรกสไลด์)

มันก็คงจะเป็นอย่างที่ผมได้พูดไว้ในตอนต้นนั่นแหละครับ ว่า สิ่งที่ไร้ ประโยชน์สิ่งที่ไร้สาระ หรือสิ่งที่ไร้คุณค่ามันไม่มีอยู่จริง งานเพลงของผมมัน ก็ไม่ใช่แค่เพลง แต่มน ั เป็นเรือ ่ งของ.จิตรวิญญาณ”จริงๆครับ ผมไม่ได้อยากจะพูด ให้มันสวยหรูหรอก แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เพราะฉะนั ้ น อะไรที ่ เ ราทํ า ลงไปแล้ ว มั น ไม่ เ ดื อ ดร้ อ นคนอื ่ น มั น ก็ ม ี ความหมายทั้งนั้น วันนึง มันอาจจะเป็นเรื่องที่มีคุณค่าต่อสังคม มีคุณค่าต่อ คนที่รู้จัก หรือ คนที่ไม่รู้จัก หรือคนที่เรารัก หรือคนที่รักเรา แต่ที่แน่ๆ สิ่งที่เรากําลังทํา มันมีคุณค่าต่อใจเรา เราถึงได้ทํามันอยู่ ดังนั้น เรื่องไร้สาระที่ทุกคนกําลังทําอยู่ จงทําต่อไปเถอะครับ เพราะ มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระอย่างที่ใครเขาพูดเลย ขอบคุณครับ

A One-Act Play

รูงี้ โดย นาย รัชโยธิน สุยะดุก วันอาทิตย ที่ 23 มกราคม พ.ศ.2565

ลิขสิทธิ์ © 2565 รัชโยธิน สุยะดุก aslanthelannaboy@gmail.com

ตัวละคร สตางค์ อายุ 21 ปี เกิดวันที่6 มกราคม 2001 โดยวิธีการผ่าคลอด -

เป็นน้องคนเล็กสุดของบ้าน พ่อแม่คอยตามใจที่สุด เป็นคนฉลาด แต่มีนสัยขี ้เกียจ เป็นคนอัธยาศัย แต่โลกส่วนตัวสูง เข้าได้กับทุกคนแต่มักไม่เปิดใจให้ใคร สตางค์เป็นคนขี้สงสารแต่ก็เป็นคนโมโหร้าย คนรอบตัวมักจะมองว่าเป็นคนดุ สตางค์ไม่ค่อยเกเร แต่เป็นคนที่ค่อนข้างหัวขบถ ปัจจุบันเป็นนักศึกษามหาลัยหน้าบางแห่งหนึ่ง สตางค์มีปัญหาในเรื่องทางเดินหายใจตั้งแต่เด็ก แต่ก็ยังเป็นคนสูบบุหรี่

ตูน อายุ 25 ปี เกิด 6 มิถุนายน 1996 โดยวิธีการผ่าคลอด -

พี่ชายคนกลางของบ้าน ตูนเป็นเด็กฉลาด และตัวเล็กกว่ารุ่นเดียวกันในสมัยเด็ก แต่เก่งกีฬา เป็นคนขี้เกรงใจ ขี้สงสาร และเห็นใจผู้อื่น ตูนเป็นคนรักสัตว์ ชอบเล่นเกมและเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะมากๆ ตูนมักจะถูกพ่อตีบ่อยๆในตอนเด็ก ตอนเด็กๆเลยไม่ค่อยชอบพ่อ ตอนวัยรุ่นตูนเป็นคนเกเรมากๆ ตูนเป็นคนที่ค่อนข้างเจ้าชู้ ตูนไม่มีโอกาสได้เรียนมหาลัยเลยต้องไปสอบเป็นทหาร ปัจจุบันประจําอยู่ที่กรุงเทพ ตูนสูบบุหรี่จัด และเป็นคนขี้หงุดหงิด

ฝัน อายุ 31 ปี เกิด 24 สิงหาคม 1989 โดยวิธีการผ่าคลอด -

พี่สาวคนโต แต่คนละพ่อกับตูนและสตางค์ หลังจากที่พ่อของฝันเลิกกับแม่ตอนที่ฝันอายุ8ขวบ ท าให้ฝันต้องย้ายไปอยู่กรุงเทพ ไม่ได้โตมากับสตางค์และตูน แต่แม่สอนให้ฝันว่าต้องรักน้องมากๆ ทําให้ทุกปิดเทอมฝันจะมาเที่ยวหาแม่และน้องเป็นประจ า เป็นคนจิตใจดี ชอบอ่านหนังสือ ปลูกต้นไม้ เป็นคนที่ชอบในเรื่องวิชาการ เรียนเก่งที่สุดในพี่น้อง เป็นคนที่โดนพ่อของตูนและสตางค์ดุมากที่สุด ปัจจุบันย้ายมาปลูกบ้านอยู่กับแม่ แต่งงานกับทหารหนุ่มที่ประจําสามชายแดน ทําอาชีพนักเขียน และช่วยแม่ค้าขาย

-

รูงี้ เวลา สถานที่

หนึง่ วัน บ้าน

-

ฉากที่ 1 ณ บ้านสวนไร้เพือ ่ นบ้านทีต ่ ง้ั ท้ายหมูบ ่ า้ นสุดในยามวิกาลนัน ้ ตูนกับฝันกําลังนัง่ คุยและดืม ่ ระหว่างทีร่ อ สตางค์กลับมาถึงบ้านและไม่นานนักก็มเี สียงมอเตอร์ไซค์คอ ่ ยๆขับเข้าจอดทีห ่ น้าบ้าน และสตางค์กเ็ ปิด ประตูบา้ นเข้ามา

สตางค์: พีห ่ วัดดีครับ (สตางค์เปิดประตูเข้ามากระเป๋าลงบนพืน ้ ) ตูน :

นีไ่ ง พูดถึงก็มาเลย

ฝัน :

เป็นไงบ้างสตางค์รถเยอะมัย ้ วันนี้

สตางค์: ไม่คอ ่ ยเยอะนะพีแ ่ ต่ถนนมืดอ่ะดิยง่ิ ทางเข้าหมูบ ่ า้ นไม่มไี ฟอีกแทบมองอะไรไม่เห็นเลย (เดินมานัง่ ร่วมโต๊ะกับพีๆ ่ ) ฝัน :

คราวหลังถ้ามันดึกมากค่อยกลับตอนเช้าของอีกวันก็ได้ มันอันตราย

สตางค์: ไม่ตอ ้ งห่วงหรอกพี่ ผมชินทางแล้วอีกอย่างนานๆทีเราจะมีโอกาสได้เจอกันพร้อมหน้า 3 พีน ่ อ ้ งก็เลย อยากกลับมาเจอพีๆ ่ เร็วๆเนีย ่ แหละ...แล้วแม่อะ่ พี่ ตูน :

หลับตัง้ แต่หวั คํา่ แล้ว

ฝัน :

แม่ทาํ กับข้าวไว้ให้เยอะมาก ถ้าหิวก็ไปเปิดเอาทีต ่ ก ู้ บ ั ข้าวนะ

สตางค์: เดีย ๋ วค่อยกินพี่ ผมขอนัง่ พักก่อน.... แล้วรอบนีพ ้ ต ่ี น ู กลับมากีว่ น ั เนีย ่ ตูน :

3วันเองกลับมารวมงานศพเพือ ่ นเฉยๆเดีย ๋ วก็ตอ ้ งกลับแล้ว

สตางค์: อ้าว เพือ ่ นพีเ่ สียอีกแล้วหรอ ตูน :

อือนัน ่ ดิ่ แม่งไม่นา่ เลย

ฝัน :

เออ แล้วนีส ่ ตางค์จะอยูก ่ ว่ี น ั ล่ะ หรือจะกลับพร้อมตูน

สตางค์: น่าจะกลับพร้อมพีต ่ น ู มัง้ ฝัน :

ดีแล้วนึกว่าจะกลับเร็ว จะได้อยูเ่ ป็นเพือ ่ นตูนมัน

ตูน :

แล้วทีม ่ หาลัยเป็นไงบ้างเนีย ่ หนุกม้ะ

สตางค์: ก็สนุกดีนะพีท ่ ม ่ี อผมเจอแต่คนประหลาดๆเพีย ้ นๆทัง้ นัน ้ แต่กส ็ นุกกว่าทีค ่ ด ิ ไว้ในตอนแรก เยอะเลยถึงจะเซ็งบ้างไรบ้างแต่กน ็ ด ิ ๆหน่อยๆตามประสาวัยรุน ่ น่ะแหละ

ตูน :

