Magazine 60 Destelheide-Hanenbos by Destelheide

PB- PP

BELGIE(N) - BELGIQUE

P209319 3000 LEUVEN

Nr. 60 Magazine Destelheide & Hanenbos maart 2022 mei 2022 Trimestrieel magazine

INHOUD

COLOFON Redactie Guy Uyttebroeck Jaël Muls Liesbet Van Lil Lieselot Vanderroost Manu Van Doorsselaer Warre De Jaegher João Rodrigues Paula Guardián Federica Faccin Peter D’Herde Marianne Maes Eindredactie Jaël Muls Coverbeeld © Federica Faccin Vormgeving Nine O’Clock Somewhere

Intro

Inside

04 08 10

• • •

Expo

•

Brusselprojecten

20 27

• •

Artiest in Huis

28 32 36

• • •

Hanenbospad

Gluren bij de buren

•

Internationaal

•

Binnenkort

44 45 46

• • •

TELEX

Renovatie slaapblokken, een grote puzzel met vele kleine stukjes Wayfinding: nieuwe signalisatie voor Destelheide en Hanenbos Interview huisbewaarders Destelheide - Hanenbos

Cueillir les fleurs en dansant - Al dansend bloemen plukken Interview met de artiesten

BXLproject Try-out: Inside out LUCA Interieurvormgeving

Interview met Erin Tjin A Ton: Een zelfgekozen en inspirerend isolement Inkijk in het creatieproces van onze Artiesten in Huis De volgende maanden klinkt er veel jazz in Destelheide

Veronique Guillaume, domeinbeheerder van Provinciedomein Huizingen, een portret

Welkom Paula en Federica, onze nieuwe ESC vrijwilligers

Masterclass In the Motion – Hind en Zahra Eljadid Destelheide Danst x Freestyle Lab Zomeracademie 2022

INTRO De lente doet haar intrede, de zomer lonkt… De zon valt binnen in mijn kantoor (kantoor A.0.11), buiten zie ik alles openbloeien, en dan vooral de kinderen en jongeren, nu ze eindelijk terug mogen. Het geeft me zin om een luchtje te scheppen en daarvoor laat ik me al te graag leiden door de nieuwe signalisatie (p.08). Ik ben in gebouw A en tref João aan in het Dharts bureau. Hij werkt er aan vrolijke illustraties voor een handige brochure over het Hanenbospad. Binnenkort kan je zo vlot alle spannende installaties in Hanenbos ontdekken (p.38). Ik groet João en draai me om richting de centrale hal waar de nieuwe groepstentoonstelling, Cueillir les fleurs en dansant • Al dansend de bloemen plukken, de lente ook binnen de muren van Destelheide voelbaar maakt. Ik bewonder er de vruchten van de derde GRAFIXX residentie en geef jullie alvast prijs dat het een heel kleurrijke en frisse oogst is geworden (p.14). Van A naar B, dat lijkt me logisch, en dat betekent dat het kleigebouw mijn volgende halte vormt. Daar ontmoet ik zeven jongeren van Brusselse organisatie Try-out die samen met kunstenares Joke Raes hun eigen maskers creëren. Het is een spel van verhullen en onthullen. De maskers zijn persoonlijk, experimenteel en vooral enorm creatief! (p.20) Ik volg het alfabet verder naar C, het muziekgebouw, waar de heupen al zachtjes worden los gewiegd voor de tweede editie van Destelheide Danst in samenwerking met onze Brusselse partner Freestyle Lab (p.45).

Ik kijk op mijn horloge, de tijd geeft aan dat ik mijn route moet vervolgen naar E, het restaurant, om er te smullen van een met zorg bereidde lunch. Helemaal terug op krachten kan ik mijn weg verderzetten, op naar de slaapblokken. Wist je dat we volgend jaar starten met de renovatie ervan? (p.04) Als je in de toekomst in Destelheide verblijft, kan je dus op je twee oren slapen, want wat verderop bouwen we aan de nieuwe slaapblok. Onderweg groet ik Artiest in Huis Erin, haar residentie beschouwt ze als een inspirerend isolement (p.28). Ik bewandel het pad naar de villa, waar de Europese vrijwilligers verblijven en maak er kennis met Paula en Federica (p.42). Ze kwamen pas aan uit Spanje en Italië, maar zorgden nu al voor prachtige foto’s in dit nummer. Eindigen doe ik bij letter M, waar ik bij huisbewaarder Daniel aanklop. Hij en zijn collega Peter wisselen er tips en ervaringen uit en vertellen waarvoor ze zeker uit hun bed mogen worden gebeld. Daar hebben ze ongetwijfeld nu al spijt van (p.10). Zo, ik ben terug aan gebouw A, waar ik in Zaal De Put nog gauw de try-out van Pieter Verelst meepik (p.32). Oja, binnenkort deinen we hier ook mee op de jazzklanken die Brussels Jazz Orchestra door Destelheide laat golven (p.36). En voor je het weet is daar de zomer en wie zomer zegt, zegt Zomeracademie…

Ik zet nu koers richting het amfitheater (D) en dal. Het vergezicht is adembenemend. Velden en weides die aan de horizon overgaan in de uitlopers van het Hallerbos. Een prachtig landschap als naaste buur van Destelheide. De grote buur van Hanenbos is het provinciedomein van Huizingen. Een praatje met Veronique Guillaume die er domeinbeheerder is lijkt me leuk (p.40).

Guy Uyttebroeck

INSIDE

Renovatie slaapblokken, een grote puzzel met vele kleine stukjes Wie in de toekomst in Destelheide verblijft, kan op twee oren slapen. Als onderdeel van het Masterplan voor het gehele domein wordt ook de infrastructuur voor overnachtingen aangepakt. Tegen volgende zomer zal het nieuwe slaappaviljoen afgewerkt zijn en nadien worden ook de huidige slaapblokken grondig gerenoveerd. Zo kan Destelheide zorgeloos de komende 50 jaar tegemoet zien. De renovatie van de ‘oude’ slaapblokken is in handen van DEWIL architecten. Guy Uyttebroeck, directeur van Destelheide & Hanenbos, en Gert Taveirne, coördinator Techniek & Onderhoud hadden hierover een gesprek met Reine Van den Wijngaerde van het Brusselse architectenbureau. Uit de jaarlijkse survey bij de gebruikers van Destelheide, bleek de overnachtingsfaciliteit steevast het grootste punt van kritiek. Niet verwonderlijk aangezien in het oorspronkelijk ontwerp van de slaapblokken slechts 3 personen per slaapkamer voorzien waren. Dat aantal werd doorheen de jaren opgetrokken tot uiteindelijk 6 personen per kamer, met uiteraard consequenties op vlak van privacy en comfort. Binnen het Masterplan voor Destelheide is de vernieuwing van de slaapinfrastructuur dan ook één van de speerpunten. Tegen 2025 zouden de werken volledig afgerond moeten zijn.

INSIDE: RENOVATIE SLAAPBLOKKEN

Kan je ons wat meer vertellen over DEWIL architecten en wat jullie al hebben gerealiseerd? Reine: “We werken heel vaak in kader van overheidsopdrachten en meestal voor grotere projecten. Bijvoorbeeld scholen, kantoren, dienstencentra en sociale woningen. En omdat we werken vanuit Brussel doen we ook veel renovaties, want veel plaats voor nieuwbouw is er niet meer in onze hoofdstad. Bij alle projecten vertrekken we heel hard vanuit de mens en de gebruiker. Met onze visie op architectuur willen we echt oplossingen of verbeteringen aanreiken in gebruik van het gebouw en de beleving van de mens. Wat is er nodig en wat kunnen we doen? En dat binnen een meestal beperkt budget. Hoe komen we technisch tot het beste resultaat, zonder ook de esthetiek uit het oog te verliezen. Die verhouding tussen functionaliteit en esthetiek moet dus goed zitten! De visie op esthetiek en de manier waarop we gebouwen gebruiken verandert ook constant. Het is een proces van zoeken, uitproberen en continue bijleren tot alles als een puzzel in elkaar valt. Daarom richten we ons ook vooral op openbare gebouwen. Voor die gebruikers kunnen we een groot verschil maken en daar vinden we dus onze passie in.” Was Destelheide voor jullie een gekende plek? Reine: “Ik ben zelf opgegroeid in de streek, maar kende Destelheide niet. De eerste keer dat ik hier kwam, werd ik wel direct overvallen door een gevoel van herkenning. Ik was vanuit mijn jeugd in Dilbeek vertrouwd met de brutalistische architectuur van Westrand, een ontwerp van Alfons Hoppenbrouwers. Hier in Destelheide herkende ik veel van die principes en daardoor had ik wel onmiddellijk een connectie. En daardoor wist ik ook direct: dit is iets uniek, waar voorzichtig mee omgesprongen moet worden. De eigenheid van een gebouw en de manier waarop gebruikers dat gebouw beleven, kan immers fragiel zijn. Je moet dan heel hard opletten om dat niet uit evenwicht te brengen. De basisvisie en de sfeer van het gebouw mag bij een renovatie niet verstoord worden.” Hoe ga je dan om met de opdracht op de slaapblokken, die er al meer dan 50 jaar staan, te renoveren? En bovendien mocht aan de buitenkant weinig veranderen. Reine: “We starten natuurlijk altijd eerst met een grondige analyse van het bestaande gebouw. Wat zijn de kwaliteiten ervan en welke zaken zijn verouderd, zowel qua materialen als op vlak van gebruik. In de huidige slaapblokken zijn er bijvoorbeeld geen aparte toiletten in de slaapkamers. Anno 2022 is dat niet het comfort

dat mensen verwachten als ze ergens verblijven. We proberen dan de oorspronkelijk visie en sfeer in overeenstemming te brengen met de actuele en zelfs toekomstige noden. Want we verbouwen natuurlijk niet voor 10 jaar, maar hopelijk voor veel langer.” Technisch is er enorm veel veranderd de afgelopen 50 jaar. Welke zaken uit het oorspronkelijk ontwerp wilden jullie behouden? Reine: “Ik ben wel blij dat we de basisstructuur van de verschillende slaapblokken niet moeten wijzigen. De vier gebouwen blijven dus als afzonderlijke entiteiten behouden. De slaapkamers houden we ook per 5 samen, zodat die kleinschalige verbondenheid blijft. En hoe de slaapblokken op het domein staan, daar wilden we natuurlijk ook niets aan wijzigen. De manier waarop de slaapkamers gericht zijn naar het landschap, met dat fantastische uitzicht: dat is gewoon perfect zo!”

INSIDE: RENOVATIE SLAAPBLOKKEN

deuren van de slaapblokken in alle mogelijke kleuren geverfd. Maar nu ze terug in de originele kleuren staan, geeft dat direct een andere sfeer en uitstraling. Dat voelt juist aan.” Het zwaarste obstakel in het renovatiedossier waren de technieken. Hoe hebben jullie dat aangepakt? Reine: “Aan de buitengevels komen geen zichtbare wijzigingen. Bij-isoleren langs de buitenzijde bleek niet mogelijk. Het buitenschrijnwerk gaan we wel volledig vernieuwen. Het zal er uitzien zoals het bestaande, maar dan volgens de nieuwste normen van toegankelijkheid en isolatie. Voor de andere nieuwe technieken was het een hele uitdaging om ze erin te puzzelen en weg te steken. Gelukkig heeft de architect een kruipkelder onder het volledige gebouw voorzien, wat ons werk veel makkelijker maakte. Felix had toen zelfs al een soort van vloerisolatie voorzien, die ons nu toelaat om vloerverwarming te plaatsen. En zo heeft de oorspronkelijke visie en het vooruitziende concept van het gebouw ons geholpen om het klaar te maken voor de toekomst. Er komt wel een nieuwe luchtgroep op het dak. Maar door die goed te positioneren zal ook die niet echt zichtbaar zijn als je op het domein rondwandelt.”

‘Het is een proces van zoeken, uitproberen en continue bijleren tot alles als een puzzel in elkaar valt.’ Waren jullie bekend met het werk van architect Paul Felix? Reine: “In eerste instantie niet. Maar we zijn in de archieven gedoken en kwamen in contact met Marc Felix, de zoon van de architect. En via hem ook met de toenmalige stagiair die samen met Felix de bouw van Destelheide heeft opgevolgd. Via hen zijn we veel te weten gekomen over de initiële bedoeling en visie van de architect. Ook over de oorspronkelijke kleur van de deuren bijvoorbeeld. Doorheen de jaren zijn de

Wat gaat er voor de gebruikers van Destelheide veranderen? Hoe gaan zij de renovatie merken? Reine: “De kamers van 6 personen worden omgevormd tot kamers voor 4 personen, zonder stapelbedden. Elke kamer krijgt een eigen sanitaire cel met douche, wastafels en toilet. Per 5 slaapkamers komt er in de gang ook een aparte polyvalente ruimte voor ontmoeting, op de plaats waar nu nog de sanitaire blokken zijn. We voorzien ook 4 kamers die vlot toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers. Zo kunnen zij veel zelfstandiger dan nu in Destelheide verblijven.” “We willen bij de renovatie zo veel mogelijk het oorspronkelijk ontwerp van de architect respecteren. De typische bruine tegelvloer bijvoorbeeld gaan we uitbreken en opnieuw plaatsen. In de slaapkamers was de originele vloerbekleding weg. Ook daar hebben we gekozen voor wat oorspronkelijk voorzien was: een linoleum die, in combinatie met de nieuwe vloerverwarming, het comfort zal verhogen. Zo veel mogelijk terug naar het ontwerp van Felix maar dan wel met een frisse en hedendaagse toets.”

