Δεν είχα δει πολλές φορές έτσι τον ουρανό της Κύπρου, χαμηλωμένο, μ' ένα γκρίζο σταχτί χρώμα που προμήνυε βροχή. Όμως, ο γεμάτος υδάτινες λακκούβες αεροδιάδρομος της Λάρνακας ήταν η πιο πειστική εισαγωγή γι' αυτή την όχι και τόσο συχνή καιρική αλλα γή τοπίου και ατμόσφαιρας. «Βρυξέλλες γίναμε!», σχολίασε μονολογώντας μισοειρωνικά ένας νεαρός μπροστά μου, υπονοώντας σίγουρα, εκτός από τη χειμωνιάτικη εικόνα της νήσου, την πολύ πρόσφατη απόφαση της Κοπεγχάγης να τη δεχτεί ως μέλος της Ευρω παϊκής Ένωσης. Είχε περάσει κοντά ένας χρόνος από το τελευταίο ταξίδι μου εδώ, μα έ-
Η Κύπρος προ των πυλών τσι κι αλλιώς η Κύπρος ήταν στους μήνες που πέρασαν ένα από τα πρώτα θέματα των ει δήσεων. Πέρα από το ότι γνωστοί και φίλοι που έκαναν τη διαδρομή Αθήνα-Λευκωσία μού μετέφεραν διαρκώς στοιχεία που πολλές φορές έφτιαχναν μια σύνθεση πολιτικών α πόψεων όχι και τόσο ταιριαστή με την εικόνα που παρουσίαζαν οι μονοδιάστατες ειδή σεις και αναλύσεις, εκπορευόμενες από το δικό μας υπουργείο Εξωτερικών, της Ζαλο κώστα και από μια μερίδα των εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης που «δια μόρφωναν», περνώντας μέσα από το «εκσυγχρονιστικό» κόσκινο, τις ανταποκρίσεις από το νησί. Μισόλογα για τη διογκούμενη αντίθεση κατά του σχεδίου και πολύ περισσότερο κατά της λύσης «πακέτο» που ευαγγελιζόταν ως θεόσταλτο δώρο η οσφυοκάμπτουσα δι πλωματία μας. Μαγειρευμένη ένταση λοιπόν τις τελευταίες μέρες για την κάτι παραπάνω από βέβαιη ένταξη, αλλά και ανακούφιση που αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή η άνευ όρων παράδοση. Ο οδηγός του ταξί, ένας ορεσίβιος από την κυπριακή ενδοχώρα. Δεν υπάρχει καλύτερη παρέα για τη διαδρομή ως την πρωτεύουσα. Μου απαριθμεί με περηφάνια τα ερωτικά του κατορθώματα, τις φορές που βρέθηκε στην Αθήνα. Κάποια στιγμή δείχνει να σοβα ρεύεται. Με κοιτά πλαγίως: «Είντα λαλείς για τούτην την κακουδκιάν;» με ρωτά, εννοώ ντας μάλλον το γόρδιο δεσμό του σχεδίου Ανάν. Προσπαθώ να του απαντήσω, όχι με τη λογική του ελλαδίτη «καλαμαρά» ή των ποικίλων διεθνολόγων που επιδίδονται τον τελευ ταίο καιρό σε συνεχείς ασκήσεις επί χάρτου, διερμηνεύοντας συνήθως τις άνωθεν επιβε βλημένες πολιτικές γραμμές, αλλά έχοντας ως κρατούμενα την απόγνωση, την ανασφά λεια, την αδιέξοδη οργή ενός ολιγάριθμου λαού. Κυρίως όμως, γνωρίζοντας ότι έπειτα α πό συνεχείς εμπαιγμούς των ισχυρών, που κράτησαν σχεδόν τριάντα χρόνια, έχει αναπτυ χθεί το βίωμα μιας συλλογικής κόπωσης, ένα βίωμα που μοιραία λειαίνει τα κάποτε οξυμμένα συναισθήματα, τις ανυποχώρητες στάσεις, την περηφάνια, και ρίχνει τώρα τη σκιά του ακόμα και στις σοβαρότερες πολιτικές αποφάσεις.
18 ΔΙΑΒΑΖΩ
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2003