ΑΠΟΨΕΙΣ
8 | Ο ΔΗΜΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Γράφει η
Τατιάνα Λεοντιάδου
Τ
ο ότι η χώρα βρίσκεται εδώ και κάποια χρόνια στο χείλος του γκρεμού είναι γνωστό, σαφές και ξεκάθαρο. Σε εμάς που ζούμε εδώ αλλά και στους ξένους. Είτε αυτοί είναι σιωπηλοί παρατηρητές των παθών μας εκ του καναπέος, ή τουρίστες ορεξάτοι για κοινωνικοπολιτική κουβέντα, μεζέ μαρίδα και τυρί. Πριν από λίγες μέρες, έτυχε να βρεθώ σε μία παρέα που στο πλαίσιο μιας οικογενειακής υποχρέωσης, είχε αναλάβει να ψυχαγωγήσει έναν Βέλγο επισκέπτη. Πήγαμε μία πολύ ωραία βόλτα προς Θησείο. Ώρα όμορφη, λίγο πριν το σούρουπο, να μη ζεσταθεί και δυσανασχετήσει ο καλός μας, αλλά να απολαύσει τη βόλτα του και να δει από κοντά μερικούς ιστορικούς τόπους. Νεαρότατος σε ηλικία, δεκαετία των είκοσι φεύγα, συμπαθής εκ πρώτης όψεως, ασπρουλιάρης μετά συγχωρήσεως, όπως αρμόζει άλλωστε στο βόρειο, άσπιλο δερματάκι του που δε το βλέπει και πολύ ο ήλιος μέσα στο χρόνο. Κάποια στιγμή, όταν προσωπικά ένιωσα μια έντονη έπαρση για την ακαταμάχητη θέα της πόλης από ψηλά, του πρότεινα να τον φωτογραφίσω με φόντο την Αθήνα. «Μπα όχι, δεν είναι παρά μια πόλη δίχως χρήματα», είπε αποστρέφοντας το βλέμμα του με περιφρόνηση και συνεχίζοντας να περπατάει αδιάφορα. Θα πρέπει
πολιτική & επικαιρότητα
Ο επισκέπτης να στράβωσε και να σκοτείνιασε πολύ η μούρη μου με αυτή του την απάντηση, γιατί βιάστηκε να συμπληρώσει ένα δικαιολογητικό (αλλά όχι και πολύ πειστικό): «Πλάκα κάνω». Το ξεχάσαμε λοιπόν και συνεχίσαμε τον περίπατό μας, που εμένα τουλάχιστον πολύ με ευχαρίστησε, τόσο που σκέφτηκα πως αν ερχόμουν πρώτη φορά σε αυτή την πόλη θα μου εύφραινε την ψυχή αυτή η μικρή ξενάγηση. Λίγο αργότερα, όταν πια χωρίσανε οι δρόμοι μας, αναρωτήθηκα γιατί άραγε εκνευρίστηκα τόσο πολύ εκείνη τη στιγμή. Αφού άλλη δουλειά δεν κάνω κι εγώ και οι περισσότεροι από εμάς, από το να κατηγορώ τους πολιτικούς, το σύστημα, τους κακούς χειρισμούς των υπευθύνων και την κακιά μας μοίρα που μας έφτασαν στο τέλμα που βρισκόμαστε σήμερα. Γιατί με ενόχλησε λοιπόν τόσο πολύ που κάποιος ξένος διαπίστωσε αυτό που αναμασάω η ίδια κάθε μέρα; Η απάντηση μπορεί να δοθεί με ένα απλό παράδειγμα: Όταν κάθε μέρα που κοιτάζομαι στον καθρέφτη λέω στον εαυτό μου «Είμαι χοντρή, είμαι χοντρή» δε με πειράζει ούτε με στενοχωρεί τόσο, όσο αν έρθει κάποιος άλλος και μου το επιβεβαιώσει. Κάποιος που καμιά δουλειά δεν έχει με τα κιλά μου, με τον καθρέφτη μου, με τη