ดีแล้วเมือ ่ ก่อนพีอ ่ ยากเรียนนะ มหาลัยอ่ะ แต่กอ ็ ย่างทีเ่ ห็นแหละตอนนัน ้ บ้านเราลําบาก ไง พีก ่ เ็ ลยไม่ได้ใช้ชวี ต ิ วัยรุน ่ เท่าทีต ่ วั เองควรได้ใช้ แต่มงึ น่ะมีโอกาสได้เรียน ก็ใช้ชวี ต ิ วัยรุน ่ ของมึงให้คม ุ้ ล่ะ อย่าไปซีเรียสไรเยอะทุกอย่างทีเ่ ข้ามามันจะเป็นภูมค ิ ม ุ้ กันให้มงึ ทัง้ นัน ้

สตางค์: โอเคครับพี่ ฝัน :

จริงๆนีพ ่ ด ่ี ใี จมากเลยนะ ทีเ่ ห็นสตางค์โตขึน ้ ขนาดนี้ พีค ่ ด ิ มาตลอดเลยว่าน้องพีจ่ ะอยูร่ วม กับคนอืน ่ ได้ รึเปล่าทีพ ่ พ ่ี ด ู นีอ ่ ย่าพึง่ โกรธกันนะเป็นห่วงเราแต่พก ่ี บ ั ตูนลอดเลย กลัวจะไป มีปญ ั หากับคนอืน ่ ๆไปทัว่

สตางค์: ทําไมอ่ะพีผ ่ มก็ไม่ได้เกเรขนาดนัน ้ ซะหน่อย ตูน :

ไม่ๆ ก็แบบว่า มึงอ่ะชอบไม่ควบคุมอารมณ์ตวั เอง ตอนเมือ ่ ก่อนนพีก ่ บ ั พีฝ ่ น ั มักจะเห็นมึง โพสท้าตีทา้ ต่อยชาวบ้านไปทัว่ เวลาพูดอะไรเตือนอะไรก็ชอบโมโหใส่กเ็ ลยแอบๆกังวัล ว่ามึงจะไปอยูร่ ว่ มกับสังคมอืน ่ ๆไหวมัย ้

สตางค์: โหพีต ่ อนนัน ้ มันวัยเห่อหมอยไง ผมก็ตอ ้ งโตขึน ้ บ้างเป็นธรรมดาอยูแค่แล้วทุกวันนีเ้ วลาเฟส บุคแจ้งเตือนโพสเก่าๆผมก็อายจนแทบไม่รจู้ ะมุดหัวไปไว้ทไ่ี หนดี ฝัน :

พีเ่ ข้าใจทุกวันนีแ ้ ม่กบ ั พีก ่ จ็ ะเริม ่ หายห่วงเรือ ่ งเราไปเยอะเลย

ตูน :

เออ พ่อเราโทรหาบ้างป่ะ

สตางค์: ช่วงก่อนก็โทรมาบ่อยนะ... แต่ผมไม่อยากคุยด้วยเท่าไหร่ ก็เลยไม่ได้รบ ั สาย ตูน :

แต่แกโทรมาหาพีบ ่ อ ่ ยมากเลยนะ ชอบโทรมาถามพีว่ า่ ” ทําไมสตางค์ไม่รบ ั โทรศัพท์ได้ เจอสตางค์บา้ งมัย ้ ”

ฝัน :

เออ แกก็ชอบโทรมาถามพีเ่ หมือนกันถามหาแต่เราตลอด

สตางค์: หรอ ตูน :

อือ ทําไมไม่คย ุ กับแกบ้างแกน่าจะเป็นห่วงมึงมากเลยนะ

สตางค์: ผมไม่รแ ู้ ฮะพี่ ว่าผมจะคุยกับแกด้วยนํา้ เสียงยังไง ผมเหมือนโดนแกหักหลังไงไม่รู้ ตูน :

อย่าไปคิดงัน ้ ดิย ่ งั ไงแกก็เป็นพ่อเรานะ อีกอย่างมึงเป็นลูกคนโปรดของแกด้วยนะ แกรักมึงทีส ่ ด ุ แล้ว

สตางค์: ก็เพราะอย่างนัน ้ แหละพีผ ่ มนะ ไม่ชอบเลยเวลาทีเ่ ห็นแกดุกบ ั พีแ ่ ต่ใจดีกบ ั ผม ตอนเด็กๆมันก็ดแ ี หละ แต่พอยิง่ โตขึน ้ ผมกลับรับไม่ได้ในตัวพ่อขึน ้ ทุกวันว่ะ ตูน :

พีไ่ ม่ได้เก็บมาคิดแล้วด้วยซํา้

สตางค์: ไม่พค ่ี อ ื งีพ ้ ่ี พีจ่ าํ ได้ปะ่ ตอนเราเด็กๆ ตอนพ่อกับแม่หย่ากันแล้วแรกๆแม่กห ็ ายไปเลย พี่ ตูนก็ไม่ถก ู กับ พ่อก็เลยหนีไปอยูห ่ อ ส่วนพีฝ ่ น ั ก็เรียนอยูก ่ รุงเทพแต่ผมก็ตอ ้ งอยูก ่ บ ั พ่อ ...ตอนเมือ ่ ก่อนผมก็คด ิ ว่า มันก็ไม่แย่อะไรขนาดนัน ้ แหละ ถึงพ่อจะไม่มงี านทําผมก็อยูไ่ ด้ เราลําบากมาด้วยกันเยอะมากๆ จนกระทัง่ วันทีผ ่ มโดนแม่เลีย ้ งตบหน้ากลางโต๊ะกินข้าว เพราะผมบ่นเรือ ่ งกับข้าวเผ็ด ผมหันไปมองพ่อ พ่อทีผ ่ มคิดว่าจะปกป้องผม กลายเป็นว่า

แกทําเป็นไม่รไู้ ม่เห็นแต่กแล้วปล่อยผ่านในวันๆนัน ้ มัน ทําให้ผมคิดเลยว่าแกไม่ใช่พอ ่ ที่ จะปกป้องผมอีกต่อไปลูกตัวเองทัง้ คนทําไมแกทําแบบนีว้ ะ... แม่ง เหมือนผมโดน หักหลังเลยว่ะ ฝัน :

ใจเย็นก่อนสตางค์คอ ่ ยๆพูดก็ได้เดีย ๋ วแม่จะตืน ่ เอา

ตูน :

เออ แต่พเ่ี ข้าใจมึงนะสตางค์เมือ ่ ก่อนพีก ่ โ็ กรธแก แต่มงึ ต้องเข้าใจว่าแกไม่ใช่คนปกติทว่ั ไป แล้ว จําไม่ได้หรอว่าแกเคยโดนดักทําร้ายจนต้องผ่าตัดสมอง

สตางค์: ทําไมผมจะจําไม่ได้ละ่ ตอนนัน ้ แม่ไปไล่ยม ื เงินคนมาตัง้ เท่าไหร่เพือ ่ ทีจ่ ะซือ ้ ชีวต ิ แกให้ กลับคืนมา แล้วพีด ่ แ ู กตอบแทนให้กบ ั พวกเราดิม ่ แ ี ต่สร้างปัญหาให้และทีผ ่ มรับไม่ได้ทส ่ี ด ุ ก็คอ ื ผมพึง่ มารูว้ า่ พ่อ เคยกูเ้ งินออกมาเป็นล้านแกกลับปล่อยให้ผมอยูแ ่ บบอดๆอยากๆแต่ ตูน :

ไม่มงึ ฟังพีก ่ อ ่ นสตางค์ทจ่ี ะหมายถึงก็คอ ื แกไม่ใช่พอ ่ คนเดิมทีเ่ คยดุเคยตีพแ ่ี ล้วนะเว้ยแก กลายเป็นแค่คนแก่คนหนึง่ ทีไ่ ม่เหลืออะไรแล้วเพราะการทีช ่ วี ต ิ แกพลาดมาทัง้ ชีวต ิ แกก็ เลยเข้มงวดกับพี่ ทีผ ่ า่ นมาแกแค่อยากให้พเ่ี ป็นในสิง่ ทีแ ่ กพยายามจะแต่แกเป็นไม่ได้มน ั ก็แค่นน ้ั

ฝัน :

ก็จริงนะ ดูสิ ถ้าเป็นเมือ ่ ก่อนนะไม่มท ี างทีใ่ ครจะได้จบ ั เงินแกหรอก แม้กระทัง่ แม่แต่ดท ู ก ุ วันนีแ ้ ม้แกจะมีงานดีๆทําแล้วสิเมียใหม่แกก็ยด ึ เงินยึดบัตรเอทีเอ็มของแกไว้หมดเลยนะ แต่แกตามเหลีย ่ มเมียตัวเองไม่ทน ั เลยไม่สามารถบงการใครได้เหมือนแต่กอ ่ นแล้วแถมยัง กลายเป็นว่าทุกวันนีแ ้ กกลายเป็นคนทีโ่ ดนบงการไปซะเอง