‘De oorspronkelijke visie en het vooruitziende concept van het gebouw heeft ons geholpen om het klaar te maken voor de toekomst.’ De eigenlijke renovatie zal ook nog een heel huzarenstukje worden. Reine: “Klopt, want er werd beslist om Destelheide open te houden tijdens de werken. De renovatie start dus pas als de bouw van de nieuwe slaapblok en het nieuwe paviljoen klaar is, normaal tegen de zomer van 2023. En bovendien blijven 2 van de 4 oude slaapblokken in gebruik. Pas in een tweede fase pakken we de andere 2 blokken aan. De oude technische installaties blijven dus in gebruik, terwijl de renovatie bezig is. Water, elektriciteit en verwarming moeten uiteraard gegarandeerd blijven voor de gebruikers en we willen hen zo weinig mogelijk hinderen tijdens hun verblijf. Ook hier weer helpen de van elkaar gescheiden blokken en de kruipkelders om dat praktisch te realiseren.” In jullie aanpak blijkt duidelijk het respect voor de gebruiker. Waarom vinden jullie dat zo belangrijk? Reine: “We willen natuurlijk graag onze stempel drukken op het ontwerp, maar tegelijkertijd zetten we de gebruiker centraal. Niet alleen in het eindresultaat, maar ook in onze manier van werken. Dus gaan we in alle fases samenwerken met alle betrokken partijen om zo het best mogelijke resultaat te krijgen. Dit is gewoon de manier die voor ons het beste werkt en dat proberen we consequent te bewaken.”

Het ontwerpteam voor dit project bestaat uit: Architectuur & algemene leiding en coördinatie ontwerpteam: DEWIL architecten BV

DEWIL architecten is een architectenbureau met een rijke ervaring en een jong team. In hun aanpak staat de mens centraal. Zowel tijdens het ontwerpproces als in de samenwerking met de opdrachtgever, gebruiker, aannemer, ontwerpteam en andere betrokkenen. Deze basisvisie zorgt bij elk project voor een uitzonderlijk verrijkende ervaring waarbij kennis en ervaring wordt uitgewisseld. Die keuze resulteert in ontwerpen waarbij een evenwicht gevonden wordt tussen esthetiek, comfort, budget en techniek. https://dewil-architect.be/nl

Energetische studies & studies technische uitrusting: CENERGIE Onderzoek betonherstelling: BUREAU VOOR EXPERTISE EN ARCHITECTUUR Veiligheidscoördinatie en EPB-verslaggeving: CLIMATEX Stabiliteitsstudie: STABICO

Dat je in Destelheide lokaal 07 op de gelijkvloerse verdieping vindt en lokaal 007 op -1, is zeker voor nieuwe gasten moeilijk te begrijpen. Met het nieuwe lokaal in Hanenbos klopt deze nummering zelfs niet meer. Bovendien werden er jarenlang zo vaak nieuwe wegwijsborden aangebracht, dat er een wildgroei van bordjes en pijltjes ontstond. In Destelheide of Hanenbos het lokaal vinden waar je moet zijn, moest sneller en beter kunnen. Een onbekende omgeving zorgt al vaak genoeg voor stress en frustratie en dat willen we vermijden. In 2021 namen we, samen met Lumac Signs, de signalisatie in Hanenbos en Destelheide onder de loep. Elk wegwijsbord werd in kaart gebracht en grondig geëvalueerd vanuit onze eigen ervaring en die van de klant. Wat communiceren we? Naar wie? Hoe communiceren we dit? Welke tools gebruiken we hiervoor? Op al deze vragen zochten we een antwoord. De nadruk lag op twee verschillende soorten wegwijsborden: de functionele generieke signalisatie (aanduiding toiletten, onthaal …) enerzijds en de Wayfinding-signalisatie (grondplannen, wegwijzers, aanduidingen gebouwen, lokalen ...) anderzijds. Ook de verschillende circulatiestromen werden in kaart gebracht vanuit verschillende standpunten. Daarvoor onderzochten we welke weg bezoekers, leveranciers en interne medewerkers doorgaans afleggen. In een volgende fase werd bepaald welke gebruiksgerichte informatie nodig is om bezoekers van punt A naar punt B te leiden. Daarvoor moet in het traject de juiste informatie op het juiste tijdstip worden getoond. Bij de ontwikkeling van deze methodes beseften we dat de bezoeker niet op zoek is naar bordjes, maar naar een route. In een laatste onderzoeksfase werden de functioneleen de belevingsignalisatie bepaald, zoals infopunten, oriëntatiepunten, overzichtsplannen, wegwijzers, trapen liftborden, niveauaanduidingen, aanduiding van zones, ruimtes en routes, lokaalnummers en faciliteiten. Totems, overzichtsplan van de site, knooppunten, bevestigingspunten, aanduidingen, wegwijzers en dwarsbalken werden ontwikkeld door Sign & Display en geplaatst in maart ’22. Voor trouwe klanten zal het in het begin wat aanpassen worden, maar uiteindelijk zal iedereen die Destelheide of Hanenbos bezoekt, vlotter zijn weg vinden.

Foto’s © Federica Faccin

WAYFINDING, NIEUWE SIGNALISATIE VOOR DESTELHEIDE EN HANENBOS

OP DE KOFFIE BIJ PETER EN DANIEL, HUISBEWAARDERS VAN HANENBOS EN DESTELHEIDE

Zowel in Hanenbos als Destelheide geniet je in alle rust en met maximaal comfort van een zorgeloos verblijf. Op beide domeinen staat een straffe ploeg van medewerkers voor je klaar, voor én achter de schermen. Huisbewaarders Peter en Daniel zijn twee van die steunpilaren en dus gingen we langs voor een gezellige babbel. Het werd een geanimeerd gesprek tussen twee kameraden, die zichzelf de geuzennamen ‘sleutelbewaarders’ en ‘terreinknecht’ toekennen.

Foto’s © Alex Vanhee

Peter Ceuppens is al 15 jaar huisbewaarder in Hanenbos. Zijn collega Daniel Vernaillen is sinds het najaar van 2021 de nieuwe huisbewaarder van Destelheide. We vragen eerst aan Peter hoe hij in Hanenbos terecht kwam. Peter: “In 2007 ben ik begonnen. Daarvoor werkte ik in een bouwfirma. Van een vriend kreeg ik de tip dat er een plaats vrijkwam in Hanenbos als technieker en huisbewaarder. Ik deed mee aan de selectieproeven en heb het gehaald. En ik heb het me nog geen seconde beklaagd.”

INSIDE: INTERVIEW HUISBEWAARDERS

‘Als huisbewaarder zijn we vaak manusje-van-alles.’ - Peter Daniel: “Ik zat ook in de bouw, als zelfstandige in de ontstoppingen en 35 jaar als technieker. Ik heb van alles gedaan: smeren, metsen, tegels plaatsen… Via een vervangingscontract kon ik in 2019 voor de eerste keer in Destelheide aan de slag. Nadien kon ik niet meteen blijven, maar de directeur ging me verwittigen als er een plaats vrij kwam. In principe mocht ik al op pensioen, want ik ben heel jong beginnen werken en had al 45 jaren dienst. Maar toch ben ik hier terug begonnen. Want mijn werk is mijn hobby. Ik moet altijd in beweging zijn, dat houdt mij gezond. Voor de tv blijven zitten tussen vier muren, da’s niks voor mij. Nu ben ik 7 dagen op 7 in Destelheide en is er genoeg te doen.” STRAFFE STOTEN Daniel: “Echt rustig is het hier nooit. Onlangs was er nog een melding van een brandalarm in de slaapblokken. Ik ga snel kijken en hoor al direct veel lawaai op de bewuste kamer. Ik klop op de deur van de kamer met 6 meisjes. Zij ontkennen dat er iets aan de hand is. Maar ik zie ondertussen wel dat het water van de kasten loopt. De waterdamp van de douche zorgt er soms voor dat het alarm afgaat. Gelukkig geen brand dus. Maar net dan komt een van de meisjes fris gewassen en zich van geen enkel kwaad bewust vanuit de douche gestapt. Weliswaar met een handdoek rond zich, maar toch verschieten we ons allebei een ongeluk. Een hilarisch moment, dat gelukkig snel is uitgeklaard.” “Een andere keer had een groep het lumineuze idee om ‘paintball’ te spelen in het hoofdgebouw. Alle lichten waren uit en zij slopen rond met hun pistolen met plastieken balletjes als munitie. Tijdens m’n avondronde doe ik het licht niet aan, want ik ken de weg ondertussen uit het hoofd. Maar plots sprong er van achter de hoek een beer van een kerel met een pistool die me de volle lading gaf! Ik kreeg bijna een infarct! Dat zijn zo van die verrassende situaties die je als huisbewaarder meemaakt.”

Peter: “Zo’n straffe verhalen het ik nog niet meegemaakt in Hanenbos! Brandalarmen en pompiers, da’s echt het ergste, zeker ‘s nachts. Iemand had ooit een smeulende tuinkaars in het toilet gezet, waardoor de branddetectie afging. Vroeger werd dat direct doorgeschakeld naar de brandweer. Omdat het om een jeugdcentrum gaat, rukken ze dan direct uit met zwaar materiaal. Dat blijft je een leven lang bij. Er was ook ooit brand in de garage van de conciërgewoning, toen de vorige huisbewaarder er nog woonde. Alles was afgesloten door de brandweer en de politie. Indrukwekkend om te zien. Een lek in de waterleiding is ook altijd spectaculair. Als een leiding springt en de douche begint over te lopen, dan sta je daar ook wel even van te kijken. Als huisbewaarder zijn we dan de technieker van dienst. We zijn vaak manusje-van-alles.” KLANT IS KONING Peter: “De klant staat hier inderdaad centraal, maar je mag niet op je kop laten zitten. Je moet sterk in je schoenen staan, om weerwerk te bieden aan de vele vragen die je als huisbewaarder krijgt. Goed overleggen en afspreken met de klant is belangrijk. Bij het onthaal ‘s avonds spreek je bijvoorbeeld af dat je de volgende ochtend langskomt om te kijken of alles vlot loopt. En dat werkt.” Daniel: “Ik ben perfect tweetalig Nederlands-Frans, maar ik spreek geen Engels. Toen hier een groep uit Israël verbleef, was dat wel een uitdaging. Maar ik heb hen toch een berichtje kunnen sturen in het Engels. Leve Google Translate.” (lacht) Peter: “Daniël en ik hebben een heel goed contact. We verstaan elkaar perfect. Da’s een groot pluspunt. We kunnen bij elkaar terecht als we iets nodig hebben. Al eens van gedachten wisselen. Dat is veel waard!”