ζωή μου. Ακριβώς το ίδιο συνέβη και τώρα. Εμφανίστηκε ο απόγονος Φλαμανδού με τη νοικοκυρεμένη, τακτοποιημένη του ζωή να μου επισφραγίσει το παράπονο και τη γκρίνια μου. Μόνο που εμείς ως λαός είμαστε περήφανος και μια ευθιξία για την πατρίδα την έχουμε. Η αλήθεια πονάει λένε και πονάει πιο πολύ ακόμα όταν πέρα από τον εαυτό σου, έχεις και άλλους να σου υπενθυμίζουν το ανάστερο πεπρωμένο σου και το χάος μέσα στο οποίο ζεις. Και βέβαια υπάρχει πάντα το ζήτημα του τακτ, των καλών τρόπων που δεν έχει να κάνει με εθνικότητες, ή το έχεις ή δεν το έχεις και που υπαγορεύει τη ρήση: «Κάποια πράγματα δε λέγονται» (ή έστω λέγονται, αλλά με λεπτότητα και ευγένεια). Ξεχωριστό κεφάλαιο αυτό. Για να επιστρέψω στη βόλτα με τον ψηλόλιγνο μουσαφίρη, εικάζω πως δεν πέρασε κι άσκημα. Έκανε κάποιες μικροαγορές, κυρίως ενθύμια και παραδοσιακά προιόντα και τίμησε μεγαλοπρεπώς την ελληνική κουζίνα, με ιδιαίτερη προτίμηση στο τζατζίκι και το σαγανάκι. Μετά από λίγες μέρες, θα επέστρεφε στη ρουτίνα του, σίγουρα κι αυτός στην καθημερινότητα με τα όποια προβλήματά της, αλλά σίγουρα επίσης σε μία πόλη οργανωμένη και σε μία σειρά που εμείς την έχουμε χάσει προ πολλού.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015
Αρνούμαι να αποδεχτώ τη σκέψη που εδώ και πολύ καιρό στριφογυρίζει στο μυαλό μου, ότι στην Ελλάδα είναι πιο έξυπνο να έρχεσαι για διακοπές παρά να ζεις μόνιμα και συνεπώς αντιστέκομαι σθεναρά από το να ζηλέψω όσους τόλμησαν ένα νέο ξεκίνημα στο εξωτερικό. Δεν ξέρω αν κάνω καλά, αλλά κάπου μέσα μου μια αισιόδοξη φωνούλα λέει πως τα πράγματα θα φτιάξουν. Εύχομαι να έχει δίκιο. Υ/Γ.: Αναφορικά με το προηγούμενο άρθρο μου στην εφημερίδα, θα ήθελα να συμπληρώσω το εξής, προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Κατ’ αρχάς, μέσα από τη στήλη αυτή και από το βήμα που μου δίνει ο κ. Κοντογεώργος, εκφράζω εδώ και ένα χρόνο την προσωπική μου άποψη. Σχετικά λοιπόν με τα θερινά σινεμά στα οποία και αναφέρθηκα, εξέφρασα καθαρά τη δική μου προτίμηση. Σε καμία περίπτωση όμως δε θεωρώ ότι οι σύγχρονοι κινηματογράφοι υστερούν σε κάτι. Αντιθέτως, αποτελούν προτίμηση κάποιου άλλου, μεγάλου -ίσως και μεγαλύτερου- ποσοστού του φιλοθεάμονος κοινού και φυσικά βοηθούν και συντελούν στην αναβάθμιση και βελτίωση της περιοχής. Δεν υπήρξε συνεπώς κακόβουλη πρόθεση στο σχόλιο μου. Επιπλέον, με αφορμή αυτή την αποσαφήνιση, θα ήθελα να τονίσω ότι παρότι δεν ανήκω σε αυτούς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Αττικής (είμαι παιδί των Νοτίων Προαστίων, όπως έχω πει και παλαιότερα), έχω αγαπήσει τον τόπο αυτό, με αποτέλεσμα να στενοχωριέμαι με τα κακώς κείμενα και να παίρνω χαρά όταν συμβαίνουν όμορφα πράγματα. Μέσα σε αυτά τα όμορφα πράγματα είναι και οι κινηματογράφοι, όλων των ειδών. Σημασία έχει να υπάρχει ποικιλία για να καλύπτονται όλα τα γούστα. Και ευτυχώς, υπάρχει!