สตางค์: แต่ถงึ จะอย่างัน ้ มันก็ไม่ทาํ ให้ผมรูส ้ ก ึ โกรธพ่อน้อยลงได้หรอกบางทีสง่ิ ทีแ ่ กกําลังเจอมัน คงเป็นเวรกรรมนัน ่ แหละผมว่า ฝัน :

ถ้าพูดกันตรงๆเลยนะ พ่อสตางค์กบ ั ตูนอ่ะ คงเป็นผูช ้ ายทีพ ่ เ่ี กลียดทีส ่ ด ุ ในชีวต ิ แล้ว... แต่ สุดท้ายแล้วมันก็แค่นน ้ั บางทีแกก็ชอบโทรมาถามเรือ ่ งเรากับพีใ่ ช่มย ้ั แต่ทก ุ ครัง้ ทีพ ่ ไ่ี ด้ยน ิ แกพูดหรือได้ยน ิ นํา้ เสียงของแก มันก็ทาํ ให้รส ู้ งสารมากกว่าโกรธอีกแก

สตางค์: เพราะงีแ ้ หละ ผมก็เลยไม่อยากรับโทรศัพท์แกอ่ะ ฝัน :

เอางี้ พีถ ่ ามเราหน่อยมสตางค์เจอพ่อสตางค์ลา่ สุดเมือ ่ ไหร่

สตางค์: อือ2-3ปีแล้วมัง้ พี่ ทําไมหรอ ฝัน :

สตางค์ลองแวะไปดูหน้าแกบ้างสิแกแก่ขน ้ึ มากเลยนะแล้วหน้าตาแกก็หมองมากๆ เหมือน คนอม ทุกข์อยูต ่ ลอดดวงตาก็ไม่คอ ่ ยดีแล้วด้วยนัยตาแกหม่นมากเวลาจะทําอะไรก็ชา้ ขึน ้ มาก เมือ ่ เดือน ก่อนพีไ่ ด้นง่ั รถไปคุยเรือ ่ งบ้านกับแกยังขับรถยนต์เร็วแค่40เอง... แกแก่ จนพีไ่ ม่สามารถทีจ่ ะโกรธ จะเคืองอะไรลงเลย

ตูน :

อืม จริงๆนะแกเปลีย ่ นไปจนพีต ่ กใจอ่ะ ยังจําได้มต ้ั อนเด็กๆอ่ะทีพ ่ อ ่ แกชอบเมาเข้าบ้านมา แล้วพูด แต่เรือ ่ งเดิมๆ เรือ ่ งชีวต ิ ตอนวัยเด็กอันแสนลําบากของแก ซํา้ แล้วซํา้ เล่าแกเล่าจน พวกเราจําคําพูดแกได้อะ่

สตางค์: จําได้ดพ ่ิ ่ี

ตูน :

แต่เมือ ่ สองสามเดือนทีผ ่ า่ นมานีช ้ ว่ งลอยกระทงอ่ะพีไ่ ด้ลากลับมาบ้านแล้วพีก ่ ไ็ ด้ไปนอน กับแกมา แกเริม ่ จะพูดอะไรใหม่ๆทีเ่ ราไม่เคยได้ยน ิ มาบ้างแล้วนะรูป ้ ะ่

สตางค์: จริงหรอพี.่ .. ตูน :

อือแกเหมือนยืนเหม่อๆดูกระทง แล้วจู่ ๆแกพูดออกมาว่า “จริง ๆแล้วพ่อชือ ่ เป็งนะ” แกเคยพูดให้มงึ ฟังม้ะ

สตางค์: แกไม่เห็นเคยบอกเรือ ่ งนีก ้ บ ั ผมเลย ตูน :

อือก็นน ่ั แหละจูๆ ่ แกก็พด ู ออกมาว่าจริงๆแล้วแกชือ ่ เป็งเพราะแกเกิดใกล้วน ั ลอยกระทง แต่สห ี น้าและนํา้ เสียงของแกมันเหมือนกับว่าแกใกล้จะไปแล้วเลยว่ะนัยตาแกว่างเปล่ามาก เหมือนว่าช่วงนีม ้ น ั คือซีนสุดท้ายของชีวต ิ แกแล้วจริงๆ พอตืน ่ เช้ามาอีกวันแกก็ยงั ชง โอวันตินปิง้ ขนมปังให้กน ิ เหมือนสมัยเราอยูป ่ ระถมเลยพอมาเจอเห็นแกแบบนีเ้ รือ ่ งไหนๆ ทีพ ่ เ่ี คยโกรธให้แกจะทุกวันนีพ ้ ก ่ี โ็ กรธไม่ลงแล้วว่ะพีว่ า่ มันไม่มป ี ระโยชน์อะไรเลย

สตางค์: อือ...แกก็เป็นแบบนัน ้ แหละ ฝัน :

พีเ่ ข้าใจเราแหละว่าเรากําลังโกรธพีก ่ ไ็ ม่ได้อยากจะห้ามไม่ให้เราโกรธหรอก เพราะเราเคย ใกล้ชด ิ กับพ่อทีส ่ ด ุ ไม่แปลกทีส ่ ตางค์จะเป็นคนทีเ่ จ็บทีส ่ ด ุ ก็คง

สตางค์: ก็นน ่ั แหละพี.่ .. ฝัน :

แต่พอ ่ี ยากให้เราหายโกรธแกได้เร็วๆนะแล้วก็ไปเจอหน้าแกสักครัง้ ดูพจ่ี ะบอกอะไรให้นะ ว่ารูอ ้ ะไรก็ไม่เท่ากับคําว่า “รูง้ น ้ี ะ”พีอ ่ ยากให้เรากลับไปดีกบ ั แกในตอนทีย ่ งั มีโอกาส

ตูน :

จริงนะ ถ้าพร้อมวันไหนก็ลองไปเจอแกดูยง่ิ เร็วยิง่ ดีไม่งน ้ั เรือ ่ งทีค ่ า้ งคามันจะติดอยูใ่ นใจ มึงจนวัน ตายนูน ่ อ่ะ

สตางค์: ก็ได้ครับพีง่ น ้ั ไว้กลับมารอบหน้าผมจะลองแวะเข้าไปหาแกทีบ ่ า้ นดูละกัน ตูน :

อือ ดีแล้ว

สตางค์: จริงๆแล้วตอนเด็กสมัยทีผ ่ มอยูก ่ บ ั พ่อแกเคยพูดอะไรแปลกๆออกมาด้วยนะ แกชอบพูด ก่อนเข้านอนตลอดเลยว่า “ถ้าวันไหนทีต ่ น ่ื เช้ามาแล้วพ่อก ี แล้วอ่ะไม่ตน ่ื ไม่ตอ ้ งตกใจนะ” แกชอบพูดคํานีบ ้ อ ่ ยมากบอกเป็นขัน ้ เป็นตอนด้วยนะว่าให้โทรหาใครก่อนให้จด ั การอะไร ยังไง งานศพไม่ตอ ้ งบวชให้แล้วตอนนัน ้ ผมแค่เด็กประถมเองทุกคนทีไ่ ด้ยน ิ คํานีผ ้ มโคตร รูส ้ ก ึ แย่เลย มาคิดๆดูแล้วตัง้ แต่จาํ ความได้แกเป็นคนทีย ่ ม ้ิ น้อยมากเลยเนาะ ตูน :

อือจริงยิง่ ตอนนีน ้ ะ หน้าแกยิง่ เศร้ากว่าแต่กอ ่ นอีก... แต่กอ ็ ย่างทีพ ่ ฝ ่ี น ั พูดนัน ่ แหละถ้ามึง หายโกรธแล้วก็ไปเจอแกบ้างก็ดี

สตางค์: อือถ้ากลับมารอบหน้าผมแวะไปแน่ ตูน :

ดีแล้ว ยังไงมึงก็เป็นลูกคนโปรดทีส ่ ด ุ ของแกตลอด ไปเจอแกบ้างก็ดย ี งั ไงแกก็พอ ่ เรา

สตางค์: เฮ้ออ... กลับมาถึงบ้านก็มเี รือ ่ งให้คด ิ เยอะเลยแฮะ ตูน :

เฮ้ยอย่าไปคิดมาก

ฝัน :

ใช่สตางค์กน ิ ข้าวแล้อาบนํา้ อาบท่าเข้านอนก่อนก็ได้จะได้ไม่ตอ ้ งคิดมาก นีพ ่ ก ่ี เ็ ริม ่ ง่วงแล้วด้วย

สตางค์: ได้ครับพี่ (ทั้งสามคนลุกจากเก้าอี้และกําลังแยกย้ายเข้าห้องของตัวเองแต่ตูนเดินเข้ามาจับไหล่สตางค์ ก่อนจะ พูดอะไรบางอย่าง) ตูน :