‘Mijn plezier zit erin dat iedereen tevreden is. Wij zijn content, als zij content zijn.’ - Daniel

‘Een complimentje of ne merci doet veel deugd.’ – Peter UIT BED GEBELD Peter: “Soms gebeurt het wel eens dat ze me bellen omdat ik zelf iets vergeten ben, bijvoorbeeld om een deur open te doen. Vaak ook omdat ze technische installaties, zoals een beamer of muziekinstallatie, niet aan de praat krijgen. Gaandeweg heb ik geleerd om vooraf altijd goed te tonen hoe alles werkt. Dat bespaart me achteraf veel werk. Als iemand me ’s avonds laat nog belt om te zeggen dat het bier op is, vind ik dat iets minder plezant. De kwaliteit van dat gesprek is meestal ook niet denderend meer.” (lacht) Daniel: “Ik kreeg ook eens zo’n telefoontje. Om half twaalf ’s avonds belt iemand uit de bar. Het was zogezegd dringend. Wat bleek: hij stond redelijk beneveld voor de automaat, had er 1 euro ingestoken en was kwaad dat hij niets kreeg. Ik zeg: dat is normaal vriend, want de prijs is 1,20 euro. Waarop hij: maar ik heb geen 20 cent. En ik weer: maar ik ook niet. Probeer op zo’n momenten je gezicht maar eens in

Als buurtbewoners mochten we de sleutel komen halen om te gaan tennissen. De buurt hier is echt prachtig. Een tochtje rond de vijver van Zevenbronnen is uniek. WONEN OP HET DOMEIN Peter: “Ik woon met mijn dochter van 22 en zoon van 19 op Hanenbos. Een fantastische plek om op te groeien. Ze konden er kampen bouwen, plezier maken... Het nadeel van conciërge te zijn, is wel dat wij altijd zeer snel beschikbaar moeten zijn. Verre uitstapjes zitten er dus niet in. Ik zorg altijd dat ik binnen de tien minuten terug op Hanenbos kan zijn.” Daniel: “Ik kom zelf van Brussel. Mijn ouders waren van Anderlecht en den bonair. In de jaren 70 woonde ik in Molenbeek, nadien op de ijzer met vrouw en kinderen. Dan 15 jaar in Huizingen. En nu dus in Dworp.” ’T WAS PLEZANT Peter: “De feestjes in de bar zijn legendarisch. Soms kan het er om 6 uur nog vollen bak ambiance zijn. Tegenwoordig wordt er wel niet meer veel geslowd. Ik vraag me af hoe jongeren tegenwoordig aan een lief geraken. Er zijn soms ook wel wat gênante momenten in de ochtend, met liefdeshistories of beschonken toestanden.”

de plooi te houden.” Peter: “Maar er zijn ook veel mooie momenten. Zo was er een groep die me iets had gevraagd wat ik normaal niet moet doen. De volgende ochtend hing er een grote affiche aan het onthaal met een tekening van Superman met mijn naam en SUPERCONCIERGE erbij! Dat zijn de dingen die ons werk hier zo plezant maken. Er zijn ook veel groepen die jaar na jaar terug komen. Dan leer je die mensen doorheen de jaren beter kennen en bouw je een tof contact op. Je kijkt er naar uit wanneer ze terug in de planning staan. En wanneer ze aankomen, zoek je elkaar direct op. Da’s zo speciaal en plezant. Zo leer je mensen kennen van overal in het land.” U KEERT TEVREDEN TERUG Daniel: “Wij horen ook de feedback van de klant. Als ze in het weekend of ’s avonds vertrekken, dan krijg je zowel de positieve als de minder positieve commentaren te horen.” Peter: “Klachten gaan vaak over concrete zaken, zoals de temperatuur van de douches. De meeste complimenten gaan over de mooie omgeving. Ook over het eten horen we alleen maar positieve dingen. Ik hou zelf erg van koken, het is mijn voornaamste hobby. Thuis sta ik altijd achter de potten. Tot een jaar of 2 geleden gingen we als kookouder mee op kamp met de Chiro. Ik kwam als kind trouwens al in Destelheide, want ik woonde hier vlakbij in de Zevenbronnenstraat.

Daniel: “Mijn plezier zit erin dat iedereen tevreden is. We zijn ‘pleasers’. Als het verblijf voor de groepen perfect is geweest en ze vertrekken met een goed gevoel, ben ik tevreden. Wij zijn content, als zij content zijn.” Peter: “De kleine attenties van de gasten zijn erg leuk. Soms moet je als huisbewaarder tussenbeide komen, de bemiddelaar zijn. Wanneer dat achteraf geapprecieerd wordt met een complimentje of ne merci doet dat veel deugd. Het is niet de bedoeling dat ze geschenken geven. Liever een goede verstandhouding en een goeie babbel. Ook een mail met positieve feedback achteraf doet veel plezier.”

‘Door hier te werken, blijf ik zelf ook jong.’ – Daniel LIEFDE VOOR DE JOB Peter: “Ons hele leven staat in teken van Destelheide en Hanenbos. Iedereen werkt, maar bij ons stopt het niet om 17u. We zijn er non-stop mee bezig. Dan droom je ervan dat het goed blijft draaien. Dat iedereen tevreden is, en dat er veel volk blijft komen. Je moet het graag doen, anders hou je het niet lang vol. Je moet altijd vriendelijk blijven, ook als je telefoon krijgt om middernacht. Je moet er wel voor in de wieg gelegd zijn, denk ik.”

Daniel: “We hebben weinig te klagen. ’t Is met veel plezier dat we het doen. Ik hoop dat ik hier nog lang kan blijven. We hebben goede collega’s, goede coördinatoren, er is een aangename sfeer. Het is als een tweede familie. Je spendeert uiteindelijk meer tijd met de collega’s dan thuis. Met plezier komen werken, da’s belangrijk.” Peter: “Want het blijft werken. We hebben onze dagtaak als technieker. In de zomer is het ook plezanter om de ronde te doen, dan in de winter als het sneeuwt of regent. Maar ik doe het echt wel graag. Om in zo’n mooie omgeving te werken en wonen is een voorrecht. Er lopen hier bijvoorbeeld reeën rond. Als ik die ’s ochtends om half zeven tegen kom, kan mijn dag al niet meer stuk. Het zit hier ook vol eekhoorntjes. Minder blij ben ik als ik op mijn ronde zwerfvuil of de resten van een kampvuurtje tegenkom.”

JONG BLIJVEN Peter: “De kinderen en jongeren houden ons jong. Het tofste vind ik het als de kleutertjes komen. Da’s allemaal zo goed georganiseerd door de leerkrachten. En de kinderen zijn ook zo dankbaar. Dat is zo zalig om zien. Voor de jongste kinderen doet de catering een extra inspanning. Normaal moet je in Hanenbos ver lopen met je plateau, maar de kleintjes worden beneden in het restaurant zelf bediend.” Daniel: “In Destelheide zijn ze iets ouder. Maar door hier te werken blijf je jong. Je moet wel mee evolueren. Je bent mee met wat die gasten doen.” Peter: “Een van de hoofdredenen om voor deze job te kiezen is omdat ik hier de sfeer terugvond van toen ik zelf actief was in de jeugdbeweging. Hier blijf ik dit dag in dag uit beleven. In die 15 jaar heb ik wel wat zaken zien evolueren. Bijvoorbeeld de telefoon en het internet. Vroeger had je in elke zaal een telefoon, nu heeft iedereen z’n gsm op zak. En het eerste wat de mensen nu vragen is de code van het internet.”

PETER CEUPPENS - HANENBOS Leeftijd: 46 jaar. Lievelingsgerecht: bloemkool met bruine saus. Favoriete seizoen: de lente. Favoriete plek op Hanenbos: de prairiehoek. Halverwege het Hanenbospad kom je op een grasveld uit en da’s een open plek in het bos, waar je zalig rustig kan zitten in de zon. Elk seizoen is er anders. Lievelingskleur: groen, de accentmuren in ons huis zijn allemaal groen Lievelingsmuziek: Studio Brussel en als groep Therapy. Favoriete drank: nen Bloemekee van Belga brouwerij. Lievelingsprogramma: De Mol. Favoriete zintuig: kijken, dingen in het oog houden, zien. Droomdiner: mijn schoonzus-schoonbroer en een oudcollega, daar kan ik altijd op terugvallen.

DANIEL VERNAILLEN - DESTELHEIDE Leeftijd: 62 jaar. Lievelingsgerecht: stoofvlees. Favoriete seizoen: de zomer. Ik ben voor de warmte, ik ga nooit op vakantie naar een koude bestemming. Favoriete plek op Destelheide: ’s ochtends vroeg heb je aan het nieuwe uitzichtplatvorm een magisch mooi uitzicht, met het amfitheater tussen de nevelslierten. Lievelingskleur: pastelkleur, niet te hevige tinten. Lievelingsmuziek: muziek van de jaren 80. Favoriete drank: Geuze Boon. Lievelingsprogramma: National Geographic. Favoriete zintuig: het oog, want je moet hier goed opletten, op de hoogte blijven van alles. Droomdiner: met familie en vrienden.

EXPO

Al dansend de bloemen plukken Interview met de residenten Emma Verhulst, Fien Jorissen en Juliane Noll verenigden zich na hun afstuderen aan Sint-Lucas Antwerpen in het vrij collectief Ideaal. Ze werkten samen met verschillende jonge Antwerpse artiesten en bouwden een brug tussen figuratief, toegepast en autonoom werk. Het collectief organiseerde tentoonstellingen en bracht gezeefdrukte en RISOgedupliceerde edities uit. Enkele jaren later flirten ze met nieuwe disciplines en blijven ze manieren vinden om hun beeldtaal verder te ontplooien. In Destelheide, op invitatie van Grafixx, komen hun paden weer samen. Het collectief nodigt artiesten Yasmin van der Rauwelaert, Fleur de Roeck, en Soetkin Verslype uit om in dialoog beeldend werk te scheppen tijdens de derde Grafixx residentie of te cureren voor de tentoonstelling Cueillir les fleurs en dansant. Al dansend plukken ze de vruchten van hun verblijf in Destelheide. En bij het oogstfeest blijken de ogen hongeriger dan de mond te zijn. We zochten Yasmin, Fien en Juliane op tijdens hun residentie voor een babbel over hun werk en de tentoonstelling in wording.

Beeld © Juliane Noll

“Nu we naast elkaar aan het werk zijn, zie je plots linken. Da’s wel tof, want zo raak je door elkaar geïnspireerd.” – Yasmin

Juliane: “Ik ben ook illustrator, maar ben recent veel aan het schilderen. Deze residentie is een mooie kans om daar meer tijd en ruimte voor te maken en om er eindelijk ook mee naar buiten te komen. Spannend dus, maar ik kijk er ook hard naar uit.”

Binnenkort start jullie expo in Destelheide. We willen jullie graag dus wat beter leren kennen. Yasmin: “Ik ben beeldend kunstenaar en muzikant. Ik werd uitgenodigd door Ideaal, met wie ik vroeger al een tentoonstelling maakte. En nu werken we opnieuw samen.”

Fien: “Ik werd als illustrator door Grafixx, het festival voor grafische kunsten, uitgenodigd voor een residentie in Destelheide. Eva van Grafixx verbleef al eerder op Destelheide. Ze was zo enthousiast over de locatie dat onze interesse meteen geprikkeld was. We hebben de uitnodiging dan ook met beiden handen aangenomen.”

Jullie werken met verschillende media, maar hebben een gemeenschappelijk verleden bij collectief Ideaal. Wat hield dat collectief precies in? Juliane: “Fien, Emma en ik zaten samen in de illustratieklas van Sint-Lucas Antwerpen. Na ons afstuderen wilden we verschillende disciplines, beeldende kunsten maar ook meer toegepaste grafische kunst samenbrengen. We gaven edities en publicaties uit met vooral grafisch werk en met Emma haar RISOduplicator, dus geprint en gezeefdrukt. We organiseerden daarnaast ook exposities, en heel vaak de twee samen. Zo hebben we verschillende projecten gedaan, bijvoorbeeld in de Oude Beurs in Antwerpen. Daar hebben we posters van 9 kunstenaars geprint met RISO en er een expositie aan gekoppeld. Soetkin die ook op residentie komt had hier ook werk hangen. We hadden er ook een kleine zineshop met verschillende van onze boeken.” Fien: “De tweede keer heeft Grafixx ons gevraagd om daar een tentoonstelling te organiseren, op initiatief van Emma Verhulst. We hebben toen een publicatie gemaakt met verschillende kunstenaars die daar tentoongesteld werden. Op die manier willen we verschillende media samenbrengen en bruggen bouwen.”

Foto’s © Federica Faccin & Paula Guardián

“We zitten midden in de natuur, maar maken hier iets artificieel. Dat vonden we een interessante spanning voor de expo.” - Juliane

Ook in Destelheide brengen jullie een groepstentoonstelling. Hoe vullen jullie elkaar aan? En waar ligt de connectie tussen elkaars werk? Yasmin: “Ik deel hier een atelier met Juliane. Ik maak reliëfs met golvende beweging en zij merkte op dat onze werken stilistisch wel resoneren. Nu we naast elkaar aan het werk zijn, zie je plots linken. Da’s wel tof, want zo raak je door elkaar geïnspireerd. Door Juliane bezig te zien, krijg ik zelf ook zin om te schilderen. Dus wie weet…” Werken jullie dan ook samen aan één werk? Juliane: “Vorig jaar hadden Fleur en ik samen een expo. En ook nu is het plan om samen te werken. Ik denk wel dat ons werk op elkaar kan aansluiten. In principe passen onze werken wel allemaal bij elkaar.”

