κάνανε τότε αυτό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν ήμουν πολύ μικρή, ένα περιστατικό με ζήνες: Ο «θείος Γιάννης» (άνδρας της θείας Φωτούλας που ήταν γειτόνισσα και φίλη της μαμάς), ήρθε ένα πρωί στην γειτο νιά με ένα τσουβάλι από δαύτες! Πού τις είχε βρει τόσες ζήνες μαζεμένες; «Έλα, Αννούλα να δεις!». Καλά, τρελάθηκα απ’ τη χαρά μου! Με τι ασχολιόμασταν τότε, ε; Τώρα τα παιδιά έχουν Mo bile T.V., Internet και Facebook!!! Εμείς είχαμε γυαλένιες, ζήνες, πατίνια, ποδήλατα και ψυχή παιδική! Μ’άρεσε να παίζω, γυαλένιες με τα αγόρια της γειτονιάς, να κερδίζω «Αμερικανάκια» (πολύχρωμες κίτρινες ήταν νο μίζω), αν και τις περισσότερες φορές εκείνοι με κέρδιζαν!!! Θυμάμαι μια χρονιά έτυχε να θυμηθούν ότι γιορτάζω... Ρώτησαν λοιπόν τυχαία... — Κυρά Χρύσα, αύριο που γιορτάζει η Αννούλα, θα μας κεράσεις; — Ναι, και βέβαια, ελάτε όλοι!!! Για πλάκα ή όχι, ήρθαν γύρω στα 20 άτομα να μου πουν «Χρόνια Πολλά». Για το γλυκό ή για μένα, η έκπληξη και η χαρά μου ήταν μεγάλη! Λίγο αργά, ίσως, αλλά ευχαριστώ πολύ όλους τους φίλους και γνωστούς, αν το διαβάσει κανείς και θυμηθεί το γεγο νός!
77