ไม่ตอ ้ งเครียดนะ ถ้าเวลามึงไม่สบายใจอะไรก็มาคุยกับพี่

สตางค์: ผมรูส ้ ก ึ แปลกๆว่ะ ไม่รจู้ ะพูดยังไงดีทง้ั โกรธทัง้ เศร้า ตูน :

เออ ยังไม่ตอ ้ งพูดตอนนีก ้ ไ็ ด้ ไปพักผ่อนมึงอ่ะ

สตางค์: โอเคครับพี.่ .. เดีย ๋ วพีถ ่ า้ ผมโทรไปหาพ่อตอนนีแ ้ กจะรับมัย ้ ยอ่ะ ตูน :

ยังไงก็รบ ั อยูแ ่ ล้ว ถ้าแกเห็นเป็นเบอร์มงึ อ่ะ

สตางค์: โอเคครับพี.่ ..งัน ้ พีไ่ ปนอนก่อนเลยก็ได้เดีย ๋ วผมขอนัง่ อยูน ่ ก ่ี อ ่ น ตูน :

เออได้ๆฝันดี

สตางค์: ฝันดีครับพี.่ .. (ตูนเดินออกจากห้อง และสตางค์กท ็ ง้ิ ตัวนัง่ ลงทีโ่ ซฟาด้วสีหน้าครุน ่ คิดจากนัน ้ สตางค์กห ็ ยิบมือถือ ขึน ้ มาจะโทรหาพ่อแต่ไม่มใี ครรับสายตางค์กเ็ ลยโยนมือทิง้ มือถือลงโซฟา) ฝัน :

(ฝันถือโทรศัพท์ทก ่ี าํ ลังต่อสายอยูวแ ่ิ ละงเข้ามาในห้องกินข้าว) ตูน!!สตางค์!!

สตางค์: ครับพี!่ ? (สตางค์หน ั ไปมองอย่างตกใจ) ฝัน :

คือว่าพ่อเขา!!... (ไฟเฟด) จบ.

Three-Act Play

หลุมหลบภัย โดย นาย รัชโยธิน สุยะดุก วันพุธ ที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2565

ลิขสิทธิ์ © 2565 รัชโยธิน สุยะดุก aslanthelannaboy@gmail.com

ตัวละคร เกม อายุ30ปี 31 พฤษภาคม 2047 อาชีพ: โจร เจ้าเล่ห์มีความลับปิดบังกับทุกคน อยากรวย อยากได้อยากมี แต่ลึกๆแล้วเกมเป็นคนจิตใจดี เกมอาศัย อยู่ในหลุมหลบภัยท้ายเมือง และใช้มันเป็นที่อยู่เหมือนบ้านตัง้ ใจและมุง่ มัน ่ เมือ ่ ต้องการจะเรียนรูอ ้ ะไร ขยันปรับตัวได้ง่ายกับ สถานที่และผู้คนใหม่ ๆ

เอก อายุ38ปี 15 กันยายน 2039 อาชีพ: มาเฟีย เป็นคนเจ้าอารมณ์พด ู จาเสียงดังและชอบใช้กาํ ลังเอกมีคดีตด ิ ตัวมากมาย แต่เนือ ่ งจากแก็งของเอกมีอถ ิ ธิพล มากเลยไม่มต ี าํ รวจหน้าไหนอยากยุง่ ด้วยเอกเคยเป็นทหารผ่านศึกมาก่อนทีจ่ ะถูกทาบทามเข้าแก็งมาเฟีย เอกสูญเสียตาซ้ายจากสมรภูมิ เอกเคยฆ่าคน

นนท์อายุ25ปี 25 พฤษภาคม 2052 อาชีพ พนักงานบริษท ั พูดติดอ่าง มีบค ุ ลิกเนิรด ์ ๆ แต่จริงๆแล้วเป็นคนฉลาด ขีข้ ลาด ขีก ้ ลัว และอ่อนแอ มักจะถูกมองเป็นตัวตลก ในสายตาเพือ ่ นร่วมงานมีทก ั ษะความรูเ้ รือ ่ งไอทีและอุปกรณ์เครือ ่ งใช้ไฟฟ้า

-

หลุมหลบภัย เวลา สถานที่

12 วัน หลุมหลบภัยประจําเมือง

-

ฉากที่ 1 วันที่ 23 เดือนตุลาคม ปี2077 ภายในหลุม หลบภัยประจําเมืองมีเงามืดของใครบางคนทีก ่ าํ ลังนอนอยู่ ตรงมุมห้อง ซึง่ ข้างๆเงาของ ชายคนแรกก็มเี งาของชายอีก คนทีก ่ าํ ลังพยายามคลําหาสวิตช์ไฟอยู่ และ ในระหว่างนัน ้ ก็มเี สียงฝีเท้าของใครบางคนกําลังรีบวิง่ ลงมาภายในหลุม จากนัน ้ ก็มเี สียงระเบิดดังสนัน ่ เกิด ขึน ้ จากข้างบนพืน ้ ดิน

เกม :

เฮ้ยย!! เสียงอะไรวะ ใครอยูต ่ รงนัน ้ อ่ะ (ไฟในห้องสว่างขึน ้ )

เอก :

เฮ้ย มีงใครวะเนีย ่

เกม :

เฮ้ย อะไรวะ ก..ก่อนจะถามคนอืน ่ ก็บอกก่อนดิว่ า่ ตัวเองเป็นใคร แล้วทําไมถึงเข้ามาทีน ่ ่ี ได้เนีย ่ (เกมรีบลุก ไปนัง่ ทับถุง กระสอบทีอ ่ ยูข่ า้ งๆ)

เอก :

มึงนัน ่ แหละเข้ามาในนีไ้ ด้ไง นีม ่ น ั หลุมหลบภัยเมืองนะโว้ย (เอกและเกมหันไปดูเสียงฝีเท้าจากประตู นนท์เปิดประตูวง่ิ เข้ามาในฉากแล้วก็รบ ี ปิดประตูลอ ็ ก)

นนท์ :

แฮ่กๆๆ (ก้มตัวหายใจหอบ) นึกว่าจะตายซะแล้ว.. (นนท์นง่ั ลงกับพืน ้ )

เกม :

เชีย ่ ไรวะเนีย ่ เกิดไรขีน ้ วะ

เอก :

ไม่ มึงตอบกูมาก่อนว่ามึงเข้ามาได้ไง

เกม :

ก็งด ั เข้ามาไง

เอก :

งัดพ่อมึงดิ ทีน ่ ก ่ี น ั ได้ยน ั ระเบิดนิวเคลียร์ แต่ดน ั โดนมึงงัดได้เนีย ่ นะ

เกม :

ก็ใช่ไง พีจ่ ะมาสนใจทําไมวะ ว่าผมเข้ามาได้ไง ผมก็แค่เข้ามาได้มน ั ก็แค่นน ้ั ... ว่าแต่.. เมือ ่ กีเ้ สียงอะไร ระเบิดอ่ะ โคตรดังหูแม่งเกือบแตก

เอก :

โห นีม ่ งึ ไม่รเู้ ลยหรอว่าข้างบนเขาเกิดไรขึน ้

เกม :

ก็ไม่รอ ู้ ะ่ ดิ่

นนท์:

ม..มีระเบิดครับ

เกม :

เชีย ่ ใช่หรอวะ ....(ทัง้ สามคนนิง่ ไปสักพัก)

เกม :

สรุปแม่งมันเกิดอะไรขึน ้ เนีย ่ ช่วยเล่าให้มน ั เข้าใจง่ายๆหน่อย ได้มย ้ั

เอก :

ระเบิดไง ก็บอกไปแล้วว่า มีระเบิด(เอกค่อยๆนัง่ ลงกับพืน ้ ก่อนจะถอนหายใจ) กูกไ็ ม่รวู้ า่ แม่งเกิดเหีย ้ อะไรขึน ้ แต่เท่าทีก ่ รู ค ู้ อ ื โรงไฟฟ้านิวเคลียร์เมืองข้างๆระเบิดไปแล้ว

เกม :

เชีย ่ แล้วเอาไงดีละ่ ทีน ่ แ ้ี ม่งเรือ ่ งแบบนีม ้ น ั เกิดขึน ้ ได้ไงวะ

เอก :

กูกไ็ ม่รไู้ ม่มใี ครรูท ้ ง้ั นัน ้ แหละ... (นิง่ เงียบไปพักนึง)...... ว่าแต่มงึ ชือ ่ ไรเนีย ่

เกม :

ชีอ ่ เกมพี่

นนท์:

ผะ..ผม นนท์นะครับ

เอก :