Foto’s © Federica Faccin & Paula Guardián

Fien: “Dat is wat we ook vroeger al deden bij Ideaal. Er werd toen steeds goed nagedacht wie we precies gingen vragen voor een samenwerking. We hebben daar toen veel over gepraat.” De titel van deze expo klinkt zeer poëtisch. Aan wat is deze naam ontsproten? Juliane: “Op weg naar hier was ik het boek ‘Tegen de Keer’ van Joris-Karl Huysmans aan het lezen. Een personage in dat boek onttrekt zich volledig aan de maatschappij. Hij creëert een artificiële wereld in een woonst ver buiten de stad waar hij exotische orchideesoorten kweekt. Alles is heel esthetisch, maar in zekere zin ook heel onnatuurlijk. Dat vonden we een mooie metafoor voor wat we hier komen doen: we zitten midden in de natuur, maar maken hier iets artificieel namelijk kunst. Dat vonden we een interessante spanning en een goede titel voor de expo.”

EXPO: INTERVIEW RESIDENTEN

Werkt die groene omgeving van Destelheide inspirerend? Juliane: “Ik heb wel het gevoel dat ik de texturen die ik rondom mij in het groen zie in mijn schilderijen opneem. Ik weet niet of dat bewust of onbewust is. Je neemt het in je op en dan kan het bijna niet anders dat het in je werk kruipt.” Fien: “Bij mij is dat nog veel nadrukkelijker omdat ik heel figuratief werk. Dus je zal wel stukken van de omgeving hier herkennen. Ik vond vooral het contrast tussen het geometrische van de gebouwen en het organische van de natuur heel boeiend. Dat heeft me erg geïnspireerd.” Hoe verloopt de residentie tot nu toe? Yasmin: “Ik vind het super leuk om alle tijd, ruimte en hulp te krijgen. Je kan hier van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat werken zonder aan iets anders te moeten denken. En het is bovendien een fantastische groene omgeving met mooie gebouwen. Het is fijn het gevoel te hebben dat je hier op een eilandje zit, helemaal weg van alles. Ik voel ook geen druk, we kunnen echt doen wat we willen.”

beelden een betekenis krijgen als je ze naast elkaar plaatst of verschuift en hoe de betekenis dan kan veranderen. Ik ben ook wat boomstudies aan het doen.” Juliane: “Ik ben vooral met figuratieve schilderijen bezig, gebaseerd op het psychologische. Ik vertrek vanuit een emotie en probeer daarmee beelden op te roepen en meteen te schilderen. Qua compositie is het wel duidelijk gebaseerd op mijn illustratiestijl. Ik teken meer als schilderend.”

Wat was de reden om deze residentie aan te gaan? Juliane: “Voor mij toch vooral concentratie. Een plek waar ik me goed kan concentreren is essentieel. En dat is hier al van dag één aan het lukken! En ook de interactie met de anderen. Het is echt fijn om tijdens het werken sporadisch naar de anderen te lopen om feedback op je werk te vragen. De combinatie van afzondering en interactie is heel aangenaam.”

Yasmin: “Ik maak dan weer reliëfs waarbij ik vertrek vanuit oogjes met een soort vibraties errond. Eerst maak ik tekeningen en gebruik vervolgens verschillende soorten materiaal om reliëf te creëren dat als een soort druppel rond de ogen uitdijt. Door de toevoeging van structuur worden de panelen bijna levend. Ik laat me inspireren door de omgeving: de knopen van de bomen zijn ook een soort oogjes. Ik ben ook erg geïnteresseerd in het mystieke en spiritualiteit. Ik zie een kunstenaar als een soort magiër of alchemist die brouwsels maakt.”

Fien: “Het is de totale ervaring die zo goed werkt: de ligging, het dagverloop, het feit dat je in de natuur kan wandelen. Hier de hele tijd samenzijn, wonen en werken is écht een fijne ervaring.” Dat is de essentie van wat Destelheide wil zijn: een plek voor creatie. Voel je dat hier ook? Yasmin: “Dat zit hier echt goed. Je voelt dat iedereen hier kansen krijgt om te creëren. Daarom hebben we dat ook verwerkt in de titel van onze expo: al dansend bloemen plukken. Go with the flow! We hebben hard gewerkt, maar al genietend. De omgeving hier helpt natuurlijk ook enorm. Het brengt je makkelijk tot rust.” Juliane: “Dat is ook deel van het proces. Even afstand nemen, terugkomen en opnieuw evalueren van je werk. De ruimtes zijn hiervoor zeer goed ontworpen en komen het artistieke proces ten goede.”

Met welk materiaal of rond welke thematieken wordt er gewerkt in de expo? Fien: “Mijn werk bestaat uit illustraties en het idee is om die uit te vergroten en op te delen in verschillende panelen. Volgende week ga ik van start met het schilderen. Verder werk ik heel associatief en vindt juxtaposities intrigerend. Ik vind het heel leuk hoe

Foto’s © Federica Faccin & Paula Guardián

“Het contrast tussen het geometrische van de gebouwen en het organische van de natuur heeft me erg geïnspireerd.” - Fien Fleur vervoegt jullie later tijdens deze residentie. Wat voor werken maakt zij precies? Juliane: “Fleur is schilder en haar werk zit tussen abstract en figuratief. Het is heel lyrisch, intuïtief en hard op kleuren gebaseerd. Ik denk dat wij in de exporuimte samen een soort installatie zullen maken met grote, beschilderde stukken papier waar je door kan wandelen. Het lijkt ons fijn om zo in interactie te treden met het publiek.”

Hoe brengen jullie al die verschillende media samen tot één coherente tentoonstelling? Juliane: “Over het werk dat nog niet gemaakt is kunnen we natuurlijk nog niet veel zeggen, maar ik heb wel al ideeën. In het verleden hebben we veel werken naast elkaar gezet, veel uitgeprobeerd en gekeken wat goed bij elkaar past. De sfeer die de werken in relatie met elkaar opwekken is daarbij zeer belangrijk.” Fien: “Het werkt visueel intuïtief. De residentie inspireert ons allemaal op een bepaalde manier, waardoor de werken meer in dezelfde lijn zullen liggen. En de werken die erbij zullen komen, kiezen we in functie van de residentie.“ Juliane: “Bij vroegere projecten werkten we rond hetzelfde thema en op hetzelfde formaat. Nu willen we net focussen op de eigenheid van elke kunstenaar. Zeker omdat iedereen van het gekende pad is afgeweken.” Fien: “Het is net heel krachtig dat we in een locatie als deze de ruimte krijgen om ons eigen werk uit te diepen en nadien terug samen te brengen. Door de opstelling kunnen we dan dialogen creëren tussen de werken waardoor er weer nieuwe betekenis ontstaat. Een proces dat in de expo zelf trouwens een tweede maal plaats vindt. Want het werk wordt altijd opnieuw gecreëerd door de blik van de toeschouwer.” Wat mogen we jullie nog toewensen voor de toekomst? Allen, in koor: “Dat we mogen terugkomen naar Destelheide!”

BENIEUWD NAAR HET RESULTAAT VAN DE RESIDENTIE? Expo Cueillir les fleurs en dansant / Al dansend de bloemen plukken Met werk van Yasmin van der Rauwelaert, Fleur de Roeck, Soetkin Verslype, Emma Verhulst, Fien Jorissen en Juliane Noll. 10 maart – 30 juni 2022 Destelheide

BRUSSEL PROJECTEN

Inside Out VAN BUITEN NAAR BINNEN Het is dinsdag 15 februari. We zitten al een uur op elkaar gepropt in het busje van Try-Out voor we door de groene poort rijden. ‘We zijn er’, zegt Ewoud. Ik zucht. ‘Oef!’ Ik loop het domein in, naar de rust. Het gerommel van de wereld laat ik achter me. Het oordeel van die wereld ook. Even weg van de schoolbel, weg van de leerkracht, weg van alles. Even hier. Ik weet amper wat hiervan de bedoeling is. De grote, onbekende muren van beton die voor mij opdoemen, geven alvast niks prijs. Ik kijk om me heen en merk naast de betonnen gevel ook de bomen, die ons met hun lange, tengere takken welkom lijken te wuiven. Ik besef het nog niet volledig. Mijn gedachten zitten nog vast in het station van Brussel-Noord, waar we daarnet allemaal samenkwamen. Die sluimerende stadse drukte maakt deel uit van ons normale programma. Maar vandaag is niet normaal. In het gebouw worden we meteen door enkele mensen onthaald. Ze lijken vriendelijk, maar toch hou ik me nog even koest. Wie zijn zij? En vooral, wat verwachten ze van mij? Wat terughoudend neem ik plaats op een van de tien stoelen die klaarstaan in een cirkel, en zie dat de andere vier hetzelfde doen. Het is even stil, tot een goedlachse vrouw me vraagt hoe ik heet en welke thee ik wil. Ik kies voor kamille en antwoord beleefd op de vraag. Ik voel dat het ijs breekt. De vrouw stelt nog meer vragen, ik antwoord. Hoe meer ik vertel, hoe moeilijker het wordt om mijn nieuwsgierigheid te bedwingen. Na een paar minuten vuur ik voorzichtig zelf een vraag af. ‘Waar zijn we hier eigenlijk?’ 20

Een jongeman met een nogal weelderige krullenbol legt ons uit wat er schuilgaat achter de betonnen muren die net nog zo mysterieus leken. De plek heet Destelheide en is een soort ontmoetingsplek voor creatievelingen. Er gebeurt hier best veel, maar de details ervan gaan al snel aan mij voorbij. Ik hoor dat ook wij hier twee dagen actief gaan bezig zijn en iets gaan creëren, samen met een professionele kunstenares. Ik vraag me af wie zij is, en of ik dat wel zal kunnen. Ik zou mezelf niet meteen creatief noemen, maar zing mezelf moed in met het lied dat we een poos geleden samen met de groep maakten. Als ons dat lukte, moeten we dit ook wel kunnen. Zolang het maar leuk is. Ik let steeds minder op wat de jongeman vertelt, en kijk om me heen. Aan mijn rechterkant kijken geschilderde gezichten me aan en voor me zie ik de foto’s van 12 meisjes. Hoe langer ik ernaar kijk, hoe duidelijker ik zie dat het telkens 4 dezelfde gezichten zijn. Of zijn het er 3? Nee, 4 dezelfde gezichten en 2 verschillende? Of nee, toch 4. Ik raak er niet aan uit. ‘L’habit ne fait pas le moine’, staat erbij, maar het zorgt wel voor verwarring. Ik richt mijn aandacht opnieuw op de jongeman die net het woord nam. Hij blijkt Warre te heten en is stagiair bij Dharts, de dienst die hier de creatieve zaken regelt. Hij legt ons uit dat de foto’s deel uitmaken van een expo over identiteit, maar geeft verder niet veel prijs. We krijgen instructies om op eigen houtje rond te lopen met onze gsm en via QR-codes opdrachten uit te voeren en vragen op te lossen.

Ik ben wat terughoudend, weet niet goed waar te beginnen. Maar dan nemen Ewoud en May, onze begeleiders, ons op sleeptouw. Ik vertrouw hen, en mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld. Ik ga op zoek naar de stickers met de QR-codes, en ontdek meer kunstwerken dan ik ooit bij elkaar heb gezien. Alhoewel niet alles echt kunst lijkt. Een reclamefilmpje voor klei blijkt een gerenommeerde dansvoorstelling te zijn. Dat zullen ze me toch nog eens moeten uitleggen. Dan zie ik een schilderij dat me wel aanspreekt. Ik ga er even voor staan, en beeld me in wat de kunstenares dacht toen ze met haar potlood een vloeibaar, bijna onherkenbaar lichaam op het doek zette. Ik ken haar niet, maar denk dat ze depressief was en verdronk in haar problemen. Althans dat zegt mijn gevoel me. Ik blijf staan en neem even de tijd om het werk in me op te nemen. Het is de eerste gevulde stilte van de vele die nog zouden volgen. Terwijl ik de emotie nog voel, die dit werk bij me teweegbracht, merk ik dat de rest zich heeft afgezonderd in een klein hokje met uitzicht naar buiten. Ik wandel ernaartoe, maar word onderweg aangemoedigd door May en Warre om nog een opdracht met de QR-codes uit te voeren. Ik volg hun advies en waag mij aan een doe-opdracht. Zorgvuldig teken ik een kunstwerk uit de expo na op het been van Jarne. Zijn anders altijd ontblote kuit is nu gevuld met dikke zwarte strepen alcoholstift, en die verandering kan Jarne wel smaken. ‘Ik wil er later ook zo een, maar dan wel van een tractor!’ Foto’s © Federica Faccin & Paula Guardián

BRUSSELPROJECTEN: INSIDE OUT

Terwijl ik de laatste lijnen op Jarnes been zet, klinkt er gezang uit het hokje, waar de anderen zitten. May is snel om te reageren. ‘Ik wist niet dat Justin Bieber erbij was!’ Iedereen lacht. Ik voel nog een lichte spanning, maar besef tegelijk dat het hier misschien nog niet zo slecht is. Na een poosje komen we allemaal weer samen. We krijgen nog meer uitleg over wat we net allemaal zagen, en gaan dan naar een ruimte, waarin fragiele maskers zijn opgehangen. Ze waren me niet meteen opgevallen, maar hoe langer ik ernaar kijk, hoe meer ze me intrigeren. De spaghettislierten die het masker bedekken, doen me denken aan mijn eigen hersenkronkels, en ik vraag me af of dat de betekenis erachter is. Mijn vraag wordt snel beantwoord wanneer er een nieuw gezicht bij komt staan. Zij is de artieste achter de maskers. Haar naam is Joke, en zij zal ons haar werkwijze tonen, zodat we zelf een masker kunnen maken. Ik aarzel even. Het klinkt alvast minder aantrekkelijk dan het rapnummer van eerder, maar ik slik mijn twijfels in. Veel tijd om na te denken heb ik overigens niet, want iets anders heeft inmiddels al mijn aandacht getrokken. Mijn rammelende maag maakt een sprongetje wanneer er wordt aangekondigd dat we mogen gaan eten. In ijltempo stappen we naar de refter, waar we tot onze verbazing merken dat we niet alleen zijn. Een beetje overdonderd door de grootte van en de drukte in de refter zet ik voorzichtig het gevulde bord op mijn plateau, en schep er nog een grote berg groenten uit de saladebar op. Ik volg de rest naar een van de vele tafels, waar we in onze bubbel gezellig samen eten. Ik prop me helemaal vol. Gelukkig doet de wandeling na het eten meer dan deugd. Het is inmiddels 13 uur en de eerste workshop gaat bijna van start. Er hangt een flinke spanning in de lucht. Ik haal nog snel een frisse neus buiten voor ik het kleigebouw binnenloop. Het dringt nog niet echt tot me door, maar vanaf nu gaan we echt naar binnen duiken. Benieuwd wat dat zal geven…

BRUSSELPROJECTEN: INSIDE OUT

VAN BINNEN NAAR BUITEN Anderhalf uur nadat we Joke voor het eerst ontmoetten, staan we weer voor haar. Deze keer niet in de expohal bij de afgewerkte maskers, maar in een lokaal met hoge stalen tafels en ramen die de natuur naar binnen brengen. Wanneer iedereen heeft plaatsgenomen, legt Joke uit wat we precies gaan doen. Het idee is maskers te maken uit papier, met gekke vormen en patronen die in het lang en het breed worden geïllustreerd in een PowerPoint. Verschillende soorten maskers, kunstenaars en technieken passeren de revue. Ik doe mijn uiterste best om te volgen, maar halverwege moet ik toch afhaken. Ik kijk naar buiten, naar de bomen, die nog steeds lijken te wuiven naar iedereen die hier ronddwaalt. Mijn gedachten wuiven op hetzelfde ritme terug, en ik dwaal even mee weg. Plots merk ik dat de uitleg stopt, en ik richt mijn aandacht weer op de rest. De vier anderen lopen met grote stappen naar de tafel vol knutselmateriaal. Ik spring recht en volg hun voorbeeld. Ik denk niet na wanneer ik wat verf op een kartonnen bordje doe en een kwast neem, die lijkt op de bomen buiten. Ik weet niet goed wat er wordt verwacht, dus besluit ik nog even rond te kijken. Joke ziet de twijfel in mijn ogen en legt rustig opnieuw uit wat ik moet doen. Deze keer kan ik haar vereenvoudigde versie wel volgen, en ze maant me aan om op basis van muziek kleuren te kiezen voor de maskers. De anderen hebben het al door, terwijl een eerste lied weerklinkt door de boxen. Opnieuw wordt er luidkeels gezongen en gedanst, terwijl de eerste verfstroken het papier bekladden. Hoewel ik zelf niet echt een fan ben van wat er precies door de boxen klinkt, geniet ik van de open sfeer die dit met zich meebrengt. Het geeft me de ruimte om mijn gedachten weer even op reis te laten gaan. De wuivende bomen en mijn verlangen naar mijn favoriete lied brengen me naar Japan. Ik beeld me dezelfde ruimte in waarin we nu zitten, maar dan met een prachtige rij sakura’s buiten. Je kent ze waarschijnlijk wel. De bomen zelf hebben een wijde vertakking, maar tonen hun kleuren maar een paar dagen per jaar, om daarna weer een jaar lang onopvallend op te gaan in de rest van het bladerdek. Ik weet niet goed waarom, maar ik herken er mezelf in. Ik sta even stil bij dit beeld en gun mezelf de tijd om er nog even bij weg te dromen.

Na enkele minuten keer ik terug naar mijn blad. Met meer zorgvuldigheid loop ik weer naar de tafel met verf en kies nu zeer specifiek voor blauw, wit en rood. Ik neem ook een spons en een groot blad papier mee en begin te deppen volgens de techniek die Joke net demonstreerde. Er vormt zich meteen een interessante structuur, die me aanmoedigt om nog meer te gaan experimenteren.

Al snel loopt de workshop ten einde en keren we terug naar de refter. Iedereen heeft flink gewerkt en de spaghetti smaakt dan ook extra goed. Inmiddels zijn we nog maar met drie. De anderen moesten jammer genoeg al naar huis, om allerlei redenen die binnen deze poorten niet van belang zijn. Normaal zou ik nu ook thuis zijn, en in wat anime lezen. Maar ik ben hier. En voorlopig voelt dat wel goed.

Er klinkt nog steeds muziek, maar ik zit zo in mijn zone dat ik er amper aandacht aan besteed. Ik voel de kleuren nu, en denk terug aan de kunstenares uit de expo. Misschien verdronk ze niet in haar problemen, maar in haar eigen creativiteit, net als ik nu. Ik vergeet de rest om me heen, maar word meteen weer terug naar de realiteit gehaald wanneer Joke ons vertelt dat het tijd is voor een pauze.

De avond krijgt nog een extra wending wanneer we plots met een tiental mensen in de muziekzaal staan. Een daarvan heet Nick, hij is professioneel danser in een circusdansgezelschap. Euh, in wat? Ja, u hoort het goed. Nick combineert circus met dans. Het idee wordt heel concreet wanneer hij met een bowlingbal heel vloeiend begint te bewegen, en ons toont dat het leven gewoon één grote choreografie is. Je moet het alleen zelf zo zien.

We verlaten het kleigebouw en lopen naar de bar, waar we dezelfde grote groep jongeren weer tegenkomen. Ook hier kan ik door de grote ramen het ritme van de bomen voelen. Ik neem een koek die May me aanbiedt, en pel vervolgens 3 mandarijnen, die ik een voor een naar binnen werk. Omdat ik er zin in heb. Omdat dat kan, hier. Na een halfuur verlaten we de inmiddels lege bar, om weer verder te gaan met creëren. Ik ga opnieuw aan de slag met de spons en slaag erin een soort diepte te creëren in mijn blad door verschillende soorten blauw te combineren. Tegelijk voel ik mezelf ook steeds dieper in mijn kern zakken, en ik merk dat mijn gedachten steeds minder afdwalen. Ik begin aan het tweede masker waarin ik mezelf onthul, en gebruik hiervoor het roze van de bloesems. Als er één moment is om mijn bloeiende kleuren te tonen, is het nu wel.

Het is een wereld, die nog verder van me afligt dan het schilderen van daarnet. Toch sta ik twee minuten later te dansen. En ik ben niet alleen. Ook de anderen bootsen de gekke, expressieve bewegingen van Nick na. We lopen van de ene kant van de zaal naar de andere, springen in de lucht en glijden over de grond. De energie werkt aanstekelijk. We blijven wel een halfuur doorgaan, en ook Jarne vormt zich met zijn ‘worm-move’ tot koning van de dansvloer. Nick gaat nog door tot in de vroege uurtjes, maar na een halfuur dansen houden wij het toch voor bekeken. Ik ben moe, en zie hoe de anderen hun dansmoves nog even meenemen naar de bar, waar ze zich ook wagen aan een potje tafelvoetbal. Ik kijk rustig toe en ben blij wanneer May aankondigt dat het tijd is om te gaan slapen. We lopen samen naar de slaapblokken, waar ik in het onderste bed van een stapelbed rustig mijn ogen sluit.

Het is al licht wanneer ik wakker word door het gewriemel van Jarne, die op een gewone dag al vier uur op het veld zou staan te werken. Het is nu negen uur, en we maken ons rustig klaar om te gaan ontbijten. Het was een woelige nacht en ik merk dat de indrukken van gisteren toch wat sporen hebben nagelaten. Ik word pas wakker na een kop koffie bij het ontbijt en wandel vervolgens naar de kleizaal, alsof dit al jaren deel uitmaakt van mijn dagelijkse routine. Het lokaal ligt er nog steeds bij zoals we het gisteren achterlieten, en ook Joke lijkt niet te zijn weggeweest. Het duurt niet lang voor iedereen weer bezig is en we stilaan de laatste hand leggen aan onze maskers. Ik neem een schaar, waarmee ik het interessante patroon van gisteren textuur geef. Al snel raak ik weer ‘in de zone’. De voormiddag vliegt voorbij. De vormen verschijnen bijna automatisch in en op het papier, en na een paar uur werken heeft iedereen twee afgewerkte maskers. We trekken ons nog een laatste keer terug in de refter, voor we onze maskers aan elkaar en aan de fotografen onthullen. We beginnen binnen, waar iedereen ruim de tijd krijgt om met de verschillende maskers en achtergronden te poseren. Ook ik kom aan de beurt. Ik leg me neer op de vloer en laat May het masker voor mij houden, terwijl Federica het perfecte plaatje probeert te maken. Het voelt allemaal wat artificieel aan. Lang duurt het gelukkig niet, en ik maak plaats voor de volgende. Buiten is het anders. Ik begraaf Jarne in een grote berg bladeren en laat hem even versmelten met de natuur. Het is een mooi beeld. We lopen verder, terwijl de wind het masker bijna van ons gezicht blaast. Ik probeer het stevig vast te houden, maar hoe meer ik me probeer te verbergen, hoe meer de natuur wil dat ik mijn ware gezicht toon. Dat dwingt me een laatste keer tot nadenken.

BRUSSELPROJECTEN: INSIDE OUT

Al dat werk, al die moeite om onze complexe innerlijke wereld om te zetten in een masker, een pronkstuk dat voor anderen zichtbaar is. Waarvan we hopen dat anderen het zien, en ons ervoor complimenteren. Maar hoe mooi het resultaat ook is, toch blijft het zo fragiel, dat het kan worden weggeblazen door de eerste de beste windvlaag. Het wordt me plots allemaal duidelijk. De foto’s van de meisjes, de versmelting van het lichaam met het water, de kronkelende spaghettislierten. Het is allemaal een ode aan de natuur, een poging om onze maskers te laten vallen, ons hoofd uit te schakelen. Een poging om tot onszelf te komen. Zelfs de bomen buiten probeerden mij dat in te fluisteren toen de woorden aan mij voorbijgingen. De gevulde stilte palmt me nu volledig in. De auto stopt. ‘We zijn er’, zegt Ewoud. Ik zucht. We zijn weer in Brussel-Noord. Ik hoor en voel het geruis en gerommel van de wereld weer. Met weemoed denk ik terug aan de voorbije twee dagen, aan de betonnen muren en de wuivende bomen. Ik wuif terug. Het was fijn, Destelheide. Tot ziens. Een interpretatie van de tweedaagse samenwerking tussen Joke Raes, Try-Out vzw en Destelheide door Warre De Jaegher.

Foto’s © Federica Faccin & Paula Guardián

STUDENTEN VAN LUCA INTERIEURVORMGEVING BXL MET EEN MISSIE

Op 18 februari 2022, een stormachtige vrijdag, kwamen de studenten van de opleiding Interieurvormgeving van de LUCA School of Arts, Campus Brussel, op verkenning in Destelheide en Hanenbos. Het was niet zo maar een bezoek, wij hadden een heel specifieke opdracht voor hen in petto. Daarvoor dompelden we hen eerst onder in de werking van Destelheide en Hanenbos en doken we samen in de masterplannen, die op tafel lagen en die wegwaaiden naar alle hoeken van het domein.

Tot slot stuurden we hen weer naar huis met de missie ‘Ontwerp voor onze domeinen een ontspanningsen/of ontmoetingsplek in de buitenruimte’. Dit buitenmeubilair kan en mag alle mogelijke vormen hebben – een nest, een bankje, een hut, een hangmat – en mag worden gebruikt om te zitten, te liggen, te hangen, te klimmen, te nestelen … Geen kleine opdracht, maar we hebben er alle vertrouwen in en zijn nu al ontzettend benieuwd naar de creatieve invullingen. Wordt ongetwijfeld vervolgd ...