กูยงั ไม่ได้ถามมึงเลยไอ่แว่น

(หันไปด่านนท์กอ ่ นจะหันมาถามเกมซ้าํ )

แล้วมึงมาอยูใ่ นนีไ้ ด้ไงวะ เกม :

ก็ผมเห็นว่าทีน ่ ไ่ี ม่เคยมีคนใช้งาน ผมก็เลยงัดเข้ามาใช้กน ิ ใช้นอนไง.. . แล้วทําไมพวกพีม ่ าถึงทีน ่ แ ่ี ค่2คนเองอ่ะ

เอก :

กูกไ็ ม่รวู้ ะ่ .. เฮ้ยไอ่แว่น มาถึงทีน ่ ไ่ี ดไง้

นนท์:

อะ..อ..อ๋อ พอดีวา่ ผม

เอก :

เออ ช่างเหอะ กูไม่อยากรูล ้ ะ

นนท์:

ค..คะ..ครับ

เกม :

แม่ง แล้วทีน ่ ก ่ี ด ็ น ั มีแต่มแ ี ต่อาหารกระป๋องด้วยดิเ่ ราจะอยูก ่ น ั ได้มย ้ั เนีย ่

เอก :

เออ.. (หันมาหาเกม)..กูชอ ่ื เอก

เกม :

ชือ ่ พีค ่ น ุ้ ๆแฮะ เหมือนผมจะเคยยินเลยว่ะ

เอก :

แต่กไู ม่เห็นคุน ้ มึงเลย

เกม :

โห ผมกินอยูท ่ น ่ี พ ่ี จ่ี ะคุน ้ ผมไดไง้

เอก :

เออ ก็ถก ู ของมึง.. แต่แม่ง เราจะต้องอยูใ่ นนีไ้ ปอีกนานแค่ไหนวะ

เกม :

ทําไมอ่ะพี่

นนท์:

กัมมันตรังสีครับ..

เอก :

เออใช่ถา้ พวกมึงยังไม่อยากตายนะ ก็ตอ ้ งอยูใ่ นนีแ ้ หละ

เกม :

เชีย ่ ...

เอก :

(ตะโกน) เฮ้อออ ต้องอยูท ่ น ่ี รี ว่ มกับพวกมึง มีหวังกูได้เป็นบ้า ตายแน่แม่งทัง้ แคบทัง้ โทรม เหม็นก็เหม็น มึงอยูย ่ งั ไงของมึงเนีย ่ แม่งรกชิบหาย

นนท์:

(นัง่ กอดเข่าสะอืน ้ )

เอก :

เฮ้ยมึงหยุดร้องดิแ ้ ค่นก ้ี ก ู อ ็ ด ึ อัดพอแล้วโตเป็นควายอยูล ่ ะ จะงอแงทําาเหีย ้ อะไร

นนท์:

ขอโทษครับ..(เอกหันไปเจอวิทยุสอ ่ื สาร)

เอก :

อ้าว ทีน ่ ก ่ี ม ็ วี ท ิ ยุสอ ่ื สารหนิหอ ้ ยอยูน ่ น ่ั อ่ะ

เกม :

ผมก็ไม่รวู้ า่ มันเสียแล้วหรือผมใช้มน ั ไม่เป็นนะ พีพ ่ ล ่ี องใช้ดด ู ่ิ

เอก :

เฮ้ยไอ่แว่น มันอยูใ่ กล้มงึ อะ มึงลองใช้ด้ิ

นนท์:

ได้ครับ.. (หยิบวิทยุมาดู)น่าจะพังแล้วนะครับ

เอก :

เออ ให้มน ั ได้อย่างงีส ้ ิ ส้นตีนจัด

เกม :

แล้ว... พวกพีม ่ อ ี ะไรติดตัวมาบ้างเนีย ่ ผมมีแค่มด ี อเนกประสงค์กบ ั ไพ่

เอก :

มึงมีไพ่หรอ

เออดีวะ่

กูม.ี ..(หยิบออกมาจากกางเกง)

ไฟแช็ค บุหรีซ ่ องนึง กับเหล้าครึง่ แบน มึงอ่ะไอ่แว่น นนท์:

ผมมีแค่มอ ื ถือ สายชาร์จ แล้วก็แบตสํารองครับ

เอก :

(ออกอาการหงุดหงิด) แล้วมึงคิดว่าในนีจ้ ะมีสญ ั ญาณใหัมงึ มัย ้

นนท์:

ม..ไม่นา่ จะมีครับ

เอก :

เออ ไม่มไี ง มึงนีแ ่ ม่ง ไร้ประโยชน์วะ่

เกม :

ใจเย็นพีไ่ อ่แว่นมันก็ไม่รห ู้ รอกว่าจะต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้

นนท์:

ผ..ผมคิดออกแล้วผมน่าจะซ่อมวิทยุสอ ่ื สารได้นะครับ ผมพอมีความรูเ้ รือ ่ งพวกนี้

เกม :

จริงหรอ?

นนท์:

ครับ แต่วา่ ผมต้องมีอะไหล่นด ิ หน่อย

เอก :

แล้วมึงจะหาอะไรจากไหน ใครจะมีให้มงึ

นนท์:

เดีย ๋ วผมจะลองแกะมือถือผมเป็นอะไหล่ดค ู รับ เผือ ่ ใช้แทนได้

เอก :

เออ งัน ้ มึงก็รบ ี ซ่อมเลย จะได้รบ ี ๆมีคนมาช่วยซักที... (เอกจุดบุหรีข่ น ้ึ มาสูบ)

เกม :

ผมถามไรหน่อยดิพ ่ ่ี

เอก :

อะไร

เกม :

ตาซ้ายพีไ่ ปโดนไรมาวะ

เอก :

โดนระเบิด... กูเคยไปรบมาก่อน ก่อนทีก ่ จู ะมาอยูก ่ บ ั เสีย ่ โอฬาร มึงเคยได้ยน ิ ชือ ่ ป่ะ

เกม :

อ..อ๋ออ ผมนึกออกละ พีค ่ อ ื จ่าเอกมือขวาเสีย ่ โอฬารนีเ่ อง ผมเคยได้ยน ิ ชือ ่ บ่อยๆงี้ ก็หมายความว่าเมือ ่ ก่อนพีก ่ เ็ ป็นทหารอ่ะดิ

เอก :

ก็ประมาณนัน ้

เกม :

แล้วพีม ่ าอยูก ่ บ ั เสีย ่ โอฬารได้ไง

เอก :

ก็เรือ ่ งเงินๆทองๆเนีย ่ แหละ มึงจะถามไมเยอะแยะวะ

เกม :

โทษทีครับพีผ ่ มก็ถามอะไรไปเรือ ่ ยงัน ้ แหละ (เงียบ)

เอก :

แต่กไู ม่ได้อยูก ่ บ ั เสีย ่ แกมาพักนึงละ

เกม :

ทําไมอ่ะ..พี่

เอก :

ก็กด ู น ั ไปทําของๆเขาหายน่ะสิ..

นนท์:

ซ่อมเสร็จแล้วครับ!!(พูดแทรกขึน ้ มา)

เอก :

ไหน ขอกูดห ู น่อย (บีบ ้ ห ุ รีล ่ งบนพืน ้ ) (นนท์เดินเอาวิทยุมาให้เอก)

เอก :

(บ่น)ใช้ไงวะเนีย ่ ... จากหลุมหลบภัย มีใครได้ยน ิ มัย ้ (เงียบ)

เอก :

ถ้าได้ยน ิ แล้วตอบด้วย เปลีย ่ น (เงียบ)

เอก :

(ทําหน้าเซง) สัส

นนท์:

หรือว่าทัง้ เมืองจะมีแค่เราสามคนครับ.. ทีย ่ งั รอด

เกม :

เฮ้ยๆ ใจเย็นก่อนดิน ่ พ ่ี ง่ึ วันแรกเอง ข้างบนแม่งอาจกําลังวุน ่ ก็ได้ ผมว่าถ้าเราพยายามติดต่อทุกวันเดีย ๋ วมันก็มค ี นจับสัญญาณ พวกเราได้เองแหละ.. มัง้ ...(ทัง้ สามเงียบ)

เอก :

เฮ้ออ วันโลกแตกทัง้ ทีทาํ ไมกูตอ ้ งมาติดอยูก ่ บ ั พวกตัวผูแ ้ บบพวกมึงด้วยวะ (เอกลุกไปหาอาหารกินด้วยอารมณ์หงุดหงิด) เซ็งชิบหาย (เอกถืออาหารและกลับมานัง่ ทีเ่ ดิมทีน ่ ง่ั ในตอนแรก)

นนท์:

(นนท์ลก ุ ไปเอาอาหาร) เอ่อ..คือ สัปดาห์หน้ามันจะหมดอายุแล้วหนิครับ

เอก :

(เอกมองดูกระป๋องของตัวเอง)โว้ะ!! ตัง้ แต่ลงมาขางล่างนีท ้ าํ ไม แม่งมีแต่เรือ ่ งชวน หงุดหงิดตลอดเลยวะ รูง้ ก ้ี น ู า่ จะยอมโดนระเบิดให้ตายๆไปซะก็ดี (ทัง้ สามนัง่ คอตกและกินอาหารไปด้วยสีหน้าขมขืน ่ ) (ไฟเฟด) ฉากที่ 2

ผ่านมา5วัน ทัง้ สามคนกําลังนัง่ เล่นไพ่กน ั สภาพพวกเขาโทรมขึน ้ มาก ข้างบนเพดานก็มน ี าํ้ หยดลงมา และบนพืน ้ ก็เต็มไปด้วยกระป๋องเปล่าเรีย ่ ราดเต็มพืน ้

เอก :

(วางไพ่ลงบนโต๊ะ) กูเบือ ่ ว่ะแล้วเบือ ่ โคตรๆ (ซีด ๊ บุหรี)่

เกม :

นัน ่ ดิ่

นนท์:

ผมก็เหมือนกันครับ..