Foto © Paula Guardián

ARTIEST IN HUIS

Een zelfgekozen en inspirerend isolement Interview met Erin Tjin A Ton Erin Tjin A Ton is deel van het kunstenaarsduo BetweenTwoHands waarin ze samen met Gosia Kaczmarek beeldende, theatrale installaties maakt. Maatschappelijke thema’s zoals eenzaamheid, vervreemding en isolatie vergroten ze uit en presenteren ze op een poëtische manier. Door corona raakte Erin extra gefascineerd door het begrip isolatie en wat dat kan betekenen in verschillende situaties voor verschillende personen. Tijdens haar verblijf in Destelheide zette ze de groene omgeving van het domein in om zich los te koppelen van het online leven. Dit zelf gekozen isolement vormde het uitgangspunt van de residentie.

“Als je hier in de natuur wandelt besef je dat die er gewoon is. De natuur doet gewoon zijn ding.” NATUURLIJKE RUST Als we Erin gaan opzoeken, verblijft ze al enkele dagen in Destelheide. En dus willen we graag weten hoe het haar tot nu toe bevalt. “Ik moet zeggen dat het toch wennen is om zo teruggeworpen op mezelf te zijn. Het is wel erg prettig om in ruimte en stilte te zijn, zonder dat iemand iets van je verwacht. Je hoeft ook geen boodschappen te doen of te koken. En ik vind de natuurlijke omgeving hier heel fijn.”

eenzaamheid versterkt. Of ze beschrijft wat er gebeurt als ze urenlang zit te surfen op haar laptop. Aan de ene kant maakt ze deel uit van een community zoals Twitter, maar anderzijds blijft ze natuurlijk gewoon een toeschouwer. Voor haar is het internet een soort deelname aan het leven zonder consequenties, wat heel dubbel is. Het is heel fijn om een soort voyeur te zijn, maar het is ook ontzettend leeg. Als er geen consequenties zijn, is er ook geen verbinding.”

Die natuurlijke omgeving inspireert veel artiesten die hier verblijven. Is dat voor haar ook het geval? “Ik weet niet of het meteen inspiratie brengt, maar wel een zekere rust. We zijn normaal altijd druk bezig met de toekomst en wat we allemaal nog moeten doen. Als je hier in de natuur wandelt besef je dat die er gewoon is. De natuur doet gewoon zijn ding. Terug naar dat gevoel komen, naar gewoon ‘er zijn’, is heel fijn. Ik ben iemand, zelfs als ik niks produceer of geen plannen heb.” EENZAAM TUSSEN DE ANDEREN Een groot deel van de expo die het duo in februari in Destelheide presenteerde, ging dus bijna logischerwijze over de invloed van de natuur op de mens. Tijdens haar verblijf werkte Erin aan een literatuurstudie voor een volgende voorstelling. Daar willen we graag meer over weten. “Er zitten vaak elementen van eenzaamheid en vervreemding In mijn werk.

Maar ik heb het gevoel dat ik dat kernachtiger moet maken. Daarom wou ik er graag meer onderzoek over doen. Ik lees nu The Lonely City, een boek waarin Olivia Laing beschrijft hoe zij zelf eenzaam was in New York en wat dat versterkte. Door in het vele glas in de stad de andere te zien waar jij geen deel van uitmaakt, wordt die

WOORDELOOS VERBONDEN En dus zoekt het kunstenaarsduo zelf naar die verbinding met de toeschouwer. Wat ze maken zijn interactieve voorstellingen waarin de toeschouwer centraal staat. Al is dat volgens Erin in elk werk op een hele andere manier. “We zoeken telkens naar die interactie. In een vorig werk gebruikten we sensoren. Wanneer de toeschouwer een geluid maakte of een bepaalde afstand aannam, gebeurde er iets met het werk. In andere werken lopen de toeschouwers door de performance heen of moeten ze iets dragen, waardoor ze er onderdeel van worden. Telkens onderzoeken we hoe de toeschouwer deel kan nemen en wat dat dan teweeg brengt.” Hun voorstellingen worden ook beschreven als objecttheater. Hoe verschillen die dan van het ‘klassieke’ theater? “Het klassieke theater gaat vaak uit van een script of lineair verhaal, meestal met tekst uitgesproken door acteurs. Bij ons staan de beelden centraal. Vroeger maakte ik ook gewoon werken die ik tentoonstelde in een exporuimte, maar ik miste daar iets. Ik wilde de toeschouwer op een andere manier betrekken, vertrekkend vanuit het beeld als leidend element. Het is dus altijd zonder tekst, wel met soundscape. Vaak is het ook geen lineair narratief, maar gaat het meer over emotie, een bepaalde staat van ‘zijn’ bij de toeschouwer.” Foto’s © Joao Rodriguez

ARTIEST IN HUIS: INTERVIEW MET ERIN TJIN A TON

EEN WERK VAN LANGE ADEM Als toeschouwer zie je altijd enkel het eindproduct, maar aan een voorstelling gaat vaak een heel artistiek creatief proces vooraf. Is dat bij BetweenTwoHands ook het geval? “Veelal komt het eerste idee uit een voorgaand werk. Het kan dat we ons door een materiaal laten inspireren, bijvoorbeeld papier, maar even goed door literatuur of een bepaalde thematiek of techniek.” “Bijvoorbeeld bij ons laatste werk Ecognosis hebben we ons op het boek The World Without Us van Alan Weisman gebaseerd. Daarin beschrijft hij hoe de natuur alles snel weer zou overnemen als er geen mensen meer zijn. Dat idee wilde ik heel graag verbeelden via stop motion animatie. En toen gingen we over het klimaat en ecologie lezen. Of planten gevoelens hebben, hoe ze reageren. Dat soort dingen. En dan gingen we experimenteren, meer leren over animatie, welke animatietechnieken er zijn. We werkten ook met een stop motion animatiekunstenaar. Dan ga je allerlei schetsjes maken, die schetsjes ontwikkelen zich vanzelf en op die manier ontstaat langzamerhand de voorstelling.” SPLENDID ISOLATION Dankzij al het onderzoek dat aan het eindproduct vooraf gaat, evolueerde Erin intussen tot een allround kunstenaar. “Het is eigenlijk altijd al doende leren. En vaak helpt een deadline daarbij. Dan komt er een expo aan en dan moet het gewoon af zijn. Naar het einde toe maak je steeds sneller keuzes, heb je minder ruimte om te twijfelen … omdat het gewoon af moet.”

“Als je vandaag heel eenzaam thuis zit en je de hele avond foto’s van anderen zit te bekijken op sociale media, wil je dat liever niet aan anderen laten zien.”

Foto’s © Joao Rodriguez

In deze expo heeft ze het over isolement, een thema dat sterk gelinkt is aan de tijd waarin we ons nu bevinden. Was corona hierin voor haar een trigger? “Het is natuurlijk een thema dat momenteel heel erg leeft. Als je leest hoeveel impact dat heeft op tieners, op ouderen, de kwetsbaren. Opmerkelijk is dat er veel overeenkomsten zijn met de aidsepidemie in de jaren 80. In dat boek The Lonely City wordt dat treffend beschreven. Mensen wisten toen ook niet hoe ze besmet werden, hoe je het tegen kon houden. Je werd gewoon erg gemeden als je aids had. En door dat isolement word je ontmenselijkt. Toen en nu.” “Als je vandaag heel eenzaam thuis zit en je de hele avond foto’s van anderen zit te bekijken op sociale media, wil je dat liever niet aan anderen laten zien. Het is dan onze rol als kunstenaar om de dingen die onderliggend zijn in de samenleving, die taboes zijn of verborgen blijven, te erkennen, voelbaar te maken en zichtbaar te maken. Al is het soms ontzettend moeilijk om publiek te vinden voor wat we doen, omdat wij in een hele rare niche zitten. En dus maken we dingen speciaal voor vluchtelingenkampen en bejaardentehuizen, want dat zijn mensen die niet naar het theater kunnen omdat ze geen legale status hebben of die slecht ter been zijn. Dan nemen we het publiek als uitgangspunt.” TUSSEN TWEE HANDEN Tijdens de residentie in Destelheide gaat Erin alleen aan de slag, maar eigenlijk werkt ze onder de noemer BetweenTwoHands met partner in crime Gosia Kaczmarek. “We zijn met twee, maar voor elk project werken we met een boel andere mensen samen. Een eindregisseur, technici, kunstenaars en ook wel best veel stagiairs. Er is ook altijd een componist die de soundscape maakt en iemand anders die fotografeert en een video van het werk maakt.”

Voor de naam van hun collectief lieten ze zich - alweer - inspireren door een boek. “Al moet ik toegeven dat ik de naam van de auteur vergeten ben”, lacht Erin. “Ik vond het meteen heel mooi, omdat je dat meteen visueel voor je kan zien. En creëren van werk is voor ons ook iets heel fysieks en dat tussen twee handen gebeurt. We besloten ook om de naam aaneen te schrijven omdat dat een gevoel geeft van iets dat tussen elkaar zit.” PAPIERWERK Erin begeleidde in Destelheide ook een workshop voor studenten van Odisee Hogeschool waarbij ze met pop-ups aan de slag gingen. Hoe kwam ze daar bij? “Bij elke voorstelling concentreren we ons op andere materialen en technieken. Onze voorstelling Paperwork is gebaseerd op het leven en werk van Franz Kafka en dus stond papier centraal. We hebben toen heel veel pop-ups gemaakt en er ook vaak een workshop over gegeven. We hebben geen educatief luik, maar we worden wel regelmatig gevraagd om workshops te geven. En dus deed ik dat hier in Destelheide ook.” “Ik toonde de studenten een aantal voorbeelden en de basis pop-up technieken en liet hen ook een kortverhaal van Kafka lezen. Aan de hand daarvan konden ze zelf aan de slag. Tijdens het eerste deel van

Najia: “De workshop van Erin was leuk en uitdagend. Door het beperkte aantal mogelijkheden van vouwen moet je soms je ideeën wat bijsturen en out-of the box denken. Mijn idee voor de pop-up kwam spontaan. Ik wou erg graag iets doen met een wolkenlandschap en toen dacht ik plots aan het schilderij ‘Het Rijk der Lichten’ van René Magritte. Ik ben een grote fan van zijn oeuvre! Ik voegde een huis en een lantaarnpaal toe en maakte zo een eigen versie van het schilderij.”

“We zoeken telkens naar interactie. We onderzoeken hoe de toeschouwer deel kan nemen en wat dat dan teweeg brengt.” de workshop hebben ze schetsen gemaakt en dingen uitgeprobeerd met pop-ups. Ik liep rond om te kijken welke techniek ze het beste konden gebruiken. Tijdens het tweede deel van de workshop maakten ze dan het definitieve werk.” Over de plannen voor de toekomst is Erin duidelijk. “Als ik terugkeer is het eigenlijk meteen heel druk. Dan moet ik stop motion animatieworkshops geven en er zijn nog een aantal exposities in het voorjaar. De rest van het jaar wil ik besteden aan literatuuronderzoek voor een nieuw project. Wat ik hier ben begonnen wil ik verder zetten. Maar dan ook al gaan schetsen om meer visuele ideeën te krijgen voor wat het nieuwe project wordt. En dat moet dan tegen 2023 een nieuw werk worden. www.betweentwohands.com

Noura: “Ik maakte twee pop-ups: eentje toont een heks die voor een toren staat en iets probeert te toveren. De andere een leeuw die zijn mond openspert. Beide ideeën zijn spontaan gekomen. Erg fijn dat er ruimte is voor eigen inbreng. Het maken van pop-ups kan ik ook gebruiken in andere projecten. Zo werken we aan “Bismilah/smakelijk”. Dat is een kookboek voor en mét kinderen waarbij we de kracht van diversiteit laten spreken. Het lijkt me leuk om de gerechten te presenteren aan de hand van pop-uptechnieken die in deze workshop aan bod kwamen.”

OOK DEZE ARTIESTEN GAVEN EEN INKIJK IN HUN CREATIEPROCES …

PIETER VERELST – WORK IN PROGRESS (17-20/02/2022) Met keihard positivisme, absurde sketches en ontroerende bespiegelingen treedt comedian en acteur Pieter Verelst de wereld tegemoet. Na het winnen van Cameretten 2016 tourde hij met zijn succesvolle debuutvoorstelling ‘Mijn broer en ik’ door Nederland en België. Ook zijn voorstelling ‘Amai’ werd getekend door dezelfde typische humor en muzikale vondsten. Hierin zoomde Pieter in op zijn generatie, materialisme, liefde, relaties, angst en wandelende takken. Met dezelfde spitsvondigheid bracht Pieter Verelst een voorsmaakje van zijn nieuwe voorstelling in de maak aan de studenten Interieurvormgeving LUCA, Karavaan vzw, Kazou vzw en Tumult. 32

ARTIEST IN HUIS: INKIJK IN HET CREATIEPROCES

NICK ROBAEY – PURPLE AT CROSSROADS (11-20/02/2022) Nick Robaey is een hedendaagse danser en gitarist met een achtergrond in basketbal. Als danser zoekt hij vooral naar expressiviteit en muzikaliteit vanuit ‘instant compositie’. Hierbij wil Nick de danser en de muzikant versmelten, waarbij hij het lichaam als instrument en de gitaar als dansobject inzet. Tijdens zijn verblijf in Destelheide experimenteerde Nick vanuit verschillende dansscores en guitar sounds. Enerzijds geïnspireerd op de fysicaliteit, energie en ruwe sound van de vroege punkscène, anderzijds beïnvloed door zijn belangrijkste leraren in dans (Martin Kilvady, Alexander Vantournhout en Nicole Kohler). Het solo-project van Nick Robaey beoogt een dansconcert waarbij hij het publiek meeneemt op een trip die de essentie van ‘gewoon dansen op muziek’ onderzoekt. Dit mochten de jongeren van Try-Out, een alternatief dagbestedingsaanbod van Alba, in levende lijve ondervinden!

THE PIXELS (25-27/02/2022) The Pixels spelen geen muziek; ze spelen mét muziek. Net zoals je een foto bewerkt, verpixelen The Pixels bestaande muziek tot nieuwe creatieve combinaties, mashups en interessante combo’s. Ja, een coverband dus. Maar wel eentje waar in een anderhalf uur durende set meer dan 100 songs, soms op heel subtiele manieren, verwerkt zitten. Zo hoor je (zwemen van) Anouk, Bloodhound Gang, Billie Eilish maar evenzeer James Bond en Star Wars de revue passeren. Met Sax, viool, zang, en de notoire drums, bas, gitaren en keys als motor, drijft de achtkoppige band vol enthousiasme en in typische stijl, hun publiek tot hogere sferen. En dat die formule werkt, bleek de laatste jaren steeds meer en meer. Na meer dan honderd shows in binnen- en buitenland, en het winnen van de Belgische finale van the Clash of The coverbands, werkten The Pixels als Artiest in Huis aan een nieuwe show. Hierop schudden de jongeren van Sint-Martinus College Overijse goedkeurend de benen los.

ARTIEST IN HUIS: INKIJK IN HET CREATIEPROCES

KOEN AELTERMAN (28/02-03/03/2022) Koen Aelterman (1988) is illustrator voor schoolboeken en ‘explainer’ filmpjes, maar ook voor kinderboeken, strips en animatie. Storytelling is een belangrijk aspect van zijn werk. Zijn tekeningen zijn vaak gebaseerd op eigen belevingen, waarbij ‘mensen’ zijn grootste bron van inspiratie is. Koens stripboekproject ‘Koala’ is dan ook gebaseerd op zijn reis door Australië en alle mensen die hij tijdens deze solo trektocht ontmoette. Het boek brengt thema’s als homoseksualiteit, identiteit, thuisgevoel en eenzaamheid aan bod. Tijdens zijn verblijf in Destelheide onderzocht Koen hoe je van dagboektekeningen en schrijfsels een goed verhaal kan maken. Hij legt de verhaalstructuur bloot en kijkt welke elementen bijdragen tot het uiteindelijke verhaal. Daarnaast werd de relatie tussen tekst en beeld bekeken en hoe die twee elkaar kunnen versterken.

BARONESS (28/02-8/03/2022) Britt Jent Mosselmans, ook wel gekend als Baroness, is een creatieve mixologist, met gevoel voor ritme. Spelen met zintuigen, plezier in het leven maken en normen doorbreken zijn de belangrijkste pijlers van haar werk. Als professionele bartender zoekt ze naar nieuwe belevingen die zich niet enkel beperken tot de bar. Freestyle flair is één van de expressievormen die ze het liefste brengt met opgewekte beats zoals reggaeton, afro-pop en pop. Op dit ogenblik werkt ze aan een voorstelling die een ontmoetingsplek moet zijn, een moment dat de grenzen van comfort en ongemak opzoekt. Wat vind jij normaal? Baroness bracht alvast een energieke Freestyle Flair workshop aan de Fanfakids van MetX vzw.

DE VOLGENDE MAANDEN KLINKT ER VEEL JAZZ IN DESTELHEIDE…

FIRE UP THAT BIG BAND! De ‘knaldrang’ bij het Brussels Jazz Orchestra en Destelheide is groot. Op zondag 24 april deelt het Brussels Jazz Orchestra zijn ervaring en knowhow die het de afgelopen 25 jaar opbouwde, met de bigband community van eigen bodem. Drie jonge bigbands worden een ganse dag gecoacht door drie BJO-musici. Orkesten en muzikanten die elkaar aanvuren, daar gaan we voor. Fire Up That Big Band staat in het teken van inspireren, fascineren en uitwisselen. Een team van 3 BJO-musici verwelkomt 3 verschillende bigbands, die gedurende de ganse dag afwisselend door elk van hen gecoacht worden. 36

Elk deelnemend orkest kiest 3 werken, waarvoor het coaching wenst. Bij voorkeur zijn het songs die al eerder werden gerepeteerd. De BJO-coaches nemen per orkest een van die composities voor hun rekening, waaraan in een rotatiesysteem wordt gewerkt tijdens drie repetitiesessies. Op die manier maakt elke bigband kennis met de drie BJO-musici, die hun ervaring ter beschikking stellen. De coaches dirigeren, geven feedback en bieden inkijk in de werkwijze van een professional. Hun input biedt de finishing touch voor het repertoire van elk orkest, perfect om mee te nemen naar een aankomend concert.

ARTIEST IN HUIS: VEEL JAZZ IN DESTELHEIDE

Tijdens de lunch is er ruimte voor uitwisseling tussen de muzikanten van de deelnemende bigbands. Aan het einde van de dag brengen de 3 orkesten hun repertoire tijdens een toonmoment, onder leiding van de respectieve coaches. Wil je op zondag 24 april graag proeven van dit muzikale vuurwerk, kom dan om 17.00 uur langs tijdens het gratis toonmoment in Destelheide. Inschrijven via een mailtje naar dharts@destelheide.be.

TOOTS 100 Op 29 april 2022 vieren we de 100ste verjaardag van Toots Thielemans. Van de cafés in de Brusselse Marollen tot de jazzclubs van New York, het leven van Toots Thielemans leest als een sprookje. De Brusselaar was een fenomenale fluiter, gitarist en harmonicaspeler, bevriend met de allergrootsten, zoals Miles Davis, Charlie Parker, Billie Holiday… Om zijn honderdste verjaardag, zijn persoonlijkheid en zijn impact op de jazz op gepaste wijze te vieren stappen verschillende muzikanten, die nog met hem samenwerkten, op het podium. Zij blikken terug op de hoogtepunten uit zijn carrière. Het BJO repeteert tijdens een residentie in Destelheide voor het concert in BOZAR. De repetities staan open voor onze gasten. Ze krijgen een unieke inkijk in hoe zo’n bigbandrepetitie eraan toegaat. Wil je naar het concert komen, dan vind je hier alle info: https://www.bozar.be/nl/kalender/toots-thielemans100th-anniversary-official-concert

LADIES IN THE JAZZ Het Brussels Jazz Orchestra brengt tijdens een van zijn open repetitieperiodes in Destelheide een wel erg beroemde diva met zich mee. Met haar drie Grammy Awards, een Tony Award, een aanstelling door de VN als goodwill ambassadrice… is Dee Dee Bridgewater, geboren in Memphis, niet alleen een wereldvermaarde jazzzangeres, ze is ook producer, ze leidt verschillende muzieklabels en is een getalenteerde actrice. Haar unieke stem wordt extra in de verf gezet door de getalenteerde muzikanten van het Brussels Jazz Orchestra. In Dworp zullen DDB & BJO voor het eerst live samen repeteren voor hun concerten in Bozar en De Singel.

JAZZSTAGE 2022 In Destelheide hebben heel wat generaties muzikanten hun muzikale kiem gevonden. Al sinds 1973 gaan in Dworp de jazzstages van de Halewynstichting door. Die traditie zetten we graag voort. Deze zomer vindt de jazzcursus plaats van 25 tot 31 juli. Na het succes van vorig jaar is het Big Band Boothcamp i.s.m. het BJO weer van de partij. Meer info via: https://halewynstichting.be/jazzcursus-lp/

HANENBOS

HANENBOSPAD Speel en oefen mee met de dieren en ontdek in ons Hanenbos een aantal installaties met spannende uitdagingen! João Rodrigues maakte enkele fijne illustraties voor een handige brochure over ons Hanenbospad, zodat je kan spelen en genieten, maar ook iets meer te weten kan komen over het bos, de geschiedenis en de bewoners van Hanenbos.

KLEURPLAAT In Hanenbos kan je op heel wat plaatsen klimmen. Naast een klimmuur aan het hoofdgebouw kan je ook in heel wat bomen klimmen en klauteren, zelfs op dit fotostoel! Geef jij de foto een leuk kleurtje?

GLUREN BIJ DE BUREN

Veronique Guillaume, domeinbeheerder van Provinciedomein Huizingen, een portret Net voor de doortocht van storm Eunice hadden we een gesprek met Veronique. Sinds januari is ze officieel aan de slag als domeinbeheerder in het provinciedomein Huizingen. In 2016 begon ze in het domein als bestuurssecretaris. Naast haar verantwoordelijkheid voor de wachters en de poetsploeg lag ze mee aan de basis van het heropeningsevent van de gerestaureerde rotstuin. Als bestuurssecretaris werkte ze het interne noodplan uit en ondersteunde ze de vorige domeinbeheerder. Nu neemt ze, samen met een gedreven team, de dagelijkse leiding op zich. Omdat heel wat gasten in Hanenbos minstens 1 keer tijdens hun verblijf het provinciedomein bezoeken om te genieten van het uitgebreide aanbod van activiteiten en ontspanningsmogelijkheden, werd het hoog tijd om kennis te maken met de powerwoman, die er de dagelijkse leiding heeft..

Via welke omzwervingen ben je in Huizingen terechtgekomen? Voor ik aan de slag ging in Huizingen, werkte ik als archeologe voor de intercommunale SOLVA in 21 gemeenten in Zuid-Oost-Vlaanderen. Dit gebied strekte zich uit tussen Ninove en Kluisbergen. Vanuit mijn woonplaats Huizingen was dit toch dagelijks een verre verplaatsing. Als domeinbeheerder werk ik nu op wandelafstand van mijn woonplaats. Dit zorgt ervoor dat ik ook snel ter plaatse kan zijn wanneer dat nodig is. Na jaren in de grond geploeterd te hebben als archeologe, is het nu waarschijnlijk even aanpassen om meer op kantoor te zitten? Helemaal niet! Als domeinbeheerder kan je mij overal op het domein tegenkomen. Dit is dan voor mij meteen ook het grootste pluspunt aan deze job: ik hou niet van sleur, een gevarieerde invulling van mijn dag trekt mij enorm aan. ’s Morgens weet ik niet wat de dag brengt, hij kan helemaal anders verlopen dan gepland. Ik zit dus zelden een hele dag aan mijn bureau. De variatie in de job is aan de andere kant ook de grootste uitdaging, want je moet van alle markten thuis zijn, in groenonderhoud, techniek, boekhouding, personeelsmanagement en nog veel meer.

Voor gasten die meerdere dagen in Hanenbos verblijven, bieden jullie wat extra. Wat houdt dat in? Gasten, die meerdere dagen in Hanenbos verblijven, hebben gratis toegang tot het provinciedomein en hoeven niet langs de kassa te passeren. Zij komen het domein binnen via een eigen ingang, naast Hanenbos. Wanneer ze met de hele groep aan een activiteit willen deelnemen – denk maar aan minigolf of bootje varen – kan dit vooraf worden gereserveerd en gefactureerd, zodat de groep meteen aan de activiteit kan beginnen. Het is daarom ook belangrijk dat ze – wanneer ze naar het domein willen – voor ons duidelijk herkenbaar zijn en de bandjes dragen die ze in Hanenbos krijgen. Iedereen welkom in het Provinciedomein. Vakantiegangers van Steunpunt Vakantieparticipatie en houders van een EDC-kaart (European Disability Card) kunnen genieten van een voordelig tarief. We hebben ervoor gezorgd dat het overgrote deel van de bospaden, het dierenpark en een deel van de rotstuin toegankelijk zijn voor rolstoelen. Welke nieuwe activiteiten of blikvangers zet je graag in de kijker? De bootjes en waterfietsen werden in 2020 vernieuwd, maar door corona konden we deze activiteit nog niet openen. Vanaf april zullen bezoekers er opnieuw kunnen ontspannen met een romantisch zicht op het kasteel. Onze NME-medewerker, Lieven Decrick, richtte een educatieve moestuin in op ons domein: kinderen van het 2de tot het 4de leerjaar kunnen 8 woensdagnamiddagen onder begeleiding van een ervaren gids leren tuinieren, zaaien, proeven en oogsten.