เกม :

นีเ่ รากินอาหารหมดอายุตด ิ กันมา3วันแล้วนะ ท้องไส้ผมเหมือนจะเริม ่ รับไม่ไหวแล้วด้วย

เอก :

ใช่!! กูกไ็ ม่ไหวเหมือนกัน!! เหล้ากูกห ็ มด บุหรีก ่ ใ็ กล้จะหมด

นนท์:

เช้านีก ้ ย ็ งั ไม่มใี ครตอบกลับวิทยุเราเหมือนเดิมเลยครับ เอาไงกันดี

เอก :

กูหมดหวังกับไอ่วท ิ ยุนน ่ั ไปตัง้ แต่วน ั แรกละ แม่งโคตรสิน ้ หวัง.. ถ้าต้องอยูแ ่ บบนีไ้ ปอีก2-3อาทิตย์กขู อตายดีกว่า

เกม :

พีจ่ ะบ่นทําไมเยอะแยะ สิง่ ทีพ ่ วกเราควรทําในตอนนีค ้ อ ื การช่วยกันหาทางออกไม่ใช่ออ ่

เอก :

ห้ะ มึงพูดว่าไงนะ ไหนลองพูดอีกรอบดิ้

นนท์:

ใจเย็นๆครับทัง้ สองคน.. เดีย ๋ วเราค่อยๆช่วยกันคิดก็ได้

เอก :

ค่อยๆช่วยกันคิด? เราค่อยๆช่วยกันคิดมาตัง้ กีว่ น ั แล้วสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ขอ ้ สรุปอะไรเลย ปล่อยให้เวลาผ่านไปวันๆ ถ้ามึงไม่อยากตายอยูใ่ นนี้ มึงก็ตองรีบๆคิดให้ออกดิว่ ะ (เดดแอร์)

เกม :

ผมว่า.. ต้องมีใครซ้กคนเสียสละเพือ ่ ขึน ้ ไปข้างบน

เอก :

เวรเอ้ยย นีม ่ งึ เพีย ้ นไปแล้วหรอวะ

เกม :

พีก ่ ฟ ็ งั ผมก่อนดิ… ผมว่าข้างบนพืน ้ ดินมันต้องมีของทีย ่ งั ใช้ได้กน ิ ได้อยูบ ่ า้ งแหละ แต่มน ั แค่ยงั ไม่มใี ครขึน ้ ไปเอามันมาใช้ ทัง้ ของใช้ทง้ั ของกิน

นนท์ :

แต่วา่ .. ใครจะเป็นคนขึน ้ ไปหรอครับ

เกม :

นีแ ่ หละทีพ ่ วกเราต้องมาคุยกัน.. พีเ่ อก พีเ่ คยเป็นทหารมาไม่ใช่หรอ

เอก :

ไอ่สส ั เดีย ๋ วก่อนสิเห้ยกูจะเคยเป็นหรือไม่เคยเป็น มึงก็ไม่มส ี ทธิส ์ ง่ั ให้กขู น ้ึ ไป แล้วทำไมมึงไม่ไปเองล่ะ

เกม :

ก็เรือ ่ งแบบนีพ ้ ด ่ี น ู า่ จะพึง่ พาได้มากทีส ่ ด ุ แล้ว

เอก :

ทำไมมึงไม่คด ิ ว่ากูกร็ ก ั ชีวต ิ ของกูเองบ้างล่ะ ตากูกม ็ องเห็นแค่ขา้ งเดียว.. แล้วไอ่แผนนีข้ องมึงน่ะ กูกค ็ ด ิ ได้เหมือนกัน แต่มงึ ฟังสิมงึ ลองฟังเสียง… (เอามือป้องหู)ทุกวันนีข้ า้ งบนมันยังมีเสียงระเบิด เสียงเหีย ้ ไรไม่รแ ู้ ยะแยะดังขึน ้ อยูเ่ ป็นระยะๆ ไหนจะรังสีอก ี กูละคนนึงทีจ่ ะไม่ยอมขึน ้

เกม :

งัน ้ พวกเราก็ตอ ้ งยอมตายอยูใ่ นหลุมนีเ้ งีย ้ หรอ

นนท์ :

เรามาโอน้อยออกมัย ้ ครับ…

เอก :

ก็กบ ู อกแล้วว่ากูไม่อยากขึน ้ ไป

เกม :

โห่พ.่ี .

เอก :

เออๆๆๆ น่ารำาคาญว่ะ

นนท์ :

งัน ้ เอาเลยนะครับ โอน้อย

(เอกเมินหน้าหนี)

ทัง้ สามคน : ออก เอก :

พวกเราแม่งน่าสมเพชชิบหาย

ทัง้ สามคน : ออก ทัง้ สามคน : ออก นนท์ :

อ้าว… (ทัง้ สามมองหน้ากัน)

เกม :

เฮ้ยไอ่นนท์เอ็งไม่จำเป็นต้องทำก็ได้…

เอก :

ไม่ได้!!

นนท์ :

เอ่อ.. ไม่เป็นไรครับทัง้ สองคน..

พวกเราตกลงกันแล้ว

เกม :

เชีย ่ .. มึงแน่ใจหรอวะ

เอก :

เออ มันก็พด ู ตะกีแ ้ ล้วไงว่ามันไม่เป็นไร ใช่มย ้ั ไอ่แว่น

นนท์ :

ครับ..

เอก :

เออดีงน ้ั เดีย ๋ วกูไปเตรียมของให้ละกัน (เอกเดินหยิบของ)

นนท์ :

ครับ ขอบคุณมากครับ

เกม :

(พูดเบาๆ) เฮ้ย นนท์ดน ู (่ี เปิดถุงทีต ่ วั เองนัง่ ทับไว้ให้ด)ู นนท์(ตกใจแต่พด ู เบาๆ) โห ทอง!! พีไ่ ปเอามาจากไหนเนีย ่

เกม :

(พูดเบาๆ) เออ มึงไม่ตอ ้ งรูห ้ รอก แต่ถา้ มึงกลับมาช่วยพวกกูอะ่ กูจะแบ่งให้มงึ

เอก :

เฮ้ยไอ่แว่น มึงมานีด ่ ิ (เกมรีบนัง่ ทับถุง)

นนท์ :

ค..ครับ (นนท์ลก ุ ไปหาเอก)

เอก :

ไอ่แว่น ถ้าเกิดว่าพรุง่ นีม ้ งึ ออกไปแล้วเจอใครก็ตาม ให้มงึ วิง่ นะ อ่ะกูให้มงึ ยืม(ควักปืนออกมาจากเอวแลวยัดใส้มอ ื นนท์)่

นนท์ :

ขะ..ขอบคุณครับ (เอกยืนกระเป๋าให้นนท์)

เกม :

เฮ้ยทำไมพีไ่ ม่บอกว่าพีม ่ ป ี น ื

เอก :

ก็กไู ม่ไว้ใจมึงเนีย ่ แหละ กูถงึ ไม่บอก

เกม :

โห ปิดบังกันงีพ ้ น ่ี า่ ไว้ใจมากมัง้

นนท์ :

พอเถอะครับ.. ทัง้ สองคน (เงียบ)…

เอก :

มึงไปนอนพักเอาแรงเถอะไอ่แว่น (เอกกลับไปนัง่ มุมเดิมของตัวเอง)

เกม :

งัน ้ ผมปิดไฟเลยนะพี่

เอก :

เออ ปิดเลย

เกม :

ลุกไปปิดไฟ

นนท์ :

ฝันดีนะครับ (ทัง้ สามคนนอนหลับไป)

นนท์ :

(นนท์นอนไม่หลับและกังวลทัง้ คืน นนท์เล็งปืนไปทีเ่ อกและเกม แต่กใ็ จไม่ถงึ พอทีจ่ ะยิง) (เช้าวันต่อมานนท์ตด ั สินใจผูกคอตายตรงประตู)

เกม :

(สะรึมสะรือตืน ่ )

ฮ..เฮ้ยนนท์ไอ่นนท์(เดินไปเขย่าเอก)พีเ่ อกพี่

ไอ่นนท์ตายแล้วพีต ่ น ่ื เร็วพี่ เอก :

(หงุดหงิด) อะไรของมึงเนีย ่ สัส คนจะหลับจะนอน

เกม :

ไอ่นนท์ตายแล้วพี.่ .