Na een ‘rustigere’ periode, kunnen evenementen weer doorgaan. Welke grote evenementen zijn de komende maanden gepland? - Dag van Kom op Tegen Kanker op zaterdag 28 mei. Samen met duizenden zielsgenoten fietsen we tegen kanker. Vier dagen lang. Dat is de 1000 km voor Kom op tegen Kanker! Op 28 mei passeert het peloton in het Provinciedomein Huizingen. Naar goede traditie spreken we af tijdens het hemelvaartweekend. Dan gespen we onze helm vast, klikken we onze schoenen in de pedalen en fietsen we ten voordele van de strijd tegen kanker. Het Provinciedomein Huizingen is die dag aankomst- en vertrekplaats voor de pelotons. Een enthousiaste groep supporters kan de fietsende helden een hart onder de riem steken. In het domein zelf is die dag een hoop te beleven voor zowel de teams als de bezoekers en de supporters. Meer info: https://www.de1000km.be/ - Woefdag op zondag 5 juni Zondag 5 juni krijgt het Provinciedomein van Huizingen voorname gasten over de vloer. Die dag staat volledig in het teken van de Woefdag! Duizenden honden en baasjes kunnen genieten van verschillende activiteiten, zoals flyball, dogdance en een hondenwandeling! We zetten extra in op beleving met jouw hond. Zowel de actiefste als de rustigere honden (en baasjes) kunnen die dag aan hun trekken komen.

In 2021 creëerden we in samenwerking met Kom op tegen Kanker en FERM het stiltepad: langs een parcours van circa 3 km werden meerdere haltes voorzien met 8 gebeeldhouwde, houten bosdieren. Het pad eindigt bij de troostplek, waar gasten hun gedachten en gevoelens kunnen achterlaten op de gedachtetakken.

INTERNATIONAAL

Welkom Federica en Paula, onze nieuwe ESC-vrijwilligers! Op 14 februari 2022 kwamen onze twee nieuwe internationale vrijwilligers aan. Ze zullen 10 maanden lang in Destelheide verblijven en hun meest creatieve beentje voorzetten voor de werking van Destelheide en Hanenbos. Federica’s grootste passie is de wereld van het figuratieve verhaal: illustratie, animatie, graphics en strips. Ze houdt gelukkig ook van de regen. Paula houdt van foto’s maken, haar favoriete woord is ‘tederheid’, of ‘ternura’ in het Spaans, en je kan haar herkennen aan de bloemen in haar haar. Ze stellen zich graag zelf aan je voor! O ja, en zoals je ziet, dwaalt João hier ook nog steeds graag rond, en daar zijn we hem ontzettend dankbaar voor!

Frederica Faccin, I’m a me is Federica . Hello, my na or from Italy d 2D animat illustrator an

er,

graphic design

ive: rative narrat e world of figu th is n of io ss nd pa mics. I’m fo My greatest aphics and co gr n, io lleries, at ga im an t museums, illustration, joy visiting ar en I e nc s and si ok s, bo re love movies, artistic cultu s. Moreover, I al iv st nded fe ou d rr an all town, su performances ing up in a sm ow gr respect n to he e m W . ht rainy weather parents taug y m , tle lit I’m always , since I was rroundings. by mountains our natural su ith w t ec t things. nn curious abou nature and co and like to be n io at ir sp ltures. in cu about new searching for g and learning lin el av tr e Therefore, I lik Urbino (PU, om the ISIA of fr n io at tr us degree in Ill eaux-Arts in I’ve a Master’s cadémie des B mics at the A co d ie ud is experience, st th t. Thanks to IT) and I also en ud st us m , as an Eras elgian culture Tournai (BE) in love with B ll fa d an er ce to discov I had the chan and people.

mme e ESC progra ills I applied for th s, on as re n ea cr se my sk For these mai pecting to in ex am I . 22 ent sector anenbos 20 and managem Destelheide-H gn si de c hi ap ication, gr cing new in the commun sation, by fa lp the organi he to st be happy to have y d and I’ll do m el grateful an fe I t. ex nt ain co a foreign k in the dom challenges in people who wor by ed nd live ou to be surr g forward to the possibility ity. I’m lookin tiv ea re cr d an unication t Flemish cultu of art, comm arn more abou le d an p or l place in Dw in this specia . ge and langua meet you all! I can’t wait to in federica.t.facc Instagram: @

Paula When I’m asked to write things about myself I alw ays think about my youth, when my gra ndmother or my mothe r was making me breakfast or the time my cousin pulled out my toot h by tying a string to a door. But I don ’t think I’ve ever been abl e to break down all these things. I mean, I am who I am, because I’m full of all the things that have happen ed to me, and if you ask me things about myself I’ll probably tell you about people who hav e made me happy or those who have chang ed me. I think people are the ma in reason I take pictures. It makes me happy to create a space to access a shared vulner abi lity and maybe know what day you tas ted your mother’s jumbo or when you felt at home for the first tim e. What I can tell you abo ut me is that I have blue hands from all the returns to the sea, tha t I always wear flowers in my hair, tha t I use many diminutive s in my writings, that my favorite word is ‘tenderness’ or that I am obsessed with writing everything dow n and photographing ever yth ing, so I don’t forget anything. But all this makes sense, becaus e it is shared. I expect that from the pla ces I go to, a lot of light like a balm, like a rain that pours int o you and soaks you all over a welcoming shared me mory a poem in which we can all fit in. And as for the images I’m undecided with, these two analogue ones that I made in summer, choose the one you wan t. :) The first one means a lot to me, because it was a very nice summer day with my grandmoth er, and I think it sums up pretty well my way of conceiving photog raphy. The second one was ano ther summer day makin g flower crowns!!! Hahaha, I always wear flowers in my hair, so it als o defines me well!! Instagram: @tortugasinr

umbo

BINNENKORT

MASTERCLASS IN THE MOTION

MASTERCLASS IN THE MOTION – HIND & ZAHRA ELJADID Ontdek samen met de zussen Hind en Zahra Eljadid de wereld van Slam Poetry, Storytelling en stop motion. Na het creëren van een slam/verhaal ga je aan de slag met verschillende materialen om zo je eigen stop motion film te maken. Verlies jezelf in een nieuwe wereld gemaakt door je eigen fantasie, laag boven laag en verwerf competenties waarvan je niet wist dat je ze had. WANNEER? Vrijdag 8 april (aanvang: 19u00) tot en met zondag 10 april (voorziene einde: 17u00).

Info en inschrijven via QR CODE.

VOOR WIE? Voor iedereen vanaf 16 jaar die zin heeft om een weekend lang bezig te zijn poëzie, storytelling en stopmotion. Ervaring is geen vereiste. PRIJS? - 35 jaar: €80 + 35 jaar: €175 (vol pension maaltijden en overnachtingen inbegrepen) Wacht niet te lang om je in te schrijven, maximum 15 deelnemers toegelaten.

DESTELHEIDE DANST DAG VAN DE DANS 23 APRIL 2022

DESTELHEIDE VS FREESTYLE LAB Ditmaal brengen we de stad naar Destelheide… Ben je tussen de zestien en zesentwintig jaar oud? You want to break free van alle regels? Al dansend je peers ontmoeten in een natuurlijk decor? Sloop muren en maak ruimte!

Ontdek hier ons programma:

Samen met Compagnie Giolisu reclaimen we de publieke ruimte en herontdekken we de parkbank als een plaats van ontmoeting. Freestyle Lab laat ons dan weer op funky wijze kennismaken met de lopende expo van Destelheide. 100% hiphop, 100% fun gegarandeerd! Wat mag je verwachten? We werken met een allinclusive formule. Voor acht euro krijg je twee workshops, een outdoor performance en smul je van een heerlijke maaltijd (soep, warm gerecht, saladbar en dessert). Even op adem komen? Geniet tussendoor van twee kortfilms van Astero Lamprinou die onderzoek voeren naar hoe we ons kunnen verhouden tegenover het grote Brussel en het kleine stadsappartement. Speciaal voor deze editie van Dag van de Dans slaat Destelheide de handen in elkaar met Brusselse partner Freestyle Lab.

ZOMER ACADEMIE 2022

01. Collectieve Danscreatie - Eléonore Pinet Bodin 02. Sequenced Artforms, Strips en strips tekenen - Dominique Kennis 03. Collectief Theater - Dirk Pauwels & Johan Pycke 04. Zeefdruk - Gezeever: Els Baeten, 05. Podcast - Wederik De Backer 06. Zoeken naar eigen beeldtaal - Steven Fillet 07. Schrijven en Performen - Stijn Vranken 08. Collectief Tekenen of nature - Willem Breynaert en Hallveig Agustsdottir 09. Geluid en elektronische compositie - Frederik De Clercq 10. Robotica, figuren en Theater (i.s.m De Spiegel) – Karel van Ransbeeck, Ugo Dehaes e.a. Info en inschrijven: https://www.zomeracademie.be/

Artistiek, creatie, maken, grensverleggend, een biotoop van kennisdeling. Het zijn woorden waarmee je de Zomeracademie zou kunnen omschrijven. Al zijn verfrissend, intens en verstorend eveneens van toepassing. Al meer dan twintig jaar slaan De Veerman en Destelheide de handen in elkaar om een 100-tal creatieve makers een kader te bieden waarbinnen zij zich kunnen onderdompelen in een atelier en kunstdiscipline. Zoekend naar een weg die ze geheel zelf mogen waarmaken. Onderzoek, experiment en creatie, staan centraal. Niet het streven naar een eindresultaat, maar een refuge tijdens het onderweg zijn en het daarna verder gaan. Meerdere ateliers in diverse disciplines. Zeven dagen lang. In de groene omgeving van Dworp, bij Brussel. Een artistieke werkweek waarin je je laat begeleiden door professionele coaches en inspiratie vindt bij jezelf, de ander, de omgeving. Maar waarin je vooral zelf handelt. Voor iedereen vanaf 18 jaar met honger tot creatie. En zeker: voor diegene die niet bij het artistiek-creatieve handje wil gehouden worden, maar uitdagingen zoekt om bij te tanken. Algemene en artistieke leiding Tijl Bossuyt (intendant voor De Veerman Jaël Muls (Destelheide)

TELEX

ZENNETOER Wat een finale van Zennetoer ‘The golden edition’! Op 19 februari speelden NEVA, Early Pedestrian, Lizz, Odeum en Kajikama – eindelijk – live op het podium van CC de Meent. Een orgelpunt binnen het coaching traject, waarin elke band op weg gaat met een ervaren muzikant/coach. In oktober zette Destelheide de deuren open voor dit muzikale talent uit de regio tijdens een intensieve ‘booth camp’. Dit mondde uit in een spetterende finale. NEVA schoot de hoofdvogel af. De vier olijke dames van Kajikama stalen de harten van het publiek. Als publiekswinnaar krijgen ze een residentieweekend in Destelheide. Wij zijn grote fan! Brampie Simonart beschrijft het concert van Kajikama treffend: ‘En plots is het zomer in de zaal. ... De jonge bende bruist van levenslust en straalt dat helemaal af op de breed glimlachende zaal.’ Jong talent een professioneel kader bieden om te groeien, daar staat Destelheide voor. Na de 10de en laatste editie van de Zennetoer, broeden we samen met alle regiopartners op een multidisciplinaire opvolger.

GENIET VAN JE WELVERDIENDE PENSIOEN, CHANTAL! Chantal Vandenbrande kwam in dienst op 16/11/1992. In haar contract stond toen dat zij ‘enkele losse uren mag presteren op het vormingscentrum voor de jeugd DESTELHEIDE te Dworp, om tijdelijke momenten van drukte op te vangen.’ Gelukkig blijft het daar niet bij. Vanaf december ‘94 krijgt Chantal een voltijdse overeenkomst voor onbepaalde duur als poetsen keukenhulp. In 1998 wordt ze verantwoordelijke van de schoonmaakploeg en in 2000 gaat ze opnieuw aan de slag als poetsen keukenhulp. Op 28 februari 2022 zwaaien we haar uit. We wensen haar een welverdiend pensioen toe. Bedankt voor je jarenlange inzet, Chantal!

Algemene Dienst voor Jeugdtoerisme vzw beheert de Hoge Rielen, Destelheide en Hanenbos in opdracht van de Vlaamse Overheid.