ตืน ่ เร็ว

เอก :

(ลุกขึน ้ นัง่ แล้วหันไปมองนนท์)เหีย ้ ไรวะเนีย ่

เกม :

ทำไงดีพม ่ี น ั ตายแล้วอ่ะ

เอก :

ชิบหายละ กูกไ็ ม่คด ิ ว่าแม่งจะเป็นงี้

เกม :

เป็นเพราะเราใช่มย ้ั พีเ่ ป็นเพราะพวกเราใช่มย ้ั มันถึงทำาแบบนี่้

เอก :

เออ!! เป็นเพราะมึงกับกูเนีย ่ แหละ

เกม :

มันยังเด็กอยูเ่ ลยอ่ะพี่

เอก :

(ขึน ้ เสียง)ก็แล้วมึงจะให้กท ู ำาไงวะ!!

เกม :

(ทรุดตัวลงไปนัง่ ) ทำไมมันทำางีว้ ะพีง่ ก ้ี เ็ ป็นตราบาปติดตัวผมไปจน ตายเลยอ่ะดิ่ (หันไปว่าเอก)พีร่ ต ู้ วั มัย ้ ว่าพีน ่ น ่ั แหละเป็นคนทีค ่ วรเป็นคนทีข่ น ้ึ ไปข้างบนทีส ่ ด ุ

เอก :

เอ้าไอ่เหีย ้ นีม ่ งึ มาโทษกูงไ้ี ด้ไงวะ กูกไ็ ม่คด ิ ว่ามันจะเป็นแบบนีป ้ ะ่ วะ

เกม :

ถ้าพีย ่ อมขึน ้ ไปตัง้ แต่แรก มันก็ไม่ฆา่ ตัวตายงีห ้ รอก มันเป็นความผิดพี่

เอก :

มึง มึงนัน ่ แหละทีผ ่ ด ิ ทัง้ ๆทีม ่ งึ ก็ขน ้ึ ไปได้ แต่มงึ แม่งก็เห็นแก่ตวั เกิน

เกม :

แล้วพีล ่ ะต่างกับผมตรงไหน

เอก :

ต่างกันตรงทีต ่ ามึงยังมองเห็นทัง้ สองข้างไง… สัส

เอก :

ต่อให้มน ั ไม่ฆา่ ตัวตาย ยังไงมันก็ตอ ้ งตายเพราะออกไปข้างนอก แล้วทีม ่ น ั ต้องตายเนีย ่ ก็เป็นเพราะมึง… แล้วดูมงึ ดิม ่ งึ ทำาอะไรบ้าง คิดแค่จะรอความช่วยเหลือจากมันเงีย ้ ะหรอ… แต่ชา่ งแม่งเหอะ ยังไงพวกเราก็ตอ ้ งตายอยูใ่ นนีต ้ ง้ั แต่แรกอยูแ ่ ล้วไม่มใี ครช่วยพวกเรา ได้หรอก

เกม :

พีเ่ ชือ ่ งัน ้ จริงหรอ ทีเ่ ราต้องตายในนีอ ้ ะ่

เอก :

เออ ใช่กเู ชือ ่ โคตรๆเลยว่ะ (ไฟเฟด) ฉากที่ 3

1สัปดาห์ตอ ่ มา น้ำบนเพดานหยดลงมาแรงกว่าเดิม บนกำแพงมีรป ู วาดคนทีร่ อยเลือดเปือ ้ นเล็กน้อย ตะไคร่นำ้ ก็เริม ่ ขึน ้ ตามมุมห้องส่วนบนพืน ้ ห้องมีกระป๋องเรีย ่ ราดเพิม ่ ขึน ้ รวมถึงซากหนูตายศพของนนท์กเ็ ริม ่ ส่งกลิน ่ เหม็นสภาพของเกมและเอกโทรมกว่าเดิมมากๆ โดยเฉพาะสภาพจิตใจของทัง้ สองคน

เอก :

(ถอดเสือ ้ ต่อยกำแพง)

เกม :

พอเถอะพีก ่ ระดูกแตกหมดแล้วมัง้ น่ะ

เอก :

ก็แม่งไม่มไี รให้กท ู ำ บุหรีก ่ ห ็ มด อึดอัดก็อด ึ อัด ขอกูหาทีร่ ะบายหน่อยเถอะ

เกม :

ผมก็อด ึ อัดเหมือนกันแหละพี่ พีน ่ ง่ั เหอะ ผมเห็นพีท ่ ำงีแ ้ ล้วประสาทจะกิน

เอก :

มึงอึดอัดกูหรอ?

เกม :

เปล่า แต่พด ่ี ม ู อ ื พีด ่ … ่ิ พีห ่ ยุดต่อยเหอะ

เอก :

เออๆ ก็ได้สส ั น่ารำคาญชิบหาย (ทิง้ ตัวลงนัง่ )

เกม :

ไอ่นนท์เริม ่ เหม็นแล้วว่ะพี่

เอก :

มึงก็เอามันไปทิง้ ดิ่

เกม :

ให้เอาไปทิง้ ไหนอ่ะ

เอก :

ก็ขา้ งนอกไง ไปดิ่

เกม :

อย่าพูดงัน ้ ดิพ ่ ่ี

เอก :

ทำไมอ่ะ แล้วมึงจะทำไม

เกม :

ก็ไม่ทำไมหรอกพีผ ่ มก็แค่บอกว่าผมเหม็น

เอก :

(บ่น) ไม่ทำไมแล้วมึงจะบ่นทำเหีย ้ ไรเยอะแยะวะ

เกม :

เออๆ ผมผิดเองแหละ … แต่ผมสงสารมันว่ะพีม ่ น ั ตายก็เพราะเรา

เอก :

ต่อไป มึงจะตายเพราะกูหรือกูจะตายเพราะมึงวะ

เกม :

ผมไม่คย ุ กับพีล ่ ะ(หันหน้าหนี)

เอก :

(เดินไปนัง่ ทีป ่ ระจำาตัวเอง) ไอ่เกม

เกม :

ว่า

เอก :

สมมุตวิ า่ ถ้ามึงรอดจากทีน ่ ม ่ี งึ จะออกไปทำาอะไรวะ

เกม :

ออกไปใช้ชวี ต ิ ไงพี​ี่ ถึงตอนนีผ ้ มอาจจะเป็นแค่คนไร้คา่ แต่..

เอก :

แต่อะไร

เกม :

ม..ไม่มไี รหรอกพี่

เอก :

แต่กวู า่ มึงทิง้ ความหวังของมึงไปเถอะ สุดท้ายแล้วเราก็ตอ ้ งตายอยูท ่ น ่ี เ่ี หมือนกับ ไอ่แว่นนัน ่ แหละ

เกม :

อือ

เอก :

แต่ตอ ่ ให้กรู อดออกไปนะ แม่งก็เหมือนซือ ้ เวลาชีวต ิ ตัวเองได้อก ี หน่อย

เกม :

อือ

เอก :

แต่อย่างน้อย กูอยากเจอลูกสาวกูกอ ่ นตายว่ะ

เกม :

พีม ่ ล ี ก ู ด้วยหรอ

เอก :

อืม วัยกำลังน่ารักเลย แต่โชคดีทเ่ี ธอไม่ได้อยูเ่ มืองนีไ้ ม่งน ้ั กูคงใจสลายแน่ๆ

เกม :

ถ้าปลอดภัยก็ดแ ี ล้วพี่

เอก :

นัน ่ ดิ่

เกม :

ใส่เสือ ้ เหอะพีเ่ ห็นละแม่งใจเกเร

เอก :

ก็กรู อ ้ น

เกม :

อือ แล้วแต่พเ่ี ลย

เอก :

ไอ่เกม

เกม :

ว่า

เอก :

มึงอยากรูป ้ ะ่ (เอาเสือ ้ พันมือตัวเอง) ว่ากูรอดจากสงครามมาได้ไง

เกม :

ไม่ตอ ้ งถามผมหรอก ถ้าจะเล่าก็เล่ามาเลย

เอก :

ครัง้ นึงกูเคยโดนจับเป็นเชลย

เกม :

อือ

เอก :

กูโดนขังอยูใ่ นหลุมลึกกับเพือ ่ นในหน่วยกูอก ี 2คน

เกม :

อือ

เอก :

ไม่มน ี ำ้ ไม่มอ ี าหาร… จนกระทัง่ วันนึง ไอ่สาระเลวพวกนัน ้ ก็โยนมีด ลงมาให้พวกกูเล่มนึง (เอกหยิบมีดอเนกประสงค์ของเกมบนพืน ้ มาลับเล่น)

เกม :

เชีย ่ อย่าบอกนะว่าพี.่ .

เอก :

พวกแม่งสัง่ ให้กฆ ู า่ กันเอง แล้วก็แดกกันเอง… กูไม่เคยลืมเลย แล้วก็จะไม่มวี น ั ลืมด้วย ไอ่สายตาทีพ ่ วกแม่งมองดูตอนพวกกูพยายามเอาชีวต ิ รอดกันแทบเป็นแทบตาย แต่พวกแม่งดันหัวเราะสนุกสนาน ราวกับว่าการดูคนฆ่ากันมันเป็นเรือ ่ งสนุก

เกม :

พอเหอะพีผ ่ มจะอ้วก

เอก :

ทุกวันนีก ้ ก ู ย ็ งั ไม่แน่ใจเลย ว่าคนทีร่ อดมันสมควรเป็นกูจริงๆหรอ? กูยงั จะสามารถใช้ชวี ต ิ อย่างภาคภูมใิ จต่อไปได้มย ้ั ?

เกม :

ผมขอละพีพ ่ อเหอะ

เอก :

อือ

เอก :

ไอ่เกม

เกม :

ว่า

เอก :

ไอ่ถงุ ทีม ่ งึ นัง่ ทับมันมีไรวะ กูสงสัยมานานละ

เกม :

ป..เปล่าหนิพ่ี

เอก :

เร็ว เอามาดูหน่อย (เอกวางมีดลงแล้วลุกไปหาเกม)

เกม :

เฮ้ยพีพ ่ ม ่ี ายุง่ ไรกับผมเนีย ่

เอก :

ไหนดูดม ้ิ งึ ซ่อนของกินไว้ออ ่

เกม :

ไม่พม ่ี น ั ไม่มไี รจริงๆ (เอกดึงแย่งถุงกับเกม)

เกม :

มึงซ่อนเหีย ้ ไรไว้บอกมา

เอก :

ผมบอกว่าไม่มไี งพีพ ่ อ ่ี ย่า พี่ (ทองในถุงหล่นลงมา) เหวอ

เอก :

เฮ้ย (หยิบทองขึน ้ มาดู) ทองนีห ่ ว่า

เกม :

เอาคืนมานะพี(่ ลุกขึน ้ ไปขว้าทองจากมือเอก)

เอก :

ไม่(ถอยหลบเกมออกมา) …. กูวา่ ทองพวกนีม ้ น ั คุน ้ ๆอยูน ่ ะ

เกม :

ม..มัว่ แล้วพีจ่ ะคุน ้ ได้ไง ก็มน ั เป็นของผม

เอก :

อ๋ออ มึง มึงนีเ่ องไอ่เกม ไอ่โจรเหีย ้ นีม ่ น ั ทองเสีย ่ โอรสไอ่สส ั !!

เกม :

พีห ่ ลอนอะไรของพีเ่ นีย ่ อยูใ่ นนีน ้ านจนเพีย ้ นไปแล้วหรอ เร็วพีเ่ อา คืนผมมา

เอก :

เพีย ้ นเหีย ้ ไร นีม ่ น ั ของๆกู

เกม :

เอาคืนมานะพี่

เอก :

กูไม่คน ื ไอ่สส ั

เกม :

(เกมวิง่ ไปหยิบมีดอเนกประสงค์บนพืน ้ แล้วหันไปขูเ่ อก) ถ้าพีไ่ ม่เอาคืนผม ผมแทงพีจ่ ริงๆนะ

เอก :

(ทำหน้านิง่ )เอาดิมงึ แทงมาดิ

เกม :

ผมขอละพีอ ่ ย่าทำาแบบนีเ้ ลย แค่นเ้ี รายังเครียดไม่พออีกหรอพี่

เอก :

(เอกทำหน้ารูส ้ ก ึ ผิดก่อนจะโยนของในถุงให้เกม)

เออ

กูขอโทษ

(ลงไปนัง่ พิงผนัง)

กูผด ิ เองแหละ ทีก ่ แ ู ม่งสติแตกไปเอง เกม :

พีเ่ ป็นเหีย ้ ไรของพีว่ ะ (เงียบ)

เอก :

ถึงของพวกนัน ่ มันจะไม่ใช่ของๆกูจริง แต่กก ู ด ็ อ ู อกนะว่ามันเป็นของทีโ่ ดนขโมยมา

เกม :

ก็ชวี ต ิ ผมมันเลือกได้ทไ่ี หนล่ะ

เอก :

กูยอมทำงานสกปรกๆแม่งยังดีกว่าการทีก ่ ต ู อ ้ งไปขโมยของๆคนอืน ่ อีก

เกม :

(เกมนิง่ ไปสักพัก) จริงๆผมก็ไม่ไดตัง้ ใจทีจ่ ะเป็นขโมยหรอก มันคงไม่มใี ครอยากทีจ่ ะใช้ชวี ต ิ หลบๆซ่อนๆทัง้ ชีวต ิ แบบนี.ี้ .(นิง่ ไปสักพัก) คือ ตอนผม เด็กๆอ่ะ มันจะมีรา้ นนาฬิกาอยูร่ า้ นหนึง่ ในเมือง ผมว่าพีก ่ น ็ า่ จะเคยเห็นนะ มันจะมีนาฬิกาไขลานเรือนหนึง่ ทีจ่ ะมีหน ุ่ ทหารออกมาทุกๆชัว่ โมงในตอนนัน ้ ผมฝันถึง นาฬิกานัน ่ ทุกวัน.. ทุกบ่ายผมจะชอบไปแนบหน้ามองนาฬิกานัน ่ ทีร่ า้ นขายนาฬิก… ิ และ ไอ่รา้ นนาฬิกานัน ่ แหละคือจุดเริม ่ ตนทีท ่ ำให้ผมขโมยของ..แต่ตอนนัน ้ ผมโดนจับได้ นาฬิกาก็ไม่ได้..แต่พอหลังจากวันนัน ้ ทุกอย่างมันก็เลยเถิดจนผมกลายมาเป็นขโมย จริงๆ(จะรองไห้)ทัง้ ๆทีต ่ อนแรกผมแค่อยากได้ไอ่นาฬิกาเหีย ้ นัน ่ ก็แค่นน ้ั .. (เอกเดินไปหยิบปืนแล้วถอนหายใจหนึง่ ครัง้ ก่อนทีจ่ ะจ่อมาทีต ่ วั เอง)

เอก :

กูทนรอต่อไปไม่ไหวแล้วว่ะ

เกม :

ผมก็เหมือนกันพีพ ่ ย ่ี งิ ผมก่อนเถอะผมขอ

เอก :

มึงคิดดีแล้วหรอ

เกม :

ถือว่าผมขอร้องล่ะ พีผ ่ มทนสมเพชตัวเองไปมากกว่านีไ้ ม่ได้แล้วพี่ ดูไอ่นนท์สิ ทีม ่ น ั ต้องตายก็เพราะเรา… มันคงเหมือนทีพ ่ พ ่ี ด ู นัน ่ แหละ ว่า ยังไงพวกเราก็ไม่มี ทางรอดหรอก

เอก :

งัน ้ ถือว่ามึงตัดสินใจแล้วนะ งัน ้ ถือว่านีเ่ ป็นการทีม ่ งึ กับกูไถ่โทษให้กบ ั ไอ่นนท์กแ ็ ล้วกัน.. เจอกันในนรกนะไอ่เกม (เอกยิงเกมทีห ่ วั ก่อนทีจ่ ะเอาปืนจ่อใตคางตัวเองแล้วลัน ่ ไก)

เสียงวิทยุสอ ่ื สารดังขึน ้ และปลายสายก็พด ู ว่าจากกองทัพบกตอนนีพ ้ วกเราได้รบ ั สัญญาณแลัวต้อง ขอโทษด้วยทีต ่ ด ิ ต่อไปล่าช้าเนือ ่ งจากเสาสัญญาณถูกทำลายไปทัง้ เมืองตอนนีท ้ างเรากำลังจะนำทีม เขาไปช่วยเหลือให้เร็วทีส ่ ด ุ ถ้าทราบแล้วตอบด้วย (ไฟเฟด) จบ.

Photography: ศุภชัย เชื้อเมืองพาน